Redemption special #16 by Redonair Official

Συνίσταται εν Πειραιεί υπό τον τίτλον «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» σωματείον, ούτινος σκοπός είναι η ανάπτυξις της σωματικής αγωγής παρά τη νεολαία και η κατά πάντα φίλαθλον τρόπον εξύψωσις αυτήςΤα προς επίτευξιν του σκοπού τούτου μέσα έσονται: α) Η ίδρυσις αθλητικών χώρων πάσης φύσεως β) Η οργάνωσις πάσης κατά θάλασσαν αθλητικής κινήσεως γ) Η οργάνωσις αθλητικών αγώνων πάσης φύσεως, εορτών, εκδρομών, ορειβασιών κλπ δ) Η διά διαλέξεων και εκδόσεως εντύπων προπαγάνδισις της αθλητικής ιδέας ε) Η διά παντός τρόπου ανάπτυξις κινήσεως εξυπηρετικής της νεολαίας Ο «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» έχει ιδία σφραγίδα εικονίζουσα δαφνηφόρον κεφαλήν αθλητού και περί αυτήν τον τίτλον του Σωματείου» Υπ. Εκδοσης: Γεώργιος Γερακανάκης Συντακτική ομάδα: Λάμπρος Μπαλάφας, Ηρακλής Αντύπας, Νίκος Βαρλάς, PESETERO, Λ. Ελευθερίου, Μ. Βελτσίστας, Στρ. Ζαλούμης, Νίκος Μυγδάλης, Καθηγητής, ΑΧΟΝ, EDDIE7, Γ. Δεμενεόπουλος, Αιχμηρή, El Norte

By Redonair 2

90 ΛΑΜΠΡΟΣ ΜΠΑΛΑΦΑΣ

χρόνια πάθος! ΓΡΑΦΕΙ Ο ΛΑΜΠΡΟΣ ΜΠΑΛΑΦΑΣ

ούπες, φιέστες, νίκες, χαρές, λύπες. Αμέτρητα συναισθήματα, όλα γύρω από τον μεγαλύτερο αθλητικό οργανισμό της χώρας. Αυτός είναι ο Ολυμπιακός, αυτός είναι ο Θρύλος, του Πειραιά, της Αθήνας, της Ελλάδας… Αυτά τα 90 χρόνια ιστορίας, ο Ολυμπιακός έχει δημιουργήσει έναν τεράστιο μύθο, που μεταλαμπαδεύεται από γενιά σε γενιά. Σε καιρούς που οι ιδέες συνθλίβονται, αυτή που έχει σήμα το δαφνοστεφανωμένο, γιγαντώνεται! Και θα συνεχίσει με την ίδια ορμή, γιατί οι ρίζες της βρίσκονται σε μεγάλο βάθος. Οι δυσκολίες και τα εμπόδια δεν μπορούν να σταθούν απέναντι στην ερυθρόλευκη δύναμη. Είναι η ομάδα που λατρεύεται όσο καμία άλλη στη

χώρα. Οχι δεν αδικώ τις υπόλοιπες, τις σέβομαι απεριόριστα, απλά καταγράφω κάτι το οποίο είναι πέρα για πέρα αληθινό. Οι ερυθρόλευκοι θρίαμβοι διαφέρουν, όχι μόνο γιατί είναι μεγαλύτεροι και συχνότεροι, αλλά γιατί γιορτάζονται με εκδηλώσεις απίστευτης τρέλας, με ακραίες συμπεριφορές, όπως ακριβώς συμβαίνει με τους μεγάλους έρωτες. Ακόμη και στην ήττα και στη γκρίνια, κάνουν ξανά την εμφάνισή τους, τα σημάδια του έρωτα! Εντάσεις, απογοήτευση, θυμός, νεύρα, εσωστρέφεια, καμία όρεξη για συμμετοχή στα κοινά. Και ξανά επιστρέφει το «θέλω», ξανά η έκρηξη αγάπης, ξανά η ζωή αποκτά νόημα… Ετσι είναι οι σχέσεις πάθους, έτσι είναι η σχέση του Ολυμπιακού με τον κό-

σμο του. Το «μεγάλη μου αγάπη, Ολυμπιακάρα μου…» περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια αυτό που νιώθουν όσοι έχουν στην καρδιά τους τα ερυθρόλευκα. Αγωνιούν για το καθετί, τρέμουν στην ιδέα να συμβεί κάτι που θα τους στερήσει αυτό το αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας τους της ύπαρξης. Δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό, δεν διανοούνται την καθημερινότητά τους χωρίς να ρωτήσουν, να ακούσουν, να μάθουν τι… κάνει η αγάπη τους. Κι αυτή η αγάπη δεν είναι σαν τις άλλες, τις γνωστές… Εδώ δεν υπάρχει τέλος, δεν υπάρχουν αντίο, δεν υπάρχουν καν στιγμές χωρισμού… Υπάρχει μόνο πάθος, που δεν σβήνει ποτέ…

ΑΧΟΝ

«ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΕΝ The Redemption Magazine

El Norte

ήμερα θα σας διηγηθώ ένα παραμύθι ή αλλιώς έναν ΘΡΥΛΟ! Εναν ΘΡΥΛΟ που κλείνει 90 χρόνια ζωής και μεταφέρεται από γενιά σε γε-

νιά…. Το παραμύθι μας ξεκινά στον Πειραιά κάπου στα 1925… Η χώρα μετράει τις πληγές της από την πρόσφατη μικρασιατική καταστροφή. Ο Πειραιάς τότε, όπως και τώρα, ένα λιμάνι πολύβουο, ένας κόσμος ξεχωριστός που ζούσε αντάμα, η εργατιά που έβρισκε παρηγοριά στην σκληρή καθημερινότητα της, το ρεμπέτικο που τότε ακόμα «ζούσε» περιφρονημένο στους τεκέδες και στα καταγώγια, η προσφυγιά που προσπαθούσε να ρίξει ρίζες στην καινούργια πατρίδα, αλλά και οι αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες και επαγγελματίες με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Ενας κόσμος τόσο διαφορετικός αλλά και τόσο όμοιος, που σε όλες τις εκφάνσεις του πάλευε στη «σκιά» της Αθήνας, έδρα του παλατιού και της ντόπιας «αριστοκρατίας» που καθόριζε τις τύχες της μεσοπολεμικής Ελλάδας. Μιας χώρας που ανάμεσα στα άλλα είχε ανακαλύψει και το ποδόσφαιρο ως μέσο ψυχαγωγίας, ένα άθλημα ωστόσο περιφρονημένο για τους «ισχυρούς» της εποχής εκείνης ως… λαϊκό. Ο Πειραιάς είχε στα 1925 δύο ομάδες, τον Πειραϊκό Ποδοσφαιρικό Ομιλο, που είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα Πειραιά το

1924, και τον Ομιλο Φιλάθλων Πειραιώς. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ προήλθε από τη συγχώνευση αυτών των δύο σωματείων και συγκεκριμένα από τους εναπομείναντες αθλητές της διάσπασης του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Συλλόγου, που αρνήθηκαν να ενταχθούν στο άλλο σωματείο που προήλθε από αυτό ο Εθνικός. Η ίδρυση του Ο.Σ.Φ.Π αποφασίστηκε στις 10 Μαρτίου του 1925 στην ταβέρνα του Μοίρα που βρισκόταν στη σημερινή οδό Καραολή και Δημητρίου στον Πειραιά. «Νονοί» του συλλόγου ήταν ο πρώτος αντιπρόεδρός του Νότης Καμπέρος, που επέλεξε το όνομα «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» και ο Μιχάλης Μανούσκος που προσέθεσε το «σύνδεσμος φιλάθλων Πειραιώς», το οποίο έγινε δεκτό από τους παρευρισκόμενους και ψηφίστηκε ομόφωνα! Το όνομα του καινούργιου συλλόγου επιλέχθηκε για να θυμίζει την ευγενή άμιλλα, το πάθος, τη δίκαιη νίκη, με λίγα λόγια το ιδεώδες των Ολυμπιακών αγώνων. Η απόφαση για τα χρώματα του συλλόγου ανήκει στον Γιώργο Ανδριανόπουλο που μάλιστα σχεδίασε και την πρώτη φανέλα. Το κόκκινο επιλέχθηκε για να συμβολίζει το πάθος, το λευκό για την αγνότητα και ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος ως ακόμα μια παραπομπή στο Ολυμπιακό ιδεώδες. Πρώτος πρόεδρος του συλλόγου ήταν ο Μιχάλης Μανούσκος και το καταστατικό του συλλόγου (που για πολλά χρόνια

αριθμούσε αυστηρά 100 μέλη ή τους 100 «αθανάτους» όπως ήταν παλιότερα γνωστοί) ενέκρινε το Πρωτοδικείο Πειραιώς με την υπ’ αριθμ. 1247/25 απόφασή του στις 20/5/1925. Οπως αναφέρεται στο πρώτο άρθρο του συλλόγου, σκοπός του είναι «η ανάπτυξις της σωματικής αγωγής παρά την νεολαία και η κατά πάσα φίλαθλον τρόπον εξύψωσις αυτής». Αξίζει να σημειωθεί πως στο δεύτερο άρθρο του καταστατικού βρίσκουμε την πρωτοποριακή αναφορά για την εποχή, πως μέλη του Ο.Σ.Φ.Π «δύναται να εγγραφώσι πολίται αδιακρίτως εθνικότητας ή φύλλου, χρηστοί εμπνεόμενοι από τας υγιείς περί σωματικής αγωγής αρχάς». Στο τρίτο άρθρο αναφέρεται η δυνατότητα στα εκλεκτά μέλη να αποκτούν τον τίτλο του «επιτίμου ηγέτη» ενώ το πέμπτο άρθρο πραγματεύεται τους τρόπους που μπορεί κάποιος να λάβει την ιδιότητα του μέλους στον Ο.Σ.Φ.Π., αν και σύμφωνα με το καταστατικό για να συμβεί κάτι τέτοιο θα έπρεπε να «χηρέψει» μία θέση, εξ ου και ο χαρακτηρισμός «αθάνατοι» στα μέλη, που αναφέρθηκε πιο πάνω. Ετσι λοιπόν ξεκίνησε το παραμύθι ή ο ΘΡΥΛΟΣ αν προτιμάτε, του ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ πριν 90 χρόνια, με αυτές τις «μαγικές» λέξεις… «ΣΥΝΙΣΤΑΤΑΙ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ…»

ΠΕΙΡΑΙΕΙ….»

Αγνό πάθος ή αλλιώς ερυθρόλευκο χρώμα! Γράφει ο Μιχάλης Βέλτσιστας

λυμπιακός και «ερυθρόλευκα» είναι έννοιες ταυτόσημες. Το ίδιο συμβαίνει και με τον κόσμο του Θρύλου που ντύνεται στο κόκκινο και το λευκό κάθε Κυριακή για να πάει στο γήπεδο! Ομως όπως θα δούμε και παρακάτω, δεν είναι τυχαία η επιλογή των δύο συγκεκριμένων χρωμάτων, τα οποία έφερε στον Πειραιά για τον Θρύλο ο ένας εκ των Ανδριανοπουλαίων, ο Γιάννης, που είχε σπουδάσει στην Αγγλία. Ηταν ο ιδανικότερος συνδυασμός χρωμάτων που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τον σύλλογο και τον κόσμο του!

Το κόκκινο του πάθους και του έρωτα

Το κόκκινο για παράδειγμα είναι το χρώμα του πάθους, της δράσης, της ενεργητικότητας, του έρωτα… Αλήθεια άραγε, οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν φημίζονται παγκοσμίως ότι είναι από τους φανατικότερους και πιο παθιασμένους με την ομάδα τους; Είναι ερωτευμένοι με τον Θρύλο, το καταλαβαίνεις από τον τρόπο με τον οποίο μιλάνε για το σύλλογο, από τη… λύσσα με την οποία υπερασπίζονται την «ερυθρόλευκη» θρησκεία τους. Λένε πολλοί ότι «η ορθοδοξία είναι η πιο ζωντανή θρησκεία από όλες»

ή βλέπεις τη φανατικότητα των τζιχαντιστών/μουσουλμάνων… Καμία σχέση η αρρώστια με τον έρωτα και οι Ολυμπιακοί είναι τρελά ερωτευμένοι με τον σύλλογο και γι’αυτό μερικές φορές ξεφεύγουν από τα όρια, αλλά ποτέ από αυτά της ηθικής. Και αναφέρομαι στους ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ και όχι στους υποδυόμενους, αυτούς για τα προσωπικά οφέλη.

Το λευκό της τιμιότητας και της τελειότητας

Το χρώμα που χαρακτηρίζει επίσης σαν σύλλογο τον Ολυμπιακό είναι το λευκό. Ο πιο τέλειος αθλητικός οργανισμός της χώρας μας, ο πιο άξιος εκπρόσωπος αυτής σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο! Ο σύλλογος που έχει τους πρωταθλητές του σήμερα και πλάθει αυτούς του αύριο. Το «οξυγόνο» του ελληνικού αθλητισμού και των Εθνικών ομάδων σε όλους τους τομείς, προπονητές και παίκτες! Αλλά αλήθεια πόσες φορές φωνάζουν άπαντες, διοικήσεις – προπονητές – παίκτες - κόσμος για δικαιοσύνη; Πόσες φορές οι ίδιοι εμείς, οι οπαδοί αυτού του συλλόγου δεν έχουμε βάλει… χέρι σε προέδρους και λοιπούς παράγοντες – ακόμα και της δικής

μας ομάδας - για την (δια)τήρηση της δικαιοσύνης και της ευγενούς άμιλλας; Πάρα πολλές είναι η αλήθεια και όποτε χρειαστεί θα ξαναφωνάξουμε για το δίκαιο, το σωστό, το παντελονάτο! Κι ας είμαστε κόντρα σε θεούς και δαίμονες, είτε στα του οίκου μας (λιγότερο), είτε στους γύρω γύρω, μπαχαλάκηδες (περισσότερο) που έχουν τσακωθεί με την τιμιότητα και τη φιλοδοξία!

Ολυμπιακός είναι…

…αγνότητα, ταπεινότητα, πρόοδος, φιλοδοξία, θρησκεία, φαινόμενο, Θρύλος, έρωτας, πάθος, δράση και αντίδραση, νίκη, πρωταθλητισμός, γέλιο, κλάμα, περηφάνια, συγκίνηση, πίκρα, χαρά, ευτυχία, στενοχώρια… Είναι όλα αυτά τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν σε διάφορες στιγμές της ζωής μας, μόνο που στην περίπτωση του Ολυμπιακού τα βιώνουμε όλα μαζί σε μια στιγμή, σε 90 λεπτά μπάλας, σε 40 λεπτά μπάσκετ, σε ένα σερβίς και ένα καρφί, σε μια βουτιά και ένα μπλοκ, σε ένα σύνθημα και μια χορογραφία, από τον καναπέ στο σπίτι και την καρέκλα στο καφενείο μέχρι στου… Καραϊσκάκη και σε όλη τη γη! Ολυμπιακός είναι το αγνό πάθος και ο πιο τέλειος έρωτας…

ς ό κ α ι π μ υ Ολ συνοικία . . . ο ρ ι ε ν ό το

ΛΑΜΠΡΟΣ ΜΠΑΛΑΦΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ

The TheRedemption RedemptionMagazine Magazine

by ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ

οιος είπε ότι μια ομάδα αφορά μόνο τον Αθλητισμό; Ποιος μπορεί να πει ότι η ίδρυση ενός Συλλόγου έχει ως σκοπό να εκφράσει αποκλειστικά τα αθλητικά ιδεώδη μιας περιοχής, μια πόλης ή ενός συνόλου ανθρώπων; Σίγουρα πάντως στην μεσοπολεμική Ελλάδα του 1925 δεν ήταν αποκλειστική ανάγκη η αθλητική εκπροσώπηση. Μετά από έναν Παγκόσμιο και δύο Βαλκανικούς Πολέμους αλλά και μετά τον θλιβερό εθνικό σπαραγμό της Μικρασιατικής Καταστροφής, η Ελλάδα βρισκόταν σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι. Είχε να διαλέξει μεταξύ της προόδου και της κατάπτωσης με την όποια επιλογή να περνάει από έναν και μοναδικό δρόμο. Αυτόν που οδηγούσε στο Λιμάνι του Πειραιά. Κέντρο εμπορίου και κουλτούρας, κέντρο τεχνών και οικονομίας, κέντρο πολιτισμικού πλουραλισμού ο Πειραιάς διαχρονικά. Δεν ήταν μόνο οι ξεριζωμένοι Μικρασιάτες πρόσφυγες που εγκαταστάθηκαν εκεί φέροντας τις μυρωδιές της Ανατολής αλλά και το δράμα της Αλύτρωτης Πατρίδας. Ήταν και η άσβεστη λάμψη στα μάτια για επιβίωση. Οχι μόνον ανθρώπινη όσον αφορά τις υλικές τους ανάγκες, αλλά και πολιτισμική όσον αφορά την θέληση για έκφραση, για αφομοίωση και για ιδεολογική ελευθερία. Κάπου μεταξύ θέλησης για έκφραση και αφομοίωσης στην υπό ανασυγκρότηση Ελλάδα αλλά και μεταξύ της ιδεολογικής αναζήτησης γεννήθηκαν στο Μεγάλο Λιμάνι πολλές Ιδέες, ρεύματα, τάσεις και κουλτούρες. Μουσικά ρεύματα όπως το Ρεμπέτικο, ιδεολογικές τάσεις που εξέφραζαν την χαμηλότερη οικονομική τάξη αλλά και αξίες και αγαθά που υπεράσπιζαν κάθε τι ελληνικό,

κάθε τι ανθρώπινο και ανθρωπιστικό. Ο Πειραιάς μεταλλάσσεται σε Πανελλήνιο Κέντρο Σκέψης και Αναζήτησης. Με επιρροές απ’ όλη την Ευρώπη λόγω του εμπορικού αλισβερισιού που λάμβανε χώρα στο Λιμάνι αρχίζει να δημιουργείται η ανάγκη για τη δημιουργία ενός μέσου έκφρασης, ενός μέσου ιδεολογικής ενότητας, ενός φαινομένου ιδεοληπτικής προσάρτησης αλλά και πολιτισμικής αφομοίωσης με την υπόλοιπη Ελλάδα. Κάπου εκεί ξεπηδάει η φλόγα του Ολυμπιακού Σ.Φ.Π. τα μέλη του οποίου δεν τα έδενε λόγος αλλά δεσμοί. Δεσμοί αίματος, δεσμοί πατρίδας, δεσμοί τιμής, δεσμοί απόρριψης και δεσμοί ελπίδας. Εξ’ ου και Σύνδεσμος! Απώτερος σκοπός; Η κοινωνική αφύπνιση! Ο Ολυμπιακός δεν είναι αθλητικός σύλλογος για τον Πειραιά αλλά και για τη Χώρα κατ’ επέκτασιν. Είναι Κοινωνικό Φαινόμενο. Ο Ολυμπιακός δεν είναι σαν όλους τους άλλους αθλητικούς συλλόγους της Χώρας που στο άκουσμα του ονόματός τους ο νους μας πηγαίνει σε αμιγώς αθλητικές επιτυχίες και δραστηριότητες. Το όνομα του Ολυμπιακού λαμβάνει κοινωνικές προεκτάσεις. Δεν συμβολίζει μόνο το πάθος, την υπερηφάνεια και τη θέληση για νίκη. Συμβολίζει την διαρκή πάλη της φτωχολογιάς για επιβίωση, συμβολίζει το όνειρο κάτω από τρύπιες στρατιωτικές κουβέρτες, συμβολίζει το άρωμα της ρετσίνας και της λακέρδας σε κάθε καλντερίμι, συμβολίζει τις φρεσκοασβεστωμένες αυλές του μαχαλά, τις κάτασπρες μπουγάδες των κυράδων, το σιγοτραγούδισμα του μπαγλαμά και του μπουζουκιού της Ξακουστής του Πειραιώς Τετράδος του Μάρκου, του Δελιά, του Μπάτη και του Παγιουμτζή.

Ο Ολυμπιακός συμβολίζει το χείλη, τον βασιλικό στ’ αυτί, στέρνο και το χωνί από εφημ το Ονειρο είναι ο Ολυμπιακό χαμίνια να ενοχλούν και πα λια. Ολυμπιακός είναι πρόχ ολίγη από γιουβέτσι, 3 δρχ Ολυμπιακός είναι να τραγου ζουν τα ξάρτια, να είναι με από πίσσα. Ολυμπιακός είνα γούντουλα και τ’ όνειρο αρό τας με άδειες κατσαρόλες κα Προφήτη Ηλία. Αυτό είναι Ο αχάραγο στο δρόμο για τη στο παγκάκι. Ονειρο είναι δίψα. Δίψα για ελευθερία, γι νηση, για μουσική και ανεξα εξέλιξη. Από την άλλη είναι και το ό και μπήκε το Αγιο Πνεύμα εκείνο το απόγευμα στην τ έκανε να σκεφτεί τη λέξη Ο απλό όνομα ομάδας η λέξη νικό σύνθημα. Εφάμιλλο τη ΤΑΣ, της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και ομάδας που όταν το ακούς α γνητίζεται και έχεις την εντύ μιά 50ριά χιλιάδες κόσμου. λαβο, να δένει στους ιαμβικο αλλά και των πολλών Βαμβ σκαρώνουν ρίμες αφιερωμ

ο τσαλακωμένο τσιγάρο στα , το ηλιοκαμένο τρίγωνο στο μερίδα στο κεφάλι. Συνοικία ός. Με κορίτσια να κεντάνε, αιδιά να κλωτσάνε πορτοκάχειρο τραπέζι ταβερνείου με χ. ψωμί κι ένα καρτρούτσο. υδούν οι ντώκοι, να σφυρίεγάλη η ψαριά και η καρίνα αι να χεις την ελπίδα για ρεόδο. Ολυμπιακός είναι έρωαι παράνομο ραντεβού στον Ολυμπιακός. Βροχή τέσσερις η φάμπρικα και πασατέμπο ο Ολυμπιακός. Ονειρο και ια ζωή, για αγάπη, για συγκίαρτησία, για πρόοδο και για

όνομα του Ολυμπιακού. Λες α στο μυαλό του Καμπέρου ταβέρνα του Μοίρα και τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Δεν είναι ένα ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Είναι κοινωης ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, της ΙΣΟΤΗτης ΑΓΑΠΗΣ. Το μόνο όνομα αυτόματα το μυαλό σου μαύπωση ότι το φωνάζουν καΠοιητικό όνομα, πεντασύλούς στίχους του Παγιουμτζή βακάρηδων του σήμερα που μένες στον Ολυμπιακό και

The Redemption Magazine

στον Περαία. Ο-ΛΥ-ΜΠΙ-Α-ΚΟΣ. Ενενήντα ετών ο Εφηβος. Ο αιώνιος Εφηβος. Το σύμβολο των απανταχού θιασωτών όλων των ανωτέρω Ιδεών και συναισθημάτων. Το σύμβολο της άσβεστης θέλησης για νίκη, το σύμβολο του Πάθους και της Καρδιάς του Νικητή. Φτερά στα πόδια και καρδιά μες στα στήθια. Το καμάρι του Πειραιά, η Εθνική Επέτειος της Πόλης. Τα γενέθλια ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Γι’ αυτό είναι μαγική αυτή η ομάδα. Γιατί αποτελεί κομμάτι της ψυχής μας. Είτε πάει καλά είτε όχι αυτόματα επηρεάζει τη ζωή μας. Οταν ο Θρύλος κερδίζει είμαστε ευτυχισμένοι κι όταν καμιά φορά χάνει καταστρέφεται η ζωή μας, μέχρι την επόμενη Κυριακή που περιμένουμε τη Νίκη να μας δώσει το φιλί της ζωής και να ξυπνήσουμε. Δεκάχρονο παιδί που ξεκρεμάει τη ριγωτή μισοβρεγμένη απ’ τη μπουγάδα της μάνας του και τη φοράει για να πάει να παίξει μπάλα στην αλάνα, πηδώντας τα κάγκελα του καπνεργοστασίου. Αυτό είναι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Ενενήντα ετών ο Ολυμπιακός μας σήμερα και σκέφτομαι την τρέχουσα κατάστασή μας και λέω δεν μπορεί. Μας κάνει πλάκα η Ιστορία και ο Θεός. Είναι 2-3 χρόνια τώρα που η Χώρα αλλά και ο Κόσμος της ομάδας βρίσκονται ακριβώς στην ίδια κατάσταση όπως το 1925. Θέληση για επιβίωση, για κοινωνική ισότητα, για ανθρώπινα δικαιώματα, για εργασία, για τιμιότητα και αξιοπρέπεια και για Ελευθερία. Δεν αρνούμαι ότι όλα αυτά κάπου στην πορεία των ετών μπορεί να εφθάρησαν λόγω του εκσυγχρονισμού και του εκμοντερνισμού. Μπορεί κι εμείς να παρασυρθήκαμε από τον ρου της Ιστορίας και της Προόδου. Ομως

είναι Ιστορική Ευκαιρία. Είναι ιστορικό σταυροδρόμι τούτο που βιώνουμε αδέρφια μου. Σαν μια νέα Ολυμπιακή Συντέλεια. Στον ίδιο παρονομαστή είμαστε και σήμερα. Την ίδια ανάγκη με τον Μανούσκο, τον Καμπέρο και τους Ανδριανοπουλέους έχουμε και σήμερα. Και τους ακούω και τους ακούμε και τους βλέπω και τους βλέπουμε και μου φωνάζουν και μας φωνάζουν: «Να επιστρέψει ο Ολυμπιακός στην καρδιά και στην ψυχή μας, να γίνει ο Ολυμπιακός το μέσο έκφρασης των καημών και των συναισθημάτων μας, να μετουσιώνονται σε πράξη όλες οι Αξίες που μας διοχετεύει ο Ολυμπιακός από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο» Και σίγουρα μπορούμε να το καταφέρουμε και ΘΑ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ. Να επαναφέρουμε τον Ολυμπιακό στην ψυχή μας. Να τον βγάλουμε απ’ το μυαλό μας και να τον βάλουμε στην καρδιά μας. Μέσα μας. ΒΑΘΕΙΑ. Να αναγεννήσουμε τον Θρύλο μας ως άλλον Φοίνικα και να τον τοποθετήσουμε πλάι στον Πατέρα μας, πλάι στο παιδί μας. Γιατί δεν είναι όψιμη ερωτική αγάπη αυτή που τρέφουμε για τον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός δεν αποτελεί το σκεύος της ηδονής και την κατώτερη εκδοχή της φθαρτής μας σάρκας. Ολυμπιακός είναι αγνή ανυστερόβουλη γονική και πατρική αγάπη. Είναι αυτοθυσία. Σαν αυτή των 21 αδερφών μας που έδωσαν ό,τι πολυτιμότερο είχαν για τον Ολυμπιακό Τους. Μόνο ο γονιός για το παιδί του θα το έκανε αυτό. Αυτό είναι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Δεσμός αίματος, τιμής και ήθους. Πατρική αγάπη και Κώδικας Τιμής. Εξ’ ου και... ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ! Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς, ενενήντα Μαρτίων. Θρύλε μου Χρόνια σου Πολλά !!!

AXON

The Redemption Magazine

...Ακόμα σε θυμού η Σάντος κι ο Πελέ ΓΡΑΦΕΙ Ο AXON

δέρφια καλησπέρα και χρόνια πολλά στο Θρύλο μας. 90 χρόνια δόξας, υπερηφάνειας, χαράς, αλλά και μεγάλων στιγμών εντός και εκτός συνόρων της οικογένειας που λέγεται ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Στιγμές που όσοι τις έζησαν, τις περιγράφουν με γλαφυρότητα, με συγκίνηση αλλά και υπερηφάνεια, όχι γιατί απλώς ο Ολυμπιακός κέρδισε, προκρίθηκε ή ισοπέδωσε Ευρωπαϊκά μεγαθήρια της τότε εποχής, αλλά επειδή ζήσανε από κοντά το μεγαλείο που λέγεται ΘΡΥΛΟΣ. Βραδιές που θα προσπαθήσουμε με λίγα σχόλια να τις θυμίσουμε σε αυτούς που τις έζησαν και να τις μάθουν εκείνοι που δεν ήταν γεννημένοι τότε. Βέβαια δε φτάνει ένα περιοδικό για να γραφτούν όλα αυτά, σίγουρα θα χρειαζόμασταν ολόκληρο τόμο και θα υπάρχουν αρκετοί που θα πουν ‘’δεν έβαλες αυτό το παιχνίδι, ξέχασες το άλλο…’’, ειλικρινά ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη σε όλους, απλώς μπήκαν αυτά που θεωρώ εγώ ιστορικές στιγμές για την ομάδα μας. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΘΡΥΛΕ ΜΑΣ!!!!

1995 – 1996. Ολυμπιακός – Μπάγερ Βούπερταλ 3–2

Σ’ ένα συγκλονιστικό τελικό στο ΣΕΦ και με τη βοήθεια πάνω από 10.000 κόσμου, η ομάδα μας γίνεται η πρώτη Ελληνική ομάδα και μάλιστα ερασιτεχνικό τμήμα, που θα φέρει ένα κύπελλο Ευρώπης στην Ελλάδα και στον Πειραιά. Για την ιστορία, στον ημιτελικό ο Ολυμπιακός πέρασε το εμπόδιο της Αλκομ Καπέλε με 3-1 σετ. 2004 – 2005. Ολυμπιακός – Ορτεκ Νεσελάντε 3-0 : Τελικός στο ΣΕΦ, σημαίνει κύπελλο στο Πειραιά. Αυτός πρέπει να είναι ο τίτλος όταν αναφερόμαστε στον δεύτερο Ευρωπαϊκό τίτλο της ομάδας μας. Ο Ολυμπιακός κατατροπώνει στο κατάμεστο ΣΕΦ την Ορτεκ και σηκώνει στον ουρανό της Ελλάδας το δεύτερο κύπελλο Ευρώπης στην ιστορία του.

2001 – 2002 Ολυμπιακός – Χόνβεντ 9-7

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στον τελικό της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης της Ευρώπης. Στον τελικό αντιμετωπίζει τη Χόνβεντ και επικρατεί με 9-7, (στον ημιτελικό κερδίζει την κάτοχο του τροπαίου Γιουνγκ Ντουμπρόβνικ με 8-5 και παίρνει το αίμα του πίσω για τον προηγούμενο περίεργο τελικό που άξιζε το τρόπαιο αλλά οι διαιτητές είχαν άλλη άποψη), κατακτώντας τον πρώτο του Ευρωπαϊκό τίτλο.

..ακόμα σε θυμούνται η Σάντος και ο Πελέ..

Είναι ένας στίχος του ύμνου της ομάδας, που είναι πέρα για πέρα αληθινός. Ηταν 4 Ιουλίου 1961, όταν η ομάδα του Πελέ έπαιξε με την ομάδα του Πειραιά (είχαν προηγηθεί οι ήττες τις ΑΕΚ και του ΠΑΟ με 3-0 και 3-2 αντίστοιχα), ο Ολυμπιακός σε μία μαγική νύχτα επικρατεί με 2-1 μπροστά σε 25.000 κόσμο που είχαν κατακλύσει το γήπεδο της Λεωφόρου όπου έγινε ο φιλικός αγώνας.

Δύο νίκες και πρόκριση επί της Κάλιαρι

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1972 ο Ολυμπιακός υποδέχεται στον Πειραιά την Κάλιαρι, μια ομάδα της οποίας οι παίκτες ήταν ο βασικός κορμός της Εθνικής Ιταλίας που έφτασε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1970. Ηταν ο πρώτος γύρος του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ και ο Ολυμπιακός ήθελε να ταξιδέψει με ένα καλό σκορ πρόκρισης στην Ιταλία για τον επαναληπτικό. Το τελικό 2-1 (Γιούτσος, Υβ Τριαντάφυλλος). Παρόλο το εύθραυστο σκορ ο Ολυμπιακός παίρνει τη νίκη και μέσα στην Ιταλία με γκολ του Γιούτσου.

Το ιστορικό 11-0 επί του Φωστήρα

Ο τότε ‘’Φονέας των γιγάντων’’ όπως είχε ονομαστεί η ομάδα του Ταύρου, έμαθε για τα καλά τι σημαίνει πραγματικός γίγαντας στην Ελλάδα. Η ομάδα μας συντρίβει σε ένα κατάμεστο Καραϊσκάκη, με το εξωπραγματικό για την εποχή σκορ, 11-0 τον Φωστήρα. Τα γκολ σημείωσαν οι: Γιούτσος (3), Τριαντάφυλλος (3), και από ένα οι Παμπουλής, Δεληκάρης, Γκαϊτατζής, Περσίδης και Βιέρα.

Πρόκριση και νίκη με 2-0 επί της Celtic

Την περίοδο 1974-75 και συγκεκριμένα στις 2 Οκτωβρίου 1974, ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει στον επαναληπτικό του 1-1 (το γκολ στη Γλασκόβη το είχε σημειώσει ο Μίλτον Βιέρα), την κορυφαία Celtic του Kenny Dalglish στο πλαίσιο του πρώτου γύρου του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Το παιχνίδι γίνεται στον Πειραιά και σε ένα Καραϊσκάκη ασφυκτικά γεμάτο, κοντά στους 45.000 κόσμο. Τα γκολ της πρόκρισης εκείνο το σπουδαίο βράδυ για τον Ολυμπιακό τα έβαλαν ο Μιχάλης Κρητικόπουλος και ο Μπάμπης Σταυρόπουλος.

Ο αποκλεισμός του Ajax του Βαν Μπάστεν

Και όμως ο Ολυμπιακός κατάφερε να αποκλείσει τον μεγάλο Ajax της περιόδου 1983-84. Το πρώτο παιχνίδι στην Ολλανδία έμεινε στο 0-0, σκορ που άφησε ανοιχτούς λογαριασμούς για την πρόκριση στην επόμενη φάση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Σε ένα ΟΑΚΑ με 80.000 κόσμο ο Ολυμπιακός κερδίζει με 2-0 στην παράταση τον Ajax, - ο Αναστόπουλος και τα δύο γκολ - και περνάει εκείνος στην επόμενη φάση της διοργάνωσης.

Πρόκριση στους 8 του Κυπέλλου Κυπελλούχων

Ηταν 21-10-1992 όταν ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε τη Μονακό του Κλίνσμαν και του Τζοργκάεφ στη Γαλλία, στο πρώτο παιχνίδι για την πρόκριση στους 8 του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Ο Ολυμπιακός με πολύ καλή τακτική καταφέρνει στο 88’ με γκολ του Βαΐτση να κάνει το 0-1 και να βάλει τις βάσεις για την πρόκριση. Στον επαναληπτικό ο Ολυμπιακός έμεινε στο 0-0 με τους Γάλλους και η πρόκριση στους 8 του θεσμού είναι γεγονός.

Συμμετοχή στου ομίλους με γκολ από τη σέντρα

Περίοδος 1997-’98 και συγκεκριμένα στις 17 Σεπτεμβρίου και σ’ ένα ΟΑΚΑ με 80.000 κόσμο, ο Ολυμπιακός πραγματοποιεί την πρώτη συμμετοχή του στους ομίλους του Champions League, με νίκη

AXON

ύνται έ...

επί της Porto και μάλιστα με το καλύτερο γκολ της διοργάνωσης, από τα 40 μέτρα με σκόρερ τον Στέλιο Γιαννακόπουλο.

Εξάρα στους φιναλίστ του Champions League:

Η πρώτη αγωνιστική του ομίλου την περίοδο 2002-2003, φέρνει τον Ολυμπιακό αντιμέτωπο με την Bayern Leverkusen στο γήπεδο της Ριζούπολης. Οι Γερμανοί έκαναν το λάθος να προηγηθούν στο σκορ και ο Ολυμπιακός τους τιμώρησε με τη μεγαλύτερη νίκη Ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη, με σκορ 6-2.

Πρώτες νίκες εκτός έδρας

2007-2008, μια περίοδος σταθμός για τον Ολυμπιακό στους ομίλους του Champions League, τα πολυπόθητα διπλά που δικαιούμασταν, αλλά η ατυχία και κάποιες αποφάσεις διαιτητών μας τα είχαν στερήσει, ήρθαν μαζεμένα εκείνη τη χρονιά. Χαρακτηριστικό είναι, ότι με την Werder Bremen (1-3) αλλά και με την Lazio (1-2) η νίκη του Ολυμπιακού ήρθε με ανατροπή.

Ολυμπιακός – Μάντσεστερ 2-0

Δεν θα είναι υπερβολικό εκείνο το βράδυ να χαρακτηριστεί ως μια από τις μεγαλύτε-

ρες νίκες στην ιστορία του Ολυμπιακού στο Champions League και μάλιστα στη φάση των 16 καλύτερων ομάδων στην Ευρώπη. Η ομάδα μας σε μία πραγματικά εντυπωσιακή εμφάνιση ρίχνει στο καναβάτσο τους Αγγλους και βάζει γερές βάσεις για τη πρόκριση στους 8 της διοργάνωσης.

8/2/81

Οταν αναφερόμαστε σε αυτή τη μέρα, ειδικά σε κάποιους που πραγματικά την έζησαν από πολύ κοντά, βλέπεις το βλέμμα τους να χάνεται, λες και σαν ταινία περνάει από μπροστά τους η κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό ακόμα και το δευτερόλεπτο, από την έκταση του σκορ (ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΑΕΚ 6-0) μέχρι την τραγωδία που βρήκε την οικογένεια που λέγεται ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ. Παρόλο που δεν την έζησα από κοντά αυτή τη μέρα, αγέννητος ακόμα βλέπεις, μέχρι και τώρα όμως εκτός από το μνημόσυνο, εκτός από το προσκλητήριο νεκρών, μου έρχονται δάκρυα στα μάτια διαβάζοντας ένα κείμενο που μιλάει για τον Σπύρο και γράφτηκε από κάποιον που έζησε τη τραγωδία της Θύρας 7. Στο τέλος του κειμένου λέει ότι ‘’ …όταν μια διοργάνωση κατακτάται, είναι παράδο-

ση το τρόπαιο να σηκώνεται ψηλά...… Από τις 8/2/81 και έπειτα, όμως, οι παίκτες του Ολυμπιακού το σηκώνουν τόσο ψηλά, ώστε να μπορέσουν και τα αδέλφια μας που είναι εκεί, να το ακουμπήσουν…’’

Ολυμπιακός – Παναχαϊκή 2-0

Τώρα θα μου πείτε γιατί είναι ιστορική αυτή η στιγμή για την ομάδα μας, αφού ο αντίπαλος δεν ήταν μεγαθήριο, ήταν όμως ιστορική για τα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Η προσέλευση του κόσμου δείχνει την αγάπη και το πάθος που έχουμε γι’ αυτή την ομάδα, ο αριθμός των εισιτηρίων σε ένα ματς πρωταθλήματος και μάλιστα με χαμηλής δυναμικότητας ομάδα τα λέει όλα. Τα εισιτήρια που κόπηκαν σε εκείνο το παιχνίδι έφτασαν τα 80.000, το παιχνίδι διεξήχθη στο ΟΑΚΑ.

Τα τέσσερα της Λεωφόρου

Η ομάδα μας πηγαίνει στη Λεωφόρο έχοντας στη πλάτη της το 1-1 του πρώτου παιχνιδιού του κυπέλλου Ελλάδας. Ο Ολυμπιακός με 4.000 οπαδούς στο πλευρό του σημειώνει 4 γκολ στον αιώνιο μέσα στο σπίτι του και παίρνει πανηγυρικά τη πρόκριση στην επόμενη φάση.

Οι μεγάλες μορφές του Θρύλου! ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ

Αττίλιο Μια Κυριακή στο γεμάτο από κόσμο Καραϊσκάκη, ένας ευτραφής κύριος κρατώντας στο χέρι του μια τρομπέτα, προσπαθεί να πάρει τη θέση του κάτω απ’ το ρολόι της παλιάς θύρας 7. Βιαστικός καθώς είναι, παρασέρνει όποιον βρίσκει στο διάβα του, μέχρι που κάποιος απ’ αυτούς γυρνάει αγανακτισμένος και του λέει: «Σιγά ρε φίλε, ο Αττίλιο (διάσημος παλαιστής της εποχής) είσαι;» Αυτό ήταν! Ο θρυλικός «Αττίλιο» του Ολυμπιακού είχε μόλις «γεννηθεί». Ο Βασίλης Δουρίδας είχε γεννηθεί το 1942, στην κατεχόμενη Αθήνα. Από μικρός ήταν αυτό που λέμε «άρρωστος» Ολυμπιακός, δίνοντας το παρών σε όλες τις αναμετρήσεις των Πειραιωτών, έχοντας πάντα μαζί του μια τρομπέτα, με την οποία συντόνιζε τα συνθήματα του Φαληρικού σταδίου, και όχι μόνο. Ήταν τόσο μεγάλο το πάθος του για την αγαπημένη του ομάδα, που αργότερα σαν τεταρτοετής φοιτητής της Ιατρικής, θα παρατήσει τις σπουδές του, ούτως ώστε να μπορεί να παρακολουθεί απερίσπαστος τα ματς των «ερυθρολεύκων». Έγινε «ιερό σύμβολο» της εξέδρας στο Καραϊσκάκη. Μόλις ακουγόταν η «θρυλική» τρομπέτα, οι πάντες σιωπούσαν. Τσιγάρα, καφέδες, σάντουιτς, ότι κρατούσε ο καθένας εκείνη την ώρα στο χέρι του, έπεφτε όπως – όπως στο κρύο μπετόν . Τα χέρια σηκώνονταν ψηλά! Μικροί, μεγάλοι, επίσημοι και «λαϊκοί», όλοι περίμεναν με αγωνία το μουσικό παράγγελμα του ξακουστού σαλπιγκτή. Εκείνος έπαιζε με την τρομπέτα του το γνωστό «πολεμικό» παιάνα, για να ακολουθήσουν έπειτα οι οπαδοί με το γνωστό «Ο-λυ-μπι-ακός, Ο-λυ-μπι-ακός, Ο-λυ-μπι-ακός», που δονούσε την ατμόσφαιρα και έδινε ώθηση στα πόδια των ποδοσφαιριστών της Πειραϊκής ομάδας. Ωστόσο, η δημοσιότητα αυτή δεν του έβγαινε πάντοτε σε καλό, καθώς ουκ ολίγες φορές αποτέλεσε στόχο άνανδρων αντιπάλων οπαδών, οι οποίοι έβλεπαν στο πρόσωπο του μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για εκδίκηση, καθώς τ’ όνομα του αείμνηστου Αττίλιο ήταν συνυφασμένο με τον Ολυμπιακό. Ακόμα και η οικογένεια του, τον είχε κατά κάποιον τρόπο «επικηρύξει» καθώς το μόνο σπίτι που ήξερε ήταν το στάδιο Καραϊσκάκη και αργότερα το ΣΕΦ.

Νίκος Γόδας «Νενικήκαμεν - ζήτω οι ολυμπιονίκες του σοσιαλισμού. Γεια σας, συναθλητές μου». Μ’ αυτά τα λόγια στα χείλη και την ερυθρόλευκη φανέλα του Ολυμπιακού, ο Νίκος Γόδας εκτελέστηκε στις 19 Νοεμβρίου του 1948 στο κολαστήριο του Λαζαρέτου της Κέρκυρας, από το απάνθρωπο μετεμφυλιακό ελληνικό (;) κράτος. Ο ξεριζωμένος Μικρασιάτης, ο εξαιρετικός ποδοσφαιριστής, ο λοχαγός του ΕΛΑΣ Κοκκινιάς, επέλεξε να πεθάνει φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού....Ζωή σαν κινηματογραφική ταινία... Ο Νίκος Γόδας γεννήθηκε το 1921 στο Αϊβαλί και η Μικρασιατική Καταστροφή τον έστειλε μαζί με την οικογένειά του πρώτα στη Μυτιλήνη, μετά στην Κρήτη και τελικά στην Κοκκινιά, όπου και ρίζωσαν. Αν και μικρός, το ταλέντο του φάνηκε αμέσως και ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο με μια τοπική ομάδα της Κοκκινιάς. Εν μέσω του πολέμου, ο Γόδας παίρνει μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, που ήταν η μεγάλη του αγάπη, ταυτόχρονα όμως περνάει και στην Εθνική Αντίσταση ως μέλος του 5ου Επίλεκτου Λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά, και δίνει το παρών σε όλους τους αγώνες για τη λευτεριά και την κοινωνική αλλαγή.

Λοχαγός στον ΕΛΑΣ

Την ίδια εποχή ο Γόδας είναι πλέον λοχαγός του 5ου Επίλεκτου Λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά και λαμβάνει μέρος στις μεγαλύτερες μάχες που γίνονται στον Πειραιά. Πρώτα στη μάχη της Ηλεκτρικής (ΔΕΗ Κερατσινίου σήμερα) και μετά στη μάχη της 7ης Μαρτίου (στη σημερινή οδό Κονδύλη), ο Γόδας δείχνει θάρρος λιονταριού. Όταν μπήκε ο χειμώνας του ’48 στην Κέρκυρα, ο Γόδας είχε καταλάβει ότι το τέλος ήταν κοντά. Στις 19 Νοεμβρίου και ημέρα Κυριακή (κατά τ’ άλλα το έπαιζαν και χριστιανοί οι κρατούντες...) οι φύλακες τον ειδοποίησαν ότι τον ζητούν στη διεύθυνση. Ο Γόδας ζητά την ερυθρόλευκη φανέλα και το άσπρο σορτσάκι και παίρνει

τον δρόμο για την εκτέλεση, στο νησάκι Λαζαρέτο, μπροστά στο λιμάνι της Κέρκυρας…

«Πεθαίνω για την πατρίδα...»

Στο «Ώσπου να ξημερώσει» η περιγραφή είναι τρομακτική: «…Ο ήλιος σκάει πίσω απ’ τα βουνά και δε ξέρεις τι είναι πιο κόκκινο, η φανέλα που φοράει κατάσαρκα ο Νίκος, που οι λευκές λωρίδες της κοκκίνισαν απ’ το αίμα, ή ο ήλιος; Η οικογένεια του Νίκου Γόδα μου μετέφερε τα λόγια του σε κάποιο απ’ τα γράμματά του σε ανύποπτο χρόνο, αφού η εκτέλεση ανακοινωνόταν πάντα στον μελλοθάνατο το τελευταίο βράδυ: Θέλω να ζήσετε καλά. Πεθαίνω για την πατρίδα και τα ιδανικά μου. Αν κάνετε γιο, να του δώσετε τ’ όνομά μου. Κι ο αδελφός του Δημήτρης ονόμασε την κόρη του Νίκη».

Αναματερός Γεννήθηκε το 1910 στην Αθήνα. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο με τα χρώματα του Ηρακλή Αθηνών. Το 1935 πήρε μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Στη διάρκεια της κατοχής προσχώρησε στην αντίσταση και σκοτώθηκε το 1944 στα Εξάρχεια. H ιστορία του Μιχάλη Αναματερού, του ποδοσφαιριστή του Θρύλου μας που σκοτώθηκε στα Δεκεμβριανά το 1944 Δεν ήξερε μεγάλη μπάλα, αλλά πάλευε σαν σκυλί και με το μυαλό του κατάφερνε να διακρίνεται. Κατα την διάρκεια της Μάχης της Αθήνας και των Δεκεμβριανών στις μάχες σε όλη την Αθήνα πήραν μέρος πολλοί επιφανείς αθλητές από διάφορα αθλητικά σωματεία. Δύο από τα πιό γνωστά θύματα των Δεκεμβριανών υπήρξαν οι επιφανείς ποδοσφαιριστές Δημήτρης Αργυρός (Εθνικός) που σκοτώθηκε στις μάχες του Μακρυγιάννη και ο Μιχάλης Αναματερός (ΟΣΦΠ) που σκοτώθηκε στα Εξάρχεια. Κατά την διάρκεια του εμφυλίου στο κολαστήριο της Μακρονήσου, βρέθηκαν αρκετοί ποδοσφαιριστές πολλών γνωστών ομάδων της χώρας. Εκεί ιδρύθηκε η ποδοσφαιρική ομάδα Μακρονήσου. Η ομάδα των εξόριστων της Μακρονήσου έδωσε αρκετά ματς στο νησί ενώ επίσης μεταφέρθηκε και στην Αθήνα για να αγωνιστεί με την ομάδα του Ολυμπιακού. Το ματς έληξε με νίκη της ομάδας της Μακρονήσου 2-1 έναντι του Ολυμπιακού. Οι κρατούμενοι δέχθηκαν τα χειροκροτήματα και των 12000 φιλάθλων, όπως και της ομάδας του ΟΣΦΠ. Το γεγονός εξόργισε όλο το φασιστικό κονκλάβιο της αστικής τάξης της εποχής και με την επιστροφή της ομάδας στο νησί, δόθηκε εντολή για την άμεση διάλυσή της.

ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ

ΔΕΜΕΝΕΟΠΟΥΛΟΣ

θΥΜΑΜΑΙ ΑΚΟ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΑ Κ

άθε θρησκεία σε αυτό τον κόσμο, επιβάλλεται να έχει ένα σημείο αναφοράς. Οι Εβραίοι έχουν το Τείχος των Δακρύων, οι Καθολικοί το Βατικανό, οι Ορθόδοξοι την Αγιά Σοφιά (την αληθινή, όχι αυτή στη φαντασία του γατούλη) και οι ΓΑΥΡΟΙ σαν εμάς, το Γήπεδο Καραϊσκάκη. Πάμε λοιπόν να ξετυλίξουμε το κουβάρι της ιστορίας του τόπου της ασύνορης λατρείας μας... Το ‘’Ποδηλατοδρόμιο’’ Το αρχικό κτίσμα, κατασκευάστηκε το 1895 ως ποδηλατοδρόμιο, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896. Παραχωρήθηκε ως δωρεά στην Επιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων από την εταιρεία σιδηροδρόμων (ιδιοκτήτης του οικοπέδου). Είχε στο έδαφος όχι χορτάρι βέβαια, αλλά καρβουνόσκονη από το εργοστάσιο της τότε ΔΕΗ με αποτέλεσμα μετά από κάθε προπόνηση αθλητών εκεί, να απαιτείται... βιολογικός τους καθαρισμός. Το ποδηλατοδρόμιο άρχισε να χρησιμοποιείται και ως ποδοσφαιρικό γήπεδο τη δεκαετία του 1920. Μετά από 40 χρόνια, το 1960 δηλαδή, ανακαινίστηκε πλήρως και μεταμορφώθηκε σε στάδιο (γήπεδο και στίβος)... Εδώ μας ονόμασαν ΘΡΥΛΟ! Το 1964 το τέως Ποδηλατοδρόμιο ανακατασκευάστηκε κι από τότε άλλαξε και η ονομασία του, σε «Στάδιο Γ. Καραϊσκάκης» προς τιµήν του ήρωα Ελληνα αγωνιστή Γεωργίου Καραϊσκάκη, που σκοτώθηκε πλησίον του γηπέδου κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του

1821... Τα εγκαίνια του σταδίου έγιναν στις 11 Μαρτίου του 1964 και το κόστος του ήταν 20.000.000 δραχμές. Επί σειρά ετών αποτέλεσε το πλέον σύγχρονο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Ελλάδας. Είναι η εποχή που η ομαδάρα του Ολυμπιακού μας σαρώνει τα πρωταθλήματα κάνοντας το απίθανο σερί από το 1954 έως το 1959. Από τότε, όλη η Ελλάδα θα μας προσφωνεί στο εξής ΘΡΥΛΟ... Από την παρακμή, στην εποχή της χρυσής επταετίας Κόκκαλη Τα νεότερα χρόνια της δεκαετίας του ‘80 θα βρουν τον Ολυμπιακό μας ταλανιζόμενο από τις αμαρτωλές ‘’διοικήσεις’’ Κοσκωτά και σία και το στάδιο εγκαταλειμμένο στην τύχη του. Ο πανδαμάτορας χρόνος άφηνε τα σκληρά του σημάδια στο Καραϊσκάκη. Η περιπλάνησή μας από το ΟΑΚΑ στο Ναό μας και τούμπαλιν, δεν γινόταν να κρατήσει άλλο. Ετσι, με προσωπικές ενέργειες του προέδρου μας Σωκράτη Κόκκαλη, το νέο γήπεδο Καραϊσκάκη, κατασκευάστηκε την περίοδο 2003-2004 σε χρόνο ρεκόρ (14 μήνες) και το έργο παραδόθηκε τον Ιούνιο του 2004. Χρησιμοποιήθηκε στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, καθώς διεξήχθησαν αγώνες του τουρνουά ποδοσφαίρου. Ενα στολίδι για τους απανταχού της Γης γαύρους, έδωσε τέλος στη ‘’νομαδική περίοδο’’ του Θρύλου μας. Εχει χωρητικότητα 32.115 θεατών. Διαθέτει 40 σουίτες επισήμων (χωρητικότητας 472 θέσεων), 200 θέσεις δημοσιογράφων, αίθουσα Τύπου 130 θέσεων, 4 αποδυτήρια, προθερμα-

ντήριο, αίθουσες για τηλεοπτικά στούντιο, αίθουσα ελέγχου ντόπινγκ, μουσείο του Ολυμπιακού, εστιατόρια, καφέ, γυμναστήριο, 34 θύρες (φυσικά ΔΕΝ υπάρχει θύρα 13) με 82 περιστροφικές εισόδους, ενσωματωμένο ανιχνευτή μετάλλων, εκδοτήρια εισιτηρίων, κυκλικές ράμπες και ασανσέρ, υπερυψωμένο επίπεδο προσπέλασης στις κερκίδες, στέγαστρο, αποτελούμενο από 75 λευκά πάνελ, με ενσωματωμένο φωτισμό προδιαγραφών ΟΥΕΦΑ, πρόσβαση για άτομα με ειδικές ανάγκες, σύνδεση με ράμπα μήκους 60 μέτρων με τον σταθμό Νέου Φαλήρου του Μετρό, καταστήματα έκτασης 6.500 m², 2 VIP εστιατόρια 1.000 m² κάτω από τις σουίτες, σαλόνι - μπαρ VIP, Champions Club, 11 αναψυκτήρια, χώρο στάθμευσης για 2.500 αυτοκίνητα, 24 μονάδες υγιεινής (και για άτομα με ειδικές ανάγκες), ενώ ο χρόνος εκκένωσης των κερκίδων υπολογίζεται στα 7 λεπτά. Στο «πέταλο» που βρίσκεται από την πλευρά της Πειραιώς, με τη χρήση μαύρων καθισμάτων αντί ερυθρών, έχει σχηματιστεί στην εξέδρα - σαν «ψηφιδωτό» - ο αριθμός 7 εις μνήμην του τραγικού περιστατικού της Θύρας 7 που έγινε στις 8 Φεβρουαρίου 1981. Για τον ίδιο λόγο έχει δημιουργηθεί νέο μνημείο στην ανατολική πλευρά του γηπέδου με μαρμάρινη πλάκα, στην οποία αναγράφονται τα ονόματα των 21 θυμάτων της Θύρας 7. Το παλαιό μνημείο της θύρας 7 εξακολουθεί να υπάρχει στην ομώνυμη πλατεία που βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του σταδίου...

ΔΕΜΕΝΕΟΠΟΥΛΟΣ

ΟΜΑ ΑΚΙ...

The Redemption Magazine

ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Το σημείο αναφ και οι ισχυροί ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ Μιχάλης Μανούσκος Θανάσης Μέρμηγκας Τάκης Ζάκκας Μιχάλης Μανούσκος Τάκης Μπαρμπαρέσος Γιώργος Ανδριανόπουλος Κώστας Μπουζάκης Τάσος Οικονόμου Ευτύχιος Γκούμας Αριστείδης Σκυλίτσης Δημήτρης Βαρδάνης Νίκος Γουλανδρής Περικλής Λαναράς Κώστας Θανόπουλος Ηρακλής Τσιτσαλής Βασίλης Ανδριανόπουλος Ιάκωβος Ρούσσος Κώστας Θανόπουλος Κώστας Κανάρης Λεωνίδας Θεοδωρακάκης Πέτρος Κόκκαλης Γιάννης Συγγελίδης Λεωνίδας Θεοδωρακάκης Μιχάλης Κουντούρης ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΗΣ ΠΑΕ Σταύρος Νταϊφάς Νίκος Ευθυμίου Σταύρος Νταϊφάς Γιώργος Κοσκωτάς Αργύρης Σαλιαρέλης Γιώργος Μπανασάκης Σταύρος Νταϊφάς Σωκράτης Κόκκαλης Βαγγέλης Μαρινάκης ΠΡΟΕΔΡΟΙ ΤΗΣ ΚΑΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Σωκράτης Κόκκαλης Λεωνίδας Θεοδωρακάκης Κόκκαλης, ΑγγελόπουλοΙ Παναγιώτης, Γιώργος Αγγελόπουλος

ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ 1925-28 1929-31 1931 1937-39, 1945-50 1946 1954-67 1968-69 1969-70 1970-71 1971 1971 1971-75 1975-76 1976-77 1977-79 1979-81 1981-85 1985-87 1987-90 1990-2008 2008 2008-10 2010-11 2011ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ 1979-85 1986 1986-87 1987-88 1989-91 1991-92 1992-93 1993-2010 2010ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ 1991-2004 2005 2005-09 2009-

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡ

Ολυμπιακός είναι κίνημα. Ίσως η Λίβερπουλ είναι ένας άλλος τέτοιος σύλλογος». Αυτή η δήλωση ανήκει σε σοβαρό προπονητή, από τους κορυφαίους Έλληνες σε όλα τα σπορ. Είναι ένα μέσο για να αντιληφθεί κάποιος πόση πυκνότητα διαθέτει στα εσώτερά του ο σύλλογος και τη είναι η ευθύνη που έχουν οι ιθύνοντές του. Πόσω μάλλον οι πρόεδροι της ομάδας. Ο συγκεκριμένος σύλλογος είναι κίνημα επειδή δεν είναι προσωποπαγές. Ακόμα και στους μοντέρνους καιρούς, που οι πρόεδροι τείνουν να φτάνουν, σε δημοτικότητα, τους αληθινούς πρωταγωνιστές, δηλαδή τους παίκτες, ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα του λαού του. Σε μία μεταφορά παράδοξη, ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι για την ομάδα ό,τι ο Τσάβες για τη Βενεζουέλα και ο Κάστρο για την Κούβα. Είναι ο ίδιος ο ηγέτης του συλλόγου, όλα τα χρόνια της ιστορίας του. Ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που δημιουργήθηκε σε ταβέρνα, με μουσική και κρασί, με τραγούδια λαϊκά και αυτό αποτυπώνεται στο γονιδιακό σπείρωμά του συλλόγου σε κάθε ευκαιρία. Είναι το παιδί του έρωτα και μπορεί τώρα, με την πίεση της νίκης, αυτό να μη φαίνεται, όμως ισχύει. Η επιστροφή στις ρίζες δεν είναι απλώς αναγκαιότητα, αλλά αναπόφευκτο. Ο Ολυμπιακός έχει το δικό του σημείο αναφοράς στη διοίκηση της ομάδας. Ο Νίκος Γουλανδρής, που ήταν πρόεδρος από τον Δεκέμβριο του 1971 έως τον Δεκέμβριο του 1975 αποτελεί αναγκαστικά το μέτρο σύγκρισης, καθώς ήταν ο πρώτος που έβαλε τον κόσμο στη διαδικασία των εκλογών. Ο Ανδριώτης εφοπλιστής ήταν εκείνος που έβαλε τους φίλους της ομάδας στο παιχνίδι, κάνοντάς τους μέλη και προσθέτοντας το λαϊκό έρεισμα σε μία διαδικάσια που έπρεπε να είναι διαφάνειας. Ο Γουλανδρής ήταν ο πρώτος αληθινά σύγχρονος πρόεδρος στην ιστορία του Ολυμπιακού. Μέχρι το 1979 οι πρόεδροι της ομάδας ήταν και στον Ερασιτέχνη, παρ’ όλα αυτά από το 1979 και έπειτα, που το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό, το συγκεκριμέ-

νο τμήμα του οργανισ Ανώνυμη Εταιρεία. Άλ Ολυμπιακού και άλλο στην περίπτωση εκείν ρος Νταϊφάς. Από το 1 μπάσκετ. Ο Σωκράτης στην ιστορία της ΚΑΕ ταυτοχρόνως στην ΠΑ χρόνων, δηλαδή από τ περιόδου 2004-05 ο Λε ΚΑΕ Ολυμπιακός. Ο νυ ήταν επίσης σε δύο πρ μπιακού και αυτόν της ναι ο μακροβιότερος π 1990 έως το 2008 ήτα είναι και ένα από τα τρ τους Αθάνατους, οι οπ της ίδρυσης του συλλό θανάτου. Μαζί με τον και ο Σάββας Θεοδωρίδ στην ιστορία του Ολυμ νατοι που ζουν. ΟΙ ΜΕΓ Ασφαλώς ο πρώτος π κού, Μιχάλης Μανούσκ Καμπέρο), είναι μία απ για τον σύλλογο. Μάλι εδρος του Ολυμπιακού 1967 ήταν η εποχή του τα 33 ιδρυτικά μέλη κα τη δικτατορία. Μέχρι τ σιζε τους προέδρους το 4 χρόνια και όταν ο Ντ πρόεδρός του συλλόγ ο «Κελεμές». Το 1990 τον σύλλογο και το 19

φοράς άνδρες

ΡΙΟΥ

σμού μετατράπηκε σε Ποδοσφαιρική λλος, λοιπόν, ήταν ο πρόεδρος του ος ο πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός, νης της χρονιάς, έως το 1985, ο Σταύ1991 και έπειτα, το ίδιο έγινε και στο ς Κόκκαλης ήταν ο πρώτος πρόεδρος Ε Ολυμπιακός και ο μόνος που ήταν ΑΕ και στην ΚΑΕ, σε ένα διάστημα 11 το 1993 έως το 2004. Έως τη λήξη της εωνίδας Θεοδωρακάκης ανέλαβε την υν επίτιμος πρόεδρος του Ερασιτέχνη ροεδρικούς θώκους, εκείνον του Ολυς ΚΑΕ. Ο Θεοδωρακάκης, μάλιστα, είπρόεδρος στην ιστορία, καθώς από το αν ο επικεφαλής του Ερασιτέχνη, ενώ ρία μεγαλύτερα ζώντα μέλη, δηλαδή ποίοι αναφέρθηκαν στο καταστατικό όγου και άλλαζαν μόνο σε περίπτωση Θεοδωρακάκη, ο Μήτσος Καρελίδης δης (που έγινε τακτικό μέλος, το μόνο μπιακού) είναι οι τρεις τελευταίοι ΑθάΓΑΛΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ Η ΝΥΝ ΔΙΟΙΚΗΣΗ πρόεδρος στην ιστορία του Ολυμπιακος (που τον ίδρυσε μαζί με τον Νότη πό τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες ιστα, πέθανε 107 ετών και ήταν πρόύ ως τα 105 του! Από το 1954 έως το υ Γιώργου Ανδριανόπουλου, ενός από αι η μακρά θητεία του διακόπηκε από τον Γουλανδρή η κυβέρνηση αποφάτου Ολυμπιακού. Ο Γουλανδρής έμεινε ταϊφάς ανέλαβε την ΠΑΕ Ολυμπιακός, γου ήταν ο Βασίλης Ανδριανόπουλος, ανέλαβε ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης 993 ο Σωκράτης Κόκκαλης την ΠΑΕ.

Πριν από εκείνον το ποδοσφαιρικό τμήμα κακόπεσε, όχι τόσο στην περίπτωση του Γιώργου Κοσκωτά, ο οποίος είχε ήδη δώσει τρελά εκατομμύρια για να κάνει τον σύλλογο μεγάλο και θα έδινε ακόμα περισσότερα, αν δεν μπλεκόταν στην εκδοτική κόντρα (καθώς οι «24 Ώρες» ήταν η πιο εντυπωσιακή ελληνική εφημερίδα όλων των εποχών), όσο στου Αργύρη Σαλιαρέλη, ο οποίος διοίκησε για 2 ταραχώδη έτη. Πριν τον Κόκκαλη ανέλαβε ο Σταύρος Νταϊφάς ως λύση που θα έδινε τέλος στις αναταραχές. Στις 18 Ιουνίου του 2010 ο Κόκκαλης έφθασε σε συμφωνία με τον Βαγγέλη Μαρινάκη, ο οποίος έγινε ο ισχυρός άνδρας της ΠΑΕ αφού οι μετοχές του έφθασαν στο ποσοστό της τάξης του 67%. Ο Μαρινάκης ανέλαβε εξ ολοκλήρου στις αρχές του 2011, αφού μέχρι τα τέλη του 2010 ο Κόκκαλης ήταν τυπικά πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομάδας. Ήδη, ο Μαρινάκης είναι ο δεύτερος μακροβιότερος πρόεδρος στην ιστορία της ΠΑΕ Ολυμπιακός και ο πέμπτος συνολικά, πίσω μόνο από τους Θεοδωρακάκη, Κόκκαλη, Γιώργο Ανδριανόπουλο, αλλά και τους αδελφούς Αγγελόπουλους. Σε ό,τι αφορά τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό (δηλαδή τον σύλλογο), πρόεδρος πλέον είναι ο Μιχάλης Κουντούρης, ο οποίος την 1η Ιουλίου του 2015 θα συμπληρώσει 4 χρόνια θητείας, με δικαίωμα διοίκησης για ακόμα 2,5 χρόνια. Διοικητικά, αυτήν τη στιγμή, ο Ολυμπιακός είναι σε σπουδαίο στάδιο. Δεν προσπαθεί να επιβιώσει, όπως σε αρκετές περιπτώσεις (ειδικά μετά του Γουλανδρή και της επταετίας από το 1986 έως το 1992) σε ΠΑΕ και Ερασιτέχνη. Αντιθέτως, παρά το... απεριόριστον των επιθυμιών των οπαδών της ομάδας, κάνει επενδύσεις σε όλα τα σπορ και διάγει μία εποχή που είναι σχεδόν αντίθετη με την Ελλάδα της Κρίσης. Αν ο Κόκκαλης έφερε την ποδοσφαιρική ομάδα στο στάδιο των πρωταθλημάτων, ο Μαρινάκης κρατάει με ασφάλεια και άνεση τη δάδα που του παραδόθηκε το 2010, επί των ημερών του ο σύλλογος έγινε ευρωπαϊκό μέγεθος που κάθε χρόνο έχει αξιοπρόσεκτη παρουσία στις διεθνείς διασυλλογικές διοργανωσεις, και παρά

τις διαφωνίες (οι οποίες όση λογική έχουν, τόσο παράλογες είναι, από ανθρώπους που είναι σαφές ότι δεν θυμούνται τα πέτρινα χρόνια, νομίζοντας ότι η απόσταση για να φθάσει ο σύλλογος σε αυτά είναι μεγαλύτερη από ό,τι στην πραγματικότητα), το διοικητικό έργο του σαφώς θα μνημονεύεται, μαζί με εκείνο του Γουλανδρή αλλά και του προκατόχου του. ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΩΝ Για να μπει στην ΠΑΕ Ολυμπιακός, ο Σωκράτης Κόκκαλης έπρεπε, πρωτίστως, να μπει στην ΚΑΕ. Το 1991 έγινε αυτό και δύο χρόνια αργότερα ο Ολυμπιακός πανηγύρισε το πρωτάθλημα, ένα από τα 5 στη σειρά. Μετά το 1997, που η ποδοσφαιρική ομάδα κατέκτησε το πρωτάθλημα, οι υποχρεώσεις στην ΠΑΕ αυξήθηκαν κλιμακωτά, με αποτέλεσμα να πρέπει να αφήσει στην άκρη την ΚΑΕ. Από το 2004, δε, που ο Ολυμπιακός επέστρεψε στο Καραϊσκάκη, δεν του έμενε καθόλου χρόνος, οπότε έκανε ένα διάλειμμα μισού χρόνου από την ΚΑΕ, αφήνοντας στο πόδι του τον Λεωνίδα Θεοδωρακάκη. Το καλοκαίρι του 2005 εμφανίστηκαν δύο πολύ σοβαροί επιχειρηματίες, ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος, οι οποίοι άρχισαν να ενισχύουν την ΚΑΕ και ουσιαστικά υπήρξαν συνεργάτες του Κόκκαλη στη διοίκηση της ομάδας. Αυτή η τετραετία, μέχρι να αναλάβουν μόνοι τους επισήμως, ήταν η απόδειξη της ανιδιοτελούς αγάπης τους για το μπασκετικό τμήμα του Ολυμπιακού, ενώ στην πενταετία τους στη διοίκηση το τμήμα έχει ζήσει πιένες, με 4 παρουσίες σε Final 4 της Ευρωλίγκας σε διάστημα έξι ετών. Ο Ολυμπιακός είναι το πιο μεγάλο ελληνικό καράβι και η προεδρία του είναι μία δύσκολη υπόθεση. Ο κόσμος της ομάδας είναι, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, πιο απαιτητικός από ό,τι πρέπει, αλλά επειδή πρόκειται για έναν σύλλογο τόσο σπουδαίο, που η μεγαλειότητά του (και αυτός ο όρος δεν ενέχει υπερβολή) υποτιμάται ακόμα και αν βάλεις το σύνολο των τίτλων. Είναι το ελληνικό αθλητικό ισοδύναμο του Βατικανού, αλλά οι πιστοί του ζουν και αναπνέουν για μία θορυβώδη θρησκεία, που τους προσφέρει στιγμές οι οποίες επηρεάζουν τη ζωή τους.

Φάνης Βέλγιο: «Ολυμπιακός σημαίνει πάθος. Σε πωρώνει, σε στεναχωρεί, σε κάνει να ονειρεύεσαι αλλά και να κλαις, σε κάνει περήφανο. Ο Ολυμπιακός καθόριζε πάντα σε μεγάλο βαθμό τα πιο έντονα συναισθήματά μου. Ομως γι αυτά τα συναισθήματα ζούμε. Αλλιώς ποιος είναι ο λόγος για να ζω χωρίς τον Ολυμπιακό;»

Αχιλλέας Σταύρου: «Ολυμπιακός, η μοναδική ομάδα στον κόσμο που ονομάστηκε ΘΡΥΛΟΣ!»

Θυρα κος ε του π φανέλ ιστορ στο κο

Κωνσταντίνος Θλιβερός New Jersey: «Ο Ολυμπιακός για εμένα είναι η πρώτη σκέψη στο μυαλό μου όταν ξυπνάω και η τελευταία πριν κοιμηθώ.»

ΘΥΡΑ-7- ΜΟΝΑΧΟΥ: «Τελικά ο Ολυμπιακός είναι τα πάντα! Ο πατέρας που πάει με τον γιο στο Καραϊσκάκη, η Κυριακή που είναι μέρα αφιερωμένη στον Θρύλο με τις ιεροτελεστίες, οι γειτονιές με τους συνδέσμους και τις παρέες, τα ταξίδια και οι εκδρομές, είναι οι καλές και οι άσχημες στιγμές, είναι μια ζωή βασισμένη σε έναν κώδικα, αυτόν του τιμάω τα παντελόνια μου, είναι η ίδια η ζωή ο Ολυμπιακός αδερφέ! Είναι οι πανηγυρισμοί στο παλιό Καραϊσκάκη με τα καπνογόνα να σκεπάζουν τα πάντα και μέσα από τον καπνό οι τρελοί να σκαρφαλώνουν στα σύρματα μέχρι την κορυφή χωρίς αίσθηση φόβου! Είναι το χαμόγελο που είχαμε παλιά όταν πηγαίναμε γήπεδο, αλλά ακόμα και στα δύσκολα εκτός έδρας γελούσαμε φίλε, ήταν χαρά, ήταν Αγάπη αγνή!

Don basketblog: «Ο Ολυμπιακό είναι η πιο όμορφη στιγμή τη ημέρας, της σεζόν, της ζωής μα Ολυμπιακός είναι ο,τι πιο αγνό αμόλυντο και καθαρό συναίσθη μα θα νιώσεις ΠΟΤΕ σου. Ολυμπ ακός είναι η τρέλα.

Αποστόλης Ζεντέφης Αίγιο: « Αγάπη, πάθος, τρέλα κάποιες φορές, συγκίνηση πολλές φορές, λιμάνι – βαπόρια – περηφάνια - καθαρές κουβέντες - λεβεντιά. Επίσης απλότητα κόσμου, λαϊκά πράγματα – ωραία - αληθινά κ βέβαια δέος λόγω του μεγαλείου του συλλόγου. «

Ιω τα σ γι κ ό να κ β το π η

7 Ολλανδιας: «Ολυμπιαειναι μια ομάδα συμβολο παγκοσμιου αθλητισμου με λα ματωμενη και βαρια σαν ρία! Αποτελει αναποσπαομματι της ζωης μας.»

ός ης ας. ό, ηπι-

ΘΥΡΑ-7- Dubai: «Ολυμπιακός σημαίνει...... δεν υπάρχουν λόγια που περιγράφουν τι σημαίνει Ολυμπιακός, μόνο συναισθήματα....!!»

ΘΥΡΑ-7 ΛΟΝΔΙΝΟΥ: «Για εμάς εδώ στο εξωτερικό, ο Ολυμπιακός είναι τρόπος ζωής. Είναι τα ταξίδια μας. Είναι η ανυπομονησία για την κλήρωση και τα ταξίδια του Champions League, μέχρι και τα ταξίδια για τον Ερασιτέχνη. Είναι οι δικαιολογίες που θα πούμε στη δουλειά για να φύγουμε νωρίτερα, ώστε να είμαστε στην ώρα μας στον σύνδεσμο για να δούμε τα παιχνίδια. Μα πάνω από όλα είναι η παρέα μας. Η παρέα που την ενώνει το πιο ισχυρό στοιχείο, η ΙΔΕΑ του Ολυμπιακού μας. ΖΗΤΩ Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΜΑΣ.»

ωάννα Μύκονος: «Ο Ολυμπιακός είναι η ιστορία του, α αδικοχαμένα αδέρφια μας, οι πιο δυνατές αναμνήσεις μας, το χτυποκάρδι μέχρι να νικήσουμε, η πίκρα ια την κάθε ήττα, τα ξενύχτια πριν από κάθε σημαντικό αγώνα, η αγωνία για την πρόκριση, η περηφάνια ότι ανήκουμε στον μεγαλύτερο σύλλογο, η απαίτηση α πετυχαίνει όλο και περισσότερα, η ανατριχίλα σε κάθε σύνθημα, οι ατέλειωτες ώρες σε ταξίδια για να βρεθούμε στο πλευρό του, η ανιδιοτελής λατρεία για ον δαφνοστεφανωμένο κ τη φανέλα που ξεπερνάει πρόσωπα και καταστάσεις ... Ο Ολυμπιακός δεν είναι η ομάδα μας. Είναι η ιδεολογία μας.»

Αλέξης Αλεξανδρής: «Ολυμπιακός για μένα σημαίνει το πιο όμορφο ταξίδι που μέσα από αυτό, ένιωσα την υπερηφάνεια σε όλο της το μεγαλείο.»

Αγγελος Βουκελάτος: «Ο θρύλος είναι η ζωή μου! Μεγάλωσα με αυτόν και θα πεθάνω με αυτόν.»

Tasos Kal Πειραιάς: «Ο Ολυμπιακός είναι κάτι παραπάνω από μία απλή ομάδα. Είναι τρόπος ζωής. Είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ξυπνάω και το τελευταίο πράγμα που σκέφτομαι πριν πέσω για ύπνο. Για τον Ολυμπιακό έχω κάνει τις μεγαλύτερες θυσίες. Εχω αφήσει το σχολείο, την δουλειά, την κοπέλα μου, απλά για να είμαι στο πλευρό του, σε οποιοδήποτε άθλημα.»

PESETERO

The Redemption Magazine

Αυτό σημαίνει

Ολυμπιακός ΓΡΑΦΕΙ Ο PESETERO

τις 10 Μαρτίου 1925 ιδρύθηκε ο Ολυμπιακός Πειραιώς, αυτή η υπέροχη ιδέα, αυτό το γλυκό μαρτύριο που μπήκε στο αίμα μας από μικρά παιδιά και συνεχίζει να μας χαρίζει χαρές αλλά και στεναχώριες, με τις χαρές πάντως να έχουν την μερίδα του λέοντος. Ο σύλλογος προήλθε από την συγχώνευση του Πειραϊκού Συνδέσμου με την Πειραϊκή Ένωση, σωματεία που είχαν ιδρυθεί στα τέλη του 19ου αιώνα - αρχές του 20ου. Εμείς πάντως σηματοδοτούμε ως ημέρα ίδρυσης την 10/03/1925, τότε που η ομάδα πήρε το όνομα «Ολυμπιακός», αλλιώς θα μπορούσαμε εύκολα να λέμε οτι ιδρυθήκαμε το 1800κάτι όταν ήμασταν ακόμα ιδέα στο μυαλό των ιδρυτών, όπως κάνουν οι αιώνιοι ψεύτες και διαστρεβλωτές της ιστορίας. Τα «βαφτίσια» έκανε ο Νότης Καμπέρος, που διετέλεσε και ως πρώτος αντιπρόεδρός του συλλόγου, ενώ ο Μιχάλης Μανούσκος πρόσθεσε το «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» και ο τίτλος ψηφίστηκε ομόφωνα. Το όνομα του νέου συλλόγου επιλέχθηκε ώστε να υποδηλώνει το πάθος, την αθλητική ισχύ, την ευγενή άμιλλα, τη δίκαιη νίκη, έννοιες που περικλείονται στο Ολυμπιακό ιδεώδες. Δεν θα σας κουράσω όμως με αυτά, υπάρχει άλλωστε πλούσια ύλη στο περιοδικό αλλά και σε όλα τα sites

αναφορικά με το ιστορικό ίδρυσης του Θρύλου. Θα προσπαθήσω να περιγράψω με δικά μου λόγια, με εικόνες που έχω στο μυαλό τι είναι ο Ολυμπιακός για εμένα... Ολυμπιακός είναι η πρώτη γεύση, η μοναδική γεύση από Καραϊσκάκη. Η πρώτη φορά που πηγαίνεις στο γήπεδο, όχι 5 και 6 χρονών που δεν θυμάσαι τίποτα, αλλά η πρώτη φορά που αντιλαμβάνεσαι, που μαγεύεσαι, που μαθαίνεις να λατρεύεις την ερυθρόλευκη, που θυμάσαι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Την ομάδα να μπαίνει στο γήπεδο, τον κόσμο να αποθεώνει, το γήπεδο να σείεται... και την απερίγραπτη ηδονή τη στιγμή που η ομάδα σκοράρει και όλοι γίνονται ένα κουβάρι. Ολυμπιακός είναι οι ιστορίες που σου αφηγούνται «οι μεγάλοι» όταν είσαι μικρός. Τα μαγικά του Θανάση Μπέμπη, η αυτοθυσία του Ανδρέα Μουράτη, οι ντρίμπλες του Ηλία Υφαντή, το ακατάπαυστο σφυροκόπημα των αντιπάλων από τον μεγάλο Γιώργο Σιδέρη. Ο «έμπαινε» Γιούτσος με τις μπούκες του, ο Κώστας Πολυχρονίου που έσβησε τον Πελέ, ο ανίκητος στις προσωπικές μονομαχίες Μπάμπης Κοτρίδης, ο μεγάλος αρχηγός Ηλίας Ρωσίδης, ο μεγάλος τεχνίτης Βασίλης Μποτίνος, ένα σωρό ονόματα και τεράστιες προσωπικότητες. Ολυμπιακός είναι οι ιστορίες για τα χρόνια του αείμνηστου Νί-

ς κου Γουλανδρή. Με τους παικταράδες, με το χρήμα να ρέει και την ομάδα να σπάει τα ρεκόρ το ενα μετά το άλλο. Με ένα σωρό ονόματα που έγραψαν ιστορία. Και τη μεγάλη πίκρα που έμεινε από την αποχώρηση του Γουλανδρή, τόσο στον κόσμο όσο και στον ίδιο. Με το ερωτηματικό «τι θα γινόταν αν έμενε τότε ο Γουλανδρής» να στοιχειώνει τα όνειρα μας ακόμη. Ολυμπιακός είναι η θυσία των παιδιών στο έγκλημα της Θύρας 7. Ένα Κυριακάτικο απόγευμα που θα έπρεπε να ήταν η απόλυτη ονείρωξη, έμελλε να γίνει η απόλυτη τραγωδία. Και να γραφτεί για πάντα στην ιστορία του Ολυμπιακού, να μνημονεύεται με πόνο και πίκρα. Ολυμπιακός είναι τα ψαλιδάκια και οι γκολάρες του μεγάλου Νίκου Αναστόπουλου. Η γκολάρα του Λάγιος Ντέταρι στο 3-0 με τον Εθνικό, που έπαιζε κορόϊδο όλη την άμυνα του Εθνικού. Ολυμπιακός είναι η ατμόσφαιρα στο Καραϊσκάκη στον αγώνα με την Φιρστ Βιέννα, με τους Αυστριακούς που έκαναν ζέσταμα να έχουν σταματήσει και να έχουν κολλήσει κοιτάζοντας τις εξέδρες. Ολυμπιακός είναι η γκολάρα του Χέρμπερτ Νόϊμαν στο 1-0 του Καραϊσκάκη με τον Απόλλωνα Αθηνών, Ολυμπιακός είναι οι τεσσάρες και οι εξάρες σε Παναθηναϊκό, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Ολυμπιακός είναι η επιβίωση στα πέτρινα χρόνια και η αναγέν-

νηση της ομάδας από τις στάχτες της. Ολυμπιακός είναι η αυτοκρατορία που έχτισε ο Σωκράτης Κόκκαλης σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, Ολυμπιακός είναι ο πανηγυρισμός του Γιώργου Βαΐτση στο Μονακό και η πρόκριση. Ολυμπιακός είναι τα αποτελέσματα στο Champions League και η εδραίωση της ομάδας στην ελιτ του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ολυμπιακός είναι η πλήρης επικράτηση επί των αντιπάλων, το γιγάντωμα αυτής της ιδέας την ώρα που οι άλλοι όσο πάνε και μικραίνουν. Ολυμπιακός είναι όλα τα τμήματα που δοξάζουν την ιδέα αυτή... Βόλει, πόλο - με σπουδαίες επιτυχίες και τα δύο, κολύμβηση, όλα τα αθλήματα του Ερασιτέχνη. Ο Ολυμπιακός είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια ανώνυμη ποδοσφαιρική εταιρεία. Πολύ περισσότερο από ένας οργανισμός με ιεραρχία, διοικητικό σχήμα, οργανογράμματα και λοιπά «εταιρικά». Ο Ολυμπιακός είμαστε (και) εμείς. Ανοίξτε τα μάτια σας, ανοίξτε τα αυτιά σας, διαβάστε, δείτε, ακούστε και φτιάξτε τις δικές σας εικόνες, χτίστε τις δικές σας αναμνήσεις. Μην επηρεάζεστε από αυτά που σας σερβίρουν. Φτιάξτε τον Ολυμπιακό στο μυαλό σας και στην καρδιά σας όπως πρέπει. Όπως του αξίζει: Όχι απλά σαν μια ομάδα, αλλά σαν ένα κομμάτι σας. Γιατί αυτό ακριβώς σημαίνει ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.

ΟΙ ΛΕΒΕΝΤΕΣ Τ ΠΟΡΤΟ-ΛΕΟΝΕ ΑΙΧΜΗΡΗ

έκα έτη πριν από την συμπλήρωση ενός αιώνα γενεθλίων του μεγαλύτερου αθλητικού οργανισμού της χώρας, του Ολυμπιακού Πειραιώς, το να συλλέξεις από την 90ετία του τα πιο «κομβικά» πρόσωπα που τον οδήγησαν στην κορωνίδα της δόξας του, είναι σπαζοκεφαλιά. Οταν οι ανάδοχοι του ονόματός του, Καμπέρος και Μανούσκος, έβαζαν την πινελιά τους στην ίδρυση ενός αθλητικού τιτάνα αναντίρρητα, δεν προσέμεναν τι απήχηση θα είχε η σύλληψη της πρωτοβουλίας τους ως τα πέρατα της υδρογείου σφαίρας. Mε περίσσεια ταπεινότητα προς όλους όσους συνέβαλαν στην εξάπλωση της «ερυθρόλευκης» ιδέας, επιλέξαμε πέντε προσωπικότητες.

Ο ιθύνων νους ενός Θρύλου

Θανάσης Μπέμπης: Θυμάμαι κάποτε ρώτησα τον γαλουχημένο ποδοσφαιρικά την «χρυσή» δεκαετία του Ολυμπιακού μας (1950) πατέρα μου, να μου ονοματίσει ποιος υπήρξε ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που αντίκρισε δια ζώσης. Χωρίς πολύ σκέψη μου απεύθυνε: ο Μπέμπης. Ο «Πινόκιο» του Ο.Σ.Φ.Π, μπορεί να μην είχε πατέρα του τον Τζεπέτο, αλλά σίγουρα κάποιος ξυλουργός θα είχε φιλοτεχνήσει την απαράμιλλη καλλιτεχνική ευφυΐα που απόρρεε από τα «φιλντισένια» του κανιά. Αποτέλεσε ως «βραχύσωμος» μέσος, τον προπομπό του επιτελικού οργανωτή πίσω από την θέση του φορ, διαθέτοντας οξυδέρκεια και διορατικότητα όσο ελάχιστοι στο πέρασμα τους από αυτή την θέση - εξού και ένα άλλο παρανόμι που τον συντρόφευε, αυτό του «εγκέφαλου». Χαρακτηριστικότερα των προσόντων του, η με ακρίβεια μοιρογνωμονίου πάσα του και η θανατηφόρα ντρίμπλα του. «Κρέμασε» τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια στην δεκάχρονη διαδρομή του με τον «δαφνοστεφανωμένο», έχοντας στις αποσκευές του 6 πρωταθλήματα και 8 κύπελλα.

Ο «ψαλιδοπόδης»

Νίκος Αναστόπουλος: Ο Αναστό, μπαίνει στο κάδρο των κορυφαίων μόνο και μόνο

ΘΡΥΛΟΙ ΤΟΥ ΘΡΥΛΟΥ

για τον ζήλο και το «αντάρτικο» που όρθωσε προκειμένου να πάρει μεταγραφή, στην ομάδα της καρδιάς του. Ηταν οι εποχές που ο Πανιώνιος αγόταν από το «άρμα» του βαρδινογιαννισμού και η διοίκησή του κλωτσούσε στο να προβάρει τα «ερυθρόλευκα». Κάπου εκεί ο «μουστάκιας» σήκωσε μπαϊράκι απέχοντας επί τριμήνου από τις προπονήσεις, ωσότου κατοικοεδρεύσει με το ζόρι στο λιμάνι. Μπορούσε να βρει δίχτυα με κάθε πιθανό τρόπο, αλλά στις οπαδικές συνειδήσεις καταγράφηκε ως ο μετρ των ψαλιδιών. Αμέτρητες οι γκολάρες του, που με αναποδογυριστά σουτ κεραυνοβολούσε τις αντίπαλες εστίες. Το 1982-83 αναδείχθηκε τρίτος σκόρερ στην Ευρώπη, παίρνοντας το χάλκινο παπούτσι -29 γκολ- ενώ παραμένει ακόμη στις μέρες μας, ο πρώτος «κανονιέρης» στην ιστορία της Εθνικής Ελλάδος (75συμ/29γκ).

Kαθαρόαιμο χωρίς χαίτη

Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς: Δεν θα ήταν υπερβολή η ποδοσφαιρική του ταχύτητα και επιτάχυνση, να προσομοιωθεί με εκείνη ενός αλόγου που ξεπετιέται από το πορτάκι της εκκινήσεως του, κατά την έναρξη μιας ιπποδρομίας. Με το κορμί του λαμπάδα, όργωνε την αριστερή πλευρά από τη σέντρα και μπροστά καλπάζοντας, με τον τεράστιο διασκελισμό του. Εξαίρετος δημιουργός όσο και σκόρερ, αν και ακραίος χαφ. Η καριέρα του εκτινάχθηκε βασισμένη στο τρίπτυχο της ποιότητας – προσφοράς - ήθους και ο Σέρβος έχει καταγραφεί στα «ερυθρόλευκα» κιτάπια, ως ο μεγαλύτερος ξένος όλων των εποχών. Πρώτος μη Ελληνας σε συμμετοχές όσο και τέρματα στον εντεύθεν χώρο (344συμ/156γκ), πρώτος ποδοσφαιριστής που έχει στη συλλογή του τον ασύλληπτο αριθμό των 12 πρωταθλημάτων!!! Μοιράζεται επιπλέον την πρώτη θέση με τον Μήτρογλου, στην κορυφή των «μπομπέρ» μας για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Veni, vidi, vici

Ντέιβιντ Ρίβερς: Στο άκουσμα της απόκτησης του από την άσημη γαλλική Αντίμπ, ο γαύρος είχε πάθει συσπάσεις μουδιά-

σματος. Από την πρώτη χρονιά βέβαια, η απάντηση δόθηκε ηχηρά στο γήπεδο με το έπος των +35 πόντων, απέναντι στον «πρωταθλητή Ευρώπης», Πάο. Ο Αμερικανός, έμελε να αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο στην μυθική χρονιά του 1997, με τον Θρύλο του Ιβκοβιτς να γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που πετυχαίνει το έπος του «triple-crown». Τα ρωμαϊκά όργιά του στο Παλαέουρ, ακόμη δεν έχουν ξεφτίσει από τις μνήμες μας. Η παράσταση του «χείμαρρου» Ντέιβιντ, ήταν ό,τι πιο κοντινό έχει παρουσιαστεί στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του Γκάλη. Ενας και μόνο παίκτης, να «σμπαραλιάζει» κυριολεκτικά τις αντίπαλες άμυνες, παρασύροντας το σύνολο στον δικό του φρενήρη ρυθμό με το χειρόφρενο λυτό και τα φρένα διαλυμένα. Σε έναν αγώνα Ευρωλίγκας, είχε καταπιεί σε 3’’ τα 28 μέτρα μήκος του παρκέ σημειώνοντας καλάθι!

Στα χνάρια του Κούκοτς

Βασίλης Σπανούλης: Ο μοναδικός εν ενεργεία αθλητής που καταλαμβάνει θέση στο αφιέρωμα. Δικαιωματικά. Τι κ αν η γραφίδα των κατορθωμάτων του συνεχίζει να καταγράφει αδιάκοπα, ο «kill-Bill» ανήκει ήδη στη χρυσή βίβλο της καλαθοσφαίρισης. Η αρπαγή του από τον «αιώνιο», ξεπέρασε ως καίριο χτύπημα ακόμη και εκείνη του Πάσπαλι - αντίστροφη πορεία. Υπήρξε η κίνηση ρουά-ματ των Αφών, που άλλαξε παντελώς τον ρου του μπασκετικού χάρτη ακόμη και εκτός ελληνικών ορίων. Με τον «Μπίλαρο» στην ατμομηχανή του, ο Ολυμπιακός έφτασε δις στη σειρά στην κορυφή του ευρωπαϊκού Εβερεστ, σε δυο τελικούς όπου σημάδεψαν ιστορικά τα F4. Γυρνώντας από το πουθενά!!! Ο μεγαλύτερος γκαρντ της τελευταίας 15ετίας της Γηραιάς Ηπείρου έχει ισοφαρίσει το ρεκόρ του τρομερού Τόνι Κούκοτς, με ισάριθμες ανακηρύξεις του σε MVP των φάιναλ φορ - μετρά ισάριθμες κούπες. Ο V-Span, είναι το κράμα παίκτη που αρνείται σθεναρά μπροστά στο φάσμα της ήττας, που με απίστευτες ηγετικές ικανότητες καθοδηγεί μαεστρικά το σύνολο.

ΤΟΥ Ε ΑΙΧΜΗΡΗ

ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΛΑΣ

The Redemption Magazine

Το όνειρο της κοινωνικής προσφοράς με το σήμα στη καρδιά... ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΒΑΡΛΑΣ

λυμπιακός. 1925-2015. Οι άνθρωποι που ίδρυσαν την ομάδα ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δε θα μπορούσαν να φανταστούν πως μετά από 90 χρόνια το δημιούργημά τους θα είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος στην Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα και ένα από τα πιο γνωστά κλαμπ στην Ευρώπη. Λόγω των επιτυχιών που έχουν φέρει πολλά τμήματά του (μπάσκετ, πόλο, βόλεϊ, ποδόσφαιρο), χωρίς καν να λογίζουμε σε αυτά τις ατομικές διακρίσεις αθλητών που έγραψαν ιστορία αγωνιζόμενοι με το σήμα της ομάδας. Υπάρχουν γίγαντες όπως η Ρεάλ, η Μπαρτσελόνα και κάποια ακόμα κλαμπ. Αν εξαιρέσουμε τους δύο τεράστιους συλλόγους από την Ισπανία πόσοι άλλοι στην Ευρώπη έχουν τόσες επιτυχίες σε ομαδικά αθλήματα και τέτοια συνέπεια, όσο ο Ολυμπιακός? Είναι μετρημένοι στο δάκτυλο του ενός χεριού. Αυτό αποτελεί δείκτη του βεληνεκούς της ομάδας του Πειραιά. Δεν έχει νόημα να σταθούμε περισσότερο στο αγωνιστικό κομμάτι. Ο Ολυμπιακός είναι η μεγαλύτερη ομάδα στην ελλάδα και ένα πασίγνωστο κλαμπ και Brand παγκοσμίως. Ακριβώς για αυτό το λόγο η προέκταση που θέλει να δώσω, είναι άλλη. Για μένα ο Ολυμπιακός, αν τον προσεγγίσουμε υπό το πρίσμα του κόσμου του, του πόσο συνδεδεμένοι και ενεργοί είναι οι φανς του και της απήχησης που διαθέτει, πέρα από ιδέα, είναι κίνημα και ΩΣ ΚΙΝΗΜΑ πρέπει να λειτουργήσει. Η αγάπη εκατομμυρίων ανθρώπων για τον σύλλογο, θα είναι πρωτόγνωρο και μοναδικό να συνενωθεί δημιουργικά και στο καταλυτικής σημασίας κομμάτι της κοινωνικής προσφοράς. Κάτι που δεν έχει συμβεί, τουλάχιστον, σε μεγάλο βαθμό κι αν γίνει συνείδηση στο κόσμο του και προωθηθεί από τις διοικήσεις των τμημάτων του, θα λειτουργήσει ακαριαία και θα λάβει σαρωτική και μαζική μορφή!

Πόσο όμορφα θα ήταν αν υπό την αιγίδα του κινήματος “Ολυμπιακός” γεννιόνταν κοινοφελή ιδρύματα και ΜΚΟ για έρανους, για φιλανθρωπίες, για εθελοντισμό, για συστηματικές αιμοδοσίες, για προσφορά κοινωνικής εργασίας σε τομείς που υφίσταται μεγάλη ανάγκη? Όταν η στολή του εθελοντή σε κάθε επιπέδο και τομέα που μπορεί να χρειαστεί και ο οβολός που θα βγει από την τσέπη για ένα καλό σκοπό έχει ως “αιμοδότη” στο μυαλό των εκατομμυρίων φιλάθλων και οπαδών την αγάπη τους για τον Ολυμπιακό κι αυτή η ιδέα και η αγάπη τους ενώνει για ένα κοινό καλό σκοπό, πόσο επιτυχία μπορεί να έχει? Πόσο μεγάλη προσφορά μπορεί να παράξει; Οι καλές πράξεις, η φιλανθρωπία, ο εθελοντισμός που ως κουλτούρα στην Ελλάδα δεν είναι ανεπτυγμένη όσο σε άλλες χώρες, χρειάζεται δύο βασικά συστικά. Αγάπη και καλή παρέα! Αυτές οι 2 λέξεις χαρακτηρίζουν πάρα πολλούς Ολυμπιακούς και αποτελούν την κορωνίδα στις μεταξύ τους διαπροσωπικές σκέψεις. Άρα, κανένα κίνημα δεν θα έχει την δύναμη και την αποτελεσματικότητα που θα μπορούσε να παρουσιάσει μια τέτοια προσπάθεια κοινωνικής προσφοράς με επίκεντρο την αγάπη για την ομάδα. Η έκφραση “ο πιο μεγάλος σύλλογος στην Ελλάδα” αυτή τη στιγμή είναι ιστορικό κεκτημένο. Όσοι αγαπάνε αυτή την ομάδα θα μπορούσαν να είναι απόλυτα περήφανοι αν με μέσο και πηγή έμπνευσης το συναίσθημα και το μεράκι για τον Ολυμπιακό, έγραφαν ιστορία μοναδική προσφέροντας πάντα και παντού σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, απο πολλά διαφορετικά μετερίζια. Ο ορισμός της έννοιας Ολυμπιακός θα έπαιρνε μια διαφορετική, πολύ μεγαλύτερη και πιο ιστορική διάσταση, που θα ανάγκαζε όχι μόνο όλους τους εν Ελλάδι αντιπάλους, αλλά και ολόκλορο τον κόσμο – αθλητικό και κοινωνικό – να υποκλιθεί στο μεγαλείο.

Οταν του υποκλίθηκε η Ευρώπη! ΝΙΚΟΣ ΜΥΓΔΑΛΗΣ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΜΥΓΔΑΛΗΣ

Ολυμπιακός αποτελεί μία από τις παραδοσιακές και μεγαλύτερες δυνάμεις της Γηραιάς Ηπείρου στο άθλημα του μπάσκετ, έχοντας μεγάλες επιτυχίες και συνέπεια στην παρουσία του στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Ξεχωριστή θέση, σαφέστατα έχουν οι 3 φορές που η ομάδα αναδείχθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης, γεμίζοντας με περηφάνια τον κόσμο της.

«Καίσαρας στη Ρώμη!»

Ανήμερα Μεγάλης Πέμπτης, στις 24/4/1997, ο Ολυμπιακός είχε ραντεβού με την ιστορία! Η απόλυτη κυριαρχία εντός ελληνικών συνόρων, επί προεδρίας Σωκράτη Κόκκαλη και παρουσίας του Γιάννη Ιωαννίδη στο προπονητικό τιμόνι, δεν είχε συνδυαστεί με την κατάληψη της κορυφής της Ευρώπης. Είχε φτάσει η ώρα! Στα προημιτελικά, ο Θρύλος απέκλεισε τον «αιώνιο» αντίπαλο, «σκουπίζοντας» τη σειρά με 2-0 νίκες (49-69) στο ΟΑΚΑ και 65-57 στο ΣΕΦ). Η νίκη απέναντι στην Ολίμπια Λιουμπλιάνας (74-65) στον ημιτελικό, ήταν απλά το πρώτο βήμα. Η επιβλητική εμφάνιση και νίκη (73-58) κόντρα στην Μπαρτσελόνα στον μεγάλο τελικό, ήταν η πρώτη μεγάλη δικαίωση για εκείνη την ομάδα και τον κόσμο της. Ο Ολυμπιακός στέφθηκε Πρωταθλήτής Ευρώπης για 1η φορά στην ιστορία του.

Το «έπος» στην Πόλη «του»!

Πολλές φορές έχουμε δει ανατροπές στο άθλημα του μπάσκετ, αρκετές έχουμε δει το «αουτσάιντερ» να επικρατεί, τελικά, του «φαβορί», ωστόσο αυτό που κατάφερε ο Ολυμπιακός στον τελικό της Κωνσταντινούπολης είναι αδύνατο να εξηγηθεί με βάση τη λογική. Τα «παιδιά» του Ιβκοβιτς, ξεκίνησαν τη σεζόν από το «μηδέν», δεν τους υπολόγιζε κανείς και όχι μόνο έφτασαν στο φάιναλ φορ, αλλά πέτυχαν και τη μεγαλύτερη ανατροπή που έχει γίνει ποτέ σε τελικό στην ιστορία της διοργάνωσης. Η νίκη απέναντι στην Μπαρτσελόνα (68-64) στον ημιτελικό, φούντωσε ακόμα περισσότερο τη φλόγα που υπήρχε στον κόσμο της ομάδας εκείνο το μαγευτικό τριήμερο. Τι κι αν απέναντί μας στον τελικό (13/5/2012) ήταν η υπερηχητική ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Μια ομάδα που χτίστηκε με πολλά εκατομμύρια για να πάρει την κούπα, με σταρ όπως ο σπουδαίος Κιριλένκο, ο Σισκάουσκας, ο Τεόντοσιτς, ο Κρστιτς, ο Χριάπα, ο Σβεντ. Τι κι αν

το ματς εξελισόταν σε «μαρτύριο» για τους «ερυθρόλευκους»...τι κι αν η ομάδα βρέθηκε στο -19 (53-34), 2 λεπτά πριν το τέλος της 3ης περιόδου... Το τελικό 61-62 και ο τρόπος που αυτό ήρθε για τον Ολυμπιακό, είναι ό,τι ομορφότερο και εντονότερο συναίσθημα έχει προσφέρει αυτή η ομάδα στον κόσμο της. Ποτέ δε θα ξεχάσουμε εκείνο το ματς και θα μας πιάνει η γνωστή ανατριχίλα στη σκέψη της παρακάτω εικόνας... «Αστοχεί ο Σισκάουσκας και στη δεύτερη βολή... ριμπάουντ ο Παπανικολάου... τη δίνει τον Σπανούλη... ντράηβ από τον αρχηγό... πασάρει στον Πρίντεζη... και............ ο Ολυμπιακός είναι Πρωταθλητής Ευρώπης ξανά μετά από 15 χρόνια!...»

Το «back to back» στο Λονδίνο!

Η σεζόν 2012-13, ξεκίνησε μεν με ενθουσιασμό, μιας και η ομάδα ήταν πρωταθλήτρια Ελλάδας και Ευρώπης, αλλά και μια ανησυχία, λόγω της φυγής του Ντούσαν Ιβκοβιτς. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας, ως νέος, φιλόδοξος και ανερχόμενος τεχνικός, ανέλαβε τα ηνία της ομάδας και το βαρύ φορτίο να είναι ο διάδοχος του Ντούντα. Η αμφισβήτηση που δέχτηκε ήταν μεγάλη και κάποια αρνητικά αποτελέσματα έφεραν γκρίνια από μερίδα κόσμου. Η συνέχεια, ωστόσο, ήταν μαγευτική. Μετά την πρόκριση στο φάιναλ φορ, στο 5ο ματς του ΣΕΦ κόντρα στην Εφές, η σκέψη και μόνο για δεύτερη συνεχόμενη κατάκτηση της Ευρωλίγκας, προκαλούσε ηδονή στον κόσμο της ομάδας! Στον ημιτελικό του Λονδίνου, μας περίμενε η ΤΣΣΚΑ, δήθεν για «εκδίκηση» της περασμένης σεζόν. Αποτέλεσμα; Ενας τρομερός Ολυμπιακός, που επί 40 λεπτά έχει πιάσει από το λαιμό τη ρώσικη ομάδα, να επικρατεί με 52-69. Ενα βήμα είχε μείνει, για να μπει η ομάδα δίπλα στο ονόμα της Μακάμπι και της θρυλικής Γιουγκοπλάστικα, που ήταν οι μόνες οι οποίες είχαν κατακτήσει δύο συνεχόμενα ευρωπαϊκά. Στον τελικό (12/5/2013), η πολυδιαφημισμένη Ρεάλ. Ο Ολυμπιακός βάλθηκε ξανά να τους διαψεύσει όλους... Παρά το κακό ξεκίνημα (10-27 πίσω στο 1ο δεκάλεπτο), πιάνει μια εξωπραγματική απόδοση για τα υπόλοιπα 30 λεπτά, πετυχαίνει 90 πόντους και κερδίζει με το εμφατικό 100-88, αναγκάζοντας τους πάντες να υποκλιθούν στο μεγαλείο του. Οι αδερφοί Αγγελόπουλοι δικαιώθηκαν σε μέγιστο βαθμό! Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έγινε ο πρώτος Ελληνας προπονητής (α ρε «ξανθέ»...) που κατέκτησε την Ευρωλίγκα!

90 ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟΣ

The Redemption Magazine

Xρόνια

υπέρλαμπρης

πορείας

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΟΣ

ρόνια δόξας, στεφανωμένα με τις δάφνες του νικητή. Ο έφηβος συνεχίζει να μεγαλώνει όχι μόνο ηλικιακά. Ενα παραμύθι δίχως τέλος, αφού κάθε σελίδα που γράφει είναι μοναδική σε συγκινήσεις. Ενας έφηβος 90χρονος, που γιγαντώθηκε και ονομάστηκε θρύλος χάρη σε παίκτες που δώσαν πραγματικά ό,τι είχαν. Τέτοιες μέρες όλοι φέρνουμε στο μυαλό μας το ποδόσφαιρο. Ομως οι χαρές έρχονται από όλα τα τμήματα όλα αυτά τα χρόνια. Ενας σύλλογος φτιαγμένος από ατσάλι και με ψυχή λιονταριού που μόνο ένας πραγματικός πολεμιστής μπορεί να ταυτιστεί μαζί του. Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Δε μεγαλώνει μόνο αθλητικά αλλά και κοινωνικά, αφού η ιστορία θέλει να είναι το καμάρι του εργάτη και του φτωχού. Με στοιχεία προσφυγιάς και αρχοντιάς που ένας βασιλιάς μόνο μπορεί να έχει. Δε μπορείς να πεις με λίγες και μικρές λέξεις τι γιορτάζει η

Ελλάδα στις 10 Μαρτίου. Πρέπει να χρησιμοποιήσεις όσο πιο πλούσιο λεξιλόγιο γίνεται όταν πρέπει να αναφερθείς στον Αυτοκράτορα. ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ. Το καμάρι όλων εμάς των πιστών. Με ένα DNA που με τη γέννηση του μπόλιασε το κόσμο του και δημιούργησε ένα παραμύθι που για άλλους μοιάζει μυθιστόρημα. Δε φτάνουν οι λέξεις να περιγράψεις τι αντιπροσωπεύει ο έφηβός μας. Πρέπει να μπορείς να νιώσεις εκείνη την ανατριχίλα στη ράχη σου που σε διαπερνάει σαν ηλεκτρικό ρεύμα. Γιατί ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ είναι αυτό που δε μπορείς να περιγράψεις παρά μόνο να ζήσεις και να νιώσεις. Θρύλε μου το μεγαλείο σου δεν έχει τελειωμό. 90 χρόνια ΘΡΥΛΟΣ 90 ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ 90 ΧΡΟΝΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΑΘΛΩΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Οι ύμνοι του Ολυμπιακού Ο

πως κάθε ποδοσφαιρικός σύλλογος, έτσι και ο Ολυμπιακός έχει το δικό του ύμνο. Ενα τραγούδι που ενώνει τα εκατομμύρια των οπαδών του, αλλά προκαλεί παράλληλα και δέος στους αντιπάλους του, λόγω της χρυσής ιστορίας του συλλόγου. Η αγάπη για την ομάδα του Πειραιά ώθησε πολλούς φίλους της, στη μελοποίηση των κατορθωμάτων του Ολυμπιακού εκφράζοντας έτσι το μεγαλείο του συλλόγου. Ο πρώτος ύμνος της ομάδας, γράφτηκε το 1931 από τον γνωστό θεατρικό συγγραφέα, Μίμη Βασιλείου, ενώ μελοποιήθηκε από τον Γιάγκο Λαουτάρη. Το τέμπο του θυμίζει αρκετά τους ύμνους των ισπανικών ομάδων και οι στίχοι του… προειδοποιούσαν τους αντιπάλους των Πειραιωτών να φύγουν μπροστά από εκείνη την ομάδα που σάρωνε, στο ποδηλατοδρόμιο, όποιον αντίπαλο έβρισκε στο διάβα του. Φευγάτ’ από μπρος, φευγάτε από μπρος Στο Γήπεδο μπαίνει ο Ολυμπιακός Φτερά στα πόδια, καρδιά μεσ’ στα στήθια Πού δώσαν θριάμβους σαν παραμύθια Παίζουν με τέχνη, ατρόμητοι λύκοι Και τα φτερά της ξανοίγει η Νίκη Πασάρει ο ένας, ο άλλος σουτάρει, ο εχθρός τα χάνει, σωστός πανικός, Αυτός προσέχει, εκείνος μαρκάρει, Θρίαμβος, Νίκη, Ολυμπιακός Ολυμπιακός, Ολυμπιακός Παλληκάρια διαλεχτά, της νίκης παιδιά, Δύναμη, τέχνη, ατσάλι, καρδιά Ενα, δύο, τρία γκολ παντού πανικός Θρίαμβος, Νίκη, Ολυμπιακός Κόκκινο - Ασπρο, παντιέρα γνωστή

από τις νίκες παντού ξακουστή Πρωτάθλημα, Αγώνας Φιλικός Πειραιάς, θρίαμβος, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» Πάντοτε νίκη το σύνθημά τους Η υπερηφάνεια στα μέτωπά τους Μπαίνουν στο γήπεδο, αλαλαγμός Κόκκινο, Ασπρο, «ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ» Η αστραπή με τ’ άσπρο το χρώμα κόκκινη λάμψη ο κεραυνός όλοι ενωμένοι στου Πειραιά το χώμα ανθίζουν λουλούδι «Ολυμπιακός» Ο δεύτερος ύμνος των Πειραιωτών, τον οποίο γνωρίζουν άπαντες σήμερα, γράφτηκε το 1980 από τους Σπύρο Βαλσαμάκη, Κωνσταντίνο Κιλιμάντζο και τον τραγούδησε ο Χρήστος Βολιώτης. Το χαρακτηριστικό σάλπισμα, το οποίο «ανοίγει» το τραγούδι, πήρε την τελική του μορφή το 1995, με την προσθήκη κάποιων μικρών ηχητικών εφέ. Τέλος, υπάρχει και ένας τρίτος ύμνος που γράφτηκε το 1965 από τον Βαγγέλη Περπινιάδη, ο οποίος και αυτός εξυμνούσε, όπως και ο πρώτος, τα κατορθώματα του Ολυμπιακού. Το «Ολυμπίκ – Ολυμπιακέ» είναι τραγούδι του αείμνηστου τραγουδιστή και συνθέτη Βαγγέλη Περπινιάδη και έγινε ο ύμνος της ομάδας του Ολυμπιακού Πειραιώς. Το τραγούδι γράφτηκε με αφορμή τη νίκη του Ολυμπιακού, που τον οδήγησε στην κατάκτηση του Βαλκανικού Κυπέλλου το 1963. Ανάμεσα στους φιλάθλους του Ολυμπιακού ήταν και ο μεγάλος τραγουδιστής Στράτος Διονυσίου με τον φίλο του Τάκη Λαζόπουλο. Τελειώνοντας η φιέστα και τα πανηγύρια, αργά τη νύχτα και μες στην χαρά τους, κίνησαν να βρουν τον κοινό τους φίλο Βαγγέλη Περπινιάδη στο σπίτι του στο Χαϊδάρι

για να του περιγράψουν τον θρίαμβο του Ολυμπιακού. Ο Περπινιάδης τους καλοδέχτηκε με χαρά, ξύπνησε την γυναίκα του Μαρίτσα να τους φτιάξει καφέδες και άρχισαν όλοι μαζί να συζητούν και να θυμούνται τους θριάμβους του Ολυμπιακού εναντίον μεγάλων ομάδων, όπως την νίκη επί της Σάντος του Πελέ. Μέσα σε αυτή την πανηγυρική και ενθουσιώδη ατμόσφαιρα της συζήτησης, ο Περπινιάδης εμπνεύστηκε και επιτόπου ξεκρέμασε το μπουζούκι του και το «σκάλισε», ψιθυρίζοντας τα πρώτα στιχάκια που του είχαν έρθει στο μυαλό: Ολυμπίκ- Ολυμπίκ – Ολυμπιακέ Φλαμένζι, Λέφσκι νίκησες Σάντος και Ζαγκλεμπιέ. Στη συνέχεια, το ίδιο βράδυ και αφού έφυγαν μετά από λίγη ώρα οι φίλοι του, έγραψε τα υπόλοιπα. Προς τα ξημερώματα ολόκληρο το τραγούδι ήταν έτοιμο. Το έγραψε πρόχειρα σε ένα μαγνητόφωνο και νωρίς το πρωί τηλεφώνησε στον Μίνωα Μάτσα, το αφεντικό της Μίνως. Τον ενημέρωσε για το τραγούδι, και στη συνέχεια έβαλε το μαγνητόφωνο στο ακουστικό του τηλεφώνου για να το ακούσει. Ο Μάτσας, πολύπειρος στην δισκογραφία μόλις το άκουσε κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο και του είπε «φέρ’ το αμέσως, σε δύο ώρες μπαίνεις με την ορχήστρα σου στο στούντιο». Πράγματι, σε δύο ώρες άρχισε η εγγραφή του τραγουδιού που χάλασε κόσμο. Μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ξεπέρασε τις 350.000 πωλήσεις, ενώ βέβαια συνεχίζει να πουλάει μέχρι τις μέρες μας, αφού το τραγούδι έγινε απο τα αγαπημένα της ομάδας του Ολυμπιακού Πειραιώς.

Σας ευχαριστούμε για όλα...

REDonAIR

ΜΕΡΟΣ Δ’

90 Χρόνια Ολ Η γενέθλια μέρα του συλλόγου, των 90ων, είναι πάντα ξεχωριστή, ανεξαρτήτως αν το κλίμα των προηγούμενων ημερών ήταν βαρύ. Ο Ολυμπιακός δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα, ούτε άθροισμα αυτών μόνο. Αυτά τα 90 χρόνια δεν ήταν πάντα η νίκη το ζητούμενο. Πρωτίστως ήταν η αξιοπρέπεια, η περηφάνια, η έμπνευση, σε ορισμένες περιπτώσεις η επιβίωση. Ήταν το λαϊκό έρεισμα, ήταν το κεφάλι που ατένιζε τον ήλιο σε κάθε περίπτωση που ο σύλλογος βρισκόταν σε δυσμενή θέση, η Μαρίνα Ζέας και το Μικρολίμανο, τα χαμόσπιτα στο Λιμάνι, τα καράβια που έρχονται, οι μεγάλες αγκαλιές, σε ορισμένες περιπτώσεις η ίδια η αναπνοή. Χρόνια πολλά Ολυμπιακέ, που βάζεις αλάτι στα ζωτικά φαγητά, που δίνεις νόημα στις ζωές των ανθρώπων που νομίζουν ότι δεν υπάρχει, που κάποιοι λένε, «μόνο Ολυμπιακός» και το εννοούν, για τα δεκάδες πιτσιρίκια που πήδηξαν κάγκελα για να σε δουν από κοντά, για τους τελικούς που νίκησες και έχασες, για ό,τι περικλείει στο γονιδιακό σπείρωμά σου και την ανάγκη να μείνουν ίδια τα πράγματα για να αλλάξουν. Χρόνια πολλά για την αφόρητη πίεση την οποία ασκείς σε εκείνους που δουλεύουν για σένα, για όλους τους τίτλους των εφημερίδων που σε εξύμνησαν ή σε επέκρινάν, για τη θυσία και την πολλή προσπάθεια ή την έλλειψή της, για εκείνους που θέλουν να σε δουν να αλλάζεις και για όλους, που την επόμενη μέρα μίας επώδυνης ήττας σηκώνονται γνωρίζοντας ότι θα είναι δίπλα σε βάθος χρόνου, προσπαθώντας να δικαιωθούν. Ούτως ή άλλως, το νόημα της ύπαρξής σου απείχε παρασάγγας από το να είναι η νίκη, αλλά το να διασχίσεις μετά Βαΐων και Κλάδων γενιές και γενιές, να σταυρωθείς και έπειτα να ανανήψεις. Μπήκες στη δέκατη δεκαετία της ζωής σου, οπότε να τα χιλιάσεις. Είτε γίνεις καλύτερος ή όχι, δεν μπορεί να αφαιρεθεί το περίγραμμά σου από το αίμα των πιστών σου, οι οποίοι ανήκουν σε κάθε κοινωνική τάξη. Ακόμα και τώρα, με τόσο ελεύθερο χρόνο για να υπενθυμισθούν 90 μεγάλες στιγμές του συλλόγου, έμειναν αρκετές απ’ έξω, παρ’ όλα αυτά πάντα κάτι μένει, όταν πρέπει να αποδο-

θούν με τρόπο αφηγηματικό κάποια εκ των ενσταντανέ της ιστορίας του συλλόγου. 1. Η ίδρυση. Ουδέν σημαντικότερο, σε κάθε γενέθλια, από το ίδιο το θαύμα της γέννησης. Εκείνες τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες ενός Πειραιά μεταπολεμικού, μεσοπολεμικού, αλλά και προπολεμικού, ενός λιμανιού που βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς και ξαναφτιάχθηκε και μίας περιοχής που αν διαβάσει κάποιος το Εκ Πειραιώς θα μπορέσει να αντιληφθεί ότι κρύβει μερικές μικρές χώρες, μία ανθρωπογραφία-ωδή στον χαρακτήρα, μέσα της. Στις 10 Μαρτίου του 1925 ο Νότης Καμπέρος δίνει το όνομα Ολυμπιακός στο νέο σωματείο, με τον Μιχάλη Μανούσκο, πρώτο πρόεδρο στην ιστορία του συλλόγου, να προσθέτει το «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς». Η ανάγκη του ανταγωνισμού υπήρξε ζωτικός παράγοντας, αφού ο Πειραϊκός Σύνδεσμος με την Πειραϊκή Ένωση συνενώθηκαν με την ελπίδα να φτιάξουν ένα σωματείο που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί τον Εθνικό. Ο Γιάννης Ανδριανόπουλος σχεδίασε την πρώτη φανέλα, με το κόκκινο του πάθους και το άσπρο της αγνότητας να φτιάχνουν το ρούχο που θα ταίριαζε στα ολυμπιακά ιδεώδη, άλλωστε από αυτά ο Ολυμπιακός πήρε το όνομά του. Με 33 ιδρυτικά μέλη, εκ των οποίων τους Γιάννη, Γιώργο, Ντίνο και Βασίλη Ανδριανόπουλο, τους 100 Αθάνατους, τα μέλη που θα άλλαζαν μόνο αν πέθαινε κάποιο από αυτά, και τον δαφνοστεφανωμένο Έφηβο για έμβλημα, από την ταβέρνα του Μοίρα στον Πειραιά, ξεκίνησε το μακρύ και υπέροχο ταξίδι του ο μόνος ελληνικός σύλλογος που όντως, μέσα στα χρόνια, αποδείχθηκε λαϊκό κίνημα. 54. Η Σαραγόσα. Το Final 4 του 1995 στο μπάσκετ που σηματοδότησε τη διετία των κερδισμένων ημιτελικών με τον Παναθηναϊκό. Εκείνο το ματς της 11ης Απριλίου κρίθηκε στις λεπτομέρειες και στο κρεσέντο του Έντι Τζόνσον, στο δεύτερο ημίχρονο, όταν ήρθαν τα πάνω κάτω στο παιχνίδι: ο Παναγιώτης Γιαννάκης, που είχε επιστρατεύσει όλο το αμυντικό πάθος του, τραυματίστηκε και ο «Fast

Eddie» εξουθένωσε τον Φραγκίσκο Αλβέρτη βγαίνοντας από τα σκριν, και εκτελώντας διαδοχικά τον Παναθηναϊκό που έχασε το προβάδισμά του ακριβώς τη στιγμή που νόμιζε ότι είχε χτίσει βάσεις νίκης. Το κερασάκι στην τούρτα δεν ήταν κερασάκι, αλλά ολόκληρη κερασιά: ένα από τα πραγματικά τρίποντα-μαχαιριά στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Του Μίλαν Τόμιτς, ο οποίος διαδέχθηκε τον Τζόνσον, που με το τελευταίο σουτ του στο ματς έβαλε μπροστά τον Ολυμπιακό 53-52. Ο πανούργος Σέρβος πήρε την μπάλα από τον Τάρλατς και σούταρε εν κινήσει, «σκοτώνοντας» τον Παναθηναϊκό για δεύτερη διαδοχική χρονιά. Το τελικό 58-52 έγινε με δύο βολές του Γιώργου Σιγάλα. Δύο μέρες μετά, τι είχες Γιάννη τι είχα πάντα: ο Αρβίντας Σαμπόνις έπαιξε το τελευταίο ευρωπαϊκό παιχνίδι του πριν φύγει για το ΝΒΑ, ο Τζο Αρλάουκας ήταν στη ζώνη του λυκόφωτος και ο Ισμαέλ Σάντος κράτησε στους 9 πόντους τον Τζόνσον, για το τελικό 73-61. Αυτό το γραμμάτιο έμεινε απλήρωτο 18 χρόνια και στον τελικό της Ευρωλίγκας του Λονδίνου, το 2013, πληρώθηκε... διαμαρτυρόμενο. 77. Θυμάστε εκείνη τη φάση στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου του παιχνιδιού στο Άνφιλντ, στις 8 Δεκεμβρίου του 2004; Ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει φάουλ έξω από την περιοχή της Λίβερπουλ, αλλά ο Ριβάλντο, που είχε ανοίξει το σκορ με απευθείας εκτέλεση στο 26’, βρισκόταν εκτός αγωνιστικού χώρου λόγω μίνι τραυματισμού. Ο Βραζιλιάνος έκανε νόημα στον διαιτητή Μεχούτο Γκονζάλες να τον αφήσει να μπει στο παιχνίδι, αλλά ο Ισπανός δεν έδωσε το ΟΚ. Το φάουλ πήγε χαμένο και παρ’ όλα αυτά ο Ολυμπιακός προηγούνταν 0-1 στο ημίχρονο και προκρινόταν στους 16 του Champions League ακόμα και αν έχανε 2-1. Από εκεί και έπειτα όλα πήγαν στραβά. Εκείνη η νίκη με σκορ 3-1 κατατάσσεται στις 3 κορυφαίες στην ιστορία της Λίβερπουλ από το ίδιο το κλαμπ. Το γκολ του Τζέραρντ, δε, στο 86’, είναι μία μαγική στιγμή ισάξια με οποιαδήποτε σε ό,τι αφορά τους φίλους της ομάδας. Ο Σιναμά Πονγκόλ είχε ισοφαρίσει

λυμπιακος... στο 47’ και ο Ολυμπιακός είχε κρατήσει την ισοπαλία ως το 81’, μέχρι να σκοράρει ο in extremis σκόρερ- αρκετών σημαντικών γκολ εκείνη τη χρονιά- Ίαν Μέλορ. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς έκανε αλλαγές για να κρατήσει την πρόκριση, αλλά έδωσε χώρο στη Λίβερπουλ, η σκόνη στο Άνφιλντ σηκώθηκε για να προϋπαντήσει ακόμα μία λαμπερή ποδοσφαιρική στιγμή και οι «ερυθρόλευκοι» έμειναν τρίτοιαφού η Μονακό νίκησε 0-5 μέσα στο «Ριαθόρ» την Ντεπορτίβο Λα Κορούνια- και υποβιβάστηκαν στο Κύπελλο UEFA. Η Λίβερπουλ, δε, έκανε μία από τις πιο αλησμόνητες πορείες στην ιστορία, αποκλείοντας Μπάγερ Λεβερκούζεν, Γιουβέντους και Τσέλσι και γύρισε με απίστευτο τρόπο, με 3 γκολ μέσα σε 6 λεπτά, το 0-3 από τη Μίλαν στην Κωνσταντινούπολη, για να πάρει το τρόπαιο στα πέναλτι, το πέμπτο Κύπελλο Πρωταθλητριών στην ιστορία της. Κατά μία σατανική σημειολογία, τούτο συνέβη στις 25 Μαΐου του 2002, την ίδια μέρα που ο Ριβάλντο σκόραρε στο Καυτανζόγλειο επί του Ηρακλή για να χαρίσει το πρωτάθλημα στον Ολυμπιακό, καθώς Παναθηναϊκός και ΑΕΚ έβαλαν τα χέρια τους και έβγαλαν τα μάτια τους: το 0-0 στο δικό τους ντέρμπι μία αγωνιστική νωρίτερα, μαζί με την ισοπαλία του Παναθηναϊκού στην Τούμπα και την ήττα-σοκ της ΑΕΚ από τον Ιωνικό, 2 αγωνιστικές πρωτύτερα, έφεραν τον Ολυμπιακό στην κορυφή της βαθμολογίας.

χωρεί, μαζί με τον Ιταλό προπονητή Φλάβιο Γκουλινέλι. Τη θέση του στον πάγκο παίρνει ο Γιάννης Καλμαζίδης και στην πάσα πάει ο νεαρός Ντίμα Φιλίποφ, ο οποίος έχει γίνει μήλο της έριδος εκείνο το καλοκαίρι, αφού αποφασίζει να φύγει για τον Ολυμπιακό. Είναι μία χρονιά, στον Ερασιτέχνη, γεμάτη μαγκιά. Η συγκεκριμένη ομάδα θα περάσει στην ιστορία, αφού κάνει το τρεμπλ: στις 19 Μαρτίου του 2011, στην Ορεστιάδα, νικάει τον Ηρακλή 3-1 για να κατακτήσει το Κύπελλο, ενώ με το ίδιο σκορ έχει επικρατήσει επί του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό της προηγούμενης μέρας. Οι «πράσινοι» παθαίνουν ψυχολογικά προβλήματα από εκείνη τη χρονιά, τα οποία ακόμα δεν έχουν λύσει. Χάνουν 4 φορές στο πρωτάθλημα: τις τρεις τελευταίες ενώ προηγούνται 0-2 σετ. Στην Ορεστιάδα έχουν πάρει το πρώτο σετ και χάνουν τα υπόλοιπα, αλλά στους ημιτελικούς του πρωταθλήματος είναι χειρότερη η κατάσταση. Στο βόλεϊ Ανδρών ο Παναθηναϊκός έχει να νικήσει τον Ολυμπιακό από τις 3 Μαΐου του 2010(!). Στους τελικούς εκείνης της χρονιάς, απέναντι στον Ηρακλή, οι «ερυθρόλευκοι» είναι ασυναγώνιστοι ακόμα και με μειονέκτημα έδρας. Νικάνε δύο φορές στη Θεσσαλονίκη και μία στο Ρέντη, για να σκουπίσουν τον αντίπαλό τους και να τελειώσουν με έναν παραμυθένιο θρίαμβο μία από τις πιο δύσκολες χρονιές στην ιστορία της ομάδας.

64. Η σεζόν 2010-11 ήταν ίσως η πιο έντονη στην ιστορία του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού. Χρήματα δεν υπήρχαν και στις 11 Οκτωβρίου του 2010 ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού, Γιάννης Συγγελίδης, παραιτείται, με τη διοίκηση να πέφτει εν είδει ντόμινο. Η ομάδα βόλεϊ Ανδρών πάει στη Σαντορίνη για να παίξει τον τελικό του Σούπερ Καπ, ο οποίος είναι με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Ο Ιβάν Μίλκοβιτς έχει φύγει και ο άγουρος Δημήτρης Τζούριτς έχει προαχθεί σε βασικό διαγώνιο. Ο Τζούριτς βάζει 29 πόντους και οι «ερυθρόλευκοι» παίρνουν το πρώτο τρόπαιο της χρονιάς, 3-1, αλλά στη συνέχεια υποφέρουν. Ο Αντρέι Ζέκοφ, βασικός πασαδόρος της ομάδας, απο-

9. Μια και ο λόγος για παραμύθια, τέτοιο ήταν το γκολ του Στέλιου Γιαννακόπουλου στο «Μακσιμίρ» του Ζάγκρεμπ και, μάλιστα, όπως όλα τα παραμύθια που σέβονται τον εαυτό τους, ήταν διανθισμένο από χιόνι. Πάγο, για την ακρίβεια. Πάγο πρόκρισης, στις 9 Δεκεμβρίου του 1998. Ένας από τους πιο έξυπνους ποδοσφαιριστές στην ιστορία του συλλόγου οριζοντιώθηκε στο σουτ του Νινιάδη στο 65’ για να ισοφαρίσει το ματς με την Κροάσια, η οποία είχε προηγηθεί με τον Γέλισιτς στο 35’ και μαζί την πρόκριση του Ολυμπιακού ως πρώτου στον όμιλό του (με Άγιαξ, Κροάσια και Πόρτο) στους προημιτελικούς του Champions League, όταν περνούσαν μόνο οι πρώτοι και

οι δύο καλύτεροι δεύτεροι από τους 6 ομίλους της διοργάνωσης. Ο Ολυμπιακός πήρε, σε εκείνη την υπέροχη πορεία, 11 βαθμούς, παίζοντας μερικά από τα πιο αξιομνημόνευτα θρίλερ στην ιστορία του, όπως το 2-2 με την Πόρτο στην Πορτογαλία, ένα ματς στο οποίο ανέτρεψε το 2-0 εις βάρος του και που γέννησε τον μύθο του Σίνισα Γκόγκιτς, και το 2-1 στο ΟΑΚΑ, με την απόκρουση του Ελευθερόπουλου στο σουτ του Ντρούλοβιτς, αλλά και το αγωνιώδες 2-0 επί της Κροάσια, αλλά και γιόρτασε γενέθλια με φαντασμαγορικά γκολ, μια και ο Αλέξης Αλεξανδρής έσβηνε κεράκια στις 21 Οκτωβρίου και έβαλε εκείνο το απίθανο γυριστό με τον Άγιαξ, σε ένα ματς που αποτελεί ιστορική αδικία το γεγονός ότι έληξε μόνο 1-0. Ο Ολυμπιακός, εκείνη τη νύχτα της 9ης Δεκεμβρίου, πανηγύρισε κάτι που δεν είχε ξανακάνει έως τότε (και πέτυχε απέναντι σε δύο πρώην πρωταθλήτριες Ευρώπης), αλλά και που δεν κατάφερε ξανά. 86. Η μεταγραφή του Δημήτρη Μαγγανά στον Ολυμπιακό. Η περίπτωση είναι πολύ ιδιαίτερη, διότι συνοδεύτηκε από το τελευταίο χαμένο πρωτάθλημα της ομάδας στην κολύμβηση. Ο Μαγγανάς ήθελε να φύγει από τον ΑΝΟ Γλυφάδας και μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό και το καλοκαίρι του 1995 (από τις 14 έως τις 16 Ιουλίου) έλαβε μέρος στο πρωτάθλημα με το σκουφάκι του Ολυμπιακού. Οι «ερυθρόλευκοι» νίκησαν και στις 3 κατηγορίες, δηλαδή στους Άνδρες, στις Γυναίκες και, ως εκ τούτου, στη γενική βαθμολογία, πανηγυρίζοντας το πρωτάθλημα, το οποίο ήταν το 8ο διαδοχικό. Ο ΑΝΟ Γλυφάδας ήταν πολύ δυνατή ομάδα τότε, με προπονητή τον Ουκρανό Βίκτορ Βανγκέλιεφ, και έχασε για λίγο, ωστόσο δεν βιάστηκε να χάσει το κουράγιο του: είχε ούτως ή άλλως κάνει έφεση στο ΑΣΕΑΔ, αφού η μεταγραφή του Μαγγανά πέρασε από την επιτροπή μεταγραφών της ΚΟΕ. Το ΑΣΕΑΔ αποφάσισε υπέρ του ΑΝΟΓ και οι βαθμοί του στη σκυτάλη αφαιρέθηκαν από τον Ολυμπιακό, ενώ η νίκη του στα 1.500μ. κατοχυρώθηκε στον ΑΝΟ Γλυφάδας. Ο οποίος κατάφερε, με αυτούς τους βαθμούς, να πάρει το πρωτάθλη-

90 αξέχαστ μα στη γενική κατηγορία και στους Άνδρες. Ο Ολυμπιακός έχασε το δεύτερο πρωτάθλημά του από το 1969 και έπειτα- αφού και το 1987 είχε επικρατήσει ο ΠΑΟΚ- αλλά... θύμωσε και πλέον μετράει 19 διαδοχικά πρωταθλήματα, μεταξύ αυτών το 40ο, το 1999, και το 50ο στην ιστορία του, το 2009 στον Άλιμο. Μάλιστα, θα τα κάνει φέτος 20, όπως όλα δείχνουν, έχοντας στη σύνθεσή του τη Μαριάννα Λυμπερτά, η οποία ήταν στην ομάδα του ΑΝΟΓ που είχε κατακτήσει εκείνο το πρωτάθλημα! Στα 16 της, η Λυμπερτά ήταν δεύτερη στα 800μ. και 10η στα 400μ. ελεύθερο, και αυτό ήταν το πρώτο πρωτάθλημα της, που σημαίνει ότι φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από τότε! 40. Η ψύχωση του ΠΑΟΚ με τον Ολυμπιακό, που κρατάει από την εποχή που ο Γιώργος Κούδας, θέλοντας να ξεφύγει από τη φτώχεια, ήρθε στην Αθήνα για να συμφωνήσει με τους «ερυθρόλευκους» την εποχή του Μάρτον Μπούκοβι, είναι μεμονωμένη. Τα δύο πρωταθλήματα που πήρε ο «δικέφαλος του Βορρά» ήταν με ανταγωνιστές την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό, το 1976 και το 1985. Το μίσος για τον Ολυμπιακό δεν μπορούσε να κάνει τους Θεσσαλονικείς να είναι ανταγωνιστικοί με τους «ερυθρόλευκους» σε βάθος διάρκειας της σεζόν. Και όποτε είχαν την ευκαιρία να τον προσπεράσουν, δεν τα κατάφερναν. Το πρώτο... αίμα αυτής της ανασφάλειας έρχεται στις 22 Απριλίου του 1973. Ο ΠΑΟΚ είναι ισόβαθμος με τον Ολυμπιακό στους 74 βαθμούς μετά από 27 παιχνίδια (σύστημα βαθμολόγησης 3-2-1) και παίζει στην απροσπέλαστη Τούμπα με την Παναχαϊκή. Όμως αυτό το ματς, που είναι από τα μνημειώδη του ελληνικού πρωταθλήματος, εξελίσσεται σε Βατερλό. Οι Πατρινοί, με ηγέτη τον Μαύρο Πρίγκιπα Γιώργο Δαβουρλή, νικάνε 3-5 σε ένα απίστευτο ματς, ενώ ο Ολυμπιακός παίρνει 2 βαθμούς στην Καβάλα, 1-1, και περνάει μπροστά στη βαθμολογία. Στα 6 εναπομείναντα ματς κάνει ισάριθμες νίκες, ενώ ο ΠΑΟΚ αφήνει ακόμα ένα βαθμό στη Νέα Σμύρνη, για την 31η αγωνιστική. Το πρωτάθλημα, μετά από 6 χρόνια, βάφεται ξανά ερυθρόλευκο και ο Νίκος Γουλανδρής πανηγυρίζει την

πρώτη μεγάλη επιτυχία του ως πρόεδρος του συλλόγου. Αυτό που ακολουθεί είναι ο «Χρυσούς Αιών» του ποδοσφαιρικού Ολυμπιακού. Στις 17 Ιουνίου του ίδιου έτους, ο ΠΑΟΚ θέλει το Κύπελλο στο Καραϊσκάκη, αλλά ο Ολυμπιακός είναι εκείνος που παίρνει το νταμπλ, με το γκολ του Αγγελή στο 46’. Αυτό που μένει από την τριετία, είναι οι ήττες του Ολυμπιακού στην Τούμπα, όλες με το ίδιο σκορ, που δεν του επέτρεψαν να πάρει ένα από τα πρωταθλήματά του αήττητος. 12. Τον προηγούμενο χρόνο, στο Ντουμπρόβνικ, ο Μπόρις Μαργκέτα παίρνει το Κύπελλο Πρωταθλητριών από τα χέρια του Θοδωρή Χατζηθεοδώρου και της παρέας του, αλλά τον επόμενο το πάρτι τελειώνει. Η δουλειά του Νίκολα Στάμενιτς φθάνει στο απόγειό της στις 25 Μαΐου του 2002. Η ομάδα πόλο Ανδρών, που έχει ήδη κατακτήσει το Κύπελλο στον Βόλο (με το απίστευτο buzzer beater του Χατζηθεοδώρου στο τελευταίο δευτερόλεπτο της παράτασης) και το πρωτάθλημα σε πέντε τελικούς με τη Βουλιαγμένη, εφορμά στη Βουδαπέστη για να γράψει ιστορία, με προπονητή τον Ζόλταν Κάσας. Η Χόνβεντ υποκλίνεται με σκορ 7-9 στον τελικό (ήταν 5-9) μετά τη Γιουγκ, η οποία γνώρισε τη μήνη με το 8-5 του ημιτελικού και ο Ολυμπιακός κατακτά το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το δεύτερο στην ιστορία του μετά από αυτό του μπάσκετ το 1997. Εκείνη τη μέρα, ωστόσο, οι άνθρωποι του Εθνικού, που βρίσκονται στη Βουδαπέστη, πολιορκούν τον Μάκη Βολτυράκη και τον Αντώνη Βλοντάκη. Η δική τους μεταγραφή θα σκιαγραφήσει το τελευταίο μέρος της πειραιώτικης κόντρας, η οποία θα κρατήσει από την επόμενη σεζόν έως και το 2008, όταν πια ο Εθνικός δεν έχει άλλο οικονομικό κουράγιο. Οι «ερυθρόλευκοι» έφθασαν και σε ένα τρίτο Final 4 Champions League, τον Ιούνιο του 2007 στο Μιλάνο. Αλλά έχασαν 10-9 από την πανίσχυρη Προ Ρέκο στον ημιτελικό, με το γκολ του Μαουρίτσιο Φελούγκο με 30’’ για το τέλος. Στον μικρό τελικό έχασαν 14-12 από την Παρτίζαν, που λάνσαρε τη νέα φουρνιά της, εκείνη που θα νικούσε τη Ρέκο 4 χρόνια

αργότερα στον τελικό της Ρώμης, για να γίνει επίσης πρωταθλήτρια Ευρώπης, έχοντας ως ξένο τον Χατζηθεοδώρου! 31. Ο Παναθηναϊκός, ηττημένος στους δύο προηγούμενους ημιτελικούς Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο μπάσκετ, δεν βρίσκει τον Ολυμπιακό απέναντί του στο Παρίσι και, στον ασύγκριτο τελικό με την Μπαρτσελόνα (που κρίνεται από εκατέρωθεν διαιτητικά σφάλματα με μεγαλύτερο το παράνομο κόψιμο του Βράνκοβιτς στο λέι απ του Μοντέρο, στην τελευταία φάση του ματς), γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που κατακτά το πολυπόθητο τρόπαιο. Αλλά ο Γιάννης Ιωαννίδης και οι παίκτες του, που έχουν αποκλειστεί από τη Ρεάλ Μαδρίτης στα προημιτελικά, περιμένουν τον Παναθηναϊκό στους τελικούς. Και όταν, μετά το τέταρτο ματς στο οποίο ο Παναθηναϊκός ισοφαρίζει τη σειρά σε 2-2 και την στέλνει σε πέμπτο τελικό, ο Ντομινίκ Γουίλκινς το σκάει από την Ελλάδα χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανένα, ο μίτος ξετυλίγεται για το παιχνίδι που θα φέρει τη μεγαλύτερη διαφορά σε ντέρμπι και θα στοιχειώνει τους «πράσινους». Εκείνο το 73-38 της 19ης Μαΐου του 1996 έχει και μία χαρακτηριστική εικόνα: το τρίποντο του (σεσημασμένου για την αστοχία του σε αυτό το κομμάτι) Θύμιου Μπακατσιά, λίγο πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου. Οι «ερυθρόλευκοι» κατακτούν το τέταρτο διαδοχικό πρωτάθλημά τους και στα επινίκια αυτού του θριάμβου ο Γιάννης Ιωαννίδης δεν ξέρει ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης είναι προθυμοποιημένος να ρίξει τους τίτλους τέλους στη μεταξύ τους συνεργασία, ή τουλάχιστον το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να το υποπτεύεται. Όταν γίνεται γνωστό ότι φεύγει οριστικά, λίγες μέρες αργότερα, γίνεται διαδήλωση στον Πειραιά και το Φως κυκλοφορεί την επόμενη μέρα με τη φωτογραφία μίας δακρυσμένης κοπέλας που φοράει τη φανέλα του Ολυμπιακού. 47. Είναι η ώρα να αλλάξει η διοικητική φουρνιά. Στις 18 Ιουνίου του 2010, μετά από την πιο αποτυχημένη σεζόν της ποδοσφαιρικής

τες στιγμές! ομάδας από το 1996 και μετά, ο Σωκράτης Κόκκαλης είναι αρκετά έξυπνος για να ξέρει ότι πρέπει να φύγει μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, ώστε να εξασφαλίσει την υστεροφημία του στους οπαδούς του Ολυμπιακού, και ο Βαγγέλης Μαρινάκης αρκετά φιλόδοξος για να νομίζει ότι μπορεί να διοικήσει αυτόν τον τεράστιο σύλλογο, ένα κίνημα μη προσωποπαγές. Το ποσοστό του Μαρινάκη στην ΠΑΕ πάει στο 67% και γίνεται ο μεγαλομέτοχος της ομάδας, ενώ ο Κόκκαλης παραιτείται από τα προεδρικά καθήκοντά του στο τέλος του χρόνου. Μία νέα εποχή ξεκινά για την ΠΑΕ, αλλά και τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό. 62. Διότι όταν κάποιος αγαπάει μία ομάδα και ενώνεται μαζί της με δεσμούς αίματος κλαίει με λυγμούς όταν είναι αναγκασμένος να την αποχωριστεί, όπως έκανε ο Τζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα, ο θεόσταλτος Τζιοβάνι, το καλοκαίρι του 2005. Και το κάνει με ανιδιοτέλεια, ένας πληγωμένος εραστής που έχασε για πάντα την Απόλυτη Ερωμένη του. Το κάνει μετά από 6 χρόνια στιγμών που έβαλε τους οπαδούς του Ολυμπιακού σε μία πραγματική θρησκευτική διαδικασία, σαν κάθε φορά που περνούσε την μπάλα κάτω από τα πόδια του αντίπαλου να γίνεται στο πλαίσιο μίας προφητείας που δεν γνώριζαν, αλλά εκπληρώνεται μπροστά τους. Στα 90 αυτά χρόνια, δεν υπάρχει πιο κοσμαγάπητος ξένος από τον Τζιοβάνι, που ένας οιωνός τον έφερε στην Ελλάδα εκείνο το τρελό καλοκαίρι του 1999, όταν ο Σωκράτης Κόκκαλης έφερε εκείνον και τον Ζλάτκο Ζάχοβιτς. Από όλες τις υπέροχες στιγμές του, το σκαφτό με τον ΠΑΟΚ, το γκολ από τη σέντρα με τον Ηρακλή, τη λόμπα στον Μοντραγκόν, όλα εκείνα τα απίστευτα σλάλομ και τις ιδιοφυείς πάσες, το κλάμα του σε ραδιοφωνική εκπομπή είναι η μεγαλύτερη. Διότι επρόκειτο για ένα αμφίδρομο ερωτικό πάθος, εν τέλει. Ο Τζιοβάνι δεν ξέχασε ούτε πρόκειται να ξεχάσει τον Ολυμπιακό. 3. «Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού, και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα

της αγαπημένης μου ομάδας πριν τη χαριστική βολή». Ο Ολυμπιακός είχε χάσει έναν ποδοσφαιριστή του, τον Στέλιο Αναματερό, στη μάχη των Εξαρχείων τον Δεκέμβριο του 1944, αλλά ο κομουνιστής Νίκος Γόδας ήταν εντελώς διαφορετική περίπτωση. Εξορισμένος στο Λαζαρέτο, εκτελέστηκε στις 19 Νοεμβρίου του 1948, φορώντας τη φανέλα της αγαπημένης ομάδας του, στην οποία είχε μεταγραφή μέσα στη δίνη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, αφού είχε υποστηρίξει, μάλιστα, ότι η διοίκησή της δεν τον είχε βοηθήσει όσο θα έπρεπε προκειμένου να βγει από τη φυλακή. Η τελευταία κουβέντα του αποτελεί μνημείο για τον σύλλογο και είναι η κορυφαία μεμονωμένη στιγμή στην ιστορία του. 56. Το Καραϊσκάκη είναι έτοιμο, το καλοκαίρι γίνεται ο κακός χαμός από τα μέλη, ο αριθμός των οποίων ανανεώνουν τους όρκους πίστης με τον Ολυμπιακό φθάνει στα 6 εκατομμύρια, ο Κόκκαλης φέρνει στην ομάδα τον Ριβάλντο ενώ έχει ήδη συμφωνήσει ξανά με τον Ντούσαν Μπάγεβιτς, αλλά οι «ερυθρόλευκοι» φίλαθλοι πρέπει να κάνουν υπομονή ως τις 19 Σεπτεμβρίου για να μπουν στο νέο γήπεδο, αυτήν τη φορά, Καραϊσκάκη. Οκκάς και Ανατολάκης βάζουν τα γκολ του Ολυμπιακού στο 2-1 επί της Καλλιθέας, η οποία έχει ισοφαρίσει προσωρινά με τον Γκέκα, και η επιστροφή στο σπίτι μετά από 7 χρόνια λαμπρύνει τον τόνο για ένα γήπεδο που ανακαινίστηκε μέσα σε 14 μήνες ώστε να χρησιμοποιηθεί, πρωτίστως, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. 81. Ήταν, φαίνεται, ο τρόπος που θα άλλαζε η εποχή. Εκείνη η μυστήρια εξέλιξη που θα έβρισκε τον Ολυμπιακό χαμένο σε μία χρονιά γεμάτη παράδοξα. Η περίοδος 1998-99 γράφτηκε ως εκείνη που θα άλλαζε ο ρους στο ελληνικό μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός έμοιαζε το φαβορί σε δύο περιπτώσεις: πρώτον, στο Final 4 της Ευρωλίγκας στο Μόναχο όπου στις 20 Απριλίου η Ζαλγκίρις Κάουνας άλλαξε τα φώτα στην ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς, με σκορ 87-71 (αλλά, για να μην αφεθεί κάτι έξω από την εξίσωση, το ίδιο έκανε και στην

Κίντερ Μπολόνια στον τελικό δύο μέρες μετά, με σκορ 82-74 και λογίζεται η ομάδα που άλλαξε τη μοίρα του ευρωπαϊκού μπάσκετ υπό την έννοια του θεάματος, δείχνοντας έναν δρόμο που απείχε από τον κυνισμό των 60 πόντων) και, δεύτερον, στον πέμπτο τελικό του ΣΕΦ, στις 20 Μαΐου του 1999, όταν ο Παναθηναϊκός νίκησε με σκορ 53-62 και κατέκτησε το δεύτερο διαδοχικό πρωτάθλημά του αλλά το πρώτο με αντίπαλο τον Ολυμπιακό. Έλαχε, εκείνη η ώρα, να καθορίσει τους σύγχρονους καιρούς και, για να αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, οι «πράσινοι» πέτυχαν ένα μικρό θαύμα. Ο Ολυμπιακός είχε νικήσει με 10 πόντους στο παιχνίδι του πρώτου γύρου και στο ΟΑΚΑ το αποτρόπαιο έγινε ο μόνος προσδιορισμός που μπορεί να δοθεί στις στιγμές: οι φίλοι του Παναθηναϊκού παρακινούσαν τον Νάντο Τζεντίλε να πετύχει... αυτοκαλάθι, για να πάει το παιχνίδι στην παράταση μήπως μπορέσουν και διεκδικήσουν τη διαφορά. Αυτό ήρθε μετά την επίσκεψη στο αεροδρόμιο στην επιστροφή από την Μπολόνια, όταν η Τιμσίστεμ απέκλεισε εύκολα τους «πράσινους». Εκείνο το βράδυ ο Ντίνο Ράτζα πιάστηκε στα χέρια με οπαδούς που προσπάθησαν να χτυπήσουν τον προπονητή της ομάδας, Λευτέρη Σούμποτις, ενώ ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα έφυγε από την πίσω πόρτα με αποτέλεσμα, όλο το υπόλοιπο της περιόδου η ομάδα να είναι... σκοτωμένη μεταξύ της. Και ενώ ο Ολυμπιακός συνέχισε ένα ταξίδι που φαινόταν ότι θα οδηγήσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, σε εκείνο το ματς του ΟΑΚΑ ο Ράτζα χαστούκισε τον πιτσιρικά Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ο οποίος τον έβρισε σκαιά. Είναι το παιχνίδι που ο Τζεντίλε βάζει ένα απίθανο καλάθι και φάουλ και που ο Νίκος Οικονόμου, μετά το τρίποντο που κλειδαμπαρώνει το πρωτάθλημα, βάζει τα δάχτυλά του στο κεφάλι του απευθυνόμενος στους οπαδούς του Παναθηναϊκού. 5. Η ομάδα Θρύλος. Υπάρχει λόγος που ο Ολυμπιακός είναι τόσο λαοφιλής. Υπάρχει λόγος που λέγεται θρύλος, δεν είναι ένα σκαρίφημα που παρήχθη ασκαρδαμυκτί και άλογα. Η

90 Χρόνια Ο ομάδα που ήταν το διαμάντι της χώρας την εποχή του Εμφυλίου, ο πρώτος πραγματικά σπουδαίος σύλλογος, ο οποίος ήταν και αποκύημα της φαντασίας, των εφημερίδων. Ήταν ο θρύλος αυτής της ομάδας που την έκανε Θρύλο. Αν δεν έβλεπες των Ολυμπιακό των έξι διαδοχικών πρωταθλημάτων από το 1954 έως το 1959 από κοντά, μπορούσες μόνο να φανταστείς. Π.χ., το ESPN ήθελε να κάνει ένα ντοκιμαντέρ για την τελευταία μέρα της κανονικής περιόδου του ΝΒΑ το 1978, όταν ο Ντέιβιντ Τόμπσον πέτυχε 73 πόντους και ο Τζορτζ Γκέρβιν, αμέσως μετά, 62, για να του πάρει την πρώτη θέση στους σκόρερ του πρωταθλήματος. Ωστόσο, ακόμα και το πανίσχυρο, από θέμα δυνατοτήτων, αμερικάνικο δίκτυο δεν βρήκε φιλμ για εκείνη τη μέρα. Ο Ολυμπιακός έγινε Θρύλος, διότι η οπτική εμπειρία του να βλέπεις εκείνη την ομαδάρα του ‘50, από τον «Μιζούρι» Ανδρέα Μουράτη- που έπαιζε με σπασμένο το κεφάλι, που το χτυπούσε στις πόρτες του σπιτιού του για να εξασκηθεί στις κεφαλιές και έπαιξε το τελευταίο παιχνίδι του το 1954, όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρώτο από τα έξι διαδοχικά πρωταθλήματα- ως τον ντελικάτο Ηλία Υφαντή, από τον αίλουρο Σάββα Θεοδωρίδη ως τον Ηλία Ρωσίδη, από τον άπιαστο Θανάση Μπέμπη ως τον Μπάμπη Κοτρίδη, από τον Θέμη Μουστακλή ως τον Γιάννη Βάζο, οδηγούσε σε αφήγηση από στόμα σε στόμα, μέχρι που τα περισσότερα αγόρια της εποχής, εκείνα που πραγματικά δεν είχαν να φάνε, ερωτευόντουσαν εκείνους τους αγνώστους τους οποίους μπορούσαν μόνο να φανταστούν, να μεγεθύνουν και να υπερτιμήσουν. Δεν ήταν μύθος, ο Ολυμπιακός, διότι υπήρξε πραγματικά: ήταν Θρύλος, αποδόθηκε από τους χαρακτηρισμούς των πηχιαίων τίτλων των εφημερίδων. Και είναι συγκλονιστικό ότι η ομάδα που έσπασε το ρεκόρ των πέντε διαδοχικών πρωταθλημάτων της Γιουβέντους δεν μπορεί να αποτιμηθεί παρά μόνο μέσα από αφηγήσεις. Αφηγήσεις που έκαναν πολλών ανθρώπων τα παιδικά χρόνια ευτυχισμένα, ακριβώς επειδή υπήρχε ο Ολυμπιακός. 32. Περίπου ένα μήνα πριν φθάσει το Final 4

της Φλωρεντίας για το LEN Trophy, η ομάδα πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού ήταν... στα αίματα. Η χρονιά φαινόταν να πηγαίνει στράφι και ο Χάρης Παυλίδης χτύπησε αναγκαστικά το χέρι στο τραπέζι. Ήταν σαν καμπανάκι. Και μπορεί ο Ολυμπιακός να μην κατέφερε στο Σαμπαντέλ να προκριθεί στην τελική φάση της Ευρωλίγκας, αλλά έφθασε στη Φλωρεντία, στο Final 4 μιας διοργάνωσης που ήταν η πιο δυνατή των τελευταίων ετών για LEN Trophy. Η βετεράνος της Κίνεφ Κίρισι, Σοφία Κονούκ, η οποία έπαιξε στον ΝΟ Βουλιαγμένης τη σεζόν 2010-11 (όταν ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα με 3-1 νίκες, σε μία από τις πιο εντυπωσιακές ανατροπές των τελευταίων καιρών) πείραξε τον Χάρη Παυλίδη πριν την έναρξη του ημιτελικού της 4ης Απριλίου, αλλά ο Ολυμπιακός εξαφάνισε την Κίνεφ (η οποία είχε σημειώσει 21 γκολ στα δύο ματς με τον ΝΟ Βουλιαγμένης και είχε... αποκλειστεί επειδή ο ΝΟΒ πέτυχε 22) κρατώντας την στα 5 γκολ. Εκείνο το 8-5 δεν το έδειξε η τηλεόραση, αλλά η γκάφα διορθώθηκε την επόμενη, όταν υπήρξαμε αυτόπτες μάρτυρες ενός συγκλονιστικού τελικού με τη γηπεδούχο Φιρέντσε, ενός ματς που επειδή έγινε στη Φλωρεντία δεν το κατέκτησε άνετα ο Ολυμπιακός, αλλά και που επεφύλαξε... σταλαγμίτες ηδονής: το γκολ της Αυστραλέζας Μπρόνγουεν Νοξ (δηλαδή της... ΛεΜπρόν του Θρύλου) με 23’’΄για τη λήξη του ματς, προήλθε από δικό της κλέψιμο. Η Νοξ ομολόγησε ότι φθάνοντας προς τα 2μ. της εστίας της Φιρέντσε άφησε την μπάλα από τα χέρια της, για να δοθεί πέναλτι στο μαρκάρισμα, αλλά όταν είδε και αποείδε έκανε μία λόμπα με την μπάλα να σκάει ακριβώς μετά τη νοητή γραμμή του τέρματος της Φεντερίκα Λάβι. Το 10-9 έδωσε το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ομάδα πόλο Γυναικών του Ολυμπιακού, το έβδομο συνολικά στον σύλλογο, αλλά και το πρώτο στον Ερασιτέχνη υπό τη διοίκηση του Μιχάλη Κουντούρη. Περίπου 100 άνθρωποι βρέθηκαν στο αίθουσα αφίξεων του «Ελ. Βενιζέλος» τη νύχτα της Κυριακής, 6 Απριλίου, για να αποθεώσουν τις νικήτριες. Οι «ερυθρόλευκες» έφθασαν στην κατάκτηση του άτυπου νταμπλ, αφού νίκησαν τον τέταρτο τελικό (στον οποίο βρέθηκαν

να χάνουν 5-8) και στον πέμπτο τελικό του κολυμβητηρίου του Λαιμού στα πέναλτι και τελείωσαν μία εκπληκτική χρονιά, με τη νέα αρχηγό, Φιλιώ Μανωλιουδάκη, να είναι από τον πρώτο χρόνο της η πιο επιτυχημένη στην ιστορία του τμήματος. Το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, φτιάχθηκε με την επιμονή του τότε παίκτη (με όνειρα προπονητή) του Ολυμπιακού, Γιώργου Κατσούλη, ο οποίος πήρε κολυμβήτριες και... βολεϊμπολίστριες του συλλόγου για να φτιάξει μία νέα ομάδα στη μικρή πισίνα του Παπαστρατείου, το 1988... 55. Η νέα διοίκηση του Ερασιτέχνη έχει φέρει και τη νέα εποχή σε ό,τι αφορά τα αθλήματα του Ολυμπιακού. Αυτή η εποχή σφραγίστηκε στις 10 Οκτωβρίου του 2014, όταν στο Καραϊσκάκη έγινε μία εκδήλωση για τον ιδιόκτητο χώρο των πολεμικών τεχνών. Το τάε κβον ντο (στο οποίο ο «χρυσός» ολυμπιονίκης του Σίδνεϊ, Μιχάλης Μουρούτσος, είναι υπεύθυνος), η πυγμαχία, το κικ μπόξινγκ και η καποέιρα ένωσαν, κυριολεκτικά, τις δυνάμεις τους και τύφλα να έχουν οι Τζεντάι. Ο Μουρούτσος έριξε μία απίθανη κλωτσιά και δυνητικά θύμισε Ίκαρο και μετά τα βεγγαλικά κάλυψαν τον φαληρικό ουρανό για να γιορτάσουν τον ιδιόκτητο χώρο των πολεμικών τεχνών του Ολυμπιακού, που άλλωστε είναι ο πρώτος ιδιόκτητος του Ερασιτέχνη. 46. Το όνειρο του Γιάννη Κουτσουλέντη, που την άνοιξη του 1938 πήρε έναν κύλινδρο από το γήπεδο του Πειραϊκού για να τον πάει στην Καστέλλα και να φτιάξει το γήπεδο του «Μπάκαλα» που θα έκανε οντότητα την ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, ενσαρκώθηκε και στις 7 Δεκεμβρίου του 1978. Ο Ολυμπιακός είχε κατακτήσει ήδη δύο πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα, αλλά ουδεμία στιγμή ήταν ανώτερη από εκείνη του Παπαστρατείου με την πολωνική Γκντανσκ. Παρά τις δύο νίκες με την Αλ Γιάλα και την άνετη επικράτηση με 20 πόντους επί της ΛεΜάν, η ήττα του στην πρεμιέρα της προκριματικής φάσης από τους Πολωνούς, σε συνδυασμό με το 79-62 που έχασε στη Γαλλία, έκανε επιτακτική ανάγκη τη νίκη επί της Γκντανσκ με πάνω από 18 πόντους διαφορά.

Ολυμπιακος... Ο Κώστας Μουρούζης- που η φιλία του με τους Μπάμπη Μουτσάτσο και Μίμη Στεφανάκο έχει περάσει στη μυθιστορία της αθηναϊκής νύχτας- οδήγησε την ομάδα του σε θρίαμβο, με σκορ 102-79, και την πρόκριση, για πρώτη φορά στην ιστορία του Ολυμπιακού (που εκείνη τη χρονιά κατέκτησε το νταμπλ) στο Final 6. Οι φίλοι του Ολυμπιακού, που έγινε η πρώτη ομάδα που τα κατάφερε, μπί Εκεί έκανε μία νίκη με τη Μακάμπι στον Πειραιά και έχασε τα υπόλοιπα παιχνίδια με τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπόσνα Σεράγεβο (του σπουδαίου Μίρζα Ντελίμπασιτς και του Ράτκο Βάραϊτς, ο οποίος πέτυχε 47 πόντους στον τελικό με την Έμερσον Βαρέζε, που αποτελεί ακόμα ρεκόρ), τη Ρεάλ Μαδρίτης, τη Μακάμπι στο Τελ Αβίβ και την Μπανταλόνα. Στο ματς του Πειραιά με τους Καταλανούς, μάλιστα, ο θαυμάσιος Σέρβος Ζόραν Σλάβνιτς συγκρούστηκε με τον Γιάννη Γκαρώνη, διακομίστηκε στο νοσοκομείο και αυτός ο τραυματισμός επέσπευσε το τέλος της καριέρας του. 43. Μπορεί να είναι ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1992 που μνημονεύεται περισσότερο από τους φίλους της ομάδας βόλεϊ Ανδρών, αλλά ο Ολυμπιακός έφθασε πολύ κοντά στο να το κατακτήσει το... άτιμο 10 χρόνια αργότερα. Μάλιστα, οι σεζόν που έχουν λήγοντα 2 έχουν θετικό αντίκτυπο στην ομάδα, αφού το 1982 έφθασε για πρώτη φορά σε Final 4 της διοργάνωσης και στις δεκαετείς επετείους έπαιξε στον τελικό. Ο Βενεζουελανός Ερνάντο Γκόμες είναι ασυγκράτητος και στο Οπόλε, στις 23 Μαρτίου του 2002, οι «ερυθρόλευκοι» αποκλείουν τη Μόστοσταλ και προκρίνονται στον τελικό, όπου βρίσκεται η Ματσεράτα που έχει αποκλείσει τον Ηρακλή, στην πρώτη διοργάνωση που δύο ελληνικές ομάδες φθάνουν στο Final 4. Ωστόσο, όπως έγινε με την περίπτωση του Ράιμον Βίλντε 10 χρόνια νωρίτερα, ο Ολυμπιακός χάνει στον ημιτελικό με τραυματισμό τον Μάριο Γκιούρδα, παρ’ όλα αυτά ο Γκόμες κάνει ακόμα μία μυθική εμφάνιση. Οι «ερυθρόλευκοι» παίρνουν το τρίτο σετ, 29-27, και παρά το γεγονός ότι απειλούν να πάρουν το τέταρτο, παραμένουν φιναλίστ.

38. Όπως οι καλοκαιρινοί έρωτες, που χάνονται με το κιτρίνισμα των φύλλων, εκείνος του Ολυμπιακού με τους ημιτελικούς του Champions League χάθηκε με το φύσημα του αέρα, που μετέτρεψε εκείνη την απαράδεκτη και αισχρή για επαγγελματία ποδοσφαιριστή μπαλιά του Μπιριντέλι σε μία τραγωδία, με αποδέκτη τον Δημήτρη Ελευθερόπουλο. Η Γιουβέντους αποδείχθηκε η απόλυτη Νέμεση για τον πιο κομψό Έλληνα τερματοφύλακα όλων των εποχών, όχι μόνο στις 17 Μαρτίου του 1999, αλλά και τέσσερα χρόνια αργότερα, στην πιο μαύρη ευρωπαϊκή νύχτα για τον Ολυμπιακό, με το 7-0. Εκείνο το ματς του ΟΑΚΑ, ωστόσο, ήταν ό,τι πλησιέστερο στην καταστροφή. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με την κεφαλιά του πιο υποτιμημένου ξένου στην ιστορία του, Σίνισα Γκόγκιτς, στο 9’, για να πάρει σκορ πρόκρισης, αφού το πέναλτι του Νινιάδη στις καθυστερήσεις του πρώτου προημιτελικού του «Ντέλε Άλπι» έδωσε το εκτός έδρας γκολ στον Ολυμπιακό και την ήττα με 2-1, αποτέλεσμα που δίνει το ελάχιστο πλεονέκτημα στον νικητή. Μόνο όταν ο Αντόνιο Κόντε έστειλε την μπάλα στα δίχτυα στην απόλυτη σιωπή, έσβησε το όνειρο. 4. Το σουτ του Πρίντεζη στην Κωνσταντινούπολη. Στις 13 Μαΐου του 2012, μία σκηνή που έσβησε εκείνους τους χαμένους τελικούς, εκείνο το τρίποντο του Κορνίλιους Τόμπσον, από μία ομάδα που θα ήταν υποτιμητικό να την αποκαλέσεις Σταχτοπούτα, αλλά που από τους προημιτελικούς με τη Σιένα και έπειτα έβγαινε μέσα από τις φλόγες, πραγματοποιώντας μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του μπάσκετ. Ήταν τη μέρα που ο Ολυμπιακός απέκλεισε τον ΝΟ Χίου στον τρίτο ημιτελικό του πρωταθλήματος της Α1 πόλο Ανδρών, που ο Μίλος Τεόντοσιτς έβαλε τρία διαδοχικά τρίποντα και που ο Αντρέι Σβεντ έκανε λέι απ για το 53-34 και πήγε χαλαρός προς τον πάγκο της ομάδας του, σίγουρος ότι το τέλος της βραδιάς θα τον έβρισκε πρωταθλητή Ευρώπης. Τη μέρα που ο Ολυμπιακός έκανε σερί 14-0 σε σκάρτα 3 αγωνιστικά λεπτά, που ο Ραμούνας Σισκάουσκας παράτησε

το μπάσκετ μετά τις δύο χαμένες βολές και που ο Πρίντεζης σκόραρε το 61-62 με 0,7’’ στο ρολόι μετά από ασίστ του Σπανούλη με ένα σουτ που στην αρχή της χρονιάς ο Ντούσαν Ίβκοβιτς του είχε απαγορεύσει. Το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν που οι αδελφοί Αγγελόπουλοι σκέφτηκαν πολύ σοβαρά να φύγουν, που ο Μπουρούσης και ο Παπαλουκάς όντως έφυγαν, που έκανε το ίδιο και ο Τεόντοσιτς. Μία εκπληκτική ιστορία που δείχνει πόσο δίκιο είχε ο σπουδαίος Ντούντα, ο οποίος ήθελε απλώς να δίνει οδηγίες σε παίκτες που μπορούν να τις ακούνε. Η 2η Ευρωλίγκα ήρθε πιο αναπάντεχα από την 11/9 και είναι, σίγουρα, μία εκ των κορυφαίων στιγμών στην ιστορία του Ολυμπιακού, άλλωστε δεν θα γινόταν το back2back χωρίς το πρώτο τρόπαιο. 36. Στη Λουκία Σκριβάνου. Διότι κάποτε υπήρχε μία αθλήτρια του Ολυμπιακού που έκανε πινγκ-πονγκ και έπαιζε μπάσκετ, που έφερε τον Τάκη Βεντίκο για να ανοίξει το τμήμα στίβου, που ήταν υπηρέτρια του συλλόγου με μία αλλόκοτη περηφάνια και αξιοπρέπεια, που πήρε τίτλους ειδικά με την ομάδα του πινγκπονγκ και που πέρυσι τον Μάρτιο, όταν η ανδρική ομάδα κατέκτησε το πρώτο πρωτάθλημά της μετά από 9 χρόνια, ο προπονητής της, Γιώργος Χριστοφοράκης, της το αφιέρωσε. 67. Ο λόγος που η εποχή του Μάρτον Μπούκοβι είναι τόσο χαμηλά στη λίστα δεν είναι παρά ένα... αριθμοπαίγνιο, αφού το 1967 ήταν η χρονιά που ο Ολυμπιακός του σπουδαίου Ούγγρου έφθασε στην κατάκτηση του δεύτερου διαδοχικού πρωταθλήματός του, αλλά και που οι «ερυθρόλευκοι» είδαν τον Μπούκοβι να φεύγει ανεπιστρεπτί τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς, μετατρέποντας τον Πειραιά σε Λιμάνι των Δακρύων. Ήταν αναπόφευκτο, ειδικά από τη στιγμή που το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς του απαγορεύτηκε να φύγει με την ομάδα για προετοιμασία στον Καναδά. Και μπορεί ο σπουδαίος Μπούκοβι να ήταν διακριτικός και κομψός στις δηλώσεις του πριν φύγει, αλλά η δικτατορία αποφάσισε να μην φύγει για τον Καναδά, διότι δεν θα ήταν δυνατόν για τους στρατηγούς, που ήθελαν να παρουσιάσουν το

90 αξέχαστ «καθαρό» πρόσωπο της Ελλάδας στον κόσμο τρεις μήνες μετά την ετσιθελική ανάληψη της εξουσίας, να υπάρχει ένας τεχνικός που είναι κομουνιστής από το πρώην ανατολικό μπλοκ. Ο Μπούκοβι έφθασε στην Αθήνα στις 8 Ιουνίου του 1965 και η υποδοχή που του επιφυλάχθηκε ήταν ζεστή, άλλωστε λιγότερο από 10 έτη πριν ο Ούγγρος οραματιστής (ένας από τους τρεις, μαζί με τους Γκούσταβ Σζέμπες και Μπέλα Γκούτμαν, που δημιούργησαν το σύστημα 4-2-4) ήταν ο προπονητής της εθνικής Ουγγαρίας που υποχρέωσε τη Σοβιετική Ένωση στην πρώτη ήττα της στο «Λένιν». Στις 14 Ιουλίου του 1965 κατέκτησε το Κύπελλο, στο 1-0 επί του Παναθηναϊκού με το γκολ του Γιώργου Σιδέρη από το 5’ και έπαιξε τεράστιο ρόλο στο να μην πάει αύτανδρη μία φουρνιά παικτών, όπως ήταν ο Φόντακας, ο Αριστείδης Παπάζογλου και ο Βασίλης Μποτίνος, χωρίς να κατακτήσει ένα πρωτάθλημα. Τα τρόπαια του 1966 και του 1967 συνοδεύτηκαν από ένα ρεκόρ το οποίο κρατάει ακόμα (και του χρόνου, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα συμπληρώσει 10 χρόνια), καθώς ο Ολυμπιακός παραμένει η μοναδική ομάδα στην ιστορία που νίκησε τα 11 πρώτα παιχνίδια του πρωταθλήματος, ένα απόλυτο που κράτησε από τις 23 Οκτωβρίου του 1966 έως τις 8 Ιανουαρίου του 1967 και διακόπηκε στις 15 του ίδιου μήνα, με μια «λευκή» ισοπαλία στο Αιγάλεω. Η επιρροή του Μπούκοβι έκανε την εμφάνισή της και στις τέχνες: το τραγούδι «του Μπούκοβι η ομαδάρα» συνοδεύτηκε με το βιβλίο «τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι», το οποίο γράφτηκε από τον Διονύση Χαριτόπουλο λογοτεχνική αδεία, αφού στις 21 Δεκεμβρίου ο υπέροχος Ούγγρος (ένας προπονητής που επισκέφθηκε το γήπεδο του Παναθηναϊκού, τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και ξεναγήθηκε εκεί από τον προπονητη των «πράσινων», Λάκη Πετρόπουλο) αναχώρησε από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Πειραιά στις 16.00. Η παραπληροφόρηση ήταν απαραίτητη, διότι ο κόσμος τον είχε κρατήσει στην πρώτη παραίτησή του, μετά το 1-4 της ΑΕΚ στο Καραϊσκάκη, στις 3 Δεκεμβρίου του 1967, αλλά δεν μπόρεσε να κάνει το ίδιο στις 12 του μήνα,

όταν ο Ολυμπιακός έμεινε στο «Χ» με τον συνονόματό του στον Βόλο. Στο ξενοδοχείο που διέμενε μαζεύονταν ορδές οπαδών, που φώναζαν «Πατέρα μη φεύγεις», κάτι ασύλληπτο για τα σημερινά δεδομένα, που αναδεικνύει τον ρομαντισμό και την άγνοια (σε πολλές περιπτώσεις χρειάζεται το δεύτερο για να υπάρχει το πρώτο) της εποχής. 29. Δεν υπήρχε η αρμονική συγκυρία του πρώτου Κυπέλλου Κυπελλούχων, που η ομάδα βόλεϊ Ανδρών κατέκτησε ακριβώς στις 10 Μαρτίου του 1996, αλλά τα μεθεόρτια κρατούν 40 μέρες, λένε, και έτσι το Top Teams Cup που ο Ολυμπιακός πήρε στο ΣΕΦ στις 12 Μαρτίου του 2005 ήταν το δώρο του τμήματος στον σύλλογο για τα 80ά γενέθλιά του. Το καλοκαίρι του 2004 έλαμψε το άστρο του υπέροχου Αργεντινού Μάρκος Μιλίνκοβιτς στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ενώ είχε κλείσει στον Ολυμπιακό και στο 3-0 με τη Νεσελάντε όλη η ομάδα ήταν καταιγιστική, με τους Κώστα Χριστοφιδέλη, Βασίλη Κουρνέτα, Αντώνη Τσακιρόπουλο και φυσικά τον 37χρονο Γιώργο Ντράκοβιτς, που ήταν στα νάματα της αυτοκρατορίας του Ολυμπιακού, ο οποίος είχε κατακτήσει 8 διαδοχικά πρωταθλήματα από το 1987 έως το 1994, με την εκπληκτική ομάδα που διέθετε. 34. «Αν με ακούσετε, θα πάρετε το Κύπελλο Πρωταθλητριών». Ό,τι συμπυκνώνει τη θητεία του Νίκολα Στάμενιτς στον Ολυμπιακό, από το 1998 έως τις 12 Οκτωβρίου του 2000, δεν είναι αυτή η κουβέντα, αλλά είναι ενδεικτική. Έμοιαζε μακριά η απόσταση που είχε να διανύσει ο Ολυμπιακός προς την κορυφή της Ευρώπης, αλλά μόλις ένα χρόνο μετά τη φυγή του βρέθηκε να παίζει σε τελικό Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Τα δύο χρόνια του Στάμενιτς στην ομάδα- τα οποία διαδέχθηκαν τα έξι του στη Γλυφάδα- έφτιαξαν μία φουρνιά παικτών που έδωσε την ώθηση στην Εθνική για να κάνει την απίστευτη τριετία από το 2003 έως το 2005, που τη βρήκε δύο φορές σε τετράδα Παγκόσμιου Πρωταθλήματος και μία σε τετράδα Ολυμπιακών Αγώνων, και μάλιστα

στην Αθήνα. Ο Γιουγκοσλάβος πράγματι, προετοιμάσε εκείνη την εκπληκτική ομάδα χωρίς αντιστάσεις, τη σμίλεψε με φωτιά και αμμόνι και εξάντλησε τους παίκτες του με άπειρες εργατοώρες στο νερό. Ο Στάμενιτς έγινε ο νονός όλων των επιτυχιών του ανδρικού πόλο το μιλένιουμ, με κορωνίδα, φυσικά, την κατάκτηση του Champions League το 2002. Ένα παράδειγμα από τα εκατοντάδες είναι ότι είχε προειδοποιήσει τους παίκτες του ότι δεν θα μπορούν να πιουν... καφέ μετά την προπόνηση, όπως και έγινε. «Μας έμαθε πώς να περπατάμε, πώς να συμπεριφερόμαστε, τι να τρώμε», είπε σε ένα επετειακό αφιέρωμα για την κατάκτηση του Champions League στη Βουδαπέστη ένας από τους φουνταριστούς εκείνης της ομάδας, ο Σάκης Πλατανίτης. Η φουρνιά των Θοδωρή Χατζηθεοδώρου, Γιάννη Θωμάκου, Αντώνη Βλοντάκη, ακόμα και του Νικόλα Δεληγιάννη, ο οποίος δεν ήταν στον Ολυμπιακό αλλά στη Γλυφάδα όταν τον έπλασε ο επονομαζόμενος και Στρατηγός, δεν θα ήταν ίδια χωρίς την απεριόριστη συνεισφορά του. Η φυγή του, επειδή ο Λεωνίδας Θεοδωρακάκης με τον οποίο είχε επισυνάψει συμφωνία παραιτήθηκε από τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό, ήταν μία ωδή στην αξιοπρέπεια και στην ηθική. Δεν ήταν φίλος με κανέναν, όπως άλλωστε συμβαίνει με όλους τους προφήτες, αλλά οι προβλέψεις του και η συνολική φιλοσοφία του προέδιδαν έναν οραματιστή που όμοιός του δεν είχε πατήσει πριν, ούτε ξαναπάτησε, το πόδι του στην Ελλάδα. 30. Το... καταραμένο δεκάλεπτο. Ο Ολυμπιακός είχε παίξει δύο μήνες τέλειου ποδοσφαίρου. Από τις 25 Γενάρη του 2012 έως και λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 15ης Μαρτίου δεν είχε δεχθεί γκολ σε 10 συναπτά ματς. Και μέχρι το 85’ του παιχνιδιού στο Καραϊσκάκη με τη Μέταλιστ Χάρκοβο κρατούσε το εισιτήριο για τα προημιτελικά του Europa League, κάτι που θα τον έκανε την πρώτη ελληνική ομάδα που προκρίνεται στους προημιτελικούς και των τριών ευρωπαϊκών διοργανώσεων (του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, του Κυπέλλου Κυπελλούχων και του Κυπέλλου UEFA). Από τον

τες στιγμές! Φεβρουάριο και το 0-1 με τη Ρούμπιν Καζάν στη Μόσχα είχαν μεσολαβήσει άλλα δύο 1-0, με τη Ρούμπιν στο Καραϊσκάκη και με τη Μέταλιστ στο Χάρκοβο και το ματς ήταν 1-0 στο Καραϊσκάκη όταν περίεργα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν. Το πιο περίεργο ήταν το πέναλτι του Ντέβιντς που μπλόκαρε ο Μπάλας Μέγιερι στο 78’, ένα σκαφτό που βρήκε τον Ούγγρο προετοιμασμένο αφού δεν κινήθηκε. Ο Ολυμπιακός, ωστόσο, πλήρωσε τα παραδοσιακά, στην Ευρώπη, λάθη στην άμυνα και, διαλυμένος από την κούραση, έμεινε εκτός προημιτελικών. Ο Μέγιερι είδε την τύχη του να εγκαταλείπει στην έξοδο του 81’, που έφερε τη ισοφάριση του Βιγιάγκρα και στο 86’, όταν δεν εκτίμησε σωστά ένα κόρνερ που έφερε το δεύτερο γκολ του προκλητικού, πριν το παιχνίδι, αλλά δικαιωμένου, μετά τη λήξη του, Ντέβιντς. Το γκολ του Μαρκάνο από το 14’ δεν έφερε, εκείνη τη φορά, την πρόκριση. Ο Ολυμπιακός, που είχε μία συμπαγή ομάδα με διάφορες επιθετικές λύσεις, έχασε μία μεγάλη ευρωπαϊκή ευκαιρία, όχι μόνο για την πρόκριση αυτή καθαυτή, αλλά και για το γεγονός ότι θα συναντούσε τη Σπόρτινγκ Λισσαβόνας, μία ομάδα από την οποία δεν θα είχε ήδη αποκλειστεί από τους ημιτελικούς της διοργάνωσης. 22. Το ρεκόρ των συνεχόμενων πρωταθλημάτων από τον Θρύλο (1954-59) έπρεπε να φθάσει η στιγμή να καταρριφθεί. Ο Ολυμπιακός έζησε τα πέτρινα χρόνια του, από το 1987 έως το 1996, όταν δεν βρήκε τον τρόπο να ανέβει στην ελληνική κορυφή, στο μεγαλύτερο κενό στην ιστορία του και επέστρεψε σαν την... Μπίατριξ Κίντο στο Kill Bill για να κατακτήσει επτά διαδοχικά πρωταθλήματα και να διεισδύσει στο άβατο της ίδιας ομάδας τη δεκαετία του ‘50, δημιουργώντας μία νέα μυθοπλαστική σφαίρα για το μέλλον (το οποίο... έρχεται: με αυτό το πρωτάθλημα που ενδεχομένως κατακτήσει ο Ολυμπιακός θα φθάσει στα πέντε, που είναι το τρίτο καλύτερο σερί στην ιστορία του). Από το 1997 έως το 2003 οι «ερυθρόλευκοι» κατέκτησαν όλα τα πρωταθλήματα, τα δύο τελευταία σε αγωνιώδη φάση, αμφότερα την προτελευταία αγωνιστική. Και τα δύο με

τους μεγάλους αντίπαλους της ομάδας. Το δεύτερο έχει μείνει στην ιστορία, αφού στις 11 Μαΐου του 2003 ο Ολυμπιακός νικάει 3-0 τον Παναθηναϊκό στη Ριζούπολη σε ένα ματς που ήθελε νίκη με πάνω από ένα γκολ, αλλά το πρώτο έχει ήδη κερδίσει ένα κεφάλαιο στα άπαντα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εκείνο το 4-3 με την ΑΕΚ στις 20 Απριλίου του 2002 είναι ένα από τα πιο συγκλονιστικά ματς στην ιστορία του πρωταθλήματος. Τότε ο Ολυμπιακός ήθελε απλώς τη νίκη και η ΑΕΚ δεν παραδιδόταν, αφού προηγήθηκε, ενώ μείωσε και στις καθυστερήσεις, αφήνοντας ένα διάστημα 2 λεπτών που θα μπορούσε να έχει κάνει οτιδήποτε. Σε εκείνο το ματς του ΟΑΚΑ (που έγινε σε μία συνθήκη η οποία περιγράφεται μόνο ως ιδανικός καιρός για ποδόσφαιρο) ο Αλέξης Αλεξανδρής πέτυχε ένα υπέροχο γκολ ενώ ήταν και από τις τελευταίες εικόνες του παίκτη που θα γινόταν ένας από τους κορυφαίους φουλ μπακ της Ευρώπης, δηλαδή του Χρήστου Πατσατζόγλου. Πιο κάτω, ωστόσο, θα φανεί πώς ο «Τσιγγάνος» πήρε την εκδίκηση για όλα τα χαμένα χρόνια, τα πιο παραγωγικά στην καριέρα του, που του στέρησαν τα εύθραυστα πόδια του. 27. Ο Σπύρος Γιαννιώτης προερχόταν από μία από τις λιγότερο παραγωγικές χρονιές στην καριέρα του όταν μπήκε για προετοιμασία για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης το 2011. Αλλά το πρωινό της 20ης Ιουλίου τον βρήκε δακρυσμένο. Το δεύτερο χρυσό μετάλλιο Έλληνα κολυμβητή σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (αφού ο Άρης Γρηγοριάδης είχε επικρατήσει στα 50μ. ύπτιο στο Μόντρεαλ το 2005) ήρθε στην κατάλληλη στιγμή για τον ίδιο: στον αγώνα πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, στον οποίο εξασφάλισε την πρόκριση για την τέταρτη διαδοχική τέταρτη διοργάνωση στην καριέρα του, συμπληρώνοντας μία 12ετία ανελλιπούς παρουσίας εκεί. Ο Γιαννιώτης, ο οποίος βρέθηκε ως ταλέντο της ελληνικής κολύμβησης στον Ολυμπιακό το 1997, βρέθηκε με τον Νίκο Γέμελο ένα χρόνο αργότερα, όταν ο δεύτερος είχε αναλάβει την ευθύνη του να είναι ο αρ-

χιπροπονητής στους «ερυθρόλευκους». Και, μαζί, έκαναν παράλογα πράγματα. Το σερί τους σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα φθάνει στις 7 συμμετοχές, κάτι που την προηγούμενη δεκαετία (αλλά και όλο τον... 20ο αιώνα) ήταν απλησίαστο. Με την ανοικτή θάλασσα (και αρχής γενομένης από το χάλκινο στα 5 χλμ. της Μελβούρνης το 2007) έχει μόνο επιτυχίες: τέσσερα μετάλλια στα διαδοχικά τελευταία Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Εκείνο το χρυσό, ωστόσο, ήταν που έλειπε από τη συλλογή του και πετυχαίνοντάς το, με αντίπαλό «τον μόνο κολυμβητή από τον οποίο ανέχομαι να χάνω», δηλαδή τον Τόμας Λουρτζ, ήταν μία εκπληκτική συγκυρία που συμπύκνωσε όλη την καριέρα του. Η επανάληψη στην κατάκτηση της κορυφής στο ίδιο αγώνισμα, στα 10 χλμ. της ανοικτής θάλασσας στη Βαρκελώνη, τον έκανε τον πρώτο κολυμβητή που τα καταφέρνει και σε 4 μήνες, στο όγδοο διαδοχικό Παγκόσμιο Πρωτάθλημά του, στο Καζάν, το μετάλλιό του θα είναι μία από τις 10 πρώτες θέσεις της κούρσας των 10 χλμ.: θα σημαίνει πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και θα του δώσει την ευκαιρία να κλείσει την καριέρα του ακριβώς στη διοργάνωση που τη θέλει. Τη μόνη που όλα αυτά τα χρόνια μπορεί να ισχυριστεί ότι αποτελεί διακαή πόθο και ατελέσφορο απωθημένο. 7. Ο Νίκος Γουλανδρής είχε βάλει πολλά χρήματα ήδη στον Ολυμπιακό. Τρομακτικά λεφτά για την εποχή, τα οποία έδινε ως φίλος του συλλόγου, όχι μόνο ως πρόεδρός του. Εξάλλου ήταν εκείνος που ήθελε την καθολική αποδοχή του κόσμου του Ολυμπιακού για να γίνει πρόεδρος, για αυτό και στις 18 Δεκεμβρίου του 1971 κάλεσε τους οπαδούς της ομάδας να γίνουν μέλη, προκειμένου να ψηφίσουν στις εκλογές. Το πρόσωπο που θα έγραφε μία χρυσή σελίδα, αποφάσισε να μετουσιώσει το λαϊκό έρεισμα σε συνείδηση. Και στις 2 Οκτωβρίου του 1974 πήρε τη γεύση της μικρής απόσβεσης, καθώς στο Καραϊσκάκη η ομαδάρα του Λάκη Πετρόπουλου νίκησε 2-0 τη Σέλτικ, με τα γκολ των Κρητικόπουλου

90 Χρόνια Ολυμπιακός, στο 2’ και Σταυρόπουλου στο 20’ για να πάρει την πρόκριση στη φάση των «16» του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, μετά το 1-1 του πρώτου ματς στη Γλασκώβη. Η Σέλτικ του Τζον Στιν ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης το 1967, φιναλίστ το 1970 στον τελικό με τη Φέγενορντ και είχε αποκλειστεί τον προηγούμενο χρόνο στα ημιτελικά. Οπότε η Άντερλεχτ δεν φόβιζε. Και αφού δεν φόβιζε ήρθε το στραπάτσο στις Βρυξέλλες, με την ήττα με σκορ 5-1. Στις 6 Νοεμβρίου του 1974 ο Ανδριώτης εφοπλιστής, που ήθελε να κλείσει το Καυτανζόγλειο για το παιχνίδι, αναγκάστηκε να υποχωρήσει με τη λύση του γηπέδου της Παναχαϊκής. Ο Ούγγρος διαιτητής Κάρολι Παλοτάι έσφαξε τον Ολυμπιακό, και παρά το χατ-τρικ του Μάικ Γαλάκου, στο 18’, στο 68’ και στο 82’, οι «ερυθρόλευκοι» δεν κατάφεραν να βρουν το τέταρτο που ήθελαν για να φθάσουν στα προημιτελικά της διοργάνωσης, στην πρώτη μεγάλη (και από τις πιο μεγάλες) χαμένη ευκαιρία στην ιστορία τους. Ακούστηκε ότι ο Παλοτάι είχε ζητήσει χρήματα και ένα ρολόι από τους ανθρώπους του Ολυμπιακού, τα οποία δεν πήρε στο ημίχρονο, αλλά η μεγάλη σφαγή έγινε στο πρώτο μέρος, όταν και ακύρωσε δύο γκολ ενώ δεν έδωσε δύο πέναλτι. Ο Γαλάκος είχε ομολογήσει ότι καθησύχαζε τους παίκτες της Άντερλεχτ στα γερμανικά. Εκείνο το ματς ήταν ένας από τους λόγους που, στις 27 Δεκεμβρίου του 1974, ο Γουλανδρής παραιτήθηκε. Οι παλαιοί διοικητικοί παράγοντες του Ολυμπιακού ήθελαν να πιάσουν τα πόστα που είχαν προ Χούντας και άρχισαν να ζητούν παράλογα πράγματα από τον Ανδριώτη. Εκείνη η τριετία, που τελείωσε με τρία πρωταθλήματα

και δύο νταμπλ, το 1973 και το 1975, ήταν η πλέον σημαντική στην ιστορία του συλλόγου, μέχρι τουλάχιστον μετά τα μέσα της δεκαετίας του ‘90. Ειδικά η ομάδα των 16 διεθνών, του 1973-74, με τα 102 γκολ σε 34 ματς πρωταθλήματος, δηλαδή 3 ανά μέσο όρο, είναι ένα συγκρότημα που όσοι το παρακολούθησαν ορκίζονται ότι δεν έχει περάσει ξανά από το ελληνικό ποδόσφαιρο. 20. Είναι δύσκολο να πιστέψει κάποιος ότι η ομάδα που έκανε το τριπλ κράουν στο μπάσκετ πέρασε από μία χρονιά που: έχασε από τον ουραγό του πρωταθλήματός της (ΒΑΟ), άλλαξε τον ένα ξένο της στις αρχές (τον Γουίλι Άντερσον με τον Έβρικ Γκρέι) και δεν είχε τον ξένο που ήρθε στο Final 4 λόγω τιμωρίας (ο Γκρέι πιάστηκε ντοπέ λόγω χρήσης εφεδρίνης), έχασε παιχνίδι που προηγούνταν 5 πόντους με 15’’ για τη λήξη (με την Άλμπα στο Βερολίνο) και έχασε τέσσερα παιχνίδια στην ευρωπαϊκή χρονιά του από 2 πόντους και κάτω! Ο Ολυμπιακός της περιόδου του 1996-97 έδειχνε να πνέει τα λοίσθια από τον Γενάρη κιόλας, κι όμως πέτυχε την κορυφαία χρονιά στην ιστορία του, τουλάχιστον ως το 2012. Δεν περίμενε κανείς αυτό που ήρθε στην Ευρωλίγκα. Ο Κρίστιαν Βελπ ήταν ο πρώτος κοινοτικός παίκτης στην ιστορία του Ολυμπιακού και ο Ντέιβιντ Ρίβερς ο ηγέτης του. Οι «ερυθρόλευκοι», μετά το διπλό στη Μόσχα επί της ΤΣΣΚΑ για τη δεύτερη φάση της Ευρωλίγκας, προκρίθηκαν ως τρίτοι στον όμιλό τους και αυτό σήμαινε ότι είχαν μειονέκτημα έδρας στη φάση των «16» και, αν προκρίνονταν, στους προημιτελικούς. Και από εκεί

και έπειτα άρχισε ο εντελής παραλογισμός: ο Ολυμπιακός νίκησε δύο φορές στο Βελιγράδι την Παρτίζαν (με τον πρώτιστο λόγο για τον οποίο κάποιος θα εξυμνούσε τη θητεία του Φράνκο Νάκιτς στην ομάδα να είναι αυτά τα δύο ματς) ενώ έχασε στο ΣΕΦ, και μέσα σε πέντε μέρες απέκλεισε και διέλυσε τον Παναθηναϊκό: στις 27 Μαρτίου τον συνέτριψε με σκορ 49-69 στο ΟΑΚΑ στον πρώτο προημιτελικό, ενώ στον δεύτερο τα τρίποντα του «φονιά» Μίλαν Τόμιτς ήταν... σαν ψέμα και το 65-57 έφερε την πλέον αναπάντεχη πρόκριση για το Final 4 στη Ρώμη. Πριν φθάσει εκεί, η ομάδα του Ντούσαν Ίβκοβιτς (που από τον Οκτώβρη και έπειτα είχε να αντιμετωπίσει τους φίλους του Ολυμπιακού που πολύ γρήγορα έγιναν νοσταλγοί του Γιάννη Ιωαννίδη) πήρε το Κύπελλο με δύο buzzer beater: του Νάκιτς στον ημιτελικό με την ΑΕΚ του Ιωαννίδη (63-61) και του Δημήτρη Παπανικολάου στον τελικό της 13ης Απριλίου με τον Απόλλωνα Πατρών (8078). Ο Ολυμπιακός ήταν ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε στη Ρώμη με τις μνημειώδεις εμφανίσεις του σπουδαίου Ντέιβιντ Ρίβερς στον ημιτελικό με την Ολίμπια Λιουμπλιάνας (7465), ένα ματς που ο Παπανικολάου έκανε τον δήθεν νέο Ευρωπαίο σταρ Μάρκο Μίλιτς μία από χόρτα, και φυσικά στον τελικό της 22ης Απριλίου, Μεγάλης Πέμπτης για τη χριστιανική ορθοδοξία, απέναντι στην Μπαρτσελόνα του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς, με την εικόνα του Ίβκοβιτς να χειροκροτάει τον Νάκιτς μετά από χαμένο λέι απ και με τους Καταλανούς να προηγούνται 9-2 ήδη στο παιχνίδι να είναι από τις πλέον αξιομνημόνευτες. Ο Ολυμπιακός βρέθηκε με τα δύο πρώτα τρόπαια ανά

, 90 αξέχαστες στιγμές χείρας, και νικώντας στον τέταρτο τελικό την ΑΕΚ με σκορ 53-68 μέσα στο ΟΑΚΑ έκανε το 3-1 στη σειρά και πήρε το πρωτάθλημα. Ποιος να φανταζόταν, τότε, ότι το τμήμα θα έκανε 13 χρόνια να πάρει ξανά τίτλο. Το 1997 τελείωσε μέσα στη χλιδή: ο Ολυμπιακός έπαιξε στις 18 Οκτωβρίου απέναντι στους Σικάγο Μπουλς του Μάικλ Τζόρνταν, οι οποίοι νίκησαν 10478, αλλά οι παίκτες του Ίβκοβιτς έζησαν τη μυστικιστική εμπειρία της αντιμετώπισης του μάλλον κορυφαίου μπασκετμπολίστα όλων των εποχών. 21. Πριν αναλάβει ο Σταύρος Νταϊφάς τον Ολυμπιακό, τη χρονιά που το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό (δηλαδή το 1979-80), η ομάδα έζησε μία μίνι ποδοσφαιρική τραγωδία: μπορούσε να κατακτήσει το πρωτάθλημα της σεζόν 1978-79, αλλά σε ένα θρίλερ στην Κρήτη, την τελευταία αγωνιστική, αρκέστηκε στο 3-3 με τον ΟΦΗ και η ΑΕΚ τον έφθασε στη βαθμολογία. Ο Ολυμπιακός είχε το δικαίωμα για μπαράζ, αλλά δεν κατέβηκε διαμαρτυρόμενος για τη διαιτησία του τελευταίου ματς και έτσι η ΑΕΚ των Μπάγεβιτς και Μαύρου- αλλά και του θαυμάσιου προέδρου Λουκά Μπάρλου- κατέκτησε το πρωτάθλημα. Επί Νταϊφά ο Ολυμπιακός πήρε τέσσερα σερί, τα δύο στο μπαράζ: ένα με τον Παναθηναϊκό στον Βόλο, το 1982 (2-1), και ένα με τον Άρη στο 2-0 της 25ης Μαΐου του 1980 στην ίδια περιοχή. Αλλά ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία να κάνει μία καλή πορεία στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Δεν είχε, το 1983-84, τις πιθανότητες που είχε η ομάδα 9 χρόνια νωρίτερα, αλλά ήταν εντυπωσιακός. Με τον Άγιαξ του νεαρού Μάρκο

φαν Μπάστεν πέτυχαν μία ιστορική πρόκριση, αφού το 0-0 στην Ολλανδία παρέμεινε στα 90’ του ματς του ΟΑΚΑ, αλλά ο Νίκος Αναστόπουλος πέτυχε δύο γκολ στην παράταση, στο 94’ και στο 118’ για έναν ασύλληπτο θρίαμβο στις 28 Σεπτεμβρίου του 1983. Στις 19 Οκτωβρίου ο ίδιος ήταν που σκόραρε, με κεφαλιά στο 22’, με αντίπαλο την Μπενφίκα. Ο Ολυμπιακός ήταν εκπληκτικός εκείνο το βράδυ και ο Αναστόπουλος είχε τρεις κλασικές ευκαιρίες για γκολ και ένα χαμένο πέναλτι. Ο Ολυμπιακός διέσυρε την Μπενφίκα, και το τελικό 1-0 ήταν ένα μικρό θαύμα. Αλλά στη ρεβάνς της Πορτογαλίας, στις 2 Νοεμβρίου του 1983, η κατάσταση αντιστράφηκε με τους Λουζιτανούς να νικούν 3-0 για να πάρουν την πρόκριση στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Η Μπενφίκα, δε, κληρώθηκε με τη μεγάλη Λίβερπουλ, μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης και αποκλείστηκε με συνοπτικές διαδικασίες τον Μάρτιο του 1984. 19. Είχαν περάσει 31 παιχνίδια εκτός έδρας στο Champions League που ο Ολυμπιακός δεν είχε νικήσει. Είχε πλησιάσει στη νίκη σε πολλές περιπτώσεις, κυρίως στο Ριαθόρ με την Κορούνια το 2001, αλλά και στο Ντόνετσκ και στο Τρόντχαϊμ, το 2006 και το 2005, και δεν τα είχε καταφέρει. Η προοπτική του ματς της 3ης Οκτωβρίου του 2007 στη Βρέμη ήταν τρομακτική. Ο Ολυμπιακός είχε φέρει ισοπαλία με τη Λάτσιο στο πρώτο ματς του Champions League, αλλά περισσότερη ανησυχία προκαλούσαν τα αποτελέσματα του Σαββάτου: το δικό του 1-1 στο Χαριλάου με τον Άρη, σε αντιδιαστολή με το 8-1 της Βέρντερ στο «Βέ-

σερ» επί της Αρμίνια Μπίλεφελντ. Η θαυμάσια επιθετικά ομάδα του Τόμας Σάαφ, με τον Ντιέγκο σε μεγάλα κέφια, δεν αστειευόταν. Αλλά τα γέλια στο τέλος της βραδιάς ήταν ελληνικά. Το 1-3 έλυσε τα μάγια και βρήκε τον Τάκη Λεμονή να πανηγυρίζει έξαλλα στο τέλος. Το γκολ του Αλμέιδα στο 32’, πάντως, δικαίωνε εν αρχή τους αμφισβητίες. Ο Ολυμπιακός υπέφερε ως το τέλος του ημιχρόνου. Και στο 72’ ο Ιεροκλής Στολτίδης, με προβολή-ριμπάουντ, ισοφάρισε το ματς. Το ίδιο έμελλε να κάνει και ο Ντάρκο Κοβάτσεβιτς στο 87’. Αλλά στο 82’ ήταν η βολίδα του Χρήστου Πατσατζόγλου, με την καραμπόλα στον Μερτεσάκερ, που έδωσε το προβάδισμα στον Ολυμπιακό, ένα γκολ που του έδωσε τη χαρά όλων των προηγούμενων χαμένων χρόνων. Το 1-3 ήταν η πρώτη νίκη εκτός έδρας του Ολυμπιακού στο Champions League. Πλέον, έχει πέντε: τη νίκη 1-2 στη Ρώμη επί της Λάτσιο στους ίδιους ομίλους (στους οποίους πήρε την πρόκριση για τους 16, αλλά έπεσε πάνω στη φιναλίστ Τσέλσι, την οποία κράτησε στο 0-0 στο Καραϊσκάκη πριν χάσει 3-0 στο Στάμφορντ Μπριτζ), τα διπλά σε Μασσαλία το 2011 και Μονπελιέ το 2012 (0-1 με Μαρσέιγ και 1-2 με Μονπελιέ αντιστοίχως), αλλά και το διπλό στο Βέλγιο επί της Άντερλεχτ στις 2 Οκτωβρίου του 2013, το 0-3 με το χατ τρικ του Κώστα Μήτρογλου, μία ετεροχρονισμένη εκδίκηση που αποδεικνύει ότι τα απλήρωτα γραμμάτεια της ιστορίας πρέπει να ξεχρεωθούν κάποια στιγμή, έστω και 39 χρόνια μετά... ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ...

REDonAIR