Music Minded 53

MM 53 dokument

29-11-2004

12:41

Pagina 1

MUSIC

MOVIE

ONAFHANKELIJK ENTERTAINMENTMAGAZINE, GRATIS VERKRIJGBAAR, UITGAVE DECEMBER 2004/JANUARI 2005, NABESTELLEN

ook dagelijks via:

1,50, MUSIC MINDED PUBLISHING - AMSTERDAM, WWW.MUSICMINDED.NL, 8E JAARGANG, NUMMER 53

Nirvana L a n g v e rw a c h t e b o x s e t v e r s c h e n e n D E Z E U I T G AV E : D E N I E U W S T E M U Z I E K , F I L M S , A C H T E R G R O N D E N E N I N T E R V I E W S M ET O . A . :

LIVE AID - KASABIAN - TACKER - NOORDERSLAG - 06-05 GADGETS - DE MIJLPLAAT - FOCUS ON - DE ZINDERENDE 17 - DVD- & FILMAGENDA - CONCERTAGENDA

adv.MUSIC minded

29-10-2004

09:46

Pagina 1

Abonnee voor € 23,-

€ 1,- = 1 maand

= 10 x MUSIC/MOVIE minded MUSIC minded

MUSIC

minded

MOVIE

ONAFHANKELIJK ENTERTAINMENTMAGAZINE, GRATIS VERKRIJGBAAR, UITGAVE SEPTEMBER/OKTOBER 2004, NABESTELLEN

ook dagelijks via:

minded

1,50, MUSIC MINDED PUBLISHING - AMSTERDAM, WWW.MUSICMINDED.NL, 7DE JAARGANG, NUMMER 51

‘Deense Coldplay’ wil volwassen worden

FOTO: ANTON CORBIJN

SAYBIA

D E Z E U I T G AV E : D E N I E U W S T E M U Z I E K , F I L M S , A C H T E R G R O N D E N E N I N T E R V I E W S M ET O . A . :

RAMMSTEIN - JESSE MALIN - THE BEES - STAR WARS DVD

ARNOLD’S ESSENTIELE SELECTIE - DE MIJLPLAAT - FOCUS ON - DE ZINDERENDE 17 - CONCERTAGENDA

via:

maak € 23.- over op giro 7460382 [vergeet niet naam en adres te vermelden]

KPN [NEDERLAND] - BASE [BELGIË]

MM 53 dokument

30-11-2004

11:46

Pagina 3

AUDIO/GADGETS zinderende zeventien De zeventien MUSIC minded albumaanraders van het moment.

1 Tom Waits - Real Gone 2 U2 - How To Dismantle An Atomic Bomb 3 Zita Swoon - A Song For A Girls 4 Elliott Smith - From A Basement On The Hill 5 The Delgados - Universal Audio 6 Kings Of Leon - A-ha Shake Heartbreak 7 Dizzee Rascal - Showtime 8 Voicst - 11-11 9 Nancy Sinatra - Nancy Sinatra 10 The Black Keys - Rubber Factory 11 The Dears - No Cities Left 12 The Libertines - The Libertines 13 Kasabian- Kasabian

En de nieuwe muzikale reispartner is...

Draagbare cd- en MiniDisc-spelers zijn uit; de portabel mp3-speler is des te hotter. Niet alleen vanwege het hippe uiterlijk; ook vanwege de steeds groter wordende opslagcapaciteit, geluidskwaliteit en extra functies. Hieronder twee van de laatste releases aan het front.

Philips Micro Audio Jukebox

U2-iPod

Het eigen Philips heeft haar ogen inmiddels ook voor de digitale revolutie geopend, en ontwikkelt in rap tempo enkele tegenhangers van de populaire iPod van Apple.

De nieuwste is de HDD070 Micro Audio Jukebox. Deze is superlicht en is qua formaat zelfs kleiner dan de pinpas. Het heeft schijfruimte van twee gigabite waar rond de duizend nummers van WMA- en mp3-formaat mee opgeslagen kunnen worden.

Ook heeft het een ingebouwde tunerfunctie, waarmee naast de eigen muziek ook naar de FM-radio geluisterd kan worden. De ontvangst is in stereo en er is een mogelijkheid om tien voorkeurzenders in te programmeren. Als tegenhanger voor de handige Click Wheel van de iPod heeft Philips een kliksysteem met boven, onder, links en rechts ontworpen druktoetsen aan de voorkant de speler.

Met de release van het nieuwe album How To Dismantle An Atomic Bomb duikt U2 op de digitale markt door met Apple de speciale U2-iPod te ontwikkelen. Goed, in principe is het weinig meer dan een leuk hebbedingetje voor de fans. Maar wie toch een nieuwe mp3-speler zou willen aanschaffen, kan er het beste eentje hebben met de handtekening van de vier U2-leden erop.

14 Interpol - Antics 15 Ben Harper & TBBOA - There Will Be A Light 16 Brian Wilson - Smile 17 Steve Earle - The Revolution Starts... Now

tip van de sluier door: Hugo Pinksterboer

Een goed begin Dat roemruchte muzikanten nogal eens akelig en vaak ook vroegtijdig aan hun eind komen, is bekend. Met andersoortige grootheden gaat het niet altijd anders. Zo stierf Adolph Sax, uitvinder van het gelijknamige instrument, eenzaam en berooid. Je zou zo’n man iets anders gunnen - al was hij wel het een en ander gewend, zo blijkt uit het in 1943 verschenen De Saxophone van J.J. Lispet.

“Nauwelijks twee jaar oud viel Adolph van een trap van drie verdiepingen en stootte zijn hoofd aan een steen open. Men dacht dat hij dood was. Niet aldus... Hij knapte zelfs buitengewoon spoedig weer op, maar slikte spoedig daarna een speld in. Vervolgens ging hij op een kachel zitten en verbrandde aan één kant geheel. Drie jaren oud zag hij met water verdund zink-vitrool voor melk aan en dronk het.

Een buskruitontploffing bezorgde hem nogmaals brandwonden. Vervolgens werden hij en de geheele familie door loodwit vergiftigd.

Daarna volgden nog een koperoxidevergiftiging en later een arsenicumvergiftiging, die hem op het randje van den dood bracht.” Ook viel er ooit een steen vanaf het dank op zijn hoofd, en kwam de nog immer enthousiaste Adolph al spelend in een draaikolk bij een sluis terecht. Dat het hem nog gelukt is om naast een complete familie saxofoons ook nog andere instrumenten te ontwerpen en verbeteren, is een godswonder, en ik vraag me nog altijd af wat hij gedaan zou hebben als hij niet in 1814, maar in 1974 geboren was...

Minpuntjes aan de Micro Audio Jukebox is dat de batterijen slechts vier uur meegaan (waarvoor de mp3-speler twee uur in het stopcontact moet), en dat de aansluiting op de computer alleen via de toch trage USB-kabel moet geschieden in plaats van een FireWire-mogelijkheid.

Ook werkt de Micro Audio Jukebox alleen op pc’s met Windows (98, 2000, ME en XP) met een Pentium II-processor.

Apple-gebruikers hebben dus het nakijken bij de aanschaf van de Micro Audio Jukebox. Ook is het niet duidelijk of de speler ook kan werken met andere audiosoftware (Windows Media, iTunes, RealPlayer) dan de bijgeleverde Musicmatch Jukebox Software. Wel kan zelfs een beginneling met de speler aan de slag door een in het Nederlands bijgeleverde handleiding.

De U2-iPod Special Edition is er verder eentje uit de nieuwe iPod-serie die in juli werd geïntroduceerd. Hij telt twintig gigabite aan ruimte en heeft alle randaccessoires zoals een dock, oordopjes, FireWire- en USBaansluitkabels en is te gebruiken voor zowel Windows (2000 of XP)als Apple (OS 10)-gebuikers. De U2 iPod kan vijfduizend nummers herbergen en is in het zwart met een rode Click Wheel verkrijgbaar. De handtekeningen van de U2-leden zijn in de achterzijde van de speler gegraveerd. Wel is de iPod bij aankoop leeg. Het had voor de toch niet geringe aankoopprijs niet misstaan als de koper het nieuwe U2-album op de iPod had teruggevonden.

Adviesprijs: € 269,-

Adviesprijs: € 379,-

MUSIC minded op Noorderslag Jaarlijstjes

Ook dit jaar is MUSIC minded aanwezig op het Noorderslagweekend in Groningen. Voor het derde achtereenvolgende jaar kun je op EuroSonic terecht bij het speciale MUSIC minded Stage.

Ditmaal strijkt MUSIC minded neer op vrijdag 14 januari in de Stadsschouwburg in het hartje van de stad. Op het MUSIC minded Stage treden die avond de volgende bands op: El Tattoo Del Tigre, Macaco, P18 en Gabriel Rios.

Zin om een weekend in Groningen op EuroSonic en Noorderslag rond te hangen en geen toegang te betalen? MUSIC/MOVIE minded heeft namelijk drie

Het beste album van 2004 volgens MUSIC minded?

Je kunt vanaf eind december de lijsten van alle schrijvers van dit blad teruglezen op www.musicminded.nl.

Voeg bij het checken meteen ook even je eigen eindlijst bij deze lijstenbrei.

Guido’s Bulderende beursberichten Guido Saladillo werpt een blik op de Bulderende Beurskoersen.

Guido maakt oftewel een samenvatting van wat hem in het luidruchtige muzieklandschap opvalt of onlangs is opgevallen.

Tip van de Sluier is losjes gebaseerd op de Tipboek-serie, een serie handzame gidsen over muziek en muziekinstrumenten met onder meer de Tipboeken Saxofoon, Elektrische gitaar, Zang en Drums. De Tipboek-serie is te koop in boek- en muziekwinkels voor € 8,90 per deel.

Meer weten? Kijk op www.tipbook.com of mail naar info@tipbook.com.

passe-partouts weten te bemachtigen waar je als lezer eentje van kunt bemachtigen. Om in aanmerking te komen voor een passe-partout voor Noorderslag 2005 stuur je vóór 10 januari a.s. een briefkaartje naar: Noorderslag Minded, Postbus 15694, 1001 ND in Amsterdam. Vermeld ook op de briefkaart je e-mailadres; winnaars krijgen namelijk via e-mail bericht.

Lees meer over Noorderslag 2005 op pagina 13.

Zie aan. Het eerste volledige album van Forcefeed schut de gemiddelde opvattingen van de metalbeursmakelaars aardig door elkaar. Je kunt dus wel degelijk een solide, lees, dure HBO-opleiding, voltooien én muzikant in hart en nieren blijven. Drie leden van Forcefeed zitten of zaten op de Rockacademie en het is hen gelukt om met When Grey Becomes de sound van Killswitch Engage, Mushroomhead, Fear Factory (zonder al die elektronica) en Stone Sour niet alleen te benaderen, maar ze geven daar een geheel eigen draai aan. Sterke, doordachte melodielijnen dwalen door een gebergte van riffs met een hoog

stuitergehalte ondanks de schampere productie.

Nu-metal voor gevorderden. Het relatief kleine label Avalanche bracht het album uit. Dus je zult bij de betere cd-zaak moeten struinen naar dit meesterwerkje. Of misschien leest de A&R-man van Roadrunner dit wel. Op een volgende Roadrage Tour zal Forcefeed minimaal passen. Samen met bijvoorbeeld Ill Niño. Die band heeft zojuist de live-dvd Live From The Eye Of The Storm (Roadrunner/CNR) uitgebracht. De dynamiek van een echt optreden kun je weliswaar nooit voor honderd procent inblikken, maar het lukt de Amerikaanse tribal-nu-metalband wel om de kleine (sound-)nuances over te brengen. Meestal hét kleine euvel bij hun liveshows. Prima live-dvd met een paar extra’s.

De Noorse band Gluecifer probeert juist de clichés van een rock-dvd te doorbreken met… jawel, clichés. Maar dan wel goed bedoelde of amusante gemaakte clichés. Dat schaalt Royally Stuffed (Steamhammer) hoger op de schaal van seks en rock & roll. Het beperkte budget zorgt juist dat de clips van Leather Chair (is dat met een acht mm camera gefilmd?) en Losing End ruig ogen. De liveshow die ze op 1 mei 2004 opnamen is dan wel een professioneel sterk staaltje showregistratie.

De volvette sound komt akelig in de buurt van een liveshow… Dat is wonderwel het gebrek van het album Dare I Say… (Suburban) van Hermano.

Naast Unida de andere band van voormalig Kyuss-stemband John Garcia. In een nostalgische, sentimentele bui vind je het een topplaat maar met de kennis van de recente Queens Of The Stone Age en oude The Cult-albums ontstaan er twijfels. Hermano zoekt het compositorisch (te) ver. Of juist te dichtbij. Maar dit album had de tweede van het helaas ter ziele 7 Zuma 7 kunnen zijn… destijds. Een alleraardigst Kyuss-substituut.

De van Kyuss bekende slepende groovefactor maakt het de stonerrocktip van het moment.

Dat beetje stof en woestijnzand moet je maar even wegblazen.

VidnaObmana zuigt je op hun derde album The Legacy (Relapse) in soundspiraal. Er ontstaat door de lichtsynthetische galm een duistere, helse sfeer. Een geluidsreis naar de poorten van de hel.

Of deze cinematografische soundscape op de metalbeurs kan scoren, is nog maar de vraag. Maar de lugubere sfeer en akelige stemming spreekt de horrorfan zeker aan. Escapisme en esoterie gaan soms hand in hand.

GUIDO SALADILLO

3

MM 53 dokument

29-11-2004

18:01

Pagina 4

de mijlplaat GESELECTEERD DOOR: DAVID ERNST

Ol’ Dirty Bastard

Nigga Please Een hoerenbuurt. Het regent. In een studio zit een engineer de New York Post, Rolling Stone en The Hustler door te nemen. Geen whisky voor hem, strictly donuts, koffie, KFC en Red Bull voor hem, want hij moet alert blijven. Dan gaat om drie uur ‘s nachts de bel. Door de intercom hoort hij giechelende vrouwen, een schorre en verwarde man, wat gefoezel, een geluid dat lijkt op een klap en dan een scheldende vrouw. De engineer drukt op de toelatingsknop en al voordat de deur van de studio open gaat ruikt hij de geur van cognac.

Een man komt waggelend doch zelfverzekerd binnen en zijn rooddoorlopen ogen laten toch grote pupillen zien. De coke zit er ook al goed in. De man groet, pakt een mic en de engineer gaat achter de knoppen zitten en zet een willekeurige track op die een van de producers die dag per Fed-Ex heeft laten bezorgen. Beats vullen de studio en het gebral kan beginnen. No gimmicks, alles in één take, want that’s life: je krijgt maar één kans.

1

3 November 2004. Bovenstaande werkwijze zou van de man kunnen zijn die deze dag stierf. Dertien kinderen, een bad ass reputation en enkele juwelen van nummers laat hij ons na. R.I.P. O.D.B. Ol’ Dirty Bastard aka Ason Unique, Big baby Jesus, Dirt McGirt, Osiris.

Op zijn sterfdag (het nieuws zag pas de dag erna het licht) was ik op een feestje.

Ondanks het gezelschap van sangria, Catalaanse worst en vrouwen die converseren over hun problemen met klaarkomen, kan muziek de sfeer voor mij zwaar bepalen. Genoeg van de goed bedoelde eighties-shit plug ik mijn iPod in en ga op zoek naar een lekker nummer. Het wordt Got Your Money, het duet tussen ODB en Kelis (did he fuck her?). De dag erna hoor ik van mijn moeder dat een rapper dood is.

Ene Dirty Barry of zo. Damn, het waren toch al de twee weken van de doden. Theo van Gogh, Gerrie Kneteman, Yasser Arafat en Ol’ Dirty Bastard dus. Hoewel de dood van de eerste me meer deed, zou ik, als ik voor God mocht spelen en ik zou mogen kiezen wie er mocht blijven leven zeker hebben gekozen voor ODB. Een groot talent is gestorven. ’s Avonds eindig ik in de Jimmy Woo en moet me verontschuldigen bij mijn twee metgezelinnen met wie ik op stap en in gesprek ben als ik, thank God, hoor dat de dj gevoel en respect heeft: Brooklyn Zoo wordt gedraaid. Ik gooi een peace-sign in de lucht en dans mijn ding.

Russel Tyrell Jones zal vooral de geschiedenis in gaan als één van de oprichters van de dolle honden uit Staten Island die de wereld leerde kennen als The WuTang Clan. Toch was ik solo meer van hem onder de indruk. Brooklyn Zoo was afkomstig van zijn debuut Return Of The 36th Chamber en de meeste hiphopheads zullen die plaat als zijn Mijlplaat zien, maar I ain’t the average hiphopheads, ya dig? Nigga Please was voor mij een album in een belangrijke periode in mijn leven.

Een decenniumlange relatie achter de rug omdat een andere vrouw in mijn leven kwam. Mijn hoofd was een rusteloze vulkaan in de overgangsfase en de mooie nieuwe dame in kwestie had m’n recensie in de MUSIC minded gelezen en met alle verliefdheid en nieuwsgierige oprechte muzieksmaak kocht ze Nigga Please. Het was toen lang geleden dat een hiphopalILLUSTRATIE: HANS KLAVER KNOXILLUSTRATIONS WWW.KNOXILLUSTRATIONS.COM

4

bum me bij de kloten pakte. En gecrushed werden ze, my balls. Om het nog allemaal persoonlijker te maken zat ik de zomer daarvoor als een kluizenaar een week op het Franse platteland bij te komen van vijf maanden Sumatraanse jungle. Het was daar in de Auvergne dat ik het eerst The Neptunes bezig hoorde op Kelis’ Kaleidoscope en meteen was ik verkocht door hun sound. Wat schertst m’n verbazing als blijkt dat deze Nigga Please écht de eerste keer was dat het meest vermaarde producersduo van de afgelopen jaren van zich liet horen. Geen wonder dat dit album bij me insloeg als een bom.

stielo. Wederom The Neptunes die een strakke beat en zware bas neerzetten met speelse synths eromheen. Op numero vijf gaat het album helemaal los.

Onheilspellend en hypnotiserend. Irv Gotti achter de knoppen. Het begint met een herhalend accapella-mantra: “You ain’t imitating me on this fucking tape.”

Daarna het gemeend achterste van ODB’s tong: “You white motherfuckers can’t ever take over. You shut the fuck up. Can I get a beer? Yo, I need a beer!” om daarna een vrouwenkoor de hele tijd “Jesus, I’m rolling with you” te laten zingen. Goede shit.

Oké, de cd zelf. What about it? Het begint, het kan niet anders, moddervetmotherfucking funky met de Neptunesproductie Recognize waarop de erfgenaam van Eddie Murphy Chris Rock deze Oude Vieze Bastaard introduceert waarbij Pharell zijn fameuze Curtis Mayfield-zangstijl aanwendt om ODB aan te prijzen: “Mister Corageous ODB, you need to recognize he’s a motherfucking P.I.M.P.!” Daarna gaat de versnelling erin en het blijkt de eerste keer te zijn dat ik een productie van Irv Gotti hoor. Jawel, de man achter Murda Inc. en Ja Rule. Een opgefokte en over the top schreeuwende ODB die enkel ”Big Baby Jesus” schreeuwt. Een naam zo mooi dat ik ‘m een paar jaar later gebruik als mijn nickname op internet. Op het eind van het nummer gooit ODB er een paar shout-outs tegenaan en ook hier blijkt dat zijn smaak de mijne is: Outkast, Snoop Dogg, Dr. Dre, Wu Tang en natuurlijk de eskimo’s. Het derde nummer is de funk zelve en hij dankt Rick James dan ook dat ‘ie zijn song mag gebruiken. The Neptunes leven zich uit en de mooiste zang in tijden vult je oren. Weliswaar vals, maar daar houd ik heel erg van bij zwarte zangers. Rauw, funky en natuurlijk over seks. Nummer vier blijkt de hit van het album te zijn, in diverse remixen te bewonderen, maar het origineel blijft de bom: een duet tussen ODB en Kelis. Grappig is dat je hoort dat de zang en rap van ODB (en ook op de rest van het album trouwens) geknipt en geplakt lijkt, no way one take en no way dat ze geprobeerd hebben dat te maskeren.

Gewoon eerlijke dronkemanszang en daarna in elkaar zetten dat nummer. Vet refrein van Kelis. Voetjes van de vloer-

Oké, we hebben vijf nummers achter de rug, allen wereldklasse, maar dan de man met de hamer. Een ‘gewone’ productie van Buddah Monk en mindere rappers mogen side-kicken. Gelukkig komt Irv Gotti terug op de zevende track met gewoon de hardcore hiphop die we willen.

En hey, what’s a Wu-related album without a RZA-production? Yep, hij gooit er rauwe soul overheen in het titelnummer.

Buddah Monk herstelt zich met een wereldklasse-bas in Dirt Dog en RZA komt met een vuile rechtse in I Want Pussy waarbij ODB weer zo heerlijk vals als de neten gaat. Hey, als een vrouw vals zingt zak ik van vervangende schaamte door de grond, maar dit is de ‘Ooh baby I like it rawstyle.’ Zoals het artwork van het album al laat zien profileert ‘ie zich op de voorkant als een Rick James, voorts twee hiphop-poses en een prominente Marvin Gaye-look middenin. Dus gaat ‘ie ook effe souljazzy op het elfde nummer wat een leuke afwisseling is. All In Together Now is een gemiddelde Wu-productie van True Master en RZA mag afsluiten met het hypnotiserende Cracker Jack. En what’s life without sex (bad shit, that it is) dus ODB verwoordt het zo eerlijk zoals niet veel mannen zijn.

“I want you to suck my lizard. I want a different girl every day!” Damn, de wereld heeft één van de beste en origineelste rappers verloren. ODB was rock & roll: de seks, de drugs, de rap. What more does a man need indeed? Een unieke gast en zoals hij al rapte in de cover van Earth, Wind & Fire: “You’re a shining star, no matter where you are, shining back at me.” Straal ze, Dirt McGirt en doe daaro de groeten aan die bastaard van een Big Baby Jesus. De hemel wordt er een stuk levendiger op.

MM 53 dokument

30-11-2004

23:43

Pagina 5

focus on

A Brand D

e Belgische band A Brand geeft een nieuwe dimensie aan het fenomeen ‘singlesgroep’. Het verdraaid leuke debuutalbum 45RPM was een artistieke poging een plaat vol potentiële singles te maken. In België werkt het; daar is de groep veelvuldig op de radio. Tot de verbazing van medeoprichter Dag Taeldeman zelfs op de veelbeluisterde Vlaamse hitradiozender Radio Donna. De elf nummers op het debuut -waaronder de huidige single Riding Your Ghost- zijn een pakkende mengsmering van glamrock, artrock en pop. De tong-inwang-humor ligt altijd voor het grijpen. “Ja, die sluipt er altijd in. Dat komt ook door onze werkwijze. We namen de plaat met eigen apparatuur op in een grote garage. Er stonden auto’s en boten.

Als we een nummer groot wilden laten klinken, namen we daar op. Andere keren zetten we de versterkers in een Volkswagen Camionette, zodat de sound heel klein werd.”

A Brand is ontstaan toen Dag Taeldeman samen met Frederik Heuvinck als muzikale begeleiders een tournee maakten met een cabaretgezelschap.

“Na een tijdje waren we de muziek zo beu, dat we zelf nummers gingen schrijven.

We maakten een demo en kregen direct reacties van labels, ook majors. We kozen voor het Lowlands-label, omdat we daar meer vrijheid hebben. En als je naar het buitenland wilt, is een klein label net zo goed als een major.” In 2003 baarde het duo opzien door onder de term Phonomatic twaalf nummers te voorzien van een cover -belangeloos gemaakt door bekende Belgische kunstenaars- en deze single-cd’s te verkopen in een sigarettenautomaat.

“We hebben ermee tal van musea aangedaan. Om een single te kopen, moesten mensen vijf euro in de automaat stoppen.”

En nu is er dus 45RPM. In België verscheen het album dit voorjaar, begin november kwam de plaat uit in Nederland en Zwitserland en momenteel wordt onderhandeld over deals in Frankrijk en Duitsland. Al met al treedt de groep steeds vaker op. Live klinkt A Brand volgens Dag Taeldeman stukken steviger dan op plaat. “Dat komt omdat we optreden met drie gitaristen.” Over de bandnaam zegt Dag nog graag dit: “Als je A Brand heet, kom je vlak na ABBA en vlak voor AC/DC in de platenbakken. Het is dus wel een goede naam.”

DOOR: JEROEN FIDDER

Feist

L

eslie Feist legde een lange weg af. Van Toronto naar Parijs om precies te zijn. In de lichtstad maakte ze het veelbesproken album Let It Die. Tien jaar terug begon Feist haar carrière in Canada met bands als Broken Social Scene en By Devine Right. Tegenwoordig opereert ze vanuit Europa, waar ze als soloartiest actief is. “Ik liet iets achter en ging naar iets anders op zoek” vertelt Feist tijdens haar bezoek aan Rotterdam, war ze één van de acts is op Bazar Curieux. “Laat ik even duidelijk zijn: het was geen vlucht.

Zie het meer als het zoeken naar nieuwe mogelijkheden.

De vrienden waar ik in Toronto mee werkte, hadden de oversteek al eerder gemaakt. Zoals mijn huisgenote Peaches en collegamuzikanten Mocky, Taylor Savvy en Gonzales. Mijn vrienden smeekten me: of ik alsjeblieft over wilde komen om samen op tour te gaan. We waren altijd al een hechte vriendenclub, dat lief en leed deelde en natuurlijk muziek. Een woongemeenschap, maar vooral een muzikale gemeenschap. Ik waagde de stap en de reis bracht me naar Rusland, Australie, Schotland en tenslotte Frankrijk waar ik nu woon en werk,”

mensen open voor ‘echte’ muziek. Voor muziek die je met je hart maakt en niet met je verstand.

Muziek die je meesleept en niet meer los laat.”

Zo’n plaat is ook Let It Die en die maakte Feist samen met collega/pianist Gonzales, met wie ze eerst een lange Europese tour deed. “De show heette Broken Social Scene en ik nam de vocalen voor mijn rekening. Het was zo inspirerend dat we samen aan een album begonnen. Eerst deden we wat covers, later eigen songs. Het doel was om de songs zo simpel mogelijk te houden. De stemkunst die ik daarbij gebruik is ‘jhai’. Dat is een woord dat Gonzales, Peaches en ik bedacht hebben omdat ons concept anders moeilijk in woorden te vatten is. Het gaat om een speciale manier van terughoudend zingen. Emoties worden ingehouden, je laat nooit helemaal los en laat de luisteraar het liedje in ‘kruipen’. Daarmee creëer je een extra dimensie.”

Feist wil zich niet vastpinnen op één stijl. Ook in haar samenwerkingen is ze divers. Ze werkte met Peaches en Gonzales, maar ook met het Noorse Kings Of Convenience op het album Riot On An Empty Street. “Ik houd van het verleggen van grenzen, altijd het beste uit jezelf halen.

Luisteraars hoeven dus geen Let It Die nummer twee van mij te verwachten. Op mijn volgende plaat ga ik weer een hele andere richting uit. Alleen zo kan muziek mij altijd blijven bekoren.”

En met werk bedoelt Feist natuurlijk muziek. In Parijs heeft ze haar stek gevonden, lijkt het. “Hier in Europa staan de

DOOR: ANNEKE RUYS FOTO: FREDERIQUE VEYSSET

Elefant

lend laagdrempelige, gitaarmuziek en we worden graag gehoord door zoveel mogelijk muziekliefhebbers. Natuurlijk snappen we dat er links zijn met een hoop bandjes die momenteel hip gevonden worden, maar we vinden het ook belangrijk dat we in januari in Amerika samen met Jimmy Eat World kunnen touren. Zij zijn ook een moeilijk te benoemen band en misschien kunnen we via die optredens alle twee onze fanschare uitbreiden.”

D

e ouders van Diego Garcia, de zanger van het New Yorkse Elefant, komen oorspronkelijk uit Argentinië. Hijzelf werd in Florida geboren en woont nu alweer geruime tijd in de stad die de afgelopen jaren het epicentrum van de rafelige, coole gitaarmuziek was. Gelukkig weten de songs van Elefant zich wel degelijk te onderscheiden van het legioen aan The-bandjes.

Waarschijnlijk komt dat vooral door Diego’s theatrale voordrachtswijze. Zijn stem mag dan bij tijd en wijlen net zo ingestudeerd vlak/nonchalant klinken als die van Julian Casablancas van The Strokes, toch is Garcia ook niet vies van wat Suede-pathetiek hier en daar. “Bands durven tegenwoordig te weinig een eigen gezicht te tonen” zegt Diego, die ik een dag na Elefant’s Nederlandse podiumdebuut met zijn kompanen spreek in een nabijgelegen café. “Ze vragen zich heel erg af of hun sound wel cool genoeg gevonden zal worden. Als een band zich daarmee bezig houdt weet je bij voorbaat al dat ze nooit echt interessant kunnen zijn.” Een opvallende uitspraak voor de zanger van een band die in haar bio zelf onder meer met New Order, The Smiths en Franz Ferdinand vergeleken wordt. Garcia is toch ook niet vies van een beetje een act opvoeren?

Hij heeft nu bijvoorbeeld, terwijl het toch echt eind november is, een grote zonnebril op en gisteren dachten we ook de nodige podiumposes te herkennen. “Hoe je over komt is ook belangrijk” geeft de zanger toe, “Maar het moet niet je leiddraad vormen. Je

moet iets niet achterwege laten omdat je denkt dat het sommige mensen kan irriteren. Het belangrijkste is dat er op het podium ook echt iets te zien is. Wij hebben een hekel aan identiteitsloze bandjes.”

“Daarom proberen we het benauwende ‘hipster-wereldje’ ook zo snel mogelijk achter ons te laten” voegt gitarist Mod daar aan toe.

“We zijn geen elitaire types. We maken toegankelijke, zelfs opval-

Love, één van de songs op het debuut van Elefant wordt voortgestuwd door een enorm repetitieve gitaarmelodie die, als je hem een keer hebt gehoord, de hele dag door je hoofd blijft spoken. Klopt het dat de band, ondanks dat haar sound vrij simplistisch is, toch met verschillende lagen werkt? Diego: “Doorgaans schrijf ik de basis van de songs, waarna ik de skeletvorm van zo’n nummer aan de andere bandleden voorleg. Die doen er dan hun ding mee, waarna we weer dingetjes gaan wegstrepen. Daardoor zitten er altijd meerdere ideeën in een nummer.

Het is de kunst dat je de liedjes kunt mee neuriën, dat je er op kunt dansen, maar dat de structuur van de liedjes ook op de lange duur blijft boeien waardoor het toch geen wegwerppop is.”

DOOR:ARNIOLD SCHEEPMAKER

5

we doen het weer...

The Arrow Rock 500, met de all-time rockfavourites gekozen door onze luisteraars. Vijf dagen muziek met eeuwigheidswaarde van The Legends, The Masters, The Gods...

Gepresenteerd door Kees Baars, Harry de Winter, Gerry Jungen, Willem van Kooten, etc...

THE ARROW ROCK 500 20 - 24 december

Bij ARROW geen keuze uit een vooraf opgestelde lijst, nee, bij ARROW bepaal jij de lijst. Doe mee en vul jouw persoonlijke 10 rockfavourites in op www.arrow.nl.

Onder de inzenders worden leuke prijzen verloot (w.o een

Gibson Les Paul gitaar en 5 reizen naar New York!).

FM OP DE KABEL

Kabel Amsterdam e.o. - 107.1 Mhz - Kabel Rotterdam e.o. - 104.1 Mhz Kabel Den Haag e.o. - 97.6 Mhz - Kabel Utrecht e.o. - 104.6 Mhz

+

bel voor jouw kabelfrequentie 0909 3000 675

middengolf AM 675

Ga naar www.arrow.nl en luister

vanaf 20 december, 08.00 uur

MM53-pagina09

28-11-2004

22:05

Pagina 7

boxset/dvd minded “With the lights out it’s less dangerous. Here we are now, entertain us.” Misschien wel de meest bekende passage uit de songs van Nirvana. Onnodig dus te zeggen dat de quote afkomstig is uit Smells Like Teen Spirit, de single die in 1991 zorgde voor een nieuwe point of no return in de muziekwereld. Eind november verscheen With The Lights Out, de lang verwachte boxset van het legendarische grungetrio uit Seattle met daarop achtenzestig nog niet eerder gehoorde opnames.

E

ind jaren ’90 ging het verhaal al de ronde dat bassist Chris Novoselic een boxset aan het samenstellen was met daarop een collectie nooit eerder uitgebrachte songs, demo’s en liveuitvoeringen van Nirvana. Deze had in 2001 het licht moeten zien, ter gelegenheid van het tienjarig jubileum van het album Nevermind.

Hoogoplopende ruzies over juridische kwesties met Kurt Cobain’s weduwe Courtney Love en de daaropvolgende rechtszaken, zorgden voor een uitstel van maar liefst drie jaar. Wel bracht Geffen in de tussentijd de verzamelaar Nirvana uit, met daarop een afgemixte versie van de demo You Know You’re Right uit ’94. Van dit nummer, dat wellicht op de opvolger van In Utero had moeten verschijnen, is op With The Lights Out een akoestische demoversie te horen. Muzikaal was Kurt Cobain in het jaar van zijn dood nog niet opgebrand, daar bood zijn nooit doorgronde karakter immers genoeg inspiratie voor; emotioneel was hij dat compleet, zo schreef hij in zijn inmiddels beruchte afscheidsbrief. Op 5 april 1994 schoot Cobain zichzelf door het hoofd in zijn huis in Seattle, maar triest genoeg werd zijn lichaam pas drie dagen later aangetroffen door een elektricien die een alarminstallatie kwam aanleggen. Was dit het onontkoombare einde van de talentvolle liedjesschrijver Cobain, die karakteristiek aan zijn eigen succes ten onder ging?

Dat het in de bovenkamer van Kurt Cobain niet altijd even snor zat, was geen publiek geheim. Na Cobains zelfmoord rees de vraag of niemand dit einde aan heeft kunnen zien komen. Wie de beelden op de vierde (dvd-)disc van With The Lights Out langs ziet trekken, kan niet anders concluderen dat het wel erg duidelijk was dat er bij de zanger onderhuids iets goed mis zat. De door Robert Novoselic gefilmde repetitie in huize Novoselic uit 1988 (een jaar voor de release van het debuutalbum Bleach) toont een Kurt Cobain die de alle negen nummers met zijn gezicht tegen de muur staat te zingen.

Toch heerste het idee dat zulke neigingen een beetje bij de grungewereld hoorden. Pearl Jam’s Eddie Vedder kon tijdens concerten immers ook de vreemdste toeren uithalen, terwijl hij anno 2004 nog vrolijk rondwandelt. Cobain’s acties gingen daarentegen altijd net de arty factor voorbij en kenmerkten zich door een akelig soort zelfdestructie. Of is dat de gekleurde bril waarmee de kijker de bijzondere beelden van deze dvd nu langs ziet komen? De manier waarop Robert Novoselic de repetitie heeft gefilmd is ronduit huis-tuin-enkeuken, maar het is net dit persoonlijke element dat de beelden zo onschuldig echt maken. Los van dit feit toont het ook een rockgroep

Nirvana

Op deze manier valt veel op te maken uit het materiaal dat op With The Lights Out terug te vinden is. Naast dit voer voor amateurpsychologen, vormt de box muzikaal de haast ontbrekende schakel tussen het albumwerk en de Nirvana uit de tochtige oefenruimten plus het schuchtere demomateriaal dat tussen neus en lippen door aan de cassetterecorder is toevertrouwd. Het toont Nirvana in één van haar weinig geziene standjes en geeft een nog niet eerder vertoonde blik op haar oeuvre en het tot stand komen ervan. Vooral Led Zeppelin lijkt daar in de eerste jaren een belangrijke rol in te spelen, van de cover Heartbreaker tijdens het eerste Nirvana-concert ooit, tot Immigrant Song uit de gefilmde repetitie uit 1987.

Ook het begeleidende boekwerk met persoonlijke bandnotities en quotes tot een persoonlijk verhaal van Sonic Youth’s Thurston Moore, doen meer inzicht geven in de opkomst van de band. Over de ondergang en de aanloop daartoe wordt in de box weinig aandacht besteed. Is dat belangrijk? Eigenlijk niet. “Nevermind...”, zou het lijdend voorwerp waarschijnlijk zelf gezegd hebben.

DOOR: RUBEN EG

onmisbaar

with the lights out

Wie Live Aid van Bob Geldof en Midge Ure op 13 juli 1985 actief meemaakte, wist direct dat het liefdadigheidsconcert vele jaren na dato nog in de herinnering zou voortleven. Nooit eerder had een dergelijk concert op zo’n grote schaal plaatsgevonden en nog nooit eerder zaten zo veel muziekliefhebbers (anderhalf miljard) tegelijkertijd aan de buis en aan de radio gekluisterd. Voor één dag stond de wereld stil bij het leed in Afrika. Negentien jaar later is het evenement op dvd verschenen.

W

at Live Aid zo bijzonder maakte, was niet alleen toe te schrijven aan de indrukwekkende line-up. Natuurlijk is bekend dat U2 door haar optreden op Live Aid een wereldgroep werd, dat Queen er haar beste optreden ooit gaf, dat Brian Wilson opeens opdook bij The Beach Boys en dat Robert Plant, Jimmy Page en John Paul Jones Led Zeppelin voor even deden herleven. Ook was Live Aid een nog niet eerder vertoond staaltje van techniek door het schakelen van satellietbeelden tussen Wembley Stadium in Londen, JFK Stadium in Philadelphia, North Sea Jazz in Den Haag en beelden uit Australië, Japan, Oostenrijk, Joegoslavië, Duitsland tot zelfs de Space Shuttle. Ook was het concert een opmerkelijke clash tussen verschillende muziekculturen; populaire eightiesacts als Duran Duran, Bryan Adams, Madonna, Kenny Loggins, Hall & Oates, INXS, Simple Minds en Ultravox, stonden zij aan zij met sixtiesgroepen (Crosby, Stills & Nash, The Beach Boys), seventiesiconen (Bob Dylan, Joan Baez, The Who, Eric Clapton, Queen, Led Zeppelin. David Bowie ), blues en soul (B.B. King, The Four Tops), metal en glamrock (Black Sabbath, Judas Priest) en zelfs hiphop (Run DMC). Hoewel het samenstellen van de dvd niet zou moeilijk zou lijken, was dit nog een hele opgave doordat niemand het concert vanwege rechtenkwesties officieel had geregistreerd.

Doordat de BBC het concert in Wembley toch had opgenomen en MTV Amerika in de archieflade een tape met enkele optredens uit JFK Stadium had liggen, kon er alsnog een behoorlijke document van Live Aid gemaakt worden. Toch zijn optredens van onder meer Led Zeppelin, The Hooters, The Four Tops, Wham en The Power Station simpelweg verloren gegaan.

die drie jaar later dé band van het moment zou zijn. De muziek is inktzwart, log, heavy, vol van frustratie, maar ergens ook bijzonder dansbaar en aanstekelijk. Eén van de vrienden die in de slaapkamer rondhangt begint tijdens Mr. Moustache dan ook een tribal-achtig dansje op te voeren. De, toch vooral amateurbeelden die de dvd van With The Lights Out sieren, laten Nirvana vooral als undergroundband zien in de kleinere zalen. Wellicht dat de band het eigenlijk wel zo had willen houden, terwijl de weg richting de grote sportzalen eigenlijk niet te stoppen was. Een wereld waar zielen als die van Kurt Cobain liever niet in ronddwalen.

Bob Geldof, twintig jaar terug zei je dat er geen commerciële registratie van Live Aid zou verschijnen. Wat heeft je doen besluiten dit nu toch wel te doen?

Geldof: “Indertijd deed ik de optredende artiesten de belofte dat het concert niet zou worden vastgelegd zodat we de rechtenkwesties met platenlabels en dergelijke konden vermijden. George Harrison had me vooraf gezegd om ‘uit de buurt van advocaten te blijven’, want dat had hem bij zijn Concert For Bangladesh in ’71 voor nogal wat kopzorgen gezorgd. De afgelopen tijd viel ons echter op dat er pirate versies van het concert op E-bay verhandeld werden. Dat maakte me razend. Het enige dat de armste mensen ter wereld bezitten is Live Aid en Band Aid, dat het Trust Fonds voor hen beheert. Het klinkt Saint Bob-achtig, maar als je een illegale versie van Live Aid koopt of verkoopt steel je letterlijk eten uit de mond van de mensen die écht honger hebben.

Naast juridische acties was het uitbrengen van een officiële dvd met toestemming van de artiesten de beste optie om deze sick fucks tegen te gaan. Daarbij moet de dvd ook het startsein vormen voor een nieuwe generatie om Live Aid en Band Aid voort te zetten.”

Er is nu een Band Aid 2. Heb je ook gedacht aan een tweede Live Aid? Geldof: “Ik weet niet of het zin heeft om een tweede Live Aid te organiseren. Wij spraken in 1985 direct tegen de wereld, wat toen nog nooit gedaan

was. Nu heb je verslaggevers op CNN en BBC World die via videophone live verslag doen vanuit de meest afgelegen plekken ter wereld. Feit is dat de romantiek nu grotendeels weg is. Mijn kinderen kunnen kiezen uit zes muziekkanalen die vierentwintig uur per dag uitzenden.

Je hebt veel zomerfestivals in Europa en Amerika die dagenlang doorgaan.

Wat zou er nu uniek en anders zijn aan Live Aid? Zou het dezelfde impact hebben?

Waarschijnlijk niet. Het zou zonde van de moeite zijn.

Midge, wat is je slechtste en beste herinnering aan de dag?

Midge Ure: “Ik heb verschillende herinneringen aan die dag. Wat me goed voor de geest staat was dat Bob rondliep als kip zonder kop. Ondanks dat het concert goed op gang

Bleach (Sub Pop, 1989) Nevermind (Geffen, 1991) In Utero (Geffen, 1993)

boxset: With The Lights Out uitschieter: Breed (Disc 2)

was en je langzaam het idee kreeg dat het grootste concert ooit gaande was, kwam het geld maar niet binnen. Mensen leken met veel plezier thuis naar het concert te kijken, maar de creditcard niet te trekken. Bob begon steeds meer rond te lopen met een ‘give us your fucking money’-gezicht. Een andere herinnering die me weer bijkwam toen we de dvd aan het monteren waren, was dat we echt het allerbeste hadden staan wat er maar mogelijk was. Op gegeven moment zei een technici tegen me dat ze de verbinding met de shuttle verloren hadden.

‘Welke shuttle?’ vroeg ik. Ik dacht aan de shuttle tussen het podium en het backstage gedeelte, maar hij bedoelde de Space Shuttle. Eén van de astronauten zou de volgende band gaan aankondigen. ‘Shit’ dacht ik toen, ‘It doesn’t get any bigger than this.’”

Vrezen jullie niet dat de dvd alleen mensen bereikt die zich het evenement kunnen herinneren?

Geldof: “Nee, de dvd moet rockfans van alle leeftijden aanspreken. Als je van The Darkness, Robbie Williams of Dido houdt, dan houd je ook van muziek van Live Aid. Het gaat om de muziek en die was ongelooflijk. Er gebeurde die dag iets. Zo konden Roger Taylor en Brian May onlangs niet naar de opnames kijken. Roger was in tranen want Queen heeft nooit zo’n geweldig optreden gegeven als die dag. Freddie (Mercury, red.) had besloten dat hij deze dag de wereld zou regeren en dat deed hij. Je moet de dvd niet alleen kopen om je sociale geweten te sussen, maar vooral omdat het een deel van de culturele historie is. Live Aid is een merkpunt in de geschiedenis. Net als Woodstock en Montreux dat ook zijn.”

DOOR: RUBEN EG

[ met dank aan Warner Music voor het gebruik van de Live Aid Press Conference ]

7

MM 53 dokument

29-11-2004

15:58

Pagina 8

MM53-pagina09

28-11-2004

22:01

Pagina 9

pop/rock Kasabian is de naam van de nieuwe popsensatie uit de UK. Geen goede stempel om opgedrukt te krijgen, zo leert de geschiedenis. Wat snel komt, is zeker de laatste tijd evenzo snel weer verdwenen. Toch draagt Kasabian de lichte symptomen van een mogelijk blijvertje. Allereerst vanwege het onlangs verschenen debuutalbum, maar niet in de laatste plaats vanwege de overweldigende liveshow van de band.

D

at laatste liet Kasabian eind oktober in Nederland zien, toen het in het holst van de nacht een show opvoerde in de Amsterdamse Paradiso. MUSIC/MOVIE minded ontmoet eerder die middag in de catacomben van de popzaal Kasabian’s Segio Pizzorno. De drieëntwintigjarige Pizzorno laat zich muzikaal als de spil van de band omschrijven. Hij schrijft immers alle songs en teksten van Kasabian en is als gitarist bijzonder, maar toch ook weer niet al te prominent aanwezig in de liveshow van de groep. Ergens doet zijn verschijning aan Noel Gallagher van Oasis denken. Tel daar de Bobby Gillespie-achtige blikvanger Tom Meighan bij op, en je komt tot de conclusie dat Kasabian

innerlijk en uiterlijk genoeg in huis heeft om in ieder geval een paar jaar

Kasabian vindt haar oorsprong in een buitenwijk van het Engelse stadje Leicester. De vier kids uit de buurt gaan naar dezelfde middelbare school in de buurt en komen daar al snel tot de ontdekking geen negen-tot-vijf-baan te ambiëren. Na als tieners lang op drum ‘n’ bass gestuiterd te hebben, vormt rock & roll de nieuwe uitvlucht voor het stel.

Pizzorno: “Onze filosofie was dat je goede tunes moet hebben om als band te slagen. Als je liedjes maakt die gewoon goed zijn, dan komt de rest vanzelf wel. Nou, dat bleek. Na een paar jaar stonden we al bij RCA onder contract.” Door de liefde voor dancemuziek laat de muziek van Kasabian zich niet kenmerken als standaard Britpop. Om de muziek van Kasabian te vergelijken met de Manchesterscene van de beginjaren ’90 is een snel voor de hand liggende keuze, maar wie met iets meer interesse naar Kasabian luistert moet constateren dat de band daar toch niet echt lazy genoeg voor is. “Thank you very much” verzucht Pizzorno.

“Overal waar we komen krijgen we The Stone Roses en The Happy Mondays naar ons hoofd geslingerd. Ik snap dat niet helemaal; dat we een beat in onze bassline hebben wil toch niet meteen zeggen dat we op The Stone Roses lijken?

Daarbij maken we boven alles popsongs van drie tot vier minuten. Ik zou meer denken aan The Rolling Stones. The Stones maakten popmuziek waar je goed op kon dansen.

Britpop is geweldig, maar niet dansbaar. Veel Britpopbands maken goede muziek en liedjes, maar zijn nogal saai omdat de groove ontbreekt. Wij houden van het maken van liedjes, maar we willen er wel een beat in hebben om down op te gaan.”

Kasabian mee verder te kunnen. Daarna moet maar blijken of dit genoeg is om lang op de woeste Britse popgolven rond te blijven dobberen. Bands als The Music, The Cooper Temple Clause en Electric Music Aka -om er maar een paar te noemen- werden net als Kasabian door grote platenlabels binnengehaald, om na een beloftevol debuutalbum kopje of bijna kopje onder te gaan. Al deze feiten hoef je Pizzorno niet te vertellen. Hij zegt de slangenkuil te kennen en er zelfs bewust ingesprongen te zijn. “Toen een dj uit Londen onze muziek twee jaar terug oppikte en alles met de band opeens heel snel ging, hebben we met volle overtuiging voor een deal bij een groot platenlabel gekozen. Het maakt mij niet uit wie er voor onze opnames betaalt, maar om die opnames dan uit te laten brengen door een indielabel dat wordt gerunt door een cokejunkie die niet weet wat ‘ie aan het doen is, zie ik niet echt zitten. Als het label maar zorgt dat het album overal te krijgen is, dan zorgen wij zelf wel voor de rest.”

Kasabian trok zich voor het maken van haar debuutalbum terug in een schuur in Rutland, een klein plaatsje buiten Leicester. Pizzorno: “Onze songs ontstaan op een akoestische gitaar of op de piano. We zijn daar in de studio enorm mee gaan experimenteren en hebben het album uiteindelijk als een soort hiphopalbum in elkaar gezet. We wilden alles eerst live inspelen, maar na afloop bleken we alles te hebben geloopt of gesampled. Alles is knip- en plakwerk. We hebben nog aardig wat werk gehad om alle songs weer net zo goed live te kunnen opvoeren. Eerst probeerden we live met loops en samplers te werken, maar dat ging voor geen meter. En dus doen we het nu gewoon live, met alleen de strijkers op tape. Op dit moment hebben we er dit jaar honderdvijftig optredens opzitten en vind ik dat de songs live nu nog beter klinken dan op het album. De songs zijn live harder en komen echt tot leven. Het is grootser dan op het album.”

DOOR: RUBEN EG

geest ver wanten Primal Scream - XTRMNTR Oasis - (What’s The Story) Morning Glory?

Neu! - Neu! 75

album: Kasabian uitschieter: Reason Is Treason

Eind mei zag Addiction, het debuutalbum van de Nederlandse rockband Tacker het levenslicht. De band rond de tot dan toe vooral van het witte doek bekende Eric Corton kende na de albumrelease door een rustige zomer een vrij langzame start, maar hoopt in het nieuwe jaar aan deze relatieve rust een einde te maken.

Tacker

al een vrij lage stem; voor het halen van hoge tonen moet ik juist moeite doen. Als ik componeer kies ik dan ook meestal voor de makkelijke weg, en doe dat dus in het middenregister.”

H

oewel je Tacker tekort zou doen door het als een eenmansproject te omschrijven, is de groep toch voor een groot gedeelte het geestenkindje van frontman Eric Corton. Bij Corton stond lange tijd een acteercarrière voorop, maar na verloop van tijd begon zijn tweede keus langzaam te kriebelen om uiteindelijk toch de overhand te krijgen. “Als je een acteercarrière aan het opzetten bent dan is het onmogelijk er een bandje naast te hebben. Het leven is zo onregelmatig dat het niet te combineren is met repeteren en optreden”, zo verklaart hij. Corton belandde na de Toneelschool in Maastricht te hebben doorlopen in het theater, eerst bij een jeugdtheater en later bij de Toneelschuur in Haarlem. Daarnaast was hij in enkele speelfilms te zien (De Tussentijd, Boven De Bergen) en dook hij op in de TV-serie Twintig Plus die te zien was op Veronica. “En verder had ik overal en nergens wat gastrolletjes” voegt Corton er aan toe. “Wel was ik altijd met muziek bezig. In mijn homestudio schreef ik veel voor de producties waar ik in speelde. Daarnaast schreef ik veel voor mezelf, maar die songs gingen allemaal een grote schoenendoos in. Inmiddels heb ik een aardige schoendoos staan waar ik nog regelmatig ideeën uithaal.”

Na een jaar of vier met een rockabillyband gespeeld te hebben, begon bij Corton het idee te leven dat hij graag een eigen band wilde om in de muziek verder te gaan. Corton: “De rockabillyband deed ik met heel veel plezier en het inspireerde me enorm om met mijn eigen songs actief aan de slag te gaan. In mijn studio begon ik in mijn eentje aan nieuwe songs te werken, waaruit na enige tijd een demo met zestien songs voortkwam. Die demo gaf ik her en der weg om te horen wat men er van dacht. Zo gaf ik onder andere een

exemplaar aan Andre (Kemp, red.), die toevallig op hetzelfde moment bezig was een band samen te stellen. Andre zou net gaan drummen in een trio met gitarist Roland Dirkse en bassist Peter Kennedy. Met mij erbij werd deze band Tacker.” De band begon in januari 2004 met de eerste repetities van de songs die Corton op zijn demo had gezet. Corton: “Bijna het hele album bestaat uit nummers van die demo. Toch zijn ze compleet veranderd. Eigenlijk klinken de nummers nu zoals ik ze in essentie bedoeld had. Ik stopte erg veel bruggetjes en andere dingetjes in mijn uitvoeringen. Als band hebben we vreselijk veel gestript, waardoor de essentie erg duidelijk naar voren

is gekomen. Daarom is Addiction ook zo’n strakke plaat geworden; de aanpak is erg direct.” Wat vooral opvalt is de Amerikaanse rocksound die Tacker hanteert, zonder dat de band in de valkuil van gladde radiorock trapt. “Persoonlijk heb ik weinig met Britpop, maar des te meer met Amerikaanse rockgroepen. Dat gruizige, niet-keurige element. Bands als Soundgarden en Thin Lizzy symboliseren voor mij waar het in rock & roll over gaat. Hoewel Thin Lizzy natuurlijk weer geen Amerikaanse groep is.” Ook bezit Corton een typisch laag grungezanggeluid. Moet hij daar moeite voor doen of is dat puur natuur? “Die is geheel natuurlijk” zweert Corton. “Ik heb sowieso

In tijden dat het in de muziekindustrie niet bijzonder goed gaat en er in Nederland door de overheid zelfs flink gekort wordt op cultuur en dus ook popmuziek, zijn er dit jaar toch aardig wat interessante bandjes naar boven komen drijven. Zouden de eigen bands door een dalend budget met een meer kritische blik naar de eigen verrichtingen zijn gaan kijken? Of zouden ze door een grotere werklust juist weer interessant zijn geworden voor platenlabels? Corton zou het niet durven zeggen. “Dit album is met een budget gemaakt waar je tien jaar geleden van zou denken dat het onmogelijk is. Maar de grote zakken geld staan nu eenmaal niet meer klaar, ook niet voor bands als Kane.

Die moeten zelf ook veel in hun eigen muziek investeren. Maar veel mensen geloven in dit project. En omdat je iedereen die aan het album heeft meegewerkt niet wilt teleurstellen moet je er als band honderd procent voor gaan. Als het album er eenmaal is, dan heb je iets om op tournee mee te gaan. Zelfs in het buitenland. Als daar geen distributeur is, dan neem ik die cd’s zelf wel in de achterbak van de auto mee. De beste manier om je muziek aan de man te brengen is eerst goed spelen en je plaatjes dan na afloop zelf te verkopen.

Als je daar niet aan wilt omdat je vindt dat dat een taak voor je platenlabel is, dan ben je volgens mij op een rare manier met je muziek bezig.”

DOOR: RUBEN EG

geest ver wanten Queens Of The Stone Age - QOTSA Claw Boys Claw - Sugar Temple Of The Dog - Temple Of The Dog

album: Addiction uitschieter: Parallel Universe 9

MM 53 dokument

28-11-2004

21:43

Pagina 10

pop Het is moeilijk om te ontkennen dat de stem van Madeleine Peyroux griezelig veel lijkt op die van Billie Holiday. Het is dezelfde diepe klank, dezelfde lome manier van zingen. Zes jaar na het de hemel ingeprezen album Dreamland is de zangeres nu eindelijk terug met een opvolger: Careless Love.

Vanuit Parijs vertrok het gezelschap in 1991 naar New York. Ze speelden er op straat, maar later ook in clubs en bars. Zoveel geld als ze in Europa verdienden zat er niet in. “Er is in New York zo verschrikkelijk veel concurrentie. Daarom zijn de prijzen laag. Het is zoiets van ‘take it or leave it’ als je vijftig dollar aangeboden krijgt.” Ze mocht er dan geen vet geld verdienen, Madeleine werd in één van de clubs wel gespot door een talentscout van Atlantic Records. “Hij was erg onder de indruk van mijn stem en bood me een contract aan. Ik heb daar lang over na moeten denken. Wilde ik het vrije leventje als onbekende muzikant opgeven voor een echte carrière? Uiteindelijk zei ik dat ik het wel wilde proberen.” Het was inmiddels 1995 en een jaar later zag het debuut Dreamland het levenslicht. De vergelijkingen met Billie Holiday waren toen niet van de lucht. Iedereen wilde weten waar Peyroux’s fascinatie voor de zangeres vandaan kwam. “Na lang zeuren moest ik het maar vertellen. In Parijs zat ik midden tussen muzikanten met een fascinatie voor de jaren ’30, ’40 en ’50. Het enthousiasme sloeg ook op mij over. Ik wilde wel leren om de liedjes uit mijn hoofd te leren die Billie Holiday op mijn leeftijd zong. De muziek benevelde en greep me. Het was een uitdaging om er net zoveel gevoel in te brengen.”

M

adeleine Peyroux heeft een fascinatie voor de jaren ’50. Dat zie je aan haar kleding, maar merk je vooral aan haar muziek. Als je naar haar luistert voel je de rokerige jazzbars, het schaarse licht en de intieme sfeer. Het is nostalgie wat de klok slaat, nostalgie naar een tijd die Peyroux (1973) zelf niet heeft meegemaakt. “Het komt voort uit een groot respect voor Billie Holiday” legt ze uit. “Ze is de beste zangeres die de jazz ooit gekend heeft.” Peyroux werd geboren in Athens (Georgia) en groeide op in Californië, Brooklyn en Parijs. Na de scheiding van haar vader, verhuisde Madeleine met haar moeder naar Parijs. Als voormalig lerares Frans had ma Peyroux een baan gekregen bij een internationale bank. “Ik kon eerst moeilijk aarden in Parijs. voelde me eerst niet thuis in Parijs. Altijd voelde ik me een American in Paris. Toen ik parttime naar school ging vulde de rest van de tijd met musiceren op straat. Eerst mocht ik met de hoed rondgaan voor een aantal bevriende muzikanten.” Toen ze erachter kwamen dat de geldophaler ook kon zingen, zagen de muzikanten van The Lost Wandering Blues & Jazz Band wel brood in Madeleine. Het was het begin van een carrière en Madeleine tourde drie jaar met de band door Europa. Ze zong en speelde op een bas, gemakt van een wastobbe. “Het was bijna niet te geloven, maar we hadden veel succes.

We speelde jaren ’30-liedjes van Fats Waller, Bessie Smith en Billie Holiday. En we verdienden er nog veel geld mee ook!”

Eén ding wil Madeleine Peyroux duidelijk maken: ze imiteert niet. En dat wil ze met haar nieuwe plaat Careless Love nog eens extra duidelijk maken: “Ik heb qua stem misschien verwantschap met Billie Holiday, maar het is vooral Madeleine Peyroux die aan het werk is. Ik wil graag oude tijden doen herleven met mijn stem, maar het repertoire is van alles wat: Bob Dylan, Leonard Cohen, Gene Austin. Er zit vooral veel romantiek in de songs.” Opvallend is dat er maar liefst acht jaar tussen Peyroux’s debuut en de opvolger Careless Love zit. “Na het succes van Dreamland raakte mijn leven in een stroomversnelling. Ik was tweeëntwintig en opeens een ster, zonder dat ik daarop voorbereid was. En er was nog een andere reden: ik raakte mijn stem kwijt. Ik werd hees door de stress. De druk om een tweede plaat te maken was te groot. Toen deed ik een bewuste stap terug.” Madeleine Peyroux is inmiddels dertig en klaar voor een comeback. “Ik ben blij dat ik er nog steeds ben en dat mensen datgene wat ik doe serieus nemen. Maar bovenal ben ik verschrikkelijk benieuwd hoe mijn plaat ontvangen wordt. Ik kan één ding zeggen: wat we met de muzikanten op de plaat volmaakt hebben voelt goed. Ik hoop dat we bij veel mensen een snaar raken.”

DOOR: ANNEKE RUYS

geest ver wanten

Madeleine Peyroux

Norah Jones - Come Away With Me Jamie Cullum - Twentysomething Billie Holiday - All Or Nothing At All

album: Careless Love uitschieter: Don’t Wait Too Long

ROMANCES

BERTUS PRESENTS

KAADA/PATTON WWW.BERTUS.COM

PRESENT

TIMBALAND & MAGOO

TIMBALAND & MAGOO; een onverslaanbaar team, bekend van hun dansbare stuiterbeats. Zij bezorgden o.a. GINUWINE, MISSY ELLIOTT, JAY-Z, BUBBA SPARXXX, WYCLEF JEAN en AALIYAH hun grootste hits, waarvan er hier een aantal in de remix en wel verzameld zijn. Als bonus is een DVD bijgevoegd met negen clips. Step to the beat!

SIMPCD 001

SINGS

IPC 58

CHRISTMAS

CHRIS ISAAK

EVA CASSIDY

G8 10083

Na haar dood kreeg de Amerikaanse zangeres/ gitariste EVA CASSIDY de verdiende erkenning met miljoenenverkoop als gevolg. Voor het eerst verschijnt nu dit optreden uit 1996 op deze sobere DVD. Klassieker na klassieker krijgt de kippenvel opwekkende EVA CASSIDY-treatment. Het zijn helaas de enige live-beelden van de vrouw, die moeiteloos elk genre aan kon.

Als een lucifer en een sigaret ontsteken de Noorse retro-futurist JOHN ERIK KAADA en MIKE PATTON (FAITH NO MORE, FANTÔMAS) elkaar in koortsachtige Neo-Romantische composities. GUSTAV MAHLER, JOHN CAGE, Fifties sci-fi effecten; de zwaartekracht staat buitenspel terwijl de twee heren de Adams Family Mansion op stelten zetten.

Voor al Uw recente nachtmerries.

48899-2

Wie wil er niet Kerst vieren met CHRIS ISAAK? Naast vijf nieuwe holiday songs, domineert hij elf Kerst-standards met zijn ROY ORBISON-‘CROON’.

Easy going en met hoorbaar plezier, speelt Chris met zijn vaste band het engelenhaar aan de boom. Dus weg met dat surfboard, doe de openhaard aan en geniet van één van de weinige Kerstalbums dat werkelijk cool is.

LET THERE BE ROCKGRASS UNREAL ESTATE

ENTOMBED

TRECD 015

De Godfathers van de Death’n’Roll ENTOMBED werden tot hun eigen ongeloof uitgenodigd een serie concerten te geven mét het Royal Swedish Ballet ín het Royal Opera House van Stockholm. Deze digipack bevat de opnames en veel foto’s, die de aparte sfeer weergeven van een unieke show. ENTOMBED heeft live nog nooit zo goed geklonken en de band is terecht meer dan trots!

HAYSEED DIXIE

COOKCD 314

Rechtstreeks uit de klei getrokken, brengen de inteelt-rednecks van HAYSEED DIXIE hun Bluegrass-gone-wrong. De Heer riep hen toe; “Let There Be Rockgrass!” en zijn wil geschiedde met twaalf interpretaties van Rock klassiekers van o.a. AC/DC, MOTORHEAD, KISS en QUEEN. Met banjo-gedreven vaart en ‘high-lonesome’ hillbilly harmonieën, is dit het ideale relmiddel voor elke hootenanny!

Binnenkort op tour!

MM 53 dokument

28-11-2004

21:44

Pagina 11

pop/rock Doorgaans zingen ‘Las Vegas crooners' over onbereikbare liefdes, niet over Xanax en Starbucks. Adam Green, voorheen bekend van het lo-fi duo The Moldy Peaches, is echter de uitzondering op die regel. Hij filosofeert op droogkomische wijze over een arsenaal van opvallend makkelijk mee neuriebare liedjes.

Adam Green

B

est een interessante stelling natuurlijk. Waar The Black Keys uit het land van de blues het heel minimalistisch met slechts gitaar en drums doet, daar pakt de 2220’s uit het land van de popmuziek het door de inbreng van toetsen (piano en hammond) muzikaal breder aan. Toch is het ruwe bluesgeluid er bij de 22-20’s niet bepaald minder om, en -zo bleek op London Calling- is de band live nog bluesier dan op haar onlangs verschenen titelloze debuutalbum. Aan de juiste Amerikaanse bluesen rhythm & bluesinvloeden ontbreekt het bij de 22-20’s dan ook niet. Toch passeren in een gesprek met de band niet alleen namen als Buddy Guy de revue; als youngsters in de muziekwereld zeggen de 22-20’s ook erg geïnspireerd te zijn door bands als The White Stripes. Maar na een beetje doorvragen blijken de allergrootste invloeden van de heren uiteindelijk toch uit het thuisland te komen, namelijk Led Zeppelin, T-Rex en The Rolling Stones. Zanger en gitarist Martin Trimble noemt met name het album Exile On Main St. als hét grote voorbeeld voor de 22-20’s: “Die sound wilden we op ons debuutalbum erg graag terughoren”, zo mompelt hij. We hebben lang gezocht naar iemand die de songs kon mixen zoals we wilden. De eerste mix was nogal vlak en had niet de sound die we zochten. Op een gegeven moment had Rich Costey Such A Fool gemixed en die sound stond ons wel aan. We hebben hem toen direct gevraagd of hij het hele album wilde doen.”

O

p het nieuwe album Gemstones flikt ‘ie het weer. Bij eerste beluistering lijkt de sfeer van de vijftien songs in dertig minuten wel erg ongedwongen, maar juist door deze laagdrempeligheid keer je keer op keer terug naar het album. De titels zijn wederom hilarisch (Crackhouse Blues, Choke On A Cock), de sfeer ‘Beckiaans’ en je kunt nooit helemaal doorgronden hoe serieus Green precies is aangaande zijn muziek en teksten. Net zoals humor en schoonheid ook opvallend dicht bij elkaar liggen tijdens zijn liveperformances.

Adam laat na dubieuze oneliners pijnlijke stiltes vallen, waarbij het aanwezige publiek nerveus giechelt, om vervolgens iets hartverscheurends moois en eerlijks te zingen. “Dat doe ik bewust” vertelt Green. “Juist door iets absurds te zeggen krijg je direct de volledige aandacht van je luisteraars. Zeg je daarna iets heel breekbaars dan begrijpt iedereen hoe mooi zo’n gedachte eigenlijk is, terwijl de constatering normaal gesproken waarschijnlijk gewoon over het hoofd zou worden gezien.”

Wat dat betreft is timing alles. Als een jongleur plaatst Adam de luisteraar continu op het verkeerde been. Deed hij dat op zijn solodebuut en tweede album Friends Of Mine vooral tekstueel, op het derde album Gemstones (dat overigens pas eind januari verkrijgbaar is) bevatten songs als Down On The Street en Over The Sunrise ook de nodige muzikale ritmewisselingen binnen hun korte levensduur.

Waarom binnen een song van twee minuten ook nog drie verschillende sferen proberen te proppen? “Om...dezelfde redenen...waarom ik met tekstflarden speel” zegt de zanger, die vaak hakkelend praat, alsof hij zijn woorden zorgvuldig overdenkt voordat hij ze uitspreekt.” Door mijn ongedwongen benadering zou een collectie liedjes anders wat eenvormig kunnen worden. Door het tempo soms op te voeren of iets onverwachts te doen, houd ik de aandacht van de luisteraar vast. “Ik denk dat ik mijn publiek écht wil entertainen, maar dan wel met iets niet voor de hand liggends” verwoordt Adam het alsof hij het zich opeens beseft. Vanuit dat perspectief bekeken zou je kunnen zeggen dat Adam zich dus precies tussen het lo-fi/anti-folkgenre (waaruit hij oorspronkelijk afkomstig is) en een meer showmanachtige muziekbenadering in bevindt. Maar was entertainment voor veel undergroundliefhebbers niet een vies woord?

“Zeker”, geeft Adam toe. “Maar ik heb dat nooit zo begrepen. Zelfs toen ik samen met Kimya (Dawson, red.) als The

De 22-20’s was één van de namen die bleef hangen naar aanleiding van het in november gehouden London Calling Festival.

Hoewel de poppy bluesrock van het jonge viertal nou niet wat je noemt het nieuwste van het nieuwste is, stond het desondanks toch als een huis. Zou de 22-20’s de Britse tegenhanger van de Amerikaanse rammelbluesband The Black Keys zijn?

Moldy Peaches liedjes schreef, zochten we al naar een lichtzinnige toon. Ik wil geen hoogdravende dingen zeggen, maar momenten in mijn leven verwoorden hoe ik ze zie.

Vroeger, toen ik pas zestien was en een jeugdvriendinnetje van me overleed, werd ik heel onzeker en dacht ik dat ik Kimya altijd nodig had om een idee tot afronding te brengen, maar in de afgelopen jaren heb ik ook geleerd om op mezelf te staan. Op mijn debuut moest ik nog echt zoeken naar mijn eigen stem, maar met zowel Friends Of Mine als Gemstones, die beide binnen een korter tijdsbestek geschreven werden, ben ik zelf erg tevreden. (denkt na) Iets is goed voor mij als ik me niet schaam als ik het op het podium moet zingen...als het klinkt als spreektaal zonder al te veel opsmuk.”

22-20’s

Toch lijkt Adam ook meer dan eens op zoek te gaan naar bijna absurdistische, Kamagurka-achtige beelden. Maar als je praat met de zanger realiseer je je al snel dat hij een erg intuïtieve persoon is, voor wie vreemd gedachtegoed heel normaal en alledaags is. Zo vertelt hij me over een droom die hij had waarin Frank Sinatra hem adviseerde geen tatoeages te nemen. “En als Frank het me adviseert, moet ik die raad wel opvolgen, wat dat betreft ben ik erg bijgelovig” zegt hij doodserieus. Een kleine, willekeurige anekdote, maar het had zomaar de tekst van een Adam Green-song kunnen worden. Net zoals hij op zijn vorige album over Jessica Simpson zong, zijn ook nu twee songs weer vernoemd naar een meisje; Carolina en Emily. Zijn dat dit keer bedachte personages? “Oh nee, Emily bestaat wel degelijk” verzekert Adam. “Ze woonde bij me in de buurt toen ik als kind in Connecticut opgroeide. Mijn ouders, die in die tijd veel ruzie maakten, besloten op een gegeven moment om te verhuizen, waarna ik haar jaren niet meer heb gezien. Tot ik haar twee jaar geleden opeens tegen het lijf liep in New York. (kijkt bedachtzaam) Inmiddels weet ze ook dat ik een liedje over haar heb geschreven. In dat nummer leg ik uit dat veel ‘zogenaamd belangrijke dingen’ in dit leven me niet zo interesseren, terwijl iets simpels en ogenschijnlijk triviaals als dansen met Emily voor mij altijd geweldig zal zijn.”

Hoewel de 22-20’s niet direct ongeïnteresseerd overkomen, is een interview met de band een oppervlakkige gebeurtenis. Vooral doordat de heren het oplepelen van mogelijke clichéverhalen over bluesrock pogen te vermijden en daarbij nog eens bijzonder zachtjes en binnensmonds mompelen. Van de antwoorden op vragen zijn aldus slechts vlagen verstaanbaar en door de cassetterecorder van de verslaggever van dienst nauwelijks te registreren. Een groot contrast met het dampende optreden die de band een paar uur later opvoert. Spreken doet de groep kennelijk liever op het podium. De nog prille twintigers richtten de 22-20’s een kleine drie jaar terug op, en wisten in de loop der tijd een behoorlijke livereputatie op te bouwen. Als trio trok de groep als tieners al niet alleen het eigen land door, maar ondernam het ook korte tournees langs bluesfestivals in Duitsland, Nederland en België. “Hoewel we geen echte bluesband waren, pasten we toch het best op zulke festivals” aldus Trimble.

“We wilden graag spelen en op zulke plekken wilden ze ons wel hebben, hoewel ze onze muziek toch altijd niet helemaal blues genoeg vonden. Maar we stapten in een busje en trokken gewoon rond.” Van de opbrengsten nam de band een demo op, waarmee de aandacht van EMI’s Heavenly Records gewekt werd die daarop de liveep 05/03 uitbracht. Pas rond de opnames van het officiële debuutalbum voegde toetsenist Charley Coombes zich bij de 22-20’s. Trimble: “We vonden dat onze sound als trio te veel beperkingen had. Na een paar keer met Charley te hebben gerepeteerd wilden we hem graag bij de band hebben. We wilden onze sound wat meer uitbouwen. Je schrijft heel anders met een piano erbij doordat je meer met melodie en groove kunt doen. The Stones konden in hun hoogtijdagen altijd erg veel energie uit de toetsenpartijen halen. Dat wilden wij ook.”

DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER

FOTO: TOM SHEENHAN

DOOR: RUBEN EG

geest ver wanten Leonard Cohen - Dear Heather The Moldy Peaches - The Moldy Peaches Jonathan Richman - Rockin’ & Romance

album: Gemstones uitschieter: Who’s Your Boyfriend?

geest ver wanten The Black Keys - Rubber Factory Cream - Disraeli Gears The Zutons - Who Killed... The Zutons

album: 22-20’s uitschieter: I’m The One 11

MM 53 dokument

28-11-2004

21:14

Pagina 12

festival Van donderdag 13 tot en met zaterdag 15 januari 2005 is het weer zover: Noorderslag zet voor de negentiende keer Groningen op z’n kop. Van een bescheiden festival voor nieuw Nederlands talent in 1986 is het inmiddels uitgegroeid tot een enorme nationale en internationale showcase, waaraan veel binnen- en buitenlandse bands hun doorbraak danken.

Eurosonic en Noorderslag: Europees talent in Groningen A

llereerst is er dit jaar goed nieuws: waar de gehele cultuursector wordt geplaagd door bezuinigingen, heeft het Noorderslagweekend nergens water bij de wijn hoeven te doen. Het driedaagse festival wordt zowel door nationale als internationale overheden gezien als iets van groot belang en kan gewoon uitpakken als in voorgaande jaren. Want het Noorderslagweekend is inmiddels al veel meer dan alleen het festival Noorderslag zelf. Dat vindt plaats op de zaterdag, wanneer een flink aantal nieuwe en gevestigde namen uit de Nederlandse muziekindustrie acte de présence geeft. Verder worden op de zaterdag traditiegetrouw de Popprijs, de Poppersprijs en de Essent Awards uitgereikt. De winnaar van de eerste twee zijn nog geheim, de Essent Awards gaan dit jaar naar Solo, Blues Brother Castro, Intersection, Asrai en Lange Frans & Baas B, die ook allen op het festival spelen. In totaal zijn op het Noorderslagweekend meer dan honderdvijftig bands te zien, waarvan honderdtien op EuroSonic, dat zich op donderdag en vrijdag afspeelt op twintig podia, verspreid over de Groningse binnenstad.

EuroSonic Sinds enige jaren is aan Noorderslag het EuroSonicfestival gekoppeld. Noorderslag-organisator Peter Smidt: “We hebben dat gedaan omdat de Amerikaanse en Engelse muziek eigenlijk de gehele muzieksector domineren. Elke scheet die in New York wordt gelaten, wordt hier gehyped, terwijl we geen idee hebben wat zich in veel Europese landen afspeelt. Zeker nu we streven naar één Europa, is het eigenlijk te gek dat we wel hetzelfde geld hebben, maar weinig weten van wat onze buurlanden te bieden hebben.” EuroSonic is dus een festival voor Europese bands, dat in samenwerking met de Europese publieke omroepen onder de vlag van de European Broadcasting Union (EBU) en grote festivals wordt georganiseerd. Smidt: “Zij zijn onze oren en ogen, en tippen ons wat er bij hen dit jaar ‘hot’ is.

Elk land heeft wel bands waar ze trots op zijn, en die volgens hen het publiek in elk land zou moeten horen, zoals hier bijvoorbeeld Voicst. Op deze manier kunnen dit soort bands hier niet alleen spelen, maar ook in Europa door miljoenen mensen worden beluisterd. Want de Europese omroepen zenden allemaal materiaal van Noorderslag uit. Zo heeft John

één land dat eruit springt.

Daar zetten wij dan op deze wijze wat extra de spotlights op.”

Seminars

Peel vorig jaar een hele avond met Europese muziek vanuit Vera gepresenteerd voor de BBC, en da’s toch redelijk bijzonder.”

ETEP Maar het verhaal gaat verder. Eén van de partners in EuroSonic is ETEP, het European Talent Exchange Program. Zoals uit de naam al valt af te leiden, gaat het er hier om dat bands worden uitgewisseld tussen verschillende landen. Het gaat dan met name om de Europese festivals. Smidt: “Het is natuurlijk leuk voor een band om in Groningen te spelen, maar via ETEP kunnen ze het hele Europese festivalcircuit af als ze indruk weten te maken. Er maken ongeveer veertig festivals deel van uit, waaronder grote jongens als Rock Werchter en Roskilde, Lowlands en Pinkpop. Een band als Kaizers Orchestra uit Noorwegen heeft hierdoor bijvoorbeeld vorig jaar op negen Europese festivals gestaan, en hun plaat is in heel Europa uitgebracht. Je begrijpt wat voor een boost dat kan zijn voor de carrière van een groep. Ook een flink aantal Nederlandse acts heeft hier veel aan gehad, waaronder Anouk, Green Lizard en Peter Pan Speedrock.” Dit jaar ligt de focus van EuroSonic op Frankrijk. Smidt: “Dat idee is vorig jaar spontaan ontstaan. Toen bleken er ineens veel leuke bands uit Denemarken te staan. Daar hebben we toen een officiële ‘focus’ van gemaakt. Dit jaar zijn er erg veel goede Franse bands, en er is eigenlijk elk jaar wel

Ook op de seminars komt zo’n focus aan bod. In 2005: hoe dring je als band of label door tot de Franse markt, hoe zit dat met export en meer van die zaken. Op het Noorderslag Seminar komen onderwerpen aan bod die spelen in de huidige muziekwereld. Daarbij wordt de actualiteit goed gevolgd: zo zijn er dit jaar panels over de bezuinigingen die de popsector op dit moment teisteren en over het legaal downloaden van muziek, waar vooral veel kleinere labels interesse hebben.

Ook komen meer algemene onderwerpen als A&R, export en de diverse aspecten en valkuilen van de muziekbusiness aan de orde. Smidt: “Alle professionals uit heel Europa zijn natuurlijk aanwezig op Noorderslag, en bespreken in deze panels hoe een en ander in z’n werk gaat. Het kan dus voor veel artiesten, boekers, eigenaren van labels en promotors zeer leerzaam zijn om hierbij aanwezig te zijn.

Bovendien kun je deze mensen gewoon aanspreken en Noorderslag wordt dan ook door een flink deel van de Nederlandse muziekindustrie gebruikt om eens uitgebreid te netwerken.” Tijdens het Seminar vindt een aantal speciale bijeenkomsten plaats, waaronder die van het al genoemde ETEP (platform voor uitwisseling en ondersteuning van nieuw Europees talent), The Network (Europese independent boekers, promotors en agenten), Yourope (grote Europese festivals), IMMF/MMF-NL (internationale managers federatie) en EBU (Europese radiomakers).

Locatie Bijzonder aan het Noorderslagweekend is ook dat het zich niet in de Randstad afspeelt, maar in Groningen. Dat is historisch zo gegroeid, het festival begon in De Oosterpoort, maar volgens Smidt zijn er ook andere redenen voor. “De infrastructuur in Groningen is geweldig, en de stad kent geen slui-

tingstijden voor podia en cafés, waardoor je lang door kunt gaan en veel acts op één avond kunt laten spelen. Bovendien is er in Groningen een enorm aantal zalen, die allemaal heel goed meewerken. Je kunt er letterlijk aan ‘club hopping’ doen, omdat alle podia op zo’n korte afstand van elkaar zitten en je binnen vijf minuten weer in een andere club staat. Die goede medewerking is er overigens van alle partijen: zonder hen zouden we niet kunnen bestaan. En dat varieert van de Europese Commissie, die ETEP als ‘essentieel’ bestempelt, tot Radio 3FM, die drie dagen lang live uitzendingen doet. Het Noorderslagweekend wordt breed gesteund, en daar ben ik erg blij mee.”

DOOR: RUUD LEKX

Informatie: De voorverkoop is gestart bij o.a. bij de 151 grotere postkantoren, de 33-GWK kantoren, www.ticketservice.nl en de grote VVV ’s. Voor de laatste stand van zaken wat betreft de programmering kun je terecht op de website www.noorderslag.nl. Ook ligt inmiddels de programmakrant van het Noorderslagweekend in de winkels en bij de podia, met daarin programma’s en bio’s van de belangrijkste optredende artiesten.

Prijzen (excl. servicekosten): - EuroSonic (do): € 12,- EuroSonic (vr): € 17,- Noorderslag (za): € 32,- Passe-partout: € 48,-Registratie seminars: € 155,-

Acts die je volgens MUSIC minded dit jaar op EuroSonic in de gaten moet houden.

Diefenbach (DK) Het Deense Diefenbach begon als instrumentale band en bracht twee cd’s uit op hun eigen label Display. De manager stuurde een demo naar Wall Of Sound, waar de band prompt werd uitgenodigd voor een liveset. Die was zo indrukwekkend, dat Diefenbach inmiddels is getekend door Wall Of Sound-offshoot We Love You. De band combineert elektronica met liveinstrumenten en gezongen harmonieën en laat zich inspireren door psychedelische conceptalbums, oude filmmuziek en Beach Boys-achtige vocalen.

Têtes Raides (F)

Daan (B)

Eén van de bekendste en meest originele bands uit Frankrijk. Als voorloper van de Chanson Realiste-beweging combineert de band theatrale elementen met punk, chanson en rock, en daarmee komt er ook buiten Frankrijk een steeds grotere, loyale aanhang.

Samen met Rudy Trouve vormt Daan Stuyven Dead Man Ray, maar ook solo komt hij goed voor de dag. Met albums als Profools en Bridge Burner laat de Antwerpenaar zien over veel schrijverstalent te beschikken. Live treedt hij op met een eigen band, waarbij een mix van disco, soul en electro de revue passeert.

12

MM 53 dokument

28-11-2004

21:12

Pagina 13

movie minded

06-05 Pimfilm van Theo van Gogh Deze maand gaat de vooraf veel besproken speelfilm 06-05 in première. De verfilming van de thriller De Zesde Mei van schrijver Thomas Ross, die er in 2003 De Gouden Strop voor het spannendste boek van het jaar voor in ontvangst nam, zal haar première eerst voor internetkijkers en pas in januari voor bioscoopbezoekers beleven. Nog niet eerder was een speelfilm eerst online te zien, voor het in de bioscoop wordt vertoond. Regisseur Theo van Gogh maakt deze première niet meer mee; hij werd op 2 november in Amsterdam vermoord.

M

OVIE minded ontmoet producent Gijs van de Westelaken op het kantoor van Theo van Gogh’s productiemaatschappij Column Producties. Ondanks dat hét project van de productiemaatschappij binnen enkele weken haar hoogtepunt zal beleven, is de sfeer op het kantoor door de bizarre gebeurtenissen van dezelfde maand gedrukt.

Toch komt Van de Westelaken ontspannen over en praat hij vrijuit over de film en zijn vermoorde filmpartner. Wie niet beter weet zou haast denken dat Van Gogh elk moment gewoon binnen kan wandelen. De situatie is dan ook surreëel; voor het eerst in de moderne geschiedenis wordt in Nederland een politicus vermoord, waarna de regisseur van een speelfilm over een complottheorie rond de moord op klaarlichte dag van zijn fiets wordt geschoten. Een link tussen 06-05 en de moord op Van Gogh is snel gelegd, maar lijkt een brug te ver omdat 06-05 slechts de verfilming van een fictieve thriller is waarover een literaire vakjury een jaar eerder nog het volgende oordeel schreef: “De auteur nam als onderwerp een gebeurtenis die in Nederland voor een nationaal trauma zorgde en wist daaromheen een intrige te bouwen die zowel boeiend als uiterst geloofwaardig is. De personages zijn sterk, maken een ontwikkeling door en ook de zogenaamde BN-ers komen werkelijk tot leven onder de pen van deze auteur. Delicaat behandelt hij een gevoelig thema, is daarbij maatschappijkritisch maar schopt niet blind om zich heen. Tomas Ross schreef met dit boek een regelrechte voltreffer.” 06-05 Is dan ook niet de provocerende film waar hij zo nu en dan voor gehouden werd. Wat is het dan wel? “Ik zei zelf altijd dat we de grootste scepticus aan het twijfelen moeten brengen bij het zien van deze film”, verklaart Van de Westelaken. “De film moet een gevoel oproepen waarbij je het idee hebt dat het toch best zou kunnen. Zelfs als je niet in complottheorieën gelooft moet je toch gefascineerd naar 06-05 zitten kijken.”

Op internet vond ik veel recensies van lezers die De Zesde Mei vergeleken met het verhaal uit de film JFK van Oliver Stone. JKF handelt over een complottheorie waarin de CIA en de maffia president Kennedy ombrengen en daar een enkeling voor laten opdraaien. In De Zesde Mei en 06-05 wordt de link gelegd tussen de aanschaf van het gevechtsvliegtuig Joint Strike Fighter en de moord op Fortuyn door de zwijgzame Volkert van der G., met wetenschap van de AIVD. Was een film als JFK een inspiratiebron voor 06-05?

Van de Westelaken: “Zeker. Niet zozeer qua verhaal, maar wel qua gevoel. JFK was in wijze een volstrekt paranoïde film, maar na afloop denk je toch van ‘Nou...’ Kijk, dát is goed filmen. Dit onderwerp was te dankbaar om niet met een complottheorie aan de slag te gaan. Vanaf het eerste moment deden die ook al de ronde; Fortuyn is immers niet onder de trein gekomen. De sfeer dat-er-wel-iets-meer-zou-zijn hing er dus al.

Toch bestaat het genre van politieke paranoia niet in Nederland. In Amerika en in Italië worden aan de lopende band films en tv-series gemaakt waarin de president de meest vreselijke dingen doet. Ik vind zulke films fantastisch, omdat ze spannend zijn en ergens over gaan.

Maar er komen over 06-05 ongetwijfeld kritieken dat het verhaal nergens op zou slaan of iets dergelijks. Het verhaal is natuurlijk niet de werkelijkheid; maar gewoon verzonnen.”

De namen van enkele betrokkenen zijn in de film niet veranderd; Volkert van der G. heet nog steeds Volkert van der G. en Matt Herben Matt Herben. Was het voor de lijn tussen fictie en non-fictie misschien niet beter geweest deze namen aan te passen?

Van de Westelaken: “Nee, dat zou eigenlijk bizar zijn om te doen.

De film speelt zich namelijk bewust in de werkelijkheid af. In 06-05 staat bijvoorbeeld de tv constant aan en je ziet dus steeds beelden die in de dagen na de moord daadwerkelijk werden uitgezonden.

Beelden van persconferenties en terugblikken op Fortuyn vormen een voortdurend geluidsdecor. Waarom zou je de namen van alle betrokken dan gaan veranderen?”

Toch lijken bepaalde situaties wel iets aangedikt te zijn, waardoor het fictie-element bewaard blijft. De nichterige AIVD-agent, gespeeld door Jack Wouterse, die in een behoorlijk rommelig AIVD-kantoor een verdachte ondervraagd is natuurlijk zo on-Hollands als het maar kan zijn.

Van de Westelaken: “Dat is een typische Theo-ingreep. Het is natuurlijk minder leuk om een gewone, nette Nederlandse ambtenaar met een keurig kantoor in die scène neer te zetten. Dus wilde Theo dat personage door Jack laten spelen om er een écht karakter van te maken.”

06-05 Is de eerste Nederlandse film die haar première op internet beleefd. Hoe is dat traject tot stand gekomen?

Van de Westelaken: “Vooral omdat we niet van wachten houden. In eerste instantie werd de subsidie voor de film door het filmfonds afgewezen. Je kunt het scenario dan wel een flink aantal keren gaan herschrijven in de hoop toch je geld te krijgen, maar je bent zo vier jaar verder eer alle fondsen klaar zijn. Wij werken precies andersom: óf we maken de film goedkoper, óf we zoeken naar andere geldbronnen. 0605 Had een standaardproject kunnen worden, maar onze verwachting was dat het wel eens jaren kon duren eer de brave commissies het scenario goedkeurden. We zijn dus bewust op zoek gegaan naar een andere financiering van de film. Uiteindelijk kwamen we heel snel bij Tiscali uit, die de film op deze manier wilde exploiteren.”

Thomas Ross zei onlangs dat zijn boek beter was dan de film. Dat zei hij logischerwijs als schrijver, niet als filmmaker. Toch is het scenario behoorlijk anders dan het verhaal uit het boek.

Van de Westelaken: “De eerste versie lag wel vrij dicht bij het verhaallijn uit het boek. Maar we hebben relatief lang aan het scenario gewerkt.

Het boek eindigt met de moord op Fortuyn, terwijl de film hiermee begint. In de film is het verhaal dus omgedraaid. In de vijf dagen na de moord blijkt er iets gebeurt te zijn en ontvouwt het complot zich. Het boek werkt langzaam naar de moord toe.”

Wanneer ontstond het idee voor 06-05?

Van de Westelaken: “Vrij snel al. Thomas had zijn boek al behoorlijk kort na de moord op Fortuyn geschreven en volgens mij heeft hij direct met Theo over een scenario gesproken. Het schrijven van het scenario zelf heeft nog wel zo’n anderhalf jaar in beslag genomen, wat wel weer redelijk lang is.”

Hoe ging het filmen zelf?

Van de Westelaken: “Heel soepel. Theo had het allemaal precies in zijn hoofd zitten en kan in een korte periode bijzonder veel doen. We werken allereerst met een eigen filmtechniek met drie dv-camera’s die het digitale beeld zelf naar film omzetten. Het is een soort tv-techniek die we zelf naar film vertaald hebben en scheelt enorm veel tijd. Theo zei altijd dat hij de helft van zijn leven heeft zitten wachten op filmsets; op het licht, het geluid enzovoort. Het digitaal draaien gaat veel sneller. In dit jaar hebben we behoorlijk veel gedaan: Cool, Najib & Julia, Submission, 06-05, nog wat kleine dingen... Theo repeteerde verder veel met de acteurs en het scheelt echt dagen als je niet op de set nog van alles moet doorspreken. We kwamen tijdens het filmen dus niet voor echte verrassingen te staan. De montage was lastiger. De eerste versie duurde iets langer dan tweeëneenhalf uur en we hebben het eindresultaat naar twee uur terug moeten brengen. Theo had nog enkele dialoogscènes geschreven, die werkelijk prachtig waren maar bij de montage niet in de film bleken te werken. De film is een thriller en enkele van die dialoogscènes duurden wel twintig minuten. Dat bleek het verhaal enorm te vertragen. Theo heeft nog veel darlings moeten killen. Maar goed, we hebben wel weer wat prachtige extra scènes voor de dvd van 06-05!”

DOOR: RUBEN EG

13

Review pag. 14t/m21

01-12-2004

15:56

Pagina 1

recensies

10: Meesterwerk 9: Bijzonder goed

pop/rock

U2 How To Dismantle An Atomic Bomb

The Dears No Cities Left

Speelduur: 49 minuten Aantal tracks: 11 Label: Island/Universal Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 9,5

Speelduur: 67 minuten Aantal tracks: 12 Label: Bella Union Door: Paul Claasen Waardering: 8 lle hopeloze romantici opgelet: No Cities Left is de plaat die je door de donkere dagen heen gaat slepen. Een intense, melancholieke plaat vol verlangen, liefdesleed, dood en hoop. Vertolker van deze gevoelens is het Canadese collectief The Dears dat aangevoerd wordt door Murray Lightburn. De stem van deze donkere zanger/gitarist klinkt als een mengeling van Damon Albarn, Jarvis Cocker en Morrissey. De muziek op dit tweede album is ook heel erg Engels (met als voornaamste referenties de bands van de hiervoor genoemde voormannen). De volle, orkestrale aankleding (soms erg filmisch) en de cabareteske voordracht van de nummers geven verder een sfeer die sterk doet denken aan Serge Gainsbourg. In opener We Can Have It is het gelijk raak: ”Last night all the horrible/ Things in life stormed through my dreams/ and/ I just want to shut it up/ shut it down/ or shut it off.” En dat is nog maar het begin! Titels als Pinned Together, Falling Apart en Postcard From Purgatory spreken hierbij voor zich. Toch wordt No Cities Left geen moment te neerslachtig of larmoyant. Dit dankzij de intrigerende composities, de warme melodieën en de gracieus gedragen zanglijnen. Herfst- en winterplaat 2004!

V

A

olgens Bono is How To Dismantle An Atomic Bomb in feite het allereerste album van U2 en Vertigo de allereerste single.

Er is in elk geval een duidelijke verwijzing naar Stories For Boys dat zowel op de EP U23 als op het debuutalbum Boy staat. Luister maar eens naar het gitaarspel van The Edge en naar de tekst (”Hello Hello”). Is U2 dan weer terug bij het begin? Niet helemaal want Vertigo is zeker niet representatief voor het hele album. Toch grijpt U2 zeker terug naar vroeger werk maar dan meer naar dat van halverwege de jaren ‘80, zoals op het album The Unforgettable Fire en The Joshua Tree, en begin jaren ‘90 zoals op Achtung Baby. Over een ding kunnen we het

Nancy Sinatra Nancy Sinatra Speelduur: 38 minuten Aantal tracks: 11 Label: Sanctuary Door: Steef van Leeuwen Waardering: 9 erpletterend opent dit album met Burning Down The Spark. Een track geschonken door Calexico aan sixties Hollywood-icoon Nancy Sinatra . Dit is zo’n nummer die je wel duizend keer achter elkaar kunt horen, want nog nooit heeft een spaghettiwestern zó goed gesmaakt. Maar het zou zonde zijn om de rest over te slaan, aangezien een verscheidenheid aan grootheden hun muzikale pennevruchten heeft geschonken aan de dame, die haar cultstatus heeft te danken aan de bizarre MOR-hits (These Boots Are Made For Walking, Some Velvet Morning) die ze in de jaren ‘60 maakte met Lee Hazlewood. Jon Spencer, Jarvis Cocker, Bono en The Edge, Pete Yorn, Thurston Moore en Steven Van Zandt; allemaal laten ze het achterste van hun tong zien aan de Queen Of Cool. In ruil daarvoor zet Nancy, ondanks haar beperkte vocale capaciteiten, de geschonken nummers briljant neer met glamour en naïeve charme, zoals alleen zij kan. Erevermelding verdient Morrissey. Zoals het een goede buurman betaamd, heeft hij haar een flink zetje in de rug gegeven.

Nancy Sinatra heeft vierendertig jaar niets van zich laten horen, maar wat is ze terug!

V

Gwen Stefani Love.Angel.Music.Baby Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 12 Label: Universal Door: Dirk Derks Waardering: 4 wen Stefani maakt het me niet gemakkelijk. Ik heb haar altijd het voordeel van de twijfel gegeven. Zelfs toen ze de laatste jaren met No Doubt erg middelmatige platen maakte, bleef ik denken dat deze coole chick er nog wel zou komen. En ja hoor, What You Waiting For, de eerste single van haar solodebuut is één van de meest aanstekelijke singles van 2004! Dat belooft wat... Ik kom echter bedrogen uit. Na het eerste nummer (What You Waiting For, niet zo slim) gaat het keihard bergafwaarts. Het album is te verdelen in twee soorten nummers. Aan de ene kant zijn er de moderne, dansbare, upbeat nummers (door hippe mensen als Dr. Dre en The Neptunes geproduceerd) die vaak aardig uitpakken, maar nooit zo catchy zijn als de single. Aan de andere kant zijn er een aantal (serieus bedoelde!) ballads te horen. Aaaargh! Ik kan het woord gewoon bijna niet typen! Ik dacht dat dit soort nummers sinds Pat Banetar en Tiffany verdiend waren uitgeroeid, met nog een paar kogels na voor de zekerheid. Maar nee, mevrouw Stefani blaast dit bewust genegeerde eighties-subgenre doodleuk nieuw leven in. Na het luisteren van de ergste nummers van deze plaat voel je je gewoonweg vies! Ik zeg: koop de fantastische single, en verbrand het album!

Speelduur: 74 minuten Aantal tracks: 11 Label: Web of Mimicry/Konkurrent Door: Roger Teeling Waardering: 8 zegt: ”Ik wil oren op stokjes.” U zegt: ”Ik wil nieuwe buren.” U zegt: ”Ik wil muziek als een streng knoflook om mijn nek.”

U zegt: ”Ik wil met pek en veren de stad uitgedreven worden.” Ik zeg: ”Koopt Of Natural History van Sleepytime Gorilla Museum.”

Wát een rare plaat. Metal, industrial, neo-folk, progressieve rock, regressieve rock, mathcore, gospel, pop. Maar ook eigenlijk allemaal niet. De Amerikaanse band vindt het toevallig op z’n pad, allemaal, van Sesamstraat -waar zelfmoordterroristen hebben huisgehouden- over de kinderkopjes, via de waanzin, naar de hel. Het is muziek die stout laat voelen, die heidens lijkt, duivels, godslasterlijk, normeloos en waardeloos. Niet vormeloos. Het zijn opborrelende manifestaties van epische liederen, met een duidelijke doch lelijke kop (twee!), half afgebeten staart en een getormenteerd lijf.

En een grommende brulstem (m). En een hijgende krijsstem (v).

Nee, dit is geen plaat die zich makkelijk laat draaien. Volle aandacht is vereist. Weest daarvoor gewaarschuwd. U zegt: ”Ik wilde het graag iets minder gitaarextreem en meer folk.” Ik zeg: ”Koopt dan het aan Sleepytime Gorilla Museum gelieerde Faun Fables met Family Album.”

U

Club Diana Grill Speelduur: 33 minuten Aantal tracks: 15 Label: Konkurrent Door: Jim Jansen Waardering: 7,5

R

ijk zullen ze met hun muziek nooit worden, de leden van de Nijmeegse indy band Club Diana. Ook niet met Grill, het vijfde album uit de bandgeschiedenis. Dat neemt niet weg is dat Grill een lekker lo-fi plaat is geworden, waarbij het predikaat sympathiek de lading het beste dekt. De nummers duren gemiddeld tweeënhalve minuut en rammelen aangenaam. Soms zoekt de band het contrast op, zoals in Sushi vs Burgerking waarin de gruizige sounds wordt opgevrolijkt door een ultra happy hoe-woe-hoe-refrein. Dan weer zijn ze recht-toe-recht aan (Love To Club) om bij Tryable even achterover te leunen. Net zoals op eerdere albums zijn ook nu weer Guided By Voices en Pavement referentiekaders. Een probleem? Absoluut niet.

Met Grill kan Club Diana weer lekker langs de Nederlandse clubzalen touren en wellicht zit er ook weer, net als bij hun vorige album, een tripje naar Australië in. Het is ze gegund.

H

Jimmy Eat World Futures Speelduur: 51 minuten Aantal nummers: 12 Label: Interscope Door: Paul Claasen Wardering: 5,5 at opvalt aan Futures van Jimmy Eat World is het stevige, jaren ‘70-hardrockgehalte van een aantal nummers (Futures, Just Tonight, Pain, Nothingwrong). Naast de heldere productie is hiermee de aanwezigheid van de man achter de knoppen Gil Norton (o.a. Foo Fighers) verklaard. Het lijkt alsof het viertal uit Arizona niet goed heeft kunnen kiezen tussen indiepop, stadionrock of gevoelige liefdesliedjes. Hierdoor is Futures een nogal onsamenhangend album geworden. Het karakteristieke emogeluid is nog steeds aanwezig, maar dit uit zich vaak in sentimenteel geknies dat gepaard gaat met niet beklijvende doorsneedeuntjes. Na twee energieke beginnummers zakt het album in met niet noemenswaardige gitaarsongs en druilerige ballades. Halverwege zorgt alleen de eerste single Pain voor een opleving. Aan het einde van de plaat wordt het prettige niemendalletje NightDrive snel vergeten als de band zich, in een poging The Cure naar de kroon te steken, zwaar vertilt aan het zeven minuten doormodderende 23. Met Shame laat Jimmy Eat World op de valreep horen waar ze goed in is: mooie, goed verzorgde en pakkende popmuziek maken. Een bovengemiddelde afsluiter voor dit wisselvallige album.

W

14

Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 10 Label: Heavenly Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 8 n juni van dit jaar probeerde ik op internet een plaatje van de jonge Engelse band, 22-20’s, te vinden. Ik kwam uit bij de titel 05-03, een live mini-album, en een platenzaak in Canada, en plaatste mijn bestelling. Precies vier maanden later pas kreeg ik bericht, dat het item niet beschikbaar was. Jammer, want wat ik er van gehoord had, klonk goed. Gelukkig kreeg ik nog geen twee weken daarna het gloedjenieuwe, titelloze, debuutalbum van de 22-20’s op de deurmat. En het wachten werd beloond! Oké, nu-blues is natuurlijk wel erg in geweest, dankzij o.a. The White Stripes, maar als je een cd als deze aflevert, mag je gewoon op die bandwagon springen. Want deze mix van The Fall, The Doors (luister vooral Shoot Your Gun) en bovenstaande White Stripes klinkt origineel en verfrissend, dankzij een moderne aanpak, en een persoonlijke aanpak, waarbij zanger Martin Trimble soms alleen voor jou lijkt te zingen, al fluisterend in de microfoon. Als je bedenkt dat deze gastjes nog maar net twintig zijn, dan zijn we de komende jaren ‘in for a treat’!

I

Efterklang Tripper

O

Speelduur: 37 minuten Aantal tracks: 9 Label: Leaf/Konkurrent Door: Roger Teeling Waardering: 7

p Kid A koppelde Radiohead zijn rock aan allerhande experimentele muziek, onder andere het elektronische geratel en geritsel van Autechre. Ik heb daar lang op gewacht. Deze zogenaamde glitch leent zich namelijk uitstekend voor incorporatie. Inmiddels hebben we ook groepen als The Notwist en Postal Service, die hun toegankelijke popliedjes ermee ornamenteren. Maar glitch is vaak ingewikkeld van karakter en hoe zou dat klinken in combinatie met al even doordachte pop? Múm kwam vooralsnog het dichtstbij het antwoord op die vraag, maar nu is er Tripper van Efterklang, vol violen, piano, trompet en hoge heldere vrouwelijke zang. Pastorale kamerklassiek die niet gespeend is van snufjes Steve Reich en Philip Glass. Daar onder, over en langs schieten dan de flarden elektronica. Knisperende geluidjes, als van een cd die in de speler vastzit.

Het sputtert en spettert. En toch laat het zich makkelijk be-be-bebe-be-be-behappen. Het is het knooppunt van vele wegen.

Fennesz, Múm dus, Sigur Rós en, terug naar het begin, ook weer Radiohead.

4: Ondermaats 3: Slecht

The Features Exhibit A Speelduur: 33 minuten Aantal tracks: 12 Label: Universal Door: Jeroen Fidder Waardering: 6,5

V

rolijke bands te over dit jaar. Voor wie met de cd’s van Franz Ferdinand, The Killers en Hot Hot Heat de jaarwisseling niet dreigt te halen, is er nu het debuutalbum van The Features. Die bevat twaalf energieke, vrolijke nummers, waarvan je de melodieën moeiteloos memoreert. Hoewel The Features een Amerikaanse groep is, afkomstig uit Sparta, Tennessee, zet ze een overduidelijk Engels geluid neer. De uiterst aanstekelijke samenzwering van dansbare new wave, garagerock, disco en jaren ‘60-pop doet blij vlagen lekker idioot aan, en valt vooral ook op vanwege het orgelgeluid.

Leuke nummers te over op dit vermakelijke album, waarop The Features er in minder dan drieëndertig minuten tijd twaalf nummers doorheen jagen. Jammer is alleen dat je je met gemak kunt irriteren aan het hysterische gegil van zanger Matthew Pelham, wat ervoor zorgt dat dit album niet voor een ieder van u een onverdeeld genoegen zal zijn. En omdat er dit jaar wel betere albums verschenen van vergelijkbare bands, kun je je afvragen wat The Features daar met deze plaat, die op zich lekker klinkt, nog aan toevoegt.

Maxeen Maxeen Speelduur: 37 minuten Aantal tracks: 12 Label: Warner Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 7 axeen? Klinkt als een triphopband, maar worden die nog wel gemaakt tegenwoordig? Het blijkt dat we hier te maken hebben met een rechttoe-rechtaan powerpopband à la The Posies, met een vleugje Offspring-punk hier en daar (Shuffle My Feet, Take The Weight Off) en soms zelfs Police-achtige invloeden (Good Enough).

Denk aan nummers van twee-drie minuten die je na één keer horen al mee kunt zingen, omdat niet alleen de muziek maar ook het refrein heerlijk in het gehoor liggen. Wel oké dus, en door de redelijk originele opbouw van de meeste nummers en de prima stem van zanger Tom Bailey ook niet heel snel vervelend. Na een aantal keren draaien valt de brille van dit plaatje dat nu via Warner verkrijgbaar is steeds meer op, wat eigenlijk ook wel weer jammer is, want na een enkele luisterbeurt is blijkbaar nog niet duidelijk dat we met een beloftevolle (want pas twee jaar bij elkaar) band te maken hebben.

M

The Royal Society Speelduur: 49 minuten Aantal tracks: 12 Label: Island Door: Ruben Eg Waardering: 5

N

og niet zo lang geleden gingen hier de handen op elkaar voor de voodoo-countrypunkrock-op-speed- van het uit het Engelse Brighton afkomstige Eighties Matchbox B-Line Disaster. Hoewel het nieuwe album The Royal Society spectaculair begint (het refrein “I wanna fly like an eagle / Wanna sing like Sinatra / I got a date with destruction” op een stampende rockabillypunkbeat in Rise Of The Eagles), gaat het licht al vrij snel als een nachtkaars uit. The Royal Society is simpelweg net even te clichématig en te veel van hetzelfde liedje om de overlevering te doorstaan.

The Delgados Universal Audio Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 11 Label: Chemikal Underground Door: Jim Jansen Waardering: 9

A

nd all your friends are still too cool”, zingen The Delgados op Girls Of Valour, één van de elf nummers van hun nieuwe album Universal Audio.

Cool of hip kun je de vier leden van de uit Glasgow operende band bepaald niet noemen.

Ze hebben echter wel één van de leukste platen van dit jaar gemaakt. Al in een eerder stadium zette deze Schotse stad zichzelf stevig op de kaart met de albums van Snow Patrol en Franz Ferdinand en de muziek op Universal Audio doet kwalitatief niet onder aan deze groepen. The Delgados maken een vrolijke vorm van gitaarknutselpop, vaak voorzien van een lo-fi randje.

Naast deze prima combinatie ontlenen de meeste nummers hun kracht aan de zeer sterke

2: Zeer slecht 1: Heel erg slecht

Train Alive At Last Speelduur: 76 minuten Aantal tracks: 16 Label: Columbia/Sony Door: Jeroen Fidder Waardering: 7-

I

n Nederland zal Train altijd wel verbonden blijven aan die ene hit: Drops Of Jupiter. In eigen land zijn de Amerikanen nog steeds behoorlijk populair. Vooral daar zullen ze de titel van dit album onderschrijven. Het leuke van dit in Birmingham, Alabama opgenomen livealbum is, dat ‘ie klinkt als een bootleg; één van goede kwaliteit welteverstaan. Dit effect is verkregen door in het publiek microfoons te plaatsen, zodat het lijkt alsof je midden tussen de fans staat en de sfeer intiem is. Daardoor hoor je het publiek soms beter dan de muziek. Calling All Angels is een rake binnenkomer voor wat volgt: radiovriendelijke Amerikaanse pop/rock. De nummers hebben opgewekte melodieën en refreinen die nauwelijks luisterervaring vergen. Natuurlijk is Train daardoor een wat brave, weinig avontuurlijke band die haar muziek nergens eens lekker laat ontsporen. Maar wat de band doet, doet ze vakkundig en aanstekelijk, ook op het podium. Irritant zijn wel die Borsato-achtige momenten waarbij zanger Pat Monahan zijn gehoor aanspoort mee te zingen en te klappen. Als bonus staan op dit album overigens twee nieuwe studiotracks, die een iets rauwer geluid laten horen.

Izler Izler Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 12 Label: Own Brand Records Door: Ruben Eg Waardering: 7+

F

il Izler, geboren en opgegroeid als Fil Eisler in de Tsjechische hoofdstad Praag, maakte eind jaren ’90 furore als bassist en songschrijver in de band van Robbie Williams. Twee jaar terug verruilde Izler de UK voor New York, alwaar hij op eigen zak en met een koffer vol songs een solocarrière probeerde te lanceren. Op zijn titelloze solodebuut laat Izler horen dat de Britse poproots uit zijn Robbie Williams-dagen hem nog altijd stevig in het bloed zitten. De twaalf gitaarpopsongs laten zich vooral kenmerken door de aanwezigheid van melodieuze gitaar- en piano-arrangementen, terwijl Izler’s semi-schorre zangstem voor een very Britisch element zorgt.

Popmuziek die het de laatste jaren vooral op de Amerikaanse markt goed lijkt te doen, als je het succes van gelijksoortige artiesten als Pete Yorn en John Mayer bekijkt, maar waar ook in de Europese clubcircuit genoeg publiek op af komt.

The Ex Turn Speelduur: 87 minuten Aantal tracks: 14 Label: Ex Records Door: Jim Jansen Waardering: 7

T

he Ex bestaat precies vijfentwintig jaar en nog steeds is het uit Wormer en Amsterdam afkomstige collectief niet getemd.

Begonnen als punkband ontwikkelde The Ex een sound waarin noise, folk, en etnische invloeden samen kwamen. The Ex heeft nooit met bepaalde winden meegewaaid, scoorde nooit een hit (hoewel State Of Shock er akelig dichtbij kwam) en heeft alles altijd in eigen hand gehouden. Zo ook op Turn, waar de karakteristieke vuist nog immer gebald is en waar, geheel in de traditie van de band het experiment nimmer wordt geschuwd. Dit resulteert in een dubbelalbum die tegendraadse gitaren laat horen, waar wereldmuziek met pop samensmelt (Huriyet) en die uiteindelijk zoveel gezichten laat zien, dat het onmogelijk is om hun geluid onder een noemer te categorieën is. Dat deden ze op hun vorige plaat Dizzy Spells en dat zullen over twintig jaar, als ze waarschijnlijk starten met een ware bejaardentehuizentour nog steeds doen. Tot die tijd zullen ze op de meest uitlopende plaatsen te zijn bewonderen (van een tochtig kraakpand in Amsterdam-Oost tot een grootst opgezet festival in Ethiopië). Ga dat zien als ze in de buurt zijn, want live is de band namelijk nog beter dan op plaat.

John Frusciante Inside Of Emptiness Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 10 Label: Record Collection/Warner Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

Eighties Matchbox B-Line Disaster

22-20’s 22-20’s

Recover This May Be The Year I Disappear

6: Voldoende 5: Tegenvallend

echter eens zijn op How To Dismantle An Atomic Bomb rockt U2 zoals het jarenlang niet heeft gedaan. Een hoofdrol is hierbij weggelegd voor het gitaarspel van The Edge. Dit keer geen gospelkoren of techno invloeden, maar onvervalste recht-toe-recht-aan rock & roll. De thema’s die op dit nieuwe album worden aangesneden zijn ook weer typisch U2: liefde (A Man And A Woman), oorlog en vrede (Love And Peace Or Else en City Of Blinding Lights) en religie (Yahweh). Maar ook de dood van Bono’s vader is een steeds terugkerend onderwerp, met name in de songs Sometimes You Can't Make It On Your Own (dat door U2 tijdens de begrafenis werd gespeeld) en One Step Closer. Met How To Dismantle An Atomic Bomb bewijst U2 eens te meer dat het nog steeds de grootste rock & rollband ter wereld is.

Sleepytime Gorilla Museum Of Natural History

G

Speelduur: nb Aantal tracks: 12 Label: Strummer/Universal Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7 et uit Austin, Texas, afkomstige viertal Recover combineert op niet onverdienstelijke wijze hardcore, emo en post-grunge. Het resultaat valt te beluisteren op het tweede album van de band, This May Be The Year I Disappear. Hoofdrollen zijn weggelegd voor gitarist Robert Mann en zanger Dan Keyes met hun scheurende gitaarriffs en stevige vocalen. Toch zijn er ook momenten van rust op de plaat te vinden zoals bij het dromerige intro en outtro van het nummer Slower of het akoestisch nummer Once In A While. Maar hoewel This May Be The Year I Disappear een melodieus rock album is geworden, heeft het moeite om de aandacht van de luisteraar lang vast te houden. Echte uitschieters ontbreken en datzelfde geldt voor de zo broodnodige variatie. Maar als je van het genre houdt is het de moeite waard om deze plaat een kans te geven want er staan zeker een paar interessante nummers op.

8: Zeer goed 7: Dik in orde

I

nside Of Emptiness is de vierde uit een serie van zes soloalbums die John Frusciante aankondigde uit te zullen brengen. Via zijn website zijn er inmiddels al zes verschenen, maar via de ‘oude’ kanalen zitten we met Inside Of Emptiness dus nog net over de helft. Net als op de voorgaande soloalbums, werkt de drijvende kracht achter de Chili Peppers vooral samen met zijn oude L.A.-maatje Josh Klinghoffer.

Volgens Frusciante luisterde hij tijdens de productie van dit album vooral naar White Light/White Heat van de Velvet Underground en Iggy Pop’s Lust For Life. Deze licht doffe albumsound is dan ook hoorbaar, hoewel Frusciante’s andere soloalbums eenzelfde soort sound hadden. In combinatie met Frusciante’s muzikale simpliciteit heeft het resultaat iets demoachtig. Toch laten de tussendoortjes zich niet als zodanig afdoen. Net als de EP’s die Ryan Adams online uitbrengt, zijn ook deze albums kleine meesterwerkjes. En zeker bij Frusciante zijn het kleine verzamelwerkjes die een klein blikje in de geest van een maffe, maar bevlogen songschrijver geven. Altijd de moeite waard dus.

zang, die beurtelings door Alun Woodward en Emma Pollock wordt verzorgd. Op Keep On Breathing klinkt Pollock afwisselend dreinerig en eigenwijs, maar nestelt het zoete refrein zich onmiddellijk in je gedachten. I Fought The Angels valt op door zijn eenvoud en is opgebouwd van een zich zelf herhalend gitaarakkoord. Everybody Come Down is een lekker poppy nummer waarin geinige bliepjes zijn verstopt, terwijl op Come Undone de band zich van zijn ingetogen kant laat horen. En zo valt er veel te genieten op Universal Audio. Het trieste Sink Or Swim grijpt je ongemerkt bij de keel, waarbij opnieuw een hoofdrol voor de zangeres is weggelegd. Is This All I Came For is een standaard gitaarpopnummer, en valt op door zijn eenvoudige aanpak. The Delgados hebben op dit vijfde album hun ultieme sound ontwikkeld en Universal Audio maakt nog maar eens nieuwsgierig naar optredens van de band.

Review pag. 14t/m21

01-12-2004

16:01

Pagina 2

recensies D

Alison Krauss & Union Station Lonely Runs Both Ways

Lazyboy Penguin Rock

Jackson United Western Ballads

Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 15 Label: Rounder Door: Mirco Haarmans Waardering: 7,5

Speelduur: 56 minuten Aantal tracks: 12 Label: Sunday Best/Rough Trade Door: Jeroen Fidder Waardering: 7

Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 14 Label: Sorepoint/Suburban Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7

e zachte zuiverheid van haar stem zweeft over de instrumenten.

Gravity. De stem vertelt. De instrumenten zijn wonderschoon ingetogen. All that god needs is gravity to hold me down. De stem zweeft door het leven. Iedereen vraagt wanneer ze thuis komt... Na de opener Gravity moet je even ademhalen en tot rust komen. Wat een ingetogen schoonheid. Kon elk album maar zo beginnen. Ik ben nooit zo weg geweest van het country/Americanageluid van Alison Krauss & Union Station, maar op Lonely Runs Both Ways is het geluid mooi helder en de instrumentatie niet geforceerd. Eenvoud en weglaten. Heldere pedalsteel of dobro. Wat minder violen. Goede songschrijvers als Del McCoury of Gillian Welch. Alison Krauss mag dan de ster van het zooitje zijn, maar zo gedraagt ze zich gelukkig niet. Er is ruimte voor een instrumentaaltje en één van de heren mag zich wagen aan een bluegrassnummertje. Wat goed is in variatie is goed voor het evenwicht van de plaat. Dit is verplicht voer voor Alisonliefhebbers en nieuwsgierigen van Americana moet zeker luisteren naar Lonely Runs Both Ways (en vooral naar het prachtige nummer Gravity).

Mando Diao Hurricane Bar Speelduur: 51 minuten Aantal tracks: 14 Label: Capitol Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

D

e Zweedse rockgroep Mando Diao bracht twee jaar terug tijdens de wavepunkhype het talentvolle debuutalbum Bring ‘Em In uit. Voor de Europese pers presenteerde de band zich indertijd in poppodium Vera tijdens EuroSonic 2003. Na zich ’s middags te hebben aangekondigd als ‘De beste liveband ooit’, ging het optreden die avond door technische mankementen als haast vanzelfsprekend bijzonder pijnlijk de mist in, waarna de groep de neuzen nauwelijks meer in de Lage Landen heeft laten zien. Met het nieuwe album Hurricane Bar moet de jonge band dan maar een nieuwe poging ondernemen. Nog steeds zet de band hoog in. Op haar website vergelijkt gitarist Gustaf Norén een optreden van Mando Diao met het hebben van een religieuze ervaring.

H

eggen groeien groen. Bloemen kleuren bij. Bijtjes zoemen.

Het zonnetje lacht. De lucht is blauw... In het Teletubbie-land van Lazyboy heerst geen wrevel, maar een allesverzengende tolerantie. Die nimmer doorslaat naar onvrede. Hoewel, wie horen we daar krassen? Het is Lee Perry. De dub- en reggaelegende murmelt over Bush en dat hij hem niet zo mag. Het nummer heet Penguin en is de meest weirde track op dit album. Perry is de enige onruststoker in de muziek van het Britse duo Dan Carey en Rob da Bank, want Penguin Rock is geen moment rock, maar eclectische chill-outmuziek die je in gefileerde vorm zo naar binnen slurpt, maar waarbij je bedacht moet blijven op de graatjes. We horen pop (Western Skies, met Roddy Frame), Britrap/soul (Lovebeat, met hiphopsensatie Estelle), reggae (Fireworkers, met Earl 16), ambient (Nothing To Be Afraid Of) en puurdere -lees: plattere- vormen van chill-out (Magic Fellow, Police Dog Bonfire, Gully) die de vaart er nog veel verder uithalen. Penguin Rock doet de ijskap van de Zuidpool niet versneld smelten. Wel doet ze de hangmat verder uitrekken. Bij vlagen best lekker, dit

Een band met dergelijke praatjes zou in Holland als arrogant worden afgeserveerd, maar in Scandinavië kunnen ze van Mando Diao geen genoeg krijgen. Een religieuze ervaring is een luisterbeurt van Hurricane Bar niet, maar als ze dergelijke muziek in mijn jeugd tijdens de verplichte kerkbezoeken hadden gedraaid dan was ik vast en zeker nog een trouwe kostganger geweest. Muzikaal laat de band zich inspireren door fifties- en sixtiesachtige beatmuziek, dat lekker strak en toch ook erg (punk)rock & roll klinkt. Een beetje als de uit dezelfde regionen afkomstige The Hives, maar dan met songs die de volwaardige lengte halen. Vooral zanger Björn Dixgård weet hierin de juiste toon te halen waardoor de gitaarpop van Mando Diao erg gedreven overkomt.

Muziek met een hoog meezinggehalte om het maar even simpel te omschrijven. Dat van die ‘beste liveband’ moeten ze dan nog maar eens snel komen waarmaken.

C

hris Shiflett is natuurlijk vooral bekend als gitarist van de Foo Fighters en de bij het grote publiek wat minder bekende Me First And The Gimme Gimmes, maar sinds 2003 heeft hij ook een eigen band: Jackson United. Het viertal, waar ook broer Scott deel van uitmaakt, heeft net zijn debuutalbum Western Ballads uit. De plaat staat bol van de vrolijke post-grungerock in de traditie van Weezer, Foo Fighters, Nada Surf en ga zo maar door. Veertien zomerse nummers die de herfstbuien een beetje doen vergeten en die garant staan voor een lekker gevarieerd album met prettig in het gehoor liggende muziek. Een klein minpuntje is de wat vlakke en eentonige stem van Chris Shiflett die na verloop van tijd een beetje op de zenuwen gaat werken. Verder een prima album waar weinig op aan te merken valt.

Richard Buckner Dent & Shells Speelduur: 35 minuten Aantal tracks: 10 Label: Fargo Records Door: John Min Waardering: 8 ijn muziek is voor een klein deel toewijding en voor een groot deel twijfel”, heeft Richard Buckner gezegd toen hij Devotion And Doubt maakte. Misschien is er op Dent & Shells iets minder reden voor twijfel. Dit album is completer en in veel opzichten overtuigender dan zijn laatste album Impasse. Buckner worstelt nog wel met twijfel, spijt en de muren tussen hem en de mensen, maar we zien streepjes hoop aan de horizon. “I go under every now and then, and try to set it straight again”, zingt Richard briljant fraserend op het prachtige folky Straight. Het geweldige door een upbeat-piano voortgestuwde Rafters heeft een soortgelijk thema: “I pulled the rafters down, but the ghosts were only dropping.” Niet alle nummers zijn zo sterk. Het Tindersticks-achtige As The Waves Will Always Roll ontspoort in vreselijk gepruts op drums. Andere nummers (Firsts, Her) steunen teveel op een paar muzikale ideeën. Bovendien heeft Buckners donkere stem iets te veel lucht en zakt daardoor een beetje in. Geen nood: snel zappen naar toppers als A Chance Counsel, Straight, Rafters of Picture Day.

M

Ikara Colt Modern Apprentice Speelduur: 34 minuten Aantal tracks: 12 Label: Fantastic Plastic Records Door: Jim Jansen Waardering: 8

L

ang geleden heb ik aan collega Arnold Scheepmaker plechtig beloofd om nooit meer Sonic Youth in een recensie als referentie te gebruiken. Welke enigszins toonaangevende band van de afgelopen twintig jaar is namelijk door dit New Yorkse viertal beïnvloed?

Precies. Helaas breek ik met de belofte want het nummer Waste Ground van de Londense band Ikara Colt doet zowel qua zang, manier van opbouw als instrumentarium denken aan die band.

Gelukkig is Ikara Colt niet eenkennig en is Modern Apprentice een

afwisselend album geworden. Steeds weer komt Ikara Colt met een variant van hun harde en ontstuimige gitaarrock. Op Wanna Be That Way laten ze zich van hun punkkant zien; Jackpot heeft een Pixiesinslag terwijl Rewind het beste als crossover te categoriseren is. Ikara Colt is van alle harde markten thuis en Modern Apprentice is nog één van de leukere platen van 2004.

Paul Roland Pavane Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 11 Label: Gaslight/Clearspot Door: Roger Teeling Waardering: 7

E

en klavecimbel opent Pavane met een mystieke wals, ergens aan het begin van de renaissance. Hier past eigenlijk maar één naam bij, die van Legendary Pink Dots. Vooral ook door het gitaarspel.

Licht, helder, scherp en diep geaard in de new wave. Precies zoals dat van Stret Majest Alarme, de kenmerkende gitarist van die groep, in de jaren ‘80. Het was de tijd van de bom en snoeiharde industrial.

Legendary Pink Dots was met zijn poëtische en wiegende pop, vol romantische violen en een positief toekomstbeeld, een vreemde eend in de bijt. Er was toen nog iemand. Paul Roland. Roland hing vooral naar de mystiek, wat zich uitte in het schrijven van bestsellers over spiritualiteit en het ontwerpen van tarotkaarten. Maar zie: Pavane, als terug uit de dood. De muziek op Pavane zou je nu neo-folk kunnen noemen. Harkende akoestische gitaren, draailieren, violen, Keltische harp en een open atmosfeer die de aanwezigheid van hiernamaalsen doet vermoeden. Erg jaren ‘80, in compositie en geluid.

Wat ik toen als een nadeel ervoer, ervaar ik nu nog steeds zo: Rolands stem. Die is narrig nasaal en blijft hangen op één toonhoogte. Ik stel me zo voor dat het bovennatuurlijke groter is dan ons allemaal, een wereld die weidser is dan dit aardse bestaan. Het is die stem die de gedachten tegenhoudt daar naartoe af te reizen. Maar dat is puur persoonlijk. Laat het dus geen beletsel zijn Roland weer welkom in ons midden te heten.

Maxon Blewitt Maxon Blewitt Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 12 Label: Din Din/Lowlands Door: Jeroen Fidder Waardering: 7,5

M

axon Blewitt is de nieuwe groep rond Björn Eriksson, wat het alias is van Jorbs Krisonne. Deze voormalig werknemer van Zita Swoon verliet die band toen Stef Kamil Carlens begin 2003 een rustpauze inlaste. Eriksson etaleert zich op zijn uiterst gevarieerde debuut als een waardig apostel van Stef Kamil Carlens. Hij tapt uit een vergelijkbaar Belgisch vaatje, waardoor Maxon Blewitt stilistisch nauwelijks verrast. De verassing zit ‘m in het gegeven dat opnieuw een beloftevolle Belgische band opstaat. Net als het nieuwe album van Zita Swoon klinkt ook deze cd heerlijk relaxt, wat wordt versterkt door de beheerste, donkerbruine voordracht van Eriksson. Hij is prima in zijn element in de veelal frivole en levenslustige nummers.

In sommige teksten regent het best wat (Raining Hearts), maar net zo makkelijk spoelt hij zijn blues door het toilet (As Happy As Can Be).

Dat de invloeden uit blues en country vaak doorsijpelen is niet verassend als je weet dat Eriksson werkte met rootsgroepen als Calexico en The Seatsniffers. Voor liefhebbers van Zita Swoon en dEUS is dit welzeker een welkome aanvulling op de muziekcollectie.

MUSIC minded op je mobiel? check het op:

via: KPN - nederland BASE - belgië

Review pag. 14t/m21

01-12-2004

18:30

Pagina 3

recensies pop/rock Emilie Simon Emilie Simon Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 14 Label: Coast To Coast Door: Anneke Ruys Waardering: 8

E

milie Simon is een veelzijdige vierentwintigjarige Franse zangeres. In Frankrijk is ze al lang ontdekt, bij ons zal dat vast snel komen. Ze zingt en componeert, maar is ook verantwoordelijk voor productie en arrangement op dit plaatje. Haar talent heeft ze vast van haar vader (een geluidstechnicus) en haar liefde voor electronische muziek dateert uit haar jeugd. Haar elektronische triphop/popgeluid (maar dan wel met toegevoegde emotie en sentiment) klinkt heel solide en geroutineerd en de vergelijking met Björk is onvermijdelijk. Deze plaat (in afwisselend Engels en Frans gezongen/gefluisterd) klinkt intiem en avontuurlijk. Elke song staat op zichzelf en het zijn vooral de geluiden, de afwisseling van toon en sfeer die deze plaat levendig houden. De electropopscene in Frankrijk is reeds lang overtuigd van het talent van Emilie Simon. Nu wij nog.

The Rhythm Factory Sessions Bring Your Own Poison Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 11 Label: Rhythm Factory/Snapper Music Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 8

The 5, 6, 7, 8’s Teenage Mojo Workout Speelduur: 34 minuten Aantal tracks: 12 Label: Sweet Nothing Records Door: Mirco Haarmans Waardering: 6+

F

antastisch! De retro-pleurisherrie die de dames van 5, 6, 7, 8’s hebben opgenomen gebeurde in de PeaceMusic Studio in Tokyo. De Japanse goden zullen zich hebben omgedraaid in hun hemelse graf. Boem, pets, knal! Moet u de 5, 6, 7, 8’s kennen? Wel als u de film Kill Bill heeft gezien.

Zij begeleiden muzikaal de slachtpartij van Uma Thurman en honderdenéén vechtersbaasjes. De muziek begeleidt het afhakken en rondvliegen van tientallen ledematen. Waar ligt toch die charme voor dit soort groepjes? The Shaggs en Mama Guitar gingen hen al voor. Is het de ongecontroleerde herrie. MC5 versus de rammelende huismoeders? Iggy Pop die zijn

T

he Rhythm Factory is een club in het oosten van Londen en het epicentrum van de nieuwe Britse punkrockscene. Het is ook de club waar The Libertines groot zijn geworden en waar regelmatig gast-dj’s als Mick Jones van The Clash hun kunsten tonen. Op Bring Your Own Poison: The Rhythm Factory Sessions staan elf livetracks die rauw, hard en soms een nogal chaotisch klinken, maar die een goed overzicht geven van de huidige underground ‘guerilla scene’ in Londen. Het album opent uiteraard met The Libertines (Up The Bracket). Andere acts die hun opwachting maken zijn onder meer Art Brut (onlangs nog op het London Calling-festival), The Rocks, The Paddingtons, ex-Libertine Pete Doherty en Babyshambles (Doherty’s nieuwe band). Bring Your Own Poison laat horen dat de Britse punkrockscene weer helemaal terug is van weggeweest. Wel draaien met de geluidsknop op tien.

Luna Rendezvous Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 11 Label: Jetset/Munich Door: Jeroen Fidder Waardering: 7

L

una stopt. Zes albums lang had de Amerikaanse groep rond voormalig Galaxie 500-voorman Dean Wareham ons toegedekt met dromerige, filmische klanken waarin de zon -in weerwil van de bandnaam- altijd straalde. Ook op dit zevende en allerlaatste album betoont Luna zich een erfgenaam van de Velvet Underground, wat komt omdat Wareham’s koele voordracht sterk doet denken aan Lou Reed en ook de sfeer van Luna’s muziek licht psychedelisch is. De werkelijke spil van deze band was al die jaren misschien wel gitarist Sean Eden, die met zijn warme, ruimtelijke klanken de muziek van Luna ook hier weer zijn kenmerkende delicieuze karakter geeft. Voor het eerst is Eden trouwens zingend te horen, en dat doet hij met name op Still At Home niet onverdienstelijk. Het biedt hem wellicht nieuwe perspectieven, want Wareham gaat met bassiste Britta Philips verder als duo. Rendezvous is in elk geval een waardige maanlading van een band die -zij het vanuit de periferie- dertien jaar meedraaide in het muzikale universum en daar zeker niet gewichtsloos rondzweefde.

Chris Isaak Christmas Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 16 Label: Bertus Door: Mirco Haarmans Beoordeling: 6 ijn zoete snik zal na deze plaat nog regelmatig in van die lekkere sentimentele Amerikaanse speelfilms opduiken. Chris Isaak, all Americanboy supremo heeft een kerstalbum gemaakt.

Grappig? Ja. Een aardige variatie op al die zoetsappige onzin. Chris Isaak heeft op Christmas zijn rock & roll-instumentatie gelukkig niet thuisgelaten. De koortjes, de plukbas, de brushes. Het is er allemaal (anders was het waarschijnlijk wel een hele kleffe bende geworden). Eigenlijk vallen zijn eigen composities het meest uit de toon. Maar ja, het is natuurlijk moeilijk overtuigend te zingen over Jack Frost als je zelf kerst viert op het strand van Californië. Nee, zijn eigen liedjes zijn een tandje te simpel en als je je waagt aan de smerige kerstrockers van Elvis Presley (Santa Claus Is Coming To Town en Blue Christmas), maak er dan niet zulke brave uitvoeringen van. Een krappe voldoende wegens gebrek aan muzikaal avontuur op al die platgetreden paden. Ik denk dat vooral de Amerikanen dit wel fijn vinden. De cd zal niet ontbreken in de schappen van K-Mart en WallMart. Helaas een beetje te braaf voor ons. Vrolijk kerstfeest...

Z

dance/house Andrew Weatherall - Fabric 19 Freestylers - FabricLIVE 19

W

eatherall is fokking koel... Wereldberoemd in ons polderland door zijn remixes van o.a. Primal Scream. Deze man heeft zijn rockroots nooit verlaten. Deze Fabric 19-mix start en klinkt dan ook als een langzaam opgangkomende beukmachine die zijn ‘geluids’oorsprong vindt richting eightieswave en -electro. En dat ondanks het feit dat de verzamelde acts op dit album allemaal uit deze tijd komen. Jochies die retrobakjes op de markt op de kop hebben getikt en ze laten klinken als oude meuk. Top. Valt er voor al die oude lullen ook weer wat te genieten. Weatherall is fokking koel... The Freestylers daarentegen slaan je meteen met een portie ragga-breakbeat-hiphop-funk om je oren. Op FabricLIVE 19 is het na een opbouwintrootje van twee minuten meteen raak. Aaauw! Big Beatbasjes, deckwizardmixjes, grommende 303-tjes. Blazen met die handel. De Freestylers beklimmen momenteel met hun eigen plaat de hitlijstjes maar deze mix mag er ook wezen. Bronnen, roots en stijlen vermengen en vervormen zich tot het geluid dat Freestylers heet.

En da’s best wel lekker stevig. Ragga-reggae-break-beuk-pompbeats tot je er gelukzalig bij neervalt. Fabric heeft weer twee fijne maar totaal verschillende mixjes neergezet.

16

Fila Brazillia 23 Dicks

Depeche Mode Remixed 81-04

Speelduur: 59 minuten Aantal tracks: 23 Label: 23 Records/Rough Trade Door: Eric van Splunter Waardering: 7

Speelduur: 220 minuten Aantal tracks: 16 Label: Mute Door: Ruben Eg Waardering: 7

N

a het eerder dit jaar verschenen The Life And Times Of Phoebus Brumal hadden Steve Cobby en Dave McSherry nog een hoop ‘restjes’ op de plank. Genoeg om nog een album uit te brengen, de tiende in vijftien jaar. Meer dan genoeg kennelijk, want deze is opgevuld met echt van alles en nog wat. Enige vereiste leek de beat. Of het nou recht-toe-recht-aan bigbeat is, banjogetokkel, intermezzo’s met gitaar, viool en harp, hiphop; het staat erop. Een lieflijk, Air-achtig droomliedje, stukjes fucked up elektronica, eightieselectro en wat flardjes ambient staan er ook op. En noem maar op. Het is precies deze stijlshuffle die de plaat z’n charme geeft. Tuurlijk moet dan ingebracht worden dat de plaat geen kop en geen staart heeft. En ook dat er een aantal verschrikkelijke elektronische frutsels en vlakke house-niksjes tussen zitten. Maar 23 Dicks kent zóveel leuke en boeiende momenten dat deze kritiek weggewuifd dient te worden. Héél soms pakt een samengeraapt zootje gewoon aardig uit.

Dirty Vegas One Speelduur: 49 minuten Aantal tracks: 10 Label: Parlophone Door: Paul Claasen Waardering: 4,5

A

ls de titel One zou moeten staan voor de eenheidsworst en ééndimensionale sfeer van de tien tracks, dekt deze de lading van het album goed. Het Britse dancetrio debuteerde in 2001 nog met een redelijk fris titelloos album vol poppy dancenummers, denk aan hun commercialhit Days Go By, maar heeft daar nu een saai en bloedeloos vervolg aan gegeven. Bijna alle nummers hebben hetzelfde voortkabbelende, uit drumcomputers gefabriceerde midtempo, dezelfde kitscherige strijkarrangementen, aangevuld met de flinterdunne, ongeïnspireerde zang van Steve Smith. Zijn tenenkrommend simplistische teksten (zoals ”You waited for so long/ to be where you are/ and here you coming from” in Human Love) lijken ter plekke in de studio verzonnen. Het draagt allemaal bij aan het hoge ‘jammer jongens’-gevoel van deze plaat. Nou vooruit, Walk Into The Sun en A Million Ways (ondanks frasen als ”Angel take me by the hand/Help me to understand”) kunnen er nog mee door, maar op One is het verder gezapigheid troef. Misschien kan een slimme producer nog wat nummers bewerken tot een meer inspirerende remix, maar dit eindresultaat is echt slaapverwekkend.

Thievery Corporation The Cosmic Game Speelduur: 62 minuten Aantal tracks: 16 Label: Esl Music Door: Eric van Splunter Waardering: 5 ind jaren ‘90 brachten Rob Garza en Erik Hilton enkele albums uit, die nog steeds als bovengemiddeld in het Loungehokje gelden.

Zo was Sounds From The Thievery Hifi uit 1998 een sfeervolle plaat vol dub, hiphopbeats en doorrookte vocalen. Op de platen erna ging het strak gekleedde duo stug door met hun dub/trip volgens vast recept, ook toen het genre allang over de heuvel was. Dat de angel eruit raakte, bewezen het al danig minder pakkende The Mirror Conspiracy (2000) en twee jaar later het zelfs in saaiheid verzuipende The Richest Man In Babylon. Precies ditzelfde euvel is op The Cosmic Game te bespeuren. Na de sterke opener Marching The Hate Machines (Into The Sun) samen met The Flaming Lips zakt het album snel weg. Wéér die pitloze melange van zweefzang, standaard oosters gedoe met tambourijn en sitar, electrospacegebliep en droge, oersaaie beats; het is slaapverwekkend. Grote namen in de lange lijst gastvocalisten veranderen er niets aan. Enige lichtpuntje is David Byrne, wiens zang nog voor wat broodnodige dynamiek zorgt. Voor de rest eentonigheid troef. En dus gebeurt er al drie albums bar weinig in Washington. Three strikes and you’re out, heet dat.

E

Speelduur: 73 + 73 minuten Aantal tracks: 16 + 23 Label: Fabric/Rough Trade Door: Mirco Haarmans Waardering: 7,5 + 7

Soul Of Man presents Y4K Speelduur: 73 minuten Aantal tracks: 17 Label: Disinctive/Rough Trade Door: Mirco Haarmans Waardering: 8-

M

drie dochters een gitaar omhangt? Is het het gevoel: ”Kijk nou eens wat ik heb ontdekt”? Je maakt een pot instrumentele pleurisherrie op gitaar, bas en drums. Roept elke minuut “Miepmiep!”en je noemt het nummer Roadrunner (je wordt bedankt Bo Diddley).

Iedereen lacht zich ziek.

Onschuldige punk met wat damesgegiechel en je hebt weer een liedje (Typhoon Girl). Het is hartstikke aandoenlijk, maar ik vraag me altijd af als drie heren uit Alblasserwaard dit hadden gespeeld het zo omarmt zou worden. NEE NATUURLIJK NIET! Maar daar gaat het natuurlijk ook helemaal niet om. Teenage Mojo Workout is gewoon een erg geinige plaat. Niet meer, niet minder. Met een paar muzikale hoogtepuntjes.

mmmmm. Dit is zo’n zomerfeestdeephousecompilatie.

Eigenlijk. Alhoewel, dit album is ook erg geschikt voor een denderend en daverend Oud & Nieuw-feest. De reden? Soul Of Man trekt zo’n beetje de platenkast leeg van het Finger Lickin’-label. Logisch.

Het is zijn platenkast en zodoende is deze cd een mooie gelegenheid tot veredelde gratis promotie. Wordt tijd dat die housekikkers op de pleinen van Amersfoort-centrum tot het Rembrandtplein wat van die fijne funkie breakbeats horen. “Tietso, nooit van gehoord?”

Breakbeat meets deep house in het kwadraat. En dan ook nog met een flinke dosis humor. Plump DJ’s, Drummatic Twins, Basement Jaxx, Lee Coombs, Meat Katie enz...enz...enz... ’A seventy-minute musical express train’ heet het in de bio. Klopt. Als het locomotiefje eenmaal op gang is komt er pas na zeventig minuten een flauwe bocht. Zet de cd op repeat en je komt nooit meer thuis.

D

epeche Mode staat momenteel opeens weer in de hitlijsten met een 2004-versie van Enjoy The Silence. De track blijkt afkomstig van het nieuw verschenen album Remixed 81-04, waarop aardig wat van remixen van Depeche Mode-hits zijn verzameld. Maar liefst drie cd’s hebben de synthipoppers met dergelijk materiaal weten te vullen. Depeche Mode stamt dan ook nog uit de tijd dat een single nog enige vorm van waarde had.

Tijden dat fans zelfs naast het hele album ook alle singles in huis haalden die van de plaat werden afgetrokken. Singles die je absoluut in huis moest hebben voor de 12”-remix of een andere wannahave B-kant. De band kan na al die jaren nu dus met gemak drie cd’s vullen met singlemateriaal dat door de jaren heen geremixed is. Is dat leuk om te hebben? Ja en nee. Inhoudelijk moet je stellen dat het weinig aan het oeuvre toevoegt, zeker omdat sommige remixen weinig meer dan het originele nummer met een kleine dansbeat eronder zijn of gewoon weinig spectaculair overkomen (de Air-remix van Home om er maar één te noemen).

Andere remixen liggen daarentegen weer vrij dicht tegen de versies aan zoals Depeche Mode ze al jaren live opvoert, zoals de door Dave Bascombe en Depeche Mode geremixte versie van Never Let Me Down. Maar weer andere remixen stampen toch wel erg lekker weg en laten de stoffige eightiestracks er in een nieuw jasje weer flits uitzien. Depeche Mode vond dan ook niet de minsten om haar tracks te remixen, van Air tot DJ Shadow, Underworld, Kruder & Dorfmeister, Timo Maas, Speedy J, Goldfrapp, Portishead, DJ Muggs, William Orbit tot Adrian Sherwood. Een hippe verzamelaar, dat wel. Leuk om te hebben?

Mwwaaahh... Een beetje wel.

hiphop/soul

Gary Wilson Mary Had Brown Hair Speelduur: 39 minuten Aantal tracks: 16 Label: Stones Throw Door: Eric van Splunter Waardering: 4

J

e moet erbij geweest zijn, zeggen ze. Volgens de overlevering was een optreden van Gary Wilson and The Blind Dates rond 1977 een ware sensatie. Zijn eclectische electrofunk en zeer persoonlijke, van puberdramatiek doorspekte teksten bezorgden hem zelfs enkele culthitjes met de legendarische plaat You Think You Really Know Me. Vervolgens verdween hij decennia lang uit beeld en groeide zijn cultstatus. Nu, bijna dertig jaar later is Wilson terug op Stones Throw Records. En dat had ‘ie nou niet moeten doen. Op dit door Peanut Butter Wolf geproduceerde werkstuk vormen enkele instrumentale intermezzo’s de zeldzame hoogtepunten. En dat zegt genoeg. Gary Wilson’s zang klinkt namelijk als een geit die geneukt wil worden.

Daarbij bestaan zijn songs uit de meest tenenkrommende synthesizer-deuntjes sinds de kinderjaren van James Last. Het heeft ergens iets weg van een soort funk en laat zich nog het best beluisteren als een reeks Ronflonflon-jingles die de uitzending nooit zouden hebben gehaald. Alleen voor de échte Wilson-idioten dus. Die zijn er trouwens genoeg. Beck schijnt er gek op te zijn. Hij wel.

Ja Rule R.U.L.E.

I

n 2001 was hij de te kloppen man in de hiphopbiz met het (terechte) superhitalbum Pain Is Love. 50 Cent pakte de handschoen op en overwon glansrijk. De beef en de mindere verkopen voorbij probeert de man met de SS-stem (superschor that is) het weer opnieuw en hij slaagt dofrijk. Niet veel soeps dus. Gewoon lekkere hiphop. Misschien heeft ie het echt niet meer, die Ja Rule. Ik zou ’t uit respect eerder gooien op de man van de producties: Jimi Kendrix (acht in totaal). Klinkt allemaal lekker maar niets beklijft, behalve het hitje Wonderful met de Kells en Ashanti en afsluiter Passion. De echte man Irv Gotti staat wel overal bij de producties vermeld maar dan is de man met z’n eermalige gouden vingertjes wel zwaar geamputeerd. Producer Chink Santana bakt er meer van maar hij kan het album zeer zekers niet redden. Beste nummer is Bout My Business en ook het enige dat geproduceerd is door ene DJ Twinz. Het lijkt erop alsof de Murda Inc.-familie z’n beste tijd heeft gehad. Jammer, ik heb me een tijdje heel erg thuis en warm gevoeld bij hen.

Talib Kweli The Beautiful Struggle Speelduur: 56 minuten Aantal tracks: 13 Label: Rawkus Door: Eric van Splunter Waardering: 5

V

eel mensen hebben Black Star in huis, het succesalbum van Mos Def en Talib Kweli. Veel mensen zullen ook toegeven dat Mos Def de echte ster was en dat Kwali voornamelijk aantrad als aangever. En dat komt toch voornamelijk door het nu niet direct in het oog springende stemgeluid van dit rapheerschap. Daarom is het ook een god’s geschenk dat Kwali zich op deze plaat laat bedienen van een paar puike beats en dat de man een zeer begiftigd rijmkunstenaar is.

Zolang hij zich maar niet inlaat met die uitermate vervelende liefdesverklaringen van hem. Helaas wordt het hele middenstuk van de plaat door Cupido ingenomen. En dus is het een nummer of vijf skippen geblazen. Tot je met je oren begint te klapperen als Kwali ineens een waar death metal geluid uit de speakers tovert. What the fuck!

Supernummer Broken Glass heeft alles wat hiphop moet hebben: een big ass beat, een sterk onderwerp en een flowende rapper.

Verder mis ik toch vooral de constante factor om te kunnen spreken van een succesvolle poging om mijn aandacht te trekken.

Wu-Tang Clan Legend Of The Wu-Tang

Timbaland and Magoo present Timbaland And Magoo Speelduur: 74 minuten Aantal tracks: 17 Label: Simply Music Door: David Ernst Waardering: 7

N

o doubt about it dat Timbaland één van de grootste producers van de afgelopen acht jaar is (tezamen met The Neptunes, R. Kelly, Dre en Andre 3000). Timbaland tezamen met partner Magoo kan echter op minder bijval rekenen, terwijl die met hun Welcome To Our World uit 1997 voor mij persoonlijk een van de betere hiphop-albums van dat jaar dropten. Tim Mosley’s zwaar funky beats en aparte rapstijl (ja, hij kan het wel) en Magoo’s tekenfilmlaidback voice hebben nooit superhits op hun conto gehad maar funken doet het zeker. Dit album is een Best Of met veeeeel gasten erop. Voor mij hadden het iets minder nummers mogen zijn en nog liever zie ik een Best Of Timbaland (met zijn producties voor natuurlijk hartsvriendin Missy, Destiny’s Child, Justin Timberlake, oude vriend Ginuwine, Ms. Jade & Tweet). De toppers op deze cd zijn Indian Flute en Cop That Shit. Wel zeer cool is het extra dvd-tje met acht clips waaronder de superhiphopclip Cop That Shit en het filmtechnisch aardige All y’All. Voor wie nog helemaal niet bekend is met het werk van Timbaland en Magoo als duo een aanrader van de eerste orde, so fok that shit.

Stray Cats Rumble In Brixton Speelduur: 44 + 44 minuten Aantal tracks: 24 Label: Suburban Door: Mirco Haarmans Waardering: 7+

I

edereen die de Stray Cats of Brian Setzer ooit live heeft gezien weet dat de muziek retestrak is. Een show geven kun je aan de drie heren overlaten. Een zaal vol lawaai met drie man. Ze hebben natuurlijk inmiddels behoorlijk wat jaartjes ervaring (en de shows met een big band deden Brian Setzer muzikaal ook zeer goed). Het is ruim twintig jaar geleden dat de Stray Cats hun laatste hit hebben gehad. NU, tijdens deze zeer uitgebreide reünie wilden ze waarschijnlijk eerst weten of ze weer met z’n drieën door een deur kunnen. Op het podium wel. Getuige dit livealbum. Of ze elkaar zo aardig blijven vinden zodat er nog een hele studioplaat uitkomt, is

Speelduur: 71 minuten Aantal tracks: 18 Label: Def Jam Door: David Ernst Waardering: 6

Speelduur: 70 minuten Aantal tracks: 16 Label: BMG Door: David Ernst Waardering: 8,5

O

ver de doden niets dan goeds, en dan heb ik het niet over O.D.B. (zie: De Mijlplaat op pagina 4 van dit blad). Nee, bij deze verklaar ik de Wu officieel dood (duh! hoeveelste keer?). Deze Best Ofcd zal menigeen nog wel kunnen verleiden tot discussie aangaande welke juwelen er wel niet missen, maar ze coveren het mijns inziens redelijk. Sommigen van de afzonderlijke leden zijn nog lang niet ten dode opgeschreven (alhoewel, eigenlijk enkel Ghostface heeft het nog), maar het collectief als zodanig wel en dit album wordt dan ook gedraaid tijdens de officiële crematie van de Clan. Dit is de vette shit, dit is de earthquake die hiphopcountry begin en midden jaren ‘90 nodig had. Rauw, funky, vitaal, hardcore: as hip as hop can be. Music History. Geen nieuwe albums meer graag. Laat me de nabestaande herinneren in zijn hoogtijdagen. En de kinderen die ze op deze wereld hebben achtergelaten hebben de wereld mooier gemaakt. In alfabetische volgorde op deze cd: C.R.E.A.M., Can It Be All So Simple, Da Mystery Of Chessboxin’, Gravel Pit, Method Man, Protect Ya Neck, Reunited, Shame On A Nigga en Uzi (Pink Ring). Ja, mooie kinderen. Life as a shorty shouldn’t be so rough.

natuurlijk de vraag (op dat ene nummer na achteraan cd twee van deze dubbellaar).

Rumble In Brixton is natuurlijk opgenomen in London.

De hits klinken na al die jaren nog steeds als een klok.

De twang is top, de drums beuken met een extra randje galm lekker hard uit je boxen. Niet achterhaald, niet ingehaald door de tijd.

En om het feestje van hun reünie en verse wereldtournee te vieren zijn de drie heren ook nog de studio ingedoken voor de al eerder genoemde extra nieuwe track.

Aan het einde van cd twee staat Mystery Train Kept A Rollin’. Een nutteloos niemendalletje van Stray Cats-niveau. De riff gejat van Mystery Train (van Elvis Presley en Scotty Moore). Het liedje is een eerbetoon aan de echte mannen van de rock & roll. “Luister goed jongen, zo hoor je dat te doen.” Inderdaad jongens en meisjes, luister naar rock & roll van de Stray Cats. Zo hoor je het te doen.

Review pag. 14t/m21

01-12-2004

18:30

Pagina 4

recensies hiphop/soul Mos Def The New Danger Speelduur: 75 minuten Aantal tracks: 18 Label: Geffen Door: David Ernst Waardering: 7

I

k was benieuwd. Mos Def is zo’n gast die ik mag maar op wie ik nooit hard ben gegaan. Oké, Umi Says was de bom en ik ken een vriendin die hem op haar studentenkamer op de muur had hangen. Hij was natuurlijk vroeger ook zo’n superbelofte. Het Andere Geluid Van Hiphop, maar zoveel jaar wachten met je opvolger en dan dit afleveren. Damn, son. Hoe bevooroordeeld is het om te stellen dat een schoenmaker bij zijn leest moet blijven. Mos Def’s identiteitscrisis brengt ‘m in ieder geval ook tot gitaren. ’t Is geen slechte cd, daarvoor is de man net te geniaal. Maar zijn genialiteit is niet de mijne. Relevatie voor mij is producer Minnesota die het meerendele produceert.

Raphael Saadiq opent gedurfd. Producer van het jaar (meeste songs in Billboard tot nu toe) Kanye West gaat op The Doors-tour en eens met een track met een ongepitchte soulsample. Mos Def zelf produceert zelf ook wat, maar dat had ‘ie beter kunnen laten. Nee, laat hem maar de mooie jongen uithangen in Alicia’s clip You Don’t Know My Name.

Mmhhh, teruglezende ben ik te streng geweest. Het is eigenlijk best een goede cd, dus wat zit ik te zeiken? Last van mijn prostaat zeker.

Daddy G DJ-Kicks Speelduur: 71 minuten Aantal tracks: 17 Label: !K7 Door: David Ernst Waardering: 8,5

D

e DJ-Kicks-serie van !K7 is zeer wisselvallig, maar als ‘ie aanslaat doet ‘ie dat ook meteen bulls eye. Daddy G is zo’n darter die binnen mum van tijd honderdtachtig gooit. Deze Bristolse veteraan die bij de burgerlijke stand bekend staat als Grant Marshall is vooral bekend als een van de founding fathers van Wild Bunch en natuurlijk Massive Attack (makers van één van de top tien-albums uit de jaren ‘90: Blue Lines). G. draaide al plaatjes vanaf zijn tiende en zijn grote liefde (in music that is, in real life probably zijn dochtertje Ava) heet reggae. Ik hoef het de connaisseur niet te vertellen, maar je hebt reggae en reggae en de smaak van Daddy G is zekers de mijne. Damn, lang geleden dat ik een cd zo vaak heb opgezet en de hele Albert Cuyp mag meegenieten. Mooi gemixed opent ‘ie rauw en relaxed,

Eminem Ecnore

K-Liber Schuurpapier

Speelduur: 62 minuten Aantal tracks: 20 Label: Shady Records/Universal Door: Eric van Splunter Waardering: 5

Speelduur: 66 minuten Aantal tracks: 22 Label: Top Notch Door: David Ernst Waardering: 7

E

ncore betekent doorgaans een toegift aan een live-act van een artiest die op de top van zijn roem door het publiek wordt aangespoord om een laatste nummer te brengen. In het geval Eminem betekent het helaas wat anders. Encore betekent in dit geval meer van hetzelfde, een herhalingsoefening, daar zijn we weer. Ik ben een Dre-fan. Altijd geweest, zal ook altijd wel zo blijven denk ik. De eerste twee samenwerkingsverbanden tussen dat blondje en de meester van de beat met ballen was er sprake van ware chemie. Nu begrijp ik er helemaal niets meer van. Emotieloze Atari-deuntjes kabbelen weg. Een pluspunt ten opzichte van het ook al niet denderende Eminem Show: de heer Matters is gelukkig minder gaan zingen. Pijnlijk echter is het gebrek aan nieuwe onderwerpen. MM heeft het al eens gezegd, en belangrijker: hij zei het al eens een stuk beter. Natuurlijk zitten ze er ook dit keer weer tussen, die tekstuele pareltjes. ”My aim was not to become what I became wiht this level of fame, my soul is possessed by the devel, my name is: Rainman.” Maar zelden heb ik last gehad van zoveel uitslag als tijdens het luisteren naar Like Toy Soldiers met het gelijknamige, yek, sample. De buzz rond een nieuw Eminem-album is over, de verbazing om een van zijn clippersiflages is weg. EM becomes the average man.

tegelijk komende tot Studio One’s topper No No No in het Frans (yep, Non, non, non). Zelfs Tricky kan me bekoren met Aftermath en dan komen we, en hier begeeft een recensent zich op het gladde ijs, bij een van de mooiste nummers aller tijden: Just Kissed My Baby van The Meters waarna Pakistaanse grootmeester Nusrat Ali Khan het overneemt in een Massive Attack-remix die zelf ook meedoen met Karma Koma , I Against I met Mos Def en superanthem Unfinished Sympathy (allen in special mixes natuurlijk). Ik raak flabbergasted door Johnny Osbourne’s Budy Bye (top van de vocal dub) en natuurlijk de klassieker Here I Come van Barrington Levy. Damn, het houdt niet op, deze cd. Badmarsh & Shri kicken het ook vet met Signs en de B-Boys (en Girls eigenlijk) gaan natuurlijk uit hun dak met Foxy Brown’s Oh Yeah. De misser is Leftfield, maar ook die valt wel mee eigenlijk.

Tot slot mixed Danny Krivit Aretha Franklin’s Rock Steady zeer lekker en kan ik alleen maar wensen: meer van deze shit, please Lord.

T

he beats, the beats, it’s all about the beats. En de beats van KLiber mogen er zijn. Nederlandstalige dansbare bubbling partyhop hadden we ‘officieel’ nog niet in het kikkerland. K-Liber timmert natuurlijk al jaren aan de weg maar met deze release op Top Notch hebben ze probably een betere distributiedeal en kunnen ze ook de weg vinden naar alle medelanders. Laten we hopen dat deze Antillianen doorstoten. Je oren, je maagdenvlies, whateva. Een heel album K-Liber is mij iets te veel: teveel synths, te druk en vaak te snel, maar dansen zul je. En soms voel ik het blanke bloed in deze Indo zwaar stromen, want met issues als ‘vrouwen die geld van me willen’ en ‘tijd die ik liever met m’n maten doorbreng dan met m’n vriendin’ heb ik nooit mee te maken in real life. En de teksten en refreintjes zijn gewoon goed: eerlijk, ode aan het hart en natuurlijk aan de leukste bezigheid ter wereld. Benedenwindse eilandenzon in koude dagen en het sterkst vind ik ze toevallig wel als ze in Magnifico en de interlude met G-Fella niet in het Nederlands rappen, maar tracks als de hit Viben, 24-7 met vette kinderrap en zeeeer lekkere Honingzoet met Jay zijn zekers te spanggggggggggggggg. En sowieso big up dat ze met Rockwell-T-shirts in hun clip verschijnen!

Snoop Dogg R & G (Rhythm & Gangsta) Speelduur: 77 minuten Aantal tracks: 20 Label: Geffen Door: Mirco Haarmans Waardering: 7+

P

ersoonlijk vind ik Snoop Dogg een vreselijke glijer, maar muzikaal is hij een topper in zijn genre. Respect, moet ik dan zeggen. Grooves zijn top en Snoop doet samen met Dre gewoon waar hij zin in heeft. De lijst van medemuzikanten is overweldigend; Justin, Bootsy Collins, Pharell, Nelly, zelfs de Bee Gees. Hij boast en toast als vanouds. Hoe gek is Snoop? Nou, het verhaal gaat dat hij op zoek was naar een nieuwe en perfecte beat. Pharell belde aan en zei “Dit is wat je zoekt, maar het kost driehonderdvijftigduizend dollar.” Snoop zei ja. Die beat werd Drop It Like It’s Hot. Nu al dé hit van het jaar. R & G is tongue in cheeck, hand in hand met pochen over zijn eigen prestaties. Topsamples. Justin die beter dan de Bee Gees klinkt dan de Bee Gees zelf. Tekstwijs soms kinderlijk, maar een hele, hele fijne groef voor onder de boom.

The Maroons Ambush Speelduur: 38 minuten Aantal tracks: 9 Label: Quannum Projects/Epitaph Door: Paul Claasen Waardering: 7,5

Q

uannum presenteert: The Maroons. Lateef The Truth Speaker (Latyrx) en Chief Xcel (Blackalicious) leveren met Ambush een opwarmertje voor het later te verschijnen volledige album Ashe. We kunnen hier spreken van een geslaagde kruisbestuiving. De afwisselende beats, van subtiel in Beautiful You tot ruw in Lester Hayes, die Xcel uit zijn hoge hoed weet te toveren, sluiten goed aan bij de raps van Lateef, die dan weer half gesproken, half gezongen en dan weer

gedreven en battle-achtig zijn. Het tweede nummer If is daar een goed voorbeeld van. Het onderwerp betreft hier dan ook het buitenlandbeleid van de regering Bush. De soul- en funkinvloeden zijn duidelijk aanwezig op Ambush en dragen samen met de grote diversiteit van het duo bij aan de veelzijdigheid van de cd. In Matter Of Time rapt Lateef: ”There’s always the chance of creating something transcendent/Some things that last forever like the Ten Commandments.” Het is een mooie samenvatting voor het algemene streven van de Quannum-leden en in het eerste deel zijn ze in ieder geval redelijk geslaagd. Als Ambush een voorproefje is voor wat gaat komen met Ashe zijn de verwachtingen hooggespannen.

Destiny’s Child Destiny Fullfilled Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 12 Label: Sony Door: Mirco Haarmans Waardering: 6

W

at betekent die titel toch? Dit was het, dit is ons sluitstuk? We kunnen niet beter? De hit & awardmachine die Destiny’s Child geworden is komt in het verzamelseizoen tenminste met een echte plaat. Geen Greatest Hits met extra vullertjes, maar een volwaardig album. De opener Lose My Breath blaast het stof uit je speakers, maar daar houdt het spelplezier dan ook al een beetje op. Het geluid is stevig en helder, maar het spel klinkt eerder als routine en een herhalingsoefening. In de studio van Beyonce Knowles staat een grote hitcomputer.

Daar trek je alle liedjes doorheen en ze krijgen allemaal hetzelfde sausje. Zonde toch eigenlijk. Destiny’s Child bepaalde de muzikale regels die trouw gevolgd werd door allerlei magere epigonen die ook graag een hitje wilden hebben. Nu trappen de dames van Destiny’s Child in hun eigen ‘val’. Nog even en ze worden ook nog links en rechts ingehaald door allerlei frisse, verse damestrio’s. Je weet dat het beter kan, maar de regels van muziek bepalen helaas al te vaak het geluid van dit soort acts. Wat zei pianist Liberace ook alweer toen hij voor de tigste keer een plaat uitbracht met dezelfde liedjes en waar miljoenen van verkocht werden: “I cried all the way to the bank.” Toch zonde.

R. Kelly & Jay-Z Unfinished Business Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 11 Label: BMG Door: David Ernst Waardering: 6

H

hings can change fast. Zo ben je nog beste maatjes en zo eist de een vijfenzeventig miljoen van de ander na een pepperspray-incident tijdens een gezamenlijke tour. Tja, een beetje hiphopartiest kan niet zonder beef. We hebben het over R Kelly en Jay-Z, de best verkopende r&b-artiest en één der beste rappers die upteamen en daar zou toch een super-cd uit moeten vloeien. Zo dacht ik tenminste bij hun vorige Best Of Both Worlds. Blind gekocht en al snel weer weggegeven. Niets meerwaarde. Bij deze Unfinished Business van hetzelfde laken een pak. De helft van de cd is aardig, maar it ain’t enough, temeer daar het deze twee moguls betreft die ik afzonderlijk huizenhemelshoog in mijn vaandel heb. Op één na zijn alle producties van de hand van Tone van de Trackmasters, die echt niet slecht zijn, maar wel veel van hetzelfde. Het wil wel funken maar doet het vaak net niet. De sound is clean waarbij men net iets te ruig wil zijn waardoor het niet echt werkt. Hey, natuurlijk staan er lekkere tracks op deze schijf (hitje Big Chips en de remix van The Return met Slick Rick en Doug E. Fresh) en alleen het holografische artwork is misschien de koop al waard maar ik wil meer van deze twee gasten, weet je.

elke dag MUSIC minded? check het op:

via: KPN - nederland BASE - belgië

Review pag. 14t/m21

01-12-2004

10:31

Pagina 5

recensies wereldmuziek Maria de Fatima Fado Vivo Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 13 Label: PIAS Door: Joost van Velzen Waardering: 8

B

ij de Portugese fado luistert het allemaal erg nauw. Je hebt allerlei moderne, kitscherige varianten met een ‘beatje’ eronder, en je hebt de klassieke volkszangers en zangeressen, die de ziel dermate beroeren dat de Portugese tranen bijkans de Atlantische oceaan instromen. Tot die laatste categorie behoort Maria de Fatima. Ze heeft de perfecte stem voor het Portugese levenslied en wordt op het livealbum Fado Vivo bijgestaan door uitstekende muzikanten. Op Fado Vivo zingt Fatima alle grote klassiekers in het genre met nagenoeg dezelfde overtuiging als de absolute koningin van de fado: Amalia Rodrigues. Voor wie nog niet bekend is met deze door merg en been snerende smartlappen, is Fado Vivo daarom een voorbeeldige ‘instapplaat’. Ik wil niet veel zeggen over cadeaus en de aankomende kerstdagen en zo, maar mocht uw kachel deze winter uitvallen, dan warmt Maria de Fatima u wel op.

Zeker en vast.

v/a A Tribute To Amália Rodrigues

v/a - Lords of Chaos - The History of Occult Music Speelduur: 148 minuten Aantal tracks: 28 Label: Prophecy Door: Roger Teeling Waardering: 8

W

e Are But Slaves Of The One With Horns. In deze tijden van religieus fanatisme kun je niet duidelijk genoeg zijn in het aan-geven van waar je zelf staat. Nou, dáár dus. Waarbij de titel van deze dubbelcd wat misleidt. Wie over occult praat, kan niet om zwarte magie heen; met zijn diverse dansen om van in trance te raken of om geesten mee aan te roepen. Dan kennen we ook nog de neo-folk, met bands als Current 93 en Death In June. De folk zelf is trouwens ook niet gespeend van fluitenkruid en duivelszwam. Dat ontbreekt hier allemaal. Deze uitgave richt zich niet zozeer op het occulte maar op hardrock en metal die van de duivel bezeten is. (Twee jaar geleden, toen deze cd voor het eerst verscheen, kon ik nog

Speelduur: 60 minuten Aantal tracks: 17 Label: World Connection Door: Roger Teeling Waardering: 8

F

ado heeft het probleem dat het inmiddels stereotiep is voor een eenduidige soort muziek: akoestische gitaren in traag tempo, met een zangeres die lamenteert. Zwemmen in warme modder. Nou is dat ook fado, maar fado is ook zoveel meer. En wijlen de koningin en godin van het genre, Amália Rodrigues, toonde dat al aan. Enkele van haar platen bevatten ook een elektrische en elektronische toonzetting. Dus het kon alle kanten op met deze tribute, een coverplaat waar juist in voornoemde eenvormigheid verankerde hedendaagse sterren aan bijdragen. Het blijkt de goede kant. Deze tribute is geen loodzwaar standbeeld geworden dat het zicht ontneemt. Oké, Cristina Branco, Custódio Castelo en Ana Moura doen precies waar we ze van kennen, maar doen dat goed. Feit is dat daar een Amor de Mel, Amor De Fel van V Império tegenover staat, gesofisticeerde popmuziek, en het verfrissende Trago Fados Nos Sentidos van Raul Marques e os Amigos da Salsa, vol Latijns-Amerikaanse toonladders en lome blazers. Olha a Ribeirinha brengt met Negros De Luz epische opzwepende kamerklassiek. Zo wordt authentiek afgewisseld met godslasterlijk. Ideaal voor wie in een melancholieke én heidense bui is.

Putumayo presents South Pacific Islands

J

e hoort er nooit zo veel over, de mooie, maar geïsoleerde eilanden van de Zuidelijke Grote Oceaan. Want waar hebben we het dan over? Een blik op de kaart brengt uitkomst: Papua Nieuw Guinea, Nieuw Caladonie, Samoa, Tokelau, maar ook Nieuw Zeeland. Dunbevolkte gebieden waar blijkbaar ook muziek gemaakt wordt. Traditionele, zwarte, meerstemmige muziek dan wel te verstaan. En laten we er maar niet omheen draaien; dat ben je na een nummertje of drie, vier al weer spuugzat. Het kan natuurlijk aan de productie van South Pacific Islands liggen (die vlak en kunstmatig klinkt), maar ook als je de verzamelaar puur beoordeeld op compositorische kwaliteiten zakt deze door het ijs. Conclusie: óf de samensteller van deze cd heeft een zeer saaie en eenzijdige smaak, óf er wordt op deze tropische eilanden gewoon stierlijk vervelende muziek gemaakt. Mocht je dus ooit nog eens vakantieplannen hebben in die richting, neem dan toch vooral je iPod mee met je eigen muziek.

Kartik Seshadri/Bikram Ghosh Raga: Rasa Speelduur: 110 minuten Aantal tracks: 4 Label: Traditional Crossroads/Central Door: Roger Teeling Waardering: 8 aar is het misgegaan met de klassieke muziek uit India? Of de muziek... Waar is het misgegaan met de populariteit van de klassieke muziek uit India? Eind jaren ‘60 en begin jaren ‘70 wist iedereen wie Ravi Shankar was en stond hij -eigenlijk: zat- op popfestivals met die joekel van een sitar van hem. Oké: ik lieg.

Tegenwoordig weet nog steeds iedereen wie hij is, namelijk: de vader van Norah Jones. Zucht. Laten we afspreken dat we opnieuw beginnen, met nieuwe helden. Kartik Seshadri, protégee van Shankar, en virtuoos sitarspeler. Dit dubbelalbum bevat vier raga’s, live gespeeld, volgens klassiek concept. Dus een rustig uitbreidend begin, waarop wordt overgeschakeld naar een sneller ritme, daarbij nauwgezet gevolgd door de tabla (door Bikram Ghosh). Voor niet-ingewijden kan sitarspel nogal als een stroom water zijn: mooi om naar te kijken, maar wel steeds hetzelfde. De tonen van Seshadri zijn vrij diep. Dat maakt dat als je de wiegende ornamentatie van resonerende noten wegdenkt, je iemand duidelijk een snaarinstrument hoort bespelen, niet moeilijker te volgen dan een gitaar of bas. Maar wel met veel meer noten.

Speelduur: 55 minuten Aantal tracks: 11 Label: Blue Kapibara/Central Door: Roger Teeling Waardering: 6 ver Periples, het vorige album van Luthomania schreef ik ooit: ”Luthomania is een gezelschap dat drie verschillende vormen luitspel combineert. Chinese toonafglijding (op zijn Hollands: gejank) wordt aangenaam pastoraal versneden met stukken middeleeuws troubadourspel uit Europa (altijd lekker eenvoudig), Turkse en Arabische invloeden, en zelfs blues en jazz. Deze fusie is theoretisch volledig van de gekke, maar wie zich daar niets van aantrekt geniet maar mooi van virtuoos doch gevoelig snarenspel en de pure, warme klank van akoestische instrumenten.” Voor Itinérances is het Luthomania uitgebreid met percussie, cello, sopraansax, accordeon, bandoneon en mondharmonica. Een combinatie van instrumenten die nieuwe klankbeelden belooft. Die krijgen we ook. Maar of we daar blij mee moeten zijn? Wat direct opvalt is de beperking van de mondharmonica in vergelijking met de diverse luitsoorten. Alsof een kind steeds aan je mouw trekt om zijn verhaaltjes te vertellen, terwijl je eigenlijk de discussie-opniveau met je visite wilt doorzetten. Is dat vooral een kwestie van smaak, erger is de landerigheid waarvan het hele album doortrokken is. Van ‘mania’ is hier weinig te merken. Nootjes kabbelen in antwoord op elkaar als in de beste kamerklassiek. Brave fusie zonder woorden. Terwijl de onderwerpen toch zoveel vuur in het hart dragen.

Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 16 Label: EMI Door: Roger Teeling Waardering: 8

Speelduur: 35 minuten Aantal tracks: 10 Label: Fat Possum Door: Joost van Velzen Waardering: 8

E

en stem zoals een soulstem hoort te klinken en nummers zoals soulnummers horen te klinken. Dat komt als eerste in je op als je I Just Want To Be Held hoort van de zwarte zanger Nathaniel Mayer.

De namen Otis Redding, James Brown en Solomon Burke zijn de eerste die boven komen drijven. Van vooral die laatste is dat niet zo vreemd: ook Burke bracht zijn Grammy-award winnende Don’t Give Up On Me op het Fat Possum-label uit. Met een beetje geluk vervolgt Mayer met dit prachtalbum dezelfde weg, want aan kwaliteit ontbreekt het niet. De tien liedjes (waaronder de John Lennon-cover I Found Out) zijn zonder uitzondering van een aanstekelijke frisheid en doen waarachtig verlangen naar lang vervlogen tijden in motoren Motowncity Detroit, de stad waar Mayer werd geboren en opgroeide. Hoogtepunt van dit album, dat met zijn vijfendertig minuten speeltijd wel wat aan de korte kant, is You Are The One. Tot dat soort ballads waren tot nu toe alleen Otis Redding en Al Green in staat.

Rachid Taha Tékitoi

Venice Pacific Standard Time

Speelduur: 70 minuten Aantal tracks: 14 Label: Wrasse/LC Music Door: Roger Teeling Waardering: 8

Speelduur: 62 minuten Aantal tracks: 15 Label: Flow/Sony Door: Abel Schoenmaker Waardering: 6,5

V

oor wie wel houdt van de mengelmoes van stijlen van Manu Chao maar niet van de gebruikte stijlen zelf, luistert naar Rachid Taha. Deze jonge zanger richt zich op het Midden-Oosten in plaats van op Zuid-Amerika. Zijn Tékitoi plaatst je direct in een overvolle autobus uit het jaar nul, op een zanderig bergpad ergens ver weg. In het bagagerek kakelen de in boxen verpakte kippen en ergens mekkert een geit. Geurtjes. Baarden en jurken. Maar ook spijkerbroeken en T-shirts. In Mamachi hijgen de hese fluiten van de raï je in de nek, maar wel vanaf de zijlijn. Alsof zij de strijd tussen elektronische dancebeats, Afropopgitaar en Rachids donkere raspstem willen opzwepen. In Safi tokkelt een luit, met kitscherige violen op de achtergrond, die periodiek wordt onderbroken door hard rockende gitaren. Ieder nummer op Tékitoi verdient een eigen bespreking, omdat het zo divers is, steeds weer anders. Wel een paar keer gehoord: het gesyncopeerde wiegelritme dat Walk Like An Egyptian van The Bangles ondersteunde. Inderdaad, ondanks het doorwrochte van Rachids muziek is dat toch de eerste indruk: heerlijk vrijblijvende pop. Precies zoals het zijn moet.

V

enice staat bekend als een band die graag muziek maakt in de stijl van The Eagles, Jackson Browne en The Beach Boys. Ofwe:l met meerstemmige vocalen, akoestische gitaren, catchy tunes en ogenschijnlijk luchtig klinkende producties. Aan het openingsnummer I’ll Keep My Fingers Crossed van het album Pacific Standard Time is duidelijk te merken dat het viertal ook het werk Steely Dan heeft ontdekt. Niet alleen klinkt zanger Kipp Lennon griezelig veel als Donald Fagen; de complete backbeat lijkt rechtstreeks gekopieerd.

Back To The Well is vergelijkbaar met werk van The Eagles, maar dan wel op hun slijmerigst. Het is jammer dat een getalenteerde band als Venice het muzikale hart op de goede plek heeft zitten, maar in de studio in de meeste gevallen net niet de juiste keuzes weet te maken.

Minder nummers op een album en meer zelfkritiek zou bij deze band wonderen doen.

Rachael Yamagata Happenstance Speelduur: 63 minuten Aantal tracks: 13 Label: BMG Door: Steef van Leeuwen Waardering: 10

singer-songwriter/country Leonard Cohen Dear Heather Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 13 Label: Columbia Door: John Min Waardering: 7

H

et is mij gewoon soms te gemakkelijk. Neem de titelsong. Het gedicht is prima: ”Dear Heather / Please Walk by me again / With a drink in your hand / And your legs alle white / from the winter.” Waarom moet daar zo’n een flauw pauzemuziekje onder? Is het gemakzucht of is het grappig bedoeld? Er is aan Dear Heather nog genoeg te genieten. De zeventigjarige Cohen blijft een tekstdichter van formaat en Sharon Robinson, Anjani Thomas en Leanne Ungar leveren redelijk goede bijdragen aan de muziek en productie. Vooral in The Letters, Because Of en On That Day vormen de poëzie en de muziek een perfecte eenheid. On That Day gaat over 9/11 en is het enige politieke nummer van het album. Hoewel, Cohen brengt het terug tot menselijke proporties en roept onze als een wijze opa krakerig tot verantwoording: ”Did you go crazy / Or did you report / On that day / On that day / They wounded New York.” Go No More A-roving en Tennesse Waltz zijn missers en die oubollige vrouwenkoortjes, die waren op So Long Marianne etcetera al even misplaatst als nu.

Neko Case The Tigers Have Spoken

O

18

Nathaniel Mayer I Just Want To Be Held

en lome saxofoon terwijl de zon gloort over nat Parijs. Een accordeon strooit melancholieke noten. Marsdrums stuwen en een viool huilt. Als het begin van een film met ongewisse afloop en vol emoties. Olla Vogala zijn buren van ons aan zuidelijke zijde, die veel van de wereld gezien hebben. Les Chiens had met zijn stuwende esprit van Ramses Shaffy geweest kunnen zijn. Een hit ergens in het midden van de jaren ‘70. Kleinkunst met hitpotentie.

Niet oubollig, wel potent. Er wordt ook in het Vlaams gezongen op Siyabonga en in talen van veel verder weg. Het is orkestmuziek vol viool, piano, contrabas, percussie, saxofoon, trompet, draailier en zang met de ziel op de tong. Vol folklore ook. En wat cabaret. Een soundtrack die je op het puntje van de stoel laat zitten. Een stoel die in heel wat streken staat, deze vijftig minuten. En waarin het goed huilen, huiveren en schuilen is. ”De dageraad is hard en teer, de avonden koud en lang. Gij kraakt mijn hart in liefdeszeer; ik hou van u met lijf en hart.” Ik had het niet mooier kunnen zeggen.

W

Luthomania Itinérances

Olla Vogala Siyabonga

W

Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 11 Label: Putumayo Door: Joost van Velzen Waardering: 4

schrijven: de hoesfoto verraadt het al. Tegenwoordig is dat anders.) Als overzicht is Lords Of Chaos redelijk compleet. Inzake de groepen uit de jaren ‘70 ontbreekt alleen Pentagram. Black Sabbath, Coven en Black Widow staan er dus wel op. De black metal aan het begin van de jaren ‘80 is gedocumenteerd, met Venom, Mercyful Fate en Hellhammer.

Die van de jaren ‘90 is vertegenwoordigd met Mayhem, Darkthrone, Emperor en Abruptum. Burzum is de opvallendste naam die daaraan ontbreekt. Om de albumtitel toch meer eer aan te doen, krijgen we ook wat materiaal uit andere metiers. Spoken word van magister Aleister Crowley. Blues van Robert Johnson, de neger die zijn ziel verkocht aan de duivel. En een bijzonder vreemdsoortig soundscape van ons aller Mick Jagger (jawel), Invocation Of My Demon Brother, ontstaan naar aanleiding van zijn contacten met satanist en filmmaker Kenneth Anger. Please Allow Them To Introduce themselves...

Speelduur: 34 minuten Aantal tracks: 12 Label: Anti/Epitaph Door: Joost van Velzen Waardering: 8

N

eko Case groeide op in het Noorden van de V.S. en begon op haar achttiende te drummen in allerlei punk- en rockbandjes.

Inmiddels is ze negenentwintig, de punktijd ontgroeid en maakt ze countryrock die vooral doet denken aan Gram Parsons, de man die het genre zo’n beetje uitvond. The Tigers Have Spoken is een in Chicago opgenomen livealbum, die aangenaam verrast met mooie, soms zwoele country, maar net zo vaak met rammelende rockers. In This Little Light is zelfs sprake van regelrechte gospel. Vooral de eerste paar nummers staan meteen als een huis en zijn zo toegankelijk dat je direct het refrein al mee kan zingen. Soulful Shade Of Blue, het tweede nummer, is daar wel het mooiste voorbeeld van. Neko Case tourde ooit met een busje door haar geboorteland. Het is maar goed dat ze daarbij vooral de zuidelijke staten aandeed en het beste oppikte uit de country- en gospelhoek. Anders waren we misschien verstoken geweest van deze prachtplaat.

Rocky Votolato Suicide Medicine Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 12 Label: Sorepoint Door: John Min Waardering: 6,5

S

ommige platen kun je tien keer horen en dan weet je het nog niet. De songs op Suicide Medicine van Rocky Votolato zijn recht door zee, maar toch poëtisch in orde. Ze zijn een aanklacht tegen slaafs materialisme, onverschilligheid en de hypocrisie van de American Dream. Hierdoor klinken veel songs bozig. Vanaf de opener The Light And The Sound weten we het zeker, Rocky wil het echte leven en de kunst voor zichzelf, maar ook voor ons. “If I have to crack open you skull with my fist / I’ll let the light and the sound escape”, zweert hij ons met een stem die lijkt op het manische broertje van Connor Oberst (Bright Eyes). Ook in Death-right stuiten we op zijn leven-is-vlammen-visie: “You’ll die young if you live so carefully.” Gelukkig zijn er nog enkele ingetogen countryrockliedjes, want zoveel bozigheid gaat vervelen. De singer-songwriter gaat daarin op zoek gaat naar verloren onschuld (Montana, The City Is Calling). Rocky Votolato heeft talent en zijn emo-countryfolkrock heeft genoeg hart en ziel. Misschien zelfs wel iets te veel. Soms is het briljant, soms overschreeuwt Rocky zichzelf. Sommige platen kun je tien keer horen en dan weet je het nog niet.

metal/punk From Autumn To Ashes Fiction We Live Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 11 Label: Vagrant/Suburban Door: Guido Saladillo Waardering: 7,5

H

et valt gelijk op dat bijna alle harde muziekstijlen in het totaalgeluid kruipen van From Autumn To Ashes. Op de hardcorewortels staat een imposante metalcoreboom met dikke powerrocktakken en frisgroene emo-melodieblaadjes. FATA haalt alles uit de kast waardoor Fiction We Live een prachtalbum is geworden. Je vergeeft ze dat ze, ongewild, leentjebuur speelden en dat ze opvallend grasduinde in al die stijlen, want het resultaat is een geheel geworden.

De duellerende vocalen zorgen voor de juiste spanning en dynamiek en de vakkundige en vlekkeloze instrumentatie completeert dit lofgezang. Het blijft echter een beetje verdacht dat een band enerzijds ontzettend brisant bruist en anderzijds ronddobbert in een afgebakende vijver en een menu maakt volgens een bekend recept. Met dit album zal From Autumn To Ashes thuis in de V.S. zeker hoge ogen gooien, want de liefhebber van de aldaar ontiegelijk populaire bands Thursday, Thrice en Taking Back Sunday kunnen Fiction We Live blind aanschaffen. Ze hebben dan een juweel voor het oor.

Hopesfall A Types Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 10 Label: Thrustkill/Roadrunner Door: Guido Saladillo Beoordeling: 7

D

e prijs van het artwork van de maand kan naar Hopesfall.

Gemaakt door een bureautje met de vage naam The Ends. Zij hebben de sfeer en het gevoel dat je krijgt bij de nummers van Hopesfall zeer goed gevisualiseerd. Implosies in het hartbereik. En voor mensen die graag verdrinken in zelfmedelijden of momenteel met pijnvolle hartzeer een relatiebreuk overwinteren is A Types een geschikte stabilisator. Zanger Jay Forrest jaagt met zijn Brandon Boyd-achtige stem een verdrietige stemming na. Dat lukt. Mede door de overdubte ingetogen schreeuw- en krijsuitbarstingen. Je vergeet pardoes dat we het hier eigenlijk met een ‘Christian Emocore’-formatie hebben à la Atberlin. Daar draagt zeker ook de goede instrumentatie en de gekiende productie aan bij. Elke creëerbare nuance heeft producer Steven Haigler opgevangen en op momenten waar het -gelukkig- past aangedikt (of juist weg gegumd). Dat geeft een lichtwrange nasmaak, want spontaniteit is daardoor ver te zoeken.

Bovendien weten niet alle nummers te boeien. Champion Beyond Blessing klinkt wel heel zoetsappig en erg op nummer zeker geschreven. Dit vinden ouders doorgaans ook mooi. Hopesfall kan met dit vierde album in eigen land groot worden. Twijfelloos. De sound van Hopesfall schippert ergens tussen Thursday en Glassjaw.

Pig Destroyer Terrifyer

W

at een Japanse vader en een Duits/Italiaanse moeder wel niet voort kunnen brengen. Deze dame wordt een fenomeen.

Opgegroeid op een dieet van James Taylor, Carole King en Roberta Flack en getraind in een funkband genaamd Bumpus, weet Rachael Yamagata met Happenstance een overdonderend debuut neer te zetten. In de tussentijd heeft ze zo op het gehoor nog wat andere invloeden opgedaan, zoals Rufus Wainwright, Fiona Apple, Shelby Lynne, en Jeff Buckley. Op geheel eigen wijze weet Rachael al deze invloeden op haar debuut te verwerken in dertien nummers, die per stuk geheel organisch jazz, pop en (prog)rock laten samensmelten.

Er zit geen slechte track tussen en na herhaaldelijk draaien wordt het geheel alleen maar beter. Daarbij kan ze zingen zoals ook Billie Holiday, Jeff Buckley, John Martyn en de jonge Rod Steward dat konden: emotioneel messcherp. En mis vooral de ghosttrack niet, waarin Rachael en passant door louter een paar gitaarnoten begeleid laat horen, dat ze nu al tot de grote zangeressen van deze aarde behoort.

Ze is supermuzikaal, gezegend met een prachtige stem, bloedmooi en wordt wereldberoemd...

v/a The Festival Internacional De Benicassim 2004 Speelduur: meer dan 6 uur Aantal tracks: 56 Label: Maraworld/PIAS Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 9

H

et festival zelf heb ik nog nooit bezocht, maar na beluistering van deze vier verzamelcd's met acts die op het Festival Internacional De Benicassim 2004 te zien waren, verheug je je er zeker op om in de toekomst eens doelgericht naar Spanje af te reizen. De 2004-editie van Benicassim biedt namelijk een enorme staalkaart aan kwalitatief hoogstaande bekende en meer undergroundgerichte acts. Behalve internationale artiesten is er ook een rijke vertegenwoordiging van de Spaanse muziekscene en daaraan kun je afhoren dat er tegenwoordig verdomd

Speelduur: nb Aantal tracks: 99 Label: Relapse Door: Guido Saladillo Waardering: 8,5

D

it is nou zo’n fijn plaatje om mee wakker te worden. De kotsende galspuwer van Pig Destroyer infecteert met angstaanjagende moeilijk verstaanbare lyriek elke gezonde geest met een dodelijke dosis moordlust en liefde voor goorheid. Verpakt in een wonderwel coherente mix van grindcore, thrashmetal, punk en traditionele heavy metal is het Pig Destroyer (met leden van Agoraphobic Nosebleed) gelukt om een genretopper van jewelste te maken.

Terrifyer is een divers, zeer stevig en furieus virtuoos album dat door de verschillende geluidsbalans en productietechnieken en het haast onnavolgbare tempo een absolute aanrader is voor fans van het betere werk van Slayer, Napalm Death, Mastodon, Ministry en zelf the Melvins. Hoe mooi kan smerigheid soms toch zijn?

veel interessante lo-fi en electro-acts uit het verre zuiden komen. Op cd één en twee wordt toegespitst op gitaarpop (Snow Patrol, The Dandy Warhols) en vooral veel verstilde/grillige lo-fi en alternative country (Lambchop, Tindersticks, Migala), terwijl cd drie en vier vooral in het teken staan van alternatieve electronica, kortweg indietronica (of je daar Colder, Soulwax's NY Excuse, Superpitcher of Lali Puna nu toe rekent). Wat vooral opvalt: hoe breed de programmering van het festival ook is, de line-up toont toch ook een uiterst herkenbaar gezicht.

Spanje hoeft blijkbaar niet te compromitteren om veel bezoekers te trekken, daar waar Pinkpop en Lowlands dat wel moeten doen. Een vrijwel perfecte indie-verzamelaar.

Review pag. 14t/m21

01-12-2004

10:22

Pagina 6

recensies metal/punk Caliban The Opposite From Within Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 12 Label: Roadrunner Door: Guido Saladillo Waardering: 7+

D

at moet een behaagd gevoel zijn voor onze Duitse vrienden van Caliban. De metalcorekornuiten worden op hun huidige tournee met Machine Head en God Forbid in de nek gekwijld door geldlustige incassobureaus die hun gage op elke locatie waar ze spelen opeisen. Het zou gaan om een open staande huurschuld bij een busverhuurbedrijf. Tja, het leven is hard en dat is de sound van Caliban zeer zeker. De bio rept van een mix van Slayer, Poison The Well en Hatebreed en in grote lijnen klopt dat. En daar hoef je als band al helemaal niet voor te schamen. Caliban, vernoemd naar een personage uit Shakespeare’s stuk Storm, doet er echter nog een schepje bovenop. Je merkt dat ze enkele melodielijnen tot in de nopjes hebben uitgewerkt waardoor er dat ondefinieerbare beklijvende karakter ontstaat. Het nestelt in je hoofd, het galmt een tijd na en draagt zorg dat je het nummer de volgende keer luisteren direct herkent.

Allemaal in een woest noeste orgie van boos gitaargeweld en agressief ritmekabaal. Jammer genoeg betrap je de makers van het in grote lijnen prima klinkende The Opposite From Within wel op gebrek aan zelfkritiek.

Within Temptation The Silent Force Speelduur: 55 minuten Aantal tracks: 13 Label: Gun/BMG Door: Jeroen Fidder Waardering: 7,5

V

anuit het niets op nummer 1 in de Album Top 100. Het succes van het eigen Within Temptation heeft nu toch een sprookjesachtige omvang aangenomen. Sprookjesmetal heet de muziek van Within Temptation te zijn. Nu was op Mother Earth nog nauwelijks sprake van metal en dat geldt nog sterker voor The Silent Force. De mix van gothic, metal, rock, folk en pop klonk nog nooit zo toegankelijk en verzorgd. Niet perse goed nieuws voor vroege fans, want de rauwe randjes zijn weer een tikkeltje verder gladgeschaafd. Alles staat in dienst van de melodieën: de magistrale koorzang (door een Russisch koor), de orkestrale partijen, de massieve synthesizerpartijen, de fraaie zang van Sharon den Adel.

Melodieën die -samen met het deels elektronische drumgeluidzorgen voor dramatiek en bombast, maar ook voor veel rustpunten in de vorm van ballads. Die golfvloed aan melodieën overweldigt en maakt indruk. Aan de arrangementen is veel zorg besteed.

Wellicht wat teveel, want The Silent Force klinkt wel heel doordacht en netjes, mede waardoor de muziek nergens angst aanjaagt. Het had op The Silent Force best steviger en rauwer mogen klinken. Nu is het meer gothic-pop. Maar wel heel goeie. Oja, de cd is er in drie versies verkrijgbaar, die variëren in prijs: premium, standaard en een basic.

re-releases/verzamelaars NOFX The Greatest Songs Ever Written (By Us)

Eric Clapton 46 Ocean Boulevard (Deluxe Edition) Label: Polydor Door: Ruben Eg Waardering: 8

H

et in ’74 uitgebrachte 46 Ocean Boulevard is waarschijnlijk het meest essentiële album uit de solocarrière van Eric Clapton. Voor Clapton betekende het album indertijd een keerpunt in zijn loopbaan die door een zware heroïneverslaving en geheime liefde voor Patti Boyd (de vrouw van Clapton’s vriend George Harrison) van de rails dreigde te raken. Clapton’s solodebuut was in 1970 geflopt en het zijproject Derek And The Dominos was door de destructieve levensstijl van de gitarist snel weer geëindigd. Aangemoedigd door Pete Townshend van The Who liet Clapton zich voor zijn verslaving behandelen met elektro-acupunctuur en na een kleine rol te hebben gespeeld in de verfilming van Tommy, vertrok de cleane Clapton naar de Criteria Studio in Miami, waar hij eerder het legendarische Layla met Derek And The Dominos had opgenomen. Producer Tom Dowd (die met Clapton had gewerkt op albums van Cream) probeerde het Clapton zo

The Gun Club Miami The Las Vegas Story Death Party Label: Sympathy For The Record/Bertus Door: Roger Teeling Waardering: 7, 8 + 7

Speelduur: 3 x 80 minuten Aantal tracks: 437 Label: Trojan/Sanctuary Door: Mirco Haarmans Waardering: 7,5 inds de failliete boedel van het befaamde reggaelabel Trojan is overgenomen door de Engelsen spugen de nieuwe bazen werkelijk cd’s op de markt. Bij de meeste labels zouden we hard langs de zijlijn staan klagen. Niet in het geval van Trojan. Heruitbrengen van oude reggaeklasiekers. Jaaaaa! Engelse tv-sterren als Mark Lamar gebruiken om compilaties te verkopen. Nou oké, om kleine kinderen muzikaal te heropvoeden. En dan die drie cd-boxjes. Ik ben de tel kwijt. Nu heb ik er een in mijn handen van Jah Wobble. Wie? Jah Wobble. De man die zich eind jaren ’70 bekeerde tot roots-reggaedubfreak. Een soort Lee Perry met een bleek Engels smoeltje. Maar wereldberoemd en geliefd. Hij vermengde de punk van Public Image Limited (Johnny Rotten & P.I.L.) met dub. Hij werkte met Eno, met Holger Czukay om er maar en paar te noemen. Remixte veel, dubte nog meer. Laten we vooral ook zijn Invaders Of The Heart niet vergeten. In deze tijd van herwaardering van de dub (luister naar Thievery Corporation) valt Jah Wobble zeker niet uit de toon nog achterhaald. De Anthology van deze man bevat drie volle cd’s. Niet alles is even fraai, maar zelden overbodig. Veer in je r***.

S

Neil Young Greatest Hits

he Gun Club. Magische naam onder ingewijden. Wijlen singersongwriter Jeffrey Lee Pierce geniet een cultstatus. Temeer omdat zijn werk moeilijk verkrijgbaar was. Die tijd is voorbij. De platen Miami en The Las Vegas Story zijn nu op cd verschenen, en ook de EP Death Party, hier aangevuld met livetracks. Het is muziek die me laat denken aan The Cramps, The Birthday Party en onze eigen Herman Brood en zijn Wild Romance. Junkieromantiek en rock & roll. Stevig in de blues gedrenkt, die van zichzelf al niet opgewekt van constitutie is. Die tijd, begin jaren ‘80. De punk is voorbij, de toekomst ook en de bom kan ieder moment vallen. Moeten we daar nu nog iets mee?

De platen zijn sterk gedateerd, zeker in hun geluidskwaliteit. Toch zeg ik: ja. De laatste plaat van The Libertines bewijst dat het voor bezeten rock & roll nog steeds de tijd en plaats is, rammelend, landerig, snotneuzig, zwaarmoedig, overmoedig en lankmoedig. Ik vind het altijd vreselijk dom als iemand zijn leven naar z’n mallemoer helpt, met allerhande verdovende middelen. Maar soms stuit je op een werkstuk dat duidelijk maakt dat zelfdestructie niet altijd een keuze is. Het bewijs zit hem in het hoorbare geworstel om boven te komen.

Het geluid van een verloren strijd.

A

W

ie zou dit in godsnaam willen hebben? Zestien post-Beatles Lennon-riedeltjes in hun uitgeklede versie op een cd die ontworpen werd door die heks van een Yoko Ono. Soms klinkt Lennon verkouden, soms klinkt ‘ie haperend, soms klinkt ‘ie best aardig, maar geniaal, ho maar. Blijf er verre van! Nog stinkender dan de zoveelste 2-Pac re-release.

die is er niet van gekomen. Ja, één nummer dus. Voor de rest heb je met deze plaat genoeg input in handen gekregen om je vakantiebandje mee te vullen. Ik ga verder niet in op de grote waarom-vraag die toch altijd boven dit soort verzamelaartjes hangt, want eerlijk gezegd vermaak ik me er opperbest mee.

Pearl Jam Rearviewmirror

Label: Epic/Sony Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 7,5

K

ijk, dit is nou een mooie verzamelaar! Want niet alleen het prachtige zwart-witte artwork of de originele opsplitsing van de nummers (een up-tempo en een down-tempo cd!) is op Rearviewmirror goed gekozen, ook valt weer eens op hoeveel goede songs Eddie Vedder en co. eigenlijk hebben geschreven. Hun debuut Ten blijft weliswaar het beste wat de band ooit heeft gedaan, maar deze bundeling toont wel eens te meer aan dat een groep die geen hits meer scoort toch/juist artistiek enorm kan groeien. Draai de Down Side met kerst en prepareer je via de Up-kant voor 2005.

Live Awake The Best Of

Label: Universal Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 6,5

D

oor de jaren heen hebben velen van ons een beetje een hekel gekregen aan Live, een emotie die haar climax beleefde toen de band twee jaar geleden één van de Lowlands-dagen afsloot met een veel te pompeus optreden. Ook heeft het grote gebaar en de valse sentimentaliteit van Overcome ondergetekende nooit kunnen bekoren. Toch staan er op deze verzamelaar meer goede songs dan je eigenlijk zou willen toegeven. Alle zes de albums zijn vertegenwoordigd, hoewel het zwaartepunt ligt op Throwing Copper en zanger Ed’s favoriet The Distance To Here. Daarnaast bevat deze dubbellaar ook een dvd waarop alle videoclips die Live ooit maakte staan. Of de band nog een grote toekomst heeft valt te betwijfelen, maar een herwaardering van het verleden van de band is zeker op zijn plaats.

Kylie Ultimate Kylie

Creed Greatest Hits

Label: Epic Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 3

B

ush was ooit een slap aftreksel van Nirvana en Pearl Jam. Creed maakt het nog bonter. Die zijn een slap aftreksel van Bush. Al drie albums lang. Waardoor het nu automatisch tijd is voor een verzamelaar van de hits. Alhoewel…hits? In Amerika misschien, maar aangezien wij over Kane beschikken doet Creed het hier toch aanzienlijk minder. Gelukkig maar, want ieder land heeft genoeg aan een zo’n gedrocht. Zinloze spierballenrock waar echt alles fout aan is.

Evanescence Anywhere But Home

Label: Parlophone Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 7

H

ier zijn we natuurlijk wel erg blij mee, want Geilie is God en dit is de eerste keer dat al die heerlijke popstampers op een dubbel-cd gesmeten zijn. Tussen hits als I Should Be So Lucky, The Loco-Motion en Can’t Get You Out Of My Head staan natuurlijk ook een hoop net-niethits (die bij vlagen tenenkrommend zijn), maar hoe triviaal het nummer ook is: Kylie klinkt altijd geil en windt iedereen op: tienerjongens, oudere mannen, meisjes en zelfs biker boys. Bovendien waren we helemaal vergeten hoe die Stock, Aitken & Waterman-sound ook al weer klonk en waar we ons in de eighties op rukten. Erg jammer dus dat er geen uitgebreid fotoboekje bij zit. Pop zoals pop moet zijn.

Travis Singles

Bon Jovi 100.000.000 Bon Jovi Fans Can’t Be Wrong...

Label: Island Door: Ruben Eg Waardering: 6,5

M

et een niet te missen knipoog naar Elvis Presley plaatst Bon Jovi zichzelf in het rijtje der groten, door op deze boxset de cover van de bijna gelijknamige verzamelaar van The King uit ’59 na te maken. Wel geeft de band uit New Jersey aan niet aan Elvis te kunnen tippen, want die had indertijd immers 50.000.000 fans die het juist hadden. Bij Universal hebben ze net als op de Nirvanabox With The Lights Out een schoendoos vol met demo’s en nooit eerder uitgebrachte nummers opengetrokken en deze keurig bijeen verzameld. Sommige nummers, zoals het door Tom Waits geïnspireerde Only In My Dreams of het Bob Dylan-achtige Last Man Standing, bieden een welkome aanvulling op het oeuvre van Bon Jovi. Van andere nummers is het wel duidelijk waarom de band ze ooit in een schoenendoos heeft gestopt in plaats van op een album. Deze tracks vervallen snel onder de afdeling waar ze zich met het vraagstuk ‘Waarom Toch?’ bezighouden. Desondanks heeft men vier cd’s met materiaal willen vullen, terwijl het artistiek wellicht beter was geweest het bij één, hooguit twee te houden. De die-hardfan, waarvoor de box eigenlijk ook is, zal hier als vanzelfsprekend maling aan hebben. Met een extra dvd en het wel bijzonder fraai vormgegeven artwork vol lofbetuigingen van collegafans en waarin ook nog een foto uit de Amsterdam ArenA terug te vinden is, zal deze box waarschijnlijk wel een slordige 100.000.000 keer over de toonbank gaan met de feestdagen. En met zoveel cd-kopers heb je het gelijk natuurlijk altijd aan je zijde.

The Rolling Stones Live Licks

Label: Virgin Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 7

T

ijdens hun Licks Tour in 2002 en 2003 speelden de Stones in totaal honderdzestien shows voor maar liefst drie-komma-zes miljoen concertbezoekers. Logisch dus, dat Virgin de kans niet laat liggen om nu een liveregistratie van het hele gebeuren uit te brengen. Want als je er bij was, is de kans groot dat je deze dubbel-cd ook wilt hebben. Echt heel erg opzienbarend is deze registratie niet en waarschijnlijk heb je de originele versies van alle nummers allang in de kast staan, maar dit is wel zo'n typisch kerstboom-hebbedingetje voor je vader.

Label: Warner Door: Ruben Eg Waardering: 7

ls je als samensteller van verzamelalbums de definitie van het medium Greatest Hits zou respecteren, dan zou deze versie van Neil Young enkel de nummers Oh Lonesome Me, Only Love Can Break You Heart, Heart Of Gold, Old Man en Comes A Time bevatten. U begrijpt dat dit een korte Greatest Hits zou opleveren en dat ze bij Reprise dan ook -zoals vaker in dit genre gebeurt- met de regels van het medium het achterwerk afvegen. Oh Lonesome Me is zelfs helemaal van de Greatest Hits van Ome Neil afgelaten. Ken uw klassiekers moet je maar denken. Nee, bij Reprise willen ze gewoon nog even cashen met de kerst. Gelukkig is enige zorg aan dit ‘product’ nog wel besteed, want als je een Greatest Hits zou definiëren als ‘Het Beste Van...’, dan voldoet deze compilatie vrij behoorlijk. Wel is de playlist vooral erg familievriendelijk samengesteld, want ‘scherpe’ tracks als F*!#in’ Up, Tonight’s The Night en

Label: Virgin Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 4

T

I

Jah Wobble I Could Been A Contender

John Lennon Acoustic

Cortez The Killer ontbreken, terwijl ze in een Greatest Hits-liveshow van Neil Young altijd voorbijkomen. Bij de verzamelaar is verder een dvd gevoegd, waarop de tracks in een betere audiokwaliteit via de dvd-set af te spelen zijn. ‘Because sound matters’, vertrouwt de schreeuwerige sticker op de voorkant van de cd-hoes ons toe. Gelukkig maar.

Speelduur: 61 minuten Aantal tracks: 27 Label: Epitaph Door: Guido Saladillo Waardering: 7,5 n een tijd dat platenmaatschappijen vooral een Best Of van artiesten uitbrengt die amper drie albums hebben gemaakt, lijkt de verzamelaar van één van de beste punkrockbands ‘ever’ over de datum.

Zakelijk gezien klopt dat allerminst. Bands als Green Day en Blink182 in de bloei van hun carrière zitten en daarom biedt The Greatest Songs Ever Written (By Us) uitkomst voor de zoekende ouders voor een mooi cadeau voor hun punkspruit. Jawel, want NOFX is niet alleen de band waar de net genoemde acts maar ook een Good Charlotte de mosterd vandaan hebben, ze maken ook nog eens betere nummers. Dinosaurs Will Die en Bob zijn klassiekers en de sarcastische, deels politieke teksten, vaak verpakt met observerende humor, van Fat Mike en zijn makkers is niet te versmaden. Dat NOFX die teksten onderbouwen met een uitermate energieke instrumentatie en die met onbederfelijke frisheid interpreteren spreekt voor zich. Op naar de vijfentwintig.

goed mogelijk naar de zin te maken en rekruteerde enkele lokale muzikanten om mee te jammen en uiteindelijk mee op te nemen. Het leverde een behoorlijk laidback en bluesy album op, waar de door de fans zo gewenste gitaarexcessen op ontbreken.

Toch laat Clapton heel subtiel, maar duidelijk horen wel degelijk nog steeds de gitaargod te zijn waar men hem in de sixties tot kroonde. Door de cover van Bob Marley’s I Shot The Sherrif wist Clapton zich zelfs weer de hitlijsten in de spelen. Op de Deluxe-heruitgave van 46 Ocean Boulevard is het originele album opnieuw gemixed en uitgebreid met vijf demo’s uit de sessies voor het album. Op de bonus-cd is een selectie van twee optredens uit het Londense Hammersmith Odeon van 4 en 5 december 1974 terug te horen. Deze ‘last show of the tour’ zet een hernieuwde Clapton in volle glorie neer, die de akoestische gitaar niet schuwt maar voor de fans toch een knallende versie van Layla opvoert. Verder speciale aandacht voor de mooie Jimi Hendrix-cover Little Wing.

Korn Greatest Hits vol. 1

Label: Epic Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 6+

O

p voorhand leek dit een beetje mosterd na de maaltijd, want Korn is pijlsnel een enorm gedateerde naam geworden. Maar deze verzamelaar, die alle hits van de zes albums van de band bevat en waarop Korn als extraatje Word Up van Cameo en Another Brick In The Wall van Pink Floyd covert, bevalt eigenlijk een stuk beter dan je zou denken. Je kunt zelfs zeggen: Heb je dit album, dan weet je alles wat je moet weten over zowel Korn als het hele nu-metalgenre.

Label: Epic Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 5

E

en optreden in The Zenith in Parijs verfilmd voor een dvd en opgenomen voor een cd, zodat je zelf kunt kiezen of je voor de buis hangt of er bijvoorbeeld in de auto naar luistert. De grote vraag blijft: zou je het überhaupt wel doen? Want hoewel het debuut van Evanescence wereldwijd meer dan twaalf miljoen exemplaren verkocht, blijft het uiterst magere goth-pop, hier en daar voorzien van wat nu-metalriffjes. Bovendien klinkt zangeres Amy Lee live nog eens extra jankerig. Mollige meisjes die graag bruidsjurken dragen zullen het waarschijnlijk vreten als amandelspijs, maar voor ieder ander is dit een afrader.

Grandaddy Below The Radio Speelduur: 57 minuten Aantal tracks: 15 Label: Ultra Door: Eric van Splunter Waardering: 6,5

Speelduur: 68 minuten Aantal tracks: 18 Label: Independiente Door: Joyce van den Bogaard Beoordeling: 6,5

T

ravis, dat vind ik nou echt een bandje om een Best Of van in huis te hebben. Leuke singles, maar de albums zijn over het algemeen behoorlijk langdradig en een tikkeltje saai. En ik heb geluk: net voor de decembermaand, na een achtjarig bestaan, brengt Travis Singles uit, met daarop achttien nummers. Hier in Nederland waren ze lang niet allemaal een succes, maar in Engeland is Travis een stuk bekender. Terwijl zij in de studio werken aan een vijfde album, mogen wij genieten van bijvoorbeeld Sing (met de met-eten-gooien-clip), het briljante melancholieke Why Does It Always Rain On Me? en natuurlijk All I Want To Do Is Rock. Een stoere titel, maar erg veel rock is er verder niet te bekennen hoor. Het is Britpop, en dan ook nog behoorlijk kabbelende Britpop, wat de klok slaat. Voor de liefhebbers van deze stroming zijn er een hele hoop interessantere bandjes dan deze, maar de Singles van Travis mogen in de verzameling desondanks niet ontbreken.

v/a Kinki Cuts vol. 1

H

et gekke is, zou je niet beter weten dan zou je denken het nieuwe Grandaddy-album in handen te hebben. Een hoop gastzangers, dat wel,maar qua melodielijn en compositie is het soms als twee druppels water. Voor alle duidelijkheid: dit album bestaat uit liedjes, die zijn uitgekozen door zanger Jason Lytle. Plus één echt nieuw nummer van Grandaddy. Ik zal hier uit de doeken doen hoe dit plaatje tot stand gekomen. De familie Grandaddy had na Nature Anthem met een gaap en een bierscheet het instrumentarium opgepakt om op te zoek te gaan naar wat verdwaalde inspiratie toen -pak ‘em beet- de toetsenst ineens hard begon te zwaaien met een cd’tje al roepend ‘Hé jongens, Pavement.’ Met een klats en een kledder verdween de onlangs aangeschafte muziekmeuk op de houten vloer waarna in jaren ‘50-setting een kring om de stereotoren werd geformeerd. ‘Hé jongens, Giant Sand’ klonk het dan weer. En ‘Aaaah’ en ‘Oooh’ zouden al ras volgen. U begrijpt, die nieuwe plaat,

Jefferson Airplane Volunteers Bless Its Pointed Little Head Label: BMG Door: Abel Schoenmaker Waardering: 8

N

iet alle studioplaten van Jefferson Airplane zijn even sterk.

Volunteers behoort het betere werk, volgens sommigen is het zelfs het beste wat ze ooit gemaakt hebben.

Volunteers is de laatste plaat die met de klassieke bandbezetting is opgenomen, en met de verschijning in het najaar van 1969 de laatste plaat die ze in de jaren ‘60 hebben uitgebracht. Sterke en bewogen rocknummers als We Can Be Together, Good Sheperd en Volunteers worden afgewisseld met luchtiger werk als The Farm. Opmerkelijk is Wooden Ships, dat samen met David Crosby en Stephen Stills is geschreven, en ook op Crosby, Stills & Nash verscheen (uiteraard in een andere vorm). Drie van de tien nummers zijn bij wijze van bonus in live-uitvoering aan de cd toegevoegd, aangevuld met Somebody To Love en Plastic Fantastic

Label: United Door: Arnold Scheepmaker Waardering: 8

D

e setlist lijkt een beetje willekeurig te zijn, maar toch klinkt deze electro/new wave verzamelaar van de Kinki kapperszaken behoorlijk overtuigend. Grote namen als The Cure, Audio Bullys en Mylo worden afgewisseld met hippe acts als Spektrum en Chromeo en je kunt je een beetje voorstellen dat dit ook het coole sfeertje is dat de heren en dames knippers laten terugkeren in de kapsels die ze vervaardigen. Poppy, eclectisch, swingend en toch een beetje kil…

Prettig cadeautje!

Lover. De beide versies van Volunteers bewijzen hoe sterk, tijdgebonden maar gek genoeg ook tijdloos de muziek van Jefferson Airplane kan zijn.

Eind jaren ‘60 was Jefferson Airplane één van de opvallendste en, laten we eerlijk wezen, beste rockbands ter wereld. Hun werk is zo vervlochten met die periode dat nummers als White Rabbit en Somebody To Love vaak gebruikt worden om het tijdperk aan te duiden. Van die twee nummers is alleen het laatste terug te vinden op de liveplaat Bless Its Pointed Little Head. Deze werd samengesteld uit materiaal dat in het najaar van 1968 werd opgenomen in San Francisco en New York.

Verder is er niet aan de nummers gesleuteld, en toch klinkt deze cd (met drie bonustracks) toch stukken beter dan liveplaten die wel in de studio zijn bewerkt.

Rara hoe kan dat? Openingsnummer 3/5 Of A Mile In 10 Seconds klinkt nog als een regulier nummer, maar op het zeveneneenhalf minuten durende Fat Angel benut de band met volume- en tempowisselingen de livesituatie. Voor de twijfelende verzamelaar: de drie bonustracks zijn Today, Watch Her Ride en Won’t You Try.

Review pag. 14t/m21

01-12-2004

11:29

Pagina 7

recensies dvd Queen Queen On Fire Label: EMI Door: Peter Koks Inhoud: 5 Bonusfeatures: 4

V

ol verwachting klopte mijn hart, toen ik het schijfje in de speler legde. Maar helaas: dit concert had wat mij betreft in de archieven mogen blijven liggen. De Hot Space-tour van 1982 was één van de matigste waar Queen ooit mee heeft getourd. Dit geldt voor de show, maar zeker voor de setlist waar men mee op de bühne kwam. De overwegend funky nummers van het album Hot Space komen op de plaat misschien grappig over, maar live zijn ze gewoon ronduit slecht. Deze registratie voegt niets toe aan bijvoorbeeld de dvd We Will Rock You; een dvd die Queen wel op zijn best laat zien met nagenoeg dezelfde setlist, maar dan zonder de eerder genoemde Hot Space-nummers én met een veel betere show, die op beeld perfect overkomt. Queen On Fire heeft toch nog een paar lichtpuntjes: nummers zoals The Hero en Fat Bottomed Girls maken dvd een heel klein beetje goed, hoewel ze uiteindelijk geen reden vormen om Queen On Fire aan te schaffen. Ik vraag mij af waarom men bijvoorbeeld niet heeft gekozen om The Works-tour uit 1984 uit te brengen? Of een concert uit de periode 1976-1980, waar Queen veel materiaal speelde van hun eerste vijf albums? Wie het weet mag het zeggen. In ieder geval wordt deze negatieve lijn ook op de bonusdisc doorgetrokken. Nietszeggende interviews met alle bandleden (behalve John Deacon), waar vragen worden gesteld die totaal niet interessant zijn of waar je het antwoord zelf al op kunt geven! Verder is er een sectie met hoogtepunten van twee andere shows tijdens de Hot Space-tour: acht nummers uit Japan en vier nummers uit Oostenrijk.

Van deze twaalf nummers is er één nummer echt interessant en wel Teo Torriate. Afkomstig van het album A Day At The Races en naar mijn weten alleen in Japan op de setlist gezet, omdat het refrein in het Japans is. Queen On Fire is een grote teleurstelling die noch door Sinterklaas, noch door de Kerstman uitgedeeld hoeft te worden.

Boubacar Traoré/Jonathan Demme

Je Chanterai Pour Toi Label: Blue/Harmonia Mundi Door: Roger Teeling Inhoud: 8 Bonusfeatures: 8

H

et is iets wat we hier niet meer kennen: een omslag van regime. (Laten we zorgen dat het zo blijft.) Met als gevolg dat de vrijheden van de ene groep buitenproportioneel toenemen en die van een andere juist af. Het overkwam Boubacar Traoré. Hij was een openlijk volger van Mobibo Keita, die aan het hoofd stond van het onafhankelijke Mali, en een superster.

En moest dan ook vluchten toen die regering in 1968 omver werd geworpen. Ver van huis schreef hij zijn bluesliedjes als bladzijdes in een dagboek. En het is dat ‘boek’ dat we volgen in de documentaire Je Chanterai Pour Toi, waarin Traoré ons meeneemt langs de betekenisvolle plaatsen van zijn leven. Mooi Mali. Daar ontmoet hij onder andere Ali Farka Touré, Kélétigui Diabaté en Mamadou Sangaré.

Waar natuurlijk muziek van komt. Hartverscheurende muziek. Als bonus bevat deze dvd een interview met reisjournalist Lieve Joris, wier boek Mali Blues voor documentairemaker Jonathan Demme de aanleiding was voor Je Chanterai Pour Toi.

Jet Family Style Label: Elektra Door: Ruben Eg Inhoud: 6,5 Bonusfeatures: 7+

W

ie is er tegenwoordig nog de real deal in rockland? Is een band met een leuke single uit een tv-commercial, aangekleed als de hipste modepopjes uit fashionland nog wel een groep waarover je over tien jaar en twee legendarische albums verder trots kunt zijn dat jij ze indertijd als eerste opmerkte? “I donno, we’re just a fucking great band mate!” vertrouwde Nic Cester, de blikvanger van Jet me ooit cynisch toe. Toch is Jet juist één van die typische twijfelgevallen als je het hebt over de opkomst en het verdwijnen van een hype.

Hoewel de Australiërs een alleraardigst debuutalbum maakten, leunde die toch teveel op het succes van de single Are You Gonna Be My Girl? uit de reclame van Vodafone. Datzelfde gold ook voor de concerten die band gaf, en dat wordt nog maar eens bewezen op de nu verschenen livedvd Family Style. Het optreden van Jet uit een aantrekkelijk kleine, dampende zaal in Londen is leuk, maar niet meer dan dat. Zoals al eerder in dit blad gesteld is het bar lastig een livegevoel voor honderd procent op een schijfje te vangen, maar ergens valt toch wel op te merken of iets geniaal is geweest of niet. Hoewel Jet in dit concert naar vol vermogen lijkt te spelen, kun je je toch niet aan de indruk onttrekken dat het behalve een geweldige single en één leuk album de wereld niet veel meer te bieden heeft. Wel moet gezegd worden dat het concert op een zeer fraaie manier in beeld is gebracht en wel erg mooie plaatjes laat zien. Ook de rest van de dvd is sterk vormgegeven en de bonusfeatures (videoclips en een tourdocumentaire) zijn de moeite van de aanschaf wel waard. Slotconclusie: ‘Het mooie van een hype is dat het je het gevoel geeft alsof je in het nu leeft’, om onze Arnold maar te quoten.

Eva Cassidy Eva Cassidy Sings Label: Hot Records/Bertus Door: Joyce van den Bogaard Inhoud: 6,5 Bonusfeatures: 1

B

ekend worden zonder ooit een eigen album gemaak te hebben: behalve Lee Towers is het maar weinigen gegeven. De in 1996 op drieëndertigjarige leeftijd aan kanker gestorven Eva Cassidy had dat enorme talent, en het geluk dat BBC-dj Terry Wogan haar voor Europa ontdekte. Het album Songbird werd mede dankzij hem een succes. Met een stem als een nachtegaal, een beetje te vergelijken met die van Mathilde Santing, kreeg ze het voor elkaar om in totaal zeven albums uit te brengen met voornamelijk ‘standards’, zoals Stormy Weather, What A Wonderful World en Honeysuckle Rose. Af en toe gooide ze er een moderne cover tussendoor, zoals Time After Time van Cindy Lauper.

En nu is er dan, acht jaar na haar te vroege overlijden, een dvd uit. En daarop zijn geen special features te vinden, geen bonussen, geen andere fancy toestanden, maar gewoon zonder pretenties tien nummers, waaronder de hierboven genoemde, die opgenomen zijn begin januari 1996 in de Blues Alley in Washington. De beeldkwaliteit is pover en doet soms denken aan Funniest Home Videos, maar in die tijd was Cassidy nu eenmaal nog geen grootheid en dus zijn er maar weinig beelden. Dit is waar we het mee zullen moeten doen: aardig, maar niet onmisbaar.

20

Rockpalast Joan Armatrading UB40 Mitch Ryder Mother’s Finest Label: WDR/BMG Door: Ruben Eg Waardering: 7

A

fgelopen jaar opende de Duitse tv-zender WDR de archieven van haar befaamde muziekprogramma Rockpalast. In de eerste serie werden unieke tv-optredens van artiesten als Thin Lizzy en Rory Gallagher voor het eerst op dvd verkrijgbaar. Smullen voor de fans dus. De tweede serie is weliswaar evenzo smakelijke liefhebberskost, hoewel de namen iets minder groot zijn als bij de eerste serie. Joan Armatrading-liefhebbers zullen het daar niet mee eens zijn. Die beschikken nu over twee prima geregistreerde concerten uit 1979 en 1980, waarvan de tweede op locatie in de Grugahalle in Essen werd opgenomen. UB40 is tweemaal te zien in de periode dat de groep op het punt stond wereldfaam binnen te slepen met het album Labour Of Love. Op het moment dat de band in ’81 en ’82 bij Rockpalast over de vloer

Yeah Yeah Yeahs Tell Me What Rockers To Swallow

kwam had het drie albums uit, waarvan de single Food For Thought van het debuut Signing Off al voor enige hitpotentie had gezorgd. Dubliefhebbers zien UB40 dan ook in haar beste dagen waarin de latere pop nog ver weg was en de groep nog vooral strooide met protestteksten in de Bob Marley-zin van het woord. Ook van de Amerikaanse rhythm & bluesmuzikant Mitch Ryder zijn door Rockpalast twee optredens op dvd verzameld; eentje uit 1979 en een recente die in 2004 werd opgenomen. Vooral leuk is het interview in de bonussectie van presentator Alan Bangs met een opstandige Ryder die kort daarvoor een halve fles Jack Daniels naar binnen had laten lopen. De nog immer actieve Mother’s Finest is de minst verrassende verschijning in de Rockpalastserie, aangezien deze band zó vaak op tournee is dat het juist verrassend had geweest als er geen concert van de band in de WDR-archieven had gelegen. In de concerten, uit ’78 en 2003 ontbreekt de klassieker Piece Of Rock dan ook niet.

Typerend is dat de band in haar hoogtijdagen in een openluchtconcert te zien is, en in haar nadagen in een studio (met kaarslichtjes). De funkrock is er daarentegen niet minder om. ook op haar meest recente albums. Toch lijkt het sterk dat Royally Stuffed het afscheidsdocument van de talentvolle Noorse band is die internationaal maar niet écht door heeft willen breken. Stoppen of maar minder heavy door? Je kunt niet eeuwig jong blijven.

Label: Polydor Door: Ruben Eg Inhoud: 7,5 Bonusfeatures: 7

The Rolling Stones Rock And Roll Circus

B

ij de release van Fever To Tell, het debuutalbum van de Yeah Yeah Yeahs, werd de groep in dit blad neergezet als een moderne soort Blondie. Na het zien van Tell Me What Rockers To Swallow zou je moeten stellen dat het dan wel een Blondie op speed betreft. Zangeres Karen O is weliswaar een arty modepop waar Andy Warhol als hij nog geleefd zou hebben graag mee gezien zou willen worden, maar ze gaat op het podium harder tekeer dan Debbie Harry ooit zou doen. Wat verder ook opvalt is dat het New Yorkse rammelwavepunktrio live een behoorlijk strakke band is en het gros van de nummers van Fever To Tell live zelfs beter voor de dag komen.

Het optreden in de Filmore in San Francisco is zelfs behoorlijk sterk.

Aangevuld met enkele videoclips, interviews, backstage documentaires en een uitvoering van Maps op de MTV Movie Awards, is deze dvd toch een vrij compleet document en zeker de moeite waard.

Peter Gabriel Play - The Videos Label: Warner Door: Ruben Eg Inhoud: 8 Bonusfeatures: 7,5

C

lipkenners weten als geen ander dat de videoclips van Peter Gabriel een absolute lust voor het oog zijn. Vooral de creativiteit en de techniek zijn van ongekende klasse en waren ooit zelfs erg vooruitstrevend. Wie daar nog niet van overtuigd was, die kan zich met de dvd Play - The Videos laten overtuigen. Van de eerste, meer low-budgetachtige videos die het vooral van het camerawerk en de kostuums moesten hebben, tot de erg geavanceerde als die van Sledgehammer en Steam. Enig minpuntje is dat de clips niet op chronologische volgorde zijn gezet. Vooral omdat de Jukebox-optie al de mogelijkheid biedt om te shuffelen.

Label: Abkco/EMI Door: Ruben Eg Inhoud: 8 Bonusfeatures: 7

I

n december 1968 organiseerde The Stones een twee dagend durend festijn voor de opnames van een film, waarin de groep met enkele van haar bevriende muzikanten een circusvariété opzette. Rock And Roll Circus werd op de eerste dag gerepeteerd en op de tweede opgenomen. Het idee was ontsproten uit een brainstorm tussen Ronnie Lane, Pete Townshend en Mick Jagger over een mogelijke tournee door Amerika op een trein. Het was de tijd dat het idee leefde dat rock & roll de wereld zou veranderen, of het in ieder geval naar een hoger plan zou tillen. Met artiesten als The Who, Jethro Tull, Taj Mahal, John Lennon en Marianne Faithfull werd in Londen een omgeving neergezet, vergelijkbaar met de Rolling Thunder Revue waar Bob Dylan in 1975 daadwerkelijk mee op tournee zou gaan. Het levert een erg abstract beeld op van clowns en acrobaten met rock & rollbands die normaal voor krijsende tieners optreden, in plaats van voor een circuspubliek. The Stones zelf zitten in de periode na hun memorabele album Beggars Banquet en treden in de film voor het laatst met Brian Jones op. De uitvoering van Jumpin’ Jack Flash is zelfs één van de twee die de Stones ooit met Brian Jones live opvoerde.

John Lennon heeft als The Dirty Mac een indrukwekkende groep om zich heen verzameld, met Mitch Mitchell van Jimi Hendrix op drums, Eric Clapton (die net uit Cream was gestapt) op gitaar en Keith Richards op bas. De dvd-versie van Rock And Roll Circus kent bonusmateriaal met een interview van medebedenker Pete Townshend, drie extra nummers van Taj Mahal, één van pianist Julius Katchen, nog een (en mooier in beeld gebrachte) versie van Yer Blues van The Dirty Mac, plus nog wat rariteiten en een Fatboy Slim Remix Video van Symphathy For The Devil (met beelden uit het Haagse Kurhaus erin verwerkt). Niet te missen document dat met zorg op dvd is gezet.

Jackie Leven Label: Cooking Vinyl Door: Steef van Leeuwen Inhoud: 7,5 Bonusfeatures: 6

Ocean’s Twelve

D

Speelduur: 55 minuten Aantal tracks: 16 Label: Warner Door: Abel Schoenmaker Waardering: 9

Gluecifer Royally Stuffed Label: Steamhammer Door: Ruben Eg Inhoud: 6,5 Bonusfeatures: 7,5

M

et Royally Stuffed viert de Noorse no nonsense-rockgroep Gluecifer haar tienjarig bestaan. Het gros van de dvd wordt gevormd door een concert dat in mei van dit jaar werd opgenomen in thuishaven Bergen. Hoewel met het concert in principe weinig mis is, komt het vreemd genoeg niet zo dampend over als de keren dat ondergetekende de band in het clubcircuit tekeer heeft zien gaan. Nee, vreemd genoeg wil de zweetlucht maar niet in de huiskamer de overhand nemen. Wie vind dat ik het mis heb moet maar een brief met uitleg naar de redactie van dit blad sturen, maar ergens bekruipt me het gevoel dat de scherpe randjes op het podium er bij Gluecifer na tien jaar onvervalste (punk)rock & roll een beetje van af zijn. Dat doet de groep immers

Ray Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 17 Label: Atlantic Door: Abel Schoenmaker Waardering: 10

M

et de film Ray krijgt Ray Charles de film die hij verdient. Goed geacteerd, goed in beeld gebracht, ongenadig eerlijk over zijn misstappen, en uiteraard vol muziek. Het pleit voor Charles dat hij nog voor zijn dood heeft ingestemd met het verhaal. Het pleit voor de film dat de als kritisch bekend staande muzikant instemde met de keuze van de songs. Niet alleen dook hij in de archieven om de meest toepasselijke versie van een bepaald nummer voor de regisseur uit te zoeken, hij bood zelfs aan om bepaalde nummers opnieuw op te nemen voor de film. Onder het motto ‘je moet niet klooien met perfectie’ is dat voorstel beleefd afgewezen, maar er is wel incidentele muziek opgenomen voor bepaalde scènes. Helaas is van deze toegevoegde waarde niets op de soundtrack terug te vinden. Maar ja, van een tweeëneenhalf uur durende muziekfilm past niet alles op één schijfje. Met: Mess Around, Hit The Road Jack, Georgia On My Mind, Unchain My Heart, Let The Good Times Roll.

The Polar Express Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 14 Label: Reprise Door: Abel Schoenmaker Waardering: 7

D

e muziek voor The Polar Express bestaat deels uit originele stukken van Glen Ballard en Alan Silvestri, waarop onder meer acteur Tom Hanks de zangpartijen voor zijn rekening neemt. De schijf is aangevuld met geheide kerstklassiekers. Zoals Santa Claus Is Coming To Town van Frank Sinatra, White Christmas van Bing Crosby, Winter Wonderland van The Andrews Sisters en It’s Beginning To Look Like Christmas van Perry Como. Dit is kortom een veredelde verzamelaar met kerstliedjes. Maar eerlijk is eerlijk: je komt niet onder een dergelijke keuze uit als je een film maakt met de titel The Polar Express. Toch jammer dat de origineel voor deze film geschreven nummers niet helemaal in verhouding staan tot de rest, al moet gezegd dat het allemaal. Gelukkig maakt de vocale bijdrage van Steven Tyler op Rockin’ On Top Of The World een hoop goed.

Scarfaced Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 11 Label: Supertracks Door: Ruben Eg Waardering: 7+

G

ezien de grote korting op de cultuursubsidies in Nederland zou je kunnen denken dat ze er bij de theaterproductie van Scarfaced net op tijd bij waren. Bij de voorstelling heeft men immers zowaar een heuse soundtrack kunnen voegen. Het concept klinkt interessant. Scarface is een multimedia theaterproductie van de legendarische speelfilm van Brian DePalma met Al Pacino als de Cubaanse gangster Tony Montana. Het theaterstuk verwerkt de thema’s uit de film (migratie, identiteit, ambitie, geld, macht en trouw) naar het huidige tijdsbeeld en werkt per voorstelling met verschillende gastacteurs die rechtstreeks uit asielzoekerscentra afkomstig zijn. Dat het één en ander een urban-achtige soundtrack oplevert is dan ook geen verrassing. Naast bekende Nederhopnamen als Kubus en Opgezwolle trekt Scarfaced ook een blik aanstormende acts open, waaronder Typhoon, Unorthadox, Duvelduvel, Kohfie Konnect, Stress, Sage, Colombiaanse Bloedgroep en Flinke Namen.

Scarfaced biedt aldus een goed overzicht van de huidige Nederhopwereld. Wel had de aanwezigheid van een échte commerciële blikvanger als een Brainpower of een Lange Frans de soundtracks iets meer kleur en verkoopwaarde meegegeven.

soundtracks

The Meeting Of Remarkable Men

e carriére van de uit Schotland afkomstige Jackie Leven is voor velen onopgemerkt gebleven. Hij opende zijn carriére met het album John St. Field in het begin van de jaren ‘70, pakte door ten tijde van de New Wave met het bandje Doll By Doll om vervolgens dertien jaar bijna niets van zich te laten horen vanwege een pittige drugsverslaving. In 1995 nam hij clean en wel een indrukwekkend album op, getiteld The Mystery Of Love Is Greater Than The Mystery Of Death. Vanaf dat moment levert hij een constante stroom aan albums gevuld met waarbij je moet denken aan smeltkroes van stijlen lopend van Keltische folk, soul en atmosferische blues. Op het Crossing Border in 2003 festival deelde Jackie Leven het podium met Ian Rankin (Noord-Ierse dichter), Ciaran Carson (schrijver van thrillers) en David Thomas (Pere Ubu).

Het optreden dat we op The Meeting Of Remarkable Men zien is sober neergezet, waarbinnen vooral Extremely Violent Man zeer fraai is. Tussendoor leveren Jackie’s gasten hun eigen solobijdrage. Het geheel wordt met een goed gevoel voor onderkoelde humor aan elkaar gepraat. Vooral de introductie van David Thomas is zeer grappig en wordt vervolgens omgezet in een indrukwekkende voordracht door Thomas van een gedicht van Rilke. Sowieso komt het optreden in een hogere versnelling vanaf het moment dat David Thomas zich op het podium heeft gevoegd en vooral zijn aandeel is ook hetgeen wat deze dvd interessant maakt. Voor de liefhebber is dit een must. Degene die Jackie Leven nog niet kent, kan beter met zijn album Creatures Of Light And Darkness beginnen.

Europese muzikale bijdragen heeft. Jammer dat er blijkbaar geen Nederlandse muziek tussen paste. Wie breekt er een lans voor oud werk van Rogier van Otterloo als straks Ocean’s Thirteen in producie gaat? Desondanks is deze soundtrack net zo obligaat als die van films van Tarantino.

O

p het hoesje van de ost van Ocean’s Twelve had eigenlijk met vette letters COOL moeten staan. Zo vet dat het cd-boekje niet in het plastic doosje paste. Warner Music houdt het praktisch en laat de muziek graag voor zich spreken. Op Ocean’s Twelve worden klassieke, coole nummers afgewisseld met originele, en superstrakke filmmuziek van David Holmes. Gianni Ferrio, Roland Vincent, Piero Umilani en het Grusin Orchestra zijn niet zo bekend als Roy Budd, John Barry of The Barry Gray Orchestra. Maar het Franstalige Faust 72 van de Dynasty Crisis is zeker deze zet in de rug waard, en de (gesamplede?) platentikken in Roland Vincent’s L.S.D. Party dragen bij aan de charme. Leuk dat een film die in Europa opgenomen film

The White Stripes Under Blackpool Lights Label: XL Recordings Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 9 Bonusfeatures: 1

D

e nieuwe live-dvd Under Blackpool Lights van The White Stripes is in januari van dit jaar opgenomen in de Engelse badplaats Blackpool. In de Empress Ballroom in Blackpool om precies te zijn. Een prachtig sfeervolle zaal waarin de filmbeelden uitstekend tot hun recht komen. The concert is opgenomen op acht m.m. film vanuit een groot aantal verschillende camerastandpunten. De ene keer in de kleur en het volgende moment zwart/wit met vooral veel gruis. En dan het concert zelf. Meg en Jack White trakteren ons op op een show die er we-

Bridget Jones - The Edge of Reason Speelduur: 70minuten Aantal tracks: 18 Label: Island Door: Abel Schoenmaker Waardering: 8

B

ij sommige films bekruipt je het gevoel dat over de nummers op de soundtracks nauwelijks is nagedacht. Dat geldt niet voor de tweede Bridget Jones-film, waar de songs qua sfeer en tekst zorgvuldig voor bepaalde scènes zijn uitgekozen. Bridget’s parachutesprong refereert aan de openingsscènes van Bondfilm The Spy Who Loved Me, en prompt klinkt Carly Simon’s Nobody Does It Better.

10CC’s I’m Not In Love begeleidt Bridget’s ontkenninsfase, en tijdens haar eerste paddo-trip klinkt Primal Scream’s Loaded. Het album telt achttien nummers en die gaan vrijwel allemaal over liefde en liefdesproblemen. Sommige nummers zijn tegen het kleffe aan, en het is een raadsel waarom Jamie Cullum’s coverversie van Everlasting Love verkozen werd boven het origineel. Wat je op de soundtrack helaas niet meekrijgt is de snelle editing van muziek in de film. De echte liefhebber moet helaas nog een jaar wachten op de dvd.

zen mag. Jack krijst z’n longen uit z’n lijf en bespeeld zijn gitaar met veel overdrive. Uiteraard ontbreken nummers als Black Math, Hotel Yorba, Dead Leaves And The Dirty Ground, The Hardest Button To Button en Seven Nation Army niet.

Maar ook de Dolly Parton-cover Jolene wordt door de hele zaal luidkeels meegezongen. Je zou willen dat je erbij was geweest. Under Blackpool Lights is dus zeer de moeite waard, dit ondanks het feit dat enige vorm van bonusmateriaal op deze dvd ontbreekt. Ook nog het vermelden waard is de prachtige rood/wit/zwarte vormgeving van het artwork met een paar leuke ‘goodies’. Dus mocht je nog een verlanglijstje moeten maken dan mag deze White Stripes-dvd daar zeker niet op ontbreken.

Review pag. 14t/m21

01-12-2004

11:16

Pagina 8

recensies boeken Bob Dylan Kronieken

Alfie

Comme Une Image

Finding Neverland

Distributie: UIP Door: Ruben Eg Waardering: 6

Distributie: A-Film Door: Ruben Eg Waardering: 7

Distributie: RCV Door: Edgar Kruize Waardering: 8,5

H

P

E

Uitgeverij: Nijgh & Van Ditmar Door: Ruben Eg Waardering: 8+

W

ie dacht dat Bob Dylan zijn biografie door anderen op liet schrijven, had het natuurlijk mooi mis. Dat doet de meester als haast vanzelfsprekend gewoon zelf.

Wie in 2001 de prima, maar onofficiële biografie Down The Highway door Howard Sounes had aangeschaft, staat nu in tweestrijd: moet ik me nu ook door de Kronieken door Bob Dylan gaan werken? Het antwoord hierop luidt eigenlijk: ja. Hoewel Down The Highway veel inzicht in het leven en de geest van Dylan gaf, gaat er toch niets boven het persoonlijke verhaal van de hoofdfiguur zelf. In het eerste van in totaal drie delen, vertelt Dylan in zijn eigen woorden zijn ervaringen en belevenissen en doet dat op alleraardigst tot de verbeelding sprekende wijze. Dylan begint zijn biografie op het moment dat hij door de Leeds Music Publishing Company en Columbia Records wordt binnengehaald. Toch komt de lezer ook meer over het diepere verleden van de zanger te weten, doordat Dylan in zijn verhalen regelmatig terugblikt op herinneringen uit eerder tijden. Zelfs die uit zijn jeugd, dat in Down The Highway niet ter sprake kwam.

film Alexander

en boek, een toneelstuk, een film... en nóg een film! Het zelfs voor de zestiger jaren opmerkelijke stuk Alfie van Bill Naughton over de rokkenjager Alfie gaat in 2004 op herhaling. Waarom eigenlijk?

Wellicht om als mannelijke variant van Sex & The City en Bridget Jones’s Diary dienst te doen. Het is anders wel heel toevallig dat de Brit in de versie van filmmaker Charles Shyer in hartje Manhattan is gepositioneerd, waar hij met speels gemak zo weinig mogelijk in zijn eigen bed probeert te slapen. In een onderonsje tijdens de verovering van de aanstaande van zijn beste vriend, weet Alfie zelfs te vertellen dat hij in zijn hele leven nog nooit zijn eigen bed heeft opgemaakt. De film Alfie maakt aldus korte metten met de ‘moderne en ideale man uit de nineties’ en zet een puber in een volwassen mannenlijf neer dat vrolijk door het leven freewheelt. Tussen de regels door stelt hij zich desondanks toch geregeld de vraag “What’s it all about?..” Een onbedoelde baby, een knobbeltje in de penis, een mislukte poging om samen te wonen en een ouder vriendinnetje die hem een eerste breuk in het hart bezorgt, doen bij Alfie twijfel zaaien of zijn leven nu eigenlijk wel zo zorgeloos is als hij zich graag voorhoudt. So what’s it all about then?.. Tja, weet u het; weet ik het? Jude Law (die overigens getipt wordt om de hoofdrol te vertolken in de film over Ian Curtis van Joy Division) zet best een aanstekelijke Alfie neer, maar na negentig minuten film blijft het gissen waar het verhaal nu eigenlijk naar toe wil.

Ook moet je er van houden om constant door de hoofdrolspeler te worden aangesproken en -gekeken. ‘t Is immers film, geen toneel.

De reddingsboei wordt geworpen door de schone plaatjes van New York en de fantastische filmmuziek, die een boel van de verloren tijd goed maken.

oe vreselijk moet het leven zijn als je eigenlijk alles hebt wat het hartje begeert, maar het gras in de weide van de buurman er telkens maar groener uit vindt zien? De Franse speelfilm Comme Une Image belicht het leven van een groepje snobben uit Parijs die door hun ‘miserabele’ levens ploeteren als koeien door een beblubberd weiland. Pierre Millet heeft een veel bejubeld boek geschreven, maar is een grote twijfelaar en draaikont als het gaat om zijn eigen schrijverskunsten. Zijn vrouw Sylvia is dat niet, maar vindt van zichzelf dat ze zangles geeft aan studenten ver onder haar niveau. Toch schroomt ze niet om voor haar man bij leerlinge Lolita een wit voetje te halen bij diens vader, de grote Franse schrijver Étienne Cassard. Lolita klaagt op haar beurt constant over het feit dat al haar vriendjes enkel en alleen maar bij haar rondhangen vanwege haar vader, en jaagt daarmee mogelijke echte vriendjes ver bij haar vandaan. Vader Cassard is daarbij het vleesgeworden product van de Franse hautaine kunstwereld en woont op een planeet die door anderen nog niet ontdekt is. Na al het ach en wee die de onuitstaanbare hoofdfiguren in Comme Une Image ten toon spreiden, wens je ze na afloop van de film maar één ding toe: elkaar.

Musica Cubana: The Sons Of Buena Vista

Distributie: A-Film Door: Edgar Kruize Waardering: 5,5

A

lexander is een groots opgezette film over het leven van de machtigste krijgsheer uit de geschiedenis; Alexander de Grote. Zo’n driehonderdvijftig jaar voor het begin van onze jaartelling, had hij (‘slechts’ vijfentwintig jaar oud) het grootste deel van de toen bekende wereld veroverd. Helaas is het hem niet gelukt ook de bioscopen te veroveren, enkele duizenden jaren later... Niet minder dan twee regisseurs waren tegelijk met hetzelfde project bezig. Naar verluid heeft Baz Luhrman zijn film over Alexander (met Leonardo DiCaprio in de titelrol) even in de koelkast gezet toen bleek dat Oliver Stone ook groots ging uitpakken. Maar nu hij inmiddels het resultaat heeft mogen aanschouwen, is het te hopen dat hij het snel uit de koelkast trekt. Want Alexander van Oliver Stone is een draak van een film geworden. Met een geblondeerde Colin Farrell in de hoofdrol, Angelina Jolie als zijn moeder Olympia, Val Kilmer als zijn vader Philip en Anthony Hopkins als generaal Ptolemy, kon Stone beschikken over een enorme sterrencast, maar hij weet deze amper te benutten. De film ziet er prachtig uit, maar sleept zich zo’n drie uur lang voort langs een zwak script en weet eigenlijk geen moment te overtuigen. Want het laat eigenlijk vooral niet zien hoe zwaar het geweest moet zijn de wereld te veroveren. Een Amerikaanse filmcriticus heeft laten ontvallen dat de enige ‘highlights’ in deze film in het haar van Colin Farrell te vinden zijn. Beter dan dat, kan ik het ook niet verwoorden.

Distributie: Columbia Tristar Door: Anneke Ruys Waardering: 7,5

I

edereen kent het succes van de Buena Vista Social Club: legendarische Cubaanse artiesten, wiens muziek opnieuw in het zonnetje werd gezet. Het leverde een grote platenverkoop op, maar ook een succesvolle bioscoopfilm (van Wim Wenders).

Alles wat Buena Vista heet verandert nog steeds in goud, alhoewel de oude muzikale Cubanse mannetjes tegenwoordig schaars zijn.

Compay Segundo en Ruben González overleden vorig jaar en eigenlijk is alleen Ibrahim Ferrer nog geschikt voor het podium. Cineast Wenders ging voor zijn nieuwe film wederom op zoek. Hij vond de zevenentachtigjarige Pio Leiva, een man die ooit deel uitmaakte van de Buena Vista Social Club. Het vernieuwende element is dat Leiva in de film op zoek gaat naar de nieuwe generatie Cubaanse muzikanten. Onderweg naar een radio-optreden ontmoet hij een taxichauffeur waarmee hij in gesprek raakt. Van hem komt het idee om een gelegenheidsformatie van jonge muzikanten op te stellen met Leiva als spil. Muziek speelt de hoofdrol in de film. Je ziet registraties van interessante optredens, waarbij alle elementen van de hedendaagse muziek aan bod komen. De traditionele son vormt de roots, maar de muzikanten van nu zijn zeker niet in de jaren ‘50 blijven steken. Er is dus nog hoop voor de nieuwe Cubaanse muziek.

MUSIC/MOVIE minded houdt je op de hoogte van de meest interessante ontwikkelingen op muziek- en filmgebied via recensies, interviews en achtergronden. MUSIC/MOVIE minded is acht keer per jaar gratis af te halen bij de volgende adressen: ★ Sounds

NEDERLAND: ALKMAAR ★ Atlantis Podium Breestraat 33 ★ Pop Eye Boterstraat 10 ALMERE ★ Platenhuis ’t Oor Brouwersstraat 10 ALPHEN a/d RIJN ★ Disque Aarhof 4 ★ Het Kasteel Concertweg 1 AMSTERDAM ★ Boudisque Haringpakkerssteeg 10-18 ★ Concerto Utrechtsestraat 54-60 ★ Fame Kalverstraat 2-4 ★ Forever Changes Bilderdijkstraat 148 ★ Get Records Utrechtsestraat 105 ★ Melkweg Lijnbaansgracht 234 - a ★ Nationaal Pop Instituut Prins Hendrikkade 142 ★ Paradiso Weteringschans 6-8 ★ Panama Oostelijke Handelskade 4 ★ Pico Bijlmerplein 10 ★ Winston Kingdom Warmoesstraat 129 AMSTELVEEN ★ P60 Stadsplein 100-a APELDOORN ★ Gigant Nieuwstraat 377 ★ Plato Brinklaan 15 ARNHEM ★ Dollhouse Nieuwstad 49 ★ Waaghals Walstraat 15 BERGEN OP ZOOM ★ Waterput Bosstraat 36 BREDA ★ Velvet Music Tolbrugstraat 12 DELFT ★ Sounds Brabantse Turfmarkt 83 ★ Velvet Music Voldersgracht 3 DEN BOSCH ★ W2 Concertzaal Boschdijkstraat 100

DEN HAAG ★ Plato Schoolstraat 22 ★ La La Land Nieuwstraat 25 DEVENTER ★ Plato Kleine Overstraat 33 DORDRECHT ★ Bibelot Wijnstraat 117 ★ Velvet Music Vriesestraat 110 DRACHTEN ★ Poppodium Iduna Oliemolenstraat 16 ★ Smash Records Westerstraat 8 DRIEBERGEN-R ★ CD-Artline Traay 1-c EDE ★ Session 38 Maandereind 40 EINDHOVEN ★ Bullit Kleine Berg 53 ★ De Effenaar Dommelstraat 2 ELBURG ★ JMB Compact Discs Vischpoortstraat 7 EMMEN ★ CD Center Hoofdstraat 55-a ENSCHEDE ★ Atak Noorderhagen 12 ★ Plato Haverstraatpassage 54 GEMERT ★ Art of Music Commandeur 3 GRONINGEN ★ De Jongens Van Steenstilstraat 10 ★ De Oosterpoort Trompsingel 27 ★ Elpee Oosterstraat 24 1 ★ Plato Oude Ebbingestraat 41 ★ Simplon Boterdiep 69 ★ Vera Oosterstraat 44 HAARLEM ★ Key Records Gen. Cronjéstraat 7 ★ North End Compact Disc Marsmanplein 35 ★ Patronaat Oostvest 54

Grote Houtstraat 171 HARDERWIJK ★ Park 3 Parkweg 3 HARLINGEN ★ Hompy CD Speciaalzaak Kleine Bredeplaats 7 HEERLEN ★ Satisfaction Oranje Nassaustr. 29 HENGELO ★ Pop Eye Drienerstraat 9 HILVERSUM ★ Platenhuis 't Oor Leeuwenstraat 44 HOOGEVEEN ★ Music Store Hoofdstraat 210 HOORN ★ Drop Style Grote Oost 3 ★ Manifesto Holenweg 14-c JOURE ★ Pop Eye Midstraat 135 LEEUWARDEN ★ Van der Akker Nieuwestad 39 ★ Poort Music Voorsteek 6 LEIDEN ★ LVC Breestraat 66 ★ Velvet Music Nieuwe Rijn 34 LELYSTAD ★ JMB Compact Discs Weversstraat 5 MAASTRICHT ★ Backstage Tongerseweg 57 ★ Music Plus St. Amorplein 5 ★ Zoom Records Grote Gracht 38 MIDDELBURG ★ De Drukkerij Markt 51 ★ De Waterput Nieuwe Brug 29 NIJMEGEN ★ Doornroosje Groenewoudseweg 322 ★ Waaghals Achter de Hoofdwacht 7 ROERMOND ★ The Rock Neerstraat 20 ROTTERDAM ★ Baroeg Spinozaweg 300 ★ It Records Lijnbaan 150 ★ Nighttown Westkruiskade 26-28 ★ Sounds Korte Hoogstraat 24

The Manchurian Candidate Distributie: Paramount Door: Anneke Ruys Waardering: 8,5

T

he Manchurian Candidate is een remake van één van de sterkste politieke thrillers uit de geschiedenis. Het origineel uit 1962 stamt uit de hoogtijdagen van de Koude Oorlog en de dreiging uit het verhaal was zodoende niet alleen in de bioscoop voelbaar, maar ook daarbuiten. De film werd destijds de hemel ingeprezen. Het mag dus gedurfd heten om je als filmmaker aan zo’n project te wagen.

Regisseur Jonathan Demme (Philadelphia, Silence Of The Lambs) komt met zijn remake wel op een goed tijdstip. Het gebrek aan vertrouwen in de Amerikaanse politiek leeft nog steeds. Denzel Washington speelt een sterke rol als een gehersenspoelde legerofficier die op het spoor komt van een politieke samen-

★ Velvet Music Binnenweg 121 SCHIPHOL ★ Tracks Multitronics Schiphol-Plaza SITTARD ★ Fenix Odasingel 90 ★ Music Machine Paardestraat 11 TILBURG ★ Eén Twee CD Langestraat 65 ★ Sounds Nieuwlandstraat 33 UDEN ★ De Pul Kapelstraat 13 UTRECHT ★ Boudisque Drieharingstraat 5-31 ★ Tivoli Oudegracht 245 ★ Vredenburg Vredenburgpassage 77 VENLO ★ Sounds Parade 66 VLISSINGEN ★ DSFA Records Walstraat 20 WAGENINGEN ★ Sound Session Hoogstraat 77 ZAANDAM ★ Coco Zuiddijk 107 ★ De Kade Zuiddijk 9-11 ZEEWOLDE ★ JMB Compact Discs Torenstraat 15 ZWOLLE ★ Hedon Zamenhofsingel 7 ★ Plato Kerkstraat 21-23

BELGIË: AALST ★ Center St. Jorisstraat 14 AALTER ★ Freeez Stationstraat 50 ANTWERPEN ★ Jazz Note Oude Korenmarkt 55 AVELGEM ★ Hamoniek Doorniksesteenweg 21 BRUGGE ★ Musikladen Maalsesteenweg 17

as nu we Finding Neverland gezien hebben, snappen we iets van de fascinatie die Michael Jackson heeft voor het figuur Peter Pan. Want waar Jackson -zoals we dachten- het jongetje wil zijn dat nooit opgroeit, blijkt Jackson waarschijnlijk meer geïnteresseerd in de geestelijk vader van Peter Pan, James Barrie. Deze houdt er namelijk een zeer bijzondere vriendschap op na met een klein jongetje, zonder dat er ook maar iemand vragen bij stelt. Deze vriendschap is de basis van Finding Neverland. Een film die niet over Peter Pan gaat, maar dat uiteindelijk beter doet dan alle eerdere verfilmingen van J.M. Barries boek bij elkaar. Zij die nu denken ‘Bah, die film hoeven we niet te zien’, moeten dat ook vooral net doen, maar zij missen dan wel één van de mooiste films van dit najaar. Dit is voor een groot deel te danken aan hoofdrolspeler Johnny Depp, die onder regie van Marc Foster (Monster’s Ball) enorm tot bloei komt, maar vooral ook door nieuwkomer Freddie Highmore in de rol van Peter Llewelyn Davies. Deze speelt alle gerenommeerde acteurs zo van het doek met zijn jeugdige onschuld en doet daadwerkelijk geloven dat J.M. Barrie zijn beroemde boekfiguur ook echt op een bestaand jongetje heeft gebaseerd. Finding Neverland is bij vlagen humoristisch, ontroert diep en is prachtig gefilmd en geacteerd. Zet de Oscars maar vast klaar!

zwering. Liev Schreider speelt de heldhaftige sergeant en oorlogsheld Raymond Shaw die na zijn diensttijd de politiek is ingegaan. Hij maakt zelfs een goede kans om vice-president van Amerika te worden.

Meryl Streep (Oscarwaardig spel!) speelt de vileine, manipulatieve moeder van Shaw. Ze weet als vileine senator haar partijgenoten angst aan te jagen voor terrorisme.

Daardoor wordt op het laatste moment oorlogsheld Shaw als vicepresident naarvoren geschoven. The Manchurian Candidate is een goede combinatie van science fiction en politieke thriller. Het verhaal wordt op een realistische en onderhoudende manier in beeld gebracht, waardoor de spanning van het begin tot het einde wordt vastgehouden.

BREE ★ Megadisc Hoogstraat 46 BORNEM ★ Moviesound Boomstraat 17 DEINZE ★ Freeez G. Martenstraat 31 ★ Musikladen Gentstraat 41 DE PANNE ★ Jukebox Zeelaan 161 DIEST ★ Muzik Cage Hasseltsestraat 61 DIKSMUIDE ★ Music Express Jacquesstraat 58 EEKLO ★ Crisca Markt 30 ERTVELDE ★ Movie Express Kroonstraat 45 EVERGEM ★ Movie Express Hoeksken 84a GEEL ★ Tony Muziekhuis Pas 36 GENT ★ Billboard St Pieters Nieuwstraat 11 ★ Dance Solutions Steendam 72 IEPER ★ Shuffle Rijselstraat 40 KASTERLEE ★ Music Box Markt 12 KESSEL-LO ★ Vanwijngaerden Leuvensestraat 6 KNOKKE ★ Ear & Eye Lippenslaan 259 KORTRIJK ★ Billboard Steenpoort 10 ★ Baker Street Sint-Jansstraat 15

LONDERZEEL ★ Sound J. Vandoorslaerstraat 44 MAASMECHELEN ★ Fonorack Rijksweg 73 MERELBEKE ★ Musikladen Hundelgemstweg 337 MENEN ★ Cannard Bizarre Rijselstraat 65 OOSTENDE ★ Billboard Adolf Buyl Straat 11 OPWIJK ★ Muziekcentrum Nijdrop Marktstraat 67-a DE PANNE ★ Jukebox Zeelaan 161 ROESELARE ★ Billboard Stationsplein 1 RONSE ★ Musikladen Peperstraat 32 SCHILDE ★ Paul’s CD Center Turnhoutsesteenweg 165 ST-ANDRIES BRUGGE ★ Stepp-Inn Gistelsestweg 146 ST-NIKLAAS ★ Prelude Plezantstraat 87 ST-TRUIDEN ★ Studio Disc Luikerstraart 34 TIELT ★ Musikladen Kortrijkstraat 36 WAREGEM ★ LP Center Stationstraat 136 ★ Musikladen Pand 203 ZELZATE ★ Lobceedee Grote Markt 102

kijk voor een abonnement op:

www.musicminded.nl

MM 53 dokument

01-12-2004

15:45

Pagina 22

concertagenda

colofon

8e Jaargang, nummer 53, december 2004/januari 2005

REDAKTIE: CONCERTAGENDA@MUSICMINDED.NL

december: JOHN CALE: 9 december: Paradiso (Amsterdam).

OLETA ADAMS: 9 december: De Doelen (Rotterdam), 10 december: Stadsgehoorzaal (Leiden), 11 december: Chassé Theater (Breda), 13 december: Oosterpoort (Groningen), 14 december: Stadstheater Zoetermeer (Zoetermeer), 15 december: Theater aan het Vrijthof (Maastricht), 17 december: MC Frits Philips (Eindhoven), 18 december: Meervaart (Amsterdam), 21 december: Vredenburg (Utrecht), 22 december: MC Enschede (Enschede), 23 december: De Vereeniging (Nijmegen).

VENICE: 9 december: Stadsschouwburg Sittard (Sittard), 10 december: Schouwburg Cuijk (Cuijk), 11 december: Stadsgehoorzaal Leiden (Leiden), 14 december: Schouwburg De Storm (Winterswijk), 16 december: Luxor Theater (Rotterdam), 17 december: ’t Kielzog (Hoogezand), 18 december: De Nieuwe Buitensociëteit (Zwolle), 20 december: Chassé Theater (Breda), 21 december: M.C. Frits Philips (Eindhoven), 22 december: Schouwburg Amphion (Doetinchem).

I AM KLOOT: 9 december: Patronaat (Haarlem), 10 december: Effenaar (Eindhoven), 11 december: Hedon (Zwolle), 12 december: Tivoli De Helling (Utrecht).

JASPER STEVERLINCK: 9 december: Mezz (Breda), 11 december: Melkweg (Amsterdam).

OZARK HENRY: 9 december: Doornroosje (Nijmegen), 10 december: Gigant (Apeldoorn), 11 december: Fenix (Sittard), 12 december: Melkweg (Amsterdam), 15 december: Vera (Groningen), 16 december: Mezz (Breda).

THE HACKER: 9 december: Paradiso (Amsterdam), 18 december: Effenaar (Eindhoven).

KEN STRINGFELLOW: 10 december: Paradiso (Amsterdam), 11 december: Rotown (Rotterdam).

LOPAZZ: 10 december: Elf (Amsterdam).

MAMBO KURT: 10 december: Willemeen (Arnhem), 11 december: Patronaat (Haarlem).

MARIANNE FAITHFULL: 10 december: Paradiso (Amsterdam).

PETER HAMMILL: 10 december: Tivoli De Helling (Utrecht).

D-BRIDGE: 11 december: De Tagrijn (Hilversum).

BLUE NOTE TRIP HOSTED BY DJ MAESTRO: 11 december: Ipanema (Maastricht), 17 december: Paard van Troje (Den Haag), 18 december: Oosterpoort (Groningen).

MADBALL: 11 december: Het Bolwerk (Sneek), 12 december: Doornroosje (Nijmegen).

ARNO: 12 december: Chassé Theater (Breda), 13 december: Stadsschouwburg Groningen (Groningen), 15 december: Paradiso (Amsterdam).

THE BLED: 13 december: Melkweg (Amsterdam).

GOLDEN EARRING: 14 december: Theater ’t Voorhuys (Emmeloord), 15 december: Schouwburg Ogterop (Meppel).

BEASTIE BOYS: 14 december: Heineken Music Hall (Amsterdam).

FEAR FACTORY: 15 december: Tivoli (Utrecht).

THOMAS DYBDAHL: 15 december: Paradiso (Amsterdam), 16 december:De Witte Bal (Assen).

HELMET: 16 december: Melkweg (Amsterdam).

THE ROOTS: 16 + 17 december: Paradiso (Amsterdam).

JAYA THE CAT: 16 december: Paard van Troje (Den Haag), 17 december: Azijnfabriek (Roermond).

NOVASTAR: 16 december: 013 (Tilburg).

TRIGGERFINGER: 17 december: Mezz (Breda).

GREEN LIZARD: 17 december: Iduna (Drachten).

STIJN: 17 december: W2-concertzaal (Den Bosch).

DAS POP: 18 december: Tivoli (Utrecht), 19 december: Nighttown (Rotterdam), 22 december: Paradiso (Amsterdam), 23 december: Oosterpoort (Groningen).

GEM: 18 december: Fenix (Sittard), 19 december: Merleyn (Nijmegen), 23 december: Mezz (Breda ), 26 december: Melkweg (Amsterdam).

LAIBACH: 18 december: Melkweg (Amsterdam).

MISS KITTEN: 18 december: RAI (Amsterdam).

THE FAINT: 18 december: Melkweg (Amsterdam).

X-MASS FEST 2004 (met: Napalm Death, Finntroll, Vader e.a.): 19 december: 013 (Tilburg).

MIA: 22 december: Paradiso (Amsterdam).

AUTUMN: 23 december: Ekko (Utrecht).

AFTER FOREVER: 24 december: Mezz (Breda).

januari: JAYA THE CAT: 6 januari: Patronaat (Haarlem).

GREEN DAY: 12 januari: Heineken Music Hall (Amsterdam).

EUROSONIC (met: Avril, Bird, The Colour Of Fire, Daan, Diefenbach, El Tattoo Del Tigre, Gabriel Rios, The Go! Team, Linea 77, Moneybrother, P18, Relax, The Subways, Triggerfinger, The Vaults e.a.): 13 + 14 januari: Binnenstad Groningen.

LOÏS LANE: 14 januari: Luxor Theater (Rotterdam), 15 januari: Theater De Leest (Waalwijk), 27 januari: M.C. Frits Philips (Eindhoven), 28 januari: Stadsgehoorzaal Kampen (Kampen), 29 januari: Muziekcentrum Enschede (Enschede).

NOORDERSLAG (met: Autumn, Beef, Benny Rodrigues, Brace, DJ Dana, DJ Promo, Face Tomorrow. Gem, K-liber, Lange Frans & Baas B, Mondo Leone, The Sheer, Solo, The Strikes e.a.): 15 januari: Oosterpoort (Groningen).

MICHIEL BORSTLAP: 15 januari: M.C. Frits Philips

(Eindhoven).

HENRY ROLLINS ‘SPOKEN WORD’: 16 januari: Stadsschouwburg Groningen (Groningen).

GOLDEN EARRING: 17 januari: Theater Geert Teis (Stadskanaal), 18 januari: Rijswijkse Schouwburg (Rijswijk), 24 januari: De Flint (Amersfoort), 25 januari: TheaterHotel De Oranjerie (Roermond), 27 januari: De Goudse Schouwburg (Gouda), 29 januari: ’t Spant (Bussum), 31 januari: De Goudse Schouwburg (Gouda).

POISON THE WELL: 25 januari: Goudvishal (Arnhem), 26 januari: Patronaat (Haarlem).

THE USED: 25 januari: Melkweg (Amsterdam).

GIRLS IN HAWAI: 26 januari: Paradiso (Amsterdam).

BUDDY MILLER: 30 januari: 013 (Tilburg), 31 januari: Oosterpoort (Groningen).

februari: BUDDY MILLER: 1 februari: Paradiso (Amsterdam).

GOLDEN EARRING: 1 februari: Goudse Schouwburg (Gouda), 4 februari: Nederlands Congres Centrum (Den Haag), 22 februari: De Lievekamp (Oss), 23 februari: Theater De Bussel (Oosterhout), 28 februari: Theaterhotel Almelo (Almelo).

R.E.M.: 3 februari: Ahoy’ (Rotterdam).

THE MUSICAL BOX - GENESIS’ THE LAMB LIES DOWN ON BROADWAY: 8 februari: Rai (Amsterdam), 10 februari: Dr. Anton Philipszaal (Den Haag), 11 februari: De Vereeniging (Nijmegen), 13 februari: Muziekcentrum Enschede (Enschede).

JON LORD AND ORCHESTRA: 10 februari: 013 (Tilburg).

LOÏS LANE: 10 februari: Schouwburg Amstelveen (Amstelveen), 12 februari: De Flint (Amersfoort), 24 februari: Kennemer Theater (Beverwijk).

DECAPITATED: 11 februari: Patronaat (Haarlem), 13 februari: Baroeg (Rotterdam).

NIGHTWISH: 11 februari: Heineken Music Hall (Amsterdam).

MEGADETH: 11 februari: 013 (Tilburg), 17 februari: Podium (Hardenberg).

BLUE NOTE TRIP HOSTED BY DJ MAESTRO: 12 februari: Burgerweeshuis (Deventer), 19 februari: Ipanema (Maastricht).

AGNOSTIC FRONT: 17 februari: Melkweg (Amsterdam).

SAYBIA: 17 februari: Paradiso (Amsterdam), 18 februari: Oosterpoort (Groningen), 19 februari: 013 (Tilburg).

FLIP KOWLIER + GABRIEL RIOS: 18 februari: Hedon (Zwolle).

THE DONNAS: 19 februari: Melkweg (Amsterdam).

Onafhankelijk entertainmentmagazine; gratis verkrijgbaar.

Kijk voor informatie over een abonnement op: www.musicminded.nl Oplage: 35.000 UITGEVER MUSIC minded Publishing Postbus 15694 1001 ND Amsterdam tel.: 020-3301470 fax: 020-3301471 ADVERTENTIEVERKOOP MUSIC minded Sales Postbus 15694 1001 ND Amsterdam tel.: 020-3301470 fax: 020-3301471 sales@musicminded.nl HOOFDREDAKTIE Ruben Eg, Peter Koks , Erwin Kroon e-mail redaktie: redaktie@musicminded.nl e-mail produktie: office@musicminded.nl website: www.musicminded.nl VASTE MEDEWERKERS Jeroen Beynon, Joyce van den Bogaard, Paul Claasen, Dirk Derks, David Ernst, Jeroen Fidder, Mirco Haarmans, Jim Jansen, Willem Jongeneelen, Gabriëlla van Karsbergen, Edgar Kruize, Steef van Leeuwen, John Min, Anneke Ruys, Guido Saladillo, Arnold Scheepmaker, Abel Schoenmaker, Henk Snoek, Roger Teeling, Joost van Velzen ILLUSTRATIES Hans Klaver, Knoxillustrations www.knoxillustrations.com EINDREDAKTIE Ruben Eg, Roger Teeling ART DIRECTION & VORMGEVING Peter Koks DRUKKERIJ Senefelder Misset, Doetinchem Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopiën, opnamen of enige andere manier, zonder vooraf schriftelijke toestemming van de uitgever. ©2004/2005 MUSIC minded Publishing

bioscoopagenda december:

STAGE BEAUTY: 2 december.

SEED OF CHUCKY: 2 december.

LADDER 49: 2 december.

IMMORTALS: 2 december.

ELENI: 2 december.

SURVIVING CHRISTMAS: 2 december.

THE WEEPING MEADOW: 2 december.

AMAZONES: 9 december.

DOPO MEZZANOTTE : 9 december.

MARIA FULL OF GRACE: 16 december.

ALEXANDER: 23 december.

januari:

GENESIS: 6 januari.

INFERNAL AFFAIRS III: 6 januari.

THE PHANTOM OF THE OPERA: 6 januari.

BUDDY: 13 januari.

L’HISTOIRE DE MARIE ET JULIEN : 13 januari.

RESIDENT EVIL: APOCALYPSE: 13 januari.

THE CAT RETURNS: 13 januari.

LIFE AND DEATH OF PETER S. 20 januari.

BRIDE & PREJUDICE: 27 januari.

MAR ADENTRO: 27 januari.

CLOSER: 27 januari.

RAISE YOUR VOICE: 27 januari.

februari:

VET HARD: 3 feburari.

22

CASSHERN: 10 februari.

MILLION DOLLAR BABY: 17 feburari.

ARE WE THERE YET?: 24 feburari.

ENDURING LOVE: 24 feburari.

MY ARCHITECT: 24 februari.

BIRTH: 24 februari..

maart:

ZWARTE ZWANEN: 3 maart.

BEAUTIFUL COUNTRY: 10 maart.

BINJIP: 10 maart, NOBODY KNOWS: 17 maart.

VERA DRAKE: 24 maart.

HITCH: 24 maart.

WE DON’T LIVE HERE ANYMORE: 31 maart.

LE CHIAVI DI CASA : 31 maart.

april:

ONLY HUMAN: 7 april.

SPANGLISH: 7 april.

MOOMIN FILM: 14 april.

OMAGH: 14 april.

P.S.: 21 april.

MILLIONS: 28 april.

XXX: STATE OF THE UNION: 28 april.

dvd-agenda december:

BRUM... EN DE SNEEUWDIEVEN: 1 december.

THE ALAMO: 1 december.

THE LADYKILLERS: 1 december.

SPIDER-MAN II: 2 december.

THE ALAMO: 2 december.

KING ARTHUR: 2 december.

GIRL WITH A PEARL EARRING: 2 december.

TWO BROTHERS: 2 december.

CONFESSIONS OF A TEENAGE DRAMA QUEEN: 8 december.

I, ROBOT: 8 december.

HOME ON THE RANGE / PANIEK OP DE PRAIRIE: 8 december.

KING ARTHUR: 8 december.

THE MATRIX ULTIMATE COLLECTION: 8 december.

MICKEY TWICE UPON CHRISTMAS: 8 december.

THE LORD OF THE RINGS: THE RETURN OF THE KING: 8 december.

THE LORD OF THE RINGS: SPECIAL EXTENDED EDITION TRILOGY BOX: 8 RAISING HELEN: 8 december.

OUT OF REACH: 14 december.

SKYBOUND: 14 december.

WAKE OF DEATH: 14 december.

januari:

ALICE IN WONDERLAND: 12 januari.

MARY POPPINS: 12 januari.

THE VILLAGE: 12 januari.

EASY RIDER (CLASSIC COLLECTION): 13 januari.

TEARS OF THE SUN: 13 januari.

BAD BOYS II: 13 januari.

CHARLIES ANGELS (DE SERIE, SEIZOEN 1): 27 januari.

februari:

BAMBI: 22 februari.

Check MUSIC minded ook dagelijks via:

KPN

(Nederland)

BASE (Belgie)

binnenkort ook op T-Zones van T-Mobile

01-12-2004

18:56

Pagina 1

ZA15JAN WWW.NOORDERSLAG.NL

EUROSONIC NOORDERSLAG

Ad.Noorderslag - MM53pag23

DO13 & VR14JAN WWW.EUROSONIC.NL

2005

NOORDERSLAGWEEKEND GRONINGENNL

TISCALI4019 Adv. A3 BS

25-11-2004

15:49

Pagina 1

EUROPESE INTERNET PREMIERE 15 december is het zover en beleeft 0605 - de film zijn première op internet.

Een moment waar veel mensen met spanning naar uitkijken. Het verhaal van de film start op de dag dat Pim Fortuyn wordt vermoord. Vervolgens ontspint zich een spannende speurtocht naar mogelijke samenzweringen en motieven achter de aanslag. 0605 is meer dan een film over de moord op Pim Fortuyn.

0605 zal ook de geschiedenis ingaan als de laatste productie van Theo van Gogh en de eerste Nederlandse film die op internet in première gaat. Een icoon van deze tijd; een film die je simpelweg gezien moet hebben. Ga van 12 t/m 14 december naar www.tiscali.nl en zorg dat je straks vooraan zit bij een van de meest spraakmakende films van dit jaar.

DOWNLOAD DE FILM VAN 12 T/M 14 DEC. OP TISCALI.NL