Trauma wegvoelen, wegbewegen wegspelen!

Volgens kindertherapeut Carla van Wensen kan het kind soelaas vinden met het lichamelijk “voelen”. Het gaat op deze manier terug verbinding maken door aan te raken, liefdevol aangeraakt te worden of door te bewegen. Je kan deze informatie en verdere duiding terugvinden in haar boeiende boek Prachtig lastig, onbegrepen gedrag en reflexpatronen. Hier valt dus weer op hoe sterk de lichaam-geest-connectie kan zijn. En effectief, reflexintegratie werkt heel goed! Het woord “trauma” heeft een heel zware lading… Maar dit hoeft echter niet zo erg te zijn. Een gewone heftige gebeurtenis, zoals de Corona-crisis, kan reeds verwarrend zijn en heel wat emoties oproepen bij het kind. Het is dan belangrijk om als ouder in eerste instantie deze emoties te aanvaarden en te benoemen voor het kind. Het blijft dan nog wel mogelijk dat je spruit er een aantal nietverwerkte emoties en gevoelens aan overhoudt. Ze blijven negatieve stress veroorzaken en deze worden zichtbaar en voelbaar voor de buitenwereld in verschillende vormen. Het brein kan in “overleef-modus” gaan en je kind wil dan “vechten of vluchten”. Het kan zich uiten in conflictsituaties met broers en zussen, dwars gedrag en woedeaanvallen. Vaak kan je dit ook merken via de gelaatsuitdrukking, de hoge spanning van de spieren en de lichaamshouding. Trauma’s kunnen ook energie kosten en vergen dan veel van het immuunsysteem. Het spel is het aangewezen middel om onverwerkte emoties en gevoelens te uiten en er mee om te gaan.

Hoe werkt reflexintegratie?

Gelijk welke vorm van negatieve stress, zoals een trauma kan veroorzaken, kunnen het brein drijven om zich te willen beschermen. Het zoekt zijn heil dan in de primaire reflexen. We keren dan wat terug naar ons eerste levensjaar. Elke baby beschikt over reflexen, aangeboren bewegingen die als doel hebben om te overleven op fysisch niveau. Op het sociaal-emotioneel niveau gaan ze verbinden en cognitief zorgen ze er voor om het trauma te verwerken. Na de babyperiode zijn deze primaire reflexen vaak volledig verwerkt, geïntegreerd en gaan ze “uitdoven”. Van het moment dat we als kind of volwassene in een langere negatieve stresssituatie komen worden uitgedoofde reflexen echter terug in werking gesteld om het brein en het lichaam te beschermen. En dit gebeurt volledig instinctief. die heel heilzaam kunnen zijn. Zoals de Masgutova, MNRI Reflex Integration for trauma recovery dat je op YouTube kan terugvinden of op hun website www.masgutovamethod.com of www.masgutovamethod.nl . Ook vind je veel belangrijke informatie over de babyreflexen en reflexintegratie terug bij Bodymap www.bodymap.be.

Het fantasiespel als buffer

PURECHILD04 2020-31 Het belang van vrij spelen tijdens een trauma is volgens expert, Els Vandingenen, voor een kind van cruciaal belang. Het spel is het aangewezen middel om onverwerkte emoties en gevoelens te uiten en er mee om te gaan. Jonge kinderen moeten dus niet constant “bezig” gehouden, geëntertaind worden. Zij hebben die vrije tijd wel nodig om dingen te verwerken en zichzelf te reguleren op hun eigen manier. Els ziet veel heil in het vrije spel want dit zorgt ervoor dat het potje niet overkookt bij kinderen in een crisisperiode. Kinde

Ruig spelen kan een ideale vorm van voelen, bewegen en spelen zijn om mogelijke trauma’s te verwerken. Het spel houdt veel fysiek contact, positieve emoties en gedeelde verhalen in. Jagend lopen, springen, draaien en spelend vechten...

ren zoeken speelgoedfiguren op of gaan alleen of samen met andere spelgenootjes een rollenspel opzetten. Via dit fantasiespel spelen ze hun stress er af! Eigenlijk gaan ze een verhaal uitbouwen waarin hun “frustraties” worden nagebootst, gespiegeld en binnen hun “kinderlijke” wereld ook een gepaste oplossing krijgen. We weten bijvoorbeeld dat kinderen in oorlogsgebied “soldaatje” naspelen op straat indien het op bepaalde momenten wat veiliger is. Hun enige vorm om dit weliswaar ernstige trauma te kunnen verwerken lijkt wel. En terecht is ook om die rede het vrije spel een kinderrecht! Een geschikte uitlaatklep: “rough and tumble play”

Naar mijn mening is dit ruig spelen ook een ideale vorm van “voelen”, bewegen en spelen om mogelijke trauma’s te verwerken. Jongens hanteren deze vorm van sociaal spel wel iets vaker dan meisjes. Het spel houdt veel fysiek contact, positieve emoties en gedeelde verhalen in. Daarbij merken we krachtige activiteiten op die heel wat energie vragen en lichaam en geest wat kunnen ontladen. Jagend lopen, springen, draaien en spelend vechten komen hier dus zeker aan bod. Dus, indien je kind de noodzaak voelt om zich wat uit te leven door eens spelend te vechten met broer of zus dan zouden we hen dit eigenlijk niet mogen ontzeggen. We zien dit uiteraard als volwassene eerder graag in de tuin of een park gebeuren. En niet alleen in een crisisperiode want ruig spelen helpt hen ook de prefrontale cortex te ontwikkelen. Het is het deel van het brein dat instaat voor de sturing van gedachten, het regelen van emoties en daden. Ze oefenen op die manier ook hun sociale vaardigheden en hun fitheid en fysieke kracht.

De natuur als helende factor

Buiten mogen spelen en ravotten brengen zowel de zintuigen, het lichaam en het brein tot rust. Het kalmerend aspect van een speelbos of een stevige wandeling in de natuur is fenomenaal voor kinderen. Het helpt hen duidelijk om hun mogelijk hoog stressniveau te verlagen. Wie de bestseller leest van Richard Louv, Last child in the woods geraakt hier ook van overtuigd. Ook indien kinderen veel binnen zitten voor schoolse taken en naar beeldschermen zitten te turen, werkt dit als een medicijn. Zelfs voor ons, volwassenen, heeft een fikse natuurwandeling een even genezend effect… 