Liefde voorbij de materie

Liv (8 jaar), Katariena (mamma) en Jack (11 jaar)

Dit is het verhaal van Liv (8 jaar) en Jack (11 jaar). Zij verloren anderhalf jaar geleden hun papa in een dodelijk verkeersongeval. Sindsdien is alles anders. Waar toen geen woorden voor waren, zijn die er nog steeds niet. De stilte heeft plaatsgemaakt voor een diepe kracht. Ze kijken en luisteren zoals alleen kinderen kunnen kijken en luisteren en maken connectie met hun voelsprieten. En wanneer er een vogel tegen het raam tikt of toevallig neerstrijkt op het strand, kijken ze naar elkaar en weten wat alleen zij kunnen begrijpen.

Pure Child

april 2020 O p een mooie najaarsavond in november 2018 keerden papa, mama, Jack en Liv nietsvermoe dend terug van een verjaardagsbrunch aan zee. Een vrachtwagen, een paar seconden en een vreselijke klap. De auto slingerde van de weg en kwam tot stilstand. Een onwezenlijke toestand, waarbij mama reflex matig haar twee kinderen uit de auto haalde en hen beschermde tot er hulp kwam. Een opeen volging van sirenes, hulpdiensten en de weg naar het ziekenhuis. Aan de kinderen werd verteld dat papa met een andere ambulance naar het zieken huis gebracht zou worden. De kinderen werden van mama gescheiden en zouden pas uren later te horen krijgen dat voor papa alle hulp te laat kwam. Hij zou nooit meer terugkomen. Liv vroeg aan mama om haar wakker te maken, maar dit was geen film, maar een levensechte nachtmerrie.

Een paar maanden geleden belde Katariena, de mama, mij op. Ze had vernomen dat wij via lichaamsen creatieve therapie werken rond trauma. Zo ont moetten we eerst Liv. Ik voelde intuïtief aan dat zij echter nog niet klaar was om het verhaal opnieuw te beleven, een methode die we bij traumawerk gebruiken. Bij haar werkten we ahv tekeningen en creatieve therapie om haar emoties te ontladen. Liv is de tweede in het gezin en heeft nog een oudere broer Jack. Hij nam ongetwijfeld de zorgen van zijn jongere zus over. Dat gebeurt systemisch wel vaker. Toen ik dit meldde aan mama Katariena, haalde ze aan dat Jack regelmatig klaagde over nekpijn. Dit terwijl er medisch niets aan de hand bleek te zijn. En zo kwam Jack naar ons. Hij had veel vragen die hij niet eerder had durven stellen, omdat hij wist dat toch niemand daar een antwoord op had. Hij bleef er echter mee worstelen en kon daardoor niet verder.

We beleefden samen ‘het ongeval’ stapsgewijs opnieuw en vonden de antwoorden die hij nodig had. Deze lichaamsgerichte therapie is gebaseerd op de inzichten van Dr. Peter A. Levine* die ervan uitgaat dat je trauma kan helen door de emoties, die door het trauma zijn vast komen te zitten, te ontladen via het lichaam. Men dient hierbij de lichaamsreacties nauwkeurig op te volgen en wij, Nalin, maken hier bij gebruik van de Emosymbo. De emosymbo is een non-verbaal visueel communicatiemiddel. Zo kan het kind op elk moment non-verbaal aange ven wanneer het een behoefte heeft of overprikkeld raakt. Als therapeut kan je ze ook gebruiken als je merkt dat je even moet stoppen, want het is belangrijk om heel alert te zijn tijdens het proces. Tijdens de sessies voelden we ook steeds de aan wezigheid van papa Steven en zo kreeg Jack een

Ik kan je niet zien met mijn ogen Maar ik zie je met mijn hart

Ik kan niet met je praten Maar je fluistert in mijn oor En ik fluister terug

Ik laat je gaan Ik laat je zweven en vliegen Ik geef je vleugels Sla ze uit en vlieg zo hoog je kan Want ik weet dat jij me af en toe komt halen en meeneemt

Naar een plaats die alleen wij kinderen kunnen zien en voelen

En als ik terugkeer ziet mama mijn ogen stralen Vertel ik de woorden die haar moed en kracht geven En stappen we samen hand in hand verder

Dank je wel papa

antwoord op al zijn vragen en kon hij een kader en een plaatje schetsen dat voor hem klopt. Hiermee kan hij nu verder, sterker en krachtiger dan vroeger. Jack leerde dat iedereen in het leven een koffertje draagt. Dat koffertje zit vol met ervaringen waarvan wij gevraagd hebben deze te beleven in dit leven op aarde. We hebben altijd zelf de keuze hoe we met die ervaringen omgaan. En hoe zwaar of pijnlijk ze ook zijn, ze dragen steeds een diepere betekenis in zich: een boodschap van hoop, groei en bewustwording dat er meer is voorbij de materie.

Nu, anderhalf jaar later en enkele therapiesessies later, stappen beide kinderen evenwichtig verder. De herinneringen aan papa zijn levendig aanwezig, maar ze zijn getransformeerd naar een diepe innerlijke kracht, een weten dat connectie over het tastbare heen, altijd mogelijk is. De vogel is hun symbool en ze weten dat papa nu vrij is. Hij is hun beschermengel en kracht die meereist op hun schouder. 

Nathalie Verlinde www.nalin.be