With Wing of Love SP เสน่หาราตรี โดย Rain-at-Rose สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2558
Genre Cover Illust Editor Book Design
Contac Us
Romantic , Fantasy , MPREG เสี้ยวดอกขาว เสี้ยวดอกขาว
http://www.navarattashop.com/ http://navaratta.thai-forum.net/ https://www.facebook.com/Navaratta navarattaboard@hotmail.com
พิมพ์ครั้งที่ 1 พฤศจิกายน 2558 Not for sale นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น
เสน่หาราตรี
ร้อยเอกหม่อมราชวงศ์สดายุก้าวตามหนุ่มตี๋ผู้เป็นเพื่อนสนิทที่ต้อง แอบคบหากันเพราะความไม่เหมาะสมจากสถานะทางสังคม อัษฎางเป็น ลูกชายของพ่อค้าชาวจีน ศักดินาไม่เหมาะสมกับสายเลือดสีน�้ำเงิน แต่ทว่า หนุ่มตี๋ก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา ไม่เคยโกหกหลอกลวง หรือเอารัดเอา เปรียบ อาศัยยศถาบรรดาศักดิเ์ ขาไต่เต้า เขาทัง้ คูค่ บหากันตัง้ แต่สมัยเจ็ดขวบ จวบจนปัจจุบัน ทั้งสองคนพูดได้ทุกเรื่อง กระทั่งเรื่องนี้... “คนที่ฉันหาให้คุณชายน่ะ สะอาด และเก็บความลับ แต่เขาขออย่าง เดียวคือไม่อยากให้คุณชายเห็นหน้า” อัษฎางอธิบายให้สหายผู้สูงศักดิ์ฟัง อย่างคล่องแคล่ว “ท�ำไมถึงไม่ให้ฉนั มองหน้า” ร่างใหญ่กำ� ย�ำถามคนทีเ่ ดินไปตามเส้น ทางทีป่ อู ฐิ แดง สองข้างทางสลัวด้วยโคมไฟดวงเล็กสีสม้ อ่อนจาง “ฉันเป็นคน
5
จ่ายเงินนะ” “ก็จริง แต่คุณชายก็ยังไม่อยากให้ใครรู้เลยนี่ว่า...ซื้อผู้ชายมานอน ด้วยน่ะ อีกฝั่งเขาก็อยากหาเงิน ไม่อยากให้ใครเห็นหน้าค่าตาเหมือนกันนั่น แหละ” อัษฎางเอ่ย เป็นเรื่องหนักใจส�ำหรับหนุ่มตี๋ เมื่อคุณชายผู้รั้งต�ำแหน่งทางการ ทหาร ถูกผู้ใหญ่จับหมั้นหมายกับท่านหญิงพิมพ์เพชร ซึ่งอีกราวๆ สี่เดือนจะ มีวิวาห์คลุมถุงชน คนที่น�้ำท่วมปากที่สุดคือสดายุ ผู้ซึ่งมีความรู้สึกเร้นลับ มี เพียงเขาคนเดียวทีร่ บั รูเ้ พราะเจ้าตัวสารภาพว่าชอบผูช้ าย และคนคนนัน้ เป็น บุคคลห้ามฝันถึงเพราะรั้งต�ำแหน่งหัวหน้าไม่พอ ยังเป็นพระเชษฐาของว่าที่ คู่หมั้น...พันตรีหม่อมเจ้าบุศรา ท่านชายผู้มีสิริโฉมราวอิเหนา ที่มองครั้งใดก็ รู้สึกใจเต้นรัว สดายุเล่าความรูส้ กึ อัดอัน้ ทีบ่ อกใครไม่ได้ให้เขาฟัง ทีแรกอัษฎางคิด ว่าเป็นเพราะอารมณ์แปรปรวนทีต่ อ้ งเข้าพิธมี งคลสมรสกับผูห้ ญิงทีไ่ ม่ได้ชอบ ซ�้ำยังเป็นพระขนิษฐาของคนที่ชื่นชมเคารพ ร้อยเอกหนุ่มจึงหาทางออกโดย การอยากลองลิม้ รสสวาทจากชายหนุม่ หากขยะแขยงจนท�ำไม่สำ� เร็จ นัน่ แปล ว่าเขาปกติ แน่นอนว่าคนที่ช่วยเหลือในการหาผู้ชายคืออัษฎาง ผู้เชี่ยวชาญ ในย่านส�ำเพ็งเป็นพิเศษ เพียงแต่รอ้ ยเอกหนุม่ ยังสงสัยครามครันว่าเพือ่ นสนิท ไปหาคนได้เร็วจนน่าระแวง ยังไม่ทันจะได้เอ่ยไต่ถามต่อ หนุ่มลูกครึ่งจีนกพามาหยุดอยู่ที่ตีน บันไดบ้านไม้กึ่งปูนสองชั้น บรรยากาศรอบๆ อึมครึม แต่ก็เงียบสงบ พอลม พัดผ่านก็หอบเอากลิ่นดอกราตรีมาแผ่วๆ “นี่ละ สถานที่นัด คุณชายต้องขึ้นไปคนเดียวแล้วละ ชอบไม่ชอบยัง ไงก็ทนละกัน รอผมมารับพรุ่งนี้” พูดแกมสั่งเบาๆ ก่อนจะรุนหลังคนที่ท�ำท่า จะหั น หลั ง หนี ขึ้ น บนเรื อ น จั บ จู ง ร่ า งก� ำ ย� ำ มาที่ ห ้ อ งห้ อ งหนึ่ ง กลิ่ น เผา ไม้กฤษณาอบอวล แต่คุณชายหนุ่มยังไม่เจอต้นตอ
6
ดวงตาคมกล้ากวาดมองรังรักแค่คืนเดียวด้วยความรู้สึกพอใจกับ รสนิยมวิไลของเพื่อนหนุ่มผู้เชี่ยวชาญในด้านกามารมณ์ ถึงสภาพห้องจะไม่ หรูหราเท่าห้องนอนที่วัง แต่ก็ไม่ซอมซ่อราวกับอยู่บนเตียงของผู้หญิง โคมเขียว ตรงหน้านั้นตั้งด้วยเตียงไม้สี่เสา มุ้งตาพริกไทยเก็บชาย ตรงเสา เตียงคล้องด้วยมาลัยดอกพุดทีส่ ง่ กลิน่ ระรวยปะปนไปกับกลิน่ ไม้หอม ผ้าแพร ถูกพับไว้ปลายเตียงเรียบร้อย “พอใจไหม” เพื่อนสนิทถามด้วยน�้ำเสียงกึ่งโอ่ยามเห็นสายตาคม ฉายแววชื่นชม “ดี...” ร้อยตรีหนุ่มเอ่ยสั้นๆ “งั้นขอล่วงเกินหน่อย นั่งลงตรงนี้” ร่างท้วมนิดๆ กดไหล่เพื่อนผู้สูง ศักดิ์ให้นั่งบนเก้าอี้ไม้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งของสตรีแต่ไม่มีเครื่องประทินโฉม ใดๆ วางอยู่นอกจากแพรสีกลีบบัว “ผมจะผูกตาคุณชายไว้ตามข้อตกลงนะ ห้ามแกะออกเด็ดขาด ส่วนจะท�ำอะไรยังไง คนทีค่ ณ ุ ชายจ้างมาจะช่วยจัดการ ให้ เช้ามืดผมจะมารับ” อัษฎางอธิบายเป็นฉากๆ ขณะทีม่ อื สาละวนผูกปิดตา แน่นหนา คนที่ตกอยู่ในโลกมืดกะทันหันนั่งหลังตรง รู้สึกตื่นกลัวเล็กน้อยยาม ที่ไม่ได้ใช้สายตามอง นอกจากอาศัยประสาทสัมผัสทางหูกับจมูกแทน “ผมไปก่อนละ ขอให้คุณชายมีความสุข” เสียงฝีเท้าหนักๆ ย�่ำออกไปพร้อมกับที่ได้ยินเสียงงับประตู สดายุก็ อยากแกะผ้าทีผ่ กู ดวงตานีอ้ อกเต็มที ทว่าข่มใจไว้ นัง่ นิง่ ราวกับหุน่ ปัน้ บนเก้าอี้ ตัวเดิม ประตูเปิดขึน้ อีกครัง้ หลังเวลาล่วงผ่านไปพักใหญ่ ไหล่ของนายทหาร หนุ่มเกร็งขึ้นเมื่อรับรู้ว่ามีผู้บุกรุก เขาแทบไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าเลยสักนิด “ใคร?” สดายุเอ่ยถามห้วนห้าวปะปนไปกับความระแวง ทว่าแม้เสียง เขาจะดุกร้าวแค่ไหน คนทีค่ วรตอบค�ำถามก็เงียบไปเป็นนานกว่าจะตอบด้วย
7
วาจาเย็น “คนที่จะร่วมเป็นหนึ่งในความฝันของราตรีนี้ครับ” สดายุไม่เห็นหน้าค่าตาของคนร่วมคืนฝัน นอกจากฟังจากเพื่อนว่า เป็นผู้ชายที่สง่างาม ไม่ออกท่าทางผู้หญิงให้ระคายใจ ยินดีที่จะปิดปากสนิท เมื่ออรุณรุ่งมาเยือน กระนั้นเขาก็ฟังจากน�้ำเสียงทุ้มนุ่ม มีจังหวะจะโคนใน การพูดก็พอจะคาดเดาได้วา่ เป็นลูกผูด้ สี กั ตระกูล ความคิดนัน้ ท�ำให้เขาพอใจ จนยินยอมร่วมเรียงเคียงหมอนกับคนแปลกหน้า “งั้นอย่าเสียเวลาเลยนะ” สดายุเอ่ยอย่างไม่มีอารัมภบท คนที่ไม่ได้ รักไม่จ�ำเป็นต้องใช้วาจาพร�่ำพรอด มือที่สัมผัสได้ว่าแม้กระด้างแต่ยังนุ่มกว่าเขาสอดจับมือเขาเพื่อ น�ำทาง ทีแรกสดายุคดิ ว่าจะรังเกียจจนสะบัดทิง้ ทว่าเขาก็เกาะกุมแน่นยามที่ กระแสไฟอ่อนๆ แล่นปราดเพียงแค่บุคคลปริศนาจับ ชายหนุ่มปริศนาดึงตัวร่างก�ำย�ำให้นั่งบนเตียง หูที่ใช้แทนดวงตา ได้ยินเสียงคุกเข่าลงบนพื้น และมือคู่นั้นก็วางทาบบนตัก แค่นั้นสดายุก็รับรู้ถึงกระแสปรารถนาที่รุมเร้า น่าแปลกที่เขามี อารมณ์ร่วมกับชายหนุ่มที่ไม่เห็นแม้แต่ใบหน้า เท่านี้ร้อยเอกหนุ่มก็รับรู้ว่า ตัวเองชื่นชอบผิวเนื้อกระด้างของผู้ชายมากกว่าผู้หญิง ความอัดอัน้ กังวลผ่อนคลายลงยามทีร่ บั รูว้ า่ อีกฝ่ายก�ำลังปลดเปลือ้ ง อาภรณ์ของเขา ซึง่ สดายุกใ็ ห้ความร่วมมืออย่างง่ายดายจนเนือ้ ตัวเปลือยเปล่า เขาได้ยินเสียงเสื้อผ้าเสียดสีกัน ก่อนที่จะถูกโถมทับร่างพาดขวางเตียงนุ่ม “ชื่ออะไรน่ะเรา” คุณชายหนุ่มเอ่ยถาม “คืนนีเ้ ป็นคืนฝัน คุณจะรูไ้ ปท�ำไม” ชายหนุม่ แปลกหน้าเอ่ย น�ำ้ เสียง ทุ้มที่เคยคุ้นอย่างประหลาด “เราก�ำลังมีความสัมพันธ์กันลึกซึ้งไม่ใช่หรือ” สดายุตอบกลับ “หากคืนนี้เป็นเพียงแค่ฝัน คุณชายอยากเรียกผมแบบนั้นก็ตามใจ
8
คุณครับ” กว่าจะได้รับค�ำตอบก็เป็นเวลาครู่ใหญ่ สดายุราวกับถูกค้อนทุบ ในค�่ำคืนที่ราวกับมายา เขาถูกปิดตา และ สามารถเรียกชื่อใครก็ได้ตามแต่จะจินตนาการ ห้วงแห่งความต้องการที่ฝัง แน่นในใจ ท�ำให้เขาหลุดปาก “บุศ...” ร้อยเอกหนุม่ รับรูถ้ งึ อาการชะงักได้ชวั่ ครู่ ร่างนัน้ จึงทาบทับริมฝีปาก ลงมา ความนุ่มหยุ่นปะปนกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ คลึงเคล้าบนเรียวปากของเขาจน ต้องอ้ารับลิน้ ภายในโพรงปากอุน่ นัน้ หอมหวานราวกับรวงผึง้ ปรนเปรออย่าง ผู้ที่เคยชินกับจุมพิต มือหยาบของร้อยเอกหนุม่ อาศัยไหล่ทสี่ มั ผัสได้ถงึ กล้ามเนือ้ เป็นทีพ่ กั พิงมือ สัมผัสกล้ามเนื้อแน่นนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนที่เคยมองพระฉวีของ ผู้บังคับบัญชาการของตน ถูกปิดตาจึงเห็นภาพจากมโนส�ำนึกชัดเจน ปากที่ถูกจุมพิตช�้ำยังคงหวาน สดายุหอบเบาๆ “จูบผมหวานพอไหม” เสียงทุ้มหยอกเย้า หากผู้ถูกผูกตาเห็น คนคนนีก้ ำ� ลังจ้องริมฝีปากทีเ่ ผยอขึน้ นิดๆ ราวกับเชิญชวน แม้จะไม่ได้คำ� ตอบ ชายหนุ่มแปลกหนาก็จุมพิตซ�้ำ ดูดซับทั่วโพรงปาก ก่อนที่จะผละจากเมื่อ อีกฝ่ายเริ่มหายใจไม่ออก มือไม้ของสดายุเริม่ เปะป่ายไปตามแผงอกทีเ่ ปีย่ มกล้ามเนือ้ กลิน่ กาย บุรุษนั้นกรุ่นก�ำจายกระตุ้นอารมณ์ ไม่ใช่กลิ่นหอมหวานละมุนราวกับดอกไม้ แต่เป็นกลิ่นแห่งความเข้มแข็งราวกับกฤษณา ความไม่เคยคุน้ กับการหลับนอนกับบุรษุ เพศนัน้ แสดงออกจากกิรยิ า ที่ขัดเขิน หากแต่อารมณ์ใคร่ตามธรรมชาติน�ำพาทั้งสองกระหวัดรัดเกี่ยว ราวกับเถาวัลย์ ร้อยเอกหนุ่มรู้สึกราวกับจะจมหายไปกับแผงอกแกร่ง เขาจึง คล้าไหล่หนาไว้แน่น โน้มตัวขึ้น ฝังใบหน้าที่ล�ำคอของชายหนุ่มแปลกหน้าที่ เขาครวญเรียกชือ่ คนทีร่ กั ซ�ำ้ ๆ ว่า ‘ท่านชายบุศ’ แล้วฝังคมเขีย้ วลงยามทีส่ ว่ น
9
ร่ า งเสี ย ดสี เร่ ง เร้ า ไฟสวาทให้ ลุ ก โชติ ช ่ ว ง กลั่ น เป็ น หยาดหยดที่ อุ ่ น ข้ น ซึมล้นเอ่อ ถะถั่งเปรอะเปื้อนที่ต้นขาและลอนกล้ามของแต่ละฝ่าย ชายหนุ่มปริศนาฟุบบนอก ลมหายใจอุ่นจัดปะทะรินรดบนผิวเนื้อ แน่นตึง สดายุโอบกอดแน่น แล้วจึงเอ่ยถาม “เรา...พบกันอีกได้ไหม” ร้อยเอกหนุ่มพึงพอใจในรสกามารมณ์ที่ แสนนุ่มนวลระคนเร่าร้อนนี้ ลมหายใจของคนที่ร่วมภิรมย์นั้นสม�่ำเสมอ แต่ก็ไม่เอ่ยตอบใดๆ สดายุรับรู้ได้ถึงสัมผัสเปียกชื้นบนยอดอก ฝ่ายคนรุกรานไม่ให้ตั้งตัว พรมจูบ ไปทัว่ เรือนร่างสง่างามสมชาติชายทหาร จนถึงร่องสะดือก็ควานลิน้ หยอกเย้า กึ่งท�ำความสะอาดหยาดปรารถนาไปในตัว นายทหารหนุ่มถึงกับเผลอคราง “เราคงเจอกันได้แค่คืนนี้ ผมจะท�ำให้คุณมีความสุขที่สุด” เอ่ยจบ ปากนุม่ ก็ครอบครองตัวตนทีต่ นื่ ตัวยามทีม่ นั อยูใ่ นอุง้ ปากทีอ่ นุ่ ชืน้ ปลายลิน้ ก็ หยอกเย้าความแข็งแกร่งนัน้ อย่างไม่รเู้ บือ่ มือหนาท�ำได้แค่เกร็งร่างจิกผ้าแพร ปูเตียง กระทั่งปลดปล่อยในปากของหนุ่มปริศนาอีกรอบ สดายุรับรู้ว่าอีกฝ่ายขยับตัวขึ้นแล้วประทับจุมพิตบนหน้าผากชื้น เหงือ่ ไล้เรือ่ ยพรมทัว่ ใบหน้า พวงแก้ม จนถึงริมใบหู “หากมีวาสนาต่อกัน สัก วันเราคงพบกันในความฝันอีก” จบค�ำพูด เขาก็ได้รบั การป้อนบางอย่างพร้อม น�้ำผ่านริมฝีปากหนานุ่ม คนคนนั้นบอกเขาที่ก�ำลังจะจมในห้วงนิทรา ทั้งที่เขาอยากรั้ง อยาก สานสัมพันธ์ต่อ “ตื่น คุณชาย ผมมารับแล้ว ไม่ตื่นไปท�ำงานสายนา” อัษฎางผู้เป็น เพื่อนสนิททั้งเขย่าทั้งปลุก สดายุค่อยๆ ปรือตา รับรู้ว่าผ้าผูกตาถูกปลดเปลื้องออกไปแล้วตอน
10
ไหนก็ไม่รู้ อัษฎางท�ำสีหน้าโล่งใจ “นึกว่าไปสวรรค์แล้ว” “ก็คดิ ว่าไปสวรรค์เหมือนกันละ” เขากวาดมองสภาพห้องทีส่ นิ้ มนตร์ ขลังยามแสงตะวันมาเยือน “ผมเอาเครื่องแบบมาด้วย รีบเหอะ สายแล้วท่านผู้บังคับบัญชาจะ ว่าเอานา” หนุม่ ตีไ๋ ม่ซกั ไซ้แล้วยืน่ เครือ่ งแบบทัง้ ไม้แขวนเร่งให้เขาเปลีย่ นเสือ้ ก่อนจะพาไปส่งถึงที่ท�ำงาน สดายุนงั่ เหม่อ จนใกล้จะถึงประตูกรม เขาก็เอ่ย “ขอบใจนะอัษ ฉัน... ฉันมีความสุขมาก ถ้าจะติดต่—“ “ไม่ครับคุณชาย เป็นข้อตกลงของฝัง่ นัน้ เหมือนว่าขอท�ำแบบนัน้ แลก เงินแค่คืนเดียว” อัษฎางมองแค่ถนนเท่านั้น “ฉันอยากรู้ว่านายไปเจอเขาที่ไหน” พยายามซักไซ้เพื่อนสนิท “ความลับทางการค้าครับ” อัษฎางตอบ “คุณชายเองไม่ใช่เหรอตั้ง กฎก่อนว่าไม่อยากให้ใครรู้ ผมท�ำตามสัญญาแล้ว อย่าซักไซ้ให้ผมล�ำบากใจ เลยนะครับ” หนุ่มตี๋เอ่ยบอกแล้วรีบเหยียบคันเร่ง “ตายหะ สายแล้ว คุณชาย ถูกดุแน่ หวังให้พี่เขยของคุณชายมาช้ากว่าละกัน” หลังๆ อัษฎางแค่พึมพ�ำ “เป็นแค่ว่าที่ ฉันยังไม่แต่งกับท่านหญิง” สดายุบอกห้วนๆ ทั้งคู่ไม่ พูดอะไรอีกจนรถมาจอดที่หน้าตึก ร่างก�ำย�ำเปิดประตูรถ “ขอบใจที่มาส่ง” พูดจบก็ปิดประตูดังปังใส่หน้าอย่างขุ่นใจ “รถมันท�ำอะไรเธอถึงระบายอารมณ์ใส่มัน” เสียงทุ้มดุจากด้านหลัง สดายุหันกลับไปมองเมื่อรถของเพื่อนแล่นจากไป เขาวันทยหัตถ์ ท�ำความเคารพผู้บังคับบัญชาการพ่วงด้วยต�ำแหน่งว่าที่พี่เขยแทบไม่ทัน “ขอโทษครับ มือมันพลาด” ร้อยเอกหนุม่ เอ่ยแก้ตวั อัตโนมัติ เขาเข้า ใกล้ว่าที่พี่เขยทีไร หัวใจเต้นระส�่ำทุกที ยิ่งมีเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาใช้พระ พักตร์คมคายนั้นช่วยปลดเปลื้องตนเอง ดวงตาคู่คมจึงไม่กล้าสบพระเนตร
11
ชายหนุม่ หลบมาอยูท่ ลี่ ำ� คอ ก่อนจะสะดุดบางอย่างทีท่ ำ� ให้ลมหายใจขาดห้วง รอยฟันตรงต�ำแหน่งเดียวกับที่เขากัดผู้ชายในฝัน! ... ‘หากมีวาสนา เราคงได้พบกันอีก’… ค�ำพูดของคนคนนั้นแว่วมา พร้อมกับความอุ่นวาบในหัวใจ จบ
12
Talk
เป็นเรือ่ งสัน้ ๆ ทีค่ ดิ เป็นเรือ่ งยาวค่ะ กะท�ำแบบกล้ามๆ แมนๆ แน่นๆ น่าขบกัด แต่ที่ไม่ลงรายละเอียดว่าใครรุกรับคือยังไม่คิดไง ว่าใครอยู่บนอยู่ ล่าง อ่านจบแล้วอยากให้ใครรุกหรือรับบอกได้นะคะ
13