Παραποτάμιες Ιστορίες Δημιουργίας by Ps.Mavro

Ψευδεπίγραφα «αποσπάσματα» απο έγνωστο Μεσοποτάμιο Έπος

Ps. Mavro / Stavriotis

............................................................................................................

Κύκλος του Ανου

Παραποτάμιες Ιστορίες Δημιουργίας Τα «αποσπάσματα» είναι «υπό έκδοση» και τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα στον Συγγραφέα Ps. M@vro / Stavriotis

.............................................................................................................................................................................

Μόνο για ΑΝΑΓΝΩΣΗ Εκδόσεις “Γελ@νθη”

.............................................................................................................................................................................

Κύκλος του Ανου

Παραποτάμιες Ιστορίες Δημιουργίας Ps.M@vro/Stavriotis

Ζούμε ζοφερές ημέρες. Και ενώ «εκεί», σπάνε αρχαία αγάλματα και ισοπεδώνουν πανάρχαιες πόλεις - εγώ «εδώ», αποδίδω «Φόρο Τιμής» στην Μεσοποτάμια Κοιτίδα του Πολιτισμού μας! Η τελευταία «συγγραφική» εργασία μου, αναφέρετε ακριβός σε αυτούς τους πρωτογενείς για εμάς πολιτισμούς. Πρόκειται για ένα ενιαίο έργω μοιρασμένο (για πρακτικούς λόγους) σε επιμέρους ηλεκτρονικά έντυπα, με κείμενα «πεζά ποιήματα» - που ανιχνεύουν την ζωή και την ψυχή του τότε Μεσοποτάμιου ανθρώπου!

02 Σελίδα

.....................................................................

Ψευδεπίγραφα «αποσπάσματα» απο έγνωστο Μεσοποτάμιο Έπος Ps.M@vro/Stavriotis ..........................................................................................................................................

Ο αρχαίος κάτοικος που ζει ανάμεσα στον Τίγρη και τον Ευφράτη είναι “αρχέτυπος”! Οι φόβοι, οι επιθυμίες, τα όνειρά του είναι στερεότυπα και αρχέτυπα για εμάς. Σε τίποτα δεν διαφέρει ο σημερινός δυτικός άνθρωπος από τον Μεσοποτάμιο προπάτορα του. Οι δομές εξουσίας που τον καταδυναστεύουν, οι υπαρξιακές φοβίες, οι ανασφάλειες αλλά και τα πιστεύω και οι δεισιδαιμονίες του - ίδιες είναι με αυτές του Σουμέριους, του Ακάδα, του Ελαμίτη, του Βαβυλώνιου - γενικότερα του Μεσοποτάμιου! Φαίνεται πως, από τότε που ο άνθρωπος εγκαταστάθηκε μόνιμα σε χωριά - πόλεις - κράτη και ασχολήθηκε με την γεωργία, τίποτα (ως τις ημέρες μας) δεν έχει αλλάξει.

Στα πλαίσια ενός μυθιστορήματος «που δεν θα γραφτεί ποτέ» παρουσιάζω ψευδεπίγραφα κείμενα που «βρέθηκαν» σε πάνω σε εγχάρακτες πήλινες (επίπλαστες) πινακίδες... που εκλάπησαν (κατά τον πόλεμο του Κόλπου) και που διοχετεύθηκαν στην «μαύρη αγορά» του δυτικού (τάχα) πολιτισμένου κόσμου μας. Όσο ο σκοταδισμός επικρατεί (και καταστρέφει αρχαία πολιτιστικά μνημεία) σε αυτό τον μακρινό για εμάς τόπο, εσείς μπορείτε (τουλάχιστον) να μπείτε, να δείτε και να διαβάσετε (δωρεάν) αυτή την τελευταία εργασία μου... Ελπίζω ότι θα τα βρείτε ενδιαφέροντα όλα αυτά...

..................................................................... Σελίδα

Ps.M@vro/Stavriotis Ψευδεπίγραφα «αποσπάσματα» απο έγνωστο Μεσοποτάμιο Έπος ..........................................................................................................................................

Παραποτάμιες Ιστορίες Δημιουργίας

Μία Μυθοπλασία απο τον Ps.M@vro/Stavriotis

Κανείς δεν θυμάται, να πεί...

Ήταν σκοτάδι. Κανείς δεν θυμάται να πει.... πού, πώς και ποιος γέννησε τον Ουά-ο. Σε μία πολύ μικρή στιγμή, αυτός, ο πρωτόγονος, γεννήθηκε... και αμέσως έγινε το Φως και άρχισαν να μετράνε οι ημέρες! Ο Ουά-ο γέννησε (με τη σειρά του) τον Ωό-ο, τον προπάτορα. (...γέννησε επίσης, τις αδερφές και τους αδερφούς του). Ο Ωό-ο γέννησε (και αυτός, με τη σειρά του), τον Ιά-ο, τον πατέρα. (...γέννησε επίσης, τις αδερφές και τους αδερφούς του). Ο Ιά-ο γέννησε (και αυτός με τη σειρά του) άλλους θεούς, δαίμονες και ανθρώπους...

Κάποια στιγμή – κάπου - με κάποιο τρόπο... απο κάποιον άγνωστο πατέρα - γεννήθηκε και το Εά-ι-ο που δεν ήταν ούτε θεός, ούτε δαίμονας, ούτε άνθρωπος. Γεννήθηκε το Εά-ι-ο, που δεν ήταν ούτε άντρας - ούτε γυναίκα... ...γεννήθηκε το Εά-ι-ο, που δεν ήταν ούτε καλό - ούτε κακό. ...γεννήθηκε το Εά-ι-ο, που δεν ήταν ούτε ζεστό - ούτε κρύο ...γεννήθηκε το Εά-ι-ο, που δεν ήταν ούτε χοντρό - ούτε αδύνατο ...γεννήθηκε το Εά-ι-ο, που δεν ήταν ούτε μαύρο - ούτε άσπρο ...γεννήθηκε το Εά-ι-ο, που δεν ήταν ούτε ορατό - ούτε αόρατο ...γεννήθηκε το Εά-ι-ο, που ήταν - και δεν ήταν... που υπήρχε - και δεν υπήρχε Με τη γέννηση του Εά-ι-ο, όλα απορυθμίστηκαν στη Δημιουργία. Η διαφωνία εμφανίστηκε ανάμεσα στα παιδιά του Ουά-ο...

04 Σελίδα

.....................................................................

Η διαμάχη χώρισε τα παιδιά του Ωό-ο... Η αμφισβήτηση κυρίευσε τους θεούς, τους δαίμονες και τους ανθρώπους που γέννησε ο Ιά-ο. «Μα, τί πλάσμα είναι αυτό (που είναι - και δεν είναι) και ποιός το γέννησε?» ...αναρωτιόνταν όλοι, σε ουρανό και γη.

Ύστερα, βγήκε από τη θάλασσα ο παράξενος Ιόαε, με το κοραλλένιο δρεπάνι του. Αυτός, που ήταν και δεν ήταν – άνθρωπος, η ψάρι - ήρθε να αντιμετωπίσει το κακό.

Ο Ιόαε αναζήτησε και βρήκε το μισητό Εά-ι-ο... Πάλεψε μαζί του και το νίκησε... ...γιατί, μόνο κάτι που - είναι και δεν είναι – μπορεί να παλέψει και να νικήσει, αυτό που δεν είναι - αλλά είναι»...

Ο Ιόαε (με το κοραλλένιο δρεπάνι του) έκοψε σε άπειρα κομμάτια το Εά-ι-ο (που ήταν - και δεν ήταν) και το σκόρπισε σε όλα τα σημεία του Κόσμου.

Τώρα, οι θεοί, οι δαίμονες και οι άνθρωποι θα μπορούσαν να το αντιπαλέψουν (γιατί το κακό δεν είναι πια, στην ολότητα του) ...και έτσι, όλα (προ στιγμής) επανήλθαν σε Τάξη, στη Δημιουργία (!) γιατί... «Αυτό που ήταν - ΕΙΝΑΙ»! ...και «αυτό που δεν ήταν - ΔΕΝ είναι»!

Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη μάχη που κερδήθηκε μετά τη Δημιουργία. Το Εά-ι-ο (το απροσδιόριστο Κακό) κομματιάστηκε με το κοραλλένιο δρεπάνι του εξ ίσου απροσδιόριστου Ιόαε... και οι θεοί, οι δαίμονες και οι άνθρωποι μπορούσαν πια να είναι ευτυχείς. ...

..................................................................... Σελίδα

Tο «Αρχαίο Κήτος»!

Η πρώτη Γή ήταν μικρή σαν καρυδότσουφλο! Οι Ουράνιοι Ιζιλί έβαλε επάνω σε αυτή ανθρώπους, δέντρα, ζώα και πουλιά. Την στόλισαν με δέντρα λουλούδια και λογής - λογής πολύτιμες πέτρες και λαμπερά μέταλλα. Την σκέπασαν με τον ουρανό και την περιέβαλαν με έναν Ωκεάνιο Ποταμό.

Η πρώτη Γή (που ήταν μικρή σαν καρυδότσουφλο) δεν άντεξε το βάρος της και συνθλίφτηκε – καταποντίστηκε. Οι πολύτιμες πέτρες και τα λαμπερά μέταλλα όμως, βυθίστηκαν... και σίγουρα, τα μαύρα νερά του, θα έπνιγαν κάθε τί ζωντανό.

Όταν ο υπέρτατος Ανού είδε την ανοησία των Ιζιλί, έστειλε το Θεϊκό Ωκεάνιο Κήτος, που πείρε στην πλάτη του, κάθε τί που είχε ζωή μέσα του.

Το Κήτος, έσκαψε στη λάσπη του βυθού... βρήκε (και κατάπιε) τις πολύτιμες πέτρες και τα λαμπερά μέταλλα, που είχαν χαθεί. Με τα αγκάθια του, μάζεψε τα δέντρα τα λουλούδια και τα φυτά.

Στα λέπια του πιάστηκαν οι άνθρωποι και τα ζώα... και στην πλάτη του στάθηκαν τα πουλιά. Έτσι (με την εμφάνιση του Αρχαίου Ωκεάνιου Κήτους) η Δημιουργία σώθηκε! Από τότε οι άνθρωποι τα ζώα, τα φυτά, τα δέντρα, τα πουλιά (ότι έφτιαξαν οι ουράνιοι Ιζιλί) ζουν (ως σε ενότητα) επάνω σε αυτό το Θεϊκό Κήτος (που στα σπλάχνα του κρύβει θησαυρούς).

Το «μεγάλο ψάρι» κολυμπά αδιάκοπα στα μαύρα νερά του Ωκεάνιου Ποταμού - και άν καμιά φορά (το Κήτος) κουνιέται άγρια - το κάνει, για να θυμηθούν οι άνθρωποι (που συχνά ξεχνούν) το εφήμερο της Δημιουργίας...» ..

06 Σελίδα

.....................................................................

Όταν ο Ανού επιθύμησε…

Όταν ο Ανού, ο πατέρας, επιθύμησε να δημιουργήσει τον Κόσμο του… δεν υπήρχε η αυγή, η ημέρα, το δειλινό και η νύχτα. Δεν υπήρχε ούτε η θύελλα, ούτε η καλοκαιριά. Δεν υπήρχαν πηγάδια με νερό, ούτε ποτάμια, ούτε ο μεγάλος Ωκεανός… Δεν υπήρχαν δάση με άγρια ζώα, ούτε βουνά με αιμοβόρα κτήνη. Ούτε πετούμενα υπήρχαν, ούτε ουρανός, ούτε ψάρια, ούτε θάλασσα…

Όταν ο Ανού, ο πατέρας, επιθύμησε να δημιουργήσει τους θεούς… ο Ανουνάκι δεν υπήρχε… για να δικάσει κάποιον στον κάτω κόσμο. Ο Μπελίτ-Σερ (ο χθόνιος γραφέας) δεν υπήρχε… για να καταγράφει ονόματα στα κατάστιχα του. Ο Μαμμέντου δεν υπήρχε… για να δώσει σε κάποιον «καλή μοίρα» . Ο Ναμτάρ δεν υπήρχε… για να στείλει αρρώστια, πυρετό, πόνο και πείνα σε κάποιον. Η Νέτι δεν υπήρχε… για να ανοίξει τις πύλες του κάτω κόσμου. Ο Εντουκούγκα και ο Ντιντουγκούγκα δεν υπήρχαν… για να ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Η φοβερή βασίλισσα του Κάτω Κόσμου, η Ιρκάλλα - Ερεσκιγκάλ… και ο χαιρέκακος σύζυγός της ο Νεργκάλ, δεν υπήρχαν… για να χαίρονται με το θάνατο. Ούτε η στοργική μητέρα Γή, η Kι… (Νιντού - Νινχουρσάγκ)

..................................................................... Σελίδα

υπήρχε… για να ακούει τα παράπονα των ανθρώπων (ούτε άνθρωποι υπήρχαν…) Η σοφή Νινσού (η μάννα του Γκιλγκαμές) δεν υπήρχε… για να συμβουλέψει. Ο Ενλίν (ο φιλάνθρωπος) δεν υπήρχε… για να προστατέψει. Η γόνιμη Νισάμπα, με τους πολλούς καρπούς, δεν υπήρχε… για να προσφέρει. Ο Σαμάς ο φωτεινός, δεν υπήρχε… για να φωτίσει. Η Νινκί, η μάνα του Ενλίλ, η ψυχοπονιάρα, δεν υπήρχε… για να συμπονέσει. Ο Εά, ο σοφός γιός του Μεγάλου Ανού, δεν υπήρχε… για να καθοδηγήσει. Η Αντούμ, η ευγενική σύντροφος του Ύψιστού Ανού, δεν υπήρχε… για να τον συντροφέψει. Ο Ισουλανού, ο θεϊκός κηπουρός, δεν υπήρχε… για να φροντίσει τους κήπους. Ούτε η Αρουρού, η δημιουργός του Ενγκιντού, υπήρχε… για να πλάσει ήρωες…

Ο Πατέρας των θεών του Στερεώματος, ο ύψιστος, ο απόμακρος, ο πάνσοφος και αιώνια σιωπηλός Ανού (μέσα στην απόλυτη ευδαιμονία του) …χαμογέλασε και δημιούργησε όλους αυτούς του Ουρανίους Ιζιλί! (…και πολλούς ακόμα που ξεχνάμε ή που δεν γνωρίσαμε ποτέ τα ονόματα τους…) Ο Πατέρας, δημιούργησε τους ευμενείς - καλούς θεούς… αλλά και τους φθονερούς – κακούς θεούς. Δημιούργησε τους Ουρανίους Δαίμονες, τους Δαίμονες του Αέρα, της Γής, των Νερών… αλλά και του Δαίμονες του κάτω κόσμου…

Ο Πατέρας των θεών του Στερεώματος, ο ύψιστος, ο απόμακρος, ο πάνσοφος και αιώνια σιωπηλός Ανού (μέσα στην απόλυτη ευδαιμονία του) δημιούργησε όλες αυτές τις σεβαστές και φοβερές Οντότητες… γιατί (?) μόνο Αυτός ΓNΩPIZEI!

08 Σελίδα

.....................................................................

Οι Ουράνιοι Ιζιλί δημιούργησαν, με τη σειρά τους… (για Αυτόν και διαμέσου Αυτού) …όλα αυτά που βλέπουν (ή που δεν βλέπουν) οι άνθρωποι!

Οι Ουράνιοι δημιούργησαν (για Αυτόν και διαμέσου Αυτού…) το στερέωμα, τη γη, τον αέρα, τον υδάτινο κόσμο… δημιούργησαν τον Άνω και τον Κάτω κόσμο…

Οι Ιζιλί (για Αυτόν και διαμέσου Αυτού…) δημιούργησαν τα ορυκτά, τα μέταλλα, τα φυτά, τα ζώα, τον άντρα, τη γυναίκα… και τον Παράδεισο!

Ο Πατέρας των θεών του Στερεώματος, ο ύψιστος, ο απόμακρος, ο πάνσοφος και αιώνια σιωπηλός Ανού (μέσα στην απόλυτη ευδαιμονία του) …είδε όλα αυτά τα θαυμαστά που δημιούργησαν οι Ουράνιοι Ιζιλί και χαμογέλασε…. Με την Απόλυτη Σοφία του (ο Ανού) συμπλήρωσε την Δημιουργία (που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν ατελής…) Ο ύψιστος, ο απόμακρος, ο πάνσοφος και αιώνια σιωπηλός Θεός, δώρισε στον ΚΟΣΜΟ του… τον πειρασμό, τη φθορά και το θάνατο!

…και όταν είδε ότι (με αυτά τα δωρήματα του) ο Κόσμος ήταν πια, ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟΣ και ΤΕΛΕΙΟΣ… ο μεγάλος Ανού βυθίστηκε ικανοποιημένος και πάλι μέσα στην παντοτινή - θεϊκή - ανυπαρξία του. …

..................................................................... Σελίδα

Πριν η Αιά, εμφανιστεί...

Πριν η Αιά, (η Αυγή, η νύφη του Σαμάς) εμφανιστεί για να φωτίσει τη Δημιουργία - δέντρα στους κήπους δεν υπήρχαν, ούτε πράσινα φυλλώματα, ούτε ζουμεροί καρποί ... ... ούτε ο Ισουλανού (ο κηπουρός τυφλοπόντικας) είχε πιάσει δουλειά... ... ούτε ο Εννουζί (ο θεός της άρδευσης) έφερνε νερό με τα κανάλια του... ... ούτε ο Ντουμουζί φρόντιζε την αύξηση της βλάστησης... ... ούτε η Σιντουρί παρασκεύαζε κρασί και μπύρα... ... ούτε ο Σουλπαί οργάνωνε γιορτές και συμπόσια... Στο Κάτω Κόσμο η βασίλισσα Ερεσκιγκάλ αδημονούσε... να κατέβουν νεκροί... ...αλλά στα κατάστιχα του Μπελίτ – Σέρ δεν ήταν γραμμένο κανένα όνομα θνητού. Ο Επάνω Κόσμος ήταν άδειος από σγουρομάλληδες - μαυροκέφαλους ανθρώπους γιατί η μητέρα Κί (η γή) η κοιλοπονιάρα, δεν είχε αρχίσει να γεννά...

Οι ουράνιοι Ιζιλί κάνανε παράπονα στον πατέρα Ανού, γιατί... τα τραπέζια τους ήταν άδεια από προσφορές, οι εικόνες τους δεν ήταν αλειμμένες με λάδι και στα δώματά τους δεν καίγονταν αρωματικά λιβάνια.

Ο Ανού, (που για όλα έχει ένα κρυφό λόγο) διέταξε το Σαμάς να επιτρέψει στην Αιά να αναγγείλει την «έλευση του Φωτός»... ... κάλεσε τον Ισουλανού να πιάσει δουλειά και να σκάψει τη Γή ... κάλεσε τον Εννουζί να γεμίσει τα κανάλια με νερό (φερμένο από το Τίγρη και τον Ευφράτη)... ... κάλεσε το Ντουμουζί να φροντίσει για την αύξηση της βλάστησης...

10 Σελίδα

.....................................................................

... κάλεσε τη Νισάμπα να φυτέψει δέντρα και να τα στολίσει με καρπούς...

Όταν είδε πως η χώρα Ντιλμούν (η Γή της Ζωής) ήταν υγρή, γόνιμη και πράσινη... ... κάλεσε τη μητέρα Κί να αρχίσει να γεννά σγουρομάλληδες μαυροκέφαλους ανθρώπους ... κάλεσε και τον Μπελίτ – Σερ να αρχίσει να τους καταγράφει στα κατάστιχα του. Τότε η βασίλισσα του Κάτω Κόσμου (Ερεσκιγκάλ) ηρέμησε... και οι ουράνιοι Ιζιλί ησύχασαν.

Με το πρώτο γάμο ανθρώπων... η Σιντουρί παρασκεύασε γλυκό κρασί και δροσερή μπύρα. Με το πρώτο κλάμα παιδιού... ο Σουλπαί οργάνωσε γιορτές και συμπόσια. Με τον πρώτο θάνατο... οι δαίμονες (του Κάτω Κόσμου) ακόνισαν ευχαριστημένοι τα μαχαίρια τους.

Τώρα (στη χώρα Ντιλμούν) βασιλεύει η αφθονία σε όλα τα πλάσματα. Το Σκουλήκι, η Μύγα, ο Σκορπιός, ο Φίδι και το Λιοντάρι... είναι και αυτά ευχαριστημένα... ...γιατί οι σγουρομάλληδες - μαυροκέφαλοι άνθρωποι πληθαίνουν γρήγορα! ..

..................................................................... Σελίδα

Υπάρχουν τόσο πολλά...

Με την Απόλυτη Σοφία του (ο Ανού) προέτρεψε τους Ουράνιους Ιζιλί να δημιουργήσουν τον Κόσμο (τους). Έτσι και έγινε.

Οι Ιζιλί δημιούργησαν έναν όμορφο και αρμονικό Κόσμο και στο κέντρο του τοποθέτησαν έναν θαυμαστό κήπο!

Όταν τελείωσαν (οι Ουράνιοι) παρακάλεσαν τον Σαμάς να φωτίσει τη δημιουργία τους, ζήτησαν από την γόνιμη Νισάμπα, να στολίσει τα δέντρα τους, με καρπούς και ανέθεσαν στον θεϊκό κηπουρό - Ισουλανού, να φροντίσει τον κήπο. Εκείνος, σκάλισε το χώμα. Έσκαψε αυλάκια και έφερε νερό, πότισε τα δέντρα, κλάδεψε τα κλαδιά τους και ψιθύρισε… “Είναι άδικο ένας τόσο ωραίος κήπος να μην έχει ανθρώπους!” Τότε, οι Ουράνιοι (που όλα τα ακούν) έφτιαξαν το θεϊκό ζευγάρι… Τοποθέτησαν τον άντρα και τη γυναίκα κάτω από τα δέντρα και παρακάλεσαν τον φιλάνθρωπο Ενλίν να προστατεύει τους ανθρώπους τους. Όταν τελείωσαν και είδαν πως ήταν όλα καλά - αρμονικά και όμορφα - προσέτρεξαν στον Ανού. “Κοίτα πατέρα - κοίτα τον Κόσμο σου!”

Με την Απόλυτη Σοφία του (ο Ανού) είδε την Δημιουργία και έκρινε πως ήταν ατελής. “Υπάρχουν τόσο πολλά, μεγάλα και καλά, που παραμένουν απραγματοποίητα ακόμη”… σκέφτηκε ο Ύψιστος.

Ο απόμακρος, ο πάνσοφος και αιώνια σιωπηλός (Θεός) δώρισε στον ΚΟΣΜΟ (του) ένα χαμηλό θάμνο με πυκνό αγκαθωτό φύλλωμα (!) και ανάμεσα στα δηλητηριώδη αγκάθια του τοποθέτησε το ποιο όμορφο και ευωδιαστό λουλούδι!

12 Σελίδα

.....................................................................

Οι Ιζιλί είδαν τον ανθό και χάρηκαν - το ίδιο χάρηκαν και οι άνθρωποι! Ο άντρας είπε στη γυναίκα… “ζήτησέ ότι θέλεις και θα στο φέρω”. Η γυναίκα ζήτησε από τον άντρα τον ευωδιαστό ανθό…

Ο άντρας πλησίασε το θάμνο και έκοψε τον ανθό… αλλά τρυπήθηκε από τα δηλητηριώδη αγκάθια. Έπεσε στο χώμα – βογκούσε και έκλεγε – αλλά η γυναίκα δεν ενδιαφερόταν γι αυτόν. Κρέμασε το ευωδιαστό ανθό, στο στήθος της… και καμάρωσε με αυταρέσκεια!

Ο θεϊκό κηπουρό – Ισουλανού είδε την γυναίκα (στολισμένη με το λουλούδι) και την ερωτεύτηκε. Η Νισάμπα είδε τον άντρα στο χώμα να πονά και τον συμπόνεσε. Ο άντρας αγάπησε την Νισάμπα που τον προσέτρεξε. Η γυναίκα φθόνησε την Νισάμπα που έσκυψε (με τόση στοργή) πάω από τον άντρα της... και ο Ισουλού ζήλεψε τον άντρα που (μέχρι τώρα) ήταν ταίρι με την γυναίκα, Έτσι, όλα (στον αρμονικό κόσμο των ουρανίων Ιζιλί) απέκτησαν ενδιαφέρων… και πήραν διαφορετική τροπή.

“Πού θα οδηγηθούμε αν οι θεοί ερωτεύονται τις θνητές? Τι θα γίνει αν οι θεές συμπονούν και προστρέχουν τους θνητούς ? Ποιος θα εξαλείψει τη αδιαφορία και την απιστία που εμφανίστηκε ανάμεσα στο άντρα και την γυναίκα?” αναρωτήθηκαν.

Οι Ιζιλοί καταλάβαιναν πως με τον πειρασμό -έρχεται η αυταρέσκεια, η αδιαφορία, η φθορά, η απιστία, η ζήλια, ο φθόνος, η διαμάχη, η εκδίκηση, η εγκατάλειψη και ο θάνατος!

…και όλα αυτά, με ένα λουλούδι που φύτεψε ο Πάνσοφος στον κήπο τους!

..................................................................... Σελίδα

Οι Ουράνιοι δεν ήξεραν τι να υποθέσουν…? Πραγματικά, γι αυτούς ήταν ακατανόητη και απρόβλεπτη η πράξη του Ύψιστου! Άγνωστες οι βουλές του - και το μέλλον της Δημιουργίας - άδηλο, μέσα από αυτές! Από τότε, οι κόρες του θεϊκού κηπουρού Ισουλανού ερωτεύονται τους γιούς της γόνιμης θεάς Νισάμπα! Τα παιδιά των Ιζιλί παντρεύονται με τα παιδιά των ανθρώπων. Οι αθάνατοι κάνουν παιδιά με τους θνητούς… και αυτά πληθαίνουν, καλλιεργούν τη Γή, ημερεύουν τα αγρίμια, κτίζουν αποθήκες, Ναούς και Πόλεις… τις περιχαρακώνουν με ψηλά τοίχοι … πολεμούν μεταξύ τους... και αλληλοσκοτώνονται. Και ετσι, ο αρχικά “ανούσιος” Κόσμος - που δημιούργησαν οι Ιζιλί, ...με την θεϊκή παρέμβαση του Ύψιστου - αποκτά “ουσία” και μακροημερεύει! ...

14 Σελίδα

.....................................................................

Όταν οι Ιζιλί ολοκλήρωσαν ...

Όταν οι Ουράνιοι Ιζιλί ολοκλήρωσαν την Δημιουργία - όλα φαίνονταν καλά και όμορφα σε αυτήν! Η τελειότητα χαρακτήριζε τα πάντα στον Κόσμο τους. Ευχαριστημένοι από το έργο τους, απευθύνθηκαν στον Ύψιστο και Πάνσοφο Πατέρα Άνου! «Δες τον Κόσμο σου Πατέρα Ανου!» ...είπαν. Ο Άνου (που τα γνωρίζει όλα) βγήκε μέσα από τη βαθιά μακάρια ευδαιμονία του και χαμογέλασε με στωικότητα στους Ιζιλί. «Τι Κόσμος είναι αυτός όπου δεν υπάρχει πόνος, αρρώστια και θάνατος?» αναρωτήθηκε ο Πάνσοφος πατέρας. «Πώς θα υπάρξει πληρότητα χωρείς το ατύχημα, τον φόνο και τον πόλεμο? Αυτή η Δημιουργία είναι ένας νεκρός ακίνητος και αδιάφορος Κόσμος» ...είπε ο Υπέρτατος.

Ύστερα... Ο Άνου έφτιαξε το φίδι, το σκορπιό, το ποντίκι, τη μύγα και το σκουλήκι - για να δαγκώνουν και να τσιμπούν τον άνθρωπο - για να μπορούν οι θνητοί να αρρωσταίνουν και να πεθαίνουν. Ο Άνου έφτιαξε το χρήμα, το χρυσάφι και τις λαμπερές πολύτιμες πέτρες - για να θαμπώνονται, να παθιάζονται και να αλληλοσκοτώνονται γι αυτά οι άνθρωποι. Ακόμα, πήρε τις θεσπέσιες κόρες των ουρανίων Ιζιλί και τις εγκατέστησε στη γη - έτσι ώστε να τις βλέπουν και να τις ποθούν οι θνητοί - να τις ζηλεύουν οι θνητές - και να υπάρχει διχόνοια, διεκδίκηση και απιστία ανάμεσα στα ζευγάρια. Όταν ο Άνου τελείωσε με όλα αυτά, χαμογέλασε στους Ιζιλί και βυθίστηκε και πάλι μέσα στην μακάρια ευδαιμονία του.

Οι Ουράνιοι είδαν, έκπληκτοι, τον Νέο Κόσμο του Άνου... και σιώπησαν για πάντα.... ...

..................................................................... Σελίδα

Ένα θαυμαστό πλάσμα...

Ο Υπέρτατος ζήτησε από τους Ουράνιους Αγγέλους του, να δημιουργήσουν ένα θαυμάσιο πλάσμα, για να το τοποθετήσει στον κήπο του.

Οι Άγγελοι έφτιαξαν ένα θαυμαστό πλάσμα με τέσσερα χέρια - με τέσσερα πόδια - και με δύο κεφάλια! Αλλά από την πρώτη στιγμή, το πλάσμα τους, φέρονταν περίεργα. Τα δύο του πόδια, πήγαιναν από εδώ - τα άλλα δύο από εκεί... Τα δύο του χέρια, έδειχναν από εδώ - τα άλλα δύο από εκεί… Το ένα του κεφάλι, κοιτούσε από εδώ - το άλλο από εκεί… Το πλάσμα των Αγγέλων ήταν διχασμένο και καθόλου ευχαριστημένο. Όλα έδειχναν πως το δημιούργημα τους, παρόλο που ήταν κάτι το μοναδικό… ήταν πολύ δυστυχισμένο.

Ο Υπέρτατος κοίταξε το πλάσμα (που κατασκεύασαν οι Άγγελοι) και χαμογέλασε - γιατί γνώριζε. Έκοψε λοιπών, το πλάσμα στα δύο… και αυτό αμέσως, το ένα έφυγε δυτικά - και το άλλο ανατολικά.

Το διχασμένο πλάσμα περιπλανήθηκε μέσα στη δημιουργία… ώσπου, κάποια στιγμή, το ένα κομμάτι συνάντησε και πάλι το άλλο κομμάτι. Ερωτεύτηκαν - ενώθηκαν και πάλι... και έζησαν μαζί - ως ζευγάρι πια - στον θαυμαστό κήπο του Υπέρτατου! …και σαν ήρθε η ώρα να πεθάνουν - και πάλι μαζί, χέρι-χέρι, πέρασαν στον άλλο κόσμο! Οι Άγγελοι (για άλλη μια φορά) θαύμασαν τη σοφία του Υπέρτατου και υποκλίθηκαν. ...

16 Σελίδα

.....................................................................

Όταν οι Ιζιλί έπλασαν το πρωταρχικό ζευγάρι…

Εμφανίστηκα στον κόσμο ξεγλιστρώντας ανάμεσα από τα πόδια της Αχια-άς… (αυτής, με τα γερά λαγόνια, που γεννούσε εύκολα και γρήγορα, πολλά παιδιά).

Ήμουν μικρός και αδύναμος – οι δαίμονες του κάτω κόσμου ζητούσαν να με πάρουν - όμως η μητέρα μου με έκρυψε και με προστάτεψε. Είμαι ένα από τα παιδιά της Αχια-άς, της συντρόφου του Ιερέα Σι-ιδά, που είναι ο πατέρας μου. Ο Σι-ιδά χάρηκε με τη γέννηση μου… έπαιξε (μαζί μου) και μου τραγούδησε…

Είμαι ένα από τα πολλά παιδιά που γέννησαν, ανέθρεψαν και δίδαξαν (η Οχια-άς και ο Σι-ιδά, ο ιερέας). Όμως (αλίμονο) αυτό δεν μου αρκεί. θέλω να μάθω από πού και πώς ήρθα στον κόσμο….(?)

- Μητέρα Αχια-άς, …ποιος με έβαλε στην κοιλιά σου? Που ήμουν πριν? - Ο Πατέρας σου (ο Ιερέας Σι-ιδά) φύτεψε το σπόρο του, μέσα μου. Αυτός σε έσπειρε και εγώ κάρπισα! Όπως κάνουν όλοι οι άντρες και οι γυναίκες. - Πατέρα Σι-ιδά… ποιος σου έδωσε το σπόρο που έσπειρες? … - Ο άντρας γεννά το σπόρο και τον φυτεύει στην κοιλιά της γυναίκα… και αυτή καρπίζει!

Όλοι οι άνθρωποι έτσι γεννιούνται … Έτσι γεννήθηκα και εγώ, ο Σι-ιδάς… Έτσι γεννήθηκε και ο Βικα-τανά, ο πατέρας μου… Έτσι γεννήθηκε και ο Χαρα-εμές, ο δικός του πατέρας… …και ο Βινα-ράχα, ο πατέρας, του πατέρα, του πατέρα μου…

..................................................................... Σελίδα

Έτσι γεννήθηκες και εσύ… από εμένα! Έγινε (και με εσένα) αυτό που κάνουν όλοι οι άντρες και οι γυναίκες. Αυτό γίνετε πάντα – από τα πρώτα χρόνια της Δημιουργίας! - Ιερέα Σι-ιδά… ποιος γέννησε τους πρώτους ανθρώπους? Πατέρα ιερέα Σι-ιδά… ποιος τους έδωσε το σπόρο που έσπειραν? (... ... ...?)

(ο Ιερέας Σι-ιδά, αφηγείτε...)

- Όταν οι ουράνιοι Ιζιλί έπλασαν (με λάσπη) το πρωταρχικό ζευγάρι… είδαν ότι αυτό δεν είχε πνοή… (?) Τότε, ο Μεγάλος Ανού (παρενέβη και…) έδωσε τη θεϊκή του πνοή στο ατελές δημιούργημα των Ιζιλί! Ο Πάνσοφος πείρε τον άντρα και τη γυναίκα και τους τοποθέτησε μέσα στο δροσερό κήπο του, για να ζουν αιώνια εκεί, αθάνατοι αδελφωμένοι - μαζί με τους άλλους θεούς! Οι Ιζιλί στην αρχή χάρηκαν… και έκαναν θαυμαστά δώρα στο πρωταρχικό ζευγάρι. Και οι δαίμονες… και τα πνεύματα (και όλες οι άλλες οντότητες της Δημιουργίας) χάρισαν από κάτι στον άντρα και τη γυναίκα…

Ύστερα ήρθαν το πονηρό φίδι και ο μοχθηρός Σκορπιός… Στη γυναίκα, το φίδι, χάρισε τον καρπό, για να καρπίζει… και στον άντρα, ο Σκορπιός, τον σπόρο, για να σπέρνει! Από τότε οι άνθρωποι άρχισαν να γεννοβολούν, να φωνασκούν και να κάνουν φασαρία…

Με τη γέννηση του πρώτου παιδιού… όλος o πνευματικός κόσμος αναστατώθηκε! Ποτέ στη Δημιουργία δεν είχε συμβεί κάτι παρόμοιο. Ποτέ (μέχρι εκείνη τη στιγμή) δεν είχε γεννηθεί ένα παιδί στον κόσμο!

18 Σελίδα

.....................................................................

Το κλάμα του μωρού προκάλεσε σύγχυση και ταραχή στους Ουρανίους. Όλοι τους (κοιτούσαν με υποψία – ο ένας τον άλλο) και αναρωτιόνταν…

-Ποιοι - ποιοι είναι αυτοί, που - όντος δημιουργήματα – ( οι ίδιοι) δημιουργούν? Ποιος - ποιος είναι αυτός, που άσπαρτος - σπέρνει? Ποια - ποια είναι αυτή, που σαν μηλιά καρπίζει και γεννά? Τι είναι αυτό το παιδί, που πλάστηκε - χωρείς να το πλάσουμε εμείς? Με ποιού θεού τη δύναμη εμφανίστηκε (σε αυτό τον κόσμο) για να ζήσει…? Κανείς Ουράνιος Ιζιλί δεν ήταν υπεύθυνος γι αυτό που συνέβη… …όμως, ο ένας θεός έριχνε την ευθύνη στον άλλο. -Τι θα γίνει όταν οι άνθρωποι (όντος αθάνατοι) πληθύνουν…?

Όλη η Δημιουργία βρίσκονταν σε αρρυθμία και κινδύνευε να διαλυθεί από αυτή τη (απρόβλεπτη) γέννηση. Οι Ιζιλί αποφάσισαν (για να επανέλθει η τάξη) να διώξουν το πρωταρχικό ζευγάρι (και το μωρό) από τον θεϊκό κήπο, για να βρουν και πάλι την ησυχία τους. Ο άντρας και η γυναίκα έκλαιγαν και αυτοί… γιατί ήταν τρομαγμένοι με αυτό που συνέβη… Μόνο το πονηρό το φίδι και ο μοχθηρός Σκορπιός χαίρονταν με αυτή την αναστάτωση που προκάλεσαν με τα δώρα τους.

Όλη αυτή η «αταξία» έβγαλε το Πάνσοφο Ανού από την (φαινομενική) Θεϊκή απραξία του. Χαμογέλασε, γιατί γνώριζε τα καθέκαστα προτού αυτά πραγματωθούν. Ο Μεγάλος Ανού (μέσα στην άπυρη καλοσύνη του) θαύμασε τη γέννηση του παιδιού(! ) Λυπήθηκε τους ανθρώπους (γιατί είχαν μέσα τους, την πνοή του)

..................................................................... Σελίδα

…και τοποθέτησε την πρωταρχική οικογένεια (αυτή τη φορά) ανάμεσα στου δύο ποταμούς (με την εύφορη Γή και την πολύ λάσπη) για να μπορούν εκεί, μακριά από τους (ζηλότυπους) θεούς (ελεύθερα πια) να ζουν, να σπέρνουν, να καρπίζουν και να πληθαίνουν… Με την Άπυρη Σοφία του… όμως, ο Ανού, έστειλε και το φαρμακερό φίδι και το δηλητηριώδη Σκορπιό… να κατοικήσουν δίπλα στους ανθρώπους… να τους τσιμπούν, να αρρωσταίνουν… και (από εδώ και πέρα) να πεθαίνουν (όμως, την «αθάνατη πνοή» τους, δεν την αφήρεσε…) Με αυτή την απόφαση (του Πατέρα Ανού) ηρέμησαν και οι Ουράνιοι Ιζιλί… (γιατί - προς στιγμής - φοβήθηκαν όλοι, πως… οι άνθρωποι (μη γνωρίζοντας θάνατο) θα γεννοβολούσαν ασταμάτητα, θα πλήθυναν… και θα τους έπαιρναν την εξουσία!) Εξάλλου Τι θα ήταν η Δημιουργία χωρείς θνητούς…? (Ποιος θα φρόντιζε… και ποιος θα τους εξασφάλιζε τις απαιτούμενες - προς αυτούς - προσφορές…?)

Έτσι, η Παγκόσμια τάξη και ο Κοσμικός ρυθμός επανήλθε στη Δημιουργία και ο Ανού απεσύρθη και πάλι γαλήνιος - ατάραχος και σιωπηλός μέσα στην (φαινομενικά) θεϊκή απραξία του!... (... ... ...) Αυτά μου τα είπε ο ιερέας Σι-ιδά (που είναι ο πατέρας μου…) Εγώ τα χάραξα επάνω σε πινακίδες από πυλό (που τις έψησα στη φωτιά για να σκληρύνουν) για να μη ξεχαστούν τα λόγια του… για να μάθουν (την εξιστόρηση του) και οι δικοί μου γιοί… και όλοι οι άνθρωποι, που θα έρθουν στον κόσμο (μετά από τους δικούς τους, γιούς) ...! ...

20 Σελίδα

.....................................................................

Ο Εά, της Εριντού, ενέπνευσε τους «Επτά Σοφούς»...

Ο Εά, που κατοικεί στην καλοσχεδιασμένη πόλη Εριντού... (όπου οι δρόμοι, οι αυλές, τα σπίτια των ανθρώπων και οι Ναοί των Θεών... βρίσκονται σε αρμονία μεταξύ τους) ...με δίδαξε.

Ο Εά (ο καλόβολος και πάντα ευμενής Δημιουργός, που χαρίζει σοφία και δεξιότητες), με προίκισε με τα χαρίσματά του! Ο Εά, (που αλλού τον λένε και Ενκί) με έμαθε να χαράζω (τα σημάδια που μιλούν), μου χάρισε την ικανότητα να τα βλέπω και να τα ερμηνεύω... Ο Εά, (ο γιος του Ανού) με έμαθε να σχεδιάζω και να χρωματίζω... εικόνες Πνευμάτων, Δαιμόνων και Ουρανίων Ιζιλί... Ο Εά, μου έδωσε καλό αυτί, να ακούω - καθαρό μάτι, να βλέπω! δυνατό χέρι, να χαράζω - για να μπορώ να μαθαίνω, να αντιγράφω και να συντηρώ τις πινακίδες του Ναού, της πόλης Εριντού. Έτσι, οι άνθρωποι (...που θα έρθουν μετά από τους γιούς μου, οι άνθρωποι που θα έρθουν μετά από τους γιούς - των γιών μου, και οι άνθρωποι που θα έρθουν και μετά από αυτούς τους μακρινούς γιούς)... θα γνωρίζουν τις εικόνες των Ουρανίων, θα γνωρίζουν τους άθλους των Ηρώων και θα μαθαίνουν για τα βάσανα που επιφύλαξαν οι άπονοι θεοί στους ανθρώπους.

Έτσι, οι άνθρωποι (που θα έρθουν μετά από εμάς)... ...θα μάθουν να αποφεύγουν τα δυσμενή και να επωφελούνται από τα ευμενή σημάδια...

..................................................................... Σελίδα

...θα ξέρουν τί πρέπει - και τί δεν πρέπει να κάνουν, για να έχουν θεϊκή εύνοια... ...θα γνωρίζουν πως να στέκονται και πως να μιλούν ο ένας απέναντι στον άλλο...

Ο Εά, με δίδαξε γνώσεις, μου έδωσε χαρίσματα και ικανότητες... ...για να μπορώ διαιωνίσω την ιστορία των «Επτά Σοφών»... ...που πρώτοι αυτοί, έκτισαν τις «Επτά παλαιές πόλεις» στη Μεσοποτάμια χώρα... ...που πρώτοι αυτοί, ύψωσαν γερούς τοίχους, με καλοψημένα (στον ήλιο) τούβλα... ...που πρώτοι αυτοί, έκτισαν σκάλες, κλιμακωτές ταράτσες και ιερά δώματα για τους Θεούς... ...που πρώτοι αυτοί, κατασκεύασαν ευάερες αποθήκες για τους καρπούς και τα σιτηρά... ...που πρώτοι αυτοί, έπλασαν με λάσπη, πιθάρια για φυλάνε οι άνθρωποι το κριθαρόζουμο...

Γιατί, ΠΡΙΝ από αυτούς, οι άνθρωποι ζούσαν μαζί με τα αγρίμια, όπως ο αρχαίος Ενκιντού... Γιατί, δεν έσπερναν... για να έχουν κριθάρι για το ψωμί τους... Γιατί, δεν φύτευαν δέντρα... για να μαζεύουν τους γλυκούς καρπούς τους... Γιατί, δεν στάβλιζαν τα ζώα... για να παίρνουν το γάλα, το κρέας και το μαλί τους... Γιατί, δεν γνώριζαν να σκαλίζουν την πέτρα, ούτε να λιώνουν το μέταλλο... Γιατί, δεν έσκαβαν διώρυγες για να φέρουν νερό, ούτε έπλεκαν με βούρλα, πλοιάρια... Ο Εά, δίδαξε με γνώσης τους «Επτά Σοφούς»... ...για να μπορέσουν να χαράξουν (πάνω στην άγονη γή) τις «Επτά πρώτες Πόλεις»... ...για να μπορέσουν να κτίσουν (με σχέδιο) τις «Επτά πρώτες Πόλεις»...

22 Σελίδα

.....................................................................

...για να μπορέσουν να φέρουν νερό, να ποτίσουν τα περιβόλια τους κήπους και τα μποστάνια... ...για να μπορέσουν να κόψουν πασσάλους, να περιφράξουν στάνες, να στεγάσουν στάβλους... Ο Εά, έδωσε χαρίσματα και ικανότητες στους «Επτά Σοφούς»... ...για να μπορέσουν να υψώσουν τους πρώτους «Επτά Ναούς», ...για τους «Επτά Πολιούχους», των «Επτά Πόλεων»... που έκτισαν.

Ο Εά, ενέπνευσε τους «Επτά Σοφούς», να μάθουν τους ανθρώπους, πως να κτίζουν και να ζουν με ασφάλεια σε Πόλεις... ...όπως, ευτυχισμένος, ζούσε στην Ουρούκ, ο Θεός βασιλιάς τσοπάνης, Λουγκουλμπάντα και η θεϊκή σύζυγος του η Νινσούν. ...όπως, ο ημίθεος γιός τους, ο Ήρωας Γκιλγκαμές, διασκέδαζε με ασφάλεια (με τις γυναίκες και τις κόρες της Ουρούκ...) προστατευμένος και αυτός, μέσα από τους ψηλούς τοίχους της Πόλεις τους! ...

..................................................................... Σελίδα

Εκεί, στην ξερή και άνυδρη κοιλάδα του Γκιε-γιε-ρα

Εκεί, στην ξερή και άνυδρη κοιλάδα του Γκιε-γιε-ρα, όπου άνθρωποι και ζώα στερούνται τον ίσκιο και το νερό.

Εκεί, όπου λουλούδια και πράσινα δέντρα δεν υπάρχουν… ...εκεί, όπου από βαθιά πηγάδια τραβάνε (με κόπο) λιγοστό νερό και μόνο χαμηλό χορτάρι και ξερικά αγκάθια ανθούν... ...εκεί όπου ο καυτός άνεμος βασανίζει με σκόνη τους ζωντανούς... ...εκεί, όπου άνθρωποι και ζώα κοιμούνται (σε πρόχειρες καλύβες) μαζί, για να προστατευθούν από την θανατερή παγωνιά το βράδυ... ...και όπου οι νεκροί – χωρίς ταφή - ξεραίνονται - αφημένοι στον ήλιο... ...εκεί, έγιναν όλα αυτά που αφηγήθηκε ο γέροντας Μουλουμπαμπα και που εγώ τα κατέγραψα με προσοχή (σε πήλινες πινακίδες) και μετά τις έκρυψα στα υπόγεια δώματα του Ναού Νι-γκι-ντόν. «Πρώτα τα ξερικά πηγάδια φούσκωσαν και γέμισαν νερό. Τα μικρά ζώα, που ζούσαν σε βαθιά λαγούμια (στη Γή) βγήκαν στην επιφάνια... και το λιοντάρι της ερήμου σταμάτησε να κυνηγά το αγριογάιδουρο

Μετά, το νερό στα πηγάδια άρχισε να τρέμει και να κοχλάζει... η εικόνα του φεγγαριού, στην επιφάνια του, έγινε θολή και τρεμόπαιζε... ακόμα και τα μυρμήγκια βγήκαν από τις φωλιές τους και κατέκλισαν την γή.

Στη συνέχεια, η Γη άρχισε να τρέμει και βαθιές ρωγμές άνοιξαν επάνω της. Οι άνθρωποι που ήταν φυλακισμένοι στον κάτω κόσμο βόγκαγαν και έκλαιγαν... Η βοή τους, ήταν τόσο τρομακτική όπου οι Ιζιλί πέταξαν και έφυγαν τρομαγμένοι

24 Σελίδα

.....................................................................

Κανείς δεν στάθηκε δίπλα στον άνθρωπο, της κοιλάδας του Γκιεγιε-ρα Θεοί, πνεύματα και δαίμονες εγκατέλειψαν την κοιλάδα του Γκιεγιε-ρα Ακόμα και ο λαμπερός Σάμας κρύφτηκε πίσω από ένα πυκνό σύννεφο σκόνης. Επτά μήνες έκλεγε – έτρεμε και κοιλοπονούσε η κοιλάδα του Γκιε-γιε-ρα Επτά μήνες η ξερή Γή βόγκαγε και έκλεγε... στη κοιλάδα του Γκιε-γιε-ρα Επτά μήνες οι άνθρωποι, ζώα και τα αγρίμια κρύβονταν στην κοιλάδα Γκιε-γιε-ρα

Τον όγδοο μήνα τα πηγάδια ξεχείλισαν αλλά το νερό ήταν θολό και αλμυρό Τον όγδοο μήνα βρωμεροί καπνοί άρχισαν να ανεβαίνουν από τις ρωγμές στην επιφάνεια Τον όγδοο μήνα η Γή άρχισε να γκρεμίζεται και να καταβροχθίζει τον εαυτό της

Τον ένατο μήνα, μετά από ένα γερό ταρακούνημα ακούστηκε η πιο μεγάλη βοή Τον ένατο μήνα η Γη σκίστηκε και ένα μεγάλο βουνό ξεπρόβαλε και άρχισε να υψώνεται Τον ένατο μήνα η γυναίκα του Κανγκόμ γέννησε και αυτή το τρομερό βρέφος Γκουγιουτια! (...αυτόν που - σε κάθε βύζεμα του - ρούφαγε τόσο γάλα (από το στήθος της μάνας του) όσο θα έπιναν δώδεκα τριμηνίτικα μοσχάρια μαζί...)

Με το πρώτο κλάμα (του βρέφους Γκουγιουτια) όλα επανήλθαν στην παλιά τους ταξη. Η Γή σταμάτησε να τρέμει, η στάθμη του νερού σταθεροποιήθηκε,

..................................................................... Σελίδα

και το βουνό, στην κοιλάδας του Γκιε-γιε-ρα, έπαψε να ανεβαίνει. Τα αγρίμια έφτιαξαν νέες φωλιές, και το λιοντάρι άρχισε να κυνηγά πάλι το αγριογάϊδούρο. Οι άνθρωποι (όσοι γλύτωσαν) μαζεύτηκαν και έκτισαν νέες καλύβες και μαντριά Οι ουράνιοι Ιζιλί επέστρεψαν και απαίτησαν και πάλι τις καθημερινές προσφορές που δικαιούνταν. Όλα επανήλθαν και πάλι, όπως τα είχαν κάνει οι ουράνιοι Ιζιλλί κατά την Δημιουργία Μόνο που το νέο όρος Γκιε-γιε-ρα και το τρομερό βρέφος Γκουγιουτια (οι ουράνιοι Ιζιλί) τα έβλεπαν ως ακατανόητα... «Τί ήταν αυτο που τα γέννησε...? ...αναρωτιόταν και... «Ποια η χρησιμότητα τους...?»

Ο Ύψιστος Ανου, χαμογέλασε (μέσα στην φαινομενική ουράνια ανυπαρξία του) και γύρισε πλευρό, για να συνεχίσει το θεϊκό ονείρεμα του. Στο γύρισμα που έκανε (ο Ύψιστος), χάθηκαν ΟΛΑ. ...και η κοιλάδα Γκιε-γιε-ρα... και η γυναίκα του Κανγκόμ... και το τρομερό βρέφος Γκουγιουτια... και οι άνθρωποι... και οι ουράνιοι Ιζιλί... ΟΛΑ χάθηκαν.

Ένας ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ γεννήθηκε μέσα από το ΝΕΟ ονείρεμα του Ανού!!!. * Τώρα, πως γλύτωσε ο γέροντας Μουλου-μπαμπα...? ...αυτό, κανείς δεν μπορεί να το εξηγήσει! ....

26 Σελίδα

.....................................................................

Το θεϊκό δακτυλίδι «Ντέρμεν Ουλού»

Στα παλιά χρόνια, οι σγουρόμαλλοι μαυροκέφαλοι (όπως και τώρα) δεν ήταν ευτυχισμένοι... Δεν υπήρχε Κύριος στις πόλεις, Ιερέας στους ναούς, ή Φύλακας στους αγρούς. Μάλωναν μεταξύ τους και αμφισβητούσαν ο ένας το λόγο του άλλου... Δεν υπήρχε κανείς να τους διατάξει να κάνουν... ή να μη κάνουν κάτι. Οι γυναίκες, οι γέροντες και τα παιδιά δεν ένοιωθαν ασφάλεια πουθενά... Δεν υπήρχε, ανάμεσα τους, τίμιος άνθρωπος. Ξεγελούσαν και έκλεβαν ο ένας τον άλλο. Κανείς δεν ενδιαφερόταν για το μέλλον του... γιατί η ζωή όλων τους, ήταν μικρή, πολύ μικρή... Δεν υπήρχε κάποιος σοφός να τους συμβουλέψει... ούτε να τους καθοδηγήσει. Έτσι, ο θάνατος τους παραμόνευε και οι μαυροκέφαλοι έχαναν με βίαιο τρόπο τη ζωή τους.

Ένα βράδυ, ο υπέρτατος Ανου, έγειρε για να βυθιστεί στη φαινομενική αιώνια γαλήνη του. Ο ύπνος τον τύλιξε... και σε ένα από τα θεϊκά ονειρέματα του...

..................................................................... Σελίδα

...άφησε να γλιστρήσει από το δάκτυλο του, το δακτυλίδι «Ντέρμεν Ουλού», όπου φορούσε.

Το πολύτιμο αντικείμενο κύλισε από τον Ουρανό στη Γή... Έπεσε εκεί όπου ο Ουλούμα Λαμπού έβοσκε τα μακρύμμαλα κριάρια του... (στη Γή Θαράμ, στα λιβάδια Ουράμ λαμπό νάδα) ...στην καρδιά της Μεσοποτάμιας χώρας. Το κριάρι Μπανλούμα Ράτκα βρήκε και κατάπιε το δακτυλίδι... Ο γιος του Ουλούμα Λαμπού, ο Ναιρούμπα, έσφαξε το κριάρι (Μπανλούμα Ράτκα) και βρήκε στα εντόσθιά του, το πολύτιμο του Υπέρτατου Άνου. Όταν ο γιος του Ουλούμα Λαμπού φόρεσε το δακτυλίδι στο αριστερό του χέρι... όλα, ανάμεσα στους σγουρόμαλλους μαυροκέφαλους ανθρώπους, άλλαξαν... Όταν ο γιός του Ουλούμα Λαμπού έδειξε το δακτυλίδι που φόρεσε στο χέρι του... οι άνθρωποι έπαψαν να βρίσκονται σε αντιπαλότητα και σε αμφισβήτηση ... Όταν το δακτυλίδι του ύψιστου, έλαμψε στο δάκτυλο του γιού του Ουλούμα Λαμπού...οι γυναίκες, οι γέροντες και τα παιδιά ένιωσαν μεγάλη ικανοποίηση και ασφάλεια... Όταν ο Ναιρούμπα (χάρη στο δακτυλίδι) κάθισε στο θρόνο της αρχαίας πόλις Νυμπουρού... κανείς πια, δε τολμούσε (σε αυτή) να ξεγελάσει, να κλέψει, ή να συκοφαντήσει κάποιον... Όλοι οι σγουρόμαλλοι, ζούσαν τώρα, ευτυχισμένοι... γιατί είχαν κάποιον να τους οδηγήσει.

Ύστερα ήρθε ο Νταου Ναμπού - ο αδερφός του Ναιρούμπα (όπου το κακό κατοικούσε μέσα του) Ο Ντάου Ναμπού, σκότωσε τον αδερφό του και έκλεψε το δακτυλίδι «Ντέρμεν Ουλού», του Ανού. Ο Ναιρούμπα (το Καλό) έχασε το θρόνο της αρχαίας πόλις Νυμπουρού (από το Κακό) Ο Ντάου Ναμπού (το Κακό) προσποιήθηκε το «Καλό»... ξεγελώντας τους μαυροκέφαλους...

28 Σελίδα

.....................................................................

Οι σγουρόμαλλοι άνθρωποι ξέχασαν γρήγορα το Ναιρούμπα και υπηρέτησαν τον Ντάου Ναμπού. Ο Ντάου Ναμπού προσποιήθηκε τον «δίκαιο» αλλά κυβέρνησε με σκληρότητα... Οι άνθρωποι της Νιμπουρού έκαναν αυτό που ζητούσε (ο κύριός τους) χωρίς αμφισβήτηση... Οι μαυροκέφαλοι στάθηκα στο πλευρό του νέου Κυρίου γιατί αυτός φορούσε το δακτυλίδι... ...ώσπου ήρθε το ακόμα πιο «κακό» με το πρόσωπο του Λούγκου Μπαρουνού. Ο Λούγκου Μπαρουνού σκότωσε τον Ντάου Ναμπού και φόρεσε το δακτυλίδι «Ντερμεν Ουλού»... ...και αυτός (με τη σειρά του) σκοτώθηκε όμως, από τον Νάγκα Πούμπα, τον αιμοχαρή... ...όπου και αυτός εκδιώχθηκε από τον Παραμάντα τον παράφρονα. Ο Κύριος της Λαγκάς κυρίεψε την αρχαία πόλη Νυμπουρού, όπου τύφλωσε τον Παραμάντα... Ο Τάρα Σουμπρά συνέλαβε και θανάτωσε με φρικτό τρόπο τον Κύριο της Λαγκάς, φόρεσε το δακτυλίδι «Ντερμεν Ουλού» και παντρεύτηκε την βασίλισσα της Λαγκάς... Η πρώην γυναίκα του Κυρίου της Λαγκάς (γυναίκα του δολοφόνου του άντρα της) ευνούχισε τον Τάρα Σουμπρά στο κρεβάτι τους και έδωσε το δακτυλίδι στο εραστή της, τον Βίρμα Τασά Ούσα... ...και ο Υπέρτατος συνέχιζε να κοιμάται ήσυχος, τυλιγμένος μέσα

..................................................................... Σελίδα

στη φαινομενική ανυπαρξία του.

Το θεϊκό δακτυλίδι «Ντερμεν Ουλού»... ξεσήκωσε πολλές διαμάχες ανάμεσα στους διαδόχους του Ναιρούμπα, γιατί όλοι οι Κύριοι των Μεσοποτάμιων πόλεων, το διεκδικούσαν για τον εαυτό τους. Η ευτυχία (που έφερε ο γιός του Ουλουμά Λαμπού) στην Νυμπουρού δεν υπήρχε πια... και τώρα όλοι καταριόνταν το κριάρι Μπανλουμα Ρατκα (που κατάπιε το πολύτιμο του Ανού).

Οι άνθρωποι έκλαιγαν και βογκούσαν, από το πρωί ως το βράδυ και από το βράδυ ως το πρωί. Ένα μαύρο πέπλο (πένθους) απλώθηκε (στη Μεσοποτάμια χώρα) γιατί κυριαρχούσε ο θάνατο. Οι κραυγές απόγνωσης, και τα παράπονα των σγουρόμαλλων μαυροκέφαλων δυνάμωσαν πολύ... τόσο που οι ουράνιοι Ιζιλί ανησύχησαν και έτρεξαν να ξυπνήσουν τον Υπέρτατο Ανού. «Ξύπνα πατέρα, οι άνθρωποι σου χάνονται, οι ναοί ερημώνουν και τα τραπέζια μας είναι άδεια από προσφορές ...» Ο Πατέρας Ανού βγήκε από την θεϊκή ευδαιμονία του, καθησύχασε τους Ιζιλί και χαμογέλασε...

Ο Υπέρτατος (που τίποτα από «αυτά που είναι»... δεν είναι - έξω, πέρα και πάνω από αυτόν) Ο Ύψιστος σοφός (που όλα τα γνωρίζει... και που... τίποτα δεν υπάρχει έξω από τη γνώση του) Ο Παντοκράτορας (που ούτε κάτι ελάχιστο δεν μπορεί να μη χωρέσει στην παλάμη του) Ο Πανάγαθος (που όλα και όλους τους συγχωρεί και σε κανέναν δεν κλείνει την αγκαλιά του) Ο Άγιος (που τα πάντα ανέχεται και κατανοεί, γιατί τίποτα το ανθρώπινο δεν του είναι άγνωστα) Ο «Ων» (που «είναι» όλα όσα υπάρχουν, ή δεν υπάρχουν... (γιατί αυτός τα περιλαμβάνει)

30 Σελίδα

.....................................................................

Ο Πανταχού Παρών (που «δεν είναι» τίποτα από όλα αυτά που βλέπουμε ή φανταζόμαστε) ...ο Ανού, έσκυψε πάνω από την Μεσοποτάμια χώρα και πείρε πίσω το δακτυλίδι του.

Ο Πατέρας Ανού φόρεσε και πάλι το δακτυλίδι «Ντερμεν Ουλού» στο δάκτυλο του, έγειρε στο πλάι και ξανά κοιμήθηκε! Ένα νέο – διαφορετικό - θεϊκό ονείρεμα αναδύθηκε μέσα από τη μακάρια ύπαρξη (ή μή ύπαρξη) του. Οι άνθρωποι των Μεσοποτάμιων χωρών, τα λιβάδια Ουράμ Λαμπό Νάδα, η Γή Θαράμ και ότι υπήρξε (ή δεν υπήρξε)... όλα έπαψαν να υπάρχουν... όλα άλλαξαν. Ένας Νέος θαυμαστός Κόσμος έγινε πραγματικότητα... καθώς ο Ανού χαμογέλασε μακάρια μέσα στο ονείρεμά του!

Έτσι, και οι ουράνιοι Ιζιλί ησύχασαν, γιατί σκέπτονταν πως... οι τράπεζες των ναών τους θα γέμιζαν και πάλι με προσφορές και θυμιάματα... δωρήματα σε αυτούς, από τους καινούργιους ανθρώπους...

Επιμήθιο Όσο και να ονειρεύεται (καλύτερους κόσμους) ο Ανού... οι άνθρωποι δεν αλλάζουν - ούτε οι ουράνιοι Ιζιλί - παύουν να έχουν τις απαιτήσεις τους... ...

..................................................................... Σελίδα

Η προσέγγιση του Θεού μέσα από την γυναίκα!

• Την Πρώτη ημέρα ο Άνου μου χάρισε τα μάτια μου και με διάταξε... «Μη τα σηκώσεις ποτέ επάνω μου, για να με δεις...» • Την Δεύτερη ημέρα ο Άνου μου χάρισε τα αυτιά μου και με διάταξε... «Μην προσπαθήσεις ποτέ με αυτά, να με ακούσεις...» • Την Τρίτη ημέρα ο Άνου μου χάρισε την γλώσσα για να γεύομαι και με διάταξε... «Μην προσπαθήσεις να με γευτείς...» • Την Τέταρτη ημέρα ο Άνου μου χάρισε τη μύτη μου και με διάταξε... «Μην προσπαθήσεις να με μυρίσεις, ποτέ...» • Την Πέμπτη ημέρα ο Άνου μου χάρισε την αφή και με διάταξε... «Μην προσπαθήσεις να με νιώσεις με τα δάχτυλα σου...» • Την Έκτη ημέρα ο Άνου μου χάρισε την ομιλία μου και με διά-

32 Σελίδα

.....................................................................

ταξε... «Ποτέ, με λόγια, Μην απευθυνθείς σε εμένα» • Την Έβδομη ημέρα ο Άνου μου χάρισε την σκέψη και με διάταξε... «Ποτέ Μη κάνεις σκέψεις για εμένα... θα ήταν πολύ ανόητο» • Την Όγδοη ημέρα, κάθισα μόνος στον κήπο... (όπου με τοποθέτησε ο Άνου) ...και καρδιά μου ήταν βαριά, πονούσε και έκλεγε... «Τι να τα κάνω τα μάτια... αν δεν μπορώ να τον δω... Τι να τα κάνω τα αυτιά... αν δεν μπορώ να τον ακούσω... Τι να την κάνω την γλώσσα αν δεν μπορώ να τον γευτώ... Τι να την κάνω την μύτη αν δεν μπορώ να τον μυρίσω... Τι να τα κάνω τα δάχτυλα αν δεν μπορώ να τον ψηλαφήσω... Τι να τα κάνω τα λόγια αν δεν μπορώ να του μιλήσω... Τι να τις κάνω τις σκέψεις αν δεν μπορώ να τον φανταστώ...» Τότε ο Άνου.. (που βλέπει, ακούει, γεύεται, μυρίζει, αισθάνεται, έχει λόγω και σκέπτεται τα πάντα) ...ένιωσε την απέραντη θλίψη μου και...

• Την Ένατη ημέρα ο Άνου γέννησε ένα όμορφο Θεϊκό πλάσμα! Ο Άνου γέννησε την Μητέρα, την Αδερφή, τη Σύζυγο, τη Κόρη και την Ερωμένη! Ο «Παλαιών των Ημερών» γέννησε τη Θεϊκή Γυναίκα για εμένα! Ο Άνου τοποθέτησε τη Θεϊκή Γυναίκα μέσα στον κήπο, δίπλα μου και μου είπε... «Τώρα, μπορείς να με βλέπεις, να με ακούς, να με γεύεσαι, να με μυρίζεις, να με πιάνεις, να μου μιλάς... Τώρα έχεις εικόνα και μορφή για να με φαντάζεσαι. Γιατί, αυτή τη γέννησα εγώ, ο Άνου, (ο Παλαιός των ημερών, ο Ύψιστος, ο Άρχοντας των θεών, των Πνευμάτων και των Δαιμόνων). Αυτή, έχει κάτι από όλα αυτά, είναι μέσα της... γιατί είναι σάρκα από τη σάρκα μου και αίμα από το αίμα μου». Έτσι είπε ο Μεγάλους Άνου και έφυγε από εμένα ο πόνος, η θλίψη και το κλάμα. Η καρδιά μου χάρηκε γιατί ο Άνου μου έδωσε

..................................................................... Σελίδα

όμορφη Θεϊκή σύντροφο αγαπημένη!!!

• Τη Δέκατη ημέρα η Θεϊκή Γυναίκα ξάπλωσε και κοιμήθηκε με το φίδι! Εγώ ξαφνιάστηκα και με κυρίεψε απελπισία. Τότε ο Άνου θύμωσε και πείρε πίσω τη Θεϊκή Γυναίκα που γέννησε. Την έστειλε να φυλάσσει τις πόρτες του μαύρου Χάους και του Ερέβους, στην άκρη του κόσμου...

• Την Ενδέκατη ημέρα ο Άρχοντας των θεών, πείρε σάρκα από τη σάρκα μου και αίμα από το αίμα μου και έφτιαξε μια άλλη όμορφη γυναίκα. Αυτή τη διάταξε να κοιμάται μόνο μαζί μου. Όμως, η νέα γυναίκα δε μου θύμιζε σε τίποτε τον Άνου.

• Τη Δωδέκατη ημέρα ξάπλωσα δίπλα της, την χόρτασα και την απαρνήθηκα... δεν είχα πια, καμία γι' αυτήν επιθυμία. Επιθύμησα πάλι τη Θεϊκή Γυναίκα του Χάους και του Ερέβους και την ζήτησα πίσω, γιατί μόνο αυτή με έκανε να νιώθω ΙΣΑΞΙΟΣ της και «δίπλα στον Άνου». • Τη Δέκατη Τρίτη ημέρα ο «Παλαιός των ημερών», που καταλαβαίνει τα πάντα, τη γύρισε πίσω, σε εμένα! Έτσι, τώρα ζω με δύο γυναίκες, στον Κήπο του Άνου. Ξαπλώνω με τη μία, αλλά επιθυμώ την άλλη! Η χαρά επέστρεψε και πάλι στην καρδιά μου... και η επιθυμία άνθησε ξανά! ΤΕΛΟΣ

34 Σελίδα

.....................................................................

Άγνωστο Μεσοποτάμιο Υποποτάμιο - Παραποτάμιο “Έπος”

Τα ψευδεπίγραφα «Αποσπάσματα» είναι «αποκύημα φαντασίας» - μέρος συγγραφικής εργασίας - γραμμένα από το Συγγραφέα Ζωγράφο Ps.M@vro/Stavriotis Εγχάρακτο (επίπλαστο) κείμενο (σε σφηνοειδή γραφή) από άγνωστο Μεσοποτάμιο Έπος, που βρέθηκε στη Βαγδάτη, κατά την διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου. Οι στρατιώτες που ανακάλυψαν τις πήλινες αυτές πινακίδες, εξαφανίστηκαν - φυσικά - μαζί με αυτές! Αργότερα βρέθηκαν να κυκλοφορούν πολλές από αυτές (διάσπαρτα) σε διάφορα σημεία του Πλανήτη. Μουσεία και συλλέκτες αγόρασαν (στη μαύρη αγορά) κάποιες - που όμως τελικά οι ιδικοί «απεφάνθησαν» πως είναι επίπλαστες (!?)

Κάποιες από αυτές τις πήλινες πινακίδες (που φέρουν απόσπασμα από ψευδεπίγραφο άγνωστο Έπος) πρόσφατα εντοπίστηκαν και στο νησί των Κορυφών! Αγοράστηκαν και περιήλθαν στην κυριότητα του Ζωγράφου - Συγγραφέα Ps.M@vro/Stavriotis, όπου και «εν κιβωτιόθηκαν» απο αυτόν σε «Ένα μυθιστόρημα που δεν θα γραφτεί ποτέ». Τα «αποσπάσματα» είναι «υπό έκδοση» και τα πνευματικά δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα στον Συγγραφέα ζωγραφο Ps.M@vro/Stavriotis.

..................................................................... Σελίδα

Ψευδεπίγραφα «αποσπάσματα» απο έγνωστο Μεσοποτάμιο Έπος

Ps. Mavro / Stavriotis

............................................................................................................

Κύκλος του Ανου

Μόνο για ΑΝΑΓΝΩΣΗ

Εκδόσεις “Γελ@νθη”

.............................................................................................................................................................................