DERTIENDE EDITIE
3-13 aug
Amsterdam Stenen Hoofd
18-21 aug
Utrecht Vechtclub XL
25-27 aug
Arnhem
Nieuwe Havenweg 23
Donker is de nacht, de film gaat beginnen. Tijd voor Pluk de Nacht ®. Wat hebben creatieve initiatieven als Pluk de Nacht®, IDFA®, Nederlands Film Festival ®, Het Gouden Kalf ®, Amsterdam Dance Event®, Tropenmuseum® en Rijksmuseum® met elkaar gemeen? Het zijn allemaal door de juristen van de Merkplaats® geregistreerde merken. Bescherming van creativiteit begint bij de Merkplaats®.
HERENGRACHT 227, AMSTERDAM
DEMERKPLAATS.NL
|
CREATIVE IP LAWYERS
Auteursrechtbeheer
Jouw ideeën…
ongelimiteerd vastleggen
en delen
voor weinig
Pluk de Nacht, het leukste openlucht filmfestival van Nederland, vertoont deze zomer voor de dertiende keer de beste nationale en internationale speelfilms en documentaires die (nog) niet zijn uitgebracht in de bioscoop. Niet alleen aan het Amsterdamse IJ, waar het allemaal begon, maar ook in Utrecht en Arnhem. Het festival opent met Illegitimate, over een hecht gezin dat in morele crisis verkeert. De issues die aan bod komen zijn in het huidige RoemeniĂŤ urgent, maar zullen ook bij Pluk, na afloop aan de bar, voer voor discussie bieden. Ook dit jaar mengt Pluk de Nacht de vertoning van films onder de sterrenhemel met kunst, (interactieve) installaties en feestjes.
Redactie Joost Broeren KEES Driessen Hugo Emmerzael Nicole SantĂŠ Ontwerp cover Bart Geelen
foto: Erwin Verbruggen
Vormgeving magazine Jurriaan Esmeijer Met dank aan Jeroen Vernooij Jacob van Niftrik Eline van Haastrecht Veerle Snijders
Stichting Pluk de Nacht Postbus 51181 1007 ED Amsterdam info@plukdenacht.nl redactie@plukdenacht.nl www.plukdenacht.nl
Shorts Night: Push and Pull De films in het Pluk-programma worden met zorg, liefde, expertise, saamhorigheid, ernst en een tikkeltje publieksgevoel samengesteld. Dat geldt niet alleen voor de speelfilms, maar zeker ook voor alle kortfilms, die te zien zijn als voorfilm óf op de Shorts Night in Amsterdam en Utrecht. Nee, maak je geen zorgen, de Shorts Night draait dit jaar heus niet om de push/pull-strategieën uit de marketingwereld. Pluk gaat graag het marktdenken voorbij. Want zeg nou zelf: aantrekken en afstoten, is dat niet waar zo ongeveer het hele leven uit bestaat? Dat wordt direct duidelijk als je er bijvoeglijk naamwoorden van maakt. ‘Aantrekkelijk’ en ‘afstotelijk’ dus. Aantrekkelijkheid is de basis voor al het leven op aarde: zonder aantrekking geen voortplanting. Maar juist de mensen die je het meest aantrekkelijk vindt, kunnen jou ook het hardst afstoten. Kijk maar naar het lesbische stel in de komische short Partners, die elkaar al kibbelend aantrekken en weer afstoten. Ondertussen is dat afstotelijke ook van vitaal belang om het leven vatbaar te houden. Als een zoon zijn vader in A Reasonable Request een, nou ja, tamelijk afstotelijk voorstel doet, benadrukt
dat in al zijn ranzigheid ook hoe nuttig maatschappelijke taboes soms zijn. Om over de ruft in The Procedure nog maar niet te spreken.
ZEG NOU ZELF: AANTREKKEN EN AFSTOTEN, IS DAT NIET WAAR ZO ONGEVEER HET HELE LEVEN UIT BESTAAT? Maar deze krachten gaan verder dan liefde en lust. Neem de aantrekkingskracht én afstotelijkheid van het digitale leven, die in HyperReality en I Follow You tot in het extreme worden doorgevoerd. En welk stadsmens is het leven in de hectiek op een zeker moment niet zat? Zeker ’s zomers, als de warmte (hopelijk voor Pluk) als een verstikkende deken over de daken hangt. Pas buiten de stad, met enige afstand, kun je dan weer de aantrekkingskracht daarvan gaan zien, zoals een jong stel uit Istanboel in de korte film Cosmorama ondervindt. JB
Baden Baden
RACHEL LANG | BELGIË, FRANKRIJK | 96’
De meest monumentale gebeurtenis in deze prettig meanderende dramakomedie is de verbouwing van een badkamer. Deze film gaat dan ook niet over grote zaken, maar juist over kleine gebaren en het belang dat deze in iemands leven kunnen hebben. Dat een verbouwing een klein hoogtepunt kan opleveren, zegt veel over deze film van Rachel Lang. Maar het zegt nog meer over het leven van hoofdpersonage Ana, een tomboy die een wel erg ‘onmonumentaal’ leven leidt.
WAAROM ZOU JE WORTELTJES EN ERWTEN NIET MET KETCHUP ETEN? WAAROM ZOU JE NIET WEER MET JE EX DATEN? WAAROM ZOU EEN VROUW GEEN DOUCHE KUNNEN INSTALLEREN? Het begint er allemaal mee dat zij haar nog enigszins interessante bijbaantje als chauffeur voor een filmproductie kwijtraakt. Als ze de hoofdrolspeelster pas een uur te laat de set op rijdt, wordt ze vriendelijk verzocht te vertrekken. Of ze alleen de peperdure huurPorsche nog even terug wil brengen. Die auto komt daar nooit terecht: in een opstandig moment scheurt Ana
ermee terug naar Straatsburg (ook de geboorteplaats van regisseur Rachel Lang, trouwens). Daar probeert ze haar leven een nieuwe richting op te sturen. Ana is een rebel in vermomming, een ogenschijnlijk stille, jonge vrouw die rebelleert tegen allerlei kleine en grote ideeën. Het idee dat je worteltjes en erwten niet met ketchup kan eten. Het stigma dat je niet meer met je ex kan daten. Het cliché dat een vrouw geen douche kan installeren. Dat zijn de dingen die Ana eenmaal terug in Straatsburg doet, en die dingen hebben een grotere betekenis dan je misschien denkt. Ana is namelijk bezig met het vormgeven van haar leven en het zoeken naar haar identiteit. In een extra wild moment rijdt ze vijftig kilometer te hard op de snelweg (en ze rijden al zo hard in Duitsland!) terwijl ze meezingt met de radio: “Ik ben klaar met mijn Moulinex, ik ben unisex!” HE
Chevalier
ATHINA RACHEL TSANGARI | GRIEKENLAND | 105’
Zes kerels onder elkaar op een luxe jacht. Dus wat krijg je dan? Juist ja: competitie, elkaar de vliegen afvangen, kijken wie de langste heeft. Helemaal als één van hen oppert een spel te doen. Het spel wie de Beste in Alles is. De makers zelf willen er natuurlijk niets van weten – zo gaat dat als critici ergens een labeltje op plakken. Maar toch: de films die de laatste jaren vanuit Griekenland de filmwereld overspoelden, hebben iets gemeenschappelijks. Ze grijpen een herkenbare situatie, en voeren die in onderkoelde beelden vol droog acteerwerk tot in absurdistische extremen door. Met die vergroting leggen ze even hilarisch als pijnlijk confronterend bloot hoe belachelijk de menselijke aard en onze sociale conventies soms zijn.
Amerika het onafhankelijke filmvak had afgekeken bij Richard Linklater. Vervolgens maakte ze Attenberg, die een resoluut vrouwelijke stem aan de gekke golf toevoegde. En nu is er Chevalier, een testosteronrijke vrouwenfilm met alleen maar mannen in beeld.
De ‘Greek Weird Wave’ wordt het genoemd, vanwege dat onderkoelde absurdisme. In het Nederlands allitereert het bovendien lekker: de Griekse Gekke Golf. Yorgos Lanthimos is de bekendste maker: zijn doorbraakfilm Dogtooth was de eerste film in de stroming, en met zijn recente succes The Lobster maakte hij er een internationale tsunami van. Na Lanthimos komt Tsangari. Zij produceerde Dogtooth, nadat ze in
Zes mannen, om precies te zijn, op zo’n typisch mannenreisje. Luxe jacht op de Egeïsche zee, beetje vissen, goed eten, stoer doen op de jetski. Totdat hun onderlinge competitie (met als inzet een zegelring, oftewel de ‘chevalier’) alles gaat beheersen. Dan neemt het spel wie de Beste in Alles is al snel véél te serieuze vormen aan. Belachelijk, absurdistisch mannengedrag, dus, maar een héél klein beetje uitvergroot.
ABSURDISTISCHE UITVERGROTINGEN LEGGEN EVEN HILARISCH ALS CONFRONTEREND BLOOT HOE BELACHELIJK DE MENSELIJKE AARD EN ONZE SOCIALE CONVENTIES ZIJN.
JB
Continuity
OMER FAST | DUITSLAND | 85’
Videokunstenaar Omer Fast maakt films in loops. Als je twee van die loops door elkaar lust, krijg je een lemniscaat: zo’n liggende acht die eindeloos in zichzelf overloopt. Het begint met een vader, een moeder, en een zoon die terugkeert van een oorlog. En dan wordt het weird. In november verschijnt Remainder van Omer Fast in de Nederlandse bioscoop. Volgens de persmap is dat ‘de eerste speelfilm van videokunstenaar Fast’. Klopt niet. Eerst was er al Continuity. Maar we zullen het ze niet kwalijk nemen: deze film is zo obscuur dat hij niet eens een eigen IMDb-pagina heeft.
DE FILM IS EEN PUZZEL ZONDER OPLOSSING: WAT WAAR IS, IS VERANDERLIJK, EN STEEDS AFHANKELIJK VAN WAT ERVOOR KWAM, EN WAT VOLGT. Dat komt: eigenlijk is Continuity niet één film, maar twee. Eerst was er, in 2012, de korte film Continuity. Een loop van 40 minuten, waarin twee Duitse ouders keer op keer wachten op hun zoon die terugkeert van een oorlog in wat oogt als het MiddenOosten. In 2015 maakte Fast hier een soort van vervolg op: Spring, opnieuw een loop van 40 minuten, maar nu
gemaakt voor vijf schermen, waarin we diezelfde zoon als tiener zien. Beide werden gemaakt als videokunst, en voornamelijk vertoond in galeries. Voor deze speelfilmversie husselt Fast die twee loops door elkaar. Het resultaat is een puzzel zonder oplossing: wat waar is, is veranderlijk, en steeds afhankelijk van wat ervoor kwam, en wat volgt. Misschien is jenga een betere metafoor: alle blokken samen vormen een geheel, en hoe meer blokjes je eruit trekt om het te snappen, hoe groter de kans is dat alles instort. Klinkt misschien ingewikkeld en academisch allemaal, maar zo voelt het niet. Het voelt meer als een soort kermisrit: telkens als je denkt dat je op vaste grond staat, zakt hij onder je voeten weg. Dat is een beetje duizelingwekkend, maar ook adembenemend spannend. JB
Free Fall (Szabadesés) GYÖRGY PÁLFI | HONGARIJE | 80’
György Pálfi hoort in Nederland vertoond te worden, zo simpel is het. Zijn films zijn altijd verrassend, om niet te zeggen verbijsterend. Maar niet onecht. Want willen we niet allemaal wel eens terug de baarmoeder in? Of van het dak springen? Nou dan. Zie jezelf zitten op een strandstoel op het Stenen Hoofd. Achter het scherm staat de Stenen Silo. Een door mensenhanden gecreëerde rots. Bovenop het dak zie je een dametje staan. Zwarte schaduw tegen een donkerende lucht.
problemen. Iemand zou een baby het liefst weer terug stoppen. Iemand wil seks hebben zonder vies te worden. Iemand ziet als enige de olifant in de kamer (een rund, in dit geval). En nog veel meer, dat ik hier niet wil verklappen (maar er is seks en geweld).
WE ZIEN ALLERLEI VERHALEN IN ALLERLEI STIJLEN, EN IN ZIJN GEBREK AAN BEPERKING BETOONT GYÖRGY PÁLFI ZICH MEESTERLIJK.
We zien het in allerlei stijlen, tot een Koreaanse sitcom aan toe. In zijn gebrek aan beperking betoont de Hongaarse regisseur György Pálfi zich meesterlijk. Kijk even de trailers van zijn eerste twee films, Hukkle en Taxidermia, en je snapt: je kunt vooraf niet weten wat je zult gaan zien en het ziet er hoe dan ook goed uit.
Ze stapt eraf. Ze valt langs de ene verdieping na de andere, waar mensen doorgaan met leven alsof er niets aan de hand is. Ze landt met een klap. Boodschappen rollen weg. Stilte. En dan staat ze langzaam weer op en schuifelt ze terug het gebouw in. De lift is stuk. Ze neemt de trap en stommelt naar boven. Alsof dit allemaal onderdeel is van haar dagelijkse sleur. Maar al die mensen op al die verdiepingen hebben ook hun
Net als Pluk voelt de wereld van Pálfi – een wereld net buiten de realiteit, bijna niet te geloven (maar je moet wel, want je bent er), tijdelijk, absurd en toch vertrouwd – vaak echter dan die wazige droom die we de werkelijkheid noemen. KD
Fukushima, mon amour DORIS DÖRRIE | DUITSLAND | 108’
Wat moet een clown in het door een atoomramp geruïneerde gebied rond Fukushima? Het lijkt misschien het begin van een slechte mop. Maar bij de Duitse filmmaakster Doris Dörrie is het het uitgangspunt voor een melancholieke overdenking over het verwerken van trauma. In het eerste deel van Fukushima, mon amour zien we de hoofdpersoon, de jonge Duitse Marie, enkel in haar clowns-make-up. Voor het goede doel Clowns4Help (gebaseerd op Clowns Without Borders, waarvan directeur Moshe Cohen in een bijrol te zien is) reisde ze naar Japan, om daar op te treden voor de mensen die hun huizen verloren in de nucleaire ramp in Fukushima.
DE FILM WERD DAADWERKELIJK IN HET RAMPGEBIED GEDRAAID, MET CONSTANT EEN GEIGERTELLER IN DE AANSLAG. Vijf jaar na de ramp lijkt de tijd te hebben stilgestaan in het gebied rond de kernreactor. De toplaag van de door straling aangetaste grond is weliswaar afgeschraapt, maar de vuilniszakken vol aarde staan er nog, hoog opgestapeld in keurige rijtjes. En al is een groot deel van het gebied door de overheid weer
veilig verklaard, het lijkt nog mijlenver weg voor het echt weer bewoonbaar is. De Duitse regisseuse Doris Dörrie heeft een nauwe band met Japan. Ze maakte al meerdere films in het land, en ze reisde er naar eigen telling meer dan vijfentwintig keer heen. De ramp bij Fukushima ging haar dan ook aan het hart. Maar haar in indringend zwartwit geschoten film – die overigens daadwerkelijk in het rampgebied werd gedraaid, met constant een geigerteller in de aanslag – gaat over veel meer. Marie torst zo haar eigen trauma’s met zich mee. Die vallen weliswaar in het niet bij wat de mensen in Fukushima te verduren hebben gehad, maar persoonlijk trauma is nu eenmaal niet relatief. Pas als zij met de bejaarde geisha Satomi dieper het stralingsgebied in trekt om iets te herbouwen, kan ook haar eigen verwerking beginnen. JB
Illegitimate (Ilegitim) ADRIAN SITARU | ROEMENIË | 89’
Schuif gezellig aan bij de familie Anghelescu. Nou ja, gezellig: we zijn nog niet begonnen of de verwijten en onthullingen vliegen ons om de oren. Waarbij abortus nog maar één van de issues is. Met steeds de onuitgesproken vraag: wat vind jij? Zo moeilijk is dat Roemeens niet. Ilegitim betekent illegitiem, tegen de wet. Maar is dat hetzelfde als immoreel – imoral? Luister naar de vader, als zijn kinderen hem ermee confronteren dat hij, als arts onder de Ceaușescu-dictatuur, vrouwen die om een abortus vroegen heeft aangegeven bij de autoriteiten. In zijn verdediging schiet hij heen en weer tussen recht en moraal. Hij is
NIKS ‘VROUWEN AANGEVEN’ – ABORTUS VOORKOMEN! tegen abortus, dus hij staat nog steeds achter zijn handelen. Niks ‘vrouwen aangeven’ – abortus voorkomen! Maar hij verschuilt zich ook achter de toenmalige wet (inmiddels is abortus in Roemenië legaal). De (volwassen) kinderen weten niet wat ze erger vinden: dat hun vader informant was, of dat hij het nooit eerder heeft verteld. Er volgt een felle ruzie, die ontspoort in een morele
chaos. Want wat als je hoort dat je eigen abortus ooit is overwogen? Als je zelf voor de keus wordt gesteld? Als het jouw ouder, jouw kind betreft? De vader zag het niet als zijn probleem als een vrouw in het illegale circuit belandde – en laat de allergruwelijkste en allerbeste illegale-abortusfilm nu ook Roemeens zijn: 4 maanden, 3 weken en 2 dagen van Cristian Mungiu uit 2007. Die behoort, net als Ilegitim, tot de Nieuwe Roemeense Cinema. Altijd hyperrealistisch geacteerd en urgent. Tegelijk is Ilegitim anders. Eerdere Roemeense films toonden vooral het failliet van de maatschappelijke instellingen. Ilegitim gaat over morele vragen die overal gelden. Inclusief issues die niet alleen ‘in het huidige Roemenië’ onmogelijk zijn, zoals iemand verzucht in de film, maar ook, vermoed ik, na afloop aan de bar bij Pluk de geesten zullen splijten. KD
Je me tue à le dire (Death by Death) XAVIER SERON | BELGIË, FRANKRIJK | 90’
Stilistische en absurdistische visie op het Oedipuscomplex, verpersoonlijkt door Michel Man, wiens symbiotische relatie met zijn moeder zo ver gaat, dat hij ervan overtuigd is dat hij haar ziekte heeft overgenomen. Met alle (on)denkbare drama van dien. Michel Man is een man. Hij heeft de leeftijd van een man en ziet eruit als een man. Maar in feite is hij een groot kind in het lijf van een man. Dat wordt duidelijk in vijf hoofdstukken, die vooral gaan over zijn moeder, de vrouw die hem als ziekelijke baby een jaar lang zoogde om te zorgen dat hij alle belangrijke stoffen in overvloed binnen zou krijgen (en niet ophoudt dat te benadrukken). Het verklaart wellicht zijn obsessie voor borsten – niet alleen die van vrouwen, maar ook die van hemzelf.
MICHELS BEZORGDHEID OVER ZIJN ZIEKE MOEDER UIT ZICH NIET ALLEEN IN OVERDREVEN AANDACHT VOOR HAAR, MAAR OOK IN BIZARRE HYPOCHONDRIE. Ondanks zijn weigering zich volwassen te gedragen – zijn parttime baan bij huishoudelijke-artikelenwinkel Electrochic heeft niet veel om het lijf – heeft Michel een vriendin, Aurélie, met wie hij samenwoont. Zijn leven lijkt op rolletjes te lopen, tot zijn moeder ziek wordt. Michels bezorgdheid uit
zich niet alleen in overdreven aandacht voor zijn eigenwijze moeder, maar ook in bizarre hypochondrie, waardoor hij langzaam maar zeker steeds verder van de realiteit afdrijft. Het verhaal van de pathologisch chocolademelk drinkende Michel wordt verteld in vijf hoofdstukken, waarin in vaak absurdistische fragmenten de verhoudingen worden geschetst tussen hem en de belangrijkste mensen in zijn leven: zijn moeder, zijn vriendin en zijn collega en vriend Darek. De film is geschoten in stijlvol zwartwit, de dialogen zijn puntig, de scènes zorgvuldig gekadreerd en begeleid door vrolijke deuntjes, die de zwaarte van de gebeurtenissen ontkennen. Anders dan Michel zelf, die zich met volle overgave in het drama van zijn leven stort, met alle verwoestende gevolgen van dien. Toch blijft Je me tue à le dire een lichtvoetige, stijlvaste film, met heerlijk geschmier, veel katten en een dansje hier en daar. NS
Mom and Me
KEN WARDROP | VERENIGD KONINKRIJK | 77’
Ze zijn succesvol zakenman, stoere cowboy, oorlogsveteraan, drugsverslaafde gevangene of geslepen advocaat. Mannen uit Oklahoma, de ‘meest mannelijke’ staat van de Verenigde Staten. Allemaal hebben ze een zwakke plek: hun moeder. Ze vertellen erover aan de telefoon, als ze bellen naar het lokale praatprogramma van Joe, die ook vertelt over de band met zijn overleden moeder. Behalve aan de telefoon zien we de mannen samen met hun moeders, stuk voor stuk sterke, uitgesproken persoonlijkheden, die paardrijden, schieten, schaken of door de straat scheuren in hun auto.
BRONKO, EEN GROTE, ZWARE KEREL, PAST HOEDEN MET ZIJN MOEDER EN VERTELT MET ENIGE GÊNE HOE ZE HEM IN POSTKAARTEN ‘LITTLE ERNEST’ NOEMT. De mannen beschrijven hun moeders, hoe ze hun – niet altijd evidente – liefde hebben ervaren, wat hun moeder voor hen betekent en hoe ze haar zullen missen. Zo is er Bronko, een grote, zware kerel, die hoeden past met zijn moeder en met enige gêne vertelt over hoe ze hem in postkaarten altijd ‘little Ernest’ noemt. En Shad, die in een rolstoel zit en door zijn moeder
gepusht wordt deel te nemen aan sportwedstrijden. Ondertussen onderhoudt ze hem tijdens het aandoen van zijn voetprotheses over de valkuilen van chatsites. Niet alle liefde is even vanzelfsprekend, blijkt ook uit de gesprekken tussen Corey, Luke en Jefferson, met en over hun moeders. Zij hadden te maken met ‘tough love’ of een gebrek aan affectie, wat hun levens heeft getekend – de gesprekjes voor de camera zijn veelzeggend in hun ongemak. Het zijn gestileerde, korte en indringende portretjes die veel zeggen over de moeders, misschien nog meer over de zoons – waarvan sommige zich er niet voor schamen een moederskindje te zijn – en het meest over die bijzondere band tussen de twee. En het toont de overweldigend grote invloed van een moeder, die voor elke man de belangrijkste vrouw in zijn leven is. NS
Mother (Ema)
KADRI KÕUSAAR | ESTLAND | 89’
Een zwartkomische misdaadthriller in huiselijke sfeer. Moeder Elsa luistert aan de deur naar de monologen die het bezoek afsteekt tegen haar zoon Lauri, die na een schietpartij in coma ligt. Langzaam maar zeker vallen de puzzelstukjes in elkaar. Kadri Kõusaar maakte eerder Magnus (2007) en The Arbiter (2013). Magnus draaide al op Pluk. Pluk is trouw. Net als moeder Elsa, die centraal staat in Mother, Kõusaars nieuwste film. Dienstbaar draagt Elsa de zorg voor haar zoon Lauri, een twintiger die na een raadselachtige schietpartij op zijn oude slaapkamer in coma ligt.
die belast is met het onderzoek, en Elsa tussen neus en lippen door meedeelt dat Lauri bakken met geld had opgenomen. Lauri’s vriendin, met wie hij een huis zou gaan kopen. Zijn minnares. Een vriend met wie hij een raadselachtige zakendeal had, en die nu dat verdwenen geld goed zou kunnen gebruiken.
Zo’n schietpartij is niet bepaald iets dat elke dag gebeurt in dit kleine Estlandse dorpje. En dus is haar gezin ineens het middelpunt van de aandacht, geheel tegen de zin van de schuchtere Elsa en haar brommerige echtgenoot, die enkel nog in commando’s tegen zijn vrouw praat. Zij is dag en nacht in touw om Lauri schoon, gevoed en verzorgd te houden.
ELSA’S LEVEN IS NIET VEEL GROTER MEER DAN HAAR HUIS EN HAAR TUIN, MAAR INTUSSEN KOMT DAAR WEL HET HELE DORP VOORBIJ OM HUN HART TE LUCHTEN.
Haar leven is niet veel groter meer dan haar huis en haar tuin, maar intussen komt daar wel het hele dorp voorbij. Het hoofd van de middelbare school waar Lauri werkte. De politieman
Een voor een luchten ze hun hart tegen Lauri, die niets lijkt te horen en in ieder geval niets terugzegt. En Elsa luistert aan de deur hun intieme monologen af. Zo komen we, samen met haar, langzaam steeds meer te weten over hoe en waarom Lauri neergeschoten werd. JB
ZIE WWW.PLUKDENACHT.NL VOOR DE VOORFILMS
FILMPROGRAMMA AMSTERDAM 03
VOORFILM
ILLEGITIMATE (ILEGITIM)
NL PREMIÈRE
04
VOORFILM
BADEN BADEN
NL PREMIÈRE
05
VOORFILM
FREE FALL (SZABADESÉS)
NL PREMIÈRE
06
VOORFILM
JE ME TUE À LE DIRE
NL PREMIÈRE
07
VOORFILM
WILD
08
VOORFILM
THE PLEASURE IS MINE (EL PLACER ES MÍO)
09
VOORFILM
CONTINUITY
NL PREMIÈRE
10
VOORFILM
FUKUSHIMA, MON AMOUR
NL PREMIÈRE
11
SHORTS NIGHT: PUSH AND PULL
12
VOORFILM
SAINT AMOUR
13
VOORFILM
CHEVALIER
WO AUG DO AUG
VR AUG
ZA AUG ZO AUG
MA AUG DI AUG WO AUG DO AUG
VR AUG
ZA AUG
ADRIAN SITARU | ROEMENIË | 89’
RACHEL LANG | BELGIË, FRANKRIJK | 96’
GYÖRGY PÁLFI | HONGARIJE | 80’
XAVIER SERON | BELGIË, FRANKRIJK | 90’
NICOLETTE KREBITZ | DUITSLAND | 97’
ELISA MILLER | MEXICO | 94’
OMER FAST | DUITSLAND | 85’
DORIS DÖRRIE | DUITSLAND | 108’
NL PREMIÈRE
BENOÎT DELÉPINE, GUSTAVE KERVERN | FRANKRIJK, BELGIË | 101’
ATHINA RACHEL TSANGARI | GRIEKENLAND | 105’
FILMPROGRAMMA UTRECHT 18
SHORTS NIGHT: PUSH AND PULL
19
VOORFILM
TANGERINE
20
VOORFILM
ILLEGITIMATE (ILEGITIM)
21
VOORFILM
MOTHER (EMA)
DO AUG
VR AUG
ZA AUG ZO AUG
SEAN BAKER | VERENIGDE STATEN | 88’
ADRIAN SITARU | ROEMENIË | 89’
NL PREMIÈRE
KADRI KÕUSAAR | ESTLAND | 89’
FILMPROGRAMMA ARNHEM 25
VOORFILM
THIS SUMMER FEELING
26
VOORFILM
MY REVOLUTION
NL PREMIÈRE
27
VOORFILM
MOM AND ME
NL PREMIÈRE
DO AUG
VR AUG
ZA AUG
MIKHAËL HERS | FRANKRIJK, DUITSLAND | 106’
RAMZI BEN SLIMAN | FRANKRIJK | 80’
KEN WARDROP | VERENIGD KONINKRIJK | 77’
My Revolution (Ma révolution) RAMZI BEN SLIMAN | FRANKRIJK | 80’
De veertienjarige, van oorsprong Tunesische Marwann heeft één doel: erbij horen op zijn Parijse middelbare school. Maar met beatbox-trucjes alleen schopt hij het nooit tot de hogere sferen rondom droommeid Sygrid. Vanuit Parijs kijken drie generaties in Marwanns Tunesische familie toe hoe de Arabische Lente in hun thuisland oplaait. Marwanns moeder kijkt machteloos toe en popelt om er voor haar land in crisis te zijn. Opa kan het niet zo veel schelen. Net als Marwann is hij bezig met andere dingen. Opa wil zich weer jeugdig voelen, Marwann wil zich juist ouder voordoen. De veertienjarige jongen zit net op dat punt van zijn leven dat hij een duidelijk doel voor ogen heeft: het hart van Sygrid winnen. En daarvoor heb je meer nodig dan flauwe grappen en beatbox-trucjes. Op de middelbare school lijkt Marwann die onzichtbare afstand tussen anonimiteit en populariteit maar niet te kunnen overbruggen. Totdat zich een onverwachtse kans voordoet: Marwann komt onbedoeld op de voorpagina van een groot Frans dagblad als boegbeeld van de Franse aanhangers van de Arabische Lente. Hij is eindelijk iemand. Marwann is activist en protesteren, dat is heel cool en volwassen toch?
Het is duidelijk dat regisseur en scenarist Ramzi Ben Sliman veel sympathie heeft voor Marwann, maar dat betekent niet dat de jonge puber het alleen maar makkelijk heeft. Door zich steeds enthousiaster als activist
HET HART WINNEN VAN JE DROOMMEID? DAARVOOR HEB JE MEER NODIG DAN WAT FLAUWE GRAPJES EN BEATBOX-TRUCJES. te profileren, geeft hij de verkeerde signalen af aan zijn moeder. Zij ziet ineens de kans schoon om familie en al mee te nemen naar Tunesië en echt een verschil te maken. Hoe kan Marwann van zijn nieuwe populariteit genieten als hij in Tunesië moet protesteren? Zo gaat de film niet alleen over het bluffen en opscheppen waarmee pubers zich ontplooien, maar ook over de daaruit volgende momenten, waarin ze moeten leren leven met hun onverstandige beslissingen. HE
The Pleasure Is Mine (El placer es mío) ELISA MILLER | MEXICO | 94’
Het is voor velen een droom in deze politiek en economisch onzekere tijden: terug naar de basis, een simpel leven, dicht bij de natuur. Het jonge Mexicaanse stel Rita en Mateo gaat ervoor. Maar al snel blijkt dat afzondering niet het beste in hun relatie boven brengt. Elisa Miller windt er in haar tweede speelfilm geen doekjes om: El placer es mío opent met een tamelijk expliciete seksscène. Het verklaart direct de titel van de film: Rita en Mateo hebben het duidelijk naar hun zin samen, dol op het geven en nemen van elkaars plezier. Speels en verliefd, zo begint het, met Rita en Mateo afgezonderd in hun idyllische huis midden in de Mexicaanse natuur. Jammer van al dat onverwachte bezoek. Rita’s conservatieve moeder spreekt haar dochter kastijdend toe, omwille van de veelbelovende carrière die zij in de stad achter zich liet. En Mateo’s aantrekkelijke, flirterige nicht brengt deze onrustige man het hoofd op hol. In subtiele scènes toont Miller fragmenten uit dit bescheiden leven, waarin we langzaam maar onherroepelijk de scheurtjes zien ontstaan. Scheurtjes die voor velen herkenbaar zullen zijn: misschien zijn de twee wel iets te vroeg gaan
samenwonen, en Rita’s kinderwens staat lijnrecht tegenover Mateo’s zwijgzaamheid en bindingsangst. Gaandeweg legt de film bloot hoe lust ons leven beheerst, verborgen onder een flinterdun oppervlak van genegenheid en goede manieren. Daarbij steunt Miller op het fenomenale spel van haar twee hoofdrolspelers,
GAANDEWEG LEGT DE FILM BLOOT HOE LUST ONS LEVEN BEHEERST. die ook intensief meedachten over het scenario (dat Miller overigens ontwikkelde bij het bij het Binger Filmlab in Amsterdam). Fausto Alzati – eigenlijk geen acteur maar dichter – houdt Mateo sympathiek, ondanks zijn botte, boerse en soms ronduit agressieve gedrag. En Flor Eduarda Gurrola is als Rita het emotionele hart van de film, een meisje met een goedlachse schil die maar net haar melancholische kern bedekt. JB
Saint Amour
BENOÎT DELÉPINE, GUSTAVE KERVERN | FRANKRIJK, BELGIË | 101’
Benoît Delépine en Gustave Kervern zijn terug op Pluk. Na Aaltra en LouiseMichel ook nu weer een vreemde roadmovie met droge, trieste humor en fantastische acteurs: Gérard Depardieu en Benoît Poelvoorde als boerenvader en -zoon op wijntocht. Gustave Kervern en Benoît Delépine maakten eerder Aaltra (2004), LouiseMichel (2008), Mammuth (2010) en Le grand soir (2012). Aaltra en LouiseMichel draaiden al op Pluk. Pluk is trouw. Net als Kervern en Delépine, die graag met dezelfde acteurs werken. In Mammuth was hun hoofdpersoon Gérard Depardieu. In Le grand soir Benoît Poelvoorde. In Saint Amour zijn ze het allebei.
HET IS MOEILIJK TE RIJMEN MET ZIJN LOMPE PUBLIEK-POLITIEKE PERSONA, MAAR ALS ACTEUR SPEELT BIJNA NIEMAND ZO KLEIN ALS DEPARDIEU. Saint Amour is misschien wel hun liefste film. Depardieu en Poelvoorde zijn vader en zoon – totaal geloofwaardig. Twee losers die proberen te bonden tijdens een slecht geïnformeerde wijntocht door Frankrijk. En hoe subtiel, hoe subtiel spelen die twee...! Het is moeilijk te rijmen met zijn lompe publiek-politieke persona, maar als acteur speelt bijna niemand zo klein,
zo totaal ingeleefd als Depardieu. Een delicate reus, die zijn rollen belichaamt tot in zijn oogharen. Poelvoorde is meer de clown, en altijd al geweest, maar wel de subtielste die ik ken. Als je hem ’s nachts zou zien staan zwaaien op een verlaten kerkhof zou het gewoon grappig zijn. Kervern en Delépine kunnen casten: Saint Amour zit ook vol sterke bijfiguren – want die kom je onderweg tegen, in een roadmovie. Met een paar mooie vrouwenrollen, die gevoelsmatig misschien te kort duren, maar dankzij de actrices (Chiara Mastroianni, Céline Sallette, Ana Girardot) toch impact hebben. Al behandelen de heren de vrouwen niet altijd goed. Waarbij seksuele frustratie en overmatig alcoholgebruik... afijn, je weet. Het kan ook wel eens plat worden, daardoor, de spanning kan wegzakken. Maar als dat gebeurt, hoef je alleen maar in te zoomen op de gezichten van Depardieu en Poelvoorde. Wat een acteurs. KD
Tangerine
SEAN BAKER | VERENIGDE STATEN | 88’
De meest zomerse en explosieve Kerstfilm ooit. Want op de straten in en rond Hollywood kleurt de zonsondergang het hele jaar door feloranje – vandaar de titel. Op Kerstavond razen twee transgender vrouwen door de achterbuurten van L.A. Tangerine werd geheel gefilmd op de iPhone 5s. Drie iPhones, om precies te zijn, uitgerust met een nieuw prototype lens-adapter, wat software van een paar dollar, en een houder om het beeld te stabiliseren. That’s all, folks. Deze beeldschone film werd gemaakt met een apparaatje dat we vrijwel allemaal dagelijks in onze broekzakken hebben.
eeuw, over twee transgender vrouwen aan de zelfkant van tinseltown. Sterker nog: als Tangerine iets bewijst, is het wel dat (de beloftes van de digitale revolutie ten spijt) een meesterwerk als dit even onbereikbaar en uniek blijft, hoe toegankelijk de middelen om het te maken ook zijn.
DE STIJL PAST NAADLOOS BIJ DE INHOUD: BEAUTY ON A BUDGET IN DE HOOFDSTAD VAN DE WERELDWIJDE SCHOONHEIDSINDUSTRIE.
Nog belangrijker: de stijl past in dit geval naadloos bij de inhoud. Ook de transgender prostituees Sin-Dee en Alexandra maken er het beste van met hun zeer beperkte middelen: beauty on a budget in de hoofdstad van de wereldwijde schoonheidsindustrie.
Die ultra-low-budget productie is hetgeen waarover rondom Tangerine het meest wordt gesproken – regisseur Sean Baker maakte zijn film zo ongeveer voor het budget waar Michael Bay zijn tandenstokers van koopt. Maar dat is verre van het meest interessante aan deze springerige, taboedoorbrekende, emotionerende screwball-komedie voor de 21ste
In de eerste en laatste scènes van de film zien we de twee samen in intieme momenten – in een donutshop waar ze een zoetigheid delen, en in een wasserette waar ze het gruis van de wereld proberen af te schrobben. In de kleine anderhalf uur daartussen razen ze, soms samen maar vaker los van elkaar, door L.A., op zoek naar wraak, lust, liefde en erkenning. JB
This Summer Feeling MIKHAËL HERS | FRANKRIJK, DUITSLAND | 106’
In de zomer van zijn leven verliest dertiger Lawrence zijn vriendin Sasha. In de jaren daarop probeert hij in drie opeenvolgende zomers, in drie verschillende steden haar dood te verwerken, samen met Sasha’s zusje Zoé. De film begint in Berlijn, waar Lawrence en Sasha onbekommerd gelukkig het leven van creatieve dertigers leven. De plotselinge dood van de levenslustige Sasha maakt een einde aan de vanzelfsprekendheid van het bestaan en heeft een grote impact op zowel Lawrence als Sasha’s jongere zus Zoé. Elk op hun eigen manier proberen ze om te gaan met de leegte die Sasha achterlaat.
HUN IN HERINNERINGEN EN WEEMOED GEDRENKTE ONTMOETINGEN SPELEN ZICH AF IN DE BIOTOPEN VAN EEN NIEUWE GENERATIE WERELDBURGERS Gedurende drie zomers in drie steden – Berlijn, Parijs en New York – worden de twee gevolgd bij hun zoektocht naar nieuwe zekerheden. Daarbij worden ze geholpen door hun gedeelde liefde voor Sasha en voor het leven. Ze lopen elkaar voortdurend tegen het lijf in de zonovergoten steden, steeds een stap verder op weg naar herstel. Soms lijkt
er even iets op te vlammen, maar voor er iets kan gebeuren, scheiden hun wegen zich weer. Hun in herinneringen en weemoed gedrenkte ontmoetingen spelen zich af in de biotopen van een nieuwe generatie wereldburgers, die overal een thuis en gelijkgestemden vinden. Er wordt veel tijd en aandacht besteed aan het beschrijven van de plekken waar ze zich bevinden, de mensen die hen omringen, de sociale omgeving waarin ze zich bewegen. Het zijn plaatsen waar ze omringd worden door liefde en hoop, die elk op de loer liggend cynisme in de kiem smoren. Het camerawerk, de terloopse dialogen en de muziek creëren een sfeer van dromerige zomers, waarin alles mogelijk is en de wereld open ligt. De film is ook een sfeervolle ode aan drie iconische, moderne metropolen, die hun waarde vooral ontlenen aan hun bijzondere geschiedenis. NS
Wild
NICOLETTE KREBITZ | DUITSLAND | 97’
Een destillaat van Roodkapje en Roman Polanski’s Repulsion, maar dan voor de 21ste eeuw. Het is deze keer onze heldin Ania die de wolf vangt, om vervolgens een seksuele relatie met het beest te ontwikkelen. Wie zegt dat sprookjes voor kinderen zijn? In Roman Polanski’s Repulsion (1965) sluit de getraumatiseerde Carol zich op in haar appartement om zich af te zonderen van een door mannen gedomineerde wereld. Een dood konijn – eigenlijk bedoeld om op te eten – geeft het verloop van tijd aan: elke dag dat Carol zich langer van de buitenwereld afsluit, valt af te lezen aan het langzaam ontbindende karkas.
ZE VANGT DE WOLF, BRENGT HEM NAAR HUIS EN GAAT EEN RELATIE MET HEM AAN DIE AL SNEL EEN SEKSUELE DIMENSIE KRIJGT. Nicolette Krebitz verwijst in haar tweede speelfilm Wild expliciet naar Polanski’s klassieker. Ook haar hoofdpersoon Ania sluit zich op in haar appartement – inclusief dood konijn – en ook zij wil zich in eerste instantie distantiëren. Weg van de wereld waar mannen de boel bepalen: ze werkt als IT-specialist, maar in de praktijk is
ze niet veel meer dan een veredelde secretaresse voor baas Boris. Maar Ania is een totaal ander personage dan Carol, lang niet zo passief en hulpeloos. Vanaf het moment dat ze in het parkje naast haar stadse appartementencomplex een wolf ziet, vindt Ania een nieuwe drive om haar leven op de schop te gooien. Ze vangt de wolf, brengt hem naar huis en gaat een relatie met hem aan die al snel een seksuele dimensie krijgt. Krebitz zoekt de grenzen op van wat we in onze samenleving als “seksueel gezond” beschouwen, en gooit daar nog wat schepjes bovenop, maar maakt wel altijd begrijpelijk hoe Ania ervan kan genieten. Kan ze nog terug naar haar oude leven? Of geeft ze alles op voor een nieuw leven met haar nieuwe partner, in het wild? HE
foto: Marlies Derkman
Kunstprogramma
PLUK DE NACHT I.S.M. EDDIE THE EAGLE MUSEUM Deze zomer strijkt Eddie the Eagle Museum — een museum zonder muren, zonder vaste openingstijden en zonder vaste collectie — weer neer bij Pluk de Nacht Amsterdam. Verwonder je op het festivalterrein over een verrassend kunstprogramma. Zo bouwt Arthur van Beek zijn installatie-performance Rocky uit en plaatsen Victor Engbers en Ina Smits
met een enorm sculptuur de wereld op het Stenen Hoofd in een ander perspectief. Bekijk alle projecten (ook de kunstprojecten in Utrecht en Arnhem) via www.plukdenacht.nl.
Pluk MINI
EEN DAG VOOR DE KLEINTJES Zondag 7 augustus is het Stenen Hoofd tussen 14:00 en 17:00 uur van de kleine mensen tijdens de tweede editie van Pluk MINI. Er zijn zitzakken om op te springen, een strandje om op te spelen, er is gratis ranja voor alle mini’s, veel lekkers om op te knabbelen en een avontuurlijk programma voor alle kindjes van 2 t/m 12 jaar. Op het grote doek in de tent vertoont Pluk doorlopend de wonderschone animatiefilmpjes van Picknick met Taart over meneer en mevrouw Hond die overheerlijke taarten hebben gebakken voor een picknick maar er plots achter komen dat al het lekkers verdwenen is.
Naast de Pluktent kunnen de kleintjes oortjes en snuitjes knutselen met kunstcollectief Hotmamahot en Neeltje neemt alle mini’s en de dieren uit Picknick met Taart mee op yoga-avontuur. Zie www.plukdenacht.nl voor het volledige programma. VS
Steven Spielberg Meesterverteller
Zijn 20 beste films
8 juli t/m 31 augustus 2016 EYE FILMMUSEUM AMSTERDAM
eyefilm.nl/spielberg
EYE_SPIELBERG_AD_PLUKDENACHT.indd 1
06-07-16 11:02
16/27 november 2016
www.idfa.nl
International Documentary Film Festival Amsterdam IDFA
@IDFA
FESTIVALINFORMATIE 3-13 aug
Amsterdam Stenen Hoofd
18-21 aug
Utrecht Vechtclub XL
HOE LAAT BEGINT DE FILM? Zodra het begint te schemeren – rond 21 uur – begint de voorfilm. De hoofdfilm begint als de zon onder is. Wees op tijd om zeker te zijn van een plekje! Het terrein gaat ’s middags al open, net als de bar en het terras.
HOE KOM IK AAN EEN ZITPLEK? Om verzekerd zijn van zo’n mooie strandstoel, kun je vooraf reserveren via www.plukdenacht.nl. In ruil voor een gereserveerde strandstoel vraagt Pluk een donatie (vanaf 3 euro). Jouw donatie maakt het festival mogelijk! Zijn er online geen stoelen meer te krijgen? Geen zorgen, op het terrein zelf zijn vaak nog strandstoelen en andersoortige zitjes te vinden. Om warm te blijven kan je ook een dekentje huren.
25-27 aug
Arnhem
Nieuwe Havenweg 23
EN ALS HET REGENT? De show gaat altijd door! Weer of geen weer. Als de regen met bakken uit de hemel valt, gaat de filmvertoning binnen verder.
IS ER IETS TE ETEN EN DRINKEN? Zeker! Pluk zorgt voor een gevulde bar en er zijn voldoende smakelijke hapjes verkrijgbaar bij een aantal eettentjes op het festivalterrein.
EN NA DE FILM? Er is iedere avond tijd om met een drankje na te praten (bij een vuurtje). En ook de nachtclub van het festival, Klup de Nacht, zal deze zomer haar deuren openen en bezoekers uitnodigen een dansje te komen maken.
Houd www.plukdenacht.nl in de gaten voor meer info.
PLUK DE NACHT WORDT MOGELIJK GEMAAKT DOOR