2
บทที่ 6: เป็ นธุรกิจที่ม่ นั คง ทำเงินได้ แม้ ไม่ ต้ องดูแล I ว่ากันว่าชีวิตเป็ นสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ สิง่ ไม่คาดคิดจะเกิดขึ ้น และเมื่อมันเกิดขึ ้นครัง้ หนึง่ มันมักจะมากันเป็ นขบวน ผมกําลัง เจอสถานการณ์อย่างนัน้ เมื่อวานซืนผมเพิ่งจะต้ องหนีตํารวจออกจากร้ าน อินเทอร์ เน็ตด้ วยความช่วยเหลือจากผู้หญิงแปลกหน้ าคนหนึง่ เมื่อวานนี ้ผมต้ องออกจากห้ องพักของตัวเองโดยทิ ้งข้ าวของ ทังหมดไว้ ้ เพื่อไม่ให้ โดนตํารวจจับแล้ วก็มาอยูท่ ี่ห้องพักราคา โคตรแพงกับหญิงสาวลูกครึ่งที่ร้ ูจกั กันมาได้ ไม่กี่สิบชัว่ โมง เข้ านี ้ ผมก็เจอตัวเองอยูใ่ นสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดอีกแล้ ว ...บนโต๊ ะตรงหน้ าของผมมีขนมปั งปิ ง้ วางคูก่ บั ไข่ดาวและ ไส้ กรอก... 3
ใช่แล้ วครับ มันคืออาหารเช้ า สําหรับคนทัว่ ๆ ไปมันคือ อาหารเช้ าที่ดอู ย่างไรก็ไม่ได้ วางยาพิษ แต่สําหรับผมมันเป็ น ปาฏิหาริย์สดุ วิเศษอีกอย่างหนึง่ สําหรับผมที่กินแต่บะหมี่กงึ่ สําเร็จรูปมาทังปี ้ และไม่เคยได้ กินข้ าวเช้ าเลย ผมหยิบส้ อมโลหะ ขึ ้นมาถือ...มันช่างหนักมือเหลือเกิน ช่างต่างกับช้ อนพลาสติก อันบอบบาง...แล้ วจิ ้มปลายส้ อมลงบนไข่แดงแต่ผิวมันลื่นของ ไข่ดาวก็ปลิ ้นหลบปลายส้ อมของผมราวกับจะยัว่ ให้ จิ ้มแรงกว่า นี ้อีก เมย์กําลังอาบนํ ้าอยูใ่ นห้ องของเธอบนชันสอง ้ เธอบอกให้ ผมกินไปก่อนได้ เลย พูดเหมือนง่าย...กระเพาะของผมไม่ได้ สัมผัสอาหารเช้ ามานานนับปี แถมมันยังไม่คอ่ ยชินกับอาหารที่ ไม่ใช่บะหมี่กงึ่ สําเร็จรูปด้ วย แต่เมื่อผมหยิบขนมปั งมาทาเนยแล้ วใส่ปากเคี ้ยว รส สัมผัสอันเข้ มข้ นของเนยก็แทบจะทําให้ ขนมปั งหลุดจากมือของ ผม ทังร่้ างกายสัน่ สะท้ านและผมรู้สกึ ชาไปจนถึงใบหู ยิ่งเมื่อ 4
วางไข่ดาวกับไส้ กรอกลงบนผิวกรอบของขนมปั งด้ วยแล้ ว รสชาติสวรรค์ก็ระอุอยูใ่ นปากของผม ...ตอนนันผมสงสั ้ ยเหลือเกินว่าถ้ าผมไม่ได้ ออกมาไล่ตาม ความฝั นโดยลําพัง แม่อาจจะทําอาหารเช้ าอะไรเหมือนแบบนี ้ ให้ ผมได้ กินบ้ างหรื อเปล่านะ... “นายร้ องไห้ ทําไมอีกน่ะ อย่าบอกนะว่าแค่ขนมปั งไสกรอก ไข่ดาวนายก็ไม่เคยกิน” เมย์เดินลงมาจากบันได เธอสวม เสื ้อเชิ ้ตแขนยาวสีขาวกับกางเกงสามส่วนสีดํากําลังเช็ดผมด้ วย ผ้ าขนหนูสีนํ ้าตาล เมื่อลงมาถึงพื ้นห้ องโถงเธอก็ตากผ้ าขนหนู ลงที่พนักพิงเก้ าอี ้แล้ วจึงมานัง่ ร่วมโต๊ ะอาหาร ผมยกมือขึ ้นแตะใบหน้ าตัวเองก็ร้ ูวา่ นํ ้าตาไหลออกมาโดย ไม่ร้ ูตวั อีกแล้ ว รู้สกึ อายเหลือเกินที่ทําตัวเหมือนเป็ นผู้ชายขี ้แง อย่างนี ้แต่เมย์ดจู ะไม่สนใจอะไรเป็ นพิเศษ เธอกินอาหารเช้ า อย่างมีมารยาทผู้ดีตา่ งจากผมที่ทงจานเลอะเทอะไปหมด ั้
5
II หลังอาหารเช้ าอันแสนสงบสุข ผมรู้สกึ ...เติมเต็ม...เหมือน ได้ ร้ ูวา่ ที่ผ่านมาผมไม่ได้ ใช้ ชีวิต เพียงแค่หายใจไปวัน ๆ เมย์เช็ด ปากด้ วยผ้ าเช็ดหน้ าสีชมพูแล้ วโยนลงตะกร้ าไป เธอมองหน้ า ผมด้ วยสายตาจริงจัง “เอาล่ะ วันนี ้เราเริ่มงานกันเลยแล้ วกัน” เมย์วา่ ผมพยัก หน้ ารับ “ว่าแต่...เมย์ต้องการให้ ผมทําอะไรเหรอ” ผมถาม “ฉันต้ องการให้ นายเอานี่...” เมย์พดู พลางยื่นแฟลชไดร์ ฟ มาให้ ผมอันหนึง่ “...นายเอาโปรแกรมที่อยูใ่ นนี ้ไปลงในเครื่ อง คอมพิวเตอร์ ของร้ านอินเทอร์ เน็ตทุกร้ านที่นายมีปัญญา แล้ ว นายใช้ ไอ้ นี่...” เมย์ยื่นเครื่ องคอมพิวเตอร์ แบบแผ่นมาให้ ผมอีก เครื่ องหนึง่ “...จดเอาไว้ วา่ นายลงที่ร้านไหนแล้ วบ้ าง มันจะ บันทึกเวลาลงโปรแกรมอัตโนมัติแล้ วส่งมาที่ฉนั ” เมย์พดู จบก็ 6
ลุกขึ ้นแล้ วเดินหายเข้ าไปในห้ องส่วนตัวของเธอ ปล่อยให้ ผมนัง่ ดูเครื่ องมือทํางานที่เมย์ให้ ผมตามลําพัง ผมลองเปิ ดเครื่ องคอมพิวเตอร์ แบบแผ่น แค่กดสวิตช์เปิ ด หน้ าจอก็สว่างขึ ้นพร้ อมใช้ งาน มันช่างต่างจากเครื่ อง คอมพิวเตอร์ แบบตู้ที่ผมใช้ อยูป่ ระจําเสียจริง “วิธีลงโปรแกรมในแผลชไดร์ ฟน่ะ นายแค่ใส่แฟลชไดร์ ฟ เข้ าไปแล้ วก็กด SETUP ในไดร์ ฟก็เสร็จแล้ วล่ะ เอานี่ไปด้ วย” เมย์ออกมาจากห้ องพร้ อมกระเป๋ าสตางค์ เธอยื่นธนบัตรใบละ ร้ อยให้ ผมยี่สบิ ใบ “สองพัน” ผมตะโกนลัน่ หลังจากรับเงินมานับ “จะให้ ผม เอาไปทําอะไรตังสองพั ้ น” เมย์มองหน้ าผมอย่างประหลาดใจอีกครัง้ “มีเงินใช้ ไม่ชอบเหรอ มาม่าแมน” เมย์ถามและผมก็ได้ ชื่อ เล่นที่สดุ แสนจะตรงตัว 7
“ก็...ชอบล่ะนะ แต่...มันเยอะจัง” ผมว่าพลางพับเงินใส่ กระเป๋ าสตางค์ของผม “ก็นายอาจจะต้ องใช้ นี่นา จําไว้ ว่านายมีงบสองพันบาทต่อ วัน จะใช้ ทําอะไรแล้ วแต่นาย แต่ฉนั อยากจะขอให้ นายใช้ มนั เพื่อเป้าหมายของเรา” เมย์พดู พลางสอดมือเข้ าไปในกระเป๋ าถือ “ตกลง...ผมจะใช้ มนั เพื่อจัดการกับเอเอฟ” ผมพูดให้ เธอ เบาใจ เมย์ได้ ฟังก็ยิ ้มนิด ๆ “ใช้ เอาตัวของนายให้ รอดด้ วยล่ะ อย่ากินแต่บะหมี่กึ่ง สําเร็จรูป...เอ้ า เอานี่ไปด้ วย” เมย์พดู แล้ วหยิบของออกมาจาก กระเป๋ าถือ ...ปื น... คราวนี ้ล่ะที่ผมหยุดหายใจโดยไม่ร้ ูตวั พกเงินเยอะ ๆ ยังพอ ว่า พกเครื่ องคอมพิวเตอร์ ลํ ้าสมัยกับโปรแกรมพิเศษผมทําได้ ไม่ มีปัญหา...แต่พกปื นนี่มนั ... 8
“ไม่นะเมย์ ผมจะเอามันไปทําอะไรได้ ” ผมถามเธอพลาง เลื่อนปื นหลบไป “นายกําลังถือโปรแกรมที่มีมลู ค่าหลายล้ านถ้ ามีใคร ถอดรหัสมันแล้ วย้ อนระบบกลับมาถึงเครื่ องในห้ องนัน่ ”เมย์ชี ้ไป ที่ห้องทํางาน “ฉันให้ ปืนนายไว้ เพื่อในเวลาวิกฤตินายจะ สามารถเอาตัวรอดกลับมาพร้ อมโปรแกรมนัน่ ...หรื อไม่ก็ ทําลายมันซะ” “มันจะมีใครมาแย่งโปรแกรมหรื อไง” ผมถาม ไม่ใช่เพราะ ผมสงสัยแต่เพราะผมไม่อยากถืออาวุธอันตรายอย่างนัน้ “มันอาจจะเป็ นโจรกระจอกดักปล้ นนายอยู่ตามห้ างที่ไหน ก็ได้ ไม่เคยดูข่าวหรื อไง แต่ที่สําคัญเลยน่ะนะ...ตํารวจ นาย กําลังโดนตามจับ จําได้ ไหม” เมย์วา่ “ผมไม่ยิงสู้กบั ตํารวจหรอกนะ ผมยิงปื นไม่เป็ นด้ วยซํ ้า” ผม ส่ายหน้ าปฏิเสธอย่างสุดชีวิต 9
“อ้ าว...อ๋อ นายยิงปื นไม่เป็ น ไม่เป็ นไร งันเอานี ้ ่ไป” เมย์ตบ หมัดเข้ าในฝ่ ามือราวกับว่าเธอเข้ าใจผมแล้ ว แต่เมื่อเธอหยิบ ของออกมาจากกระเป๋ าอีกชิ ้นหนึง่ ผมก็มนั่ ใจว่าเธอเข้ าใจผิด ...ระเบิด... “ไม่ใช่แล้ ว” ผมตะโกนทําท่าเหมือนจะล้ มโต๊ ะ “อะไรกัน ก็นายใช้ ปืนไม่เป็ นก็เอานี่ไปใช้ สิ” เมย์ประท้ วง “ใช่ง่ายจะตาย แค่ดงึ ไอ้ นี่ออกแก๊ สนํ ้าตาก็จะออกมา นายก็โยน ไปทางพวกตํารวจแล้ วก็วิ่งแจ้ น ของแค่นี ้คนฉลาดอย่างนาย ต้ องใช้ เป็ นแน่ ๆ” เมย์วา่ “แต่นนั่ มันระเบิดนะ...เอ๋...แก้ สนํ ้าตาเหรอ” ผมได้ สติ หลังจากสมองประมวลผลข้ อความที่ได้ ยิน “ใช่สิ นายคิดว่าฉันจะให้ ระเบิดเพลิงหรื อระเบิดต่อต้ าน บุคคลกับคนที่ยิงปื นไม่เป็ นอย่างนายหรื อไง” เมย์ตอบคําถาม ด้ วยคําถาม 10
“อะ...โอเค...อย่างน้ อยก็ดีกว่าปื นล่ะนะ” ผมตอบพลางรับ กระปุกแก๊ สนํ ้าตาที่ดเู หมือนระเบิดมือมาถือไว้ เมย์นงั่ มองผมนิ่ง ๆ ครู่หนึง่ แล้ วเธอจึงถาม “นายนี่ดจู ะโอเคกับความผิดเล็ก ๆ น้ อย ๆ แต่ตอ่ ต้ าน ความผิดใหญ่ ๆ นะ” เมย์วา่ “ก็...คงงัน้ ใคร ๆ ก็เป็ นอย่างนันไม่ ้ ใช่เหรอ” ผมว่า “ไม่ทกุ คนหรอก...แต่ช่างเถอะ ฉันไม่อยากให้ นายมารู้ที หลังว่าฉันให้ นายทําอะไรเหมือนกับที่แม่ข่ายคนเก่าของนายทํา หรอกนะ...” เมย์เริ่มอธิบายความสําคัญของงานที่ดเู หมือนไร้ ความสําคัญอย่างการนําโปรแกรมขนาดจิ๋วไปติดตังตามร้ ้ าน อินเทอร์ เน็ตให้ ผมฟั ง ...และเธอก็พิสจู น์วา่ สําหรับผมแล้ ว ความผิดเล็ก ๆ น้ อย ๆ เป็ นอะไรที่ผมทําได้ โดยไม่ร้ ูสกึ ผิดสักเท่าไร...
11
III ผมมองเงาตัวเองในกระจกแล้ วก็แทบไม่เชื่อสายตา ก่อน ออกจากห้ องของเมย์ เธอให้ ผมโกนหนวดเคราให้ เกลี ้ยงแล้ ว เธอก็ตดั ผมของผมจนดูสภุ าพราวกับเป็ นคนละคน ภาพ นักเขียนไส้ แห้ งมาม่าแมนที่ผา่ นมาราวกับเป็ นความฝั นเพียง ตื่นหนึง่ และผมดูราวกับเป็ นคนใหม่ ตอนนี ้ผมอยูใ่ นห้ องสรรพสินค้ า ในกระเป๋ าสะพายมีถงุ ใส่ อุปกรณ์ทงหลายที ั้ ่เมย์ให้ มา ผมมีเครื่ องคอมพิวเตอร์ สดุ ลํ ้าสมัย ที่ยงั ใช้ งานได้ ไม่คล่อง ผมมีแก๊ สนํ ้าตากระป๋ องที่ไม่อยากใช้ ผม มีเงินมากขนาดที่ไม่กล้ าจ่าย แถมด้ วยข้ าวกล่องที่ไม่เคยมีใคร ทําให้ มาก่อน แต่ไม่มีอะไรที่เมย์ให้ ความสําคัญมากไปกว่า แฟลชไดร์ ฟที่ห้อยคอผมอยู่ แล้ วผมก็อยูท่ ี่นี่...นัง่ อยูห่ น้ าเครื่ องคอมพิวเตอร์ หยอด เหรี ยญที่มีช่องเสียบแฟลชไดร์ ฟเปิ ดเอาไว้ ผมไม่ร้ ูวา่ ผมกําลัง จะทําอะไร ผมไม่ร้ ูวา่ หลังจากรันไฟล์ SETUP.EXE ที่เมย์พดู ถึง 12
แล้ วมันจะเกิดอะไรขึ ้นกับเครื่ องคอมพิวเตอร์ เครื่ องนี ้แต่ผมก็ เสียงแฟลชไดร์ ฟเข้ าไปในเครื่ องและผมเปิ ดเข้ าไปในแฟลช ไดร์ ฟแล้ วสัง่ ให้ โปรแกรมทํางาน ทันใดนันก็ ้ มีข้อความ ERROR ปรากฏขึ ้นว่า... “โปรแกรมติดตังอยู ้ แ่ ล้ ว ยกเลิกการติดตังซํ ้ ้า” ผมรู้สกึ ประหลาดใจจึงโทรศัพท์ไปหาเมย์ “ฮัลโหล เมย์ เรากดติดตังโปรแกรมแล้ ้ วมันบอกว่าติดตัง้ ไปแล้ วยกเลิกการติดตังซํ ้ ้าน่ะ เธอเคยมาลงโปรแกรมที่โรบินฮู้ด ท่านาแล้ วเหรอ” ผมถามเธอเผื่อว่าเธอเคยมาลงโปรแกรมที่ห้าง แห่งนี ้แล้ ว “อ๋อ โปรแกรมมันลงอัตโนมัติน่ะ ที่ให้ นายกด SETUP ก็แค่ เผื่อไว้ วา่ มันไม่ลงอัตโนมัติ แต่ดเู หมือนมันจะทํางานได้ ดีนะ นายแค่เสียบแฟลชเข้ าไปก็เสร็จแล้ วล่ะ ฉันเห็นเครื่ องที่นายเพิ่ง เอาไปลงแล้ ว ชันสอง ้ ห้ างโรบินฮู้ด สาขาท่านา ตรงข้ ามโซนมือ ถือใช่ไหม” เมย์ถามกลับมาด้ วยความแม่นยําราวกับมีตาทิพย์ 13
“ถูกเผงเลย ทําได้ ไงเนี่ย” ผมถามเธอด้ วยความทึง่ “เถอะน่า ลงไปเรื่ อย ๆ แล้ วกัน อย่าลืมพักกินข้ าวล่ะ จะอด ตายเสียก่อน” เธอเตือนแล้ ววางสายไป ทําให้ ผมรู้สกึ อิ่มอกอิ่ม ใจเล็กน้ อยที่ร้ ูวา่ มีคนเป็ นห่วง แล้ วปฏิบตั ิการเสียบแหลกของผมก็ดําเนินต่อไป ผมได้ เรี ยนรู้วา่ แค่ผมเสียบแฟลชไดร์ ฟของไปในเครื่ องโดยไม่ต้องซื ้อ ชัว่ โมงก็สามารถลงโปรแกรมได้ ผมแค่ต้องอาศัยจังหวะที่ เจ้ าของร้ านและคนเฝ้ามองไปทางอื่นแล้ วใช้ เวลาเพียงเสี ้ยว วินาทีเสียบแฟลชไดร์ ฟเข้ าไป เมื่อเครื่ องร้ อง “ครื ด” เบา ๆ ก็ เป็ นสัญญาณว่าโปรแกรมติดตังตั ้ วเองเสร็จแล้ ว ผมหยิบ คอมพิวเตอร์ แบบแผ่นออกมาดูแล้ วก็ร้ ูวา่ เมย์ร้ ูได้ อย่างไรว่าผม อยูท่ ี่ไหน เครื่ องคอมพิวเตอร์ ที่ติดตังโปรแกรมแล้ ้ วปรากฏขึ ้นมา บนหน้ าจออย่างอัศจรรย์
14
...ผมรู้สกึ เลือดลมสูบฉีด ตื่นเต้ นอย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน ในชัว่ ข้ ามวันผมผันตัวจากนักเขียนกลายเป็ นแฮกเกอร์ ไปแล้ ว เหรอเนี่ย... เมื่อเวลาตกเที่ยง ผมก็มานัง่ กินอาหารที่เก้ าอี ้พักข้ าง ทางเดินของห้ าง ในปิ่ นโตที่เมย์ทําให้ มนันมี ้ ข้าวปั น้ ซูชิ และ บางอย่างที่ผมไม่ร้ ูวา่ มันคืออะไรแต่ก็พอเดาได้ ว่าเป็ นอาหาร ญี่ปนที ุ่ ่ชาตินี ้ไม่เคยได้ คิดได้ ฝันว่าจะมีโอกาสลิ ้มรส ผมหยิบใส่ ปากไปก็สะอื ้นไป ในมืออีกข้ าวของผมถือเครื่ องคอมพิวเตอร์ แบบแผ่นเพื่อดูว่าผมลงโปรแกรมไปได้ ถงึ แค่ไหนแล้ ว บน หน้ าจอมีเครื่ องหมายคอมพิวเตอร์ กําลังทํางานอยูห่ ลายสิบที่ เห็นอย่างนันผมก็ ้ ร้ ูสกึ ว่าประสบความสําเร็จยิ่งนัก ทันใดนันสั ้ ญญาณแบตเตอรี่ เหลือน้ อยก็ปรากฏขึ ้น ผมเปิ ด กระเป๋ าสะพายเพื่อหยิบแบตเตอรี่ สํารองที่เมย์ให้ ออกมาเปลี่ยน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อผมล้ วงเข้ าไปเจออะไรแข็ง ๆ เย็น ๆ ที่ให้ ความรู้สกึ คุ้นมือชอบกล ผมลองมองเข้ าไปในกระเป๋ า... 15
...ปื นลูกโม่สีดํา... ผมสะดุ้งพลันดึงมือออกมาจากกระเป๋ าทันที ปื นของใคร มันมาจากไหน ผมสับสนอยู่ครู่หนึง่ ทัง้ ๆ ที่คําตอบมันออกจะ ชัดเจน...เมย์แอบเอาปื นใส่กระเป๋ าผมมา ผมลองมองกลับเข้ าไปอีกครัง้ แสงไฟสะท้ อนก้ อนโลหะสี ทองแดงในเบ้ ากระสุน...ใส่กระสุนมาแล้ วด้ วย...ผมสงสัยจริงว่า ถ้ าปื นมันลัน่ ใส่ผมขึ ้นมาเมย์จะแก้ ตวั ว่าอะไร “ว่าไง พี่ชาย เจอกันอีกแล้ วนะ” เสียงคุ้นหูกล่าวทักทาย ผมรี บหุบกระเป๋ าทันที เมื่อผมหันไปก็เห็นเด็กหนุ่มนักเรี ยน ม.ปลาย ที่ไม่เคยเข้ า โรงเรี ยน เด็กหนุ่มที่เคยเป็ นแม่ข่ายของผมและเป็ นไอ้ หื่นสาร เลวที่หลอกใช้ ผมหาเงิน...แต่วนั นี ้เขาไม่ได้ มาคนเดียว เขามา กับเพื่อน...จํานวนเยอะมาก มินินงั่ ลงตรงหน้ าผมแล้ วมองดูเครื่ องคอมพิวเตอร์ ราคา แพงในมือของผม 16
“หมูน่ ี ้รวยใหญ่แล้ วนะพี่” มินิวา่ “สงสัยจังว่าทําไมพี่ถงึ ออกจากการเป็ นลูกข่ายของผม” “วิดีโอที่นายส่งมาให้ น่ะสิ...พี่สนับสนุนเรื่ องอย่างนันไม่ ้ ได้ หรอก” ผมตอบด้ วยสายตาดุดนั แม้ วา่ พวกมันจะมากันเยอะแต่ ที่นี่มนั กลางห้ าง กลางกรุงศิวิไลซ์...ผมคิดว่าผมจะปลอดภัย ...ผมคิดผิด... “ว้ า...แย่จริง ถ้ าอย่างนันผมก็ ้ คงต้ องทําอะไรสักอย่างแล้ ว ล่ะเพราะไม่ร้ ูพี่จะเอาไปแจ้ งตํารวจเมื่อไร...เรื่ องของพี่ออกทีวี ด้ วยนะ ถ้ าตํารวจจับพี่ได้ ผมก็จะซวยไปด้ วย เฮ้ ย พวกมึง พาพี่ เขาไปคุยในที่เงียบ ๆ กันดีกว่า” มินิพดู แล้ วกวักมือสัง่ เพื่อน นักเลงของเขา หนุ่มหน้ าใสสักเต็มแขนสี่คนเดินเข้ ามาล็อกแขน ของผมไว้ แล้ วลากผมไป พวกมันแย่งเครื่ องคอมพิวเตอร์ แบบแผ่นไปจากมือผม ข้ าว กล่องของผมกระจายเต็มพื ้นและผมร้ องขอความช่วยเหลือ ท่ามกลางสายตาของผู้คนเดินห้ างที่ทําได้ แค่มองดู แจ้ ง 17
เจ้ าหน้ าที่รักษาความปลอดภัยที่ไม่ทําอะไรสักอย่าง จนกระทัง่ ผมถูกลากออกมายังลานจอดรถอันเงียบสงัดและต้ อง เผชิญหน้ ากับเหล่าหมาหมู่ตามลําพัง “พวกมึงจะทําอะไรวะ” เมื่อดิ ้นหลุดจากล็อกของพวกมัน ได้ ผมก็ร้องตะโกน พวกมันหัวเราะ...ใช่สิ มีแต่คนโง่ที่จะถามแบบนัน...ของ ้ มันออกจะชัดเจน มินิมองดูโปรแกรมบนเครื่ องคอมพิวเตอร์ แบบแผ่นแล้ วก็ สบตากับผม หมอนัน่ คงจะเห็นแฟลชไดร์ ฟที่ห้อยคอผมอยู่ มัน เลยสัง่ ให้ นกั เลงที่มาด้ วยเข้ ามาแย่ง ...มันอาจจะเป็ นโจรกระจอกดักปล้ นนายอยู่ตามห้ างที่ไหน ก็ได้ ไม่เคยดูข่าวหรื อไง... คําพูดของเมย์ก้องเข้ ามาในดูและฉับพลันนันผมเปิ ้ ด กระเป๋ าสะพาย ล้ วงมือเข้ าไปคว้ าปื นออกมาถือไว้ มนั่ ในมือแล้ ว เล็งไปทางพวกมัน 18
...ได้ ผล แค่แสดงออกว่าผมมีปืนและพร้ อมจะใช้ มนั ผมก็ ยืดชีวิตตัวเองออกไปได้ ... “เฮ้ ย...แม่งมีปืนว่ะ” นักเลงคนหนึง่ พูดพลางก้ าวถอยหลัง ชวนให้ ผมรํ าลึกถึงวลีสดุ เฉียบคมในภาพยนตร์ เรื่ องหนึง่ ที่วา่ ... บางคนนับถือเครื่ องแบบแต่ทกุ คนนับถือปื น... “เอาไอเป็ ดกูคืนมา ไม่งนกู ั ้ ยิงไส้ แตกแน่” ผมตะโกนลัน่ ลานจอดรถ แต่มินิยงั ยืนนิ่งไม่ยอมวางเครื่ องคอมพิวเตอร์ ที่แย่ง ผมไป “ปื นมีลกู เหรอ” มินิพดู อย่างใจเย็น “มีสิวะ ไว้ งนจะพกไว้ ั้ ทําไม” ผมสวนกลับ “แหม ๆ ไม่เจอกันพักเดียวกล้ าหาญขึ ้นเยอะเลยนะ...รู้หรื อ เปล่าพกปื นมันผิดกฎหมาย” มินิวา่ “เออ รู้ แต่ถ้ามันปกป้องตัวเองได้ กกู ็ทําทังนั ้ นแหละ” ้ ผม ตอบกลับไป 19
“เฮ้ ย พวกมึงหยุด นี่ตํารวจ” เสียงตะโกนดังขึ ้น พลัน ปรากฏร่างของตํารวจสองนายเข้ ามาระงับเหตุ พอพวกเขาเห็น ผมถือปื นเขาก็ชกั ปื นพกประจํากายออกมาเตรี ยมพร้ อมทันที “วางปื นลง” ตํารวจตะโกนลัน่ ผมรี บยกมือขึ ้นเหนือหัวแล้ ว ปล่อยให้ ปืนหล่นลงพื ้นแต่สายคล้ องปื นเกี่ยวไว้ กบั กระเป๋ าปื น จึงไม่ตกลงไป “ช่วยด้ วยครับคุณตํารวจ ไอ้ นี่มนั จะยิงผม” มินิทําท่า เหมือนเป็ นคนถูกกระทํา “คุณตํารวจ ไอ้ นี่มนั ปล้ นผม มันจะลากผมมาฆ่าปิ ดปาก เรื่ องที่มนั เป็ นโจรข่มขืน” ผมชี ้แจงบ้ าง แต่ตํารวจไม่มีทา่ ทีเป็ น มิตรกับเราทังสองฝ่ ้ าย พวกเขาเดินอย่างระมัดระวังเข้ ามา ระหว่างเรา “วางปื นลง” ตํารวจสัง่ ผมอีกครัง้ “วางแล้ วพี่ อ้ าว เฮ้ ย มีสายคล้ องนี่หว่า ผมปลดสายไม่เป็ น หรอก” ผมตอบอย่างร้ อนรน มินิได้ ยินก็หวั เราะ 20
“นัน่ ไง มันยิงปื นไม่เป็ นจริง ๆ ด้ วย” มินิพดู กับพวกนักเลง ของตน ตํารวจคนที่ยืนอยูต่ รงหน้ ามินิได้ ยินก็เดินตรงเข้ าไปตบ หัวเขาอย่างแรง “ไอ้ สตั ว์” ตํารวจตะโกนด่ามินิอย่างหยาบคาย “กูบอกมึง แล้ วใช่ไหมว่าจะทําอะไรให้ เงียบ ๆ แม่งมามีเรื่ องกลางห้ างแบบ นี ้กูเดือดร้ อนนะโว้ ย อย่าคิดว่าเป็ นเด็กผู้กํากับแล้ วจะทําอะไรก็ ได้ นะ พวกมึงด้ วย ไว้ หน้ ากูมงั่ ” ตํารวจคนนันพู ้ ดในสิง่ ที่ทําให้ ผมรู้สกึ เสียวสันหลังอย่างที่สดุ “คุกเข่าลง” ตํารวจอีกนายสัง่ ผม “อะ...อะไรเนี่ย” ผมถามแต่ก็คกุ เข่าลงอย่างว่าง่าย ใน ขณะเดียวกันมินิก็กําลังคุยอยูก่ บั ตํารวจราวกับรายงาน สถานการณ์ให้ เจ้ านายฟั ง ตํารวจคนนันได้ ้ ฟังเรื่ องแล้ วก็เดินมา หาผม เขาจับแฟลชไดร์ ฟของผมขึ ้นมาดู “ไอ้ เนี่ยเหรอ” ตํารวจหันกลับไปถามมินิ ในขณะเดียวกัน ตํารวจอีกนายก็หยิบปื นของผมไปถือไว้ 21
...เสี ้ยววินาทีนนผมเข้ ั้ าใจทุกอย่างที่เมย์เคยพูดไว้ สาเหตุที่ เธอให้ ปืนผมมา... ...มันอาจจะเป็ นโจรกระจอกดักปล้ นนายอยู่ตามห้ างที่ไหน ก็ได้ ... ...ตํารวจ นายกําลังโดนตามจับ จําได้ ไหม... ผมเพิ่งจะสํานึกและตระหนักว่าเงินมันสามารถซื ้อได้ ทกุ อย่างโดยเฉพาะอํานาจรัฐ ทันใดนันสถานการณ์ ้ ก็เลวร้ ายลงไป อีกเมื่อมีชายสองคนสวมชุดสีนํ ้าเงินเดินเข้ ามาในลานจอดรถ... ผมจําหน้ าพวกเขาได้ พวกเขาคือตํารวจที่ไปค้ นห้ องผมวันนัน้ คนเดียวกับที่ตามจับผมไปจนถึงร้ านอินเทอร์ เน็ตก่อนหน้ านี ้ “เป็ นไงมัง่ จับคนร้ ายได้ แล้ วใช่ไหม” ตํารวจที่เพิ่งมาถึงคน หนึง่ ตะโกนขึ ้น ผมตัดสินใจในเสี ้ยววินาทีและใช้ จงั หวะที่ตํารวจทังสอง ้ นายกําลังหันไปมองตํารวจที่เพิ่งมาถึงล้ วงเข้ าไปในกระเป๋ า กางเกง หยิบเอากระป๋ องโลหะออกมาถือพลันดึงแท่งเหล็กที่ขดั 22
กระเดื่องเอาไว้ ออกมาด้ วยปาก ฉับพลันนันควั ้ นสีขาวฟุ้ง กระจายเหมือนหม้ อนํ ้ารถยนต์ระเบิดและสัมผัสแสบสะท้ าน ทรวงก็แผ่ซา่ นไปทัว่ ร่างของผม ผมรู้สกึ เหมือนอยูท่ า่ มกลาง แม่ค้าสิบคนที่กําลังผัดพริก เพียงสูดหายใจผมก็ร้ ูสกึ เหมือน ปอดจะไหม้ เพียงลืมตาขึ ้นผมก็ร้ ูสกึ เหมือนมีเข็มนับพันเล่ม เสียบแทงเข้ ามา มีเสียงปื นดังขึ ้นแต่ผมไม่ร้ ูสกึ อะไร ผมคิดว่าผมคงไม่โดน ยิง ผมต้ องหนีและต้ องหนีเดี๋ยวนี ้ ทว่า ท่ามกลางความเจ็บปวดจากแก๊ สนํ ้าตา ผมยังมีสติ อย่างน่าอัศจรรย์ ผมมองไปข้ างหน้ าแม้ จะแสบตา ท่ามกลาง ควันสีขาวและเงาร่างของคนที่กําลังวิ่งกันอลหม่าน ผมเห็น เครื่ องคอมพิวเตอร์ แบบแผ่นที่เมย์ให้ ผมมาหล่นอยูก่ บั พื ้น มินิ คงจะทํามันหล่น ผมจึงกระโจนเข้ าไปคว้ าเครื่ องคอมพิวเตอร์ นัน่ ไว้ แล้ ววิ่งหนีออกจากที่นนั่ ผมวิ่งไปตามทางลงของรถยนต์ โดยไม่ผ่านเข้ าไปในห้ างอีกครัง้ และเมื่อผมลงมาถึงชันล่ ้ างสุด ผมก็เห็นผู้หญิงคนหนึง่ กําลังพาลูกเล็ก ๆ ขึ ้นรถแท็กซี่ 23
“ขอโทษนะพี่ ขึ ้นรถไป เร็ว” ผมวิ่งเข้ าไปประชิดผู้หญิงโชค ร้ ายคนนันแล้ ้ วบังคับให้ เธอขึ ้นรถทังนํ ้ ้าตาและนํ ้าลายที่เปื อ้ น เขรอะบนใบหน้ าจากฤทธิ์แก๊ สนํ ้าตา “อะไรเนี่ย อะไร” ผู้หญิงแปลกหน้ าร้ องด้ วยความตกใจ ผม ไม่รอท่า ผลักเธอเข้ าไปในที่นงั่ แล้ วเบียดตัวตามเข้ าไป ทังลู ้ ก ของเธอและคนขับแท็กซี่ตา่ งก็ตกใจ “ใจเย็นคุณนาย โชเฟอร์ ออกรถเดี๋ยวนี ้” ผมตะโกนสัง่ “เรื่ องอะไร จะขึ ้นรถก็ไปรอคิวคันต่อไปสิ” คนขับสวน กลับมา ผมเหลือบไปเห็นปื นที่ยงั ห้ อยอยูก่ บั กระเป๋ าก็หยิบออกมา “เอาคิวนี ้แหละ ออกรถ” เมื่อผมหยิบปื นขึ ้นมาถือไว้ ทัง้ คุณนาย คนขับรถและเด็กน้ อยที่เบาะหลังก็เงียบกริบแล้ วทํา ตามคําสัง่ อันไร้ เหตุผลของผมอย่างไม่มีคําถาม รถแท็กซี่ที่ผม นัง่ ออกจากลานจอดรถเข้ าสูถ่ นนใหญ่ทนั ที 24
“ขับออกไปนอกเมือง” ผมสัง่ แล้ วค่อย ๆ ขยับตัวจัดพื ้นที่ “คุณนายครับ ขอเชิญไปนัง่ กับลูกที่เบาะหลังนะครับ” ผม พยายามพูดอย่างสุภาพเพื่อให้ เธอไม่ตระหนก “อย่าทําอะไรฉันกับลูกเลยนะ จะเอาเงินก็เอาไปเถอะ” คุณนายค่อย ๆ ปี นไปนัง่ กับลูกที่เบาะหลัง “ไม่เป็ นไรครับคุณนาย พี่คนขับรถด้ วย ผมไม่ทําอะไร หรอก...แค่พาผมออกจากเมือง ไปไกล ๆ เลยนะ เอาไกล ๆ เลย” ผมพูดพลางขยี ้ตาแต่ยิ ้งขยี ้ยิ่งแสบ “น้ องชาย ไปโดนอะไรมาน่ะ ตาแดงเชียว” คนขับถาม “ผมโดนแก๊ สนํ ้าตา เมื่อกี ้ตอนอยูใ่ นห้ างผมโดนปล้ นผมเลย หนีออกมา เจอตํารวจแทนที่ตํารวจจะช่วย ตํารวจก็เสือกเป็ น พวกโจรนัน่ อีก แม่งเอ๊ ย” ผมสบถอย่างหยาบคายที่สดุ ด้ วย อารมณ์อนั มืดมิดคุกรุ่นอยูใ่ นใจ “แล้ วเอ็งหนีมาอย่างไงล่ะเนี่ย” คนขับถามอีก 25
“ผมวิ่งลงมาแล้ วก็มาเจอพี่นี่แหละ ขอโทษนะที่ปล้ นรถพี่ มาอย่างนี ้ แค่ผมไม่มีทางเลือกจริง ๆ ผมไม่ได้ ตงใจจะทํ ั้ า อันตรายพี่หรื อคุณนายกับลูกหรอก จริง ๆ นะครับ” ผมพูดกับ คนขับอย่างเปิ ดใจ คนขับได้ ฟังก็ถอนหายใจแล้ วก็เร่งเครื่ องแซง รถตู้คนั ข้ างหน้ า มุง่ ขึ ้นสะพานออกจากเมืองหลวงอันจอแจ ในทันที
26