Stu Hamm Band @ De Duycker, Hoofddorp, Wednesday November 9th, 2017
BASS TO THE BONE words & image: PRvanstekelenborg/Aandachtsfabriek
Stu Hamm Band, Barend Courbois en Pierre Courbois Wat maakt een concert goed? Hoe perfect kan het zaalgeluid zijn? In de Duycker in Hoofddorp was woensdagavond 9 november alles hoorbaar. Tot en met het geschraap van een plectrum over ’n gitaarelement en het kraakje van het veermechnisme van de tremelo aan toe. Wie een puur en afgewogen geluid wilde, werd op zijn wenken bediend. Slechts een handjevol puristen nemen de moeite om vanuit Zwolle, het hoge Noorden tot aan het Zuidelijkste puntje van Limburg de enige show te zien van Stu Hamm, meesterbassist en zijn halve carrière de drijvende kracht achter Steve Vai, Joe Satriani, Eric Johnson, en Frank Gambale. Tussen haakjes; hij werkte ook samen met Richie Kotzen, Michael Schenker, Yngwie Malmsteen en Ronnie James Dio. Voor de gelegenheid krijg je Barend Courbois samen met zijn jazz-‐drummende 76-‐jaar oude vader Pierre er als voorprogramma gratis bij. In technisch spel was Whistler Courbois Whistler in de jaren ’90 van de vorige eeuw echt hét trio van freaks. Een geliefd bandje onder collega-‐muzikanten dat jazz koppelde aan fusion, rock, progrock, funk en metal. Daarnaast kennen we Barend Courbois van Vengeance en Blind Guardian. Van zijn vader Pierre wordt beweerd dat hij nog samenspeelde met de vader van Eddie van Halen. Of het waar is weet ik niet. Maar, dat hij amper een week na de dood van Han Bennink optreedt met zijn zoon, da’s al enorm waardevol. Stu Hamm bevestigt dat later op de avond. Hij zou maar wat graag zijn overleden vader willen spreken, laat staan samen met hem optreden. Barend Courbois wisselt op onnavolgbare wijze zijn eigen virtuositeit af met die van zijn vader. Tegelijkertijd heeft niemand de leiding en toch sturen ze allebei. Vader en zoon Courbois zijn aan elkaar gewaagd en hebben beide een staat van dienst in de muziekwereld waar je u tegen zegt. Pierre Courbois (inderdaad, het jongere broertje van actrice Kitty Courbois) werkte met Association PC, Jean-‐Luc Ponty, John Coltrane, John Mc Laughlin, Eric Dolphy, Ben Webster, Charles Mingus, Don Cherry, Slide Hampton en Stan Getz. Barend kennen we natuurlijk van Blind Guardian, Vengeance, Zakk Wylde, Walter Trout, White Lion, Eric Gales, Adje Vandenberg, Bert Heerink en Jasper van ’t Hof’s Pili Pili. Jazzrock dus met aandacht voor ieders eigen werk. In het dik twintig jaar oude ,,Confusion’’
dat de Arnhemmers gezamenlijk schreven voor de SP passen de genres met tal van breaks heel natuurlijk bij elkaar. Voor de rest is het een kwestie van ‘als duo de tent afbreken’, en dat is wat er in de optelsom van bizarre toonladders en loopjes gebeurt. Stu Hamm oogt als mijn schoonmoeder in shorts. Dat geeft helemaal niets, want Hamm wil je maar even chronologisch meenemen met een audiotrip in hoe een jonge Hamm uit Champaign, Illinois via Vermont, Boston en Texas (,,Lone Star’’) uiteindelijk in San Francisco belandde. Hij vertelt hoe hij Vai en Satriani ontmoette en hoe de veranderlijke Amerikaanse landschappen een indruk hebben achtergelaten op zijn composities. Ondertussen steekt hij met regelmaat niet onder stoelen of banken hoe geweldig zijn medemuzikanten: de 24-‐jarige gitarist Jack Gardiner en drummer Craig Blundell (Steven Wilson, Frost) zijn. Opener ,,Radio Free Albemuth’’ van zijn eerste soloplaat wordt opgevolgd door ,,Black Ice’’ van zijn tweede album ‘Kings Of Sleep’. Al snel laat Hamm horen hoe Boston bepalend is geweest voor zijn carrière en wie zijn grote voorbeelden zijn geweest om zijn talent en ontwikkeling van technische skills in balans te brengen met ,,Going To California’’ van Led Zeppelin, ,,Dirty Water’’ van The Strandells, ,,The Attitude Song’’ en ,,The Animal’’ (van ‘Passion And Warfare’) van Steve Vai en ,,Always With Me, Always With You’’ en ,,Memories’’ van Joe Satriani. Ruimte voor humor en lol is er ook. Met name in zijn vrije eigen jam-‐ interpretatie van een bijna Ted Nugent-‐actige boogie in ,,The Obligatory Boogie’’, want zoals Hamm oreert: ,,Elke rocker moet zijn eigen boogie hebben.’’ Hoewel Stu Hamm enorm invloedrijk is en bekend staat als plukker, slapper en popper en hij verdergaat waar Jaco Patorius stopte, komt de ‘Greatest Hits Tour’ over als een clinic in concertvorm; een kijkje in de keuken en in het brein van een vrolijke alleskunner die het niet nodig heeft om verbitterd te zijn of af te geven op collega’s. Ik besef na afloop dat ik in totaal 6 mensen aan het werk heb gezien die voor 10% mijn platenkast bepaald hebben.