Landstede

Student Landstede helpt Hasselt in coronatijd

Het Overijsselse Hasselt ging maanden gebukt onder het coronavirus. Met 50 doden op een inwonersaantal van nog geen 7.000 mensen, was het aantal fatale besmettingen groot. Voor Meriam Bloemink, student Handhaving, toezicht en veiligheid bij Landstede MBO én inwoner van Hasselt, was er geen twijfel mogelijk: zij hielp mee op straat. Samen met boa Sander Sleking van gemeente Zwartewaterland hield ze toezicht op de veiligheid in de openbare ruimte.

Bloemink kreeg de keus; ze hoefde deze stage niet te doen in coronatijd. Maar ze wist zeker dat ze dat wel wilde. ‘Ik wilde helpen om de verspreiding van het virus onder controle te krijgen. Bovendien, ik werk in een supermarkt. Als ik corona ‘moest’ krijgen, zou het net zo goed daar kunnen gebeuren als tijdens mijn stage op straat.’

De hulp van de nuchtere twintiger was van harte welkom bij gemeente Zwartewaterland. ‘We hadden meer meldingen dan normaal; we reden af en aan om controles uit te voeren in de openbare ruimte. Bijvoorbeeld of mensen tijdens het winkelen niet te dicht bij elkaar liepen’, zegt Sleking.

Joost Wiggers, teamleider Veilig & Beschermd bij Landstede en verantwoordelijk voor de opleiding die Bloemink volgt, merkt dat er in deze gezondheidscrisis meer vraag is naar beveiligers en handhavers. ‘De inzet van stagiairs is voor alle partijen een kans.

Vanuit Landstede maken we graag de koppeling met de praktijk, zodat afstudeerders klaar zijn voor de toekomst. Voor een gemeente als Zwartewaterland is het fijn om hulp te hebben. En voor een student als Meriam is het leerzaam om in zo’n bijzondere situatie op straat te werken.’

In gesprek

‘Iedere gemeente pakt het anders aan op straat’, zegt Wiggers. ‘Zeker met het handhaven van de coronamaatregelen zie je dat. De ene plaats controleert en beboet mensen, de andere plaats gaat in gesprek en helpt mensen om het volgens de regels te doen.’ In die tweede categorie valt Hasselt. Sleking: ‘We gaan niet voor de prent; we willen het vóór en mét de inwoner doen. We gaan bijvoorbeeld naar de ondernemers toe en denken dan mee over de inrichting van hun zaak. Hoe plaats je doorzichtige schermen voor kassa’s, hoe kun je een horecagelegenheid zo indelen dat je aardig wat gasten kunt ontvangen, maar alles wel veilig houdt?’ Dat resulteert in creatieve oplossingen. Op een klein toilet in een café liepen mensen elkaar steeds tegen het lijf. ‘Daar hebben we geadviseerd om middels een kettinkje voor de ingang te laten zien of het toilet bezet was of vrij. Zo’n kleine aanpassing helpt mensen afstand houden.’

Die aanpak heeft Bloemink geïnspireerd voor de rest van haar carrière. ‘Ik vind er niks aan om bonnen te schrijven; in gesprek gaan vind ik fijner. Want wat los je op met een bon? Mensen bedanken me nu op straat voor de goede ideeën. Op de weekmarkt bijvoorbeeld, waar we hebben geholpen om met tape vakken op de grond te maken, zodat mensen duidelijk zagen hoeveel afstand ze moesten houden. De inwoners waren er blij mee, want ze hadden meer ruimte. En de ondernemers waren blij dat de kramen open konden blijven.’

Sleking: ‘Dat de verspreiding van het coronavirus nu onder controle is in Hasselt, is ook een verdienste van de inwoners en ondernemers. Mensen hebben hun eigen verantwoordelijkheid. Wij helpen ze om die verantwoordelijkheid te nemen.’

‘Wij doen het vóór en mét de inwoner’

Dienstbaar

Tijdens de piek van de coronacrisis in Hasselt was het stil op het gemeentehuis. Sander: ‘Alleen wij en het crisisteam van de gemeente kwamen bij elkaar. Samen namen we telkens de steeds veranderende noodverordening door. Oké, dit zijn de regels, hoe leiden we het in goede banen?’

Eventjes was het onzeker of het team overeind bleef; een van de mensen was in contact gekomen met een coronapatiënt. Na de test bleek het vals alarm, dus het team kon op volle sterkte door. Bloemink kijkt met een goed gevoel terug op haar tien weken durende stage. ‘Ik heb nu twee jaar van mijn opleiding gedaan en heb nog een jaar te gaan. Mensen helpen, dienstbaar zijn, dat trok me aan op de open dag bij Landstede en dat blijk ik in dit werk ook echt kwijt te kunnen.’ \