In memoriam Peter Steele voor PopWatch & Rocksound

RIP Peter Steele

Peter Steele is dood. De boomlange Viking uit Brooklyn deed zich altijd voor als een diep-filosofisch type dat zich slechts bezondigde aan rode wijn. Sinds een paar jaar weten we iets beter. Coke en allerhande alcohol maakten van de bariton-bassist een vadsige oude rocker. Muzikaal kon Type-O-Negative na ‘October Rust’ eigenlijk ook geen potje meer breken. Niet voor niets greep Steele steeds vaker terug naar het oeuvre van zijn oude band Carnivore.

Een grootschalige en wereldwijde reünie stond dan ook op stapel.

Door: René van Stekelenborg

Toch herinner ik me mijnheer Steele als een prettige maar trage man. Tijdens Dynamo Open Air 1995, een van de hoogtepunten van Type-O-Negative, zaten we samen achter het hoofdpodium in het gras en keken uit over een weide waar wat jongens van de lokale zweefvliegtuigclub bezig waren een vliegtuig te preparen voor vertrek.

De zon was roodgloeiend en begon aan zijn dagelijkse aftocht. We praatten wat over zijn voorliefde voor landen als IJsland, Finland, Let- en Estland. Hij nam zich voor om ooit grootse wandeltochten te maken. Tentje op de rug en lopen maar. Dat leek hem wel wat. Hij vroeg me of ik een boek kon aanbevelen.

Ik zei dat ik specifiek Nederlandse literatuur aardig vond maar dat die boeken onmogelijk vertaald konden zijn in het Engels. Waarop hij vroeg waarom ’t niet vertaald kon worden. Ik antwoordde dat mijn favoriete boek ‘Blokken’ van Borderwijk was en dat de Nieuwe Zakelijkheid een heel Nederlands fenomeen was voor strikt functioneel taalgebruik. Precies zoals design en architectuur in Nederland een periode hebben gekend van slechts datgene dat strikt noodzakelijk is. Betonplaten, verbindingen, wat ramen en een deur.

That’s it. Engelstaligen zouden moeilijk kunnen begrijpen hoe mooi taal kan zijn als het ontdaan is van alle tierelantijnen.

Dat begreep hij echter wel. Hij zei alleen dat hij zichzelf niet gemaakt had. “Ik ben de grootste tierelantijn. Zelfs als ik er niet voor kies om onder de aandacht te komen, krijg ik aandacht. Ik ben een Gooth van ruim twee meter nog wat en leef in een piepklein huis in Brooklyn. Als ik de vuilnis buitenzet ben ik al een bezienswaardigheid. Vandaar dat ik me het liefst afzonder in de anonimiteit van de brute natuur. Daar ben ik in mijn element tussen de elementen.”

In 1998 vroeg hij me nog of die Nieuwe Zakelijkheid iets te maken had met het vermogen van Nederlanders om een maakbare samenleving te creeren. Hij wenste me geluk. “Jullie Hollanders hebben jullie eigen cultuur en land gemaakt uit water en hebben als enig volk God daarvoor niet nodig gehad. Dat is knap en behoeft geen enkele extra franje.”

Ik hoop dat Peter Steele inmiddels zijn wandelschoenen heeft aangetrokken en zijn mars is gestart door de eeuwige jachtvelden, met of zonder mijn favoriete boek.