16
persoonlijk
In deze column beschrijft een vakgenoot bijzondere ervaringen in het werken met mensen met een verstandelijke beperking
Illustratie Joep Bertrams
H
un hechtingsproblematiek maakte ze gereserveerd. Dat is inmiddels niet meer zo. Het gaat me aan het hart wat ik de jongeren vandaag moet vertellen. “Ga je weg?” Ik knik voorzichtig en zie gelijk de bekkies vertrekken. “Ja jongens, ik ga doen wat ik ook tegen jullie zeg: ik ga mijn droom najagen.” Op de gezichten verschijnen vraagrimpels. Ik vertel ze niet dat ik overstap naar een andere organisatie, omdat ik niet langer achter het beleid van deze organisatie kan staan. Een collega van een andere woning is weggepest. Ze kreeg geen hulp, maar werd juist van de groep gehaald, dus de pesters mochten blijven zitten. Het is een langer verhaal, maar daar hebben de bewoners niks aan, dus ik vertel ze dat ik een boek wil gaan schrijven. De bewoners vinden dat superstoer en ze zijn blij voor mij. Ik schenk koffie en thee in en we halen herinneringen op. “Jullie hielden je echt niet altijd aan de afspraken. Hoezo op tijd thuis zijn? Dat bepalen we zelf wel. En ik ruik nog de smeulende prullenbak die jullie ’s avonds laat in de fik hadden gestoken. Jullie wilden een vuurtje stoken en marshmallows roosteren. Het deksel van de prullenbak deed het toch al niet zo lekker meer,
Klik 1 2022 | www.klik.org
In goede handen Het is mooi geweest. Ze hebben me niet meer nodig. Maar hoe vertel ik de jongelui dat ik ze ga verlaten en mijn heil elders zoek als begeleider? Een paar jaar geleden moesten ze nog niet zoveel van me weten. dus dat kon best. De deobus in het vuur gooien was alleen niet zo’n slim idee. De volgende ochtend zaten jullie daar schuldig aan de eettafel. Jullie knikten schuldbewust toen ik zei dat het niet handig was en de hele toko wel in brand had kunnen vliegen.
Jullie zouden een nieuwe prullenbak regelen. Uiteindelijk heb ik ‘m alsnog van het groepsbudget betaald, omdat jullie eerlijk waren geweest. Jullie wilden verder leren en gingen naar school. Voor de één was dat makkelijker dan voor de ander. Maar jullie gin-
gen je dromen najagen en ik mocht met jullie meelopen. Elke uitreiking van een certificaat en diploma was een feestje waard en wat was en ben ik trots op jullie. Laten we nog één feestje vieren vanwege mijn afscheid! Dinsdag om half vijf moeten jullie klaar staan in nette kleding. Waar we heen gaan is een verrassing.” In bijna gladgestreken overhemden, keurige broeken en nette schoenen staan de mannen – want dat zijn ze inmiddels – klaar. En de twee dames hebben zich opgedirkt in een nette broek met mooie blouse en een leuk jurkje. Op naar het restaurant. Het buffet staat klaar. Lara loopt er achter me langs naartoe. Ik zie iets wegschieten. Met twee handen aan haar jurk en een verschrikte blik rent ze naar me toe. “Mijn knoop is eraf,” zegt ze bibberend: “Help, niet loslaten.” Haar jurk wordt met één knoop bij elkaar gehouden tot aan haar navel. Ik help de boel bij elkaar houden en kijk mijn collega Nicole vragend aan: “Heb jij een speld?” Zonder verder na te denken vist ze een paar speldjes uit haar haren en schuift het jurkje weer bij elkaar. Sorry, ik ga toch loslaten, maar jullie zijn in goede handen! En anders heeft Nicole nog wel een speldje. | Anne-Marie Klaassen
