จ�ำเลยซาตาน ตอนพิเศษ เสี่ย โดย Rain-at-Rose สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2558
Genre Illust Editor Book Design
Contac Us
Romantic , Comedy Jirito De Las Espadas เสี้ยวดอกขาว เสี้ยวดอกขาว
http://www.navarattashop.com/ http://navaratta.thai-forum.net/ https://www.facebook.com/Navaratta navarattaboard@hotmail.com
พิมพ์ครั้งที่ 1 ตุลาคม 2559 Not for sale นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ไม่เกี่ยวข้องกับบุคคล สถานที่ หรือเหตุการณ์จริงใดๆ ทั้งสิ้น
จ�ำเลยซาตาน Special Booklet เสี่ย
หลังจากฉลองครบ ‘แต่งงาน’ ทีแ่ สนหวานชืน่ ทัง้ คูก่ ก็ ลับเกาะน�ำ้ ใส เนือ่ งจากนายหัวหยุดงานยาวๆ ไม่ได้ แม้เทพยศจะอยากหยุดก็ตาม พอถึงที่ เกาะ คุณชายคนสวยก็มี ‘เซอร์ไพรส์’ ให้คนรักด้วยการยื่นกล่องของขวัญ กล่องใหญ่ “อะไรวะ” ภาพตะวันถาม “เปิดดูสิครับ” เทพยศบอก อมยิ้มนิดๆ ตอนที่ดวงหน้าคมเข้มฉาย แววระแวง มือก็ทึ้งโบกับกระดาษ จนเห็นกล่องสีทองเมทาลิก จึงเปิดฝาก ล่อง ซึ่งพอเห็นของที่อยู่ด้านใน ตาลุกโพลง มือหนาอ่อนระทวย ทิ้งฝากล่อง แล้วคว้าของที่อยู่ด้านในขึ้นมากอดจูบลูบคล�ำ แล้วเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “มึงไปหาได้จากไหนวะ” จังหวะจะโคนทีถ่ ามแทบไม่หายใจหายคอ “น้องแพรแนะน�ำเพื่อนที่เป็นเจ้าของห้องเสื้อ รายนั้นเขาคร�่ำหวอด ในวงการผ้ามาตัง้ แต่รนุ่ ปู่ พอดีเธอจะแต่งงานเลยให้ผมออกแบบแหวนหมัน้ ผมคุยกับเธอหลายเรื่อง จนทราบนี่ละครับว่าเธอหาให้ได้” สิง่ ของทีน่ ายหัวหนุม่ ประคับประคองอย่างทะนุถนอมคือกางเกงยีน ลีวายเก่าแก่จนเนื้อผ้าผุ ขาดเป็นวง “โห ขนาดกูหายังยาก รุ่นนี้มันตั้งเก้าสิบปี เพื่อนนังน้องแพรหามา ได้ไงวะ” คนรักยีนถาม เทพยศยิ้มตาหยียามเห็นท่าทางสุดบูชาจากอัครสาวกยีน “ของปู่
เขากระมังครับ” ภาพตะวันแทบจะกอดจูบคุณชายคนสวย ทว่ามือและปากไม่ว่าง เนือ่ งจากกอดจูบลูบคล�ำยีนเก่าๆ ซึง่ เป็นรุน่ เมือ่ เกือบๆ ร้อยปี หายากส�ำหรับ นักสะสม “แพงไหมวะ” ถึงดีใจแต่ความงกก็ฝังในสายเลือด “แพงไหม...แพงสิครับ แลกกับการออกแบบฝีมือดีไซเนอร์มาภา อย่างผม” เทพยศเอ่ย ซึ่งนายหัวดีใจเกินกว่าจะแขวะว่า ‘หลงตัวเอง’ “มาให้กูจูบสักทีดิ๊เทพ” ปากบอกจะจูบ มือยังไม่วางจากของสะสม พลางเอี้ยวตัวท�ำปากจู๋ยืดยาวจะจูบที่แก้มนวล แต่มือเรียวยกกั้นไว้ ซ่อน ความ ‘ขยะแขยง’ มิดเม้น “อย่าสิครับ” ห้ามเพราะไม่อยากให้เอาปากทีจ่ บู ผ้าเก่าๆ อายุเกือบเป็นร้อย ผ่าน เนือ้ ตัวใครบ้างก็ไม่รมู้ าสัมผัสตัวเอง ก็ถา้ ไม่ใช่สงิ่ ทีน่ ายหัวหนุม่ รักจนคลัง่ ไคล้ อย่าหวังเลยว่าเขาจะลงทุน ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่คณณากับค่าออกแบบ จิวเวลรีฝีมือเขา หากแต่แบบที่เจ้าตัวได้ไปเพียงคนเดียวในโลกก็สามารถ เนรมิตกางเกงยีนเก่าตัวนี้มาไว้ในมือ จากการเสาะแสวงหาของเจ้าของห้อง เสื้อ ‘ลินิน’ ที่ใช้เส้นสายในวงการผ้า เทพยศรูด้ วี า่ นายหัวหนุม่ ชอบยีนแค่ไหน แม้ทบี่ า้ นจะมีหอ้ งหนังสือ ส่วนใหญ่ก็สร้างตั้งแต่รุ่นพ่อของชายหนุ่ม และคนที่ใช้และซื้อเข้าใหม่คือพบ จันทร์ ส่วนภาพตะวัน...หนังสือทีน่ ายหัวหนุม่ ซือ้ แถมยังซือ้ ตอนมันลดราคา คือ ‘ต�ำนานยีน’ เจ้าตัวไม่ชอบอ่านหนังสือ มากสุดก็การ์ตูนผีเล่มละห้าบาท ที่คนงานซื้อมาอ่านแล้วทิ้งไว้ที่ส�ำนักงาน สิ่งที่เขาเห็นภาพตะวันที่แสนจะคมเค็มฟุ่มเฟือยอย่างที่สุดก็คือ กางเกงยีนพวกนี้ หากเป็นรุน่ สะสมก็จะซือ้ มาเก็บ แต่ไม่ใส่ มีไว้ชนื่ ชมเหมือน พวกผู้หญิงสะสมเพชรพลอย กระเป๋าหรู
“คนอุตส่าห์ขอบคุณ” นายหัวหนุ่มถอยมาลูบคล�ำผ้า ก่อนที่จะลุก ขึ้นรีบกลับห้องบรรจงเก็บผ้าเน่าในตู้อย่างดี แล้วกลับออกมาอีกครั้ง มือถือ หนังสือเล่มหนึ่งติดมือมาด้วย “ดีนะเขาไม่ซ่อม ถ้าซ่อมนี่มันไม่ใช่ละ” “บ้านคุณลินินเขาเปิดห้องเสื้อ คงมีวิธีซ่อมผ้าแหละครับ แต่พอดี เขาไม่ใส่แล้ว...” ...เลยทิ้ง คุณชายคนสวยกลืนค�ำพูดนั้นลงคอ “เขาเลยให้ มาน่ะครับ” “อยากได้ตัวนี้อีกตัว” ได้ที นายหัวก็เปิดรูปจากหนังสือ ‘ต�ำนาน ยี น ’ ซึ่ ง เป็ น หนั ง สื อ ชุ ด เดี ย วที่ ว างบนหั ว เตี ย งให้ เ ทพยศดู แล้ ว ท� ำ ท่ า กะลิ้มกะเหลี่ยประหนึ่งเด็กๆ ปะเหลาะเอาของเล่น เทพยศคลี่ยิ้มตายิบหยี “ตัวนี้ผมแลกฝีมือผมมา แล้วตัวต่อไป คุณ จะมีอะไรแลกให้ผมละครับ” “อยากได้อะไรกูให้หมด” ภาพตะวันบอกอย่างใจป�้ำ “หืมม์ ให้หมดจริงๆ น่ะเหรอครับ” ดวงตาคูส่ วยเป็นประกายวิบวับ “ถ้าได้รนุ่ นีก้ ใู ห้หมดจริงๆ สัญญาต่อหน้าพระเลยเอ้า” นายหัวสบถ สาบาน คราวนี้ยิ้มเจ้าเล่ห์พรายเต็มวงหน้า “จริงๆ น่ะเหรอครับ” “เซ้าซี้จริง บอกว่าเออก็เออสิวะ” ภาพตะวันส�ำทับ “ได้จริงจะให้ หมด ขออะไรเอาไปเลย” เท่านั้นเอง เทพยศก็ผลักร่างก�ำย�ำ ก่อนที่จะตามลงไปคร่อม “ท�ำ’ ไรวะ” นายหัวถามอย่างระแวง “กลางวันแสกๆ อายผีสางนาง โก่งมั่ง” รอยยิ้มเทพยศแสนจะเจ้าเล่ห์ ดวงตาวิววับ “จะสอนครับว่าอย่า รับปากหรือตกลงอะไรใครง่ายๆ ถ้าไม่พร้อมจะเสีย” “กูยังไม่ได้ของเลยนะ” นายหัวโวยวาย “ถือว่ารับปากแล้วไงครับ เก็บมัดจ�ำ” คุณชายบอกหน้าตาเฉย
“นี่ห้องนั่งเล่นนะโว้ย” ร่างใหญ่บอก “ก็ไม่มใี ครเข้ามาอยูแ่ ล้ว ถ้าผมไม่สงั่ ” คนสวยพยายามเลิกเสือ้ เชิต้ ตาหมากรุกจนร่นเห็นกล้ามแน่นเป็นลอนร�ำไร “เทพ...ไม่เอายังงี้” ภาพตะวันโวยวาย “ยังงี้ไม่เอา? งั้นเรียกเพราะๆ ตลอดได้ไหม พี่เทพ ไม่เอาครับ” เทพยศยื่นข้อเสนอให้เลือก “ไม่เรียกโว้ย” “ไหนว่าถ้าหาให้ได้ จะ ‘ยอม’ ทุกอย่างไงครับ” คนที่นั่งคร่อมทับ บนท้องน้อยก�ำย�ำก้มหน้าถามทวงสัญญา “กูยงั ไม่ได้เลย แล้วขนาดเซียนอย่างกูยงั หาไม่ได้ มือสมัครเล่นอย่าง มึงนี่นะจะหาได้ อย่ามาโกงกูเลยนะ” ภาพตะวันบอก “พี่เทพหาได้ครับ” เจ้าตัวมั่นใจนักหนา “หาได้จริงอะ” ถามอย่างไม่เชื่อในความตอแหลของมัน “ผมพูดว่าได้ก็ต้องได้สิครับ ทีนี้ก็รักษาสัญญา เรียกพี่เทพหวานๆ สิครับ” เทพยศเป่าลมหายใจอุ่นๆ รดใบหู แถมยังเอ่ยเสียงอ่อนเสียงหวาน ตอนลงชื่อตัวเองน�ำหน้าด้วยพี่ “ขนลุกว่ะเทพ” ภาพตะวันท�ำหน้าขยะแขยงเต็มที นิ้วเรียวสวยดุจล�ำเทียนวางทาบบนปากหนา “สัญญาว่าอะไรไว้ ครับ” “กูบอกว่าถ้าหาได้ไง แล้วนี่หาได้ยังหะ” นายหัวตะแบง “เพื่อน้องตะวัน พี่เทพหาได้ครับ” คุณชายยังหยอกเย้า พลางขบ ใบหูที่เขาเพิ่งเช็ดล้างแคะขี้หูให้ “เรียกให้พี่เทพชื่นใจสักค�ำสิครับ” “เทพไม่เอ้าโว้ย ไม่เอายังงี้ กูไม่ชอบบบ ขยะแขยงโว้ย บรึ๋ยย” เสียงกรีดร้องของนายหัวหนุม่ ดังโหยหวนไปถึงส่วนครัว แต่คณ ุ ชาย คนสวยออกกฎว่าหากไม่ได้เรียกไม่ให้เข้ามายุ่มย่าม จึงไม่มีคนเข้ามา
รบกวน
ส่วนในห้อง บนโซฟาตัวเขือ่ ง เทพยศคร่อมร่างก�ำย�ำทีด่ นิ้ กระแด่วๆ แต่ทว่าคุณชายคนสวยทับส่วนท้องน้อย ซึ่งช่วยกักหมีควายแดดิ้นได้ส่วน หนึ่ง อีกส่วนนายหัวเองก็กลัวจะท�ำให้คุณชายเจ็บตัว “ทีหลังอย่าพูดส่งเดชนะครับ” เสียงหวานทุ้มเข้มขึ้น “กล้าไปพูด สัญญากับใคร ผมจะล้างปากคุณเอง” “ใครพูดส่งเดชวะ” นายหัวหนุ่มพาลพาโล “มึงยังหาไม่ได้เลยแล้ว มาบังคับขู่เข็ญกูนี่นะ” “มีอีกตัวครับ” เทพยศเฉลย “แต่พอดีตัวนั้นเก่ามากๆ ผมเลยไม่ เอามา” คุณชายลุกจากที่คร่อมร่างก�ำย�ำ “จริงดิ” ภาพตะวันอุทานแล้วจับไหล่บาง “จริงอะ ไม่โกหกนะ” ตา ดุเบิกแทบถลน “ผมจะโกหกคุณท�ำไมละครับ” ไม่ทนั จบประโยค ร่างโปร่งก็ถกู กอด หมับ “เดือนนีก้ ซู อื้ ให้ ครีมอะไรนะแพงๆ” แก้มนุม่ ถูกหอมฟอดซ้ายฟอด ขวา หนวดแข็งๆ ทิ่มผิวเนื้อ เทพยศยกมือกั้น “พอแล้วครับ” เบี่ยงหน้าหนีพอเป็นพิธี ส่วนคนที่ดีอกดีใจนั้นตาม ฟอนแก้มไม่เลิกราด้วยความดีใจ “ขอเป็นเครดิตการ์ดไม่จำ� กัดวงเงินแทนได้ ไหมครับ” คุณชายขอพลางยิ้มจนตาหยี “...ได้คืบจะเอาศอกเรอะ” นายหัวร้อง “มึงจะค้าก�ำไรเกินควรไป ไหนวะ” ภาพตะวันประท้วง “ไม่เกินสักนิดนะครับ คุณก็พูดไป” เทพยศว่า “ไม่นงไม่นิด แต่มึงขูดรีดกูนี่นะ ให้กูนิดๆ หน่อยๆ ก็ไม่ได้ ท�ำเป็น ทวงบุญคุณ” “ของขวัญก็ให้แล้วนี่ครับ ที่เหลือจะเอาของหายากก็ต้องมีสิ่งแลก
เปลีย่ นทีค่ มุ้ ทุน รูจ้ กั ไหมครับ นักธุรกิจเขาต้องท�ำก�ำไรน่ะครับ ทีไ่ ด้มาอีกตัว รู้สึกจะเป็นรุ่น...” เทพยศบอกรุ่นด้วยใบหน้าซื่อ “ไม่จ�ำกัดวงเงินเดี๋ยวมึงผลาญหมด เอาสักสองแสนพอ” คนหน้าดุ ยื่นค�ำขาด ถึงอยากได้ยีนรุ่นนั้นมาก แต่ถ้าหมดตัวเพราะความมือเติบของ ไอ้คุณชายกระเชอก้นรั่วก็ไม่ไหว “รอนะครับ” ดวงหน้าสวยผ่องแผ้ว “แล้ว...กางเกงกูละ” ถามกะลิ้มกะเหลี่ย กลัวจะโดนโกง เพราะไอ้ เทพบางทีก็องุ่นเปรี้ยว “อยู่ในตู้เสื้อผ้าไงครับ ลองเปิดดูสิ อะไรเพิ่มมา” ไม่ทันจะจบประโยค คนบ้ายีนก็รีบพุ่งเข้าห้องเหมือนเท้าติดจรวด ผ่านมาหลายวัน เทพยศไม่ทวงสัญญา เพราะรู้ดีว่านายหัวหนุ่ม รักษาสัญญาอยูแ่ ล้ว ซึง่ ตกบ่ายแก่ๆ หลังจากทีเ่ จ้าตัวขึน้ เรือเข้าเมืองกลับมา แล้วก็เรียกเขาเข้าไปหาที่ห้องนอน ร่างก�ำย�ำนั่งบนขอบเตียง ท�ำหน้าขึงขัง เทพยศซ่อนยิ้มกับอาการวางท่า แต่ก็ยอมเล่นไปตามบท นั่งข้างๆ เก็บไม้ เก็บมือเรียบร้อย ภาพตะวันวางท่าเขื่องโข แล้วดึงซองเอกสารออกมายื่นให้เทพยศ “เอ้านี่ของมึง ให้ห้าแสน ใช้ประหยัดๆ หน่อยนะมึง” “ท�ำเหมือนกับผมใช้เงินเปลือง” เทพยศแสร้งค้อนแต่พองาม ปน จริตให้คนมองหมั่นไส้ ก่อนจะวางซองเอกสารพร้อมบัตรไว้ที่หัวเตียง “ไม่เปลืองตายละ ค่าครีมเดือนนึงๆ ของมึงก็เท่าไรแล้ววะ ค่าตัวมึง นี่ผลาญเงินกูชิบหาย” “ตัวผมมีค่านะครับ” เทพยศบอกอย่างคนหลงตัวเอง “มึงมีค่าจริงๆ นั่นแหละ” นายหัวว่าอย่างหมั่นไส้ “มีค่าเท่าวัตถุ
โบราณไง กูเลยลงทุนดูแล เฮ้อ คนมันแก่แล้วก็งี้ กลัวแต่หน้าจะเหี่ยว” “คุณโจร...” เทพยศลากเสียง “ให้นิดให้หน่อยท�ำเป็นบ่นจังเลย ครับ” “ห้ า แสนนี่ นิ ด หน่ อ ย...บ้ า นมึ ง ผลิ ต แบงก์ เ หรอเทพ” นายหั ว ถอนหายใจพรืด “ให้โดยเสน่หาก็ไม่ควรบ่นนะครับ” คุณชายเถียง “ใช้ปานจะผลาญก็ควรบ่นละวะ มีเท่าไรก็ใช้หมด กูจะบ้า” ได้ทีก็ บ่น “ใช้ยังกะเบี้ย ใช้อะไรนักหนาวะเทพ” เทพยศพนมมือแล้วกราบบนอกกว้าง ภาพตะวันชะงักกึก หยุดบ่น เพราะสงสัย “ท�ำอะไรวะ” “ขอบคุณเสี่ยใจดี สปอร์ตไงครับ” คุณชายบอก “ไปจ�ำมาจากไหน” ถามระแวง “ละครที่ดูกับคุณไง ตอนที่อาเสี่ยให้พวงมาลัยแบงก์สาวนักร้อง” “อ้อ อยากเป็นอีหนูนงุ่ สัน้ ว่างัน้ ไม่ตอ้ งไหว้หรอก คนแก่ไหว้เด็กจะ อายุสั้น” ภาพตะวันยั่วล้อ “งั้นคุณหนูก็ขอบคุณแบบนี้” โถมตัวใส่นายหัวหนุ่มเต็มรัก “ใช้ตัว ทดแทนดีไหมครับ” จมูกโด่งงามไล้บนพวงแก้มสากระคาย “ไม่ต้องงงงงงง” มือหนารีบดันใบหน้าคมคายออกห่าง กลัวจะเสีย ทั้งตัวและเสียตัง “ไม่ต้องได้ยังไงครับ คุณอุตส่าห์สปอร์ต แบบนี้ผมจะทุ่มสุดตัว ปรนเปรอคุณเอง” เทพยศพูดเสียงเซ็กซี่จนขนลุกซู่ “ชดใช้บุญคุณไงครับ” “น่ะ กูรู้เทพ ชาติก่อนกูคงติดหนี้มึงไว้มากมายมหาศาล ชาตินี้มึง ถึงตามเอาคืน” นายหัวหนุม่ ‘แงะ’ มือแน่นหนึบออกจากตัว “กูยอมรับกรรม แต่ขอที กรรมมึงนี่หนักนะ แปรผันตามอัตราเงินเฟ้อ มึงแค่สงสารกูมั่งเวลา
ใช้หนี้กรรมให้มึงที่แบงก์น่ะ ไม่ต้องชดใช้ให้หนี้ติดตัวกูอีกชาติหรอก กรวด น�้ำคว�่ำขันพบกันชาติเดียวพอโวย!” “แต่ผมอยากเจอคุณทุกชาติไปนี่ครับ” ดวงตาคู่งามราวกับนิลเป็น ประกายวิบๆ “ตามไปผลาญเงินกูละสิ” ภาพตะวันพูดอย่างหมั่นไส้ “หมดตัวผมก็เลี้ยงคุณได้” เทพยศยังซุกไซ้ดวงหน้าคมคร้าม “มึงน่ะนะ เอาเงินจากไหนเลีย้ งกู” มือหนาดันออกไม่ได้กจ็ ำ� ใจต้อง ปล่อยให้รมิ ฝีปากนุม่ ๆ ประพรมทีห่ น้าผากกว้าง ความอบอุน่ อ่อนหวานซ่าน ทั่วร่างกาย “ก็เงินที่คุณให้ไงครับ” เอ่ยจบ คุณชายหนุ่มก็รีบรีบปิดกั้นค�ำบ่น ด้วยริมฝีปาก ป้อนความหวานล�ำ้ ใส่ปากคนปากปีจอ กระทัง่ อีกฝ่ายร้องขลุกๆ ในล�ำคอ พยายามแงะมือออกก่อนที่จะหายใจไม่ออก “ไอ้โรคจิต กูขาดใจตายท�ำไงวะ” ริมฝีปากหนาชุ่มฉ�่ำ เทพยศยังคงยิม้ กระจ่างทัง้ ปากและตา “ก็ชว่ ยปัม๊ ลมหายใจไงครับ” ตอบแล้วก็ช่วยหายใจด้วยวิธีปากต่อปาก กระทั่งร่างก�ำย�ำเกือบจะ โดนสูบลมหายใจแล้วตายคาอก ‘อิหนู’ จริงๆ ***********