บันทึกดอกเสี้ยว by Kobkaew Sae-ung

Drama - Romance JIRITO DE LAS ESPADAS เสี้ยวดอกขาว เสี้ยวดอกขาว

http://my.dek-d.com/rain-at-rose/ http://navaratta.thai-forum.net/ https://www.facebook.com/pirunsaikulap https://www.facebook.com/Navaratta kissing_in_ice@hotmail.com pirunsaikulap@hotmail.com พิมพ์ครั้งที่ 1 มีนาคม 2556 Not For Sale! ห้ามจัดจ�ำหน่ายไม่ว่ากรณีใดทั้งสิ้น!

“บันทึกดอกไม้” ฉบับออนไลน์จัดท�ำเพื่อให้ แฟนคลับซีรีส์นวรัฐะเก็บไว้อ่านเมื่อหาตอนเก่าๆ ไม่ เจอบนเฟซบุุ๊ค ไม่อนุญาตให้Direct Link แจกจ่ายต่อ หรือใช้ ในเชิงพาณิชย์

บันทึกดอกเสี้ยว 1 “ความคิ ดของเจ้าชายบนหอคอย”

มือหนาคล�้ำแดดวางนิยายที่เพิง่ อ่านไปแค่สาม สีบ่ ทลงบนโต๊ะ เขาสนใจเรือ่ งนี้เพราะเห็นบนชัน้ ในขณะออก ไปซือ้ นิตยสารทีเ่ คยลงสัมภาษณ์ ‘เจ้าธวัลพรนครินทร์’ วัน นี้ เ ป็ น วัน วางแผงวัน แรก...หลัง จากที่ด่ืม ด�่ ำ ภาพถ่ า ยใน อิรยิ าบถต่างๆ ของ ‘คนรัก’ จนเต็มอิม่ และหยิบออกมา ก�ำลัง จะเดินไปจ่ายเงิน สายตาก็สะดุดกับนิยายเล่มหนึ่ง ภาพ นางเอกบนปกเป็ นภาพสีน้�ำ งดงามตานัก ชือ่ เรือ่ งคือ ‘The Princess’ พอพลิกอ่านเรือ่ งย่อ ก็เป็ นเรือ่ งราวของเจ้าหญิง แห่งแคว้นหนึ่งทีห่ นีภยั สงคราม จนมาเจอนายทหารหนุ่ ม เรือ่ งราวของเจ้าหญิงผูส้ งู ศักดิและนายทหารหนุ ่มช่างคล้าย ์

บันทึกดอกเสี้ยว เรือ่ งราวของพวกเขายิง่ นัก เขาจึงเผลอหยิบติดมือมาด้วย ชายหนุ่มถอนใจเฮือกใหญ่ พลางคิดถึงเนื้อหา นาย ทหารหนุ่ มต้องหัดเจ้าหญิงเป็ นสามัญชน เพือ่ ซ่อนตัวจาก ผูร้ า้ ย เรือ่ งราวบางเรือ่ งราวท�ำให้เผลอยิม้ และคิดอยากท�ำ บ้าง อย่างช่วยปกป้องเจ้าหญิงจากเหล่าผูร้ า้ ย หากแต่เมือ่ นึกถึงความจริง ความฝนั ก็สลายลง ‘องค์ธวัลพรฯ’ เข้มแข็ง และมือเปื้อนเลือดตัง้ แต่ยงั เยาว์ ซ�้ำยังเก่งกว่าเขาขนาดนัน้ ใครจะปกป้องใครกันแน่ นะ หรืออย่างตอนทีเ่ จ้าหญิงถอด เสือ้ ผ้าเองไม่เป็ น นายทหารหนุ่มต้องรูดซิบเสือ้ ให้ ความคิด อกุศลแล่นขึน้ วูบเมือ่ คิดถึงว่ามือของเขาไล้ไปตามแผ่นหลัง เนียนของคนรัก พอนึกถึง ‘ครัง้ แรก’ คนทีเ่ ริม่ ก่อนกลับเป็ น คนรักแสนสวยของเขา รอยยิม้ บนใบหน้ากร้านค่อยๆ หุบ ลง เฮ้อ...บางที...เขาก็อยากเป็ นนายทหารหนุ่ มใน นิยาย และให้คนรักเป็นเจ้าหญิงบ้าง เจ้าหญิงทีร่ อนายทหาร มาช่วย ไม่ใช่กระโดดลงจากหอคอยมาปกป้องนายทหาร นี่ เจ้าหญิงของเขาเมือ่ ไรจะออดอ้อนเป็ นนะ...

“ความรู้สึกจากนิ ยายเล่มนัน้ ”

เจ้าธวัลพรนครินทร์ชนั วรองค์ขน้ึ จากเตียงด้วย อาการอ่อนเปลีย้ เล็กน้อย ชายพระเนตรมองตรงข้างๆ ก็ไม่ พบคนที่ร่วมเตียงเมื่อคืน พระองค์ระบายลมหายใจด้วย ความเสีย ดาย พอว่ า งเว้น จากราชกิจ ในรอบหกเดือ น พระองค์กล็ อบออกมาเพื่อพบ ‘คนรัก’ ทีป่ ระเทศไทย ซึง่ นานๆ ครัง้ พระองค์จะเป็ นฝา่ ยมาหา แต่เวลาของคนสอง คนกลับสวนทางกัน ธีรเดชติดภารกิจของกองทัพ ต้องออก ไปท�ำงานตามหน้าที.่ ..ทัง้ ๆ ทีเ่ มือ่ คืนหวามไหวถึงขนาดนัน้ แท้ๆ พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ความขัดเขินก็แล่นริ้วใน หทัย...ผิวเนื้อเนียนถูกมือหนาลูบไล้จนทัวทุ ่ กตารางนิ้ว ริม ฝี ปากทีก่ ระซิบพร�่ำหวานฉ�่ ำจนสันสะท้ ่ าน จากนัน้ ...ชาย

บันทึกดอกเสี้ยว หนุ่ มตักตวงเอาจนอิม่ เอมพร้อมน� ำพาพระองค์จนรับรูถ้ งึ ความปลืม้ เปรมของรสรัก ความรูส้ กึ หวามไหวจู่โจมอีกครัง้ จนต้องเสยปอย เกศาระงับอารมณ์ ยืดวรองค์ตรง พลันนัน้ สายตาก็สะดุดกับ หนังสือเล่มหนึ่งทีถ่ ูกวางไว้ดา้ นล่างของต�ำราทางวิชาการ สีสนั ทีแ่ ตกต่างไปกับสีทบึ ทึมของหนังสือด้านบนท�ำให้อดที่ จะสนใจไม่ได้ พอดึงออกมาก็เห็นหน้าปกเล่มนัน้ เป็นรูปวาด สาวน้อยแสนสวย มีช่อื เรื่องพิมพ์นูนว่า ‘The Princess’ ความสงสัยท�ำให้พลิกดูปกหลังอ่านค�ำโปรยที่ทางส�ำนัก พิมพ์ดงึ ฉากหวานเรียกความสนใจจากผูอ้ า่ น รอยแย้ม สรวลกว้า งผุ ด เต็ม หน้ า นึ ก ขบขัน ว่ า ธีรเดชอ่านนิยายประโลมโลกด้วยหรือ คงยังอ่านได้ไม่จบ ดู จากมีทค่ี นคั ั ่ นหน้ ่ าทีอ่ า่ นค้างไว้ รอยแย้มสลวยค่อยๆ หุบลง พร้อมความขบขันเจือจางเมื่ออ่านหน้าทีถ่ ูกคัน่ พระองค์ พลิกกลับไปบทแรกและ ‘ตัง้ ใจ’ อ่านนิยายรักหวานซึง้ เป็ น ครัง้ แรก... ตัวนิยายเล่าเนื้อหาถึงเจ้าหญิงพลัดถิน่ ทีถ่ ูกตาม ล่า แล้วมีนายทหารหนุ่ มให้ความช่วยเหลือพร้อมฟนั ฝ่า อุปสรรคจนได้ครองรักกัน บางฉากเจ้าหญิงก็ไร้เดียงสาและ น่าปกป้อง เหมือนในนิทานทีอ่ ศั วินผูก้ ล้าช่วยเจ้าหญิงจาก

นวรัฐะสเปเชี่ยล อสูรร้าย

สายตาไล่อ่านจนถึงหน้าทีถ่ กู คันเมื ่ อ่ เจ้าหญิงผูไ้ ร้ เดียงสา มีนายทหารคอยช่วยสอนเรื่องในชีวติ ประจ�ำวัน แม้แต่เรือ่ ง ‘แบบนัน้ ’ ก็ดว้ ย เจ้าหญิงก็พร้อมเรียนรูแ้ ละมีบท ออดอ้อนน่ารักเป็นระยะ พระหัตถ์เรียวปิดหนังสือ สอดทีค่ นั ่ คันหน้ ่ าเดิมไว้ แล้ววางไว้เหมือนก่อนดึงมาอ่าน องค์เ จ้า ถอนหายใจเป็ น รอบที่เ ท่า ไรก็ไ ม่อ าจรู้ เข้าใจแล้วว่าธีเดชอดทนอ่านเพราะอะไร แต่ในชีวติ จริง มัน เป็ นไปไม่ได้ เมือ่ ‘เจ้าหญิง’ ของชายหนุ่มเป็ นผูก้ ระโดดลง มาจากหอคอยเองโดยไม่มนี ายทหารหรืออัศวินคอยช่วย เหลือ ชีวติ ผูม้ สี ายเลือดราชสกุลต้องมีเกียรติและศักดิ ์ศรี ใน ฐานะขัตติยะราชทีไ่ ม่สามารถแสดงอารมณ์ตา่ งๆ หรือความ อ่อนแอให้ใครเห็นแบบในนิยาย ท�ำไมคนรักถึงไม่เข้าใจนะ การทีพ่ ระองค์ให้เห็นความอ่อนแอ คราบน�้ำตา รอยยิม้ หวาน น�้ ำเสียงหอบครางยามทอดร่าง นัน่ คือพระองค์เลือกชาย หนุ่มเป็ น ‘นายทหารในนิยายคนนัน้ ’ นี่ ‘เจ้าหญิงผูก้ ระโดดลงหอคอย’ ต้องหัดออดอ้อน ออเซาะบางสินะ ถึงจะเข้าใจว่า พระองค์รกั ลึกซึง้ แค่ไหน

บันทึกดอกเสี้ยว 2 (ควันหลงฮาโลวีน)

27 ตุลาคม เมือ่ ราชกิจประจ�ำปีเสร็จเรียบร้อย พระประสงค์ท่ี จะเสด็จประเทศไทยอย่างไม่เป็ นทางการก็ถูกก�ำหนดขึน้ โดยที่ ห ั ว หน้ า ราชองครั ก ษ์ อ ย่ า งผู้ พ ั น สุ ข สั น ต์ รู้ ส ึ ก พิพกั พิพว่ น เพราะ ‘รู’้ ว่าองค์ธวัลพรฯ เสด็จไปเพราะใคร แต่กไ็ ม่อาจขัดพระประสงค์ ราชองครักษ์หนุ่ มใหญ่กห็ วัง เพียงว่า การเสด็จครัง้ นี้ องค์เจ้าจะทรงเชื่อฟงั และอยู่ใน ความคุม้ ครองของพวกเขาบ้าง 28 ตุลาคม องค์ธวัลพรนครินทร์ทรง ‘อึดอัด’ และ ‘หงุดหงิด’

นวรัฐะสเปเชี่ยล ทีก่ ารเสด็จครัง้ นี้ พันเอกสุขสันต์เล่นตลบหลัง วางก�ำลัง ทหารองครักษ์รกั ษาพระองค์เป็ นเท่าตัว เพื่อมิให้องค์เจ้า เสด็จออกพืน้ ทีป่ ระทับโดย ‘พร�่ำเพรือ่ ’ แม้จะเป็นการมาเพือ่ ‘พักผ่อน’ ก็เถอะ แต่ผพู้ นั สุขสันต์คงลืมกระมังว่า...เมือ่ ก่อน พระองค์เคยด�ำรงในฐานะ ‘กิง่ ไผ่’ มาก่อน การจะหลีกเร้น ก�ำลังทหารองครักษ์มนั ไม่ใช่เรือ่ งยาก 29 ตุลาคม ธีรเดชรูข้ า่ วว่าองค์ธวัลพรฯเสด็จเยือนไทยอย่าง ไม่เป็ นทางการ ชายหนุ่มไม่หวังว่าในครัง้ นี้จะเจอ เพราะไม่ ได้รบั ‘ข่าวสาร’ จากคนรักสูงศักดิ ์จะมาหาเขา ถึงเขาอยาก พบเจอ แต่ตอนนี้ตอ้ งรูถ้ งึ สถานะของตัวเอง ยังดีทช่ี ว่ งสอง วันนี้ มีราชการทีต่ า่ งจังหวัดกว่าจะกลับมา คนรักก็เสด็จกลับ แล้ว ตัวเขาเองจึงไม่ต้องทนทุรนทุรายด้วยความห่วงใย ระคนคิดถึง 30 ตุลาคม ในความเป็ น ‘องค์ธวัลพรนครินทร์’ คือ ‘กิง่ ไผ่’ หวนนึกถึงครัง้ ทีแ่ อบจากค่ายเพือ่ ทีจ่ ะได้พบหน้าคนทีร่ กั แค่ สักครัง้ ก่อนตัดใจ ความรูส้ กึ รวดร้าวในวันนัน้ ยังฝงั ตรงใน

บันทึกดอกเสี้ยว หทัย แต่เมือ่ เวลาผ่านไปมันค่อยๆ จางหาย แค่อยากพบเจอ สักแว่บเดียวก็มคี วามสุขแล้ว ถึงจะรูว้ า่ มันผิดต่อหัวหน้าราช องครักษ์อย่างผูพ้ นั สุขสันต์กเ็ ถอะ...ขอแค่สกั ชัวโมงที ่ ไ่ ด้เห็น หน้า ได้พบ ได้เจอ 31ตุลาคม พันเอกสุขสันต์รสู้ กึ หัวเสียทีป่ ระมาทองค์ธวัลพรฯ เขาน่ าจะเป็ นคนตามพระองค์ทุกฝี กา้ ว แต่เพราะองค์ธวัล พรฯออกโอษฐ์ให้พาม่านจันทร์และเจ้าน้ อยค�ำลงไปทาน อาหารทีภ่ ตั ตาคารโรงแรมก่อน เขาคลาดสายตาเพียงไม่ก่ี ชัวโมง ่ องค์ธวัลพรฯก็หลบเร้นสายตาเขาและเหล่าราช องครักษ์ไปได้ เหลือทิง้ แค่ขอ้ ความไว้วา่ “ไม่ตอ้ งห่วง” เขา รูว้ ่าพระองค์เสด็จไปที่ไหน เพราะเหตุน้ีสนิ ะถึงออกพระ ประสงค์ให้เลือกโรงแรมทีอ่ ยูใ่ กล้บา้ นของคนคนนัน้ ... 25:45 กว่าจะเสร็จราชการและเดินทางเข้ากรุงเทพฯ ก็ ห้าทุม่ ไปแล้ว ธีรเดชรูส้ กึ หงุดหงิดกับการจราจรในคืนปล่อย ผี วันนี้ตรงกับวันหยุด เหล่านักท่องราตรีกแ็ ปลงเป็ นผีตาม ประเพณีฝรังอยู ่ ต่ ามผับบาร์ตา่ งๆ และหลายห้างก็จดั อีเว้นท์

นวรัฐะสเปเชี่ยล รถจึงค่อนข้างติดแหงก กว่าจะถึงบ้านก็เกือบเทีย่ งคืนไปแล้ว 00.30 มือหนาไขกุญแจเข้าบ้านด้วยอารมณ์ทย่ี งั ค้างอยู่ เล็กน้อย เขากลับช้ากว่าปกติไปโข เมือ่ เปิดประตูได้ ร่างสูง ก็เข้าไปในบ้าน ยังไม่ทนั เอือ้ มมือเปิดสวิตช์ไฟ สัญชาตญาณ บางอย่างท�ำให้รสู้ กึ ถึงความผิดปกติ คล้ายมีอะไรบางอย่าง อยูใ่ นบ้าน คิว้ เข้มขมวดมุน่ ดวงตาคมกวาดส�ำรวจไปรอบๆ พอสายตาชินกับความมืดมิดก็สะดุดตรงหน้าต่างทีห่ อ้ งนัง่ เล่น มีรอยงัดแงะทีเ่ รียกได้วา่ ‘เนี้ยบ’ กว่าจะเป็นฝีมอื โจรลัก ขโมยโดยทัวๆ ่ ไป ถ้าไม่สงั เกตๆ ดี และเห็นมันทุกวันจะไม่ สังเกตเลยว่ากระถางดอกไม้ทร่ี มิ หน้าต่างถูกเลื่อนไปเล็ก น้อย ...วันปล่อยผีน่ีนะ...คงจะมีสกั ตนทีเ่ ข้ามาหลบใน บ้านเขาเพือ่ Trick or Treat กระมัง เขาคิดเล่นๆ พร้อม ระมัดระวังตัวส�ำรวจชัน้ ล่างทัง้ หมดอย่างเงียบๆ ก่อนจะขึน้ ไปดูทห่ี อ้ งนอนซึง่ สมบัตมิ คี า่ ส่วนใหญ่เก็บไว้ทห่ี อ้ งนัน้ มือหนาเปิดประตูหอ้ งนอนอย่างระแวดระวัง พร้อม ้ปองกันตัวเองเต็มทีเ่ มื่อเห็นร่างตะคุ่มๆ ในชุดด�ำทอดตัว หลับพริม้ บนเตียง ร่างสูงหยุดแข็งทื่อ เมือ่ สายลมพัดม่าน

บันทึกดอกเสี้ยว พลิว้ ให้แสงจันทร์นวลตาทอแสงให้เห็นวงหน้าทีอ่ ยูใ่ นความ ทรงจ�ำทุกวินาที... มีแวมไพร์แสนสวยมาเยีย่ มเยือนโดยไม่คาดหมาย แบบนี้ เขาคงต้องแปลงร่างเป็ นบาทหลวงกักขังแวมไพร์สงู ศักดิ ์ไว้สกั คืนสองคืนให้สมกับความคิดถึงสินะ...รอยยิ้ม กรุม้ กริม่ ผุดบนใบหน้าคม ก่อนจะก้าวเข้าหาแวมไพร์ตวั น้อย เพือ่ กักขังไว้ในอ้อมแขน...ทัง้ คืน

บันทึกดอกเสี้ยว 3

การทีเ่ ขาอยูเ่ ป็ นโสดมาจนอายุใกล้จะเลยเลขสาม อยู่แล้วนัน้ สร้างความแปลกใจให้กบั เพื่อนร่วมรุ่นยิง่ นัก อย่างผูก้ องรังสรรค์ ไม่ส ิ ตอนนี้ตอ้ งเรียกผูพ้ นั รังสรรค์ถงึ จะ ถูก พอจบเหตุการณ์ตงึ เครียดต่างๆ นายทหารหนุ่มก็ปลูก ต้นรักกับคุณหมอมาริษา แล้วย้ายกลับกรุงเทพฯ จนตอนนี้ ทัง้ คูไ่ ด้ลกู ชายหนึ่งคนแล้ว และก�ำลังจะคลอดลูกสาวอีกคน พอรูข้ า่ วคราวคนคุน้ เคยใกล้คลอด ธีรเดชก็หว้ิ ของ ฝากประเภทของใช้เด็กอ่อนไปเยีย่ ม ไต่ถามสารทุกข์สกุ ดิบ และพูดคุยถึงเรื่องในอดีตกันตามประสาคนทีเ่ คยร่วมทุกข์ ร่วมสุขกันมา ประเด็นทีเ่ ขาอยากจะเลีย่ งพูดถึงเวลาพบมิตร สหายเก่าแก่ นอกจากเรือ่ งเศร้าของผูก้ องภานุและต้นธารา แล้วก็คอื เรือ่ งทีท่ กุ คนมักจะถามว่า...เมือ่ ไหร่เขาจะแต่งงาน

บันทึกดอกเสี้ยว ด้วยวัย วุฒภิ าวะ หน้าทีต่ �ำแหน่ งการงาน และ ฐานะทีถ่ อื ว่า ‘หรูหรา’ พอสมควรนัน้ ผูห้ ญิงคนไหนบ้างไม่ หวังจะใช้นามสกุลร่วมกับเขา เจ้านาย เพื่อนฝูงและผูใ้ ต้ บังคับบัญชาก็เฝ้าเพียรแนะน�ำทัง้ เพือ่ น หลาน และลูกสาว ให้เขารูจ้ กั หวังจะผูกสัมพันธ์ระหว่างสกุล แต่เขาระวังตัวไม่ ให้มคี วามสัมพันธ์เกินเลยมากกว่าความเป็นเพือ่ นกับผูห้ ญิง เหล่านัน้ ด้วยสัญชาตญาณของผูช้ าย ใครบ้างไม่ไหวหวัน่ เมือ่ มีผหู้ ญิงทัง้ สาวแก่แม่มา่ ยทอดสะพานคอนกรีตเสริมใย เหล็กให้ถงึ ทีแ่ ต่ความต้องการทางธรรมชาติถูกกดไว้ดว้ ย ‘ใครคนหนึ่ง’ ถ้าเขาคิดเกินเลยกับใครอืน่ เขาจะนึกถึงความเสีย สละของคนคนนัน้ ทีม่ ใี ห้เขา ยอมสละบัลลังก์และไม่ยอม อภิเษกเพือ่ เขา และให้ความรักแก่เขาเป็นทีห่ นึ่งในหทัย เมือ่ นึกถึงสิง่ ทีค่ นคนนัน้ ให้เขา แรงราคะตามธรรมชาติกถ็ กู ข่ม ไว้อย่างง่ายดาย ที่ส�ำ คัญ ...เขาไม่ลืม ว่ า คนคนคนนัน้ ขี้หึง อย่า ง ร้ายกาจ และช�ำนาญการลอบสังหารอย่างทีส่ ุด คนคนนัน้ งามอย่างพระอุมาได้กม็ ภี าคโหดร้ายอย่างปางทุรคาเฉกเช่น กัน เขาไม่หว่ งตัวเองหรอกนะ แต่หว่ งคนทีเ่ ข้ามาใกล้ชดิ เขา ต่างหากล่ะจะไม่ปลอดภัย

นวรัฐะสเปเชี่ยล ...เขาอยากบอกทุกคนว่า เขาไม่ได้กลัว “ภรรยา” นะ แต่ให้ความเกรงใจและรักเป็ นอย่างมากต่างหากล่ะ...ถึง ไม่กล้ามีใครลับหลัง

บันทึกดอกเสี้ยว 4

เพราะรูว้ า่ คนรักขีห้ งึ อย่างร้ายกาจ เขาจึงเริม่ ระวัง ตัวมากขึน้ เมือ่ นึกถึงเหตุการณ์นนั ้ ... เขาซึง่ มีต�ำแหน่ งทูตพิเศษนวรัฐะ บางครัง้ ก็ตอ้ ง ต้อนรับคนส�ำคัญของนวรัฐะเวลามาเยือนไทยอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน โดยเฉพาะลูกสาวลูกชายของบรรดาผูใ้ หญ่ใน นวรัฐะทีม่ าเรียนในไทย คุณหนูโมรี บุตรีรฐั มนตรีเกษตรซึง่ เป็นนักเรียนทุน หลวงก็เป็ นหนึ่งในคนส�ำคัญทีเ่ ขาเคยรับรอง เมือ่ ถึงวันกลับ นวรัฐะ เขาก็ตอ้ งเดินทางมาส่งพร้อมกับไปนวรัฐะด้วยเพือ่ ส่งนักเรียนทุนหลวงกลับบ้าน เมือ่ หญิงสาวถูกเชิญเพือ่ เข้าเฝ้าถวายเล่าเรือ่ งการ

นวรัฐะสเปเชี่ยล ศึกษาในฐานะนักเรียนทุน เธอเจื้อยแจ้วเล่าอย่างสนุ กว่า ระหว่างอยู่ทไ่ี ทย ท่านทูตพิเศษรับรองเป็ นอย่างดี พาไป เทีย่ วชมสถานทีส่ ำ� คัญทีไ่ หนบ้าง ซึง่ นันเขาถื ่ อว่าเป็นหน้าที่ รับรองจึงไม่คดิ อะไร แต่กร็ สู้ กึ แปลกทีค่ นรักมีสพี ระพักตร์ นิ่งเฉย สายพระเนตรเย็นเยียบ แต่พอคนรักยิม้ เขาก็ไม่ ติดใจอะไรอีก แต่คนื นัน้ ...เขากลับต้องนอนคนเดียวอย่าง ไม่รสู้ าเหตุ ในระหว่างทีอ่ ยูน่ วรัฐะ คุณหนูโมรีกอ็ าสาพาเทีย่ ว ตอบแทนบ้าง เธอพาเขาไปเทีย่ วทัง้ ภูหมอกห่ม ทีท่ เ่ี ขาเคย ไปกับกิง่ ไผ่ เขาเองก็ไม่ปฏิเสธไมตรีทห่ี ญิงสาวมอบให้ อีก ทัง้ คนรักก็ไม่มปี ฏิกริ ยิ าใด เขาจึงยอมออกไปกับคุณหนูโมรี ...แต่หารูไ้ ม่ ทะเลยามสงบมักจะตามมาด้วยพายุรา้ ย... วันสุดท้ายทีต่ อ้ งอยูน่ วรัฐะในฐานะทูตพิเศษ เขา ต้องกล่าวลาองค์ธวัลตามหน้าทีแ่ ละฐานะ แต่นางพระก�ำนัล บอกว่าองค์ธวัลพรเสด็จไปทีศ่ าลาประทุมมาลย์ เขาจึงแจ้ง ความประสงค์แก่ผูพ้ นั สุขสันต์ หัวหน้ าราชองครักษ์เพื่อ เข้าไปในพืน้ ทีส่ ว่ นพระองค์ ผูพ้ นั สุขสันต์เป็นผูน้ �ำเขาไปเพือ่ ถวายค�ำอ�ำลา ระหว่างเดินไปด้วยกัน ผูพ้ นั สุขสันต์เงียบขรึม ผิดปกติ ไม่มที า่ ทางอยากหาเรือ่ งเขาเช่นทุกครัง้ ทีเ่ จอกัน

บันทึกดอกเสี้ยว ณ วิน าทีท่ีเ ดิน ผ่ า นทางเดิน ไม้เ พื่อ มาที่ศ าลา ประทุมมาลย์ ผูพ้ นั สุขสันต์กระชากคอเสือ้ เขาจนเต็มแรงจน เซล้มลงในผืนน�้ ำกันทัง้ สองคน เขารูส้ กึ เจ็บแปลบบริเวณ แก้ม นึกว่าผูพ้ นั สุขสันต์หาเรือ่ งกลันแกล้ ่ ง ครูใ่ หญ่ถงึ ล�ำดับเหตุการณ์ได้วา่ เกิดอะไรขึน้ แผล บนแก้มเกิดจากปลายลูกศรเฉียดผิวแก้มจนเลือดซิบ นี่ถา้ ผู้ พันสุขสันต์ไม่ดงึ เขาออกมา เขาก็ไม่อยากจะนึกว่ามันจะปกั ลงส่วนใดของร่างกาย ม่านจันทร์กระหืดกระหอบมาหาทัง้ สองคนพร้อม ผ้า เช็ด ตัว ผืน ใหญ่ เธอรีบ ละล�่ ำ ละลัก บอกกล่ า วว่ า เป็ น อุบตั เิ หตุ องค์ธวัลพรก�ำลังซ้อมธนู พระองค์ยงิ พลาดเป้าไป มากโข จนไม่คดิ ว่าเกือบเหตุการณ์น่าหวาดเสียวขึน้ ธีรเดชขนลุกเกรียวอยูค่ นเดียว ฝีมอื ระดับองค์ธวัล พรฯน่ะมีหรือจะพลาด นี่เป็ นการ ‘เตือน’ จากคนรักทีก่ ำ� ลัง กลายร่างจากพระอุมาเป็นทุรคาและดูเหมือนว่าผูพ้ นั สุขสันต์ คงจะรูส้ กึ อย่างเดียวกัน ขณะเดินกลับวังไปเปลีย่ นชุด ผูพ้ นั ถึงส่งสายตาดุดนั ค�ำรามในล�ำคอว่า ‘ไป-เคลียร์-ให้-เรียบร้อย’ ราชองครักษ์หนุ่ มเช็ดหน้ าไปขบกรามกรอดไป แล้วโยนกระดาษแผ่นหนึ่งใส่หน้า เป็ นข่าวทีป่ ริน้ ท์มาจาก

นวรัฐะสเปเชี่ยล ข่าวหน้ากอซซิปดาราคือภาพของเขาและดาราหญิงคนหนึ่ง ซึง่ เธอเป็ นลูกสาวของผูบ้ งั คับบัญชาของเขา ในรูปนัน้ เขา พาเธอมางานเลี้ยงแต่งงานของนายทหารคนหนึ่งด้วยกัน อย่างเลีย่ งไม่ได้ นักข่าวจึงชงข่าวในท�ำนองทีว่ า่ ว่าเธอก�ำลัง คบหากับเขา ซึง่ ต่อมาเธอปฏิเสธเพราะมีคนรักอยูแ่ ล้ว เขา จึงไม่ใส่ใจนัก ไม่นึกเลยว่ามันจะก่อเปลวเพลิงในหทัยของ คนรักแสนขีห้ งึ จนมาปะทุเอาตอนนี้ คืนนี้ถา้ ได้อยูส่ องต่อสอง เขาต้องรีบเอาอกเอาใจ แล้วบอกหนักแน่นว่า เขามีพระองค์คนเดียว ไม่เคยมีสายตา มองใคร และขอเถอะนะครับ อย่าเล่นแบบนี้อกี เลย...บอก ตรงๆ กลัวพระทัย!

บันทึกดอกเสี้ยว 5

พอรูส้ าเหตุทท่ี �ำให้เขาอยู่ในสถานการณ์ ‘เฉียด ตาย’ ธีรเดชก็นึกฉิวคนขีห้ งึ ...เล่นแบบนี้กแ็ รงเกินไปแล้ว นะ...ถ้าถามเขาดีๆ เขาก็จะบอกจนหมดเปลือกนันแหละ ่ นี่ เขาคงใจดีมากเกินไปจนอีกฝา่ ยเอาแต่ใจขนาดนี้ เห็นทีจะ ต้องหาทาง ‘เอาคืน’ ซะบ้าง ชายหนุ่มเข่นเขีย้ ว ม่านจันทร์เข้ามาเชิญชายหนุ่ม พร้อมบอกว่าองค์ ธวัลพรเชิญให้เข้าเฝ้าเพือ่ กล่าวค�ำขอโทษ นายทหารหนุ่ม เดินตามหญิงสาวเข้าไปในห้องทรงงาน แล้วหญิงสาวก็ปิด ประตูเพือ่ ให้ทงั ้ สองอยูต่ ามล�ำพัง พอสบพระพักตร์ ค�ำพูดแรกทีเ่ อ่ยจึงห้วนจัด “ท�ำ เกินไปแล้วนะ” คนผิดยังคลีร่ อยแย้มสรวลหวานซะจนเขาโกรธไม่

นวรัฐะสเปเชี่ยล ลงแล้วเอ่ยบอกเสียงเรียบว่า “เราขอโทษ ไม่คดิ ว่าจะมือตก จนพลาดเป้า” ให้ชายหนุ่มนิง่ อึง้ อีกรอบ...ระดับฝีมอื ขนาดนี้ นะจะพลาด ฝีมอื ตก ถ้าเชือ่ นี่ เขาก็คงซื่อไปล่ะ อารมณ์ โมโหที่เพิง่ จะดับไปกรุ่นขึน้ มาใหม่...จะ เอาแต่ พ ระทัย เกิน ไปแล้ว ...นายทหารหนุ่ ม ย่า งสามขุม วางมือเท้าเก้าอีท้ ผ่ี รู้ า้ ยปากแข็งประทับอยู่ องค์ธวัลพรเงย พระพักตร์ขน้ึ สานสบสายตาอย่างท้าทาย “ท�ำไมไม่ถามผมดีๆ ฮะ เล่นแบบนี้มนั หยามน�้ ำ หน้าผมรูไ้ หม” อดไม่ได้ทเ่ี สียงแข็งใส่ อีกฝา่ ยยังไม่รสู้ กึ ผิด บอก เสียงซื่อตาใสว่า ‘ขอโทษ’ แล้วตวัดพระกรคล้องคอคนทีท่ ำ� หน้ายักษ์ โน้มศีรษะลงมาเพือ่ ประทับจุมพิต ซอกซอนปลาย ลิน้ เข้าหาริมฝีปากหนา คนทีก่ ำ� ลังโกรธตาเบิกกว้าง...ท�ำแบบนี้ขโ้ี กงชัดๆ! ความคิดทีจ่ ะ ‘สังสอน’ ่ เลือนหายไปจากสมอง ชายหนุ่มตวัด ร่างโปร่งให้นงบนตั ั่ กของเขาแทน พ่ายแพ้ต่อความ ‘น่ารัก’ ของคนในอ้อมแขนราบคาบ...ให้ตายสิ! แล้วใครจะไปโกรธ ลงได้ละ่ ถ้าขอโทษแบบนี้ เขายอมเฉียดตายวันละสิบรอบ เลย!!!

บันทึกดอกเสี้ยว 6

ครัง้ ทีแ่ ล้วเขาแพ้ราบคาบ...ด้วยความ ‘น่ารัก’ ของ คนรักแผนสูง ทีร่ วู้ า่ เขาโกรธ จึงหาวิธี ‘น่ารัก’ มาขอโทษ เขา... คราวนี้นายทหารหนุ่มสาบานกับตัวเองในใจว่าจะ ขอเอาคืนให้ได้ แผนหนึ่งร่างในสมอง เมือ่ ราชองครักษ์เอก อย่างผูพ้ นั สุขสันต์แจ้งมาว่าคนรักจะหยุดพักผ่อนประจ�ำปี และจะแวะทีไ่ ทยดังเช่ ่ นทุกปี เมื่อ รู้เ ขาติดต่ อคุณ หนู โ มรีทนั ที เพื่อให้เ ธอหา ‘สิง่ ของ’ ทีต่ อ้ งการจากนวรัฐะและส่งมาให้เขาโดยทีก่ ำ� ชับ ว่าอย่าให้ขา่ วรูไ้ ปถึงพระเนตรพระกรรณองค์ธวัลพรฯเด็ด ขาดซึง่ คุณหนู โมรีรบั ปากอย่างงุนงง แต่กไ็ ม่ได้ถามอะไร มาก เขามันใจว่ ่ าผูห้ ญิงอย่างคุณหนูโมรีจะ ‘เลือก’ สิง่ ทีเ่ ขา

นวรัฐะสเปเชี่ยล ‘ต้องการ’ ได้ดที ส่ี ดุ จากนัน้ ไม่กว่ี นั ‘ของ’ ทีเ่ ขาต้องการก็สง่ มาถึงทีไ่ ทยโดยสวัสดิภาพ ครบทุกสิง่ ทีเ่ ขาขอไป และดีทส่ี ดุ เกินทีเ่ ขาต้องการ...เขาคิดถูกแล้วทีใ่ ห้คณ ุ หนูโมรีจดั การให้ ธีรเดชหมายมาดในใจ แล้วติดต่อเพือ่ นฝูงร่วมรุน่ เพือ่ ขอ ‘บางสิง่ ’ ไม่ลมื ย�้ำไปว่าเป็ น ‘ความลับ’ ซึง่ เพือ่ นๆ แต่ละคนอิดออดแต่กย็ อมหาให้ เพราะเขาบอกไปว่าไม่ได้ น�ำไปใช้แบบผิดกฎหมายโดยเอาเกียรติเป็ นประกัน ธีรเดชหัวเราะหึหใึ นใจ วาดแผนการไว้ล่วงหน้า เพือ่ ไม่ให้คนฉลาดแถมสัญชาตญาณนักฆ่าแรงอย่างคนคน นัน้ จับได้ เพราะไม่เช่นนัน้ เป็นเขาเองทีจ่ ะถูก “จัดการ” ด้วย พระหัตถ์คนู่ นั ้ แน่ๆ ถ้ารูว้ า่ ...เขาก�ำลังท�ำอะไร ยิง่ นึกก็กระ ยิม้ ยิม้ ย่อง...แทบรอโอกาสไม่ไหวเลยล่ะ... วันทีอ่ งค์ธวัลพรเสด็จมาพักผ่อนประจ�ำปี พระองค์ เสด็จมาพักบ้านของผูพ้ นั หนุ่ม เพราะความไว้ใจและมันใจ ่ ในฝีมอื ตนเอง พระองค์จงึ สังให้ ่ ผพู้ นั สุขสันต์ ราชองครักษ์ เอกอยูท่ โ่ี รงแรมดังเช่ ่ นทุกครัง้ เมือ่ ถึงเวลาทีไ่ ด้อยูก่ นั สองคน องค์ธวัลพรฯแปลก พระทัยนัก เมือ่ นายทหารหนุ่มจัดการต้อนรับเสียโรแมนติก

บันทึกดอกเสี้ยว สังไวน์ ่ ราคาแพงมาเพือ่ ต้อนรับ...พระองค์ออกปากต�ำหนิไม่ จริงจังนักว่าชายหนุ่ มใช้เงินสุรุ่ยสุร่าย ชายหนุ่ มกลับตอบ ด้วยวาจาหวานรืน่ หูทป่ี ิดปากพระองค์ชะงัก “เพือ่ คุณ จะเสียเงินเยอะแค่ไหน ผมก็ยอมจ่าย” ชายหนุ่มกุลกี ุจอรินไวน์รสดีให้แก้วแล้วแก้วเล่า... ซึง่ พระองค์กย็ อมดืม่ โดยไม่ระแวงสักนิดว่า คนรักวางแผน ย้อนรอย สัญชาตญาณนักฆ่าทือ่ ลงเพราะความไว้ใจ จนไม่ สังเกตว่าชายหนุ่แอบซ่อนรอยยิม้ เจ้าเล่หไ์ ว้มดิ ชิด แก้วแล้วแก้วเล่า...จนหมดขวด พระองค์ถงึ รูส้ กึ ว่า มีสงิ่ ใดแปลก ไวน์แค่น้ีน่ะเหรอจะท�ำให้พระองค์เมาได้...ใน หัวมึนงง พืน้ โคลงเคลงจนทรงพระองค์ไม่อยู่ ร่างสูงช่วย ประคองคล้ายเป็ นห่วง พระองค์ฝืนสติไว้สดุ ความสามารถ แต่ ‘อะไร’บางอย่างทีค่ าดเดาว่าผสมอยูใ่ นไวน์ คงฤทธิ ์แรง จนสามารถก�ำราบพระองค์จนราบคาบ พระพักตร์แดงซ่าน เงยมองหน้าผูพ้ นั หนุ่ม ครัง้ นี้จงึ ได้เห็นรอยยิม้ เจ้าเล่หช์ ดั ๆ ก่อนทีจ่ ะสิน้ พระสติในอ้อมแขนแกร่ง ธีรเดชอุม้ วรองค์แบบบางแนบอก พิศดวงหน้ายาม นิทราสนิทอย่างเอ็นดู อุม้ ร่างโปร่งวางทีห่ อ้ งนอนทีอ่ ุตส่าห์ เปลีย่ นเครือ่ งนอนใหม่หมดอย่างทะนุ ถนอม นิ้วแกร่งปลด กระดุมทีละเม็ด...ทีละเม็ด ความรูส้ กึ ในหัวใจผุดขึน้ มาหวาน

นวรัฐะสเปเชี่ยล ซ่านกว่าทุกครัง้ ‘เหมือนคนโรคจิตทีช่ อบลักหลับเลยแฮะ’ เขานึกในใจ พอลอกคราบออกจนหมดก็ขม่ ใจไว้อย่างสุดความ สามารถ ภาพร่างนวลเนียน ริมฝี ปากระเรื่อทีเ่ ผยอน้อยๆ เชิญชวนให้ท�ำอะไรๆ แต่ความตัง้ ใจทีอ่ ุตส่าห์วางแผนมา เป็ นเดือนๆ ท�ำให้เตือนสติได้ ร่างสูงดึงตัวเองให้ลุกไปทีต่ ู้ เสือ้ ผ้า ดึงสิง่ ทีแ่ ขวนอยูใ่ นตูอ้ อกมาเพือ่ เอาพลาสติกคลุมเนื้อ ผ้าไหมเนื้อดี ปกั ลวดลายอย่างละเอียดออกมา สิง่ ทีข่ อให้คุณหนูโมรีจดั หาให้คอื ชุดพืน้ เมืองของ หญิงสาว คุณหนูโมรีจดั หาได้อย่างดีทส่ี ดุ จริงๆ สมราคาที่ จ่าย ผ้าซิน่ ไหมปกั มือละเอียดยิบ เสือ้ แขนกระบอกตัดเย็บ ประณีตทุกฝีเข็ม เธอเลือกผ้าคลุมผมตามธรรมเนียมของผู้ หญิงนวรัฐะทีย่ งั ไม่แต่งงานเป็ นผ้าลูกไม้โปร่ง คิดถูกทีใ่ ห้ผู้ หญิงเป็ นฝา่ ยเลือกของสวยๆ งามๆ จริงๆ ธีรเดชหวังจะได้เห็นภาพแม่สาวเอือ้ งอีกครัง้ นี่เป็น โอกาสดี ขอสักหน่ อยเถอะนะ ขอผมแก้แค้นคืนบ้าง ชาย หนุ่ มเข่นเขีย้ ว ก้มลงหอมแก้มนวลฟอดใหญ่ก่อนจะประ คองวรองค์เพือ่ สวมเสือ้ ก่อนแล้วค่อยสวมผ้าซิน่ ไหม สุดท้าย จึงยกศีรษะได้รปู เพือ่ โพกผ้าลูกไม้ให้ปิดซ่อนใบหน้า ด้วย ความไม่ชนิ ซ�้ำยังเสียเวลาจัดเสือ้ ผ้าให้เข้ารูปเข้ารอยอย่าง

บันทึกดอกเสี้ยว ที่คดิ ฝนั ก็กินเวลาเกือบสี่สบิ นาที ขณะปลุกปล�้ำ เขาไม่ สัง เกตเลยว่า ร่า งที่เ ขาก�ำ ลัง จับ แต่ ง ตัว เป็ น ตุ๊ ก ตานัน้ มี ปฏิกริ ยิ าตอบโต้ นิ้วเรียวกระดุกกระดิก ภาพร่างโปร่งบางในชุดสาวพืน้ เมืองนวรัฐะหลับ สนิทบนผ้าปูสขี าว ชายหนุ่มแซมดอกกล้วยไม้ทดั ทีใ่ บหู ดวง หน้าทีถ่ ูกปิ ดด้วยผ้าลูกไม้โปร่งบางดูลกึ ลับ งามจนเขาเอง ตะลึงตะลาน ยิง่ แสงไฟนวลตาส่องกระทบก็ดจุ นางไม้ซง่ึ ถ้า แตะต้องก็จะสลาย ชายหนุ่มรีบไปหากล้องถ่ายรูปเพือ่ เก็บ ั ภาพ ‘นางในฝน’ั ไว้ แต่เมือ่ กลับเข้ามาในห้องต้องฝนสลาย... เมือ่ ‘นางในฝนั ’ ตื่นจากนิทรา เล่นเอาชายหนุ่มอึง้ องค์ธวัลพรกระชากผ้าคลุมลูกไม้ออกจากพระ พักตร์ แม้ยงั อ่อนเปลีย้ จากฤทธิ ์ยา แต่คนทีเ่ คยผ่านอะไรที่ ‘สกปรก’ มาก่อนนัน้ ยาทีช่ ายหนุ่มหลอกให้ดม่ื เข้าไป ฤทธิ ์ น้อยกว่าทีเ่ คยโดนเมือ่ ตอนทีม่ อื เปื้อนเลือดเยอะ พระเนตร คมวาวตวัดมอง ‘คนร้าย’ ด้วยสายตาตัดพ้อปนผิดหวัง ...จน คนร้ายเสียวสันหลังวาบ... แพ้. ..แพ้ร าบคาบ...ขนต้น คอของชายหนุ่ ม ลุ ก เกรียว...งานนี้ตอ้ งหาทางรอดโดยด่วนแล้ว!!! วรองค์บอบบางพยายามฝื นพระสติประคององค์

นวรัฐะสเปเชี่ยล ยืนตรงให้ได้ พอปลายพระบาทแตะพืน้ ก็ซวนเซจนแทบล้ม บนพืน้ ธีรเดชผวาประคองแทบไม่ทนั วรองค์โปร่งในชุด สาวพืน้ เมืองตกอยูใ่ นอ้อมแขน ฝา่ พระหัตถ์เงือ้ ขึน้ ฟาดลง บนใบหน้าคมสันเท่าทีแ่ รงอ่อนเปลีย้ จะอ�ำนวย แม้จะเป็ น แรงของคนโดนวางยาก็ทำ� เอาชายหนุ่มหน้าหัน...ไม่ได้โกรธ ทีโ่ ดนตบเพราะรูว้ า่ สมควรโดนแล้ว เขารวบข้อพระหัตถ์ไว้ ร่างโปร่งยังออกฤทธิ ์แต่ โชคดีทฤ่ี ทธิ ์ยายังตกค้าง ไม่เช่นนัน้ เป็นชายหนุ่มทีเ่ จ็บหนัก แน่ เขาไม่ได้รูส้ กึ เจ็บ ทว่าพอเห็นพระพักตร์ทเ่ี นือง นองด้วยหยาดน�้ ำใสทีห่ ลังริ ่ นจากดวงเนตรคู่สวย มันกรีด หัวใจเขาลึกยิง่ กว่าคมมีดซะอีก “ถ้าเป็ นยาพิษ เราก็คงถูกคุณฆ่าตายไปแล้วสินะ” น�้ำเสียงสันเทาตั ่ ดพ้อ วงแขนแกร่งกระชับร่างโปร่งทีก่ ะปลกกะเปลีย้ ไว้ แนบแน่ น พร�่ำบอกค�ำขอโทษซ�้ำๆ ถึงจะรูส้ กึ พอใจทีเ่ ห็น ภาพทีต่ อ้ งการยลตลอดเจ็ดปีเต็มและได้เอาคืนก็เถอะ หาก แต่ความรูส้ กึ ผิดท้วมท้นมากกว่า พระหัตถ์เรียวเช็ดน�้ำตาออกลวกๆ เงยพระพักตร์

บันทึกดอกเสี้ยว ออกจากอ้อมอกก�ำย�ำ ขืนวรองค์เล็กน้อย เงือ้ พระหัตถ์ขน้ึ ตบหน้ากร้านอีกรอบ แล้วบอกห้วนๆ ว่ารีบท�ำให้พระองค์ คืนพระสติ อ้อมแขนแกร่งรีบช้อนวรองค์ออ่ นเปลีย้ ขึน้ ไปวาง ไว้บนเตียง เหงือ่ ผุดพราวเต็มพระพักตร์ นายทหารหนุ่มรีบ หาน�้ำสะอาดมาเพือ่ ป้อนเพือ่ ให้ฤทธิ ์ยาเจือจาง มือหนาช้อนพระเศียร ยกแก้วชิดริมพระโอษฐ์ ้ ค่อยๆ ปอนป้องกันไม่ให้สำ� ลัก แต่คนโดนวางยากลับรีบดืน่ จนส�ำลักค่อกแค่ก เหงือ่ ผุดพราวออกเยอะจนผิดปกติ ผิว เนียนร้อนดุจไฟ พระเนตรคมตวัดมาทางคนร้ายทีห่ น้าเผือด สีเล็กน้อยพลางตรัสถามเสียงแหบเครือ “คุณ...เอา...อะ...ไร..ให้...เรา...ดืม่ ” ธีรเดชรูส้ กึ กังวล ทีเ่ ขาขอไปกับเพือ่ นก็แค่ยานอน หลับชนิดอ่อนเท่านัน้ พวกนัน้ ส่งอะไรมา! เขาเข่นเขีย้ วใน ใจว่าจบเรือ่ งนี้จะต้องไปเค้นคอพวกนัน้ แน่ๆ พระหัตถ์จบั ทีเ่ สือ้ โปโลของชายหนุ่ม บอกเสียงสัน่ พร่าให้พาไป ‘อาบน�้ำ’ เพือ่ ให้สร่างจากฤทธิ ์ยา ดวงพระเนตร ฉ�่ำเยิม้ จนนายทหารหนุ่ มลอบกลืนน�้ำลาย...นี่มนั เชิญชวน สุดๆ... มือหนาแกะกระดุมเสือ้ แขนกระบอกอย่างช้าๆ จน ผิวเนียนปรากฏแก่สายตา จากนัน้ ก็ถอดผ้าซิน่ ผืนงามออก

นวรัฐะสเปเชี่ยล จากเรือนร่างงาม ธีรเดชรูส้ กึ น�้ำลายเหนียวหนึบ ล�ำคอแห้ง ผาก แต่ ‘ไม่กล้า’ แตะต้อง ‘ของต้องห้าม’ ด้วยส�ำนึกว่ามี ‘คดี’ ติดตัวยังไม่ทนั จะได้โอบอุม้ ขึน้ พระหัตถ์กด็ งึ ร่างหนา ลงมา คล้องพระกรบนล�ำคอ เท่านี้ ชายหนุ่ มก็ส้นิ ความ อดทน มือหนาประคองพระเศียรไว้มนั ่ ก่อนมอบจุมพิต หวานล�ำ้ ปลายลิน้ เรียวเกาะเกีย่ วตอบโต้เหมือนคนกระหาย วรองค์บดเบียดกดคลึงจนนายทหารหนุ่มขบกราม กรอด ไฟราคะแทบลุกเผา ดวงเนตรงามฉ�่ำด้วยน�้ำตาช้อน มองวอนเว้า ดวงพระพักตร์ขน้ึ สีระเรือ่ เสียงครางหลุดลอด จากพระโอษฐ์ยวนยัว่ “คุณท�ำให้ผมหมดความอดทนนะไผ่” น�้ำเสียงทุม้ พร่าไม่ต่างกัน “ออกปากห้ามผมสิ ถ้าคุณไม่ตอ้ งการ...ผม จะหยุดทันที” เขายังข่มสติสมั ปชัญญะอดทนไม่ขม่ เหงตอนคน รักไร้สติ แต่เจ้าของเรือนร่างงามกลับไม่หลุดค�ำห้ามปราม สักประโยคเดียว ไฟราคะแผดเผา เอือ้ นวจีดจุ เชิญชวน “คุณจะทรมานเราหรือ” ดุจพระบัญชาจากสวรรค์ นายทหารหนุ่มตรึงร่าง งามบนเตียง คลึงเคล้าริมฝีปากระเรือ่ จนขึน้ สีแดงจัด ระเรือ่ ย ลงมาเย้าหยอกยอดอกเล็กด้วยปลายลิน้ จนแข็งตึง ความ

บันทึกดอกเสี้ยว หอมหวานจากเรือนร่างท�ำเอาชายหนุ่มมัวเมา ลิน้ เล็มไล้เลียดุจเหือดหิวผลไม้ตอ้ งห้าม แล้วก็ลาก ยาวจนถึงแอ่งสะดือ วรองค์งามสะดุง้ เฮือกเมื่อถูกเล็มเลีย ส่วนอ่อนไหวฉ�่ำชืน้ ด้วยแรงปรารถนา ยิง่ มือหนาคลึงเคล้น ไหล่เล็กก็ไหวสะท้าน เรียกเสียงครางสมใจคนปรนเปรอ ดวง พระเนตรสีนิ ล หรี่ป รือ อย่ า งวาบหวาม รอจนชายหนุ่ ม ปลดเปลือ้ งเสือ้ ผ้าออกจากตัว ก็ชนั วรองค์ขน้ึ วาดพระกร โอบรอบล�ำคอ พาพระองค์ทาบทับคร่อมบนเรือนร่างก�ำย�ำ ตาต่อตาสานสบอย่างไร้ความเขินอาย เรียวขางามรัดรึงเอวสอบของชายหนุ่ม เมือ่ ส่วนที่ อ่อนไหวฉ�่ ำชื้นกลืนกินความปรารถนาอันแข็งแกร่งทีละ น้อย...ทีละน้อย.. “ธี...” เสียครางเครือขานนามผูท้ อ่ี ยูใ่ นเรือนร่างสลับหอบ หายใจหนักหน่วงเมือ่ ถูกกระแทกกระทัน้ จากเรือนร่างก�ำย�ำ ทีล่ ม้ิ ความหวานละมุนอย่างกระหายหิวจากส่วนอ่อนนุ่ มที่ โอบอุม้ ตัวตนเขาไว้ มือหนาลูบไล้เย้าหยอกตรงส่วนนัน้ จน รูส้ กึ ฉ�่ำมือ ลิน้ ก็ฉกวูบบนยอดอกเพือ่ เร่งเร้าอารมณ์หวานให้ ทะยานสูง เขาข่มกลัน้ เสียงครางแหบพร่า มือ่ รับรูก้ ระแสอุน่

นวรัฐะสเปเชี่ยล วาบทีห่ ลังริ ่ นดุจหยาดฝนในฤดูวสันต์ อารมณ์ของเขาไต่สงู ตาม ปลดปล่อยอารมณ์รนิ รดในเรือนร่างงาม อา...ถ้าหลังจากนี้เขาตาย เขาก็ยอม...

บันทึกดอกเสี้ยว 7

ธีรเดชลืมตาโพลงรูส้ กึ ตัวเมือ่ ม่านพะเยิบด้วยแรง ลมแสงแดดส่องกระทบบ่งบอกว่าคงไม่ใช่ชว่ งเช้าตรูอ่ ย่างที่ เคยตืน่ ในทุกๆ วันแน่นอน พอคว้านาฬิกามาดูกพ็ บว่าเกือบ จะเทีย่ งแล้ว ร่างเปลือยเปล่าอวดแผงอกก�ำย�ำชันตัวขึน้ มอง หาคนทีน่ ่าจะหลับพริม้ อยูใ่ นวงแขน ทว่าก็ไม่พบ กวาดตา มองหาเงาร่างโปร่งก็ไม่เห็น เขานอนอยูค่ นเดียวบนเตียงที่ ผ้าปูยบั ย่นทีบ่ ง่ บอกว่า เมือ่ คืน ‘เร่าร้อน’ เพียงใด นี่เป็ นครัง้ แรกทีท่ ำ� ให้รคู้ วามหมายของค�ำว่า ‘ฟ้าเหลือง’ เป็ นอย่างไร ชายหนุ่ มผุดลุกคว้ากางเกงมาใส่ลวกๆ รีบออก จากห้องนอนซอยเท้าลงบันไดอย่างรีบเร่งมาทีห่ อ้ งนัง่ เล่น อารมณ์รอ้ นรนเยือกเย็นลง เมือ่ เห็นร่างโปร่งนังหั ่ นหลังให้ บันได ตรงหน้าคงจะมีกาแฟด�ำแก้วโปรดหนึ่งแก้วเช่นทุก

นวรัฐะสเปเชี่ยล ครัง้ ร่างนัน้ ไม่หนั มามองต้นเสียง ยังคงนังนิ ่ ่ง แผ่นหลังตรง บรรยากาศเคร่งขรึมจนชายหนุ่มกริง่ เกรง ลดน�้ำหนักฝีเท้า ให้เบาลงขณะเดินหาร่างทีน่ งอยู ั ่ ่ นายทหารหนุ่มดึงเก้าอีท้ รุด นังตรงกั ่ นข้ามคนทีอ่ ยูใ่ นสภาพเรียบร้อย ร่างโปร่งเลือ่ นแก้ว กาแฟออกห่างไปเล็กน้อย สีหน้าแววตาเรียบเฉย ไม่มรี อ่ ง ั้ น รอยความกรุน่ โกรธหรืออ่อนล้า สง่าและงดงามดุจรูปปนหิ อ่อนล�้ำค่า ผิดกับเขาลิบลับ ดวงตาสีนิลสบแววตาของเขาเจือรอยผยองดุจ ราชันย์ เอ่ยด้วยน�้ำเสียงราบเรียบ “ต่อให้เป็ นยาพิษเราก็จะ กินลงไปเพราะอะไรรูไ้ หม” คนถูกถามรูค้ ำ� ตอบดี แต่ไม่กล้าพูดเพราะรูส้ กึ ผิด “เพราะว่าเป็ นสิง่ ทีธ่ ยี น่ื ให้เรา เราถึงกล้ารับมากิน อย่างเต็มใจ” ถ้าถูกลูกกระสุนปืนมันคงไม่เจ็บเท่านี้ เจ็บหนึบใน หัวใจเหมือนถูกมีดกรีด แค่คำ� พูดราบเรียบยังฆ่าเขาตายใน ดาบเดียว ถ้าถูกตบหน้าหรือทุบตีเขายังจะรูส้ กึ ผิดน้อยกว่า นี้...ถ้าเมือ่ คืนประดุจไฟทีร่ อ้ นตอนนี้กเ็ หมือนน�้ ำแข็งทีเ่ ย็น เยือกแช่แข็งให้ตายช้าๆ ได้ เมื่อตรัสจบ วรองค์สงู โปร่งลุกขึน้ ชายหนุ่ มเห็น พระหัตถ์ทเ่ี กาะขอบโต๊ะเหมือนใช้มนั พยุงร่าง ชัววิ ่ นาทีก็

บันทึกดอกเสี้ยว เห็นวรองค์โปร่งซวนเซ ก่อนจะทรงตัวตรงอย่างสง่าได้เช่น เดิม ถึงจะไม่ใช่ครัง้ แรกทีท่ ะเลาะกัน แต่ครัง้ นี้...บรรยากาศ เยือกเย็นจนรูส้ กึ สะท้าน ร่างสูงลุกตาม รีบเดินไปดักตรงหน้า มือหนาคว้า ยึดข้อพระหัตถ์เอาไว้ ดึงวรองค์แนบแผนอกเปล่าเปลือย เอ่ย ด้วยน�้ำเสียงหยอกเย้า “ผมยอมรั บ ผิ ด เรื่ อ งเมื่ อ คื น ผมคิ ด น้ อ ยไป หน่อย แต่ผมก็อยากให้คณ ุ รูว้ า่ ผมจะไม่มวี นั ท�ำร้ายคุณได้” ประโยคท้ายเอ่ยอย่างหนักแน่น ร่างในอ้อมแขนดิน้ รนอย่างไม่เต็มก�ำลัง อาการเจ็บ ตัง้ แต่สะโพกลงไปแล่นปราดจนแทบอ่อนแรง ธีรเดชถือ โอกาสนี้ชอ้ นคนรักขึน้ โดยไม่สนใจเสียงประท้วง เขาวาง วรองค์โปร่งลงบนโซฟาหน้าทีวอี ย่างนุ่มนวล “แล้วเมือ่ คืน...ผมก็ไม่ได้บงั คับคุณนะทูนหัว” ชาย หนุ่มคร่อมร่างโปร่งไว้ รอยยิม้ กรุม้ กริม่ ประดับใบหน้า “ตอน นัน้ ก็ออกจะน่ารักเหมือนลูกแมวแท้ๆ ท�ำไมตอนนี้ถงึ กลาย ร่างเป็นพญาราชสีหล์ ะ่ ครับ แต่ผมก็ชอบทุกสิง่ ในตัวคุณนะ” “ธี!...อย่ามาหยามเกียรติเรานะ” องค์ธวัลพรหมาย ่ จะยกฝาพระหัตถ์ตบคนทีไ่ ม่สำ� นึกสักฉาด แต่ชายหนุ่มรูท้ นั ยึดข้อพระหัตถ์ไว้

นวรัฐะสเปเชี่ยล “ใครว่าผมหยามเกียรติคุณ หืมม์ ทูนหัวของผม ผมตีคา่ คุณไว้สงู เสมอ” แม้ จ ะรู้ ส ึก หวามไหวกับ วาจาหวานเชื่อ มแต่ อารมณ์โกรธเรือ่ งเมือ่ คืนมีมากกว่า “แต่เราโกรธทีค่ ณ ุ หลอกเราใช้วธิ ขี โ้ี กงให้สมยอม” ดวงตาคมแฝงประกายพราว “ก็ถา้ ไม่ทำ� แบบนัน้ ผมจะมีโอกาศเห็นคุณตอนน่ารักไหมล่ะ รูไ้ หม คุณทัง้ สวย ทัง้ หวาน ทัง้ สูงส่งแค่ไหน” “คุณบังคับเรา” พระพักตร์แดงก�่ำ ปรางนวลร้อน ผะผ่าวยามน�้ำเสียงทุม้ กระซิบริมพระกรรณ “งัน้ ...เรามาลองกันอีกรอบไหม ตอนนี้คุณก็มสี ติ แล้วนี่” ว่าแล้วมือหนาทีว่ า่ งก็ยมุ่ ย่ามไต่ไปบนรังดุมเสือ้ ผ้า ไหมสีขาว จมูกโด่งไล้ตามแก้มเนียน ร่างทีอ่ ยู่ในกรงแขนขัดขืนไม่สะดวก เพราะเจ็บ ตามแนวสะโพก อุตส่าห์กดั พระทนต์อดทนด้วยขัตติยะมานะ ตอนนี้กแ็ ทบหมดแรง...เมือ่ คืนชายหนุ่มเอาเปรียบไปหลาย ครัง้ จนแทบส�ำลักความสุขสม “ปล่อยเรา!” พระองค์เอ่ยเสียงตวาดเกรีย้ ว ความอายผสมความ โกรธทีถ่ กู ยัวเย้ ่ า ท�ำให้องค์ธวัลพรฯรวบรวมก�ำลังพลิกร่าง

บันทึกดอกเสี้ยว ดิน้ รนจนชายหนุ่มไปนอนกองบนพืน้ โดยไม่สนใจเสียงรอบ ข้าง มือหนารัง้ วรองค์โปร่งล้มลงไปด้วย แต่กไ็ ม่รสู้ กึ เจ็บมาก นักเนื่องด้วยแผ่นอกก�ำย�ำเป็ นเบาะรองรับชัน้ ดี พอชันร่างขึน้ กลายเป็ นว่าพระองค์เป็ นฝา่ ยกักขัง ชายหนุ่ มในอ้อมพระกร ยังไม่ทนั จะได้ ‘สังสอน’ ่ คนไม่รู้ ความ สายพระเนตรสะดุดกับร่างทีห่ ยุดยืนตรงหน้าประตู ร่างนัน้ ค้อมศีรษะลงอย่างสุภาพ เอ่ยวาจาราบเรียบ “ขอพระราชทานอภัยพ่ะย่ะค่ะ เกล้ากระหม่อม รบกวนเวลาส่วนพระองค์...” ผูพ้ นั สุขสันต์ราชองครักษ์เอกหันหลังเดินออกจาก ห้องทันที พระพักตร์งดงามแดงก�่ำสลับซีดเผือด กวาดสาย พระเนตรส�ำรวจร่างก็เห็นกระดุมหลุดลุย่ ซ�้ำยังทาบทับบน ร่างเปลือยเปล่าก�ำย�ำ พระองค์ก�ำลังโก รธจัดเลยลืมไปว่า ราชองครักษ์จะเดินทางมารับในเวลานี้ ธีรเดชลุกขึน้ ยังไม่ทนั จะเอ่ยค�ำขอโทษ คนรักก็ กลัดกระดุมลวกๆ แล้วเดินออกจากห้องด้วยท่วงท่าดุจ ราชสีห์ ทิง้ ให้ชายหนุ่มยืนอึง้ ทีค่ นรักไม่แม้แต่จะชกสักหมัด แบบนี้น่ากลัวกว่าออกอาการอาละวาดซะอีก “ปีน้ีกอ็ ยูค่ นเดียวไปเถอะนะผูพ้ นั ธีรเดช”

นวรัฐะสเปเชี่ยล วรองค์โปร่งตรัสเรียบๆ ก่อนจะออกจากประตู วจี ดุจค�ำสาปให้เป็ นหินในพริบตา!

บันทึกดอกเสี้ยว 8

ในขณะทีร่ ถก�ำลังขับเคลื่อนกลับทีป่ ระทับ ผูพ้ นั สุขสันต์ซ่งึ เป็ นผูข้ บั ลอบมองกระจกส่องหลังก็เห็นวรองค์ โปร่งประทับนิ่ง ดวงพระเนตรเหม่อมองนอกกระจกดุจทรง คิดอะไรในหทัย ซึง่ ยามพระพักตร์ไร้รอยเคร่งขรึมนัน้ งาม ตะลึงชวนมอง เขาก�ำลังจะถอนสายตาจากความงามต้อง ห้ามก็เห็นบางสิง่ ทีท่ ำ� ให้ละสายตาไม่ได้ ราชองครักษ์หนุ่ม กระแอมก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบพอๆ กับใบหน้า “หากกระหม่อม จะทูลบางอย่าง อย่ากริว้ นะพ่ะย่ะ ค่ะ” องค์ธวัลพรหลุดจากภวังค์ เบนพระพักตร์มองตรง ผูเ้ อ่ยทูล “มีอะไรหรือ” “เย็นนี้จะต้องเสด็จไปงานเลีย้ งทีส่ ถานทูต...”

นวรัฐะสเปเชี่ยล ก�ำหนดการนี้พระองค์ทรงรับทราบว่าจะต้องไป เป็ นแขกเกียรติยศในงานการกุศลทีท่ างสถานทูตนวรัฐะทูล เชิญแล้ว พระองค์จงึ แปลกพระทัยทีผ่ พู้ นั สุขสันต์เอ่ยเตือน ซ�้ำ “พระองค์ ต้ อ งปรากฏตั ว อย่ า งสง่ า ...เอ่ อ ... กระหม่อมอยากให้พระองค์ท�ำอะไรกับรอยบนต้นพระศอ ด้านซ้ายด้วยพ่ะย่ะค่ะ” สิน้ ค�ำพูดราบเรียบขององครักษ์เอก พระหัตถ์ขวา ยกแตะพระศอด้านซ้าย พระพักตร์งดงามขึน้ สีระเรือ่ เล็กน้อย แล้วเยือกเย็นเช่นเดิม “ขอบใจทีเ่ ตือน” “งานนี้ต้องมีแขกผูม้ เี กียรติมามากมาย รวมทัง้ ท่านทูตพิเศษก็คงจะมาร่วมงาน... พระองค์จะมีรบั สังเช่ ่ นไร พ่ะย่ะค่ะ” “เราไม่อยากพบ ‘ท่านทูตพิเศษ’ ท่านจัดการตาม ทีเ่ ห็นสมควรก็แล้วกัน” กระแสรับสังราบเรี ่ ยบสร้างความกระหยิม่ ยิม้ ย่อง บนใบหน้าองครักษ์เอกทีห่ าวิธยี อกย้อนคูอ่ ริหมายเลขหนึ่ง ตลอดแปดปี ทว่ารับสังต่ ่ อมาท�ำให้รอยยิม้ บนใบหน้าเจือ่ น ลง

บันทึกดอกเสี้ยว “ม่านจันทร์คงจะมีรองพืน้ หรือเครือ่ งส�ำอางปกปิด ริว้ รอย รบกวนท่านไปยืมมาให้เราหน่อยนะ เราจะใช้ปิดรอย ทีท่ า่ นเตือน” กระแสด�ำรัสเย็นเยียบจนองครักษ์เอกอยากกลืน น�้ำลายลงคอ ความกริว้ โกรธลงทีเ่ ขาอีกคนโดยไม่รตู้ วั ...จะให้เขาขอเครือ่ งส�ำอางจากผูห้ ญิง ซ�้ำยังเป็ น คนทีเ่ ขาคนทีเ่ ขารูส้ กึ ดีดว้ ย แล้วยังบอกเหตุผลไม่ได้เอาไป ใช้ทำ� อะไร สูใ้ ห้เขาไปรบทีแ่ นวหน้าจะง่ายกว่าอีก... ผูพ้ นั สุขสันต์เข่นเขีย้ วตัวต้นเหตุของเรือ่ งในใจ ...คอยดูเถอะ งานนี้ขอทบต้นทบดอกเอาคืนกับไอ้ คนไม่รคู้ วามแน่ๆ... ก่อนงานประมาณสามชัวโมง ่ ผูพ้ นั สุขสันต์วงิ่ วุน่ เพือ่ หาสิง่ ทีอ่ งค์ธวัลพรประสงค์ ชายหนุ่มไม่กล้าขอจากม่าน จันทร์ หลังจากไปอึกอักต่อหน้ าเธอพักใหญ่จนหญิงสาว แปลกใจ ผูพ้ นั หนุ่มจึงตัดบทแล้วหาวิธใี หม่โดยการออกมา ซือ้ ทีห่ า้ งหรูใกล้ๆ โรงแรมทีป่ ระทับ ร่างใหญ่ยนื เก้ๆ กังๆ หน้าร้านครู่ใหญ่จงึ ตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านเครื่องส�ำอาง ชือ่ ดังทีเ่ คยเห็นผ่านตาจากสัมภาระของม่านจันทร์

นวรัฐะสเปเชี่ยล ภายในร้าน มีเครือ่ งส�ำอางละลานตาจนเลือกไม่ถกู พนักงานสาวสวยแต่งหน้าจัดเข้ามาต้อนรับ นายทหารหนุ่ม จึงพอหายใจคล่องบ้าง พนักงานสอบถามความต้องการ ซึง่ คนเป็ นผู้ชายบอกว่าไม่รู้เรื่อง เขาแจ้งความต้องการแก่ พนักงานโดยบอกว่าจะน�ำไปเป็นของขวัญให้ภรรยา ซึง่ เรียก รอยยิม้ จากพนักงานทุกคน ขณะรอให้พนักงานสาวห่อของขวัญ สายตาคมก็ เห็นน�้ำหอมขวดเล็กน่ารัก จึงขอลองดม กลิน่ หวานอวล หอม อ่อนๆ ชวนให้นึกถึงหญิงสาวผูแ้ สนน่ารัก เขาจึงซือ้ อีกชิน้ เพือ่ น�ำไปฝากม่านจันทร์ เมือ่ ได้ของครบทุกอย่าง เขาก็รบี กลับโรงแรม เพือ่ น�ำของไปทูลถวาย หากแต่ราชองครักษ์หนุ่มต้องนิ่งอึง้ เมือ่ องค์เจ้าแต่งองค์เรียบร้อยแล้ว องค์ธวัลพรทรงฉลองพระองค์ ขาวพร่างบริสทุ ธิ ์ พระพักตร์เรียบนิ่ง ประทับนังเสวยพระ ่ สุธารสชาเงียบๆ พอชายหนุ่ มถวายค�ำนับพร้อมทูลถวาย ของ องค์ธวัลพรก็เพียงเหลือบสายพระเนตรมอง องครักษ์ หนุ่มจึงลอบสังเกตก็ไม่เห็นรอยบนต้นพระศอแล้ว พอเห็น สายตาเฝ้าสังเกต องค์ธวัลพรก็ตรัสเฉลยเรียบๆ “เราจัดการเรียบร้อยแล้วล่ะ เราไม่ปล่อยให้ตวั เอง

บันทึกดอกเสี้ยว เสียเกียรติหรอก คิดหรือว่าท่านทูตพิเศษจะแกล้งเราแบบนี้ ครัง้ แรกน่ะ ไปเตรียมตัวเถอะ ม่านจันทร์คงจะเรียบร้อยแล้ว” ผูพ้ นั สุขสันต์รใู้ นวินาทีน้ีวา่ ...ตัวเองก�ำลังโดนเล่น งานอีกคน...ชายหนุ่มถวายค�ำนับแล้วรีบไปเตรียมตัวทันที พอถึงเวลาเสด็จ ผูพ้ นั สุขสันต์กไ็ ด้ยลโฉมบุษบา นวรัฐะเต็มตา ม่านจันทร์อยูใ่ นชุดพืน้ เมือง ใบหน้าถูกคลุม ด้วยผ้าโปร่งเบาบางตามประเพณี แม้จะเห็นร�ำไรก็รวู้ า่ งาม เขาอยากมอบของขวัญให้แต่กร็ วู้ า่ ไม่ใช่เวลาเหมาะสม จึง เก็บไว้ก่อน องค์ธวัลพรเสด็จออกมาขณะได้เวลาเสด็จพอดี ภายในงานทีส่ ถานทูตนวรัฐะเป็นเจ้าภาพคลาคล�่ำ ด้วยแขกผูม้ เี กียรติ นักเรียนทุนจากนวรัฐะ งานเรียบง่ายแต่ ก็จดั สมเกียรติ ธีรเดชก็เป็ นหนึ่งในแขกพิเศษในฐานะพระ สหายและทูตพิเศษ เขารอการเสด็จอย่างใจจดใจจ่อ อยาก คุยเรือ่ ยตอนเช้า แต่พอถึงเวลาจริง เขาไม่มแี ม้แต่โอกาสจะ ได้เข้าเฝ้า องค์ธวัลพรหลีกเลีย่ งการเผชิญหน้ากับเขาอย่าง จงใจโดยการมีพระปฏิสนั ถารกับคนอืน่ อยูต่ ลอดทัง้ คืนอย่าง ผิดวิสยั แล้วส่งผูพ้ นั สุขสันต์มาเป็ น ‘เพือ่ นคุย’ ซึง่ คูอ่ ริสง่ ยิม้

นวรัฐะสเปเชี่ยล คล้ายเยาะทักทาย “เป็ นอย่างไรบ้างครับท่านทูตพิเศษ” ธีรเดชไม่มแี ก่ใจทะเลาะจึงตอบทักด้วยมารยาท ทว่าราชองครักษ์ผซู้ ง่ึ รูค้ วามลับเขาและคนรักกลับเอ่ยวาจา ยียวนด้วยรอยยิม้ ทีค่ นไม่รกู้ จ็ ะเข้าใจว่าทัง้ คู่ก�ำลังคุยอย่าง สนุกสนาน “ถูกเดือนทีอ่ ตุ ส่าห์ตะกายเก็บเมินอยูน่ ่คี รับช่วงนี้” ธีร เดชรู้พ้ืน นิ ส ัย คนรัก ดีว่ า ยามโกรธจัด เป็ น อย่ า งไร นี่ ค งโกรธมากถึง ขนาดที่ผู้พ นั สุ ข สัน ต์ท ราบก็ หนักใจ...และน้อยใจขึน้ มา...บางครัง้ คนรักของเขาก็วางเส้น ขีดคันที ่ ม่ องไม่เห็นขวางกัน้ ไว้ดว้ ยเกียรติยศศักดิศรี ์ ซึง่ เขา ่ ไม่เคยคิดล�ำ้ เส้นนัน้ ด้วยรูต้ วั เสมอว่าอีกฝายเป็นใครและเขา เป็ นใคร ในยามทีม่ ี ‘เวลา’ ร่วมกัน ท�ำไมถึงไม่วางเส้นคัน่ นัน้ ลงเพือ่ ให้เขาข้ามไปหาอย่างเท่าเทียมบ้างนะ ดวงเดือน จะรูไ้ หมว่ากระต่ายทีต่ ะกายเอือ้ มคว้ามันก็น้อยใจเป็ น สายพระเนตรขององค์ธวัลพรแอบเหลือบมองธีร เดชทีย่ นื คุยกับผูพ้ นั สุขสันต์ เพราะโกรธทีช่ ายหนุ่มกล้าล้อ เล่นกับความไว้พระทัยทีม่ อบให้ พระองค์จงึ มีทที า่ เมินเฉย แม้ธรี เดชจะพยายามเข้าใกล้ ทว่าพระองค์กห็ ลบพระพักตร์

บันทึกดอกเสี้ยว อย่าง ‘จงใจ’ หากแต่กย็ งั ลอบมองดูท่าทีของชายหนุ่ มไม่รู้ องค์ พระองค์รสู้ กึ โกรธวูบ...เมือ่ ธีรเดชขอตัวจากผูพ้ นั สุขสันต์ไปทีก่ ลุม่ นักเรียนทุนนวรัฐะ ทีม่ ที งั ้ เด็กสาวเด็กหนุ่ม รุน่ ใหม่ของนวรัฐะ พวกเด็กสาวดูจะดีใจจนลืมเก็บกิรยิ า พูด คุยอะไรบางอย่างกับท่านทูตพิเศษ แล้วดึงออกไปกลาง ฟลอร์เต้นร�ำ จังหวะดนตรีเปลีย่ นวอลซ์แผ่วหวาน มือหนาของ ธีรเดชโอบเอาเด็กสาวคนนัน้ อย่างสุภาพ จังหวะทีห่ มุนตัว สายตาของชายหนุ่มก็สบเนตรพระองค์ ...ท�ำไมพระองค์จะไม่เข้าใจเจตนาของชายหนุ่ม ที่ ท�ำเช่นนี้กค็ งจะ ‘ประชด’ พระองค์ แต่ทำ� ไมต้องมาท�ำต่อ หน้าต่อตาเช่นนี้... ความรูส้ กึ เหมือนกรีดหัวใจกระหน�่ ำซ�้ำ เพราะรู้ องค์วา่ ตอนนี้พระองค์ยนื อยูใ่ นฐานะใด ณ ตอนนี้จงึ ฝืนยิม้ แย้มมีพระปฏิสนั ถารตามปกติ ธีรเดชยังเปลี่ยนเป็ นคู่เต้นร�ำให้เด็กสาวอีกสอง สามคน ซึง่ คงจะสร้างความถูกใจ เพราะแต่ละคนขอเต้นซ�้ำ กันอีกคนละรอบ องค์ธวัลพรทนมองไม่ได้จงึ ออกโอษฐ์กนั คนสนิทว่าต้องการเสด็จกลับ ราชองครักษ์เอกคล้ายจะรู้

นวรัฐะสเปเชี่ยล พระทัยจึงจัดการพาพระองค์เสด็จออกจากงานได้อย่าง รวดเร็ว จังหวะเดียวกัน ธีรเดชเองก็ขอตัวออกมา เพราะมี นัด ‘พิเศษ’ ทีล่ งทุน ‘ขอร้อง’ คูอ่ ริ เมือ่ ถึงโรงแรม องค์ธวัลพรก็แปลกพระทัยทีธ่ รี เดช รออยูท่ ห่ี อ้ งนังเล่ ่ น ร่างสูงยืนขึน้ เมือ่ พระองค์เสด็จเข้ามา “ผมรอคุณอยู่ เรามีเรือ่ งต้องคุยกันอยูน่ ะไผ่...” ชาย หนุ่มเอ่ยทักขึน้ ก่อน วรองค์กลับเชิดพระศอขึน้ ดวงพักตร์ เรียบนิ่ง “คุย? เรามีอะไรต้องคุยกันด้วยหรือท่านทูต” น�้ ำ เสียงเผลอประชดประชัน “เรานึกว่าเราคุยกันรูเ้ รือ่ งแล้วซะอีก” “ก็เพราะยังไม่เข้าใจไง ผมถึงต้องมายืนอยูต่ รงนี้” ธีรเดชพยายามเอ่ยอย่างอดทน “ผมรูว้ า่ ผมผิดแต่ผมอยาก หยอกล้อคนทีผ่ มรักบ้างเวลาเราอยูก่ นั แค่สองคนน่ะ ผมผิด ตรงไหน ท�ำไมคุณต้องวางเส้นคันด้ ่ วยเกียรติยศของคุณ ตลอดเวลาด้วย” องค์ธวัลพรเลิกพระขนง เอ่ยพูดเย็นชา “ถ้าคุณพูด แบบนี้แสดงว่าคุณยังไม่เข้าใจนะ”

บันทึกดอกเสี้ยว ธีรเดชมองหน้าคนทีร่ กั แล้วเอ่ยตัดพ้อ “ผมเข้าใจ แต่คุณต่างหากที่เป็ นคนไม่เข้าใจ คุณลืมไปแล้วหรือว่า ผมน่ะเป็ นคนรักของคุณนะ ไม่ใช่ขา้ ราชบริพารในปกครอง ของคุณ” พระองค์นิ่งงันเมือ่ ธีรเดชขึน้ เสียงใส่ “คุณโกรธไหมเวลาทีผ่ มมีคนอืน่ แล้วคุณพูดกับผม ไม่ได้ ผมเองก็ไม่ต่างกันนะไผ่ เวลาทีค่ ณ ุ ยืนต่อหน้าผมใน อีกฐานะน่ะ” คนถูกตัดพ้อไม่เปลีย่ นสีพระพักตร์ กลับเอ่ยวาจา ทีท่ ำ� ร้ายจิตใจ “งัน้ เรามาทบทวนกันใหม่อกี ครัง้ ดีไหม” ความรูส้ กึ น้อยใจเอ่อล้นในใจแกร่ง ชายหนุ่ มสบ พระพักตร์นิ่งเฉย ก่อนจะค้อมศีรษะลงถวายความเคารพที่ ข้าราชบริพารควรกระท�ำ แล้วเดินออกจากห้องด้วยสีหน้า ไม่ต่างกัน ทว่าแววตาอ่อนโยนร้าวราน... ร่างสูงอิงร่างบนโซฟาโดยไม่สนแม้จะเปลีย่ นชุด ส�ำหรับออกงาน นังอยู ่ แ่ บบนัน้ จนกระทังเช้ ่ า สายตาเหม่อ ลอย คิดถึงอยูเ่ พียงค�ำพูดตัดรอนอย่างเย็นชา ‘งัน้ เรามาทบทวนกันใหม่อกี ครัง้ ดีไหม’

นวรัฐะสเปเชี่ยล วาจาทีเ่ ย็นชานัน้ ท�ำร้ายหัวใจเขาจนทนไม่ได้ ครัง้ นี้เขายอมรับว่าโกรธมากเพราะน้อยใจ ...บางสิง่ มันคงสูงค่าเกินคนสามัญจะเอือ้ มสินะ... ท�ำไมเขาจะไม่เข้าใจสถานะของอีกฝา่ ย บางครัง้ เขาก็คดิ อย่างเห็นแก่ตวั หากคนคนนัน้ เป็ นแค่ ‘กิง่ ไผ่’ เรือ่ ง มันคงจะง่ายกว่านี้ไหม ธีรเดชนิ่งอยูแ่ บบนัน้ จนเช้า เขาไม่รตู้ วั สักนิด ไม่รู้ แม้กระทังประตู ่ ถกู เปิดเข้ามาโดยใครคนหนึ่ง “พีธ่ ”ี ผานิตเอ่ยเรียกอย่างไม่แน่ใจนักเมือ่ เจ้าบ้าน นิ่งงันไปแบบนัน้ ธีร เดชจึง หลุ ด จากภวัง ค์ห นั มองคนเรีย กอย่า ง ตกใจ “อ้าว ผึง้ มาได้ไงเนี่ย” “พอดีเมือ่ คืนผมไปช่วยงานทีโ่ รงพยาบาลของพ่อ น่ ะครับ เพิง่ ออกกะดึกมาตอนออกมาก็คดิ ว่าจะแวะมากิน ข้าวเช้าด้วย” ผานิตตอบ ทางผ่านจากโรงพยาบาลของบิดานัน้ ต้องผ่านบ้านธีรเดชอยู่แล้ว จึงอยากแวะมาทักทายพีช่ าย ต่างสายเลือด เขายอมพบบิดาครึง่ ทางนันคื ่ อ หากไม่มงี าน อาสาสมัคร เขาก็จะอยูช่ ว่ ยบิดา นี่เป็ นการอะลุม่ อล่วยจาก เขา เพราะนายพลชานเนนแนะน�ำแท้ๆ ว่า เราใส่ใจเพือ่ น

บันทึกดอกเสี้ยว มนุษย์นนั ้ ก็ดี แต่ถา้ ละเลยครอบครัว จะดูแลคนอืน่ ได้อย่างไร “งานเลี้ยงเมื่อคืนคงหนักมากสินะครับ ถึงมานัง่ หมดสภาพแบบนี้น่ะ” ธีรเดชส่ายหน้า “ถ้ามันสนุกก็ดนี ่ะสิ” ดวงตาสีน้�ำตาลเข้มมีแววแปลกใจ แล้วจึงทรุดนัง่ เอ่ยถาม “เป็ นอะไรครับ” ความอัด อัน้ ที่ท นเก็ บ ไว้ ท� ำ ให้ เ ขาอยากหาที่ ปรึกษา “พีท่ ะเลาะกับเขา” ‘เขา’ ในทีน่ ้ี ผานิตเข้าใจว่าหมายถึงใคร เพราะเป็น หนึ่งไม่กค่ี นทีร่ ู้ ‘ความลับ’ หัวคิว้ เรียวขมวดมุน่ “อีกแล้วเหรอครับ คราวนี้เรือ่ งอะไรอีก” ธีรเดชเล่าเรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ ให้ผานิตฟงั ทว่าพอฟงั ผา นิตกลับหัวเราะเบาๆ จนคนเป็ นพีช่ ายขมวดคิว้ “นี่พเ่ี ครียดอยูน่ ะผึง้ ” ผานิตยังไม่หยุดข�ำ “ขอโทษครับ ผมนึกว่าทะเลาะ กันเรือ่ งพีธ่ าร...ไม่คดิ ว่าจะเป็ นเรือ่ งเล็กน้อยแบบนี้” “เล็กน้อยอะไรกัน ถึงขนาดเขาบอกให้เราทบทวน กันใหม่เชียวนะ” ดวงตาสีน้�ำตาลเข้มแฝงรอยขัน “ทบทวนกันใหม่ น่ะ ผมว่าองค์เจ้าหมายถึง ให้หา่ งกันสักพักมากกว่าครับ เพ

นวรัฐะสเปเชี่ยล ราะพีธ่ กี โ็ กรธ พระองค์เองก็กริว้ ถ้าคุยกันทัง้ ๆ แบบนัน้ น่ะ คงจะระงับอารมณ์กนั ไม่ได้ทงั ้ คู่ โดยเฉพาะองค์เจ้า พระองต์ จึงตรัสแบบนัน้ ” “ก็แล้วท�ำไมถึงพูดเหมือนพีเ่ ป็นข้าราชบริพารด้วย เขาเอาพีไ่ ปไว้ตรงไหนกัน” “ก็ตรงนี้ไงครับ” มือเล็กวางทาบทีห่ วั ใจ “พีธ่ คี รับ ผมว่าพีธ่ เี ข้าใจว่าท�ำไมองค์เจ้าถึงโกรธพีธ่ ี ถ้าเป็ นพีธ่ โี ดน คนรักท�ำแบบนี้บางพีธ่ จี ะเสียใจไหมครับ การทีพ่ ระองค์ตอ้ ง แข็งกร้าวคือการทีต่ อ้ งปกป้องพระองค์และประชาชนนะครับ ยิง่ พีธ่ เี ป็ นคนทีร่ กั ของพระองค์ดว้ ย” ธีร เดชรู้ส ึก ผิด อยู่ก ลายๆ แต่ อ ารมณ์ น้ อ ยใจมี มากกว่า “เขาไม่เคยท�ำตัวน่ารักใส่พน่ี ่ี!” “น่าแปลกมากเลยนะครับ พีธ่ ที ำ� ให้พธ่ี ารอ้อนพีธ่ ี ได้ แต่พธ่ี ไี ม่สามารถท�ำให้คนทีเ่ ป็นทาสพีธ่ มี าตัง้ แต่แรกเอ่ย ปากอ้อนพีธ่ ไี ด้จนต้องท�ำแบบนัน้ น่ะ” วาจาดุจต�ำหนิกลายๆ ท�ำให้ชายหนุ่มนิ่งงันไป “องค์เจ้าไม่ใช่พธ่ี ารนะครับ” ธีรเดชพูดไม่ออก...ใช่ เขารับรูว้ ่าตลอดแปดปี ว่า คนทีร่ อ ‘ค�ำตอบ’ ไม่ใช่เขา แต่เป็ นกิง่ ไผ่ อดทนยอมเสีย ศักดิ ์ศรี ‘รอ’ เพือ่ ฟงั ค�ำตอบเดียวกับเขาโดยหัวใจไม่แปรผัน

บันทึกดอกเสี้ยว ทัง้ ทีเ่ ขาตัดใจจากต้นธาราไม่ได้ ผานิตเห็นท่าทางเหมือนคนใกล้ตายจึงเอ่ย “มะรืน นี้ผมจะเข้าเฝ้าองค์เจ้า จะช่วยสักครัง้ ละกัน” ค�ำพูดนัน้ สร้างความหวังในใจ ประกายในแววตา อ่อนโยนแจ่มใสขึน้ ...นึกขอบคุณน้องต่างสายเลือดทีย่ น่ื มือ ช่วย องค์ธวัลพรแปลกพระทัยเมือ่ ได้รบั แจ้งว่าคุณหมอ ผานิตขอเข้าเฝ้าเป็ นการส่วนตัว ถึงแม้จะกะทันหันแค่แจ้ง ล่วงหน้าวันเดียว แต่เพราะผานิตเป็ นหนึ่งในผูม้ พี ระคุณที่ ช่วยพัฒนาการแพทย์ในนวรัฐะ จึงได้มรี บั สังโปรดเกล้ ่ าให้ ้ เข้าเฝาโดยไม่มพี ธิ รี ตี อง เมื่อถึงวันเข้าเฝ้า หลังจากถูกผูพ้ นั สุขสันต์ตรวจ ค้นหาอาวุธตามธรรมเนียมปฏิบตั แิ ล้ว เขาจึงได้เข้าเฝ้าหน้า พระพักตร์ ผานิตก�ำลังจะทรุดร่างนังบนพื ่ น้ ต�่ำกว่าองค์เจ้า ั่ หากแต่พระองค์กลับให้เกียรติให้นงโซฟาฝ ั่ งตรงกั นข้าม เมือ่ ม่านจันทร์เสิรฟ์ น�้ำชาและเครื่องว่างเรียบร้อย องค์ธวัลพร โบกพระหัตถ์ให้ทงั ้ นางพระก�ำนัลและราชองครักษ์ออกไป “ไม่พบกันเสียนาน คุณหมอผานิตสบายดีหรือ”

นวรัฐะสเปเชี่ยล องค์เจ้าเริม่ พระปฏิสนั ถารก่อน “พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมสบายดี ขอบพระทัยทีท่ รง ห่วงใย” ผานิตค้อมศีรษะลง “มีธรุ ะกับเราหรือ” องค์ธวัลพรเข้าประเด็น ผานิตผงกศีรษะ แล้วล้วงหยิบตราเสีย้ วดอกขาว วางบนโต๊ะต่อหน้าพระพักตร์ สายพระเนตรเย็นชาทันทีเมือ่ เห็นมัน พระองค์จำ� ได้ทนั ทีวา่ ตราเสีย้ วดอกขาวนัน้ เป็ นสิง่ ทีพ่ ระองค์สงท� ั ่ ำพิเศษเพียงชิ้นเดียวให้ธรี เดชในฐานะทูต พิเศษ ...คุณหมอผานิตเอามาได้เช่นไร... “กระหม่อมมาด้วยเรื่องเจ้าของตรานี้” ผานิตเอ่ย ตอบเรียบๆ เขาไม่ได้บอกว่าท�ำอย่างไรถึงได้มนั มา “สนิทกันจนเขาเอาเรื่องเราไปพูดให้ฟงั ทุกเรื่อง เลยหรือ” หทัยเต้นเร้าด้วยอารมณ์ไม่รวู้ า่ โกรธหรืออะไร “หามิได้” ผานิตตอบด้วยรอยยิม้ หวาน “พีธ่ ไี ม่เคย เล่าให้กระหม่อมฟงั ‘ทุกเรื่อง’ แต่ครัง้ นี้กระหม่อมทนเห็น สภาพเหมือนตายทัง้ เป็ นของพีธ่ ไี ม่ได้ จึงอาจหาญมาเข้า เฝ้า” แค่มองดวงหน้าทีเ่ หมือนต้นธาราและการเรียก ‘พี่ ธี’ อย่างสนิทสนม ความริษยากาะกุมในหทัยแทบจะทันที

บันทึกดอกเสี้ยว “กล้านะคุณหมอผานิต คุณรูไ้ หมถ้าเราโกรธเรา สามารถท�ำอะไรกับคุณได้บา้ ง” ผานิตยังมีรอยยิม้ ประดับบนหน้า เอือ้ มมือรินน�้ำ ชาถวายแด่องค์ธวัลพรก่อนจะรินให้แก่ตวั เอง “เหมือนทีท่ ำ� กับพีธ่ ารหรือพ่ะย่ะค่ะ” องค์ธวัลพรนิ่งงัน น�้ำเสียงของผานิตราบเรียบจน ไม่รูว้ ่าประชดหรือโกรธแต่วาจานัน้ เหมือนตบพระพักตร์ อย่างแรง พระองค์ถกู สอนให้ตอ้ งเป็ น ‘ผูช้ นะ’ ตัง้ แต่เยาว์วยั เพราะแพ้ไม่ได้ ถ้าแพ้นนหมายถึ ั่ งหายนะต่อพระองค์และผู้ จงรักภักดีทส่ี ละชีวติ เพือ่ เป็นฐานให้เพือ่ ก้าวขึน้ สูบ่ ลั ลังก์ ใน ชีวติ จึงเรียนรูว้ า่ ต้อง ‘ชนะ’ ให้ได้เท่านัน้ หากแต่กลับแพ้พา่ ย เพียงสิง่ เดียวคือ ‘ความรัก’ ทีแ่ ม้จะไขว่คว้ามาได้ กลับต้อง ทรมานกับมัน ถ้า...เป็ นเพียงแค่ ‘กิง่ ไผ่’ ทีส่ ามารถตัดใจยอมแพ้ โดยไม่เสียศักดิศรี ์ ‘เจ้า’ ถ้า...ธีรเดชไม่เคยรักคุณหมอธาร ถ้า...เหตุการณ์เมือ่ แปดปี ไม่เกิดขึน้ พระองค์กบั ผู้ พันธีรเดชจะทรมานจนถึงทุกวันนี้ไหม ผานิตคลีย่ ม้ิ ทีม่ มุ ปากเล็กน้อยเมือ่ ลอบสังเกตพระ

นวรัฐะสเปเชี่ยล พักตร์ทแ่ี ม้จะเรียบเฉย ทว่าสายพระเนตรกลับดุจไฟทีพ่ ร้อม จะผลาญทุกสิง่ “ขอพระราชทานอภัยพ่ะย่ะค่ะที่กระหม่อมเสีย มารยาท ทีก่ ล้าเอ่ยเช่นนี้กเ็ พือ่ พระองค์เอง พีธ่ แี พ้คนอ่อน หวานช่างอ้อนแบบพีธ่ าร จึงตัดใจจากพีธ่ ารช้า” ผานิตประคองถ้วยชาด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่รสู้ กึ สะทกสะท้า นใดๆ ที่พ ระเนตรเย็น มองตรงมา เมื่อ เอ่ ย ประโยคยัวพระโทสะตอนแรก ่ เขายังเอ่ยอีก “เรือ่ งของพระองค์กบั พีธ่ ยี ากเพียงสิง่ เดียวคือเปิด เผยไม่ได้ หากแต่ส�ำหรับหัวใจของพีธวี างอยู่ในอุ้งหัตถ์ พระองค์ ซึ่งคนทีท่ �ำให้พธ่ี หี วันไหวน่ ่ ะตายไปแล้ว อย่าง กระหม่อม...นายพลชานเนนก็ไม่ได้รกั กระหม่อมมาก่อน และกระหม่อมก็ไม่ได้รกั ท่านเป็ นคนแรก อีกอย่างรัสเซลล์ เองก็ยงั ไม่ตาย ซ�้ำกระหม่อมยังเหมือนเงาพีธ่ าร พระองค์วา่ แบบนี้กระหม่อมควรกลัวกว่าพระองค์ไหม การแย่งความ ทรงจ�ำกับคนตายน่ะท�ำอย่างไรก็ไม่มวี นั ชนะหรอกพ่ะย่ะค่ะ” วาจาเอ่ยอย่างไม่กลัวตาย “หากกระหม่อมต้องเป็นฝา่ ยทีร่ อคนทีต่ นเองรักแต่ อยูใ่ นสถานะทีเ่ หนือกว่าตัวเอง กระหม่อมเองก็คงอดทนไม่ ได้นานเช่นนี้แน่ แม้ไม่ใช่เป็นคนแรกในใจ แต่เป็นคนสุดท้าย

บันทึกดอกเสี้ยว ทีเ่ ขายกย่องตีคา่ สูงทีส่ ดุ ในหัวใจ จะไม่ควรภูมใิ จหรือ?” คุณหมอหนุ่มวางถ้วยช้าลง “บางครัง้ เราแพ้ให้คนรักบ้างมันก็ไม่ใช่เรือ่ งน่าอาย จะพูดอ้อนบ้างก็ไม่ใช่ว่าเราอ่อนแอ พี่ธีก็ไม่ใช่คนหัวใจ กระด้าง แค่สกั ครัง้ ทีค่ นทีพ่ ธ่ี รี กั ยอมให้ พีธ่ กี ต็ กเป็ นทาสจน ถอนตัวไม่ได้แล้ว” องค์ธวัลพรทรงนิ่งฟงั โดยไม่ตอบโต้ ผานิตจึงทิง้ ท้ายก่อนจะทูลลา “ของสิง่ นี้กระหม่อมเพียงแค่ขอยืมมา พีธ่ หี วงมาก แต่ เ พราะอยากคืน ดีก บั พระองค์จึง ให้ก ระหม่อมยืมของ ทีร่ กั ...ฝากคืนให้พธ่ี ดี ว้ ย...โปรดอย่าท�ำลายหทัยของตัวเอง ด้วยทิฐเิ ลยพ่ะย่ะค่ะ เพราะคนทีเ่ จ็บไม่ใช่เพียงแต่พธ่ี ”ี ‘ช่วยได้แค่น้ีละ่ นะพีธ่ ’ี คนส่งสาสน์ ค้อมศีรษะลง ก่อนออกจากห้องไป เงียบๆ พร้อมถอนใจ...ปล่อยให้องค์เจ้าทรงคิดเพื่อตัดสิน พระทัย...ว่าเวลาทีเ่ หลืออยูน่ นั ้ จะทรงท�ำเช่นไร...

บันทึกดอกเสี้ยว 9

ผานิตแวะไปทีบ่ า้ นของธีรเดชก่อนเพือ่ ‘แจ้งข่าว’ เขาย�ำ้ เตือนว่า ไม่วา่ องค์เจ้าจะแสดงอาการเช่นไร ก็ควร ‘นิง่ เฉย’ และไม่พดู เกินความจ�ำเป็ น ซึง่ ธีรเดชเป็ นกังวล แม้ผา นิตจะไม่เล่าให้ฟงั ว่าไปท�ำอะไร แต่พอเห็นรอยยิม้ แสนซื่อ บนใบหน้าทีค่ ล้ายคนในความทรงจ�ำกับการทีข่ อตราเสีย้ ว ดอกขาวก็พอจะเดาได้เลาๆ ว่าเรือ่ งทีผ่ านิตพูดจะเป็ นไปใน ทิศทางไหน ...คลืน่ ใต้น้�ำชัดๆ... ไม่นานนักก็มโี ทรศัพท์เบอร์ทร่ี จู้ กั เฉพาะเขากับผู้ พันสุขสันต์โทรเข้ามา เพือ่ แจ้งว่า องค์เจ้าต้องการพบท่าน ทูตพิเศษก่อนเสด็จกลับนวรัฐะ นายทหารหนุ่มก็เอ่ยขอบคุณ แทบไม่ทนั ผานิตบอกว่า ‘ไม่เป็ นไร’ ก่อนลากลับ

บันทึกดอกเสี้ยว ...เรือ่ งบางเรือ่ งมันเล็กน้อยแท้ๆ เป็ นทาสกันและ กัน แต่ยงั ถือทิฐิ จนท�ำให้เรือ่ งทีค่ วรจะง่ายยุง่ ยาก... ร่างโปร่งเดินไปขึน้ รถก่อนจะออกรถเขากดเบอร์ โทรศัพท์ทางไกล ระหว่างรอสาย รอยยิม้ อารมณ์ดผี ุดบน เรียวปาก พอปลายสายรับเขาก็ทกั ทายด้วยเสียงหวาน แล้ว ถาม “สักปลายสัปดาห์นายพลน่ าจะว่างนะครับ ผม อยากให้นายพลไปทะเลด้วยกันอีกจัง” ตอนค�่ำ ...เมื่อ เขาไปถึง โรงแรมที่ป ระทับ ผู้พ นั สุขสันต์ลงมารับพร้อมพาขึน้ ไปทีห่ อ้ งโดยไม่พดู จาอะไร ซึง่ ธีรเดชแปลกใจเมือ่ ไม่ใช่หอ้ งนังเล่ ่ นแต่กลับเดินน�ำไปทีห่ อ้ ง นอน ผูพ้ นั สุขสันต์มองด้วยสายตาอ่านไม่ออกก่อนผายมือ เชิญเขาเข้าไปอย่างสุภาพ ธีรเดชเปิ ดประตูเข้าไปด้วยอาการวิตกเล็กน้ อย เมือ่ เห็นห้องสลัว คนทีต่ อ้ งการพบประทับบนโซฟาตัวยาว หันข้าง เอนพระเศี ย รแนบท่ อ นพระกร ดวงเนตรหลับ พริ้ ม พอได้ยนิ เสียงฝีเท้า พระเนตรคมหวานลืมขึน้ ชันวรองค์ตรง

นวรัฐะสเปเชี่ยล มองผูม้ าเยือนทีย่ นื นิ่ง ธีรเดชสาวเท้ามาคุกเข่าตรงเบือ้ งพระพักตร์โดยไม่ เอ่ยวาจาใดเช่นเดียวกับองค์ธวัลพรทีไ่ ม่ตรัสอะไรสักค�ำ องค์เจ้ายืน่ ตราเสีย้ วดอกขาวมาตรงหน้าชายหนุ่ม ธีรเดชรับคืนมากลัดไว้บนเสือ้ เหนือหัวใจ พร้อมอาจเอือ้ ม รวบพระหัตถ์ไว้ จรดริมฝีปากบนหลังพระหัตถ์ “ท�ำไมต้องเอาเรือ่ งของเราไปพูดกับเขา” ค�ำแรกทีต่ รัสถามเจือน�้ ำเสียงสันพร่ ่ า ธีรเดชรีบ ตอบทันที “ผมแค่กงั วลเรือ่ งของเรา น้องผึง้ เลยอาสาช่วย... น้องผึง้ คงไม่ทำ� ให้กงั วลเรือ่ งของธารชะ...” ยังไม่ทนั พูดจบ ดวงพระเนตรทีย่ งิ่ สงบวาวโรจน์ ขึน้ ทันใดนัน้ ร่างสูงก็หงายหลังล้มบนผืนพรมโดยมีวรองค์ โปร่งทาบทับอยูด่ า้ นบน และมือของเขาถูกรวบไว้ “อย่าพูดชือ่ ของเขาให้เราได้ยนิ ได้ไหม” หยดน�้ ำตาร่วงหล่นเป็ นสายกระทบแก้มของเขา พระหัตถ์เปลีย่ นมาโอบอุม้ ดวงหน้าคม ดวงเนตรฉ�่ ำน�้ ำใส สานสบดวงตาทีม่ รี อยกังวล “...นี่คณ ุ ร้องไห้ทำ� ไม หรือว่าน้องผึง้ มาพูดอะไรกับ คุณ...” ธีรเดชเอ่ยอย่างตะกุกตะกัก “หรือว่าเรือ่ งของธะ...”

บันทึกดอกเสี้ยว ชื่อของต้นธาราถูกกลืนหาย เมื่อริมฝี ปากถูกดูด กลืน เรียวลิน้ อุ่นชืน้ ซอกซอนผ่านแนวฟนั จนลิน้ สัมผัสกับ ลิน้ แล้วแนวฟนั ขาวสะอาดขบริมฝีปากหนาจนเลือดซึม รส เลือดเค็มคาวกรุน่ ในปาก ธีรเดชขมวดคิว้ เมือ่ รูส้ กึ เจ็บจีด๊ ...เจ็บก็จริง แต่ไม่มาก...ปฏิกริ ยิ าของร่างโปร่ง ตอบสนองตอนนี้รนุ แรงจนเขารูส้ กึ วิตกขึน้ มา...ค�ำพูดเดียว สามารถทลายก�ำแพงขององค์ธวัลพรจนเหลือเพียง ‘กิง่ ไผ่’ เลยหรือ ...ร่างโปร่งขบริมฝี ปากบนของเขาอย่างนุ่ มนวล ก่อนจะย้ายลงมาดูดดุนริมฝีปากล่าง ปลายลิน้ ชืน้ ไล้ไปตาม แนวฟนั แล้วกระหวัดลิน้ เขาอย่างร้อนแรง ...แค่จบู ก็เร้าอารมณ์เขาให้ลุกโชนได้แล้ว... “ธี...มองตาเราสิ...มองเราแค่คนเดียว” ร่างโปร่งทีท่ าบทับบนร่างเขาเอ่ยเสียงเครือเมื่อ ถอนริมฝี ปาก น�้ำตาทีค่ ลอขังเหมือนหยาดเพชรวาวนัน้ ส่ง ให้ดวงหน้างามเย้ายวนอารมณ์ขน้ึ ไปอีกจนธีรเดชแทบหมด ความอดทน! ธีรเดชข่มกลัน้ อารมณ์ทก่ี ำ� ลังลุกโพลง เขาไม่อยาก เอาเปรียบตอนทีค่ นรักอ่อนแอแบบนี้ ชายหนุ่มจึงชันตัวขึน้ ประคองไหล่เอาไว้ทำ� ให้รา่ งโปร่งนังทั ่ บบนตัก น�้ำตายังไหล

นวรัฐะสเปเชี่ยล อาบแก้มนวล นิ้วแกร่งเช็ดให้อย่างอ่อนโยน ก่อนเอ่ยถาม เสียงนุ่มนวล “ร้องไห้ทำ� ไมครับ” เมือ่ คนร้องไม่ตอบ เขาก็เอ่ยต่อ “อย่าร้องแบบนี้ได้ไหม ผมรู้สกึ ว่าตัวเองเป็ นคนใจร้ายที่ ท�ำร้ายคุณเสมอเลยนะไผ่” พอเห็นหยาดน�้ ำตาที่ดุจไข่มุกร่วงหล่นเป็ นสาย ท�ำให้อารมณ์ทร่ี อ้ นเร่าเมือ่ ครูเ่ ยือกเย็นลงบ้าง ร่างโปร่งสัน่ น้อยๆ ดวงเนตรสีนิลฉ�่ำวาวสบมองตรงๆ “จูบเราได้ไหม...ธี” เสียงเอ่ยวอนพร่าจนชายหนุ่ มตะลึงเมื่อฟงั วาจา เปิดเปลือยความต้องการก่อน มือเล็กก็ยดึ เสือ้ เขาไว้แน่น ตา ต่อตาสานสบเปิ ดเผยความในใจทีไ่ ม่ตอ้ งมีค�ำใดอธิบาย... แล้วดวงเนตรสีนิลก็พริม้ ลง มือหนาทีป่ ระคองไหล่ไว้ขยับมาโอบอุม้ ดวงหน้า งดงาม ธีรเดชก้มจูบซับน�้ำตาด้วยกิรยิ าละมุนละไม ส่งความ อ่อนโยนและค�ำขอโทษผ่านรอยจูบทีแ่ ผ่วเบาดุจผีเสือ้ ขยับ ปีก จมูกโด่งไล้แก้มเนียน จนถึงริมฝีปากทีช่ ายหนุ่มแทรก ลิน้ ชิมความหวานภายในโดยไม่สนใจอาการเจ็บปากทีถ่ ูก ขบก่อนหน้านัน้ บาดแผลทีย่ งั สดเลือดซึมออกมาอีกครัง้ แต่ มันก็หยุดไม่ได้แล้ว

บันทึกดอกเสี้ยว ...จูบนี้เจือรสเลือดเสมือนกลืนกินค�ำสาบานมันว่ ่ า ชีวติ ของเขาจะวางไว้ในอุง้ มือของใคร... ริมฝี ปากหนาเลื่อนไล้ลงต�่ำจนซอกคอหอมกรุ่น ก่อนจะผละออกมา ดวงเนตรสีนิลปรือขึน้ อย่างไม่เข้าใจ “ธี...” เสียงเรียกขาดห้วงแต่กเ็ ข้าใจเมื่อชายหนุ่ มช้อน ร่างโปร่งขึน้ วางไว้บนเตียงดุจถนอมแก้วล�้ำค่า วงแขนแกร่ง คร่อมร่างโปร่งเอาไว้ ดวงตาคมจ้องลึกทีด่ วงแก้วสีนิลทีว่ าว วาว แล้วเอ่ยวาจาทีห่ วานและอ่อนโยนทีส่ ดุ เท่าทีช่ ายหนุ่ม คนหนึ่งจะพูดให้คนทีร่ กั ได้ฟงั “ผมรักคุณ” มธุรสทีห่ วานนัน้ ตอกย�้ำว่าหัวใจเขา วางไว้ทใ่ี คร นิ้วโป้งแตะริมฝีปากได้รปู ดวงตาคมพราวระยับ “ผมบอกรักคุณแล้ว ถึงคราวคุณต้องพูดบ้างล่ะ... คุณติดค้างค�ำพูดบางค�ำกับผมนะ” คนทีน่ อนทอดร่างระทวยขึงตาใส่ น�้ำตาเหือดแห้ง ไปบ้างแล้ว คนถูกขูด่ ว้ ยสายตาไม่มอี าการกลัว ...ก็ตอนนี้น่ะน่ากลัวซะทีไ่ หนล่ะ... “ไม่พูดไม่เป็ นไร...แต่ขอค�ำขอโทษจากร่างกาย แล้วกันนะ”

นวรัฐะสเปเชี่ยล จมูกโด่งไซ้แก้มนุ่มอย่างมันเขีย้ ว ริมฝีปากหยักขบ เม้มติง่ หูเบา ลิน้ อุน่ ไล้ซอนเซาะเข้าไปในใบหู การกระท�ำนี้ เรียกเสียงเสียงลมหายใจกระชัน้ ...จากนัน้ ก็แตะริมฝีปากบน หน้าผาก เปลือกตาทีห่ ลับพริม้ จนมาถึงริมฝี ปากสีระเรื่อ เชิญชวนให้ลม้ิ ลอง ริมฝีปากหนาขบริมฝีปากล่างของคนรัก เบาๆ ควานหาความหวานละมุนด้านในจนพอใจจึงค่อยละ ริมฝี ปาก คนถูกโอ้โลมจนอ่อนดุจขีผ้ ง้ึ ถูกไฟลนปรือตาขึน้ มอง ธีรเดชถอดเสือ้ อวดเรือนร่างก�ำย�ำ “ธี...” ค�ำแรกทีเ่ อ่ยนัน้ สันครื ่ อ นิ้วแกร่งทาบริมฝีปากหยุด ไม่ให้เอ่ยวาจา ความอ่อนหวานล้นเอ่อ เร้าอารมณ์ให้หวาน ล�้ำขึน้ ไปอีก นายทหารหนุ่มจัดการเสือ้ ผ้าบนเรือนร่างโปร่งออก จนเผยให้เห็นผิวนวลตา เขานาบริมฝี ปากบนอกด้านซ้าย ร่างโปร่งสะท้านเมือ่ ลิน้ อุน่ ชืน้ ครอบครองยอดอกสีหวานจน ชืน้ ฉ�่ำทัง้ สองข้าง “ดีไหมไผ่...” ดวงตาคมวาววับจ้องร่างทีก่ ลายเป็นสีแดงก�่ำอย่าง น่าชม เขาไม่หยุดการเล้าโลมเพียงเท่านี้ ลิน้ ลากต�่ำจนถึง แอ่งสะดือ ละเรื่อยจนถึงต้นขาด้านในโดยละเลยส่วนอ่อน

บันทึกดอกเสี้ยว ไหวทีเ่ ริม่ ฉ�่ำน�้ำ ต้นขาเรียวถูกพาดบนบ่าแกร่ง ผิวเนื้ออ่อน ถูกขบจนเป็ นรอยจ�้ำ น�้ำตาเอ่อคลอเมือ่ รูว้ า่ โดนแกล้ง ความเสียวซ่านที่ บรรยายไม่ถกู โจมตีจนความคุมสติสมั ปชัญญะ ต้องการให้ ธีรเดชตอบสนองให้มากกว่านี้ แต่ชายหนุ่มกลับแกล้งละเลย ลิน้ ชืน้ ไล้ตรงส่วนทีใ่ ช้รองรับความแข็งแกร่งแทน “อย่าแกล้งแบบนี้ได้ไหม...” เสียงเอ่ยกระท่อนกระ แท่นปนหอบคราง ไม่ชว่ ยให้ชายหนุ่มท�ำในสิง่ ทีต่ อ้ งการ ธีรเดชเข้าใจถึงความต้องการของคนรัก เขาก็ อดทนเช่นกันเขาเล้าโลมให้อกี ฝา่ ยได้ความสุขล�้ำมากกว่า นี้... “ทนไม่ไหวแล้วหรือครับ” ลมหายใจทีเ่ ป่ารดส่วนอ่อนไหวทีช่ น้ื ฉ�่ ำพร้อมก�ำ เสียงทีห่ ยอกเย้านัน้ ยิง่ ท�ำให้ขดั ใจ เพราะถูกทรมานกับทัณฑ์ รักแสนหวาน ร่างโปร่งข่มความต้องการพลิกตัวขึน้ ทาบทับชาย หนุ่มแทน ซึง่ ธีรเดชไม่ทนั ระวังตัว เขาจึงกลายเป็ นฝา่ ยอยู่ ด้านล่าง เล็บคมจิกบนบ่าแกร่ง ความวาบหวามล้นปรีเ่ มือ่ ทาบทับความแข็งแกร่งผ่านเนื้อผ้าหยาบทีช่ ายหนุ่มยังไม่ได้

นวรัฐะสเปเชี่ยล ถอด เสียงทุม้ แทบค�ำรามไม่พน้ ล�ำคอเมือ่ เห็นเรือนร่างงาม เชิญชวน ซิปถูกปลดปล่อยเมือ่ ไรไม่รู้ ความแกร่งแกร่งเชิด ชันท้าทายก่อนทีม่ นั จะถูกครอบครองด้วยร่างงาม ดวงหน้าเพริดด้วยความสุขสมแสนหวานพอๆ กับ ชายหนุ่ มทีล่ ม้ิ รสความคับแน่ นทีแ่ สนอบอุ่นอ่อนหวาน ริม ฝีปากทีร่ าวดอกไม้ประทับลงมา เปิดปากแผลอีกครัง้ ...ร่าง โปร่งโหมกายรุกเร้าจนหลงใหลในเรือนกายงดงาม ดอกไม้งามสูงค่ายัวเย้ ่ าเขาจนส�ำลักความสุขสม อารมณ์ไต่สงู ขึน้ ....จนสุดปลายทางเมือ่ กระแสอุ่นวาบอาบ เอ่อหน้าท้องแข็งแกร่ง...และเขาก็ลม้ิ รสรสชาตินนั ้ ตามไปไม่ นาน ร่างโปร่งซุกซบดวงหน้าชืน้ เหงือ่ บนร่างเขา แล้วชาย หนุ่มก็พลิกกายทาบทับ...เคลือ่ นไหวร่างก�ำย�ำอีกครัง้ ดุจไม่รู้ จักพอ...จนร่างโปร่งทนไม่ไหว เขาจึงยอมรามือและช้อนร่าง โปร่งช�ำระล้างคราบเหงือ่ ไคล...แต่กม็ วิ ายตักตวงอีกครัง้ ... และอีกครัง้ ... ธีรเดชแต่งตัวเรียบร้อย และช่วยคนรักแต่งองค์ ด้วยฉลองพระองค์ขาวบริสุทธิ ์ ร่างอ่อนเปลี้ยทรุดลงหน้า กระจก ให้ชายหนุ่มช่วยจัดการสิง่ ต่างๆ

บันทึกดอกเสี้ยว วรองค์โปร่งทีป่ ระทับบนพระเก้าอี้ สบตาผูท้ ย่ี นื อยู่ ด้านหลังผ่านกระจกเงาบานกว้างครูใ่ หญ่โดยไม่เอ่ยวาจาใด มือหนาเอือ้ มคว้าผ้าขนหนูผนื เล็กซับเรือนพระเกศาด�ำสลวย การกระท�ำอ่อนโยนยิง่ เมือ่ รูส้ กึ ว่าเรือนเกศาหมาด นิ้วแกร่งจับปอยพระ เกศาทีร่ ะต้นพระศอขึน้ จรดจมูก กรุน่ กลิน่ หอมละมุน จาก นัน้ ก็ฝากรอยประทับอ่อนหวานไว้บนซอกคอหอมกรุ่น... แล้วเอ่ยวาจาหวานอีกครัง้ “ผมรักคุณ” พิ เศษ ผานิตเห็นใบหน้าระริกรืน่ ของคนทีเ่ ปรียบเสมือน พีช่ าย เขาก็เข้าใจทันทีวา่ องค์เจ้ากับพีธ่ ี ‘คืนดี’ กันแล้ว แต่ จะด้วยวิธไี หน เขาก็ไม่ได้ซกั ถาม “ขอบคุณผึง้ มากเลยนะ ...พีม่ คี วามสุขมากเลยล่ะ เขาน่ารักมากเลยล่ะ” ผานิตยกกาแฟขึน้ จิบ แล้วจึงเอ่ยอย่างยินดี “ไม่เป็ นไรครับ องค์เจ้าตรัสขอโทษพีธ่ กี ่อนก็คุม้ แล้ว” วาจาขอผานิตสะกิดให้รอยยิม้ จางลง ซึง่ ผานิตก็สงั เกต

นวรัฐะสเปเชี่ยล เห็น “มีอะไรเหรอครับ” “คือเขาไม่ได้พดู ค�ำว่าขอโทษ” ธีรเดชเอ่ยเสียงเบา “แต่เขาก็น่ารักมากเลยจนพีโ่ กรธต่อไม่ลง” ผานิตถอนใจยาว...เข้าใจทันทีวา่ ‘น่ารัก’ ทีพ่ ช่ี าย พูดหมายถึงอะไร...อุตส่าห์ยำ้� ก่อนเข้าเฝ้าแล้วแท้ๆ ว่าควร ใจแข็งอย่าใจอ่อนง่ายๆ แต่องค์เจ้าคงรูจ้ ดุ อ่อนจุดนี้เป็นอย่าง ดีถงึ น�ำมาใช้โต้คนื ...คราวนี้กถ็ อื ว่าเสมอกันสินะ พีธ่ ไี ม่ได้ฟงั ค�ำขอโทษแต่องค์เจ้าก็คง ‘เสียเปรียบ’ เยอะ พีธ่ ถี งึ หน้าบาน ได้แบบนี้ เฮ้อ...ผานิตแอบถอนใจต่อความใสซือ่ ของพีช่ าย... ถ้ามีครัง้ ต่อไป เขาควรจะเอาชีวติ เข้ามาเสี่ยงช่วยดีไหม เนี่ย...

บันทึกดอกเสี้ยว 10

เรือ่ งความรักของธีรเดชสงบลงเหมือนฟ้าหลังฝน ด้วยความช่วยเหลือของผานิต การพบกันครัง้ ล่าสุดนัน้ องค์ ธวัลพรฯ ดูจะอ่อนโอนตามเขาทุกอย่าง จนธีรเดช ‘ได้ใจ’ ว่า เป็นคนควบคุมสถานการณ์ หารูไ้ ม่...ฟ้าหลังฝน มันจะมีพายุ ลูกใหญ่ตามมาอีกระลอก พายุลกู นี้เริม่ ตัง้ เค้ามานานแล้ว ซึง่ ชายหนุ่ มก็รดู้ ี แต่หลีกเลีย่ งทีจ่ ะเผชิญมันและมันก็กลับมาอีกครัง้ เมือ่ ชาย หนุ่ มกลับบ้านทีต่ ่างจังหวัดเพื่อเยีย่ มพ่อแม่ซ่งึ พวกท่านก็ ขยัน ถามด้ว ยค� ำ ถามเดิม ที่เ ลี่ย งจะตอบคือ ‘เมื่อ ไรจะ แต่งงาน’ แต่ครัง้ นี้ดจู ะหนักขึน้ เพราะถูกเปรยๆ ว่าอยากอุม้ หลาน ซ�้ำร้ายทีห่ นักกว่านัน้ คือ...วางแผนมัดมือชกให้รจู้ กั กับลูกสาวคหบดีประจ�ำจังหวัดทัง้ ทีเ่ ขาอุตส่าห์บอกแบบปดั

นวรัฐะสเปเชี่ยล ให้พน้ ตัวหลายครัง้ ว่าเขามีคนรักแล้ว พอถูกแม่ถามว่า สวย ไหม ฐานะเป็ นยังไง ชาติตระกูลดีไหม ค�ำตอบก็หลุดจาก ปากแทบทันทีแบบไม่ต้องคิดเมื่อนึกถึงคนรักของเขาว่า ‘สวยมาก ฐานะดี ชาติตระกูลก็ด’ี ดีซะจนแทบไม่น่าเชือ่ ว่า จะรักเขาได้ พ่อแม่ฟงั คุณสมบัติ ‘ว่าทีส่ ะใภ้’ อุปโลกน์ ก็อยาก เห็นหน้า เร่งเร้าอยากพบใจจะขาด จนเขาต้องมานังกลุ ่ ม้ ใจ หาทางออกกับปญั หานี้ คนทีเ่ ป็ นทีป่ รึกษาคือผานิต ทีเ่ ห็น เขาจมจ่อกับปญั หาหนักอก พอผานิตได้ฟงั เท่านัน้ ค�ำพูด แรกทีผ่ านิตบอกเขาคือ ‘ขีโ้ กง’ “องค์เจ้าไม่อภิเษกเพราะพีธ่ เี ชียวนะ แต่พธ่ี ขี โ้ี กง ั ทีบ่ อกปดให้ความหวังกับพ่อแม่พธ่ี แี บบนี้เนี่ยนะ” ค�ำต�ำหนิท�ำให้ธรี เดชหน้ ายุ่ง ก็ถ้าคนทีเ่ ขารักมี ฐานะเหมือนคนทัวไป ่ เรือ่ งมันก็คงจะง่ายกว่านี้ไหม “แล้วจะให้พท่ี ำ� ไง” ธีรเดชถามอย่างหมดท่า จนที่ ปรึกษากิตติมศักดิท�์ ำหน้ายุง่ “ขอโทษนะพีธ่ ี พีก่ ร็ ปู้ ญั หามันอยูต่ รงไหน ก็แล้ว ท�ำไมไม่บอกไปตรงๆ ว่าเพราะอะไรล่ะ” “ก็ถา้ มันง่ายคงไม่ตอ้ งคิดมากหรอกนะ หาคนมา แทนทีเ่ ขาแล้วบอกว่าผมรักคนนี้ แต่งไม่ได้เนี่ยนะ จะผูช้ าย

บันทึกดอกเสี้ยว หรือผูห้ ญิงก็รบั รองเถอะ...” คนทีเ่ คยเห็น ‘ฤทธิ ์’ ไม่กล้าพูดต่อ “งัน้ เอาวิธนี ้ีดไี หม...” ผานิตเอ่ยบอก ‘แผนการ’ ให้ ั ฟง ซึง่ ธีรเดชฟงั ไปก็ขมวดคิว้ กังวล “จะดีเหรอ...ผึง้ ไม่น่าท�ำแบบนี้ ไผ่...เอ่อ...องค์เจ้า น่าจะทรงมีเหตุผลพอ” ธีรเดชเอ่ยอย่างกังวล ผานิตกลับยิม้ เย็น ก่อนเอ่ยโต้ “พีธ่ คี งลืมทีพ่ ดู ไป เมือ่ กีไ้ ปนะครับ สิง่ ทีเ่ รียกว่าความรักน่ะ ท�ำให้คนมีเหตุผล กลายเป็ นไม่มเี หตุผล ท�ำให้คนฉลาดทีส่ ุดกลายเป็ นคนโง่ ทีส่ ดุ ท�ำให้คนทีย่ งิ่ ใหญ่ทส่ี ดุ ต�่ำต้อยทีส่ ดุ ” ค�ำพูดทีเ่ หมือนว่ากระทบพร้อมรอยยิม้ เย็นท�ำให้ ธีรเดชนึกระแวงครามครัน “แกล้งพีก่ บั เขาอยูห่ รือเปล่านี่” “เปล่าสักหน่อย...นี่อุตส่าห์เปลืองตัวช่วยนะ มาว่า กันอยูไ่ ด้” ผานิตบ่นอุบก่อนจะบอก “แต่ถา้ เขารู.้ ..” ความกังวลยังไม่จาง “ไม่รหู้ รอกน่า ถ้าพีธ่ ไี ม่พดู ไม่เหลือหลักฐานให้จบั ได้น่ะ เอาเป็ นว่าผมช่วยพีธ่ เี ต็มที่ พีธ่ นี ดั พ่อแม่มาทีบ่ า้ นได้ เลยนะครับ” ฟงั ค�ำพูดแข็งขัน ความหนักใจก็คอ่ ยคลายลงเมือ่

นวรัฐะสเปเชี่ยล เห็น ‘ตัวแทน’ ยอมพาตัวเองเสีย่ งขึน้ เวที ธีรเดชจึงยอมเล่น ตามบททีถ่ กู เขียนสคริปต์แบบเลยตามเลย อีกหนึ่งอาทิตย์ถดั มา ได้เวลาต้องขึน้ เวที ผานิต มาทีบ่ า้ นของธีรเดชแต่เช้าพร้อมกระเป๋าใบย่อมทีเ่ จ้าบ้าน ไม่รวู้ ่าผานิตเอามาท�ำไม ก่อนจะได้เอ่ยปากถาม ผานิตก็ บอกให้เขาไปรับพ่อแม่ทส่ี นามบินก่อน แล้วเขาจะ ‘จัดฉาก’ เอง พอเจ้าของบ้านออกไปแล้ว ภารกิจจัดฉากก็เริม่ ขึน้ ผานิตขึน้ ไปบนห้องนอน วางกระเป๋าลงพร้อมดึงเสือ้ ผ้า ของตัวเองยัดใส่ตู้ ดึงผ้าปูเตียงให้ยบั ย่น เหมือนผ่านการ นอนและทิง้ เสือ้ ผ้าทีใ่ ส่แล้วไว้บนเตียง สุดท้ายก็ดงึ กรอบรูป ทีเ่ พิง่ ซือ้ มาสดๆ ร้อนๆ วางบนโต๊ะข้างเตียง รูปในนัน้ เป็ นรูปทีเ่ ขาบังคับธีรเดชถ่ายคู่ดว้ ยกัน ด้วยกล้องมือถือในวันทีเ่ ขาวางแผนกับคนทีเ่ ปรียบเหมือน พีช่ าย โดยที่เขาโอบรอบคอด้านหลังของธีรเดชที่นัง่ บน โซฟา ในท่าทีแ่ ก้มชนแก้ม แม้จะเป็นท่าทีไ่ ม่หวือหวาแต่กว่า จะได้ภาพนี้มาก็ถา่ ยไปหลายภาพเหมือนกัน ภาพทีเ่ หลือใน เมมโมรีโ่ ทรศัพท์เขาตัง้ ใจจะท�ำลายหลักฐานหลังจบละคร

บันทึกดอกเสี้ยว ฉากนี้

พ่อแม่ของธีรเดชมาเพื่อหวังจะดูลูกชายเปิ ดตัว ‘ลูกสะใภ้’ ก็กลายเป็ นช็อกเมือ่ รูร้ สนิยมลูกชาย ซึง่ มารดา ของธีรเดชเป็นคนเห็นสภาพของห้องของลูกชายก่อน เพราะ ผานิตจงใจเปิดประตูหอ้ งนอนของธีรเดชไว้เล็กน้อย พระเอกของละครฉากนี้กระอักกระอ่วนกับสภาพ ทีต่ อ้ งบอกว่าใครเป็ นทีร่ กั และรักมาตัง้ นานแล้วตัง้ แต่เป็ น ทส.ของนายพลพิภพ ผิดกับผานิตทีท่ �ำหน้าตายได้จนจบ ละครฉากส�ำคัญ เขาจึงเคลียร์เอาเสือ้ ผ้าและข้าวของจัดฉาก กลับ ส�ำรวจแล้วว่าไม่หลงเหลืออะไรสร้างความล�ำบากใจแก่ ธีรเดชจึงวางใจ หลังจากนัน้ ผานิตไม่ได้ถามไถ่วา่ เกิดอะไรขึน้ บ้าง เพราะว่ามีออกพืน้ ทีอ่ าสาสมัครทีแ่ อฟริกาใต้ เขาต้องเดิน ทางไปประชุมวางแผนงานก่อนจะเดินไปพืน้ ทีจ่ ริง งานช่วง นี้ยงุ่ ๆ กระทังจะโทรหานายพลชานเนนอย่ ่ างทีท่ ำ� ทุกสัปดาห์ พอช่วงใกล้จะต้องบินยิง่ ยุง่ จนลืมบางอย่างไป เพิง่ มานึกได้ ก็สง่ เมสเสจผ่านทางโซเชียลเนตเวิรก์ ทีเ่ ขาบังคับให้นายพล สมัครเพื่อไว้ตดิ ต่อกันอย่างรวดเร็วในยามที่เขาต้องออก

นวรัฐะสเปเชี่ยล พืน้ ที่ จะได้เห็นหน้ากันบ้าง เขาส่งข้อความทักทายไปและ บอกว่าตัวเองก�ำลังท�ำอะไรทีไ่ หน นายพลชานเนนไม่ได้ตอบ กลับทันที ซึง่ ผานิตก็ชนิ แล้ว วัยอย่างนายพลไม่ได้สนใจ เทคโนโลยีใหม่ๆ เช่นนี้ ผิดกับเขาทีต่ อ้ งมีไว้ตดิ ต่อกับเพือ่ น อาสาสมัครนานาชาติ ระหว่างทีน่ งรอขึ ั ่ น้ เครือ่ ง มาเรียน่าแพทย์อาสาที่ เคยไปนวรัฐะด้วยกันเอ่ยขอยืมมือถือ “ขอดูอเี มลหน่อยสิบี โทรศัพท์ฉนั เก็บลงกระเป๋าเป้ แล้วขีเ้ กียจค้นจ้ะ” ผานิตส่งให้ มาเรียน่ าก็ดาวน์โหลดเอกสารลงมือ ถือดู ขณะทีเ่ ช็คงาน มาเรียน่าก็เผลอเลือ่ นกดแกลลอรีภ่ าพ เห็นภาพคู่ของผานิตกับชายหนุ่ มแปลกหน้า สาวฝรังไม่ ่ แปลกใจอะไรนัก แต่กอ็ ดถามไม่ได้ “นี่บไี ด้แฟนใหม่แล้วเหรอ” “อือ้ ” ผานิตไม่ปิดบัง หลังเลิกรากับรัสเซลล์เขามี ใครเป็ นเจ้าของหัวใจ “ดูแก่กว่าบีหลายปีนะ แต่หล่อชะมัดยาด สมาร์ท ชะมัด” มาเรียน่าบอกอย่างอิจฉา ซึง่ ผานิตเข้าใจว่าหมายถึง นายพลชานเนน “ก็ไม่แก่นะ” เขาเอ่ยโดยไม่ได้ดวู า่ หญิงสาวก�ำลังดู

บันทึกดอกเสี้ยว รูปไหน ใจแล้ว”

“ขอลงให้อเล็กซานดราดูหน่อยนะจ๊ะว่าบีมคี นดาม

ไม่ท นั รอให้เ จ้า ของเครื่อ งอนุ ญ าต หญิง สาวก็ จัดการโหลดรูปและแท็กให้ผานิตและเพื่อนๆ ดู พร้อม ข้อความหยอกเย้าเล็กๆ น้อยๆ ตามประสาเพือ่ นสนิท นวรัฐะ องค์ธวัลพรฯ ด�ำเนินมาทีห่ อ้ งของนายพลชานเนน เพือ่ ปรึกษาเรือ่ งก�ำลังทหารทีส่ ง่ ไปลาดตระเวนทีเ่ วียงเชียง สอ แต่ พอมาถึง นายพลหนุ่ มใหญ่ กลับไม่อยู่ ทิ้งเพียง คอมพิวเตอร์ท่เี ปิ ดทิ้งไว้ หน้ าจอที่ยงั ค้างอยู่เป็ นหน้ าโซ เชียลเนตเวิรก์ ดัง องค์เจ้านึกประหลาดใจว่านายพลนวรัฐะ ก็เล่นด้วย พอมองดูลสิ ต์เฟรนด์ก็มแี ค่คุณหมอผานิตคน เดียว ยังไม่ทนั มากกว่านัน้ เพราะมีสงิ่ ทีท่ ำ� ให้ตอ้ งด�ำเนินเข้า ไปใกล้ๆ คือภาพหน้าวอลล์ทเ่ี พิง่ โพสต์ขน้ึ ให้เห็น...ภาพคูท่ ่ี พระองค์ทรงรูจ้ กั ดี... ความกริว้ แล่นริว้ ราวกับภูเขาไฟรอปะทุ...

นวรัฐะสเปเชี่ยล ระหว่างทีน่ ายพลชานเนนเดินกลับห้องท�ำงานจน มาถึงระเบียงทางเดินเชือ่ มอาคาร นายพลชานเนนแปลกใจ เมือ่ เห็นองค์ธวัลพรออกมาจากห้องของเขาพร้อมกระดาษ หนึ่งแผ่น หนุ่ ม ใหญ่ ร ีบ สาวเท้า เข้า ไปหาเพื่อ ถวายความ เคารพหากแต่องค์เจ้ากลับเปลีย่ นทิศทางไปทีศ่ าลาประทุม มาลย์ อันเป็ นคนละเส้นทาง เขารูว้ า่ ไม่สมควรตะโกนเรียก และสงสัยว่าท�ำไมองค์เจ้าเสด็จมาหาเขาและเอาอะไรออก ไปด้วย จึงเข้าห้องท�ำงานก่อน ดวงตากวาดมองทัวห้ ่ อง ทุก อย่างปกติ เว้นเพียงแต่เครือ่ งปริน้ ท์ทถ่ี กู เปิดทิง้ ไว้ เขาจ�ำได้ ว่าไม่ได้เปิดก่อนไปดูเอกสารกับระยาทีอ่ กี ตึก ดวงตาคมกวาดมองก็เห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์เปิด ค้างไว้ทห่ี น้ าเดิมคือโซเชียลเน็ตเวิร์กดังทีเ่ ขาเปิ ดทิ้งไว้ดู ข้อความจากผานิตทีส่ ง่ มาบอกว่าจะไปแอฟริกาใต้และก�ำลัง ขึน้ เครือ่ ง เขายังไม่ทนั พิมพ์ขอ้ ความตอบ ระยาก็โทรเข้ามา รายงานว่าแผนการซ้อมลาดตระเวนทีช่ ายแดนเรียบร้อย แล้ว ระยาจะน�ำมาให้ แต่เขาบอกว่าจะไปดูเอง จะได้แก้ไข เลย การตรวจสอบกินเวลาไม่นาน จึงไม่ได้ปิดเครือ่ งดังเช่น ทุกครัง้ และไม่คดิ ว่าจะมีคนกล้าเข้ามาในห้องนี้ในตอนทีเ่ ขา ไม่อยู่

บันทึกดอกเสี้ยว เขาเห็น ‘สิง่ ผิดปกติ’ อีกอย่างบนหน้าวอลล์ คือรูป ทีถ่ กู แท็กของผานิตและอีกคนทีค่ นุ้ หน้าดี หนุ่มใหญ่ทรุดนัง่ ลงมองชัดๆ ภาพคูท่ ส่ี นิทสนมเกินเหตุ โดยผานิตโอบรอบ คอของธีรเดช เอียงแก้มชิดกัน ดูแล้วเป็ นภาพถ่ายจาก โทรศัพท์มอื ถือ ภาพนี้ถกู แท็กในชือ่ ของผานิตผ่านไอดีของแพทย์ สาวทีเ่ คยมานวรัฐะหลังผานิตส่งข้อความหาเขาแค่สบิ นาที นายพลชานเนนกดเข้าไปดู ก็เห็นข้อความเย้าหยอกว่าแฟน ใหม่หมอบี และความเห็นจากคนทีน่ ายพลเข้าใจว่าเพื่อน แพทย์อาสาฯของผานิตพิมพ์หยอกตอบในหลายภาษาทัง้ จีน ฝรังเศส ่ อังกฤษ หนุ่มใหญ่ขมวดคิว้ มุน่ ...นี่คณ ุ ผึง้ ก�ำลังเล่นอะไร... ทางด้านผานิตทีถ่ กู ยืมโทรศัพท์ไปก็ไม่ได้สนใจนัก เขารอเวลาเครือ่ งขึน้ และรอเอาโทรศัพท์มาเก็บ จนมาเรียน่ าเอ่ยเสียงระรืน่ “นี่ ทุกคนอยากรูว้ า่ บอยเฟรนด์สดุ สมาร์ทชือ่ อะไร ดูส ิ กรีด๊ กร๊าดกันใหญ่เชียว บีตอบก่อนขึน้ เครื่องหน่ อยสิ” มือเล็กหมุนโทรศัพท์ให้ดู เจ้า ของเครื่อ งอ้า ปากค้า ง เมื่อ เห็น ภาพที่ถู ก อัพโหลดในหน้าวอลล์ของหญิงสาวและแท็กชื่อเขาไปด้วย

นวรัฐะสเปเชี่ยล ซึง่ ภาพอัพโหลดได้ประมาณเกือบยีส่ บิ นาที เพือ่ นๆ แต่ละ คนเข้ามาสอบถามกันหลายคน เขาแทบคว้าโทรศัพท์กลับ มาแทบไม่ทนั ...ตายล่ะ! เขาลืมไปว่ายังไม่ได้ลบภาพพี่ธีกบั เขา!... มือสันระริ ่ กรีบเลือ่ นหาค�ำสัง่ ‘Delete’ “ขอโทษนะมาเรีย คนนี้ไม่ใช่แฟนผม นี่น่ะพีช่ าย เขามีคนรักแล้ว และขีห้ งึ มากด้วย ขอลบภาพนี้นะ เดีย๋ วจะ เข้าใจผิดไปกันใหญ่” ผานิตภาวนาขออย่าให้นายพลชานเนนเห็นภาพ นี้เลย เขาไม่ได้กลัวนายพลชานเนนเข้าใจผิด แต่กลัว ‘ความ บังเอิญ’ ท�ำให้ใครบางคนเห็น และนันคงไม่ ่ เป็ นผลดีต่อเขา และพีธ่ ี แต่คำ� ภาวนาของเขาดูจะไม่เป็ นผล เมือ่ มีขอ้ ความ จากโปรแกรมเมสเสจเจอร์ทเ่ี ขาโหลดแยกจากโซเชียลเนต เวิรก์ ทีล่ อ็ กอินในไอดีของเขาแจ้งเตือน เป็ นข้อความจาก นายพลชานเนนซึง่ ส่งมาตอบข้อความทีเ่ ขาส่งไปและอวยพร ให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ โดยไม่ถามถึงภาพทีป่ รากฏใน หน้าวอลล์ คุณหมอหนุ่มมือเย็นเฉียบ...เขาลบไม่ทนั เพียงแค่ นาทีเดียวเท่านัน้ ก่อนข้อความจะถูกส่งมา นันแสดงว่ ่ านาย

บันทึกดอกเสี้ยว พลชานเนนต้องเห็นรูปไปแล้ว เขาท�ำอะไรไม่ถกู จะโทรไป ถามก็ไม่ได้ เพราะต้องขึน้ เครื่องแล้ว สิง่ ทีท่ ำ� ได้คอื ส่งเมส เสจไปเตือนพีธ่ วี า่ ‘ภาพหลุด’ ก่อนจะถือกระเป๋าขึน้ เครือ่ ง อย่างหนักใจ ยามบ่ายคล้อย ศาลาประทุมมาลย์ทส่ี ร้างขึน้ กลาง บึงบัวขนาดใหญ่ อากาศค่อนข้างอบอ้าว แม้สายลมรืน่ จะ พัดโชยมาบ้าง แต่กไ็ ม่ชว่ ยอะไร ยิง่ คนทีย่ นื เหม่อมองบึงบัว ทีท่ อดยาวจนลิบตานัน้ มีความร้อนรุม่ ในใจ ตอนนี้กเ็ หมือน ไฟทีล่ ุกโพลง หวนนึกถึงบทสนทนาเมือ่ ครูอ่ ย่างเจ็บร้าว พอมาถึงศาลา พระองค์กถ็ อื รูปภาพทีเ่ พิง่ ปริน้ ท์ มากางออกดู ก่ อ นจะพับ เข้า หากัน โดยมุ ม ทัง้ สี่เ ท่ า กัน กระดาษทีม่ ภี าพบาดตาไร้รอยยับ และหยิบโทรศัพท์ออกมา กดหาหมายเลขปลายทางทีร่ จู้ กั ดี ธีรเดชทีย่ งั ไม่ทนั ได้รบั ข้อความจากผานิต เขาคิด ว่าคงโทรมาเช่นปกติ แต่คำ� พูดท�ำให้ชายหนุ่มเย็นวาบ “ท�ำไมถึงไม่บอกเราเรือ่ งรูป” “รูปอะไรครับ” เพราะยังตัง้ ตัวไม่ตดิ กับค�ำถามกะทันหันท�ำให้พดู

นวรัฐะสเปเชี่ยล ย้อนด้วยค�ำพูดโง่ๆ ปลายสายเงียบไปนาน จนธีรเดชคิดว่าสัญญาณ ขาดหาย ทว่ า ก็ไ ด้ย ิน เสีย งคล้า ยถอนสะอื้น ดัง ลอดให้ ได้ยนิ ”แกล้งเราแบบนี้สนุกไหมธี...ชอบใช่ไหมทีเ่ ห็นเราโง่” น�้ำเสียงพ้อท�ำให้ชายหนุ่มรูว้ า่ เรือ่ งอะไรในทันที “ฟงั ผมก่อนสิไผ่...” ธีรเดชพยายามอธิบายพลางครุ่นคิดว่า...รูไ้ ด้ยงั ไง... “เรือ่ งของเรือ่ งมันเป็ นแบบนี้...” หนุ่มไทยบอกเล่า เรือ่ งราวให้คนช่างระแวงฟงั แต่ทา่ ทางจะไม่เป็ นผล “แล้วคุณก็ไม่คดิ บอกเรา?” “ก็ถ้าบอกคุณก็โกรธอีกนี่ ผมไม่อยากให้คุณไม่ สบายใจ อีกอย่างมันกะทันหัน เลย...” ปลายสายร้อนรนบอก “น้องผึง้ เขาแค่ชว่ ยหลอกๆ แค่นนั ้ ไม่มอี ะไรเกินเลยอย่างที่ คุณคิดนะ ภาพมันแค่หลอกตาคนอืน่ แค่นนั ้ ” “เราไม่ อ ยากฟ งั ค� ำ แก้ต ัว ” น�้ ำ เสีย งที่พู ด ผ่ า น โทรศัพท์พร่า “ท�ำไมต้องมาทรมานเราด้วยวิธนี ้ี” บาดแผลทีเ่ พิง่ จะเยียวยาถูกเปิดกว้าง ภาพทีท่ งั ้ คู่ โอบรอบคอ เอียงแก้มซบกันฝงั แน่นในความทรงจ�ำ แม้ตวั คนถูกบังคับถ่ายจะบอกว่าไม่เต็มใจ แต่รอยยิม้ กลับอบอุ่น

บันทึกดอกเสี้ยว เสียจนคนทีท่ นมอง จดจ�ำทุกรายละเอียดขมในหัวใจ “เคยคิดไหม ท�ำไมเราถึงกลัว ถึงระแวง ถึงหวง” หยาดน�้ำใสพรูพราวทัง้ ทีร่ วู้ า่ ปลายสายไม่มวี นั เห็น หากแต่น้�ำเสียงเรียบขึน้ จนคนฟงั คงจินตนาการไม่ได้แน่วา่ น�้ำตาทีเ่ อ่อล้นนัน้ ก�ำลังร่วงหล่นไม่ขาดสาย “นัน่ เพราะคุณเอาหัวใจอีกเสีย้ วไปทิง้ ไว้กบั คนที่ ตายไปแล้ว คุณไม่เคยให้หวั ใจมาทัง้ ดวงสักครัง้ และถ้ามัน เป็นการแก้แค้นแทนคนของคุณ ก็ขอให้รไู้ ว้วา่ คุณชนะตัง้ แต่ วันทีเ่ รารักคุณแล้ว” ค�ำพูดทีค่ ณ ุ หมอผานิตเคยเอ่ยตอกย�้ำ ‘พระองค์แย่งความทรงจ�ำกับคนทีต่ ายไปแล้วไม่ ได้ ยิง่ ยือ้ แย่ง เขายิง่ จะฝงั ความทรงจ�ำจนลึก จนสุดท้ายก็จะ เสียเขาให้ความทรงจ�ำ’ หลังจากวางสายโดยไม่สนพระทัยกับเสียงเรียก พระองค์กพ็ าตัวเองออกมายืนเหม่อมองบึงบัว สายลมพัด โชยหอบเอากระไอร้อนมาด้วย บรรยากาศโดยรอบสงบ เงียบ บัวสายชูชอ่ ไสวแน่นขนัด นกน�้ำหลายชนิดออกหากิน ไกลออกไปนัน้ คงจะมีชาวบ้านออกเรือหาปลา บรรยากาศ ทีค่ นุ้ ตาเช่นทีม่ องทุกวัน แต่สายพระเนตรกลับมองมันราว ไม่เคยเห็น พระหัตถ์ทถ่ี อื กระดาษตกลงข้างตัว

นวรัฐะสเปเชี่ยล เสียงฝีเท้าทีก่ ระทบพืน้ ไม้กไ็ ม่ได้ทำ� ให้คนเหม่อหัน ไปมอง จนเสียงกระแอมดังขึน้ “ไม่ระวังตัวเลยนะพ่ะย่ะค่ะ” เสียงต�ำหนินัน้ ออก จากปากผูท้ ไ่ี ด้ชอ่ื ว่า ‘วีรบุรษุ สงคราม’ “หากกระหม่อมเป็ น ผูก้ ่อการร้าย พระองค์คงสิน้ พระชนม์ไปแล้ว” “เพราะเรารูน้ ่ะสิวา่ เป็นท่าน...ถึงไม่ระวัง” ตรัสตอบ ด้วยส�ำเนียงอ่อน ดวงตาของนายพลหนุ่มใหญ่มองกระดาษทีถ่ กู พับ ในพระหัตถ์ ก่อนไล่สายตามองพระพักตร์เรียบเฉย แต่กย็ งั ดูออกว่าเคยเปื้อนคราบน�้ำตา หนุ่มใหญ่กลับไม่ถามอะไรสัก ค�ำ มือหนายื่นผ้าเช็ดหน้าสีขาวบริสุทธิ ์ทีด่ ูออกว่าเป็ นผืน ใหม่ถวาย “สิ่ง ที่ท�ำ ให้พ ระองค์ห ลัง่ น�้ ำ ตาได้ค งสูง ค่ า มาก กระมังพระองค์ถงึ หลังน� ่ ้ ำตาเหมือนสายฝน” เสียงทอดอ่อน โยน องค์ธวัลพรเข้าใจความนัยของสิง่ ทีย่ น่ื ให้...มันคือ ค�ำต�ำหนิจากนายพลหนุ่มใหญ่โดยไม่เอ่ยปาก “ขอบคุณ...ที่ ท่านเตือนเราว่าตอนนี้เราอยูใ่ นฐานะใด” หนุ่ ม ใหญ่ เ ดิน ตามหลัง หลัง องค์เ จ้า ไปเงีย บๆ จนถึงห้องท�ำงาน องค์ธวัลพรตรัสขอโทษทีเ่ ข้าห้องท�ำงาน

บันทึกดอกเสี้ยว ของนายพลโดยพลการซึ่ง ท่ า นก็ไ ม่ว่า อะไร ก่ อ นจะส่ง ก�ำหนดการซ้อมรบมาให้องค์เจ้าร่วมตรวจสอบ องค์ธวัลพรรับไปเปิ ดดู “ก�ำหนดการเรียบร้อยดี” แล้วพลิกหน้าต่อไปเรือ่ ยๆ “อ้อ รบกวนท่านเพิม่ รายชือ่ ผูเ้ ข้า ร่วมซ้อมรบไปอีกหนึ่งคนด้วยนะ” “ใครหรือพ่ะย่ะค่ะ...” นายพลหนุ่มใหญ่นึกไม่ออก ว่ารายชือ่ ใครตกหล่นไป “เราเอง...ใส่ช่อื ลงไปในนามกิง่ ไผ่ และไม่ตอ้ งให้ ใครรูล้ ่ะ อ้อ บอกให้ม่านจันทร์กบั ผูพ้ นั สุขสันต์ไปดูแลเจ้า น้อยและรอรับเราทีน่ นด้ ั ่ วยนะ” พระประสงค์นนั ้ ท�ำเอานายพลหนุ่มใหญ่พดู ไม่ออก เมือ่ นึกถึงสภาพการซ้อมรบอันสมบุกสมบัน... นายพลชานเนนแทบปวดศีรษะกับการตัดสินใจที่ แสนเอาพระทัยขององค์ธวัลพร เนื่องจากจ�ำนวนทหารทีล่ ง ลายชือ่ เข้าฝึกซ้อมในครัง้ นี้มจี ำ� นวนครบทุกคนแล้ว พอเอ่ย ปากค้านก็ได้รบั ค�ำตอบย้อนทีท่ ำ� เอาเถียงไม่ออก “ปี น้ีเราจะไปดูดว้ ยตาตัวเอง เรื่องเล็กน้อยแค่น้ี ท่านกับผูพ้ นั สุขสันต์คงจัดการได้กระมัง อ้อ...เราจะอยูก่ บั ฝา่ ยผูถ้ กู ล่านะ จะดูฝีมอื ผูล้ า่ ด้วยว่าจะแพ้หรือชนะพวกเด็ก ใหม่”

นวรัฐะสเปเชี่ยล นันท� ่ ำให้หนุ่มใหญ่รบั รูว้ า่ ...ผูพ้ นั สุขสันต์เคยเปรย ว่าองค์เจ้ายามดือ้ ดึงนัน้ รับมือยากแค่ไหน... ความหนั ก ใจยัง คงปรากฏบนสีห น้ า จนผู้ พ ัน สุขสันต์ราชองครักษ์ทเ่ี ข้ามารับเอกสารนัน้ อดทักไม่ได้ “เป็ นอะไรครับท่านนายพล” หนุ่ มใหญ่ถอนใจเฮือกแล้วแจ้งพระประสงค์ของ องค์เจ้าให้ผเู้ ป็ นราชองครักษ์เอกฟงั ผูพ้ นั หนุ่มส�ำลักกาแฟ ทีเ่ พิง่ จิบเข้าปาก ั่ ว “หา...จ�ำนวนทหารทีล่ งชือ่ ครบแล้วทัง้ สองฝงแล้ นี่ครับ แล้วจะท�ำไง” ั “จะท�ำยังไงนันไม่ ่ ใช่ปญหา...องค์ ธวัลพรจะอยูฝ่ า่ ย ผูถ้ กู ล่านี่ส”ิ การซ้อมรบของนวรัฐะมีจุดประสงค์คอื คัดเลือก ทหารฝี มอื ดีเข้ามาในกองก�ำลังพิเศษป้องกันประเทศ ซึ่ง ปจั จุบนั มีระยาเป็ นหัวหน้าหน่ วย การซ้อมแต่ละครัง้ นาย ทหารจากหน่ วยป้องกันพิเศษจ�ำนวนเจ็ดสิบนายทีถ่ ูกคัด เลือกมาเป็ นผูช้ ว่ ยซ้อมจะเป็ นฝา่ ยทีเ่ รียกว่า ‘ผูล้ า่ ’ และนาย ทหารทีย่ นิ ยอมพร้อมใจลงชือ่ เข้าร่วมซ้อมจะเป็ น ‘ผูถ้ กู ล่า’ ั ่ วให้ลองใช้สติปญั ญาความ การแบ่งเป็ นสองฝงแล้ สามารถในการวางแผนเพื่อเอาชนะ ‘ผูล้ ่า’ เพื่อคัดคนทีม่ ี

บันทึกดอกเสี้ยว ความสามารถทีส่ ดุ เข้ามาร่วมกองก�ำลัง “งานนี้ผกู้ องระยาคงหนักแล้วสิ” ราชองครักษ์หน้า เผือดสี นึกถึงคนทีต่ อ้ งน�ำ ‘ผูล้ า่ ’ ต้องต่อกรกับ ‘ผูถ้ กู ล่า’ ในปี น้ี คนถูกทดสอบคงจะเป็ นหน่ วยป้องกันพิเศษแล้ว กระมัง “แล้วท�ำไมพระองค์ถงึ ตัดสินพระทัยแบบนี้ละ่ ครับ” ผูพ้ นั สุขสันต์ถาม และก็ได้รบั ค�ำตอบเมือ่ นายพล ยืน่ กระดาษแผ่นหนึ่งให้ดู “งัน้ ผมขอจัดการเรือ่ งทีม่ คี นเกินมาเองครับ” พอได้เห็น ราชองครักษ์กเ็ ข้าใจทันทีวา่ เพราะอะไร และรับเรือ่ งนี้ไว้เป็ นภาระตัวเองแทบทันที ก�ำหนดการซ้อมรบนัน้ กินเวลาสองอาทิตย์ จ�ำนวน ั ่ ดสิบ นายทหารทีถ่ กู ส่งมาถึงมือผูก้ องระยามีทงั ้ หมดฝงละเจ็ เอ็ดนาย ผูก้ องหน่วยพิเศษแปลกใจทีม่ กี ารเพิม่ เติมจ�ำนวน ผูเ้ ข้าร่วมซ้อม นายพลหนุ่มใหญ่อธิบายเพียงว่าองค์ธวัลพร แฝงตัวในกลุม่ ทหารเพือ่ ‘ทอดเนตร’ ด้วยพระองค์เองจึงต้อง มีการปรับเปลีย่ นจ�ำนวนให้ตรงกันทัง้ สองฝงั ่ ระยารูส้ กึ มือ

นวรัฐะสเปเชี่ยล ไม้เย็นเฉียบเมือ่ รูว้ า่ ต้องต่อกรกับใคร ...งานนี้มหี วังหน่วยป้องกันพิเศษ...ได้แพ้เด็กใหม่ เป็ นปีแรกแน่... คนเป็ นผูน้ � ำซ้อมรบเริม่ หนักใจ แต่นายพลหนุ่ ม ใหญ่บอกไม่ตอ้ งกังวล เพราะผูพ้ นั สุขสันต์จะเป็ นคนทีเ่ ข้า ร่วมฝงั ่ ‘ผูล้ ่า’ เพือ่ ท�ำหน้าทีร่ าชองครักษ์ดว้ ย ท�ำให้ความ กังวลค่อยคลายลง เตรียมวางแผนกลยุทธ์ซ้อมรบด้วย ท่าทางจริงจังกว่าเดิม ...ถ้าคนที่เป็ นผูน้ � ำในสงครามชิงบัลลังก์อยู่ฝ่าย ตรงข้าม งานนี้ถา้ ประมาท ฝา่ ยเสียหน้าคือหน่ วยป้องกัน ประเทศแน่ๆ...

บันทึกดอกเสี้ยว 11

ธีรเดชร้อนรนใจจนกลายเป็ นเย็นเยือกตอนไหน เขาเองยังแปลกใจ เมือ่ นังครุ ่ น่ คิดถึงปญั หาว่ามันเกิดทีต่ รง ไหน ทว่าพอยิง่ คิดก็ยงิ่ ล้า ...เขารัก กิ่ง ไผ่ แต่ ย งั เหลือ ความทรงจ� ำ ให้ต้น ธารา... ความทรมานของกิง่ ไผ่ใช่วา่ เขาจะไม่รู้ แต่จะให้เขา ทิง้ ความทรงจ�ำทีเ่ ปรียบเสมือนของต่างหน้าสุดท้ายของต้น ธารา เขาท�ำไม่ได้ และไม่คดิ จะให้คนทีเ่ ขารักมายือ้ แย่งเขา จากคนทีต่ ายไปแล้ว ปญั หามันจะจบลงอย่างง่ายๆ ถ้ากิง่ ไผ่ ยอมลืม ทว่ารอยแผลในใจมันลึกเกินเยียวยา สายใยที่ เบาบางทีเ่ ขาเหลือทิง้ ให้คนตายท�ำร้ายกิง่ ไผ่เสมอ นันท� ่ ำให้ เขายอมลงให้กงิ่ ไผ่ทกุ ครัง้

นวรัฐะสเปเชี่ยล ความเศร้า จากเหตุ ก ารณ์ เ มื่อ แปดปี ท่ีย งั เหลือ จางๆ ถ่วงใจ ท�ำเช่นไรจะหยุดน�้ำตา และเก็บความทรงจ�ำ ไว้พร้อมๆ กันได้ เสียงโทรศัพท์ดงั ขัดจังหวะความคิด พอ มองดูหมายเลขปลายทางก็ตอ้ งรีบรับ ผูพ้ นั สุขสันต์ทกั เขาห้วนๆ เหมือนทุกครัง้ หากแต่ ครัง้ นี้น้�ำเสียงกระด้างกว่าปกติ ราชองครักษ์บอกเล่าเรือ่ งที่ ก�ำลังเกิดขึน้ ในนวรัฐะ ยิง่ ฟงั สีหน้าของธีรเดชเริม่ เผือดสี และราชองครักษ์กย็ น่ื ข้อเสนอให้ พอฟงั จบเขาก็รบั ปากแทบ จะไม่ต้องคิดอะไร และก�ำหนดนัดหมายอีกปลายอาทิตย์ สุดท้ายพร้อมแผนหนึ่งผุดขึน้ ใช่ว่าคนทีก่ งั วลกับการซ้อมรบครัง้ นี้จะมีเพียงระ ยา แต่คนที่กงั วลมากที่สุดคือทหารที่เข้าร่วมฝึ กซ้อมใน หน่วยทีถ่ กู เรียกเล่นๆ ว่า ‘ผูถ้ กู ล่า’ ปีน้ีเป็ นปีแรกทีผ่ กู้ องระ ยา หัวหน้ากองก�ำลังพิเศษเป็ นผูน้ �ำทีม ‘ผูล้ า่ ’ เสียงบ่นพึมพ�ำจากทหารทีเ่ ข้าร่วมซ้อมภายในรถ ยีเอ็มซีวา่ ปีน้ีโหดหินกว่าปีทแ่ี ล้วดังเป็ นระยะ ทุกคนมาจาก หน่ วยต่างกัน และได้รบั คัดเลือกเพือ่ ทดสอบฝี มอื และถ้ามี แววก็จะถูกคัดเข้าหน่วยพิเศษ บางคนรูจ้ กั กันบ้างแล้ว บาง

บันทึกดอกเสี้ยว คนยัง จึงทักทายกันก่อนลงสนาม ยกเว้นเพียงคนเดียวทีย่ งั นิ่งสงบอยูท่ ม่ี มุ หนึ่งของรถ ใบหน้าทีเ่ ปื้อนผงถ่านมอมแมม นังเงี ่ ยบกลืนไปกับทหารคนอืน่ ๆ ไม่เป็นจุดเด่น แต่หากมอง ดีๆ จะละสายตาไม่ได้... ทางด้านผูก้ องระยาเคร่งเครียดวางแผนซ้อมรบจน คนรอบข้างอดถามไม่ได้วา่ ตื่นเต้นเกินเหตุ ทว่าผูก้ องหนุ่ม ย้อนคืนว่าถ้าประมาทแล้วแพ้เด็กใหม่ทงั ้ หน่วยคงขายหน้า มากกว่า ...ก็ทุกคนไม่รนู้ ่ีวา่ มี ‘ใคร’ อยูท่ ฝ่ี งั ่ ‘ผูถ้ ูกล่า’ ถ้า ประมาท หน่วยป้องกันพิเศษคงกลายเป็ น ‘เหยือ่ ’ ซะเอง... ผูก้ องหนุ่มหาเหตุผลไม่เจอว่าท�ำไมองค์เจ้าถึงต้อง ลงมา ‘ดู’ การซ้อมรบในปีน้ี หรือว่าจะทดสอบเขากันแน่นะ ผูก้ องหนุ่มคิดหนักหาเหตุผลพร้อมครุน่ คิดวิธรี บั มือ วันแรกของการเข้าฝึ ก มีการแบ่งทหารเป็ นกลุ่ม กิง่ ไผ่อยูใ่ นกลุม่ ทีเ่ ป็ นนายทหารท่าทางหน่วยก้านดีสบิ นาย ทุกคนทักทายท�ำความรูจ้ กั ซึง่ กิง่ ไผ่กท็ ำ� ตัวกลมกลืนไปโดย

นวรัฐะสเปเชี่ยล ไม่ให้เป็ นจุดเด่น...ส�ำหรับกิง่ ไผ่ไม่ใช่เรือ่ งยากทีจ่ ะท�ำ ...ถ้าเทียบกับงานด้านมืดทีเ่ คยท�ำ แค่น้ีถอื ว่าเล็ก น้อย...วันแรกผ่านไปโดยไม่มอี ะไรตื่นเต้น ตกดึกถึงเวลาทีก่ งิ่ ไผ่ตอ้ งเฝ้าเวร เขาได้เข้าเวรคู่ กับนายทหารทีช่ อ่ื ว่า ‘สรัล’ และ ‘สิงเห’ คนแรกแนะน�ำตัว เองว่ามาจากกรมทหารเมืองหลวง ส่วนสิงเหบอกว่าตัวเอง มาจากกองลาดตระเวน กิง่ ไผ่สำ� รวจ ‘หน่ วยก้าน’ ก็เห็นว่าผ่านทัง้ บุคลิก และความคิด รอดูแค่เพียง ‘ฝีมอื ’ จะผ่านหรือไม่เท่านัน้ ทัง้ สองคนสอบถามกิง่ ไผ่บา้ งว่าอยูห่ น่วยไหน แต่กงิ่ ไผ่กเ็ ลีย่ ง ตอบซึง่ ทัง้ คูก่ ไ็ ม่สงสัยอะไร หากแต่รสู้ กึ ว่าคนตรงหน้า ‘ไม่ ธรรมดา’ “นี่ขนาดนายทาหน้าซะจนเปรอะขนาดนี้ มองๆ ไป นายก็หน้าตาดีนะ ถ้าล้างผงถ่านออก ต้องระวังหน่ อยล่ะ” สรัลว่า “ใช่ ถ้าสวยเหมือนผูก้ องระยาก็ลำ� บากหน่ อยล่ะ” สิงเหบอกอีกคน “ถ้าระหว่างฝึ กโหดแล้วโดนแกล้งบอกพวกเราได้ นะ” สรัลเอ่ย ซึง่ คนฟงั ก็ได้แต่เพียงยกยิม้ น้อยๆ และเอ่ย

บันทึกดอกเสี้ยว ขอบใจเท่านัน้ ทางด้านระยา วางก�ำลังทหารไว้เต็มอัตราศึก จน นายทหารในหน่วยงุนงงทีห่ วั หน้าเอาจริงเอาจังกับเด็กใหม่ จนเกินไป พอโดนผูก้ องคนงามย้อนว่า ว่าประเมินคูต่ ่อสูต้ ่ำ� นันล่ ่ ะจะแพ้ยอ่ ยยับ ผู้พ ัน สุ ข สัน ต์ ท่ีแ ฝงมานั น้ เอ่ ย เตือ นว่ า อย่ า ท� ำ เอิกเกริกนัก องค์เจ้ารูอ้ งค์ดวี า่ ไม่กา้ วก่ายและแม้จะเก่งกาจ ก็เอาชนะนายทหารทีผ่ า่ นการฝึกทัง้ กองไม่ได้ กระนัน้ ระยา ก็ไม่ยอมถอนกองก�ำลัง...จะประมาทคนทีเ่ คยเป็ นผูน้ � ำใน สงครามกลางเมืองได้หรือ... ค�ำพูดของผูพ้ นั สุขสันต์เป็นจริงผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ ถึงแม้วา่ เด็กใหม่จะมีฝีมอื วางแผนตอบโต้เป็ นอย่างดี ทว่า ก็โดน ‘ผูล้ า่ ’ สอยร่วงกราวดุจใบไม้ ทหารที่เข้าร่วมฝึ กเหลือเพียงห้าสิบห้านาย ใน ขณะที่ ‘ผูล้ า่ ’ มีจำ� นวนเยอะกว่าถึงหกสิบห้านาย องค์ธวัล พรเก็บพระองค์เงียบจนไม่รู้ว่าทรงมีด�ำริเช่นไร ระยาจึง คลายใจลงบ้าง แต่กไ็ ม่ประมาท จนผูพ้ นั สุขสันต์นกึ ชมในใจ ทีร่ ะยาตัดสินใจอย่างมันคงและไม่ ่ ประมาท ั ...ถ้าฟงค�ำพูด คงจะต้องพิจารณาต�ำแหน่งหัวหน้า กองก�ำลังพิเศษใหม่ องค์ธวัลพรทีเ่ ขาเคยรบเคียงบ่าเคียง

นวรัฐะสเปเชี่ยล ไหล่มานัน้ ไม่เคยประมาทศัตรู และการรบจากนี้คงจะเป็ น บททดสอบผูก้ องหน่วยพิเศษของจริง!

บันทึกดอกเสี้ยว 12

การซ้อมรบผ่านมาเกือบสิบสองวัน อีกสองวันจะ จบการฝึกซ้อมครัง้ นี้ ทางฝา่ ย ‘ผูล้ า่ ’ ซึง่ เป็ นทหารจากกอง ั ่ งมี ก�ำลังพิเศษดูจะมีชยั เหนือ ‘ผูถ้ กู ล่า’ เล็กน้อย เมือ่ ฝงหลั จ�ำนวนลดลงอีก สิงเหและสรัลเป็ นผูน้ �ำเด็กใหม่ตามทีก่ งิ่ ไผ่คาดไว้ สิงเหดูจะหุนหันกว่า ส่วนสรัลใจเย็นกว่าทว่าไม่มพี ลังผูน้ �ำ เท่าสิงเห ทัง้ สองถูกยอมรับว่าเป็ นหัวกะทิของกลุม่ และถูก ยกให้เป็ นผูน้ �ำในการซ้อมรบครัง้ นี้ ทหารฝงั ่ ‘ผูถ้ กู ล่า’ ปรึกษากันอย่างเคร่งเครียดเพือ่ หาวิธพี ลิกล็อกชนะ กิง่ ไผ่เสนอค�ำปรึกษาบ้างตามทีเ่ ห็น สมควร เพือ่ ใม่ให้ทกุ คนสงสัย ครัง้ นี้กงิ่ ไผ่เสนอยุทธการรบ แบบกองโจร วิธที ค่ี นน้อยแต่สามารถพลิกเอาชนะง่ายๆ ซึง่

นวรัฐะสเปเชี่ยล สรัลนัน้ จับสังเกตได้วา่ ค�ำแนะน�ำที่ ‘กิง่ ไผ่’ เสนอนัน้ พาทีม เอาชนะได้ตลอด และคนคนนี้อาจจะเก่งกว่าพวกเขาด้วยซ�้ำ สังเกตได้จากการสะกดรอย วิธหี ลบเลีย่ งผูล้ า่ หรือการใช้ปืน ทีช่ ำ� นาญ ทว่าบางครัง้ คนทีใ่ ห้คำ� แนะน�ำดีๆ ก็ไม่พดู มาก ไม่ แสดงฝี มอื เก็บตัวเงียบจนดูไร้พษิ สงจนสรัลคลางแคลงใจ พอลองถามคนอืน่ ๆ ทีม่ าจากหน่วยต่างกันว่ารูจ้ กั พืน้ เพ ‘กิง่ ไผ่’ บ้างไหม ก็กลายเป็ นว่าทุกคนไม่รจู้ กั เหมือนกิง่ ไผ่เพิง่ ผุดมา สรัลเคยพูดเรือ่ งนี้กบั สิงเห แต่อกี ฝา่ ยก็วา่ เขาคิดมาก จนเขาเก็บความสงสัยไว้เงียบๆ อีกแค่สองวันจะจบการฝึก เทีย่ งคืนวันสุดท้ายจะ เป็นวันสุดท้ายทีจ่ ะตัดสินว่าใครจะ ‘ชนะ’ ผูก้ องระยาดูจะโล่ง ใจขึน้ มาบ้าง หากแต่ผพู้ นั สุขสันต์กลับบอกให้ระวังยิง่ กว่า วันแรกๆ ในการฝึก องค์เจ้าคงให้คำ� แนะน�ำอะไรกับเด็กใหม่ ไปแน่ๆ ‘ผูถ้ กู ล่า’ ถึงเก็บตัวเงียบคล้ายซุ่มโจมตี พอได้ฟงั ค�ำเตือน ระยาก็เตรียมก�ำลังรับมือทันที คืนก่อนวันสุดท้ายของการฝึก จูๆ่ ผูพ้ นั สุขสันต์ก็ ถอนตัวออกจากซ้อม เพือ่ เตรียมรับองค์ธวัลพรและดูแลเจ้า น้อย โดยเปลีย่ นตัวแทนทีไ่ ม่คาดฝนั แม้แต่ผกู้ องระยาไม่รู้

บันทึกดอกเสี้ยว เพราะน� ำ ทหารรับ ศึก ที่ ‘ผู้ถู ก ล่ า ’ จู่ โ จมค่ า ยพัก อย่ า ง กะทันหันกลางดึก นายทหาร ‘แปลกหน้า’ ทีอ่ ยูใ่ นชุดพรางไม่แปลก ใจเพราะเคยเห็นยุทธวิธนี ้ีของคนคนนัน้ มาแล้ว ดวงตาคม เป็ น ประกายมองไปที่ผู้บ งั คับ บัญ ชาของหน่ ว ยที่ส งการ ั่ ้ปองกันค่ายพักอย่างแน่นหนา กองหน้าก่อกวนเพือ่ ให้ตโี ต้อกี ด้าน คงจะเล่นตลบ หลัง หากแต่คนทีค่ นุ้ กับคนคนนัน้ ไม่คดิ ว่า ‘แผนรบ’ จะมี แค่นนั ้ แน่ ...ส�ำหรับคนคนนัน้ สิน้ แม่ทพั คือชัยชนะ เป้าหมาย การโจมตีคงมีไว้ ‘ลวง’ คนสอดแนมทีอ่ าจหาญเข้าถ�้ำเสือ... มือหนากระชับปืนทีใ่ ช้สำ� หรับซ้อมไว้มนั ่ แอบซุ่ม ตามหลังระยาทีล่ งไปโรมรันบัญชาการศึกคืนสุดท้ายด้วยตัว เอง แผนการโจมตีกะทันหันได้ผล กิง่ ไผ่ทส่ี รัลเสนอชือ่ ให้ลอบเข้าไปเพือ่ ‘สังหาร’ ผูน้ �ำของ ‘ผูล้ า่ ’ โดยมีสงิ เหผูม้ ี นิสยั เลือดร้อนน� ำทหารที่เหลือจ�ำนวนหนึ่งเข้าจู่โจมเพื่อ ก่อกวน ส่วนสรัลน�ำทหารตลบหลังเบนความสนใจ ‘ไม้ตาย’

นวรัฐะสเปเชี่ยล ั ่ ถ้ กู ล่าลัดเลาะตามล�ำธารและซ่อนทีร่ มิ โขดหิน ร่าง ของฝงผู ใหญ่ในชุดลายพรางนิ่งสงบเพือ่ รอจังหวะ ...ราวกับย้อนเวลาไป ณ วันทีพ่ บกันครัง้ แรกทีเ่ ขา พบกับคนทีเ่ ขาคิดว่ารักไม่ได้และไม่ควรรัก... กลางแสงเดือนกระจ่าง รอบกายทีส่ ลัวรางมีเพียง เสียงน�้ำไหลเอือ่ ย ร่างโปร่งสลบอยูบ่ นโขดหิน ผมเผ้าทีย่ าว สลวยรุน่ ร่ายจนคิดว่าเป็ นพรายน�้ำ ครัง้ นี้แม้สถานการณ์จะไม่เหมือนกัน แต่ความรูส้ กึ นัน้ ต่าง นายทหารหนุ่มจากไทยลอบซุ่มมองภาพที่ ‘กิง่ ไผ่’ คาบมีด เตรีย มเข้า โจมตีด้ว ยกลยุ ท ธ์ท่ีถ นัด และเขาเคย ประจักษ์ในฝีมอื มาแล้ว แม้จะเป็ นเพียงการซ้อมรบ แต่กงิ่ ไผ่กเ็ อาจริงเสมอ มือหนากระชับปืนทีใ่ ช้ในการซ้อมรบไว้แน่น ก่อน ค่อยๆ คลานตามไปไม่ให้รตู้ วั ...ส�ำหรับคนทีช่ อบเอาชนะ ต้องให้แพ้โดยยินยอมพร้อมใจเท่านัน้ ...และครัง้ นี้ต้องให้ พ่ายอย่างราบคาบเท่านัน้ ! กลางแสงเดือนทีส่ ลัวราง ร่างสูงค่อยๆ คืบคลาน ตามหลังอย่างแผ่วเบาไม่ให้คนทีเ่ พิง่ สอดแนมเข้ามาเพื่อ ‘สังหาร’ ผูน้ �ำการรบ

บันทึกดอกเสี้ยว กิง่ ไผ่ลอบเข้ามาเงียบๆ อีกประมาณห้าสิบเมตร จะถึง ‘เป้าหมาย’ ร่างโปร่งเตรียมตัวเพือ่ ลอบสังหาร โดยหา รูไ้ ม่วา่ มีผเู้ ล่นทีไ่ ม่คาดฝนั เพิม่ เข้ามา ธีรเดชรอจังหวะให้อกี ฝา่ ยเปิ ดช่องว่าง และก็ได้ ตามทีห่ วัง เขาเตรียมพุง่ เข้าชาร์จเพือ่ ตะครุบตัว ทว่าเหมือน กิ่ง ไผ่รู้ว่า มีค นตามหลัง มา ก็ไม่ทนั เสีย แล้ว ชัววิ ่ นาที่ท่ี ประมาท ศัตรูกป็ ระชิดตัว รัดล�ำคอ ร่างโปร่งพยายามสลัด ตัวให้หลุดจากปราการแข็งแกร่ง ความคุน้ เคยแล่นพล่าน พลางคิดในใจว่าใครในหน่วย ‘ผูล้ า่ ’ สามารถตามเกมได้ทนั ขณะก�ำลังครุน่ คิด เสียงคุน้ หูกก็ ระซิบบอก “อย่าขยับนะทูนหัว” น�้ำเสียงเย้านัน้ ยัวโทสะจนลุ ่ กโพลงเมือ่ รับรูว้ า่ มีคน ทีไ่ ม่ควรอยูใ่ นการฝึกซ้อมครัง้ นี้เพิม่ เข้ามา “คุณ!” “ครับ? ไม่เจอกันนานจ�ำเสียงไม่ได้หรือ” ความโกรธแล่นริว้ จนควันออกหู อยากถามหลาย ค�ำถามโดยเฉพาะท�ำไมรูว้ า่ เขาจะลอบเข้ามาแบบนี้ เหมือน ชายหนุ่มจะรูใ้ จ กระซิบบอก “ทีพ่ กั ท่านทูตของนายพลคะฉิน่ คุณก็ยงั ลอบเข้า มาได้ นับประสาอะไรกับการซ้อมรบเด็กๆ แบบนี้คณ ุ จะท�ำ ไม่ได้”

นวรัฐะสเปเชี่ยล ธีรเดชกดร่างกิง่ ไผ่ตดิ พืน้ บิดแขนไขว่หลัง และใช้ น�้ำหนักตัวกดทับร่างโปร่งไม่ให้ขยับ “ผมรูจ้ กั คุณมาตัง้ แต่ คุณยังเป็นหนุ่มน้อยไร้เดียงสานะไผ่ ท�ำไมผมจะไม่รทู้ นั คุณ” ชายหนุ่มตอบยียวน คนถูกกักขังตาลุกวาว “บังอาจ อย่ามาดูถูกเรา แบบนี้นะ” “คุณจะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว” ล�ำแขนแกร่งรัดร่าง โปร่งจนขยับไม่ได้ “ท�ำไมพอเป็ นเรือ่ งของเขาคุณถึงท�ำเป็ น เด็กไม่รูจ้ กั โตทุกครัง้ ...และครัง้ นี้ผมรูส้ กึ ว่าคุณท�ำเกินไป แล้ว” คนถูกกักในวงแขนเริม่ ดิน้ รน ธีรเดชจึงต้องกดน�้ำ หนักเพิม่ อย่างไม่ปรานี ตัง้ ใจจะไม่ใจอ่อนให้อกี จนกว่าจะพูด กันให้รเู้ รือ่ ง “เราโกรธแล้วนะ จะปล่อยไหม!” เสียงร้องบอก ตวาดเกรีย้ ว แต่ชายหนุ่ มใจแข็งพอทีจ่ ะไม่ใส่ใจเหมือนทุก ครัง้ “ก็โกรธสิ” ชายหนุ่ มตอบยียวนจนคนในอ้อมกอดเหมือนถูก ราดด้วยน�้ ำมัน เมื่อร่างสูงผ่อนแรงลง คนถูกกดก็อาศัย จังหวะนี้พลิกโผ ซัดธีรเดชจนคว�่ำ ศอกจากล�ำแขนเพรียว

บันทึกดอกเสี้ยว กระแทกแผ่นอกแกร่งจนธีรเดชจุก กิง่ ไผ่ทรุดลงตรงหน้าของ ชายหนุ่มเอ่ยย้อนถาม “ถามตัวคุณเองสิวา่ เพราะอะไร...ท�ำไมเราต้องเป็น แบบนี้ คุณคิดบ้างไหม สิง่ ทีเ่ รามีให้แก่กนั มันไม่ใช่แค่เวลา แต่มนั หมายถึงทุกๆ อย่าง ทีค่ นรักมีต่อกัน กระทังรู ่ ปทีถ่ ่าย ด้วยกันสักใบเรายังไม่สามารถท�ำได้ คุณก็รู้ เราก็รวู้ า่ เพราะ อะไร แล้วท�ำไมถึง...” ค�ำพูดทีเ่ หลือไม่ได้หลุดลอดออกมาเพราะมือหนา เขยิบมาปิดริมฝีปากเอาไว้ “ผมขอโทษ แต่ผมอธิบายเรื่องรูปไปแล้ว ถ้ามัน ท�ำให้คณ ุ ไม่สบายใจผมก็ไม่รจู้ ะชดใช้ยงั ไง อย่าร้องไห้เพราะ ผมอีกได้ไหม...นายพลชานเนนพูดถูก น�้ ำตาของคุณมีค่า เกินกว่าจะมาร้องไห้เพราะผม” ชายหนุ่มรูส้ กึ ถึงสัมผัสชืน้ บนผิว หยาดน�้ำใสไหล รินตกกระทบผิวเนื้อจึงคลายมือออกจากปากเพือ่ เกลีย่ น�้ำตา ทีไ่ หลเป็ นสาย “รูไ้ หมแต่ละหยดน�้ ำตาของคุณยิง่ กว่าน�้ ำกรดกัด หัวใจผม ท�ำไมเราต้องทรมานกันและกันทัง้ ทีเ่ ราก็รกั กัน ขนาดนี้?” “สิง่ ทีเ่ รากลัวคือความทรงจ�ำของคุณกับเขา มันไม่

นวรัฐะสเปเชี่ยล เคยมีชอ่ งว่างให้เราเข้าไปแทรกได้เลย เราแย่งคุณจากความ ทรงจ�ำไม่เคยได้ ท�ำไมนะ เวลาทีค่ ุณบอกว่ารักเรา เราถึง กลัวได้ขนาดนี้ คุณตอบเราได้ไหม” ค�ำถามนัน้ ท�ำให้ชายหนุ่มต้องนิง่ ค�ำตอบไม่ใช่ไม่ม ี หากแต่เขาเคยตอบค�ำถามนี้ไปแล้ว ระหว่างความทรงจ�ำที่ มีค่าเกินกว่าจะทิ้งและรักทีอ่ ยู่ในปจั จุบนั ...เขาเลือกไม่ได้ และไม่มสี ทิ ธิ ์เลือก! ธีรเดชปล่อยให้คนทีถ่ ามรอค�ำตอบนาน มือหนา รัง้ ร่างโปร่งให้มาซบทีแ่ ผ่นอกแกร่งแน่ น เขาเข้าใจสิง่ ทีอ่ กี ฝา่ ยพูด...เข้าใจมาตลอด... ส�ำหรับความรัก คนทีห่ ยิง่ ทะนงในตัวเองอย่างกิง่ ไผ่ให้โอกาสเขา ทิง้ ศักดิ ์ศรีตวั เอง เพือ่ รอเอา ‘ค�ำตอบ’ ถึง สามปี และตลอดระยะเวลาแปดปีเวลาทะเลาะกันเรือ่ งของ คนทีต่ ายไปแล้ว เขาถึงเลีย่ งทีป่ ะทะ ให้เรือ่ งทีท่ ง้ิ ‘ตะกอน’ ทีน่ อนก้นลึกรอวันขุน่ “ผมเคยไปแล้วว่าผมรักคนสองคนในเวลาเดียวกัน ไม่ได้ ผมถึงให้คณ ุ รอเพือ่ ผมจะบอกค�ำค�ำหนึ่งกับคุณได้เต็ม ปากเต็มค�ำว่าผมรักคุณ แต่ถา้ คุณยังลังเลกับค�ำตอบของผม อยูล่ ะก็ งัน้ เราห่างกันสักพักดีไหม ให้คณ ุ คิดกับค�ำตอบของ ผมได้ก่อน เราถึงคุยกัน”

บันทึกดอกเสี้ยว ตลอดเวลาที่ชายหนุ่ มพูด อ้อมกอดก็จะกระชับ แน่นไม่ยอมปล่อยตามวาจา “ถ้าไม่มเี รือ่ งวันนัน้ คุณจะให้เรารออย่างทรมานถึง สามปีไหม” น�้ำเสียงเครือเอ่ยย้อนถาม “ทีผ่ า่ นมาเราคงเลีย่ งทีจ่ ะพูดถึงมันอย่างจริงๆ จังๆ เพราะเราต่างรูว้ ่ามันท�ำลายความรูส้ กึ ของกันและกัน ถึง เวลาแล้วทีเ่ ราต้องพูด ถ้าเราปล่อยมันผ่านไป เราสองคนคง ไม่มคี วามสุขเลย” พอหวนนึกถึงชนวนของเรื่องราวทัง้ หมด ภาพ เหตุการณ์น่าเศร้าทีเ่ กิดขึน้ ก็ราวจะย้อนกลับคืนมาต่อหน้า อีกครัง้ ทว่าในครัง้ นี้ความเจ็บปวดจางลงไปมากแล้ว “กับธาร ส�ำหรับผมคือความผูกพัน มันเป็ นความ รูส้ กึ ทีผ่ มไม่สามารถลืมเขาไปได้เพราะผมไม่ได้รกั เขาแค่ ความรูส้ กึ อย่างคนรัก...แต่มนั ลึกซึง้ กว่านัน้ ” หยาดน�้ำตาไหลรินเป็ นสายจนเปี ยกเสือ้ ของชาย หนุ่มเมือ่ ฟงั ค�ำตอบบาดหัวใจ “ความรักทีผ่ มให้เขา มันเจือความรูส้ กึ ของพีช่ าย คนหนึ่งเข้าไปด้วย และเขาก็ได้จากผมไปแล้ว ไม่เหลืออะไร ทิง้ ไว้ให้ผมระลึกถึงนอกจากความทรงจ�ำ...ผมขอได้ไหม ให้ ผมเหลือแค่สงิ่ นี้สำ� หรับเขาอย่างเดียวเท่านัน้ ”

นวรัฐะสเปเชี่ยล “เราไม่เคยแทนทีเ่ ขาได้เลยใช่ไหม” กิง่ ไผ่ถามขึน้ ด้วยน�้ำเสียงขาดห้วง มือหนาเลือ่ นขึน้ ลูบผมด�ำสลวย เอ่ย เสียงทุม้ ทีเ่ จือน�้ำเสียงปวดร้าวไม่แพ้กนั “ผมไม่เคยเอาคุณมาแทนทีเ่ ขา ท�ำไมคุณถึงต้อง ลดค่าตัวเองแบบนี้ดว้ ยฮึ ผมให้อภัยคุณตัง้ แต่วนั ทีผ่ มรักคุณ แล้วนะไผ่ และฟงั ให้ชดั ๆ อีกครัง้ นะ คนทีผ่ มรักคือคุณ” ค�ำว่ารักเอ่ยขึน้ ด้วยความหนักแน่ นดุจจะตอกย�้ำ ความเชือ่ มันต่ ่ อหัวใจทีก่ ำ� ลังแตกร้าวนัน้ “ถ้าทีผ่ า่ นมาผมท�ำตัวไม่ดี ให้คณ ุ รูส้ กึ แย่ไม่สมกับ ความรักทีม่ ใี ห้ งัน้ ต่อจากนี้เรามาเริม่ กันใหม่นะ” มือหนาประคองใบหน้าทีเ่ ปื้ อนคราบผงถ่านและ ชืน้ น�้ ำตาเป็ นด่างดวงขึน้ มา สบสายตาด�ำราวกับนิลเนื้อดี อย่างอ่อนโยน “เราไม่เคยมีรปู ด้วยกัน งัน้ เราก็มาช่วยกันคิดว่าจะ ท�ำยังไงให้มรี ปู คู่กนั ได้โดยทีใ่ ห้มนั ย้อนมาแบลกเมล์ไม่ได้ และถ้าเราไม่มเี วลาด้วยกัน ถึงเวลาทีค่ ณ ุ หรือผมหยุด เราก็ จะอยูด่ ว้ ยกันโดยไม่ตอ้ งมีใคร จากนี้ไปเรามาสร้าง ‘ความ ทรงจ�ำ’ ด้วยกันเยอะๆ คุณจะได้ไม่ตอ้ งน้อยใจว่าผมนึกถึง แต่เขา...ดีไหมครับ” ค�ำถามนัน้ ไม่ได้รบั ค�ำตอบเพราะร่างโปร่งโถมตัว

100

บันทึกดอกเสี้ยว เข้าหา กอดคอเขาไว้แน่ น ท่ามกลางเสียงพลุสญ ั ญาณ ประกาศว่า การฝึกซ้อมรบจบลงแล้ว เพือ่ ให้ทหารทีเ่ ข้าร่วม ซ้อมทัง้ สองฝา่ ยว่าอาวุธและรวมพลเพือ่ ตัดสินผลแพ้ชนะ เสียงโห่รอ้ งจากฝา่ ยทีไ่ ด้ชยั ชนะและเสียงเรียกรวม พลทีอ่ ยูห่ า่ งออกไปนัน้ ไม่ทำ� ให้คนสองคนรีบขยับ รูว้ า่ คง อีกพักใหญ่กว่าจะมีคนไปรวมตัวครบ ขอเวลานี้สกั พัก ให้ ซึบซับ ‘ความทรงจ�ำ’ แรกร่วมกันท่ามกลางประกายแสงดาว ทีพ่ ริบพราวบนฟ้า ภาพทีค่ นสวยของเขาเปื้อนทัง้ คราบน�้ำตาผสมผง ถ่านมอมแมมหมดสภาพทัง้ ความสวยและความสง่าท�ำให้ ธีรเดชอยากหัวเราะ เพราะดูแล้วน่ ารักซะจนอยากประทับ จูบปลอบขวัญ เวลาร้องไห้ กิง่ ไผ่เหมือนเด็กๆ ทีไ่ ม่ได้ดงใจ ั่ เวลาเอาชนะไม่ได้กง็ อแงเอาแต่ใจแบบนี้ตลอด...ชายหนุ่ ม ซ่อนความขบขัน กอดร่างโปร่งด้วยความรักลึกซึง้ ...น่ารัก แบบนี้ยงั จะคิดว่าเขาจะเอามาเป็ นตัวแทนใครได้อกี หรือ... ร่างโปร่งไม่ยอมปล่อยร่างเขาสักที วงแขนเรียว โอบรอบคอแน่น จนเขาต้องแกะมือแล้วประคองออกมาอย่าง นุ่มนวลเพราะสมควรแก่เวลาต้องไปรวมพลแล้ว

101

นวรัฐะสเปเชี่ยล ตัวแล้ว”

“เช็ดน�้ำตาก่อนเร็ว เดีย๋ วคุณต้องกลับไปรายงาน

กิง่ ไผ่สา่ ยศีรษะ แล้วซุกใบหน้าเข้าหาอ้อมอกแกร่ง เกลือกใบหน้านิ่งอยูแ่ บบนัน้ “ขออยูแ่ บบนี้อกี สักนิดได้ไหม” ค�ำขอของเจ้าของเสียงหวานทุม้ ท�ำเอาผูพ้ นั หนุ่ ม วางมือไม้ไม่ถกู สุดท้าย วงแขนแกร่งก็โอบร่างเข้าหาอ้อมอก อีกครัง้ สรรพเสียงรอบข้างซาลง เสียงหัวใจเต้นเป็ นจังหวะ ก็ราวจะได้ยนิ ชัดเจน ค�ำพูดไม่มคี วามหมายเท่าสัมผัสทีส่ ง่ ผ่านความลึกซึง้ แก่กนั และกัน “รูไ้ หม...บางครัง้ เราก็อยากเป็ นคนเห็นแก่ตวั ดึง รัง้ คุณไว้กบั เราตลอดเวลา” เสียงทีเ่ อ่ยนัน้ แผ่วเบาและแสน เศร้าจนต้องตัง้ ใจฟงั “บางครัง้ เราก็อยากให้หยุดเวลาไว้ตรงนี้ ให้มแี ต่ เราสองคน” ค�ำพูดนัน้ ถูกปิ ดไว้ด้วยปลายนิ้วแกร่งที่ทาบริม ฝี ปาก “อย่าพูดแบบนี้เลยนะ มันดูเหมือนไม่ใช่กงิ่ ไผ่ทผ่ี ม รูจ้ กั ผมรักเขาคนนัน้ ทีเ่ ข้มแข็งนะ”

102

บันทึกดอกเสี้ยว “เขาคนนัน้ ทีค่ ณ ุ รัก ก็มดี า้ นทีอ่ อ่ นไหวและเห็นแก่ ตัวนะ คุณจะรักเขาไหม...ถ้าเขาเห็นแก่ตวั ดึงรัง้ คุณไว้และ ท�ำลายทุกคนทีใ่ กล้คณ ุ ” “ถ้าผมรูว้ า่ ความรักทีผ่ มให้เขา จะท�ำลายตัวตน ของเขาแบบนี้ ค�ำตอบทีผ่ มให้เขาเมื่อแปดปี ก่อน อาจจะ ไม่ใช่คำ� ว่ารักก็ได้” วาจาทีแ่ สนเศร้ากลันหยดน� ่ ้ำเปียกชืน้ หล่นกระทบ ใบหน้านวลทีเ่ ปื้อนผงถ่านจนต้องเงยหน้าขึน้ มอง กิง่ ไผ่เห็น น�้ำตาจากร่างสูงอีกครัง้ นันท� ่ ำให้ตอ้ ง ‘ตอบ’ ค�ำตอบทีต่ อ้ ง ละทิง้ ความเห็นแก่ตวั ในหัวใจ “แต่เพราะค�ำว่ารักของคนคนนัน้ ถึงประคองเราไว้ จนถึงวันนี้...” มือน้ อยยื่นโอบประคองดวงหน้ าคร้ามคม แต่ละสัมผัสแตะอย่างละมุน ปลายนิ้วเรียวปาดหยาดน�้ำตา ออกจากใบหน้า “คิดถึงเราให้น้อยกว่าคุณหมอธารก็ได้ แต่รกั เรา ให้มากกว่าเขาได้ไหม” เอ่ยจบก็ประทับรอยจูบไล่ตงั ้ แต่หน้าผาก เปลือก ตา ปลายจมูกโด่ง จนถึงริมฝีปากหนาก็ถกู ริมฝีปากนุ่มครอบ

103

นวรัฐะสเปเชี่ยล ครอง

“แต่งงานกับเรานะ...” วาจาอ่อนหวานถูกพูดขึน้ เมือ่ ละริมฝีปาก ดวงตา สีนิลงาม วาววับหวานสบสานดวงตาคม เพือ่ ‘รอ’ ค�ำตอบ ธีรเดชนิ่งงันก่อนจะหัวเราะขึน้ มาและรวบร่างโปร่งเข้าหา “พูดตัดหน้าผมนี่ แล้วแบบนี้ผมจะรักใครอีกได้ละ่ ” ชายหนุ่มจุมพิตบนหน้าผากมน “ก่อนทีผ่ มจะให้คำ� ตอบว่า I do กลับไปทีค่ า่ ยก่อนครับ...ฝา่ บาท” กิรยิ าหวานละมุนแปรเปลีย่ นเป็นความสุภาพ และ ดึงร่างโปร่งขึน้ มา เมื่อกิง่ ไผ่ทรงตัวได้อย่างสง่า ธีรเดชก็ คุกเข่าลงข้างหนึ่ง แตะปลายพระหัตถ์ขน้ึ จุมพิตเบาๆ แล้ว จึงหยัดตัวขึน้ เต็มความสูง ดึงผ้าเช็ดหน้าออกจากกระเป๋า เช็ดรอยน�้ำตาทีช่ ะคราบผงถ่านเป็ นด่างดวง ก่อนจะป้ายผง สีดำ� บนพระพักตร์ให้ใหม่ดว้ ยกิรยิ านุ่มนวล “เสด็จก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ ผูพ้ นั สุขสันต์กบั นายพล ชานเนนรอพระองค์อยู.่ ..” เสียงแว่วๆ เรียกรวมพลและให้นับจ�ำนวนนาย ทหารทีเ่ หลือจากการฝึกดังมาอีกครัง้ วรองค์โปร่งจึงหันพระ

104

บันทึกดอกเสี้ยว พักตร์กลับไป เพือ่ ท�ำ ‘หน้าที’่ ความหวานละมุนทีช่ ายหนุ่ม มอบให้นนั ้ ยังอวลซ่าน “เราจะรอค�ำตอบนะ...” แม้การรอคอยจะทรมาน ทว่าผลแห่งการรอคอย นัน้ ย่อมมีคา่ เสมอ น�้ ำตาที่รนิ ไหลหยดแรกนัน้ คือความเศร้าที่รู้ว่า ความรักของเขาท�ำลายกิง่ ไผ่เพียงใด ส�ำหรับคนทีเ่ ห็นหน้าที่ ส�ำคัญทีส่ ดุ กลับทิง้ ตัวตนให้แก่เขา หากเขารูว้ า่ ‘ค�ำตอบ’ ที่ เขาให้ไปวันนัน้ จะท�ำลายตัวตนกิง่ ไผ่เช่นนี้ เขาจะยอมฉีก หัวใจตนเองตัง้ แต่วนั นัน้ เสีย หยดทีส่ องคือความรูส้ กึ ลึกซึง้ ทีก่ งิ่ ไผ่มอบความรัก และภักดีให้เขาอย่างหมดหัวใจ ส�ำหรับคนทีส่ ามารถ ‘เลือก ได้’กลับเลือกมอบหัวใจให้เขา ผูซ้ ง่ึ ไม่สามารถตอบค�ำว่ารัก ให้ได้ตงั ้ แต่ตน้ ตอนนี้เขาไม่แน่ใจว่าใครอ่อนแอกันแน่ เขาหรือกิง่ ไผ่...แต่กอ็ าจจะเป็ นเขาก็ได้ แค่ฟงั ค�ำบอกทีว่ า่ “แต่เพราะค�ำว่ารักของคนคนนัน้ ถึงประคองเราไว้ จนถึงวันนี้...”

105

นวรัฐะสเปเชี่ยล น�้ำตาถึงหยดลงมาอย่างควบคุมไม่ได้ และเขารูว้ า่ ไม่ใช่เพราะเขาอ่อนแอ...แต่มนั เป็นเพราะเขารูแ้ ล้วว่าควรจะ รักและถนอมกิง่ ไผ่ให้มากขึน้ กว่านี้...ให้สมแก่คา่ ความรักที่ มีให้... กิง่ ไผ่กลับไปทีค่ า่ ยเพือ่ ไปทีจ่ ดุ รวมพลของฝา่ ย ‘ผู้ ถูกล่า’ ทีก่ �ำลังนับจ�ำนวนทหารทีเ่ หลือก่อนไปรวมพลกับ ทหารกองก�ำลังพิเศษ ทันทีทร่ี า่ งโปร่งฝา่ สุมทุมพุม่ ไม้มาใน สภาพขะมุกขะมอม คนแรกทีร่ บี ปราดเข้ามาหาคนแรกคือ สิงเห ซึง่ เข้ามาดูดว้ ยความเป็ นห่วง ตามมาด้วยสรัลทีเ่ พิง่ นับจ�ำนวนพลเสร็จพอดี ทัง้ คูไ่ ม่ได้เอ่ยต�ำหนิกงิ่ ไผ่ทท่ี ำ� ตาม แผนไม่สำ� เร็จจนทีมแพ้ หากแต่หว่ งทีห่ ายไปนานจนเรียก นับจ�ำนวนพลแล้วกิง่ ไผ่กย็ งั ไม่กลับมา “พวกเราไม่โกรธนายหรอกน่า อีกอย่างเวลาก็น้อย ั ่ นอย่างผูก้ องระยาก็ยาก จะให้นายไปลอบสังหารผูน้ �ำฝงโน้ แล้ว” สรัลเอ่ยเมือ่ กิง่ ไผ่เอ่ยค�ำว่าขอโทษด้วยสีหน้าทีไ่ ม่สดู้ ี นัก

106

บันทึกดอกเสี้ยว “ผูก้ องระยาเก่งขนาดนัน้ แถมยังกองก�ำลังพิเศษ อีก พวกเราท�ำได้ขนาดนี้กเ็ ก่งแล้ว” สิงเหบอกอีกคน แม้ทุ ก คนจะเสีย ดายโอกาสเอาชนะ หากแต่ มิตรภาพทีม่ ใี ห้แก่กนั ในระหว่างซ้อมรบมีมากกว่าชัยชนะ การได้พบเพือ่ นใหม่ ได้ชว่ ยเหลือซึง่ กันและกัน วางแผนร่วม กัน ได้เห็นน�้ำใจ ก็คุม้ ค่าทีเ่ ข้าร่วมฝึ กแล้ว เมือ่ ก�ำลังพลที่ เหลือครบ สิงเหผูท้ ท่ี ุกคนยกให้เป็ นผูน้ � ำก็พากองก�ำลังไป รวมพลก็เป็ นเวลาเกือบตีสองกว่าแล้ว ฝา่ ยคนทีก่ งั วลกับการซ้อมรบครัง้ นี้คอื ระยา ตัง้ แต่ ต้นจนจบ เขาเอาแต่กงั วลสารพัด ห่วงองค์เจ้าจะได้รบั ความ ล�ำบาก หรือบางครัง้ ก็ห่วงว่าบรรดาทหารจะเผลอท�ำร้าย องค์เจ้า จนลืมไปว่าผูท้ ถ่ี กู ห่วงใยนัน้ เคยผ่านช่วงทีล่ ำ� บาก มาก่อน ถึงเวลารวมพลเขามองหาท่ามกลางนายทหารที่ เหลือ ตอนแรกเขาเกื อ บมองเลยผ่ า น เพราะสภาพ ขะมุกขะมอมจนดูไม่ได้ขององค์ธวัลพร ระยาเองแอบอึ้ง หากแต่ไม่กล้าพูดออกมา เกือบตีสาม กองพลทัง้ หมดจึงเริม่

107

นวรัฐะสเปเชี่ยล แยกย้ายเพือ่ พักผ่อน ระยาเพิง่ มีโอกาสรับเสด็จเพือ่ พากลับ วังพร้อมกัน ผูก้ องหนุ่มวันทยหัตถ์ถวายความเคารพก่อนจะพา ั ่ ง่ มีผพู้ นั สุขสันต์เป็ นผูข้ บั องค์เจ้าไปทีร่ ถทีจ่ อดรอรับอีกฝงซึ ราชองค์รกั ษ์เตรียมผ้าซับพระพักตร์ให้เจ้าชีวติ ก่อนเป็ น อันดับแรก องค์ธวัลพรน�ำมันเช็ดคราบกระด�ำกระด่างออก จนเผยให้เห็นพระพักตร์นวลงามสง่า “การเอาแต่ ใ จของเราท� ำ ให้ผู้ก องล� ำ บาก เรา ขอโทษนะ” องค์เจ้าตรัสกับระยา ผูก้ องหนุ่มออกอาการปลืม้ รีบค้อมศีรษะทูลกลับ “ไม่เลยพ่ะย่ะค่ะ เป็ นเกียรติของกระหม่อมเสียอีก ทีพ่ ระองค์ลดองค์มาเป็ นผูช้ ว่ ยซ้อมรบในครัง้ นี้” “คุณเก่งมาก สมกับเป็นผูน้ �ำในครัง้ นี้” องค์เจ้าตรัส ชม ค�ำชมแทบท�ำเอาระยาตัวลอย “เจอกันพรุง่ นี้เช้า” ผูก้ องระยาวันทยหัตถ์อกี ครัง้ ส่งองค์ธวัลพรขึน้ รถ กลับวัง ระหว่างทาง องค์ธวัลพรนังเงี ่ ยบจนผูพ้ นั สุขสันต์

108

บันทึกดอกเสี้ยว ไม่กล้าทูลถาม ‘บางเรือ่ ง’ กระทังเข้ ่ าเขตวัง “คุณเชิญเขามาใช่ไหมผู้พนั ” องค์เจ้าตรัสถาม ลอยๆ จนราชองครักษ์สะดุง้ เฮือก “เอ่อ พ่ะย่ะค่ะ” เสียงระบายพระปสั สาสะดังเบาบาง “นายพลชาน เนนท่านก็ทราบใช่ไหม” “พ่ะย่ะค่ะ ท่านทราบและรูว้ า่ เอ่อ...ท่านทูตพิเศษ มา...เพราะอะไร...และท่านก็ เอ่อ ‘อบรม’ พิเศษท่านทูตไป เล็กน้อย...” ราชองครักษ์เอกรายงาน ...ไม่กล้าทูลว่า ‘การ อบรม’ นัน้ ท�ำเอาเขาสองคนกระอักเลือดเพียงใด “แล้วเขาล่ะ พักทีไ่ หน” กระแสเสียงห่วงใยผูท้ เ่ี พิง่ จากมา “นายพลท่านรับไปเป็ นแขกทีบ่ า้ นพักของท่านพ่ะ ย่ะค่ะ” พอฟงั ค�ำตอบ พระเนตรงามทอดมองในความมืด มิดสองข้างทางเงียบๆ จนถึงวัง รุง่ เช้า ม่านจันทร์มาช่วยองค์ธวัลพรแต่งองค์ตงั ้ แต่

109

นวรัฐะสเปเชี่ยล ฟ้าไม่ทนั สาง หญิงสาวเตรียมฉลองพระองค์สขี าว และเข็ม กลัดทีท่ �ำจากดอกเสีย้ วสีขาวทีแ่ ซมริบบิ้นสีทองแทนดอก กล้วยไม้ ขณะก�ำลังช่วยประดับรัดเกล้าบนพระเศียร นาย พลชานเนนขอเข้าเฝ้าก่อน ดูเหมือนองค์ธวัลพรจะรับรูว้ ่า นายพลหนุ่มใหญ่ตอ้ งการความเป็ นส่วนตัว จึงบอกให้มา่ น จันทร์ออกไปก่อน หญิงสาวถอนสายบัวแล้วออกไป องค์ธวัลพรผินพระพักตร์มองสีหน้าเคร่งขรึมของ นายพล พระเนตรสบตาคมดุของนายพลไม่ยอมหลบตาเช่น คนมีความผิด “พระองค์เล่นสนุกพอแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ค�ำแรกของค�ำ ต�ำหนิจากวีรบุรษุ สงครามผูท้ เ่ี สียสละชีวติ พ่อแม่เป็นฐานค�ำ้ บัลลังก์เอ่ยเสียงเรียบ “ทีก่ ระหม่อมไม่คา้ นเรื่องทีพ่ ระองค์ เข้าไปยุง่ เรือ่ งการซ้อมรบ เพราะพระองค์ได้ทอดพระเนตร ความสามารถกองก�ำลังได้อย่างชิดใกล้ แต่กไ็ ม่ควรอยูด่ ”ี น�้ำ เสียงเอ่ยเรียบเรือ่ ย “เรารู้ ครัง้ นี้เราผิดเอง...” องค์ธวัลพรเอ่ยเสียงเบา ร่างใหญ่ในเครื่องแบบ เต็มยศนายพลนวรัฐะก้าวเข้ามาใกล้ หยิบเข็มกลัดดอกเสีย้ ว

110

บันทึกดอกเสี้ยว ขาวขึน้ มา ชายริบบิน้ สีทองพลิว้ ไหว มือหนาช่วยกลัดดอก เสีย้ วขาวลงตรงอุระด้านซ้ายอย่างนุ่มนวล เมื่อปลายนิ้วแข็งแกร่งกลัดดอกเสีย้ วสีขาวติดลง บนอุระข้างซ้าย องค์ธวัลพรก็ทราบความนัย...สีขาว คือสีท่ี สะอาด คนทีย่ นื ตรงนี้ควรจะรักษาให้มนั บริสทุ ธิ ์เพราะดอก เสีย้ วดอกนี้เจริญเติบโตจนบริสทุ ธิโดยเลื อดเนื้อของผูท้ ต่ี าย ์ ค�้ำบัลลังก์ น�้ำตาหยดหนึ่งจะรินไหลให้ใครเห็นไม่ได้ หาก ยืนในฐานะนี้ และมันก็ไม่ควรร่วงพราวเพราะผูช้ ายเพียงคน เดียว...ทว่า...คนคนนัน้ คือคนทีด่ งึ คนทีส่ งู ส่งคนนี้ไว้ในยาม ซวนเซ เป็ นคนเดียวทีห่ วั ใจทีร่ กั ษาหัวใจแตกร้าว นายพลชานเนนเข้าใจ ท�ำไมองค์ธวัลพรจึงเลือก คนคนนัน้ จนยอมเสียตัวตนของตนเอง ผูช้ ายคนนัน้ มีมุม อ่อนโยนโดยธรรมชาติ และหัวใจก็มนคงในรั ั่ กทีเ่ ลือก ใน ระหว่างแปดปี ทแ่ี ล้ว คนคนนัน้ คงมีสว่ นประคับประคองให้ องค์ธวัลพรไม่มากก็น้อย หนึ่งด้านในหทัย องค์ธวัลพรมีมมุ แสนอ่อนแออย่างมาก แต่ไม่เคยแสดงออกมา เขานับถือตรง นี้ ทว่าบางเรือ่ ง หากเกินไป มันก็ทำ� ลายดอกไม้สงู ค่าทีเ่ ขา ยกชีวติ ปกป้อง การทีเ่ ขาซึง่ เป็นคนนอกยืน่ มือเข้ามาพูดอาจ

111

นวรัฐะสเปเชี่ยล ไม่ควรนัก แต่มนั จ�ำเป็ น และเขาก็หวังว่า ‘ค�ำตอบ’ ของทัง้ คูค่ อื ‘ค�ำตอบ’ ทีใ่ คร่ครวญแล้ว ว่าจะ ‘รัก’ อย่างไรจึงสมควร แก่ ศักดิศรี ์ ฐานะ และควรค่าให้รกั “อย่าให้กระหม่อมเห็นน�้ำตาทีเ่ กิดจากเขาคนนัน้ อีกเลย ความสง่าของพระองค์จะแปดเปื้อนไปด้วย” “การทีเ่ ราเข้มแข็งก็ไม่ได้หมายความว่าเราร้องไห้ ไม่เป็ น และการทีเ่ ราอยูเ่ หนือใครก็ไม่ได้หมายความว่าเรา จะรักใครไม่ได้” “แต่สขี าวเวลาเปื้อนมันจะเห็นรอยชัดเจนกว่าสีอน่ื ระวังองค์ดว้ ยพ่ะย่ะค่ะ” ใช่...สีขาวเวลาเปื้อนเห็นชัดเจน ความรักทีม่ ใี ห้แก่ คนคนนัน้ จึงต้องระวัง หากแต่บางครัง้ ...ก็ทำ� ไม่ได้...จนท�ำให้ สีขาวบริสทุ ธินั์ น้ แปดเปื้อนหลายครัง้ “รัก ได้ แ ต่ ต้ อ งรัก ให้ เ ป็ น ด้ ว ย...ท่ า นทู ต บอก กระหม่อมว่ามีค�ำตอบแล้ว พระองค์จะตอบเช่นไรก็ขน้ึ อยู่ กับการตัดสินพระทัย” ค�ำพูดต�ำหนิไม่รุนแรง หากแต่ท�ำให้คนถูกพูด เตือนสติเจ็บลึกร้าว

112

บันทึกดอกเสี้ยว “เรามีคำ� ตอบให้เขาแล้วล่ะ” พระองค์ตอบแผ่วเบา “เช่นนัน้ เชิญเสด็จเถิดพ่ะย่ะค่ะ” นายพลชานเนนแตะแผ่นปฤษฎางค์ พาเสด็จเพือ่ ปิดงานซ้อมรบ

113

บันทึกดอกเสี้ยว 14 อรุณจับขอบฟ้า องค์ธวัลพรและนายพลชานเนน เดินออกมาทีบ่ ริเวณลานกว้างพร้อมกัน นายทหารทีร่ ว่ มเข้า ฝึกทัง้ หมดมารวมพลอย่างพร้อมเพรียง ผูพ้ นั สุขสันต์รอรับ คนทัง้ คูอ่ ยูห่ า่ งๆ พร้อมดูแลความปลอดภัยขององค์ธวัลพร ไปในตัว พิธเี ริม่ ขึน้ เมือ่ ร้อยเอกระยารายงานผลการปฏิบตั ิ การซ้อมรบจากนัน้ นายพลชานเนนก็มารับช่วงต่อ พร้อมกับ ให้ขอ้ คิดในการปฏิบตั งิ าน และสุดท้ายก็เป็นการรับตราดอก เสีย้ ว นายทหารแต่ละนายทยอยขึน้ ไปรับทีละคน จนถึงคิว ของสิงเหและสรัลทีอ่ ยูล่ ำ� ดับไล่ๆ กัน ทัง้ คูร่ บั ตราดอกเสีย้ ว

114

บันทึกดอกเสี้ยว จากพระหัตถ์องค์เจ้า และเป็นสองคนแรกทีพ่ ระองค์ตรัสด้วย “พวกคุณเก่งมาก” ชัววิ ่ นาทีทไ่ี ด้มองพระพักตร์ และได้ฟงั น�้ำเสียง ทัง้ คูน่ ึกถึงใครคนหนึ่งทีร่ จู้ กั ...กิง่ ไผ่?... สิงเหอยากหันไปถามสรัลแต่ตอนนี้ยงั ไม่ถงึ เวลา ทัง้ คู่กแ็ อบเก็บความสงสัยไว้ในใจแล้วลงไปร่วมงานเลี้ยง รับรอง การปิ ดงานจบลงประมาณบ่ายสามกว่า องค์ธวัล พรก็เสด็จกลับวัง ทว่าพระองค์กเ็ ปลีย่ นเส้นทางไปทีศ่ าลา ประทุมมาลย์ ซึ่งผูพ้ นั สุขสันต์รบั ค�ำสังโดยไม่ ่ ถาม จนถึง ศาลาประทุมมาลย์ องค์ธวัลพรก็ดำ� เนินไปตามทางเดินทีท่ ำ� จากไม้เพียงพระองค์เดียว แดดยามบ่ายคล้อยไม่คอ่ ยร้อนแรงนัก เพราะเริม่ เข้าฤดูหนาวแล้ว สายลมหนาวพัดมาเบาบาง โลมไล้ผวิ น�้ำ กระเพือ่ มไหวเป็ นลูกคลื่น กกธูปฤๅษีโอนอ่อนเมือ่ สายลม พัดแรงขึน้ มา ไกลลิบตานัน้ คือภูหมอกห่มทีเ่ ห็นชัดในวันฟ้า กระจ่าง ผืนน�้ ำใสแจ๋วสะท้อนภาพก้อนเมฆดุจกระจกเงา

115

นวรัฐะสเปเชี่ยล พระเนตรซึมซับภาพงดงามที่เจืออารมณ์ แสนเหงาที่มา พร้อมกับสายลมหนาวประทับในหทัย วรองค์โปร่งก้าวขึน้ ศาลาไม้ ประทับนิ่งอิงพิงเสา ศาลา เหม่อมองภาพผืนน�้ำทีส่ ะท้อนภาพท้องฟ้า บัวสายชู ช่อล้อสายลมทีพ่ ดั พามาเป็ นระยะ อาการเริม่ เย็นขึน้ หาก แต่คนทีน่ งเงี ั ่ ยบไม่รสู้ กึ ความเงียบทีค่ รอบคลุมนัน้ ท�ำให้ผู้ อยูเ่ พียงล�ำพงมีเวลาคิด ‘ค�ำตอบ’ ของเรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ ‘เปลือก’ ทีแ่ สนแข็งแกร่งถูกกะเทาะออก พระองค์ชนั เข่าขึน้ ข้างหนึ่ง วางคางลงบนนัน้ แล้วโอบกอดหัวเข่าไว้ ‘แต่สขี าวเวลาเปื้อนมันจะเห็นรอยชัดเจนกว่าสีอนื ่ ระวังองค์ดว้ ยพ่ะย่ะค่ะ’ ระลึกถึงค�ำพูดติเตือนของนายพลชานเนนอย่าง เจ็บร้าว...ทีย่ นื อยูใ่ นฐานะนี้ได้ เพราะรูว้ า่ พอหันหลังกลับไป ก็รู้ว่า ยัง สามารถมีใ ครให้ร้อ งไห้ไ ด้โ ดยไม่ส นฐานะหรือ ศักดิศรี ์ พระองค์จงึ ‘รัก’ เขาคนนัน้ จนสุดหัวใจ ยึดไว้เป็ น หลักสุดท้ายเมือ่ หัวใจซวนเซ นาน...เท่าไรไม่ทนั ได้รสู้ กึ ตัว แสงสุดท้ายของวัน ก็จางหายไป ขอบฟ้าเจือสีสม้ ระเรือ่ ลูกไฟสีแดงก�่ำจมลงใน

116

บันทึกดอกเสี้ยว ผืนน�้ำ ความมืดเริม่ โรยตัว บรรยากาศเงียบงันก็เริม่ มีเสียง บรรเลงจากหริง่ หรีดเรไร เสียงฝีเท้าดังขึน้ อยูด่ า้ นหลัง ทว่าองค์ธวัลพรก็ไม่ ผินพระพักตร์กลับมามอง จวบจนรูส้ กึ ว่ามีผา้ ผืนบางคลุมอยู่ บนไหล่ จึงเงยพระพักตร์ขน้ึ ดวงเนตรเห็นดวงตาคูอ่ อ่ นโยน ทีส่ ง่ แววห่วงใยมาเป็ นสิง่ แรก “อากาศเย็นแบบนี้ ยังออกมานังเล่ ่ นอีก ท�ำไมไม่ ห่วงตัวเองเลยฮึ” เสียงของธีรเดชไม่ได้ดเุ หมือนค�ำพูด มือ แตะพระพักตร์ดว้ ยความห่วงหาอาทร “ตัวก็เริม่ เย็นแล้วนะ รักษาตัวเองหน่อยสิครับ” องค์ธวัลพรคลายอ้อมแขนทีก่ อดเข่า วางปลาย พระบาทลงบนพืน้ หันร่างมาทางชายหนุ่มผูเ้ ป็นเจ้าของดวง หทัย มือหนาเอือ้ มมาช่วยพันผ้าคลุมไหล่ให้กระชับขึน้ เมือ่ สายลมหนาวพัดพรูแรงขึน้ “คุณมาแล้ว...” สุรเสียงเอ่ยทักทาย “ครับ ผมมาแล้ว มา...เพือ่ ให้คำ� ตอบคุณ” ปลายดัช นี แ ตะริม ฝี ป ากหนาไว้ “อย่ า เพิ่ง พูด หลับตาก่อนได้ไหม”

117

นวรัฐะสเปเชี่ยล ร่างสูงปิ ดเปลือกตาลงตามรับสัง ผู ่ ท้ เ่ี อ่ยบอกจับ มือหนาวางทาบตรงต�ำแหน่งพระหทัย และพระหัตถ์เรียวก็ วางทาบตรงเหนือหัวใจชายหนุ่มเช่นกัน “ไม่วา่ ค�ำตอบจะเป็ นเช่นไร ขอให้คณ ุ รูไ้ ว้ หัวใจนี้ มันเต้นได้เพราะมีคณ ุ ” จังหวะหัวใจเต้นแผ่วเบา สัมผัสความรูส้ กึ ละมุน ผ่านปลายนิ้ว ‘หัวใจ’ อุน่ ซ่านขึน้ จนคลายความเหน็บหนาว ด้วยค�ำว่า ‘รัก’ สายลมลูท่ วิ กกธูปฤๅษีระเนน หอบลมหนาวปะทะ ร่าง มือหนารวบเอามือทีท่ าบแผ่นอกไว้ “ยังไม่ทนั ได้ฟงั ค�ำ ตอบผมเลยนะครับ...กลัวค�ำตอบแล้วหรือ” ดวงเนตรลืมขึน้ สานสบดวงตาสีนิลทีพ่ ราวระยับ ด้วยแววหวาน “ตกลงครับ ผมจะแต่งกับคุณ” ค�ำตอบเอ่ยด้วยน�้ำ เสียงทุม้ “ให้เกียรติมาเป็ น ‘กิง่ ไผ่ ยศเรืองรอง’ ของผมได้ ไหมครับ” ธีรเดชจับพระหัตถ์ขน้ึ แนบริมฝีปาก “ผมไม่มแี ผ่น ดินให้คณ ุ ครอบครอง นอกจากสีห่ อ้ งหัวใจนี้ ยินดีจะมาปก ครองหัวใจผมไหมครับ”

118

บันทึกดอกเสี้ยว เรือ่

“เรายินดี” ค�ำตอบนัน้ มาพร้อมกับสีพระพักตร์ระ

“...ทีน่ ้ีถงึ คิวทีค่ ณ ุ หลับตาแล้วครับ” ดวงเนตรหลับพริม้ ลง มือหนาจับข้อพระกรไว้ แล้ว บรรจงสวมบางอย่างให้ ผิวเนื้อรับรูถ้ งึ สายหนังอบอุน่ “ลืมตาได้แล้วครับ ทูนหัว” เสียงทุม้ เอ่ยบอก ดวงเนตรปรือขึน้ ช้าๆ มองสิง่ ทีช่ ายหนุ่ มสวมให้ ตรงข้อพระกร...นาฬิกาโรเล็กซ์ รุน่ PRINCE white gold “ของหมัน้ จากผม...นี่หยอดกระปุกทุกวันเพือ่ คุณ นะครับ ของเล็กๆ น้อยๆ จากผูช้ ายคนหนึ่งเพือ่ คุณ...เจ้า ชายคนเดียวของผม” องค์ธวัลพรเข้าใจท�ำไมชายหนุ่มเลือกเป็ นนาฬิกา เพราะเป็ นสิง่ เดียวทีจ่ ะประดับได้ตลอดเวลาโดยไม่สะดุด สายตาใคร “ยังไม่ขอบคุณเจ้าบ่าวในอนาคตเลยนะครับ” ชายหนุ่ มเอียงแก้มให้ดว้ ยอากัปกิรยิ าเย้าหยอก ทว่าองค์ธวัลพรก็จรดปลายนาสิกบนหน้าผากของชายหนุ่ม แผ่วเบา ความหวานอวลซ่านเมื่อริมพระโอษฐ์แตะสัมผัส

119

นวรัฐะสเปเชี่ยล อย่างนิ่มนวล ระเรือ่ ยลงมาถึงริมฝีปากหนา ปลายลิน้ ดูดดืม่ ความหวานในโพรงปากหนาซ�้ำแล้วซ�้ำเล่าจนชายหนุ่ มอิม่ เอมกับค�ำขอบคุณ ธีรเดชดีงวรองค์โปร่งออกห่าง สานสบ ดวงเนตรในระยะใกล้ เขาก็กอดเจ้าของหัวใจเอาไว้ “พอก่อนครับ เดีย๋ วผมจะอดใจไม่ไหว คนอื่นรอ คุณอยูน่ ะ อีกอย่างทีน่ ่ีไม่เหมาะทีจ่ ะ...” ค�ำสุดท้ายกระซิบแผ่วเบา เรียกอาการขัดเขินจน พระพักตร์แดงก�่ำ วงแขนแกร่งช้อนวรองค์ขน้ึ ดุจอุม้ เจ้าสาว พาเดิน ผ่านสะพานไม้ ท่ามกลางแสงดาวทีป่ ระดับฟ้า และสายลม หนาวทีพ่ ดั ผ่าน เพือ่ ก้าวไปขึน้ รถทีจ่ อดรออยู่ พอเดินผ่านทางโค้งทีม่ กี อกกธูปกอใหญ่บงั ทาง ด้านหน้า คนในอ้อมแขนแกร่งก็บอกให้หยุด ธีรเดชจึงย่อตัว ลง ปล่อยร่างคนทีร่ กั ลงอย่างนุ่มนวล “พอแล้วล่ะ เราเดินเองได้” คนทีอ่ ุตส่าห์ทำ� ซึง้ ท�ำหน้าม่อยเล็กน้อย แต่เข้าใจ ถึงความเหมาะสมดี พ้นกอกกธูปฤๅษีน้ีไป ก็จะเห็นผูพ้ นั สุขสันต์รออยูท่ ร่ี ถ ชายหนุ่มจึงยอมปล่อย

120

บันทึกดอกเสี้ยว “ให้เกียรติไปเป็ นแขกทีว่ งั ของเราได้ไหม” พอเห็นดวงหน้ าอ่อนโยนเจื่อนลง ค�ำเอ่ยชวนก็ หลุดจากพระโอษฐ์งา่ ยดาย “ด้วยความยินดีพะ่ ย่ะค่ะ” รอยยิม้ พาดกว้างเต็มวง หน้า วรองค์โปร่งเดินน�ำธีรเดชไปถึงรถทีผ่ พู้ นั สุขสันต์ จอดรออยู่ ซึง่ ราชองครักษ์เอกรีบปราดเข้ามาเพือ่ เปิดประตู รถให้องค์เจ้า แล้วทิง้ ให้ชายหนุ่มอีกคนเดินอ้อมไปนังที ่ น่ งั ่ ด้านหน้ าข้างคนขับเอง อารมณ์ หวานที่ยงั อวลซ่านในใจ ท�ำให้ธรี เดชยอมเมินความท้าทายของ ‘คูแ่ ค้น’ วันหนึ่ง “พระองค์ออกมานานแล้ว ท่านนายพลเป็นห่วงพ่ะ ย่ะค่ะ” ราชองครักษ์รายงานขณะขับรถ พร้อมลอบส�ำรวจ องค์เจ้าผ่านกระจกส่องหลัง เขาเห็นบางสิง่ ทีเ่ กินมานอกจาก ผ้าคลุมทีฝ่ าก ‘คูแ่ ค้น’ ไปถวายคือนาฬิกาบนข้อพระกร ก็ รูท้ นั ทีวา่ คงได้จากคนทีน่ งข้ ั ่ างเขา “เราขอโทษทีท่ ำ� ให้คณ ุ เดือดร้อน” พอได้ยนิ น�้ำเสียงอ่อนหวานตรัสค�ำขอโทษ ธีรเดช

121

นวรัฐะสเปเชี่ยล ก็เริม่ หมันไส้ ่ ราชองครักษ์เอกแบบไม่มสี าเหตุ แล้วนังเงี ่ ยบ ไปตลอดทางจนถึงวัง ราชองค์รกั ษ์หนุ่ มเปิ ดประตูรถให้องค์เจ้า แล้ว จัดการติดต่อม่านจันทร์เพือ่ จัดเตรียมเครือ่ งเสวยให้องค์เจ้า และทีน่ อนให้แก่แขก ‘ทีไ่ ม่ได้รบั เชิญ’ องค์ธวัลพรปฏิเสธ อาหารเย็นแล้วบอกให้เตรียมแค่น้�ำชาฝรังกั ่ บขนมของว่าง เบาๆ ก็พอ เมือ่ ม่านจันทร์ยกน�้ำชามาถวายทีห่ อ้ งรับแขก องค์ ธวัลพรก็บอกให้ไปพักผ่อนพร้อมผูพ้ นั สุขสันต์ พอเหลือ เพียงสองคน ธีรเดชจึงเป็ นฝา่ ยรินน�้ำชา เติมนม น�้ำผึง้ ปรุง รสทีอ่ กี ฝา่ ยชอบแล้วจึงเลือ่ นให้คนรัก “รสพอดีไหมครับ” น�้ำเสียงทุม้ เอ่ยถาม เมือ่ แก้วถูก จรดริมพระโอษฐ์ “ลองชิมดูไหมล่ะ” องค์ธวัลพรยืน่ ถ้วยชาทีย่ งั เหลืออยูค่ อ่ นถ้วยให้ ธีร เดชรับมาแล้วหมุนด้านทีถ่ กู ริมพระโอษฐ์แตะขอบถ้วยแล้ว จึงยกดื่ม ไม่รรู้ สหวานหอมทีก่ รุน่ ในปากนี้เกิดจากน�้ ำผึง้ ที่ ถูกเติมลงในชาหรือว่ารอยประทับบนขอบถ้วยกันแน่

122

บันทึกดอกเสี้ยว ยังไม่ทนั ทีช่ ายหนุ่มดืม่ น�้ำชาหมดถ้วย วรองค์โปร่ง ก็ผุดลุกขึน้ เสียก่อน ธีรเดชวางถ้วยชาบนจานรอง เสียง กระเบือ้ งสองชิน้ ดังกระทบกันเบาๆ ในความสงัด ชายหนุ่ม ลุกตามและทันรวบพระหัตถ์ทห่ี น้าประตูทเ่ี ชือ่ มห้องนอนที่ เตรียมรับรองแขก ชายหนุ่ มจับพระหัตถ์ดา้ นทีเ่ ขาบรรจง สวมนาฬิกาให้ขน้ึ จูบทีต่ รงจุดชีพจรจนถึงกลางฝา่ มือ ดวงพระเนตรก้มต�่ำแล้วเงยขึน้ สานสบ เอ่ยถาม ค�ำถามหนึ่ง “ถ้าเราจะขอคุณสักเรือ่ งหนึ่ง คุณจะว่าเราเห็น แก่ตวั ไหม” ั ำถาม “เราจะขอให้คณ ธีรเดชนิง่ รอฟงค� ุ ลาออกแล้ว มาเป็ นราชองครักษ์ของเรา” ค�ำขอนัน้ ท�ำให้ชายหนุ่ มนิ่งงัน ค�ำขอนัน้ สามารถ ท�ำให้เขายืนเคียงข้างกับคนทีเ่ ขารักได้ตลอดเวลา ทว่ามัน ท�ำลายศักดิ ์ศรีของเขา เพียงสิง่ เดียวทีท่ ำ� ให้เขารูส้ กึ ‘เท่า เทียม’ ฐานะอีกฝา่ ยคือ การทีเ่ ขาไม่ใช่ขา้ ราชบริพารของ ‘องค์เจ้า’ และเขาก็รกั ‘อาชีพ’ ของเขายิง่ ชีพ “ทีค่ ณ ุ ขอมากไปนะครับ” ธีรเดชพูดเสียงอ่อนโยน “ผมอยากรักคุณในฐานะที่เท่าเทียมกัน ถ้าผมยอมเป็ น

123

นวรัฐะสเปเชี่ยล องครักษ์ของคุณ มันหมายถึงผมต้องรับเงินจากคุณ และ ต้องเคารพนอบน้อมคุณนะ” ค�ำขอทีร่ อู้ ยูแ่ ล้วว่า ‘มาก’ ไป หากแต่กอ็ ยากลอง ‘ขอ’ สักครัง้ แม้มนั จะไม่มวี นั เป็ นจริง “ง่วงแล้ว เจ้าบ้านทีร่ กั ครับ พาไปทีห่ อ้ งพักได้ไหม” ก่อนบรรยากาศแสนหวานจะเสียไป ชายหนุ่ มก็รบี เปลีย่ น เรือ่ ง เจ้าบ้านขึงเนตรใส่ ธีรเดชจึงยอมปล่อยมือเพราะ ตรงนี้ไม่ใช่ทร่ี โหฐาน แล้วเดินตามวรองค์โปร่งไปทีห่ อ้ งพัก ซึ่งผูน้ � ำทางกิตติมศักดิ ์ พาเดินตัดข้ามสวนมาที่เรือนพัก รับรองแขก พอเปิดประตูหอ้ งก็ได้กลิน่ เทียนหอมอบอวลเป็น สิง่ แรก ในห้องนอนมีเตียงสีเ่ สาทีร่ วบชายมุง้ ตาพริกไทยไว้ ทัง้ สีด่ า้ น ธีรเดชรวบวรองค์โปร่งไว้จากทางด้านหลัง ก้มหน้า ซุกไซ้จมูกตรงซอกคอ “อยูก่ บั ผมสักคืนเถอะนะ” เสียงวอนทุม้ พร่าด้วยอารมณ์ดบิ ทีถ่ กู ปลุกเร้า และ ไม่รอค�ำตอบ วงแขนแกร่งตวัดร่างอุม้ ขึน้ บนเตียง จากนัน้ ก็ กระตุกเชือกจนชายมุง้ ทิ้งตัวลงมาดุจกรงขัง ดวงตาสีด�ำ

124

บันทึกดอกเสี้ยว วาววามจนหวานเชือ่ ม สบกับดวงเนตรทีร่ ะริกไหว มือหนา ปดั ปอยผมให้พน้ กรอบวงหน้าหวานคม แล้วทาบริมฝีปาก บนหน้าผาก สัมผัสแผ่วเบาดุจขนนก ความหวามไหวก่อเกิด ตลอดเวลาทีร่ มิ ฝี ปากเลื่อนลงแตะทีร่ มิ ฝี ปากสีระเรื่อเบาๆ ดุจผีเสือ้ ขยับปีก ร่างสูงชันตัวขึน้ เล็กน้อย จับมือข้างทีส่ วม นาฬิกาแทนแหวนหมัน้ ขึน้ จูบ “รูไ้ หม ผมอยากตื่นขึน้ ในทุกเช้าแล้วมีคณ ุ ในอ้อม แขน และผมได้บอกรักคุณทุกวัน” มือร้อนผ่าวบรรจงถอดนาฬิกาวางไว้บนโต๊ะหัว เตียง “แต่ถา้ ผมคิดแบบนี้คงจะเห็นแก่ตวั สินะ” มือหนาอีกข้างแตะกรอบหน้าเรียว “ผมรักคุณที่ เป็นคุณ คุณต้องงามสง่าแบบนี้ตลอดไป และอย่าร้องไห้เพือ่ ผมอีกเลยนะครับ...สัญญานะ?” ค�ำว่ารักละลายปราการแกร่งกร้าวจนร่างทัง้ ร่าง ระทวยเหมือนไม่มกี ระดูก ค�ำว่า ‘สัญญา’ หลุดจากปาก เมือ่ รูว้ า่ รักทีค่ วรรักและล�้ำค่านัน้ คืออะไร “แล้วคุณจะซื่อตรงกับเราแบบนี้ตลอดไปไหม” น�้ำ เสียงทีพ่ ร่าไม่แพ้กนั เอ่ย

125

นวรัฐะสเปเชี่ยล มือหนาดึงจมูกโด่งเล่นอย่างมันเขีย้ ว “น่ารักแบบ นี้ยงั คิดว่าผมจะมีใครได้อกี เหรอครับ...ถึงผมจะไม่ได้รกั คุณ เป็ นคนแรก แต่คณ ุ จะเป็ นคนสุดท้ายในหัวใจนะ” พูดจบริมฝีปากนิ่มก็ถกู ครอบครอง ปลายลิน้ ของ ชายหนุ่มซอกซอนหาความหวานหอมภายในโพรงปากนุ่ม ดุจไม่รอู้ มิ่ จนคนถูกจูบเหมือนจะขาดอากาศหายใจ “พอก่อน...ธี...เรา...ไม่...ไหว...แล้ว” พระหัตถ์ยนั แผ่นอกก�ำย�ำให้ออกห่างพร้อมเบือน หน้าหนีเพื่อหอบหายใจ ดูท่าทางคนทีถ่ ูกจุดไฟจะไม่ยอม ปล่อย ‘ของหวาน’ แสนล�้ำค่านี้ง่ายๆ จึงขบเม้มริมฝี ปาก อย่างอ้อยอิง่ แล้วประทับริมฝี ปากลงซ�้ำๆ จนริมฝี ปากสีระ เรือ่ แดงช�้ำ “อยากให้หยุดเหรอครับ” น�้ำเสียงทุม้ เย้าหยอก “... ถึงอยากหยุด แต่มนั หยุดไม่ได้แล้วครับ...คืนนี้ผมขอมัดจ�ำ คืนน�้ำผึง้ พระจันทร์ก่อนนะครับ” ความซาบซ่านแล่นพล่าน เลือดเหมือนจะสูบฉีด แรงย้อมสีผวิ ระเรือ่ น่าชมเมือ่ มือร้อนผ่าวซุกซนฟอนเฟ้นผิว เนื้อนุ่มผ่านอาภรณ์ แล้ววนกลับแกะกระดุมถักบนเสือ้ สอง

126

บันทึกดอกเสี้ยว สามเม็ด เนื้อผ้าเลื่อนหลุดจากกันจนเผยให้เห็นลาดไหล่ เนียน ธีรเดชแตะริมฝีปากแผ่วๆ บนไหล่ สูดความหอมกรุน่ ทีก่ ระตุน้ ให้เขาคลังไคล้ ่ ปลายลิน้ ทยอยไล้ลงต�่ำจนถึงแผ่น อก ลิน้ อุน่ ชืน้ ตวัดครอบครองยอดอก แล้วเลือ่ นมือลงต�่ำสูจ่ ดุ อ่อนไหวทีส่ ดุ ของร่างกาย วรองค์โปร่งผวาเฮือก ฝา่ มือทีร่ อ้ นรุม่ แผดเผาส่วน นัน้ จนชืน้ ฉ�่ำ พระหัตถ์ทย่ี นั แผ่นอกนัน้ แปรเปลีย่ นมาเกาะ ไหล่บกึ บึนแทน รูส้ กึ เหมือนลอยจากทีส่ งู แล้วถูกดึงให้ตกลง มาจนต้องหาทีย่ ดึ เกาะ ความซาบซ่านอาบทัวสรรพางค์ ่ กาย ท�ำให้ไร้เรีย่ วแรงต่อต้าน สายตาคมโลมไล้ความงามด้วย ความชืน่ ชม ก่อนจะแทรกตัวเข้าหาเรือนร่าง เติมเต็มความ รักด้วยตัวตนของเขาพระหัตถ์ทเ่ี กาะไหล่อยูเ่ ลื่อนคล้องล�ำ คอของธีรเดชเมือ่ เรือนร่างถูกรุกราน ความสุขล้นเอ่อจนดวง เนตรงามหลับตาพริม้ ซึมซับสัมผัสจากละอองไอรักอย่างอิม่ เอม สายลมหนาวแทรกพัดผ่านลูช่ ายมุง้ พลิว้ อ่อนช้อย หากภายในนัน้ กลับอบอวลอุน่ ไอรัก ธีรเดชชันตัวขึน้ สอดแขนรัง้ วรองค์เข้าหาอ้อมอก

127

นวรัฐะสเปเชี่ยล ใช้ทอ่ นแขนหนาแทนหมอนหนุน แล้วโน้มใบหน้าคมเข้าใกล้ ดวงพักตร์สวยสง่าทีห่ ลับตาพริม้ ซ่อนแววพระเนตรทีร่ ะริก หวามไหวจากสัมผัสแห่งรักทีย่ งั คงในเรือนร่าง ชายหนุ่ มจุมพิตทีข่ มับชืน้ เหงื่อ มือหนาทัดเรือน เกศานิ่ม แล้ว จรดจมูกสูดกลิน่ หอมจากเส้นผม ก่อนจากกัน ในค�่ำคืนนี้ มีสงิ่ หนึ่งทีเ่ ขาอยากมอบให้ มันเป็นสิง่ ทีซ่ อ้ื ไม่ได้ ด้วยเงิน จับต้องไม่ได้ ทว่าเขาจะมอบให้จากหัวใจทีม่ นคง ั่ เขากระซิบเรียกทีร่ มิ ใบหูนมิ่ ด้วยค�ำค�ำหนึ่งทีท่ ำ� ให้ ต้องลืมดวงเนตรวาวหวานฉ�่ำมองผูพ้ ดู และสิง่ ทีธ่ รี เดชให้ นัน้ เรียกรอยแย้มสรวลกว้างกว่าตอนทีร่ บั นาฬิกาซะอีก “ขอบคุณนะครับทีร่ กั ผมคนนี้” ค� ำ ตอบนั น้ ถู ก ทดแทนด้ว ยริม ฝี ป ากสีร ะเรื่อ ที่ จุมพิตตอบรับค�ำรักอย่างละมุนละไม ดุจไม่ให้คนพูดลืมเลือน วาจา...ฟ้ าพร่ า งดาวเงีย บสงบเช่ น ทุ ก วัน และ ‘น�้ ำ ผึ้ง พระจันทร์’ ยังคงความหวาน...ทัง้ คืน

128

Extra Pillow Talk

เรือ นร่ า งเปล่ า เปลือ ยแอบอิ ง อยู่ ใ นอ้ อ มกอด แข็งแกร่ง และมีแขนของผูก้ อดแทนหมอน มือหนาข้างทีว่ า่ ง สอดนิ้วสางเรือนเกศาเล่น หวนนึกถึงเมือ่ ครัง้ เจ้าตัวไว้ผม ยาวสลวย ครัง้ นัน้ ความสัมพันธ์ยงั คลุมเครือ จึงไม่มโี อกาส ได้สมั ผัสเรือนผมนัน้ เต็มไม้เต็มมืออย่างทุกวันนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปในตอนทีค่ นรักของเขายังไว้ ผมยาวสลวย เขาก็อยากจะลองใช้ปลายนิ้วแทนหวี สาง เส้นผมนุ่ มตลอดความยาวแล้วเขาจะหัดถักเปี ย รวบเรือน

129

นวรัฐะสเปเชี่ยล ผมเล่นสักครัง้ กรุน่ กลิน่ หอมก�ำจากจากเรือนผมท�ำให้อดฝงั จมูกลงไปอย่างอ่อนโยนไม่ได้ “ผมคุณ หอมจัง ถ้า ยาวเหมือ นเมื่อ ก่ อ นคุณ คง เหมือนราพันเซล” “ชอบทีเ่ ราไว้ผมยาวมากกว่าเหรอ” เพราะน�้ำเสียงทีเ่ บานัน้ ท�ำให้ธรี เดชก้มมองคนใน อ้อมกอด กลัวว่าจะคิดมาก หากแต่ดวงเนตรทีส่ บมองยังคง ประกายหวานเชือ่ ม “ถ้าเจ้าชายของผมมีผมยาวแบบราพันเซล เจ้า ชายจะโยนเรือนผมนุ่ มหอมลงมาจากหอคอยให้อศั วินไหม นะ” “ไม่” พอฟงั คนถูกถามก็ตอบทันที “ถ้ารักจริงอัศวิน คงจะหาวิธขี น้ึ ไปได้เอง” “เจ้าชายนี่ใจร้ายจัง” ว่าแล้วก็ขโมยหอมแก้ม ‘เจ้า ชาย’ หนึ่งฟอด “อยูบ่ นหอคอยสูงแบบนัน้ อัศวินปีนไม่ไหว หรอกครับ กว่าจะผ่านด่านเพือ่ คว้าเจ้าชายทีร่ กั อัศวินก็แทบ กระอักแล้ว เมตตารักอัศวินคนนี้นานๆ นะครับ” มือเกีย่ วปอยผมหนึ่งช่อจรดปลายจมูกอย่างอ่อน

130

บันทึกดอกเสี้ยว โยนแล้ศางคางเกยบนศรีษะ โอบดอกเสีย้ วทีผ่ ลิบานในหัวใจ เขาแนบกาย ใกล้ รุ่ ง สาง ถึ ง เวลาที่ต้ อ งเสด็ จ กลับ ต� ำ หนั ก วรองค์โปร่งชันตัวขึน้ หันหลังให้คนทีน่ อนมองพระหัตถ์เรียว ทีย่ กปดั เรือนเกศาทีช่ ายหนุ่ มสางเล่นให้เข้ารูป กิรยิ านัน้ ยัวเย้ ่ าปลุกอารมณ์ดบิ ในตัวของชายหนุ่มทีเ่ ฝ้าขอมัดจ�ำคืน น�้ำผึง้ พระจันทร์อย่างเต็มอิม่ โดยไม่รตู้ วั องค์ธวัลพรก�ำลังจะ เอือ้ มแตะชายมุง้ เพือ่ ออกไปแต่งองค์ ชายหนุ่มสอดมือโอบ รอบเอว รัง้ วรองค์โปร่งซ้อนบนหน้าตักกว้าง นวลปรางแดง ก�่ำเมือ่ สะโพกเปลือยเปล่าสัมผัสส่วนแข็งขึงทีร่ อ้ นผ่าว “ธี! ปล่อย เช้าแล้ว เราต้องกลับแล้ว” เสียงดุเบาๆ ไม่ได้ทำ� ให้ชายหนุ่มหยุด ซ�้ำร้าย มือ ซุกซนลูบไล้แผ่นอก ไล่ดะลงสูด่ า้ นล่าง มือหนึ่งเคล้นคลึง ส่วนอ่อนไหว อีกมือก็แตะสัมผัสส่วนยอดอกรุนแรงสลับแผ่ว เบา ริมฝี ปากหยักขบเม้มแอ่งชีพจรบนล�ำคอ แล้วซุกไซ้ ปลายจมูกโด่งบนลาดไหล่จนถึงแผ่นหลังนวลเนียน จูบไล้ ตรงแนวกระดูกสันหลัง

131

นวรัฐะสเปเชี่ยล “ปะ...ปล่อย” เสียงห้ามแผ่วเบาลงเพราะต้องข่ม กลัน้ เสียงครางเครือ “อยากให้ปล่อยตอนนี้แน่ หรือครับ” เสียงทุม้ พร่า เอ่ยถาม “คุณเอาเปรียบเรามาทัง้ คืนแล้วนะ” ั ่ ว่ นภายในเรือนร่างทีแ่ ผ่ขยายเมือ่ ส่วน ความปนป แข็งขึงของชายหนุ่มเสียดสีตน้ ขาด้านในจนร้อนผ่าวและชืน้ ฉ�่ำ ริมฝีปากหนาจูบบนหัวไหล่ แล้วขบเม้มติง่ หูนิ่ม “ก็ทา่ ทางคุณน่าเอาเปรียบนี่ ขอเอาเปรียบอีกสัก นิดนะครับ ทูนหัว” น�้ ำเสียงคนปลุกเร้าเริม่ แหบพร่า มือหนาละจาก ยอดอกจับกรอบดวงหน้าเรียวให้หนั มา ส่งปลายลิ้นตวัด ครอบครองโพรงปางนุ่ม ควานหาความหอมหวานดุจรวงผึง้ ด้วยการกระหวัดรัดเกีย่ วเรียวลิน้ นิม่ มืออีกข้างก็ละส่วนอ่อน ไหวทีแ่ ข็งขึงไม่แพ้เขา ช้อนสะโพกขึน้ เล็กน้อย แล้วสอด แทรกความแข็งขึงเข้าหาส่วนทีร่ อ้ นผ่าวและคับแน่น ครัง้ นี้ ท�ำได้งา่ ยดายเพราะยังหลงเหลือความชืน้ ฉ�่ำจากการ ‘เอา เปรียบ’ ครัง้ ก่อน จึงครอบครองเรือนร่างงามได้อย่างอิม่ เอม

132

บันทึกดอกเสี้ยว วรองค์โปร่งผวาเฮือก เกือบหวีดร้องออกมาเมื่อ มือหนาสัมผัสจุดอ่อนไหวด้านหน้าจนต้องแอ่นร่างรับสัมผัส หากแต่ชายหนุ่ มก็ดูดกลืนริมฝี ปากไว้ ชายหนุ่ มขยับร่าง อย่างหลงใหล ความร้อนผ่าวโอบอุม้ เขาไว้แนบแน่น ความ วาบหวามลอยอวลดึงอารมณ์ ให้คนถูกรุกรานไต่สูงตาม ล�ำดับ และปลดปล่อยความชืน้ ฉ�่ำลงบนฝา่ มือทีร่ องรับ เรือนร่างงามระทดระทวยแอบอิงแผ่นอกแกร่ง เพราะชายหนุ่ มยังไม่ถอนความแข็งขึงออกห่าง ยังรุกราน ดุจแกล้ง ริมฝีปากสีระเรือ่ แดงช�ำ้ กัดเข้าหากันแน่นก่อนหอบ หายใจปนเสียงครางกระเส่า เสียงแหบห้าวหลุดจากล�ำคอเมื่อชายหนุ่ มปลด ปล่อยอารมณ์ กระแสธารร้อนผ่าวอาบเอ่อเรือนร่างเมือ่ สิน้ สุดการลิม้ ชิมน�้ำผึง้ หวานหอม...จมูกโด่งกดบนเรือนผมนุ่ม หอม ต่อให้อกี ฝา่ ยมีแรงขึน้ มาตบสักฝา่ มือ ส�ำหรับธีรเดชก็ คุม้ ค่าและยอมสิน้ ใจตรงแทบเท้าถ้าได้ทำ� แบบนี้...ทุกคืน

133

Special Diary

ผูพ้ ิ ทกั ษ์

เด็กหนุ่มหน้าตาคมคายนังอยู ่ ต่ อ่ หน้าชายหนุ่มผูม้ ี สง่าราศี ในอ้อมแขนของชายหนุ่มคนนัน้ มีเด็กตัวน้อยอยูใ่ น อ้อมกอด “ฝากไผ่ด้วยนะชานเนน ต่อไปก็มแี ต่เจ้าที่คอย ดูแลไผ่แล้ว” ั นายพลอินคานฝากฝงโอรสเพี ยงพระองค์เดียวกับ ทายาทผูท้ ภ่ี กั ดีต่อราชวงศ์ทส่ี ดุ “ผมยังเป็ นแค่เด็ก ท่านนายพลกล้าฝากชีวติ ของ องค์เจ้าไว้ในมืออยูห่ รือครับ”

135

นวรัฐะสเปเชี่ยล “แต่กโ็ ตกว่าไผ่ล่ะ ให้ถอื ซะว่าไผ่เป็ นน้องของเจ้า ให้เจ้าสังสอนได้ ่ ตามทีเ่ ห็นควร ให้ไผ่ได้ครองบัลลังก์นวรัฐะ ได้อย่างงดงามทีส่ ดุ ” ดวงเนตรด�ำขลับนัน้ สานสบกับดวงตาที่คมกล้า เกินวัยดุจประเมินความจกรักภักดี พระหัตถ์น้อยยืนมาหา มือทีใ่ หญ่กว่าตน ซึง่ มือนัน้ ก็แตะปลายดัชนีน้อยนัน้ อย่าง ภักดี นายพลอินคาส่งร่างน้อยให้เด็กหนุ่ มอุม้ และเดินออก จากศาลา สายลมพัดเส้นพระเกศาสีดำ� นิ่มสลวยระใบหน้า คมคายมือหนาปดั ให้พน้ กรอบดวงหน้าน่ ารัก เพียงแค่ได้ โอบอุม้ เด็กตัวน้อย และได้เห็นพระพักตร์ชดั เจน ความเอือ้ เอ็นดูและซื่อสัตย์กล็ น้ เอ่อจากใจ “กระหม่อมสาบาน จะถวายความจงรักภักดีตลอด จนชัวชี ่ วติ พ่ะย่ะค่ะ” ค�ำมันนั ่ น้ เด็กหนุ่มยึดมันไว้ ่ จวบจนชัวชี ่ วติ ... นับตัง้ แต่รู้ว่าชีวติ ต้องถวายให้ใคร สายใยแห่ง ความภักดีกถ็ กั ทอแน่ นเหนียว แม้จะไม่ได้อยูร่ บั ใช้ใกล้ชดิ

136

บันทึกดอกเสี้ยว เขาก็ได้รบั รูข้ า่ วคราวจาก ‘สาย’ ทีร่ บั ‘องค์เจ้า’ ของเขาไป เลีย้ งดู ว่า ดอกเสีย้ วดอกเล็กนัน้ เติบโตได้ ‘งดงาม’ เพียงใด ภาพการเจริญชันษาจะถูกส่งมาให้เขาดูทกุ ปี ตัง้ แต่วนั ทีเ่ ข้า อนุบาลจนจบไฮสกูล ทุกภาพทีไ่ ด้เห็น ประกายในนิลน�้ำงาม คู่นัน้ จะสดใสสมวัย ถึงจะได้ดูแค่ภาพก่อนจะถูกเผาเพื่อ ท�ำลายหลักฐานไม่ให้ฝา่ ยศัตรูรวู้ า่ เขาภักดีฝา่ ยใคร แค่ได้เห็นดวงเนตรงดงามคูน่ นั ้ เปี่ ยมรอยยิม้ นับ วันสายใยภักดีกร็ อ้ ยรัดแน่นหนา ภาพสุดท้ายทีถ่ กู ส่งมาคือ วันที่ ‘องค์เจ้า’ ถูกส่งตัวไป ‘ท�ำงาน’ เพือ่ หาเงินทุนซือ้ อาวุธ สงคราม เป็ นภาพทีเ่ หมือนถูกแอบถ่าย วรองค์โปร่งนังอยู ่ ่ บนเก้าอีอ้ ลั ลอยล์สขี าว ตรงหน้ามีแก้วชา เรือนเกศาด�ำเป็ น มันถูกเหน็บทัดใบหู ทว่า ประกายสดใสในแววตาไม่เหลือ ให้เห็น ...แค่นนั ้ ในหัวใจของร้อยเอกชานเนนก็เจ็บร้าว ค�ำ สาบานในใจแน่นหนักทุกวินาที ...เสี้ยวดอกนี้จะต้องงดงามโดยปราศจากความ เศร้า...

137

น�้ำชา

นายพลชานเนนวางรูปเจ้าปญั หาทีถ่ ูกปริน้ ท์ออก มาอย่างคมชัดด้วยน�้ำหมึกคุณภาพดีลงในแฟ้มอย่างหนักใจ มือประสานเข้าหากัน สีหน้าใจดีขรึมลงเล็กน้อย ความคิด หวนระลึกถึงอีกคนทีห่ น้าคล้ายคนในรูปภาพและ ‘ปญั หา’ ทีไ่ ด้รบั รูม้ าตลอด ซึง่ มันก็เกีย่ วพันกับคนในรูปและเกีย่ วข้อง กับคนทีเ่ ขาภักดี ถวายชีวติ รับใช้ ...บางทีเขาอาจจะปล่อยเรื่องนี้นานเกินไปแล้ว กระมัง... เสียงเคาะประตูดงั ขึน้ เบาๆ ขัดความคิด หนุ่มใหญ่

138

บันทึกดอกเสี้ยว ส่งเสียงอนุญาต คนทีผ่ ลักประตูเข้ามาคือผูพ้ นั สุขสันต์ ตาม หลัง มาด้ ว ย ‘แขก’ ที่ต้ อ งการพบ ราชองครัก ษ์ ห นุ่ ม วันทยหัตถ์แล้วรีบออกจากห้องทีก่ ำ� ลังจะกลายเป็นห้องเย็น ทันที ธีรเดชพอรูอ้ ยู่แล้วจากผูพ้ นั สุขสันต์ว่าจะเจอกับ อะไร ทว่าพอมาเผชิญกับสถานการณ์จริง ก็อยากจะออกไป พร้อมคนพามา “เชิญนัง่ ครับ” นายพลหนุ่ มใหญ่ เชื้อเชิญอย่าง สุภาพพร้อมผายมือไปทางโซฟาทีใ่ ช้รบั รองแขก ธีรเดชทรุดนังตามค� ่ ำเชิญ หนุ่มใหญ่เดิมอ้อมโต๊ะ ้ ท�ำงานแล้ววางแฟมหนึ่งลงก่อนจะเดินไปชงน�้ ำชาอย่าง ใจเย็น ‘แขก’ รอคอยเวลาว่าเมือ่ ไรจะเข้าเรือ่ ง “ทีน่ ่ีไม่นิยมกาแฟ น�้ำหวานก็ตอ้ งน�ำเข้า รับน�้ำชา แทนก่อนนะครับ” มือ หนาง่ว นบิก้อ นชาหน้ า ตาแปลกๆ ลงไปใน กาน�้ำชา ก่อนจะยกมาเสิรฟ์ ด้วยตนเอง ธีรเดชเอ่ยขอบคุณ เบาๆ แล้วยกขึน้ จิบ น�้ำชาทีค่ อ่ นข้างแปลกทัง้ สีทงั ้ รสไม่คนุ้ ชินจนคิว้ เข้มขมวดมุน่

139

นวรัฐะสเปเชี่ยล ค�ำสิครับ”

“ชาผูเ่ ออร์น่ะครับ” หนุ่มใหญ่บอก “ลองชิมอีกสัก

ธีรเดชยกขึน้ จิบอีกอึก รสชาติทไ่ี ม่คนุ้ เคยในคราว แรกพอล่วงผ่านล�ำคออีกครัง้ กลับละมุนลิน้ อย่างไม่น่าเชื่อ “ชาอะไรนะครับ” ชายหนุ่มย้อนถามอีกรอบ “ผู่เอ๋อร์ครับ จะแตกต่างจากชาชนิดอื่นทีย่ งิ่ เก็บ นานรสชาติกจ็ ะดียงิ่ ขึน้ อีกอย่างราคาค่อนข้างแพง นี่หมัก เกือบสิบปี ก้อนทีช่ งนี่กห็ ลายหมืน่ องค์เจ้าลองซือ้ มาชิม เอา ไว้เป็ นแนวทางพัฒนาการปลูกชาในนวรัฐะน่ะครับ” แค่ฟงั ว่าราคาเป็นหมืน่ ก็แทบส�ำลักน�้ำชา...เขาวาง ถ้วยชาลงทันที ไม่เข้าใจว่านายพลต้องการสือ่ อะไร “รสชาติอาจจะไม่ถกู ปากคนหนุ่มทีค่ นุ้ ชินกับใบชา เก็บใหม่ๆ แต่สำ� หรับคนแก่ๆ อย่างผม การได้ลม้ิ รสทีท่ งั ้ ลึกลับ นุ่มนวล ชวนหลงใหลแบบนี้ทลี ะน้อยน่ะถือว่าคุม้ ค่าที่ ต้องรอคอยการหมักบ่มนับสิบปีนะครับ” ค�ำพูดแฝงนัยยะบางอย่างนัน้ ท�ำให้ธรี เดชนิง่ งันไป มือ หนาเลื่อ นแฟ้ ม ให้เ พื่อให้ธีร เดชเปิ ดดู ซึ่ง ชายหนุ่ ม ก็ เตรียมใจไว้แล้ว ภาพทีเ่ ห็นนัน้ คือภาพเจ้าปญั หานันเอง ่ วง

140

บันทึกดอกเสี้ยว หน้าคร้ามคมร้อนเห่อ เพราะคนทีแ่ นบชิดกับเขานัน้ ก็คอื คน รักของนายพลด้วย “ผมรูจ้ กั คุณธาร...และเข้าใจปญั หาของคุณทัง้ สอง ดี” นายพลชานเนนหยุดจิบชาดุจจะให้ธรี เดชซึมซับค�ำพูด “ผมรูม้ านานแล้วความสัมพันธ์ของคุณและองค์เจ้า แต่ทผ่ี ม ไม่พดู ออกมาและให้ผพู้ นั สุขสันต์ดแู ลอยูค่ นเดียวเพราะเห็น ว่าคุณกับท่านน่ะโตๆ กันแล้ว...และองค์เจ้าเองก็ระวังตัวกับ เรือ่ งนี้จนผมเบาใจ” น�้ำเสียงราบเรียบเอ่ยโดยไม่แฝงรอยต�ำหนิ หาก แต่ทำ� ให้ดวงหน้าคมแดงก�่ำ รูส้ กึ เหมือนถูกชกหน้าจนคว�่ำ ให้ดา่ ว่าเขาแรงๆ หรือหยาบคาย เขาก็ไม่รสู้ กึ อับอายเท่าวัน นี้ “แต่ผมคงคิดผิดกระมัง ถึงมีภาพพวกนี้หลุดออก มา...” ค�ำอธิบายนัน้ ก็ดรู าวกับติดในล�ำคอ “ทีผ่ มเชิญคุณมาเพือ่ ให้คณ ุ รับรูว้ า่ เกิดอะไรขึน้ คน ทีส่ งู ศักดิ ์รักศักดิ ์ศรีตวั เอง กลับให้ผมเห็นน�้ำตา คุณว่าน�้ำตา ทีไ่ หลรินนันน่ ่ ะ มีคา่ ควรไหม ส�ำหรับคนทีไ่ ม่มคี ำ� ตอบทีค่ วร

141

นวรัฐะสเปเชี่ยล ค่ากับมัน” “ผมมีคำ� ตอบแล้วครับ” ค�ำทีเ่ อ่ยออกมาแม้แผ่วเบา ทว่าก็มนคง ั่ ริมฝีปากใต้เรียวหนวดโค้งขึน้ ก่อนมือหนารินน�้ ำ ชาแสนแพงให้อกี ถ้วย “ลิ้มรสของสูงค่าก็ควรต้องรูจ้ กั ถนอมฟูมฟกั และ เฝ้าระวังไม่ให้ของสูงค่านัน้ แปดเปื้อนไปด้วย มันคงไม่ยาก เกินความสามารถของคุณหรอกครับ คุณถนอมองค์เจ้ามา ได้นบั แปดปีกถ็ อื ว่าผ่านบททดสอบแล้ว...เชิญครับ” น�้ ำชารสขื่นที่ต้องค่อยๆ ลิ้มลองหวานซ่ านขึ้น อย่างทีน่ ายพลบอก...ใช่ ของสูงค่าก็ตอ้ งรูจ้ กั ถนอมและให้ ความส�ำคัญ...จึงจะเรียกว่า ‘ของล�้ำค่า’ อย่างแท้จริง คนทีค่ ดิ ว่าหนีกลับไปก่อนรอทีร่ ะเบียงทางเดิน ผู้ พันสุขสันต์หนั กลับมามองคูอ่ ริทเ่ี พิง่ ออกจาก ‘ห้องเย็น’ ใน สภาพเหมือนถูกบังคับให้กลืนยาพิษ “เป็ นไง” ด้วยวัยทีใ่ กล้เคียงกัน ค�ำพูดจึงไม่คอ่ ยมี

142

บันทึกดอกเสี้ยว ความเกรงใจ “ก็ไม่เป็ นไง แค่ถกู เชิญดืม่ น�้ำชา” พอฟงั แค่ว่า ‘น�้ำชา’ ราชองครักษ์หนุ่ มก็หวั เราะ ออกมา ขณะพาเดินเพือ่ ไปเตรียมเสือ้ ผ้าทหารนวรัฐะปะปน ไปกับนายทหารทีเ่ ข้าร่วมฝึก “ข�ำอะไรครับ” คนทีเ่ พิง่ ผ่านเรือ่ งซีเรียสย้อนอย่าง หัวเสีย “แค่เชิญให้กนิ น�้ำชาน่ะ ยังเด็กๆ” คนที่เ คยโดนเข้า ‘ห้อ งเย็น ’ ไปเผชิญ หน้ า กับ วีรบุรษุ สงครามกลางเมืองมาก่อนพูดอย่างฝืดเฝื่อน “ถ้าเจอ อย่างทีผ่ มเจอ ผมว่าคุณคงจ�ำไปตลอดชีวติ แน่ คนอะไร เห็น เงียบๆ ใจดีแบบนัน้ พูดทีนงึ ขูดเอาซะยิง่ กว่าเลือดซิบซะอีก” “แค่น้ีกจ็ �ำจนตายแล้ว” ธีรเดชพึมพ�ำขึน้ มา....จ�ำ รสชาติน้�ำชาวันนี้จนตายจริงๆ!

143

ตอนพิ เศษจากรีเควสนักอ่าน รีเควสจากน้อง Ni YLife : “อืมมม ขอซีนพีธ่ รี ป์ ว่ ย ข้ามปีไผ่มาดูแลป้อนข้าวต้ม พีธ่ รี ไ์ ด้ทกี อ็ อ้ นใหญ่เลย”

ก่อนวันสิน้ ปี ธีรเดชรูส้ กึ เพลียจัด เขารูส้ กึ ครันเนื ่ ้อ ครันตั ่ ว พอทาบมือบนหน้าผากก็รสู้ กึ ตัวรุมๆ เหมือนไข้จบั ...ไม่ได้ปว่ ยนานแล้ว แต่พอปว่ ยทีหนึ่งก็เหมือนจะ ล้มตึงเลยแฮะ... การอยูค่ นเดียวช่วงร่างกายอ่อนแอแย่ชะมัด ก�ำลัง คิดโทรศัพท์หาผานิตเพื่อข้อค�ำแนะน� ำในการดูแลตัวเอง ช่วงสิน้ ปีน้คี นและอุบตั เิ หตุคงเยอะเกินจะพาตัวเองออกจาก บ้านในสภาพนี้ ขณะจะหยิบโทรศัพท์ ทว่าเสียงริงโทนก็ดงั ขึน้ ก่อน พอเห็นเลขหมายปลายทาง เขาก็รบี ท�ำน�้ ำเสียง แจ่มใสทักทาย ‘คนรัก’ ของเขา แต่ทา่ ทางจะไม่เป็นผล เสียง

144

บันทึกดอกเสี้ยว ทัง้ เนือยและเพลียหลุดจากปาก อาการรุมๆ เริม่ รุมเร้าจน พูดและฟงั ที่คนรักพูดไม่รู้เรื่องจนต้องพาตัวเองมานอน เหยียดยาวบนโซฟา “ธี...” ปลายสายเอ่ยเรียก ทว่าธีรเดชหมดแรงจะตอบ โทรศัพท์หลุดมือไปตอนไหนเขาก็ไม่รู้ ตอนนี้แค่คดิ หลับตา ลงเพียงอย่างเดียว พอรูส้ กึ ตัวอีกครัง้ ในความรูส้ กึ พร่ามัว เขาเหมือน ได้รบั การดูแลจากคนทีเ่ ขารัก หากแต่พอลืมตาตื่น ธีรเดชก็ พบว่าตัวเองอยูโ่ รงพยาบาล ในห้องพิเศษหรูหรา พอสังเกต ดีๆ ก็พบว่าเป็ นโรงพยาบาลของครอบครัวผานิต ความรูส้ กึ ทีเ่ หมือนคนรักมาดูแลก็แค่ฝนั ไป เพราะคนทีน่ งั ่ เฝ้าคือผา นิตทีท่ ำ� หน้าบึง้ เขาผิดหวังเล็กน้อย “ปว่ ยเป็นไข้หวัดใหญ่ขนาดนี้แล้วยังไม่ดแู ลตัวเอง อีกนะ” ผานิตบ่น “นี่ถา้ องค์ธวัลพรไม่โทรมา รูไ้ หมพีธ่ คี ง ตายไปแล้ว” ธีรเดชเบิกตาโพลง “เขาโทรหาน้องผึง้ ?” น�้ำเสียง ประหลาดใจ

145

นวรัฐะสเปเชี่ยล “ใช่ส ิ ก็พธ่ี ปี ว่ ยซะขนาดนี้ เห็นว่าล้มตึงตอนคุยกับ เอ่อ...เขา...เลยโทรมาหาผม” คาดว่าเบอร์โทรศัพท์ของเขาคงได้มาจากนายพล ชานเนนแน่ๆ “พีก่ ค็ ดิ จะโทรหาผึง้ เหมือนกัน แต่ไม่ไหวก่อน ไม่ คิดเลยแฮะว่าอาการจะหนักขนาดนี้” น�้ ำเสียงแหบๆ บอก สภาพของชายหนุ่ ม ตอนนี้ ดูแย่ซะจนเกินกว่า จะบอกว่า ‘สบายดี’ ผานิตถอนใจเฮือก ตาแดงก�่ำขนาดนัน้ ยังไม่หว่ ง ตัวเองอีกนะ “คงต้องนอนดูอาการสักคืนก่อนนะครับ ถ้าไม่ม ี อาการแทรกซ้อน” ผานิตบอก “ปว่ ยรับปีใหม่น่ีแย่หน่อยนะ ครับ” คนปว่ ยได้แต่ยม้ิ เซียวตอบ วัน ต่ อ มาคือ วัน ขึ้น ปี ใ หม่ ธีร เดชย้า ยจากโรง พยาบาลมานอนทีบ่ า้ นพักโดยมีผานิตแวะมาดูแลหาข้าวหา น�้ำให้ จนหมดวัน คนปว่ ยนอนแบ็บคนเดียว เพราะผานิต บอกว่าต้องเข้าเวร คุณหมออดเป็ นห่วงไม่ได้ คนปว่ ยบอก ไม่ตอ้ งห่วง เพราะรูส้ กึ ดีขน้ึ มากแล้ว ผานิตบอกว่าดึกๆ ตอน

146

บันทึกดอกเสี้ยว ออกเวร จะแวะมาดู ธีรเดชจึงให้กุญแจบ้านไป ตกดึกไข้เหมือนจะขึน้ อีก แต่เขาไม่มแี รงลุกหายา กิน และอยากนอนอย่างเดียว ร่างกายร้อนผ่าว ...ไข้ขน้ึ อีกแล้ว... ในสภาวะสะลึมสะลือ บนหน้าผากรูส้ กึ ถึงความ เย็นฉ�่ำ เขาคิดว่าเป็ นผานิต พอปรือตาก็คดิ ว่าฝนั ไปจนต้อง หลับตาลงแล้วลืมตาขึน้ ใหม่ “ไผ่...” เสียงครางแหบเรียกชือ่ อย่างไม่อยากจะเชือ่ “ท�ำไมไม่รจู้ กั ดูแลตัวเองนะ” เสียงทุม้ หวานหูเอ่ยไม่จริงจัง พระหัตถ์กน็ �ำผ้าชุบ น�้ำบิดหมาด เช็ดทัววงหน้ ่ าคม ก่อนเลือ่ นมาแกะกระดุมเสือ้ แล้วเลือ่ นลงมาเช็ดตัง้ แต่ซอกคอจนมาถึงแผ่นอกก�ำย�ำ ไอ ร้อนในร่างกายดูจะลดลง “คุณมาได้ไงครับ” สติคนื มาบ้างท�ำให้เอ่ยปากถามได้ แต่คนถูกถาม ไม่ตอบอะไร ธีรเดชก็คล้ายไม่ตอ้ งการค�ำตอบเช่นกัน “ปวดหัว” เขาอ้อนอย่างไม่อาย...ถ้าปว่ ยแล้วจะฝนั

147

นวรัฐะสเปเชี่ยล ดีเห็นกิง่ ไผ่ใจดีขนาดนี้กอ็ ยากปว่ ยบ่อยๆ พระหัตถ์แตะวัดอุณหภูมบิ นหน้าผาก วรองค์โปร่ง นังริ ่ มเตียง คลีร่ อยสรวลน้อยๆ “กินยารึยงั ” น�้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่อยากกิน” คนปว่ ยถือโอกาสอ้อน “ไม่กนิ แล้วจะหายไหม ฮึ” วรองค์โปร่งเอ่ยถาม เสียงนุ่ม “ไม่อยากหาย ถ้าคุณใจดีแบบนี้ผมก็อยากปว่ ยไป แบบนี้ตลอดเลย” ชายหนุ่มอ้อน “ปากหวานเชียวนะตอนปว่ ยน่ะ” พระหัตถ์เลือ่ นมา ประคองใบหน้า ไอร้อนจากร่างคนปว่ ยผ่านผิวเนื้อ “ก็เคยชิมแล้วนี่ว่าหวานไหม” แม้จะป่วยก็ยงั อด เย้าคนปากแข็งไม่ได้ “งัน้ ก็ลองหน่อยว่าหวานหรือขม ดีไหม” ยากับน�้ำถูกส่งเข้าปากหนาผ่านทางพระโอษฐ์นิ่ม ธีรเดชแทบส�ำลักเพราะตัง้ ตัวไม่ตดิ เม็ดยาถูกกลืนลงล�ำคอ พอถอนริมฝีปากได้ ชายหนุ่มถึงรูว้ า่ ไม่ได้ฝนั ไป...ดวงตาที่ แดงก�่ำปรือขึน้ “ไผ่!” ชายหนุ่มลุกพรวด จนคนทีถ่ อื แก้วน�้ำกับยา

148

บันทึกดอกเสี้ยว รีบถอยห่างด้วยความตกใจ น�้ ำทีเ่ หลือค่อนแก้วกระฉอก เปื้อนพืน้ “เป็ นอะไรครับพีธ่ ”ี ั พอรูส้ กึ ตัวเต็มทีเ่ ขาจึงรับรูว้ า่ เมือ่ ครูค่ อื ความฝน... ความผิดหวังล้นเอ่อในใจ เสียดายทีฝ่ นั ไม่เป็ นจริง “เปล่า พีแ่ ค่ฝนั ไปน่ะ” คุณหมอหนุ่มก้มลงเช็ดพืน้ “ฝนั ว่าอะไรหรือ บอกเราได้ไหม” วรองค์โปร่งยืน เป็ นสง่าอยู่หน้าประตูหอ้ งของเขา ผานิตค้อมศีรษะถวาย ความเคารพแล้วถือแก้วน�้ำออกไป ...ตอนเขากลับจากเวรตกใจแทบแย่เมือ่ เห็นคนที่ ไม่คดิ ว่าจะมาอยูต่ รงนี้ อยูใ่ นห้อง เขาจึงหลบปล่อยให้ครู่ กั อยูก่ นั ตามล�ำพัง ส่วนตัวเองรอทีห่ อ้ งนังเล่ ่ น จนเข้ามาดูตอ นพีธ่ ไี ข้ขน้ึ อีกรอบนันล่ ่ ะ... “ผมไม่ได้ฝนั ไปหรือนี่” วรองค์โปร่งทรุดองค์ประทับริมเตียง โน้ มพระ พักตร์เข้าหาใบหน้าคมทีแ่ ดงก�่ำ “งัน้ ลองอีกทีดไี หม จะรูว้ า่ ฝนั ไปไหม”

149

องครักษ์

รายชื่อของทหารทีเ่ ข้าร่วมฝึ กและผ่านเข้ามาใน หน่วยพิเศษถูกรวบรวมมาถึงมือผูก้ องระยา หนึ่งในนัน้ มีสงิ เหและสรัลทีถ่ ูกคัดชื่อไปอยู่ในกองราชองครักษ์ ซึง่ ผูท้ ถ่ี ูก เรียกตัวไปนัน้ ก็ตกใจไม่แพ้กนั ทีไ่ ด้รบั เกียรติเป็นถึงองครักษ์ รักษาพระองค์ ความสงสัยในใจของทัง้ คูถ่ กู ไขกระจ่าง เมือ่ วันรายงานตัว ผูก้ องระยาบอกว่าองค์ธวัลพรเป็นผูท้ ค่ี ดั เลือก เอง...และค�ำตอบของผูก้ องคนงามก็ไขความสงสัยทีเ่ ก็บง�ำ ไว้ ...กิง่ ไผ่คอื องค์ธวัลพรทีล่ อบเข้ามาดูการฝึกซ้อมรบด้วย ตัวพระองค์เอง...

150

บันทึกดอกเสี้ยว สิงเหเป็นคนแรกทีร่ สู้ กึ เข่าอ่อน เพราะนิสยั ส่วนตัว ค่อนข้างไม่สำ� รวมเท่าสรัล เลยเผลอล้อเล่นอะไรห่ามๆ ไป บ้างเวลาคุยกับ ‘กิง่ ไผ่’ ส่วนสรัลทีร่ สู้ กึ ว่า ‘กิง่ ไผ่’ ไม่ธรรมดา นัน้ จึงระวังตัวเวลาคุยมากกว่า ทว่าเมือ่ รูจ้ กั ฐานะว่าคือองค์ เจ้าก็อดประหวันพรั ่ นพรึ ่ งเมือ่ ต้องไปรายงานตัวต่อหน้าพระ พักตร์... โชคดีแบบนี้ไม่รวู้ า่ จะเรียกว่าดีหรือร้ายก็ไม่ร.ู้ .. วันรายงานตัวต่อหน้าพระพักตร์ครัง้ แรกนัน้ ห่าง จากวันซ้อมรบประมาณสามเดือน ในระหว่างนัน้ สรัลกับสิง เหถูกผูพ้ นั สุขสันต์ ‘เคีย่ วเข็ญ’ ฝึกหนักเป็ นพิเศษตามรับสัง่ ขององค์ธวัลพร เพราะพระองค์ประสงค์จะให้ทงั ้ สองคนเป็ น ราชองครักษ์ของเจ้าน้อยค�ำ ผูเ้ ป็ นว่าทีร่ ชั ทายาท ทีต่ อนนี้ ถูกส่งไปเป็ นนักเรียนประจ�ำทีโ่ รงเรียนในประเทศอังกฤษ ส�ำหรับต�ำแหน่งองครักษ์ของว่าทีอ่ งค์เจ้า ไม่เพียง แต่จะต้องมีฝีมอื หากแต่จะต้องมีความสง่า และความรูค้ วาม สามารถ เรือ่ งแรกนัน้ บุคลิกของทัง้ คูผ่ า่ น แต่เรือ่ งหลังนัน้

151

นวรัฐะสเปเชี่ยล จะต้องมีการฝึกเพิม่ เติม ซึง่ ผูพ้ นั สุขสันต์ก็ ‘ฝึก’ รุน่ น้องอย่าง ดี จนแน่ใจแล้วว่าพอจะผ่าน องค์ธวัลพรก็เรียกทัง้ คูเ่ ข้าเฝ้า เพื่อทดสอบการถวายความอารักขา ตอนทีเ่ สด็จประพาส ประเทศไทยอย่างไม่เป็นทางการ โดยทีท่ ดสอบตัง้ แต่ลงจาก สนามบินจนถึงโรงแรมทีพ่ กั ซึง่ ราชองครักษ์เอกจะไปรอที่ โรงแรมก่อน ความกังวลทีเ่ กิดจากประสบการณ์ตา่ งๆ ทีเ่ คย ได้รบั ท�ำให้ตอ้ งเน้นย�้ำไม่ให้ทงั ้ สองคนหลงกลหรือใจอ่อน ง่ายๆ เวลาองค์เจ้าทูลขอให้ออกนอกเส้นทางหรืออยูเ่ พียง ล�ำพัง ก�ำชับย�้ำว่าอย่าไปหลงค�ำอ้อนวอนด้วยสีพระพักตร์ ซื่อใสนัน้ ง่ายดายนัก การทดสอบแรกนัน้ ผ่านไปอย่างง่ายดาย จนทัง้ คู่ ไม่เข้าใจว่าผูพ้ นั สุขสันต์กงั วลเรือ่ งอะไร แต่กร็ คู้ ำ� ตอบโดย พลันเมื่อถึงโรงแรมที่ประทับ สรัลขึน้ ไปรายงานต่อผูพ้ นั สุขสันต์กอ่ น ส่วนสิงเหนัน้ จะเป็นผูน้ �ำองค์เจ้าขึน้ ห้องพักตาม หลัง เมือ่ เดินถึงล็อบบีโ้ รงแรม องค์ธวัลพรเปรยให้ราช องครักษ์หน้าใหม่ว่าอยากเสวยกาแฟ แล้วเดินน�ำสิงเหนัง่ รอทีบ่ ริเวณโซฟาหน้าล็อบบีท้ แ่ี สนหรูหรา สิงเหเก้ๆ กังๆ

152

บันทึกดอกเสี้ยว ไม่อยากทิง้ องค์เจ้าไว้เพียงล�ำพัง แต่กถ็ ูกพระองค์ดุเอาว่า กังวลมากไปทัง้ ทีก่ อ็ ยูใ่ นทีท่ ค่ี นพลุกพล่านด้วยสีพระพักตร์ ซือ่ ใส องครักษ์หน้าใหม่จงึ ยอมถอยทัพเดินไปเรียกรีเซฟชัน่ เพือ่ สังกาแฟให้ ่ องค์ธวัลพรง่ายดาย พอคล้อยหลังไม่เท่าไร คนทีค่ วรจะนังอยู ่ ต่ รงโซฟา ทีเ่ ดิมกลับหายไป เพียงแค่ละสายตาและถูกบดบังจากกลุม่ นักท่องเทีย่ วชาวต่างชาติหา้ หกคนทีร่ อเช็คอิน สิงเหหน้า เผือดซีด และยิง่ ซีดหนักเข้าไปอีกเมือ่ เห็นสรัลเดินออกจาก ลิฟต์มาพร้อมกับผูพ้ นั สุขสันต์ สรัลเห็นอาการของเพือ่ นก็สะกิดใจ แต่เขาคิดว่า คงไม่มอี ะไรเกิดขึน้ หากพอฟงั รายงานจากปากเพื่อนว่า คลาดสายตาไปนิดเดียวองค์ธวัลพรก็หายไป เขาถูกราช องครักษ์ตวาดเข้าให้ “ไอ้โง่เอ๊ย!” ราชองครักษ์สบถเสียงขุน่ หงุดหงิด เหลือก�ำลัง “โดนองค์เจ้าหลอกให้คลาดสายตาง่ายๆ ได้ไง วะ!” ผู้พนั หนุ่ มอยากผูกคอตัวเองที่น้องใหม่ในกลุ่ม องครักษ์รกั ษาพระองค์ตกหลุมพรางองค์เจ้าอย่างง่ายดาย

153

นวรัฐะสเปเชี่ยล ทัง้ ทีเ่ ตือนแล้ว “บอกแล้วยังไม่ถงึ ห้องพัก อย่า - ใจ - อ่อน - คลาด - สาย - ตา!” ทัง้ ทีก่ ร็ วู้ า่ องค์ธวัลพรดูแลตัวเองได้อย่างดี และรู้ ด้วยว่าจะตามหาพระองค์เจอได้ทไ่ี หน แต่ทอ่ี ดเกรีย้ วกราด เพราะหงุดหงิดไม่ได้ เพราะอุตส่าห์เตือนแล้วว่าอย่าหลงกล ใบหน้ าซื่อใส ผู้พนั หนุ่ มนึกอย่างปลงๆ วันแรกที่เขารับ ต�ำแหน่งนี้ ก็โดนหลอกไม่ต่างกัน ...เฮ้อ...นี่ถา้ รายงานนายพลชานเนน เขาคงจะต้อง ถูกเชิญดืม่ ‘น�้ำชา’ รสขมขืน่ อีกหลายถ้วยแน่ๆ กว่าทัง้ สอง จะทันเล่หค์ วามใสซือ่ ขององค์ธวัลพร ก็คงใช้เวลาไม่ตา่ งจาก เขา ดีหน่ อยทีท่ งั ้ สองคนจะถูกส่งไปดูแลเจ้าน้อยค�ำ ส่วน เขา...ต้องหาวิธรี บั มือผูท้ อ่ี ยู่ใต้ความดูแลทีแ่ สนดือ้ ดึงนี้อกี ต่อไป หลังจากเอ็ดสรัลและสิงเหไปชุดใหญ่ พร้อมย�ำ้ ว่า บางครัง้ ต้องเข้มงวดในหน้าทีก่ บั องค์ธวัลพรให้มากกว่านี้ ผู้

154

บันทึกดอกเสี้ยว พัน สุ ข สัน ต์ ก็ อ อกตามหาคนที่ช อบหาเรื่อ งท� ำ ให้ ก อง องครักษ์หวั ปนั ่ ราชองครักษ์คำ� นวณเวลาหายตัวไปแค่ไม่ ถึงชัวโมง ่ และไม่มรี บั สังใดทิ ่ ง้ ท้ายแก่เขาเช่นทุกครัง้ ทีจ่ ะ ‘หายตัว’ ไปกะทันหัน เขาก็ประมวลผลว่าคงไม่ได้เสด็จเยือน บ้าน ‘คูก่ ดั ’ หวนคิดถึงค�ำพูดทิง้ ท้าย...กาแฟ... เท้าก็กา้ วไป ที่ส่ว นโซนร้า นเบเกอรี่ ซึ่ง โรงแรมนี้ แ ยกเป็ น ร้า นเล็ก ๆ ตกแต่งน่ารักอยูด่ า้ นข้างโรงแรม องค์เจ้าเคยเปรยกับเขาว่า อยากลองไปนังชิ ่ มสักครัง้ ถ้ามีโอกาสได้มาพักอีก สรัลและ สิงเหรีบตามราชองครักษ์รนุ่ พีอ่ ย่างงุนงง กระดิง่ ทีป่ ระดับอยูห่ น้าประตูกระจกร้านเบเกอรีด่ งั กรุง๊ กริง๊ ตามแรงผลักจากมือหนา กรุน่ กลิน่ หอมขนมอบปน กลิน่ กาแฟคัวเชิ ่ ญชวนต้อนรับ ดวงตาคมมองกราดทัวร้ ่ าน จนเห็นวรองค์โปร่งบางนังอยู ่ ท่ ร่ี มิ โซฟาด้านในสุดยกกาแฟ ขึน้ จิบโดยไม่มที ่าทีทุกข์รอ้ น สองราชองครักษ์มอื ใหม่เบิก ตาโพลง นับถือทีร่ นุ่ พีส่ ามารถตามหาองค์เจ้าได้รวดเร็วสม เป็ นองครักษ์เอก ผู้พนั หนุ่ มย่างเท้าเข้าใกล้โต๊ะก็เห็นกาแฟในโถ เซรามิกลวดลายกุหลาบสีหวานพร้อมกับถ้วยชาสามใบทีย่ งั

155

นวรัฐะสเปเชี่ยล ว่าง และยังมีขนมทานกับกาแฟพูนถาด ราชองครักษ์ลอบ ถอนใจเฮือกใหญ่ตอนทีอ่ งค์ธวัลพรตรัส “นัง่ สิ กว่าคุณจะหาเราเจอก็นึกว่าจะต้องรอนาน กว่านี้ซะอีกนะผูพ้ นั นี่ฝีมอื ตกไปนะ” รอยแย้มสรวลหวานละมุนใสซื่อ จนผูพ้ นั หนุ่มนึก อยากร่างหนังสือลาออกจากต�ำแหน่ง ...นี่มนั บททดสอบเด็กใหม่หรือว่าบททดสอบเขา กันแน่นะ...

156

Illu

บันทึกดอกเสี้ยว

157