Esta historia comeza aquí, no noso colexio, en Pazos, o martes 18 de outubro de 2005. Aconteceu na nosa BIBLIOTECA. Estabamos os profes lendo uns interesantes libros cando... de súpeto escoitamos!...
Algo misterioso estaba a acontecer. Comezamos a buscar de onde viña ese... “Chis, chis, plof, plof!”… “Chis, chis, plof, plof!” por todas partes! Miramos pola fiestra, debaixo das mesas, debaixo das cadeiras, detrás da porta, enriba dos andeis, detrás dos pósters, incluso dentro da papeleira, nos caixóns, debaixo de... ¿a que non sabedes que era o que facía ese ruído?... No recuncho máis arrecunchado de toda a biblioteca atopamos agochado un estraño libro. Era moi antigo, estaba cheíño de po e do seu interior saía o “Chis, chis, plof, plof!” que tanto estaba a nos intrigar. Con moito coidado abrímolo pouquiño e pouco e... Sabedes quen apareceu?.
Unha alegre, pequena e regordeta meiga saiu do libro e dun brinco púxose diante, subida nunha mesa. - Ola a todos! “Chis, chis, plof, plof!” –dixo con aire despistado sacudindo o po da súa saia e do seu picudo gorro de meiga- Que nenos máis grandes hai agora nos coles! – observou axustando as súas gafas ao nariz. - Estamos moi sorprendidos – contestou unha profe encantada. Somos mestres e mestras deste cole, non somos nenos pero... ti, quen es?. - Pss... “Chis, chis, plof, plof!” quen son?, quen son?. Levo tanto tempo metidiña neste vello conto que case non o recordo. Unha meiga son, iso si que o sei. E gústanme tanto os libros que sempre que podo busco un para ler e divertirme; aproveito para meterme dentro deles cando algún lector decide collelos. Lembro que un día entrei neste, pero o lector deixouno esquecido no andel hai xa moitos anos e ninguén o volveu coller ata hoxe. A meiga, despois deste longo discurso, mirou para as nosas sorprendidas caras. Era unha situación divertida pero incrible, marabillosa, coma tantas historias gardadas nos libros das nosas bibliotecas. Por fin, un de nós decidiu preguntar: - E agora que xa estás libre, que pensas facer?. Desexarás saír destas catro paredes... despois de tanto tempo.
A meiga mirounos unha vez máis; agora era ela a que tiña a cara de sorpresa. Puxo os seus brazos na cintura e dixo convencida: - Ah non!, “Chis, chis, plof, plof!”, Como vou marchar!; os libros son a miña vida, quero quedar aquí e disfrutar cada vez que algún alumno ou alumna deste cole colla un conto. Quero seguir lendo libros, descubrindo aventuras, viaxando por países descoñecidos e coñecendo cousas da terra na que vivo, aprendendo cancións e disfrutando dos debuxos. Poderei quedar con todos vós?. - Claro que podes! – contestamos – Pero queremos saber como te chamas. - Propóñovos, “Chis, chis, plof, plof!”, un xogo – Dixo a meiga – A ver quen adiviña o meu nome. E así, entre ela e nós, empezamos a facer plans e o primeiro que decidimos foi escribir esta historia para saberdes como aconteceu todo. E o segundo foi preparar un concurso que se titulase:
Xogamos
todos?
Ah!, por certo, fixémoslle unha foto á nosa meiga. Querédela ver? Pois mirade, tivemos un problema coa cámara. Disparamos a foto pero cando a revelamos non se vía nada e... claro! Démonos conta de que as meigas non saen nas fotos. Que vos parece se intentades facer un debuxo dela? Como credes que é?