TWAALFDE EDITIE
5-15 aug
20-22 aug
26-29 aug
Amsterdam
Arnhem
Utrecht
Stenen Hoofd
Nieuwe Havenweg 23
Werkspoorkathedraal
foto: Lennert Dickhoff
Annie M.G. Schmidt vertelde eens dat ze nog nooit een kind was tegengekomen dat zich afvroeg hoe Pluk het toch deed. Een kleuter die op zichzelf woont in de Petteflet, en dan ook nog een kraanwagen bestuurt. Dat kan niet lang goed gaan, zou je denken. Nog afgezien van de organisatorische rompslomp, zoals het betalen van wegenbelasting, de huur en het onderhoud, zijn er allerlei praktische dingen waarvan je je af kan vragen of het verstandig is om die over te laten aan een kleuter in zijn eentje. Eigenlijk mag het een wonder heten dat de Raad voor de Kinderbescherming nooit heeft ingegrepen. Maar niemand maakt zich ergens zorgen over. Zo is het ook een beetje met de naamgenoot van Pluk. Want dat het ieder jaar weer goed gaat bij het mooiste openluchtfilmfestival van Nederland is eigenlijk een wonder. Al die zomeravonden met honderden mensen in de openlucht naar films kijken die anders niet in Nederland waren uitgekomen. Als de schemering valt, begint de voorfilm, dan de hoofdfilm en als de aftiteling langsrolt blijkt het ongemerkt nacht te zijn geworden. Zo vanzelfsprekend als de nacht invalt, zo zorgeloos verlopen de avonden, en niemand die zich druk maakt over de vraag hoe dat kan. Pluk bestaat niet om geld te verdienen, maar om filmliefhebbers te trakteren op magische avonden. Toch is het goed om te weten dat Pluk de Nacht alleen kan bestaan dankzij een grote groep vrijwilligers. Vandaar dat de bezoekers soms ook even de handjes laten wapperen als er met strandstoelen moet worden gesjouwd, en dat het aan te moedigen is om een beetje geld uit te geven op het festivalterrein, zodat er ook volgend jaar weer films en nachten geplukt kunnen worden. Eigenlijk moet je een keer zelf langskomen bij Pluk, om van de nachten en de films te genieten en je geen moment af te vragen hoe zo iets magisch al die jaren heeft kunnen bestaan... Micha Wertheim Cabaretier en samen met Paulien Cornelisse initiatiefnemer van Echt Gebeurd. Bij Echt Gebeurd vertellen mensen op een klein podium mooie, bijzondere of grappige verhalen over iets dat ze zelf hebben meegemaakt.
Shorts Night: No Age Like the Third Age De films in het Pluk-programma worden met zorg, liefde, expertise, saamhorigheid, ernst en een tikkeltje publieksgevoel samengesteld. Dat geldt niet alleen voor de speelfilms, maar zeker ook voor alle kortfilms, die te zien zijn als voorfilm óf op de Shorts Night in Arnhem en Utrecht. Of we nou willen of niet: ouder worden we allemaal, elke dag een beetje. Als we geluk hebben, halen we de negentig. Maar dat is toch niet altijd een onverdeeld genoegen, tonen de verzamelde kortfilms op deze Shorts Night. EEN AVOND VOL KORTE FILMS OVER LANGE LEVENS. WEERBARSTIG, LIEF, OF MELANCHOLISCH. Er worden de laatste jaren zo veel films over pensionado’s gemaakt, dat al over een ‘grijze golf’ wordt gesproken. Cynici zien er vooral de gehaaidheid van de filmindustrie in, die zich realiseert dat de baby boomers met pensioen gaan en dus geld én tijd te besteden hebben. Maar Pluk houdt niet van die cynici. Wij zeggen: de oudere had eigenlijk altijd al centraal moeten staan in de film. Juist die voorliefde voor jeugdige wulpsheid en glanzend vernis is enkel winstbejag. Gehaaide producenten en
studiobazen vinden nu al ruim honderd jaar telkens weer het nieuwste jonge talent om uit te buiten - van Annabeth Gish via Audrey Hepburn naar Shailene Woodley. Maar het hart van de cinema legt juist bij de oudere. Als geen andere kunstvorm kan film immers omgaan met het verstrijken van de tijd. Film is het verstrijken van de tijd - vastgelegd, stilgezet en soms heel even teruggedraaid. En dus: een avond vol korte films over lange levens. Net als de korte voorfilms die de rest van het festival te zien zijn, tonen ze de volle breedte van de filmkunst. De ene film weerbarstig, de volgende juist lief, of melancholisch. Een enkeling van de tachtig- of negentigplussers die we in de films zien, is er eigenlijk al klaar mee, en bereid zich enkel nog voor op wat uiteindelijk altijd komen gaat. Sommigen zijn meewarig observerend, met blikken die alles al gezien hebben. Maar meestal zijn ze actiever dan ooit, in de bloei van hun leven. JB
PLUK DE NACHT & IDFA DOCLAB PRESENTEREN:
The { } And Interactive Live Cinema Event TOPAZ ADIZES, NATHAN PHILLIPS | VERENIGDE STATEN | 90’
Voor alle duidelijkheid: The { } And is een website, en ook een korte film. Maar dat is niet wat je bij Pluk voor je kiezen krijgt. Hier is The { } And, in de woorden van makers Nathan Phillips en Topaz Adizes, een ervaring. Wat herinner je je nog van onze eerste ontmoeting? Hoe heb ik je onlangs teleurgesteld? Welke van mijn onhebbelijkheden vind je het leukst? Heb je met mij de beste seks van je leven? En wat zou je doen als ik vreemd zou gaan? EEN VELD VOL LIEFDESKOPPELS, SMACHTENDE SINGLES, OUDERS MET KINDEREN EN VRIENDENGROEPEN Zomaar een greep uit de 412 verschillende vragen die Phillips en Adizes voorlegden aan 30 koppels voor hun interactieve project The { } And. Koppels als in stelletjes, maar ook ouders en kinderen, beste vrienden of exen. Elk tweetal kreeg een speciaal voor hen uitgezochte set vragen en de opdracht om die aan elkaar te stellen. Zonder dat ze vooraf wisten wat de vragen zouden zijn, en met drie camera’s op ze gericht. De enige regel: elke vraag moet gesteld worden, maar ze hoefden niet per se antwoord te geven.
Het resultaat is een website waar de bezoeker op basis van een paar tamelijk willekeurige vragen (“beslis je met je hoofd of je hart?” of “is geld bedoeld om rente te vangen of om te laten rollen?”) een persoonlijke film van pakweg anderhalve minuut voorgeschoteld krijgt, met bij hem of haar “passende” fragmenten. Vervolgens kun je naar hartelust verder browsen langs de koppels en vragen. Maar op Pluk gaat er dus iets anders gebeuren. Want op zo’n veld vol liefdeskoppels, smachtende singles, ouders met kinderen en vriendengroepen, gaat “interactief” ineens iets héél anders betekenen dan online. Wat precies? Dat moet je gewoon zelf komen bekijken. Of nee: meemaken, en mee maken. De ingrediënten zijn in ieder geval simpel: koppels, vragen, een publiek en grenzeloze eerlijkheid. Want juist waar het conflict ligt, kun je een diepere intimiteit bereiken, stellen de makers - als je maar communiceert. JB
Der Bunker
NIKIAS CHRYSSOS | DUITSLAND | 85’
Debuterend regisseur Nikias Chryssos verstopt maatschappijkritiek in een bizarre mix van uiteenlopende genres. Sci-fi, b-horror en arthouse botsen frontaal op elkaar in Der Bunker, en uit de smeulende resten ontstaat een even humoristisch als verontrustend relaas over opgroeien en onderwijs. Het is alsof Chryssos het geadopteerde zoontje is van Alex van Warmerdam en David Lynch. Zijn strak gestileerde decors en omineuze belichting zorgen voor een onheilspellende sfeer. Ondertussen worden aan het simpele en absurde verhaal van zijn film grootse thema’s opgehangen als kindermishandeling, het schoolsysteem en de druk om te presteren die de volwassen wereld op kinderen legt. DE ACHTJARIGE KLAUS KRIJGT NOG BORSTVOEDING EN OOGT VERDACHT VEEL ALS EEN VOLWASSEN MAN. Een student (Pit Bukowski) wil in alle rust aan zijn wetenschappelijke theorieën werken en huurt daarom een kamer bij een gezin dat in het bos woont. Maar het uitzicht op een meer waarmee ze adverteren blijkt een foto aan de muur en hun huis een ondergrondse bunker. Ook binnen het gezin is het niet helemaal pluis. Zo krijgt de achtjarige Klaus (Daniel
Fripan) nog borstvoeding van zijn moeder, en oogt hij ook nog eens verdacht veel als een volwassen man. En dat allemaal op commando van Heinrich, een buitenaards opperwezen dat zich op een vrij uitzonderlijk plekje verschuilt. De film ontwikkelt zich als een nachtmerrie, waarbij Chryssos de angsten en onzekerheden van zowel ouder als kind vertaalt naar pakkende cinema. In dit unieke universum heerst de droomlogica, en dus kijkt de student een beetje verbaasd maar blijft hij gewoon meedraaien in het huishouden. Verder en verder wordt hij meegezogen in vaagheden, tot hij uiteindelijk de taak krijgt om Klaus les te geven zodat deze ooit president van Amerika kan worden. Een onmogelijke opgave, met een nog onmogelijker einddoel. Maar na al die moeilijkheden en ellende komt uiteindelijk toch het moment dat het kind het nest verlaat. Met een twist. Want ook loslaten is eng. SG
El Cinco
ADRIÁN BINIEZ | URUGUAY, ARGENTINIË, DUITSLAND, FRANKRIJK, NEDERLAND | 100’
Patón is 35 en professioneel voetballer in de C-klasse. Na een overtreding wordt hij voor acht wedstrijden geschorst. Drie maanden niet schitteren op het veld, kan zijn carrière dat wel hebben? El Cinco is een bitterzoet drama over de frustratie van kansen die je uit handen glippen. Regisseur Adrían Biniez neemt je mee in de arena van het spel, de spanning op het veld. De aanvoerdersrol zit Patón daar als gegoten, maar nu mag hij die dus tijdelijk niet uitvoeren. Biniez legt de focus niet bij de bal, maar bij het innerlijke duel van zijn hoofdpersoon: het gevecht tussen zijn trots en een nieuwe toekomst. Want aan de zijlijn wordt Patón langzaamaan duidelijk dat roem noch het grote geld hem gegund zullen zijn. Met hulp van zijn vrouw Ale probeert hij zich een nieuw leven voor te stellen. BINIEZ LEGT DE FOCUS NIET BIJ DE BAL, MAAR BIJ HET INNERLIJKE DUEL VAN ZIJN HOOFDPERSOON: HET GEVECHT TUSSEN ZIJN TROTS EN EEN NIEUWE TOEKOMST. Biniez baseerde zijn tweede speelfilm deels op zijn eigen ervaringen. Toen hij in 2009 zijn debuut Gigante maakte, speelde een vriend van hem, een profvoetballer, zijn laatste wedstrijden.
Terwijl de regisseur een nieuwe wereld betrad, nam zijn leeftijdsgenoot juist afscheid van de levensstijl die hij sinds zijn jeugd had gehad. Dat is waar El Cinco over gaat: hoe ga je om met het einde van een wereld, met zijn routines, codes en rituelen? Een stomerij openen? Een bezorgservice of een lingerieboetiek? Bij gebrek aan kapitaal ziet Patón in dat hij in zichzelf moet investeren. Maar hiermee laat Biniez ook zien dat Patón nu pas echt voor zichzelf kiest, en voor volwassenheid. De spanning van het voetbalveld wordt gespiegeld als Patón terug naar de schoolbanken gaat: de worsteling met zijn wiskundeexamen, en hoe hij daar hulp bij moet durven vragen om iets nieuws op te bouwen. El Cinco boeit door, naast zijn pogingen om zichzelf opnieuw uit te vinden, ook Patóns onrust en agressie in beeld te brengen. NH
Hin und weg (Tour de Force) CHRISTIAN ZÜBERT | DUITSLAND | 95’
Wat doe je, wanneer je als geslaagde dertiger te horen krijgt dat je vanwege een erfelijke, zeer kwaadaardige ziekte, na een snelle onttakeling binnenkort zult sterven? Dan neem je het lot in eigen hand en ga je dat, fietsend en omringd door geliefde naasten, tegemoet. Dertiger Hannes heeft besloten dat hij zijn leven laat beëindigen - hij heeft bij zijn vader gezien wat de slopende werking is van de agressieve spierziekte waaraan ook hij lijdt. Daarom bepaalt hij waar de jaarlijkse fietstocht met zijn hechte vriendengroep heen zal leiden: dit jaar is de (voor hem definitieve) eindbestemming Oostende, de plek waar hij een afspraak voor euthanasie heeft. WAT IS ER ECHT BELANGRIJK? EN WAT WIL JE UIT HET LEVEN HALEN? De tocht begint gezellig, maar dan weet (op de vriendin van Hannes na) nog niemand van de achterliggende reden. Er wordt gefietst, gelachen, gegeten, gedronken. En iedereen bedenkt voor een ander een ‘trybefore-you-die’ ervaring. Een gangbang, parachutespringen, wiet scoren. Dingen waar je niet meer aan toekomt wanneer je eenmaal vastzit in de molen van een degelijk leven. De uitdagingen krijgen een extra dimensie wanneer Hannes en
vriendin Kiki onthullen waarom de reis in Oostende eindigt. De schok zet de verhoudingen even op scherp, maar uiteindelijk wordt persoonlijk ongemak opzij gezet voor Hannes’ laatste missie, en het vooruitzicht van een onvermijdelijk naderende dood geeft alles wat er nog gebeurt diepte en glans. Het onderweg zijn door een vaak beeldschoon decor en het absurdisme van de uitdagingen verlenen het in potentie zware drama de nodige lichtheid. De focus blijft op de vragen die iedereen die geconfronteerd wordt met de eindigheid van het leven zich stelt: wat is er echt belangrijk? En wat wil je uit het leven halen? Tegelijkertijd wordt duidelijk hoe gemakkelijk de grote thema’s raken ondergesneeuwd door het triviale van alledaagse beslommeringen. En dat dat ook niet erg is. Al met al een louterende reis, die je het beste kunt maken in goed gezelschap. En met een grote box tissues bij de hand. NS
Matar a un hombre (To Kill a Man) ALEJANDRO FERNÁNDEZ ALMENDRAS | CHILI | 82’
Ondanks een Grote Juryprijs in Sundance en de prijs van Nederlandse filmjournalisten op het Rotterdamse filmfestival durfde geen Nederlandse distributeur het aan om Matar a un hombre een bioscooprelease te geven. Op Pluk krijgt de film wat hij verdient: een groot doek voor een groot publiek. Het is een van de doelen van Pluk: films opvangen die door de mazen van het systeem heen glippen. Die ergens in de keten van maker tot vertoner onterecht buiten de boot vallen. Nu is niet elke Pluk-titel even geschikt voor een bredere release – soms zijn ze te uitzonderlijk. Bij Pluk op hun plek, op een gewone woensdagavond in de bioscoop vrij kansloos. EERZAME BURGERMAN, ONVEILIGE BUURT, BENDES, STRAATOVERVAL, VROUW EN KINDEREN LASTIGGEVALLEN Maar met Matar a un hombre hebben Nederlandse distributeurs écht een film laten liggen. Met enorme beheersing en economie vertelt de Chileense regisseur Alejandro Fernández Almendras een universeel en tijdloos verhaal. Een sprookje van het traditionele, wrede soort, dat tegelijkertijd aansluit bij het huidige maatschappelijk gespannen tijdsgewricht, in Chili
kennelijk evenzeer als in Nederland. Steekwoorden: eerzame burgerman, onveilige buurt, bendes, straatoverval, vrouw en kinderen lastiggevallen, de bureaucratische obstakels van het recht, en wat dan te doen? Als een Zuid-Amerikaanse achterneef van Michael Haneke en Krzysztof Kieślowski confronteert Almendras de kijker met diens beperkte en onbetrouwbare morele kompas – terwijl hij zijn hoofdpersoon (en dus ons) tegelijkertijd nauwelijks een keuze laat. Dwingend neemt hij de kijker aan de hand, stap voor stap, van het een komt het ander, nog even volhouden, en wie A zegt komt via B en de rest uiteindelijk bij Z. We zien de hoofdpersoon regelmatig van voren. De man zegt niet veel, maar des te meer lezen we zijn gedachten. Huis, wijk, ziekenhuis, politiebureau, rechtbank, bos: alles ademt één sfeer, vormt één wereld met één doel en geen uitweg. Leuk? Nee, natuurlijk niet. Maar wel goed. KD
Nasty Baby
SEBASTIÁN SILVA | VERENIGDE STATEN, CHILI | 100’
Zo ziet progressief (aanstaand) ouderschap eruit anno 2015: een interraciaal kunstenaars-homostel probeert samen met een alleenstaande vrouw, een kind te krijgen. Regisseur Sebastian Silva husselt deze ingrediënten tot een ingetogen dramatische komedie met een fantastische twist. Latino-kunstenaar Freddy (gespeeld door Silva zelf) wil samen met zijn Afro-Amerikaanse vriend Mo (Tunde Adebimbe) een kind. De logische surrogaatmoeder is beste vriendin Polly (Kristen Wiig). De film begint wanneer het drietal te horen krijgt dat Freddy’s zaad niet goed genoeg is voor de verwekking van een kind. Mo is de volgende in rij, maar lijkt zelf niet overtuigd van die optie.
vaak geestige dialogen, waarin op natuurlijke en onnadrukkelijke wijze de thema’s van ons moderne leven voorbij komen: het alternatieve gezin, interraciale relaties, uitgesteld ouderschap en de gevolgen van de onttakelende zorgzame samenleving. Maar wie denkt dat hiermee de zoveelste aangenaam voortkabbelende tekening van hip leven in de Eerste Wereld is gemaakt, heeft het mis.
Ondertussen probeert Freddy een niet al te veelbelovend en tikje verontrustend project, waarin hij een baby speelt, van de grond te krijgen; wordt er bezoek gebracht aan de sceptische familie van Mo; zijn er gezellige bijeenkomsten met een soms minder gezellige afloop; en wordt de toch al beperkte zelfbeheersing van Freddy op de proef gesteld door Bishop, een verwarde man die op de meest bizarre tijden zijn bladblazer in werking stelt. Silva filmt alles in een losse, documentaire stijl, in veelal geïmproviseerde scènes, met puntige,
IN DE PUNTIGE DIALOGEN KOMEN OP ONNADRUKKELIJKE WIJZE DE THEMA’S VAN ONS MODERNE LEVEN VOORBIJ. Want de film krijgt een op zijn minst zeer verrassende en duistere wending, gevoed door een explosief mengsel van goed en slecht nieuws en een ongelukkig getimede grap. De boze ‘real world’ dringt letterlijk de broze geluksbubbel van deze Brooklynhipsters binnen en brengt daarbij onvermoede kanten van zijn bewoners naar boven. NS
The Reaper
ZVONIMIR JURIC | KROATIË, SLOVENIË | 98’
Een veld in de nacht, tjirpende krekels en het klikken van hakken. Mirjam staat met haar auto langs de kant van de weg. Niemand in de buurt, behalve een vreemde boer die midden in de nacht nog aan het oogsten is. Kan ze die man vertrouwen? Heeft ze een keus? Mirjam is een vrouw van de stad. Dat zie je gelijk: haar hakken klik-klakken puntig op de ruwe grond van het Kroatische plattenland. Een tractor inklimmen is voor haar een flinke uitdaging. Maar ja: haar auto staat aan de kant van de weg met een lege benzinetank, en de enige persoon in de weidse omgeving die haar kan helpen is de starre boer Ivo, die midden in de nacht nog aan het oogsten was. MIRJAM IS BLIJKBAAR IN HET SOORT DORP AANGEKOMEN WAAR IEDEREEN ELKAAR KENT, INCLUSIEF DE MEEST DUISTERE GEHEIMEN. “Heeft Ivo je gebracht?”, vraagt de jongen van het benzinestation. Mirjam is blijkbaar in het soort dorp aangekomen waar iedereen elkaar kent. Inclusief elkaars meest duistere geheimen, zo blijkt als de jongen haar bezorgd uitlegt dat Ivo twintig jaar
geleden een vrouw heeft verkracht. Wat doe je dan? Ieder ander zou waarschijnlijk met de zorgzame benzinepompbediende meegaan, terug naar de auto en wegwezen, maar Mirjam duikt terug in Ivo’s tractor, die grillig afsteekt tegen het nachtelijk Kroatië. Doet ze het uit medelijden of uit beleefdheid? Ziet zij misschien iets in Ivo wat de anderen in de omgeving niet kunnen zien? Hoe dan ook: haar keuze zet een reeks dramatische gebeurtenissen op gang in Zvonimir Juric’s The Reaper. De jongen van het benzinestation haalt hulp bij vrienden, familie en politie, terwijl Mirjam het meest ongemakkelijke kopje thee van haar leven drinkt met een man die haar misschien gaat verkrachten. Het zinnetje “zonder suiker is het beter” klonk nog nooit zo gevaarlijk. HE
ZIE WWW.PLUKDENACHT.NL VOOR DE VOORFILMS
FILMPROGRAMMA AMSTERDAM WO AUG
05
VOORFILM
VICTORIA
DO AUG
06
VOORFILM
EL CINCO
VR AUG
07
VOORFILM
DER BUNKER
NL PREMIÈRE
ZA AUG
08
VOORFILM
NASTY BABY
NL PREMIÈRE
ZO AUG
09
VOORFILM
SUPERWELT
NL PREMIÈRE
MA AUG
10
VOORFILM
THE REAPER
DI AUG
11
VOORFILM
MATAR A UN HOMBRE (TO KILL A MAN)
WO AUG
12
VOORFILM
THE WOLFPACK
DO AUG
13
VOORFILM
THE {} AND INTERACTIVE LIVE CINEMA EVENT
VR AUG
14
VOORFILM
SAM KLEMKE’S TIME MACHINE
ZA AUG
15
VOORFILM
HIN UND WEG (TOUR DE FORCE)
OPENINGSFILM - VOORPREMIÈRE
SEBASTIAN SCHIPPER | DUITSLAND | 140’
ADRIÁN BINIEZ | URUGUAY, ARGENTINIË | 100’
NIKIAS CHRYSSOS | DUITSLAND | 85’
SEBASTIÁN SILVA | VS, CHILI | 100’
KARL MARKOVICS | OOSTENRIJK | 120’
ZVONIMIR JURIC | KROATIË, SLOVENIË | 98’
ALEJANDRO FERNÁNDEZ ALMENDRAS| CHILI | 82’ VOORPREMIÈRE
CRYSTAL MOSELLE | VS | 80’
TOPAZ ADIZES, NATHAN PHILLIPS | VS | 90’
MATTHEW BATE | AUSTRALIË, VS | 90’
CHRISTIAN ZÜBERT | DUITSLAND | 95’
NL PREMIÈRE
FILMPROGRAMMA ARNHEM EL CINCO
DO AUG
20
VR AUG
21 SHORTS NIGHT: NO AGE LIKE THE THIRD AGE
ZA AUG
22
VOORFILM
VOORFILM
ADRIÁN BINIEZ | URUGUAY, ARGENTINIË | 100’
DER BUNKER
NIKIAS CHRYSSOS | DUITSLAND | 85’
FILMPROGRAMMA UTRECHT THE WOLFPACK
WO AUG
26
DO AUG
27 SHORTS NIGHT: NO AGE LIKE THE THIRD AGE
VR AUG
28
VOORFILM
NASTY BABY
ZA AUG
29
VOORFILM
MATAR A UN HOMBRE (TO KILL A MAN)
VOORFILM
CRYSTAL MOSELLE | VS | 80’
SEBASTIÁN SILVA | VS, CHILI | 100’
ALEJANDRO FERNÁNDEZ ALMENDRAS | CHILI | 82’
Sam Klemke’s Time Machine MATTHEW BATE | AUSTRALIË, VERENIGDE STATEN | 90’
Bijna dertig jaar lang filmde Sam Klemke ieder jaar een nieuwjaarsboodschap, waarin hij het afgelopen jaar van zijn leven onder de loep nam. Regisseur Matthew Bate gaat ermee aan de haal, en vermengt het met een oude documentaire over het ruimteveer Voyager. En ja, dat slaat écht ergens op. In 1977 begon Klemke als frisgeschoren tiener aan zijn videodagboek, vol branie en levenslust, klaar om de wereld te veroveren. Maar al op zijn 23ste verzucht hij: “My life is a fucking mess.”
met filmen was ook het jaar dat het ruimteveer Voyager de hemel in werd geschoten, met aan boord een gouden HOOGDRAVENDE IDEALEN IN DE RUIMTE VERSUS EEN MISLUKT, MAAR HERKENBAAR, LEVEN HIER OP AARDE
Het wordt er de volgende decennia meestal niet beter op. Toch houdt hij vol, jaar in jaar uit. Terwijl zijn baard voller wordt en dan weer af wordt geschoren, zijn buik uitzet en weer slinkt, vriendinnen komen en gaan, en zijn hoop op een showbizzleven vervliegt. Hij heeft zich geschikt in zijn carrière als rondreizend straatkarikaturist wanneer hij in 2011 een korte montage van zijn dagboeken op YouTube zet en het filmpje viral gaat.
schijf waarop de grootste prestaties van de mensheid waren gevat: symfoniën, schilderijen, wiskunde, taal. Een visitekaartje aan de ruimte. Bate snijdt een Franse documentaire over de Voyager door het materiaal van Klemke, en de botsing is hilarisch: de hoogdravende idealen vervat op de gouden schijf, versus het prutserige (maar voor de meesten van ons herkenbaardere) leven van Klemke hier op aarde.
Regisseur Matthew Bate, die na het zien van het YouTube-filmpje toestemming van Klemke kreeg om een film uit het materiaal te smeden, heeft grotere ambities dan die simpele tijdreis. Het jaar dat Klemke begon
Een tip: blijf gewoon zitten tot het eind. Dat zal je toch wel willen, want door al zijn depressieve neigingen heen is Klemke een zeer innemend gastheer. Maar pas in het laatste kwartier van de film valt écht het kwartje. JB
Superwelt
KARL MARKOVICS | OOSTENRIJK | 120’
Gabi heeft last van de huismoederblues. Werken, schoonmaken, koken, werken. Hoe kan je daar ooit gelukkig van worden? Geen wonder dat Gabi ineens stemmen gaat horen en haar normale leventje in de steek laat. In Karl Markovics’ Superwelt zitten buitensporig veel van bovenaf geschoten weidse shots. Ze geven een soort goddelijke blik op het kleine Oostenrijkse dorpje waar Gabi haar vaste ritueeltjes uitvoert. Het is eigenlijk een goddeloos leven; net zo’n rechtlijnige sleur als de lopende band van de kassa waar ze in de supermarkt achter zit. Ondertussen blijft de wasmachine ook maar moeilijk doen. Het is om gek van te worden. Geen wonder dat ze stemmen gaat horen. Wij horen ze niet, maar zoals zij het terloops beschrijft aan haar vriendin klinkt het nogal grimmig: “Waarom besta je?”, vragen ze, of ze manen haar: “Ga weg”, of zelfs: “Vermoord je buren.” En op een gegeven moment betrapt Gabi zichzelf erop dat ze te veel naar die stemmen luistert. Pardoes schenkt ze een pot thee leeg over tafel, terwijl ze aandachtig de diepte in staart. Of ze negeert de mensen om haar heen volkomen terwijl ze vage woorden
murmelt. En steeds vaker knijpt ze er tussenuit. “Even wandelen”, stamelt ze als ze haar huishoudelijke taken verlaat en zich afzondert in de natuur. Wat hebben die stemmen voor haar in petto? Die vraag kan niemand voor haar beantwoorden, terwijl hij wel steeds zwaarder gaat wegen. Op deze manier leven gaat immers niet. WIJ HOREN ZE NIET, MAAR DE STEMMEN DIE GABI HOORT ZIJN NOGAL GRIMMIG: “VERMOORD JE BUREN”, DRAGEN ZE HAAR OP Filmliefhebbers zullen regisseur Karl Markovics misschien wel eens voorbij hebben zien komen: hij was één van Harvey Keitels celgenoten in Wes Andersons The Grand Budapest Hotel en speelde jarenlang Ernst Stockinger in Commissaris Rex. Met Superwelt maakte hij zijn tweede film. Even geestig als vreemd, even ernstig als luchtig. De huismoederblues is zelden zo goed verfilmd. HE
Victoria
SEBASTIAN SCHIPPER | DUITSLAND | 140’
Eén Spaanse serveerster, één nacht in Berlijn en één ononderbroken take, zonder cuts. Vier vrienden, één o nee twee gejatte auto’s, een club, een dak, een parkeergarage. Twee uur later is Victoria’s leven volledig ondersteboven gehaald en binnenstebuiten gekeerd. Een hele film in één take – gefilmde tijd is verstreken tijd, in real time dus – dat fascineert, als vorm. In eerste instantie omdat het een hoop gedoe is, productioneel gezien - zeker wanneer de personages, en dus de hele crew achter de camera, flink wat kilometers afleggen, zoals in Victoria. Dan is het spannend of, en hoe het is gelukt. De Duitse regisseur Sebastian Schipper maakt daar handig gebruik van door ook inhoudelijk de spanning langzaam op te voeren. Zo gaan vorm en inhoud hand in hand. VIER VROLIJKE VRIENDEN ONTMOET, HET DAK OPGEGAAN, AUTO GEJAT, IN EEN CREEPY PARKEERGARAGE BELAND Het is zeker niet de eerste film die dit doet. Toen Hitchcock in 1948 de thriller Rope maakte, duurden filmrollen maximaal tien minuten en moest hij om de indruk van een enkele take te geven af en toe slim monteren op bijvoorbeeld een beeldvullende schaduw. In 2002 maakte Aleksander Sokoerov de eerste officiële one
take-film, met dank aan toen nog experimentele digitale techniek: Russian Ark, een droomachtige reis door driehonderd jaar Russische geschiedenis. Stilistisch kun je met een one take-film dus vele kanten op. Victoria gebruikt het om het gevoel van realisme te vergroten en om de kijker naar adem te laten happen: wat is er in die twee uur veel gebeurd! Vier vrolijke vrienden ontmoet, het dak opgegaan, gedronken, geflirt, auto gejat, in een creepy parkeergarage beland – en de rest moet je zelf maar komen zien. Niet extreem veel voor een normale speelfilm, maar wel voor twee aaneengesloten uren in je leven. En bovendien: wat is normaal? Als je erover nadenkt hebben juist gewone speelfilms een vreemde, ongewone manier om te kijken, met elke paar seconden een cut waarin je verspringt in tijd en plaats. Zo is het leven niet. Ons leven is als Victoria: één take. KD
The Wolfpack
CRYSTAL MOSELLE | VERENIGDE STATEN | 80’
Elke scenarist had dit willen bedenken: een immigrant en zijn vrouw besluiten hun kinderen afgeschermd van de boze Amerikaanse buitenwereld groot te brengen. Maar dan wel met zo’n vijfduizend films om te kijken. De werkelijkheid blijkt andermaal vreemder en weerbarstiger dan fictie. Zes langharige jongens en een meisje spelen een scène na uit Reservoir Dogs, gestoken in scherpe pakken en met echt uitziende pistolen in de hand. Ze hebben zeeën van tijd: sinds hun geboorte komen ze de deur nauwelijks uit. Ze worden thuis onderwezen door hun ouders Oscar (van geboorte Peruaan) en Susanne, aanhangers van Hare Krishna en gedreven door de wens voor hun kinderen een paradijs op aarde te scheppen. Vastbesloten zijn gezin te behoeden voor de gevaren van de duivelse stad, houdt Oscar ze opgesloten in hun veel te kleine appartement. Tot één van hen de onweerstaanbare drang naar buiten niet langer kan beheersen. Filmmaker Crystal Moselle ontmoette de Angulo-broers op straat in Manhattan nadat zij hun vrijheid hadden veroverd. Ze filmt het gezin binnen en buiten het overvolle appartement. De zes jongens spenderen het grootste deel
van hun tijd aan het naspelen van hun favoriete films. Decors en rekwisieten worden tot in de kleinste details nagemaakt. Moselle maakt dankbaar gebruikt van het familiearchief, met prachtige opnames van de dartelende jonge kinderen, die nog niets weten van de goede, maar onrealistische bedoelingen van hun ouders. NA VEERTIEN JAAR OPSLUITING EN FILMS ONTDEKKEN DE NEW YORKSE ANGULO-BROERS EINDELIJK DE WERELD. De jongens vertellen openhartig over het gezinsleven, hun angsten, hun dromen en ambities. Ook de moeder komt uitgebreid aan het woord, maar de vader houdt zich zo veel mogelijk schuil. Langzaam wordt duidelijk dat het zo hechte gezin bestaat uit individuen, met elk een eigen beeld van de wereld en hun toekomst. De droom van een vader wordt onttakeld, maar die van zijn kinderen kan eindelijk gestalte krijgen. NS
Kunstprogramma
PLUK DE NACHT ISM HET EDDIE THE EAGLE MUSEUM
Deze zomer strijkt het Eddie the Eagle Museum - een museum zonder muren, zonder vaste openingstijden en zonder vaste inhoud - neer bij Pluk de Nacht Amsterdam. Verwonder je op het festivalterrein over een kunstprogramma dat laveert tussen komische installaties en hoogdravende beeldenkunst. Of doe mee met een van de activiteiten. Hier een greep uit het programma. Volg de Daily Pluk voor de nieuwe projecten. Let’s Kill the Moonshine Reken af met lelijkheid, valse romantiek en mislukte dromen in deze wraak-, martel- en vernietigingskamer gemaakt door Marc Koolen. Shoot your sentimental darlings, make way for the Future!
The Greenbrowner Een zonnebank op zonne-energie. Dé oplossing als je groen wilt bruinen. Bedacht door Bart Eysink Smeets, Meeus van Dis en Steven de Peven. De grand opening vindt plaats op zondag 9 augustus.
De Eddie the Eagle Expeditie Vanuit hun tentenkamp op het Plukterrein gaan de Eagles op zoek naar... gevaar! Je krijgt eerst een gedegen overlevingscursus en gaat dan op pad om Louis Lumière met de gouden ring te vangen. Doe mee als je durft! Voor kinderen, niet voor ouders. Expedities op zondag 9 en zaterdag 15 augustus.
Video Mapping - Nuns with guns 3D interactieve video mapping van Guiliana Video Pirate op de toegangspoort. Als je binnen bent, wil je niet meer naar buiten.
Jef Andrea Viets Museum met vietsexpedities De Viets komt voor in grachten, kanalen en rivieren. Vietsen leven meestal in groepsverband en gedijen het best op een modderige bodem langs de waterkant of onder een brug. Bij de Vietsen Expo kun je zomaar een fraaie Mountainbaars of Batavis bewonderen. Of mee op Viets Safari onder professionele begeleiding van Jef Andrea.
Eddie the Eagle Mini Museum Kijk door de kier van het Eddie the Eagle Mini Museum naar de vieze installatie van Wayne Horse. Nowhere In de schittering van het water licht de installatie Nowhere, Now Here, No Where op. Een project van Nathalie Chambart. Kees de Haan De kamers van Kees de Haan zijn een soort filmsets. Hier wordt geprobeerd om het leven te regisseren.
Winnaar Zilveren Zilv eren Beer OPENINGSFILM
VANAF 27 AUGUSTUS IN DE BIOSCOOP www.septemberfilm.nl
/septemberfilmnl 3gth
Filmprogramma
De komedies van
Woody Allen 9 juli t/m 9 september 2015
“The most important comic talent around” (Groucho Marx)
EYE FILMMUSEUM AMSTERDAM Info & tickets eyefilm.nl/woody
EYE_WOODY_AD_PLUK-2.indd 1
29-06-15 11:56
Pluk de Nacht Samen met Pluk de Nacht presenteert IDFA DocLab op 13 augustus The {} And, een onvergetelijk live event gebaseerd op een van de meest spraakmakende interactieve documentaires van dit moment. Het project beleefde afgelopen IDFA zijn wereldpremière en won later o.a. de World Press Photo Multimedia Award.
Ontdek de beste documentairekunst van het digitale tijdperk bij IDFA’s nieuwe media programma DocLab - van interactieve cinema tot virtual reality, datakunst en documentaire robots. IDFA DocLab In november presenteert IDFA DocLab de nieuwste interactieve installaties, live cinema events en virtual reality projecten tijdens het IDFA Festival. Online zijn nu al 150+ interactieve documentaires te zien op www.idfa.nl/doclab.
IDFA 2015
DocLab Academy I.s.m. met De Brakke Grond organiseert IDFA DocLab jaarlijks een internationaal trainingsprogramma voor digitale documentairemakers, filmmakers en kunstenaars. Meld je aan voor 1 oktober op www.idfa.nl/doclab.
De 28e editie van het Internationale Documentaire Film Festival Amsterdam vindt plaats van 18-29 november op diverse locaties in Amsterdam. Met o.a. 300 films, speciale themaprogramma’s, nieuwe media en de documentaire Top10 van Errol Morris. www.idfa.nl
Donker is de nacht, de film gaat beginnen. Tijd voor Pluk de Nacht ®. Wat hebben creatieve initiatieven als Pluk de Nacht®, IDFA®, Nederlands Film Festival ®, Het Gouden Kalf ®, Amsterdam Dance Event®, Tropenmuseum® en Rijksmuseum® met elkaar gemeen? Het zijn allemaal door de juristen van de Merkplaats® geregistreerde merken. Bescherming van creativiteit begint bij de Merkplaats®.
HERENGRACHT 227, AMSTERDAM
DEMERKPLAATS.NL
|
CREATIVE IP LAWYERS
Auteursrechtbeheer
Jouw ideeën…
ongelimiteerd vastleggen
en delen
voor weinig
COLOFON Redactie Joost Broeren Kees Driessen Hugo Emmerzael Sven Gerrets Nienke Huitenga Nicole SantĂŠ Jeroen Vernooij Ontwerp Jurriaan Esmeijer
Ontwerp cover Bart Geelen Met dank aan Jacob van Niftrik Erwin Verbruggen Eline van Haastrecht Veerle Snijders Renske Diks
Stichting Pluk de Nacht Postbus 51181 1007 ED Amsterdam info@plukdenacht.nl redactie@plukdenacht.nl www.plukdenacht.nl
PLUK DE NACHT WORDT MOGELIJK GEMAAKT DOOR:
FESTIVALINFORMATIE
5-15 aug
Amsterdam Stenen Hoofd
20-22 aug
Arnhem Nieuwe Havenweg 23
HOE LAAT BEGINT DE FILM? Zodra het begint te schemeren – rond 21 uur – begint de voorfilm. De hoofdfilm begint als de zon onder is. Wees op tijd om zeker te zijn van een plekje! In Amsterdam kun je vanaf 15 uur terecht bij de bar en op het terras en vanaf 16 uur kun je ook een hapje eten. In Arnhem en Utrecht zijn de bar en eettentjes open vanaf 17 uur.
HOE KOM IK AAN EEN KAARTJE? Pluk verkoopt geen kaartjes: de toegang is gratis! Je steunt Pluk de Nacht door een drankje te kopen aan de bar of door online een strandstoel te reserveren.
STRANDSTOEL RESERVEREN? Je kunt een strandstoel reserveren via www.plukdenacht.nl. In ruil voor een gereserveerde strandstoel vraagt Pluk een donatie (vanaf 3 euro). Jouw donatie maakt het festival mogelijk! Zijn er online geen stoelen meer te krijgen? Geen zorgen, op het terrein
26-29 aug
Utrecht Werkspoorkathedraal
zelf zijn vaak nog strandstoelen en andersoortige zitjes te vinden. Om warm te blijven kan je ook een dekentje huren. Het wordt zeer gewaardeerd als je de stoel en het dekentje terugbrengt na afloop van de film.
EN ALS HET REGENT? De show gaat altijd door! Weer of geen weer. Als de regen met bakken uit de hemel valt, gaat de filmvertoning binnen verder.
IS ER IETS TE ETEN EN DRINKEN? Zeker! Pluk zorgt voor een gevulde bar en er zijn voldoende smakelijke hapjes verkrijgbaar bij een aantal eettentjes op het festivalterrein.
EN NA DE FILM? In Arnhem en Utrecht is er iedere avond een feestje in Klup de Nacht, de befaamde nachtclub van het festival. In Amsterdam speelt er een bandje na de film en is er op de vrijdagen en zaterdagen feest in Klup de Nacht.
Meer weten? Zie www.plukdenacht.nl voor uitgebreidere informatie over het programma en voor het laatste festivalnieuws.