Redemption #17

Editor’s Letter

The Redemption Magazine

EDItORIAL er k c o R By Απλά πράγματα!

Υπ. Εκδοσης Γεώργιος Γερακανάκης

Συντακτική ομάδα Λάμπρος Μπαλάφας PESETERO Λ. Ελευθερίου Μ. Βελτσίστας RED BULL Καθηγητής ΑΧΟΝ Γ. Δεμενεόπουλος Αιχμηρή El Norte

By Redonair

2

Ο

λα αυτα που συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα στην Ελλάδα σε αθλητισμό αλλα και κοινωνία βγάζουν στην επιφάνεια και το πρόβλημα αλλα και την λύση του. Το πρόβλημα είναι η ΒΙΑ Ολοι είδαμε την ΒΙΑ στους αγωνιστικούς χώρους αλλα και εκτός, και το μοναδικό αποτέλεσμα είναι πάλι ένας νεκρός. Μπορεί βέβαια ο νεκρός να μην οφείλεται σε αθλητικές δραστηριότητες αλλα είναι ένα θύμα της μοντέρνας ΒΙΑΣ που έχει εξαπλωθεί στα Ελληνικά σχολεία.Η Βία λοιπόν αφήνει πίσω της ΜΟΝΟ νεκρούς,ΜΟΝΟ δάκρυα,όποια μορφή και να έχει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο,ΑΙΜΑ και άψυχα κορμιά. Η ΛΥΣΗ Αν τώρα που έχουν πέσει στο τραπέζι αλλα και στην κοινωνία όλες οι μορφές της ΒΙΑΣ δεν προσπαθήσει ουσιαστικά να την κόψει η Πολιτεία,λυπάμαι αλλα θα είμαστε θιασώτες ΜΟΝΟ της αρχής της.Η Βία για να αντιμετωπιστεί θέλει

οργάνωση,θέλει ΔΟΜΗ και ΟΧΙ ημίμετρα.Η Βία στους αγωνιστικούς χώρους δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με κενά καθίσματα ούτε στα σχολεία με άδεια θρανία.Η Βία αντιμετωπίζεται με χτύπημα εκεί που είναι η αρχή δηλαδή στις μικρές ηλικίες,και ΜΟΝΟ μέσω της σωστής ΠΑΙΔΕΙΑΣ και εκμάθησης θα μπορέσεις να την διαλύσεις και να την εξαφανίσεις. Μάθε στα πιτσιρίκια τι είναι ο χουλιγκανισμός και τι αποτελέσματα έχει,μάθε στα πιτσιρίκια τι είναι ρατσισμός και τι αξία έχει η ανθρώπινη ζωή. Δίδαξε στα παιδιά τι αποτέλεσμα έχει το Τράφικινγκ,ενημέρωσε γονείς και παιδιά για τον εκφοβισμό & την ενδοσχολική βία. Η ΒΙΑ μεγαλώνει με την ΒΙΑ κύριε Υπουργέ και στην καθημερινότητα μας πλέον έχουμε αρκετή, τουλάχιστον εκπαιδευστε σωστά τις νέες γενιές τι ΔΕΝ πρέπει να κάνουν.

Μονο

ολυμπιακος

Η επιβράβευση και το… τσουνάμι! ΛΑΜΠΡΟΣ ΜΠΑΛΑΦΑΣ

The Redemption Magazine

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΜΠΑΛΑΦΑΣ

Ε

χουμε ήδη μπει σε μια περίοδο γεμάτη ενδιαφέρον στον Ολυμπιακό. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης σήμανε την έναρξη των… κινητοποιήσεων, από την ημέρα που επισκέφτηκε τις προπονητικές εγκαταστάσεις του Ρέντη. Από τη μια έστειλε μήνυμα αποχώρησης σε αυτούς που δεν μπορούν να ακολουθήσουν το ρυθμό της ομάδας, από την άλλη άνοιξε το δρόμο των ανανεώσεων σε όσους τιμούν την φανέλα με τον δαφνοστεφανομένο έφηβο. Το… νόμισμα έχει δύο όψεις και θα επιχειρήσουμε να ξεδιαλύνουμε το τοπίο, καθώς οι εξελίξεις θα έχουν συνέχεια. Η τακτική της πρόωρης ανανέωσης έχει ήδη συζητηθεί έντονα στο εσωτερικό της ομάδας. Μανιάτης και Τσόρι (από στιγμή σε στιγμή και Φουστέρ) είδαν την προσπάθειά τους να ανταμείβεται. Ακόμη και γι’ αυτούς που έχουν ενστάσεις για το ποδοσφαιρικό κομμάτι, ουδείς μπορεί να προσάψει το παραμικρό για θέματα προσήλωσης και

αγάπης προς την ομάδα. Και αυτό τις περισσότερες φορές, μπαίνει πάνω απ’ όλα. Αυτή η ενεργοποίηση λειτουργεί και σαν…. καμπανάκι. Ήδη φάνηκε μια διαφορά στον επαναληπτικό του κυπέλλου με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Ο Κασάμι που εδώ και κάμποσο διάστημα είχε αρκετά πεσμένη απόδοση, έδειξε ξανά πόσο μεγάλη διαφορά μπορεί να κάνει όταν τα δίνει όλα. Πολλές φορές ο χρόνος μπορεί να είναι μικρός σε ένα παιχνίδι, ωστόσο η ποιότητα φαίνεται και ο Ελβετός, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην πρόκριση. Θύμισε τον Κασάμι του φθινοπώρου που είχε αναγκάσει μεγάλες ομάδες της Ευρώπης να τον παρακολουθούν. Την ίδια ώρα ο Αφελάι παραμένει σε ρηχά… νερά. Και να πεις ότι δεν τον εμπιστεύεται ο προπονητής; Παίζει διαρκώς και συνήθως είναι βασικότατη επιλογή. Από ουσία όμως ελάχιστα πράγματα. Ο Ολλανδός δεν μπορεί να βρει τον εαυτό του, δείχνει άτολμος. Έχει σχέση με τον παίκτη που όλοι

έχουμε θαυμάσει στο παρελθόν; Ψάχνουμε μια προσωπική ενέργεια, μια… πινελιά, κάτι που θα δικαιολογήσει το όνομά του. Από ευκαιρίες, άλλο τίποτα. Η χρονιά φθάνει στο τέλος και οι «κρίσεις» θα σηκώσουν… τσουνάμι αποχωρήσεων. Είναι φανερό ότι κάποιοι δεν μπορούν, ίσως και να μην θέλουν, στη ζωή τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό. Ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη κανέναν… περιπατητή, κανέναν που αδυνατεί να αντιληφθεί το μέγεθος του συλλόγου. Πολύ περισσότερο κάποιους που βάζουν τους εαυτούς τους, πάνω την ομάδα… Ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις κανένα συμβόλαιο δεν μπορεί να σταματήσει το… μοιραίο… Όσα ειπώθηκαν από το Βαγγέλη Μαρινάκη ήταν στοχευμένα. Φαίνεται ότι για κάποιους το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και οι αποφάσεις είναι ειλημμένες. Ο νέος σχεδιασμός απαιτεί σωστές αποφάσεις, λάθη θα γίνουν, αλλά πρέπει να είναι όσο γίνεται λιγότερα.

Αχάριστοι κι αγνώμονες ΑΧΟΝ

The Redemption Magazine

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΒΕΛΤΣΙΣΤΑΣ

Α

ντί προλόγου και για να σας… μπάσω γρήγορα γρήγορα στο θέμα του κειμένου: «…Για τις αποδοκιμασίες έχω να πω ότι υπάρχουν κάποιοι λίγοι αχάριστοι και αγνώμονες. Δεν έχω καταλάβει πως έχουν παρεισφρύσει μεταξύ των φιλάθλων, αλλά θα ψάξω το θέμα προσωπικά για να ανακαλύψουμε από που προέρχονται.», τάδε έφη Σάββας Θεοδωρίδης στις 16/4/13, δύο μέρες μετά το 1-1 του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στο «Γ. Καραϊσκάκης» και το γνωστό σε όλους –σύνθημα- «πόσο το έπαιξες χοντρέ»…

Υπάλληλος… εφ’ όρου ζωής!

Ο Σάββας Θεοδωρίδης είναι πάρα πολλά χρόνια στον Ολυμπιακό, αρχικά ως ποδοσφαιριστής την περίοδο 1953-1962 όντας μέλος της ομάδας που ονομάστηκε «Θρύλος» του ελληνικού ποδοσφαίρου! Σεβαστός, αγαπητός από την πλειοψηφία του κόσμου των «ερυθρόλευκων» και πάντα δίπλα στους παίκτες, τους προπονητές και τη διοίκηση. Ηταν η σύνδεση του παρελθόντος με το μέλλον, ο άνθρωπος που «μπόλιαζε» τους καινούργιους παίκτες στην ψυχοσύνθεση του Ολυμπιακού και τους ανέβαζε την ψυχολογία πριν τα παιχνίδια. Ηταν αρχηγός των αποστολών του Θρύλου

και στους εκτός έδρας αγώνες έβγαινε πρώτος στο γήπεδο για να μαζέψει τα «γαλλικά» πάνω του και να μην ασχολούνται οι αντίπαλοι οπαδοί με τους παίκτες μας. Με λίγα λόγια ο Σάββας Θεοδωρίδης είναι πάνω από 50 χρόνια στον Ολυμπιακό!

Η «παρακμή» της τρίτης ηλικίας

Κάπου όμως χάλασε η δουλειά. Βλέπαμε τον Ολυμπιακό να μην αποδίδει καλό ποδόσφαιρο και άκουγες τον κυρ Σάββα να λέει «ο πρόεδρος θα φροντίσει για την ομάδα» και τράβαγες τα μαλλιά σου! Μία, δύο, τρεις και στην τέταρτη έλιωσε η καραμέλα και ο Θεοδωρίδης πέρασε στη σφαίρα της γραφικότητας. Μέχρι εκεί όλα καλά, αλλά σιγά σιγά ο κόμπος πλησίαζε το χτένι… Φτάνουμε λοιπόν στην προτελευταία αγωνιστική του προπέρσινου πρωταθλήματος όταν ο Ολυμπιακός ήρθε ισόπαλος με τον Παναθηναϊκό 1-1 στο Φάληρο και όλο το γήπεδο τραγουδούσε εν χορώ «πόσο το έ-, πόσο το έπαιξες χοντρέ» απευθυνόμενος φυσικά στον πρόεδρο της ομάδας Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο κυρ Σάββας έκανε το λάθος της ζωής του αναφερόμενος στους οπαδούς του Ολυμπιακού και χαρακτηρίζοντάς τους «αχάριστους και αγνώμονες»! Αντίδραση επίσημη από την Θύρα 7 σε αυτές τις δηλώσεις; Κα-

μία απολύτως… Ο υπόλοιπος κόσμος όμως δεν ξεχνάει, θυμάται αυτή την ατάκα - μαχαιριά του Θεοδωρίδη και ακόμα περιμένει την απομάκρυνσή του από τον Θρύλο. Αλλά εις μάτην.

Κι όμως είναι ακόμα εδώ!

Εχουμε φτάσει αισίως στο 2015, έφυγαν παίκτες, έφυγε κι ο Μίτσελ, έφυγε μέχρι και ο Αντώνης ο Νικοπολίδης και όμως, ο κυρ Σάββας είναι ακόμα εδώ! Λες και είναι βδέλλα και ρουφά το αίμα του συλλόγου, έχει κολλήσει στην ομάδα και δεν φεύγει με τίποτα! Εμείς σαν πιστοί αυτής της ιδέας που λέγεται «Ολυμπιακός» σιχαινόμαστε τη λογοκρισία και την υποκρισία! Αυτό το δίπολο είναι το ακριβώς αντίθετο του «παντελονάτου» και δεν ανήκει στην οικογένεια του Θρύλου μας. Και η αισχρή αυτή δήλωση του Σάββα Θεοδωρίδη είναι ακριβώς αυτό που γράψαμε παραπάνω. Σήμερα ο παλαίμαχος άσος του Ολυμπιακού είναι β’ αντιπρόεδρος της ομάδας και παραμένει αγέρωχος στη θέση του. Για μας, τους φιλαθλους του Ολυμπιακού όμως αυτή του η δήλωση περί αχαριστίας είναι σχεδόν ίσα κι όμοια προσβολή σαν τη βεβήλωση του μνημείου των θυμάτων της Θύρας 7. Και στις δύο περιπτώσεις ο «ένοχος» παραμένει ατιμώρητος…

5

ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ Α

ν υπάρχει μια έκφανση της ζωής στην οποία η Δικαιοσύνη και το αίσθημα του Δικαίου παίζει τον πρωτεύοντα ρόλο εκτός απ’ το Δικαστικό Λειτούργημα, αυτό είναι η Δημοσιογραφία. Οχι με την σημερινή της έννοια της κρίσης των πάντων μέσα από την υπεράσπιση διαφόρων συμφερόντων αλλά με την αληθινή της υπόσταση, της αμερόληπτης κριτικής και της ανιδιοτελούς επεξεργασίας των γεγονότων. Η επιτομή της υποκρισίας Τις τελευταίες ημέρες και έπειτα από τον αγώνα του Ολυμπιακού μας με την ΑΕΚ για τον επαναληπτικό του Κυπέλλου, γίναμε όλοι μάρτυρες μιας απίστευτης δημοσιογραφικής αλητείας κατά του Ολυμπιακού. Οι δημοσιογραφάρες διύλισαν τον κώνωπα καταπίνοντας την κάμηλο κατακρίνοντας τον Ολυμπιακό επειδή τόλμησε να προκριθεί επί της ΑΕΚ στην επόμενη φάση του Κυπέλλου. Ξέρω είναι αδιανόητη η σκέψη του τι γινόταν παλιά, μιας και το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα ανακαλύφθηκε το 1997. Ομως δεν γίνεται ρε μάγκες όταν επί μια εβδομάδα προετοιμάζεται ένα εμπρηστικό κλίμα, όταν επί δεκαπέντε μέρες υπάρχει μια γενική «επιστράτευση» κι όταν πριν την έναρξη ενός ματς είναι 100% βέβαιον πως σε περίπτωση που ο Ολυμπιακός σκοράρει, αυτό θα διακοπεί, να στοχοποιείται και να θεωρείται ηθικός αυτουργός ο Ολυμπιακός ως φιλοξενούμενος.

Η τεχνική της προπαγάνδας Διαγράφουμε λοιπόν τα σουλάτσα των οπαδών της ΑΕΚ από το πρώτο λεπτό της αναμέτρησης, διαγράφουμε το γενικότερο πολεμικό κλίμα του τελευταίου 15ημέρου, διαγράφουμε τις προκλητικές δηλώσεις παικτών και παραγόντων της ΑΕΚ πριν τον αγώνα και επικεντρωνόμαστε στις εκδηλώσεις πανηγυρισμού των παικτών και του προπονητή του Ολυμπιακού θεωρώντας τους υπεύθυνους για τη διακοπή του αγώνα. Ε λοιπόν ΟΧΙ ρε υποκριτές. ΟΧΙ. Φτάνει πια. Εντάξει καταλαβαίνω, εκμεταλλεύεστε το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός δεν διανύει και την καλύτερη σεζόν του, με πολλά αγωνιστικά προβλήματα και με πολλά εσωτερικά αποστήματα και προβλήματα και βρήκατε χώρο να δράσετε σπέρνοντας τρομοκρατία, αλλά ΟΧΙ. Αρκετά. Βγήκαν παγανιά λοιπόν οι δημοσιογραφάρες κατηγορώντας τον προπονητή ότι πανηγύρισε προκλητικά ξεχνώντας ότι είναι κι αυτός άνθρωπος και υπό ένα καθεστώς πίεσης το τελευταίο δίμηνο τόσο μεγάλο που ίσως ξέσπασε κι αυτός με το γκολ-εξιλέωση του Χάρα. Η… αμνησία !!! Βγήκαν παγανιά οι δημοσιογραφάρες κατηγορώντας τον Κασάμι για δήθεν χειρονομίες προς τον κόσμο, ξεχνώντας πως επί ένα 90λεπτο έφαγε το ξύλο της ζωής του απ’ τους αντίπαλους ποδοσφαιριστές και τα μπουκάλια της ζωής του απ’ την κερκίδα και θέλησε να δείξει ότι είναι εδώ και τα έχει τόσο μεγάλα που τους νίκησε.

Και φυσικά ξεχνάμε άλλα παρόμοια περιστατικά του παρελθόντος με χειρονομίες, τύπου Χ. Κωστή, Φ. Νάβας, Π. Γκαρσία, Βόκολου, Αναστασίου, Αθανασιάδη, Μπέργκ, Τζαβέλλα, Αραβίδη κτλ. Εκεί δεν ήταν προκλήσεις αλλά πάθος και επίδειξη οπαδικής ψυχής. Είστε υποκριτές κι αυτό δεν αλλάζει. Η χειρονομία του Μπέργκ μετά τη λήξη του αγώνα στη Λεωφόρο πέρασε στα ψιλά, ουδείς ασχολήθηκε. Η χειρονομία του Κασάμι ή του Περέιρα έγινε αντικείμενο μελέτης με αναπαραστάσεις και τηλεδίκες μόνο και μόνο επειδή ο «θύτης» ήταν ερυθρόλευκης απόχρωσης. Κάτι SportsDNA, κάτι Κυργκαζέτες, κάτι Κόντρες, κάτι Λεωφλώροι κτλ, γνωστοί αντιολυμπιακοί πόλοι και συνήθεις ύποπτοι σε τέτοιου είδους διαδικασίες, έχυσαν πολλά κιλά ιδρώτα πάλι κάνοντας το άσπρο μαύρο. Εμείς τι κάνουμε;;; Λοιπόν ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ το πρόβλημά σας είναι ο Ολυμπιακός και μόνο. Ούτε για το καλό μάχεστε, ούτε για το δίκαιο. Ο μοναδικός σκοπός ύπαρξής σας είναι η καταστροφή του Ολυμπιακού και αυτό δεν θα σας περάσει. Και κάθε φορά που ίσως ο Ολυμπιακός λόγω απόδοσης δεν θα είναι σε θέση να σας βουλώνει το στόμα, θα σας το βουλώνουμε εμείς οι οπαδοί του ξεβρακώνοντάς σας και ξεφτυλίζοντάς σας όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε αφού πρωτίστως σταματήσουμε να αγοράζουμε τις προπαγανδιστικές εφημερίδες σας και να δίνουμε clicks στα βρωμοsites σας.

» Υ Ο Ν Γ Α « Σ Ε Χ ΕΠΟ » Υ Ο Ρ Α Θ Α Κ « Ι Α Κ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

ΛΑΜΠΡΟΣ ΜΠΑΛΑΦΑΣ ΑΧΟΝ

The TheRedemption RedemptionMagazine Magazine

by ΑΧΟΝ

Α

δέρφια καλησπέρα, σήμερα θα ασχοληθούμε με μία εποχή που επιμελώς κάποιοι θέλουν να την ξεχάσουν και κάποιοι άλλοι θέλουν να ξανά έρθει. Εποχές απείρου κάλους και φυσικά πεντακάθαρες από κατακτήσεις, από στημένα, από «δορυφόρους» και από ξύλο, μιλάμε για πολύ ξύλο. Να πούμε εδώ ότι θα αναφερθούν πολύ λίγα πράγματα για τη τότε εποχή, συγκεκριμένα μιλάμε για τη κορυφή του παγόβουνου. Η χρονιά του 88’ σημαδεύτηκε από μία πρωτοφανή για την εποχή αγριότητα των μπράβων της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Ο ΠΑΟ υποδέχεται την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ (1-1 τελικό σκορ), όταν κάποια στιγμή ένας φίλαθλος της ΑΕΚ σηκώθηκε και διαμαρτυρήθηκε για κάποια ανάποδο σφύριγμα που αδικούσε την ομάδα του, πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του κάποιος από τις δίπλα θέσεις του φώναξε ¨Μη μιλάς γιατί θα σε γ….¨ ο ίδιος εξιστορεί ότι αμέσως μετά 5-10 άτομα έπεσαν πάνω του και τον χτυπούσαν χωρίς έλεος - να σημειώσουμε εδώ ότι συνόδευε το μικρό του γιό-. Εκείνος νόμιζε ότι η «παρεξήγηση» έληξε όταν ξαφνικά ο ίδιος ο Γιώργος Βαρδινογιάννης πήδηξε τα κάγκελα και του έριξε μια κλωτσιά στο κεφάλι. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί το θύμα της επίθεσης στο αστυνομικό τμήμα του Στα-

δίου, οι Βαρδινογιάννηδες να αθωωθούν ο ΠΑΟ να τιμωρηθεί αρχικά με 3 αγωνιστικές για επεισόδια αλλά στο τέλος να πληρώσει ΜΟΝΟ ένα χρηματικό πρόστιμο. Τα στημένα ανακαλύφθηκαν σήμερα, παλιά ήταν όλα καθαρά ή μήπως όχι. Το 1994 ο τότε προπονητής του ΠΑΟΚ Άρι Χάαν σε συνέντευξη του Kicker δήλωσε ότι ¨Αποκλείεται να πάρω πρωτάθλημα γιατί Πρωταθλητής θα είναι Ο ΠΑΟ, είτε με την εύνοια της διαιτησίας, είτε όχι. Αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι φοβερά, γίνονται μέχρι και πολιτικές παρεμβάσεις¨. Μήπως πολιτικές παρεμβάσεις γίνονται και τώρα, αναρωτιέμαι. Απειλές για τα «μπαλάκια» της κλήρωσης είχαμε τη περίοδο 1989-90 όταν ο τότε Πρόεδρος της επιτροπής ο περιβόητος κ. Δραμουντάνης, παράγοντας που προέρχεται από τον ΠΑΟ, δέχεται ένσταση από τον φίλαθλο του Ολυμπιακού κ. Δαλουάρη να ζυγιστούν τα μπαλάκια ώστε να εξαφανιστεί κάθε μορφή αλλοίωσης της κλήρωσης. Αντί να μιλήσει ο κ. Δραμουντάνης όμως, πετάχτηκε το Κρητικό αντράκι –όπως ονοματίστηκε ο ίδιος- ο κ. Μυριοκεφαλιτάκης εκπρόσωπος του ΟΦΗ (τυχαίο…..δε νομίζω) και είπε στο κύριο Δαλουάρη ότι είναι προκλητικός, ότι θα του σπάσει τα μούτρα και ότι θα του βάλει το πιστόλι στο κρότα-

φο…! Είχαμε και ομάδες δορυφόρους τότε όπως η Δόξα Δράμας που έχανε από το ΠΑΟ με το ρευστό 2-1 μη κινήσουμε και υποψίες, αλλά θέλει η π…. να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει λέει ο σοφός λαός. Μετά τη λήξη του αγώνα ο πρόεδρος του ΠΑΟ Γιώργος Βαρδινογιάννης μπήκε στα αποδυτήρια της Δραμινής ΠΑΕ και είχε μια σύντομη αλλά και φιλική κουβεντούλα με τους παράγοντες της ομάδας ενώ είχαμε και χαϊδευτικά χαστούκια στον Κασδοβασίλη. Όταν ακούμε το όνομα Μπάκας θυμόμαστε δύο πράγματα. Το ένα είναι το ξύλο του διαιτητή από «αγνώστους» και το δεύτερο το αστυνομικό όργανο της εποχής Ζουμπούλη. Συγκεκριμένα στο ημίχρονο του τελικού ΑΕΚ – ΠΑΟ ένας αστυνομικός ΤΟΛΜΗΣΕ κατά λάθος να σπρώξει –μέγα σφάλμα για την εποχή- το πρόεδρο του ΠΑΟ και ακολούθησαν κάποιες απειλές όπως «Ποιος είσαι εσύ, που θα μου μιλήσεις έτσι; Που υπηρετείς; Μην ξαναβρεθείς μπροστά μου», από το κ. Βαρδινογιάννη προς το όργανο της τάξης που τον τραβούσε από το μανίκι σαν να του ανήκε και ήταν υπάλληλός του. ΥΓ. Οι πηγές των κειμένων ήταν η τότε εφημερίδες «ΦΙΛΑΘΛΟΣ – ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ» ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ.

The Redemption Magazine

Το γένος των Φαρισαίων κα των υποκριτώ The Redemption Magazine

ΑΙΧΜΗΡΗ

ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΙΧΜΗΡΗ

«

Oυαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές» , υπήρξε η ρήση του Θεανθρώπου στην Ιερουσαλήμ όταν τους κατέκρινε με το οργίλο του ύφος. Δεν έχω καμία διάθεση να σας κατηχήσω αλλά είναι το ρητό που ταιριάζει «γάντι» σε όλο το θέατρο του παραλόγου που διεξάγεται από την αρχή της χρονιάς, με κεντρικό πρωταγωνιστή τον «κακό λύκο» του ελληνικού ποδοσφαίρου - Ολυμπιακό. Είναι πρόδηλο ότι η παράκρουση, το αβυσσαλέο αντιολυμπιακό μένος της «τριανδρίας των εξυγιαντών» και των υποστηρικτών οπαδών τους, έχει εκτοξευθεί σε επίπεδα «τζιχαντισμού». Στο στόχαστρο της πίκρας τους, μετά το εγκεφαλικό που επέφερε ο Χάρα στο 89΄, υπήρξε ο προκλητικός και ασεβής, Περέϊρα. Ποιο ήταν εν ολίγοις το «ατόπημα» του Πορτογάλου; Οτι σε έναν αγώνα που παρά ένα λεπτό ο Θρύλος αποχαιρετούσε το κύπελλο, όταν επήλθε το γκολ - λύτρωση ο Βίτορ σε κατάσταση εκστασιασμού και αλλοφροσύνης, πανηγύρισε σαν οπαδός με τους παίκτες του. Μια εικόνα γνώριμη για όσους ξέρουν τα του Πορτογάλου από το πέρασμά του στην Πόρτο και τίποτε πιο προκλητικό από τις απίθανες κούρσες - κατατεθέν, του Μουρίνιο! Αν υπάρχει κάποιο ψεγάδι για να του προσάψω, έχει να κάνει μόνο με το στοιχείο ότι τις σφιγμένες του γροθιές τις έστρεψε, προς τους Αεκτζήδες. Δεν έπρεπε να ασχοληθεί επ΄ουδενί με την κερκίδα. Από εκεί και πέρα τα λιβελογραφήματα περί χειρονομιών του, μόνο σε σενάριο του Σπίλ-

μπεργκ ενέχουν θέσης! Ας «τρέξουμε» μια αναδρομή βέβαια, στις προκλήσεις των θιγμένων που είναι βραχυμνήμονες! Αεκ: Αρση των μεσαίων δακτύλων. Σεζόν 1995-96 και ο Κωστής ισοφαρίζει για την Αεκ, χειρονομώντας χυδαία μπροστά στις κάμερες και κραυγάζοντας ότι αυτός ήταν ο Γκουσγκούνης! Τα δάχτυλα υψωμένα, είχε και ο Αργεντινός Νάβας το 2000 όταν αντίκρισε την κόκκινη σε μεταξύ μας ντέρμπι. Μάλιστα αθωώθηκε όταν κατά την απολογία του υποστήριξε ότι έδειχνε το σκορ του ματς (1-1). Οσο ζει μαθαίνει κανείς! Πλούσια η παραγωγή των «κιτρινόμαυρων» σε «δακτυλοδεικτούμενους» . Τελικός κυπέλλου το 2009 και ο Κυργιάκος στο 3-2 υπέρ τους, χειρονομεί προς τον πάγκο των Πειραιωτών εκστομίζοντας οχετό ύβρεων! Ως κατακλείδα, ο στραγγαλισμός του Μανωλά εις βάρος του Νινιάδη. Μια φάση που είχε γίνει περιφορά μικρασιάτικης λεβεντιάς από τον κάθε χανούμη, τότε. Πάοκ: Από το χορτάρι στο ρινγκ! Είδωλο για τον οπαδό του Πάοκ, ο «Ρόκι Μπαλμπόα» Γκαρσία, μετά την μουλωχτή γροθιά του εις βάρους του Ντιόγκο το 2008 που έμεινε ατιμώρητη! Αλλο ένα ράπισμα ενάντια στο κατεστημένο όπως φαντασιώνονται οι Θεσσαλονικείς, υπήρξε το εν ψυχρώ κροσέ του Ινσαουράλδε, στον Ντινγκά (2014). Φυσικά από ένα τέτοιο αφιέρωμα δεν θα μπορούσε να λείπει ο Τζαβέλλας, ο παίκτης ορισμός της έννοιας πρόκληση! Ανοίγοντας το σκορ στην Λιβαδειά φέτος, στους πανηγυ-

ρισμούς του με δεικτικό τρόπο ξεστόμιζε «εγώ τους γ…α». Παναθηναϊκός: Το παρθεναγωγείο της Λεωφόρου. Θα ξεκινήσουμε από παρόμοια περιστατικά σαν αυτό που τους ενόχλησε, με τον προπονητή μας. Στο 0-3 στο Καραϊσκάκη, ο Καπίνο πανηγυρίζει εντονότατα τεντώνοντας το σορτσάκι του με σαφή υπαινιγμό γύρω από την βουβωνική του χώρα! Στο πάλκο της φετινής παράστασης, ο «πράος» για τους αντικειμενικούς δημοσιογράφους Αναστασίου, πανηγυρίζει τα γκολ της νίκης του «τριφυλλιού» σαν γνήσιο παιδί της 13. Για την ίδια αναμέτρηση, ο «σεπτός» Μπεργκ, μας αποδεικνύει πόσο πολύ έχει ποτιστεί από την ελληνική νοοτροπία προτάσσοντας τα μεσαία του δάχτυλα. Στο ίδιο μοτίβο ήταν πρόπερσι και ο Κουτρουμπής, που είτε με χειρονομίες είτε πιάνοντας τα γεννητικά του όργανα, προκαλούσε τον «ερυθρόλευκο» κόσμο κατά την διάρκεια της προθέρμανσης. Σταχυολογώντας, είναι ευδιάκριτα νοητό ότι η παραφροσύνη των «συμμαχικών δυνάμεων» θέτει σκοπίμως στο σκότος τις δικές της προκλήσεις την ώρα που σκούζει σαν γάτα του Γενάρη μήνα, για τις τσάρκες του Περέϊρα στα Καμίνια. Πρόκληση για την Σούπερ Λίγκα εν έτει 2015, αποτελεί ο νόμιμος περίπατος του Βίτορ στην Λεωφόρο και όχι ότι οι βάνδαλοι των γηπεδούχων, με το «νόμο της κουκούλας» προκαλούσαν σκαιότατα χειρονομώντας εναντίον του προπονητή μας, έχοντας εισέλθει ΠΑΡΑΝΟΜΑ στον αγωνιστικό χώρο.

ΑΙΧΜΗΡΗ

αι ών

The Redemption Magazine

ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

ΝΙΚΟΣ ΜΥΓΔΑΛΗΣ

Μαθημένος στα δύσκολα ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΜΥΓΔΑΛΗΣ

Μ

ετά την ήττα από τη Φενέρ στο ΣΕΦ, επικρατεί μια μεγάλη αναστάτωση στις τάξεις των φιλάθλων του Ολυμπιακού. Η κακή εμφάνιση σε ένα τόσο καθοριστικό παιχνίδι, η απώλεια της διαφοράς με την οποία είχαμε κερδίσει στην Τουρκία και, κυρίως, ο τραυματισμός του Βασίλη Σπανούλη, έφεραν ανησυχία και αβεβαιότητα. Αυτό όμως είναι απόλυτα λάθος, μιας και έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα που τα έχει βάλει απέναντι σε όλους και σε όλα τα τελευταία χρόνια. Πάντοτε στηριζόμενη στα δικά της όπλα, μονίμως αντιμέτωπη με ατυχείς συγκυρίες αλλεπάλληλων τραυματισμών και δίχως να της έχει χαριστεί το παραμικρό. Το δε χειρότερο, είναι πως παρά τις μεγάλες συγκινήσεις και τις ανεπανάληπτες χαρές που μας έχει χαρίσει αυτή η ομάδα, αυτό δεν έχει εκτιμηθεί από μεγάλη μερίδα του κόσμου της. Ο Ολυμπιακός έπειτα από το έπος της Πόλης και το back to back στο Λονδίνο, αποθεώνεται σε όλα τα γήπεδα της Ευρώπης, εκτός από το δικό του. Το ΣΕΦ έχει πολύ ψυχρή ατμόσφαιρα, ενώ ακόμη και στα ελάχιστα παιχνίδια που γεμίζει, ο παλμός και η ένταση της κερκίδας δεν είναι στην πρέπουσα κατάσταση.

Ξυπνήστε και στηρίξτε Καταλάβετε ορισμένοι, ότι είμαστε ευλογημένοι που ζούμε τον Ολυμπιακό στα χρόνια του Σπανούλη. Και όχι μόνο του αρχηγού, φυσικά. Των Αγγελόπουλων, που με τον δικό τους τρόπο και χωρίς να έχουν αλλοιώσει στο ελάχιστο την φιλοσοφία τους, είδαν την ομάδα τους να κατακτάει 2 σερί ευρωπαϊκά. Των Ελλήνων παικτών που εκτός από τα συμβόλαια, έχουν δεθεί με την ομάδα και παίζουν για τη φανέλα. Τιμάνε τον «δαφνοστεφανωμένο έφηβο» που έχουν στο στήθος. Του Πρίντεζη, του Σλούκα, του Μάντζαρη. Ακόμα και των Παπανικολάου - Περπέρογλου, που αποτελούν παρεθόν. Θα διηγούμαστε στις επόμενες γεννιές τα όσα πέτυχε αυτή η ομάδα. Και τα έως τώρα και όσα θα ακολουθήσουν. Οι Πειραιώτες όπου και αν αγωνίζονται, είτε κερδίζουν είτε χάνουν, νιώθεις ότι έχουν προσπαθήσει, ότι έχουν δώσει τον καλύτερό τους εαυτό. Μιλάμε όμως για επαγγελματικό αθλητισμό και για ανθρώπους, όχι ρομπότ. Είναι σαφές ότι θα υπάρχουν και οι άσχημες βραδιές. Θα έρθουν και οι ήττες. Ομως είναι αδιανόητο ο κόσμος να μην είναι στο πλευρό της ομάδας. Είναι απαράδεκτο πριν τελειώσει το ματς με τη Φενέρ και με τον Ολυμπιακό να παλεύει να μειώ-

σει τη διαφορά, να αδειάζει το μισό γήπεδο. Είναι τραγικό να μη δημιουργείται στο γήπεδο η ατμόσφαιρα που αξίζουν αυτοί που προσπαθούν για το καλό του Ολυμπιακού. Δε με νοιάζουν οι λόγοι και το τι κρύβεται πίσω από αυτό. Με ενδιαφέρει όμως ότι είναι λάθος. Δικαιολογίες του στυλ «δεν είναι μπασκετικό γήπεδο το ΣΕΦ», δεν χωράνε. Εάν ο κόσμος γεμίζει το γήπεδο και «αφήνει» τη φωνή του σε αυτό (ειδικά το κομμάτι του πετάλου), μια χαρά έδρα θα ήταν. Το θέμα είναι η νοοτροπία και δυστυχώς, η ομάδα, δεν παίρνει τη στήριξη που της αρμόζει. Μια γροθιά και μετά αναλαμβάνει ο αρχηγός Οσο διάστημα θα λείψει ο Σπανούλης, ο Ολυμπιακός θα παρουσιαστεί πεισμωμένος και αποφασισμένος. Η ήττα από τη Φενέρ προφανώς και είναι κρίσιμη, αλλά όχι καταδικαστική. Ο αρχηγός θα ξεπεράσει το πρόβλημα στο γόνατο και θα επιστρέψει δριμύτερος. Εχει το μεγαλύτερο κίνητρο απ’όλους για επιστροφή του Ολυμπιακού στο φάιναλ φορ και, πλέον, μετά τη νέα δυσκολία, το κίνητρο αυτό έγινε ακόμα μεγαλύτερο. Η ομάδα μπορεί και θα βρεθεί στη Μαδρίτη, αποκλείοντας όποιον αντίπαλο χρειαστεί και ανεξαρτήτως πλεονεκτήματος έδρας ή όχι.

ΝΙΚΟΣ ΜΥΓΔΑΛΗΣ

α...

Γιατί είναι σπουδαίος ο Βασίλης Σπανούλης

The Redemption Magazine

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Β

ρισκόμαστε μέσα σε ένα τραγούδι. Βρισκόμαστε μέσα σε ένα τραγούδι που θέλουμε να μπει σε ένα single. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε νότες. Είναι τόσο δύσκολο να είσαι σπουδαίος αυτήν την εποχή. Η εποχή μας δεν έχει δεδομένα. Αλλάζει κάθε εβδομάδα. Φαντάσου να υπήρχαν τα social media όταν o Ντιέγκο Μαραντόνα έκλαψε στον τελικό του Μουντιάλ του 1990. Ή όταν, στον ημιτελικό, χώρισε το «Σάο Πάολο» στα δύο, με αποτέλεσμα οι μισοί φίλαθλοι να μην τραγουδήσουν τον ύμνο της Ιταλίας. Πριν από πάνω από 60 χρόνια, ο Άτσα Νίκολιτς βρέθηκε στις ΗΠΑ. Μιλούσε σπαστά αγγλικά και έμεινε στη χώρα μέχρι να παρέλθει η March Madness. Από τις 9 και μέχρι τις 19 Μαρτίου του 1964 ο προπονητής του UCLA, Τζον Γούντεν, δεν είχε κανένα τίτλο. Σε εκείνο το διάστημα ο περίεργος Άτσα Νίκολιτς διαδήλωνε την πίστη του στο

UCLA. Έσφιγγε τη γροθιά του και έλεγε, TEAM. Ότι είναι η μοναδική ομάδα που είχε δει που ήταν αληθινή ομάδα. Από τις 20 Μαρτίου του 1964 έως τις 31 Μαρτίου του 1975 το UCLA του Τζον Γούντεν κατέκτησε 10 πρωταθλήματα. Έχασε μόλις 2.Ο «Μάγος του Γουέστγουντ» έθεσε ένα ρεκόρ που δεν υπάρχει περίπτωση να το δούμε να καταρρίπτεται. Αλλά ήδη, από τον Μάρτιο του 1964, ο Αλεξάντερ Νίκολιτς, ο σπουδαίος μέντορας του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ, ο ασυμμετρος αθλητικός φιλόσοφος, ήξερε το μυστικό. Και το μετέδωσε. Οπότε μπορεί στα τρία χρόνια παύσης του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς να αποφανθήκαμε ότι ο τύπος είναι τυχερός, αλλά ένα άνοιγμα και κλείσιμο των ματιών ίσως να μας κάνει να αναθεωρήσουμε σε ό,τι αφορά την κληρονομιά που κουβαλάει. Και στο γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει άλλος που σε τέτοια διάρκεια να παίρνει τόσα πολλά παιχνίδια που να έχουν δυσθεώρητη σημασία. Μεγάλε Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς! Στα 13 χρόνια του

στον Παναθηναϊκό μόνο ένας ήταν ο παίκτης με τον οποίο είχε για τα καλά κακιώσει. Πολλούς χρησιμοποίησε για να του πάρουν τίτλους, πολλούς έβαλε σε διαδικασία να αναθεωρήσουν τις συνήθειές του, αλλά μόνο με έναν δεν κατάφερε να κρατήσει την διπλωματική πισινή του. Πέρυσι η Φενέρμπαχτσε επισκέφθηκε το ΣΕΦ, μόνο για να πει στους παίκτες του, στη διάρκεια ενός τάιμ άουτ, ότι δεν είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Και είναι σίγουρο ότι τον Σπανούλη της προηγούμενης Παρασκευής, με το πρησμένο γόνατο, θα τον ήθελε στην ομάδα του ακόμα και αν έχανε το παιχνίδι. Ακόμα και αν η Φενέρ έμπαινε σε περιπέτειες. Διότι σε βάθος χρόνου τέτοιες πράξεις είναι που ανταμείβονται. Η Ευρώπη δεν έχει δει ξανά παίκτη σαν τον Βασίλη Σπανούλη. Έχει δει μπασκετμπολίστες με αμετροεπή αίσθηση του χώρου και του χρόνου, αλλά δεν έχει δει κάποιον που στα 34 του παίζει σαν να είναι 10 χρόνια νεότερος και ταυτοχρόνως, για ένα ματς

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

που μοιάζει σημαντικό αλλά δεν ξέρουμε αν είναι, θυσιάζει τον εαυτό του και το άμεσο μέλλον του ώστε να μπει στο παρκέ. Ο Σπανούλης φέτος κάνει την καλύτερη χρονιά στην καριέρα του. Το ότι οι αριθμοί είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για να πει κάποιος ψέματα βρίσκει στην περίπτωσή του διπλή επιβεβαίωση. Το λούκι που τράβηξε τη σεζόν 2011-12 ήταν, ασφαλώς, ο σπουδαιότερος άθλος, αλλά αυτά που έκανε φέτος στην Ευρωλίγκα δεν μπορούν να αντικατασταθούν από το εκρηκτικό πρώτο βήμα και τη συναίσθηση ότι πρέπει να δίνει πάντα το 100%. Πλέον, τρεις περιόδους μετά, ο Σπανούλης είναι ένας χειρούργος. Και όπως όλοι οι σπάνιοι πρωταθλητές, βρίσκει τρόπους για να γίνει χρήσιμος στην ομάδα του, αν και φανερά η κλεψύδρα έχει γυρίσει ανάποδα. Τόσους τρόπους χρησιμότητας, που καθίσταται πολύτιμος. Όταν ένας τύπος που δεν του μιλάει, τον σέβεται καθ’ αυτόν τον τρόπο, θα έπρεπε να μη χρειάζονται σχόλια και λόγια. Ένα

κοκκινισμένο γόνατο, ωστόσο, είναι η ψυχεδελική σειρήνα ενός ασθενοφόρου στην Κηφισίας. Αν ο Σπανούλης χάσει τη χρονιά, ο συγγραφέας δεν θα τελειώσει τη νουβέλα του. Ο Ομπράντοβιτς δεν θα απολαύσει τόσο τη νίκη του. Η νοσοκόμα δεν θα μπορέσει να αποδώσει στη βάρδια της. Η κορίνα θα πέσει από τα χέρια του κλόουν, και δεν θα μπορεί να κάνει ότι είναι στο κόλπο. Ο πιο σκληρός Ευρωπαίος παίκτης όλων των εποχών δεν θα μπορεί να βοηθήσει την ομάδα του σε μία πορεία που πριν μία εβδομάδα ήταν γεμάτη και επιβλητική; Κάποιος πλανήτης του γαλαξία αποφάσισε να γίνει σκληρός με τη γη, επειδή τόσα πολλά συμβαίνουν σε αυτήν. Ο Σπανούλης διαθέτει τον εαυτό του για τον Ολυμπιακό, με τρόπο που δεν το έκανε κανένας στην ιστορία του. Είναι από τους 10 κορυφαίους αυτά τα 90 χρόνια και αν υποπτευόμαστε πόσες είναι οι αντοχές του ανθρώπους, θα παραμείνει στη λίστα για επετηρίδες. Ο Σπανούλης είναι η ψυχή και το σώμα μίας ομάδας

που βρίσκεται υπό έλεγχο, σχεδόν κάθε εβδομάδα, σε ένα άθλημα που ήταν παρατημένο και που εύκολα επανήλθε στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος, πάει να πει ότι, ξανά, εν μία νυκτί που λένε και οι διανοούμενοι, μπορεί να γίνει ξανά παρακατιανό. Αλλά θα ήταν φρόνιμο να θυμάται κάποιος πόσο ο Ομπράντοβιτς, ο πολυτροπαιούχος, του κράτησε κακία, σε σημείο που τα αθλητικά Μέσα να βρουν την ευκαιρία να γίνουν κουτσομπολίστικα, ό,τι ήθελαν δηλαδή πάντα είναι. Και συνήθως, όπως στα μαγαζιά ο λογαριασμός έρχεται στο τέλος, θα κάνουμε κουμάντο και εμείς με τις προβλέψεις και τους νευρώνες μας όταν, πια, έχουν γίνει τα πάντα. Έχει συμβεί το μέλλον που νομίζουμε ότι έχει ήδη υπάρξει, πριν γίνει, χωρίς εμάς. Απλώς για να καταλάβουμε πόσο σπουδαίος είναι αυτός ο εκρηκτικός τύπος με το 7 στην πλάτη. Που σχεδόν πάντα έχει απάντηση σε όλα. Και αυτό το «σχεδόν πάντα» είναι η απτή απόδειξη ότι δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος.

Ο πρώτος κολυμβητής στο Ρίο The Redemption Magazine

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Τ

ην τελευταία μέρα του Φλεβάρη διεξαγόταν η δεύτερη μέρα του πανελλήνιου πρωταθλήματος κολύμβησης στο «Πέτρος Καπαγέρωφ» του Πειραιά. Ο Στέφανος Δημητριάδης είχε ήδη αφήσει τα 200μ. πεταλούδα, αφού είχε αφοσιωθεί στην εξεταστική του. Εκείνη την Παρασκευή, ο κολυμβητής του Ολυμπιακού πέρασε το τελευταίο μάθημά του στο «Χαροκόπειο» και πλέον μπορούσε να αποκαλείται επισήμως διατροφολόγος. Στη συζήτηση που είχε με τον υπογράφοντα, κοιτάξαμε μακριά, που τραγούδησαν κάποτε και τα Υπόγεια Ρεύματα. Η συζήτηση ήρθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες και τον ρώτησα ποιος είναι ο χρόνος που πρέπει να κάνει για να πιάσει το όριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. «1.56.97. Εύκολο είναι», απάντησε, και αφήνοντας ένα δευτερόλεπτο να περάσει, στο οποίο δαγκώθηκα, είπε: «Δεν είναι εύκολο. Αλλά νομίζω ότι το έχω». Όταν ρώτησα από πότε ισχύουν τα όρια, χαμογέλασε και είπε, «από Δευτέρα. Από μεθαύριο». Λιγότερο από μία εβδομάδα μετά, ο Στέφανος Δημητριάδης έγινε ο πρώτος κολυμβητής που κατοχύρωσε τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο. Έγινε με συναρπαστικό τρόπο, στο μίτινγκ της Μασσαλίας. Η ιδέα της Κολυμβητι-

κής Ομοσπονδίας να στείλει την ελληνική αποστολή (πλην των Παναγιώτη Χιώτη και Οδυσσέα Μελαδίνη, που ταξίδεψαν με δικά τους έξοδα) στον γαλλικό νότο μέσω Ρώμης μετατράπηκε σε τραγέλαφο. Λόγω αντίξοων καιρικών συνθηκών το αεροπλάνο προσγειώθηκε στην Πίζα, οι κολυμβητές μετά από αρκετές ώρες επέστρεψαν στη Ρώμη και πήραν την επόμενη πτήση για τη Μασσαλία. Το ταξίδι που θα έπρεπε να κρατήσει 7 ώρες, κράτησε τις διπλάσιες και, εν τω μεταξύ, οι αποσκευές έμειναν στη Ρώμη. Ο Δημητριάδης κολύμπησε στον προκριματικό της Παρασκευής, 6 Μαρτίου, με δανεικό μαγιό. Το μεσημέρι ήρθαν οι αποσκευές των κολυμβητών. Ένα τέταρτο πριν τη δική του κούρσα η Νόρα Δράκου έκανε 28.61 στα 50μ. ύπτιο, χάνοντας το όριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Καζάν για ένα εκατοστό. Ο Δημητριάδης, από τη μεριά του, κολύμπησε σε 1.56.89 την απόσταση των 200μ. με στυλ πεταλούδα, ήταν δεύτερος στην κούρσα του, αλλά το συγκεκριμένο μετάλλιο ήταν ήσσονος σημασίας. Πέρασε το όριο για 8 εκατοστά και έκλεισε θέση για τις 5 Αυγούστου του 2016 στο ιστορικό «Μαρακάνα» και την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι εντυπωσιακό ότι ο 25χρονος κολυμβητής έκλεισε θέση για την σπουδαιότερη αθλητική διοργά-

νωση 17 μήνες πριν εκείνη ξεκινήσει. Αυτό το 1.56.89 ήταν η τρίτη κορυφαία επίδοση στην καριέρα του και έχει κάνει τα ατομικά ρεκόρ του σε φάσεις που μετρούσαν. Το 1.56.82, που είναι η δεύτερη κορυφαία επίδοσή του, έγινε τον Ιούλιο του 2011, στον πρωινό προκριματικό του αγωνίσματος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σανγκάης και ήταν ένας χρόνος που επίσης, τότε, του είχε δώσει το όριο για τους Ολυμπιακούς του Λονδίνου ένα έτος πριν γίνει η διοργάνωση. Και το 1.56.68 έγινε πέρυσι, στον τελικό του πανελλήνιου πρωταθλήματος. Ο Δημητριάδης ξεκίνησε να είναι ανταγωνιστικός σε πανελλαδικό επίπεδο όταν ο Γιάννης Δρυμωνάκος μεσουρανούσε. Αλλά και όταν κατακρεουργήθηκε, όταν του αφαιρέθηκαν τα μετάλλια που κατέκτησε στο Ευρωπαϊκό του 2008 στο Αϊντχόφεν (το χρυσό στα 200μ. πεταλούδα και το ασημένιο στα 400μ. μεικτή ατομική) για την υπόθεση των θετικών αποτελεσμάτων σε έλεγχο για απαγορευμένες ουσίες, ο κολυμβητής του Ολυμπιακού πήρε τη σκυτάλη. Το 2012 πήγε τραυματισμένος στο Λονδίνο, με σοβαρό πρόβλημα στο δεξιό γόνατό του. Ήταν τέτοια η επιθυμία του να μετάσχει στη διοργάνωση, που υποβλήθηκε σε αρθροσκόπηση τον Σεπτέμβριο του 2012 και έχασε σχεδόν 5 μήνες προετοιμασίας.

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Δεν πήγε στο Παγκόσμιο της Βαρκελώνης, το καλοκαίρι του 2013, πρωτίστως λόγω του συγκεκριμένου προβλήματος και δευτερευόντως λόγω του γεγονότος ότι η ΚΟΕ δεν τον έστειλε σε κάποιο από τα μίτινγκ που έστελνε κολυμβητές. Το καλοκαίρι του 2013 ο Δημητριάδης πήγε στην Πανεπιστημιάδα του Καζάν, κατακτώντας το χάλκινο μετάλλιο στα 200μ. πεταλούδα, και τον φετινό Ιούλιο θα επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Έπιασε το όριο πέρυσι, στον ημιτελικό των 200μ. πεταλούδα και ήταν έβδομος στον τελικό του αγωνίσματός του στο Ευρωπαϊκό του Βερολίνου, Από

το 2009 και εντεύθεν, εξαιρουμένου του ‘13, πάει σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις. Το ‘09 ήταν τα πρωτόλεια, πριν κλείσει τα 20 του, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ρώμης. Τότε δεν έπιασε το όριο, για δύο εκατοστά, αλλά στην ΚΟΕ χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα για το αν έπρεπε να πάει ως επιλαχών στην «Αιώνια Πόλη». Το αυτονόητο έγινε και από τότε το κοντέρ αρχίζει και γράφει. Η προτεραιότητά του για φέτος ανάγεται στην κατηγορία του μακρόπνοου στόχου. Από τη στιγμή που το 1.54.16 που έκανε ο Δρυμωνάκος στο Αϊντχόφεν δεν μετράει ως επίσημος χρόνος (από τη μία είναι καλό, διότι δεν κατέστρεψε το αγώ-

νισμα) ο Δημητριάδης κυνηγά ένα ρεκόρ... αραχνιασμένο που στις 27 Μαρτίου κλείνει τα 8α γενέθλιά του: το 1.56.47 που έκανε ο ίδιος κολυμβητής στο Παγκόσμιο του 2007 στη Μελβούρνη. Το όνειρό του είναι να γίνει ο πρώτος Έλληνας που θα κατέβει το 1.56, τουλάχιστον επισήμως. Το λέει επειδή το εννοεί, καθότι σεμνός και όχι μεγαλόστομος. Στο πανεπιστήμιό του έτυχε της αποδοχής των καθηγητών η προσπάθειά του για το πώς συνδύασε σπουδές και αθλητισμό, χωρίς καμία βοήθεια. Είναι ένας θαυμάσιος αθλητής και μπορεί να αφήσει το στίγμα του στο αγώνισμα, σε βάθος χρόνου.

REDonAIR Ποιος θα αναλάβει την θέση του Κ.Δουρέκα το ξέρουμε!!!

Ποιος θα αναλάβει την θέση του Κ.Καραπαπά το ξέρουμε!!!

Ποιος θα αναλάβει την θέση του Σάββα Θεοδωρίδη δεν ξέρουμε και φέτος πρέπει να γίνει!

Μήπως στην ΚΑΕ πρέπει να δουν το ΙΑΤΡΙΚΟ ΤΕΑΜ αν συμβαδίζει με την ικανότητα του ρόστερ!