basis verkoopflyer
DINKYTOY DE LUXE
JOB BOERSMA
‘Oud ijzer verandert in Kunst; upcycling de Luxe. Een boek bomvol prachtige fauto’s die bij iedereen een glimlach op het gezicht tovert. Zoete herinneringen aan je jeugd, je eerste auto, je lievelingsauto, je derde auto, je campertje of gewoon de auto die je nu rijdt. Paradise Lost, design, kleur, styling, detail, vakmanschap, verbeelding en energieneutraal!’
Geef je naasten ook voeding aan de mooiste herinnering met dit bijzondere fotoboek met 144 pagina’s ‘Still levende speelgoedautootjes’.
DINKYTOY DE LUXE
ISBN: 978-9490548-41-4 - ArtNik Uitgaven Bestel op: dinkytoydeluxe.nl of artnik.nl
COLOFON
Pulp de Luxe kunstzinnig, cultureel,
sociaal, grappig, duurzaam én maatschappelijk verantwoord independence magazine. April 2025
Een uitgave van Stichting Pulp de Luxe
Cover model:
Olesia van Essen
Aan dit nummer werkten mee: Marianne Antuma, John Boer, Job Boersma, Frank Borst, Pieter Brouwer, Sjoerd van den Bosche, Lode Devroe, Jehudi van Dijk, Taco van de Eb, Rene Heerbaart, Franka Jansen, Jetje Vintage Gent, Nico Joosting Bunk, Cornelis Kapitein, Ruurd Kok, Ivo de Lange, Franz Porsche, Arjan Pronk, Rien Renema, Erik Ros, Tynke van Schaik, Heinz Schnupphase, Hans Stempher, Hans VandenBurg en Erik Vercautere.
Volg ons op socials: /pulpdeluxemagazine pulpdeluxe.com
Hoera!!!
PulpdeLuxeMagazine is eindelijk terug.
Na een afwezigheid van 3 jaar pakken we de draad weer vrolijk op. Het 10 jarig jubileum werd door Corona danig in de war geschopt. En vervolgens raakte PdLM een beetje in het slob. En de wereld ook. Toen wij stopten met het magazine ging het met de wereld van kwaad tot erger. Veel erger zelfs. Daarom hebben we onze verantwoordelijkheid gepakt door PdLM weer te lanceren en zo te werken aan een betere wereld.
Idealistisch en naïef?
Wellicht, maar we kunnen niet anders.
Allemaal voor jullie en ook een beetje voor onszelf. En wat is dan ons verdienmodel zul je denken? Die betere wereld dus; wij worden gelukkiger van een mooiere plaats te be en dat is onbetaalbaar.
PulpdeLuxeMagazine blijft groen, duurzaam, anders, grappig, ethisch, esthetisch, dwars, maatschappelijk verantwoord en empathisch en authentiek.
De afgelopen jaren hebben we met name duurzaamheid op de agenda van jan en alleman gekregen en daar zijn we trots op.
Minder is het dat het begrip eigenlijk een verdienmodel is geworden en vaak oneigenlijk wordt gebruikt.
We zullen blijven berichten over mode, cultuur, natuur, kunst (is cultuur natuurlijk), levensbeschouwelijke zaken en wat ons maar voor de voeten komt.
Allemaal veel plezier gewenst met het lezen van PdLM; welkom in de community van PulpdeLuukse!
JEHUDI VAN DIJK
NOU, IK KREEG INEENS INSPIRATIE
MIJN
NAAM IS FRANKA EN IK BEN TAXI CHAUFFEUR VOOR KINDEREN
MET EEN BEPERKING EN OUDEREN MET DEMENTIE DIE IK LIEFKOZEND
Het is weer vrijdag en vandaag ga ik een leuke club bejaarden ophalen. Ze zijn enthousiast en altijd blij als ze mij zien.
De eerste is Peter, een lange vent van begin 80 met een goed gevoel voor humor. Hij mag voorin, want in mijn taxi is het voor zo’n lange kerel wat lastig instappen. Zijn gezellige echtgenote doet hem altijd uitgeleide en zwaait de bus na. Peter heeft altijd leuke verhalen en het maakt mij niets uit dat hij soms voor de zesde keer hetzelfde verhaal vertelt. Ik reageer iedere keer weer net zo enthousiast, verbaasd, of wat dan ook de juiste reactie is op het verhaal.
Na Peter gaan we Inge ophalen. Een leuke
Indische dame die het altijd geweldig vindt als ik kleurrijke kleding aan heb.
Inge is nog goed fit en kruipt zonder problemen op de achterbank.
De playlist die ik op Spotify heb aangemaakt staat aan en Inge zingt direct mee met “Ramona” van The blue Diamonds”.
We vertrekken naar Aard en als we bij zijn woning aankomen komt hij net naar buiten. Ik help hem instappen en zet zijn rollator achterin. Inmiddels speelt “Aan de Amsterdamse grachten” en alledrie zingen ze luidkeels mee. Heerlijk. We vertrekken naar Ellie die ook al klaar staat
“MIJN BEJAARDEN” NOEM
als we bij haar woning aankomen. Ook Ellie is nog redelijk fit en stapt soepel in. Ze wordt direct aangestoken door het enthousiasme van de anderen en zingt al snel mee met de muziek. De laatste die we op gaan halen is Albert, die samen met zijn enorm leuke echtgenote de trotse bezitter is van twee schattige chihuahua’s. Ik kwam al bij hem toen ze nog puppies waren en heb wat afgeknuffeld met ze. Albert is een rasechte Hagenees en lekker luidruchtig. Hij is gek op kaarten en vertelt graag van zijn reisjes naar Duitsland of België.
Nadat ik zijn rollator ook achterin heb gezet gaan we naar de dagbesteding. Ze zijn unaniem in hun mening dat het daar reuze gezellig is en dat de mensen die er werken zo ontzettend lief zijn. Er wordt weer heerlijk meegezongen met “Brandend Zand” en “Roosje m’n roosje” en voordat we het weten zijn we op de plaats van bestemming.
Ik laad rollators uit en help met uitstappen. Ik wens ze een fijne dag en zeg dat ik ze om 16:00 uur weer kom ophalen.
Als ik wegrijd prijs ik mij gelukkig dat ik dit werk mag doen.
Veel dankbaarder gaat het niet worden. ILLUSTRATIE:
EXCLUSIEF
Geen media uiting is compleet zonder een verhaal over inclusiviteit. Een prachtig idee wat natuurlijk ook al weer ten prooi is gevallen aan slimme marketeers en ondernemers die overal hun blijde boodschap van iedereen doet mee verkondigen.
INCLUSIEF
Uiteindelijk is inclusiviteit vooral een enthousiast makend begrip en een moeilijk woord. Iedereen doet mee; wie, wat, hoe en waarom? En waaraan?
Niemand weet het eigenlijk maar het klinkt mooi en positief. Verder niet nadenken en vrolijk verder de term uithollen.
EXCLUSIEF
INCLUSIEF
EXCLUSIEF
INCLUSIEF
CHRISTINE
Dit artikel is in oktober 2022 geschreven en gepubliceerd in het Leidsch Dagblad.
We upcyclen dit verhaal opnieuw omdat het anno 2025 meer dan actueel is. Daarbij is hergebruik van letters en woorden natuurlijk heel erg duurzaam.
Een onverwachte confrontatie met oorlogsgeweld, midden tussen de tweedehands kleren. Het met granaatscherven doorzeefde en uitgebrande wrak van een Fiat 600. Alleen linksachter is een deel van de oranje lak bewaard gebleven. Hier is de auto gesigneerd: ‘Frank Borst, 9 april 1996, Christine Mostar.’ Hoe komt deze stille getuige van de Joegoslavische burgeroorlog in Leiden terecht?
‘Zullen we in de etalage gaan zitten?’ vraagt kunstenaar Frank Borst (66) als ik hem tref tussen de kledingrekken op de begane grond van het oude V&D-gebouw. Onder zijn arm heeft hij een thermoskan, in zijn hand twee glazen. Voordat we gaan zitten, wil hij eerst bloemen leggen bij ‘Christine from Mostar’.
De Leidse kunstenaar heeft het autowrak in 1996 met een vriend opgehaald uit de plaats Mostar in Bosnië-Herzegovina. Daar was hij voor het eerst in 1995, kort nadat een eind kwam aan de burgeroorlog in Joegoslavië. Het stadje haalde in november 1993 het wereldnieuws toen de eeuwenoude stenen boogbrug, de Stari Most, door het Kroatische leger werd beschoten en met daverend geweld in de rivier de Neretva stortte.
‘Christine’ staat nu al ruim een jaar bij Vintage Department Store tussen de kleren, samen met een vliegtuig dat Borst zelf bouwde. Eerder waren beide kunstwerken in Den Helder te zien in het Rob Scholte Museum, dat inmiddels alweer een paar jaar gesloten is. In augustus vorig jaar keerden ze terug in Leiden vanuit het Graffiti Museum in Amsterdam, dat de werken volgens de maker ‘bijna had weggegooid.’ Sindsdien staan ze hier. ,,Mijn maecenas, mijn geluk’’, noemt Borst de winkeleigenaar.
De kunstenaar loopt naar de Breestraat-zijde van de winkel. Op een tafel vol spullen naast een schildersezel heeft hij al een boeket met witte chrysanten klaargezet. Terwijl winkelpersoneel kleding op rekken hangt, haalt Borst de bloemen uit het cellofaan en spreidt ze voorzichtig uit op de gehavende motorkap. Er steekt een houten peddel uit het raam aan de bijrijderszijde, en in het lege karkas staan grote letters W, A en R op een bodem van bloembaadjes.
We gaan toch niet in de etalage zitten, maar aan de tafel bij de schildersezel, in een hoek van de
winkel, achter de etalages aan de Breestraat die hij met eigen werk heeft ingericht; schilderijen, werken in glas en een installatie met benen van paspoppen. Hier ligt ook een van de grote glazen kogels waarvan Museum De Lakenhal er drie in de collectie heeft. Naast de kledingrekken leunen grote, recente doeken van hem tegen de muur, ander werk staat op een plank met kleding. Borst is een soort beheerder van deze roulerende galerie waarin ook andere kunstenaars en bandjes welkom zijn. Om de maand doet hij iets aan de etalages.
,,Het gaat niet om een vlot of vloeiend gesprek’’, zegt Borst als we al een tijd zitten te praten, ,,maar om hoe je elkaar kunt tegenkomen.’’ Daarmee geeft hij een rake typering van het gesprek. Borst denkt associatief, spreekt flarden van gedachten uit in niet afgemaakte zinnen. Flarden die elke keer dat ze terugkeren een beter beeld geven van zijn gedachten; als de onzichtbare tekeningen in een magisch krasblok van vroeger, die geleidelijk zichtbaar werden door er met een potlood overheen te krassen.
Van Rembrandts Nachtwacht (‘een schietclub’) schakelt hij vloeiend over op de wereldhit die Eric Clapton scoorde met het nummer naar aanleiding van de tragische dood van zijn zoontje. Waarmee hij de vraag stelt wat conflict eigenlijk is en wil zeggen dat uit vreselijke dingen iets moois kan ontstaan. Zijn vragen lijken hem vooral zelf aan het denken te zetten. ,,Zijn we niet continu in staat van oorlog?’’ ,,Wie zijn aandeelhouders in welke oorlog?’’
Ruïnes vormen een van de thema’s in zijn werk. In Bosnië was hij op zoek naar wat hij noemt ‘de versnelling van een ruïne’. Waar schilders vroeger naar Italië trokken om ruïnes te zien als inspiratie voor hun werk, zo ging Borst naar het door oorlog zwaar getroffen Bosnië. Anders dan klassieke ruïnes als de Akropolis of het Colosseum die in enkele duizenden jaren hun vorm hebben gekregen, wilde hij ruïnes zien die in twee jaar tijd waren ontstaan. ,,Het is niet de oorlog die me daar gebracht heeft, maar de romantiek van de ruïne.’’ Hij schetst het beeld van welgestelde families die
in de zeventiende eeuw erop uittrokken om thee te drinken bij vervallen bouwwerken.
In Mostar zag hij mensen dansen in ruïnes. Hij herinnert zich ook de urinelucht overal, de begraafplaatsen midden op straat. Hij zag ‘mensen met zoveel verdriet dat je niet eens durft te vragen hoe het gaat.’ Foto’s van mensen heeft hij daarom amper gemaakt. Uit een tas haalt hij een stapel foto’s, het beeldverslag van zijn reis en van twee dagen lopen door Mostar. Vanuit de auto, rijdend achter pantserwagens
van IFOR, de vredesmacht die moest toezien op naleving van het vredesverdrag. Lege straten met gevels vol kogelgaten. Twee mannen tussen hoog opgeschoten gras voor een verwoest gebouw, met amper zichtbaar onder de struiken het verroeste wrak van de Fiat. Op dat moment was hij nog helemaal niet van plan de auto op te halen.
,,Wie zou de eigenaar geweest zijn?’’ vroeg Borst zich af. Door het ontbreken van nummerplaten bleek die niet meer te achterhalen. ,,Stel het was mijn auto, dan was ik ermee naar Parijs gereden,
met mijn eerste liefde’’, stelt hij zich voor. Voor Borst staat het autowrak symbool voor ‘onze 1e verloren droom, je 1e liefde, je 1e reisje Parijs, je 1e zoen, avontuur’, zoals geschreven staat op de wand achter Christine. Borst: ,,Bij terugkeer moet de eigenaar zijn beland in een gigadrama waarvan je je leven lang niet zou wensen dat je erin terecht komt.’’
Een half jaar later hoorde Borst van een bevriende lokale kunstenaar dat het wrak er nog lag en besloot hij het te gaan ophalen. Hij wilde het drama van de Fiat laten spreken. Samen met een vriend reed hij het karkas op een aanhanger naar Leiden. Jarenlang stond het in zijn studio zonder dat hij wist wat hij ermee wilde. Tot de aanslagen van 11 september 2001. De Twin Towers zag hij in elkaar zakken in een Leidse viswinkel waar hij een haring at. Daarna werd hij op een dag trillend wakker, in een droom had hij stemmen gehoord, van mensen uit de vliegtuigen. Hij had er zelf in kunnen zitten, was een jaar voor de aanslagen nog in New York geweest. Toen zag hij ineens ‘daar moet glas in lood in’, een verwijzing naar wat hij noemt ‘de Heilige Oorlog’ die daar gaande was. Zo kreeg Christine ramen van gele en rode vlammen.
Voor Borst is het een document van een tragedie, een soort herdenkingsmonument. ,,Het raakt mij dat je de mensheid zo tegen komt, waarom doen we dit?’’ Hij legt er vaker bloemen, zelfs eens een maand lang dagelijks onder de motorkap. ,,Het liefst gooi ik ‘m m’n leven lang vol bloemen’’, had Borst in het begin al gezegd, ,,en dat de geur raakt opgesloten, als in een capsule.’’ Al realiseert hij zich dat het lastig is een plek te vinden waar dat kan.
Tot hij voor Christine een ‘goed tehuis’ heeft gevonden, staat ze hier als decoratie tussen de kleding, ‘haast tot niets gemaakt’. In de startblokken om haar queeste te vervolgen.
HET LINNEN LICHT
Het linnen licht werd een gezicht een zon, maan viel als een plons in de zwijgende rivier het linnen licht geruisloos als het mos hervond zich in een druppel druppel vocht van de nacht werd dag
Een saxafoon scheurde de vroege avond open werd maan kreeg een gezicht het linnen licht
2 februari 2019
CARNAVAL DE
LUXE
Net als vorig jaar zijn we eens de achterkant van het carnaval gaan bekijken. We waren benieuwd hoe de laatste dag van het carnaval eruit zag. Benieuwd naar de totaal uitgebluste feestvierders die op handen en voeten kruipend zich een weg door de kots baanden. Verlept, verlopen, kapot, van de wereld. Tijdens de reportage bleek gaandeweg dat de beelden die we in ons hoofd hadden er eigenlijk niet waren. Iedereen was weliswaar lichtelijk vermoeid maar verder uitstekend te pas. Ook het jaar daarna troffen we eenzelfde beeld en toen scheen de zon ook nog. Oftewel we waren genoodzaakt ons vooroordeel bij te stellen; carnaval is gewoon grappig en fijn dat zoveel mensen daar plezier aan beleven. Voortschrijdend inzicht; daar ontbreekt het veel mensen aan vandaag de dag. Uiterst moeilijk jezelf te bevragen en je mening eventueel bij te stellen. Maar of we dan nu extreem rechts zijn?
DE BUKSE
Op m’n klompen loop ik wat te kuieren door de boomgaard. In een paar maand tijd is de grond onzichtbaar geworden, kaasjeskruid, alkersgoudbloemen, melkdistels, klaprozen, duivenkervel, klaverzuring, het groeit me de spijkerbroek in. ”Ik moet eens een bosmaaier kopen”, mompel ik. Hardop denken is een bedenkelijke gewoonte, ik doe het zelden maar besef me dat het beter beklijft, hardop mijmeren. Iets de lucht in slingeren heeft meer impact dan een gons in je kop. Prakkiseren enzo doe ik in het Nedersaksisch maar ook in associatieve flarden zonder taal.
De grond is plakkerig als klei, dicht en vol leem. Bij elke ‘smoks’ groei ik een stukkie. Nu zijn mijn klompen dan ook van het formaat sneeuwschoenen, zo groot als tennisrackets met zo’n webbing van hertenpezen. Dat zou hier verdomd voor geen meter werken, zulke stappers, bovenin de bergen misschien, ze zien soms wit.
De takken van de bomen knappen bijna van het rijpe fruit. Sinaasappels, citroenen, mandarijnen, kaki’s en cherimoya’s, onze gaard is exotisch van aard. ‘Hier’ is Spanje, Andalusië, daar waar alles anders is maar ook weer niet. Je gedachten verhuizen mee, het nieuws achtervolgt je en de Hollandse afwikkeling van ‘dienstverlenende’ bedrijven plakt harder dan de Spaanse grond. Maar klagen doen we niet, dat hebben we achtergelaten, met gemak.
Het is hier fonkelend mooi en fijn, en dat is echt zo. We wonen hier bijna twee maand en het enige dat ik mis is lekker brood en muziek maken met de kearls van The Horse Company. Ja, en natuurlijk m’n volwassen kinderen, maar dat was in Salland niet anders. ‘Je eigen’ zul je altijd wat missen, zo hoort en gaat dat. Je voelt ze gaarne onder je rok scharrelen, maar hey; ze komen rap langs, en blijven dan meteen een mini-vakantie lang. Dat is beter dan al die geplande bliksembezoekjes in ons oude thuis bij elkaar, qua tijd en kwaliteit. Hollanda-ram volleagenda. Geen geklaag, we zitten hier woest goed, in de zon, met genadeloos smerige klompen. Het NOS journaal mis ik ook niet, daar zijn m’n klompen qua modder niets bij.
De honden zijn van het soort teckel en ik fluit ze richting huis. Machtig luisteren, doen ze, voor hun soort dan. De peppels heb ik gekocht bij Klompen Kok, in Luttenberg. Meteen maar twee paar, je weet het niet… Ik laat ze achteloos, in de loop, staan terwijl ik de casa binnen treed. Geruisloos zwier ik met m’n geitenwollensokken over de mediterrane plavuizen richting onze Swiebertje keuken. Het voelt akelig fijn, dit huis van ons. Ik pers een stuk of wat sinaasappels aan gort en hoor mijn vrouw iets zeggen over een noodpakket. Mmm, ik hum het liedje van Nicole, ‘Ein bisschen Frieden…’ Mijn vrouw is te jong om in te haken, daar hoeft ze niet rouwi ag om te zijn. Het nieuws is rauw, asgrauw, dom en grenzeloos. Misschien moet ik eens een dikke bukse kopen, die bosmaaier kan wel wachten.
ARJAN PRONK \ ILLUSTRATIE VAN TYNKE VAN SCHAIK
GENT
Speciaal voor onze lezers en onszelf togen we naar Gent om daar te proberen door te dringen tot de kern van de aantrekkingskracht van deze betoverende stad.
Urenlang hebben wij de stad binnenstebuiten gekeerd en weer op z’n kop om uiteindelijk te concluderen dat we ofwel er overheen gekeken hebben of dat de magie niet te vangen is in beelden. Toch hebben we een soort poging gedaan en die willen we jullie niet onthouden. Bekijk de foto’s aandachtig en laat je inspireren tot een reis naar deze prachtige, gezellige en toch ook culturele stad. Einde bericht.
CORNELIS KAPITEIN
As ut zwart in ut water komt
As ut zwart in ut woter komt
Dan moet je maken dat wegbinnen
As ut zwart in ut woter komt
Dan got de wind harde waaien voegels skreiwen een waarschuwing
As ut zwart in ut water komt
Dan slagt ut om mn harte
Minsenkingerer ik bin bange
Ik bin ielemaal alleen
As ut zwart in ut water komt
Ut bootjun got een en wier
De goten binnen in m’n zeil e sloegen
Ik kin m’n koers niet maar
Ik voor heen en weeromme
Waar goon ik eene
Ik recht mn rogge
Ik kiek noer ut zwart
Ik kiek noar de wind
Ik kiek noar de water
Ik kiek noar mn keend
Ik skreeuw zuutjes
Woor bin je dan ?
Woor bin je dan ?
Ut woter draagt me
De wind stuurt me
Het zwart omvat me
Ut bootje drift
Ik bin ommekeert.
LICHT ALS LUCHT
Hoe je verdwijnt in mij en je vermorst, plaats neemt in mijn gedachtegoed peilloos als de maan de dingen open zingt de zon naar je hand zet isomorfe spiegeling masculien helder licht als lucht lucht als licht een onrustige duizeling een ogenblik vervalt valt, parachuteert licht als lucht
7 november 2017
VINTAGE HAUTE COUTURE
Omdat de meeste kleding tegenwoordig in lage lonen landen wordt gemaakt waar mensen onder erbarmelijke omstandigheden als slaven
Primarkachtige rotzooi in elkaar flansen zijn we met z’n allen dus al jaren druk doende om kleding duurzamer te maken. Ook omdat de meeste troep uit lage lonen landen zwaar vervuilend is voor het milieu. (Hoezo stikstof gezwam). We kopen dus liefst duurzaam en daar hoort ook bij dat we bewuster met onze kleding omgaan. Zuiniger zijn en er langer mee doen. Wij stuitten op een relatief onontgonnen tak van duurzaam met kleding omgaan; vintage haute couture! Een soort eclectische kruisbestuiving van kunst en mode en duurzaamheid onder 1 hoedje. Veel mooier gaat het niet worden. Prachtige mode van Chanel, Dior, Gaulthier en wat dies meer zij voor relatief billijke prijzen. Zeker als je bedenkt dat deze kleding jarenlang meegaat. Geen afschrijving en eerder een mooie investering die - mits je het aan hebt - overal jaloerse blikken zal ontlokken. We hebben wat prachtige stukken gefotografeerd en geven vast een steak preview. Dus geef je smaak een boost en ga voor vintage fair fashion.
ZWIJGEN IS GOUD
Onlangs de Stasi gevangenis in Dresden bezocht. De cellen bevonden zich met name onder het voormalige Stasi hoofdkwartier aldaar. Nu was het een museum geworden. Een vergeten museum. Geen bezoekers. Geen interesse. Geen historie. Geen les uit het verleden.
Slechts verstild verdriet, fantoom pijn, eenzaamheid, vergeten, voorbij. Een krankzinnige schreeuw uit de DDR. De horror van een totalitaire staat.
En buiten vliegen de vogels van West- naar Oost Berlijn. Maar ook nu is de vrijheid niet vanzelfsprekend. Je kunt en mag lang niet alles zeggen. Voor je het weet praat je je mond voorbij. Anders denken en doen is sinds de jaren 70 steeds verder uit beeld geraakt. We moeten zeggen wat andere mensen ons opleggen. Niet buiten de lijntjes denken. In de pas lopen.
Inderdaad, zeg nooit wat je denkt; zwijgen is goud.
VOGELAARS HAIKULATIJN
GROENLING
Daar in de top van de hoogste boom hoor ik de mooiste rollers ooit
HUISMUS
Als in de muur nieuw leven leeft, dan gaat daar de mus in de lente
VOGELAARS HAIKULATIJN
STELTKLUUT
TORENVALK
Niet Deventer maar vogel in zwart met op rode stelten
Niet Deventer maar een vogel in zwart met wit op rode stelten
Hij hangt in de lucht en bidt maar of God hem hoort? Ook het muisje bidt
ONDERTUSSEN IN HET ATELIER VAN RIEN
In het jubileumnummer van Pulp de Luxe leverde de Deventer kunstenaar Rien Renema een historisch werk dat in 50 voud als bijlage in de gedrukte Pulp de Luxe was opgeomen. Dit werk betrof toen drie nieuw geschapen landkaarten gemaakt van bestaande, verknipte en gecollageerde kaarten. Je kan het recycleart noemen. Nu, enkele jaren later zochten we hem weer op. Naast z’n dagtekeningenproject, dat inmiddels bijna 35 jaar duurt en bijna 11.000 dagtekeningen opleverde is hij momenteel gefacineerd geraakt in oorsprokelijke grafische lithotechnieken. Dit nieuwe avontuur levert inmiddels grote aantallen werken op die hij in z’n atelier opspaart om over een tijdje een spectaculaire tentoonstelling van te maken. We houden jullie op de hoogte. Zolang Rien er geen punt achter zet!
