Music minded 51 by Ruben Eg

MM 51 dokument

20-09-2004

20:24

Pagina 1

MUSIC

minded

MOVIE

ONAFHANKELIJK ENTERTAINMENTMAGAZINE, GRATIS VERKRIJGBAAR, UITGAVE SEPTEMBER/OKTOBER 2004, NABESTELLEN

ook dagelijks via:

minded

1,50, MUSIC MINDED PUBLISHING - AMSTERDAM, WWW.MUSICMINDED.NL, 7DE JAARGANG, NUMMER 51

‘Deense Coldplay’ wil volwassen worden

FOTO: ANTON CORBIJN

SAYBIA

D E Z E U I T G AV E : D E N I E U W S T E M U Z I E K , F I L M S , A C H T E R G R O N D E N E N I N T E R V I E W S M ET O . A . :

RAMMSTEIN - JESSE MALIN - THE BEES - STAR WARS DVD

ARNOLD’S ESSENTIELE SELECTIE - DE MIJLPLAAT - FOCUS ON - DE ZINDERENDE 17 - CONCERTAGENDA

adv_Thebox_kikke.tv

21-09-2004

12:42

Pagina 1

kikke.tv Kikke.tv alles over over VanKatoen. VanKatoen. Een Een band alles band die die gaat gaat voor voor z’n z’n eigen ding. Door keihard werken krijgen ze het voor eigen ding. Door keihard te werken krijgen ze het voor elkaar: elkaar: spelen! spelen! Van Van ‘de ‘deSjor’ sjor’te teRoggel roggeltot tot‘LowLands’! ‘LowLands! kijk zelf maar: vanaf 29 sept., elke Kijk maar: vanaf 29 spetember, elke woensdagavond, woensdagavond, vanaf 21.30 op TheBox(onTheRoxx) meer tjek info?www.kikke.tv www.kikke.tv 21.30 op TheBox(ontheroxx) Meer info? Thisprogram programis ispowered poweredby: by: This

Heb j’n klip? dan is dit de kans voor jouw band om in jouw regio op de buizz te komen! Tjek www.kikke.tv voor de eisen waarje klip aan moet voldoen. Stuur je klip op naar: VanKatoen, antwoordnummer 789, 3290 WQB Strijen Wie weet krijgt jouw band, jullie klip een kansop TheBox

Tjek www.kikke.tv

This idea is powered by VanKatoen

MM 51 dokument

21-09-2004

00:39

Pagina 3

AUDIO/GADGETS zinderende zeventien De zeventien MUSIC minded albumaanraders van het moment.

Nieuwe techniek versterken livemuziek Ook zo’n muzikant die altijd uren bezig is met het vinden van de juiste opstelling van de luidsprekers op het podium? Of zelfs in de oefenruimte? Volgens audioproducent Bose is er nu een compact en tegelijkertijd praktisch systeem dat overal, op elke locatie voor een prima geluid moet zorgen voor versterkte livemuziek.

1 The Bees - Free The Bees 2 The Libertines - The Libertines 3 Steve Earle - The Revolution Starts... Now 4 Dizzee Rascal - Showtime 5 Björk - Medulla 6 Ed Harcourt - Strangers 7 Radio 4 - Stealing Of A Nation 8 Tom Waits - Real Gone

andig in het gebruik, maar niet voor de tongval, is de Cyclindrical Radiator van Bose. De audioproducent zegt een decennium aan onderzoek in haar nieuwe systeem te hebben gestoken, dat de bekende geluidsproblemen voor muzikanten naar een grijs verleden moet uitbannen. De problemen zijn bekend: te veel of te weinig bastonen, te schel, te hard, te zacht, een geluidsvolume dat niet overal in de zaal even hoog is, tot aan slecht PA-geluid op het podium. Welke muzikant heeft er niet eens mee maken gehad? Bose beweert met de Cyclindrical Radiator een luidspreker te hebben uitgevonden dat het geluid niet alleen gelijkmatig over het podium, maar ook in de zaal verspreid. Mét één consistent geluidsvolume voor zowel artiesten als publiek. Muzikanten zouden elkaar en zichzelf beter moeten kunnen horen spelen, terwijl men overal in de zaal van dezelfde geluidskwaliteit kan genieten. Het systeem is voor zowel akoestische als versterkte optredens te gebruiken, en zou doeltreffend voor kleine optredens als voor optredens van driehonderd bezoekers of meer zijn. En dat voor een systeem dat in slechts enkele minuten op te stellen is.

9 Gem - Tell Me What’s New 10 The Faint - Wet From Birth 11 Jesse Malin - The Heat 12 Interpol - Antics 13 Giant Sand - Is All Over The Map 14 American Music Club - Love Songs... 15 The Black Keys - Rubber Factory 16 Razorlight - Up All Night 17 Mark Lanegan Band - Bubblegum

tip van de sluier

Dat klinkt dus allemaal té mooi voor woorden, zeker als je bekijkt hoe proportioneel compact de Cyclindrical Radiator en diens familieproducten wel niet zijn. Het systeem is volgens Bose dan ook geen traditioneel PA-syteem, nog een conventionele versterker. Met één L1 Cyclindrical Radiator-luispreker voor elke muzikant zouden PA-luidsprekers, mengpanelen en instrumentversterkers niet meer nodig zijn. Het systeem verspreidt de muziek namelijk door de ongebruikelijke cilindervorm in een hoek van honderdtachtig graden gelijkmatig over het podium en in de zaal, waardoor de details en de zuiverheid van elk afzonderlijk instrument beter naar voren komen. Doordat het geluid van de speakers zeer geleidelijk afneemt, blijven de volumeniveaus voor consistenter voor de muzikanten en het publiek. De luispreker vormt dan ook het hart van het systeem, met randsystemen als een basmodule en een remote control waarmee nog enkele geluidstoevoegingen kunnen worden toegepast. Testoptredens met de Cyclindrical Radiator spreken van ‘ingrijpende verbeteringen’ van de geluidskwaliteit.

door: Hugo Pinksterboer

Drie ventielen

Op een piano zitten achtentachtig toetsen, op een gitaar zes snaren, die je elk op zo’n twintig plaatsen kunt indrukken, en op een trompet maar drie knoppen. Ooit afgevraagd hoe je met die drie knoppen toch alles kunt spelen wat je wilt? Het is eigenlijk heel simpel. Neem een buis of een stuk tuinslang van zo’n anderhalve meter lang, plaats er een trompetmondstuk op, zet je lippen tegen het mondstuk en blaas, waarbij je de lucht als het ware tussen je lippen doorperst. Dan kom je er al snel achter dat je op die ene buis een heel stel verschillende tonen kunt blazen: de natuurtonen, in vaktermen. Uit één zo’n buis haal je voor je het weet al snel een stuk of zes, zeven natuurtonen; hoge en lage. Die tonen liggen wel een heel stuk uit elkaar en zelfs een eenvoudig kinderliedje kun je er eigenlijk niet mee spelen. Maak je die buis nu precies zoveel langer dat hij een halve toon lager gaat klinken, dan kun je weer een stuk of zes, zeven nieuwe tonen spelen. En als je hem nog een stukje langer maakt... Enzovoort. Zo werkt een trombone dus en dat kun je duidelijk zien: als je hem uitschuift, wordt het instrument steeds een stukje langer. Een tromboneschuif is in zeven stapjes uit te schuiven en bij elke stap ga je (voor alle tonen) een halve toon omlaag. Maar die trompet dan? Die heeft dus drie ventielen. Als je het tweede ventiel indrukt, verleng je de trompet met een kort stukje buis dat aan dat ventiel vast zit. Daarmee kun je een halve toon omlaag. Met het eerste ventiel, waarmee je een twee keer zo lang buisje inschakelt, verlaag je alles een hele toon. Aan het derde ventiel, je raadt het al, zit een nog langere buisje, en daarmee kun je anderhalve toon naar beneden. En als je die ventielen met elkaar combineert, kun je (net als bij die trombone!) in zeven ’stapjes’ omlaag. Dan kun je dus zeven keer een stuk of zes, zeven tonen blazen. En dat is meer dan voldoende om te spelen wat je wilt.

Tip Van De Sluier is losjes gebaseerd op de Tipboek-serie, een serie handzame boekjes over muziek en muziekinstrumenten, met onder meer de titels Zang, Akoestische gitaar, Drums, Elektrische (bas)gitaar, Piano en Saxofoon. Te koop in boeken muziekwinkels voor € 8,90 per deel. Meer weten? Kijk op www.tipbook.com of mail naar info@tipbook.com.

Goedkoop is de Cyclindrical Radiator niet (2950,- euro per stuk), hoewel je als muzikant wel direct verlost bent van de eerder genoemde PA-luidsprekers, mengpanelen en instrumentversterkers. En die kosten natuurlijk ook een lieve duit.

The Rough Guides To… Tien jaar geleden startten Phil Stanton en zijn vrouw en zakenpartner Sandra het label The Rough Guides. De twee ontwikkelden in de loop der jaren een merknaam voor wie de weg wil vinden in het oerwoud van muziek uit verre landen en vreemde culturen. Geïnspireerd door handige reisgidsjes, zagen muziekreleases het licht die hand in hand gingen met boekjes over muzikale genres uit het diepste van Afrika, de hoogste puntjes in

Azië tot de meest ondoordringbare plekken in Zuid-Amerika. De formule van het echtpaar sloeg aan en inmiddels heeft The Rough Guides To… reeds honderdtwintig albumreleases en diverse boeken op haar naam staan. Vanwege het tienjarig jubileum van het label is er de verzamelaar Out Of This World verschenen. MUSIC minded heeft er vijf van liggen om weg te geven aan haar lezers. Wie kans wil maken op een exemplaar stuurt een kaartje naar: MUSIC minded – The Rough Guides, Postbus 15694, 1001 ND Amsterdam.

Arnold’s Essentiële Selectie Sommige mensen hebben een leuk leven. Arnold heeft een brievenbus vol met promo’s en een agenda vol kopijdeadlines, interview-afspraken en dj-dates. Op deze plek schreeuwt hij op over hippe eenzijdige white label-12 inches en nieuwe muzikale revelaties. Doe er je voordeel mee!

”A lot of princesses used to be sluts... A lot of stockbrokers used to be broke... A lot of really straight people used to do coke, how about that, yeah...” Het zijn slechts een paar tekstflarden uit de openingstrack van How About That?, het debuutalbum van Gisli, de coolste, nieuwe, folky act sinds... Beck. Want dit debuut klinkt energieker dan Badly Drawn Boy, dient beter gepromoot te worden dan Simple Kid en overstijgt door de scherpe, ultiem sarcastische teksten en innovatieve ritmes zelfs met gemak alles wat Beck Hansen sinds Odelay heeft gedaan. Dit is eenentwintigste eeuw countrysamplepop met een supergrote bek en een verdomd mooi, klein hartje!

De rest van de releases van deze maand halen het niet bij Gisli, maar wij zijn ook de beroerdste niet. Dus luister vooral ook naar L.S.F., een afkorting voor Lost Souls Forever, de eerste single van Kasabian die de hype ook daadwerkelijk waar maakt. Een album is er nog niet, maar dit nummer wekt hoge verwachtingen en suggereert dat de Britten het baggygenre nieuw leven gaan inblazen met toegevoegde Gallagher-arrogantie. Sharp as a razorblade! Black Skies In Broad Daylight is het debuut van Living Things, drie nog zeer prille broers uit St. Louis die de studio in gingen met Steve Albini en die er uit kwamen met een post-grunge cd die klinkt als een politieke versie op Black Rebel Motorcycle Club. Het zou mooi zijn als dit bekend wordt voor november, de maand waarin de Amerikaanse presidentsverkiezingen plaatsvinden. Narcotische rebellie! In de lijn van The Postal Service en Modest Mouse liggen de songs van The Go Find, de band van de Belgische Dieter Sermeus. Oftewel, dit zijn licht-electronische luisterliedjes die supermelodieus klinken en die je binnensluizen in een intieme rijk der verbeelding. Geen idee waarom het album Miami heet, maar charmant klinkt dit zeker. Gold Chains en Sue Cie maken inmiddels beiden deel uit van de uitgebreide Kitty Yo-labelfamilie en dat hoor je! Geen idee of deze combi tijdelijk of permanent is, maar hun When The World Was Our Friend

klinkt eigenlijk als een veel betere crossover van stijlen dan Gold Chains’ eigen electrohiphop. Vooral ook omdat er nu meer op electropopliedjes gericht wordt. Verstandig, want Topher La Fata's Gold Chains trok vorige keer vijf(!) bezoekers tijdens hun Melkwegconcert. Ze verdienen het dat we dat nu met honderd mogen vermenigvuldigen. Zo klinkt avantgardistisch Berlijn in een ideale wereld. Als je op zoek bent naar een sprankelende portie neoshoegazer, raad ik je aan snel Lesser Matters van The Radio Dept. in huis te halen. Dit uit Malmo afkomstige Zweedse viertal begint waar My Bloody Valentine eindigde en geeft hun songs een prachtige, onwerkelijke sfeer mee. Luister naar het vol distortion heupwiegende Keen On Boys of de culthit Where Damage Isn’t Already Done, sluit je ogen.. en zweef van het najaar rechtstreeks naar de lente. Neemt de winter echter toch de overhand dan vind je rust voor de ziel bij Dents & Shells, het zesde album van de nog niet door iedereen opgemerkte Richard Buckner. Buckner is een echt ‘on the road’ Kerouac personage, klinkt als een mix tusen Smog en Mark Lanegan en dealt in verstilde, triestige, behoorlijke indie klinkende Americana. Maar dat zijn maar termpjes: Wat je moet weten is dat het een prachtig mistroostige zit-binnen-met-de-gordijnen-dicht-cd is. Au Revoir! ARNOLD SCHEEPMAKER

MM 51 dokument

21-09-2004

15:36

Pagina 4

de mijlplaat GESELECTEERD DOOR: JEAN-PAUL HECK

The Cars The Cars

Jean-Paul Heck (39) woont in Bergen op Zoom en is sinds jaar en dag muziekjournalist. Heck werkt als redacteur bij het blad Aloha en als journalist bij De Telegraaf. Daarnaast is hij werkzaam bij de bladen JAZZ en de SlagwerkKrant. Heck schreef jarenlang voor MUSIC minded en won het afgelopen jaar als eerste de Jip Golsteijn Journalistiekprijs. In dit artikel beschrijft hij welke popplaat ooit zijn leven veranderde.

e perfecte poplaat. Cabrio-dak open en rijden maar. Zomersoundtrack, vlinders in de buik. Het zijn zomaar een paar clichés die popjournalisten graag gebruiken als het gaat over platen met lichtgewicht, hapklare popliedjes. Meestal worden ze meteen tot ‘classics’ gebombardeerd, maar feitelijk komen er slechts een paar voor die eretitel in aanmerking. Het debuutalbum van Fountains Of Wayne was zo’n plaatje en terug in de tijd kwam ook Head First en No Dice van het onvolprezen Bad Finger voor zo’n lofuiting in aanmerking. Maar volgens iedereen die er verstand van heeft, gaat de krans gaat toch naar het debuutalbum van Weezer dat in 1994 uitkwam. Althans, dat is de mening van veel critici. Onlangs haalde de plaat zelfs de Top 20 van de meest invloedrijke albums aller tijden. En dat nog wel in een Top 100, uitgeschreven door het gerenommeerde Amerikaanse muziekblad Rolling Stone. Ik heb het gezien, even een beetje instemmend geknikt, maar daarna als een bezetene verder gezocht naar een andere plaat die veel raakvlakken heeft met het Weezerdocument. Hij stond er niet in. Vergeten, weggezakt in de grijze massa van de mensen die denken het zo goed te weten. Ik heb het over het debuutalbum van de band The Cars. Nooit van gehoord? Zegt de naam Ric Ocasek je wat? Oké, hij produceerde de beruchte, bovengenoemde plaat van Weezer met de opvallende blauwe hoes. Niet zo vreemd overigens want Ocasek wordt vaker gevraagd. Zo is hij verantwoordelijk voor producties van ondermeer No Doubt (Rock Steady), Guided By Voices, Hole en Bad Religion. Allemaal acts, op Hole na, die het moeten hebben van korte, pakkende songs. Wie verder graaft in het verleden van Ocasek, komt uit bij The Cars uit Boston. Jawel, u kent ze nog wel van de slijper Drive die ook in Nederland een hit werd. Overigens werd juist dit nummer gezongen door de inmiddels overleden

ILLUSTRATIE: HANS KLAVER KNOXILLUSTRATIONS WWW.KNOXILLUSTRATIONS.COM

bassist Benjamin Orr. Opvallend omdat het de donkere, wat ijzige en afstandelijke stem van Ocasek was die bijna alles songs van The Cars heeft ingezongen. De lange man met dat rare haar en gekke flaporen, heeft uiterlijk veel weg van Captain Spock, maar hij is wel verantwoordelijk voor de echte ultieme popplaat. Het debuutalbum van The Cars, dat natuurlijk ook gewoon The Cars heette, kwam uit in 1978 en stoof als een raket naar de top van de Amerikaanse hitlijsten. Ging genoeg bleef op Engeland na, de rest van Europa achter omdat wij druk waren met bandjes zoals de Sex Pistols en The Jam. Jammer, heel jammer want The Cars is een orgasme op de leren bekleding waard. De plaat die gek genoeg werd geproduceerd door de Engelse producer van de decadentie, Roy Thomas Baker, herbergt negen popjuweeltjes die allen zo op single gezet hadden kunnen worden. De critici werden afgeschrikt door de naam van Baker, omdat deze protserige nicht net een serie successen had gevierd met de supergroep Queen. Hij was immers verantwoordelijk voor de productie van de beroemdste Queen-albums zoals A Night At The Opera en A Day At The Races. Kwalificaties voor het grote publiek, diskwalificaties voor de zogenaamde critici journalist. Maar goed. Het debuut van The Cars herbergde zeker invloeden van Queen, maar ook Bowie, Mink DeVille, Badfinger, The Beatles en Roxy Music waren duidelijk herkenbare invloeden. Alleen had Ocasek het vermogen om al dat moois in liedjes te gieten die vaker niet langer duurden dan vier minuten. De opener Good Times Roll doet je oren spitsen. Luister naar die rare elektrische toms, die vette, repeterende gitaarlick en de vreemde, bijna geacteerde stem van Ocasek. Daarna volgen de singles My Best Friend’s Girl en Just What I Needed. Het eerste nummer werd ook in Nederland vaak gedraaid maar was te goed om het daadwerkelijk tot de

Nederlandse hitlijst te schoppen... Just What I Needed is de ultieme popsong die nog steeds op elk Amerikaans High Schoolfeestje voorbijkomt. Vooral de solo’s van de afgestudeerde conservatoriumgitarist Elliot Easton klinken vandaag de dag nog steeds messcherp en uiterst inventief. Verderop staan er nog een paar classics. You’re All I’ve Got Tonight inspireerde Rivers Cuomo om Weezer op te richten. Bye Bye Love werd door Elvis Costello ooit omschreven als een song die hij had willen schrijven. Ook het laatste nummer All Mixed Up laat je als luisteraar verbouwereerd achter. Het debuutalbum van The Cars verkocht miljoenen en ook opvolgers zoals Candy O, Shake It Up en Panorama die allen een paar perfecte liedjes bevatten, maar nergens het bizar hoge niveau van het debuut halen- deden het goed. Wereldberoemd werden The Cars in 1984 toen de band de plaat Heartbeat City uitbracht. Er werden er dat jaar miljoenen van verkocht en The Cars waren één jaar de beroemdste band van Amerika. Ook dit, door onvolprezen hardrockproducer John ‘Mutt’ Lange geproduceerde schijfje, staat vol prachtsongs en benaderde bijna het niveau van de eerste boorling. De knallende, elektronische productie van Lange hanteert echter te strak de overdadige regels van de jaren ’80-muziek waardoor gedateerdheid om de hoek komt zeilen. Nee, wat dat betreft blijft The Cars mijn perfecte popplaat. Een beetje Buddy Holly ontmoet Roxy Music ontmoet Talking Heads. Dat heb ik uit een Amerikaanse recensie. En verrek ze hadden gelijk. Ocasek is overigens nog steeds in bedrijf en binnenkort moet zijn nieuwe solo-album Nexterday uitkomen. Het is een mooie gelegenheid om het hele oeuvre van The Cars dat bestaat uit zes albums met als kroonjuweel het hierboven beschreven debuut.

MM 51 dokument

21-09-2004

09:29

Pagina 5

focus on V

an hun debuutalbum Turn On The Bright Lights verkochten ze in Amerika al bijna een half miljoen exemplaren en in Nederland was de komende show in De Melkweg opvallend snel uitverkocht. Oftewel: Interpol mag inmiddels tot de heavyweights van de indiescene gerekend worden. Het tweede album Antics geeft daar ook alle reden toe. Hoewel er qua sound niet zoveel veranderd is als de band je wil doen geloven, klinken songs als Evil en het sferische Next Exit wel weer als toekomstige klassiekers. “Next Exit is vergelijkbaar met Untitled van ons vorige album. Het is een stilte voor de storm nummer. Een track die spanning creëert.” vertelt bassist Carlos Dengler. “Daarom spelen we zo'n soort song ook altijd aan het begin van onze optredens.” In de afgelopen acht maanden hebben jullie Antics in New York opgenomen. Is het belangrijk om je even helemaal af te zonderen op zo'n moment? Carlos: “Absoluut. Het einde van 2002 en het begin van 2003 hebben we zelfs amper bewust meegemaakt. Normaal gesproken zie je de seizoenen veranderen, je merkt dat de winter begint... Wij zagen alleen maar een eindeloze reeks van steden waar we moesten optreden. Het schijnt die winter enorm gesneeuwd te hebben in New York en wij hebben er helemaal niets van mee gekregen.” ”Het blijft natuurlijk een bevoordeeld leven”, voegt gitarist Daniel Kessler er gelijk aan toe. “Maar we hebben zo verschrikkelijk veel getourd voor ons debuut, dat ik wel blij was toen we op een gegeven moment definitief naar huis konden gaan.” Carlos: “Goede albums worden doorgaans ook niet on the road geschreven. Je moet echt even een pas op de plaats maken en alles goed overdenken.”

Antics klinkt overduidelijk als Interpol. Misschien klinkt Paul’s zang soms wat warmer en zijn de songs wat bondiger, maar toch... “Oh, oh, ik krijg een deja-vu” mompelt Carlos. “De vorige journalist bleef maar doorhameren op het schrijfproces dat we doormaken in de studio. Terwijl wij nooit met een vooropgezet plan de studio in gaan. We werken aan songs en bemerken meestal pas achteraf dat ze verschillen van wat we daarvoor deden.” Waarin zijn deze songs volgens jullie anders? Daniel: “De songs zijn korter, meer to the point. Bovendien schrappen we nu nummers waar we over twijfelen.” Ik vind het albumartwork best mooi, terwijl sommige kennissen van mij het saai vinden. Carlos: “Dat snap ik wel. Het is een blanco hoes met alleen de woorden Interpol en Antics er op in een duidelijk lettertype. Dat was Paul’s idee. Hoe minimalistischer je hoes is, hoe meer je de hoes ook gelijk als logo kunt gebruiken. (knipogend) En muziekliefhebbers kunnen zich makkelijk met een band identificeren als je een herkenbaar logo hebt.” DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER FOTO: PETER M. VAN HARTEN

Interpol

oms vraag je je of ze bij platenlabel Ecxelsior inderdaad een vijver in de tuin hebben staan waar ze de ene na de andere band in kweken. Elke maand komen er bij het label wéér nieuwe opmerkelijk goede albums uit, van artiesten die toch écht uit de Nederlandse klei getrokken zijn. Deze maand baart het label opzien met releases van de rockgroep Gem en de singer-songwriters Solo. En omdat bij de meeste Excelsior-albums Neerlands eigen sterproducer Frans Hagenaars achter de knoppen zit, klinkt het allemaal met een internationale allure van heb ik jou daar. Neem Tell Me What’s New, het debuutalbum van het uit Utrecht afkomstige Gem, dat zelfs door de grootste journalistieke zuurpruim van het land is vergeleken met albums van The Strokes en Oasis. Vergelijkingen om je rot bij te lachen, totdat het album bij je thuis door de speakers knalt en je moet toegeven dat de vergelijking wel degelijk hout snijdt.

Gem

In Holland gebeurt er dus eindelijk weer eens wat op rockgebied. Dat vinden Gem-zanger Maurits Westerik en -gitarist Bas de Graaff eigenlijk ook wel. “We zijn met Gem begonnen omdat we ouderwets aandoende melodieuze rockliedjes wilden maken. Dat was iets wat wij in het club-

circuit gewoon heel weinig tegenkwamen, maar wel graag wilden horen” verklaart De Graaff. “Vroeger had je The Fatal Flowers en Claw Boys Claw, maar daarna waren er geen echte rock & roll-bands meer in Nederland” voegt Westerik daar aan toe. “Je had meer popgerichte groepen als Casear en Van Dik Hout, dat soort.” Hoewel de Gem-leden de vergelijkingen met The Strokes en Oasis vleiend vinden, schetst het volgens hen toch geen juist beeld van hun muzikale invloeden. De Graaff: “The Strokes is een band waar we nu net niet veel naar geluisterd hebben.” Westerik: “Ik denk dat The Strokes en Oasis veel genoemd worden vanwege onze combinatie van Amerikaanse en Britse muziek. We hebben namelijk vooral veel naar jaren ’70-punk geluisterd; The Buzzcocks, The Sex Pistols, Iggy Pop en The Stooges enzo. Die energie en kracht was onze insteek. Verder komen de invloeden overal en nergens vandaan, van singer-songwriters tot jazz. Alle songs beginnen daarom wel met een melodie.” Tell Me What’s New kent louter snelle rocksongs. Per toeval? Of houdt Gem het daar liever bij? “Tja, dat is de manier waarop we schrijven” grijnst Westerik. “We houden nu eenmaal van up-tempo liedjes en daarom staat de plaat er mee vol. Het is ook de energie in de band; we willen Gem gewoon rocken. Bij onze vorige bands was er altijd veel gedoe en poespas. Met Gem is het van één-twee-drie-Bam en gaan! We hebben geen tijd voor ballads.” DOOR: RUBEN EG FOTO: REYER BOXEM

Alison Moyet I

n de jaren ’80 was Alison Moyet de stem van de populaire Britse synthesizergroep Yazoo. Later scoorde ze solo wereldhits als Love Resurrection en That Old Devil Called Love. Tegenwoordig leeft de zangeres een teruggetrokken gezinsbestaan en verrast ze zo nu en dan met een nieuw album. Haar nieuwste heet The Voice. Het leven van een popster is niet altijd even voorspelbaar. Alison Moyet weet daar alles van. Ze zocht geen roem, maar vond die toch. “Toen Yazoo nummer 1 werd veranderde mijn leven. Van een teruggetrokken meisje met een eenvoudig bestaan werd ik plots een beroemdheid. Een leven dat ik eigenlijk nooit wilde. Opeens zag ik er tegenop om boodschappen te doen, te reizen, uit te gaan. Toen Vince (Clark, red.) en ik na Yazoo ieder onze eigen wegen gingen, was het niet afgelopen. De weg naar een solocarrière lag te wachten en sleepte me mee.Ik voelde me eenzaam, wilde niets liever dan een ‘doorsnee’ leven.” En die tijd die kwam. Na drie Brit Awards, negen Top 10-singles en zeven Top 10-albums hield ze het plotseling voor gezien.

Acht jaar lang liet ze de spotlights aan zich voorbijgaan. Ze trok zich terug uit de muziekwereld, om in 2002 opeens weer terug te keren. Dat deed ze met het redelijk succesvolle Hometime, toen haar eerste album in acht jaar. De opvolger heet The Voice, een plaat vol favoriete coversongs van Alison Moyet. Het idee voor het nieuwe album ontstond nu

twee jaar terug. “Elk van de liedjes op dit album refereert naar een speciale gebeurtenis uit mijn leven. Ze nemen me mee naar bijzondere mensen en herinneringen. Het is precies wat ik altijd al wilde: een jazzy, loungy album maken met ‘standards’ van Jacques Brel tot Jose Feliciano, maar dan in een modern jasje. Ik werkte samen met Academy Award Winner Anne Dudley en dat was voor mij een grote eer.” Alison Moyet is tevreden.

Met haar leven en met haar carrière. Ze kijkt positief terug op succes en tegenslag. “Ik heb zo’n gevoel van: nu is het goed. Alles is op zijn plaats gevallen. Ik verkoop geen miljoenen albums meer, maar kan rustig genieten van de waardering van een select publiek. Een beter leven dan dit kan ik mij moeilijk voorstellen.” DOOR:ANNEKE RUYS

MM 51 dokument

20-09-2004

20:44

Pagina 7

pop/rock Het is onmogelijk om naar de website van The Bees te kijken (www.thebees.info) en niet misselijk te worden. Probeer het maar eens! Op zich niet vreemd dat de jonge band uit het Engelse Isle Of Wight voor zo’n ‘zwevend’ design heeft gekozen, want ook de sixtiesliedjes van The Bees op het nieuwe album Free The Bees doen je hoofd meer dan eens gonzen.

iet veel mensen durven dat te zeggen tijdens een interview” zegt Paul Butler lachend als ik hem vertel dat ik altijd een beetje duizelig wordt van de liedjes van zijn band. “Maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Onze sound heeft absoluut iets psychedelisch, iets wereldvreemds. En we hebben een groot zwak voor platen die zijn uitgekomen rond 1967, toch een beetje de LSDtijd.” Het toeval wil dat Paul en medesongschrijver Aaron Fletcher net een pakje, dat ze van iemand van hun platenmaatschappij EMI hadden gekregen, openmaakten op het moment dat ik het kantoorpand binnenliep. Het bleek om een obscure sixtiesplaat te gaan. Als twee ware fanaten bekeken ze het stuk vinyl. Zijn de heren een beetje collectors? Aaron: “Ons bestempelen als echte verzamelaars gaat misschien wat ver, maar we hebben thuis wel flinke platenverzamelingen. Overigens zijn dat niet alleen maar retroplaten hoor. We luisteren grofweg overal naar.” “Ik denk ook dat we relatief veel vrije tijd hebben”, vult Paul aan. “We moeten natuurlijk ook optreden en we zitten veel in de studio, maar omdat we op het Isle Of Wight wonen, hebben we nooit de problemen die iemand uit Londen bijvoorbeeld wel heeft. Oftewel: wij staan nooit in de file en hoeven geen metrogangen te doorkruisen. Dus houden we meer tijd over, om bijvoorbeeld plaatjes te luisteren.” Voor veel muzikanten is hun woonlocatie vaak belangrijker dan je zou denken. Als je naar The Strokes luistert hoor je New York, dat Björk uit

Nadat Saybia met haar debuut The Second You Sleep in snel tempo het eigen Denemarken had veroverd, besloot de band haar geluk ook elders in de wereld te beproeven. Door de bijzonder radiovriendelijke en meeslepende gitaarpop van de band, kreeg het in de internationale pers de bijnaam ‘De Deense Coldplay’ mee. Een vergelijking die Saybia enerzijds geen windeieren opleverde, maar anderzijds toch voor wat frustratie zorgde. Met de opvolger These Are The Days hoopt de band volwassen te zijn geworden.

The Bees

IJsland komt wekt ook geen verbazing, en op eenzelfde manier is de Isle Of Wight-connectie overduidelijk aanwezig in de songs van The Bees. Isle Of Wight, de plek die historische betekenis kreeg door het legendarische festival dat er plaatsvond waar onder meer Jimi Hendrix speelde; een eiland waar je er, als Engelse stedeling, even helemaal uit kunt zijn. Aaron: “Toen ons debuut Sunshine Hit Me in 2002 een succes werd hebben we er heel even over nagedacht om te verhuizen, maar we kwamen er achter dat we liever af en toe heen en weer pendelden in plaats van ons geïsoleerde honk te verlaten. En van die beslissing hebben we nog steeds geen spijt.” De songs op Free The Bees, de onlangs verschenen opvolger van Sunshine Hit Me, klinken wat directer dan voorheen. De sfeervolle tierelantijntjes lijken plaats te hebben gemaakt voor straffe, oer-Britse, bijna Mod-achtige ritmes. Paul: “Toe maar! (lachend ) We wilden een album maken dat iets minder pretentieus klonk en wat ook goed te vertalen was naar de livesituatie. Daar hadden we ten tijde van Sunshine nog wel eens moeite mee. Veel touren leert je al doende ook wat live werkt en waar je maar beter niet aan kunt beginnen. En uiteindelijk gaat het er niet om een album na te spelen, maar om een roes te creëren die live werkt. Het ene medium is gewoon compleet anders dan het andere.” Het nieuwe album werd opgenomen in de legendarische Abbey Road Studio en aan de songs werd voor het eerst meegeschreven door alle bandleden. Waarom die locatie en vanwaar die grotere democratie binnen de band? “We kregen de kans om op te nemen in Abbey Road en dan zeg je geen nee”, vertelt Paul met grote ogen. “Toch merkten we al wel snel dat we onszelf ook daar wilden beperken. We hebben nu eenmaal genoeg aan zestien sporen en streven een vrij direct geluid na. Met betrekking tot het meeschrijven van de rest van de band, meer wie je al een paar jaar optrekt, voelt het op een gegeven moment gewoon erg lullig als die geen inspraak heeft in hoe de liedjes worden geschreven. Dit is nog steeds vooral ‘onze’ band -want wij zijn hem ooit begonnen- maar Kris (gitaar, red.), Michael (drums, red.) en Tim (trompet, red) gaven aan dat hun visie ook naar voren moest kunnen komen in de arrangementen van de songs. En dat leek ons eigenlijk niet meer dan redelijk.” Toch doen de twee nog altijd de interviews? geest ver wanten Paul: “Ja, vreemd genoeg kon ze die medezegOasis - Definitely Maybe genschap ineens aan hun reet roesten!” Pink Floyd - A Saucerful Of Secrets The Coral - The Coral

DOOR: ARNOLD SCHEEMAKER FOTO: TARA DARBY

album: Free The Bees uitschieter: These Are The Ghosts

Saybia

e zon staat volop aan de hemel op de dag in augustus dat zanger Søren Huss en toetsenist Jesse Jensen van Saybia door diens platenfirma in de tuin van de ‘kleine Arena’ in Amsterdam zijn neergezet. Het is op dat moment zo ongeveer twee jaar geleden dat de band voor het eerst op Nederlandse bodem stond en haar debuutalbum The Second You Sleep in een halfvolle popzaal Paradiso presenteerde. Een album dat op dat moment in het eigen Denemarken bijna een jaar geleden was verschenen en de jonge groep in korte tijd een sterrenstatus had bezorgd. Gesterkt door dit succes besloot Saybia zich stapsgewijs ook in andere landen in Europa te presenteren. Het nadeel van dit stappenplan was dat de band zich per land steeds opnieuw diende voor te stellen en gedwongen was aan de lopende band optredens met steeds dezelfde liedjes van dat ene album op te voeren. Een herhalingsliedje dat de groepsgeest haast deed knakken. Søren Huss haalt hiervoor graag het slotnummer Untitled van het nieuwe album These Are The Days aan: “Untiteld duurt zo’n zeventien minuten en verwoordt de hele periode van de release van The Second You Sleep, de tournee, de nasleep van de tour en het maken van dit nieuwe album; alle ups en downs zijn vertaald in een muziekstuk. Uiteindelijk hebben we het nummer geen titel gegeven. We konden niets bedenken dat die periode juist zou omschrijven.”

Saybia ontstond als band ergens in het midden van de jaren ’90 in Nyborg, een stadje dat zo’n honderddertig kilometer ten westen van Kopenhagen ligt. Doordat Denemarken op commercieel gebied geen historie heeft met gitaarmuziek, leek de band voorbestemd haar dagen in het niemandsland van kleine kroegen te slijten. Daar kwam plots verandering in toen platengigant EMI de band op een zekere dag onder haar vleugels nam en de groep zich kort daarop met de single The Day After Tomorrow aan de toppen van de hitlijst zag geplaatst. “Succes hebben is fantastisch” vertelt Huss met trots. “Maar als alles zó snel gaat heeft het ook zijn keerzijde. Het ene moment ben je gewoon een groep jeugdvrienden die in een oude Volkswagen van de ene kroeg naar de andere trekt; het andere moment zie je je vier vrienden die je al tien jaar denkt te kennen in situaties waarin je ze nog nooit eerder gezien hebt. En ze zien jou in situaties waarin ze je nog niet eerder zagen. Op een bepaald moment herken je elkaar gewoon niet meer. Nou, en daar zit je dan opeens: alleen in een tourbus ergens in het midden van Europa, te wachten op het zoveelste optreden. Op zo’n moment voel je je toch wel heel erg alleen.” Eenmaal weer thuis besloot de groep dan ook zo niet verder te gaan. Jensen: “We kochten een huis waarin we een studio bouwden om als een thuisbasis dienst te gaan doen. Een soort investering in de toekomst. Daarna zijn we een nieuwe fundering gaan zoeken voor ons vijven. Als we muziek maken zijn we Saybia en zijn we in principe wie mensen en journalisten beweren wie we zijn. Daarbuiten zijn we gewoon een groep vrienden die graag met elkaar optrekt. Doordat er zoveel over Saybia geschreven werd, over wie we zijn en wat we doen, raakten we als vrienden gewoon de weg kwijt. We zijn voor These Are The Days naar een eilandje bij de kust van Zweden getrokken om daar in alle rust en stilte met elkaar opnieuw te beginnen.” Huss: “Onze muziek kent veel emoties, maar vanwege deze geschiedenis zijn de emoties op These Are The Days veel intenser en gecompliceergeest ver wanten der. Misschien waren we wel jongens toen we The Second You Starsailor - Silence Is Easy Sleep maakten en volwassen met These Are The Days.” Elbow - Asleep In The Back

Manic Street Preachers - Everything Must Go

DOOR: RUBEN EG FOTO: ANTON CORBIJN

album: These Are The Days uitschieter: Bend The Rules 7

MM 51 dokument

21-09-2004

00:35

Pagina 8

pop/rock

ie hit had The Killers overigens nog niet op zak toen MUSIC minded, vlak voor de zomervakantie, met de band sprak. Achter de Amsterdamse popzaal Paradiso, bij de waterkant zitten zanger/keyboardist Brandon Flowers en gitarist David Keuning er in eerste instantie wat vermoeid bij. “Ja, wat wil je ook”, zegt Brandon ter verduidelijking, “in de afgelopen vijf dagen zijn we in Glasgow, New York , Londen en Barcelona geweest en nu doen we hier weer promo. Ik heb geen idee wie dit schema in elkaar heeft gezet, maar het is niet echt our idea of a good time...” Het eeuwige debacle. Zodra er wereldwijd een beetje interesse ontstaat voor een band moet deze eigenlijk overal tegelijk zijn. Zeker nu de levensduur in de muziekwereld korter dan ooit tevoren is. The Killers wijken echter af van veel van die andere bands, doordat ze niet enkel en alleen over hun liefdeswereld of het sex-, drugs- en rock & roll-leventje schrijven. Brandon: “Er zijn tegenwoordig maar weinig songschrijvers die nog iets vernieuwends te melden hebben. Ik benader onze songs echt als short stories. Ik vertel een verhaal waarin personages voorbij komen, ik creëer een desolate, danwel opgefokte sfeer... Ik ben een schrijver, maar gebruik er muziek bij als ondergrond” Dan, na even na te denken, voegt Brandon er aan toe: “De muziek is minstens zo belangrijk overigens, maar ik denk dat we door de teksten echt anders zijn dan de rest.” In de nummers van The Killers valt zodoende genoeg op te maken. Bespeuren we bijvoorbeeld enig sarcasme in het nummer Smile Like You Mean It? Gitarist David veert op: “Nee, Brandon is geen sarcastisch mens, no way!” Brandon moet er om lachen. “Oh jawel, dat ben ik wel. Smile Like You Mean It gaat eigenlijk over het dagelijkse leven van veel mensen en hoe dat je kan beklemmen. Veel mensen zitten tegen wil en dank in een keurslijf, hebben een baas en moeten lachen, ook als ze daar eigenlijk weinig zin in hebben. Het nummer gaat ook over de hypocrisie van veel mensen. Zeker in Amerika

vraagt iedereen hoe het met je gaat, maar niemand wil dat écht weten.” David: “Noem het maar een stewardessenglimlach.” The Killers hebben een heel specifieke sound waarin veel eightiesinvloeden terug te horen zijn. Opvallend genoeg hebben ze het album Hot Fuss zonder producer opgenomen. Waarom eigenlijk? Brandon: “Toen we met een aantal platenmaatschappijen gingen praten om er achter te komen bij wie we dit album wilden uitbrengen was de plaat al voor driekwart af. Het voelde dus overbodig om er een vreemde bij te halen. Sowieso werken we niet graag met buitenstaanders. Een producer gaat toch altijd zijn stempel op je werk proberen te drukken.

rs ille eK Th

Als je persé kritiek wilt hebben op The Killers zou je kunnen zeggen dat hun synth/gitaarpop soms wat hol en bombastisch klinkt. Dan heb je meteen ook het enige minpuntje te pakken. Het debuutalvum Hot Fuss staat namelijk vol met pakkende popsongs, waarvan de hit Somebody Told Me het eerste klinkende bewijs is.

En dat willen we niet, want we weten zelf haarfijn hoe we willen klinken.”

DOOR: BOB VAN HELDEN FOTO: JELLE WAGENAAR

geest ver wanten The Stills - Logic Wil Break Your Heart Snow Patrol - Final Straw Televison - Marquee Moon

album: Hot Fuss uitschieter: Somebody Told Me

MM 51 dokument

20-09-2004

20:52

Pagina 9

pop/rock Voormalig punkrocker Jesse Malin transformeerde zich begin deze eeuw naar een singer-songwriter met Bruce Springsteen-achtige trekjes. Met hulp van zijn hartsvriend Ryan Adams toverde de New Yorker het solodebuut The Fine Art Of Self Destruction uit de hoge hoed, om geheel zelf de opvolger The Heat te produceren.

esse Malin is weer in één van zijn gekke buien als MUSIC minded hem in zijn flat in New York belt. Doordat hij diezelfde nacht niet heeft geslapen omdat hij de laatste hand aan de videoclip van zijn nieuwe single Mona Lisa aan het leggen was, valt de zanger bijna om van de slaap en slaat hij regelmatig zijn beruchte ‘Jesse Malin-wartaal’ uit. Malin, een innemende persoonlijkheid met een vrij typisch gevoel voor humor, brabbelt dan over gekke hersenspinsels en over hoe de wereld er volgens hem uit zou moeten zien. Malin is sowieso een praatgraag

- geïnspireerd door songschrijvers als Bruce Springsteen, Joe Strummer, Tom Waits en Steve Earl. Aangemoedigd door Ryan Adams kwam in 2002 het intieme en in zes dagen opgenomen soloalbum The Fine Art Of Self Destruction uit de koker, dat Malin een contract bij Steve Earl’s platenlabel Artemis opleverde. Ondersteund door goede recensies (het album werd onder meer Album Of The Month in het blad Uncut) trok Malin door Europa als voorprogramma van de akoestische tournee van Ryan Adams, gevolgd door een tournee met een

Jesse Malin figuur, ook tijdens zijn optredens. Ooit vertelde hij MUSIC minded in het diepst van de nacht dat hij er over nadacht een spoken word-album uit te brengen. Een serieuzer idee dan gedacht, zo blijkt. Een jaar na dato heeft het idee het hoofd van Malin nog niet verlaten. “Hoewel ik niet denk het niveau van Lenny Bruce of Henry Rollins te halen”, verklaart hij. “Toch wil ik best eens een spoken word-optreden uitproberen. Als het me een beetje goed af gaat maak ik er misschien een kleine tournee van en laat ik een show op cd zetten.” Malin heeft een leven waaruit aardig wat anekdotes te putten zijn. De in Whitestone, Queens geboren New Yorker leeft al vanaf zijn tienerjaren een authentiek rock & roll-leven, met vallen en opstaan als belangrijkste ingrediënten. Als leider van de punkgroep D Generation was Malin in de jaren ’90 kortstondig one of the next big things, om na het uiteengaan van de band een andere koers te varen

volledige band. Terug in New York presenteerde Malin enige tijd op vrijdagavond zijn eigen Jesse Malin Show op MTV en een optreden met Bruce Springsteen, waarbij The Boss samen met Malin één van zijn nummers opvoerde, sloot het jaar af. Door dit alles begon het jaar 2003 voor Malin met piekeren. Malin: “Ik zat maar te denken: ‘Wat als het nieuwe album helemaal niets wordt?’. Ryan (Adams, red.) wilde me graag weer helpen door het album weer te produceren, maar omdat hij het eigenlijk veel te druk had om er écht tijd in te steken besloot ik demo’s te maken van de vijfentwintig nummers die ik in de tussentijd had geschreven, en deze naar enkele producers te sturen. Maar na enige tijd aan het werk te zijn en nog geen juiste producer te hebben gevonden, bleek de helft van het budget al op. Omdat ik eigenlijk tevreden genoeg was met de kwaliteit van de demo’s die ik zelf gemaakt had en in het verleden al genoeg had opgepikt van de producers met wie ik ooit werkte -

Ryan Adams, Toni Visconti- besloot ik mijn manager de helft van het budget weer terug te geven en het album zelf te produceren.” Malin vond onderdak in de lokale Stratosphere Studios, eigendom van Daniel Lorca van Nada Surf en James Iha van The Smashing Pumpkins, en werkte daar in dertien maanden op en af aan The Heat. Hoewel het zelf produceren makkelijker gezegd dan gedaan was (“Het is alsof je een speelfilm regisseert en er tegelijkertijd ook de hoofdrol in speelt”), lukte het Malin om met The Heat zijn veelgeprezen solodebuut te overtreffen. Vooral de muzikale afwisseling op The Heat maakt het een sterker album, wat volgens Malin komt door de uitgebreide tour van de voorbije jaren. “Na The Fine Art Of Self Destruction is de wereld behoorlijk veranderd, en doordat ik veel op reis ben geweest heb ik als Amerikaan de wereld ook van een andere kant leren kennen. Ik wilde daarom niet alleen

meer zware psychologische stukken over mijzelf schrijven, want daar had ik er nu al genoeg van gemaakt. Doordat er veel vrienden langskwamen als ik in de studio zat, is het ook direct een instrumenteel rijkere plaat geworden. Toch wilde ik wel het gehele album ook solo kunnen spelen. Achteraf gezien heb ik het in die dertien maanden erg stressvol aangepakt, maar over het eindresultaat ben ik erg tevreden.” DOOR: RUBEN EG

geest ver wanten Pete Yorn - Day I Forgot Bruce Springsteen - Born To Run Ryan Adams - Love Is Hell

album: The Heat uitschieter: Swinging Man

Mark Eitzel is terug. Niet als soloartiest, maar als zanger van de herrezen American Music Club. Het eerste album sinds tien jaar heet Love Songs For Patriots. En die bevat volgens Eitzel veel minder cynisme en doemdenkerij dan we van hem gewend zijn. “Ik zing alleen nog nummers waarvan ik blij word. Ik wil mezelf geluk bezorgen.” Dat vraagt om opheldering.

American Music Club Tim en Vudi (gitarist, red.) en ze klonken veel beter. Ik dacht: Oh shit, we waren écht een goede band”. Dus toen heb ik de plaat met hén gemaakt.” Op het nieuwe, achtste album horen we de American Music Club in topvorm. Niet dat de band een nieuw geluid laat horen, want de folkgetinte rock heeft nog altijd een donkere, bij vlagen claustrofobische, atmosfeer. In Eitzels teksten treffen we daarentegen opmerkelijk veel opbeurende zinsnedes aan, in nummers met titels als Only Love Can Set You Free, Love Is en I’ve Been So Lucky. “Ik ben een fucking cynische persoon, moet ik toegeven. Maar Only Love Can Set You Free is dat niet. “Een vriend van me zei: ‘Dit klopt niet, Mark. Ook andere dingen kunnen je vrij maken’. Ik zei: ‘Weet ik, maar ik wil dít horen. Het is het reddingsvest dat ik wil dragen. Zelfs als het stomzinnig en klef klinkt. Ik wil muziek maken die ik kan overleven’.” Eitzel heeft zijn ironie ditmaal bewaard voor de meest politiek getinte nummers op het album. Zoals het Elliot Smith-achtige Song Of The Rats Leaving The Sinking Ship. En zoals Patriot’s Heart, een rafelige, treurige song over een homostripper. Eitzel, zelf homofiel: “Ik was in Colombus, Ohio, en een vriend van mij gaf me daar een tour langs alle homostripclubs. In één club was een fantastische stripper, genaamd Spanky. Ik dacht: ‘God bless you, this is great’. Op de parkeerplaats stonden allemaal grote trucks met Amerikaanse vlaggen. Veel van die mannen in de club hadden waarschijnlijk vrouw en kinderen thuis. Dus hier komen de patriotten, dacht ik. Voor mij was het ook zoiets van: hé George Bush, dit is wat mensen werkelijk doen om te overleven, motherfucker!”

adies and gentlemen it’s time, for all the good that’s in you to shine.” Met deze opmerkelijke regels begint Love Songs For Patriots. “En dat bedoel ik niet ironisch”, benadrukt Eitzel. “Ik verander, en dít is wat ik echt voel. Hoe ik op die tekst kwam? Wel, ik keek naar de documentaire die die Franse filmmakers maakten over 9-11. En ik dacht aan de speech die Bush daarna hield. Hij riep: “We’re gonna get ’em!” Terwijl hij had moeten zeggen: “Amerika, wij moeten hier boven staan. Wij moeten beter zijn.” Inderdaad, dit is mijn eigen speech. Maar het is ook zoiets van: laten we niet meer cynisch zijn.” Ook een schop onder zijn éigen achterste dus. Love Songs For Patriots is de imponerende comeback van een hoogst originele band die door de pers op handen werd gedragen, maar nooit commercieel succes had. Het album Everclear (uit 1991) geldt als hoogtepunt in het oeuvre, waarna in 1993 Mercury uitkwam bij een major label. Van een doorbraak kwam het ook toen niet. In 1996 viel de band uiteen -niet eens door Eitzels drankzucht, maar door financieel wanbeleid- en ging Eitzel solo verder. “Twee jaar geleden werkte ik aan een soloalbum”, vertelt hij het verhaal van de reünie. “We waren al bijna klaar toen onze drummer Tim Mooney belde en zei: “Ik heb mijn eigen studio, dus we kunnen gratis werken. Dezelfde nummers die ik al had opgenomen, speelde ik opnieuw met

De American Music Club is ook weer op tournee, en de band speelt onder meer op 11 oktober in de Amsterdamse Paradiso. Hoe voelt het om weer met elkaar te spelen? “Great! We spelen aggressiever dan ooit. Doen ook geen rustige nummers. Ik weet niet, het is anders.” Verwachtingen heeft hij nauwelijks. “Ik denk niet dat we er geld aan gaan verdienen, zoals The Pixies nu doen. Wij waren nooit zo succesvol en invloedrijk, ook al weet ik dat bands als Radiohead en Coldplay ons goed vinden. De fans? Die houden van de nieuwe plaat. Daar ben ik blij om, want ze kunnen echte klootzakken zijn. Je moest eens weten wat ze over mijn soloplaten zeggen.” Of de reünie blijvend is, weet Eitzel nog niet. “Vudi rijdt op de bus in L.A. en daar wil hij geest ver wanten niet mee stoppen. Tim en Danny (bassist, red.) hebben kinMark Lanegan Band - Bubblegum deren. Maar ook al is dit eenmalig, het is wel de leukste tijd The Afghan Whigs - Gentlemen die ik in tien jaar heb gehad.” Dinosaur Jr. - Where You Been

DOOR: JEROEN FIDDER FOTO: JUDE MOONEY

album: Love Songs For Patriots uitschieter: Patriot’s Heart 9

MM 51 dokument

20-09-2004

21:29

Pagina 12

travel minded Sinds het succes van de Buena Vista Social Club is de Cubaanse muziek definitief door het grotere publiek geaccepteerd en zelfs ‘in’ geworden. De hype lijkt weliswaar over het hoogtepunt heen, maar op het Caraïbische eiland razen, op vele fronten, één of meerdere orkanen. Cuba staat bol van de muziek, vriendelijke mensen, prachtige natuur, melancholische auto’s uit de jaren ’50 en een heerlijk klimaat. TRAVEL minded reisde van oost naar west en noteerde zowel de muzikale, historische als sociale reisverhalen.

Buena Vista A Cuba! ten van Sancti Spiritus. Trinidad staat op de wereldmonumentenlijst van de UNESCO vanwege de mooie en originele staat van de gebouwen daar. Het verblijf in Sancti Spiritus is heerlijk, maar een wandeling door Trinidad is fantastisch; muziek klinkt uit iedere straat en het stadje is kleurrijk, nostalgisch en erg mooi. Via Sancti Spiritus rijd ik de volgende dag door naar Santa Clara. Hier hebben Fidel Castro en Che Guevara de toenmalige machthebber Batista de genadeslag gegeven en de basis gelegd voor het Cuba van nu. In Santa Clara wisten de guerilla’s Baptista’s troepen te overmeesteren en vervolgens een trein met versterking en wapens te veroveren. Logisch dat het monument voor Che Guevara in deze stad staat en erg imposant is, temeer als je beseft dat de stoffelijke resten van de in Bolivia gedode Che Guevara hier zijn bijgezet. Vanuit Santa Clara is het ruim drie uur rijden naar Havana, de hoofdstad van Cuba. Het contrast met Santiago de Cuba is groot. Havana is ruimer, schoner en moderner. In de oude binnenstad bruist het werkelijk en de Cubanen zijn hier meer vasthoudend als het gaat om verkoop of om gewoon iets van je te krijgen. Zeep, shampoo, pennen of zelfs je baseballpet; ze willen het allemaal hebben. De meeste van deze zaken zijn gewoon voor ze te koop op de zwarte markt of in winkels die door de regering geleid worden en waar met dollars kan worden betaald. Echt lastig of vervelend worden ze nooit en ik vraag mij af hoe lang dat nog zo zal blijven met het oprukkende toerisme voor de boeg.

et is donderdagochtend als ik mijn huurauto in ontvangst neem. Een Skoda Fabia, waarvan ik maar hoop dat hij de vijftienhonderd kilometer die ik in twaalf dagen wil afleggen zal volhouden. Startpunt is Guardalavaca, een plaatsje dat zo’n zestig kilometer ten noord-oosten van de luchthaven van Holguin ligt en waar de regering -net als in Varaderoveel hotels heeft gebouwd (en nog wil bouwen) om via het toerisme de broodnodige deviezen binnen te krijgen. Dat is, na het wegvallen in 1992 van de Russische miljardensubsidies, de enige reden waarom Cuba anno 2004 toerisme op grote schaal toelaat. Gelukkig, want Cuba is een erg mooi land, waar de regering criminaliteit zwaar probeert in te dammen zodat het voor buitenlanders extra goed te bereizen is. Mijn eerste reisdoel is Santiago de Cuba en ik besluit de aangeraden hoofdweg via Holguin niet te volgen, maar via de binnenwegen te rijden. Spijt krijg ik daar niet van, hoewel deze route af te raden is als je enigszins door wilt rijden. Op de binnenwegen ontbreekt vaak voor enige honderden meters het asfalt en zitten er meer kuilen en gaten in de weg dan de gemiddelde huurauto aankan. Na uren ploeteren, maar toch vaak vooral met open mond het landschap te hebben bewonderd, kom ik aan in Santiago de Cuba; de op twee na grootste stad van het land. Op goed geluk probeer ik het centrum te bereiken om van daaruit mijn hotel te zoeken. Omdat de bewegwijzering in Cuba nog in de kinderschoenen staat, kan men het beste vaak gewoon de weg vragen. In het algemeen levert dit weinig problemen op. De buitenwijken van Santiago de Cuba zijn niet om vrolijk van te worden; geen sloppenwijken, maar armoedige woningen en slechte wegen die geen bepaald gevoel van welbehagen geven. Na een lange dag kom ik met veel geluk in het oude centrum terecht, vanwaar het slechts drie kilometer rijden is naar mijn hotel. Via de reisorganisatie zijn al mijn hotels onderweg geboekt bij de door de staat opgerichte toeristenorganisatie Cubanacan. Mijn verwachtingen zijn niet hooggespannen, maar ik ben blij verrast om te zien dat Hotel Versalles perfect verzorgde kamers heeft met zelfs een zwembad! (De omschrijving in Lonely Planet die ik mee heb, komt niet overeen met mijn ervaring). Met een taxi ($ 2,00) rijd ik even later naar het historische centrum om mijn eerste cocktail op het terras van hotel Casa Grande te nemen, met uitkijk op het Parque Céspedes; een plein waar alles en iedereen samenkomt in deze bruisende stad. Op dit plein word ik aangesproken door een vriendelijke Cubaan die zegt de beste plek te weten waar ik kan gaan eten. Ik volg hem door een wirwar van straatjes en sta na vijftien minuten op een binnenplaats van een woning, waar ik bij een particulier aan tafel schuif. Ik ben bij een illegale Paladar beland. De Cubaanse regering staat particulieren toe om toeristen tegen betaling bij hun te laten eten, maar deze Paladares moeten hier voor veel geld een vergunning aanschaffen. Dat is de reden dat de plek waar ik zit geen officiële is, maar wel erg lekker en gezellig! Na het eten loop ik weer terug naar hotel Casa Grande voor een kop koffie en zie in het straatje ernaast een lange rij voor de Casa di Trova, de plek waar in iedere stad muziek te horen en te zien is. Via de kustweg rijd ik de volgende dag naar Bayamo. De afstand is ruim driehonderd kilometer en dankzij de matige wegen doe ik er ruim zeven uur over. Dat is echter de moeite waard, want het is een schitterende route. Eenmaal aangekomen in Bayamo, check ik meteen in het hotel en kom ik in het zwembad

heerlijk bij. De volgende stad die ik aandoe is Camarguey. Een stadje in het midden van Cuba vol oude, kleurrijke koloniale gebouwen. Mijn hotel ligt in het midden van het oude centrum en ziet er weer goed uit. Wat opvalt is dat in Cuba muziek als een rode draad door het dagelijkse leven verweven zit. In Camarguey is het niet anders. Het is 30 augustus en de stad staat in het teken van het einde-zomerfeest. ’s Avonds verzamelen duizenden Cubanen zich op het grote plein en onder het toeziend oog van de beeltenis van Che Guevara, swingt iedereen tot in de vroege uurtjes. Al rijdend ontdek je de ware pracht van Cuba. Hoe het landschap veranderd van bergachtig naar vlak, met uitgestrekte velden vol rietsuikerplantages, de vele kleuren groen, de kleurrijke mensen en de schitterende auto’s uit de jaren ’50 die overal op het eiland rondrijden. Vanuit Camarguey is het vier uur rijden naar Sancti Spiritus, een klein stadje dat voor mij als uitvalsbasis zal dienen voor een bezoek aan Trinidad, tachtig kilometer ten wes-

’s Avonds laat ik mij in een oude Amerikaan naar het hotal Nacional rijden, waar die avond een optreden is van Compay Segundo’s groep. Compay Segundo was één van de leden van de Buena Vista Social Club en op 17 juli 2003 overleed hij op zesennegentig-jarige leeftijd. Zijn groep is blijven optreden en in de schitterende ambiance van het oude hotel Nacional wordt er twee uur lang geswingd en genoten. Gedurende deze trip -en net als deze avond in Hotel Nacional- is de traditionele muziek van Cuba veel te zien en te horen geweest, maar deze gaat veelal over alledaagse dingen en vooral de liefde. De Revolutie wordt in deze muziekstroming niet besproken, maar hiphop en rap zijn stromingen in Cuba die wel degelijk over actuele zaken gaan. Zaken als de negatieve effecten van het toerisme voor de gewone bevolking (slechts een klein aantal Cubanen werkt in de toeristenindustrie en heeft via fooien de mogelijkheid om dollars te vergaren om zo Westerse goederen aan te schaffen), racisme, prostitutie, geweld door de politie enzovoort. Serieuze raponderwerpen die door de regering worden getolereerd, omdat hiphop in Cuba eigenlijk nog in de kinderschoenen staat en (nog) geen echte bedreiging voor de Revolutie vormt. MC’s rappen over wat er mis is binnen hun samenleving, maar vallen de Revolutie niet af; ze willen alleen proberen met hun teksten een verbetering teweeg te brengen binnen de huidige politieke verhoudingen. Ongetwijfeld gaat het Westen de komende jaren meer horen van deze ‘nieuwe’ muziek uit Cuba, iets wat synchroon kan lopen met de groeiende toeristenstromen naar het eiland en de daarbij gepaard gaande hervormingen.

FOTO’S EN TEKST: PETER KOKS

MM 51 dokument

20-09-2004

21:38

Pagina 13

movie minded Star Wars is net Calvé Pindakaas. ‘Wie is er niet groot mee geworden?’ Star Wars is méér dan een film. Het is een cultuurhistorisch verschijnsel dat al sinds 1977 miljoenen mensen in haar macht houdt. Mensen waarvan de nekharen recht overeind gaan staan op het moment dat de woorden “A Long Time Ago In A Galaxy Far Away” over het beeldscherm rollen en de muziek van componist John Williams aanzwengelt. Star Wars is een fenomeen. Een fenomeen dat eindelijk op dvd is uitgekomen. Bankroet

oals de meeste fenomenen, is Star Wars nooit zo bedoeld. Regisseur George Lucas had, nadat hij begin jaren ’70 zijn film THX 1138 had gemaakt, het plan een tienerfilm te maken; hetgeen zijn doorbraakfilm American Graffiti werd. En daarna, zo meldde hij zijn collega’s, wilde hij een Flash Gordon-film gaan maken. Onder invloed van werk van de schrijver Joseph Campbell, kwam Lucas de jaren die volgden in aanraking met folklore en mythen uit de oudheid. De combinatie van die mythen en sagen en de science fiction van Flash Gordon zetten Lucas er toe een nieuwe insteek voor zijn film te kiezen. Het moest zich niet gaan afspelen in een verre en klinische toekomst, zoals zo veel science fiction-films en series uit die tijd. Het Star Wars-verhaal werd geplaatst in een ‘oud’ universum, ver bij de aarde vandaan. Een universum waarin al duizenden jaren was geleefd door allerlei wezens en waarin de ruimteschepen nog het meest weg hadden van vliegende roestbakken.

Minder organisch Dat grote verhaal strekte zich uit over de films A New Hope uit 1977, The Empire Strikes Back uit 1980 en The Return Of The Jedi uit 1983, respectievelijk deel vier, vijf en zes uit een langere serie. Tijdens de premièreavond van de eerste Star Warsfilm zat regisseur Lucas op Hawaï met zijn goede vriend Steven Spielberg. Hij wilde de eerste recensies ontvluchten omdat hij vreesde dat deze beroerd zouden zijn. Ze bleken echter laaiend enthousiast en waar de film in haar eerste wek in ‘slechts’ tweeëndertig bioscopen draaide, waren het er enkele weken later honderden en niet veel later duizenden wereldwijd. Een fenomeen was geboren. Op de recent verschenen dvd’s staat onder de noemer Empire Of Dreams: The Story Of The Star Wars Trilogy een uitgebreide documentaire over de totstandkoming van de films en de hype die daar omheen ontstond. Andere speciale features op de dvd-box zijn de documentaire Birth Of The Lightsaber, de featurette The Characters Of Star Wars, weer een documentaire genaamd The Force Is With Them: The Legacy Of Star Wars en een bijzondere vooruitblik naar het derde deel van de ‘nieuwe trilogie’, waarvan het verhaal zich voor de originele drie films afspeelt en waarvan het laatste deel in mei 2005 in de bioscopen te zien zal zijn. Een film die bol staat van de digitale effecten, net als de dvdreleases van de originele Star

Wars-films. Lucas heeft zijn films nooit echt kunnen laten rusten en heeft ze, na een eerste digitale opknapbeurt halverwege de jaren ’90, nu nogmaals onder handen genomen. Het maakt dat de films minder organisch overkomen dan ‘de originele versies’, die zijn gemaakt met een klein budget en de gelimiteerde mogelijkheden die voor een creativiteit zorgden, wat achteraf gezien baanbrekend was. De magie van de films wordt op de dvd’s daardoor een beetje teniet gedaan.

“Iedereen kan filmen” Het commentaar dat digitale technieken er voor kunnen zorgen dat werkelijk iedere leek een film kan maken, wijst Lucas echter lachend van de hand als hem er naar gevraagd wordt. “Ik denk inderdaad dat iedereen een film kan maken. Maar dan vooral omdat iedereen de mogelijkheid daartoe heeft. Iedereen kan ook een boek schrijven en ook iedereen kan een symfonie schrijven. Dat betekent echter niet dat iedereen het ook meteen maar doet. Natuurlijk is filmen een dure bezigheid, maar in bijvoorbeeld de literatuur of in muziek en dans of schilderen zijn de grondstoffen waarmee je werkt helemaal niet duur. Net als met vrijwel iedere kunstvorm, geldt hier dat iedereen het kan. Koop een ezel. Koop wat verf en een kwast en wees Picasso. Wees Rembrandt. Wees wie je wil zijn! Het probleem is dat veel mensen óf het talent missen óf uit angst om te falen niets durven te maken. Zo is het ook met film. Het filtert niet iedereen er uit. Er zijn genoeg slechte films. Sterker nog, de meeste films zijn erg slecht. Net als dat de meeste literatuur het lezen niet waard is. En dan te bedenken dat veruit het meeste niet eens gepubliceerd wordt. Waar het om gaat, is dat mensen in de mogelijkheid moeten zijn iets te kunnen maken. Dat iemand kan zeggen ‘Ik kan dit doen als ik wil. Als ik het wil proberen, doe ik het.’ Daarna kan zo iemand pas kijken of het de moeite waard is om uit te brengen en er van te gaan leven of om het in een kast te gooien en het niemand te laten zien omdat het puur slecht is. Waar het om gaat is dat mensen die keuze kunnen maken. In het geval van digitaal filmen, was deze keuze er tot voor kort niet. Nu is het er wel en ongetwijfeld zal het voor het overgrote deel bagger opleveren. Een klein percentage zal echter briljant zijn”, aldus de meester zelf. MUSIC minded bezocht Lucas enkele jaren geleden op zijn ranch in Californië. Het stulpje heet Skywalker Ranch, vernoemd naar de familie die in zijn Star Wars-films de hoofdrol speelt. De films zorgden er voor dat hij financieel onafhankelijk werd en tot de bouw van zijn werkplek kon overgaan. De dvd’s die net zijn verschenen gelden voor veel dvd-liefhebbers én Star Wars fans als ‘de ultieme en langst verwachte dvd-set’. Het heeft van Star Wars zelfs al voor de release één van de best verkochte dvd-series ooit gemaakt, waardoor de mythe nog generaties lang levend gehouden zal worden. En Lucas er op zijn ranch een paar extra vleugels bij kan bouwen.

DOOR: EDGAR KRUIZE

Star Wars Trilogie

Lucas werkte tussen1973 en 1975, tussen de releaseperiode van American Graffiti, aan zijn Star Wars-script. In die periode klopte hij compleet bankroet bij diverse studio’s aan om zijn nog niet voltooide verhaal te slijten. Na vele afwijzingen, ging 20th Century Fox met Lucas in zee en werd hem het destijds enorme bedrag van 15.000,- dollar gegeven om zijn script af te maken. In 1975 kon hij met de pre-productie gaan beginnen van wat achteraf gezien één van de meest baanbrekende films ooit zou worden. “Toen ik aan de opnames begon, had ik werkelijk geen idee wat voor film het zou gaan worden. Ik kan me nog herinneren dat geen van de acteurs echt wist wat ze nu precies aan het filmen waren, maar we wisten allemaal dat het eindresultaat op zijn minst bijzonder zou worden.” Aan het woord is Anthony Daniels. Hij speelt in de Star Wars-films een sleutelrol. Niet alleen heeft hij in de rol van de gouden robot C3PO de eerste gesproken woorden in de filmreeks, hij is tevens de enige acteur die in alle Star Wars-films (inclusief de ‘nieuwe trilogie’) te zien en te horen is. “Ik houd er niet van om er zo over na te denken eigenlijk. Als acteur doe ik nog zo veel meer dan Star Wars en iedereen is eigenlijk alleen maar geïnteresseerd in C-3PO. Tegelijkertijd besef ik me ook wel dat ik zonder George Lucas en zijn films waarschijnlijk nooit zo veel aandacht had gekregen en dat ook mooie rollen in het theater daardoor moeilijker te bemachtigen geweest zouden zijn.” Daniels vertelt dat hem, toen hij aan Star Wars begon, nooit is duidelijk gemaakt dat het hier de eerste film van een reeks betrof. “Toen ik de film voor het eerst zag, verbaasde ik me er over dat het begon met de mededeling dat dit het vierde deel van een serie was. Daarna pas werd me pas duidelijk dat George Lucas een groter verhaal in zijn hoofd had.”

Review pag. 14t/m21

21-09-2004

09:21

Pagina 1

recensies pop/rock Guided By Voices Half Smiles Of The Decomposed Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 14 Label: Matador Door: Steef van Leeuwen Waardering: 8 uided By Voices; alom geroemd om de vele prachtige popliedjes. Centrale man Robert Pollard; een gigantische output waar vele fans het bij de verwerking ervan financieel en mentaal zwaar van hebben gekregen bij de een aankondiging om er eind 2004 mee te stoppen. Half Smiles Of The Decomposed zou het laatste album van Guided By Voices moeten blijken. Natuurlijk staan er ook op dit album weer sterke indiepopnummers. Luister maar naar Girls Of Wild Strawberries, Asphyxiated Circle en de afsluiter Huffman Prairie Flying Field. Tevens wordt duidelijk dat Robert Pollard op weg is naar een nieuwe muzikale horizon. Hij neemt deels afscheid van de korte, puntige, maximaal drie minuten durende popsongs via een aantal meer uitgewerkte vier minuten durende werken. Daarentegen neigt de productie ten opzichte van de wat meer productioneel gepolijste albums zoals Do The Collapse en Isolation Drills weer meer richting lo-fi. Robert Pollard sluit het hoofdstuk Guided By Voices af met een album waar veel aan te genieten valt en tegelijk illustreert dat het tijd is voor iets nieuws.

Picastro Red Your Blues Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 9 Label: Monotreme Records Door: Willem Jongeneelen Waardering: 7 oud jij ook zo van mooi opgebouwde lange tracks met naast veel elektrische gitaren ook nog de nodige strijkers? Vind je de sound van het Canadese Godspeed You! Black Emperor prachtig maar die muziek toch een tikkeltje te zwaar? Kortom heb je behoefte aan een paar lichtere Canadezen? Dan is Picastro jouw band. De groep van frontvrouw Liz Hysen (gitaar, zang, viool) vult het gapende gat dat er jaren tussen het bovengenoemde Godspeed en Sonic Youth is gevallen op een perfecte manier op. Met symfonieën van songs. Ja, want dat is een van de grootste verschillen met het in een veel uitgebreidere formatie opererende Godspeed, het blijven wel liedjes. Een ervan, het zwaarmoedige No Name, zou op een album van Cat Power niet misstaan. Vrolijk is inderdaad anders. Maar Godallemachtig, wat blijft een cello toch een machtig wapen als woorden tekort schieten.

Marianne Faithfull Before The Poison Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 10 Label: Naive Door: Mirco Haarmans Waardering: 7 ma, mag ik even je versterker lenen als je klaar bent? Tsja. Wil je weten hoe PJ Harvey over twintig jaar klinkt? Dan kun je dit album gerust draaien. Marianne Faithfull werkt volop samen met haar op deze nieuwe cd. PJ schrijft, dicht en musiceert. Marianne Faithfull laat op Before The Poison nog even horen dat ze in deze tijd nog steeds de vinger aan de pols heeft. En goed ook.Ooit begonnen als vriendinnetje en muze van ene meneer Mick, leek ze lange tijd niet meer dan een muurbloempje. In alle rust ontwikkelde ze zich tot een echte muziekante. In die jaren ’60 liet ze zich niet al te zeer manipuleren tot wegwerpproduct. Op dit nieuwe album rockt en kraakt Marianne met haar licht aangetaste stem door eigen teksten, door liedjes van Nick Cave en door muziekjes van PJ Harvey. Haar vaudevillesfeertje siert zelfs de licht vals gestemde Rickenbacker-gitaar van Polly. Haar licht sentimentele teksten werken als aquarelletjes in het gouden Hema-lijstje van Nick Cave. Klein en eenvoudig. Een beetje mooi in zijn valsheid. Een beetje Kicking Against The Pricks. Een beetje klein, een beetje herfst.

Soulwax Any Minute Now Speelduur: 49 minuten Aantal tracks: 13 Label: PIAS Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 6,5 an alle albums die ik voor deze editie zou recenseren, bleef deze het langst liggen. Want wat moet je zeggen over een album die in de tussentijd zowel lovende als zéér slechte kritieken kreeg? Die gemaakt is door een band die ook live de critici verdeelde in zwart en wit? Kortom, ik begon toch licht bevooroordeeld en misschien ook wel onzeker aan de luistersessies. Positief, omdat ik de voorgangers van Any Minute Now zonder uitzondering fijne plaatjes vond, en de band bovendien live ook prima vond. En twijfelend, omdat de kritieken daar inmiddels al voor gezorgd hadden. Opener E-Talking zet de toon voor een groot deel van de plaat: doomy gitaren en electronica, wel pakkend maar ook een beetje angstaanjagend. Zoals ook KracK dat is, een nummer dat zo van Nine Inch Nails kan zijn. Dan liever A Ballad To Forget, een juist onvergetelijk lief liedje dat zo ook op bijvoorbeeld Leave the Story Untold had kunnen staan. De mix slaat mij iets te ver door naar de industriële kant van Soulwax, een kant waar ik ze niet heel sterk in vind. Liever had ik de Gentenaren gewoon popliedjes horen maken in een minder experimenteel jasje. Sorry mannen, volgende keer beter?

10: Meesterwerk 9: Bijzonder goed

The Libertines The Libertines Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 14 Label: Rough Trade/Konkurrent Door: Dirk Derks Waardering: 8

oen twee jaar geleden hun debuut Up The Bracket verscheen, bewezen The Libertines zich als koplopers van de interessantste lichting Britse bands sinds de Britpop van halverwege de jaren ’90. Werd Britpop uiteindelijk gekenmerkt door arrogantie en middelmatige platen, de huidige golf bands dreigt nu al ten onder te gaan aan z’n eenkennigheid aan invloeden (XTC, Talking Heads, Devo). Juist hierdoor zijn The Libertines twee jaar later een klasse apart gebleven. De band is niet in de valkuil getrapt om na het spontaan klinkende debuut een toegankelijker en beter geproduceerd tweede album op te nemen. Uit de hele plaat weerklinkt juist een perfectionering van het Libertines-geluid: de schijnbaar losse manier van musiceren, de achteloosheid waarmee wordt gezongen, de branie in de nummers en de invloe-

Ben Kweller On My Way

Speelduur: 48 minuten Aantal nummers: 15 Label: Thrill Jockey Door: Steef van Leeuwen Wardering: 8 oen Giant Sand net begon stond de groep borg voor prachtige desert-rock met vergelijkingen naar Neil Young. Dat was in 1985 met het album Valley Of Rain. In de tussentijd is er een hoop gebeurd. De afsplitsing Calexico is beroemder geworden dan de moederkloek waar ze vandaan komt, mede-oprichter Rainer Ptacek is niet meer en Howe Gelb pakte met Giant Sand door met het album Core Of Enchantment op een nieuw label, Thrill Jockey. Het nieuwe album Is All Over The Map gaat verder waar Core Of Enchantment ophield. Zich gesteund door een vernieuwde band, waarin de van PJ Harvey bekende John Parish zitting heeft, heeft Howe Gelb een nog minder toegankelijke plaat gemaakt, waarin prachtige melodieën zomaar ineens kunnen ontsporen in harde kakofonie. Het geheel is zeer ongrijpbaar maar ook erg intrigerend. Howe Gelb bevindt zich in een hallucinerend universum in een desolate woestijn waarin plotsklaps de poorten van de Hel zich openen om vervolgens weer gesloten te worden door een paringsdans van onbekommerd fladderende vlinders. Na de eerste vier tracks, die wel heel grillig zijn openbaart zich de ware schoonheid van dit album, die vlak voor het einde door de track Anarchistic Bolshevistic Cowboy Bundle -een eigenzinnige interpretatie van de Sex Pistols-klassieker Anarchy In The UK- nog even wreed verstoord wordt. Het gehele album is zeer intens, het begin van het album is bijna niet te harden, maar het merendeel is verpletterend mooi.

e in Texas geboren Ben Kweller wist al voor hij naar de kleuterschool ging dat hij muzikant wilde worden. Verantwoordelijk voor deze beroepskeuze was Bruce Springsteen-gitarist Nils Lofgren, die indertijd als vriend van de familie vaak in huize Kweller over de vloer kwam. Ben Kweller, inmiddels woonachtig in New York, werd enkele jaren door Dave Matthews opgepikt die hem direct contracteerde op zijn ATO-label (thuishaven van onder meer The Kings Of Leon en My Morning Jacket). On My Way is het tweede album van Kweller en werd geproduceerd door sterproducer Ethan Johns (Ryan Adams, Kings Of Leon). Een mooie combinatie tussen een jonge muzikant die mooie liedjes kan schrijven en een jonge producer die weet hoe je een album goed en rauw op moet nemen. Het resultaat is heel seventies; soms breekbaar mooi en soms nonchalant rockend. On My Way is vooral aan te raden voor mensen die Gold van Ryan Adams grijs hebben gedraaid.

2000Monkeys 2000Monkeys Speelduur: 49 minuten Aantal tracks: 12 Label: Idol Media/Sony Door: Jeroen Fidder Waardering: 7 000Monkeys is de band van Tom Pintens, de vroegere voorman van het reeds verwelkte Flowers For Breakfast die tevens al jaren een belangrijke rol vervult als multi-instrumentalist bij Zita Zwoon. Verwacht geen onrustige, dissonerende klanken, maar juist veel harmonieuze nummers die bij het eerste gehoor weinig enerverends te bieden lijken te hebben, afgezien van enkele welkome stekeligheden (Dusk, Tunnel). Maar niets is wat het lijkt, want onderhuids kruipt het muzikantenbloed waar het in België veel vaker gaat. De goede toehoorder snuift warse melodielijnen en structuren op die je op een doorsnee popplaat niet snel hoort. Komt bij dat Pintens’ teksten lezen als gedichten. Teksten die niet alleen een sfeervolle, maar vaak ook ritmische functie hebben, waarbij de dictie van zanger Pintens fraai kleurt. Dit album is een stijloefening in ritme, dictie, melodie en structuur. Fraai gemaakt, maar niet alle nummers zijn even pakkend. Daardoor lijkt deze cd soms wat saai, terwijl ze dat in werkelijkheid niet is.

G. Love The Hustle

Speelduur: 43 minuten Aantal tracks: 11 Label: ATO/RCA Door: Ruben Eg Waardering: 7+

Speelduur: 55 minuten Aantal tracks: 14 Label: Brushfire/Universal Door: Eric van Splunter Waardering: 5,5

lueshopper Garrett ‘G. Love’ Dutton heeft Major Sony verruilt voor Jack Johnson’s Brushfire Records. Op het door Mario C(aldato) geproduceerde The Hustle is hij wederom in zee gegaan met z’n maatjes van Special Sauce. Een frisse wind, een nieuw geluid? Nou, valt wel mee. Het swingt als altijd en shuffelt rustig door. Zomeravonddeuntjes. Klinkt heel aardig hoor, maar dat er nu sprake is van uitschieters in zijn bij vlagen naar lounge neigende kabbelblues, nee. Nu ben ik niet het type dat houdt van achtergrondmuziek. Een nieuwe plaat moet zich toch op een bepaalde manier aan je opdringen, verrassen en dat hoeft zeker niet te betekenen dat alles zwaar aangezet moet zijn. Op The Hustle gebeurt echter Jack Shit. G Love luistert naar de skifflekant van de bluesrock en komt zelf tot een ontspannen verandasound, keurig binnen de lijntjes ingekleurd. Douwe Egberts-blues voor scrabblefanaten, zoals u wilt. Gezellig rappend en zingend, genoeg aardig in het oor liggend refreintjes. Prima plaat voor bepaalde stemmingen en momenten, maar zeker niet om lang wakker van te liggen.

4: Ondermaats 3: Slecht

Speelduur: 36minuten Aantal tracks: 11 Label: PIAS Door: Jim Jansen Waardering: 7

elf vindt The go! Team dat hun muziek een kruisbestuiving is tussen het werk van Sonic Youth en meidepop uit de jaren ’60. Vooral de invloed van Sonic Youth is op Thunder lighting strike niet terug te horen. The Go! Team heeft juist een eigen sound gecreëerd die niet meteen te categoriseren is, waardoor het een bijzonder album is geworden. Naast de standaard instrumenten heeft de band een saxofonist, vioolspeler en multi instrumentalist op de loonlijst staan, die bijdragen aan een weelderige sound. In het gros van de nummers wordt niet gezongen, maar juist door het gebruik van zoveel verschillende instrumenten en door de steeds ander gekozen invalshoek, blijft de cd boeien. Everyone’s A VIP To Someone heeft een country & western-achtig begin, Ladyflash is ondergedompeld in een Indiaas sausje, Huddle Formation laat de band zich van zijn dwarse kant horen terwijl Bottle Rocket een heerlijk feel good nummer is dat herinneringen oproept aan de muziek van Chumbawamba. Fijne plaat.

The Music Welcome To The North Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 11 Label: Virgin/EMI Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 6,5

ver The Music lopen de meningen nogal uiteen. Er zijn er die vinden dat het uit Leeds afkomstige viertal nog geen noot heeft uitgebracht dat niet retro klonk (vooral de seventies worden rijkelijk geplunderd, maar ook namen als Jane’s Addiction en Stone Roses ten tijde van Second Coming worden genoemd), terwijl anderen van mening zijn dat het goed toeven is in de psychedelisch galmende wereld van de nog zeer jonge Britten. Hoe het ook zij, de kans dat The Music zich van al dit gefilosofeer wat aantrekt is gering. Anders hadden ze er wel voor gezorgd dat Welcome To The North anders klonk dan hun debuutalbum. En dat doet ‘ie niet! Hooguit zou je kunnen zeggen dat de sound van de heren wat gerijpt is. Maar als je de vorige keer wild met de armen zwaaiend door de kamer danste bij het horen van The People, maar een hele cd wel een beetje veel van het goede vond; zul je ook nu met de programmeertoets gaan werken. De eerste drie tracks zijn dan onmisbaar, daarna volgt vooral meer van hetzelfde voor de échte liefhebber.

Ed Harcourt Strangers Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 12 Label: Heavenly/EMI Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 7,5

ergeet al die tientallen verwijzingen in recensies naar de veel te vroeg overleden Jeff Buckley: hij is helemaal niet dood, hij leeft! Alleen is zijn naam tegenwoordig Ed Harcourt, en heeft hij zijn prachtige dramatische uithalen grotendeels uit zijn repertoire geschrapt. Zijn timbre klinkt bijvoorbeeld in het titelnummer of in Let Love Not Weigh Me Down verbluffend eender. En dat is wel prettig, want Buckley´s talent wordt node gemist, althans, door mij. Nu was Harcourt toch al niet iemand die ooit slechte platen afleverde: Here Be Monsters was een prachtig debuut, dat misschien nog wel werd overtroffen door opvolger From Every Sphere. Als we Maplewood, uit 2003, als een tussendoortje beschouwen, is dit dus al de derde prima plaat van deze Engelse kerel van net zevenentwintig. En dan kan hij zich best een misstap als het saaie Something To Live For permitteren. Zeker als daar het door de piano gedomineerde Kids tegenover staat. Buckley was de koning, Harcourt de kroonprins. Houd hem in de gaten!

The Faint Wet From Birth Speelduur: 34 minuten Aantal tracks: 10 Label: Saddle Creek Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

R.E.M Around The Sun Speelduur: 35 minuten Aantal tracks: 13 Label: Warner Door: Ruben Eg Waardering: 6,5 eeft R.E.M. nog wel iets in deze tijd te zoeken? Bij elk nieuw album van de band denkt je immers “Leuk, maar ik heb met Document en Green betere R.E.M.-albums in huis.” Aangezien de groep er na 1988 niet de brui aan heeft gegeven, zit je dus mooi elke paar jaar met hetzelfde gevoel naar een nieuwe R.E.M. te luisteren, met het tenenkrommende Up als absoluut dieptepunt. Toch liet de band op de eerder dit jaar verschenen dvd Perfect Square horen over dit ergste punt heen te zijn en bij vlagen weer iets van toegevoegde waarde te bieden. Around The Sun houdt die lijn vast. Naar de toppen van absolute betovering kan R.E.M. de luisteraar niet meer voeren, maar op dit album komt de band bij vlagen een heel eind. Wat dat betreft overstijgt het wel diens voorganger New Adventures In Hi-Fi. Prima dus, mits je toch Document en Green niet zou kennen.

e punkgroep The Faint doet het met synthesizers. Op zich een niet eens zo ongebruikelijke aanpak, hoewel de uit Omaha afkomstige groep in 2002 op hun ‘doorbraakalbum’ Danse Macabre punk op een manier bracht zoals dat nog niet eerder gedaan leek. In de studio kom je met knutselen een heel eind, maar live was The Faint één van de weinige synthesizergroepen dit écht wist te rocken en meer punk leek dan menig gitaargroep het ze kon nadoen. Kijk, en dat is wel een pluim waard. Op het nu verschenen vierde album ververvolmaakt de band haar formule. Leek Danse Macabre bij vlagen nog een beetje een rommelig geheel; Wet From Birth kent meer een rode draad, misschien omdat het iets meer poppy overkomt. Vooral de catchy single Desperate Guys is hiervan een mooi voorbeeld; enerzijds hoekig en grof electro, maar anderzijds toch pop genoeg om menig dansavondje op te sieren. Bovenop de geluidscollage geeft de licht desolate zang van bandleider Todd Baechle de muziek van The Faint nog een college-element mee ook.

Voicst II II

Tony Joe White The Heroines Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 12 Label: Sanctuary Door: Mirco Haarmans Waardering: 7,5 ony Joe White is een kolos. Tony Joe White is een dinosaurus. Tony Joe is zo’n boom van een kerel (in mijn fantasie) die met zijn dobro (zo’n metalen gitaar) het café binnenloopt en vervolgens de halve deur sloopt. Zo’n beer met een klein hartje. Zo’n lieve reus uit van die fantasiekinderfilms. Natuurlijk bedenk ik dit ter plekke. Tony Joe White is namelijk de man die ooit Polk Salad Annie heeft geschreven en daar nog steeds van kan leven. Voordeel is dat hij kan doen waar hij zin in heeft. En dat doet hij ook. Swampblues noemen ze het nog steeds. En zo klinkt het ook. Een knappend vuurtje in de open lucht, wat alligators als bijzettafeltje. Zo’n boot met een grote ventilator als aandrijving. Ergens een ‘shack’ met een veranda, een

The Thrills Let’s Bottle Bohemia Speelduur: 35 minuten Aantal tracks: 10 Label: Virgin Door: Ruben Eg Waardering: 8

erwijl veel Amerikaanse bands opeens erg Brits (willen) klinken, houdt het Ierse The Thrills er opvallend genoeg weer een erg Amerikaanse sound op na. Hoewel het vijftal de sombere straten van Dublin als thuisbasis kent, lijkt haar sound rechtstreeks afkomstig van de zonnige stranden van Venice Beach, of een andere willekeurig voormalig hippiestrand uit de westkust van de Verenigde Staten. Natuurlijk is alles aan te halen dat tussen The Mamas & The Papas en Elliott Smith in ligt om niet die vermaledijde Beach Boys te noemen, maar het feit dat Brian Wilsonassistent Van Dyke Parks (SMiLE) een gast-

2: Zeer slecht 1: Heel erg slecht

paar vrienden en een gitaar. En wie komt er langs voor een kopje suiker: Lucinda Williams, Emmylou Harris en Shelby Lynne. Tony Joe White’s The Heroines glijdt aan je oren voorbij. Lekkere luie blues. Al zijn platen lijken op elkaar en dat moet hij vooral zo houden. De wereld glijd aan hem voorbij. Dat komt ervan als je geen kabel hebt. Goedzo Tony! Houden zo! Soms mag de tijd best wel eens stil staan.

The Go! Team Thunder lighting strike

A Bothered Mind Speelduur: 60 minuten Aantal tracks: 13 Label: Fat Possum Door: Eric van Splunter Waardering: 6 en piesende RL Burnside. Je klapt het hoesje open en jawel, daar staat hij. Aan zijn grimas is te zien dat het niet erg wil vlotten. De slapen zijn grijs, de ogen omrand met zware wallen. Een borrel glijdt naar het zich laat aanzien nog altijd soepel de strot door. A Bothered Mind bevat weinig nieuw werk van de man. Om in het spoor van John Spencer te blijven, de man ontdekte Burnside immers: dit Burnside’s Acme Plus-album. Zoals op bijna elk album van deze bluesman maakt Shake ‘Em On Down weer zijn opwachting. Al was de uitvoering niet eerder zo funky te noemen en komt er zelfs een ware scratchnozem aan te pas om je lachspieren nog wat verder op te rekken. Tsja, Burnside loopt tegen de tachtig moet u weten. De meeste remakes zijn redelijk succesvol, maar zo nu en dan wringt de schoen opzichtig. Een glijer, zoals je zou kunnen zeggen. Wat doet bijvoorbeeld die nare Kid Rock hier? Ga naar huis en bevredig dat blonde wijf van je, maar blijf met je takken van RL af. De nieuwe nummers zijn ofwel afkomstig van opnames uit ’68 (what’s new?) ofwel inderdaad recent opgenomen. Zij bekoren me toch het meest moet ik u opbiechten. Al met al een nuttig werkje? Nauwelijks, vrees ik.

6: Voldoende 5: Tegenvallend

den die reiken van rauwe sixtiesbeat tot het oudere werk van The Clash (Mick Jones heeft ook deze tweede plaat weer prachtig helder geproduceerd). Het maakt van The Libertines een plaat die niet van deze tijd lijkt te zijn. Wanneer je de songteksten beluistert, wordt het een onmogelijke opgave The Libertines los te zien van het drama dat de band de laatste maanden omgeeft. Drugsgebruik dreef frontmannen en bloedbroeders Carl Barat en Pete Doherty na de opnames uit elkaar. In albumopener Can’t Stand Me Now wordt bijvoorbeeld heel wat afgekibbeld tussen de twee en ook in de andere teksten komt een grote openheid naar voren over de spanningen binnen de band. In Music When The Lights Go Out zingt een vertwijfelde Doherty: “Is it cruel or kind not to speak my mind, and to lie to you rather than hurt you? (…) I no longer hear the music.” Soms hoor je een plaat die zo prachtig en tijdloos in z’n simpelheid is, dat je je afvraagt waarom niet alle muziek zo klinkt. Gelukkig klinkt niet alle muziek zo, maar The Libertines wel.

RL Burnside

Giant Sand Is All Over The Map

8: Zeer goed 7: Dik in orde

Speelduur: 39 minuten Aantal tracks: 13 Label: Duurt Lang Door: Ruben Eg Waardering: 8

én van Hollands nieuwe popsenstaties kent elkaar al vanaf de middelbare school. Deze vroege versie van Voicst was alleen zó slecht dat het trio er volgens de overlevering juist aan deed het pas in een later stadium maar weer opnieuw te proberen. Ditmaal was de muzikale chemie er wel. Op het debuutalbum II II laat Voicst frisse gitaarpop horen, met knipogen naar Amerikaaanse rockgroepen als The Smashing Pumpkins, Queens Of The Stone Age en Guided By Voices. De werklust en het enthousiasme spettert werkelijk van het album af, misschien wel doordat de band haar debuut zelf financierde en het zelfs brutaal in New York (in een studio op 11th Avenue) opnam. Het trio houdt het tempo er dan ook lekker in. Na albumopener Whatever You Want From Life blijven de uptempo popdeuntjes aanstekelijk voorbij denderen. Dan weer onderteund door kitscherige synthideuntjes, dan weer door een akoestiosche gitaar. Spectaculair goed, dit Voicst!

bijdrage aan Let’s Bottle Bohemia heeft geleverd moet deze naam toch verplicht worden opgenomen in het vergelijkingmateriaal rond The Thrills. Een surfsound heeft de band overigens niet, wel een magische en mooi gearrangeerde popsound. Na het fraaie, maar bij vlagen nog rommelige debuut So Much For The City, toog de groep voor de opvolger naar -hoe kan het ook anders?- Los Angeles om de opvolger daar met producer Dave Sardy (Johnny Cash, The Walkmen) op te nemen. Het effect van de juiste band op de juiste locatie lijkt haar uitwerking op Let’s Bottle Bohemia niet te missen. Doordat zanger Conor Deasy iets van het vergeten broertje van Jonathan Donahue van Mercury Rev weg heeft, krijgt de muziek van The Thrills naast de zonnige elementen tegelijkertijd ook iets regenachtigs mee. Iedereen weet dat deze combinatie een prachtige regenboog aan de horizon oplevert.

Review pag. 14t/m21

21-09-2004

09:22

Pagina 2

recensies E

Mark Lanegan Band Bubblegum

They Might Be Giants The Spine

The Martinis Smitten

Speelduur: 49 minuten Aantal tracks: 15 Label: Beggars Banquet Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 7

Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 16 Label: Cooking Vinyl Door: Guido Saladillo Waardering: 7

Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 11 Label: Cooking Vinyl Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7,5

lke keer als er weer een plaat van Mark Lanegan uit is, en de bijbehorende tournee weer achter de rug is, dan is het spannend of er ooit nog een nieuw album zal verschijnen. De beste man, ooit zanger van het toch wel legendarische Screaming Trees, vecht al jaren tegen een drugsverslaving, en ziet er al evenzo lang uit als een wandelend lijk. Pijnlijk om te zien. Pijnlijk is niet het rijtje vrienden en bekenden dat meedoet op Bubblegum: van PJ Harvey tot Queens Of The Stone Age’s Josh Homme, van Gregg Dulli tot Chris Goss. Mag het ietsje meer zijn? De recensies van optredens op Lowlands en Tivoli waren bepaald niet lovend, maar over zijn nieuwe album zijn de meeste het wel eens: Lanegan kan het nog steeds. De ene keer maakt hij een prachtige ingetogen album, met als beste voorbeeld Whiskey For The Holy Ghost, en met Bubblegum gaat hij weer wat meer terug naar zijn roots, richting de rock dus (Methamphetamine Blues en vooral Sideways In Reverse zijn daar goede voorbeelden van). Lanegan lijkt nog steeds te worstelen met zijn verslaving(en), maar voor de liefhebbers zijn werk is dat misschien alleen maar goed.

Radio 4 Stealing Of A Nation Speelduur: 51 minuten Aantal tracks: 12 Label: City Slang Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7,5

iemand zal kunnen beweren dat Radio 4 niet betrokken is bij wat er zich in de wereld afspeelt. Met Stealing Of A Nation levert Radio 4 niet alleen een zeer sterk derde album af, de uit New York afkomstige band maakt ook meteen een duidelijk politiek statement. Volgens zanger/bassist Anthony Roman is de titel van het album op twee manieren uit te leggen: ten eerste verwijst het naar het stelen van stemmen tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen in 2000 én de invasie van Irak, ten tweede is het ook een woordspeling op het uit 1979 daterende reggaenummer Healing Of A Nation van Jacob Miller. Met Stealing Of A Nation toont Radio 4 dat het leven van alledag hen zeker niet onberoerd laat en dat geldt dan met name voor dat van hun eigen stad New York, na 11 september 2001. De toon werd twee jaar

l maakt het duo They Might Be Giants reeds sinds 1983 muziek, velen zullen Flansburg en Linnell uitsluitend kennen van de titelmuziek van de jeugdserie Malcolm In The Middle. Jawel, het met een Grammy bekroonde Boss Of Me. Twee jaar geleden maakten het duo zelfs een geheel album voor kinderen (No!). Inmiddels duikt hun naam in interviews (en soms ook biografieën) op van uiteenlopende artiesten. Van Foutains Of Wayne, Kings Of Convience via Weezer tot aan eels, allen hebben wel een They Might Be Giants-album in huis. Het nieuwe The Spine zal intussen ook wel in hen bezit zijn. De teksten gaan al jaren over (mislukte) kalverliefdes of jolige verliefdheid en het nerdgehalte, lees: studentikoos karakter, is net als op de voorafgaande albums even hoog en aanwezig gebleven. Ook de helden van They Might Be Giants passeren (soms geniepig) de revue: XTC, Squeeze, Brian Wilson en zelfs countryman Roger Miller. Allemaal gestoken in een aanstekelijke vrolijke, liederlijke bui, soms opgepept met blazers op een wiegend ritme, maar altijd volgens de ambachtelijke regels van ‘de popsong’. Leuk, in de positieve zin van het woord.

geleden al gezet met het tweede album Gotham! dat destijds flink werd gehyped. Met Stealing Of A Nation zijn de New Yorkers erin geslaagd om aan de hooggespannen van een opvolger te voldoen. De plaat gaat goed van start met eerste single Party Crashers, een nummer dat je constant doet denken ‘waar heb ik dit eerder gehoord’: eighties synth-pop, een stuwende baslijn, een beetje Soft Cell-achtig en soms dreigend zoals Killing Joke’s Love Like Blood. De rest van het album ligt enigszins in het verlengde hiervan en dat is dan ook meteen het punt van kritiek: twaalf nummers lang die stuwende baslijn en een overdaad aan synthesizerbliepjes is soms wel een beetje teveel van het goede. Dit neemt niet weg dat er een paar heerlijke nummers op staan zoals Transmission, een eerbetoon aan ‘digital recording heroes’ als The Streets en Dizzee Rascal, Absolute Affirmation, waarvan de eerste tonen verdacht veel lijken op Hard To Explain van The Strokes, en uiteraard Party Crashers.

a net een reünietournee met The Pixies achter de rug te hebben doet Joey Santiago nu weer van zich spreken met een nieuw album van zijn andere band de Martinis. Samen met zijn vrouw Linda Mallari richtte Santiago 1993 de Martinis op en in 1998 volgde het debuutalbum van de band. Een opvolger heeft lang op zich laten wachten maar uitgerekend in het jaar waarin ook The Pixies weer van zich laten horen, komen Santiago en Mallari met een tweede Martinis-album. De nummers op Smitten zijn allemaal geschreven door Mallari, zo nu en dan bijgestaan door haar echtgenoot. Het geluid van de band kan het best worden omschreven als powerrock met een melodieus randje dat wordt gekenmerkt door de goeie stem van Mallari en het prima gitaarspel van Santiago. Smitten is een must voor elke Pixies-fan en een aanrader voor liefhebbers van lekkere rockmuziek.

Weevil Drunk On Light Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 11 Label: Wichita/V2 Door: Steef van Leeuwen Waardering: 6 eevil is nieuw, Brits en (nog) niet echt zwaar gehyped. Dit komt waarschijnlijk omdat het duidelijk een buitenbeentje betreft. Geen melodieuze popsongs, ook geen zuivere dance en ook geen muzikale fruitmand volgens The Coral/The Zutons-recept. Wel uniek, elektronisch, ambient en poppy melodieën. Je kunt daarbij het beste denken aan New Order ontmoet Kraftwerk in de woonkamer van The Flaming Lips. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de Super Furry Animals van hun diensten gebruik hebben gemaakt voor een remix van Hello Sunshine. Het album begint fenomenaal met Out Of Time, maar kakt daarna al snel in. Gelukkig veert het geheel weer op in het midden met de track Splinters en zorgt de één na laatste track No End Soon er op het nippertje voor dat je wakker het einde van dit album haalt. Dit debuut verdient een voldoende, maar je zou er ook zo bij in slaap kunnen vallen. Met een gelukzalige glimlach, dat wel.

Björk Medulla

EPICA

a vier albums en een Greatest Hits moest het eens anders, vond Björk. Terug naar de essentie, de stem. Met behulp van een handig apparaatje (tip: Aphex Twin), nam ze een tijd lang ieder willekeurig stemgeluid op dat maar in haar opkwam. En dat dat geen huis-tuin- en keukenklanken oplevert, laat zich raden. Typische betoverende Björk-zangmelodieën, gehijg, gekrijs, dierenimmitaties, u noemt het, ondersteund door heerlijk geweld van beatboxkoning Rahzel, Mike ‘ik speel in tien bandjes’ Patton en het

HOW TO MAKE A MONSTER Lo-Fi by Lo-Life Scum! Uit de vochtige stoeikelders van het meest ontwrichte echtpaar uit de Rock'n'Roll komt deze bizarre verzameling van demente demo's en live opnames (de überbezetting met pokkenkuif BRYAN GREGORY). Lees eerst de bijsluiter over de risico's van debiliteit, en raadpleeg vervolgens uw huisarts.

LOVE SONGS FOR PATRIOTS

MARK EITZEL; een bevlogen songwriter, met name op de platen van zijn AMERICAN MUSIC CLUB. Na een scheiding van 10 jaar, is dit de therapie die de mannen weer bij elkaar heeft gebracht en het resultaat tart iedere beschrijving. Een onverklaarbare betoverende synthese waarover we verder ons brein maar niet zullen breken. Gewoon ondergaan! En opnieuw! En opnieuw! “Believe me, a brilliant record.” ***** (UNCUT - October 2004)

COOKCD 318

11 okt. Amsterdam - Paradiso

et regenseizoen is weer aangebroken, hoera! Ideaal weer om het prachtige Lesser Matters van The Radio Dept. te luisteren. De bescheiden getitelde debuutplaat van deze Zweedse band staat vol breekbare melodietjes gezongen in onbeholpen Scandinavisch/ Engels. Net als The Jesus And Mary Chain en My Bloody Valentine dat in de jaren ’80 al deden, heeft The Radio Dept. haar liedjes ondergedompeld in witte ruis. Maar anders dan bij deze bands blijven de liedjes van The Radio Dept. lief en ingetogen. De mompelende zang en de krakkemikkige productie van bijvoorbeeld het instrumentale Slottet #2, doen ook denken aan Eric’s Trip, een band die halverwege de jaren ’90 een paar prachtige, maar vergeten lo-fiklassiekers uitbracht. Met songtitels als 1995 en It’s Been Eight Years, laat het zich raden wat tekstueel de rode draad van Lesser Matters is. De liedjes zijn stuk voor stuk kleine vertellingen vol weemoed over afscheid en verloren liefdes. “I never knew that good experiences could cause a pain like this.” Wat kan zelfmedelijden mooi klinken.

Bettie Serveert Attagirl Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 10 Label: PIAS Door: Joost van Velzen Waardering: 7 ettie Serveert, in 1991 opgericht en voortkomend uit het Arnhemse bandje De Artsen, debuteerde destijds stormachtig met Palomine. Waar De Artsen al landelijke bekendheid kreeg door het fantastische album Connie Waves With A Shell, reikt de faam van Bettie Serveert zelfs tot aan Japan en de Verenigde Staten. Inmiddels zijn we zo'n veertien jaar verder en is aan het geluid van de band niet eens zo gek veel veranderd, al was de groep aanvankelijk iets meer rockgeoriënteerd. Maar de climax, die in veel liedjes zit, is ook op het nieuwe album Attagirl weer ergens verstopt (ditmaal in track nummer 4 en 10). Kenmerkend aan het geluid van de groep is en blijft ook de stem van Carol van Dijk, die door haar Canadese achtergrond een lekker vet Noord-Amerikaans accent kan neerzetten. Doordat op Attagirl duidelijk is gekozen voor popliedjes (een enkele uitzondering daargelaten) is het wel jammer dat het briljante gitaarspel van Peter Visser nauwelijks een hoofdrol meer vervult. Maar het belangrijkste is dat Bettie Serveert terug is met een hele behoorlijke plaat.

Qua intensiteit en stem behoort de Engelse BEN CHRISTOPHERS toch zeker in het illustere rijtje van JEFF BUCKLEY en THOM YORKE. ”THE SPACES IN BETWEEN” staat in het teken van de verandering; een nieuw label, een nieuwe producer (CENZO TOWNSHEND GRAHAM COXON, BLUR, CRANBERRIES), en een zanger die het heft volledig in eigen hand heeft genomen. Optimistischer, experimenteler, COOKCD 300 maar vooral nog steeds bloedstollend mooi.

THE BIG EYEBALL IN THE SKY

COLONEL CLAYPOOL’S BUCKET OF BERNIE BRAINS

CRAMPS

AMERICAN MUSIC CLUB

BEN CHRISTOPHERS WWW.BERTUS.COM

VENGEANCE 677

Speelduur: 43 minuten Aantal tracks: 13 Label: Labrador/XL Door: Dirk Derks Waardering: 8

THE SPACES IN BETWEEN

Het gaat hard met EPICA. De Zuid-Nederlandse Gothic Metal band werd op basis van 'slechts' het debuutalbum uitgenodigd voor een, deels akoestische, 2 METER SESSIE in de WISSELOORD STUDIOS. Deze DVD + CD is een weerslag van die dag én de magie die de band uitstraalt. Aangevuld met 2 videoclips en een 'Making Of…' de ultieme EPICA-belevenis! (Dolby Digital 2.0, 5.1, DTS, format 16:9, 120 min.)

TMDVC 050

The Radio Dept. Lesser Matters

Speelduur: 57 minuten Aantal tracks: 14 Label: Universal Door: Eric van Splunter Waardering: 7,5

BERTUS PRESENTS WE WILL TAKE YOU WITH US

prachtig aanzwellende geluid van een IJslands koor, die je gedachten doen dwalen door donkere ijsspelonken en koude, eenzame winters. Dit alles wordt samengesmolten tot een aantal even opmerkelijke als kippenvel verwekkende nummers. Zelden wordt een instrument waargenomen. Het draait om de vocalen. Je krijgt een inkijkje in Björk’s oergedachten. Uitgewerkte liedjes waarbij de eerste creatieve aanzetten bewaard gebleven lijken. Soms wordt het ook te veel. Dan wordt de stemmetjessoep net iets te gortig. Maar dat blijft bij een zeldzaamheid. Vooral in het IJslands (heet dat zo?) doet Björk je verlangen naar meer. En langzaamaan dringt het tot je door dat Björk een even gewaagd als prachtig album heeft gemaakt.

PSR 00062

Holy Mackerel! De prettig gestoorde LES CLAYPOOL (PRIMUS) stuurt zijn freaky baswerk op ons af in een nieuwe supergroep. Hij liet zichzelf in een studio opsluiten met gelijkgestemde gekken BUCKETHEAD (o.a. PRAXIS, GUNS N' ROSES), BERNIE WORRELL (o.a. PARLIAMENT) en BRAIN (o.a. TOM WAITS) en viste hechte songs uit losse jams. Oddball Funk-Rock voor gevorderden; The Colonel sets sail again!

WITHIN A MILE OF HOME

FLOGGING MOLLY

15 straalbezopen nieuwe songs van dit Amerikaanse Folk/Punk collectief! Wie de band onlangs live aan het werk heeft gezien, weet dat de band zijn publiek net zo uitput als zichzelf. “WITHIN A MILE OF HOME” is het meest vernuftige album van deze feestbeesten, met naast toekomstige live krakers ook ruimte voor ballads, subtiele blazers, een duet met LUCINDA WILLIAMS en dubbele tongen…Wat kan het leven toch mooi zijn!!

SD 71251

3 nov. Tilburg - 013 4 nov. Amsterdam - Melkweg 5 nov. Amsterdam - Melkweg

Review pag. 14t/m21

21-09-2004

10:33

Pagina 3

recensies pop/rock The Blueskins World Of Mouth Speelduur: 49 minuten Aantal tracks: 11 Label: Domino Door: Willem Jongeneelen Waardering: 8 et popwiel is al heel veel keren opnieuw uitgevonden. Gelukkig maar. Ook de meer dan geslaagde poging van de jonge Britse Blueskins mag niet onopgemerkt voorbij gaan. Begin twintigers en één broekie van achttien jaar: Richie Townsend, mooie achternaam voor een gitarist. The Blueskins klinken als een mengeling van The Beatles (in hun meest luidruchtige Helter Skelter-periode), The Romantics, Blur en The Buzzcocks. Zelf noemen ze het ‘high-octane punked-up bluesrock’. Ik kan daar mee leven. Lekkere riffs, mooie loopjes, sterke refreinen, gepaste passie en soms een lekkere knallende solo. Heerlijk om de luchtgitaar voor uit de kast te halen. Natuurlijk bekruipt je direct het gevoel dat de tien powerpopliedjes en dat ene bluesnummertje erg bekend in de oren klinken. Maar what the fuck, de songs deugen, het speelplezier spat er vanaf en het merendeel is super swingend. Met name dat laatste is erg opvallend als je weet dat Richard Formby (ooit furore makend met de paddozwevers Spaceman 3) achter de knoppen van de productietafel zat. Gaan we nog veel van horen, hoop ik.

Hope Of The States The Lost Riots Speelduur: 65 minuten Aantal tracks: 12 Label: Sony Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 7,5 eginnen met een behoorlijk stoer Mogwai-achtig instrumentaal nummer; je moet het maar durven. Aan de andere kant: wie de stem van Samuel Herlihy gehoord heeft, kan zich er ook wel wat bij voorstellen, want hij klinkt bij vlagen erg onvast en zelfs vals. Wat soms helemaal niet erg is, omdat meer dan de helft van dit album sowieso vocaalloos is, maar op andere momenten mateloos irriteert (66 Sleepers To Summers). En dat is jammer, want door de bank genomen is The Lost Riots gewoon een goede cd, zowel muzikaal als qua vormgeving trouwens. Gitarist Jimmi Lawrence, die afgelopen januari zelfmoord pleegde en aan wie het album is opgedragen, speelt een belangrijke rol met zijn scherpe gitaargeluid, dat zo typisch is voor Britpop. Bij vlagen doet Hope Of The States denken aan The Cooper Temple Clause en het al eerder genoemde Mogwai, maar toch bestrijken ze ook een heel eigen gebied binnen de popmuziek, met fraaie melodielijnen, mooie tempowisselingen, een spannende opbouw (Black Dollar Bills) en atmosferische toetsen (Don’t Go To Pieces). Dat Britpop een fikse opleving kent, was al duidelijk (denk aan Keane, Franz Ferdinand en consorten), maar dat het ook nog met zulke fijne bands is, mag een prettige verrassing genoemd worden.

Dogs Die In Hot Cars Please Describe Yourself Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 10 Label: V2 Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7,5

Gem Tell Me What’s New Speelduur: 38 minuten Aantal tracks: 11 Label: Excelsior Recordings Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 9

ee, in deze recensie gaan we Neerlands meest gehypte band van het moment nu eens niet vergelijken met bepaalde Engelse (The Libertines) en Amerikaanse (The Strokes) bands. Laten we Gem gewoon beoordelen op hun eigen kunnen. Want ondanks het feit dat de Utrechtse band lovende kritieken heeft gehad waren er ook nogal wat negatieve geluiden te horen als zouden ze te veel een kloon zijn van hierboven genoemde bands en te weinig vernieuwend. Gem werd ongeveer anderhalf jaar geleden opgericht, nam een demo op, speelde als voorprogramma van The Libertines de hoofdact volkomen van het podium, werd gevraagd voor de Unsigned-cd en de daaraan gekoppelde tour, tekende een contract bij Excelsior en nam ook maar meteen hun debuutalbum Tell Me What’s

The Spirit That Guides Us North And South Speelduur: 39 minuten Aantal tracks: 11 Label: Sally Forth Door: Jeroen Fidder Waardering: 8 én van de boeiendste groepen van de laatste tijd is The Spirits That Guides Us. Deze spirituele, deels Nederlandse emocoregroep, met leden van onder meer This Beautiful Mess en at the close of every day, maakte in 2001 een intrigerend debuutalbum dat tot in de Verenigde Staten opzien baarde. The Sand, The Barrier was een loodzwaar, grillig album dat de oren van de luisteraar danig geselde en dat vanwege de aanwezigheid van een screamer net zoveel mede- als tegenstanders kende. De kwaliteit van dat album staat echter buiten kijf, zodat door velen is uitgekeken naar deze opvolger. Hierop heeft TSTGU de emocore grotendeels achter zich gelaten. North And South klinkt veel poppier, luistervriendelijker en lichter van toon. Dat gaat enigszins ten koste van de emotionele diepgang en, voor wie daaraan hecht, de sombere inslag. Maar wat we ervoor terugkrijgen is niet verkeerd: elf vitale gitaarrocksongs met heldere structuren en zang- en melodielijnen die je na één keer al onthoudt. En: met een minder prominentere rol voor de maniakale screamer. Dat laatste vind ik zelf een vooruitgang, want hij was op The Sand, The Barrier teveel een stoorzender. Maar wees gerust, ook dit bezielde album is nog stevig genoeg om je schoonouders mee weg te jagen. Ik eet subiet deze MUSIC minded op als TSTGU hiermee niet meer bekendheid krijgt.

Nick Cave & The Bad Seeds

Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 10 Label: City Slang Door: Ruben Eg Waardering: 7 et maken van het tweede album zal voor weinig groepen zo moeilijk zijn geweest als voor Interpol. Met Turn On The Bright Lights hadden de New Yorkers twee jaar terug immers een fraai Joy Division en The Jesus & Mary Chain-achtig debuutalbum gemaakt dat helemaal in het post-Strokes tijdperk paste. Maar een tweede, soortgelijk album zou Interpol best wel eens snel de das om kunnen doen. Critici noemden Interpol immers niet vernieuwend, een copycat zelfs, en deze kritiek zou het positieve geluid rond de groep wel eens makkelijk kunnen overstemmen. Of Interpol haar critici de mond heeft kunnen snoeren met het nu verschenen Antics, blijft wat onduidelijk. Antics kent namelijk net iets te veel raakvlakken met haar voorganger om te bewijzen dat Interpol een stap vooruit heeft gemaakt. Dat wil niet zeggen dat het album tegenvalt of dat de groep volledig stil is blijven staan. De Gotische new wavepunk van Interpol klinkt nog altijd bijzonder strak en gedisciplineerd, swingt nog heerlijk weg en met haar arty uitstraling zal de band het zeker nog even uit kunnen zingen. Wat er daarna komt, blijft vooralsnog gissen. Joy Division is een mooie vergelijking, maar Ian Curtis maakte slechts twee albums en daar kun je dus niet eeuwig mee vergeleken worden. Wie van het positieve uitgaat, geniet voorlopig nog van nummers als Slow Hands, Take You On A Cruise en Lenght Of Love en ziet wel wat er daarna nog gaat komen.

Whirlwind Heat Flamingo Honey

Speelduur: 10 minuten Aantal tracks: 10 Label: XL Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7

ja, een single die bestaat uit tien nummers van elk ongeveer een minuut, is dat eigenlijk wel een single of gewoon een heel kort album? Whirlwind Heat zegt dat het een single is, dus laten we het daar dan maar op houden. Sensationeel is het wel want na het beluisteren van de tien verschillende ‘nummers’ op Flamingo Honey ben je toch enige tijd volledig uit het veld geslagen en moet je eerst even bijkomen. Veel synthesizers en distortie en zeker geen gitaren. Het trio, dat debuteerde met het door White Stripe Jack White geproduceerde Do Rabbits Wonder?, heeft Flamingo Honey in slechts vijf uur opgenomen. En na pak ‘m beet tien minuten hebben ze je alle hoeken van het ‘noise’-genre wel laten horen. Een beetje vreemd, maar wel lekker.

Speelduur: 43 minuten Aantal tracks: 13 Label: Cooking Vinyl Waardering: 6 Door: Joyce van den Bogaard

e single The Way, van het debuutalbum van Fastball, dat was het plaatje dat ik absoluut gedraaid wilde hebben als ik ooit zou gaan trouwen. Inmiddels is dat laatste werkelijkheid, maar The Way is nooit gedraaid. En als ik er zo eens over nadenk, heeft die hele cd hier nooit meer in de cd-speler gezeten. Zou dat dan het lot van Fastball zijn? Leuke, lieve popmuziek maken, die makkelijk in het gehoor ligt, maar niet beklijft? Wie Keep Your Wig On hoort, zal daar waarschijnlijk ook met ‘ja’ op antwoorden. Prima popliedjes zijn het, met Britpop- en lichte countryinvloeden, en vaak pakkende refreinen. Bijna niet slecht te vinden eigenlijk, maar daarmee heb ik dan meteen ook wel het minpunt te pakken: Fastball roept weinig controverse op, weinig emoties en doet weinig heel memorabels. En om fans te krijgen en houden, lijkt dat me een eerste vereiste. Nog even dooroefenen dus, en dan komt dat vast helemaal goed.

Soundsurfer Nude Speelduur: 44 minuten Aantal tracks: 13 Label: Idol Media Door: Jeroen Fidder Waardering: 7,5

en slecht in namen, maar bij het beluisteren van het nieuwe album van Soundsurfer komen er toch een hele trits in me op. De uit Tilburg opererende groep is op deze opvolger van het geslaagde debuut Allow Me lang niet altijd zichzelf. Vooral zanger Hendrik Jan Bökkers heeft er een handje van zijn stem te buigen in de richting van beroemde collegae. Zo betrappen we hem op zang á la Jimi Hendrix (Water In The Drain, Hank The Tank) en Chris Conell (Free The Freak), terwijl ook de gitaarpartijen zorgen voor de nodige zeventiger jaren aha-erlebnissen. Laat staan dat Nude wel een heel lekkere alternatieve gitaarplaat is, waarop ongekunsteld wordt gerockt. Regelmatig worden moddervette gitaarmuren opgebouwd, die zeker niet louter met de botte bijl worden gemold. Daarvoor zijn de composities te creatief. Vergeleken met Allow Me klinkt dit album rauwer, brutaler en hechter. En dus veel lekkerder. De kenmerkende meerstemmige zang geeft de groep haar eigen gezicht op dit album, dat -zo had u al begrepen- niet de originaliteitprijs wint, maar wel erg lekker wegluistert. Foeilelijke hoes, dat wel weer.

Blackfield Blackfield Speelduur: nb Aantal tracks: 10 Label: Snapper/Bertus Door: Edgar Kruize Waardering: 8 teven Wilson blijft een druk baasje. Zijn belangrijkste creatieve uitlaatklep is Porcupine Tree, maar ook solo en als Bass Communication en IEM weet hij muzikaal flink wat potjes te breken. Blackfield is de naam van zijn nieuwste project. Nou ja, nieuw... Blackfield is een samenwerking tussen Wilson en de Israëlische zanger Aviv Geffen. Al in november 2003 verscheen in Israël de single Hello, waarna daar tot nu toe vier van de tien nummers op het titelloze debuut als single zijn uitgebracht. De plaat verscheen daar reeds in februari van dit jaar. De rest van de wereld kan er nu pas van genieten. Blackfield refereert muzikaal aan Mercury Rev, Pink Floyd, Jeff Buckley en een beetje aan Sigur Ros. Daardoor zal hij het goed doen bij de liefhebbers van Porcupine Tree, maar moet het ook een veel breder publiek aanspreken. Waar Wilson met Porcupine Tree namelijk zichzelf nog wel eens verliest in lang uitgesponnen werkjes, houdt hij onder invloed van Geffen het werk van Blackfield veelal onder de vier minuten per liedje. Hierdoor groeit Blackfields titelloze debuut al heel snel uit tot een waar juweeltje.

dance/house Re Aims Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 7 Label: Constellation/Konkurrent Door: Roger Teeling Waardering: 7

Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus

Santa Cruz Welcome To The Red Barn

Speelduur: 43 + 39 minuten Aantal tracks: 17 Label: Mute Records Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 6

ven blufpokeren: Heeft Nick Cave tijdens zijn omvangrijke muzikale loopbaan een echt klassiek album gemaakt? Volgens mij niet. Zijn oude, kakofonische werk met The Bad Seeds en The Birthday Party klonk daar te lawaaiig en onsamenhangend voor, terwijl hij na The Good Son (1990) al snel veranderde in een zwaar op de hand zijnde oude man die je vooral moest waarderen om zijn verleden. Qua thematiek kun je hem inmiddels zelfs op voorhand al uittekenen als hij een nieuw album uitbrengt. Oftewel: Veel kretologie aangaande God, liefde en duisternis! Ook deze dubbellaar brengt wat dat betreft niets nieuws onder de zon. Soms klinkt Cave’s gejammer volvet en smeuïg, soms stoeit hij te veel met gospelkoren, altijd weet je bij de eerste tonen van een nummer al hoe het refrein zal gaan klinken. Eigenlijk is dat in een notendop het grote manco waar zijn hele oeuvre onder gebukt gaat. Ondanks dat is de persoon Nick Cave volstrekt uniek. Zoals Herman Brood (in veel opzichten goed vergelijkbaar) dat bijvoorbeeld ook was. Ik denk dus niet dat deze anderhalf uur nieuw materiaal iets wezenlijks zal toevoegen, maar raad je wel aan zijn optreden op 23 november in de Heineken Music Hall te bezoeken.

Fastball Keep Your Wig On

Interpol Antics

ogs Die In Hot Cars vormt samen met stadgenoten Franz Ferdinand de voorhoede van bands die afkomstig zijn uit het Schotse Glasgow. Maar terwijl de laatste band de ene na de andere award binnensleept en op het punt staat de wereld te veroveren, daar heeft Dogs Die In Hot Cars nog een lange weg te gaan. Met het debuutalbum Please Describe Yourself zet het vijftal echter wél een stap in de goede richting. Tien nummers lang slaagt de band erin te boeien met mooie liedjes in de traditie van bands als XTC, Talking Heads, Dexy’s Midnight Runners en soms zelfs The Specials. Zeker geen slecht debuut, maar of het album net zo aan zal slaan als dat van Franz Ferdinand valt nog te bezien.

New op. Als een band in korte tijd zoveel voor elkaar weet te krijgen dan kun je wel stellen dat ze wat in hun mars hebben. Het is dus eigenlijk heel flauw en onterecht om deze jongens maar meteen te bombarderen tot ‘Domstadstrokes’ en niet verder te kijken dan je neus lang is. Gem is gewoon Gem. En laten we wel wezen, originaliteit in de popmuziek hield in feite op toen de jaren ’60 waren afgelopen. Sinds die tijd is het wiel al vele malen opnieuw uitgevonden. De mannen van Gem doen simpelweg hun eigen ding en alles binnen de band klopt gewoon. Zanger Maurits Westerik klinkt vuig, ruig en puur rock & roll, gitarist Bas de Graaff klinkt strakker dan Nick Valensi en Albert Hammond Jr. samen en slaggitarist Vincent Lemmen en drummer Ilco Slikker en bassist Jeroen Kikkert zorgen voor een basis die staat als een huis. Gem gelooft in zichzelf en dat straalt de band uit, zowel live als op Tell Me What’s New. Van het eerste nummer The Opposite tot aan het laatste nummer S.O.S. slaat Gem je om de oren met pure en onvervalste rock & roll.

Speelduur: 51 minuten Aantal tracks: 15 Label: Hasta Luego Door: Willem Jongeneelen Beoordeling: 7

o evil, no pain, in this land of faith. Don’t be afraid, Mr. Bush said.” Fragment uit Bunch Of Stars, één van de vijftien op en top Amerikaanse songs op dit album van Santa Cruz. De groep lijkt zo weggelopen uit de prairie en levert hier een album van formaat af waarbij je heel goed kunt horen waar de invloeden van dit zevental liggen. Nu maken ze het recensenten ook wel heel gemakkelijk door die er steeds heel dik bovenop te leggen: Lambchop, Palace, Calexico, Sparklehorse, Tom Waits en Smog. Van de laatste wordt River Guard met liefde gecoverd. Nog opvallender is een uitgeklede versie van I Wanna Be Your Dog van The Stooges. Het tempo ligt vaal laag, de stemmen zijn over het algemeen bruin gekleurd en de songs bevatten steeds een heus countrygevoel. Het meest pakkende nummer is wellicht I Hate You (With All My Heart). Ik bedoel maar. Santa Cruz heeft het juiste gevoel te pakken en beseft en zingt letterlijk dat het leven géén sprookje is. Of toch? De leden van Santa Cruz komen helemaal niet uit Amerika maar uit Bretagne en de leden leven waarschijnlijk gewoon als God de vader in Frankrijk. Maar smaak hebben ze...

e. Engels voorvoegsel dat als her, weer, opnieuw of terug fungeert, en te koppelen is aan bijvoorbeeld assemble, construct en organize tot reassemble, reconstruct en reorganize. Re is ook een elektronica-act, die zich precies daarmee bezighoudt: het her-

Pan Sonic Kesto (234: 48: 4) Speelduur: 234 minuten Aantal tracks: 33 Label: Mute Door: Roger Teeling Waardering: 7

ls je het begin van de pop vergelijkt met het voorlopige einde ervan, dan is het óf ver gekomen óf de weg volledig kwijt. Neem nu Pan Sonic, dat ooit als Panasonic is begonnen. Debuut Vakio (1995) was met zijn gevechten op leven en dood tussen elektronisch gegenereerde fluit-, brom- en pieptonen de ultieme speakertest en putte tevens de mogelijkheden en het uithoudingsvermogen van het menselijk oor volledig uit. Ook live joegen de twee Finnen al trappend tegen hun computers en stampend op hun monitoren het publiek met een pandemonium aan hoogfrequente feedback, middenfrequent gegier en laagfrequent gedonderjaag de stuipen op het lijf. Je veel verder verwijderen van het idioom van gitaar, drum

verzamelen reorganiseren en reconstrueren van geluid. Op vorige plaat Mnant woekerde het industrieel geweld als een stoomwals. Op Aims komt het leven met al zijn veerkracht weer tot staan, om zachtjes te wiegen in de wind. Ik heb een lachende vrouw gehoord en de tinkelende geluiden van het afwassen. Ergens speelt iemand piano. Verder statisch gebrom, hoogfrequent geknetter en fikse kortsluiting van het een en ander. Alles opgenomen, zo vertelt de hoes, ‘during the war on terror, 2001-2004’. De geluiden van een wereld in oorlog. Geen bommen, vliegtuigen en granaatinslagen, maar geluiden van het leven dat door gaat. Herverzamelt, gereorganiseerd en gereconstrueerd tot zeven soundscapes, die een aangename, welhaast microscopische luisterervaring behelzen. We zijn omringd door melodie, alleen zien we dat niet altijd. Re wijst erop en doet dat adembenemend.

The Prodigy NeverOutnumbered,AlwaysOutgunned Speelduur: 60 minuten Aantal tracks: 12 Label: XL/PIAS Waardering: 4 Door: Eric van Splunter

en klap op je bek kun je krijgen, je dinges met open ogen tussen de koelkast zien verdwijnen. En nog eens... Weer heeft Liam Howlett -ditmaal solo by the way- het klaargespeeld om de rode waas van agressie vast te leggen. Daarbij handig gebruikmakend van Zeppelin, Nirvana en Wacko. En dan nu het slechte nieuws: hij houdt over de hele linie genomen maar twee nummers vol. Openingsnummer Spitfire is ronduit geweldig; rauw en ongepolijst zoals we gewend zijn. En plots zijn we bij nummer zes aanbeland. Wat hiertussen heeft plaatsgevonden heeft zich niet in mijn bewustzijn kunnen nestelen. Nog maar een keer luisteren dus. Weer zonder resultaat. Een ander zwak punt zijn de terugkerende samples op dit album. We kennen ze van Experience, van Music For The Jilted Generation, van The Fat Of The Land en nu dus weer op Always Outnumbered, Never Outgunned. Nu weet ik ook wel dat de meeste rock & roll-bands van begin tot vroegtijdig end dezelfde instrumenten gebruiken, maar in de danserij werkt dat toch anders. De eerste keer Outta Space of Breathe horen; het waren memorabele momenten. Je stond even stil en was getuige van a big step forwards. Punk had zijn gelijke in dance geworden. Nu is dat gevoel niet meer. Wel even een eervolle vermelding voor Liam Gallagher, die -na Let Forever Be van The Chemical Brothers- opnieuw bewijst over een betoverend stemgeluid voor dance te beschikken.

Lamb Back To Mine Speelduur: 57 minuten Aantal tracks: 12 Label: Azuli Door: Mirco Haarmans Waardering: 7,5

tel je voor: na de kroeg, die altijd te vroeg sluiten, neem je je vrienden mee naar huis voor een meter nachtmutsjes. Je gaat met elkaar op de bank hangen en dan is er altijd één die door je platenkast gaat graven. Oké, dan ga je wel weer plaatjes draaien. Da’s een beetje het idee achter Back To Mine. Dit is inmiddels deel ontelbaar. De serie begon een beetje in te kakken na al die delen. Richard X, Underworld, Death In Vegas waren een beetje lui en maakten van hun compilatie een potje. Maar ja, mijn platenkast is natuurlijk ook een ongeorganiseerde bende. Lamb, beter gezegd meneer Lamb, nog beter: Andy Barlow, heeft zijn plaatjes wél georganiseerd. Dit deel van Back To Mine heeft een mooie opbouw. Geen obligate eightieshitjes, geen platte flauwe geintjes. De cd krijgt de bijnaam Voodoo Sessions en dat klopt wel een beetje. Dr John, Martina Topley-Bird, Rootsman zijn nou muzikaal niet de meest vrolijke mensen. Toch ademt de sfeer schoonheid. ‘Wereldmuziek’ van Nitin Sawhney en Omar Faruk, blues van Dr. John en Chris Thomas King, reggae van African Headcharge en The Rootsman. Alleen nummer negen van Drome valt zeer uit de toon.

Mr Scruff Keep It Solid Steel, Pt. 1 Speelduur: 68 minuten Aantal tracks: 31 Label: Ninja Tune Door: Eric van Splunter Waardering: 7,5

ndy Carthy, alias Mr Scruff, is terug met zijn vierde plaat; de eerste van zijn serie mix-cd’s. Op Keep It Solid Steel, Pt. 1 draait hij zonder enige toegevoegde dj-poespas eenendertig van zijn favoriete platen naadloos aan elkaar. Gemene delers uiteraard: grooves, beats, lekkers. Het spectrum is breed. Vanaf het begin met (Schotse!) reggae laat de plaat de aandacht niet meer los en gaat het aan de hand van hoofdmoot hiphop via onder andere Britse en Amerikaanse soul langs filmmuziek, (achtervolgings)funk en electro/Big Beat om uit te komen bij enkele swingende jazztracks. De rode draad, hiphop, is fijn geselecteerd met naast een aantal bekend geachte eind-’80/ begin-’90-tracks genoeg obscuur werk. Maar met name de tussendoor opduikende soul- en de zenuwachtige funkrarities maken deze plaat een luisterfeest. Ook aardig voor de platenbaksnuffelaars en de parelvissers. Los daarvan is het vooral een prima in elkaar gedraaide, dansbare plaat voor diegenen die op een feestje even een goed uur geen omkijken willen hebben naar de muziek Geheid geslaagd. Dit wordt een hele interessante reeks. Wat een leuk label is Ninja Tune toch.

en bas kan haast niet. Aan de andere kant bleef het adagium van muziek hetzelfde: uiting geven aan emoties en emoties opwekken - vervoering, ontroering. Kesto (234: 48: 4) is de nieuwe plaat van Pan Sonic en vier cd’s lang (het getal in de titel verwijst naar de speelduur). Ik geef toe: bij kennisname was dat even slikken. Het duo is echter zo vriendelijk geweest om rekening te houden met de luisteraar en daarmee met de dwarsheid van de beats, de hoogte van de frequenties en de pijngrens in het algemeen. Kesto (234: 48: 4) is zelfs een relatief rustige plaat te noemen. Het is een soort oerknal. De eerste cd bevat de explosie, waarvan de repercussies langzaam wegebben over de drie volgende schijfjes. Het een uur durende Radiation, dat in z’n geheel cd 4 vormt, is zelfs sereen te noemen. Dan zijn alle mogelijke vormen van gevoel (verdrietig, opgewekt, zenuwachtig, angstig, eenzaam, onderdrukt, etc.) al in het lichaam van de luisteraar voorbijgetrokken.

Review pag. 14t/m21

21-09-2004

10:47

Pagina 4

recensies hiphop/soul Mobb Deep Amerikaz Nightmare Speelduur: 61 minuten Aantal tracks: 16 Label: Jive Door: Eric van Splunter Waardering: 7

ell On Earth uit ’96 was het laatste écht sterke album van Havoc en Prodigy. De heren kregen destijds kritiek dat ze elke plaat hetzelfde kunstje deden, maar dat was precies wat ik wilde. Gortdroge beats, een minimaal, sinister geluid (bas, synths) en ijskoude rijms; bloedserieus en geen geintjes. De platen en mixtapes in de tussenliggende acht jaar bevatten zeker juweeltjes, maar kunnen niet tippen aan eerder werk. Meer van hetzelfde, maar telkens wat minder. De groep leek het kwijt. Tijd voor een nieuwe start. De mannen tekenden bij Jive en doen met Amerikaz Nightmare een flinke stap terug omhoog naar het oude niveau. Nog steeds hetzelfde kunstje, maar weg zijn de zwakke afzwaaiers en terug is dat heerlijke donkere. Havoc en Prodigy leveren de meest constante stroom onheilspellende tracks in jaren en halen tekstueel alle ouwe stokpaardjes van stal zoals het hoort. Alchemist en Kaneye West verzorgen beiden een prima in het geheel passende track en zelfs Nate Dogg trek ik moeiteloos. Mobb Deep is terug en Murder Rap klonk in tijden niet zó lekker.

Dizzee Rascal Showtime Speelduur: 51 minuten Aantal tracks: 15 Label: XL Door: Roger Teeling Waardering: 8

e hiphop die rapper Dizzee Rascal brengt heet grime. Naar verluidt een grimmiger variant van de 2-step of garage. Grimmig? Debuutalbum Boy In Da Corner was vooral een plaat vol kale breakbeats met ouderwetse zenuwachtigheid -denk Public Enemy-, die je de cd al na twee nummers het raam deed uitgooien. Heerlijk irritant. Muziek die tot luisteren dwingt en niet toestaat dat er tegelijkertijd iets anders gaande is. Tekstueel was het muziek van de straat, het stoute jongetjescircuit van Londen. Boys from da hood die zich met criminaliteit in leven houden, rondhangend tussen uitzichtloosheid, frustratie en verveling. Wellicht in het kielzog van The Streets, groeide Boy In Da Corner uit tot een, gezien de hoekigheid en het ruige van de muziek, onwaarschijnlijk groot succes. In vergelijking daarmee is Showtime,

Arrested Development Among The Trees

Jill Scott Beautifull Human

Speelduur: 79 minuten Aantal tracks: 19 Label: Vagabond/Edel Door: David Ernst Waardeing: 6+

Speelduur: nb Aantal tracks: 16 Label: Sony Door: Mirco Haarmans Waardering: 5

a jaren van comateus bestaan met een enkele wederopstanding van frontman Speech is Arrested Development terug. Ze waren de eerste hiphoppers uit het zuiden, de eersten met beide geslachten vertegenwoordigd in hun gelederen, maar dat is geschiedenis. Het gaat nu over het now en wow, en Among The Trees is niet al te wow... De jaren waarin ze ondergedoken zaten hebben in ieder geval geen inspiratie voor muzikale vernieuwing opgeleverd. Het is leentjebuur spelen bij verschillende hiphopstijlen, terwijl Arrested Development destijds juist een eigen sterke sound had. Nog steeds spelen gelukkig de vocalen een belangrijke rol maar de muziek leunt vaak zwaar op een akoestisch geluid wat vaak net verkeerd uitpakt. Eigenheid gepaard aan vrolijkheid en hitpotentie (een voormalig keurmerk van Arrested Development ) horen we gelukkig wel terug in de single Honeymoon Day, Baba O Je’ Is The Oldest dig ik ook nog wel en Lotta Things Yo Do is wel relaxed, maar de titel zegt ook alles over Arrested Development zelf. Yep, die hebben nog veel te doen willen ze een echte comeback maken. Alhoewel deze muzikale familie altijd een plekje in mijn muziekhart zal hebben (ik heb een heeeeeel groot hart), is het echt over, uit, finito. Live zullen ze wel potten kunnen breken, maar ik heb liever dat hier en nu mijn oorschelpen worden gebroken.

een plaat die het allemaal moet gaan waarmaken, ietwat gelikt. Op de vorige plaat liet Rascal zich nog toezingen door een overrompelend koor of zette hij een onvalste hardrocksample in als big beat. Hier is het allemaal melodieuzer, vloeiender ook, vooral, met overgangen die niet langer kraken in hun naden. Daardoor is de plaat minder moordend van karakter. Hoofdkenmerk is en blijft Rascals onuitputtelijke stroom woorden per vierkante seconde, die het hectische in de muziek heeft doen behouden. Gelukkig maar. Met het succes om de hoek, worstelt Rascal met gewetensvragen. Kun je de neger wel uit de jungle halen? En de jungle wel uit de neger? Verraad aan jezelf, verraad aan anderen, Rascal vindt de antwoorden lang niet altijd, maar laat ons wel getuige zijn van zijn onzekerheden en wat hem bezighoudt, zonder het masker van de stoere knaap. Die zelfreflectie stemt eerder hoopvol dan grimmig. Dat is het verschil met Boy In Da Corner. Een stap vooruit, in het leven.

niveau van het door Prince Paul geproduceerde debuut wist te evenaren. Nu moeten we verder. Moeilijk om na drie volgelulde albums weer nieuwe munitie aan te boren. En dat blijkt. Weinig zeggende teksten, bedroevende beats en een vol blik met gastrappers. Zelfs een familiebak Mentos krijgt The Grind Date niet op smaak. Oké, oké, luister met volle overgave naar Rock co.kane Flow met MF Doom, een prachtig voorbeeld van hoe het allemaal had kunnen zijn...

Method Man Tical 0: The Prequel

et intro op Beautifull Human: Words & Sounds, Vol. 2 is koel en gedurfd. Maar dan. In die hausse van r&b en nu-soul? Maak het maar eens waar. Is het muzikale verzadigingspunt bereikt waar het gaat om nu-soul? Bij mij een beetje wel. Je moet op zoek naar subtiliteiten en die zijn er in dit genre helaas te weinig. De producers en hun beat hebben op de meeste platen de overhand. De r&b-beats vliegen je tot vervelens toe om je oren. HET IS TIJD VOOR WAT NIEUWS! De verhaaltjes en tekstdichtregels van Jill Scott zouden in een akoestische setting gezet moeten worden. Maar ‘slick’ verkoopt in Amerika. Helaas, weer diezelfde afterbeats, weer dat getover met toonladders. Jill Scott’s stem is sterker geworden, maar zet deze vrouw a.u.b.s.v.p.g.v.d. in een kleine rokerige jazztent met plukbas, snare en piano en tien man publiek Rot op met die r&b-presetdrumsounds... Aaaaaargh! Laat Jill Scott vertellen, daar ligt haar kracht. We worden afgeleid door die matige instrumentatie vol met misplaatste muzikale verwijzingen. Helaas Jill, in deze tijd van overdaad is dit niet meer het juiste geluid.

Earl Zinger Speaker Stack Commandments Speelduur: 60 minuten Aantal tracks: 19 Label: !K7 Door: David Ernst Waardering: 7+

Speelduur: 55 minuten Aantal tracks: 17 Label: IN Records/Sony Door: David Ernst Waardering: 6+

eth is zijn status als golden boy van de Wu-Tang Clan al lang kwijt geraakt. Nadat eerder Raekwon en vooral ODB zich manifesteerden als de meest getalenteerden is de fakkel van Top WuDog al lang in handen van Ghostface. Ik had destijds nooit bevroed dat ik dit ooit zou opschrijven, maar Meth is gewoon niet zo’n goede rapper. Destijds waren we verrast door hem en was ‘ie de bom, maar in retrospectief vraag ik mezelf af: waarom? Zijn stem is wel mooi crispy, maar zijn skills gewoon middelmatig. Gasten Busta, Redman, Raekwon, Ludacris en Ghostface zijn stuk voor stuk beter op dreef dan de altijd blowende Method Man. Okay, let’s talk music. Voor het merendeel staat Tical 0 vol met onbekende producers, wat ik altijd cool vind. Bring on dat nieuwe talent. Maar echt talent dat boven komt drijven bij hen? Dj Scratchator met de opzwepende single What’s Happenin’, No ID met relaxte Tease, Self met soulvolle The Show en Q met de lekkerste track Afterparty. Niet al teveel dus. Nee, deze cd gaat de hiphopannalen niet in. Misschien helpt het als Meth volgende keer eens afstapt van zijn Tical-tic.

chter Earl Zinger gaat Rob Gallagher schuil, de sympathieke frontman van de Britse band Galliano, dat ooit furore maakte op de hoogtijgolven van de Britse Acid Jazz op Talkin’ Loud. Bloed kruipt waar het niet gaan kan en deze veertiger doet anno 2004 nog steeds zijn ding, en yep, verrassend goed, as we may say. Kenmerkte Galliano zich door de goede zwarte muziek en iets te laidback blanke stem, dan is het niet al te kort door de bocht door te stellen dat met deze Speaker Stack Commandments hetzelfde pad wordt bewandeld. De muziek is goed, zeer eclectisch en divers (jazz, broke beat, funk, breakbeat, new wave (duh!), ska, dancehall, smerige electronica) en zijn stem verpest menig nummer. Maar hey, dat mag de pret niet drukken, want de muziek is verfrissend en origineel in deze mijns inziens komkommerentijden.

De La Soul The Grind Date Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 13 Label: Sanctuary waardering: 5 Eric van Splunter

cht albums verder, wie had dat gedacht? De hippiehoppers van eind jaren ’80 hebben laten zien over een lange adem te beschikken. Een frisse adem? Nou, lang niet altijd. Vooral het derde album Stakes Is High had veel tandpasta nodig om lekker te blijven ruiken. Een ware stijlreformatie was nodig om platenmaatschappij en het geslonken publiek ervan te overtuigen dat De La Soul de houdbaarheidsdatum nog niet gepasseerd was. Met de recent afgeronde trilogie wist De La eigenlijk pas echt door te dringen tot de galerij der groten. Een muzikaal en verbaal hoogtepunt, die zelfs bijna het

C-Mon & Kypsky C-Mon & Kypsky Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 11 Label: Supertracks Door: David Ernst Waardering: 7

oen ik pas gelden tegen een vriend zei wat ik voor vets op North Sea Jazz had gezien, was zijn reply nadat ik mijn vette rijtje had opgedist: ”Oh, wel allemaal met zang dus.” Yeah, you’re goddamn right. Op klassiek (en een paar sterke jazzstandards en some things uit de dancehoek na), wil ik mijn muziek wel met stemmen ja. Zie hier de nieuwe C-Mon & Kypski. Getalenteerde Nederlandse muzikanten die buiten de gangbare paden goed hun ding doen. Maar zoals uit vorige zinnen mag blijken mis ik de menselijke stem. Natuurlijk zit die er met tal van samples doorheen, maar eerder ter illustratie dan als dragend of zeer serieus (ook zacht in de mix). Zoveel vette beats, ritmes en melodieën die er mijns inziens om smeken om overheen gezongen, gerapt of desnoods gesproken te worden. Come on guys, dat weten jullie zelf ook wel! Zoveel originaliteit in muziek en dan deze luisteraar maar laten zwemmen in het stemloze water. Zoek een goed rapper, goede zanger en goede zangeres en je hebt de meest originele plaat in de lage landen sinds tijden. C-Mon solo probeerde het met Cereal maar de muziek hier is origineler. Vet eclectisch als ze zijn wordt geen enkele muziekstijl vermeden en de baas in alles blijft de groove gepaard aan originaliteit. Als je daar het mooist instrument aller tijden erbij haalt (La Voix Humane) I'd be a statisfied man, maar I'm not the only man. Gemiste kans, maar vaak wel erg mooie muziek en zekers zullen er veel liefhebbers voor in de rij staan.

elke dag MUSIC minded? check het op:

via: KPN - nederland BASE - belgië

Review pag. 14t/m21

21-09-2004

11:22

Pagina 5

recensies Joss Stone Mind Body & Soul

Speelduur: 59 minuten Aantal tracks: 14 Label: Virgin/EMI Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 5

e is pas zeventien jaar oud, heeft een mooi koppie en een dijk van een stem. Toch doet de muziek van Joss Stone me helemaal niets. Ik doe mijn uiterste best, maar de zwoelheid laat me koud... Als ik luister naar de single You Had Me en albumtrack Don’t Cha Wanna Ride kan ik nog net het nuance verschil tussen La Stone en Anastacia horen, maar het stemtrucje aan het einde van Spoiled, het algehele timbre van Jet Lag en praktisch elk ander nummer op dit album irriteren me mateloos. Zo klinkt een Amerikaanse tiener dus die omringd wordt door vakkundige, doch artistiek uitgerangeerde sessiemuzikanten, op geld beluste managers en de nodige soulhotshots. Toch zag het er vorig jaar nog rooskleuriger uit voor Joss. Haar The Soul Sessions coveralbum (niet dat het tienerdeel van haar doelgroep dat wist, maar dat terzijde) verkocht als een tierelier en bevatte in de vorm van Fell In Love With A Boy (oorspronkelijke schrijver Jack White van The White Stripes) en Supa Dupa Love toch twee aanstekelijke radiosingles. Toen had Joss ook nog een frisse uitstraling, misschien wel omdat ze nog niet al te serieus nadacht over haar muzikale loopbaan en zelf niet kon geloven hoe succesvol haar soulsessies waren. Nu is haar stembereik gegroeid, schrijft ze (mee) aan de songs op haar officiële debuut, maar kun je aan de titel eigenlijk al zien hoe weinig ruimte er overblijft om dit ‘produkt’ van enige originaliteit te voorzien. Er is namelijk een enorme markt voor stijlvolle, voorspelbare saaiheid. Maar niet hier.

at the close of every day

v/a Goodbye Babylon Speelduur: 468 minuten Aantal tracks: 160 Label: Dust-To-Digital Door: Roger Teeling Waardering: 9

eze 6-cdbox verscheen alweer even geleden, maar is te mooi om onbesproken te laten. Bovendien kan deze uitgave uw leven redden. Een cederhouten kist met daarin twee plukken katoen, een duimendik ‘hymnenboek’ vol informatie en, dus, zes cd’s -vijf met ‘gospelopnames’ uit grofweg de periode 1925-1950-, en eentje met donderpreken. Om met het laatste te beginnen, die zijn vreselijk urgent, vreselijk gemeend ook. Zwarte prekers laten de stembanden scheuren om hun gehoor duidelijk te maken dat de hel geen pretje is, dat er niet lichtzinnig gedacht moet worden over wat de zondaars te wachten staat, de mensen die denken dat het aardse leven al zwaar genoeg is en het hiernamaals nooit veel erger kan zijn. Vooral het tweedelige Black Diamond Express To Hell,

wereldmuiek

Steve Earle The Revolution Starts... Now

Speelduur: 56 minuten Aantal tracks: 12 Label: Luaka Bop Door: Joost van Velzen Waardering: 8

Speelduur: 39 minuten Aantal tracks: 11 Label: Artemis/Ryko Door: Jeroen Fidder Waardering: 8

inds Susana Baca op David Byrne’s compilatie The Soul Of Black Peru de sterren van de hemel zong, zit de carrière van de Peruviaanse zangeres aardig in de lift. Ze bracht de afgelopen jaren al verscheidene albums uit en om het werk daarvan nog eens onder de aandacht te brengen, is er nu dan een Best Of. David Byrne was al die tijd nooit ver weg want het label waarop Baca haar platen uitbrengt, Luaka Bop, is dat van de ex-Talking Heads frontman. Zoals Ry Cooder zich ontfermde over de Buena Vista Social Club, zo coacht Byrne Baca. En, verdomd als het niet waar is, ook muzikaal gezien kom je met Baca ergens uit in de richting van de Cubaanse ‘son’. Mooie zwoele liedjes die, zoals ze zelf zegt, het vaak harde leven in haar geboorteland beschrijven. Maar het is niet alleen ellende dat de klok slaat in de muziek van de Peruviaanse. Het niet aflatende optimisme en de levensvreugde die er bij elke Zuid-Amerikaan lijkt te zijn ingebakken, komt gelukkig ook om de hoek kijken op deze prachtcompilatie. Werkt in alle seizoenen aanstekelijk in op je gemoed.

ountryrocker Steve Earle kreeg in 2002 heel conservatief Amerika op zijn dak vanwege het provocerende nummer John Walker’s Blues, waarin hij in de huid kroop van de Amerikaan die aan de zijde van Irak vocht. Earle is nooit te beroerd de Amerikaanse maatschappij en politiek te bekritiseren, en daarvan is ook op dit album genoeg te vinden. Het titelnummer is een oproep tot actie, terwijl de politiek activist zich vervolgens net zo makkelijk inleeft in een Amerikaanse soldaat als in een Arabische zelfmoordenaar. Hilarisch is Condi, Condi, waarin hij -oh ironie- zijn liefde betuigt aan Bush’s veiligheidsadviseur Condoleezza Rice. Veruit het meest uitgesproken ventileert hij zijn mening in het opruiende F The CC (“So fuck the FCC, fuck the FBI, fuck the CIA, livin’ in The motherfuckin’ USA”). Dat nummer komt hem ongewijfeld weer op veel kritiek te staan. Verder onder meer een fraai liefdesduet met Emmylou Harris (Comin’ Around) Dit alles is verenigd op een sterk album, waarop Earle’s potige countryrock niet baanbrekend, maar wel overtuigend klinkt. Veel beter dan de wisselvallige voorganger Jerusalem. Je zou bijna gaan hopen dat Bush nog even aanblijft.

Alan Lomax Collection The Spanish Recordings

tnoloog Alan Lomax zagen we al enkele malen langskomen in dit blad. Hij trok decennialang door de Verenigde Staten, aan het begin van de vorige eeuw, om daar in afgelegen kerkgemeenschappen en pioniersdorpen de lokale muziek te registreren, met een goed oor voor kwaliteit. Gospel, blues, country; hij heeft er het diverse onbekende talent van voor zijn microfoon weten te krijgen. In de jaren vijftig dwong het politieke klimaat Lomax echter tot een uitwijken naar Europa. Omdat het bloed kruipt waar het niet gaan kan, trok hij ook hier door de velden, op zoek naar een goede tune. Die vond hij onder andere in Italië en Spanje. Nu zijn er twee cd’s verschenen met opnames uit Baskenland, uit de plaatsen Navarre en Biscay & Guipuzcoa. Het is ruig spul. De cd uit de laatstgenoemde streken vangt aan met zangeres Arantza Goikoetxea, die ondersteund wordt door nasale blaasinstrumenten met scherpe klank, en die een dwingende, indringende stem heeft, hard en gebruikt met gedrevenheid. Die gedrevenheid is op alle opnames terug te vinden, of het nu de donkerstemmige a cappella gezongen vissersliederen zijn of de goedgeluimde vrouwenkoren. Roerige muziek.

Speelduur: nb Aantal tracks: 15 Label: Badman Door: John Min Waardering: 9

e Canadees Hayden Desser maakt al meer dan tien jaar platen, met dit Elk - Lake Serenade als hoogtepunt. De arrangementen voor gitaar, piano, mondharp en hier en daar wat strijkers zijn sober en staan helemaal ten dienste van het de prachtige verhalen die Desser vertelt. Intieme, persoonlijke verhalen over liefde, vergankelijkheid en vervreemdende ontmoetingen met een universele lading. Een perfecte variatie tussen poëtische, bespiegelende liedjes (Kill Bear, 1939, This Summer, Starting over) en meer upbeat-songs als My Wife, Woody en Home By Saturday. De introverte songs dobberen heerlijk op spaarzame instrumentatie en Dessers fijnkorrelige, halfoverslaande stem. In dit soort liedjes toont Hayden zijn meesterschap. De beeldende songs over de tuinavonturen van zijn kat (Woody), zijn ex-liefje die wordt vermoordt door een Grizzly nadat haar nieuwe vriend uit angst is gevlucht (Kill Bear) of de ontmoeting met ghostgirl Sam uit 1939 (1939) laten je verbluft en extatisch achter over zoveel moois. Denk aan het beste van Neil Young, Will Oldham, Jason Merrit (Whip) en Neil Casal. De meer stevige nummers zijn zeker niet slecht, maar leggen het dik af tegen de introverte songs.

Alan Lomax Collection Italian Treasury Speelduur: 74 minuten Aantal tracks: 35 Label: Rounder/Munich Door: Roger Teeling Waardering: 8 tnoloog Alan Lomax in Italië -zie voorgaande recensie-, hier in het noordoosten van dit land, in de bergstreken, te Piedmont en Valle d’Aosta. Het zingen in koren was daar, in de vroege jaren ‘50, nog de orde van de dag. Nog wel, want de jeugd van Piedmont trok naar de grote steden, om te leren of, vooral, te werken (bijvoorbeeld in de Fiatfabriek). Het einde van een tijdperk. Maar het zal niet daarom zijn dat de zangpartijen licht melancholisch zijn. Schrille hoge stemmen, waarvan er altijd wel één zo trilt dat je er stil van wordt, emotioneel zelfs. Het mooist komt dat naar voren in de muziek voor klein orkest, die ook op het album staat. Een accordeon, een viool en een blazersectie. In aanzet en tempo is het gespeelde als vrolijk en opgewekt te markeren, maar de blazers gaan daarbij met enkele achteloze noten zo diep het gemoed in, dat het ook iets tragisch in zich draagt, iets verdrietigs, als muziek op een feest om iets mee te vergeten.

Crosby & Nash Crosby-Nash Speelduur: 45 + 29 minuten Aantal tracks: 11 + 9 Label: Sanctuary Door: Jeroen Fidder Waardering: 4

et lijkt wel alsof ze met de Teletijdmachine van professor Barabas vanuit de jaren ’70 met één druk op de knop zijn overgestraald naar de tegenwoordige tijd. Want op hun eerste gezamenlijke album sinds 1976(!) klinken David Crosby en Graham Nash als ware het nog altijd de tijd van oranje en bruin. Van bruine bielzen en slinkende hippie-idealen. Dat kun je natuurlijk als een pré opvatten. Helemaal als je je bedenkt dat alle ingrediënten aanwezig zijn: gelouterde muzikanten, zalvende melodieën, fraai samensmeltende stemmen, blablabla. Voor wie zich graag wentelt in nostalgie: kopen dit album! Kijk je liever vooruit? Laat dan maar. Want de stijl die dertig jaar geleden fris was en een eigen gezicht had, klinkt nu hopelijk gedateerd. Twintig nummers lang voltooid verleden tijd, gaap.

Nellie McKay Get Away From Me

Tinariwen Amassakoul Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 11 Label: Wrasse/LC Music Door: Roger Teeling Waardering: 7 et gebruik van de elektrische gitaar in Afrika resulteert doorgaans in frivole loopjes op de hogere toonladders van de hals, die -al dan niet geconditioneerd- zonnigheid en vrolijkheid doen vermoeden. Daar moet je maar net van houden. In Mali, Burkina Faso en de Sahara kan het instrument ingezet worden voor een meer zwaarmoedig element, dat niet zelden naar Jimi Hendrix neigt. De muziek van het woestijnvolk, de touaregs. Doorgaans als slaginstrument gebruikte elektrische gitaar, in combinatie met die typische hoge vrouwengilletjes, ritmisch sprekende sonore mannenstemmen en handengeklap: een bijzondere mengeling, waarvan maar weinig opnames voorradig zijn. Gelukkig daarom dat er nu dit album van Tinariwen is. De groep is bijzonder pop, want de elektrische gitaar en percussie creëren een swing die eerder aansluiting vindt bij Westerse rock dan de loom ovale cirkelbeweging die meer kenmerkend is voor het ritme van het zandland zelf. Het maakt de muziek op deze cd vanzelfsprekend vlotter van karakter, meer gedreven en gericht op vooruit.

Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 10 Label: Eagle Records Door: Joost van Velzen Waardering: 7,5

ls Willy DeVille met een nieuw album op de proppen komt, moet je geen wereldschokkende koerswijziging verwachten. En waarom ook? De slager op de hoek verandert de receptuur van zijn goedlopende Filet Americain immers ook niet. Waarmee maar gezegd is dat hij weer lekker is, die nieuwe van DeVille. De man die in Europa ooit succes boekte met de hits Spanish Stroll en Cadillac Walk heeft in zijn lange carrière een sound ontwikkeld die uit duizenden is te herkennen. Allereerst is er de warme, wat ruwe stem die de huiskamer op een prettig dominante manier vult. DeVille laat zich het liefst begeleiden door instrumenten, en muzikanten die vooral uit de hoek van de blues, country en Tex Mex komen. Veel Amerikaanser kun je ze haast niet krijgen. Op Crown Jane Alley staan een paar mooie voorbeelden uit de muzikale geschiedenis van vooral de zuidelijke staten van de V.S. Hoewel, ook Bryan Ferry, toch een op en top Britse zanger, wordt door DeVille gecovered. Ook de evergreen Come A Little Bit Closer wordt nog eens dunnetjes over gedaan. Een mooie ‘ouderwetse’ nieuwe plaat.

Speelduur: 65 minuten Aantal tracks: 18 Label: Columbia/Sony Door: Steef van Leeuwen Waardering: 8

ls iemand haar debuutalbum Get Away From Me noemt met een hele vette knipoog naar Norah Jones’ Come Away With Me, dan zit het wel goed met de humor. Dat is ook hetgeen wat direct opvalt aan dit album: de teksten. Nellie McKay had wat dat betreft een dochter van Randy Newman kunnen zijn. Daarbij komt ook nog eens de ongekende muzikale veelzijdigheid, waarmee deze teksten begeleid worden, kijken. Nellie vliegt van pop via hiphop en Kurt Weill naar Billie Holiday en terug. Opvallend is de keuze voor Geoff Emerick als producer. Het album klinkt als een klok mede dankzij zijn veelzijdigheid hij opdeed bij zijn sessies met The Beatles in de late jaren ’60. In de track Change The World laat Nellie haar pianokunsten ook nog eens de vrije loop en bewijst ze zich als een begaafd pianiste. Tot zover is alles tot in de puntjes ingevuld, maar er ontbreekt iets. Over het geheel genomen klopt dit album als een zwerende vinger door het gebrek aan emotionele diepgang. Toegegeven dat het een beetje vies klinkt, maar zonder oprechte gevoelens geen muziek. Het had een virtuoos debuut kunnen zijn als dit album af en toe wat minder bedacht had geklonken.

ME The Wagon Fair Label: Volkoren/Munich Door: Jeroen Fidder Waardering: 7 at is de meerwaarde van een livealbum van at the close of every day? Want de groep, bestaande uit drummer/zanger Minco Eggersman en gitarist Axel Kabboord, mag dan al flink wat schitterende nummers hebben gemaakt, at the close nou niet direct bekend als spectaculaire liveact. De opnamen van dit album werden gemaakt in Brussel, waar at the close als voorprogramma fungeerde van 16 Horsepower en Eugene Edwards als gastmuzikant meedoet. Met veel concentratie en inlevingsvermogen werken ze zich door met name veel nummers van het prachtdebuut Zalig Zijn De Armen Van Geest. De versies wijken niet heel erg af van de studio-opnames, maar voor wie beide studioalbums al bezit is het evengoed genieten geblazen. Spannende tijden voor Minco Eggersman, want onlangs rolde ook zijn eerste soloalbum van de pers. The Wagon Fair is geïnspireerd op Lucy Walker’s documentaire The Devil’s Playground, over Amishtieners die experimenteren met het wereldse leven van alcohol, seks en drugs. De muziek klinkt stemmig, maar lichter dan de laatste van at the close, terwijl ook Minco’s stemgeluid minder monotoon klinkt. De muziek is traag, maar klinkt transparanter dan de laatste van atcoed, wat niet in de laatste plaats is te danken aan de inbreng van pianiste/zangeres Lydia Wever (Brown Feather Sparrow). Zo goed als The Silja Symphony is dit album zeker niet, maar evengoed is dit opnieuw een bijzondere plaat van eigen bodem.

Solo Songs ‘N Sounds Speelduur: 34 minuten Aantal tracks: 10 Label: Excelsior Door: Joost van Velzen Waardering: 8,5

e hebben er in Nederland weer tien prachtige liedjes bij en ze staan op het album Songs ‘N Sounds van de tweemansformatie Solo. Zo, dan weet je dat vast. Want dat Simon Gitsels en Michiel Flamman mooie melancholische nummers kunnen schrijven, daar kun je maar beter direct voor uit komen. Aanhangers van Travis en Daryll Ann (niet voor niets Solo’s labelgenoten) zullen niet moeilijk zijn over te halen, maar met deze rustige popplaat kunnen ook massa’s muziekfans uit de voeten die toe zijn aan ontspanning en verwennerij. Het is dan ook aan te raden om een sofa tot je beschikking te hebben, vanwaar je de zoete klanken van Solo rustig op je kunt laten inwerken. Vooral Silence Falls, As Good As It Feels en The Rules voldoen uitstekend als medicijn tegen de drukte van alledag. Absoluut hoogtepunt van Songs ‘N Sounds: het Daryll Ann-achtige Mind, een mooi voorbeeld van het perfecte popliedje. Moet ik nog meer zeggen? Nou dan!

Devendra Barnhart Nino Rojo

Tom Waits Real Gone Speelduur: 72 minuten Aantal tracks: 16 Label: Anti Door: Ruben Eg Waardering: 7

Hayden Elk – Lake Serenade

Speelduur: 66 + 65 minuten Aantal tracks: 33 + 38 Label: Rounder/Munich Door: Roger Teeling Waardering: 8

The Sound Of Someone Watching Me

Willy DeVille Crown Jane Alley

singer-songwriter/country

Susana Baca The Best Of

waarin het beeld geschetst wordt van een treinrit langs ‘Liarsavenue’ en ‘Drunkenville’, ‘Deceiversville’ en ‘Convusionjunction’ waar alle zondaars -de dronkaards, de leugenaars, de oplichters- aan boord geroepen worden (”All aboard for Hell! [...] The bell is ringing hellbound, hellbound for Hell”), is zo gemeend gebracht, zo angstinboezemend gepreekt dat het zelfs een ongelovige hond als bovengetekende tot overpeinzen brengt, bang doet afvragen: wat als het waar is? Op de vijf eerste cd’s komen de bekende en minder bekende namen uit het religieuze repertoire langs, van Mahalia Jackson en het Golden Gate Jubilee Quartet (gospel), tot Blind Lemon Jefferson en Willie McTell (blues) en Hank Williams en de Carter Family (country). Een deel van deze opnames was al eerder verkrijgbaar op cd (doch niet zo goddelijk geremasterd), maar een zo complete verzameling -samengesteld door Steven Lance Ledbetter- van het religieuze 78-toerenwerk (en een enkele opname nog afkomstig van een wasrol) van het oude Amerika is een unicum. Een box als een bijbel, waar je een heel leven uit putten kan. En wie weet voor hoelang nog daarna.

eal Gone is na Mule Variations, Blood Money en Alice, alweer het vierde album dat Tom Waits voor het indielabel Anti aflevert. Waits voelt zich na zijn vertrek bij het grote Island kennelijk goed thuis in deze omgeving, want na zijn spectaculaire Anti-debuut Mule Variations deden ook de tegelijkertijd verschenen Blood Money en Alice het goed. Real Gone sluit zich in dit rijtje feilloos aan. Op het album, waarop Waits voor het eerst sinds tijden zijn piano onberoerd heeft gelaten, hanteert hij de zogenaamde Cubist Funk. Waits experimenteert in dit eigen ontdekte genre met zijn eigen potten-en-pannenblues, Afrikaanse, Latijns-Amerikaanse en Jamaicaanse ritmes en door hemzelf in de badkamer opgenomen beats. Waits als human beatbox werkt amusant. Benieuwd hoe dat er volgende maand in Carré uit moet zien. Hopenlijk komen de beats niet uit een kastje.

egin dit jaar kwam het album Rejoicing In The Hands uit. Dit was het eerste album samengesteld uit de zevenenvijftig songs die Devendra Barnhart opnam tijdens de sessies voor dat album. Nino Rojo kan gezien worden als Rejoicing In The Hands deel twee. Uit dezelfde sessie zijn zestien nummers gecompileerd met dezelfde ingrediënten. Het aparte stemgeluid van Devendra, die het midden houdt tussen Marc Bolan voordat T-Rex glamrock ging maken, Donovan en Nick Drake, laveert behendig door de hoekige, hypnotiserende patronen van zijn akoestische gitaar. Hier en daar worden de tracks smaakvol doch spaarzaam opgefleurd door een blazer, percussie of een toefje toetsen. Devendra’s zeer eigenzinnige stijl werkt verslavend, is in al zijn non-conformisme zeer gemakkelijk te bevatten en op zich zelfs catchy te noemen. De muziek is vooralsnog het meest volledig te duiden als een mix van blues, ragtime, Oh Brother Where Are Thou, country, Europese en Keltische folk. Dit album is minstens net zo goed als het met lovende kritieken overladen Rejoicing The Hands.

Ben Christophers The Spaces In Between

Buddy Miller Universal United House Of Prayer

Speelduur: 38 minuten Aantal tracks: 11 Label: Cooking Vinyl Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 7

Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 11 Label: New West/Sonic Door: Jeroen Fidder Waardering: 8,5

et is alweer vijf jaar geleden dat singer-songwriter Ben Christophers een grote indruk achterliet met zijn My Beautiful Demon, en de bijbehorende tour. We zagen een breekbare, integere muzikant, die prachtige luisterliedjes maakte, en op momenten met Jeff Buckley vergeleken werd. Opvolger Spoonface vond ik persoonlijk een stuk minder: dat was vast de ‘moeilijke tweede’. Vandaar ook dat ik zo benieuwd was naar The Spaces In Between. Wat onmiddellijk opvalt is dat de zware melancholie eraf is en dat er zowaar ook uptempo en redelijk opwekkende nummers op staan, zoals Flowers Drink Upon The Ground. Buckley is hier en daar nog wel te horen (A Race Between Me And Forever), maar veel vaker nog is Christophers gewoon Christophers: een getalenteerde muzikant, die duidelijk niet stilstaat in zijn ontwikkeling. Zijn verrassende samenwerking met chanteuse Francoise Hardy is helaas niet op dit album beland. Jammer, want dat klinkt als een interessant duo, maar wat in het vat zit, verzuurt niet. Integendeel: The Spaces In Between vergt wat luisterbeurten, maar wordt daarna mooier en mooier.

Brian Wilson SMiLE Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 17 Label: Nonesuch Door: Abel Schoenmaker Waardering: 9,5

Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 16 Label: XL Door: Steef van Leeuwen Waardering: 8

iemand kan met Brian Wilson concurreren, ook Brian Wilson zelf niet. In 1966 zat hij op de top van zijn muzikale vermogens met Pet Sounds en de single Good Vibrations. Het daaropvolgende SMiLE-project is pas het afgelopen jaar, bijna dertig jaar later, afgerond. Omdat de Beach Boys niet meer bestaan, konden de originele opnames niet met hen worden afgerond. He met Brian’s nieuwe band doen zou het geschiedvervalsing zijn. Deze soloplaat is om die redenen een getrouwe kopie geworden van de oorspronkelijke opnames, aangevuld met nieuwe vocalen en een paar niet eerder opgenomen tussenstukjes. De puzzel is klaar, maar toch ontbreekt er iets dat

et was zo langzamerhand ook wel nodig dat Buddy Miller nieuwe wegen ging verkennen. Zijn vier voorgaande albums waren weliswaar stuk voor stuk van hoog niveau, je wist altijd wel min of meer wat je kon verwachten. Op het vorige album Midnight And Lonesome probeerde Miller al wat uitstapjes naar soul, maar een rigoureuze koerswijziging leverde dat niet op. Universal United House Of Prayer is wél heel anders. Niet alleen qua teksten, maar ook wat betreft de muzikale invulling. Natuurlijk, Buddy Miller klinkt nog altijd onmiskenbaar als zichzelf, maar hij put ditmaal rijkelijk uit de black gospel, daarbij in de rug gesteund door de achtergrondzangeressen Regina en Ann McCrary. Andere participanten zijn vrouwlief Julie Miller, Emmylou Harris, Victoria Williams en Jim Lauderdale. De negen minuten durende Dylan-cover With God On Our Side is het stekelige scharnierpunt waaromheen dit deels spirituele en deels politieke album draait. Een uiterst geïnspireerd en muzikaal rijk album, gemaakt door een man die zichzelf precies op tijd opnieuw uitvindt. Sterker, dit is Buddy’s beste.

deze plaat van ‘zeer, zeer goed’ naar ‘briljant’ promoveert. De Beach Boys-versie is, ondanks enkele gaten, fraaier ingezongen, en klinkt net iets beter en magischer, vermoedelijk juist dankzij de analoge opnametechniek. Desondanks is deze langverwachte SMiLE zeker niet teleurstellend. De nummers zijn in tegenstelling tot het vroege Beach Boyswerk nauwelijks nog surfrock te noemen (Heroes & Villains daargelaten). Good Vibrations, Cabinessence en Surf’s Up hebben zich in of na 1966 ook buiten SMiLE kunnen bewijzen. Hoogtepunt is het middenstuk rond het thema Child Is The Father Of The Man. De opmerkelijke teksten en complexe, soms experimentele muziekstukken, komen pas na meerdere luisterbeurten tot hun recht. Opmerkelijk genoeg zelfs voor de doorgewinterde SMiLE-kenner. Het wachten is nu op de live-uitvoeringen van de concerten, en een boxset van de sessies uit 1966 en 1967.

Review pag. 14t/m21

21-09-2004

10:55

Pagina 6

recensies metal/punk Today Is The Day Kiss The Pig Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 11 Label: Relapse/Suburban Door: Roger Teeling Waardering: 7

isschien moest niet de Aardschok maar het blad Psychologie eens een interview doen met Steve Austin, voorman van Today Is The Day, want ik wil wel eens weten hoe het mogelijk is om zo lang zo kwaad te blijven. Wat is deze jongen ooit aangedaan? Niet dat ik klaag, want het heeft alweer een plaat opgeleverd die enkel beluisterbaar is met de kaken op elkaar geklemd en de ogenleden op een kier. Dat is trouwens een aanbeveling, een compliment. De lijzige noisegitaren snijden als een mes, de drumpartijen zijn mitrailleursalvo’s op alles wat beweegt, de bas schopt nog wat rond voor extra persoonlijk leed, om te zien of de lijken wel werkelijk lijk zijn en niet levenden die zich dood houden. Nee, gezellig is het hier nergens, op Kiss The Pig. Hoe iemand zo kwaad kan blijven? De foto achter op de hoes van de gemaskerde man met vuurwapen, zegt genoeg. Austin’s inspiratie is zonder enige twijfel de situatie in de wereld. Hij blijft niet zoals het merendeel der mensheid achteloos achter zijn tv de ellende aanzien, die naties elkaar en hun bevolking aandoen om intenties die niet openlijk besproken kunnen. Hij niet. Je kunt je afvragen wie er eigenlijk werkelijk een psycholoog nodig heeft.

Mastodon Leviathan Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 10 Label: Relapse/Suburban Door: Roger Teeling Waardering: 8

et u even het zolderraam open, ga ik iets over de daken schreeuwen. Klaar? Komt ‘ie: er is een revolutie gaande in de metal en die revolutie heet Mastodon! Zegt het voort! Zo, dat is eruit. Op het hoesje van Leviathan ontrukt een potvis zich van het galjoen waaraan hij gelijnd zat, als een band die zich niet meer gevangen laat door zijn eigen genre, losbreekt en op de onbeheerde kust afstevent. Metallica en Slayer werden pas breed opgepikt met hun derde plaat, respectievelijk Master Of Puppets en Reign In Blood. Pas toen kwam de niet in metal gespecialiseerde pers ook eens om de hoek kijken. Hier gebeurde zogenaamde genreoverstijgende zaken (vreselijke term, maar wel waar). Ik zeg: maak het deze maal iets minder

Cradle Of Filth Nymphetamine

Therapy Never Apologise, Never Explain

Speelduur: 75 minuten Aantal tracks: 14 Label: Roadrunner Door: Roger Teeling Waardering: 6,5

Speelduur: 39 minuten Aantal tracks: 13 Label: Spitfire Door: Jim Jansen Waardering: 8

oen ik zelf net een passie voor gotiek had ontwikkeld, nam ik een vriend mee op kathedralentocht. Ik vond het verbluffend, maar zijn reactie luidde: ”het is wel veel van hetzelfde.” Ook dat verblufte me, maar nu ik weer wat teruggekomen ben van mijn fascinatie, moet ik hem wel gelijk geven. Hetzelfde valt te zeggen voor Cradle Of Filth. Deze gothic/blackmetalband heeft vanaf haar debuutalbum The Principle Of Evil Made Flesh (1994) eigenlijk steeds dezelfde plaat gemaakt, alleen per keer imposanter, gedetailleerder en grotesker. Op laatste plaat Damnation And A Day kwam daar nog een aanzienlijk ruimer budget bij, wat maakte dat de band bijvoorbeeld met een heus klassiek orkest in zee kon gaan en de violen niet meer uit de sampler hoefden te komen. En nu is daar dan Nymphetamine en is de rek er wel een beetje uit. Van veel nummers zou ik zweren dat ik ze al eerder gehoord heb. Het voortrazende drumwerk, de krijsende koren, zanger Dani Filth met zijn duizendenéén stemmen, de gitaarriffs, het spookhuisorgeltje... Het is ambachtelijk vakmanschap dit alles, dat wel, gemaakt om u te mishagen, maar hoeveel onheilige gebedshuizen heb je nodig? Ik denk dat nu de tijd is aangebroken om ervoor te zorgen dat de aanbidders er geboeid in aanwezig blijven.

laat, koopt deze Leviathan van Mastodon. En omdat de winkel uitlopen met enkel deze tweede plaat ijdelheid is: koopt gelijk ook debuut Remission... Twee exact dezelfde platen, maar dat dondert nu nog niet. Mastodon is een band die epische rock vol kamerbrede gitaarriffs en drumroffels als vallende molenstenen voortbrengt met de souplesse van een balletdanseres. De muziek is ultraheavy, snoeihard en technisch masochistisch in zijn verknoopte ritmepatronen vol onevenheid, contrabewegingen en tempowisselingen en toch ook, tegelijkertijd, melodieus, goed te volgen, meezingbaar en poppy. Het is aan u om ervoor te zorgen dat deze waterverplaatsende massa vlees niet doodslaat op de kust. Hij is warmbloedig en het opvangen waard.

et niveau van hun doorbraak album Troublegum (’93) heeft de Noord-Ierse band Therapy nooit weten te evenaren. Dat album barstte namelijk van hitgevoelige nummers die zich op het breukvlak van punk, pop en metal bevonden. Dankzij Troublegum was Therapy even een grote act, maar de platen die volgden bevonden zich altijd in de schaduw van dat album. Tot men vorig jaar met High Aniexty opeens een album maakte dat niet onderdeed van Troublegum. Dat niveau heeft het drietal weten vast te houden, want de opvolger Never Apologise, Never Explain klinkt net zo agressief en urgent als Therapy in topvorm. Op opener Rise Up wordt een muur van gitaren opgetrokken en de massieve sound blijft het hele album vastgehouden. De woede is ouderwets (Die motherfucker), de band kan nog steeds poppy nummers maken (Polar Bear) en zijn het beste op het Amerikaans georienteerde Rock Your Monkeys. Daarnaast heeft de band het hoge tempo weten vast te houden: gemiddeld drie minuten per song. Voor Never Apologise, Never Explain is Therapy de studio in gegaan om een Troublegum, deel 2 te maken. Dat is ze met volle overtuiging gelukt.

Sparta Porcelain Speelduur: 57 minuten Aantal tracks: 14 Label: Geffen/Universal Door: Guido Saladillo Waardering: 6,5

anneer Sparta er helemaal voor gaat, zoals in het magnifieke From Now To Never dan maakt het helemaal niks uit dat Jim Wards monotone stem ietwat stoort. Want er is power, krachtige ‘hooks’ en breaks en verrassingsattaques. Inderdaad, pakkende variatie. En een band die een drumsolo op plaat durft te zetten, verdient sowieso het voordeel van de twijfel. Maar toch, het tweede album Porcelain is en blijft een twijfelgeval. Er heerst een te hoge dosis voorspelbaarheid en de neerwaartse gemoedstemming -zeker de eerste drie nummers van het album- vervelen. Wards stem is gewoonweg saai. De vlagen progrock (van het type actuele Marillion) en hardcore-uitbarstingen zijn daarom vaak fijne opwekmomenten. Zo zie maar weer, al ben je een toffe peer met een spannend verleden (At The Drive-In) dat garandeert geen hoogvlieger. Volgende keer betere kaarten, wellicht.

Necrophagist Epitaph Speelduur: 32 minuten Aantal tracks: 8 Label: Relapse/Suburban Door: Roger Teeling Waardering: 7

idden jaren ‘80 was er een gitarist actief die zo op Jimi Hendrix leek dat, zo gaat het verhaal, de moeder van de overleden gitaarvirtuoos vol schoot iedere maal als ze hem bezig zag. Dat maakt bijna nieuwsgierig naar de reactie van Chuck Schuldiners’ moeder op het Duitse Necrophagist, want die groep maakt deathmetal met de

hoofdletter D van Death, wijlen Schuldiners’ pioniergroep in het genre. Hoe ook de herkenning: deze cd bevat technisch zeer hoogstaande, melodieuze deathmetal, waar de oneven maten en ongebruikelijke akkoorden je (ook op de bas) om de oren vliegen in duikvluchten die stuntvliegers ze niet nadoen. Daarbij gaat de muziek regelmatig door de geluidsbarrière heen. Kenmerk van goede death metal is dat het nooit een chaos wordt, altijd te volgen blijft. Necrophagist brengt goede deathmetal. Enig tegenvallende is de deathgrunt van de zanger, die gewoon niet bijzonder is en het ook aan overtuigende schreeuwkracht ontbreekt. (Waar ook een vergelijkbare groep als Nile last van heeft; nee, dan de strot van Chuckie) Maar toch: fijne plaat, dit. En goedkoop ook, want als u hem koopt, dan hoeft de buurman hem niet meer in huis te halen. Laat hem daarom meedelen in de kostprijs.

Taking Back Sunday Where You Want To Be Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 11 Label: Victory/Suburban Door: Guido Saladillo Beoordeling: 7

at getuigt van ‘hart voor de zaak’. Taking Back Sunday is hun label Victory (maatstaaf voor excellente hardcore en emocore) trouw gebleven. En toch hebben ze met Where You Want To Be een megahit thuis in de V.S. Ze zijn daar na Dashboard Confessional, Jimmy Eat World en Thursday dé sensatie van dit moment. Dat is zeker een opvallende prestatie als je weet dat het album vele prachtmomenten kent. De band schrijft gevoelige emopopnummers die door het confronterende (en duellerende) gezang en uitstekend gitaargesnerp alleen maar aan meerwaarde winnen. Bovenal is het opvallend dat de nummers ondanks de frisheid en de venijnige interpretatie een sentimenteel ondertoontje hebben. Soms zelfs een fijn mijmerfactor. Taking Back Sunday voorkomt namelijk door de teksten in de eigen beleefwereld te plaasteren dat je niet geplet wordt door ‘hét leed van de wereld’. Aanrader.

Meshuggah I Speelduur: 1 minuten Aantal tracks: 21 Label: Fractured Transmitter Door: Roger Teeling Waardering: 9

ls metal werkelijk snoeihard is, dan is dat vaak van korte duur. Als metal van lange duur is, zeg nummers van boven de vijftien minuten, dan is het vaak meer melodieus, episch van karakter, met ingetogen passages en subtiel gecomponeerde thema’s die elkaar opvolgen, aanvullen en die, uiteindelijk, samenvloeien tot een coda waarin alles zijn plaats heeft. Een combinatie van beide vormen leek een onmogelijkheid. Entree Meshuggah, dat met I een nummer van dik twintig minuten presenteert, dat qua opbouw aan de oude Rush doet denken en aan zovele andere progressieve rockbands, maar zich qua hardheid, snelheid, acrobatiek met maatsoorten, tempowisselingen, contrabewegingen en solopartijen kan meten met de beste deathmetal. Het is met name de originaliteit in akkoorden en de geluiden die men uit de gitaren weet te halen, die tot veelvuldige verbijstering leidt. Men draait continu om elkaar heen en legt zo een muzikantschap bloot dat fenomenaal is. Vooral de drummer moet zich wanhopig tellen. Toch is het geen masochisme. I is een nummer dat zich allereerst goed wil laten vinden, een catchy favoriet die je opzet en nog eens opzet. Dat is wat er wérkelijk zo knap is aan I.

MUSIC minded op je mobiel? check het op:

via: KPN - nederland BASE - belgië

Review pag. 14t/m21

21-09-2004

15:02

Pagina 7

recensies re-releases The Clash London Calling 25th Anniversary Edition Label: Columbia/Sony Door: Ruben Eg Waardering: 8,5

e kon er op wachten dat er ter gelegenheid van het vijfentwintigjarig jubileum van London Calling van The Clash een heruitgave van het album zou verschijnen. Dat het resultaat zó smaakvol zou zijn, mag eigenlijk best een verrassing heten. Met één bonusdisc en één bonus-dvd haal je met recht een document in huis dat iets toevoegt aan de ‘normale’ uitvoering die al sinds jaar en dag de cd-collectie siert. The Vanilla Tapes is een bonus-cd met eenentwintig demo’s, waarvan vijf nummers die nog nooit eerder te horen waren. De demo’s zijn afkomstig van sessies uit de gelijknamige oefenruimte waar The Clash begon te werken aan haar (vier)dubbel-lp. Hoewel de opnames behoorlijk rammelen, geven ze een interessant kijkje in de Clash-keuken. Datzelfde geldt voor de op de dvd terug te vinden homevideo The Clash Recording London Calling, dat de band op intrigerende wijze -in zwartwit beelden- aan het werk laat zien in Wessex Studios. De dvd biedt verder de documentaire The Last Testament en drie videoclips. Met een zesendertig pagina’s tellend boekwerkje erbij valt er op deze heruitgave maar bar weinig aan te merken.

Concrete Sox Your Turn Next Speelduur: 73 minuten Aantal tracks: 22 Label: Speedstate/Clearspot Door: Roger Teeling Waardering: 8 e worden steeds zeldzamer, de platen die nooit op cd zijn verschenen. Nu is (eindelijk!) het debuut van Concrete Sox uit 1986 ook al verdigitaliseert. Lelijk woord, dat laatste, maar de muziek van dit Engelse gezelschap is ook lelijk, dus dat komt goed uit. Muziek die in het militante drumwerk elementen van de punk en grindcore kent, maar niet als punk of grindcore is weg te zetten. Het gitaarwerk bevat elementen uit de hardcore, al kunnen de riffs op momenten ook naar metal neigen - hetgeen voornamelijk halverwege de nummers gebeurt. De zang is hier niet schreeuwerig, maar hoog en helder (of ten minste een poging daartoe). Er zijn momenten waarop men met elektronica of akoestische gitaren melodieusheid en zelfs majestueusheid probeert af te dwingen, wat faliekant de mist ingaat omdat niemand maat kan houden. Toch is het juist dat wat de plaat een bepaalde charme meegeeft, wat menselijkheid. Van buiten is het zo hard en ongezellig als kiezelbeton onder grimmige graffiti -‘geholpen’ door de ijle, bleke productie-, maar binnen hangt het prettig anarchistische sfeertje van het kraakpand, vol politieke idealen, dieractivisme, vers geperst sap en een vegetarisch restaurant. Op deze cd zijn als bonustracks de nodige demo- en livetracks opgenomen. Een klassieker, dit.

Minny Pops Drastic Measures, Drastic Movement Speelduur: 51 minuten Aantal tracks: 17 Label: LTM Door: Roger Teeling Waardering: 8

e waarheid zit hem in de details. Weinig is zo erg als Engels zingen met een Nederlands accent, maar Wally van Middendorp, voorman van Minny Pops, doet het hier met opzet. Zo Nederlands hoorde je het Engels nooit. En verdomd dat het werkt. Dan wel. Een nieuwe taal. Komt ook door de robotstem die erbij wordt opgezet, ernstig onpersoonlijk. Naast de zang gooit Minny Pops -eind ‘70, begin ‘80 het boegbeeld van de Amsterdamse Ultrabeweging (van ultramodern) en waarvan mensen als Gerard Walhof en Frans Hagenaars deel uitmaakten - vrijwel ieder element over een andere, geheel eigen boeg of het nu het stekelige gitaarspel is of de nummeropbouw of de ritmes van de drumcomputer. Alles krast en piept en kraakt en pulseert en is tegendraads. De platen die na deze Drastic Measures, Drastic Movement (uit 1979) verschenen (vorig jaar al op cd heruitgebracht), waren meer gericht op duistere postpunk, zoals Joy Division die ooit maakte (Minny Pops werkte toen ook voor het Factorylabel en werd geproduceerd door wijlen thuisproducer en legende Martin Hannet). Die platen zijn ietwat ingehaald door de tijd, inmiddels. Maar dit debuut uit 1979, hier aangevuld met videomateriaal en de EP Kojak, blijft een uniek en op zichzelf staand werkstuk. Een nieuwe taal, die weinig naspraak vond.

Bob Marley & The Wailers Soul Rebels Soul Revolution Part II Label: JAD/Universal Door: Ruben Eg Waardering: 5

amen met een rits aan verzamelaars, waaronder 127 King Street, Ammunition Dub Collection, Upsetter Revolution Rhythm en The Best Of The Wailers, heeft Universal de eerste twee studialbums van Bob Marley & The Wailers heruitgegeven. De twee legendarische albums, de eerste Bob Marley-releases die ook buiten Jamaica verkrijgbaar waren, werden in ‘69 onder toezicht van Lee Perry opgenomen. Perry was de enige die de daaropvolgende dertig jaar aan de albumverkopen verdiende en Bob Marley & The Wailers heette toen nog gewoon The Wailers. Hoewel de heruitgaves muzikaal in orde zijn, kenen ze geen bonustracks of interessant opgemaakt artwork. Beetje karig voor een vijfentwintigjarig jubileum.

The Ramones Brain Drain, Mondo Bizarro, Acid Eaters, Adios Amigos Label: Captain Oi!/Suburban Door: Ruben Eg Waardering: 6,5

oeval of niet, maar bij het schrijven van deze recensie overleed Johnny Ramone. En zo is er, op Marky na, geen Ramone meer over. De heruitgave van slotalbums van de legendarische punkgroep uit New York zijn wat dat betreft net op tijd verschenen. Hoewel het hier niet de meest spectaculaire albums uit het oeuvre betreft, is het toch een vereiste om ze goed gemastered en vormgegeven in de schappen te hebben liggen. De slotalbums van The Ramones beslaan een toch wel stormachtige periode. Na een woelige andere periode vol ellende met ruzies en drugsverslavingen, wisten The Ramones zich in ’89 te revancheren met Brain Drain en het daaropvolgende Mondo Bizarro. Daarna was het hollen en stilstaan bij de band die op de slotalbums Acid Eaters en Adios Amigos haar laatste stuiptrekkingen laat horen. Aan het artwork van deze, door het onbekende Captain Oi! uitgebrachte slotalbums, is zichtbaar zorg besteed. Veel bonusmateriaal kenen de vier echter niet; slechts één per album. Vooral voor de doorgewinterde fan die zijn platencollectie nog steeds niet op cd heeft overgezet.

The Rolling Stones Singles 1963-1965 Singles 1965-1967 Singles 1968-1971 Label: ABKCO/Universal Door: Ruben Eg Waardering: 6

erzamelvoer. Zo valt de door ABKCO uitgebrachte boxserie van Rolling Stonessingles het best te omschrijven. Nu ziet er natuurlijk met de regelmaat van de klok verzamelmateriaal het licht dat eigenlijk dit daglicht nooit zou mogen verdragen, maar bij vlagen verschijnt er ook verzamelvoer dat zó lekker is dat je er de vingers bij af zou likken. Maar toch, echt vol zit je na het nuttigen ervan nu ook weer niet. De drie Singlesboxen van ABKCO is er een typisch voorbeeld van. Iets wat zó prachtig en smaakvol is vormgegeven kun je als Stonesfreak eigenlijk niet laten liggen, terwijl je er uiteindelijk weinig aan zult hebben. Het zit namelijk zo: bij ABKCO is iemand op het idee gekomen om de oude singels die het

label ooit van de Stones uitbracht, in een cd-vorm te gieten en aldus uit te brengen. Het resultaat is voor het aangezicht werkelijk prachtig: de singles zijn in het originele artwork gestoken, de audiokwaliteit is opgeknapt en zelfs de cd’s zelf zien er als een authentieke single uit - alleen dan een stuk kleiner. En zo zit menig Stonesfan zijn verloren jeugd te herleven door ’s avonds singles op zijn cd-speler te draaien. Magnifiek! Hoewel... De ervaring leert immers dat zulke avondjes zich maar eenmaal voordoen, waarna de boxjes in de kast gezet zullen worden om er vermoedelijk zeer sporadisch weer uit te komen. Want moest de lp ooit niet verdwijnen omdat het constant omdraaien ervan zo vreselijk onhandig was? Zodoende mag je deze Singles-serie enerzijds als fraai, maar anderzijds ook als onnodig omschrijven. Toch zal de echte freak er niet om malen, tenzij hij/zij zo wijs is geweest om al diens oude singles te bewaren.

dvd

Elvis Presley ‘68 Comeback Special Aloha From Hawaii

Oasis Definately Maybe The DVD Label: Sony Door: Edgar Kruize Waardering: 8

et is een rare wereld als al ter viering van het tiende jubileum van een album er speciale edities van gaan uitkomen. Vooral platenmaatschappij Sony heeft hier een handje van. Recent verschenen al Tenth Anniversary Editions van The Holy Bible van Manic Street Preachers en Grace van Jeff Buckley. En nu moet ook Definately Maybe van Oasis er aan geloven. Eerlijk is eerlijk, het is een prachtig ogende release geworden. Niet in het minst omdat men er voor heeft gekozen er een volwaardige dubbel-dvd van te maken in plaats van een ‘makkelijke’ cd-versie met een bonusschijfje. Definately Maybe The DVD geeft ons een kijkje in de roerige eerste jaren van Oasis. Van alle nummers staat niet alleen de reguliere versie op de dvd, maar ook een liveversie en waar aanwezig een clip. Daarnaast zijn er documentaires aan alle nummers gehangen die de totstandkoming ervan laten zien en alles kan ook nog eens zodanig worden afgespeeld dat bijvoorbeeld alle documentaires achter elkaar volgen of alle liveversie etcetera. Een schoolvoorbeeld van een mooi in elkaar gezet werkje dat eigenlijk het schoolvoorbeeld van een perfecte ‘album-dvd’ had kunnen zijn. ‘Had’ ja, want er valt toch zeker wel wat aan te merken. Sommige liveversies van tracks bevatten beeld van een bepaald optreden, met daarbij het geluid van een andere show. En als je toch een historisch overzicht maakt, waarom schittert een nummer als Whatever (dat op geen enkel album staat, maar wel ooit als cd-single bij Definately Maybe was gevoegd) dan door afwezigheid? En zo kunnen we nog wel even doorgaan. De tweede schijf van deze dubbelaar maakt een hoop goed, maar die is slechts beperkt leverbaar en kost nog eens tien euro extra. Als dvd is dit een mooi werkstuk, maar als historisch document laat het zeker nog een hoop te wensen over. Desondanks mag deze dvd in eigenlijk geen enkele muziekcollectie ontbreken, want Definately Maybe blijft zelfs tien jaar na dato een wereldplaat.

The Rapture Is Live, And Well, In New York City Label: Vertigo/Universal Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

Ook de dvd-extra’s zijn in orde, met de live breakbeats van drummer Malcom Catto als hoogtepunt. Ook de MPC-battle met Shadow, DJ NuMark en Cut Chemist is een mooie extra op de dvd. Het trio baant zich op magnifieke wijze een weg door een wirwar aan samples en old schoolbeats. Mooie aanvulling op de twee DJ Shadow-albums.

Calexico World Drifts In Label: City Slang Door: Ruben Eg Waardering: 9

agisch. Zo valt World Drifts In, de eerste dvd van Calexico, bij vlagen te omschrijven. En vreemd genoeg is dat niet eens dankzij mogelijke nieuwe filmen montagetechnieken. Sterker: het anderhalf durende concert van de band in Barbican in Londen is cameratechnisch niet eens zó bijzonder in beeld gebracht, terwijl de ambiance van een zittend publiek en een band op een veel te groot podium de sfeer ook niet echt ten goede komt. Dat Joey Burns en John Concertino met hun band en begeleidende Mariachi’s deze toch niet onbelangrijke aspecten voor een liveregistratie met speels gemak naar de achtergrond verplaatsen, zegt genoeg. De prachtige, soms ontroerende, dan weer opzwepende woestijnrock met Tex Mex-knipogen van Calexico is simpelweg zó mooi dat deze dvd ook zonder beelden nog meer dan de moeite waard zou zijn. Ook de extra features op het mooi vormgegeven World Drifts In mogen er zijn. Borderline is een documentaire over het meest recente studioalbum Feast Of Wire, The Soul Of Mariachi een door Joey Burns gemaakte documentaire over de muziekcultuur in Mexico. Absoluut bonushoogtepunt is de tourfilm Shot And Mounted, waarin een rondtrekkende Calexico op schitterende manier in beeld is gebracht. De animatie El Kabong Rides Again en drie Calexico-videoclips maken het fiesta compleet. Met recht een uniek document, deze dvd.

soundtracks The Punisher

Label: BMG Door: Steef van Leeuwen Waardering: 9

Speelduur: 67 minuten Aantal tracks: 19 Label: Epic Door: Abel Schoenmaker Waardering: 5

eze twee luxueus uitgevoerde dvdboxen staan alweer ettelijke weken genoteerd in de verschillende Top 10 lijsten van dvd’s. Het moge kortom duidelijk zijn, The King is still alive in de harten van velen. Dat is natuurlijk niet zomaar. Als deze twee dvd-uitgaves iets benadrukken, dan is het wel wat een geweldige performer Elvis geweest is. Bij beide sets valt iedere keer weer op met wat een gemak deze man kan zingen, ongeacht het nu een ballad, country, rock & roll of soul is. Beide sets zijn verplicht materiaal vanuit de historie. De ’68 Comeback Special is de registratie van hoe Elvis gevaarlijk, in het zwart leer gekleed alle critici (die wisten te vertellen dat op basis van de Hollywood filmpulp, waar Elvis zich de afgelopen jaren mee bezig had gehouden, de rock & roll definitief uit Elvis onttrokken was) de mond snoert. Oorspronkelijk opgezet als een zoete kerstshow met kerstliedjes, heeft de betreffende TV-producent samen met Elvis uiteindelijk de juiste keuze gemaakt: een opwindende rock & rollshow, waarin de donkere, seksuele aantrekkingskracht, die Elvis in het begin van carrière bezat, ruim baan krijgt. Aloha From Hawaii is een ander hoogtepunt uit Elvis zijn carrière. Deze special werd in 1973 uitgezonden over de gehele wereld via satelliet. Een kleine anderhalf miljard mensen over de gehele wereld hebben deze special toentertijd live op TV mogen aanschouwen. Het blijkt hier dat Elvis een zeer geoliede show kan neerzetten met een in Las Vegas gepokt en gemazelde grote band. Vooral deze band is de moeite waard , want die is virtuoos goed, zonder dat het benadrukt hoeft te worden in krachtpatserij. Elvis zelf geeft een zeer gelickte show, waarin er toch wat humor en relativering die Elvis zeker bezat (zie de dvd That’s The Way It Is, een Las Vegas-show uit ’70) ontbreekt. Desalniettemin is Aloha From Hawaii een niet te missen spektakel. Helaas maken beide boxen zich er uiteindelijk weer gemakkelijk vanaf, vooral Aloha From Hawaii, die gewoon twee shows, wat ruw materiaal en de uiteindelijke edit herbergt. Beide boxen bevatten veel overtollig materiaal, wat voor de die hard fans smullen geblazen is, maar wat voor de gemiddelde Elvis-liefhebber wat teveel van het goeie is. Je zou ook mogen verwachten dat bij zo’n de luxe uitvoering interviews of beeld commentaar van betrokkenen wordt toegevoegd. Niets van dat al, Elvis wordt verkocht als vanouds. Gewoon op de markt knallen dat product en verkopen maar, zoals in de praktijk onderstreept wordt. De erfenis van Elvis verdient wel meer zorg en aandacht, maar uiteindelijk is dit onmisbaar beeldmateriaal van zeer hoge kwaliteit

et is schattig om te horen welke eenheidsworst hedendaagse bikkelbands afscheiden. Drowning Pool heeft de eer de soundtrack van The Punisher te openen met Step Up, en klinkt verdacht veel als een kloon van het latere (lees: mindere) Metallica. Puddle Of Mud, Nickelback, Queens Of Yhe Stone Age... Het verschil blijft hetzelfde. Seether’s Broken (samen met Amy Lee) is een slepende rockballad die aan alle genreconventies voldoet. Dan is zelfs het kleinste zuchtje inspiratie op Finding Myself van Smile Empty Soul een frisse wind. Waarmee niet gezegd is dat deze cd een verzameling metalbagger is. Deze ruim een uur durende cd is geen enkel moment een martelgang, en dat staat in geen verhouding tot de wanhoop die je voelt na het ondergaan van het zondagse halfuurtje Top Of The Pops.

Starsky & Hutch Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 15 Label: TVT Door: Abel Schoenmaker Waardering: 7

et is inkoppen op een soundtrack van een remake van een tv-serie uit de seventies. Starsky & Hutch bevat een tiental tracks uit die tijd, een paar recentere tracks en één nummer van hoofdrolspeler Owen Wilson. De keuze voor klassiekers als Use Me (Bill Withers), Old Days (Chicago), Dancing Machine (Jackson 5), The Weight (The Band), Love Will Keep Us Together (Brigette Romanek) is erg veilig, That’s The Way I Like It van KC & The Sunshine Band erg voorspelbaar, maar het werkt wel dus waarom zou je als samensteller moeilijk doen? Het is aardig om te bemerken dat nummers als Two Dragons van Theodore Shapiro schatplichtig zijn aan Isaac Hayes’ composities voor de soundtrack van Shaft.

Kill Bill 2 Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 15 Label: Maverick Door: Abel Schoenmaker Waardering: 9

DJ Shadow In Tune & On Time

an alle garagegroepen uit New York is The Strokes de commercieel meest succesvolle, en is The Rapture de artistiek meest interessante. Het is duidelijk dat The Strokes wél albums verkopen, maar dat The Rapture alleen de incrowd als afzetmarkt kent. Dat de band sinds de New York-hype onderdak bij een major label heeft gevonden, verandert hier kennelijk weinig aan. Wie The Rapture echter ooit heeft zien optreden, verruilt zijn Strokes-cd’s snel voor die van The Rapture. Waarom wordt duidelijk op de live-dvd The Rapture Is Live, And Well, In New York City, dat een welkome aanvulling is op de twee studioalbums die de band tot nu toe maakte (waarvan er slechts één in Europa verkrijgbaar is). Clipmaker Patrick Daughters filmde The Rapture op 10 december 2003 tijdens een homecomingconcert in de Bowery Ballroom in de thuishaven van de groep. Wie zegt de nieuwe van Soulwax goed te vinden omdat het zo’n ‘fijne combinatie tussen rock en dance’ zou zijn, die moet na het zien van deze dvd inzien wat er nu wel en niet authentiek in dit genre is. Wat wel opgemerkt moet worden is dat de inhoud van The Rapture Is Live, And Well, In New York City een beetje aan de karige kant is. Naast het concert telt de schijf enkel drie videoclips. Iets meer bonusmateriaal had toch best mogelijk moeten zijn, en levert aldus een punt aftrek op.

Greendale Label: Sanctuary Door: Ruben Eg Waardering: 5

ie van Neil Young’s vorig jaar verschenen conceptalbum Greendale geen chocola kon maken, heeft een herkansing met de heuse speelfilm die nu van het album gemaakt is. Op zijn website kondigde Young eerder al aan dat de film geen orthodoxe zou worden. Dat blijkt. Greendale is een film waarin de muziek van Neil Young als verhaallijn dient en voor het enige geluid zorgt. De tekst die de acteurs oplepelen loopt synchroon met de tekst die Young in zijn liedjes voordraagt. Een op papier interessant concept, wat in de praktijk maar lastig te realiseren is op een manier dat het bij de kijker thuis enigszins boeiend overkomt. Dat komt het in dit geval dus niet. Misschien zijn de weinig overtuigende acteerprestaties van Neil Young’s band- en crewleden, vrienden en familie daar ook wel enigszins debet aan, maar echt op gang komen of boeien wil de film maar niet. Het eindproduct heeft ook eigenlijk meer iets weg van een aaneenschakeling van videoclips, dan van een echte speelfilm. De muziek van Neil Young spreekt immers al voor zichzelf en de voorgeschotelde beelden doen hier eigenlijk enkel afbreuk aan. Zo blijkt maar dat The Wall van Pink Floyd een uniek stuk werk is en niet makkelijk na te maken valt.

Label: Island Door: Ruben Eg Waardering: 7

ijken naar een dj is saai, mits het een bezige bij als DJ Shadow is. Tune & On Time bewijst deze stelling. Los van de prachtige graphics die het beeld sieren, is het een kunst om DJ Shadow aan het werk te zien. Natuurlijk kan het eindresultaat een mogelijke fysieke aanwezigheid in de Brixton Academy in Londen niet benaderen, maar deze door Shadow zelf geproduceerde dvd, met bonus-cd, komt een heel eind. Vooral de vaste cameras dicht op de mixtafel geeft een mooi beeld van de Shadow’s dj-skills en zijn bezigheden on stage.

Epica We Will Take You With Us Label: Transmission Door: Edgar Kruize Waardering: 7,5

e Will Take You With Us van Epica is een ambitieus werkstukje. Het is een dvd/ cd-combinatie in een prachtig vormgegeven ‘ecobook’ waarop de band haar 2 Meter Sessie in al haar facetten laat zien en horen. Maar onder de prachtige verpakking gaat een product schuil waar op het oog toch nog wel het één en ander op is aan te merken. Maar als je de ‘making of’ bekijkt, snap je pas wat een werk er komt kijken bij de productie van een 2 Meter Sessie en kun je de aanvankelijke kritiek (het klinische tl-studiolicht en de soms wat knullige bandpresentatie) opzij zetten en

uentin Tarantino is schaamteloos in het gebruik van muziek voor zijn films. Hij schiet niet alleen bepaalde beelden als eerbewijs voor zijn filmhelden. Ook deinst hij er niet voor terug muziek uit sleutelmomenten van klassieke films te kopiëren. Il Tromonte uit The Good, The Bad And The Ugly bijvoorbeeld, of L’Arena, danwel A Silhouette Of Doom van dezelfde componist. Het zal vast al eens gezegd zijn dat Tarantino’s soundtracks klinken als coole compilatiebandjes. Summertime Killer (Luis Bachalov) en The Chase (Reeves, Steele en Brigham) behoren zeker tot de coolere aanwinsten. Een Tarantino-soundtrack is niet compleet zonder sfeervolle dialogen uit de film. Kill Bill 2 opent met Thurman’s monoloog uit het begin van de film. Helaas ontsiert de bijdrage van RZA net als Kill Bill 1 ook deze cd, maar gelukkig pas in de toegift.

zelfs spreken van een klein huzarenstukje. Natuurlijk bevindt Epica zich als relatief nieuwe band nog in een ontwikkelingsfase en die toont zich vooral in de spanning die af en toe van de gezichten van de bandleden af te lezen is. Niettemin zit het muzikaal allemaal prima in elkaar en met name de nummers Feint en de cover Memories zorgen voor kippenvel. Als tijdsbeeld voldoet We Will Take You With Us prima. Het laat zien waar Epica zo’n jaar na de release van het debuut The Phantom Agony staat en doet uitzien naar de verdere ontwikkeling van deze Nederlandse band.

Review pag. 14t/m21

22-09-2004

10:41

Pagina 8

recensies film The Motorcycle Diaries Distributie: A-Film Door: Anneke Ruys Waardering: 8

he Motorcycle Diaries vertelt het ware verhaal van revolutionair Ché Guevara (Gael Garcia Bernal, bekend van Amores Perros en Y Tu Mama Tambien) die als jonge student geneeskunde samen met zijn goede vriend en biochemicus Alberto Grenado (Rodrigo de la Serna, toevallig ook een achterneef van de echte Guevara) een reis door Latijns Amerika onderneemt. De twee besluiten op een aftandse motor (‘La Poderosa’) het Zuid-Amerikaanse continent door te trekken. Het doel: reizen naar Venezuela via de Andes, Chili en Peru om uiteindelijk Venezuela te bereiken, waar Alberto zijn dertigste verjaardag zal vieren. Wat je zou verwachten van een dergelijke film blijft uit: het gaat hier niet over politiek. De film is gebaseerd op twee boeken: het reisverslag Notas De Viaje van Chevara zelf en Con El Ché Por America Latina van reisgenoot Grenado. Salles maakt veelvuldig gebruik van de camera. Daardoor voelt de film als een documentaire. De reis volgt het tweetal vanaf thuisbasis Buenos Aires tot aan de eindbestemming Venezuela. Je ziet twee jonge macho’s op zoek naar het avontuur, het ‘echte’ leven. Ze reizen door indrukwekkende landschappen, hebben bijzondere ontmoetiingen en zien hun leven veranderen vanaf het moment dat ze in contact komen met onrecht. Ze delen het leven met werkers in de kolenmijnen van Chili, landloze boeren in Peru en mensen die een nieuw leven proberen op te bouwen rond de Amazonerivier. In de Amazone bezoeken zij een melaatsenkolonie, waar het verhaal zijn climax kent. The Motorcycle Diaries is een eerlijke roadmovie, op simpele maar realistische wijze gefilmd met geweldige acteerprestaties waarbij vooral Gael Garcia Bernal in de rol van Ché uitblinkt. The Motorcycle Diaries is een ‘must see’-film die je lang bijblijft.

Shark Tale Distributie: UIP Door: Edgar Kruize Waardering: 6,5

en animatiefilm met daarin een vegetarische haai die ná het inmiddels legendarische Finding Nemo (met daarin ook een bijeenkomst van haaien die van hun ‘visverslaving’ aan het afkicken zijn) uitkomt, is bij voorbaat al verdacht. En dus heeft Shark Tale, de nieuwe animatiefilm uit de stal van Dreamworks, vooraf alle schijn tegen. Daar kunnen ‘grote namen’ als Will Smith, Renée Zellweger, Jack Black, Robert de Niro en Angelina Jolie als stemmencast niets aan veranderen. Toch valt Shark Tale in zijn geheel niet eens heel erg tegen. Op zijn beste momenten is de film zelfs net zo goed als bijvoorbeeld Shrek. Waar deze laatste vooral de sprookjeswereld op de hak neemt, wordt in Shark Tale de hele maffiawereld zoals we die kennen uit The Godfather of de tv-serie The Sopranos een flinke por in de zij gegeven. Maar er zijn zeker ook (te) veel minder sterke momenten en juist door de enorme cast met ‘grote namen’ lijkt Shark Tale in de eerste plaats een sterrenvehikel en pas op de tweede een leuke animatiefilm, die ook in het Nederlands als Haaiensnaaier te zien is.

The Punisher

Collateral

Hellboy

Distributie: Columbia Tristar Door: Edgar Kruize Waardering: 6

Distributie: UIP Door: Edgar Kruize Waardering: 8

Distributie: Columbia Tristar Door: Edgar Kruize Waardering: 8

989 Was het jaar dat er een voorzichtig begin werd gemaakt met de revival van verfilmingen van Amerikaanse strips. Dat jaar liet direct een waanzinnige kant (Tim Burtons Batman) en een behoorlijk rampzalige kant van het fenomeen (Mark Goldblatts The Punisher) zien. Dolph Lundgren was destijds een behoorlijke flop in de rol van Frank Castle en ook ‘onze’ Jeroen Krabbé leek in zijn geheel niet op zijn plaats. Nu de ‘comicverfilming’ binnen de filmwereld een genre op zich is geworden, komt ook The Punisher weer op het witte doek. Ditmaal met Tom Jane in de rol van de op wraak beluste Frank Castle, een voormalig FBI-agent wiens familie in opdracht van misdaadbaas Howard Saint (John Travolta) is geliquideerd. De wraak richt zich in deze film puur op Saint en zijn handlangers, maar is bij gebrek aan ‘vuur’ in de ogen van Castle soms niet erg overtuigend. Neem niet weg dat deze versie van The Punisher stukken beter is dan zijn mislukte voorganger. Het is gewoon een onderhoudende actiefilm op die het vooral goed zal doen in de videotheek en over een paar jaar op televisie.

Jersey Girl

igenlijk is het best een verfrissend om Tom Cruise eens te zien als iemand die niet zo heel sympathiek is. Voor het eerst in zijn carrière speelt hij nu in de film Collateral een figuur dat zó onfris is dat hij eigenlijk het daglicht niet kan verdragen. In de rol van Vincent is Tom Cruise een koelbloedige huurmoordenaar die in Los Angeles is om op één avond een aantal klusjes op te knappen. Taxichauffeur Max (Jamie Foxx) krijgt Vincent door een vervelende speling van het lot in zijn wagen en tussen de twee begint een soort psychologische oorlogsvoering. Het knappe aan Collateral is dat de spanning vooral wordt opgebouwd door de gesprekken tussen Vincent en Max en eigenlijk weinig anders. De kille huurmoordenaar en de dromerige taxichauffeur staan mijlenver van elkaar af, maar zijn tot elkaar veroordeeld om de nacht tot een voor beiden zo goed mogelijk einde te brengen. Regisseur Michael Mann (in de jaren ‘80 producer van de TV-serie Miami Vice en later maker van spektakelfilms als Last Of The Mohicans, Heat en The Insider) schotelt daarbij de kijker ook nog eens prachtig geschoten plaatjes van Los Angeles voor, in een film die eigenlijk net iets te lang duurt, maar zeker gerekend mag worden tot één van de spannendste en beste films van 2004.

Distributie: Ruben Eg Door: Ruben Eg Waardering: 6,5

Cool

Distributie: A-Film Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

rme Ben Affleck; het ene moment staat je een prachtige toekomst met Jennifer Lopez te wachten, het andere moment ligt die mooie droom in duizend stukjes uiteen. Misschien dat Lopez wel na het lezen van het script van Jersey Girl op het idee kwam dat Affleck niet zo’n goede papa voor haar gewenste kinderen zou kunnen zijn en ze zich daarom in de armen van kwijlebal Mark Anthony stortte. Tijdens de opnames van Jersey Girl liep de relatie tussen Affleck en Lopez immers op de klippen en om deze reden zou regisseur en scriptschrijver Kevin Smith (Chasing Amy, Dogma, Jay & Silent Bob Strike Back) het aantal minuten dat de zangeres in de film te zien is tot een minimum beperkt hebben. De aanloop tot het moment dat de snelle muziekindustrieman Ollie Trinke (Affleck) er na het overlijden van zijn vrouw Gertrude (Lopez) alleen met zijn pasgeboren baby voor komt te staan, gaat namelijk in een moordend tempo voorbij. Na deze aanloop schakelt de snelheid resoluut een paar versnellingen terug, om het verhaalte laten ontvouwen van de aanmodderende vader die in korte tijd zijn mooie vrouw, droombaan en tophuis in Manhattan kwijtraakt en werkeloos en ontredderd, maar nog altijd naar zijn oude snelle leven in de stad terugverlangend met zijn kind bij zijn vader in Jersey in moet trekken. Hoewel de rest van het clichématige verhaal zich laat raden -vader valt op mooie dame van de videotheek (Liv Tyler) en gaat zich steeds meer schikken in zijn rol als vader, tot het moment dat er een mogelijkheid komt om terug te keren in zijn oude wereld- is Jersey Girl bij vlagen een amusante film. Vooral de dialogen zijn soms scherp en grappig. Als Smith het laatste half uur van zijn film met dezelfde snelheid had laten verlopen als het eerste, dan was Jersey Girl net even wat meer dan een doorsnee-familiefilm geweest. Maar waarschijnlijk trekt de huidige versie net even wat meer Amerikaanse bioscoopbezoekers.

MUSIC/MOVIE minded houdt je op de hoogte van de meest interessante ontwikkelingen op muziek- en filmgebied via recensies, interviews en achtergronden. MUSIC/MOVIE minded is acht keer per jaar gratis af te halen bij de volgende adressen: ★ Sounds

NEDERLAND: ALKMAAR ★ Atlantis Podium Breestraat 33 ★ Pop Eye Boterstraat 10 ALMERE ★ Platenhuis ’t Oor Brouwersstraat 10 ALPHEN a/d RIJN ★ Disque Aarhof 4 ★ Het Kasteel Concertweg 1 AMSTERDAM ★ Boudisque Haringpakkerssteeg 10-18 ★ Concerto Utrechtsestraat 54-60 ★ Fame Kalverstraat 2-4 ★ Forever Changes Bilderdijkstraat 148 ★ Get Records Utrechtsestraat 105 ★ Melkweg Lijnbaansgracht 234 - a ★ Nationaal Pop Instituut Prins Hendrikkade 142 ★ Paradiso Weteringschans 6-8 ★ Panama Oostelijke Handelskade 4 ★ Pico Bijlmerplein 10 ★ Winston Kingdom Warmoesstraat 129 AMSTELVEEN ★ P60 Stadsplein 100-a APELDOORN ★ Gigant Nieuwstraat 377 ★ Plato Brinklaan 15 ARNHEM ★ Dollhouse Nieuwstad 49 ★ Waaghals Walstraat 15 BERGEN OP ZOOM ★ Waterput Bosstraat 36 BREDA ★ Velvet Music Tolbrugstraat 12 DELFT ★ Sounds Brabantse Turfmarkt 83 ★ Velvet Music Voldersgracht 3 DEN BOSCH ★ W2 Concertzaal Boschdijkstraat 100

DEN HAAG ★ Plato Schoolstraat 22 ★ La La Land Nieuwstraat 25 DEVENTER ★ Plato Kleine Overstraat 33 DORDRECHT ★ Bibelot Wijnstraat 117 ★ Velvet Music Vriesestraat 110 DRACHTEN ★ Poppodium Iduna Oliemolenstraat 16 ★ Smash Records Westerstraat 8 DRIEBERGEN-R ★ CD-Artline Traay 1-c EDE ★ Session 38 Maandereind 40 EINDHOVEN ★ Bullit Kleine Berg 53 ★ De Effenaar Dommelstraat 2 ELBURG ★ JMB Compact Discs Vischpoortstraat 7 EMMEN ★ CD Center Hoofdstraat 55-a ENSCHEDE ★ Atak Noorderhagen 12 ★ Plato Haverstraatpassage 54 GEMERT ★ Art of Music Commandeur 3 GRONINGEN ★ De Jongens Van Steenstilstraat 10 ★ De Oosterpoort Trompsingel 27 ★ Elpee Oosterstraat 24 1 ★ Plato Oude Ebbingestraat 41 ★ Simplon Boterdiep 69 ★ Vera Oosterstraat 44 HAARLEM ★ Key Records Gen. Cronjéstraat 7 ★ North End Compact Disc Marsmanplein 35 ★ Patronaat Oostvest 54

Grote Houtstraat 171 HARDERWIJK ★ Park 3 Parkweg 3 HARLINGEN ★ Hompy CD Speciaalzaak Kleine Bredeplaats 7 HEERLEN ★ Satisfaction Oranje Nassaustr. 29 HENGELO ★ Pop Eye Drienerstraat 9 HILVERSUM ★ Platenhuis 't Oor Leeuwenstraat 44 HOOGEVEEN ★ Music Store Hoofdstraat 210 HOORN ★ Drop Style Grote Oost 3 ★ Manifesto Holenweg 14-c JOURE ★ Pop Eye Midstraat 135 LEEUWARDEN ★ Van der Akker Nieuwestad 39 ★ Poort Music Voorsteek 6 LEIDEN ★ LVC Breestraat 66 ★ Velvet Music Nieuwe Rijn 34 LELYSTAD ★ JMB Compact Discs Weversstraat 5 MAASTRICHT ★ Backstage Tongerseweg 57 ★ Music Plus St. Amorplein 5 ★ Zoom Records Grote Gracht 38 MIDDELBURG ★ De Drukkerij Markt 51 ★ De Waterput Nieuwe Brug 29 NIJMEGEN ★ Doornroosje Groenewoudseweg 322 ★ Waaghals Achter de Hoofdwacht 7 ROERMOND ★ The Rock Neerstraat 20 ROTTERDAM ★ Baroeg Spinozaweg 300 ★ It Records Lijnbaan 150 ★ Nighttown Westkruiskade 26-28 ★ Sounds Korte Hoogstraat 24

oewel je zou denken dat de autochtone Nederlander en filmmaker Theo van Gogh elkaar moeilijk zouden liggen, maakt Van Gogh de laatste tijd de ene na de andere film in het genre. Eerder maakte hij met de tv-serie Najib & Julia een soort Romeo & Julia-verhaal in de multiculturele samenleving en staat voor later dit jaar zijn film over Pim Fortuyn op het programma. Cool zit hier ergens in het midden en gaat over een groep autochtone jongeren uit een achterstandswijk voor een keuze staan: het juiste of het slechte pad? De tieners nemen in het verhaal, geschreven door Theodor Holman en Gijs van de Westelaken, de foute optie en gaan de criminaliteit in. Wat met kleine straatroven begint, eindigt met een bankoverval die is opgezet door de lokale topcrimineel Prof (Johnny de Mol). De vrienden worden gepakt en door justitie naar de Glen Mills School in Wezep

★ Velvet Music Binnenweg 121 SCHIPHOL ★ Tracks Multitronics Schiphol-Plaza SITTARD ★ Fenix Odasingel 90 ★ Music Machine Paardestraat 11 TILBURG ★ Eén Twee CD Langestraat 65 ★ Sounds Nieuwlandstraat 33 UDEN ★ De Pul Kapelstraat 13 UTRECHT ★ Boudisque Drieharingstraat 5-31 ★ Tivoli Oudegracht 245 ★ Vredenburg Vredenburgpassage 77 VENLO ★ Sounds Parade 66 VLISSINGEN ★ DSFA Records Walstraat 20 WAGENINGEN ★ Sound Session Hoogstraat 77 ZAANDAM ★ Coco Zuiddijk 107 ★ De Kade Zuiddijk 9-11 ZEEWOLDE ★ JMB Compact Discs Torenstraat 15 ZOETERMEER ★ Boerderij Amerikaweg 145 ZWOLLE ★ Hedon Zamenhofsingel 7 ★ Plato Kerkstraat 21-23

BELGIË: AALST ★ Center St. Jorisstraat 14 AALTER ★ Freeez Stationstraat 50 ANTWERPEN ★ Jazz Note Oude Korenmarkt 55 AVELGEM ★ Hamoniek Doorniksesteenweg 21

et is een raadsel waarom Hellboy er zo lang over heeft gedaan om ook hier in Nederland de bioscoop te halen. In Amerika is de bioscooprelease al zó lang geleden, dat de dvd-versie van de film inmiddels al verkooprecords heeft gebroken. Hiermee heeft meteen ook al een groot deel van de potentiële doelgroep in Nederland Hellboy via diverse kanalen ook al heeft kunnen bekijken. Daarom zal de film hier in de bioscoop eigenlijk zonder veel twijfel roemloos ten onder gaan en dat is ronduit zonde. In deze verfilming van de stripserie The Seed Of Destruction heeft regisseur Guillermo Del Toro de wereld van tekenaar Mike Mignola (ga zeker eens op zoek naar zijn briljante werkjes!) op een knappe manier tot leven gewekt. Het karakter Hellboy is een rood wezen met een enorme rechtervuist die in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog op aarde belandt vanuit een andere dimensie. Opgevoed door professor Bruttenholm (John Hurt), die hem liefkozend Hellboy noemt, groeit het wezen op tot een paranormaal detective die zich ondanks zijn afkomst inzet voor al wat goed is. Ron Perlman ís gewoon de Hellboy uit de strips en vooral zijn humor houdt het in feite belachelijke verhaal gewoon overeind.

gezonden, waar ze onder een spijkerhard regime getraind worden om in het vervolg de juiste keuzes te maken. In de tussentijd spelen er op de achtergrond tal van driehoeksrelaties. Zo is groepslid Abdel verliefd op de aantrekkelijke Mabel (Katja Schuurman), die eigenlijk het vriendinnetje is van de gevaarlijke bendeleider Prof. Deze Prof krijgt lucht van de gevoelens die de twee voor elkaar koesteren en probeert via Abdel’s broer een hoog spel te spelen door een nieuwe bankroof op te zetten. Abdel doorziet de plannen van Prof en probeert vanuit de Glen Mills School wraak te nemen op Prof. Van Gogh zet met Cool een rauwe, weinig florissant beeld neer van een stel jonge schoffies die in korte tijd keihard geconfronteerd worden met de gevolgen van het maken van verkeerde keuzes. Hoewel het verhaaltempo iets aan de trage kant is, is Cool een film dat zowel jonge als oudere filmkijkers zou kunnen aanspreken.

BRUGGE ★ Musikladen Maalsesteenweg 17 BREE ★ Megadisc Hoogstraat 46 BORNEM ★ Moviesound Boomstraat 17 DEINZE ★ Freeez G. Martenstraat 31 ★ Musikladen Gentstraat 41 DE PANNE ★ Jukebox Zeelaan 161 DIEST ★ Muzik Cage Hasseltsestraat 61 DIKSMUIDE ★ Music Express Jacquesstraat 58 EEKLO ★ Crisca Markt 30 ERTVELDE ★ Movie Express Kroonstraat 45 EVERGEM ★ Movie Express Hoeksken 84a GEEL ★ Tony Muziekhuis Pas 36 GENT ★ Billboard St Pieters Nieuwstraat 11 ★ Dance Solutions Steendam 72 IEPER ★ Shuffle Rijselstraat 40 KASTERLEE ★ Music Box Markt 12 KESSEL-LO ★ Vanwijngaerden Leuvensestraat 6 KNOKKE ★ Ear & Eye Lippenslaan 259 KORTRIJK ★ Billboard Steenpoort 10

★ Baker Street Sint-Jansstraat 15 LONDERZEEL ★ Sound J. Vandoorslaerstraat 44 MAASMECHELEN ★ Fonorack Rijksweg 73 MERELBEKE ★ Musikladen Hundelgemstweg 337 MENEN ★ Cannard Bizarre Rijselstraat 65 OOSTENDE ★ Billboard Adolf Buyl Straat 11 OPWIJK ★ Muziekcentrum Nijdrop Marktstraat 67-a DE PANNE ★ Jukebox Zeelaan 161 ROESELARE ★ Billboard Stationsplein 1 RONSE ★ Musikladen Peperstraat 32 SCHILDE ★ Paul’s CD Center Turnhoutsesteenweg 165 ST-ANDRIES BRUGGE ★ Stepp-Inn Gistelsestweg 146 ST-NIKLAAS ★ Prelude Plezantstraat 87 ST-TRUIDEN ★ Studio Disc Luikerstraart 34 TIELT ★ Musikladen Kortrijkstraat 36 WAREGEM ★ LP Center Stationstraat 136 ★ Musikladen Pand 203 ZELZATE ★ Lobceedee Grote Markt 102

kijk voor een abonnement op:

www.musicminded.nl

MM 51 dokument

20-09-2004

21:53

Pagina 22

concertagenda

colofon 8e Jaargang, nummer 51, september/oktober 2004

REDAKTIE: CONCERTAGENDA@MUSICMINDED.NL

oktober:

THE HIVES: 15 oktober: Paradiso (Amsterdam).

GIRLS IN HAWAI: 10 november: Ekko (Utrecht), 11 novem-

SUPA*SONIC FESTIVAL: 15 t/m 17 oktober: Melkweg en

ber: Rotown (Rotterdam).

Stadsschouwburg (Amsterdam)

CHRIS DE BURGH: 10 november: Nederlands Congres

BEEF: 1 oktober: De Tagrijn (Hilversum), 15 oktober: W2-con-

SMOGUS: 16 oktober: J.C. Interval (Papendrecht), 30 okto-

Centrum (Den Haag).

certzaal (’s Hertogenbosch), 16 oktober: LVC (Leiden).

ber: Goothstock Festival (Ridderkerk).

HOOVERPHONIC: 10 november: Chassé Theater (Breda), 15

RACOON: 1 oktober: Het Bolwerk (Sneek).

TOY DOLLS: 16 oktober: Het Bolwerk (Sneek).

november: Stadsschouwburg Groningen (Groningen), 16 no-

RUSH: 1 oktober: Ahoy’ (Rotterdam).

CULT OF LUNA: 17 oktober: Goudvishal (Arnhem).

vember: Vredenburg (Utrecht).

AFTER FOREVER: 2 oktober: Melkweg Max (Amsterdam).

JON LORD AND ORCHESTRA: 17 oktober: 013 (Tilburg).

K.D. LANG: 10 november: Vredenburg (Utrecht).

WEALTHY BEGGAR: 2 oktober: Azijnfabriek (Roermond), 8

STATUS QUO: 17 oktober: Martiniplaza (Groningen).

THE (INTERNATIONAL) NOISE CONSPIRACY: 10 novem-

oktober: De Gloppe (Leeuwarden), 16 oktober: Atak

THE QUEERS: 17 oktober: WaterFront (Rotterdam), 21 okto-

ber: Melkweg Oude Zaal (Amsterdam).

(Enschede), 24 oktober: Zomaarpop (Oirlo).

ber: Tivoli De Helling (Utrecht).

LEAVES’ EYES AND ATROCITY: 11 november: Effenaar

ANE BRUN: 2 oktober: Take Root (Assen).

THE TARANTINOS: 17 oktober: Melkweg Oude Zaal

(Eindhoven).

ANOUK + POSTMEN: 2 oktober: Dr. Anton Philipszaal (Den

(Amsterdam).

MORTIIS AND SUSPERIA: 11 november: Patronaat

Haag).

THE CORRS: 19 & 30 oktober: Ahoy’ (Rotterdam).

(Haarlem), 12 november: Baroeg (Rotterdam), 13 november:

BLUE NOTE TRIP HOSTED BY DJ MAESTRO: 2 oktober:

THE MOODY BLUES: 19 oktober: Heineken Music Hall

Goudvishal (Arnhem).

Tivoli (Utrecht), 9 oktober: Paard van Troje (Den Haag), 21 ok-

(Amsterdam).

THE REJECT CLUB: 11 november: Rotown (Rotterdam), 12

tober: Oosterpoort (Groningen).

IBRAHIM FERRER: 20 oktober: Oosterpoort (Groningen), 21

november:

DEADSTRING BROTHERS: 2 oktober: Take Root (Assen).

oktober: Concertgebouw (Amsterdam).

(Amsterdam).

EPICA: 2 oktober: Poptocht (Bergen op Zoom).

36 CRAZY FISTS: 21 oktober: Patronaat (Haarlem).

NICK LOWE: 7 november: De Kleine Komedie (Amsterdam),

LONDON ELEKTRICITY: 2 oktober: Off Corso (Rotterdam).

FLIP KOWLIER + GABRIEL RIOS: 21 oktober: Doornroosje

8 november: Oude Luxor Theater (Rotterdam), 9 november:

MICHAEL DE JONG: 2 oktober: Nighttown Theater

(Nijmegen).

Stadsgehoorzaal (Leiden), 10 november: Oosterpoort

(Rotterdam), 7 oktober: Patronaat (Haarlem), 10 oktober:

SLAYER + SLIPKNOT: 21 oktober: Ahoy’ (Rotterdam).

(Groningen), 12 november: MC Frits Philips (Eindhoven), 13

013 (Tilburg), 15 oktober: De Kleine Komedie (Amsterdam),

ZITA SWOON: 21 oktober: Paard van Troje (Den Haag), 22 ok-

november: Chassé Theater (Breda).

20 oktober: Schouwburg Odeon (Zwolle), 22 oktober:

tober: W2-concertzaal (’s Hertogenbosch), 23 oktober:

D.A.A.U.: 13 november: LVC (Leiden).

Oosterpoort (Groningen), 24 oktober: Arsenaaltheater

Hedon (Zwolle).

TOM WAITS: 13 november: Het Toneelhuis (Antwerpen), 19

(Vlissingen), 28 oktober: MC Enschede (Enschede).

D.A.A.U.: 22 oktober: Effenaar (Eindhoven).

t/m 21 november: Koninklijk Teater Carré (Amsterdam).

MINTZKOV LUNA: 2 oktober: Poptocht (Bergen op Zoom).

BREAKESTRA: 23 oktober: Paradiso (Amsterdam), 24 okto-

MACHINE

NU:TONE: 2 oktober: Off Corso (Rotterdam).

ber: Tivoli De Helling (Utrecht).

(Amsterdam), 18 november: 013 (Tilburg).

RELAX: 2 oktober: Simplon (Groningen).

HEAVEN SHALL BURN: 23 oktober: Het Bolwerk (Sneek).

WEDNESDAY 13: 14 november: Tivoli De Helling (Utrecht),

ROSEMARY’S SONS: 2 oktober: Mezz (Breda).

MAROON 5: 23 oktober: 013 (Tilburg), 30 & 31 oktober:

16 november: 013 (Tilburg).

SEVEN: 2 oktober: Mezz (Breda).

Heineken Music Hall (Amsterdam).

FRANZ FERDINAND + THE KILLS: 15 november: Heineken

TH’ LEGENDARY SHACK*SHAKERS: 2 oktober: Take Root

SILVERENE: 23 oktober: Zomaarpop (Oirlo).

Music Hall (Amsterdam).

(Assen), 3 oktober: Paradiso Bovenzaal (Amsterdam).

DIDO: 24 oktober: Ahoy’ (Rotterdam).

AVISHAI COHEN: 17 november: Bimhuis (Amsterdam).

THE SHEER: 2 oktober: So What (Gouda), 9 oktober:

HOOBASTANK: 24 oktober: 013 (Tilburg).

NIGHT OF THE PROMS: 17 t/m 30 november: Ahoy’

Patronaat (Haarlem), 16 oktober: Bibelot (Dordrecht), 30 ok-

PAUL WELLER: 24 oktober: Koninklijk Circus (Brussel), 25 ok-

(Rotterdam).

tober: Goothstock Festival (Ridderkerk).

tober: Vredenburg (Utrecht).

JILL SCOTT: 18 november: Paradiso (Amsterdam).

THE WATERBOYS: 2 oktober: De Vereeniging (Nijmegen), 3

CAETANO VELOSO: 26 oktober:Heineken Music Hall

SARAH

oktober: Oude Luxor Theater (Rotterdam), 4 oktober:

(Amsterdam).

Vredenburg (Utrecht), 5 oktober: Chassé Theater (Breda), 7

KRISIUN: 28 oktober: Doornroosje (Nijmegen).

TOY DOLLS: 18 november: Melkweg Max (Amsterdam), 19

oktober: MC Enschede (Enschede), 8 oktober: Meervaart

SHANE MACGOWAN AND THE POPES: 28 oktober:

november: 013 (Tilburg), 20 november: Tivoli (Utrecht), 21

(Amsterdam), 9 oktober: Oosterpoort (Groningen).

Lantaarn (Hellendoorn), 29 oktober: P60 (Amstelveen). 30

november: Oosterpoort (Groningen).

TRIGGERFINGER: 2 oktober: Merleyn (Nijmegen).

oktober: 013 (Tilburg).

AFTER FOREVER: 19 november: Effenaar (Eindhoven), 26

UNDER BYEN: 2 oktober: Atak (Enschede), 3 oktober: Gigant

MICHAEL SCHENKER GROUP: 28 oktober: 013 (Tilburg).

november: Patronaat (Haarlem).

(Apeldoorn), 31 oktober: Effenaar (Eindhoven).

MAD SIN: 29 oktober: LVC (Leiden), 30 oktober: Nirwana

AL JARREAU: 20 november: Oosterpoort (Groningen).

ELECTRIC PRUNES: 3 oktober: Paradiso Bovenzaal

(Lierop).

SMOGUS: 20 november: OJS SplotsZ (Roelofarendsveen).

(Amsterdam),

CORVUS CORAX: 30 oktober: Melkweg (Amsterdam).

EPICA: 23 november: Tivoli (Utrecht), 24 november: De Kade

KATIE MELUA: 3 oktober: Vredenburg (Utrecht).

FIREWATER: 30 oktober: Ekko (Utrecht), 31 oktober:

(Zaandam).

PAPA ROACH: 3 oktober: 013 (Tilburg).

Rotown (Rotterdam).

NICK CAVE AND THE BAD SEEDS: 23 november: Heineken

THE BEAT: 3 oktober: Melkweg Oude Zaal (Amsterdam).

ZAP MAMA: 30 oktober: Tivoli (Utrecht).

Music Hall (Amsterdam).

GROOVE ARMADA: 4 & 5 oktober: Paradiso (Amsterdam).

DEICIDE: 31 oktober: Patronaat (Haarlem).

ZITA SWOON: 23 november: Patronaat (Haarlem), 24 no-

JESSE MALIN: 4 oktober: Melkweg Oude Zaal (Amsterdam), 6 oktober: Botanique (Brussel). AMP FIDDLER: 5 oktober: Doornroosje (Nijmegen), 6 okto-

LVC

Oplage: 35.000

(Leiden),

HEAD:

MCLACHLAN:

november:

Paradiso

Melkweg

november:

Pepsi

Max

Stage

vember: Doornroosje (Nijmegen), 25 november: Tivoli

november:

JACKSON BROWNE: 24 & 25 november: Nederlands Congres Centrum (Den Haag).

Haag), 9 oktober: Effenaar (Eindhoven).

SAGA: 1 november: 013 (Tilburg), 2 november: Boerderij

GLUECIFER: 27 november: Effenaar (Eindhoven), 28 novem-

SUFJAN STEVENS: 6 oktober: Tivoli (Utrecht).

(Zoetermeer).

ber: LVC (Leiden).

LIONEL RICHIE: 7 & 8 oktober: Ahoy’ (Rotterdam).

STING: 2 & 3 november: Ahoy’ (Rotterdam).

MOTÖRHEAD + SEPULTURA: 29 november: Pepsi Stage

SPARTA: 7 oktober: Melkweg Max (Amsterdam).

THERION: 2 november: 013 (Tilburg), 3 november:

(Amsterdam),

THE DATSUNS: 7 oktober: Effenaar (Eindhoven) 10 oktober:

Oosterpoort (Groningen).

(Hardenberg).

Vera (Groningen), 11 oktober Melkweg Max (Amsterdam).

FLOGGING MOLLY: 3 november: 013 (Tilburg), 4 november:

MACEO PARKER: 30 november: Paradiso (Amsterdam).

GABRIEL RIOS: 8 oktober: 013 (Tilburg).

Melkweg Max (Amsterdam), 5 november: Melkweg Max

JON SPENCER BLUES EXPLOSION: 8 oktober: Paradiso

(Amsterdam).

(Amsterdam), 10 oktober: Ancienne Belgique (Brussel).

ZAP MAMA: 3 november: Melkweg Max (Amsterdam), 4 no-

ORPHANAGE: 8 oktober: De Peppel (Zeist).

vember: 013 (Tilburg), 5 november: Paard van Troje (Den

ADHD: 9 oktober: Bibelot (Dordrecht).

Haag).

BLUE NOTE TRIP HOSTED BY DJ MAESTRO: 17 december:

ALI B: 9 oktober: Bibelot (Dordrecht).

AYNSLEY LISTER + BERNARD ALLISON: 4 november: De

Paard van Troje (Den Haag).

AUTUMN: 9 oktober: Iduna (Drachten), 15 oktober:

Kade (Zaandam), 5 november: Bosuil (Weert), 6 november:

FAITHLESS: 4 december: Ahoy’ (Rotterdam).

Burgerweeshuis, Poppodium (Deventer).

Lantaarn (Hellendoorn), 7 november: 013 (Tilburg).

MARIANNE

EXCITER: 9 oktober: 013 (Tilburg), 10 oktober: De Kade

RADIO 4: 4 november: Vera (Groningen), 5 november:

(Amsterdam).

(Zaandam).

Melkweg (Amsterdam).

MACEO PARKER: 1 december: Oosterpoort (Groningen), 2

PEOPLE UNDER THE STAIRS: 10 oktober: Tivoli De Helling

RAMMSTEIN: 4 & 5 november: Ahoy’ (Rotterdam).

december: Paard van Troje (Den Haag).

(Utrecht), 15 oktober: Melkweg Max (Amsterdam).

THE TOASTERS: 4 november: 013 (Tilburg), 5 november:

WALTER

AMON AMARTH: 11 oktober: De Kade (Zaandam).

Patronaat (Haarlem), 6 november: WaterFront (Rotterdam).

Oosterpoort (Groningen), 2 december: Bosuil (Weert), 3 de-

BEBEL GILBERTO: 13 oktober: Tivoli (Utrecht).

ARCHIVE: 5 november: Tivoli De Helling (Utrecht).

cember: Lucky & Co (Rijssen), 4 december: Paard van Troje

MEDESKI, MARTIN AND WOOD: 13 oktober: Melkweg Max

YOUSSOU

(Den Haag), 5 december: Doornroosje (Nijmegen).

(Amsterdam).

Amsterdam (Amsterdam).

JASPER STEVERLINCK: 11 december: Melkweg Max

DAT

BLUE NOTE TRIP HOSTED BY DJ MAESTRO: 13 november:

(Amsterdam).

Burgerweeshuis (Deventer), 18 november: Oosterpoort

ARNO:12 december: Chassé Theater (Breda), 13 december:

RAMSEY LEWIS TRIO: 14 oktober: Bimhuis (Amsterdam).

(Groningen).

Stadsschouwburg Groningen (Groningen), 15 december:

FLIP KOWLIER: 15 oktober: So What (Gouda), 21 oktober:

POPA CHUBBY: 8 november: Oosterpoort (Groningen), 9 no-

Paradiso (Amsterdam).

Doornroosje (Nijmegen).

vember: Paard van Troje (Den Haag) , 10 november: Tivoli De

FLIP KOWLIER + GABRIEL RIOS: 17 december: Hedon

THE STRIKES: 15 oktober: Metropool (Hengelo).

Helling (Utrecht).

(Zwolle).

KIM SALMON AND THE SCIENTISTS: 15 oktober:

DILLINGER ESCAPE PLAN: 10 november: Vera (Groningen),

LAIBACH: 18 december: Melkweg Oude Zaal (Amsterdam).

WaterFront (Rotterdam), 17 oktober: Ekko (Utrecht), 21 ok-

11 november: Tivoli De Helling (Utrecht), 12 november:

MIA: 22 december: Paradiso Bovenzaal (Amsterdam).

tober: Vera (Groningen).

Melkweg Max (Amsterdam).

POLITICS:

oktober:

Paradiso

Bovenzaal

UITGEVER MUSIC minded Publishing Postbus 15694 1001 ND Amsterdam tel.: 020-3301470 fax: 020-3301471 ADVERTENTIEVERKOOP MUSIC minded Sales Postbus 15694 1001 ND Amsterdam tel.: 020-3301470 fax: 020-3301471 sales@musicminded.nl HOOFDREDAKTIE Ruben Eg, Peter Koks , Erwin Kroon e-mail redaktie: redaktie@musicminded.nl e-mail produktie: office@musicminded.nl website: www.musicminded.nl VASTE MEDEWERKERS Jeroen Aarten, Jeroen Beynon, Joyce van den Bogaard, Dirk Derks, David Ernst, Jeroen Fidder, Mirco Haarmans, Willem Jongeneelen, Edgar Kruize, Steef van Leeuwen, Anneke Ruys, Guido Saladillo, Arnold Scheepmaker, Abel Schoenmaker, Henk Snoek, Roger Teeling, Joost van Velzen ILLUSTRATIES Hans Klaver, Knoxillustrations www.knoxillustrations.com EINDREDAKTIE Ruben Eg, Roger Teeling ART DIRECTION & VORMGEVING Peter Koks DRUKKERIJ Senefelder Misset, Doetinchem

(Utrecht), 27 november: Melkweg Max (Amsterdam).

ber: Paradiso (Amsterdam), 8 oktober: Paard van Troje (Den

N’DOUR:

Onafhankelijk entertainmentmagazine; gratis verkrijgbaar. Kijk voor informatie over een abonnement op: www.musicminded.nl

november:

Concertgebouw

november:

Podium

TROUT

THE

Hardenberg

december: FAITHFULL:

Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopiën, opnamen of enige andere manier, zonder vooraf schriftelijke toestemming van de uitgever.

december:

Paradiso

Check MUSIC minded ook dagelijks via:

RADICALS: 1 december:

KPN

(Nederland)

BASE (Belgie)

www.musicminded.nl 22

vanaf oktober ook op T-Zones van T-Mobile

MM 51 dokument

20-09-2004

22:01

Pagina 23

terugblik

nds 04 Lowla-0 8-20

2 n 20 t/m 2Biddinghuize s, Six Flagto's: Peter Koks Fo

A. I.

Radio 4

dEUS

Velvet Revolver

The Distillers

Soulwax Velvet Revolver

The White Stripes

The Darkness

Auf Der Maur

Franz Ferdinand

TISCALI4009 420x297mm film

22-09-2004

16:40

Pagina 1

Tom, kijk hier! ditmoetjezien.nl een site die at? Dan is er na fa m fil k plete d, maar oo meest com musicminde l. Het is de .n en zi Niet alleen tje erren, ww.ditmoe er films, st oet zien: w formatie ov in l vo je beslist m de ook or nd, bo r je kunt er van Nederla nieuws. Maa ddv filmportal en rm sche en oscoop achter de ases en bi een kijkje je nieuwe rele e di ls erken met ecia uw samenw jken en sp mdat we na O trailers beki . en ag vr je nergens ijs zijn veel pr ateriaal dat ekerd van m geven. En er rz ve je n be stributeurs, grote filmdi

s. t hebben du gezien moe ht ec e je nd e site di geen onbeke zien. Een door Tiscali, rd ee . anders kunt et nc rn la te ordt ge nment op in tjezien.nl w nd entertai aa st www.ditmoe og ho t i bied ereld. Tiscal plaats in. in de filmw prominente n ee in ar da t em ne Film