2
ตอนที่ 14: ??? I ผมเพิ่งจะรูดซิปกางเกงขายาว ปื นยังวางอยูข่ ้ างเท้ า รหัสผ่านเอเอฟยังอยูใ่ นกระเป๋ า หัวใจผมยังอยูก่ บั คําอําลาของ ประธานเอเอฟ เมื่อเสี ้ยววินาทีก่อนหน้ า...เขายังยืนอยูท่ ี่นนั่ ข้ าง ๆ รถฟอร์ ท-สแปโรวที่เขาใช้ กําบังกระสุน เขายังยิ ้มอย่าง บริ สทุ ธิ์ใจ ในมือของเขายังมีมิตรภาพกับปื นที่ไม่มีกระสุน ลูก ชายของเขายังรออยูท่ ี่ประเทศบ้ านเกิด ความหวังของเขายัง คว้ างอยูใ่ นอากาศ ตอนนี ้เขานอนอยู่บนพื ้น...มีรูกระสุนบนหัว ผมขยับตัวไม่ได้ หายใจก็ไม่ได้ มีเพียงความไม่เข้ าใจและ สับสน...มันเกิดอะไรขึ ้น “ไอ้ น้อง ปลอดภัยหรื อเปล่า” ลุงมิเชววิ่งเข้ ามาพลัน กระโดดข้ ามรถฟอร์ ทสแปโรวที่พรุนไปทังคั ้ น ในมือของขถือปื น 3
พกสีดํา เขาวิ่งตรงไปยังศพของประธานเอเอฟแล้ วแตะนิ ้วลง บนคอก่อนจะผละจากศพแล้ ววิ่งมาหาผม “เกือบไปแล้ วนะ” ลุงมิเชลตบไหล่ผม ผมมองหน้ าลุงมิเชล ดวงตาแข็งทื่อไม่กระพริบ “เอ็งปลอดภัยก็ดีแล้ ว...จริง ๆ เลย ปล่อยให้ ปืนอยูห่ า่ งมือ ได้ อย่างไงกัน” ลุงมิเชลก้ มลงเก็บปื นที่ผมวางไว้ มาใส่มือของผม “ดีนะที่ลงุ มาทันไม่งนไอ้ ั ้ แขกนัน่ ยิงแกไปแล้ ว” ผมพูดไม่ออก...ทุกอย่างมันเร็วเกินไป “แย่จริง...เราน่าจะจับเป็ นมันได้ เพื่อจะรี ดข้ อมูลจากมัน แต่ก็เอาเถอะ ยังดีกว่าแกตายไปอีกคนล่ะนะ” ลุงมิเชลถอยไป แล้ วนัง่ ลงบนถนน ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมค่อย ๆ ก้ าวขาออกไปช้ า ๆ ตรงไปยังศพของประธานเอ เอฟ แล้ วผมก็คกุ เข่าลงข้ างร่างของเขา ผมยื่นมือไปแตะใบหน้ า ของเขา 4
“ขอโทษ...” ถ้ าผมไม่ได้ รัง้ เขาไว้ นานอย่างนัน้ เขาคงไม่ตาย “เพิ่งเคยเห็นคนตายสินะ” ลุงมิเชลพูด ผมพยักหน้ า “เดี๋ยวก็ชิน” ลุงมิเชลว่า ผมขบฟั นโดยไม่ร้ ูตวั ผมลุกขึ ้นยืน นํ ้าตาหยดลงข้ าง ใบหน้ าที่ยงั ยิ ้มของประธานเอเอฟแล้ วผมก็ตรงเข้ าไปหาลุงมิ เชลด้ วยใจที่คกุ รุ่นด้ วยเพลิงแค้ น หมัดของผมกําไว้ แน่น ปื น เหน็บอยูแ่ ค่ข้างกาย ลุงมิเชลหยิบบุหรี่ ขึ ้นมาสูบ ผมก้ าวเข้ าไปใกล้ ในทุก ๆ ก้ าวที่เดินผมเห็นภาพตัวเอง ประเคนหมัดใส่หน้ าตาแก่หมัดแล้ วหมัดเล่า ให้ สาสมกับการฆ่า อันเลือดเย็น ก่อนจะรู้ตวั ผมก็ประเคนหมัดใส่หน้ าลุงมิเชลไป แล้ ว พร้ อมเสียงคํารามอย่างเจ็บปวด 5
ลุงมิเชลตะเกียกตะกายลุกขึ ้น “เป็ นบ้ าไปแล้ วเหรอไง” “ฆ่าเขาทําไม” ผมตะโกน ชี ้ไปทางศพประธานเอเอฟ “ลุง ฆ่าเขาทําไม” “มันถือปื นน่ะสิ แกจะรอให้ มนั ยิงก่อนหรื อไง” ลุงมิเชลสวน กลับ “มันไม่มีลกู ให้ ตายเถอะ ปื นมันไม่มีลกู โว้ ย” ผมเดินตรง เข้ าไป หมายจะฟาดอีกสักหมัดแต่ลงุ มิเชลยกปื นพกชี ้มาทาง ผม “หยุดอยู่ตรงนันแหละไอ้ ้ หนู คุกเข่าลง” เขาสัง่ “เอาซี่ ลุงจะยิงผมอีกคนใช่ไหมล่ะ ยิงเลย ให้ มนั สมกับ ความบ้ าสงครามของลุงเลย ยิงเซ่” ผมชักปื นออกมาจากเอว กดปุ่ มปลดแมกกาซีนออกแล้ วยกมันขึ ้นข้ างตัว ชี ้ไปทางถนน ห่างจากตัวลุงมิเชล ปากก็ตะโกนยัว่ “ยิงเซ่ หน้ าอย่างลุงคงจะ ยิงผมได้ เหมือนที่ยิง...” 6
ผมยังพูดไม่ทนั จบ ทุกอย่างก็มืดลง ผมจําได้ วา่ รู้สกึ เหมือน โดนอะไรฟาดหัวอย่างแรงแล้ วตีลงั กากลับหลัง ล้ มพับลงกับพื ้น ถนน II ผมนอนมองหลอดไฟบนเพดานเคียงคูพ่ ดั ลมพลางนึกถึง เพลงอะไรสักอย่างเกี่ยวกับพัดลมของดารานักพูดคนหนึง่ เนื ้อ เพลงมันว่าอะไรกันนะ ฉันมองพัดลมอยู่บนเพดาน...ด้วยความฟุ้งซ่านที ม่ าก กว่าเดิ ม แต่ผมไม่ได้ ฟ้ งซ่ ุ าน ตรงกันข้ ามเลย ทุกอย่างในสมองของ มันมันชาด้ านไปหมด มีเสียงเพลงแปลก ๆ ดังก้ องอยูใ่ นหู เหมือนกําลังสะกดจิตผม เอานิ้ วไปแหย่พดั ลม...เลือดสาดกระจาย ๆ
7
ใช่แล้ ว...เพลงมันว่าเอานิ ้วไปแหย่พดั ลม ผมยื่นมือขึ ้นไป หาพัดลม ไม่ร้ ูทําไมถึงอยากจะเอานิ ้วไปแหย่พดั ลม แต่ตอนนี ้ ผมก็ยื่นมือออกไป รู้สกึ เหมือนว่าถ้ าไม่ได้ ถกู ใบพัดลมบาดจะไม่ อาจสงบใจได้ ผมจําไม่ได้ วา่ เกิดอะไรขึ ้น ผมแค่ร้ ูสกึ ไม่ดี รู้สกึ เหมือน ตัวเองสมควรถูกลงโทษด้ วยอะไรสักอย่าง บางทีการถูกพัดลม บาดคงจะสาสมก็ได้ “ตื่นแล้ วเหรอ” เสียงคุ้นหูดงั ขึ ้น ผมหันหน้ าไปตามเสียง เรี ยกโดยยังไม่ได้ ลดมือลง เมย์เดินเข้ าประตูมา แม้ วา่ เธอจะมี ผมสีทองและดวงตาที่เคยเป็ นสีดําก็กลายเป้นสีฟ้าแต่ผมก็จํา เธอได้ ไม่ผิดแน่ เธอสวมชุดโรงพยาบาลสีฟ้าอ่อน ในมือของเธอ ยังมีไม้ เท้ าคํ ้าจุน “จะทําอะไรน่ะ” เธอถามเมื่อเห็นผมนอนยื่น มือขึ ้นเพดาน ผมหันกลับมามองดูมือตัวเองแล้ วก็สงสัยตัวเองเหมือนกัน ผมจึงเอามือลงแล้ วตอบเธอไป “ไม่ร้ ูเหมือนกัน” 8
เมย์นงั่ ลงบนเตียงว่างข้ าง ๆ ผม ด้ านหลังของเธอ ลมพัด ผ่านผ่าม่านสะบัดที่บงั แสงอาทิตย์ยามเช้ า นกกระจอกบินมา เกาะที่กรอบหน้ าต่าง “เห็นว่านายจะชกมิเชล” เมย์พดู พลางวางไม้ เท้ าเข้ าพิงโต๊ ะ ลิ ้นชักที่ข้างหัวเตียง ผมไม่ได้ ตอบ ผมกําลังพยายามนึกว่าโดนอะไรเข้ าไป คลับคล้ ายคับคลาว่าผมตะคอกอะไรใส่ลงุ มิเชลสักอย่างแล้ ว มันก็แว่บไป เมย์ยงั นัง่ มองผมเหมือนเธอกําลังรอคําตอบ “ผมจําไม่ได้ ” ผมตอบเธอ แล้ วก็ถือโอกาสถามด้ วยเลย “ผมโดนอะไรเข้ าไป” เมย์เอียงคอเหมือนจะไม่อยากตอบ แต่เธอก็ตอบ “นาย โดนมิเชลยิงที่หวั นายหลับไปอาทิตย์นงึ ฉันคิดว่านายจะไม่ตื่น ซะแล้ ว” 9
“ผมโดนยิง” ผมย้ อนคําที่เธอพูดด้ วยเสียงราบเรี ยบ ทุก อย่างเหมือนเป็ นสีขาวอย่างกําแพงโรงพยาบาล ทุกอย่างนิ่ง เหมือนผิวนํ ้าที่อยูใ่ นขวดบนโต๊ ะ ทุกอย่างไม่เคลื่อนไหว ไม่ใช่วา่ สงบ แต่เหมือนกับทุกอย่างกลายเป็ นศพไปหมดแล้ ว ผมยกนิ ้ว ขึ ้นแตะที่หวั และพบว่าทังหั ้ วของผมมีผ้าพันแผลพันอยูอ่ ย่าง หนา “นายกระโหลกหนาเหลือเชื่อ กระสุนขนาดหนึง่ เซนต์ฯยัง แฉลบไปได้ ” เมย์วา่ “อ้ อ เหรอ” ผมตอบ ผมไม่โกรธ ไม่กลัว ผมรู้สกึ มันชาด้ าน ไปหมด “นายจะยิงเขาทําไม” เมย์ถาม “ผมไม่ได้ ยิงเขา ผมปลดกระสุนออกแล้ ว” ผมตอบ “แต่นายชกเขา อันนี ้คงไม่ผิดนะ” เมย์ถามอีก ผมนึกย้ อนไปในคืนนัน้ แม้ วา่ มันจะเลือนราง แต่ใบหน้ ายิ ้ม แย้ มของประธานเอเอฟยังฝั งอยู่ในกลีบสมองของผมไม่จาง 10
หาย แม้ วา่ ผมจะจําชื่อเขาไม่ได้ แล้ วก็ตาม แต่ผมยังจําได้ ผมยัง จําได้ วา่ ผมพูดอะไรกับเขาในคืนนัน้ ผมรี บล้ วงกระเป๋ ากางเกง ทันทีและพบว่าผมไม่ได้ สวมกางเกง มันเป็ นชุดโรงพยาบาล “กางเกงผมอยูไ่ หน” ผมเริ่ มหันซ้ ายหันขวา “นาฬิกาผม ด้ วย” ผมถามพลางหันไปหาเมย์ คิดว่าเธอคงให้ คําตอบได้ “นางพยาบาลเก็บไว้ ให้ เอาไว้ นายออกจากโรงพยาบาล แล้ วจะได้ คืน” เมย์วา่ แล้ วเธอก็มองออกไปนอกประตูที่เปิ ดไว้ ระบายอากาศ “นาย...รู้อะไรจากเอเอฟบ้ าง” เธอถาม ผมได้ ยินก็นกึ ถึงกระดาษจดรหัสผ่านที่เก็บไว้ ในกางเกงที่ หายไป และคิดว่าจะตอบอะไรกับเธอดี ผมรู้วา่ เธอไม่ใช่เมย์ที่ผมรู้จกั ...เมย์ที่ผมรู้จกั และเชื่อใจ อาจจะไม่เคยมีตวั ตน เธอเป็ นแค่ครึ่งหนึง่ ในหน้ าที่การงานของ ใครสักคนที่ชื่อ รี เบคก้ า ผมรู้วา่ เพื่อนของเธอ...ลุงมิเชล...เป็ น ตํารวจสากล ผมรู้วา่ ผมไม่เคยสงสัยในตัวเมย์ แต่เมื่อผมได้ ฟัง 11
สิ่งที่ประธานเอเอฟขอร้ องก่อนตาย ผมก็ได้ ร้ ูวา่ ผมอาจจะกําลัง ทําอะไรผิดอีกครัง้ เหมือนเมื่อครัง้ ทําเอเอฟกับมินิซินโดรม “ไม่ร้ ูสิ...ลุงมิเชลฆ่าเขาซะแล้ วนี่” ผมตอบ ผมไม่ได้ บอก เธอ ผมคิดว่าถ้ าผมบอกรหัสผ่านกับเมย์ เธอหรื อหัวหน้ าของ เธอหรื อใครก็ช่าง อาจจะนํารหัสนัน่ ไปยึดเอเอฟ คําสัญญาที่ผม ให้ ไว้ กบั ประธานเอเอฟก็จะไม่อาจทําได้ เด็กชายแสนดีผ้ ใู ฝ่ ฝั น อยากเป็ นวิศวกรของเล่นอาจจะไม่มีโอกาสได้ เติบโตอย่างดีอีก เลย ผมแค่บอกเธอไม่ได้ “เหรอ” เมย์ตอบรับสัน้ ๆ แล้ วเธอก็ถอนหายใจ “ขอโทษนะ” ผมว่า ไม่ร้ ูตวั ด้ วยซํ ้าว่าผมพูดอะไรออกไป “ไม่เป็ นไรหรอก” เมย์วา่ เธอหันหน้ าออกนอกหน้ าต่าง “ก็ คนมันตายไปแล้ วนี่นา” ผมไม่ได้ มองหน้ าเธอด้ วยซํ ้า ผมไม่กล้ ามองเธอด้ วยซํ ้าไป 12
“นายฟื น้ แล้ ว อีกไม่กี่วนั ก็คงออกจากโรงพยาบาลได้ ” เมย์ พูด เธอลุกออกจากเตียงแล้ วคว้ าไม้ เท้ าไว้ เดินกะเผลกออกจาก ห้ อง ก่อนที่เธอจะเดินลับประตูไป เธอหันกลับมาบอกผมว่า “ขอบคุณนะ สําหรับทุกอย่างที่นายทํามา” ผมมองดูเส้ นผมที่เคยย้ อมสีดําแต่บดั นี ้เป็ นสีทองสะบัด หายลับไปจากประตู ผมอยากจะบอกเธอเหลือเกิน อยากจะ บอกว่า “ผมไม่ค่คู วรกับคําขอบคุณหรอก เมย์ ผมต่างหากที่ ต้ องขอบคุณเมย์” ในเสี ้ยววินาทีนนั ้ ความทรงจําของผม กลับมา แต่ผมไม่อาจลุกออกจากเตียงได้ ผมนึกออกแล้ วถึงวัน เวลาที่กินแต่บะหมี่กงึ่ สําเร็จรูป ถึงความยากจนที่มีเพียงความ ฝั นอันว่างเปล่าที่คอยคํ ้าจุนชีวิต จนกระทัง่ เมย์ปรากฏตัวเข้ ามา ในชีวิตผมแล้ วก็ให้ โอกาสผมมีชีวิตอีกครัง้ “เมย์” ผมร้ องเรี ยกเธอ แต่อาจจะด้ วยแผลที่หวั หรื ออะไรใน ใจ เสียงของผมมันเบาจนเหลือเชื่อ “เมย์ รอเดี๋ยว” ผมยิ่งตะโกน ก็ยิ่งเหมือนกับเธอไกลออกไป และมันก็ไม่ตา่ งจากความเป็ น 13
จริงเลย เพราะนับตังแต่ ้ วนั นันจวบจนวั ้ นนี ้ ผมไม่ได้ พบหน้ าเมย์ อีกเลย III มันเป็ นเวลาอีกหนึง่ สัปดาห์ผมจึงออกจากโรงพยาบาลได้ ผมกลับมาที่ห้องพักของเมย์ ผมบิดลูกบิดประตู มันล็อก ผมใช้ กุญแจสํารองที่เมย์เคยให้ ไว้ ใช้ ไขเข้ าไป ภายในว่างเปล่า ทัง้ ห้ องมืดสนิท โคมระย้ าที่เคยส่องสว่างวันนี ้ก็มืดสนิท ผมเดินลงบันไดในห้ องพักแล้ วตรงไปยังห้ องคอมพิวเตอร์ ห้ องที่เคยมีสภาพเหมือนรังแมงมุมที่มีใยเป็ นสายไฟฟ้า บัดนี ้ มันก็วา่ งเปล่า ผมเดินเข้ าไปในห้ องนอนของเมย์ ผ้ าปูเตียงสีขาวไร้ ลวดลายเรี ยบไร้ ร่องรอยใช้ งาน โคมไฟไม่ได้ เสียบปลัก๊ ไว้ ไม่มี แม้ แต่กลิ่นนํ ้าหอมของเธอหลงเหลืออยู่
14
ผมเดินเข้ าไปในห้ องนํ ้า เปิ ดดูในโถส้ วม นํ ้าที่ปกติต้องมีอยู่ ก็แห้ งสนิท รางนํ ้าและอ่างล้ างหน้ าไม่มีหยดนํ ้าค้ างขังหรื อ แม้ แต่ร่องรอยนํ ้าไหลผ่าน ที่ห้องแห่งนี ้ ไม่มีชีวิตอีกแล้ ว ไม่มีเมย์อีกต่อไปแล้ ว รี เบคก้ าจากไป ไม่เหลือทิ ้งร่องรอย อะไรไว้ เลย ผมยืนพิงกําแพงในห้ องที่มืดมิดพลางมองขึ ้นฝ้าเพดาน ความรู้สกึ เมื่อครัง้ ต้ องแอบตํารวจบนนันผมยั ้ งไม่ลืม แต่มนั ก็ไม่ มีประโยชน์อีกแล้ ว เพราะวันนี ้ เมย์ไม่อยูแ่ ล้ ว ผมออกจากห้ องสุดหรูของเมย์ กลับไปยังห้ องสุดโทรมของ ผม เปิ ดประตูเข้ าไป กลิ่นเหม็นอับก็กระจายออกมา กลิน่ ที่ผม ลืมไปแล้ วว่าผมเคยใช้ ชีวิตอยูใ่ นที่แบบนี ้มาก่อน ชามบะหมี่ สําเร็จรูปยังเน่าอยูใ่ นอ่างล้ างมือ เครื่ องคอมพิวเตอร์ ของผมยัง ตังอยู ้ ่ ผมวางกระเป๋ าสะพายลงบนเตียงแล้ วเปิ ดเครื่ อง 15
คอมพิวเตอร์ โดยไม่ได้ เปิ ดผ้ าม่าน เครื่ องคอมพิวเตอร์ ยงั ทํางาน ได้ หน้ าจอยังเต็มไปด้ วยไฟล์นิยายที่ยงั เขียนไม่จบ ทุกอย่าง เหมือนเมื่อวันนัน้ วันก่อนที่ผมจะได้ พบกับเมย์ ราวกับเรื่ องราว ที่ผ่านมามันเป็ นแค่ความฝั นและเวลาในห้ องนี ้ถูกหยุดเอาไว้ แต่มีไฟล์หนึง่ ไฟล์ที่เพิ่มขึ ้นมาบนหน้ าจอ มันเป็ นไฟล์ เอกสารธรรมดาชื่อ “untitled” ผมเปิ ดไฟล์ขึ ้นดู ภายในมีข้อความสัน้ ๆ แค่ยอ่ หน้ าเดียว “ไอไมค์เป็ นสายสืบของตํารวจสากล ทุกอย่างที่เขามีสว่ น พัวพันกับคดีเผยแพร่วิดีโอเป็ นเพื่อการสืบคดีในทางลับ คดีถกู ปิ ดแล้ ว เธอเป็ นคนบริ สทุ ธิ์” ไม่มีการลงชื่อคนพิมพ์ไฟล์นนั่ แต่ผมรู้ดีวา่ ใคร ไฟล์เล็ก ๆ ไฟล์นี ้ทําให้ นํ ้าตาไหลอาบแก้ มของผมอย่างไม่อาจห้ าม ในมือ ของผมยังกํากระดาษจดรหัสผ่านที่เธอต้ องการนักหนาไว้ มนั่ เหงื่อที่ไหลจากมือไม่ได้ ทําให้ หมึกที่เขียนไว้ เลือนราง ผมมองดู รหัสผ่านนัน่ แล้ วก็ฉีกกระดาษนัน่ ทิ ้ง โยนใส่โถส้ วมแล้ วกดชัก 16
โครก ต้ องกดสองครัง้ กว่ากระดาษแผ่นเล็ก ๆ จะไหลลงคอห่าน ไปได้ ผมไม่ได้ ทิ ้งมัน ผมแค่ไม่อาจลืมมันได้ มันเป็ นการตัง้ รหัสผ่านที่แย่มาก ทังเดาง่ ้ ายและลืมยาก ผมออกจากห้ องแล้ ว ตรงไปยังร้ านคอมพิวเตอร์ ใกล้ เคียง ร้ านเดิมที่ผมเคยต้ องหนี คนที่คิดว่าจะมาจับตัวผมนัน่ แหละ แต่วนั นี ้ผมไม่ได้ ไปหาเงินด้ วยการทําเอเอฟเหมือนทุกวัน ผมไปเพื่อเปลี่ยนแปลงชีวิตของตัวเองไปตลอดกาล IV มันเหมือนกับเป็ นเรื่ องที่เกิดขึ ้นเมื่อวานนี ้เอง วันที่ผมเป็ น คนอยากเป็ นนักเขียน วันที่ผมอยูก่ บั เมย์ จนถึงวันนี ้ มันเหมือน เป็ นเรื่ องที่เกิดขึ ้นเมื่อวานจริง ๆ แต่วนั นี ้ เส้ นผมบนหัวของผม เริ่มจะหงอกขาวเสียแล้ ว ถึงแม้ จะไม่เยอะจนเห็นได้ ก็เถอะ
17
ผมนัง่ อยูห่ น้ าเครื่ องคอมพิวเตอร์ สว่ นตัว ในห้ องสํานักงาน ในคอนโดสุดหรู โคมระย้ าเรื อนงามสว่างไสวอยู่กลางห้ อง เยื ้อง ขวาด้ านหน้ าของผมมีห้องคอมพิวเตอร์ ที่มีสายไฟโยงใย เยื ้อง ด้ านซ้ ายเป็ นห้ องนอนส่วนตัวของผมเอง ถึงแม้ ว่าส่วนมากผม จะนอนอยูท่ ี่โซฟากลางห้ องโถงนี่มากกว่า ห้ องสุดหรูนี่ผมใช้ เงิน จากเอเอฟซื ้อมาในราคาโคตรถูกเพราะเจ้ าของคนก่อนขายทิ ้ง ผมก็แค่จ่ายมากขึ ้นนิดหน่อยเพื่อเป็ นค่านายหน้ าให้ เจ้ าหน้ าที่ ทะเบียนแล้ วผมก็เป็ นเจ้ าของห้ องโดยง่าย คนรวยมันใช้ ชีวิตง่ายอย่างนี ้นี่เอง ผมเปิ ดโปรแกรมเข้ าอินเทอร์ เน็ตแล้ วเข้ าหน้ าบัญชีเอเอฟ ผมใส่ชื่อผู้ใช้ “AffiliateMe” และใส่รหัสผ่าน “4my$on” รหัสผ่านที่ผมได้ รับมาจากประธานเอเอฟคนก่อน ผมไม่ได้ เปลี่ยนรหัสผ่านนัน่ และไม่มีปัญหาว่าใครจะเจาะระบบของผม หน้ าจอของผมสว่างขึ ้น ตัวเลขชนิดที่นบั หลักไม่ถกู ปรากฏ อยูบ่ นบัญชีรายได้ ตัวเลขที่สงู ยิ่งกว่าอยูบ่ นบรรทัดรายได้ สะสม 18
ผมเปิ ดหน้ าจออีกหน้ าจอหนึง่ แล้ วลงรายการโอนเงินประจําวัน โอนถ่ายย้ ายรายได้ ในแต่ละวันเข้ าบัญชีการกุศลที่อยูใ่ น ธนาคารต่างประเทศ เพื่อเป็ นทุนสนับสนุนการสร้ างโรงเรี ยน โรงพยาบาลและสร้ างอนาคตลูกหลานของชายผู้เคยเป็ น ประธานเอเอฟ ตามสัญญาที่ให้ ไว้ ผมปิ ดหน้ าจอโอนเงินลง แล้ วเปิ ดหน้ าจออีกส่วนหนึง่ เพื่อ โอนเงินเข้ าบัญชีอีกหลายบัญชี ส่งเงินที่ผมได้ รับในแต่ละวันไป ยังบัญชีตา่ ง ๆ นัน้ ผมทําตามสัญญาแล้ ว แต่ผมไม่ได้ โอนให้ เฉพาะการกุศลในประเทศของประธานเอเอฟคนก่อนเท่านัน้ ผมโอนไปยังองค์กรการกุศลของหลาย ๆ ประเทศ ทังฝ่้ าย เดียวกันกับประธานเอเอฟคนก่อนและฝ่ ายตรงข้ ามกับเขา ก่อนที่ผมจะปิ ดโปรแกรม ยังมีอีกบัญชีหนึง่ ที่ผมต้ องโอนเงินไป ให้ จริง ๆ มันมีหลายสิบบัญชีแต่วา่ บัญชีสําคัญมีเพียงบัญชี เดียวคือบัญชีปลายทางที่บญ ั ชีมากมายนันจะโอนเข้ ้ าไป บัญชี ที่เคยมียอดเงินเล็ก ๆ โอนเข้ ามาแล้ วใช้ จบั จ่ายซื ้อบริการเอเอฟ 19
แบบลวง ๆ ผมเปิ ดรายการบัญชีนนขึ ั ้ ้นแล้ วมองดูรายการ ยอดเงินคงเหลือแล้ วก็ถอนหายใจ เงินคงเหลือมีอยู่หลายล้ าน แต่แม้ แต่ในวันนี ้ ก็ยงั ไม่มีใคร มาเบิกเงินนัน่ ไปแม้ แต่สลึงเดียว ผมกดโอนเงินเข้ าบัญชีที่ไม่มีคนใช้ แล้ วปิ ดหน้ าจอไปพลาง บิดขี ้เกียจ ในใจก็ยงั ภาวนาให้ รายการเบิกเงินปรากฏขึ ้นใน บัญชีนนั่ ผมได้ แต่ภาวนาอย่างว่างเปล่าก่อนจะเปิ ดโปรแกรม เอกสารขึ ้นแล้ วลงมือทําในสิง่ ที่ผมทํามาตลอดต่อไป เขียนเรื่ องเล่า แต่งนิด เสริมหน่อย อ่านทวนซํ ้าสักรอบแล้ ว แก้ คําผิด แก้ ไขชื่อคนที่ดไู ม่คอ่ ยเหมาะสม ใส่เลขหน้ า แล้ ว แปลงไฟล์เพื่อให้ สง่ อีเมล์ได้ ผมส่งต้ นฉบับไปยังสํานักพิมพ์เดิม สํานักพิมพ์ที่ผมเคยถูกไล่ตะเพิดออกมา “ถ้ าเรื่ องนี ้ได้ ตีพิมพ์ก็ดีสิ” ผมรํ าพึงกับตัวเอง ไม่วา่ จะเป็ น เมื่อไรหรื อรํ่ ารวยแค่ไหน ความรู้สกึ เวลาส่งต้ นฉบับก็ยงั ชวน เสียวสะท้ านเหมือนเดิม ความตื่นเต้ นนี ้ยังน้ อยเมื่อเทียบกับ 20
เวลาเดินทางไปฟั งผลการพิจารณาที่สํานักพิมพ์ แม้ วา่ วันนี ้ผม จะไม่ลําบากเรื่ องเงินอีกแล้ วแต่ผมก็ยงั ทําความฝั นไม่สําเร็จ ผม ยังไม่มีผลงานเป็ นนิยายตีพิมพ์สกั เล่ม แม้ วา่ จะมีหนังสือ เกี่ยวกับธุรกิจของผมได้ ตีพิมพ์มาแล้ วหลายเล่ม แต่มนั ก็อย่าง ว่า คนรวยเขียนเรื่ องเงิน ยังไงคนก็สนใจ พอคนสนใจขายได้ ยังไงสํานักพิมพ์ก็รับตีพิมพ์...แต่ความฝั นของผมคือมีนิยาย ตีพิมพ์ ผมปิ ดหน้ าจอโดยไม่ปิดเครื่ องแล้ วจึงลุกขึ ้นยืน ผมยังเผลอ เม้ มปากด้ วยความรู้สกึ ครั่นตัวจากความตื่นเต้ นว่านิยายของ ผมเขียนดีแล้ วหรื อยัง แต่ผมก็สง่ ไปแล้ ว ผมจึงเดินออกจาก ห้ องพัก งานในวันนี ้ของผมหมดแล้ ว ผมจะใช้ เวลาที่เหลืออีก ค่อนวันอย่างที่คนรวยใช้ ชีวิต เดินเตร่ในศูนย์การค้ า ซื ้อของที่ไม่ ติดป้ายลดราคา กินอาหารในร้ านที่นํ ้าแพงกว่าข้ าวแล้ วจ่ายทิป ให้ พนักงานมากกว่าค่านํ ้า จากนันก็ ้ ไปดูหนังหรื อเรี ยกว่าไปนัง่ กินข้ าวโพดคัว่ ในห้ องมืด ๆ ที่มีเสียงดัง ๆ มากกว่า แน่นอนว่า ต้ องซื ้อนํ ้าและขนมจากโรงหนังเท่านันด้ ้ วย 21
วัน ๆ หนึง่ หมดไปอย่างน่าเบื่อหน่าย ผมกลับไปยังห้ อง สองชัน้ วางกระเป๋ าไว้ บนโต๊ ะแล้ วหยิบโทรศัพท์โทรหาแม่ ไม่ได้ คุยอะไรมากเพราะแม่แค่ไม่เข้ าใจและดูเหมือนไม่พยายามจะ เข้ าใจว่าการที่ผมได้ เงินจากเอเอฟมันไม่ผิดกฎหมาย จนถึง วันนี ้แม่ยงั คิดว่าผมค้ ายาเสพติดอยูเ่ ลย แต่ถงึ อย่างนัน้ ตอนนี ้ ผมมีเงินและใช้ ชีวิตอย่างสบายแล้ วก็อยากจะรู้วา่ แม่ก็อยูส่ บาย เหมือนกัน ผมไม่ได้ โอนเงินให้ แม่เหมือนที่โอนใส่บญ ั ชีการกุศล เพราะคิดว่ามันไม่เหมาะสม ในทุก ๆ เดือนผมจะถือเงินสด เดินทางกลับบ้ านเพื่อเอาไปให้ แม่ นัน่ ทําให้ ผมรู้สกึ ว่าผมปฏิบตั ิ ต่อแม่อย่างพิเศษ ถ้ าเป็ นไปได้ ผมก็อยากจะถือเงินไปส่งให้ เมย์ทกุ เดือน เหมือนกัน แต่ผมไม่ร้ ูวา่ เธออยูไ่ หน กับใคร ทําอะไร หรื อตอนนี ้ เธอใช้ ชื่ออะไร ผมไม่ร้ ูด้วยซํ ้าว่าด้ วยการงานของเธอ วันนี ้เธอ จะยังมีชีวิตอยูห่ รื อเปล่า แต่ผมก็ยงั คงโอนเงินเข้ าบัญชีที่ไม่มี คนถอนออกมาใช้ ทกุ วัน หวังว่าวันหนึง่ หนึง่ ในสองคนที่ร้ ูวา่ 22
บัญชีนนมี ั ้ อยูจ่ ะเปิ ดมันดูแล้ วรู้ตวั ว่าอีกคนฝากเงินไว้ แทน ข้ อความ ก่อนนอนผมเปิ ดดูบญ ั ชีอีกครัง้ แน่นอนว่าไม่มีใครถอน ผม ก็ได้ แต่ปิดโปรแกรมลง เปิ ดโปรแกรมสําหรับวางพล๊ อตแล้ วเริ่ ม วางแผนนิยายเรื่ องใหม่ ท่ามกลางอากาศเย็นจาก เครื่ องปรับอากาศและแสงสว่างจากหลอดไฟกับแสงจันทร์ ห้ อง คอนโดสองชันนี ้ ่มนั กว้ างเหลือเกิน V เช้ าแล้ ว...ไม่มีเสียงนก มีแต่เสียงบีบแตรที่ได้ ยินแค่เบา ๆ อาจจะเป็ นเพราะยางจับขอบกระจกเริ่มจะเสื่อม ปกติมนั ต้ อง เป็ นเช้ าที่เงียบสนิทแท้ ๆ ผมลืมตาตื่นขึ ้นมาหน้ าเครื่ องคอมพิวเตอร์ แค่คืนเดียวผม ก็ปั่นพล๊ อตนิยายจบไปครึ่งเรื่ อง ขวดนํ ้าอัดลมยังวางอยูข่ ้ าง ๆ โต๊ ะ ชามบะหมี่กงึ่ สําเร็จรูปวางอยูข่ ้ าง ๆ ขวด แม้ ผมจะมีอะไรดี ๆ กินมากกว่าบะหมี่กงึ่ สําเร็จรูป แต่ผมก็คิดพล๊ อตนิยายไม่ออก 23
ถ้ าไม่ได้ ลิ ้มรสอันคุ้นเคยของบะหมี่เส้ นหยักกับนํ ้าหวานซ่าแสบ คอ เสียงแตรรถยังดังอยู่ สงสัยขอบกระจกจะเสื่อมจริง ๆ “สงสัยต้ องตามช่างเสียแล้ วแฮะ” ผมลุกขึ ้นเกาหัว ตังใจจะ ้ เดินไปที่โทรศัพท์แต่ก็ต้องหยุดเมื่อสังเกตเห็นแสงไฟกระพริบ บนเครื่ องคอมพิวเตอร์ อีกเครื่ องหนึง่ ผมรี บโดดกลับเข้ ามานัง่ หน้ าคอมพิวเตอร์ แล้ วเปิ ดโปรแกรมตรวจสอบบัญชีธนาคาร เปิ ดดูบญ ั ชีที่ไม่เคยมีใครเบิกเลยมานานหลายปี และที่รายการ ล่าสุดนัน่ เอง...มีคนถอนเงินไป เงินที่ถอนออกไปมันแค่สามหมื่นบาทหน่อย ๆ ถอนออกไป จากบัญชีที่มีเงินหลักสิบล้ าน ถ้ าจะมีใครเจาะระบบแล้ วโอน เงินออกไปสามหมื่นจากสิบล้ านมันก็ต้องบ้ า แต่นี่มีคนถอนเงิน ออกไป สามหมื่นบาทจากสิบล้ านบาทจริง ๆ ผมรี บเปิ ดโปรแกรมค้ นหาแล้ วลองดูวา่ เงินสามหมื่นกว่า บาทจะทําอะไรได้ บ้าง โปรแกรมทํางานและบอกให้ รอ ผมรู้สกึ 24
ตื่นเต้ นจนนัง่ รอเฉย ๆ ไม่ได้ ผมจึงใช้ เวลาสัน้ ๆ นัน่ ไปอาบนํ ้า ทว่า ระหว่างที่ตวั ยังเปี ยกโชกไม่ทนั ล้ างสบูห่ มด เสียงโปรแกรม ค้ นหาทํางานเสร็จก็ดงั ขึ ้น ผมไม่เสียเวลาเช็ดตัวแม้ แต่น้อย ผม เดินออกจากห้ องนํ ้ามาดูผลแล้ วก็ต้องหัวเราะ การแก้ ผ้า ตัวเปื อ้ นสบู่ แล้ วยืนหัวเราะหน้ าเครื่ อง คอมพิวเตอร์ มนั คงน่าสมเพชพิลกึ แต่คนรวยทําอะไรก็ไม่ผิด ที่ สําคัญ ผมหยุดหัวเราะไม่ได้ แล้ ว เงินที่ถกู ถอนออกไปนัน้ เท่ากับค่าตัว๋ เครื่ องบินชันประหยั ้ ด หนึง่ ที่นงั่ จากปารี สมากรุงเทพฯ ผมเดินกลับไปล้ างสบูใ่ นห้ องนํ ้าอย่างสบายใจ ในชีวิตไม่ เคยรู้สกึ สบายใจอะไรขนาดนี ้มาก่อน ถ้ าในวันนันที ้ ่โรงพยาบาล เป็ นการกาข้ อสอบผิด วันนี ้คือวันที่ผมได้ โอกาสกาข้ อนันใหม่ ้ อีกครัง้ ปั ญหาเล็ก ๆ ที่เหลืออยู่เพียงข้ อเดียวเท่านัน้ ผมจะเรี ยกเธอว่าอะไรดี...เมย์ หรื อ รี เบคก้ า 25
AFFILICATE ME คลิกที่น่ ีชีท้ างเงิน จบบริบูรณ์
26