2
ตอนที่ 1: ไม่ ใช่ งานขาย I มันเป็ นเช้ าที่มืดมัว เมฆฝนคลุมท้ องฟ้าบังแสงแดดชวน หม่นหมอง อากาศเย็นชวนง่วงนอนแต่ผมก็ต้องลุกขึ ้นจากเตียง แล้ วผ่านห้ องเช่าเล็ก ๆ ไปยังห้ องน ้าอันแออัดไปด้ วยชามบะหมี่ ยังไม่ได้ ล้าง ผมถอดเสื ้อผ้ าทิ ้งไว้ หน้ าห้ องแล้ วเข้ าไปอาบน ้า แปรงฟั น แล้ วเช็ดตัวโดยไม่แตะต้ องชามบะหมี่แม้ แต่น้อย เพราะวันนี ้เป็ นวันสาคัญ ผมไม่อยากให้ กลิ่นบะหมี่ติดมือ ผม รี บโกนหนวด จัดทรงผม แล้ วแต่งตัวให้ ดดู ีที่สดุ พลันสะพาย กระเป๋ าเป้สีแดงคูก่ าย ...เพราะวันนี ้เป็ นที่สานักพิมพ์จะแจ้ งผลการพิจารณางาน เขียน... ผมตัดสินใจแน่วแน่วา่ การนัง่ ฟั งผลการพิจารณาอยูท่ ี่ ห้ องพักถือเป็ นการไม่ให้ ความสาคัญ ผมโทรไปบอกทาง 3
สานักพิมพ์วา่ ผมจะไปที่สานักงานเพื่อฟั งผลการพิจารณาจาก ปากของกองบรรณาธิการและผมก็กาลังขึ ้นรถเมล์ผ่านเมืองที่ รถติดที่สดุ ในโลกไปยังสานักพิมพ์ ผมมาถึงที่หมายแล้ วยกขวดน ้าขึ ้นดื่ม เมื่อปิ ดฝาขวดผมก็ ใส่ขวดไว้ ที่ช่องในกระเป๋ าสะพายพลันสูดหายใจเรี ยกความ มัน่ ใจแล้ วเดินเข้ าไปในสานักพิมพ์ พนักงานต้ อนรับสาวสวยยิ ้ม ละไมอย่างไม่ขะเขิน เธอให้ ผมนัง่ รอที่เก้ าอี ้รับรอง ผมมองดูเงา ของตัวเองบนโต๊ ะกาแฟแล้ วจัดทรงผมให้ เรี ยบร้ อยอีกครัง้ ไม่ช้า ...เขาก็ปรากฏตัว “สวัสดีครับ น้ องไมค์ ‘คิมิรุ’ ใช่ไหมครับ” ชายหนุ่มสวม เสื ้อเชิ ้ตท่าทางภูมิฐานเดินถือปึ กกระดาษตรงมายังผม เขายิ ้ม ทักทายอย่างเป็ นกันเองชวนให้ ผมรู้สกึ สบายใจ “ใช่ครับพี่” ผมยิ ้มตอบรับ พยายามสร้ างความเป็ นกันเอง มากที่สดุ แต่ก็พยายามให้ สภุ าพที่สดุ เช่นกัน เมื่อเราได้ ทางาน ร่วมกันผมอยากจะสร้ างความสัมพันธ์ฉนั พี่น้องกับทุกคนที่นี่ 4
“น้ องครับ เราต้ องแสดงความเสียใจที่เรื่ องของน้ องไม่ผ่าน การพิจารณาครับ” ชายคนนันพู ้ ดด้ วยรอยยิ ้ม แล้ วรอยยิ ้มนันก็ ้ ให้ ความรู้สกึ ต่างออกไป จากรอยยิ ้มแห่ง การต้ อนรับที่อบอุน่ ราวกับจะกลายเป็ นร้ อยยิ ้มของผู้กาลังเยาะ เย้ ย ผมรู้สกึ เหมือนถูกหักหัวใจเป็ นสองท่อน ผลงานที่อยูใ่ นมือ ของเขาปึ กนันผมเขี ้ ยนขึ ้นมาอย่างมุง่ มัน่ แต่มนั ...ไม่ผ่านงัน้ เหรอ “ทะ...ทาไมเหรอครับ” ผมอดไม่ได้ ที่จะต้ องถาม ผมมัน่ ใจ ว่ามันดีพอ “อย่างแรกนะครับ การบรรยายมันยังไม่ให้ ความรู้สกึ ที่ เข้ าถึงเนื ้อเรื่ องน่ะครับ” บรรณาธิการว่า ทัง้ ๆ ผมรี ไรท์มนั มาตัง้ สิบกว่ารอบ ทัง้ ๆ ที่ผมแก้ ไข ปรับปรุง ทาทุกอย่างที่ผมจะทาได้ แล้ ว
5
“และเนื ้อเรื่ องตรงกลางมันดูเอื่อย ๆ “ เขาว่าอย่างนันทั ้ ง้ ๆ ที่ผมพยายามสอดแทรกบรรยากาศสบาย ๆ เพื่อให้ คนอ่านเห็น ถึงความสุขในยามสงบ ทาไมของอย่างนี ้เขาถึงมองข้ ามไป “ตอนจบมันก็เร็วเกินไป ดูห้วนเหมือนตัดจบ” เขาว่าอย่าง นันทั ้ ง้ ๆ ที่ผมพยายามแสดงให้ คนอ่านเห็นว่าความวิกฤติมนั จะ รวดเร็ว ทาไมของแบบนี ้เขาถึงมองไม่เห็น “โดยรวมเรื่ องยังขาดความเป็ นความเป็ นเอกภาพน่ะครับ เราไม่ร้ ูจะจัดเป็ นหมวดไหนดี” เขาว่าอย่างนันทั ้ ง้ ๆ ที่คนอ่าน บนอินเทอร์ เน็ตต่างบอกว่ามันสนุก ทัง้ ๆ ที่ทกุ คนที่ผมเคยเอา ให้ ดบู อกว่ามันจะขายได้ “มันจึงยังไม่เข้ ากับมาตรฐานของสานักพิมพ์ของเรา ผม ต้ องขอแสดงความเสียใจด้ วยนะครับ” เขาว่าอย่างนัน...ชวนให้ ้ สงสัยว่าเขาได้ อ่านงานของผมอย่างตังใจจริ ้ ง ๆ น่ะเหรอ ...ข้ ออ้ างชัด ๆ ข้ ออ้ างน ้าขุ่น ๆ... 6
“เพราะมันไม่ใช่นิยายตลาดสินะครับ” ผมกระซิบออกไป ด้ วยสุดจะทนกับความผิดหวังที่ฝังอยูใ่ นอกแล้ ว “ไม่ใช่อย่างนันหรอกครั ้ บ” ชายคนนันว่ ้ า “แล้ วมันอย่างไงกันเล่า” ผมโพล่งออกไป ระบายความอัด อันอย่ ้ างระเบิดที่เวลานับถอยหลังหมดลง “เรื่ องนี ้ใคร ๆ ก็บอก ว่าดี เรื่ องนี ้ผมให้ ใครดูกี่คน ๆ ก็บอกว่ามันสนุก ใคร ๆ ก็บอกว่า มันจะต้ องได้ ตีพิมพ์แล้ วมันจะดังด้ วย ทาไมมันถึงไม่ผ่านการ พิจารณากันแน่ ที่วา่ ภาษาไม่ดีผมก็รีไรท์มนั มาตังสิ ้ บกว่ารอบ ที่วา่ มันเอื่อย ที่ว่ามันห้ วน ที่วา่ มันไม่เป็ นอันเดียวกันอะไรนัน่ มันข้ ออ้ างชัด ๆ คนอื่นไม่เห็นมีใครว่าอย่างนันเลย ้ จริง ๆ แล้ ว มันอย่างไงกันแน่” ผมถามเขาไปอย่างสุดกลัน้ แม้ ตอนพูด น ้าตาก็เอ่อขึ ้นมาจากเบ้ า ...ผมไม่อยากได้ คาตอบ...ให้ ตายเถอะ... ...ผมแค่อยากให้ มนั ผ่านและได้ ตีพิมพ์... 7
แต่ชายคนนันกั ้ บยิ ้มเหมือนเดิม ยิ ้มด้ วยริมฝี ปากและยิ ้ม ด้ วยดวงตาที่เหยียดหยาม “เราเสียใจด้ วยครับ มันไม่ผ่านมาตรฐานสานักพิมพ์ของ เรา” ...และวันอันหมองหม่นก็จบลงตรงนัน... ้ II ผมกลับมาที่ห้องพักพลันขว้ างต้ นฉบับที่ลงทุนลงแรง ทุม่ เทหัวใจและชีวิตเขียนขึ ้น ผมขว้ างต้ นฉบับนัน่ ทิ ้ง เดินไปเก็บ มันขึ ้นมาแล้ วฉีกมันทีละหน้ า ยัดเศษกระดาษที่ฉีกเป็ นฝอยลง ชักโครกแล้ วพยายามกดน ้าสูบเอาความฝั นที่พงั ทลายลงส้ วม ไปให้ หมด ไม่ช้า...แม้ แต่ส้วมก็ยงั ปฏิเสธผลงานของผม ...ผมไม่เข้ าใจเลย ผมทาอะไรผิด หรื อมันจะผิดไปทุกอย่าง ...
8
แต่อย่างน้ อยในชีวิตนี ้ก็ยงั มีอย่างหนึง่ ที่ถกู ต้ อง อย่างหนึง่ ที่เป็ นสัจธรรม คือ ทุกวันท้ องจะหิว ผมจึงปล่อยให้ กองความฝั น บนกระดาษตันส้ วมอยูอ่ ย่างนันแล้ ้ วออกมาดูเงินในกระเป๋ า สตางค์ ...สองร้ อยบาท... ผมกากระดาษสีแดงสองใบนัน่ แล้ วชาเลือกดูมือถือ สมอง กับหัวใจของผมกาลังทะเลาะกัน ผมออกจากบ้ านมาเช่าห้ อง อยูด่ ้ วยความใฝ่ ฝั นจะเป็ นนักเขียน ผมเชื่อมัน่ ว่าถ้ าได้ ทาในสิง่ ที่ ใฝ่ ฝั น แม้ ไส้ แห้ งก็ไม่เป็ นไร...มันก็คงจะจริง แต่ผมคาดผิดไป อย่างหนึง่ คือ ผมไส้ แห้ งทัง้ ๆ ที่ไม่ได้ เป็ นนักเขียน กระนันผมก็ ้ ยังมีทางออก มันก็แค่หยิบโทรศัพท์ขึ ้นมา กดหาแม่ แล้ วบอกว่า “ผมขอโทษ ผมมันโง่ที่ออกมาไล่ตามความฝั น” จากนันก็ ้ กลับ บ้ าน ที่ที่ผมจะมีข้าวกินมากกว่าบะหมี่สาเร็จรูป แต่ผมยังไม่สิ ้นหนทาง ผมหยิบสมุดบัญชีขึ ้นมาเปิ ดดู ...สองพันบาท... 9
รวมสองพันสองร้ อยบาท ผมจะซื ้อบะหมี่ถ้วยได้ สามร้ อย ซอง หักค่าไฟ ค่าน ้าแล้ วผมจะใช้ ชีวิตได้ อีกราว ๆ เดือนครึ่ง ผมจึงมองดูโทรศัพท์มือถืออีกครัง้ ผมหยิบมันขึ ้นมาแล้ ว ปิ ดเครื่ อง เก็บแบตเตอรี่ เอาไว้ ในวินาทีสดุ ท้ ายที่ผมจะโทรบอก แม่วา่ ผมใช้ ชีวิตในฝั นไม่ได้ อีกแล้ ว แต่ผมก็ช่วยไม่ได้ ที่จะมี ครึ่งหนึง่ ของหัวใจที่จะยอมอดตายเสียดีกว่าใช้ ชีวิตในแบบที่ตวั ไม่ได้ ใฝ่ ฝั น เงินสองร้ อยบาทนี ้ผมจะใช้ ซื ้อบะหมี่สาเร็จรูป เงิน สองร้ อยบาทนี ้จะเป็ นค่าอาหารจนกว่าผมจะเขียนต้ นฉบับเรื่ อง ใหม่ได้ สาเร็จ ผมจะต้ องมีผลงานตีพิมพ์ให้ ได้ ก่อนที่สองพันสอง ร้ อยบาทนี ้จะหมด คิดได้ เช่นนัน้ ผมก็ใส่เงินสองร้ อยลงกระเป๋ ากางเกงแล้ ว ออกจากห้ องพักไปซื ้อเสบียงก่อนสงครามครัง้ สุดท้ าย III ณ ห้ างสรรพสินค้ าใกล้ ห้องพัก ผมเดินเตร่อยู่ระหว่างชัน้ วางบะหมี่สาเร็จรูป ผมพยายามสู้กบั ความอยากที่จะลิ ้มรส 10
บะหมี่รสเลิศซองละสี่สบิ บาทเพราะผมต้ องใช้ จ่ายกับบะหมี่ ซองละห้ าบาทเท่านัน้ ระหว่างที่มืออันสัน่ เทาของผมกาลังจะ เอื ้อมไปหยิบบะหมี่ซองสีแดงเขียนด้ วยภาษาเกาหลีนนั ้ ก็มีเด็ก วัยรุ่นคนหนึง่ เดินตัดหน้ าผมไป ในมือโทรศัพท์มือถือหน้ าจอ สัมผัสอย่างหรู มันช่วยไม่ได้ เลยที่ผมจะรู้สกึ อิจฉาคนที่เกิด มาแล้ วได้ ทาในสิง่ ที่อยากทาแถมยังมีทกุ อย่างที่ต้องการและ มันช่วยไม่ได้ ที่จะมีความต้ องการจากเบื ้องลึกของผมกระตุ้นให้ มือของผมจับบะหมี่ซองที่แพงที่สดุ หวังจะให้ รสชาติของมัน กลบรสขมในหัวใจบ้ าง แค่ซองเดียวก็ยงั ดี “ได้ เลย เดี๋ยวแกรอที่เดิม กูซื ้อถุงยางก่อจะตามไป” วัยรุ่น คุยโทรศัพท์ ได้ ยินแล้ วมันละเหี่ยใจ นี่หรื ออนาคตของชาติ ระหว่าง เวลาเรี ยนหนุ่มคนนี ้เดินอยูใ่ นห้ าง คุยโทรศัพท์บอกแฟนว่าจะ ซื ้อถุงยางก่อนแล้ วจะไปเจอกัน ใจหนึง่ ผมสะอิดสะเอียนแต่อีก ใจหนึง่ แสนจะอิจฉา แม้ แต่แฟนผมก็ไม่เคยมี ในหัวของผมเฝ้า 11
แต่สงสัยว่าผมทาอะไรผิดถึงไม่เคยมีประสบการณ์อย่างนี ้บ้ าง เลย “เออ ไม่เป็ นไร เงินกูเยอะ” วัยรุ่นพูดกึ่งหัวเราะ ...ประโยคนี ้มันทาให้ ผมเข้ าใจเลยว่าทาไมคนมองตากันถึง ตีหวั กันได้ ... ผมรี บโกยบะหมี่ซองละห้ าบาทลงรถเข็นเพราะความอิจฉา กาลังจะทาให้ ผมทาในสิง่ ที่ไม่ควรทา ทว่า คาพูดต่อไปของ วัยรุ่นแปลกหน้ าคนนันท ้ าให้ ผมต้ องชะงัก “เออน่า ก็ที่เราทาออนไลน์กนั ไง เก็บไว้ เยอะ ไม่เป็ นไร หรอก” ...ที่ทาออนไลน์...เก็บไว้ เยอะ... ผมรู้ตวั อีกทีผมก็ยืนขวางอยูเ่ บื ้องหน้ าวัยรุ่นหน้ ามนคนนัน้ แล้ ว นัยน์ตาของผมคงจะดุดนั จนน่ากลัวเพราะหนุ่มละอ่อนนัน้ ดูเหี่ยวลงทันใด 12
“ขอ...ขอโทษครับ ขอผม...ไปหน่อย” เขากระอ้ อมกระแอ้ ม “ไอ้ น้อง...” ผมเอ่ยปาก เขาสะดุ้งแล้ วยื่นมือถือออกมา “ถะ...ถ้ าพี่อยากได้ ก็...” เขายื่นโทรศัพท์ให้ “...แค่...อย่าทา อะไรผมเลย” ผมเห็นสีหน้ าหวาดกลัวของเขาก็ได้ สติ ...นี่เราดูเหมือนโจรขนาดนันเลยเหรอเนี ้ ่ย... “เฮ้ ย เปล่า ๆ ไอ้ น้อง คือ พี่ไม่ได้ จะทาอย่างนัน” ้ ผมรี บแก้ ตัวแล้ วผลักมือของเขาให้ เก็บโทรศัพท์กลับไป วัยรุ่นหนุ่มยืนงง สายตาของเขาสะท้ อนความไม่ไว้ วางใจ “พี่แค่...อยากจะรู้วา่ ที่น้องพูดเมื่อกี ้น่ะ น้ องทาอย่างไง” ผม ถามตรง ๆ “เมื่อกี ้....พี่ไม่เคยใช้ ถงุ ยางเหรอ” เขาทาหน้ าเหมือนเจอ มนุษย์ตา่ งดาวตัวเป็ น ๆ “ไม่ใช่เฟ้ย หมายถึงอะไรออนไลน์นนั่ น่ะ” ผมถามให้ เจาะจง เขาถึงเข้ าใจ 13
“อ๋อ...เอเอฟน่ะเหรอ พี่จะทามัง่ เหรอ” เขาถามย้ อน เป็ น คาถามที่ทาให้ ผมรู้สกึ ดีกว่าคาตอบเสียอีก “ใช่ นัน่ แหละ น้ องทาอย่างไงช่วยบอกหน่อยสิ” ผมรี บพยัก หน้ ารับ “ได้ เลยพี่ ไปนัง่ กินอะไรกันหน่อยสิ ผมจะอธิบายให้ ฟัง แต่ ผมขอโทรบอกแฟนก่อนนะ” เขาว่าพลางยกโทรศัพท์ขึ ้นแนบหู แล้ วพูดในภาษาที่ทาให้ ผมยิ่งรู้สกึ อิจฉาขึ ้นไปอีก IV เราสองคนนัง่ อยู่บนโต๊ ะอาหารพลาสติกสีขาว มีเพียงแก้ ว น ้าอัดลมวางอยู่เบื ้องหน้ า เด็กหนุ่มแปลกหน้ าหยิบ คอมพิวเตอร์ ชนิดแผ่นออกมาจากกระเป๋ า ยิ่งทาให้ ผมเชื่อว่าไม่ ว่านายคนนี ้จะทาอะไร “ออนไลน์” สิ่งนันต้ ้ องทาเงินมหาศาล แน่นอน “เอาล่ะครับพี่ พี่มีคอมพิวเตอร์ ไหม” เด็กหนุ่มถาม 14
“แน่นอน แล้ ว...มันจะใช้ ทาอะไรเหรอ” ผมต้ องมีอยูแ่ ล้ ว เพราะผมต้ องใช้ คอมพิวเตอร์ พิมพ์ต้นฉบับ “เยี่ยมครับ สิง่ ที่พี่ถามผมน่ะ เราเรี ยกว่า ‘เอ-เอฟ’ พี่ สามารถเข้ าไปดูรายละเอียดได้ จากเว็บไซด์ affiliateme.com ครับ มันเป็ นธุรกิจเครื อข่ายที่ทาออนไลน์แล้ วได้ เงินง่าย ๆ ใช้ เวลาแค่ไม่กี่ชวั่ โมงต่อวันแถมได้ เล่นเนตตลอด เป็ นงานในฝั น เลยใช่ไหมล่ะครับ” เด็กหนุ่มพูดหน้ าชื่นตาบาน “ก็ดีนะ พี่สนใจว่ามันได้ เงินเยอะขนาดนันเลยเหรอ” ้ ผม ถามให้ แน่ใจ บอกตรง ๆ ว่าผมใช้ เวลาหน้ าคอมพิวเตอร์ เพื่อ เขียนต้ นฉบับได้ แต่การเล่นอินเทอร์ เน็ตไม่ใช่ความใฝ่ ฝั นของผม ผมสนใจแค่มนั ทาเงินได้ เท่านันแหละ ้ “เดือนละเป็ นหมื่นล่ะพี่ ใครทาดี ๆ ได้ เป็ นแสนเลย” เด็ก หนุ่มพูดเหมือนมันเป็ นเรื่ องปกติ “แล้ วมันขายอะไรล่ะ” ผมถาม ในใจคิดว่ามีแต่ขายยากับ ขายชาติเท่านันล่ ้ ะมังที ้ ่จะทาเงินได้ เดือนเป็ นแสน 15
“ไม่ใช่งานขายครับ” เขาตอบ...ชวนให้ ผมสงสัยว่ามันเป็ น งานอะไรกันแน่ ว่ากันว่าอาชีพทุกอย่างในโลกเป็ นการขาย ขาย ของ ขายเวลา ขายฝี มือ ขายสมอง แม้ แต่งานในฝั นของผมก็ เหมือนกับการขายความฝั น...แต่งานที่ไม่ใช่งานขายนี่มนั คือ อะไรกันนะ “มันเป็ นงานที่ให้ โอกาสคนทาเงินออนไลน์ครับ ผมจะ อธิบายให้ ฟัง” เด็กหนุ่มแปลกหน้ าขยับโต๊ ะเข้ ามาใกล้ แล้ วให้ ผม ดูหน้ าจอคอมพิวเตอร์ ชดั ๆ “เอเอฟเนี่ยเป็ นธุรกิจเครื อข่ายครับ เริ่มต้ นพี่สมัครสมาชิก กับเอเอฟแล้ วพี่จะได้ รหัสมาครับ คราวนี ้ ในเว็บเอเอฟเนี่ยจะมี บริการฟรี ตา่ ง ๆ ให้ พี่ใช้ เช่น บริการรับฝากไฟล์ บริการรับฝาก วิดีโอ อีเมล์ เกมออนไลน์และอื่น ๆ อีกมากมาย แค่พี่ใช้ บริการ ของเว็บพี่ก็ได้ เงินแล้ วครับ” เขาเปิ ดหน้ าเว็บไซด์ให้ ผมดู “เล่นเกมก็ได้ เงินเหรอ” ผมถามอย่างไม่อยากเชื่อ
16
“ได้ สิครับ นี่ไง เดี๋ยวผมทาให้ ดู พี่ดนู ี่นะ” เด็กหนุ่มเปิ ด หน้ าจอตรวจเงินในบัญชีมือถือของเขาให้ ผมดู จากนันเขาก็ ้ เข้ า เล่นเกมต่อบล็อกสีที่มีให้ บริการบนเว็บเอเอฟ แล้ วก็ชวนผมเล่น เกม เราสองคนเล่นอย่างสนุกสนานจนเวลาผ่านไปสามสิบนาที จากนันเขาก็ ้ เปิ ดบัญชีรายรับของเขาให้ ผมดูวา่ ตัวเลขรายรับ ของเขาเพิ่มขึ ้นนิดหน่อย เมื่อผมว่าบัญชีออนไลน์ของเขามี รายรับ เขาก็โอนเงินจากบัญชีออนไลน์มาเข้ าบัญชีของมือถือ ตัวเลขเงินบาทบนหน้ าจอมือถือเพิ่มขึ ้นทันทียี่สิบบาท “นี่ไงครับ แค่สามสิบนาทีที่เราเล่นเกม ผมก็ได้ มาแล้ วยี่สิบ บาท” เด็กหนุ่มร่ายเวทมนต์ทาให้ ผมรู้สกึ อึ ้ง ทึง่ มึน “เล่นเกมสามสิบนาทีได้ ยี่สิบบาท วันนึงมียี่สิบสี่ชวั่ โมงคือ สี่สบิ แปดรอบ ถ้ าเล่นทังวั ้ นก็ 960 บาท ถ้ าเล่นทังเดื ้ อนก็...” ผม ราพึงออกมา
17
“พี่จะเล่นทังวั ้ นทังคื ้ นเลยเหรอ ไม่ไหวหรอก ตายก่อน ไม่ ต้ องกินต้ องนอนกันพอดี” เด็กหนุ่มฉุดสติผมกลับจากฝั น กลางวัน “อ้ อ เหรอ เฮ้ ย แล้ วพวกที่มนั ทากันเดือนเป็ นแสนมันไม่ ต้ องเล่นจนตายไปข้ างนึงเลยเรอะ” ผมถาม “ไม่หรอกครับพี่ เพราะเอเอฟไม่ใช่ธุรกิจเกม มันเป็ นธุรกิจ เครื อข่าย ผมถึงมาแนะนาพี่นี่ไง” เด็กหนุ่มยิ ้มตาใส “ถ้ าผมต้ องนัง่ เล่นเกมเพื่อหาเงินหลอดเวลานะพี่ แฟนผม คงฆ่าผมตายล่ะ แต่ที่ผมทาก็คือ ผมหาคนอย่างพี่นี่แหละมา เป็ นลูกข่าย สมมตินะพี่วา่ ผมเล่นเกมเนี่ย ได้ ชวั่ โมงละห้ ามสิบ บาท แล้ วผมหาลูกข่ายมาเล่นแทนผมเนี่ย ผมจะได้ เงินสิบบาท ต่อชัว่ โมง ดังนันถ้ ้ าผมหาลูกข่ายมาเล่นได้ สิบคน เล่นคนละ ชัว่ โมง ผมก็จะได้ ชวั่ โมงละหนึง่ ร้ อยบาทโดยที่ผมไม่ต้องเล่น เกมเลยแม้ แต่นาทีเดียว ที่สาคัญนะครับ ถ้ าลูกข่ายของผมไป แนะนาคนอื่นต่อ ผมจะได้ ชวั่ โมงละห้ าบาทเมื่อลูกข่ายของลูก 18
ข่ายผมเล่นเกม ระบบนี ้จะไล่ลงไปเรื่ อย ๆ จนถึงลูกข่ายระดับที่ ห้ าเลยครับ ผมจะได้ ห้าสิบสตางค์ถ้าลูกข่ายระดับห้ าของผม เล่นเกมหนึง่ ชัว่ โมง แล้ วเงินที่เข้ าบัญชีทงหมดก็ ั้ รวบรวมของ ตัวเองบวกกับลูกข่ายทุกระดับเลยครับ” เด็กหนุ่มร่ายมนต์ครัง้ ใหม่ คราวนี ้ผมติดอยูใ่ นวังวนแห่งความฝั นถึงลูกข่ายระดับแรก หนึง่ ร้ อยคน คนละสิบบาทคือชัว่ โมงละหนึง่ พัน ลูกข่ายระดับ สองอีกคนละหนึ่งร้ อยคนคือชัว่ โมงละห้ าหมื่น ผมคงเป็ น เจ้ าของสานักพิมพ์ได้ ในเดือนเดียวเลยนะเนี่ย “แต่วา่ ...” คาพูดเด็กหนุ่มฉุดผมกลับจากฝั นกลางวันอีก ครัง้ “...ตอนแรก ๆ ที่พี่เข้ าเป็ นสมาชิกเอเอฟเนี่ย พี่จะได้ เงิน น้ อยก่อนนะครับ ตอนแรกที่ผมเข้ าเนี่ยผมได้ ชวั่ โมงละบาทเท่า นันเอง” ้ “อ้ าว แล้ วทาอย่างไงให้ มนั ได้ เงินเยอะ ๆ ล่ะ” ผมถาม ผม สนใจแค่นนแหละ ั้
19
“ก็...ต้ องทาไปเรื่ อย ๆ ล่ะครับพี่ ต้ องหาลูกข่ายเยอะ ๆ แล้ วระดับของผมถึงจะเพิ่ม ตอนแรกเนี่ยเราจะอยูร่ ะดับ ทองแดง พอมีลกู ข่ายเยอะ ๆ มีเวลาใช้ บริการเยอะ ๆ มันก็จะ เพิ่มระดับเป็ นเงิน ทอง เพชร ทองคาขาวแล้ วก็ท๊อปวีไอพี ตอนนี ้ผมอยูแ่ ค่ระดับทองเท่านันก็ ้ ได้ เดือนเป็ นหมื่น ๆ แล้ วพี่ แค่นี ้ก็เหลือเฟื อแต่ก็อยากขึ ้นเป็ นระดับเพชรเหมือนกันนะ เห็น ว่าจะมีจดั ทัวร์ ไปแช่น ้าร้ อนที่ญี่ปนด้ ุ่ วยล่ะ” เด็กหนุ่มหัวเราะ กลบเกลื่อน เราทังคู ้ ฝ่ ั นกลางวันเหมือนกัน “แล้ วพี่จะเริ่มอย่างไงล่ะ” ผมถาม “เอาอีเมล์พี่มาครับ เดี๋ยวผมส่งลิ ้งค์สมัครไปให้ คราวนี ้พี่ก็ จะเป็ นลูกข่ายของผมแล้ วพอพี่เล่นเกม เช็คเมล์ อัพโหลดไฟล์ แล้ วมีคนมาดาวน์โหลดหรื อแม้ แต่ดวู ีดีโอ พี่ก็จะได้ เงิน ผมก็จะ ได้ เงิน วิน-วิน ใช่ไหมครับ” เด็กหนุ่มพูดพลางเปิ ดโปรแกรมจด บันทึกให้ ผมเขียนอีเมล์ลงไป มันเหมือนกับการลงชื่อในสัญญา ที่ผมเซ็นโดยไม่ลงั เลแม้ แต่น้อย 20
“เยี่ยมเลยน้ อง ขอบใจมาก ๆ ว่าแต่...ถ้ าไม่มีเน็ตพี่ก็เล่น พวกนี ้ไม่ได้ น่ะสิ” ผมถามให้ แน่ใจ “ใช่ครับ เอ๊ ะ ก็พี่บอกว่าพี่มีคอมฯ ไม่ใช่เหรอครับ” เขา ทาท่าเหมือนผมพูดอะไรผิด “คอมฯ น่ะมี แต่ไม่มีเน็ต” ผมตอบ แล้ วเขาก็ทาหน้ าเหมือนผมเป็ นมนุษย์ตา่ งดาวจริง ๆ V เราแยกทางกัน เด็กหนุ่มที่ผมไม่ได้ ถามชื่อจากไปพร้ อม ถุงยางอนามัยที่เขาตังใจจะมาซื ้ ้อก่อนจะต้ องมาเสียเวลากับผม ส่วนผมก็กลับห้ องพักพร้ อมบะหมี่ซองละสี่สิบบาทหนึง่ ซองกับ บะหมี่ซองละห้ าบาทอีกสองโหล ...พี่ต้องทาบัญชีรายรับรายจ่ายนะครับ จะได้ ร้ ูว่าพี่ได้ กาไร เท่าไร... 21
ผมนึกถึงคาพูดของเด็กหนุ่มที่รวยเกินวัย เขาช่าง เหมือนกับนักลงทุนที่จะเป็ นตัวเอกในนิยาย เมื่อกลับมาถึงห้ องพักผมก็วางเสบียงอาหารลงกับพื ้นแล้ ว เดินเข้ าห้ องน ้า พิจารณาความฝั นในโถส้ วมอีกครัง้ ผมรู้ดีวา่ การจะได้ ตีพิมพ์นนไม่ ั ้ ใช่เรื่ องง่าย ผมอยากเขียนหนังสือ...แต่ ตอนนี ้ผมต้ องการเงิน ผมตัดสินใจปล่อยความฝั นทิ ้งไว้ ในส้ วม แล้ วออกไปหาเงิน ผมหยิบสมุดบัญชีธนาคารใส่กระเป๋ าและใช้ เงินทอนที่เหลือยี่สิบบาทในการเริ่มต้ นธุรกิจ สมุดจนไอเดียร์ สาหรับเขียนต้ นฉบับต้ องกลายเป็ นสมุดบัญชีรายรับรายจ่ายไป ก่อน ...เพื่อเงินและเพื่อให้ ความฝั นของผมเป็ นจริง... - บัญชีวันนี ้ – สมุดจดบันทึกครึ่งเล่ม บะหมี่ยี่สิบห้ าซอง ที่สบู ส้ วม รวม รายจ่าย...180 บาท รายได้ ...0 บาท 22
IV ในห้ องปรับอากาศ กลิน่ เสื ้อสูทอบอวลไปทัว่ แสงไฟจาก หลอดฟลูออเรสเซนฉายสะท้ อนพื ้นสีขาวอยูเ่ พียงไม่กี่วินาที แล้ วกก็ถกู ดับลง ชายชราหนวดขาวแต่ไร้ เคราหยุดยืนที่หน้ า ห้ องพลันหยิบที่ชี ้เลเซอร์ ออกมาจากกระเป๋ าเสื ้อ “วันนี ้เราได้ รับการยืนยันจากหน่วยข่าวกรองแล้ ว หลังจาก การจับตามาเป็ นเวลาเกือบครึ่งปี เราก็มีหลักฐานเป็ นบันทึก การโอนเงินแฝงบัญชีของเป้าหมายไปยังกลุม่ หัวรุนแรงใน อินเดีย นอกจากนันเรายั ้ งสันนิษฐานว่าเงินอีกจานวนมากกาลัง จะถูกโอนไปยังกลุม่ ก่อการร้ ายในตะวันออกกลางและอาฟริกา ด้ วย” ชายชราพูดพลางเปลี่ยนภาพบนกระดานให้ ผ้ ชู มเห็น รายละเอียด “ทุกครัง้ ที่เงินตกไปอยูใ่ นมือของบุคคลพวกนี ้ คนบริสทุ ธ์ จะต้ องตาย” ชายชราว่า ภาพบนกระดานเปลี่ยนเป็ นภาพของ ซากปรักหักพังที่ไฟลุกท่วมและภาพของเด็กกอดศพพ่อร้ องไห้ 23
“ฉะนันพวกคุ ้ ณถึงมาอยูใ่ นห้ องนี ้ เพราะพวกคุณคือผู้ถกู เลือกให้ ยบั ยังโศกอนาตกรรมพวกนี ้ ้...สุภาพบุรุษ...เริ่มงานกัน ได้ เลย” สิ ้นคาพูดของชายชรา ภาพบนหน้ าจอก็กลายเป็ น สัญลักษณ์รูปตาชัง่ ตังบนดาบ ้ ด้ านล่างของตาช่างมีอกั ษร ภาษาอังกฤษเขียนบนธงสีน ้าเงินขอบขาวว่า ‚TEAM K‛
24