บันทึกดอกกุหลาบ
1
นวรัฐะ ณ ที่แห่งรัก บันทึกดอกไม้ : บันทึกดอกกุหลาบ โดย Rain-at-Rose สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 Genre Cover& Artwork Sub Editor Book Design Contact Us
Drama - Romance JIRITO DE LAS ESPADAS เสี้ยวดอกขาว เสี้ยวดอกขาว
http://my.dek-d.com/rain-at-rose/ http://navaratta.thai-forum.net/ https://www.facebook.com/pirunsaikulap https://www.facebook.com/Navaratta kissing_in_ice@hotmail.com pirunsaikulap@hotmail.com พิมพ์ครั้งที่ 1 มีนาคม 2556 Not For Sale! ห้ามจัดจ�ำหน่ายไม่ว่ากรณีใดทั้งสิ้น!
“บันทึกดอกไม้” ฉบับออนไลน์จัดท�ำเพื่อให้ แฟนคลับซีรีส์นวรัฐะเก็บไว้อ่านเมื่อหาตอนเก่าๆ ไม่ เจอบนเฟซบุุ๊ค ไม่อนุญาตให้Direct Link แจกจ่ายต่อ หรือใช้ ในเชิงพาณิชย์
นวรัฐะสเปเชี่ยล บันทึกดอกกุหลาบขาว
...ไดอารี สีฟ้าปลิ วตามกระแสลม หน้าหนึ่ง ทีบ่ นั ทึกไว้นนั้ คือความสุขใจของผูเ้ ขี ยน ท�ำไมเขาถึง รักผูช้ ายหยาบกระด้างคนนัน้ จนหมดหัวใจได้ขนาด นี.้ .. ในระยะแรกที่เขาต้ องนอนโรงพยาบาล ป้า สมชอบหิ ้วพวกผลไม้ และอาหารบ�ำรุ งมาทิ ้งไว้ เสมอ แม้ เขาจะกินได้ น้อยมากก็ตาม ทุกวันก็จะมีของพวก นี ้เหลือทิ ้งให้ คนเฝ้าไข้ ชว่ ยกินแทน พอเห็นเขาไม่ค่อยทาน นายทหารหนุ่มก็ เพียรถามด้ วยความเอาใจว่าอยากกินนัน่ ไหมนี่ไหม ถ้ าเอ่ยปฏิเสธละก็ จะท�ำหน้ าไม่พอใจระคนห่วงใย แล้ วบังคับให้ “กิน” เข้ าไปจนได้ วันนี ้ก็เช่นกัน ป้าสม ซื ้อแอปเปิ ลแดงสดฉ�่ำไว้ ห้าลูก เขายังไม่ได้ กินสักลูก
4
บันทึกดอกกุหลาบ นายทหารหนุม่ ขมวดคิ ้วเล็กน้ อย แล้ วก็ท�ำในสิง่ ที่เขา นึกไม่ถงึ มือหนาถือลูกแอปเปิ ลไว้ มืออีกข้ างก็คอ่ ยๆ ปอกเปลือกอย่างที่พยายามไม่ให้ มีดกินเนื ้อแอปเปิ ล แม้ ต้นธาราบอกว่า ไม่ต้องท�ำถึงขันนี ้ ้ก็ได้ เขากินทัง้ เปลือกได้ แต่คนทีเ่ อาตัวเองเป็ นใหญ่ไม่ยอมฟั ง ดึงดัน ท�ำ แอปเปิ ลผลแรกออกมาสภาพเละเทะ เนื ้อแทบจะ ไม่เหลือ ซ� ้ำยังกระด�ำกระด่างเพราะถูกลมนานเกินไป ดวงหน้ าดุดนั ขัดเขิน พูดห้ วนๆ ว่าจะกินเอง แล้ วพยายามปอกลูกที่เหลือ คราวนี ้สีหน้ าดูจะจริ งจัง เหลือเกิน ลูกที่สองออกมาในสภาพสวยกว่าลูกแรก เล็กน้ อย แต่ทา่ ทางคนปอกจะไม่พอใจ หยิบลูกที่สาม มาท�ำใหม่ ท�ำต่อจนมาดูดีขึ ้นในลูกที่ห้า แอปเปิ ลก็ หมดพอดี คนป่ วยแอบขบขันในใจ สุดท้ ายก็ได้ กินผล เดียวอยูด่ ี ก็ที่เหลือที่ไม่สวย คนปอกไม่ยอมให้ กิน พอ จะหยิบ มือหนาก็เลือกหยิบชิ ้นสวยๆ ส่งให้ ถึงปาก แล้ วถามห้ วนๆ ตามนิสยั ว่าอร่ อยไหม แม้ อยากจะ แกล้ งว่าเค็มขี ้มือคุณนัน่ ล่ะ หากแต่ความหวานอวล
5
นวรัฐะสเปเชี่ยล ซ่านในใจจึงคลี่ยิ ้มสวยก่อนบอกขอบคุณ... คนป้อนนิง่ งันไปชัว่ ครู่แล้ วดึงร่างผอมเข้ ามา โน้ มใบหน้ ากร้ านเพื่อประทับริ มฝี ปากบนหน้ าผาก ...ต้ นธาราอยากร้ องไห้ กบั ความอ่อนโยนที่ได้ รับ แค่นี ้ ก็ไม่เสียดายที่ได้ รักคนกระด้ างอย่างภานุแล้ ว
6
บันทึกดอกกุหลาบ
2
ป้ าสมมาถึ ง โรงพยาบาล พอเห็ น กอง แอปเปิ ล หญิงชราก็เอ็ดผู้กองหนุม่ ว่าเล่นเหมือนเด็กๆ ขณะเก็บกองแอปเปิ ลที่เละเทะ ภานุนงั่ หน้ าบูดบึ ้ง ไม่ กล้ ามีปากมีเสียงใส่คนที่เหมือนเป็ นแม่คนที่สองของ ต้ นธารา คนป่ วยลอบอมยิ ้ม ขบขันในใจ ...หมาป่ าก็มีเวลาสงบปากค�ำเหมือนกัน... เมื่อผู้กองออกไปหาบิดาของเขา ต้ นธารา ก็ได้ หชู าแทน เพราะป้าสมบ่นไม่หยุดว่าชายหนุม่ เล่น อะไรห่ามๆ ตกเย็นคนก่อคดีกลับมาพร้ อมแอปเปิ ลถุง โต ท�ำเอาหญิงชราค้ อนประหลับประเหลือก ต้ นธารา ซ่อนยิ ้มแทบตาย
7
นวรัฐะสเปเชี่ยล คน...
...ก็สมเป็ นผู้กองภานุ ไม่เคยอ่อนให้ ใครสัก
พอชายหนุ่มมาเฝ้าไข้ ป้าสมก็พอมีเวลา กลับไปดูแลบ้ าน นางไว้ ใจว่าผู้กองหนุ่มจะดูแลคุณ หนูของนางได้ จงึ ไม่คอ่ ยห่วงตอนกลับไปดูแลบ้ าน ในแต่ละวัน นอกจากการรักษาตัว ต้ นธารา จะมีกิจกรรมไม่กี่อย่าง ถ้ าไม่เพลียจัดจนต้ องนอนซม ก็อา่ นหนังสือฆ่าเวลา ทุกวันป้าสมจะหอบมาจากห้ อง สมุดที่บ้าน หนังสือที่อยูข่ ้ างเตียงจะมีวนั ละไม่ต�่ำกว่า สองถึงสามเล่ม ซึ่งส่วนใหญ่ จะเป็ นหนังสือภาษา อังกฤษ จะมีภาษาไทยบ้ างแต่ผ้ กู องหนุม่ ก็ไม่อา่ น ซ� ้ำ ยัง บ่ น ว่ า ‘น่ า เบื่ อ ’ แล้ ว นั่ง เฝ้ าเขาเงี ย บๆ โดยมี หนังสือพิมพ์แค่ฉบับเดียว จนหมดเวลาเยี่ยมหรื อป้า สมกลับมา บางวัน ที่ เ ผลอหลับ พอตื่ น ก็ เ ห็น ภานุนั่ง กอดอกสัปหงกเฝ้าเขา ต้ นธาราเคยออกปากบอก หลายครัง้ ว่าถ้ าเขาหลับผู้กองจะกลับเลยก็ได้ ภานุก็ จะโกรธจนคนป่ วยอ่อนใจปล่อยให้ ท�ำตามใจชอบ ตกบ่ายต้ นธาราอ่านหนังสือเหมือนทุกวัน
8
บันทึกดอกกุหลาบ เขาได้ ยนิ เสียงพับหนังสือพิมพ์ ดวงตาสีน� ้ำตาลเหลือบ ขึน้ มอง เห็นชายหนุ่มถื อเชื อกไหมพรมมาพันเล่น ดวงตาคมสบดวงตาอ่อนโยน มือผอมลดหนังสือลง “เล่นด้ วยกันหน่อยสิ” เสียงห้ าวเอ่ยชวน ต้ นธาราสอดมือเล่นเชือกกับชายหนุม่ ขณะ ก้ มหน้ ามองลายเชือก ริ มฝี ปากร้ อนผ่าวประทับบน หน้ าผาก “ผมไม่ชอบอ่านหนังสือ คงคุยกับคุณไม่ร้ ู เรื่ องเหมือนไอ้ ผ้ พู นั ชานเนน*นัน่ ตอนนี ้คุณเองก็ไม่ แข็งแรงจะออกไปไหนกับผมได้ ก็มีไม่กี่อย่างที่เราท�ำ ด้ วยกันได้ ” ค�ำพูดแม้ จะห้ วนเหมือนมะนาวไม่มนี � ้ำ หาก แต่คนฟั งก็อบอุน่ ในหัวใจ กระไอหวานซ่านอาบหัวใจ คนกระด้ างยอมเอนเข้ าหา...เขารู้ภานุไม่ชอบคิดเรื่ อง ละเอียดอ่อนแบบนีเ้ ท่าไร ความสุขนีเ้ ขาจะเก็บใน ความทรงจ�ำไปตลอดตราบเท่ามีลมหายใจ มือผอมสาวเชือกเพือ่ เอาด้ ายพันมือใหม่อกี รอบ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว “ขอบคุณที่ใส่ใจความรู้สกึ ของผมนะครับ”
9
นวรัฐะสเปเชี่ยล ภานุขมวดคิ ้วมุ่น อารมณ์ เริ่ มจะกรุ่ นๆ ... ท�ำไมถึงชอบพูดเหมือนตัวเองไร้ คา่ นักนะ “เลิกพูดเหมือนตัวเองน่าสมเพชจะได้ ไหม ฟั งแล้ วผมหงุดหงิด” “ก็ผ้ กู องชอบฝื นความรู้สกึ ของคุณเพื่อผมนี่ เอ่อ...ผมคิดไม่ถึงว่าผู้กองจะชอบเล่นอะไรที่ต้องใช้ ทักษะอย่าง String figure ด้ วย” “สตรงสตริ งอะไรของคุณ ฟั งไม่ร้ ูเรื่ อง จะว่า ผมโง่ก็พดู ตรงๆ ก็ได้ นะ” ...หมาป่ าเริ่มแยกเขี ้ยวแล้ ว...ต้ นธารานึกใน ใจ “ผมไม่ได้ ว่าอะไรนะ ผู้กองเป็ นคนพูดเอง” คนป่ วยเอ่ยเสียงเบาอย่างใจเย็น “เฮอะ ดูถกู กันนี่” มือหนาดึงเชือกจากมือ ผอม “ถ้ าผมท�ำได้ มากกว่าที่คณ ุ คิดจะให้ อะไรผม” ชายหนุม่ ขอของรางวัลขณะสางปมด้ าย “ก็แล้ วแต่ผ้ กู องจะขอสิ” ต้ นธาราตอบเสียง อ่อนโยน ดวงตาสีน� ้ำตาลจ้ องมือหนาทีก่ �ำลังพันสลับ
10
บันทึกดอกกุหลาบ สอดเส้ นด้ ายไปมาระหว่างซอกนิ ้ว แล้ วยืน่ ให้ เขาเกี่ยว มาพันที่มือผอม การสอดสลับเส้ นด้ ายจากมือสองคู่ ก่อเกิดลวดลายต่างกัน ต้ นธาราประหลาดใจทีภ่ านุเล่นเกมพันด้ าย ได้ อย่างเชี่ยวชาญ ...คนที่ ท่าทางหยาบกระด้ างอย่างผู้กอง หนุม่ นีน่ ะ่ เล่นอะไรทีต่ ้ องใช้ สมาธิและจินตนาการได้ ... ชายหนุม่ คงจะเห็นท่าทางคิดไม่ถงึ จึงยิ ้มที่ มุมปาก รอยยิ ้มท�ำให้ ใบหน้ าดุดนั อ่อนโยนขึ ้น แล้ วจึง เฉลย “ผมชอบเล่นแก้ เซ็งเวลาพักตอนลาดตระ เวนน่ะนะ” ขณะทีพ่ ดู กลุม่ เชือกพันอยูบ่ นมือผอมในรูป สะพาน ชายหนุม่ ก็กระตุกเส้ นด้ ายจนหย่อน กลุม่ ด้ าย ยุง่ เหยิงพันบนมือผอมบางดุจใยแมงมุม “เป็ นไง ผมท�ำได้ ใช่ไหม ทีนี ้ผมจะขอรางวัล ล่ะนะ” ใบหน้ าคร้ ามคมยื่นเข้ าไปใกล้ ดวงหน้ างาม “ผมขอ...”
11
นวรัฐะสเปเชี่ยล ค�ำพูดสุดท้ ายกระซิบริ มใบหูนิ่ม ส่งผลให้ ดวงหน้ านวลแดงก�่ำ รู้สกึ ร้ อนผ่าวไปทังตั ้ ว “ผู้กอง!” ต้ นธาราเสียดายที่มือถูกด้ ายพัน ไว้ ไม่งนใบหน้ ั้ าของคนที่ยิ ้มยียวนมีรอยนิ ้ว ประดับ แน่ๆ ...กล้ าขอมาได้ เรื่ องน่าอายขนาดนี ้น่ะ... ต้ นธาราหน้ าแดงก�่ำ เอ่ยอุบอิบ “ไม่ท�ำครับ ผู้กองขออย่างอื่นเถอะนะครับ...นะ” ดวงตาสีน� ้ำตาล มีแววอ้ อนพอๆ กับน� ้ำเสียง “ผิดสัญญานี่ คุณบอกเองนะว่า ‘อะไรก็ได้ ’ และผมก็อยากได้ สงิ่ ทีผ่ มขอ” ชายหนุม่ พูดอย่างดื ้อดึง “หรื อจะให้ ผมขออะไรที่ ‘น่าอาย’ กว่านี ้ หืม” ภานุเริ่ มคุกคามด้ วยสายตาและกิริยา มือ หนาคร่ อมร่ างผอมบาง ดวงตาดุดนั พราวระยับ ต้ น ธาราอยากกลืนค�ำพูดตัวเองได้ “ผมอาย” ปลายเสียงแผ่วเบา เอ่ยจบก็ซุก ตัวใต้ ผ้าห่ม “ผมอดทนจนเกินจะทนแล้ วนะธาร...” น� ้ำ เสียงทุ้มแตกพร่ า มือก็ดงึ ผ้ าห่มขึ ้นมา เห็นร่ างโปร่ ง
12
บันทึกดอกกุหลาบ กอดตัวเองไว้ มือหนาประคองร่ างผอม ใบหน้ างาม แนบบนแผงอกก�ำย�ำ “ผู้กองท�ำไมถึงชอบบังคับนักนะ...” “ไม่ได้ บงั คับ คุณออกปากเองนะ” นิ ้วโป้ง แตะบนริ มฝี ปากคลึงเบาๆ “จะซ้ อมก่อนก็ได้ นะ ถึง เวลา ‘ท�ำจริ ง’ จะได้ อายน้ อยลง” เลือดเหมือนจะสูบฉีดรวมบนใบหน้ าของต้ น ธารา “ผู้กอง!” คิ ้วเข้ มเลิกขึ ้นสูง “อะไรกัน แค่ผมขอให้ คณ ุ บอกรักผมต่อหน้ าพ่อคุณเองนะ ดูทา่ พ่อคุณจะถูกคอ กับไอ้ ผ้ พู นั นัน่ เหลือเกิน น่าหมัน่ ไส้ ชะมัด! นีผ่ มอุตส่าห์ ทนไม่ตามไปชกไอ้ ผ้ พู นั น� ้ำยาเย็นนัน่ แล้ วนะ” ต้ นธาราอ่อนใจกับคนใจน้ อย แต่จะให้ พดู บอกรั กต่อหน้ าคนเป็ นพ่อ...มันน่าอาย...เขาท� ำไม่ ได้ ... “ผมรักคุณนะครับ รักตังแต่ ้ แรกสบตา รักจน ทิ ้งชีวิตตามคุณได้ ชีวิตผมมีให้ คณ ุ คนเดียว พูดแบบ นี ้ชัดเจนพอไหมว่าผมรักคุณแม้ แต่อะไรก็พรากไปไม่ ได้ ” เอ่ยเสียงทุ้มหวานเจือรอยออดอ้ อนเพื่อเอาใจ
13
นวรัฐะสเปเชี่ยล ตัวโตแต่ใจน้ อยยอมนัง่ ลงกอดอกเงียบๆ แต่ โดยดี แต่สีหน้ าเริ่ มดีขึน้ เมื่อฟั งค�ำบอกรั กที่เอาอก เอาใจ จนต้ นธาราแอบถอนใจเงียบๆ ...เฮ่อ ท�ำตัวเหมือนเด็กไม่ร้ ูจกั โตไปได้ นะผู้ กอง ขออย่างอืน่ ยังน่าอายน้ อยกว่านี ้ซะอีก แล้ วท�ำไม ไมรู้จกั ขอนะ...
14
บันทึกดอกกุหลาบ
3
เมื่ อ ภานุ ก ลับ ไปประจ� ำ การพร้ อมบิ ด า เพราะเรื่ องธีรเดช* ชีวิตของต้ นธาราส่วนใหญ่ตอนนี ้ ถ้ าไม่มีป้าสมมาเฝ้าไข้ ก็จะมีหนังสือเป็ นเพื่อน แม้ จะ รู้สกึ เบื่อไปบ้ าง แต่ก็ต้องทนโดยไม่ปริ ปากบ่น ...ต้ องมาเป็ นคนป่ วยเสียเองนี่ก็น่าหัวเราะ เหมือนกันนะ... ยังดีที่บิดาโทรศัพท์ทางไกลพูดคุยและแจ้ ง ความคืบหน้ าเรื่ องธี รเดชให้ ทราบเป็ นระยะ ความ ห่ ว งใยแก่ พี่ ช ายที่ แ สนดี แ ละความเบื่ อ หน่ า ยจึ ง บรรเทาไปบ้ าง คุยได้ พกั หนึง่ บิดาก็บอกว่าจะเดินทางกลับ กรุงเทพเตรี ยมเรื่ องเอกสารสองสามวัน นายพลพิภพ
15
นวรัฐะสเปเชี่ยล ก็กระอึกกระอักถามบุตรชายเพียงคนเดียว “เอ่อ...ธาร...อยากได้ เอ่อ...” “อะไรครับ?” ต้ นธาราถาม “เอ่อ...อยากได้ อะไรจากมันไหม” นายพล พิภพถามห้ วนๆ อย่างรวดเร็ว ต้ นธาราแอบข�ำในใจ เข้ าใจค�ำพูดว่า ‘มัน’ หมายถึงใคร ...เพราะอยากตามใจบุตรชาย ถึงยอมพูด แบบนี ้... เขานึกถึงคนที่กระด้ างอย่างผู้กองภานุ ถ้ า พ่อของเขาไปเค้ นคอเพื่อให้ หา’ของฝาก’ เห็นทีผ้ กู อง กับนายพลคงกระอักกระอ่วนกันทังคู ้ ่ แม้ จะเสียดาย แต่ก็ต้องยอมตัดใจบอกว่าไม่ต้องการ บิดาก็ไม่เซ้ าซี ้ ถามซ� ้ำยังมีน� ้ำเสียงโล่งใจแล้ วก็ บอกให้ รักษาสุขภาพ แล้ วก็วางสายไป เย็นวันรุ่งขึ ้น...บิดามาถึงโรงพยาบาลพร้ อม นายพลอรุ ณ ต้ นธาราดีใจที่คนเปรี ยบเสมือนลุงมา คอยเยี่ยมเยียน แต่ที่ท�ำให้ เขาดีใจที่สดุ กลับเป็ น ‘ของ ฝาก’ ที่นายพลอรุณยื่นให้ ด้วยรอยยิ ้ม...พร้ อมเอ่ยว่า
16
บันทึกดอกกุหลาบ “ของฝากจากผู้กองภานุ ไม่สิ ต้ องบอกว่า บังคับฝากมากกว่า พ่อธารอุตส่าห์เคีย่ วเข็ญผู้กองภา นุเชียวนะ” ต้ นธารารับซองสีฟ้าอ่อนมาแกะดู ด้ านใน เป็ นโปสการ์ ดสีฟ้าที่มีดอกไม้ แห้ งประดับทัว่ ซึ่งพอ มองดีๆ เขาก็เห็นว่าเป็ นดอกบัวตอง รอยยิ ้มอ่อนหวาน ฉาบดวงหน้ าเมื่อเปิ ดด้ านในก็เห็น ลายมือตวัดหนัก แน่นบ่งบอกความเอาแต่ใจของผู้เขียน ข้ อความแม้ จะ ห้ วนสันแต่ ้ ก็ท�ำให้ หวั ใจอุน่ ซ่าน ‘รักษาตัวดีๆ นะ...’ พร้ อมลงท้ ายด้ วยการ์ ตนู หน้ ากลมมีหนวด ท�ำตาดุ ลงท้ ายแทนชื่อเจ้ าตัว ถึงแม้ จะบอกว่าถูกบังคับ แต่คนถูกบังคับ กลับใส่ใจทุกรายละเอียด เลือกกระดาษสีที่เขาชอบ เลือกดอกไม้ อนั เป็ นตัวแทนจากสถานทีแ่ ห่งความทรง จ�ำ...และข้ อความที่ห่วงหาอาทรท�ำให้ เขาซาบซึ ้งยิ่ง กว่าของขวัญแพงๆ...มีคนบอกไว้ ตัวห่างไกล แต่หวั ใจ ใกล้ กนั คงจะเป็ นแบบนี ้กระมัง
17
นวรัฐะสเปเชี่ยล ภานุร้ ู สึกหงุดหงิด มือยัดของยังชีพลงใน กระเป๋ าเป้ สะพายหลัง อย่า งกระแทกกระทัน้ ตาม อารมณ์ ...พวกเขาได้ ข่าวว่าพบร่ องรอยของธีรเดช อยู่ตรงรอยต่อไทย-นวรัฐะ จึงต้ องเดินเท้ าเพื่อเข้ าไป ส�ำรวจ และผู้ออกค�ำสัง่ เป็ นนายพลอรุณ ซึง่ ก็คงสมใจ นายพลพิภพที่พยายามกี ดกันเขาออกห่างจากต้ น ธารา แม้ จะเข้ าใจเหตุผลว่าเพราะอะไร แต่ก็ยงั ขัดใจ ...เขาอยากไปเยี่ ย มอาการป่ วยของต้ น ธารา อยากเห็นกับตาว่าอีกฝ่ ายว่ายังแข็งแรงไม่ได้ ทรุดหนักไปกว่าเดิมมากกว่าฟั งจากปากของคนอืน่ ... นายพลพิภพเคยบอกเขาครัง้ หนึง่ ว่าที่นาย พลพิภพไม่ชอบขี ้หน้ าเขา เพราะเขาแข็งกร้ าวเกินไป ...ให้ ตายสิ ต้ องเป็ นอย่างผู้พนั ต่างชาตินนั่ รึ ไงนะ พ่อตาถึงจะชอบน่ะ...ร้ อยเอกหนุ่มคิดอย่าง ประชดประชัน ความน้ อยใจผสมกับความทะนงในตัวเอง ท�ำให้ เขาไม่ใส่ใจกับ ‘พ่อตา’ นัก ซึง่ เขาไม่เข้ าใจว่า นายพลอรุณต้ องการอะไร ถึงได้ ลดเกียรติมาพบเขา
18
บันทึกดอกกุหลาบ มือจึงละจากการเก็บสัมภาระ นายพลพิภพก็ดจู ะไม่พอใจนักเมื่อเหยียบ มาถึงบ้ านพักของคนที่เรี ยกได้ ไม่เต็มปากว่า ‘ลูกเขย’ พอเห็นสีหน้ าหยิ่งๆ ดวงตาแข็งๆ แววตากระด้ างทีไร ก็ให้ อยากประเคนเท้ าลงไปเสียจริ งๆ ไม่ร้ ูวา่ ธารชอบ ไอ้ คนหยาบกระด้ างคนนี ้เข้ าไปได้ ยงั ไง ร้ อยเอกหนุ่ ม ท� ำ ความเคารพผู้ บั ง คั บ บัญชาการด้ วยอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ ชดั ก่อนจะ เอ่ยถามเสียงห้ วน “ต้ องการอะไรหรื อเปล่าครับ” น� ำ้ เสีย งมันยโสชะมัด ...นายพลพิ ภ พคิด อย่างขวางๆ “ไม่มีอะไร” น� ้ำเสียงตอบห้ วนพอกัน จนคน มาด้ วยคือนายพลอรุณโคลงศีรษะ ...นิสยั เหมือนกันชะมัด แบบนี ้สินะธารถึง ชอบไอ้ หมอนี่นกั หนา... “จะกลับกรุงเทพ มีอะไรจะไปฝากธารไหม อ้ อ ธารไม่ได้ ขอหรอกนะ บอกไว้ ก่อน” ยิ่งพอได้ ยินว่าบังคับจะเอาของไปฝากต้ น
19
นวรัฐะสเปเชี่ยล ธารา เขายิ่งไม่อยากให้ ทังที ้ ่ใจจริ งอยากฝากไปใจจะ ขาด “ไม่มีครั บ...ไม่ได้ เตรี ยม” ค�ำตอบยังยโส เหมือนเดิมจนนายพลพิภพอดยังใจไม่ ้ ถีบไม่ได้ ดีแต่ ว่านายพลอรุณรัง้ ไว้ ทนั “เออ รู้วา่ ไม่ได้ เตรี ยม เอาไปจัดการ” คุณพ่อตายื่นกระดาษสาที่มีดอกไม้ แห้ งไว้ สองสีคอื สีฟ้ากับสีเหลืองพร้ อมซองสีเดียวกัน ภานุหรี่ ตาแล้ วหยิบสีฟ้าขึ ้นมา ก่อนจะหายไปนานแล้ วกลับ ออกมาด้ วย ตอนยื่นให้ มนั มันก็หยิบแบบไม่เต็มใจ แต่ ตอนถือมาไอ้ คนใจแข็งกลับถืออย่างทะนุถนอม คนที่ หวังจะได้ ‘ของฝาก’ ไปฝากลูกชายก็มีอาการไม่ตา่ ง กัน นายพลอรุณโคลงศีรษะ ...แบบนี ้มันอารมณ์พอ่ ตากับลูกเขยชัดๆ...
20
บันทึกดอกกุหลาบ
5 (อวสาน)
วันที่เขาสูญเสียต้ นธารา คือวันที่เขารู้วา่ ... ปาฏิหาริ ย์ไม่มีจริ ง...ทังที ้ ่เขาทะนงตัวว่า เขายื ้อชีวิต ต้ นธาราจากมัจจุราชได้ ทว่าคมเคียวยมทูตก็พราก เอาชีวิตของต้ นธาราไปต่อหน้ าต่อตาเขา เขาเฝ้าถามตัวเองซ� ้ำๆ เมื่อสมองซึมซับเอา ความจริงทีว่ า่ ...ต้ นธาราตายจากเขาไปแล้ ว...ทังที ้ เ่ ขา และต้ นธาราสร้ าง ‘ปาฏิหาริย์’ ด้ วย ‘เลือด’ ของเขาต่อ ชีวิตต้ นธาราได้ แล้ ว หากแต่กระสุนนัดเดียวปลิดเอา ลมหายใจ และ ปาฏิหาริ ย์สดุ ท้ ายของพวกเขา น� ้ำตาลูกผู้ชายไหลริ นอย่างไม่อาย ความ รู้ สกึ ที่สญ ู เสียต้ นธาราพร่ ามัว อยากย้ อนคืนวันกลับ ไป
21
นวรัฐะสเปเชี่ยล ...ถ้ าวัน นั น้ เขาไม่ ป ล่ อ ยต้ นธาราไว้ คน เดียว...ถ้ าวันนันเขาตั ้ ดสินใจชิงตัวประกันเร็วกว่านี ้ เขาก็คงไม่เสียต้ นธาราไป...หากแต่ความ จริ งโหดร้ ายเสมอ หยดน� ้ำตาริ นรดสมุดบันทึกสีฟ้า ที่ต้นธารา บอกว่า สักวัน เขาคงจะได้ อา่ นมัน...มือหนาประคอง สมุดเพือ่ พลิกทีละหน้ าอย่างทะนุถนอมดุจโอบร่างคน รักในอ้ อมแขน อ่านด้ วยความรู้สกึ แสนเศร้ าทีต่ ้ นธารา จากไปโดยไม่ร�่ำลา แต่ละหน้ าท�ำให้ น�ำ้ ตาพรู พราว...เมื่ออ่าน ทุกตัวอักษรที่จรดความรู้สกึ นับตังแต่ ้ วนั ที่แอบรักเขา นับ จนถึ ง ปั จ จุบัน เขาท� ำ ร้ ายต้ น ธาราแค่ไ หน แต่ ดวงตาคู่สีน� ้ำตาลก็ไม่เคยหมดหวัง...มือหนาหยุดที่ หน้ าสุดท้ าย เสมือนรอให้ ความหวังฟื น้ ขึ ้นมา ทังที ้ ร่ ้ ูวา่ ไม่มีวนั เป็ นจริ ง
จบ
22