van het madeliefje!

IIk leerde al gauw hoe ik vaart moest krijgen. En daar ging ik: heen en weer… heen en weer, steeds sneller, steeds hoger. De schommel ging hoger en kwam terug, hoger en terug… Hoe fijn was het zitten op die schommel, die er altijd was!

Ik herinner me dat ik op een keer tijdens het schommelen, dacht: ‘Hoe zal mijn toekomst eruitzien?’ Ik ben die vraag nooit vergeten.

Wat ik toen niet wist, was dat mijn toekomst, terwijl ik heen en weer schommelde, er al was, op datzelfde moment. Ik wist niet dat het leven diezelfde beweging van de schommel vele keren zou herhalen, me van de ene kant naar de andere gooiend, zoals de slinger van een oude klok, altijd in het huidige mo- ment. Soms leek het alsof ik zelf niets hoefde te doen: de schommelbeweging zou altijd plaatsvinden, ongeacht mijn wil. Het leven gebeurde gewoon, met vele verloren en gewonnen slagen: om leven en dood, om de liefde, om te overleven, alles te midden van zulke pijnlijke conflicten. Dat constant heen en weer slingeren begon heel vermoeiend te worden. Het voortdurende geschommel van uiterlijke omstandigheden, de onophoudelijke innerlijke veranderingen, in een niet altijd bewust ritme, bezorgden me afschuw en angst. Die beweging moest stoppen!

Toen kwam alles tegelijk en er kwam chaos… betekenisloos… depressie. Tranen, lachjes, vreugde en wanhoop… en dan weer een lach! Tegengestelde emoties… alles op één dag. Die beweging moest stoppen!

Maar hoe viel deze schommel te stoppen? Hoe kon ik die beweging stoppen, die me bespeelde alsof ik speelgoed was in iemands handen? Ik bestuurde de schommel niet meer: het was de beweging zelf die me van de ene kant naar de andere gooide, in de gebruikelijke conflicten en meningsverschillen. Dus begon ik de zaken te observeren! Wat een kwelling was het te moeten zien hoe geluk en pijn elkaar dag na dag afwisselden. Het leven ging door. En daar ging ik, lopend en struikelend, al uitgeput, maar nu pogend te begrijpen hoe ik die schommel, die zo veel veroorzaakte, tot stilstand kon brengen. Op een dag – zo’n prachtige dag! –vond ik een tuin, die uitzonderlijk mooi was, gezien de tijd van het jaar. Ik ging zitten en begon te observeren. Vlak voor me was een perk met madeliefjes, de bloemen die staan voor zuiverheid en liefde.

Iene, miene, mutte… doen degenen die madeliefjes nog niet goed bekeken hebben. Het hart is als de zon, de blaadjes zo wit als sneeuw… zo’n delicate bloem, maar ze past zich aan bij alle mogelijke grondsoorten en is volledig afhankelijk van de zon voor haar ontwikkeling.

En ik keek! Ik observeerde het hartje, verrast, terugdenkend aan mijn biologielessen op school. Het gele hart bestaat uit honderden buisvormige kleine bloempjes, stampers en tweelob- bige stempels, beslist onontbeerlijk voor de voortplanting. Elk van deze kleine bloempjes kan vele zaadjes produceren, maar het madeliefje kan zichzelf niet uitzaaien. De zaadjes liggen in het hart van de bloem te wachten op de hulp van vogels en insecten. Daar, in de kern van die bloem, ligt de levensmogelijkheid. Zij zelf ligt stil!

En in een flits, begreep ik. Ik heb ook een kern die stilligt, waarin de gebeurtenissen van mijn leven niet worden gedefinieerd als goed of slecht… waar de ware levenspotentie ligt… waar het ware bewustzijn latent ligt te wachten. Het wacht op mijn ontwaken.

Ik wist toen dat daar, in mijn kern, mijn eindstreep lag… daar, waar de veranderingen die de tijd met zich meebrengt geen invloed op mij hebben en waar de stormen die de schommel bewegen mij niet langer als speelgoed kunnen gebruiken.

Daar ligt het ware bewustzijn, waar tijd niet bestaat en beweging eindelijk stopt… pijn en lijden eindelijk ophouden.

En in een opwaartse spiraal van zoeken, gebouwd van moeite en gestruikel, maakt dit ware bewustzijn zich bekend en conflicten en disharmonieën worden tot niets meer dan verkeersborden langs de levensweg.

Daar… waar vrede en sereniteit de alleenheerschappij hebben.

Daar… in het hart van het madeliefje.