Corona-organisatie

CORONA

ORGANISATIE

De corona-crisisorganisatie van Ons Tweede Thuis draait sinds november weer op volle toeren. We doen er alles aan binnen onze eigen invloed om het risico op besmetting zo laag mogelijk te houden. En als er wel besmettingen zijn, dan moet de zorg en begeleiding doorgaan. En dat lukt. Doordat we slim samenwerken met elkaar en gebruikmaken van elkaars talenten en inzet. Charissa, Gertjan en Karin zijn de regiomanagers van Ons Tweede Thuis en delen hun ervaringen hierover.

De corona-crisisorganisatie in het kort De crisisorganisatie bestaat uit de stuurgroep en verschillende werkgroepen, gericht op testen, boosterprik en mobiliteit. Deze organisatie ondersteunt de locaties.

Roel de Bruijn staat als bestuurder naast de stuurgroep en gaat regelmatig in gesprek met de diverse klankbordgroepen om zo samen de corona-koers te toetsen.

En de locaties hebben nauw contact met de locatieraden en overleggen in geval van een corona-uitbraak. Met elkaar praten en elkaar goed informeren is zo belangrijk.

Charissa de Ruijter

regiomanager Amstelveen, Aalsmeer en Amstelland

Wij hebben veel geleerd in eerdere coronagolven en zetten die lessen nu meteen om in daden. Woorden die ik vind passen bij het hier en nu zijn: stoer en kwetsbaar.

Zo maak ik een diepe buiging voor de ‘superhands’, collega’s die hulp bieden op locaties in nood. Je moet het toch naar durven om op een corona-besmette locatie te werken. Niet bekend met cliënten en collega’s en je gaat er gewoon voor...wow. Daarnaast vragen we echt veel van iedereen. In mijn rol (samen met de andere managers) vragen we steeds aan mensen om in het hol van de leeuw te werken. Dat doet wat met je kwetsbaarheid. De een moet het durven om te blijven vragen en de ander blijft maar doorgaan en geven. Daar zit toch ook een grens aan. Ik heb geen oplossing, het helpt wel om hierover te praten en deze ervaringen te delen. Van de week sprak ik nog een begeleider, ze had zelf corona gehad en liep letterlijk te hijgen. Even op adem komen, zei ze. En om de 4 uur even pauze houden. Dan redde ze het wel. Ze was er wel voor de cliënten. Ja, dat is toch stoer. Ik sta dan best veraf, maar wil aan alle mensen mijn steun geven en dankjewel zeggen voor hun hartverwarmende inzet.

Gertjan van der Hoeven

regiomanager Amsterdam en Zuid-Kennemerland

Kwaliteit van zorg is onze verantwoordelijkheid als zorgorganisatie. Wat kun je dan verwachten of vragen van het netwerk van de cliënt in tijden van crisis?

Hulp vragen in tijden van crisis is nog moeilijk. Dat geeft een gevoel van schroom. Wij zijn een zorgorganisatie, dus we begeleiden en zorgen voor mensen die kwetsbaar zijn. Door corona kun je zomaar opeens een gat in je personele rooster hebben op een locatie. Hoe los je dat dan op? We doen dat met de superhands. Dit zijn gekwalificeerde medewerkers. Dat werkt super. Maar op de vraag of een locatie met corona dan ook hulp vraagt aan ouders en vrijwilligers om bij te springen, is het antwoord nee. Daar zit bij ons een natuurlijke schroom en we voelen ons verantwoordelijk, dus we moeten dit zelf oplossen. Terwijl het netwerk van de cliënt: verwanten, ouders en vrijwilligers, best willen en kunnen helpen. Zij zeggen: liever meehelpen en meewerken dan voor een voldongen feit staan dat bijvoorbeeld dagbesteding dicht moet. Dat willen ze niet meer meemaken zoals in 2020 is gebeurd. Maar wat kun je dan vragen en hoe zit het dan met de kwaliteit van zorg waar we dan toch nog steeds verantwoordelijk voor zijn? Op dit punt zit spanning. Het moedige gesprek is de basis om te zoeken naar gerichte oplossingen en dat gesprek wordt steeds vaker met elkaar gevoerd.

Karin Klaassen

regiomanager Haarlemmermeer

We moeten de zorg voor de cliënten goed doen, en vooral ook samen. Want dan geef je de kwaliteit van leven van een cliënt een boost.

Door de corona-maatregelen kunnen cliënten minder, dat is pijnlijk. Minder contact, minder samenzijn, terwijl die behoefte er wel is. Veel van onze cliënten gaan naar dagbesteding of werk en doen in de avond aan sport. Een manier om te ontspannen en mensen te ontmoeten. Dat kan nu niet meer. Een cliënt gaat bijvoorbeeld iedere woensdag paardrijden voor rust, ontspanning. Dat valt weg en dat is verdrietig. Door de maatregelen worden vaste patronen doorbroken, met alle gevolgen van dien. En ander voorbeeld: normaal gesproken komen 15 bewoners op het gezamenlijke koffiemoment in de kantine. Te veel mensen, afstand houden is niet mogelijk, dus het koffiemoment kan tijdelijk niet doorgaan. De behoefte aan contact en samen zijn is er nog steeds. Met als gevolg dat eenzaamheid op de loer ligt. Het valt mij op dat iedereen al zo vroeg met een kerstboom en veel kerstverlichting thuis zit. Mensen zoeken kennelijk naar warmte en geborgenheid. Laten we ons hiervan bewust zijn. En zorgen dat we warmte en gezelligheid met elkaar blijven delen zodat ieder persoon voelt dat hij van betekenis is.