Kleurrijk 08 maart 2017

Kleurrijk!

Jaargang 2 – nr. 4 – driemaandelijks, maart, april, mei 2017 – Afgiftekantoor: 3000 Leuven X – P 918599

Pleegzorg provincie Antwerpen

Inhoud

Kleurrijk Maart 2017 > Inhoud <

Edito

3

Geknipt

4

Interview

Ilse en Jonathan “Gezocht: crisisopvanggezin voor ons appartement”

7

Participatieartikel

De Jongerengroep van PPA

10

Achtergrondartikel

“Elkaar begrijpen gaat niet over hetzelfde geloof delen of dezelfde taal spreken” 12 Pluim

14

Pleegpret

15

COLOFON Kleurrijk! is een uitgave van Pleegzorg Provincie Antwerpen en verschijnt 4 maal per jaar.

Pleegzorg Provincie Antwerpen Schuttersvest 45 2800 Mechelen kleurrijk@pleegzorgprovincieantwerpen.be www.pleegzorgprovincieantwerpen.be Vormgeving: www.dsigngraphics.be Foto’s: iStock (omslag), Ingimage, Pixabay, Shutterstock en Pleegzorg Provincie Antwerpen Redactie: Niels Heselmans en Bernadette Verdonck Verantwoordelijk uitgever: Heidi Mertens - Schuttersvest 45 - 2800 Mechelen

2

Kleurrijk Maart 2017 > Edito <

Edito Beste pleegzorger, In het voorwoord van de allereerste ‘Kleurrijk!’ beschreef Danielle Decorte, toenmalig algemeen directeur, Pleegzorg Provincie Antwerpen, als volgt: “Na anderhalf jaar is er een gevoel van vertrouwdheid gekomen. Voor de ene al wat meer dan voor de andere maar er ligt een fundament. Een fundament van waaruit we verder kunnen bouwen aan een stevige en warme organisatie waar iedereen zich welkom en ondersteund voelt.”

Ondertussen zijn we opnieuw iets meer dan anderhalf jaar later en heeft PPA, olv Danielle, op dit fundament verder gebouwd. We bouwden aan een levend huis met open, multifunctionele ruimten, flexibele wanden en een minimum aan vast gebetonneerde entiteiten. Een huis waarin veel ruimte is om in te spelen op de steeds wijzigende noden, behoeften en verwachtingen van de maatschappij, onze pleegzorgers, ouders, pleegkinderen en pleeggasten.

Danielle heeft ons hierin geleid, op haar eigen, authentieke manier, met een niet aflatende energie, geduldig en met de nodige zorg voor iedereen. Ze was onze kwaliteitsbewaker en kon bemiddelen als geen een…

Het is zowel een eer als een uitdaging om haar als algemeen directeur te mogen opvolgen.

Samen met Karina Van Belle, directeur inhoudelijke werking, en Carl Lodewyckx, mijn opvolger als organisatiedirecteur is het onze doelstelling om de tweede afwerkingsfase van ons huis in dezelfde geest te verwezenlijken. Om verder te bouwen aan het levend, warm en stevig huis vol energie en met ruimte voor inspiratie, creativiteit, inspraak, flexibiliteit…

Kortom, een huis waar iedereen zich welkom en ondersteund voelt!

Uiteraard willen en kunnen we dit niet alleen doen. Naast het uitbouwen van een vrijwilligerswerking, waardoor we tot een nog beter aanbod van onze hulpverlening willen komen, zijn inspraak en input van jullie -pleegzorgers- samen met die van de ouders, pleeggasten en pleegkinderen hierin een onontbeerlijke schakel. De verdere uitbouw van onze participatieraad en de diverse steungroepen staat dan ook hoog op onze prioriteitenlijst.

Via deze ‘Kleurrijk!’ zullen wij het zeker niet nalaten jullie verder te informeren over de stand van zaken zowel in PPA als in het pleegzorglandschap. Ik, van mijn kant, kijk alvast uit naar een boeiende, leerrijke samenwerking.

Met vriendelijke groet, Heidi Mertens, kersvers algemeen directeur, Pleegzorg Provincie Antwerpen.

3

Kleurrijk Maart 2017 > Geknipt <

Eigen budget voor kinderen met een beperking Sinds 1 januari 2017 is de persoonsvolgende financiering voor volwassenen met een beperking volledig ingevoerd. Volwassenen met een beperking krijgen een persoonlijk budget waarmee ze zelf kunnen bepalen hoe ze hun ondersteuning organiseren.

Wanneer ze in een gastgezin wonen, zullen ze dus een deel van hun persoonlijk budget gebruiken om de pleegzorgvergoeding van het gastgezin te bekostigen.

Nu wordt er volop gewerkt aan de invoering van een gelijkaardig systeem voor kinderen en jongeren met een beperking. Vanaf 2018 zou de persoonsvolgende financiering ook voor hen geleidelijk worden ingevoerd. Dat heeft een impact voor pleegkinderen met een handicap. Hoe en wat dat zal betekenen voor die kinderen én hun pleegzorgers, daar houden we je in de toekomst zeker van op de hoogte…

4

Statuut voor pleegzorgers bijna een feit?

Het langverwachte statuut voor pleegzorgers zit in de laatste fase. Na de goedkeuring door de Commissie Justitie staat het voorstel klaar om gestemd te worden in het federaal parlement. Het voorstel bevat een verduidelijking van de beslissingsmogelijkheden voor pleegzorgers, onder meer bij dagelijkse thema’s of dringende medische ingrepen. Pleegzorgers die een kind langer dan één jaar in hun gezin hebben opgevangen zouden na afloop van een pleegzorgsituatie een beroep kunnen doen op bezoekrecht.

Daarnaast zit ook een nieuw voorstel voor uitbreiding van verlof voor pleegzorgers sinds kort in de pijplijn. Pleegzorgers kunnen op dit moment slechts 6 dagen verlof aanvragen in functie van pleegzorg, koppels moeten dat aantal zelfs onder elkaar verdelen. Eind december bereikte de meerderheid een akkoord om het adoptie- en pleegzorgverlof gelijk te schakelen met bevallingsverlof. Het voorstel houdt in dat adoptieouders en pleegzorgers die een kind langdurig opvangen binnenkort recht zouden hebben op zes weken verlof, ongeacht de leeftijd van het kind.

Vanaf 2019 zou er om de twee jaar een week bijkomen. Tegen 2027 zou het pleegzorgverlof dan 17 weken bedragen, waarvan elke ouder minstens 6 weken moet nemen.

Pleegkinderen & erfrecht Er heerst vaak verwarring rond de mogelijkheden om je pleegkinderen of pleeggasten op te nemen in je testament. Weinig pleeggezinnen weten dat ook pleegkinderen kunnen erven tegen hetzelfde successietarief als de eigen kinderen van het gezin. Daar zijn wel voorwaarden aan verbonden: • Je pleegkind moet minstens drie jaar in je gezin gewoond hebben voor de leeftijd van 18 jaar.

• Je pleegkind moet opgenomen worden in je testament want het erft niet automatisch van jou. Dat kan ook gebeuren als je pleegkind intussen al volwassen is.

Pleeggasten die niet als kind in je pleeggezin gewoond hebben, kunnen voorlopig geen beroep doen op het voordelige successietarief. Het dossier rond erfbelastingen en successierechten wordt echter volop politiek onder handen genomen. De kans dat een en ander op termijn zal veranderen, is dus best groot.

Kleurrijk Maart 2017 > Geknipt <

nige Veren iging, In Het Vrije Woord, het magazine van de Humanistische Vrijzin zorger. verscheen deze eerlijke brief van een ouder aan een pleeg en binnen deren Vlaan in De brief is een pleidooi voor meer ouderbegeleiding pleegzorg in het bijzonder.

Dag Pleegzorger, Ik zeg niet pleegouder, want ouder van mijn kind ben je niet. Ik ben de ouder, niemand anders.

Maar ik vind wel dat je voor mijn kind zorgt, en daarom noem ik je “pleegzorger”.

Ik had natuurlijk graag zelf voor mijn kind gezorgd maar mijn opvoedingsautootje is gaan sputteren. De ene keer viel het gewoon stil omdat het defect was, de andere keer had ik geen geld voor benzine. En soms was ik zo’n stuntelende chauffeur dat ze me van de weg moesten halen.

Ik vind dat je moet weten dat het ooit anders was. Mijn autootje was niet perfect maar voor ons was het goed genoeg. Wellicht heb ik niet tijdig een onderhoudsbeurt laten uitvoeren en nadien bleken de herstellingskosten hoog op te lopen en de reparatie veel tijd te nemen.

Toch heb ik mijn best gedaan om mijn autootje terug in orde te maken. Met vallen en opstaan.

Veel hulp heb ik daarbij niet gekregen. De mecanicien en zijn grote baas, de garagist, hadden hun oordeel al klaar. “Gereed voor de sloop”, zeiden ze. Men had geen zin om mijn autootje terug in orde te brengen. Te veel moeite, verloren tijd……

Ik vond dat niet prettig, voelde mij uitgesloten, zelfs bestolen. Zij vonden mij koppig, onwillig, onbetrouwbaar… De mecanicien zei dat wij een andere auto nodig hadden en zijn baas vond dat er een andere chauffeur moest gezocht worden. Ze hebben jou gevonden en ik, ik kon niet meer met mijn kind rondrijden. Dat deed pijn, weet je, veel pijn!

Maar diep in mijn binnenste ben ik blij dat mijn kind mag meerijden in jouw opvoedingsauto. Hij heeft geen defecten, valt niet zonder benzine en jij bent blijkbaar een betere chauffeur. In mijn fantasie zie ik mijn kind dan vrolijk zingend en lachend op de achterbank zitten, terwijl jij het al spelend de verkeersregels aanleert. Die gedachte doet mij deugd.

Maar ik ben ook bang.

Ik ben bang dat mijn kind het in jouw auto zo aangenaam zal vinden, dat het nooit meer met mijn autootje zal willen meerijden. Bang dat mijn kind mij niet meer zal willen zien, zich van mij afkeert.

Ik wil dat mijn kind weet dat jij er voor zorgt maar dat ik zijn ouder ben en dat altijd zal blijven.

Het liefst zou ik mijn autootje aan jouw auto vasthaken en mij overal op sleeptouw laten nemen, zodat ik altijd dicht bij mijn kind ben. Dat is voor jouw auto een zware last, dat besef ik wel. Maar is er dan geen andere oplossing? Wie weet bestaat er ergens een hersteller die mijn autootje wel aan de beterhand krijgt? Zo’n hersteller, die met veel geduld regelmatig aan mijn autootje komt sleutelen. Niet alles ineens maar met kleine beetjes. Die mij leert hoe ik zelf kleine herstellingen kan uitvoeren en die mij ook wil leren hoe ik een betere chauffeur kan worden.

Ondertussen wil ik ook met jou goede afspraken maken. Over wat ik vind dat goed is voor mijn kind. Ook over de belangrijke momenten in het leven van mijn kind en onze familie. En vooral over hoe wij vanaf nu elkaar op de hoogte zullen houden.

Als mijn autootje uiteindelijk genoeg rijklaar bevonden is, mag ik dan af en toe en als het past, ook eens met mijn kind rondrijden? Dan mag jij ons volgen, dat geeft me veel meer geruststelling. Ik denk zelfs dat het beter is dat jij ons eerst nog een hele tijd volgt alvorens mijn kind definitief terug in mijn opvoedingsautootje zal meerijden. Ook de hersteller moet wat mij betreft nog een hele tijd ter beschikking blijven. Want je weet nooit dat mijn autootje het onverwacht terug begeeft. Op zo’n moment zal ik blij zijn dat jij nog altijd voor mijn kind zal willen zorgen.

Nu besef ik dat ik je nog niet bedankt heb voor al de goede zorgen die mijn kind van jou krijgt. Dat had ik al veel eerder moeten doen maar de gelegenheid lag niet voor het grijpen.

Dus met deze, beste pleegzorger, van harte dank en geef jouw pleegkind een dikke knuffel

Wie graag meer wil weten over ouderbegeleiding en het ouderperspectief kan terecht op de site van Oudersnetwerk Vlaanderen (www.oudersnet.be) of kan de publicaties lezen van Dr Alice Van der Pas, PhD.

5

Kleurrijk Maart 2017 > Geknipt <

Dit was het antwoord van Pleegzorg Vlaanderen

Beste ouder, Met veel interesse hebben we je brief gelezen. We waren geraakt door je verhaal, zoals we geraakt worden door het verhaal van elke ouder en elk kind in pleegzorg. We hebben ook veel begrip voor je pleidooi: binnen pleegzorg kunnen we niet altijd voldoende tijd en aandacht geven aan ouders.

Toch staat onze garage niet stil. We proberen altijd te zoeken naar creatieve manieren om alle autootjes vlotter te laten rondtoeren, ook de autootjes van ouders. De afgelopen jaren zetten we veel in op ouderparticipatie waarbij we ouders rond de tafel brengen om hun verhaal te doen en samen te zoeken naar wat beter kan. Wanneer het onduidelijk is of een kind bij zijn ouders kan blijven wonen, kunnen we sinds het nieuwe pleegzorgdecreet van 2014 een perspectiefzoekende module opstarten. Dat betekent dat we tot maximaal ĂŠĂŠn jaar lang intensief aan de slag kunnen gaan met ouders om te kijken of hun kind terug thuis kan wonen. We zijn ook blij dat pleegzorg hand in hand kan gaan met andere vormen van hulpverlening, die zich specifiek richten op de ondersteuning van ouders.

Sinds kort kunnen we ook een beroep doen op een aantal ervaringsdeskundigen: ouders die hun kinderen aan een pleeggezin moesten toevertrouwen, in armoede of in de hulpverlening gezeten hebben en na een intensieve opleiding hun kennis delen met ouders die hetzelfde traject afleggen.

Tot slot zetten we ook volop in op wetenschappelijk onderzoek naar krachtige ondersteuning van ouders, onder meer via het project Samenwerking Ondersteunen in Opvoeden. Want we willen zeker weten dat we de juiste GPS-locaties hebben, voor we met ouders op pad trekken.

Je oproep om ook meer in te zetten op vlak van preventie omarmen we. Ook wij vinden dat een kind liefst bij de eigen ouders opgroeit als dat mogelijk is.

Hoopvolle Groeten, Pleegzorg Vlaanderen

6

Kleurrijk Maart 2017 > Interview <

In het historische pand Michielshof op het Kiel in Antwerpen is al vele jaren een appartement voorzien voor een crisisgezin. Dit gezin engageert zich om voortdurend 2 en soms 3 kinderen voor korte tijd op te vangen. Kinderen die, om de meest uiteenlopende redenen, zeer snel thuis weg moeten. Ilse en Jonathan woonden bijna 4 jaar in het crisisappartement en vingen in die periode 45 kinderen op, van 0 tot 19 jaar.

Sommigen bleven slechts een paar dagen, anderen meerdere weken. Na 4 jaar waren ze toe aan iets nieuws. Samen blikken we terug op hun bijzondere avontuur in de hoop nieuwe mensen warm te maken om hun plekje over te nemen.

Gezocht: crisisopvanggezin

voor ons appartement We lopen met Ilse en Jonathan nog eens door het crisisappartement.

Het ligt er leeg bij. Behalve de 3 kinderkamers, die staan naar goede gewoonte klaar om kleine gastjes te ontvangen met een bed, bureau, kleerkast, donsdeken, lampjes en massa’s knuffels voor wie wil. Van baby’s tot pubers, ze waren hier allemaal welkom. Het is tijd dat dit appartement weer tot leven komt dankzij een nieuw crisisgezin. We nestelen ons voor een babbel in de enige zetel die nog in de woonkamer staat.

Wat was jullie motivatie om te reageren op de oproep naar een crisispleeggezin?

een langdurige opvang- moeilijker om te zeggen dat je wilt stoppen.

Bij crisisopvang kan dat makkelijker.”

Jonathan: “We overwogen al een tijdje om met langdurige pleegzorg te beginnen maar toen hoorden we dat er een appartement was voor een gezin dat aan crisisopvang wil doen.”

Ilse: “Het leek ons geen slecht idee om met crisisopvang te beginnen want we wisten niet of pleegzorg ons wel zou liggen. Stel dat het ons niet zou aanstaan, dan is het -bij

Was dat de doorslaggevende factor?

Ilse: “Ja, de crisisopvang sowieso.”

Jonathan: “Maar ook het appartement en vooral de indeling ervan. Er is een aparte gang met kinderkamers. Alles is in orde en alles is aanwezig om kinderen op te vangen. De kinderen hebben ook een aparte badkamer wat heel

7

Kleurrijk Maart 2017 > Interview <

handig is als je pubers opvangt.”

Ilse: “De kinderen komen gewoon aan en alles is daar. We moesten zelf niets aankopen. Dat vond ik handig, zeker als je nog niet weet of je dat wel verder wilt blijven doen.

Maar daarnaast wilden we gewoon graag kinderen helpen.”

Jonathan: “Ik ben zelf geadopteerd dus ik ben ook geholpen geweest.

Ilse heeft een vrij moeilijke jeugd gehad en heeft in een instelling gewoond. Misschien dat we daarom nu zelf zo graag kinderen willen helpen.”

En dan komt die eerste opvang eraan! Dat moet toch ongelofelijk spannend zijn.

Jonathan: “Absoluut! Onze eerste opvang was een baby van 8 maanden die hier 2 weken bleef.”

Ilse: “Ja, ineens een baby!!”

Jonathan: “Dat was wel heftig want wij hebben geen van beide broers of zussen met kinderen of baby’s en onze vrienden zijn ook al niet echt babyboomers dus kinderen en zeker baby’s waren vrij onbekend.

En dan staan ze hier ineens met een baby in een Maxicosy en een paar reistassen vol spulletjes.”

Ilse: “De begeleidster heeft ons een half uur overspoeld met instructies en tips en weetjes en toen was ze weg. Dat was wel overweldigend.

Die baby stond in haar Maxicosy op tafel met grote ogen naar ons te kijken en ik heb gewoon de slappe lach gekregen. We wisten gewoon niet wat met die baby te doen.

We zijn dan maar begonnen met haar eens te pakken en haar pap te geven en zo zijn we er stillekes aan in gegroeid.”

Waren jullie eigenlijk goed voorbereid op jullie taak?

Ilse: “Ik vind van wel. Voor we hier kwamen wonen, hebben we een vorming gevolgd en hebben we verschillende gesprekken gehad.

We wisten dus wel min of meer wat we konden verwachten en we waren op voorhand ook al heel nuchter. We wisten dat we geen overdreven dankbaarheid moesten verwachten. Dat het veel ‘helpen en geven’ is en niet zoveel terugkrijgen.

Maar toen we bezig waren, viel het ons toch soms zwaarder dan we hadden verwacht. Het is heel leerrijk geweest en we hebben er

8

Kleurrijk Maart 2017 > Interview <

veel plezier aan gehad maar het is bij momenten heavy.”

Jonathan: “Sommige dingen dringen gewoon pas echt binnen als je ze meemaakt.”

Hadden jullie dan iemand waar je op terug kon vallen?

Jonathan: “We hadden een vaste begeleidster die de kinderen meestal bracht en de opvolging deed tijdens hun verblijf. Zij voelde ons heel goed aan en we konden haar altijd bellen als we een probleem hadden, zelfs als we hier op een zondag met onze handen in ons haar zaten. We hebben heel veel aan haar gehad en hebben nooit het gevoel gehad dat we er alleen voor stonden.”

De kinderen die hier komen, blijven hier maar heel kort. Kun je een band met hen opbouwen of iets voor hen betekenen?

Ilse: “Voor de ene wel, voor de andere minder. Dat hangt af van het probleem thuis. Sommige kinderen waren hier omdat mama 6 weken naar het ziekenhuis moest zonder dat er een groot probleem was thuis. Voor hen ben je vooral een steun voor de ouders. Kinderen die thuis in een zware nood zaten, vonden hier wel rust en structuur.

Voor hen betekende hun verblijf meer. Sommigen wilden ons nadien nog wel eens zien of belden eens.”

Jonathan: “De meeste kinderen blijven hier niet lang genoeg om echt een band op te bouwen. Ze weten dat ze hier maar tijdelijk zijn en houden afstand, vooral de oudere. Wij waren, vooral in het begin, ook een beetje afstandelijk. We checkten veel bij hen. Bijvoorbeeld of ze een nachtzoen of een knuffel wilden of niet. Sommigen wilden dat graag, anderen niet. Dat respecteer je dan.”

weet dat op voorhand maar ik vond dat niet gemakkelijk. Soms stonden ze hier gewoon in onze living met de nonkel en de tante of zo. Daar heb je niet altijd zin in. Soms zei ik dat ze aan de voordeur afscheid moesten nemen, gewoon omdat het te veel was. Nu ja, ik begrijp dat wel hé, het is hun kind dat ze hier achterlaten maar ik vond dat zwaar.

In het begin sta je dat allemaal toe maar na een jaar weet je wat je wel of niet wilt en leer je strenger je grenzen bewaken. Ook naar de kinderen toe. In het begin zeiden we op elke vraag van PPA ja maar op de duur weet je wat je wilt en wat niet omdat je je er niet goed bij voelt of omdat je het niet aankunt.

Je moet niet voorbij je grens gaan anders hou je het niet vol.”

Voor jullie hier woonden, hadden jullie een leventje met twee en plots leef je voortdurend tussen meerdere kinderen. Dat moet een serieuze aanpassing zijn.

Jonathan: “De aanpassing van ons leven was een uitdaging, ja. Vooral omdat sommige kindjes heel fel je grenzen testten of proberen je tegen elkaar uit te spelen. Ze doen dat niet bewust maar als dat thuis zo was, dan doen zij dat gewoon na. Ook hier. Daar moet je wel alert voor zijn als koppel. Je moet zorgen dat je aan één zeel trekt.”

Ilse: “Je wordt ook met jezelf geconfronteerd. Ze voelen heel goed aan waar je het een beetje moeilijk mee hebt en kunnen dat wonderwel uitspelen. Dat daagt je uit om naar jezelf te kijken.”

Jonathan: “In het begin pasten we ons te veel aan aan de kinderen tot we door hadden dat het belangrijk was dat wij de regels maakten en niet omgekeerd. Dat is ook voor de kinderen duidelijker en veiliger.”

Hoe combineer je dit engagement met een job, hobby’s, een sociaal leven…?

Wat vonden jullie het lastigste?

Jonathan: “Het feit dat je voortdurend iemand nieuw moet leren kennen. Elkaar leren kennen vraagt energie, zowel van ons als van de kinderen. En na een maand of zo moest je weer opnieuw beginnen.

Dat weegt op de duur wel. ” Ilse: “Ik vond de omgang met de ouders lastig. Het hoort erbij en je

Ilse: “De combinatie met werken lukte voor ons wel omdat we allebei parttime werkten. Nadeel was wel dat Jonathan met vroeges en lates werkten waardoor hij tijdens de ‘spitsmomenten’ niet thuis was en er veel op mij terecht kwam. Ik had heel flexibele uren en dat was wel goed. Als ik niet die flexibele uren had gehad, dan was het echt wel

moeilijk geweest. Het opgeven van mijn vrije tijd vond ik lastig. Als je hier met 3 kinderen zit die naar een verschillende school gaan, dan moet je je echt wel organiseren.

En dat was elke maand opnieuw uitzoeken. Dat vergt veel meer tijd dan in een normaal gezin.”

Jonathan: “Omdat we in het begin altijd ja zeiden, hadden we ook heel weinig vrije tijd. We vonden het raar om een babysit te vragen tijdens een crisisopvang. Maar na een tijd leerden we wel bij en maakten we ook tijd voor onszelf. Na 2 jaar hebben we ook een pauze van 6 maanden ingelast. Na 4 maanden voelden we ‘ja, we hebben er weer zin in’. We hadden het gewoon nodig om onze batterijen weer op te laden want je geeft heel veel.

Nadien hebben we af en toe een korte pauze genomen. Daardoor konden we het langer volhouden.”

Zouden jullie het terug doen als jullie de klok konden terugdraaien?

Jonathan: “Ja, zeker weten. We hebben echt veel plezier gehad en hebben ongelofelijk veel geleerd.

Het is een stoomcursus ‘omgaan met moeilijke kinderen’ want hoe je het ook draait of keert, de kinderen die hier toekomen hebben heel wat meegemaakt en dat merk je. Maar je komt er rijker uit.”

Ilse: “We hebben heel graag die 4 jaar crisisopvang gedaan maar toen was het ook genoeg. Als we nu nog kindjes opvangen, dan niet meer in crisisopvang. Dan willen we een kindje dat een langere periode bij ons blijft zodat we er echt een band mee kunnen opbouwen.”

Ken je mensen die van kinderen en avontuur houden? Die goed kunnen relativeren en het hoofd koel houden bij onvoorziene omstandigheden? Dan is dat misschien wel ons volgende crisisgezin!

Spreek hen aan en maak hen warm om op z’n minst een kijkje te nemen op www. pleegzorgvlaanderen.be/antwerpenzktcrisisgezin voor een uitgebreidere omschrijving. Ben je zelf geïnteresseerd?! Ook jij vindt meer info op onze site. Of stuur een mail met je vragen naar crisisgezin@pleegzorgprovincieantwerpen.be

9

Kleurrijk Maart 2017 > Participatieartikel <

De Jongerengroep van PPA Al meer dan een jaar komen een aantal +12-jarige pleegjongeren van PPA op geregelde tijdstippen samen voor toffe activiteiten.

Ontspanning en fun staan centraal en pleegzorg komt altijd aan bod.

Benieuwd waarom jongeren naar onze activiteiten komen?

We vroegen het hen zelf!

— “Ik wil graag andere jongeren leren kennen die hetzelfde meemaken als ik” — “ Tijdens de activiteiten moet ik niet uitleggen wat pleegzorg is en waarom ik bij mijn grootouders woon” — “Ik ben nog maar naar 1 activiteit wel. Dat was echt plezant.

Het was een leuke dag, we lachten veel en deden toffe activiteiten.

Ik heb ook nieuwe mensen leren kennen.”

—

ters Dit zijn de drie begeleids van de jongerengroep: zers Lize Michta, Klaartje Dy en Nele Vandenhout.

10

activiteit verslag Op een van de warmste vakantiedagen van het jaar verzamelen we met 7 pleegjongeren aan het station van Antwerpen. We wandelen samen naar het stadspark en spelen daar enkele spelletjes om elkaar beter te leren kennen. Sommigen waren al vaker naar de jongerengroep gekomen maar sommige kenden nog niemand. Na enkele spelletjes in de zon zijn we doodop en eten we onze boterhammen op. Dan beginnen we aan het echte spel.

We verdelen ons in twee groepen.

De verdeling is snel gebeurd: de meisjes gaan met Nele mee, de jongens met Lize. We krijgen elk een smartphone en moeten zo snel mogelijk bij de eerste opdrachtplaats geraken. Het wordt al direct spannend want één van de opdrachten is om een foto te trekken van de andere groep zonder dat ze het merken. De meisjes zijn het discreetst en slagen er onmiddellijk in. Verschillende opdrachten volgen elkaar op, we maken een slogan voor pleegzorg, we spreken een radiofilmpje in, we tekenen een stoeptekening… De jongens konden net iets beter tegen de hitte en hebben op het einde enkele punten meer dan de meisjes.

Maar afkoelen met een ijsje heeft iedereen verdiend.

Kleurrijk Maart 2017 > Participatieartikel <

verslag activiteit Met 9 jongeren komen we samen aan het station van Berchem. Op de tram naar Drakenhof moeten we een wasspeld op iemand anders proberen steken. Dit nemen we direct heel serieus. Iedereen zoekt rugdekking in de tram en probeert de andere met verhaaltjes en afleidingen te misleiden. We zijn dus uitgehongerd als we aan ons lokaal toekomen. Gelukkig zijn er croque-monsieurs. Na het eten spelen we een spel met verborgen woorden. Iedereen moet een verhaal vertellen met een woord dat hij vooraf gekregen heeft, de anderen moeten dan raden welk woord dat is. Als je het juist hebt dan krijg je een nic-nac.

Jammer genoeg weten we op het einde niet meer wie de winnaar is, want de meeste nic-nacs zitten al in onze buiken. We onthouden dat meedoen leuker is dan winnen. Tijd om even wat stoom af te laten in het park en daarna moe maar voldaan naar huis te gaan.

Iets voor jouw pleegkind ???

Is jouw pleegkind 12 jaar of ouder en houdt het van plezier maken en zot doen? Lijkt het hem of haar wel leuk om andere pleegkinderen te ontmoeten? Dan is jouw pleegkind geknipt voor onze jongerengroep.

Hij of zij is heel welkom op een van onze volgende ontmoetingen.

>>>>>

Dit zijn alvast de data: Donderdag 13 april 2017 Zaterdag 24 juni 2017 Vrijdag 25 augustus 2017 Zaterdag 4 november 2017 Vrijdag 5 januari 2018

>>>>>

Telkens van 11u tot 17u

Vindt je pleegkind het een grote stap om de eerste keer naar een activiteit te komen? Stuur dan een sms’je of mailtje en dan maken we op voorhand al eens kennis.

Wij zijn bereikbaar via jongerengroep@pleegzorgprovincieantwerpen.be of 0499/88.02.33

Op de pleegouderraad van 9 februari…

Dankzij het artikel in Kleurrijk van december sloten 4 nieuwe leden aan! Welkom aan hen, fijn dat jullie erbij waren!

Deze onderwerpen stonden op de agenda: - Signaaldossier Pleegzorg Vlaanderen: terugkoppeling van thema’s door Ward Campo van Pleegzorg Vlaanderen. Er waren overlappende thema’s onder alle betrokkenen (oa een duidelijke klachtenprocedure), verwachtingen van pleegzorgers naar de overheid toe (oa een pleegouderstatuut) en verwachtingen van pleegzorgers naar de dienst en Pleegzorg Vlaanderen (oa bereikbaarheid en ondersteuning) - Dialoogtafel voor de evaluatie van het pleegzorgdecreet op 18/2/2017. Vanuit pleegouderraad van PPA nemen 3 pleegzorgers deel. Vanuit de oudergroep van PPA 3 ouders. De bedoeling van dit uitwisselingsmoment is een evaluatie van het decreet pleegzorg. Op 13 april is een evaluatiemoment gepland met pleegjongeren en pleeggasten.

- Participatieraad: de pleegouderraad wil graag volgend thema meenemen naar de participatieraad: nood aan meer ondersteuning van de pleegzorgsituatie.

- Vragen vanuit de pleegzorgdienst: vorming voor pleegzorgers? Ideeën vanuit de pleegouderraad rond vormingen waren oa hechtingsstoornissen, ADHD, agressie, autisme, KOPP-kinderen, werking van de jeugdrechtbank…

- Ideeën rond activiteiten voor pleeggezinnen? Planckendael afhuren, muurklimmen voor de jongeren, ‘pleegzorgkletscafé’, eigen kinderen in de bloemetjes zetten…

Volgende pleegouderraad: 18 mei 2017 om 19u00.

Locatie: Smallandlaan 3, 2660 Hoboken.

11

Kleurrijk Maart 2017 > Achtergrondartikel <

Op wereldschaal is Antwerpen met z’n 500 000 inwoners niet meer dan een kleine provinciehoofdstad. In België is het -qua aantal inwoners- de grootste stad met maar liefst 163 verschillende nationaliteiten. Leven in een multiculturele stad geeft uitdagingen op vele gebieden. Ook voor Pleegzorg Provincie Antwerpen (PPA). Want hoe zorgen we ervoor dat mensen van gelijk welke nationaliteit hun weg vinden naar onze hulpverlening? En hoe zorgen we voor een aangepast aanbod dat respect heeft voor de culturele en religieuze waarden van deze gemeenschappen? Om een antwoord te bieden op de complexe samenleving van vandaag investeert PPA in cultuursensitieve pleegzorg die zich richt op verschillende gemeenschappen in onze provincie.

het delen van eenzelfde godsdienst is ongetwijfeld een voordeel. Het verkleint de kloof en geeft mensen vertrouwen. “Jij begrijpt ons” hoor ik vaak zeggen maar het is niet omdat je moslim bent dat je elkaar begrijpt.

Ik begeleid ook Afghaanse gezinnen en ik heb ontdekt dat zij de islam heel anders beleven. En ik begeleid ook Vlaamse gezinnen. Ik praat anders met een Vlaamse puberjongen over bijvoorbeeld alcohol dan met een Marokkaanse puber. Elkaar begrijpen gaat niet over hetzelfde geloof delen of dezelfde taal spreken.

Het gaat over je eigen waarden en normen kunnen relativeren en open

“ Elkaar begrijpen gaat niet over hetzelfde

Inge Van Loon

Toegeven dat de problemen thuis zo hoog opstapelen dat je geen veilige omgeving meer kunt bieden aan je kinderen, is voor iedere ouder een enorm grote stap. Sommigen onder hen wachten zo lang om hulp in te roepen, dat er uiteindelijk gedwongen hulpverlening bij te pas moet komen. Voor mensen met een andere culturele of religieuze achtergrond is de stap naar de hulpverlening zo mogelijk nog moeilijker: ze vinden minder makkelijk hun weg, zijn bang voor vooroordelen en vrezen dat hun kinderen uit hun gezin gehaald worden en grootgebracht zullen worden in een voorziening of gezin dat niet dezelfde (godsdienstige) waarden en normen deelt. Opvang binnen de eigen gemeenschap kan de drempel verlagen.

12

Daarom kreeg pleegzorg in 1998 de vraag vanuit de jeugdrechtbank en sociale sector om extra te investeren in werving en bekendmaking binnen de Marokkaanse gemeenschap omdat zij de grootste gemeenschap in Antwerpen is. In 2011 kwam er een vraag van een joodse hulpverleenster om ook binnen de joodse gemeenschap pleegzorg te introduceren en sinds iets meer dan een jaar zijn er ook intensieve contacten met sleutelfiguren uit de Turkse en Afrikaanse gemeenschap. Werken met belangrijke figuren uit de eigen gemeenschap -vaak geestelijken of mensen uit sociale verenigingen- is één van de meest efficiënte manieren om toegang te krijgen tot een gemeenschap. Zij kunnen de terughoudendheid tov hulpverleningsinstanties verkleinen en een brug slaan tussen de leden van hun gemeenschap en onze organisatie. Maar ook bekendmaking via scholen, crèches en het geven van info-avonden zijn initiatieven die pleegzorg bekend maken. Toch blijft het een trage en delicate weg.

Dunya en het joods project Om de introductie binnen de Marokkaanse gemeenschap te vergemakkelijken werd 18 jaar geleden Dunya opgericht, nu een deelwerking van PPA, waarbinnen verschillende moslimbegeleidsters aangeworven werden. Sanae Elhaouari is één van hen.

“Het spreken van dezelfde taal en

staan voor die van de anderen en die willen leren kennen.” Inge Van Loon, die het joodse project binnen PPA opstartte, herkent dat: “Je moet je eigen referentiekader durven loslaten zonder jezelf te verliezen. Dat is niet altijd makkelijk maar wel heel boeiend. Onze contactpersoon binnen de joodse gemeenschap heeft ons de grote contouren van de joodse strekkingen, de scholen, de gevoeligheden, gewoonten uitgelegd. Maar het is vooral gaandeweg door het contact met mensen en vooral door vragen te stellen, dat je hun cultuur leert kennen. Mensen reageren meestal heel open en vinden het fijn dat je interesse toont.”

Cultuur of godsdienst Toch blijft de joodse gemeenschap een erg gesloten gemeenschap en is het introduceren van pleegzorg een traag proces. Inge Van Loon: “Joden zijn een heel internationaal volk en heel wat families leven verspreid van elkaar over heel de wereld maar tegelijk richten ze zich zeer sterk op hun eigen gemeenschap. Ze voorzien alles zelf, ze hebben eigen scholen, eigen crèches, eigen bedrijven en winkels… Hierdoor behouden ze heel sterk hun eigen cultuur.”

Maar wat is cultuur en wat is godsdienst? En botsen we vooral op cultuurverschillen of op godsdienstige verschillen? Of op beiden? Die vraag

Kleurrijk Maart 2017 > Achtergrondartikel <

komt ook tijdens de teamvergaderingen binnen PPA aan bod. Sanae Elhaouari: “Ik merk dat mijn collega’s cultuur en godsdienst wel eens verwarren. Ze denken bijvoorbeeld dat het een moslimtraditie is om je schoenen uit te doen wanneer je ergens binnenkomt. Die gewoonte heeft niet met onze godsdienst te maken maar met onze cultuur.

Marokkanen houden van hun typische, Marokkaanse zetels, ze luisteren graag naar Marokkaanse muziek maar ze staan ook open voor westerse gewoonten en invloeden. Heel wat Marokkanen voelen zich echt Belg, ook al kunnen zij hun Marokkaanse origine niet ontkennen. Maar bovenal voelen zij zich moslim. Zolang zij hun godsdienst kunnen beleven zoals zij dat belangrijk vinden,

welijk, enz. Ik denk niet dat iemand daar beter van zou worden.” Die opvang binnen de eigen gemeenschap is tegelijk ook het kwetsbare punt. De joodse gemeenschap in Antwerpen leeft in een wijk die bijna letterlijk maar een paar straten omvat. Iedereen kent iedereen en de sociale controle is groot. Problemen worden liefst zo lang mogelijk binnenshuis gehouden waardoor ze vaak jarenlang aanslepen tot de situatie onhoudbaar wordt. Daarom proberen de sleutelfiguren ouders te overtuigen om vroeger hulp in te roepen en zet PPA in op de bekendmaking van Ondersteunende Pleegzorg. Dat sluit ook beter aan bij het profiel van de kandidaat-pleeggezinnen. “Joodse kandidaat-pleeggezinnen willen voorzichtig starten

Sanae Elhaouari

geloof delen of dezelfde taal spreken” maakt het hen niet zoveel uit in welke cultuur dat is.”

Cultuursensitieve pleegzorg of niet?

Wil dat dan zeggen dat moslimkinderen enkel bij moslimgezinnen opgevangen kunnen worden en joodse kinderen enkel bij joodse gezinnen?

Sanae Elhaouari: “Er zijn al Marokkaanse moslimkinderen die bij een Vlaams gezin wonen maar dat kan alleen als het pleeggezin bereid is om de godsdienst van het kind te respecteren en er plaats voor te maken. Dat is niet altijd evident maar het gebeurt. Nu ja, we zien bij de meeste Vlaamse ouders even goed de voorkeur dat hun kind opgevangen wordt door een Vlaams gezin en niet door een moslimgezin. Ik denk dat dat binnen iedere gemeenschap zo is.” Bij de joodse gemeenschap ligt de opvang in een niet joods pleeggezin veel moeilijker. Lies Jardin, de collega van Inge binnen het joodse project, ziet de gevaren voor het kind als dat niet gebeurt: “Als je een kind van joodse afkomst in een Vlaamse voorziening of een Vlaams pleeggezin onderbrengt, dan wordt het ontworteld en verliest het zijn banden met zijn eigen gemeenschap. Dat heeft verregaande gevolgen voor een kind en hypothekeert zijn toekomst op vlak van werk, hu-

en zijn geneigd te kiezen voor Ondersteunende Pleegzorg waarbij de ouders zelf de vraag stellen en de opvang beperkt blijft”, vertelt Lies.

“Dat is ook voor hen een veiligere keuze. Het is niet vanzelfsprekend om langdurig een kind op te vangen als de ouders een paar straten verder wonen. Maar gelukkig zijn er ook kandidaat-gezinnen die zich bewust engageren voor langdurige opvang.”

Uitdagingen voor de toekomst De multiculturaliteit in de samenleving zal er niet op verminderen en dat is een realiteit waartoe ook Pleegzorg Provincie Antwerpen zich te verhouden heeft. De slogan van Dunya was ooit ‘pleegzorg voor en door allochtonen’. Die leuze gaat niet meer op. Voor iedere gemeenschap aangepaste begeleiding aanwerven is niet realistisch. Een multiculturele samenleving vraagt om verbinding over de culturele of godsdienstige grenzen heen en de openheid en bereidheid hebben om elkaar echt te ontmoeten, met respect voor elkaars eigenheid. De positieve begeleidingservaringen die we al hebben binnen de Marokkaanse en joodse gemeenschap tonen aan dat dit kan en dat het meteen ook de beste manier is om het vertrouwen te winnen.

Cultuurverwante gezinnen: een nieuw initiatief De opvang van vluchtelingen in pleeggezinnen was voor Pleegzorg Provincie Antwerpen een geweldige uitdaging. We leerden op korte tijd enorm veel bij maar ontdekten ook dat de opvang in Vlaamse gezinnen niet vanzelfsprekend is. Taalbarrières, een verschillende godsdienst, andere gewoonten, een verschillende, maatschappelijke vorming... Het vraagt van alle partijen heel veel om dit te overbruggen. Daarom is PPA gestart met de werving en voorbereiding van cultuurgelijke en -verwante pleeggezinnen volgens een door Nidos specifiek ontwikkelde methodiek. Nidos is een Nederlandse stichting die zich focust op Alleenstaande Minderjarige Vreemdelingen.

Lies Jardin

13

Kleurrijk Maart 2017 > Pluim <

Een pluim voor...

Brigitte

Van links naar rechts: Irène, François, Wanda en Illauro, Brigitte “Een pluim, een trofee, dat is wat mijn mama verdient. Een prachtvrouw en de moeke van 27 pleegkindjes die zij een warme thuis gaf. Vol overgave en met tonnen vol liefde, zorgt zij dag in dag uit voor haar twee pleegzoontjes en heeft ze net afscheid genomen van nog twee pleegkindjes die een ander plekje kregen. En zo zijn er al heel wat kindjes voorgegaan. Ook ons leven heeft dit gevormd. Zij heeft ons geleerd om zorg te dragen voor zij die ‘buiten de boot vallen’.

Zij zorgt dag en nacht voor haar gezin, haar kleinkinderen en alle pleegkinderen die ze al meer dan 17 jaar met hart en ziel een hand reikt. Elke dag opnieuw, met passie en met liefde, geeft ze het beste van zichzelf en verdient ze meer dan wie ook “deze pluim”. Voor mijn mama, ons moeke... Brigitte Tysmans.”

Dochter Wanda

14

Wanda: “Sinds mijn 8 jaar heb ik niet anders geweten dan dat er pleegkinderen in huis waren. Als kind had ik het gevoel dat we er wat buiten stonden omdat je op die leeftijd niet snapt wat er gebeurt.

Als je 10 jaar bent, begrijp je niet dat sommige ouders niet voor hun kinderen kunnen zorgen en wat dat betekent voor een kind.

Later begreep ik pleegzorg beter en ben ik gaan waarderen wat mama allemaal doet en nu vind ik het een fantastisch iets. Wat ik ongelofelijk vind, is dat onze ouders er altijd voor ons -hun biologische kinderen- zijn geweest. Niets was hen te veel. Ze hebben ons altijd gesteund en tijd voor ons gemaakt, ook al waren er nog verschillende pleegkinderen in huis. Ze maakten geen verschil tussen ons en hun pleegkinderen en gaven iedereen het gevoel dat ze evenveel waard zijn maar toch heb ik altijd gevoeld: als puntje bij paaltje komt en ze

moeten écht kiezen, dan kiezen ze voor ons.”

François: “Ik vergelijk ons altijd met een team, bestaande uit onze dochters, Irène, een goeie vriendin waar we altijd op kunnen rekenen en ikzelf. Brigitte is de teamleider en houdt de boel bij elkaar. Zoveel pleegkinderen opvangen vraagt goede afspraken. Zo hebben we er samen voor gekozen dat Brigitte zou thuisblijven. Ik ben dus altijd de enige kostwinner geweest.

Dat heeft zijn gevolgen gehad op financieel vlak maar we hebben er zoveel voor in de plaats gekregen.

Eigenlijk is Brigitte al pleegmoeder sinds haar 12de toen haar moeder is overleden. Toen is zij gestopt met school om voor haar vader en broers en zussen en grootmoeder te zorgen. Ze waren met 12 kinderen thuis. Ze is dus echt een ervaringsdeskundige!”

Brigitte: “Ik heb niet zo’n fijne kindertijd gehad en ik wil niet dat mijn kinderen dat moeten meemaken. En met ‘mijn’ kinderen bedoel ik alle kinderen die hier ooit gewoond hebben. Zodra een kind hier woont, beschouw ik het als ‘mijn’ kind. Maar ik kan ze ook weer loslaten, zeker als ik zie dat het thuis weer beter gaat. En soms gaan kinderen terug naar een situatie die nog niet ok is en dan is dat heel lastig.

Maar dat is pleegzorg. Tijdens de vakanties komen hier nog altijd pleegkinderen van vroeger op bezoek en sommigen blijven nog wel eens een nachtje slapen.

Dan bellen ze ons op en vragen: “Moeke, mag ik langskomen in de vakantie?” Natuurlijk mag dat!

Soms zitten we hier dan met 12 kinderen in huis. Pleegzorg is echt mijn leven. Ik blijf dat doen zolang ik kan want ik vind het geweldig.”

Wil jij graag een pleegzorgpluim aan iemand geven? Laat dan zeker van je horen! Stuur een mailtje of een brief met jouw gegevens, de gegevens van de persoon die de pluim verdient en een korte motivatie naar Pleegzorg Provincie Antwerpen, tav Kleurrijk, Schuttersvest 45, 2800 Mechelen of mail naar kleurrijk@ pleegzorgprovincieantwerpen. be. We organiseren dan samen een verrassingsbezoek, inclusief taart.

Daar zorgen wij voor!

pleegpret

Krijt-ijsjes Met de lente komen ook de kriebels! Kriebels om buiten te spelen! Met dit zelfgemaakte stoepkrijt zijn je kinderen vast een paar uurtjes zoet.

Werkwijze > Knip de houten ijscostokjes op ongeveer 7,5 cm > Meng het gips met het water in de mengbakken. Gebruik ongeveer 1 deel water op 2 delen gips. > Knijp flink wat verf in iedere mengbak tot je krijt de perfecte kleur heeft. Je kunt natuurlijk ook kleuren mengen! > Roer alles goed om en zorg ervoor dat je mengsel ongeveer de dikte van yoghurt heeft, lopend maar toch stevig. Voeg wat meer water of gips toe als dat nodig is. > Giet of schep het mengsel in de vormpjes en klop zachtjes met de vormpjes op de tafel of het aanrecht zodat de luchtbellen kunnen ontsnappen.

> Na twee uur kun je de krijtijsjes al uit hun vormpje halen om verder te drogen. Aanbevolen wordt om het krijt 24 uur te laten drogen maar kunnen je kinderen niet zo lang wachten, dan kunnen ze na 4 uur ook al aan de slag.

Wat heb je nodig?

- Gips - water - Hobbyverf (grote bussen) - Plastic mengbakken - Houten roerstokken of lepels - Siliconen vormpjes (vb om ijsjes te maken of kegeltjes ofâ&#x20AC;Ś) - Houten ijscostokjes - Eventueel plastic handschoenen, een plastic schort en plastic om je tafel te beschermen

> Na ongeveer 2 minuten opstijven, steek je -als je dat leuk vindt- een ijscostokje in ieder vormpje (de rechte, afgeknipte kant gaat in het gips). Het stokje moet zonder moeite mooi recht blijven staan.

15

(-: pleegpret (-:

Kleurrijk Maart 2017 > Pleegpret <

pleegpret Eieren beschilderen Pasen komt er weldra aan! Hét moment van het jaar om nog eens eieren te beschilderen. En waarom probeer je dit jaar niet een keertje met nagellak?! Het resultaat is alvast verbluffend!

Wat heb je nodig?

- Eieren (plastic of echte) Tip: als je echte eieren gebruikt, raden we niet aan ze nadien nog op te eten.

Eierschaal is poreus en nagellak is niet gezond. Je kunt de eieren natuurlijk altijd op voorhand uitblazen of plastic eieren gebruiken.

- Verschillende kleuren nagellak (zilver en goud zijn zeker een voltreffer!)

- Een plastic kom of bak met lauw water (kamertemperatuur). De temperatuur van het water is belangrijk omdat anders de nagellak niet goed hecht aan het ei. Een plastic bekertje zoals op de foto is te klein om handig te werken. Neem dus best een grotere bak.

- Tandenstoker of satéstokje - Plastic handschoenen of nagellak remover

Hoe ga je te werk? > Doe van verschillende kleuren nagellak een of enkele druppel(s) in het water. Doe telkens een druppel van een andere kleur op de vorige druppel zodat je concentrische cirkels krijgt. > Neem je tandenstoker of satéstokje en roer de kleuren door elkaar. Je kunt er ook met je stokje een soort design in maken > Neem je ei tussen 2 vingers en dompel het onder in het water.

Gebruik je tandenstoker of satéstokje om de overtollige nagellak aan de zijkant weg te halen > Haal je ei uit het water en laat het drogen Per keer kun je maar een deel van je ei beschilderen. Wil je het volledige ei beschilderen, dan herhaal je dit verschillende keren, al dan niet met dezelfde kleuren.

Veel plezier!

-------------------------------neem ook eens een kijkje op You Tu be marble eggs Jessica Joaquin --------------------------------

16

V.U.: Heidi Mertens - Schuttersvest 45 - 2800 Mechelen

(-: pleegpret (-:

Kleurrijk Maart 2017 > Pleegpret <