Αντί Προλόγου Αφηγήματα ΣΥΡΙΖΑ:
Ε
Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς… χειρότερα!
ίναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουμε γίνει ακροατές διαφόρων αφηγημάτων από τις εκάστοτε μνημονιακές κυβερνήσεις, οι οποίες προσπαθούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του ελληνικού λαού, παρουσιάζοντας την αντιλαϊκή τους πολιτική ως μονόδρομο για την έξοδο από τα μνημόνια και για τον ερχομό της λεγόμενης «ανάπτυξης». Η σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έχοντας γράψει αρκετές σελίδες ασύστολης δημαγωγίας, έρχεται, με την αυγή του 2018, με «καινούρια» παραμύθια σε μια προσπάθεια να αποκοιμίσει το λαό, μιλώντας για «πρωτογενή πλεονάσματα», «καθαρή έξοδο από τα μνημόνια και την επιτροπεία», «δίκαιη ανάπτυξη» κ.ο.κ. Όμως, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και έρχεται να ακυρώσει σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα την προσπάθεια αυτή. Πίσω, λοιπόν, από τα παχυλά λόγια περί «κοινωνικοποίησης της ανάπτυξης» και «ανάκαμψης της οικονομίας», ξεπροβάλλουν τα 88 προαπαιτούμενα της 4ης αξιολόγησης (μετά τα 110 της προηγούμενης) και ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα, ανερχόμενο στο 3,5% του ΑΕΠ, μέχρι το 2022. Η οικονομία πρόκειται να ανακάμψει, όχι φυσικά για τα φτωχά και εξαθλιωμένα, πλέον, λαϊκά νοικοκυριά αλλά για τους ξένους επενδυτές που λυμαίνονται τον τόπο και για την ντόπια ολιγαρχία. Για το λαό, η μνημονιακή λαίλαπα που έρχεται, βάζει στο στόχαστρο τις συντάξεις, το ΕΚΑΣ, προβλέπει τη δραστική περικοπή των παροχών αναπηρίας, τη «μεταρρύθμιση» του συστήματος των επιδοτήσεων μεταφορών, την αύξηση των συντελεστών του ΕΝΦΙΑ, τη «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» μέσω της φορολόγησης της μικρής ακίνητης περιουσίας, τη μείωση του αφορολόγητου ορίου, τα «κόκκινα» δάνεια και τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς για το ξεσπίτωμα των λαϊκών νοικοκυριών και την κατάργηση του χαμηλού ΦΠΑ στα νησιά. Όσο για το περιβόητο μεταμνημονιακό «αναπτυξιακό σχέδιο ελληνικής ιδιοκτησίας», γνωστό ως «Εθνική Αναπτυξιακή Στρατηγική 2021», καθόλου «αναπτυξιακό» και καθόλου «ελληνικής ιδιοκτησίας» θα το χαρακτήριζε ακόμα και ο πιο ευκολόπιστος, καθώς ουσιαστικά συνοψίζει τη διαιώνιση του καθεστώτος της εξάρτησης, το περαιτέρω οικονομικό τσάκισμα του λαού και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Συστατικά στοιχεία αυτού του σχεδίου, σύμφωνα με την κυβέρνηση, είναι: α) «η δημοσιονομική και η μακροοικονομική σταθερότητα» (δηλ. η συνέχιση των αντιλαϊκών πολιτικών μέχρι να αποπληρωθεί το 75% των δανείων που πήρε η χώρα κατά την περίοδο των μνημονίων, κάτι που υπολογίζεται ότι θα είναι εφικτό περί το 2060(!)), β) «η στήριξη της εργασίας, η αντιμετώπιση της ανεργίας και η αναβάθμιση και διεύρυνση του κοινωνικού κράτους» (δηλ. η εφαρμογή όλων των αντεργατικών μέτρων που ψηφίστηκαν την προηγούμενη περίοδο για το ασφαλιστικό, την απεργία, τις εργασιακές σχέσεις κ.ο.κ.), γ) «η αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου της χώρας» (δηλ. η παραχώρηση έναντι πινακίου φακής ηλ. ρεύματος, νερού, αεροδρομίων, λιμανιών στο ξένο και το ντόπιο κεφάλαιο). Άραγε, πρόκειται για σύμπτωση η ταύτιση των σχεδίων αυτών με τα σχέδια που απεργάζονται οι ιμπεριαλιστές δυνάστες της χώρας για το μέλλον της; Σαφώς και όχι. Όλα αυτά έρχονται να προστεθούν στο μακρύ, με αίμα γραμμένο, κατάλογο των ήδη εφαρμοσμένων αντιλαϊκών μέτρων, που έχουν επιβάλει ΕΕ και ΔΝΤ και που έχουν τσακίσει την εργατική τάξη, το λαό και τη νεολαία, το εισόδημα των φτωχών και μεσαίων στρωμάτων, τις κοινωνικές κατα-
κτήσεις και τα δικαιώματα δεκαετιών. Μπορεί, λοιπόν, τα κυβερνητικά στελέχη να ισχυρίζονται υποκριτικά ότι «η δημιουργία θέσεων εργασίας και η αύξηση μισθών είναι διαρκές ζητούμενο για την κυβέρνηση», η αλήθεια όμως είναι ότι η ανεργία καλπάζει, η χώρα χάνει μέρα με τη μέρα, χρόνο με το χρόνο, το πιο παραγωγικό δυναμικό της, τους νέους, που αναζητούν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης εκτός συνόρων ενώ την ίδια στιγμή ο ΣΕΒ, σε όλους τους τόνους, διαμηνύει ότι δεν πρέπει να επιστρέψουμε στην προ μνημονίων εποχή και πως, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι αυξήσεις μισθών ευθύνονται για την κρίση. Μπορεί η κυβέρνηση να κόπτεται δήθεν για τα κοινωνικά δικαιώματα και την εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων, όπως αυτών σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, με τον Τσίπρα και άλλα κυβερνητικά στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να πραγματοποιούν ομιλίες στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο για τις Ανισότητες τον Νοέμβριο του 2017, είναι όμως αυτή η κυβέρνηση που, συνεχίζοντας με βήμα ταχύ το έργο των προκατόχων της, χτυπά τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, καταπατά κανονικά και με το νόμο το δικαίωμα στην απεργία, καταρρακώνει τη δημόσια και δωρεάν Παιδεία, αφήνει το δημόσιο Σύστημα Υγείας να μαραζώσει και να γκρεμιστεί υπό το βάρος των τρομερών ελλείψεων σε προσωπικό, υποδομή και αναλώσιμα, ενώ ταυτόχρονα προβλέπει φοροελαφρύνσεις και φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο. Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κομπάζει και να ισχυρίζεται ότι «σήμερα μπορούμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι, γιατί η οικονομία πιάνει τους στόχους και η ολοκλήρωση της 4ης αξιολόγησης, σε συνδυασμό με τις διεργασίες για την ελάφρυνση του χρέους, θα ανοίξουν τον δρόμο για μια οριστική και καθαρή έξοδο από την περιπέτεια των Μνημονίων», όμως οι «θεσμοί» φαίνεται να έχουν άλλη άποψη καθώς αφήνουν ξεκρέμαστους τους υποτελείς τους με σαφείς και κυνικές δηλώσεις. Χαρακτηριστικές είναι αυτές του Κλ. Ρέγκλινγκ (επικεφαλής του ESM), ο οποίος διαπιστώνει ότι «απομένει μακρύς δρόμος να διανυθεί για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων» ενώ σε ό,τι αφορά τη λεγόμενη ελάφρυνση του χρέους, τόνισε ότι οι Ευρωπαίοι θέτουν ως προϋπόθεση ότι «οι πολιτικές θα παραμείνουν υγιείς, ότι δεν θα υπάρχει πισωγύρισμα σε συμφωνημένα βήματα και μέτρα», πράγμα το οποίο σημαίνει διαιώνιση των μνημονίων υποδούλωσης. Για την «ανάπτυξη» Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι, σε συγχορδία, ζητούν άμεσες διασφαλίσεις, δεσμεύσεις, χρονοδιαγράμματα, ιδιωτικοποιήσεις, «μεταρρυθμίσεις» και «αναδιαρθρώσεις». Μπροστά σε αυτήν την ωμή πραγματικότητα, ξεδιπλώνεται η γύμνια και η απάτη των κυβερνητικών αφηγημάτων, με αποτέλεσμα οι δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων πως «δεν θα περάσουμε αυτόματα στον παράδεισο» μετά τον Αύγουστο του 2018 να πληθαίνουν. Η κανονικότητα, στην οποία η συγκυβέρνηση ευαγγελίζεται ότι εντός σύντομου χρονικού διαστήματος επιστρέφουμε, δεν είναι άλλη από αυτήν του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτός που θα κληθεί για άλλη μια φορά να πληρώσει τα σπασμένα και να βάλει ακόμα πιο βαθειά το χέρι σε μία σχεδόν αδειανή τσέπη, είναι ο λαός. Κόντρα στα δημαγωγικά ψέμματα και τις αυταπάτες, μονόδρομος για την «καθαρή» απαλλαγή από τα δεινά και τα βάρβαρα μνημόνια, είναι η ανασύνταξη και οργάνωση των εργατολαϊκών δυνάμεων, είναι ο μαζικός, ενιαίος και παρατεταμένος αγώνας. Μυρτώ Σ.