เรื่ องสันฤดู ้ ร้อน ...และแล้ วก็ไม่ มีฤดูร้อนสำหรับคำร์ ลอีกต่ อไป (…and yet, there is no longer a summer for Mr. Carl)
i มันเป็ นเดือนที่ร้อนมาก ร้ อนหฤโหด ร้ อนขนาดคนท้ องถิ่นยังเดิน ลิ ้นห้ อย คงไม่มีคาใดอธิบายได้ ว่าสาหรับคาร์ ลมันจะร้ อนขนาดไหน โชคยังดีที่เขาสามารถหนีร้อนได้ เวลาที่เขาสอนนักเรี ยนในชัน้ คาร์ ลเป็ นชาวแคนาดา เดินทางมายังขวานทองแห่งนี ้ตังแต่ ้ เมื่อ ยี่สิบปี ก่อน เขามีชีวิตที่ดี แม้ ว่าที่นี่จะมีอณ ุ หภูมิใกล้ เคียงกับเตาอบแต่ เขาก็ชอบมัน ผู้คนล้ วนเป็ นมิตรแถมอาหารก็สดใหม่อยู่เสมอ ...ยกเว้ นสลัดไทยบางเมนูซงึ่ ใส่ปลาที่ไม่สดเอาเสียเลยไปด้ วย... กระนันเลย ้ คาร์ ลมีความสุขเสมอมา เขาสอนหนังสือในโรงเรี ยน เอกชน แต่งงานกับสาวท้ องถิ่น มีลกู สาวน่ารักหนึง่ คน สาหรับคาร์ ล แล้ ว แม้ ว่าอากาศมันจะร้ อนแค่ไหน เขาก็สามารถอยู่ได้ อย่างมีความสุข ราวกับนักเรี ยนที่ใช้ ชีวิตปิ ดเทอมตลอดกาล ...เขามีความสุข จนกระทัง่ วันที่ลกู สาวของเขาคุกเข่าลงกราบ เท้ า แล้ วบอกว่า... “พ่อขา...หนูท้อง”
d “หมายความว่าอย่างไง” คุณนายคาร์ ลตวาดลัน่ “แกไม่ร้ ูว่าใคร เป็ นพ่อ” สิ ้นเสียงตวาด ไม้ เรี ยวก็ฟาดลงบนท่อนแขน ครึ่งด้ วยความเจ็บ ครึ่งด้ วยความกลัว เด็กสาวสะดุ้งหลบแต่ก็ไม่พ้นไม้ ต่อไปและต่อไปที่ ระดมฟาดเข้ าไปอย่างไม่มียงั ้ “พวกมันใช่ไหม” คุณนายคาร์ ลชี ้หน้ าลูกสาว “ไอ้ พวกไร้ สกุลที่ เอ็งไปเที่ยวด้ วยตอนสงกรานปี ที่แล้ วใช่ไหม” ลูกสาวพยักหน้ าอย่างกลัว ๆ “ฉันไม่เคยสอนให้ แกใจแตกแบบนี ้นะ” คุณนายคาร์ ลตะคอก “ไม่เคย ไม่เคย ไม่เคย” ทุกครัง้ ที่สิ ้นคา ไม้ เรี ยวก็หวดปานสารถีลงแส้ ม้า เด็กสาวเป้าหมายได้ แค่เต้ นไปในห้ องที่ปิดตาย ไร้ ทางหนี “เธอ พอเถอะ” คาร์ ลรี บเข้ าไปยัง มือของเขาคว้ าปลายไม้ เรี ยวไว้ ทันก่อนที่จะฟาดลงบนในหน้ าของลูกสาว “ก็หนูไม่ร้ ูนี่คะ ว่ามันจะท้ อง” เด็กสาวพูดทังน ้ ้าตา คุณนายคาร์ ล สะบัดไม้ หลุดจากมือสามีแล้ วหวดย ้าลงไปอีกครัง้ แต่คาร์ ลเอาตัวเข้ า
ไปบังไว้ ไม้ เรี ยวฟาดโดนหางตาของเขาจนเป็ นรอยแดง คุณนายคาร์ ล เห็นดังนันถึ ้ งกับชะงัก “ลูกเราเจ็บมาพอแล้ ว ไม่ต้องตีเธออีกแล้ วล่ะ” คาร์ ลว่า “ก็เพราะคุณเป็ นอย่างนี ้นี่แหละ คาก็อิสระ สองคาก็สิทธิเสรี ภาพ ลูกเราเลยเป็ นแบบนี ้ไปไงเล่า” คุณนายคาร์ ลขว้ างไม้ ทิ ้งแล้ วก็นงั่ ลง ร้ องไห้ “...แล้ วอย่างนี ้จะทาอย่างไงกันต่อ” คุณนายคาร์ ลว่า ลูกสาวได้ แต่นงั่ คุกเข่าบนพื ้นไม้ ทังแม่ ้ ทงลู ั ้ กต่างร้ องไห้ น ้าตา นองหน้ า มีแต่คาร์ ลเท่านันที ้ ่ไม่ได้ หลัง่ น ้าตา “เอาเป็ นว่า” คาร์ ลพูดขึ ้น “ก็พาคนที่คิดว่าใช่มาไหว้ พ่อไว้ แม่ซะ นะลูกนะ พ่อไม่วา่ อะไรหรอก” “แต่ฉนั ว่า” คุณนายคาร์ ลตวาดซ ้า “ถ้ าฉันเจอหน้ ามันฉันจะฟาด กบาลมันให้ ตายเลย” “เธอใจเย็น ๆ ก่อน” คาร์ ลพยายามปลอบ “หนูจะเอาออก” ลูกสาวกระซิบ คาร์ ลหันกลับไปมองลูกสาวอย่างไม่เชื่อหูตวั เอง “หนูจะเอามันออก”
คุณนายคาร์ ลลุกขึ ้นชี ้หน้ าลูก “เออ ดี ไอ้ เลือดชัว่ อย่างนันอย่ ้ าให้ มันได้ เกิดเลย ชิงสุกก่อนห่าม ไหนจะไม่ร้ ูว่าใครมันคือพ่อ ไหนเอ็งยัง เรี ยนแค่ ม.ต้ น คิดดูสิ ถ้ าโรงเรี ยนรู้เขาจะว่าอย่างไง หรื อเอ็งจะลาออก หา?” “ไม่นะเธอ หยุด” คาร์ ลยกมือขึ ้นห้ ามอย่างขึงขังแล้ วหันไปหาลูก สาว “ลูกด้ วย” เขาคุกเข่าลงแล้ วโอบกอดลูกสาวอย่างแนบแน่นพลาง ลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยน “อย่าทาเลยลูก อย่าเอาออกเลยนะ” “ถ้ าไม่เอาออกแล้ วจะทาอย่างไง” คุณนายคาร์ ลถามเสียงสัน่ “จะให้ อนาคตลูกเราทลายไปเพราะเรื่ องนี ้หรื อไง” คาร์ ลหันไปมองภรรยาแล้ วก้ มหน้ าครุ่นคิด “ผมยังไม่ร้ ู ผมขอเวลาคิดสักหน่อย ผมจะคิดออกแน่นอน”
iii
นับจากวันนันก็ ้ ครบปี แล้ วที่คาร์ ลกับลูกสาวบอกลาประเทศแห่ง หน้ าร้ อนตลอดกาล เดินทางสูด่ ินแดนที่หิมะไม่เคยละลาย จากครูสอน หนังสือ วันนี ้คาร์ ลมีกิจการส่วนตัวเล็ก ๆ แห่งหนึง่ แม้ ต้องทางานหนัก กว่าเดิมแต่มนั ก็ทาให้ เขามีเงินมากพอจะส่งลูกเรี ยนต่อในโรงเรี ยนที่แม้ เด็กสาวที่ตงครรภ์ ั้ ก็สามารถไปเรี ยนได้ ที่นี่ อาหารไม่ได้ ราคาถูกเหมือน ก่อน มันไม่สดใหม่ มันแค่ไม่เน่าเสียเพราะอากาศแห้ งและเย็น ผู้คน
ไม่ได้ ยิ ้มให้ กนั ตลอดเวลา และคาร์ ลไม่ได้ มีฐานะการเงินที่ดีเหมือนก่อน อีกแล้ ว “พ่อคะ หนูไปก่อนนะ” ลูกสาวของคาร์ ลพูดไม่ทนั สิ ้นเสียง บาน ประตูก็เหวี่ยงปิ ดเสียงดัง คาร์ ลสะดุ้งลุกจากที่นงั่ พลันสาวเท้ าไปที่หน้ าต่าง เห็นลูกสาวสุด ที่รักกระโดดขึ ้นรถสปอร์ ตเปิ ดประทุนที่มีไอ้ หนุ่มผมทองกับเพื่อนอีก สามสี่คนนัง่ อยู่ แล้ วก็แล่นออกไปราวกับม้ าคะนองสนามออกวิ่ง เขาคุ้น หน้ าคุ้นตาของเด็กพวกนันดี ้ พวกนันเป็ ้ นเพื่อนที่โรงเรี ยนของลูกสาวเขา ถึงแม้ เขาจะไม่เข้ าใจก็ตามว่าทาไมจากจานวนเด็กดี ๆ ที่โรงเรี ยนใหม่ ของเธอ เธอถึงได้ เลือกไปคบหากับพวกเด็กมีปัญหาพวกนัน้ เสียงทารกร้ องดังอยู่ในบ้ าน คาร์ ลเดินกลับไปในห้ องทางาน วางปากกาลูกลื่นที่เขียนจนหมึก เกือบจะหมดแล้ วลงบนเอกสารกองพะเนินจากนันคว้ ้ าขวดนมก่อนจะ รี บวิ่งไปยังเสียงร้ องของเด็กน้ อย หมายจะชงนมผงให้ ดื่ม แต่เด็กน้ อย กลับปั ดขวดนมทิ ้งอย่างไร้ เดียงสาและแหกปากร้ องลัน่ ต่อไป คาร์ ลอุ้มเธอขึ ้นมา แล้ วเปลี่ยนผ้ าอ้ อมอย่างชานาญ ก่อนที่คาร์ ล จะแยกทางจากภรรยาผู้ปฏิเสธจะทิ ้งครอบครัวแล้ วเดินทางไปอาศัย
ต่างแดน เธอได้ สอนเขาทุกอย่างที่เขาจาเป็ นต้ องรู้เกี่ยวกับการดูแลเด็ก ทารก สาหรับคาร์ ล มันเหมือนกับเป็ นเมื่อวานนี ้เอง ที่เขาเปลี่ยน ผ้ าอ้ อมอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ให้ ยยั ตัวเล็ก...ยัยตัวเล็กที่เพิ่งวิ่งออกจากบ้ าน ไปเมื่อประเดี๋ยวนี ้เอง “โอ๋ ๆ ไม่ต้องร้ อง ๆ ” คาร์ ลอุ้มทารกขึ ้นเขย่าเบา ๆ ให้ ใบหน้ าของ เธอแนบคอของเขา แต่ดเู หมือนเคราของเขาจะทาให้ เธอเจ็บ เลยร้ อง เสียงดังกว่าเดิม กระนัน้ คาร์ ลก็ยงั อุ้มเธอเอาไว้ “ตาจะดูแลหนูเอง” คาร์ ลว่า พลางพาเจ้ าตัวน้ อยเดินออกไปนอก บ้ าน เดินดูดอกไม้ ที่สวน ทารกน้ อยจาม น ้ามูกไหลเยิ ้ม ทาให้ คาร์ ลรู้ตวั ว่าเธอยังไม่พร้ อม สาหรับอากาศเมืองหนาว เขาจึงพาเธอกลับเข้ าไปในบ้ าน ใส่ผ้าอ้ อม ใหม่ให้ แล้ วใส่เปล จากนันเขาก็ ้ เข็นเปลมาที่ห้องทางานของเขา มือ หนึง่ ก็เขียนเอกสาร ส่วนอีกมือก็ไกวแปล คาร์ ลร้ องเพลงกล่อมให้ หนูน้อยหลับ มันเป็ นเพลงเดียวกับที่เขา เคยร้ องกล่อมลูกสาวของเขา เมื่อไม่นานนี ้เอง
เสียงรถสปอร์ ตคันเดิมมาหยุดที่หน้ าบ้ าน และเด็กทารกเริ่ มจะ ร้ องอีกครัง้ เธอคงรู้ว่าแม่กลับมาบ้ าน คาร์ ลประหลาดใจที่ลกู สาวไปเร็ ว กลับเร็วกว่าปกติ เขาจึงอุ้มทารกน้ อยแล้ วเดินไปที่ประตู ลูกสาวของเขาเปิ ดประตูเข้ ามา พอเจอคาร์ ลอยู่หลังประตูก็ สะดุ้งตกใจ “พ่อคะ” ลูกสาวของเขาว่า “ขอตังค์หน่อยค่ะ หนูจะไปเที่ยวกับ เพื่อน” “แล้ วที่พ่อให้ หนูไปเมื่อวานหมดแล้ วเหรอ” คาร์ ลถาม “หมดแล้ วค่ะ” คาร์ ลถอนหายใจ แล้ วหยิบกระเป๋ าตังค์ออกมาก่อนจะส่งธนบัตร ใบละ 50$ ให้ ลกู สาว เขาว่า “ต้ องคอยมาดูแลลูกบ้ างนะ” ทว่า เธอคว้ า เงินได้ ก็วิ่งออกประตูไปก่อนที่คาร์ ลจะทันจบประโยคเสียอีก ทารกน้ อยหยุดร้ อง เธอมองดูคาร์ ลอย่างประหลาดใจก่อนจะเอา มือน้ อย ๆ ลูบเคราสันแข็ ้ งของเขาอย่างอ่อนโยน คาร์ ลได้ สมั ผัสมือนัน่ ก็ ยิ ้มและลูบหน้ าผากเจ้ าตัวเล็กเบา ๆ ก่อนจะพาเธอกลับเข้ าไปในบ้ าน เพราะเริ่ มจะจามอีกแล้ ว เสียงโทรศัพท์ดงั คาร์ ลรี บเดินไปรับ
“ฮัลโหล” คาร์ ลตอบรับ “ว่าไง คาร์ ล นี่ปีเตอร์ ” เสียงโทรศัพท์ทาให้ ร้ ูว่าเป็ นเพื่อนร่วมงาน ของเขานัน่ เอง “ไง ปี เตอร์ ” คาร์ ลตอบรับ เสียงหัวเราะของเจ้ าหนูน้อยดังเข้ าไป ในโทรศัพท์ “ฮะ ฮ่า เสียงหลานนายท่าทางมีความสุขดีนี่” ปี เตอร์ ว่า “อืม เธอก็แข็งแรงดีน่ะ ว่าแต่นายมีอะไรเหรอ” คาร์ ลถามหมาย จะรี บคุยให้ จบ ด้ วยความกังวลว่างานที่เขาจะต้ องสะสางจะต้ องค้ าง ต่อไปอีกวันเพราะเหตุนานับประการ “ก็ไม่มีอะไรหรอกเพื่อน กะว่าจะโทรมาชวนไปเที่ยวกันหน่อย หน้ าร้ อนปี นี ้นายจะไปกรุงเทพฯ กับฉันหรื อเปล่า” ปี เตอร์ ถาม “ไปสง กามไงเพื่อน สงกาม” คาร์ ลได้ ยินเพื่อนออกเสียงผิดก็แก้ มกระตุก พลางมองดูทารก น้ อยในอ้ อมแขน “ไม่ละ่ เพื่อน ขอบใจ” คาร์ ลตอบและทาท่าจะวางหู
“ไม่เอาน่าเพื่อน ตอนนี ้นายก็โสดแล้ วนะ ไปสนุกกันหน่อยเถอะ จ้ างคนเลี ้ยงเด็กมาดูหลานก็ได้ ลูกนายก็ปิดเทอมไม่ใช่เหรอ” ปี เตอร์ ยงั ชักชวน คาร์ ลส่ายหน้ าแม้ ไม่มีใครเห็น แล้ วตอบไปคาเดิม “ไม่ละ่ เพื่อน ขอบใจ...” สาหรับคาร์ ล ทุกวันนี ้ เมื่อเขาเห็นหน้ าลูกสาวของเขา เขายังรู้สกึ หนาวสันหลัง ระลึกถึงวันที่เธอคุกเข่าต่อหน้ าก่อนจะบอกข่าวร้ ายให้ เขา ต้ องรับรู้ เขายังสะดุ้งตัวแข็งทุกครัง้ ที่ได้ ยินเสียงเธอตะโกนบอกเวลาจะ ออกไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ และเขายังกลัวทุกครัง้ ที่เธอเมากลับมาบ้ าน ตอนกลางดึกอันแสนเย็นเยียบ “...สาหรับฉัน...” คาร์ ลกระซิบเข้ าไปในโทรศัพท์พลางกอดทารกน้ อยให้ แน่นขึ ้น “...มันไม่มีหน้ าร้ อนอีกแล้ ว”