Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε γειτονιά και ρούγα, υπάρχει πάντα ένας «κυρ Βασίλης»! Ακόμα και αν δεν τον λένε «Βασίλη» - πάντα υπάρχει ένας «κυρ Βασίλης»! Σας ακούγεται λίγο παράξενο αυτό αλλά είναι αλήθεια, παντού και πάντα υπάρχει ένας «κύριος Βασίλης» - ή για να ήμαστε πιο ακριβείς - παντού και πάντα μπορεί να υπάρξει ένας «κυρ Βασίλης»! Τώρα, θα σας παρακαλέσω να κάνετε για λίγο ησυχία και να δώσετε προσοχή στην ιστορία που θα σας διηγηθώ Θα σας μιλήσω για το δικό μου «κυρ Βασίλη» Και ο δικός μου
«κυρ Βασίλης», όπως άλλωστε όλοι οι «κυρ Βασίληδες», κάποτε ήταν μικρό παιδί σαν και εσάς. Βέβαια αυτό συνέβαινε πριν πολλά - πολλά χρόνια. Αυτός ο «κυρ Βασίλης», όταν ήταν παιδί, δεν πίστευε καθόλου στο συνονόματό του
κρυφογελούσε και μάλιστα, θεωρούσε τουλάχιστον ανόητους, όσους πίστευαν ότι υπάρχει «Άγιος» που φέρνει δώρα στα παιδιά. Και όταν κάποιος μεγαλύτερος τον ρωτούσε... Εσείς τί λέτε... Υπάρχει ο Aϊ Βασίλης? Μια πρωτοχρονιάτικη ιστορία, ένα παραμύθι (όχι και τόσο παραμύθι) δώρο από εμένα, στα εγγόνια και τα ανίψια μου (μια και δεν έχω κάτι άλλο να τους χαρίσω...) και για όλα τα παιδιά... μικρά και μεγάλα... και αν θέλετε να γνωρίζετε, η βάση της ιστορίας μου είναι αληθινή.
πάντα ένας «κυρ Βασίλης»! Ακόμα και αν δεν τον λένε «Βασίλη»... πάντα υπάρχει ένας «κυρ Βασίλης»! Σας ακούγεται λίγο παράξενο αυτό... αλλά είναι αλήθεια, παντού και πάντα υπάρχει ένας «κύριος Βασίλης»... ή για να ήμαστε πιο ακριβείς παντού και πάντα μπορεί να υπάρξει ένας «κυρ Βασίλης»! Μια πρωτοχρονιάτικη ιστορία, ένα παραμύθι (όχι και τόσο παραμύθι) απο τον Ps. Mavro/Stavriotis Ps M@vro/Stavriotis Ο δικός μου «κυρ Βασίλης»
Ξέρετε ποιόν εννοώ το γνωστό μας τον «Aϊ Βασίλη» Όταν άκουγε τους συνομηλίκους του να μιλούν για τον «Aϊ Βασίλη», αυτός
Τώρα, θα σας παρακαλέσω να κάνετε για λίγο ησυχία και να δώσετε προσοχή στην ιστορία που θα σας διηγηθώ. Θα σας μιλήσω για το δικό μου «κυρ Βασίλη». Σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε γειτονιά και ρούγα, υπάρχει
Βασιλάκη
σου φέρει ο Aϊ Βασίλης
Πρωτοχρονιά?» αυτός εκνευρίζονταν, γιατί
πως του έλεγαν ψέματα, για την
ενός τέτοιου «Αγίου»
κυρ Βασίλης» γνώριζε ότι, όλα τα
Πρωτοχρονιά, τα φέρνουν οι γονείς
παιδιά τους, ή κάποιοι κοντινοί συγγενείς. Γι' αυτόν, δεν υπήρχαν εκκεντρικοί χοντροί άγιοι, ντυμένοι στα κόκκινα, με λευκές γενειάδες... ούτε έλκηθρα, ούτε τάρανδοι. Ήξερε πολύ καλά ότι, στα κεραμίδια των σπιτιών και στις καπνοδόχους, δεν ανέβαινε κανείς το χειμώνα, με τέτοιο κρύο ούτε καν οι κεραμιδόγατοι Αλλά δεν έλεγε και πολλά γιατί όλοι οι συνομήλικοι του (είτε από αφέλεια, είτε από σκοπιμότητα) πίστευαν στον «άγιο των δώρων». Δεν ήθελε λοιπόν, να τους χαλάσει το όνειρο. Ο «μικρός κυρ Βασίλης» μας, μπορεί να μην πίστευε στην ύπαρξη του «Aϊ Βασίλη» όμως ήταν παιδί με ευαισθησίες και με καλή καρδιά Αυτός ήταν τυχερός, γιατί (ξέχασα να σας το πω) ο πατέρας του ήταν κάτι σαν Δήμαρχος στο χωριό... και σαν «κεφαλή» που ήταν, είχε έναν πολύ καλό μισθό. Πρόσφερε τα πάντα στην οικογένεια του και φυσικά ποτέ δεν έλειπαν από τον
ούτε ψωμί να φάνε. Σε αυτά τα παιδιά οι φτωχοί γονείς τους φυσικά, δεν μπορούσαν να αγοράσουν δώρα... πολύ περισσότερο, κανένας ασπρογένης κοκκινοντυμένος «Aϊ Βασίλης» δεν τα θυμόταν. Παρ' όλα αυτά, πάντα τα φτωχά παιδιά, (όπως όλα τα φτωχά παιδιά του κόσμου), πίστευαν (άδικα) και ήλπιζαν (μάταια) πως ο «άγιος των δώρων», αυτή τη φορά θα τα θυμόταν και αυτά, και πως θα τα επισκέπτονταν, φέρνοντας τους κάτι όμορφο... Αυτή η αδικία στενοχωρούσε πολύ το «μικρό κυρ Βασίλη». Από τι μία, αυτός είχε τόσα πολλά παιχνίδια αλλά δεν πίστευε καθόλου - μα καθόλου στην ύπαρξη του «Αγίου των δώρων» και από την άλλη, οι φίλοι του - τα φτωχά παιδιά του χωριού - παρ' όλο που πίστευαν στο Aϊ Βασίλη ...σχεδόν ποτέ τους δεν έπαιρναν δώρα. Κάποια Πρωτοχρονιά λοιπόν,
και ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά από που έρχονταν όλα αυτά Τέρμα λοιπόν, τα παραμύθια για τον «άγιο των δώρων». Όπως είπαμε όμως, ο «μικρός κυρ Βασίλης» είχε καλή καρδιά και ήξερε πολύ καλά πως όλοι οι συνομήλικοι του δεν ήταν το ίδιο τυχεροί με αυτόν Κάποιοι μάλιστα (και δεν ήταν λίγοι αυτοί) περνούσαν στο σπίτι τους πολύ φτωχικά και γνώριζε πως έρχονταν ημέρες που δεν είχαν
«Τι θέλεις
να
την
καταλάβαινε
ύπαρξη
Ο «μικρός
δώρα την
στα
«μικρό κυρ Βασίλη» τα δώρα. Κάθε Πρωτοχρονιά (και όχι μόνο) ο πατέρας του, του χάριζε ένα σορό παιχνίδια
κάτι του πέρασε από το μυαλό. Υπήρχαν τόσα παιχνίδια στο πατάρι του! Δε θα ήταν άσχημη ιδέα να μοιράσει μερικά από αυτά! Επήρε γρήγορα την απόφασή του Θα χάριζε, στα φτωχά παιδιά του χωριού, μερικά από τα παιχνίδια του! Μια πρωτοχρονιάτικη ιστορία, ένα παραμύθι (όχι και τόσο παραμύθι) απο τον Ps. Mavro/Stavriotis Ps M@vro/Stavrioris Ο δικός μου «κυρ Βασίλης»
τα δώρα που είχε διαλέξει για να μοιράσει... γύρισε ήσυχα στο σπίτι του. Ευτυχώς κανείς από τους γονείς του δεν κατάλαβε τίποτα από τη βραδινή εξόρμησή του! Η άλλη ημέρα στο χωριό ήταν κάπως διαφορετική από τις προηγούμενες Οι φτωχοί χωριανοί χαιρετούσαν ο ένας τον άλλων, αντάλλαζαν ευχές και αλληλοκοιτάζονταν με κάποια απορία Τα φτωχά παιδιά ήταν ιδιαίτερα χαρούμενα... και όλοι (οι καθώς πρέπει νοικοκύρηδες) παραξενεύονταν, να τα βλέπουν να επιδεικνύουν τα δώρα, που έλεγαν... ότι τους έφερε ο Aϊ Βασίλης!!! Μάλιστα, όσο περνούσε η ημέρα άρχισαν και συζητήσεις ακούγονταν αφηγήσεις και γίνονταν και περιγραφές Ps M@vro/Stavriotis Ο δικός μου «κυρ Βασίλης»
για το παράδοξο που είχε συμβεί στο χωριό τους. Το περίεργο είναι ότι, όλοι όσοι δέχτηκαν «επίσκεψη»
Νωρίς την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς ανέβηκε στο πατάρι του και ξεχώρισε μερικά παιχνίδια, που από καιρό βρίσκονταν ξεχασμένα εκεί Ανάμεσα σε αυτά και ένα πανέμορφο μικρό, σκαλισμένο σε ξύλο, αλογάκι! Ήταν βαμμένο με ένα κίτρινο χρώμα και γυαλισμένο με κάποιο λαμπερό λούστρο! Ήταν τόσο όμορφο που, για κάποια στιγμή, σκέφτηκε αυτό να μην το χαρίσει... όμως η καλή του καρδιά, του είπε ότι δεν είναι σωστό να κρατά για τον εαυτό του τα καλά παιχνίδια και να χαρίζει μόνο αυτά που δεν του αρέσουν Έτσι λοιπόν επήρε και το όμορφο ξύλινο κίτρινο αλογάκι, μαζί με τα άλλα παιχνίδια που διάλεξε και τα έβαλε σε ένα κόκκινο σακούλι που βρήκε παρά πεταμένο... Μια χαρά έκανε αυτό το σακούλι για τη δουλειά που το χρειάζονταν. Το βράδυ, μετά το εορταστικό δείπνο, φίλησε τους γονείς του και τους είπε ότι θα ήθελε να πάει να κοιμηθεί νωρίς Περίμενε στο δωμάτιο του και όταν μετά από ώρα κατάλαβε πως και οι γονείς του κοιμήθηκαν αυτός πήδηξε, με το σακούλι του, από το παράθυρό του, έξω Ευτυχώς η ώρα ήταν προχωρημένη και έκανε τόσο κρύο... που ακόμα και τα σκυλιά του χωριού δεν είχαν καμία διάθεση να βγουν από την τρύπα τους για να το γαυγίσουν. Ο «μικρός κυρ Βασίλης» έφτασε έξω από το πρώτο σπίτι, όπου έμενε το πιο φτωχό παιδί του χωριού Γλίστρησε σαν σκιά και στάθηκε εμπρός στην ξύλινη πόρτα, έχωσε το χέρι του στο κόκκινο σακούλι, έβγαλε το μικρό σκαλιστό κίτρινο αλογάκι και το ακούμπησε στο σκαλοπάτι... ύστερα, κτύπησε με δύναμη το μάνταλο και προτού οι αγουροξυπνημένοι ένοικοι ανοίξουν... εξαφανίσθηκε τρέχοντας! Αυτό το έκανε μερικές φορές ακόμα, σε διαφορετικά σπίτια και όταν ο σάκος του άδειασε από από τον «άγιο των δώρων» στο σπίτι τους... συμφωνούσαν! Όλοι τους μιλούσαν για έναν ψιλό, παχουλό, ασπρογένη, καλόκαρδο γέροντα, που έκανε πολλά χαρωπά «χωπ - χωπ - χωπ» που κραΜια πρωτοχρονιάτικη ιστορία, ένα παραμύθι (όχι και τόσο παραμύθι) απο τον Ps. Mavro/Stavriotis
τούσε στους ώμους του ένα μεγάλο κόκκινο σακούλι γεμάτο με δώρα και που οδηγούσε ένα ιπτάμενο έλκηθρο που το έσερναν τάρανδοι Αυτός ο κοκκινοντυμένος ροδαλός χοντρούλης, σταμάτησε (όπως αφηγούνταν) στην αυλή τους, 'άφησε τα δώρα του, κτύπησε την πόρτα και ...εξαφανίσθηκε! Όμως (και εδώ είναι το περίεργο) όλοι, όταν άνοιξαν την πόρτα τους, πρόλαβαν και τον είδαν! Και όλοι βεβαίωναν ότι είδαν ακριβός την ίδια φιγούρα που περιέγραφαν!
Φυσικά, ο «μικρός κυρ Βασίλης» πολύ ευχαριστήθηκε με όλα αυτά Διασκέδασε αλλά και καμάρωσε που ήταν ο υπαίτιος για να λέγονται αυτές η ιστορίες! Ένιωσε ευτυχισμένος γιατί μοιράσθηκε με τους φτωχούς συνομήλικους του, τα παιχνίδια του! Μια απεριόριστη ικανοποίηση τον πλημμύρησε όταν είδε τα «δώρα» του, στα χέρια των φίλων του! Τα φτωχά παιδιά του χωριού ήταν ίσος για πρώτη φορά, (τόσο μα τόσο) ευτυχισμένα, γιατί επιτέλους (όπως πίστευαν) τα θυμήθηκε και αυτά ο «άγιος των παιχνιδιών»! Και την επόμενη χρονιά ο «μικρός κυρ Βασίλης» εφάρμοσε το ίδιο σχέδιο... μόνο που το προγραμμάτισε καλλίτερα. Διάλεξε νωρίτερα τα παιχνίδια που θα χάριζε, τα έβαλε σε ξεχωριστά κουτιά, τα τύλιξε με εορταστικό χαρτί περιτυλίγματος, τα έδεσε με όμορφους φανταχτερούς φιόγκους και έγραψε, έξω από κάθε κουτί, το όνομα του κάθε
πάντα την ίδια χαρά! Ο φίλος μας είχε βρει το νόημα της ζωής του. Ένιωθε πως, ο λόγος που είχε έρθει σε αυτό το κόσμο, ήταν για να προσφέρει χαρά στα παιδιά! Αυτή η γιορταστική μυστική αποστολή, που οικιοθελώς είχε αποδεχτεί, του διαμόρφωσε κατάλληλα σταδιακά και τον χαρακτήρα του Ο «μικρός κυρ Βασίλης», χρόνο με το χρόνο, συνειδητοποιούσε ότι, εκτός από παιχνίδια... είχε και άλλα πράγματα να μοιρασθεί με τους συγχωριανούς του! Έτσι, πάντα εύρισκε τρόπο να μοιράζει (πχ.) τα ρούχα που του περίσσευαν, σε αυτούς που δεν είχαν να ντυθούν... να μοιράσει τα βιβλία του, σε όσους που δεν είχαν να αγοράσουν να μοιράσει τα φρούτα που του περίσσευαν, από τα δέντρα του κήπου του Ο «μικρός κυρ Βασίλης», έδινε κάθε τί, που αυτός είχε σε αφθονία και που οι άλλοι δεν είχαν. ...
και πάλι την επόμενη ημέρα οι φτωχοί συγχωριανοί του έλεγαν παρόμοιες ιστορίες, για την επίσκεψη που δέχτηκαν από τον ίδιο καλοκάγαθο κόκκινο ντυμένο χοντρομπαλά «άγιο των δώρων»! ... Και την επόμενη χρονιά, πάλι ο «μικρός κυρ Βασίλης» έκαμε το ίδιο Και την επόμενη Και την επόμενη... Και πάντα ένιωθε την ίδια ικανοποίηση και έπαιρνε
με Πρωτοχρονιά, τα χρόνια περνούσαν και ο «μικρός κυρ Βασίλης», όπως είναι φυσικό, κάποια στιγμή έπαυσε να είναι «μικρός» Έγινε νεαρός και μετά, πραγματικός άντρας και μετά έγινε ώριμος μεσήλικας Μια πρωτοχρονιάτικη ιστορία, ένα παραμύθι (όχι και τόσο παραμύθι) απο τον Ps. Mavro/Stavriotis Ps M@vro/Stavrioris Ο δικός μου «κυρ Βασίλης»
παιδιού - παραλήπτη! Και πάλι τα μοίρασε κρυφά
Πρωτοχρονιά
τους Οι φτωPs M@vro/Stavriotis Ο δικός μου «κυρ Βασίλης»
χοί
πολ-
τα απαραίτητα Πρωτοχρονιάτικα δώρα για τα φτωχά παιδιά του χωριού Ο φίλος μας,
δικά του παιδιά, γιατί δεν είχε χρόνο για τον εαυτό του. Τώρα πια, τον είχαν πάρει και τα χρόνια... και ήταν χρόνια δύσκολα, γιατί μια «οικονομική κρίση» εμφανίσθηκε και έκανε τους πιο πολλούς ανθρώπους να χάσουν την δουλειά
Ο «κυρ Βασίλης» ήταν πια, ένας τίμιος επαγγελματίας που εργάζονταν σκληρά για να ζήσει Από τα χρήματα που κέρδιζε με τη δουλειά του, πάντα ένα ποσό το έβαζε στην άκρη και το προόριζε για αγορά παιχνιδιών, που τα μοίραζε πάντα (τώρα πια...) σε όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά του χωριού. Αλλά πάντα κρυφά, όπως και την πρώτη φορά, την Παραμονή κάθε Πρωτοχρονιάς! ...Και ήταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένος με την «μυστική αποστολή» του! Και ας μην πίστευε ο ίδιος, ότι υπάρχει «Aϊ Βασίλης» ! Μάλιστα είχε πληροφορηθεί, από τα ιερά βιβλία μας, ότι ο δικός μας «Άγιος Βασίλειος» ήταν πραγματικά ένας σεβάσμιος φιλάνθρωπος ιεράρχης, που πριν από πολλά πολλά χρόνια είχε αφιερώσει τη ζωή του στο να βοηθά τους φτωχούς... κτίζοντας νοσοκομεία γηροκομεία και ένα σορό άλλα ιδρύματα. Γνώριζε πως, αυτός ο πραγματικά δικός μας Άγιος Βασίλειος καμία σχέση δεν είχε με τον ξενόφερτο χοντρομπαλά «άγιο» που ξεπήδησε (σαν σχεδίασμα) μέσα από την διαφήμιση ενός πολύ γνωστού αναψυκτικού (!!!) Αλλά τί σημασία είχε πια. Ο «άγιος Νικόλαος» τον Καθολικών, ο άγιος Βασίλειος των Ορθοδόξων και ο «άγιος» των αναψυκτικών... με το πέρασμα των χρόνων, είχαν γίνει ένα... και είχε αγαπηθεί από όλα τα παιδιά του κόσμου, σαν «άγιος» των δώρων και των παιχνιδιών! Ο «μικρός (αλλά μεγάλος πια ) «κυρ Βασίλης», δεν έκανε ποτέ οικογένεια και δεν απέκτησε ποτέ ήταν πια, πανφτωχός, ηλικιωμένος και άρρωστος. Τον τελευταίο χρόνο μάλιστα, ο «κυρ Βασίλης» μας, έγινε τόσο φτωχός που δεν είχε χρήματα ούτε στο γιατρό να πάει ούτε τα απαραίτητα φάρμακα του να αγοράσει (μια και ήταν άνεργος και ανασφάλιστος ) Μια πρωτοχρονιάτικη ιστορία, ένα παραμύθι (όχι και τόσο παραμύθι) απο τον Ps. Mavro/Stavriotis
έγιναν ακόμα πιο φτωχοί - και ακόμα πιο
λοί. Πρωτοχρονιά με την Πρωτοχρονιά τα φτωχά παιδιά του χωριού, πλήθαιναν και ο «μικρός (αλλά μεγάλος πια...) κυρ Βασίλης» μας, (που σημειωτέον, λόγο της οικονομικής κρίσης, γίνονταν και αυτός ολοένα και φτωχότερος) έπρεπε να βρει όλο και περισσότερα δώρα και πιστέψτε με, τα έβρισκε πια, πολύ δύσκολα Αλλά πάντα εύρισκε χρήματα (από το υστέρημα του) και εξασφάλιζε τα δώρα που έπρεπε να μοιράσει κρυφά, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς1 Σαν αποτέλεσμα της «οικονομικής κρίσης», που όλο και μεγάλωνε, ο «κυρ Βασίλης» έχασε τελικά και τη δουλειά του. Αναγκάσθηκε να πουλήσει το κήπο του, τις ελιές του ακόμα και το πατρικό του σπίτι πούλησε προκειμένου να εξασφαλίσει
συνέχισε και έβηξε άσχημα. «...και τί, δε θα έδινα για να ήταν αληθινός» ...σιγοψιθύρισε άπνοα πια. ... Η νύχτα της Παραμονής πέρασε χωρίς - κανένας (αρχικά) να κτυπήσει την πόρτα των σπιτιών του χωριού παρόλα αυτά όταν η επόμενη ημέρα (η Πρώτη του Νέου Χρόνου) χάραξε και νοικοκύρηδες σηκώθηκαν - γεμάτοι περιέργειακαι άνοιξαν την πόρτα τους... Ώ, τι θαύμα!
τί καπέλα, τι ρολόγια και τί όμορφα στολισμένα μπαστούνια για τους άντρες του κάθε σπιτιού... για όλους υπήρχε μέσα στο κουτί από κάτι! Αυτοί τη χρονιά, τα δώρα που έλαβαν όλοι, από τον Aϊ Βασίλη ήταν περισσότερα, ομορφότερα και ακριβότερα από κάθε χρονιά Μόνο, που αυτή τη φορά, το Άγιο δεν τον είδε κανένας τους και αυτό, είναι αλήθεια πως, τους φάνηκε πολύ περίεργο. Όμως μέσα στην πολύ χαρά τους, δεν έδωσαν και τόση σημασία... Η πρώτη ημέρα του χρόνου στο χωριό (αν και πολύ κρύα) κύλισε ευχάριστα. Όλοι (φτωχοί - και λιγότερο φτωχοί) ήταν πολύ ευχαριστημένοι
Αυτή τη παραμονή, ο
θονταν,
να
μικρής αποθήκης που είχε πια για σπίτι
τούριζε μέσα στο κρύο και την υγρασία,
φωτιά και χωρίς φαγητό Ήταν πολύ στενοχωρημένος,
καταντήσει τόσο φτωχός... αλλά γιατί - μετά από πολλά πολλά χρόνια - δεν είχε τίποτα πια, να χαρίσει στα φτωχά παιδιά του χωριού, ...και ήταν και αυτός ο βήχας... και αυτός ο πυρετός που τον ταλαιπωρούσε... «Δε θα έρθει ο Aϊ Βασίλης απόψε στο χωριό μας» έλεγε και ξανά έλεγε και τα
του
το
των
Τα
(με χαρούμενε φωνές) άνοιξαν, το καθένα το κουτί του Τι χαρά που ένιωσαν!!! Τρενάκια, κουκλίτσες, μπάλες, κιθάρες, ταμπούρλα, βιβλία, επιτραπέζια ηλεκτρονικά... αλλά και γλυκά... κουραμπιέδες, δίπλες, μελομακάρονα... Ακόμα και όμορφα ρούχα για τους μεγάλους υπήρχαν μέσα στα κουτιά! Τί φορέματα για τις νοικοκυρές, τί κοσμήματα και αρώματα για τις κοπέλες,
Είχαν
ξανά τη
και
να
θα ήταν καλλίτερος από το παλιό. Το απόγευμα μάλιστα άρχισαν και τις επισκέψεις. Πήγαιναν από εδώ - πήγαιναν από εκεί... και αντάλλασσαν ευχές! Μα, φυσικά, πρώτα από όλα, τα παιδιά του χωριού ήταν που (παρ' όλο το κρύο) με τα καινούρια παιχνίδια στο χέρια τους, το διασκέδαζαν αφάνταστα, στους δρόμους του χωριού! Ps M@vro/Stavrioris Ο δικός μου «κυρ Βασίλης» Μια πρωτοχρονιάτικη ιστορία, ένα παραμύθι (όχι και τόσο παραμύθι) απο τον Ps. Mavro/Stavriotis
«κυρ Βασίλης» μας, κά-
ανήμπορος
σηκωθεί, στη γωνία μιας
τουρ-
χωρίς
όχι, γιατί αυτός είχε
δόντια
έτριζαν καθώς έτρεμε από
κρύο «Aχ, να ήταν αλήθεια, και να υπήρχε ο άγιος των δώρων και
παιχνιδιών»...
Εκεί, στο σκαλοπάτι, του κάθε σπιτιού, βρίσκονταν από ένα μεγάλο κουτί, τυλιγμένο με όμορφο εορταστικό περιτυλίγματα... και στολισμένο το κάθε ένα με ένα φανταχτερό φιόγκο!
παιδιά ξύπνησαν και αυτά και
με τα δώρα που έλαβαν
αποκτήσει
χαμένη αισιοδοξία τους
έδειχνα
πιστεύουν πως ο Νέος χρόνος
νώς του είχε αφήσει ο «άγιος των παιχνιδιών»... Ήταν ένα πανέμορφο μικρό, σκαλιστό ξύλινο αλογάκι! Ήταν βαμμένο με ένα κίτρινο χρώμα και γυαλισμένο με κάποιο λαμπερό λούστρο! Το ξύλινο αλογάκι έλαμπε μυστηριακά καθώς το φώτιζε το λιγοστό φως του δειλινού, που έμπαινε από τη μισάνοιχτη πόρτα Οι χωριανοί ακούμπησαν το ξύλινο κίτρινο αλογάκι στο στήθος του «κυρ Βασίλη» και σταυροκοπήθηκα, φεύγοντας για να πράξουν Ο δικός μου «κυρ Βασίλης»
Πιστέψτε με. Δεν ήθελα να σας στεναχωρήσω, αλλά, να... δεν έβρισκα καλλίτερο τρόπο για να σας πω ότι, Τελικά υπάρχει ο άγιος των φτωχών, ο άγιος των δώρων, των παιχνιδιών και των παιδιών! Υπάρχει ο Aϊ Βασίλης... και θα συνεχίζει να υπάρχει, ακόμα και αν δεν τον πιστεύουμε. Θα υπάρχει για πάντα, όσο υπάρχουν «στις πόλης τα χωριά και τις γειτονιές μας «κυρ Βασίληδες» σαν αυτόν που μόλις σας διηγήθηκα την ιστορία του... όποιο όνομα και να έχουν αυτοί! Όλοι μας μπορούμε να είμαστε, για τους άλλους, «Aϊ Βασίληδες»! ΌΛΟΙ μας! Εσείς τί λέτε? Υπάρχει ο Aϊ Βασίλης?
Ps M@vro/Stavriotis Μια πρωτοχρονιάτικη ιστορία, ένα παραμύθι (όχι και τόσο παραμύθι) απο τον Ps. Mavro/Stavriotis
Αργά, (λίγο προτού φύγει η πρώτη ημέρα και έρθει η πρώτη νύχτα του νέου χρόνου) μια παρέα χωριανών στάθηκαν έξω από την αποθήκη όπου έμενε, τον τελευταίο καιρό, ο «κυρ Βασίλης» Τότε συνειδητοποίησαν ότι, τον «κυρ Βασίλη», είχαν μέρες να τον δουν να περπατά στους δρόμους. Ήξεραν ότι ήταν άρρωστος, όμως, (μέσα στη φασαρία των ημερών) τον είχαν ξεχάσει. Πλησιάζοντας στην πόρτα της αποθήκης διέκρινα ένα εορταστικό κουτί... «Mπα έκανε δώρο και στον κυρ Βασίλη ο Άγιος?» αναρωτήθηκαν και έσκυψαν να το σηκώσουν Φώναξαν το όνομα του φίλου μας μα, απόκριση δεν πήραν Έσπρωξαν την πόρτα της αποθήκης και μπήκαν στο εσωτερικό της... Στο μισοσκόταδο διέκρινα ξαπλωμένο, τον «κυρ Βασίλη». Είχε τα μάτια κλειστά, σαν να κοιμόταν, τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος... και ένα τεράστιο χαμόγελο στόλιζε το γαλήνιο πρόσωπο του Ένα τριμμένο άδειο κόκκινο σακούλι βρίσκονταν διπλωμένο και ακουμπισμένο προσεκτικά δίπλα του Ο κυρ Βασίλης είχε φύγει Κάποιος άνοιξε το εορταστικό κουτί και έβγαλε από μέσα το Πρωτοχρονιάτικο δώρο που προφατα δέοντα...
