Music Minded 55

MM 55 dokument

01-03-2005

19:23

Pagina 1

ook dagelijks via:

ONAFHANKELIJK ENTERTAINMENTMAGAZINE, GRATIS VERKRIJGBAAR, UITGAVE MAART 2005, NABESTELLEN

1,50, MUSIC MINDED PUBLISHING - AMSTERDAM, WWW.MUSICMINDED.NL, 9E JAARGANG, NUMMER 55

Queens Of The Stone Age ” D a v e G ro h l d e e d g e w o o n wat Josh Homme zei dat hij moest doen” D E Z E U I T G AV E : D E N I E U W S T E M U Z I E K , F I L M S , A C H T E R G R O N D E N E N I N T E R V I E W S M ET O . A . :

SOLOMON BURKE - THE MARS VOLTA - CONSTANTINE GADGETS - DE MIJLPLAAT - FOCUS ON - DE ZINDERENDE 17 - DVD- & FILMAGENDA - CONCERTAGENDA

stoneage 297x420

01-03-2005

10:53

Pagina 1

with the new album

including the single Little Sister www.universalmusic.nl

MM 55 dokument

28-02-2005

15:56

Pagina 3

gadget minded zinderende zeventien De zeventien MUSIC minded albumaanraders van het moment:

QOTSA - Lullabies To Paralyze

1

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand Niets lijkt de opmars van de ‘platte TV’ te kunnen stoppen. Zelfs niet de waarschuwing dat ze aanzienlijk

2 Bright Eyes - I’m Wide Awake, It’s Morning

meer stroom verbruiken dan een ‘normale TV’. De voordelen van een flatscreen (minder ruimte opgeslokt

3 Mercury Rev - The Secret Migration

door een grote TV-kast, en bovenal: het prachtige design van de meeste flatscreens), verbleekt in menig

4

Daft Punk - Human After All

huiskamer het iets hogere stroomverbruik. De MiraVision TV van Philips koppelt een flatscreen nu aan een

5

Al Green - Everything’s OK

spiegel, waardoor de TV ook in de ‘uit-stand’ een functionele plek in de kamer heeft.

6

The Mars Volta - Frances The Mute

7 Chemical Brothers - Push The Button 8

Moby - Hotel

9

Solomon Burke - Make Do...

10 The Wedding Present - Take Fountain 11 ...The Trail Of Dead - Worlds Apart 12 Bright Eyes - Digital Ashes In A Digital Urn 13

Relax - Odeur De Clochard

14

Mary Gauthier - Mercy Now

15 LCD Soundsystem - LCD Soundsystem 16

John Legend - Get Lifted

17

M83 - Before The Dawn Heals Us

tip van de sluier door: Hugo Pinksterboer

Houvast De meeste, professionele drumstellen hebben ketels die of van berkenhout, of van esdoorn (maple) gemaakt zijn. Drummers en drumjournalisten besteden een aanzienlijk deel van hun leven met discussies over hoe die twee houtsoorten van klank verschillen, en ik deed daar als drumstellentester voor de Slagwerkkrant ook jarenlang aan mee.

Naarmate ik er meer over las en meer over hoorde, begon ik, op zoek naar de waarheid, eens onder elkaar te zetten wat allerlei deskundigen over de ene en de andere houtsoort te melden hadden. En ja hoor: minstens de helft van de aan deze houtsoorten toegedichte klankeigenschappen bleken in beide rijtjes voor te komen. “Esdoorn klinkt transparanter”, zei de ene expert, en de ander beweerde hetzelfde over berken. Zo zou esdoorn ook dieper, donkerder, helderder, en duidelijker klinken dan berken, en andersom ook... Toen er ooit een fabrikant uitkwam met twee drumstellen die alleen in het ketelmateriaal van elkaar verschilden, was het natuurlijk tijd voor een blinddoektest met een aantal drummers met kritische oren en stellige meningen over die twee houtsoorten. Dat die trommels niet hetzelfde klonken, was te horen - maar de antwoorden op de vraag of ze nu maple of esdoorn hoorden, waren net zo vaak goed als fout: de heren hoorden het niet, met andere woorden. En toen was er ook nog die ene drummer die heel stellig wist dat dat ene nieuwe drumstel heel anders klonk omdat er ook nog twee laagjes notenhout in zaten - tot even later bleek dat hij een set zonder notenhout gehoord had... Maar de discussie stopt niet, natuurlijk. Ook als je er zelf bent ingetuind, blijft het lastig om je overtuigingen los te laten. Of dat nu gaat over het verschil tussen berkenhout en esdoorn, of tussen een champagne van dertig euro en een goede méthode champenoise van aanzienlijk minder. Omdat houvast zo lekker vasthoudt...

Het concept achter de MiraVision is simpel, maar evenzo interessant: de MiraVision is een LCD-scherm met een afmeting van 23 inch, waarvan het frame als een soort schilderij met raamwerk kan aangepast worden aan het eigen interieur. De flatscreen werkt op basis van een speciaal gepolariseerde spiegel, die vrijwel honderd procent van het licht door zijn reflecterende oppervlak heen laat.

Hierdoor kan het LCD-scherm erachter worden gebruikt als een conventionele TV. Simpel gezegd is de MiraVision ‘aan’ een TV, en ‘uit’ een spiegel. Het stuk vernuft kan zich zelfs ook splitsen, waardoor bijvoorbeeld de ene helft een spiegel blijft en het andere TVbeelden weergeeft. Via een VGAingang kan zelfs de PC of de laptop vrij gemakkelijk aan de MiraVision TV gekoppeld worden.

Dat de MiraVision TV er mooi en design uit ziet is duidelijk, maar zit er ook een praktische kant aan? Onduidelijk is namelijk hoe het zit met het aankoppelen van een dvd-speler/recorder of het Dolby Surround-systeem. Waar een TV zich meestal op een speciaal meubel bevindt en de randapparatuur zich zodoende in de buurt bevindt, hangt de MiraVision als vanzelfsprekend op ‘spiegelhoogte’ aan de muur. Het trekken van kabels naar de MiraVision aan

Platen- en CD-Beurs Het mag dan de laatste jaren iets minder gaan met de muziekindustrie, maar platen- en cd-liefhebbers zijn er nog steeds in grote aantallen. De échte fanatici melden zich tweemaal per jaar in de Jaarbeurs in Utrecht om het geld stevig te laten rollen en de verzameling compleet te maken.

In het weekend van 16 en 17 april a.s. vindt de eerste Mega Platen & CD Beurs van dit jaar in de Jaarbeurs in Utrecht plaats. De beurs telt maar liefst drie kilometer aan platen, cd’s, dvd’s, singles en maxisingles. Handelaren uit de verste uithoeken van het land komen er dit weekend de honderden kramen bemannen zodat de verzamelaar net dat ene pronkstuk kan bemachtigen. Ook valt er op de Mega Platen & CD Beurs genoeg te bekijken. Zo is er een Art & Retro Expo, waarin gebruiks- en designvoorwerpen vanaf 1950 tot de late jaren ’80 zijn bijeengebracht.

Denk aan jukeboxen, flipperkasten, neonreclameborden, radio’s, tv’s, zonnebrillen enzovoort, enzovoort.

Philips zegt de MiraVision echter aan het praktische getoetst te hebben. De flatscreen zou ontwikkeld zijn in het eigen HomeLab, waarin men een geheel functionerend huis met twee slaapkamers aan een wetenschappelijk laboratorium heeft gekoppeld en waarin vierendertig camera’s observeren hoe alle nieuwe snufjes zich in de huis-tuin-en-keuken-praktijk verstaan. Wellicht dat de voormalige gloeilampenboer binnen korte tijd ook met een MiraVision op de markt komt die in de uitstand wisselende kunstwerken publiceert. Zo zou het design zich vlekkeloos kunnen aanpassen aan de continu veranderende trends.

Adviesprijs: MiraVision 23 inch: € 2399,MiraVision 30 inch: € 3499,-

Zoals elke Mega Platen & CD Beurs, is er ook ditmaal de vaste tentoonstelling, deze keer over Pink Floyd. Floyd-specialist Charles Beterams heeft een expositie samengesteld waarin de Nederlandse historie van de band via foto’s, krantenartikelen, recensies, posters, en concertkaartjes en geluidsopnames te zien is. Ook is er uniek beeldmateriaal aanwezig, onder meer van het beruchte Free Concert uit 1969 in het Amsterdamse Bos. Wie geïnteresseerd is in psychedelische zeefdrukken, kan een kijkje nemen bij een demonstratie op een mobiele zeefdruk. Jan Vollaard, samensteller van de rubriek Single Club in Vara TV Magazine en specialist in het singlesgenre, heeft voor de beurs een selectie van de opvallendste platen en anekdotes uit zijn rubriek samengesteld. Ook exposeert hij 45toerenplaatjes en zal hij een draaiuurtje verzorgen.

Mega Platen & CD Beurs: Jaarbeurs Utrecht Open: zaterdag 16 april: 9.00 - 18.00 uur zondag 17 april: 10.00 - 17.00 uur Voorverkoop via alle ANWB-kantoren.

Meer informatie: www.recordplanet.nl

Gertjan’s Bulderende beursberichten Gertjan Vandenblink werpt een blik op de Bulderende Beurskoersen.

Gertjan maakt oftewel een samenvatting van wat hem in het luidruchtige muzieklandschap opvalt of onlangs is opgevallen.

Tip Van De sluier is losjes gebaseerd op de Tipboek-serie, een serie handzame boekjes over muziek en muziekinstrumenten. met onder meer de titels Zang, Akoestische gitaar, Drums, Elektrische (bas)gitaar, Piano en Saxofoon.

De serie is te koop in boek- en muziekwinkels. Meer weten? www.tipbook.com.

de muur is voor het oog vanzelfsprekend geen aantrekkelijke optie. Veel LCD-schermen weten zich gesteund door een ingebouwde harde schijf, waardoor het een TV en DVD-recorder in één wordt en randapparatuur met bijbehorende kabels onnodig worden. Wellicht dat deze optie voor de MiraVision nog ontwikkeld zal worden.

Deze maand lijken de bulderende beursberichten meer de rockende reisberichten. Onze kabaaljongens gaan over de grote plassen herrie maken. Als eerste maken de nu-metalrockers Cancelled (CND) Whiskey A Go go en The FBI in Los Angeles onveilig. Zowel met een eigen show als begeleidingsband van de KCUF freakshow. We zijn erg benieuwd hoe de hippe Yenk op de toch wel Amerikaanse sound van CND reageert.

Cancelled heeft toch al de wind in haar zeilen.

Onder de noemer Eastpak Horror Scope Tour gaan ze later dit jaar met ForceFeed en de Duitse bands Koroned en NME.MINE op tour door Nederland.

JudasVille uit Eindhoven reist op hun beurt naar Tokio. De band om ex-Spadesgitarist Berry is uitgenodigd op een grote muziekbeurs in de Japanse hoofdstad. Dat is weer eens wat anders dan de V.S. Zijn ex-collega Denvis gaat met een reïncarnatie van The Spades naar het befaamde SWSX in Austin. Een andere ex-Spadesman, maar beter bekend als oud-Travoltasgitarist, heeft zijn testament opgemaakt. Het heet Everything Must Be Destroyed en hierop verklaart Vincent Koreman op een furieuze, maar eclectische wijze waarom hij stopt met muziek maken. Zonde, want we willen meer van dat soort briljant kabaal.

Check ook de Thugmurdererer-remix op de THOD site! Die letters staan voor The House Of Destructo en met die band neemt Koreman op dit moment ook door heel Nederland afscheid.

Wakker werden we van de klanken van een gelegenheidsformatie. Nee, niet The Original

Soundtrack, maar Sengaia. Met de Maelstrom EP (Loud Noise/AmokkomR) gaan de leden van 37 StabwoundZ, Blind Sight en Textures hoog scoren op de bulderende beurs. Wat een contrastrijk en hoogtechnisch minialbum is dat! Het lijkt wel of Jeff Buckley met Chuck Schuldiner van Death jamt.

Zelden werd er zo’n sfeervolle deathmetalplaat gemaakt. Of snoeiharde sfeermuziek.

Op 13 maart speelt Sengaia in 013 met andere snelheidsduivels en metalsensatie Necrophagist.

Ter overbruggen naar een nieuw album brengt Roadrunner/CNR The Song Remains Insane uit. De DVD van Max Cavalera en zijn Soulmates, ehh, Soulfly. Niet alleen een puik kijk- en luistergeval maar juist een bewijsmiddel waarom die band zo populair is bij concertgangers. Oké, die onvermijdelijke tribalritmes kunnen ook op de zenuwen werken en is Braziliaan Max een soort Bono Marley, maar de registratie brengt een livegevoel over. Fijn.

GUIDO SALADILLO

3

MM 55 dokument

01-03-2005

14:33

Pagina 4

de mijlplaat GESELECTEERD DOOR: MENNO VISSER

The Blue Nile A Walk Across The Rooftops

Menno Visser (37) werkt als webredacteur op de redactie van 3VOOR12, de alternatieve popmuziekwebsite van de VPRO. Hij woonde en werkte vijf jaar in Londen voor Billboards Europese industrieblad Music & Media en schreef daarvandaan zijn nieuwsbrief London News, over zijn belevenissen uit het Londense nachtleven.

Ook was hij discjockey bij Kink FM en schreef als freelancer voor bijna alle popbladen, waaronder Oor, BG/Update en Opscene. Hier beschrijft hij welke popplaat hij het meest in zijn collectie koestert.

Hij koos voor het debuutalbum van synthipopband The Blue Nile.

Z

ijn het de tegenstrijdige kwaliteiten, van dat discoritme vermengd met dikke scheppen melancholie? De drive van het basloopje met die paar goedgekozen pianoakkoorden voor het drama definitief toeslaat? Nog net die paar danspasjes die je zijn gegund voor het in violen gedrenkte “Do I love You?” zichzelf tegen beter weten beantwoordt met “Yes, I Love You.” Maar wat doet die rode auto daar eigenlijk in de fontein? Wie The Blue Nile zegt, denkt aan Tinseltown In The Rain, hun ‘signature song’. En wie niet beter weet, denkt vast dat het bij die eendagshit voor de band uit het Schotse Glasgow gebleven is. Jaarlijks af te stoffen in de Radio 2 Top 2000 - bij de laatste aflevering reikte hij tot nummer 532, wegzakkend van nummer 445 het jaar daarvoor.

Het onwaarschijnlijke wil echter, dat de single uit oktober 1984 in de Top 40 nooit hoger reikte dan 28, dus dat de song zich toch op de één op andere manier zich in het collectieve geheugen heeft weten te nestelen. Het bijbehorende Blue Nile-album, A Walk Across The Rooftops, straalt nog steeds een ongekende schoonheid uit, meer dan twintig jaar nadat het uitkwam.

ILLUSTRATIE: HANS KLAVER KNOXILLUSTRATIONS WWW.KNOXILLUSTRATIONS.COM

4

De muziek is eind jaren ’70 net afgestoft door de punk en de wat softere creatieve gitaargolf van de new wave. Aan de andere kant hebben Kraftwerk en de Neue Deutsche Welle laten horen dat met de synthesizer ook puike popliedjes geschreven kunnen worden. Veel bands proberen begin jaren ’80 de gitaar en de synthesizer georiënteerde muziek samen te voegen, met een tikkeltje artistiekerigheid. Het liefst kiezen ze voor een repeterende naam, zoals Duran Duran of Talk Talk. Het is in dit muzikale landschap dat drie vrienden, die elkaar kennen van de universiteit van Glasgow samen muziek gaan maken. Zanger/gitarist Paul Buchanan studeert Engels, bassist Robert Bell wiskunde en pianist Paul Joseph Moore electronische kunst. Hun eerste singletje, I Love This Life, wordt in 1981 opgepikt door RSO Records, nota bene de platenmaatschappij van producer Robert Stigwood, die midden jaren ’70 enorme successen haalde met de soundtracks van de films Saturday Night Fever en Grease.

Maar net twee weken nadat de eerste Blue Nile-single uitkomt, wordt het label opgeheven in een herstructeringsgolf na een aantal gigantische flops. Een remake van Sgt. Pepper en Saturday Night Fever deel twee waren namelijk niet zulke goede ideeën. Achteraf gezien was The Blue Nile niet zo rouwig om die mislukking, want Buchanan kon nog nauwelijks gitaar spelen. De band kreeg haar tweede kans toen ze een demo opnamen in de

studio van Calum Malcolm. Vlak daarna kreeg Malcolm het verzoek van de hi-fi firma Linn (niet die Linn van de drumcomputers dus) of hij niet wat demo’s had om proefpersingen mee te maken voor een nieuwe platenperserij bij Glasgow. Linn was namelijk gefrustreerd door de slechte kwaliteit van de persingen om de superioriteit van hun befaamde platenspelers mee te demonstreren. Oorspronkelijk had de hi-fi firma niet het plan een platenlabel te beginnen, maar toen ze de demo van The Blue hoorden, konden ze niet anders.

Inmiddels kent de catalogus van independent Linn Records een omvang van honderdvijftig albums, meestal van het jazzy repertoire. Met het extra geld van Linn nam The Blue Nile vervolgens haar debuutalbum A Walk Across The Rooftops op. Studio-eigenaar Malcolm zorgde voor wat extra synthesizer partijen en de klassiek geschoolde slagwerker Nigel Thomas nam de drums voor zijn rekening.

Toevallig nam de van U2 bekende sterproducer Steve Lillywhite in een aanpalende studioruimte het tweede album Steeltown van de Schotse doedelzakrockers Big Country op. Lillywhite hoorde A Walk Across The Rooftops en betitelde het als ‘het beste album van de afgelopen vijf jaar’. Lillywhite kon het natuurlijk niet nalaten het album door te spelen aan zijn contacten in het Londense, en zo kwam het dat Virgin Records, dat voordien eigenlijk nooit albums van andere labels licenseerde, het in april 1984 ook in Nederland uitbracht.

Het was op een VARA-dinsdag op Radio 3 dat ik Tinseltown In The Rain voor het eerst hoorde. ‘s Ochtends voor het ontbijt kondigde dj Felix Meurders hem aan en hij is sindsdien in mijn hoofd gebleven. Destijds hield ik de lijstjes van VARA’s Verrukkelijke 15 goed bij, en het heeft me heel wat briefkaarten gekost om de plaat hoog in die lijst te stemmen - er was nog geen email. Meteen die zaterdag naar Utrecht gereisd om de elpee te kopen. De witte hoes is inmiddels beduimeld, de groeven licht gekrast, de compact disc een welkome vervanger. Ook na al die jaren blijft opener en titelnummer A Walk Across The Rooftops een confrontatie met een orkest in slow motion en de melancholieke Hollywood ode Tinseltown mijn favoriete nummer aller tijden. From Rags To Riches is daarna de spannende klaterwaterval, die uitmondt in het bevrijdende uptempo Stay. Al kun je op je vingers natellen dat ze niet zal blijven, Buchanan zingt desonanks zijn vertwijfelde belofte: “Stay, and I will understand you.” Het zijn die kleine simpele zinnetjes, die door zijn intonatie tien keer woordwaarde krijgen.

Vraag het Buchanan, en hij zal antwoor-

den dat Marvin Gaye en Prince zijn helden zijn. Soul en funk lijken ver af te staan van synthipop, maar dan vergeet je dat Buchanan zoveel soul toevoegt aan deze Schotse blues. Verder met de mystieke pianoballade Easter Parade, die wacht op een cover van Tom Waits. Heatwave met zijn rollende refrein doet in de stille momenten denken aan het vroegere werk van David Sylvian en Japan. Met weer zo’n filosofisch zinnetje: “Are we rich or are we poor/Does it matter anymore/In a heatwave?” Het percussieve ambient Automobile Noise sluit de plaat alweer af, de grotestadsblues verheerlijkend. Zeven stuk voor stuk ijzersterke nummers in achtendertig minuten -veel meer paste er destijds niet op een elpee- maar ze laten nog steeds een verpletterende indruk achter. Muziek die zich het best laten beluisteren in de ‘wee, small hours’, de late nachturen, waarmee je vast onbevreesd een voorschot neemt op de dag die nog komen moet.

Er zouden in Soedan nog heel wat liters water door de Blauwe Nijl stromen -die doorzichtiger oogt dan de door de modder grijs gekleurde Witte Nijl- voor de eveneens sterke opvolger Hats in de winkel lag. Dat duurde bijna zes jaar, omdat er geen enkele druk van het label achterzat en de band verkoos hun management en belastingzaken zelf te regelen. De band gaf in interviews aan, dat er destijds wereldwijd zo’n tachtigduizend exemplaren van hun debuut verkocht waren. Niet slecht voor een cultband in de tijden voor internet. Inmiddels is dan het werk van de Schotten opgemerkt door saaie middle of the road-artiesten als Zucchero, Annie Lennox en Julian Lennon. Er zouden nog twee albums volgen, de mindere Peace At Last en High van vorig jaar, telkens met onwaarschijnlijk lange tussenpozen van zes à zeven jaar, meewerkend aan het mysterieuze imago van de band. Maar het Sinterklaasgevoel van A Walk Across The Rooftops hebben ze bij mij nooit weten te evenaren. Het is daarop of het Zeeuws Meisje uit de boterreclame tekens in je hoofd toetert: ‘Geen noot en geen woord teveel hoor!’ Is dat soms haar rode auto die daar in de fontein staat geparkeerd?

Label: Linn Records.

Producers: Paul Buchanan & Robert Bell Release: 1983 (UK), 9 april 1984 (Nederland).

Muzikanten: Paul Buchanan (zang/gitaar), Paul Joseph Moore (piano), Robert Bell (bas), Nigel Thomas (drums), Calum Malcolm (keyboards).

Tracks: A Walk Across The Rooftops, Tinseltown In The Rain, From Rags To Riches, Stay, Easter Parade, Heatwave, Automobile Noise.

Speelduur: 38 minuten.

MM 55 dokument

28-02-2005

23:32

Pagina 5

focus on

Amos Lee F

olk en soul zijn de sleutelwoorden in het muzikale leven van Amos Lee. Geïnspireerd door soulgrootheden als Stevie Wonder en Bill Withers en folklegendes als John Price en Dave Van Ronk, begon Amos Lee liedjes te schrijven. Het resultaat is te horen op zijn titelloze debuutalbum. Lee maakte er zoveel indruk mee op Bob Dylan, BB King en Norah Jones, dat die hem uitnodigden om hun voorprogramma te verzorgen.

Amos Lee is een langslaper. Vroeg opstaan vindt hij een crime en voor elf uur in de ochtend is hij niet aanspreekbaar. “Dat is misschien wel één van de redenen waarom ik muzikant ben geworden. Dan hoef je tenminste niet vroeg je bed uit,” aldus de muzikant in zijn Amsterdamse hotelkamer. Vandaag is een uitzondering, want bij een carrière zijn interviews onontkoombaar. Amos is dan ook nog niet helemaal op dreef. Een ongekamde haarbos, waarbij het haar alle kanten op staat en ogen die moe staan getuigen van een late night in Amsterdam. Het valt allemaal niet mee. “Wat wil je? Ik ben sinds gisteren in Amsterdam en dan moet je genieten toch?” Een levensgenieter, dat is Amos Lee wel. Vooral sinds hij vorig jaar een contract in de wacht sleepte bij het prestigieuze jazzlabel Blue Note.

“Geheel onverwacht, want ik had niet bepaald een carrière als professioneel muzikant voor mezelf uitgestippeld.

Maar mijn baan als leraar gaf ik er uiteindelijk zelfs voor op. Toch was ik ook al tevreden met het werken op school en musiceren in mijn vrije tijd,” zegt de man die Norah Jones en Stevie Wonder tot zijn bewonderaars mag rekenen. Bescheidenheid, dat is het juiste woord wat past bij de muzikant. Muziek maakt hij met hart en ziel. Geïnspireerd door de dingen om hem heen en de belevenissen van familie en vrienden.

“Ik schrijf over dingen die om me heen gebeuren en die me raken alsof het mezelf betreft.”

Lee gaf dus zijn docentschap op voor een toekomst in de muziek. Een riskante keuze, die hij toch graag deed.

“Het was best moeilijk in het begin. Je gaat een onzekere weg in en het is afwachten of je muziek zal aanslaan. Ik had geluk toen Norah Jones me vroeg om met haar op tournee te gaan. Blue Note zag brood in me en bood me een contract aan. Mijn debuutalbum is het resultaat. En nu maar afwachten hoe het bij het publiek aanslaat. Maar veel succes of niet: ik ga door met mijn passie. Mijn motto is: leef met de dag en geniet zoveel mogelijk van wat je overkomt.”

DOOR: ANNEKE RUYS FOTO:

DENISE GUERIN

The Used

B

ij sommige optredens staat het achterin vol met journalisten die luidruchtig door een optreden heen staan te wauwelen.

Zoniet bij The Used. Een band die, in ieder geval in Nederland, niet al te veel media-aandacht krijgt, maar toch volle zalen trekt.

Collega’s waren er amper toen het viertal onlangs weer in De Melkweg in Amsterdam speelde. Whatever, des te meer ruimte voor de kids die er wel in grote getallen waren. Het valt enigszins te verklaren. The Used grossiert namelijk in het soort melodieuze, explosieve powerrock (of moeten we post-nu-metal zeggen?) die bol staat van de ‘teenage angst’. Vergrijsde veertigers kunnen daar niet zo goed mee uit de voeten, terwijl tieners het vreten als Big Macs. Het nieuwe album van de band, In Love And Death, heeft wat dat betreft alleen een hitsingle nodig om ze van grote belofte te transformeren tot klinkende naam. Dat moet kunnen lukken, want de melodieën van songs als Cut Up Angels en Listening klinken opvallend catchy. Gitarist Quinn: “We zijn nu een ‘medium size’ band. In Amerika zijn we vrij bekend, terwijl we in Europa groter zijn dan undergroundbands, maar toch nog geen MTV-hotshot zijn. Eigenlijk vinden we dat wel best momenteel. We zijn groot genoeg om zalen uit te verkopen, maar worden nog niet gezien als sell-outs.” Drummer Branden: “Vreemd genoeg lijkt een groeiende populariteit en verketterd worden door de underground onlosmakelijk met elkaar verbonden te zijn.” Quinn: “Een aardige aanwijzing is of er alleen nog maar meisjes van dertien op de eerste rij staan.”

Bandlid Bert McCracken draagt dit album op aan Kate, een meisje dat onlangs om het leven kwam. Veel teksten, bijvoorbeeld die van All That I’ve Got lijken daar ook over te gaan.

Was ze zijn vriendin? Quinn: “Niet op het moment dat ze stierf. Maar het was wel het meisje waarmee hij de meest serieuze relatie van zijn leven heeft gehad, dus haar dood had absoluut een grote impact op hem.”

Branden: “Voor alle duidelijkheid: toen Kate stierf waren de meeste songs voor dit album al geschreven, dus je moet toch niet te veel op zoek gaan naar tekstverwijzingen.”

Yesterday’s Feelings is één van jullie meest subtiele songs. Hoe is dat nummer precies ontstaan?

Quinn: “Ik had de melodielijn op de gitaar uitgevogeld en we wilden meer geluidselementen toevoegen, maar hebben gelukkig besloten om dat toch maar niet te doen.” Branden: “Soms moet je niet alles dichtmetselen. Nu heeft dat nummer iets melancholieks wat ik enorm mooi vind. We kunnen eigenlijk veel meer dan de meeste mensen denken!”

Bert’s teksten klinken behoorlijk duister. Maken jullie je wel eens zorgen om hem? Of is dat zijn manier van schrijven en is hij in het dagelijks leven veel lichtzinniger?

Quinn: “Ik denk dat hij veel zaken uitvergroot. Hij is geen pretletter, maar zodra hij zijn onvrede in een tekst probeert te verwoorden is er opeens sprake van echte tragedie. Ik hoop in ieder geval dat de luisteraars die hem over bloedingen horen zingen niet direct hun arm aan gort snijden met een scheermesje!”

DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER

Relax

we veel mooie herinneringen.

Twee tournees door Zuid-Afrika met als absolute hoogtepunt het optreden op de Mamelodi school in het gelijknamige township. Daar kan geen enkel optreden tegenop.”

N

a drie jaar is Relax terug. Met het album Odeur De Clochard verbreekt de live hiphopband uit Haarlem de stilte. Songschrijvers Llewy is Sell en Burdell aan het woord over de nieuwe koers van Relax en de opvolger van het (live)debuut Live@Panama, dat eigenlijk gewoon een studioalbum is. Nou ja ‘gewoon’... Odeur De Clochard betekent voor Relax wel een nieuwe artistieke richting. Llewy: “Anders dan bij de meeste hiphopbands hebben we de muziek helemaal zelf gemaakt. We gebruiken alleen echte instrumenten. Nieuw is ook dat we blazers toegevoegd hebben, evenals een aantal gastmuzikanten. Ook de invloeden zijn anders. Hier hoor je behalve hiphop ook reggae, pop en zelfs swing.”

Bandmaatje Burdell steekt zijn enthousiasme ook niet onder stoelen of banken. “Het is echt een hele stap vooruit. De plaat is veel geraffineerder. We bewijzen er mee dat Relax ook goed in de studio kan werken. Er hebben zich enkele bezettingswisselingen voorgedaan. Llewy speelt weer zelf gitaar en hij is verantwoordelijk voor de artistieke richting op het album. We werken ook met gastmuzikanten; Jacqueline Govaert van Krezip zingt mee en we hebben Joe Bowie, telg van het rijke jazzgeslacht der Bowies uit New York City,

aan boord. We koesteren ook internationale ambities. Onze eerste plaat was volledig live. Dat was een gedurfd debuut. Deze keer wilden we weer heel iets anders.” Live@Panama was daarentegen wel een debuut dat de band het nodige succes bracht: een Essent Award, een Zilveren Harp en zelfs een Edison. Llewy: “En we hebben natuurlijk heel veel opgetreden. In Nederland, maar ook in het buitenland. Zo speelden we in België, Frankrijk, Engeland, Spanje, Malta, Ethiopië en Zuid-Afrika. Vooral aan dat laatste land hebben

Na de tournee werd er keihard gewerkt aan het nieuwe album.

Burdell: “Na Live@Panama wilden we laten zien dat Relax geen eendagsvlieg is. De ‘gevreesde’ maar o zo belangrijke opvolger moest er komen. Het werd een studioalbum ‘pur sang’, met alles erop en eraan.

Wij vinden het zelf een perfecte plaat en daar gaat het om. Hij geeft precies weer waar Relax vandaag de dag staat. We waren bewust in onze keuze. Het eerste album was een groot succes, maar we wilden niet nog een keer met een liveplaat komen.” Llewy: “Dat we een goede liveband zijn, daar is inmiddels iedereen wel achter. We wilden weer verrassen door iets nieuws neer te zetten. Nóg verder en net een stukje dieper. De uitdaging moet erin blijven. We zijn boven onszelf uitgestegen. Odeur De Clochard is precies het album dat ik al jaren in mijn hoofd had zitten.”

DOOR: ANNEKE RUYS FOTO: LOU BEERENDS

5

CULLUM FM SADE FM BENSON FM DULFER FM GETZ FM NORAH FM MILES FM NINA FM STONE FM COLTRANE FM STEVIE FM HERBIE FM KRALL FM

• Lekkere jazzy muziek • Uitgebreid nieuws • Uitgebreid financieel nieuws • Actuele verkeersinformatie

ETHER- EN KABELFREQUENTIES 050134_Adv Musicminded 1

www.arrow.nl 28-01-2005 15:26:13

MM 55 dokument

01-03-2005

19:44

Pagina 7

pop/rock Met Lullabies To Paralyze toont Josh Homme aan dat Queens Of The Stone Age min of meer zijn éénmansband is. Ondanks dat de groep door de jaren heen de meest uiteenlopende muzikanten losse of vaste onderkomens biedt, blijft het geluid van de groep altijd onmiskenbaar QOTSA. Dat QOTSA nu in vergelijking met het vorige album Songs For The Deaf, haar bassist en medepionier Nick Oliveri plus sterdrummer Dave Grohl heeft verloren, is nauwelijks te horen. Dat een alleenheerser overigens niet altijd alles alleen doet, blijkt uit het feit dat de voormalig gitarist van de stonergroep Kyuss zijn knechtjes zo nu en dan wat promotieverplichtingen laat opknappen. Helaas levert dat soms hele nietszeggende gesprekken op.

Queens Of The Stone Age R

ampeninterviews. Elke popjournalist komt ze eens in de zoveel tijd wel tegen. Een muzikant die geen zin heeft om te praten, te stoned is om iets zinnigs te zeggen, of met wie het gewoon niet zo klikt. Op zanger Mark Lanegan kunnen alledrie de criteria wel van toepassing zijn als hij voor een interview met MUSIC minded aanschuift bij gitarist Troy van Leeuwen en drummer Joey Castillo van Queens Of The Stone Age. Hoewel Lanagan’s bijdrage aan het nieuwe album Lullabies To Paralyze minimaal is (hij staat slechts bij drie van de vijftien songs gecredit), gaat hij wel als officieel bandlid door het leven en doet hij ook interviews voor de promotie van het nieuwe album. Maar Lanegan heeft in het laatste overduidelijk geen zin. Bij binnenkomst van de hotelkamer geeft hij de interviewer van dienst niet eens een hand en lopen diens antwoorden op de vragen zó over van desinteresse dat het interview na vijf minuten al als verloren kan worden beschouwd. Zeker als blijkt dat het vandaag ook niet van de slap grinnikende en ongeïnteresseerd op de bank hangende Castillo zal komen. Nee, de enige reddingsboei op nog een beetje conversatie over het nieuwe QOTSA-album komt van Van Leeuwen die, al dan niet, toevallig in een goed humeur steekt omdat hij zojuist van NRCcollega Jan Vollaard een singletje heeft gekregen van zijn Nederlandse achternaamgenoot Robbie van Leeuwen. “Wie is dat eigenlijk, Robbie van Leeuwen?,” vraagt hij in het rond. “Hij schreef Love Buzz, dat Nirvana coverde,” pareert Lanegan met zijn diepe grafstem en levert daarmee meteen zijn enige zinvolle contributie aan het gesprek van vandaag.

Toch zou er over Lullabies To Paralyze genoeg te praten zijn geweest.

Neem alleen al de verrassende ruzie tussen de twee Kyuss-vrienden Homme en Oliveri, waarvan laatstgenoemde met een ernstig alcoholprobleem zou kampen en door alle bandleden ‘onhandelbaar’ werd genoemd. Oliveri werd vorig jaar uit de band gewipt, maar het conflict zou in oktober weer zijn bijgelegd na afloop van een optreden van Homme’s zijproject Eagles Of Death Metal. Toch werd er sindsdien niets meer vernomen van een nasleep van dit verhaal uit de NME en blijkt Oliveri op Lullabies To Paralyze niet van de partij. Verder zou ook Mark Lanegan de band hebben verlaten, omdat hij meer brood in zijn eigen solocarrière zag. Lanegan doet inderdaad nauwelijks mee op het nieuwe QOTSA-album, maar meldt zich vandaag dus wel als officieel bandlid. Dat Dave Grohl voor slechts een korte periode bij QOTSA zou blijven was vooral wel bekend, maar onduidelijk was of de Nirvana-drummer en Foo Fighters-frontman de groep tijdens de opnames voor het nieuwe album opnieuw terzijde zou staan, óf dat de tijdens de vorige tournee aangetrokken Joey Castillo (Danzig, Wasted Youth) definitief op de drumkruk mocht blijven zitten. Verder wist sterproducer Chris Goss (Masters Of Reality) MUSIC minded afgelopen zomer nog te vertellen dat het nieuwe QOTSA-album in zijn studio werd opgenomen, maar in de albumcredits zijn Goss en zijn studio nu amper aanwezig. En dan is er tot slot nog het laatste deel uit de Desert Sessions-serie, die nagenoeg met dezelfde band werd opgenomen en waarvan In My Head... Or Something in een vrij identieke uitvoering, maar dan onder de titel In My Head op Lullabies To Paralyze terug te vinden is. In de hoop dat het trio er net als MUSIC minded toch het beste van wil maken, wordt het gesprek afgetrapt. De Dessert Sessions lijkt een aardige insteek om mee van start te gaan; was dat album van invloed op het maken van Lullabies To Paralyze?

Van Leeuwen: “De Dessert Sessions zijn voor ons een manier om materiaal te testen. Dat is ook de reden waarom die sessies bestaan: om dingen uit te proberen. We wilden de energie van Dessert Sessions 9 & 10 op Lullabies To Paralyze overbrengen. Maar het is just music, you know.

Dessert Sessions 9 & 10 namen we in een week op, toen we allemaal vrij

van tourverplichtingen waren. Er zat een lange tijd tussen dat album en Lullabies To Paralyze, dus een echte relatie met dat album heeft het nu ook weer niet.”

Op wat voor manier was Chris Goss ditmaal bij het album betrokken?

Lanegan: “Chris wie? Goss? Zeg dat woord hier niet!”

Van Leeuwen: “Chris kwam langs tijdens de opnames in Californië. Hij doet mee op Someone’s In The Wolf.”

Lanegan: “He took a shit, but that didn’t make it on the record.”

Jullie hebben niet in zijn studio opgenomen?

Van Leeuwen: “Nee. We hebben wel wat preproductie in Joshua Tree gedaan en daar ook aan wat songs gewerkt. Maar die songs hebben het album uiteindelijk niet gehaald.”

Lanegan: “Maar Chris Goss was hij altijd in spirit bij ons.”

Ik heb het afgelopen jaar veel gelezen over het vertrek van Nick Oliveri.

Hoe is deze breuk nu precies tot stand gekomen en wat is er waar van al die verhalen over zijn ruzie met Josh Homme?

Lanegan begint een vreemd verhaal op te hangen over Nicolas Cage en zijn rol in de film Leaving Las Vegas. Castillo begint hierop vreselijk te grinniken.

Van Leeuwen: “Deze band let niet zo op de shit die er in de pers verschijnt. De reden waarom Nick er vandaag niet bij is, is puur een kwestie tussen hem en Josh. Zo moet het ook blijven. Alle rotzooi die er over geschreven wordt, is pure bladvulling. Zo kijken wij er tegenaan.”

Lanegan: “De NME heeft niet genoeg om elke week over al die shitty bands te schrijven, daarom schrijven ze af en toe ook wat over ons.”

Toen Songs For The Deaf uitkwam deed ik een interview met Nick. Die noemde QOTSA toen meer een collaboratie van muzikanten, dan een echte band. Klopt dat? Kaatsen jullie veel ideeën heen en weer?

Lanegan: “Ideeën kaatsen? Wat the hell is dat?

Van Leeuwen: “Het idee achter QOTSA is een filosofie. Meer een filosofie dan...”

Lanegan gaat ongestoord verder met zijn brainstorm over de definitie van het kaatsen van ideeën. Tot veel plezier van Castillo, die nog meer moet grinniken.

Misschien moet ik de vraag anders stellen. Er zijn in de loop der tijd heel wat mensen in en uit de band gegaan; heeft dat enig invloed op het geluid van QOTSA?

Queens Of The Stone Age

horen én zien?

Stuur dan zo snel mogelijk een briefkaartje naar MUSIC minded - QOTSA, Postbus 15694, 1001 ND Amsterdam, en wellicht behoor je tot de gelukkige winaars die het nieuwe album Lullabies To Paralyze gratis en voor niks thuisgestuurd krijgen. Bij het album zit een gelimiteerde bonus-dvd, met daarop een uniek kijkje achter de schermen van QOTSA. Inzenden kan tot 1 april.

Lanegan: “Mensen in en uit de band? Wie dan? Nick?.. Wie nog meer?...”

Dave wellicht?

Lanegan: “Dave? Welke Dave? Dave Catching? Die was nooit een vast bandlid.”

Ik dacht eerder aan Dave Grohl...

Lanegan: “Oooh, die Dave.”

Van Leeuwen: “Dave Grohl was een vriend van Josh die hielp in een situatie waarin de band een drummer nodig had en hij beschikbaar was.”

Lanegan: “En verder gaat de relatie niet. Kijk naar onze laatste albums en check wie wie beïnvloed heeft. Dave had helemaal geen invloed op QOTSA; hij deed gewoon wat Josh zei dat hij moest doen.”

Doet Joey nu ook precies wat Josh zegt dat hij moet doen?

Lanegan: “Nee, Joey drumt zo al van zichzelf.”

Castillo: “Hell yeah...”

Van Leeuwen: “Ik zie QOTSA meer als daten. We zitten allemaal in verschillende bands en maken constant een date om samen te komen in QOTSA. Een constant datingproces. Dat houdt het spicy.”

Lullabies To Paralyze is een quote uit Mosquito Song, één van de twee bonustracks van Songs For The Deaf. Heeft het nummer nog een bepaalde link met Lullabies To Paralyze? Of klonk het gewoon goed als albumtitel?

Op Van Leeuwen is de verveling van Lanegan inmiddels ook overgebracht: “Het is een brug tussen beide albums. Mosquito Song geeft wel het gevoel weer dat we van Lullabies To Paralyze krijgen. Maar ik zou zeggen dat Lullabies To Paralyze..... meer nieuw is dan Songs For The Deaf.”

Castillo gniffelt weer.

Lanegan: “Off the subject. Je vraagt het niet, maar ik vertel het je toch: ik vind dat alle albums met elkaar gelinkt zijn. Elk begin is het eind van het vorige album; als een slang die rondkruipt, snap je?”

Niet helemaal. Ik hoor net dat de Dessert Sessions geen relatie heeft met de QOTSA-albums. Verder maak jij soloalbums tussen de albums van QOTSA in en zit Troy in A Perfect Circle. Zijn jouw soloalbums en de albums van A Perfect Circle dan ook gelinkt aan die van QOTSA? Lanegan: “Eh, nee. Niet op die manier, nee. Als Josh komt te overlijden, dan is QOTSA ten einde. Tenzij... Joey verder gaat als Joey Castillo’s Queens Of The Stone Age!” Castillo proest het uit van het lachen.

Van Leeuwen: “Er is geen concept ofzo. Het is allemaal no big deal.”

Castillo en Lanegan brullen nu zo hard, dat een nieuw gestelde vraag waarschijnlijk eenzaam in de hotelkamer rond zou blijven dolen.

Hoogste tijd om maar weer om op te stappen dan en Castillo zijn portemonnee terug te geven die MUSIC minded enkele minuten voor het interview in de hotelkamer achter de bank vond.

Castillo: “Oh...…..… Thanks...”

DOOR: RUBEN EG

geest ver wanten Masters Of Reality - Masters Of Reality Dessert Sessions - Dessert Sessions 9 & 10 Led Zeppelin - Led Zeppelin II

album: Lullabies To Paralyze uitschieter: Everybody Knows That Your Insane 7

MM 55 dokument

02-03-2005

13:34

Pagina 8

The Mars Volta

crossover Kom bij Omar Rodriguez van The Mars Volta niet aanzetten met het vragen rond het vermeende ‘conceptalbum’ Frances The Mute. Rodriguez maakt immers zijn hele leven al muziek die ‘ergens over gaat’. “En als muziek ergens over gaat, dan heeft het meestal een concept,” zo is de gitarist, songschrijver en producer van de band van mening. Wel liet The Mars Volta voor Frances The Mute door een heel specifieke gebeurtenis inspireren, namelijk het leven en de dood van bandlid Jeremy Ward.

W

at een frisse start met een frisse band had moeten worden, mondde in mei 2003 uit in een persoonlijke tragedie voor Omar Rodriguez en Cedric Bixler. Het duo had na zes jaar en vier albums de talentvolle en uit El Pase (Texas) afkomstige emopunkgroep At The Drive-In opgegeven, om met The Mars Volta de wereld pas écht te veroveren. Maar onverwacht werd de release van het debuut De-Loused In The Comatorium volledig overschaduwd door de begrafenis van bandlid en jeugdvriend Jeremy Ward, die in zijn flat in Los Angeles aan een overdosis overleed en waarbij het gerucht sterk de ronde deed dat er sprake was van zelfmoord. “Een heel vreemde tijd,” blikt Rodriguez terug. “We waren nét teruggekomen uit Europa, waar we met de Red Hot Chili Peppers getourd hadden, en De-Loused In The Comatorium zou over een maand uitkomen. De impact die de dood van Jeremy op mij had is me nu nog steeds niet duidelijk. De rouw bracht ons als band wel in sneltempo naar een plek waar we anders niet gekomen zouden zijn, dus in die zin had zijn dood wel een positief effect. Maar het bracht ook veel pijn met zich mee.

Het blijkt dat je toch vastzit in de menselijke valkuil waarin je dingen wilt bezitten. Je eerste reactie is: ‘Jeremy was van mij; waarom is hij mij ontnomen?!’ Maar Jeremy was nooit van mij, of van iemand anders. Misschien is de impact me pas over een jaar of tien echt duidelijk. Cedric en ik kenden Jeremy al vanaf ons twaalfde. We hebben alles, van de eerste seksualiteit en het eerste gebroken hart samen meegemaakt. It’s like losing your brother, man.”

Wijlen Ward moet een complex persoon geweest zijn. Ward was als baby ter adoptie opgegeven en heeft zijn biologische ouders nooit gekend, maar moet een diepe wens gekoesterd hebben te weten wat zijn afkomst is. Centraal in zijn leven stond een dagboek dat hij op een dag op de achterbank van een taxi had gevonden, waarin viel te lezen hoe de onbekende, en eveneens geadopteerde schrijver zijn ouders probeerde te vinden. “Jeremy was geobsedeerd door het dagboek,” vertelt Rodriguez. “Het trok zo’n parallel met zijn eigen leven dat hij niet alleen besloot het dagboek te houden, maar het zelfs af wilde maken. Hij liet het ons ook regelmatig zien en liet ons er ook in lezen. Het werd iets wat onlosmakelijk met hem verbonden was. Alles rond het dagboek -de verhalen, de geur-, Jeremy’s obsessie er voor en zijn

plotselinge overlijden, inspireerde ons bij het maken van Frances The Mute. Het album kent veel inspiratiebronnen, maar Jeremy en zijn dagboek waren zeker één van de grootste invloeden.”

Rodriguez, die als songschrijver de muziek van The Mars Volta aanstuurt, legt uit dat de invloeden uit zijn directe omgeving zijn muzikale proces het meest beïnvloeden. Zo nam de band Frances The Mute in acht verschillende studio’s op, waarvan één in Puerto Rico, het geboorteland van Rodriguez. “Opnames op een totaal andere plek dan thuis, zijn van enorme invloed op de muziek die je maakt. In Puerto Rico speelt bij mij mee dat het mijn thuisland is, dat ik onder mijn mensen ben en dat mijn taal er gesproken wordt. De atmosfeer en de omgeving zijn anders, waardoor je je ook anders gedraagt. Mijn dromen zijn in Puerto Rico bijvoorbeeld al heel anders dan in Los Angeles. En zelfs als je er niet spiritueel en filosofisch naar kijkt, dan spelen de geografische elementen altijd nog een grote rol. Al is het alleen maar je fysieke

gesteldheid door het reizen. En verder kom je er dingen tegen die je thuis niet tegenkomt. De coki bijvoorbeeld. Dat is een kikker die alleen in Puerto Rico leeft en in de avonduren enorm staat te kwaken. Het typische geluid van de coki is zo’n tweeëneenhalve minuut op Frances The Mute te horen.”

Frances The Mute is ook het eerste album dat Rodriguez zelf produceert. In een verleden werkte het duo Rodriguez en Bixler samen met illustere namen als Ross Robinson en Rick Rubin; producers die met name bekend staan om de stempel die ze bands tijdens het productieproces opdrukken. “Ik denk niet dat iemand zijn sound ooit écht op onze groep heeft kunnen drukken,” vindt Rodriguez. “Het lukt Ross Robinson wel bij menig shitbandje uit L.A., maar bij alle bands waar Cedric en ik in zaten was er altijd wel een duidelijke sound. Wij werkten zodoende altijd meer met producers samen, dan dat er een producer was die vertelde hoe het moest. Op De-Loused In The Comatorium deed ik al de coproductie met Rick Rubin en ik vond dat het nu tijd was om de deur te sluiten en het met de familie te doen. Een producer is toch een outsider die je in je huis moet toelaten. Door alle gebeurtenissen die we de afgelopen jaar door hadden gemaakt, hadden we daar nu geen behoefte aan.” Rodriguez lijkt wel de touwtjes steeds meer in eigen handen te hebben, want op de teksten na (die schrijft Bixler nog) tekent hij voor alle muziek en de productie van The Mars Volta. “Ik zie mezelf meer als een soort dirigent of regisseur van The Mars Volta. Ik schets de ideeën en roep ‘Actie!’ op het moment dat we gaan draaien. De band weet vaak niet waar ik naar toe wil, maar het is belangrijk om een blind vertrouwen in elkaar te hebben. Maar dat moet je in elke relatie hebben, of dat nu met je vriendin of met je bandleden is. Met de band heb je ook een intense relatie; de muziek is de seks.”

DOOR: RUBEN EG

geest ver wanten Mr. Bungle - Mr. Bungle ..The Trail Of Dead - Worlds Apart Yes - The Yes Album

album: Frances The Mute uitschieter: Gygnus… Vismund Cygnus

MM 55 dokument

28-02-2005

22:17

Pagina 9

pop/rock Een bandlid pleegt zelfmoord waarna de groep meer naamsbekendheid krijgt dan ooit tevoren. Waar zagen we dat eerder? Juist ja, bij de Manic Street Preachers. Verder zijn er echter meer verschillen dan overeenkomsten tussen die band en Feeder.

F

eeder was namelijk een futiel powerpopbandje dat onderaan de line-up van de popfestivals bungelde, toen drummer Jon Lee nog leefde. Pas nu, met het vorige album Comfort In Sound en het deze maand verschenen Pushing The Senses, gaat de groep er ook echt een beetje toe doen. Dit in tegenstelling tot de Manic’s die ten tijde van Richey juist krachtige statement-albums maakten en na zijn verdwijning al snel veranderden in grijze mussen. Niet dat Feeder’s nieuwe album nu opeens de voorhoede van muziekliefhebbers zal aanspreken daarvoor kiezen ze namelijk te veel voor een melancholiek, melodieus, mainstream geluid-, maar zij die Coldplay en Keane koesteren zullen hier ook goed mee uit de voeten kunnen.

Voordeel: er is dus een enorme doelgroep voor de muziek die Feeder nu maakt. Nadeel: Embrace, Athlete, Snow Patrol en nieuwe bandjes als Thirteen Senses en Engineers vissen ook uit dezelfde vijver. MUSIC minded sprak met zanger/gitarist Grant Nicholas van Feeder en besloot het maar niet over het tragische ongeval uit 2002 te hebben. Vooral omdat alle andere interviews daar waarschijnlijk al over gaan.

Onlangs werd bekend dat jullie binnenkort gaan touren in Europa. Zelfs nog voordat jullie optredens in Engeland doen. Een opvallende keuze.

Grant: “Weet je, we doen dit keer persdagen over de hele wereld en daarom leek het ons verstandig om vrij snel daarna shows te plannen. In Engeland zelf zijn we een stuk bekender dan in landen als Nederland, Duitsland en Frankrijk, dus focussen we ons dit keer bewust meer op het vaste land.”

Op de openingstrack Feeling A Moment lijk je een moment van overdenking te willen bevriezen, even de tijd stil te willen zetten.

Grant: “Je maakt soms dingen mee die je op het moment zelf compleet verkeerd beoordeeld. Later denk je vaak: ‘Had ik het allemaal maar anders aangepakt’. In dat num-

mer vraag ik me af wat ik anders zou hebben gedaan als ik wat langer over bepaalde zaken had kunnen nadenken.”

Grant Nicholas is een sympathieke figuur.

Zichtbaar ouder dan toen zijn band te boek stond als een energiek indiebandje, maar ook daadkrachtiger dan indertijd. In niets lijkt hij eigenlijk op een rockster, maar

komt meer over als iemand die een goede vriend van je zou kunnen zijn als hij toevallig in Nederland had gewoond. “Ik probeer meestal te denken vanuit de gedachten van onze fans,” legt hij ongevraagd uit. “Stel, je bent vijfentwintig en je hebt al de nodige keuzes gemaakt in het leven, ligt je route dan helemaal vast of kun je nog veel veranderen? Is het eigenlijk wel gezond dat mensen verplicht worden om dertig, veertig jaar vooruit te kijken? Dat soort zaken verwerk ik vaak indirect in de songs.”

Dat is heel andere materie dan waar jullie over zongen ten tijde van indiehit Buck Rogers.

Grant: “We zijn door de jaren heen veel veranderd. Ik weet dat we daardoor wat oude fans zijn kwijtgeraakt, maar je kunt niet geforceerd blijven doen wat je vroeger deed als je daar nu niet meer achter staat.

Daar kan ik me ook aan irriteren in het geval van veel punkbandjes. Bovendien is een deel van ons publiek met ons meegegroeid. Hoewel er bij optredens nog steeds geroepen wordt om Buck Rogers.”

Terwijl jullie dat, als ik goed geïnformeerd ben, zelf altijd als een wegwerpnummer hebben gezien.

Grant moet lachen: “Het is de tragedie van veel bands. Je schrijft iets binnen een middag, het wordt een grote hit en je zit er voor de rest van je loopbaan aan vast.”

Er zou jullie verweten kunnen worden dat jullie de clichés soms nogal opzoeken.

Grant: “Op papier lijkt dat inderdaad zo. Ik schrijf over relaties, tragedies, reflectie en ook muzikaal gezien kun je ons niet echt vernieuwend noemen...

Maar binnen die vaststaande kaders proberen we wel iets eigens te creëren.

Het is simpel: mensen hebben relaties, daar komen problemen bij kijken. Ik verwoord dat liever dan dat ik over ruimtemannetjes ga schrijven...”

Fair enough. Klopt het eigenlijk dat je nooit echt vertrouwd bent geweest met je zangstem? ”Ja, dat is zo,” geeft Grant toe. “Ik heb altijd de gitarist van een rockband willen zijn en zag mezelf nooit als de frontman. Toen we bij Feeder echt iemand nodig hadden die de leiding zou nemen, heb ik dat maar gedaan. Alles went, maar ik ben nog steeds blij dat ik me soms achter mijn gitaar kan verschuilen.”

Feeder

DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER

geest ver wanten Manic Street Preachers - Everything Must Go

Ash - Free All Angels Idlewind - The Remote Part

album: Pushing The Senses uitschieter: Feeling A Moment

Het uit Manchester afkomstige trio Doves is één van die bandjes waarvan je hoopt dat ze nooit doorbreken, zodat je ze voor eeuwig met een handjevol mensen in kleine zaaltjes kunt blijven bewonderen. Toch ontdekken aan de andere kant van de Noordzee steeds meer mensen de betoverende popsongs van Doves. En het is dat de band op haar albums nog geen Keane-achtige hitsingles heeft staan; anders had Doves ook op het vasteland de grote zalen al lang en breed gevuld.

D

at Doves ook op haar nieuwe album Some Cities geen rigoureuze zwaai naar de hitlijsten maakt, mag best een verrassing heten. Maar misschien toch ook niet. De band rond de broertjes Andy en Jez Williams en Jimi Goodwin maakte eerder in haar muzikale loopbaan al een commerciële ommezwaai, door van dansbare pop naar indie over te stappen. Het trio veranderde in ’98 haar bandnaam van Sub Sub in Doves en koos voor het indertijd nog weinig commerciële- popsongsgenre, in de wetenschap dat de band de hitlijsten nu waarschijnlijk nooit meer zou halen. Maar met het succes van Radiohead, The Verve, Colplay en alles wat daarop volgde, sloop Doves per album het populaire circuit weer in. Het gevolg is dat de release van de derde Doves-langspeler Some Cities in eigen land een redelijke grote release is, dat de pers hierdoor -ook buiten de UK- gewatermerkte promo’s krijgt uitgereikt en dat de groep daags na het inter-

Doves view met MUSIC minded aan moet treden voor een opname bij Top Of The Pops. “Dat moet alweer voor de vierde of vijfde keer zijn,” vertelt Andy Williams.

“Dus je kunt wel stellen dat we het in Engeland goed doen, ja.” “Maar Top Of The Pops stelt niet zo bijster veel voor hoor,” vindt broer Jez. “In Engeland zijn de hitlijsten net als elders; full of rubbish met af en toe een uitzondering. Andy en ik zijn nota bene decorstukken. Alleen de zang is live, de rest playback. Als ik mocht kiezen, dan deed ik het niet. Maar het blijft vreemd genoeg wel de beste mogelijkheid om je muziek te promoten.”

zou best kunnen dat de open ruimte van het platteland ons onbewust muzikaal heeft beïnvloed. Maar bij mij overheerst op het album het stadsgevoel en de manier waarop steden continu veranderen.

Tijdens het opnameproces merkten we vrij snel dat ‘de stad’ erg parallel door de songs liep. Misschien wel omdat we daarvoor het hele jaar op tour waren en dus veel steden aandeden.”

In de muziek van Doves zijn veel muzikale lagen waar te nemen, terwijl de groep zich toch als trio met bas, gitaar en drums presenteert. Jez: “Zo ontstaan de songs ook. We componeren ze als trio, en als dat op tape gevangen is voegen we zonodig nog instrumenten toe. Als voormalig dance-act is het voor ons ook heel normaal om met toetsen en samplers te werken, zowel in de studio als op het podium.” Andy: “Waarom zou je jezelf limiteren, enkel omdat je met zijn drieën bent? Er zijn genoeg geluiden en instrumenten die je samen kunt voegen in een song.” Jez: “Het is juist de kunst om het tot één geheel te mixen en alles organisch te laten klinken.”

DOOR: RUBEN EG

Doves voelt zich dus niet zo op het gemak tussen alle Idols en promotiemachines van deze wereld.

Het was één van de redenen waarom de band haar derde album niet in een populaire studio in Londen opnam, maar er met een mobiele studio op uit trok om haar songs op het rustieke platteland aan de tape toe te vertrouwen. Andy: “Een andere reden was dat we na de release van ons vorige album ruim anderhalf jaar op tournee waren geweest. Het idee om na anderhalf jaar in de bus nog eens een half jaar in een studio te gaan zitten, vonden we niet echt aantrekkelijk. Een studio is vaak zo klinisch, net

een bibliotheek. Het leek ons beter om in beweging te blijven, vooral om met een frisse geest songs te kunnen schrijven.” Jez: “We wilden ergens naar toe waar het rustig was. In Loch Ness stuitten we op een leegstaande school, waar ze de elektriciteit nog niet hadden afgesloten. We hebben het materiaal meteen uitgeladen om uiteindelijk het grootste gedeelte van Some Cities in die school op te nemen.”

Ondanks dat Some Cities nagenoeg volledig op het platteland is opgenomen, heeft het de grote steden als centraal thema. Iets wat je door het sfeervolle, open geluid niet direct zou vermoeden. Andy: “Het

FOTO: DEIDRE O’CALLAGHAN

geest ver wanten Elbow - Cast Of Thousands Ennio Morricone - A Fistful Of Film Music I Am Kloot - Natural History

album: Some Cities uitschieter: Snowden 9

MM 55 dokument

01-03-2005

11:18

Pagina 10

soul/hiphop Op het album Scarlet’s Walk ko kwijt. Haar constante zoektoch ook de bevrijding van vrouwen

De tsunami, Junkie XL, Nederlandse koekjes en natuurlijk God... Een gesprek met soullegende annex predikant Solomon Burke kan werkelijk alle kanten opgaan. Maar we belden toch echt om het te hebben over zijn nieuwe album Make Do With What You Got.

I

k praat doorgaans liever niet over de inhoud van mijn liedjes,” zo beweert Tori Amos. Maar met haar laatste album The Beekeeper zijn er dingen veranderd. Vandaag lucht ze haar hart, zet ze de deur van haar complexe wereld op een kier.

“Omdat het móet” drukt ze me tijdens ons gesprek in Amsterdam nog eens op het hart. “Er is een storm op komst. Het is een geweldige kracht en kan zelfs emotionele en fysieke gevolgen hebben.” The Beekeeper is een allegorie op die aankomende storm, waarin de reis van een vrouw als leidraad fungeert. “Het gaat vooral over turbulente tijden en de strijd om de waarheid in een web van leugens, mythologie en politieke manipulatie in het landschap van Amerika vandaag,” zo gaat Amos verder. Ze doet graag haar verhaal, al doet ze dat niet altijd even duidelijk. Vaak spreekt ze in metaforen en moet je op zoek naar de kern van de historie. Ook op haar laatste plaat kon Amos volgens eigen zeggen een aantal belangrijke thema’s kwijt. “Nee, het is geen autobiografie, alhoewel er in mijn songs altijd een verwijzing naar mijn leven in zit. Want als het helemaal niks met mij te maken had kon ik er ook niet over zingen,” verzekert ze. “Ik kan muziek nooit apart van mijn eigen leven zien. Ik ben altijd bezig met schrijven. Ik observeer constant, waar ik ook onderweg ben. Als ik eenmaal een aantal ideeën verzameld heb, ga ik achter de piano zitten en transformeer al die ideeën tot een sonisch palet.”

H

Solomon Burke

oeveel interviews ik vandaag doe? Nou, ik doe er nu één met jou en dat is de belangrijkste.” Solomon Burke weet hoe hij mensen moet inpakken. Hij zegt ‘very pleased and honoured’ te zijn dat we met hem willen praten. En je gelooft hem onmiddellijk, ook al weet je dat je zeker niet de enige bent die dezer dagen met hem van gedachten wisselt. Want sinds het onwaarschijnlijke succes van zijn vorige album Don’t Give Up On Me is Burke populairder dan ooit. “Ja, dat is voor mijn carrière een heel belangrijk album geweest. Don’t Give Up On Me is mijn eerste album waarvoor ik een Grammy won. We waren wel vaker genomineerd, maar wonnen nog nooit eerder. Ik ben benieuwd wat dít album gaat doen en hoop dat we wat van de fans kunnen houden die we er met de vorige cd hebben bij gekregen.”

Dat laatste vindt hij niet vanzelfsprekend, ook al omdat Make Do With What You Got anders klinkt: uitbundiger en met meer pop- en rockinvloeden. “Ja, het was best verleidelijk om nog een album te maken zoals Don’t Give Up On Me. Gelukkig veranderden we van producer en van label. De eigenaars van de platenmaatschappij zeiden ‘Solomon, we willen graag dat je een album maakt met een man die Don Was (rockproducer die onder meer werkte met The Stones, Dylan en Willie Nelson, red.) heet. Hij wil dat al twee, drie jaar’. Ik zei: ‘Are you kiddin’? Let’s do it!’ Ik heb iets speciaals met Don, want hij heeft een zoon naar mij vernoemd. Het was voor hem dus zoiets als werken met de Godfather. Hahaha! Het was leuk, want ze kwamen met al die fantastische songs van The Stones, Bob Dylan en Van Morrison. Oh God, ik houd van Van. Hij deed de liner notes op dit album. Wat erin staat? Weet ik niet. Ik hoop iets positiefs. Van, ik reken op je man. Hahaha!” Welke nummers vindt hij zelf het mooist? “At The Crossroads is fantastisch. En de song van The Stones (I’ve Got The Blues, red.) is weer totaal anders. Een ander nummer geeft me zo’n kick omdat ik daarin ‘whisky!’ uitroep. Mijn kinderen blíjven erom lachen, want zoiets hebben ze me nog nooit horen doen.”

Blij is Burke ook met de teksten, die volgens hemzelf zoals altijd gaan over ‘love, peace, sweetness and good things’. Zijn motto? ‘Music is a healer’. Maar Burke maakt zich ook zorgen over de wereld en hoe de mens daarmee omgaat. Hij is heel stellig als hij zegt dat de zeebeving in Azië een teken is van God. “Hij wil dat wij beginnen met elkaar lief te hebben en waarschuwt dat daar niet veel tijd meer voor is. Natuurlijk is dit het begin van het einde van de wereld! Overal waar we kijken zie je rampen gebeuren. We vernietigen de bomen, de oceanen. Walvissen spoelen aan wal... Er zijn overal tekenen.” Maar dat is dan wel een heel wrede boodschap waarvan vooral arme volwassenen en kinderen het slachtoffer zijn geworden. “Ja, God is ondoorgrondelijk en zijn kracht is onmetelijk groot.”

en ik hoop dit jaar weer naar Nederland te komen. Paradiso, festivals...

Waar ze me ook laten spelen in Nederland, het is goed. Ik houd van Nederland. Zou er kunnen wonen. Jullie koekjes zijn trouwens heerlijk,” lacht Burke. Over Nederland gesproken, hoe is de samenwerking met Junkie XL bevallen? “Ah, that’s my man. Hij is zo cool! Een gentleman en een fantastische muzikant. Ik houd van zijn beats en ritmes. We traden samen op Pinkpop op en we hebben ons ontzettend vermaakt. Ik had zo veel lol. Ik bedoel: ik had lól!” Heeft hij trouwens nog weleens contact gehad met Arthur Conley? Conley was een protégé van Otis Redding, die in 1967 een wereldhit scoorde met Sweet Soul Music. Burke en Conley waren samen lid van de legendarische Soul Clan. De laatste jaar woonde Conley in het Achterhoekse Ruurlo, waar hij in november 2003 overleed aan longkanker. Burke: “Ja, ik weet dat Arthur ergens in Nederland woont.” Opgetogen: “Hoe gaat het eigenlijk met hem?” Van het overlijden van Conley weet Burke kennelijk niet.

“Oh God, dat is triest.” Burke is er even stil van en zegt dan: “Wel, dat is het leven. Daarom moeten we blijven doorgaan. Platen blijven maken en blijven optreden. Je moet er het beste van maken.”

DOOR: JEROEN FIDDER

onmisbaar King Of Rock ‘n’ Soul (1981) The Very Best Of Solomon Burke (1998) Don’t Give Up On Me (2002)

album: Make Do With What You Got uitschieter: Let Somebody Love Me

Amen. Predikant Burke heeft gesproken en het dondert nog even na. Snel iets anders dan. Wat zijn de plannen voor het komende jaar? “Ik hoop veel te kunnen toeren

Typisch Tori Amos om constant in het vage te blijven. Maar haar manier van converseren blijft uniek. Ongewenst begint ze uitgebreid te vertellen over oude wijsheden. “Mijn vorige plaat Scarlet’s Walk benaderde ik vanuit de Indiaanse tak van mijn familie. Nu is het tijd voor mijn Europese roots. De enige manier om de waarheid achter de gebeurtenissen in Amerika te vinden was om op zoek te gaan naar de Christelijke, Europese tak van mijn verleden.” En zo’n verleden is bij Tori Amos zeker aanwezig. Als dochter van een Methodistische predikant groeide ze letterlijk op in de kerk. Over de achtergronden van die jeugd vertelt ze uitgebreid in haar boek Piece

By Piece, dat recent verscheen en dat ze samen met muziekjournaliste Ann Powers schreef. Maar voor haar plaat The Beekeeper ging ze terug naar de vroege dagen van het Christendom. “Wat me het meest fascineerde was dat er sinds die tijd nauwelijks veel veranderd is. Vrouwen hebben vandaag de dag nog steeds niet alle rechten. Ze blijven de slaaf van de man.” Weer typisch Tori Amos om altijd maar op zoek te gaan naar het verborgene. Helderheid is iets wat je niet moet verwachten van deze boeiende, intense vrouw.

Daar is ze te veel een dromer voor, die de dingen het liefst met een vage metafoor verklaart.

Bewust is ze nu wel bezig met de toekomst van haar land, het voor haar verre Amerika omdat ze er tegenwoordig niet meer woont. Amos woont met haar echtgenoot in Cornwall. “De mensen

The Proov is de beste Engelstalige hiphopcrew van Nederland. De groep debuteert in 2000 met het album Traditions en verovert hiermee snel een zeer gerespecteerde positie. Op het nieuwe album Battle Mode slaat de crew een nieuwe muzikale weg in, met harde beats en een experimenteel scala aan geluiden.

T

he Proov waait als een frisse wind door de vaderlandse hiphop. Waar de hiphoppers in 2000 op hun debuutalbum Traditions nog uitblinken in een relaxt en jazzy geluid, daar is Battle Mode qua geluid meer naar deze tijd getrokken en biedt het album ook veel meer ruimte voor het experiment. MC’s Gumshoe a.k.a.

Sven Willemsen en CeeMajor a.k.a. Cor Giesing zijn als een goed geoliede machine op elkaar ingespeeld en wisselen elkaar af met vloeiende en veelzijdige raps.

Zoals het goede hiphoppers betaamt zijn ook hier weer veel samenwerkingen en zo staan er op de plaat scherpe bijdragen van onder meer Kid Sublime & DJ Kypski, de Amerikaanse Incksalonius en Couzin Steve. Battle Mode is uitgebracht op het door Gumshoe opgerichte imPROOVment Records. Op het album zijn geen teksten

10

Alles gaat ontzettend snel in het leven en er is geen rode draad meer. In het nummer Heroic proberen wij die rode draad weer aan te geven. Het is normaal dat mensen veranderen, maar het gaat soms wel heel erg snel.”

Muziek is voor Gumshoe en CeeMajor dan ook een manier om zichzelf te reflecteren.

Gumshoe: “Maar muziek is niet alleen maar gedachtegoed, want het moet ook dope klinken

The Proov over dure auto’s en veel bling bling te vinden, maar zijn de teksten zeer persoonlijke en maatschappelijk geëngageerd. De titel van het album verwijst niet alleen naar het eeuwenoude ‘battlen’ in de hiphop, maar ook naar de competitie in het leven in het algemeen. “Je levert altijd strijd,” verklaart Gumshoe. Net als zijn nassale raps, is ook zijn Nederlands doorspekt met Engels. “Of je nu moet solliciteren of een mooie vrouw wilt veroveren, er is altijd die battle die je moet voeren. Het is ook een beetje de sfeer van de tijdsgeest.

natuurlijk. Je kunt ook maar een fractie van al je gedachten en ideeën kwijt in een nummer.”

Nederlandstalig Nederlandstalige rapgroepen zijn een ware hype op dit moment, maar The Proov blijft trouw aan de Engelse taal. Toch vindt de rapper de toename van het aantal acts die in hun moer-

MM 55 dokument

28-02-2005

22:25

Pagina 11

pop/rock lk kon Tori Amos een aantal belangrijke thema’s ktocht naar de waarheid, de onderdrukking, maar wen gaat verder op de opvolger The Beekeeper. raken steeds meer vervreemd van hun spirituele en emotionele kant,” zegt ze droef. “Dat is jammer, want de mythologische wereld heeft zoveel mooie geheimen.”

DOOR: ANNEKE RUYS

onmisbaar Little Earthquakes (1992) Under The Pink (1994) From The Choirgirl Hotel (1998)

album: The Beekeeper uitschieter: Cars And Guitars

Tori Amos

Ook op haar laatste album probeert Amos weer enige geheimen te ontrafelen. De titel The Beekeeper is niet toevallig gekozen. Amos is al jaren gefascineerd door het bijenvolkje en hun interessante wereld. Ze schreef er al over in ’92 met Honey van de Hey Jupiter EP. Afgelopen jaar dook ze ook in Simon Buxton’s The Shamanic Way Of The Bee: Ancient Wisdom And Healing. Qua muziekklank is er één belangrijk ding veranderd in Amos’ muziek: het is nu niet alleen meer de piano die overheerst. “Ze (Amos ziet zelf de piano als een ‘zij’, red.) heeft gezelschap gekregen van een B-3 hammondorgel. Ik heb mijn

trouwste vriendin verrast met een ‘hij’. Ja, een hammondorgel is duidelijk een ‘hij’, daar is geen twijfel over mogelijk. Soms zat ik tussen die twee in en dan voelde ik me als een echte indringer,” lacht ze. “Alle piano’s die ik ooit bespeeld heb zijn mijn ‘girls’. Dit orgel voelt als de mannelijke kracht. Het samengaan tussen piano en orgel voegt een rijke klank toe aan het album. Zie het als een sonische kruisbestuiving. Het is niets anders dan de werkbijen, de vrouwtjes die samensmelten met de bloem om honing te maken.”

staal rappen een goede ontwikkeling.

Gumshoe: “Hiphop evolueert daardoor en er ontstaat een competitie waardoor je ook beter moet presteren.” Rappen in het Engels is volgens Gumshoe alleen niet voor iedereen weggelegd. “Je moet er een behoorlijk grote woordenschat voor hebben.

Engels ligt mij ook beter dan Nederlands.

Ik ben half Engels en opgegroeid met een Engelse moeder. Engels gaat bij mij veel vloeiender en ik kan me er beter in uitdrukken. Ik voel dat Nederlands niet. Ik kan best een Nederlandstalige rap schrijven, maar ik begin er gewoon niet aan. Het blijven twee werelden, maar de ene is niet slechter dan de ander. Ik moest eens een keer ergens freestylen tegen een jongen die me wilde pakken op het Engels, maar dat beheers ik goed. Toen ging hij over op het Nederlands, omdat hij dacht dat ik het niet kon. Maar goed, ik had wat gedronken en dus klonk het ergens naar.” The Proov heeft geen groot publiek, maar wel een heel toegewijd publiek. Dat heeft deels te maken met het feit dat Gumshoe en CeeMajor in het Engels rappen.

“Mensen die Nederlands rappen kunnen sneller een groter publiek bereiken hier en dat lukt ons niet”, legt de MC uit. “De taal is voorgekauwd en dus makkelijk.

Voor Engels moet je echt moeite doen.

Naar Opgezwolle luisteren is makkelijker dan luisteren naar The Proov. Dat zegt niets over de muziek, want die gasten zijn

Als je in de afgelopen twee jaar getuige bent geweest van één van de optredens van The Kills zul je het met me eens zijn dat het duo onovertroffen is qua intensiteit. Ook het tweede album van The Kills, No Wow, doet een geslaagde poging om je strot stevig dicht te knijpen.

W

aar het debuut van Alison Mosshart en Jamie Hince (beter bekend als VV en Hotel) ultra-smerige garagerock aan pakkende melodieën wist te koppelen, daar staat No Wow nog dichter bij het live geluid van het tweetal. Onder meer doordat The Kills zich op dit album laat begeleiden door strakke drumcomputerritmes, waardoor de sfeer nog machinaler en opgefokter wordt. Vandaag hebben we alleen pech omdat de trein die The Kills van België naar Nederland vervoert, is gestrand en het tweetal uren oponthoud heeft opgelopen. Bellen met Jamie verloopt gelukkig probleemloos.

Is het niet moeilijk om altijd messcherp te zijn tijdens optredens? Ik kan me voorstellen dat jullie ook wel eens melig zijn backstage, terwijl dat fataal zou kunnen zijn voor de atmosfeer.

Jamie: “Gek genoeg zijn we altijd gefocust. Ik wil niet belachelijk serieus overkomen, maar we zijn eigenlijk altijd nerveus. Of we nou voor vijftig of voor vijfduizend man moeten spelen. Waarschijnlijk komt dat doordat we maar met zijn tweetjes op het podium staan. Er is dus weinig afleiding in de kleedkamer. Bovendien zijn Alison en ik een beetje hetzelfde soort mensen. In het openbaar is zij introverter dan ik ben, maar we zijn alle twee enorme zenuwpezen. Ongeveer twee uur voor de show zijn we dan ook niet meer te genieten. Niet altijd handig, maar het zorgt er wel voor dat we compleet op scherp staan als we het podium betreden.”

I Hate The Way You Love Part 2 doet me denken aan The Jesus & Mary Chain. Jullie klinken daar net zo lamlendig en fucked up. Waarom is dat eigenlijk een nummer in twee delen geworden?

Jamie: “Dat voelde logisch aan. Veel mensen vroegen ons naar dat soort van nawoord, maar voor ons was die song pas af als dat deel er aan vast zat. We zeiden tegen iedereen: ‘Fuck off, We need Our Part 2!’ (denkt even na) Hoe vaker je de titel in verschillende toonaarden zingt, hoe tragischer het gaat klinken. Tot je je op een gegeven moment onverschillig en gevoelloos gaat voelen.”

The Kills Is dat ook een beetje het No Wow-gevoel waaraan jullie refereren in de titel van dit album?

Jamie: “Alison en ik realiseerden ons dat we eigenlijk vooral bands cool vinden die jaren geleden al uit elkaar gingen. We zijn nog steeds grote muziekliefhebbers en luisteren naar veel nieuwe releases, maar het echte Wow-gevoel is verdwenen. Waarna we ons afvroegen of dat aan onze leeftijd ligt, of dat het komt doordat we nu zelf in een band zitten, of omdat er gewoon weinig tot de verbeelding sprekende bands zijn op het moment. Wij voelen momenteel in ieder geval geen Wowgevoel als we om ons heen kijken.”

Voor The Kills is het erg belangrijk om tot de verbeelding te spreken. Ze geloven in de mythe van de Velvet Underground, doen hun best om er tijdens fotoshoots cool uit te zien en weigeren dingen te doen waar ze niet volledig achter staan. Ze zijn eigenlijk het soort helden waar ze zelf graag in zouden willen geloven. Jamie: “Er is geen mystiek meer, alles is business geworden.

Postercampagnes hebben geen artistiek doel; iedereen richt zich alleen op de verkoopcijfers. Wij willen ook succesvol zijn met wat we doen, maar we mogen nooit compromissen maken met betrekking tot wat we uitdragen.”

No Wow werd grotendeels in Chicago opgenomen.

Waarom daar?

Jamie: “We waren erg gecharmeerd van een oude opnamestudio die ze daar hebben. In de zeventiger jaren werden er pornofilms opgenomen en sinds die tijd is er maar weinig veranderd aan het interieur. Daardoor hing er een ‘seedy’ sfeertje waar ik wel van houd. Bovendien zijn high-tech studio’s toch niet echt ons ding.”

Op de hoes van de promo staat een zwart-wit pasfoto waar Jamie en Alison alle twee op staan. In welk hokje werd die foto genomen?

Jamie: “Ook in Chicago. We zijn echte fanatici wat dat betreft. We hebben een boek waarin alle oude pasfotohokjes in Europa en Amerika vermeld staan. Als we dan in de buurt zijn, omdat we toch in zo’n stad spelen, zoeken we dat hokje op, maken we een foto en kruisen we hem af in ons boek. (lachend:) We zijn maniakken!”

DOOR: ARNOLD SCHEEPMAKER

geest ver wanten Yeah Yeah Yeahs - Fever To Tell The White Stripes - De Stijl The Black Keys - Rubber Factory

album: No Wow uitschieter: Love Is A Deserter

gewoon goed, maar het zegt meer over het publiek. De Nederlandse taal zorgt automatisch voor een binding en het is jammer dat wij die binding niet zomaar kunnen hebben. Daardoor hebben wij ook een ouder publiek dan de gemiddelde Nederlandstalige hiphopgroep. Maar ik sta achter wat we doen en er zijn toch nog genoeg mensen die dat waarderen.” Echt binnenlopen is het bij The Proov dan ook niet. Gumshoe: “We bestaan al tien jaar en we worden nog steeds geboekt. Alles wat we verdienen gaat weer terug naar de muziek. Het is een hard bestaan, want we doen alles zelf, maar ik heb er wel voor gekozen om dit fulltime te doen. Ik word namelijk blij van de muziek die we maken en daar heb ik het allemaal voor over. Die Nederlandstalige hiphop domineert nu de markt, maar laten we de rest vooral niet vergeten.”

DOOR: JESSE VOORN FOTO: CHANTAL WOUTERS

geest ver wanten Q-Tip - Amplified De La Soul - The Grind Beastie Boys - To The 5 Boroughs

album: Battle Mode uitschieter: Photographic

11

adv.MUSIC minded MM55

28-02-2005

09:48

Pagina 1

Abonnee voor € 23,-

€ 1,- = 1 maand

= 10 x MUSIC/MOVIE minded MUSIC minded

via: maak € 23.- over op giro 7460382 [vergeet niet naam en adres te vermelden]

KPN [NEDERLAND] - BASE [BELGIË]

MM 55 dokument

28-02-2005

22:37

Pagina 13

movie minded

Constantine Een trip naar de eeuwig durende hel

K

eanu Reeves, die eerder dit jaar een eigen ster op de Hollywood Walk Of Fame kreeg, laat in deze film zien dat hij meer kan dan Neo spelen in de drie Matrix-films. Met Constantine heeft hij een indrukwekkend nieuw project op zijn CV gezet. Toch is de productie van de film niet zonder slag of stoot verlopen. Grootste struikelblok waren vooral de fans van de originele comic, die protesteerden omdat hun favoriete hoofdpersoon was veranderd van een blonde Brit naar een zwartharige Amerikaan. “Wat voor mij het belangrijkst was, was het karakter van de hoofdpersoon,” meldt regisseur Francis Lawrence, die zijn sporen heeft verdiend als regisseur van videoclips.

“Het gaat niet om de kleur van zijn haar of om zijn accent. Het gaat er ook niet om dat de film zich niet in Londen afspeelt of in Engeland, want de strips spelen zich ook over de hele wereld af. Voor mij is het karakter van John Constantine vanaf het begin hét element geweest waarop ik de film wilde bouwen.” Hoofdrolspeler Keanu Reeves kende het originele stripmateriaal niet en voelde zich voornamelijk tot het script aangetrokken. “Eer ik bij de film betrokken raakte, was het script al dusdanig aangepast dat John Constantine een Amerikaan was. Ik had er geen idee van dat dit niet zo was en werd daar later pas door fans van de stripverhalen op gewezen. Daarna ben ik me pas in de strips gaan verdiepen en ik denk dat we de essentie behouden hebben. John Constantine is nihilistisch, cynisch, fatalistisch, keihard en voornamelijk begaan met zijn eigen lot. Maar hij heeft wél een groot hart. Ik hoop dat fans van de strip niet het gevoel hebben dat we iets hebben aangepast wat voor hen heel dierbaar is.”

Hoewel zijn eigen privé-leven al veel weg heeft van een tochtje naar de hel en terug, doet Keanu Reeves het in Constantine professioneel nog eens dunnetjes over. Constantine is de zoveelste verfilming van een Amerikaanse comic. Ditmaal is het de strip Hellblazer die de transformatie van strip naar film onderging. In dit verhaal stappen we het leven in van John Constantine (Reeves); een paranormaal begaafde detective met longkanker, die letterlijk en figuurlijk op en neer naar de hel is geweest en de strijd aangaat met allerhande demonen. voor de soundtrack is nu gekozen voor de track Passive van A Perfect Circle.

Passive is de tweede single van het album eMOTIVe. Deze plaat bestaat voornamelijk uit covers en bevat twee eigen nummers. Passive, geschreven door Maynard James Keenan en Billy Howerdell van A Perfect Circle in samenwerking met Trent Reznor en Danny Lohner van Nine Inch Nails, is daar één van. Op de officiële website van A Perfect Circle legt frontman Keenan uit: “Het nummer heeft de boodschap: houd vast aan waar je in gelooft. Dat staat ook centraal in Constantine.”

De film is inmiddels wereldwijd door zowel de critici als het publiek erg goed ontvangen. Dit is opvallend, aangezien Constantine (of beter gezegd Hellblazer) niet echt een tot de verbeelding sprekende comic is. De voorbereidingen voor Constantine deel 2 hebben inmiddels groen licht gekregen van filmstudio

Een kleine, maar imposante rol is in de film weggelegd voor voormalig Bush-zanger Gavin Rossdale, die de show steelt als demon Bathazar. “Van het moment dat hij in beeld stapt haat je hem,” legt Lawrence uit. “Balthazar is zo netjes, zo mooi... Precies het tegenovergestelde van wat hij van binnen is. Gavin geeft hem een perfecte onderhuidse spanning mee.” Rossdale zelf had bij het acteren iets anders in gedachten. “Ik heb mijn figuur precies de tegenpool van Keanu Reeves’ karakter gemaakt. Hierdoor voel je echt dat de twee karakters elkaar intens haten als ze samen in beeld zijn.” Vanwege de perikelen rond Bush en de oprichting van zijn nieuwe band Institute (waarvan het debuut in juni wordt uitgebracht), heeft hij geen muzikale bijdrage kunnen leveren aan Constantine. Als dragende track

Warner Brothers. Dat betekent dus dat Lawrence’ spectaculaire visie van de hel weer opnieuw opgebouwd moet worden. Iets wat de regisseur helemaal niet erg vindt, omdat hij het een prachtig decor vindt. “In het originele script was de hel als een grote zwarte leegte omschreven. Dat vond ik niks en eigenlijk gewoon te abstract. Wat ik in mijn hoofd had was het idee dat waar je ook ter wereld bent, er tegelijk een hemelse versie én een helse versie van die plek is. We hebben het Los Angeles in de film gemodelleerd naar nucleaire testfilms uit de jaren ’40. De hel als een atoomexplosie die eeuwig voortduurt.

Volgens mij heeft de hel er nog nooit zo eng uitgezien!”

DOOR: EDGAR KRUIZE

Comics op het witte doek Spider-Man Niet alleen door een arsenaal aan special effects, maar ook door een sterke cast en een goed naar film vertaald verhaal, lukt het regisseur Sam Raimi om Spider-Man, de stripheld der striphelden, op fenomenale wijze naar het witte doek te brengen.

Tobey Maguire ontpopt zich als de perfecte verpersoonlijking van antiheld Peter Parker, terwijl Willem Dafoe de juiste persoon is om Norman Osborn (The Green Goblin) neer te zetten. Het daaropvolgende Spider-Man II is zelfs nóg sterker. Het verhaal en de actiescènes komen met een duizelingwekkende snelvaart voorbij, maar het zijn vooral de subtiel griezelige tentakels van Dr. Otto Octavius die het hem doen. Beide films zijn inmiddels op dvd verschenen, in zowel standaard- of fraaie widescreenedities. Rond de zomer moet Spider-Man III de bioscopen in slingeren.

Superman Hoewel al in 1978 gemaakt, zonder de technische middelen die nu beschikbaar zijn, blijft Superman met Christopher Reeve een klassieker. Richard Donner wist zich dan ook gesteund door een, voor die tijd, astronomisch budget van bijna drieëntachtig miljoen dollar. Christopher Reeve werd door zijn rol voor eeuwig Superman, maar de Lex Luthor die Gene Hackman neerzet is van even groot belang voor het succes van de film. Saillant detail is dat Marlon Brando voor zijn bijdrage van slechts een slordige tien minuten in Superman, maar liefst vier miljoen dollar kreeg uitgekeerd. In Superman II lijkt Christopher Reeve zich nog lekkerder te voelen in zijn Superman-outfit en dit vervolg is haast nog beter dan deel 1. Dat het merendeel van de cast uit deel 1 ook in deel 2 van de partij is, zal waar-

schijnlijk te maken hebben met het feit dat veel van de opnames plaatsvonden tijdens de opnames van deel 1. Dat Superman III en IV: The Quest For Peace volle zalen trokken mag geen verrassing heten. Maar noch Reeve, noch Hackman (terug in deel 4) kon deze hopeloze uitmelkers de moeite van het aankijken waard maken. In juni 2006 moet Superman V: Superman Returns met veel spektakel gelanceerd worden. Brandon Routh is de nieuwe Superman en Kevin Spacey de nieuwe Lex Luthor.

Daredevil Dat Ben Affleck niet geschikt is om in een superstrak outfit de wereld te redden, bewees hij met zijn rol als Matthew Murdock in de verfilming van de Marvel Comic Daredevil. De film weet de populariteit van de strip nauwelijks te benaderen door alle bombast, waarvan vooral de stampende metalsoundtrack meer irriteert dan dat het de spanning weet op te voeren.

X-Men Het zou flauw zijn om X-Men alleen top te vinden omdat onze eigen Famke Janssen er een rol in speelt. Bryan Singer, die voor het eerst in zijn carrière een enorm filmbudget wist los te peuteren, heeft het geld namelijk goed besteed.

Wel kost het Singer zichtbaar moeite om het lange verhaal

in de krappe Hollywood-tijdstandaard van twee uur te persen. Die haastigheid is dan ook het enige minpuntje van XMen, dat korte tijd later vervolgd werd met het even zo fraaie X2: X-Men United.

Batman Het in 1989 uitgebrachte Batman was niet de eerste poging om de gemaskerde superheld te verfilmen. Maar Batman van Tim Burton, met Michael Keaton als Batman/Bruce Wayne, was van een andere orde dan de bekende Batmanmet-een-buikje uit de fifties en sixties. Batman I is nog altijd een dijk van een film, mede door de sterke Jack Nicholson als The Joker en de knallende soundtrack van Prince.

Opvolger Batman Returns bevat opnieuw Michael Keaton als Batman en heeft ditmaal Danny DeVito (The Penguin), Christopher Walken (Max Schreck) en Michelle Pfeiffer (Selena Kyle) in de rol van bad guys & girls.

Batman Forever is het eerste deel dat tegenvalt.

De regie is ditmaal in handen van Joel Schumacher, terwijl Val Kilmer in de huid is gekropen van Batman. Aan de cast (Tommy Lee Jones, Nicole Kidman, Jim Carrey) ligt het niet direct, maar het is vooral de toon en de sfeer die ver achterblijft bij de twee voorgaande delen.

Met Batman & Robin blijkt het zowaar nog slechter te kunnen als Chris O’Donnell het team als Robin komt versterken. Uma Thurman doet het leuk als Pamela Isley, maar Arnold Schwarzenegger heeft mazzel dat zijn mooie outfit

van hem een goede Dr. Victor Fries weet te maken.

Absoluut dieptepunt is Alicia Silverstone als nicht Barbara.

De naderende zomer belooft beterschap met Batman deel 5; Batman Begins met Christian Bale en Michael Caine.

Hellboy Hellboys is een in de Europese bioscopen ondergewaardeerde comicverfilming van regisseur Guillermo Del Toro.

Oorzaak is de late Europese bioscooppremière en een zéér vroege dvd-release van de film over Hellboy, die in de nadagen van de Tweede Wereldoorlog vanuit een andere dimensie op aarde terechtkomt. Hellboy groeit onder de vleugels van professor John Hurt uit tot een soort paranormale detective die het goede probeert te beschermen van het kwade. Hoewel Hellboy globaal gezien een vrij filterdun verhaaltje kent, wordt de film door humor en sterke one-liners goed overeind gehouden.

The Hulk Stan Lee’s The Hulk is al lang een graag genomen karakter voor films en TV-series.

Maar filmmaker Ang Lee (Sense And Sensibility, The Ice Storm) vertilt zich met een honderdtwintigmiljoen dollar-budget aan het verhaal van Dr. Bruce Banner (Eric Bana) die na een mislukt experiment zo nu en dan groen uitslaat. Het tragische, persoonlijke verhaal van Dr. Banner, die de Hulk niet wil zijn, sneeuwt onder bij een spervuur aan computergestuurde trucage waarin de Hulk als Hulk maar niet ‘menselijk’ wil worden. De trucage mag dan wel het beste van het beste zijn, maar comicliefhebbers weten dat het juist de menselijke trekjes zijn die een superheld écht super maken.

DOOR: RUBEN EG

13

Review pag. 14t/m21

02-03-2005

16:57

Pagina 1

recensies pop/rock M. Ward Transistor Radio Speelduur: 43 minuten Aantal tracks: 16 Label: Matador Door: Jeroen Fidder Waardering: 7,5 . Ward speelde een tijdje als tweede gitarist in de band van Bright Eyes, maar maakt ook zelf intrigerende albums. Dit is er weer één. Heerlijk desolate indie-folk in de geest van vooral Sparklehorse. Het album is -we citeren- opgedragen aan de laatste onafhankelijke radiostations. Dus horen we een stoffige, nostalgische trip van flarden folk, country, rock & roll en rustiek gitaarwerk. Nooit radiovriendelijk, maar verpakt in fragmentarische, vervaagde vorm. M. Ward, een begenadigd gitarist, weet zich omringd door ambachtslieden als Jim James (My Morning Jacket), Howe Gelb (Giant Sand) en Vic Chesnutt. Sfeermakers bij uitstek. Het hoogst authentieke One Life Away roept The Carter Family in herinnering, Fuel For Fire is een melancholieke countryballade, Paul’s Song is gestructureerde countryfolk en Big Boat is Wards visie op jaren ’50 rock & roll. Mooi zijn ook de miniatuurtjes Here Comes The Sun Again en Deep Dark Well. M. Ward is steevast op zoek naar de juiste sfeer en dat werkt: Transistor Radio klinkt nostalgisch authentiek en modern creatief tegelijk. Een bijzonder coherent klinkende luisterervaring die je niet snel opdoet via de kabel of de ether.

M

10: Meesterwerk 9: Bijzonder goed

Queens Of The Stone Age Lullabies to Paralyze Speelduur: 59 minuten Aantal tracks: 14 Label: Universal Door: Paul Claasen Waardering: 7,5

Q

ueens Of The Stone Age stelde met Songs For The Deaf uit 2002 definitief een norm voor goede rockmuziek. Lullabies To Paralyze is de langverwachte vierde langspeler van de band. Op de acoustische opener Lullaby levert Mark Lanegan zijn bescheiden bijdrage aan het album, want helaas is zijn melancholieke whiskeystem verder nauwelijks te horen. Als geen ander kan Lanegan de energieke, rauwe, gelaagde en melodieuze gitaarriffrock van de band de bijpassende onheilspellende sfeer meegeven. Frontman Josh Homme doet het verder zonder de ontslagen bassist en oerlid Nick Oliveri, maar met een stoet gastmuzikanten zoals Billy Gibbons (ZZ Top), Shirley Manson (Garbage), Dean Ween (Ween) en zijn vriendin-

Beef Last Rudy Standing Speelduur: 57 minuten Aantal tracks: 13 Label: PIAS Door: Eric van Splunter Waardering: 6 eestje bouwen? Beef is jouw band! Deze zoete vorm van reggaepop ligt zo gemakkelijk in het oor dat zelfs oma mee kan komen op de dansvloer. Beef is Engels voor Wipneus & Pim en zal dan ook menig Bospopachtig festival aan gaan doen deze zomer. Wat kun je er op tegen hebben? Niet zo veel, want de mannen bedoelen het ook allemaal niet zo kwaad en pretentieus. Lekker speuluh, daar gaat het om. En daar kun je met de nodige alcoholische versnaperingen nog aardig goed op los gaan. Zanger Pieter Both heeft een prettig stemgeluid die de vrolijkheid en het charisma van de band goed ondersteunen. Een zacht briesje en een zonnetje erbij, ook op Last Rudy Standing is dat weer het verhaal. Muzikaal blijft het binnen de lijnen. Weinig intensiteit en geen sterk aangezette dubbassen bijvoorbeeld. Maar het loopt allemaal wel lekker. Weinig nieuws dus ook uit Eindhoven. Maar dat hoeft ook niet altijd.

F

Di-Rect All Systems Go! Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 12 Label: Dino Door: Atze de Vrieze Waardering: 6 e Haagse hitformatie Di-Rect bekwaamt zich al weer enkele jaren in de betere stadionrock voor de schoolgaande jeugd. En met succes, want 16 mei speelt de groep op Pinkpop. Op All Systems Go! wordt de succesvolle, maar volstrekt risicoloze lijn voortgezet.

Natuurlijk, alles klopt: kekke melodieën, elk bruggetje op zijn plek en het distortionpedaal wordt precies op de juiste momenten gebruikt.

Geen noot is dan ook echt verrassend, en Di-Rect voldoet precies aan alle eisen van het format: de jongens klinken stoer op Underground Café, lekker ruw op 12345, ondeugend op Webcam Girl, maar natuurlijk ook nog lief, bijvoorbeeld in de mierzoete ballad Angel Dust.

De teksten gaan over universele onderwerpen als de liefde en zijn van het niveau ‘schoolschriftenpoëzie’, zodat menig tere ziel er haar hart aan zal kunnen ophalen. Toch wordt het experiment niet helemaal geschuwd: Blind For You kent namelijk een gastbijdrage van niemand minder dan pianist Wibi Soerjadi. Natuurlijk kent het album ook enkele geheide hits; de single Hungry For Love en Hey Boy bijvoorbeeld. Een toffe gig op Pepsi Pop zit er wel weer in dit jaar!

D

Lucie Silvas Breathe In Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 13 Label: Empire Door: Joost van Velzen Waardering: 7

Speelduur: 53 minuten Aantal tracks: 11 Label: Virgin Door: Paul Claasen Waardering: 5,5 oor lichaam en geest: de missie van Asian Dub Foundation (ADF) in een notendop. De Britse immigrantenzonen koppelden al vier albums een bonte muzikale smeltkroes aan een politiek correcte boodschap. Op het vijfde album Tank wordt de beproefde formule met wisselend succes toegepast. Het fijne openingsnummer Flyover maakt met aanstekelijke drum ’n’ bass en vloeiende raggamuffin stilstaan onmogelijk. Energieke dance is verder te vinden op het grimmige Oil en Take Back The Power. Ook is er ruimte voor een prettig niemendalletje: Powerlines. Mede door de prominente aanwezigheid van de teksten valt er ook het nodige aan te merken op Tank. ADF wijst erg vaak met het vingertje en dat maakt luisteren soms vermoeiend. Bovendien laten veel te lange intro’s en outtro’s te vaak de aandacht verslappen. Dan is er nog de futloze instrumentale afsluiter Melody 7 die slaapverwekkend en totaal overbodig is, net als de slome reggae van het voorafgaande Tomorrow Begins Today. Politieke bewustwording wordt zelden bereikt op de dansvloer. Helemaal niet als er te weinig te dansen en te veel oninteressants om naar te luisteren valt. Tank is een half mislukte poging tot sociaal bewogen swing.

V

Ocean Colour Scene A Hyperactive Worksound...

Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 13 Label: Sanctuary Door: Ruben Eg Waardering: 6,5

O

cean Colour Scene, bestaat dat nog? De band die ooit geformeerd werd tijdens een Stone Roses-concert in de dagen dat Manchester nog het muzikale middelpunt van de wereld was, wordt in eigen land steevast in één adem met Oasis en andere topacts uit het Britpopgenre genoemd. Buiten het Verenigd Koninkrijk komt de groep steevast stootkracht te kort om een groot publiek te bereiken. Vermoedelijk wordt die stootkracht ook niet gevonden met het nieuwe album A Hyperactive Worksound For The Flying Squad. Niet omdat het een ondermaats album is, maar omdat de Ocean Colour Scene op de één of andere manier net de hype van het moment mist. A Hyperactive Worksound... is een solide Paul Weller-achtige Britpopplaat, met stukjes stevige rock hier (de George Harrison-cover Wah Wah), een klein beetje country daar (This Day Should Last Forever) en her en der wat Beattle-achtige harmonieën (Another Time To Stay).

Degelijk: ja. Verassend: nee.

Sarah Bettens Scream Speelduur: 45 minuten Aantal nummers: 13 Label: Idol Door: Mirco Haarmans Wardering: 6 n het genre, wat inmiddels is toegeëigend door allerlei Amerikaanse kinderpopsterretjes, kleurt Sarah Bettens haar nieuwe soloplaat. Scream is een soort verlaat, versoft Pearl Jampastiche met luide gitaren die in de mix een beetje worden afgezwakt voor tere kinderzieltjes. Het zal niet haar bedoeling zijn geweest dat dit genre het uitgesproken goed doet onder tere kinderzieltjes. En volledig wordt misbruikt en verkracht door een colonne Amerikaanse hitproducers. En dan te bedenken dat het Belgische K’s Choice met Not An Addict het genre met gemak de hitparade inblies. Half Nederland roept nog steeds op Koninginnendag: “A-ha.. A-ha..” Hitgevoelig op de juiste tijd. De vrouwenstem als roepende. Alleen de antiheld als roepende werd vervangen door Amerikaanse kinderbeauties als rebel… Bah…en we stinken er weer in. Sarah Bettens’ nieuwe plaat staat als een huis. Muzikaal klopt alles. Goede producer, goede hooks, perfecte licks en breaks… Als een plaat zó perfect klinkt begin ik altijd de warmte te missen. Opgenomen in Amerika (haar huidige woonplaats) met echte Amerikaanse sessie(-au!-)muzikanten. Wordt ‘ie dan ook in Amerika uitgebracht? Toch hoor je een échte reden om solo te gaan niet uit deze plaat. Eigenlijk is het K’s Choice all over again. Daar is niets mis mee, maar doordat het genre volledig is uitgehold is dit een perfecte plaat die niet beklijft. Er wordt warmte gesuggereerd, maar er is geen warmte.

V

Skambankt Skambankt

I

14

Speelduur: 32 minuten Aantal tracks: 11 Label: Bertus Door: Paul Claasen Waardering: 5

J

awel, de ranzig (punk)rockende band van die rooie gitarist van Kaizers Orchestra.” Met deze informatie over Skambankt en zijn gelijknamige debuut moet ik het doen, aangezien de slechts in het Noors opgestelde website mij niet veel verder helpt. Gelijk door naar de muziek op het schijfje dan maar. In elf nummers en bijna drieëndertig minuten wordt er inderdaad flink gerockt volgens de van-dikhout-zaagt-men-planken-methode. Beukende drums met veel koebellen, stuwende bassen, ronkende gitaren en al even ruig in de microfoon geschreeuwde teksten zorgen ervoor dat het deze plaat niet aan energie niet ontbreekt. Jammer genoeg blijven de meeste nummers nauwelijks hangen en valt het album vooral op door de ééndimensionale sfeer die het uitademt. Het gebrek aan pakkende songs zorgt ervoor dat de lol er halverwege wel van af is. Titels als Revolusjonens Aggregat, Kapitalens Spel en Poltistat suggereren dat Skambankt het nodige te vertellen heeft, maar muzikaal biedt de band in ieder geval te weinig om lang bij stil te staan.

4: Ondermaats 3: Slecht

Engineers Engineers Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 11 Label: Echo Door: Jeroen Fidder Waardering: 4

W

e klinken niet als The White Stripes en niet als Coldplay. We klinken anders dan andere actuele muziek.” En zo gelikt als The Flaming Lips willen ze toch ook niet zijn. De bandleden van de Britse band Engineers roepen maar al te graag dat hun muziek zo afwijkt. Dat doet een beroep op de nieuwsgierigheid, die de muzikanten in Engeland tot dusver voedden met een EP en diverse singles die ook op dit album staan. De Engineers maken trage, vage spacerock.

De vergelijking met Spirtualized wordt gemaakt, maar dat is toch echt teveel eer. De platenmaatschappij zou graag zien dat we termen als psychedelisch en intens volgzaam overtikten. Ik zou daar graag van maken: pretentieus, eentonig en inhoudsloos. Nummers als Home en New Horizons klinken alleraardigst, maar teveel arrangementen zijn ontstaan in het luchtledige en gaan ook nergens naartoe. In Engeland krijgen de Engineers de handen aardig op elkaar. Het zal wel; gebakken space vind ik het. Ik geeft de Engineers helemaal gelijk als ze zeggen dat hun muziek nergens naar klinkt. Ze hebben nog heel wat de versleutelen.

John Wayne Shot Me The Purple Hearted Youth Club Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 18 Label: 62TV Records Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 7,5 he Purple Hearted Youth Club, het tweede album van de Nederlandse band John Wayne Shot Me, bestaat uit achttien korte en rommelige liedjes vol met bliepjes en andere geluidjes. De indieformatie uit het dorpje Ammerzoden mag zich ondertussen de top van het nationale lo-fi genre rekenen. En ook in het buitenland begint de band op te vallen getuige de vele optredens en goede recensies in onder meer Noorwegen, Engeland, Duitsland en Frankrijk.

Op The Purple Hearted Youth Club spelen ook gastmuzikanten als Martien van Bergen van Blimey! en Kimya Dawson van de Moldy Peaches een riedeltje mee. Ook vanuit deze hoek erkenning dus voor JWSM. Thijs van den Broek en consorten zijn er zonder twijfel in geslaagd een opvallend album af te leveren met vele kleine hoogtepuntjes die garant staan voor veel vrolijkheid en originaliteit.

T

Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: nb Label: Idol Door: Mirco Haarmans Waardering: 7

K

asper gooit het voor de gezelligheid over een andere boeg. Hij maakte een paar cd’s, een enkel leuk schattig singletje (Mooie Blouse) en had een zeer teleurstellende albumverkoop (tweeduizend exemplaren van Mooier Dan De Kopie). Nu nodigt hij tijdens optredens in de Kleine Komedie te Amsterdam enige muzikale vrienden uit en ze spelen vol verve en met veel liefde de liedjes van Van Kooten. Een uitschieter is een fraai duet met Lange Frans dat in zijn grappigheid bijna de rest van de cd overschaduwt. Kasper groeit als theaterheld. Als platenartiest wil het allemaal maar nog niet zo lukken. Maar ach, wat zou het? Als je met je vrienden de Kleine Komedie kunt vullen...Why worry?

Moneybrother To Die Alone Speelduur: 37 minuten Aantal tracks: 10 Label: Burning Heart Door: Ruben Eg Waardering: 8

D

e Zweed Anders Wendin was ooit lid van de punkgroep Monster, maar kwam pas echt aan de oppervlakte drijven nadat hij in 2003 solo ging als Moneybrother en het album Blood Panic uitbracht. Het album deed muzikaal niet alleen aan het crossoverwerk van The Clash denken; Wendin’s zang bleek zó akelig dicht bij die van de wijlen Joe Strummer te liggen, dat je haast zou twijfelen of Strummer wel werkelijk het hoekje om was gegaan. Blood Panic werd in eigen land bekroond met een Grammy, maar wist buiten Scandinavië en Duitsland weinig potten te breken. Wellicht dat daar verandering in komt met de opvolger To Die Alone. Het album werd nagenoeg in één keer live opgenomen in een

2: Zeer slecht 1: Heel erg slecht

Daniel Bedingfield Second First Impression Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 11 Label: Polydor Door: Steef van Leeuwen Waardering: 6

G

eboren in Nieuw Zeeland, opgegroeid in Londen en daar ook muzikaal opgegroeid en voornamelijk beïnvloed door hedendaagse r&b. Dit heeft Daniel Bedingfield geen windeieren gelegd, gezien zijn eerste meer dancegeoriënteerde hit Gotta Get Through This. Het gelijknamige album leverde nog enkele nietszeggende ballad-achtige singles op. Toch ging het hem commercieel voor de wind totdat hij verongelukte in Nieuw Zeeland. Gedurende zijn revalidatie heeft hij eens goed nagedacht en de muzikale bakens verzet, hetgeen ook tot uiting komt in de veelzeggende titel van zijn nieuwe album: Second First Impression. Het blijkt een positieve verrassing.

Bedingfield zingt met veel meer overtuiging en alle nummers zijn avontuurlijk neergezet. De eerste twee tracks zijn zeer raak, r&b met Afrikaanse Highlife-invloeden, terwijl in de zang timing en stembuigingen raakvlakken met reggae vertonen. Daarna zakt het album in naar een meer grijs r&b-vlak met wat stijlbreuken. The Way is een mislukte U2-achtige rocksong en Sorry is een zeer gewaagde en geslaagde diepvoelende ballad. Verder is noemenswaardige het catchy refreintje van Holiness. Dit album is evenwichtiger en beter dan het eerste album. Het is alleen erg jammer dat het niveau van de eerste twee ijzersterke tracks verder niet meer gehaald wordt.

Hazy Malaze Blackout Love Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 11 Label: Fargo Door: Rivka de Jonge Waardering: 4

M

ijn hemel, ik heb zelden iets gehoord dat zo onorigineel was als Hazy Malaze’s tweede album Blackout Love! Zanger Neal Casal kan er misschien niet veel aan doen dat hij precies klinkt als Lenny Kravitz, maar het zou geen kwaad kunnen als hij het iets minder zou proberen uit te melken. De muziek lijkt namelijk ook zo uit de pen van Lenny gekropen te zijn, hoewel Lenny het bij Dirty Summer dan wel weer deed met de leden van de Golden Earring (hoor ik daar Radar Love?). Afgezien van deze afgrijselijke vorm van plagiaat is de muziek veel te sentimenteel en te overdreven funky, overgoten door een sausje van zeikerige soul. Voor de rockers onder ons hebben ze er op Rock ‘n’ Roll Gone wat distortion onder gegooid -met de vreselijk cheasy tekst “Do you wanna know where your rock & roll’s gone?

Well I’ve got it here!”- waardoor je als luisteraar helemaal niet meer weet wat ze nou eigenlijk willen. En waarschijnlijk weten ze dat zelf ook nog niet helemaal.

Feeder Pushing The Senses Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 9 Label: Echo Door: Rivka de Jonge Waardering: 9

E

n toen vielen alle puzzelstukken op hun plaats”, zou er in de Feeder-bijbel staan bij het hoofdstuk over het vijfde album Pushing The Senses. Waar op elk voorgaand album van deze Britse band wel iets aan te merken valt is dat hier absoluut niet meer het geval. Elk nummer staat zijn mannetje, elke keuze die over tekst en muziek is gemaakt is de beste, elke noot die wordt gespeeld is het waard om gehoord te worden. Er is geen sprake van onnodig sentimenteel gedrag zoals op voorganger Comfort In Sound en Feeder kan ook niet meer beschuldigd worden van het maken van cheasy emorock zoals op Yesterday Went Too Soon. Het aanwijzen van hoogtepunten is lastig dankzij de samenhang tussen de nummers, maar als er een gooi naar de echte toppers gedaan moet worden horen daar de single Tumble And Fall, Pushing The Senses en Dove Grey Sands zeker wel bij. Maar om eerlijk te zijn is dat eigenlijk onzin.

Elk nummer is een hoogtepunt en samen maken ze Pushing The Senses het beste album dat Feeder in dertien jaar gemaakt heeft.

Thirteen Senses The Invitation Speelduur: 53 minuten Aantal tracks: 12 Label: Mercury Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 6-

Kasper van Kooten Live

Athlete Tourist Speelduur: 46 minuten Aantal tracks: 11 Label: Parlophone Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 6 ehicles & Animals, het eerste album van Athlete, heb ik nooit gehoord, maar als ik de verhalen mag geloven, was dat een prachtige debuutplaat met een geheel eigen stijl. Volgens de liefhebbers van die plaat is Athlete op Tourist, hun ‘moeilijke tweede’, voor de commercie gegaan, en lijken ze daarom nu zoveel op (daar zijn ze weer) Coldplay. En dat kan ik beamen. Evenals op, met name, Parachutes staat Tourist ook vol met hard-zachtnummers, gevoelige teksten (waaronder eentje over de te vroeg geboren dochter van zanger Joel Pott) en melodie. Het is om moe van te worden, van al die Radiohead- en Coldplay-klonen. Maar als het zo goed gebeurt zoals in Half Light of in single Wires, dan is er eigenlijk ook helemaal niks mis mee. De orkestraties zijn prima op hun plaats en niet overdreven, en er staan ook nog gewoon leuke popliedjes op, zoals If I Found Out, compleet met een soort van gospel. Het voordeel van de twijfel dus, voor nu, maar volgende keer graag wat meer eigenheid, heren!

6: Voldoende 5: Tegenvallend

netje Brody Dalle (The Distillers). “Donker en romantisch” klinkt de plaat volgens Homme en hij heeft gelijk.

Nummers als Tangled Up In Plaid, Burn The Witch en Skin On Skin hebben door hun duistere grooves en sinistere teksten een mysterieus karakter. Ze bieden een goed evenwicht aan heerlijke stampers als Medication, Everybody Knows That You’re Insane, In My Head en eerste single Little Sister. Het logge en zware geluid van zijn vroegere band Kyuss is terug te horen op het slepende Someone’s In The Wolf en The Blood Is Love. Samen met het ingetogen Lullaby, I Never Came en de mooi opgebouwde afsluiter Long Slow Goodbye voldoet het album aan Homme’s criterium “hard genoeg voor de jongens en lief genoeg voor de meisjes.” Met al deze ingrediënten is Lullabies To Paralyze een degelijk album, zonder verrassingen. Queens Of The Stone Age legt de lat ermee niet hoger, maar voldoet wel aan de eigen standaard.

Asian Dub Foundation Tank

E

en kruising tussen Christina Aquilera, Alicia Keys en Beverly Craven. Die referenties duiken het meeste op als het gaat over het vierentwintigjarige Britse talent Lucie Silvas. En inderdaad, zowel qua stem als qua stijl vliegen dergelijke associaties je direct van alle kanten om de oren. Toch zijn zowel de composities als de zang op Breathe In gemiddeld van een hoger niveau als de eerder genoemde grootheden. Producer Mike Peden (hij deed het eerder al met Des’ree) heeft er echt een fraai stukje werk van gemaakt. Gladjes, maar dat hoort bij dit soort muziek (plastic pop voor in de Top 40).

Bovendien is de volgorde van het album slim opgezet: de meest toegankelijke liedjes met hitpotentie eerst, dan een ballade en dan, als je warm bent gedraaid, volgt de Metallica-cover Nothing Else Matters. Er lijkt donders goed over nagedacht, en toegegeven, je moet het wel durven en kunnen. Nee, dat komt wel goed met Lucie Silvas. Het moet wel heel raar lopen als deze jonge Britse lijster, net als landgenote Josh Stone, niet pijlsnel de hitlijsten bestormt. Ruim baan voor de nieuwe trend: bakvissen-pop voor volwassenen!

8: Zeer goed 7: Dik in orde

I

k heb lang naar het debuut van Thirteen Senses uitgekeken. Op diverse websites had ik al gelezen dat dit weer een Britpopbandje was dat de moeite waard was, en op zo’n moment begin ik al te likkebaarden. Misschien zijn het diezelfde hoge verwachtingen geweest die ervoor gezorgd hebben dat dit album me bepaald niet kan overtuigen. Ik verwachtte een sprankelend, jong en fris bandje; niet een kopie van (alweer) Coldplay of Keane, en dan nog met een slechtere zanger ook. Dat wil overigens niet zeggen dat er geen goeie liedjes staan op deze uitnodiging. De dynamiek van Automatic is prachtig, bijna klassiek, en Do No Wrong is een prima popliedje.

Alleen: bijzonder is het allemaal niet. Ik proef geen eigenheid, geen passie, en dan is het soms moeilijk om de aandacht erbij te houden.

Een aanrader dus voor mensen die op zoek zijn naar een nieuwe Keane, maar voor ieder ander is het misschien verstandig om te wachten op een eventueel vervolg, als de band (hopelijk) gegroeid is en wat meer zichzelf durft te zijn.

oude bioscoop in Stockholm dat nu als studio dienst doet. Voor het album werd grof geschut ingezet, door middel van heuse strijkers en blazers. Dat het eindresultaat een gladde popplaat had kunnen worden lag op de loer, maar in de valkuil is gelukkig niet getrapt. Moneybrother spande de strijkers en productie voor zijn eigen karretje, dat blind vaart op de punkrock- en soultraditie. Wel is het album vaak mid-tempo, wat na de heerlijke albumopener en single They’re Building Walls Around Us even wennen is. Toch blijkt de combinatie tussen het rauwe Moneybrothergeluid en de gladde strijkers met achtergrondkoortjes een erg liefdevol huwelijk op te leveren met een ruime consumptie van de huwelijkse plichten. Blow Him Back Into My Arms is bijvoorbeeld een prachtige meezinger waarbij het tegelijkertijd moeilijk stilzitten is, terwijl het saxofoongeluid in What’s The Use In Trying weer voor een Waterboysachtige sound zorgt. Fraai. Héél fraai dit album.

Review pag. 14t/m21

02-03-2005

17:05

Pagina 2

recensies N

The Wedding Present Take Fountain

Zornik The One-Armed Bandit

Outrageous Cherry Our Love Will Change The World

Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 11 Label: Stickman Door: Steef van Leeuwen Waardering: 9

Speelduur: 65 minuten Aantal tracks: 13 Label: Parlophone Door: Jeroen Fidder Waardering: 6

Speelduur: 37 minuten Aantal tracks: 12 Label: Rainbow Quartz Door: John Min Waardering: 4

a een serie prachtige albums waarbij melancholie en berusting vochten om de eerste plaats, viel The Wedding Present uit elkaar. Voorman David Gedge zette zijn muzikale reis vort met zijn vriendin Sally Murrell onder de naam Cinerama. Vorig jaar liep deze relatie stuk en dat was voor David meteen weer het sein om The Wedding Present nieuw leven in te blazen. Van de ‘oude’ bezetting is niemand meer over, maar het resultaat is onmiskenbaar The Wedding Present. Het nieuwe album gaat overrompelend van start met On Ramp/ Interstate 5, waar krautrock een huwelijk aangaat met Ennio Morricone. Gevolgd door een prachtig popliedje met een klein beetje Strokes/Razorlight; een combinatie die later op het album wel vaker terugkomt. Het verdriet bereikt een hoogtepunt in Mars Sparkles Down On Me. Teksten als “The thought of him lying in your bed with you still breaks my heart” worden muzikaal ondersteund door The Velvet Underground meets Phil Spector. Dat komt nooit meer goed denk je dan, en dat is maar goed ook. The Wedding Present is nog steeds relevant, dat staat als een paal boven water

New Order Waiting For The Sirens’ Call Speelduur: 56 minuten Aantal tracks: 11 Label: Warner Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

A

cht jaar bleef het stil na Republic. Volgens Bernard Sumner omdat New Order na een lange tournee rond het album volledig was opgebrand en de bandleden elkaar enige tijd niet meer wilden zien. Maar nadat de diverse groepsleden de geest hadden opgefrist met het gezinsleven (Gilbert & Morris) en diverse soloprojecten (Sumner met Electronic; Peter Hook met Monaco), keerde New Order in 2001 met het album Get Ready terug alsof het nooit was weggeweest. De hernieuwde ontmoeting met de groep die ooit uit de as van het legendarische Joy Division verrees was warm, mede door de meer gitaargeoriënteerde popsongs van Get Ready waarin vooral Sumner zich met veel plezier leek uit te leven. De opvolger Waiting For The Sirens’ Call is een album dat zich laat kenmerken door twee delen. Het ene deel laat het van Get Ready

I

n Nederland hebben we er geen weet van, maar in België hebben ze hun eigen Placebo. De band heet Zornik, en pas nu ik me erin verdiep weet ik dat de groep in België flink populair is. Dit tweede album verscheen daar al vorig voorjaar en inmiddels bezitten meer dan vijfentwintigduizend Belgen een exemplaar.

Goed voor goud dus. Welnu, Zornik is duidelijk niet vies van pathos. Er wordt volop geëxperimenteerd met synthesizers, die in dikke lagen worden uitgesmeerd over de drie-eenheid bas-drumsgitaar. Zo over the top als bijvoorbeeld Muse klinkt Zornik gelukkig niet. De pathos is er echter niet minder om, en wat meer zelfrelativering zou welkom zijn geweest. Daar komt bij dat zanger Koen Buyse -de Belgische Brian Molko- zijn stembanden vaak al te kunstmatig ver oprekt, wat ten koste gaat van de (overtuigings)kracht. Wel wordt er bij vlagen heel goed gemusiceerd en nemen de Belgen, zoals het hoort, op gezette tijden gas terug.

Maar veel helpen doet het niet; er staat teveel vulling tussen hoogtepunten als Closer en Scared Of Yourself, Miracles en The Place.

bekende gitaargeluid horen, terwijl het tweede gedeelte van Waiting For The Sirens’ Call het van de albums Technique en Republic bekende dancepopterrein opnieuw betreedt. Het album opent als een logisch vervolg op Get Ready met up-tempo gitaarsongs als Who’s Joe, Hey Now What You Doing en de single Krafty. Maar hoe meer het album zich ontvouwt, des te meer het materiaal met het electronische New Order-dancegeluid uit de late eighties wordt gekleurd. Critici zullen ongetwijfeld vinden dat dit het genre op het album, dat werd geproduceerd door zwaargewichten Stephen Street en John Leckie en waarop Electronic-gitarist Phil Cunningham definitief keyboardspeler Gillian Gilbert heeft vervangen, een gepasseerd station is en dat de 24 Hour Party People van weleer inmiddels al lang een keurige baan, een hond, kids en een huis met fijne hypotheek hebben. Maar eerlijk is eerlijk: als de trein nog zo lekker voort dendert, zou je als machinist toch gek zijn om de kolen uit het vuur van de stoomketel te halen? Release: 28 maart

M

isschien dat de liefde van Outrageous Cherry de wereld gaat veranderen. De muziek zal dat zeker niet doen. Oppervlakkige vijftien-in-dozijn retropoprock met een zweem van het allerslapste aftreksel van alle slappe Britpop die er de laatste vijftien jaar is gemaakt. En deze band komt niets eens uit de UK, maar uit Detroit en heeft nog niet veel echte negatieve kritieken gehad. Bij dezen dan.

Suikerzoete clichékoortjes, slappe gitaartjes, matige stem en verhaaltjes waarvan je na tien seconden al weet hoe het af gaat lopen.

Wat er nu precies aan de productie mis is weet ik niet, maar het lijkt alsof er heel hard is geprobeerd alles zo middelmatig te laten klinken. Niet één instrument springt er uit en er blijft één uniforme brij als oud oorsmeer in je oorschelpen plakken. Ik doe mijn best en luister nog een keer. Eigenlijk zijn alleen opener Pretty Girls Go Insane (jammer van de blikken toeters) en het melancholieke You’re Not A Nice Girl (zang oké en mooie subtiele gitaarpartij) nog enigszins te pruimen. Nee, hier is met beste wil gewoon niets aardigs over te zeggen. Of om met Outrageous Cherry te spreken: “Lets talk about something else.”

Whitey The Light At The End Of The Tunnel Is Rain Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 10 Label: 1234 Records Door: Anton Speijers Waardering: 7 a hun optreden op Bazar Curieux en 5 Days Off afgelopen zomer, was de interesse in Whitey gewekt. De via EMI uitgekomen Leave Them All Behind EP deed de rest. Na de eerste hoos punfunkers uit New York onder aanvoering van producers DFA, is het nu de beurt aan Whitey. Onlangs speelden ze in Nederland en stonden ze onder meer op Joost van Bellen’s clubavond Rauw in 11 en daar maakten ze veel indruk met hun korte intense liveset. Live gaat alles nog even een tikkie vetter en harder. En dit had nou net met de plaat ook mogen gebeuren, want na een veelbelovend begin zijn nummers als Tantrum en Hahaha toch niet zo sterk. Maar met een gitarist die met zijn solo’s live een soort stonerrockgevoel opwekt en de charismatische zanger Nathan J. Whitey gaan ze er via hun optredens wel komen. Iets wat veel collegapunkfunkers ontbeert. Ik zeg: nog één keer op 5 Days Off en dan loos op Lowlands.

N

Rufus Wainwright Want Two Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 12 Label: Universal Door: Jeroen Fidder Waardering: 8

K

itsch of geen kitsch, dat was de vraag bij Want One. Opvolger Want Two, opgenomen tijdens dezelfde sessies, is ietsje soberder, hoewel de schepper nog altijd rijkelijk koketteert met klassieke arrangementen en barokke zang. De thematiek is ontgonnen terrein (liefde en religie), maar de uitwerking is dat niet. Het intro is

MUSIC/MOVIE minded houdt je op de hoogte van de meest interessante ontwikkelingen op muziek- en filmgebied via recensies, interviews en achtergronden. MUSIC/MOVIE minded is tien keer per jaar gratis af te halen bij de volgende adressen: ★ Patronaat

NEDERLAND: ALKMAAR ★ Atlantis Podium Breestraat 33 ★ Pop Eye Boterstraat 10 ALMERE ★ Platenhuis ’t Oor Brouwersstraat 10 ALPHEN a/d RIJN ★ Disque Aarhof 4 ★ Het Kasteel Concertweg 1 ★ Rick’s Records www.ricksrecords.nl AMSTERDAM ★ Boudisque Haringpakkerssteeg 10-18 ★ Concerto Utrechtsestraat 54-60 ★ Fame Kalverstraat 2-4 ★ Forever Changes Bilderdijkstraat 148 ★ Get Records Utrechtsestraat 105 ★ Melkweg Lijnbaansgracht 234 - a ★ Nationaal Pop Instituut Prins Hendrikkade 142 ★ Paradiso Weteringschans 6-8 ★ Panama Oostelijke Handelskade 4 ★ Pico Bijlmerplein 10 ★ Winston Kingdom Warmoesstraat 129 AMSTELVEEN ★ P60 Stadsplein 100-a APELDOORN ★ Gigant Nieuwstraat 377 ★ Plato Brinklaan 15 ARNHEM ★ Dollhouse Nieuwstad 49 ★ Waaghals Walstraat 15 BERGEN OP ZOOM ★ Waterput Bosstraat 36 BREDA ★ Velvet Music Tolbrugstraat 12 DELFT ★ Sounds Brabantse Turfmarkt 83 ★ Velvet Music Voldersgracht 3 DEN BOSCH

★ W2 Concertzaal Boschdijkstraat 100 DEN HAAG ★ Plato Schoolstraat 22 ★ La La Land Nieuwstraat 25 DEVENTER ★ Plato Kleine Overstraat 33 DORDRECHT ★ Bibelot Wijnstraat 117 ★ Velvet Music Vriesestraat 110 DRACHTEN ★ Poppodium Iduna Oliemolenstraat 16 ★ Smash Records Westerstraat 8 DRIEBERGEN-R ★ CD-Artline Traay 1-c EDE ★ Session 38 Maandereind 40 EINDHOVEN ★ Bullit Kleine Berg 53 ★ De Effenaar Dommelstraat 2 ELBURG ★ JMB Compact Discs Vischpoortstraat 7 EMMEN ★ CD Center Hoofdstraat 55-a ENSCHEDE ★ Atak Noorderhagen 12 ★ Plato Haverstraatpassage 54 GEMERT ★ Art of Music Commandeur 3 GRONINGEN ★ De Jongens Van Steenstilstraat 10 ★ De Oosterpoort Trompsingel 27 ★ Elpee Oosterstraat 24 1 ★ Plato Oude Ebbingestraat 41 ★ Simplon Boterdiep 69 ★ Vera Oosterstraat 44 HAARLEM ★ Key Records Gen. Cronjéstraat 7 ★ North End Compact Disc Marsmanplein 35

Oostvest 54 ★ Sounds Grote Houtstraat 171 HARDERWIJK ★ Park 3 Parkweg 3 HARLINGEN ★ Hompy CD Speciaalzaak Voorstraat 3 HEERLEN ★ Satisfaction Oranje Nassaustr. 29 HENGELO ★ Pop Eye Drienerstraat 9 HILVERSUM ★ Platenhuis 't Oor Leeuwenstraat 44 HOOGEVEEN ★ Music Store Hoofdstraat 210 HOORN ★ Drop Style Grote Oost 3 ★ Manifesto Holenweg 14-c JOURE ★ Pop Eye Midstraat 135 LEEUWARDEN ★ Van der Akker Nieuwestad 39 ★ Poort Music Voorsteek 6 LEIDEN ★ LVC Breestraat 66 ★ Velvet Music Nieuwe Rijn 34 LELYSTAD ★ JMB Compact Discs Weversstraat 5 MAASTRICHT ★ Backstage Tongerseweg 57 ★ Music Plus St. Amorplein 5 ★ Zoom Records Grote Gracht 38 MIDDELBURG ★ De Drukkerij Markt 51 ★ De Waterput Nieuwe Brug 29 NIJMEGEN ★ Doornroosje Groenewoudseweg 322 ★ Waaghals Achter de Hoofdwacht 7 ROERMOND ★ The Rock Neerstraat 20 ROTTERDAM ★ Baroeg Spinozaweg 300 ★ It Records Lijnbaan 150 ★ Nighttown Westkruiskade 26-28

★ Sounds Korte Hoogstraat 24 ★ Velvet Music Binnenweg 121 SCHIPHOL ★ Tracks Multitronics Schiphol-Plaza SITTARD ★ Fenix Odasingel 90 ★ Music Machine Paardestraat 11 TILBURG ★ Eén Twee CD Langestraat 65 ★ Sounds Nieuwlandstraat 33 UDEN ★ De Pul Kapelstraat 13 UTRECHT ★ Boudisque Drieharingstraat 5-31 ★ Tivoli Oudegracht 245 ★ Vredenburg Vredenburgpassage 77 VENLO ★ Sounds Parade 66 VLISSINGEN ★ DSFA Records Walstraat 20 WAGENINGEN ★ Sound Session Hoogstraat 77 ZAANDAM ★ Coco Zuiddijk 107 ★ De Kade Zuiddijk 9-11 ZEEWOLDE ★ JMB Compact Discs Torenstraat 15 ZWOLLE ★ Hedon Zamenhofsingel 7 ★ Plato Kerkstraat 21-23

BELGIË: AALST ★ Center St. Jorisstraat 14 AALTER ★ Freeez Stationstraat 50 ANTWERPEN ★ Jazz Note Oude Korenmarkt 55 AVELGEM ★ Hamoniek Doorniksesteenweg 21

meteen opzienbarend: het katholieke oratorium Agnus Dei (Lam Gods). Het is bijzonder fijn snoepen van de pianoballades Peach Trees, Art Teacher, This Love Affair en Memphis Skyline. Minder geslaagd is het barokke Little Sister; alsof ik kindervriend Frank Groothof hoor zingen in één van zijn hilarische hertalingen van klassieke werken. Dan liever Hometown Waltz, een deinende folkballade met barokke zang. Lichtvoetig klinken Crumb By Crumb en Old Whore’s Diet (Elvis op een cocktail van reggae en klassieke muziek).

Op de albumhoes staat Wainwright afgebeeld als vrouw. Een verwijzing naar zijn seksuele geaardheid? Wainwright schaamt zich er tenslotte niets voor zijn ware gevoelens en voorkeuren uit te vergroten. Is dit: A. Een kitscherige draak? Of B. Het intrigerende werkstuk van een eigenzinnig artiest? Ik gok vooralsnog op B.

Sukilove You Kill Me Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 10 Label: PIAS Door: Mirco Haarmans Waardering: 8

I

n België worden de heren van Sukilove op handen gedragen. Niet geheel ten onrechte. De muziek is gevarieerd, de muzikanten bezitten humor en op het podium trekken zij een scala aan verrassingen open zodat de show geen moment verveelt. Die sfeer is natuurlijk vreselijk moeilijk op plaat te vatten en ik kan u vertellen dat dat ook niet gelukt is. Dat neemt niet weg dat You Kill Me mijlenhoog boven het gemiddelde uitsteekt. Op het podium lijkt de variatie spontaan te komen, in de studio klinkt het allemaal wat meer bedacht. Toch is de cd van Sukilove een topsurrogaat voor iedereen die de groep nog niet gezien heeft. Wie van een stevig potje Belgenpop houdt en deze heren nog live niet heeft aanschouwd... Driewerf foei! Heel snel heel goed maken. Zorg dat de heren snel weer naar Holland komen; Nederlandse muzikanten zouden een hoop kunnen leren van de ongedwongen en fantasierijke manier van muziek maken van Sukilove.

Griffin Not Wise Enough To Think Smart Speelduur: 47 minuten Aantal tracks: 11 Label: MSR Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 8,5

G

riffin laat horen dat er in Nederland ook bands zijn die zich niets aantrekken van de Coldplays, Keanes en Radioheads van deze wereld. Het drietal uit Noordwijk trekt gewoon zijn eigen plan en maakt (Amerikaanse) gitaarrock in de traditie van bands als Weezer, Nada Surf, Nirvana en Silverchair. Het debuutalbum Not Wise Enough To Think Smart is opgenomen in de S&K studio van Dick Kemper, oud-bassist van Vandenberg en producer van onder meer Intwine en Feeler.

Niet de eerste de beste dus en zeker de juiste keuze voor de band, getuige de elf tracks die op het album staan. Met nummers als Radiostar, Got No Feelings en Nothing To Die For heeft de band sterk materiaal in huis dat het zeker goed zou doen als het op single zou worden uitgebracht. Pluspunt is dat het vooral een evenwichtig album is met eigenlijk geen enkele uitschieter naar beneden toe. De muzikanten verstaan hun vak en klinken als een eenheid, een gegeven dat onontbeerlijk is als je als band wilt overtuigen. Griffin heeft voldoende potentieel om het nog een heel eind te gaan schoppen. Not Wise Enough To Think Smart is zonder twijfel een van de betere debuutplaten die de afgelopen jaren van Nederlandse bodem is gekomen.

BRUGGE ★ Musikladen Maalsesteenweg 17 BREE ★ Megadisc Hoogstraat 46 BORNEM ★ Moviesound Boomstraat 17 DEINZE ★ Freeez G. Martenstraat 31 ★ Musikladen Gentstraat 41 DE PANNE ★ Jukebox Zeelaan 161 DIEST ★ Muzik Cage Hasseltsestraat 61 DIKSMUIDE ★ Music Express Jacquesstraat 58 EEKLO ★ Crisca Markt 30 ERTVELDE ★ Movie Express Kroonstraat 45 EVERGEM ★ Movie Express Hoeksken 84a GEEL ★ Tony Muziekhuis Pas 36 GENT ★ Billboard St Pieters Nieuwstraat 11 ★ Dance Solutions Steendam 72 IEPER ★ Shuffle Rijselstraat 40 KASTERLEE ★ Music Box Markt 12 KESSEL-LO ★ Vanwijngaerden Leuvensestraat 6 KNOKKE ★ Ear & Eye Lippenslaan 259 KORTRIJK ★ Billboard Steenpoort 10

★ Baker Street Sint-Jansstraat 15 LONDERZEEL ★ Sound J. Vandoorslaerstraat 44 MAASMECHELEN ★ Fonorack Rijksweg 73 MERELBEKE ★ Musikladen Hundelgemstweg 337 MENEN ★ Cannard Bizarre Rijselstraat 65 OOSTENDE ★ Billboard Adolf Buyl Straat 11 OPWIJK ★ Muziekcentrum Nijdrop Marktstraat 67-a DE PANNE ★ Jukebox Zeelaan 161 ROESELARE ★ Billboard Stationsplein 1 RONSE ★ Musikladen Peperstraat 32 SCHILDE ★ Paul’s CD Center Turnhoutsesteenweg 165 ST-ANDRIES BRUGGE ★ Stepp-Inn Gistelsestweg 146 ST-NIKLAAS ★ Prelude Plezantstraat 87 ST-TRUIDEN ★ Studio Disc Luikerstraart 34 TIELT ★ Musikladen Kortrijkstraat 36 WAREGEM ★ LP Center Stationstraat 136 ★ Musikladen Pand 203 ZELZATE ★ Lobceedee Grote Markt 102

kijk voor een abonnement op:

www.musicminded.nl

Review pag. 14t/m21

01-03-2005

20:16

Pagina 3

recensies pop/rock Willy Mason Hard Hand To Hold EP Speelduur: 13 minuten Aantal tracks: 4 Label: Virgin Door: Dirk Derks Waardering: 8

B

innenkort komt Willy Mason’s debuutalbum Where Humans Eat bij ons uit, maar laat dit voorproefje zeker niet aan je voorbij gaan. Van de vier tracks op deze EP zal alleen het titelnummer op Where Humans Eat verschijnen, en je zult jezelf later vervloeken als je Mason’s collectie niet compleet hebt. Willy Mason is een Amerikaanse folkzanger van nog geen twintig, met een stem die twintig jaar ouder lijkt. Zijn ouders waren folkmuzikanten in de sixties, wat goed terug te horen is aan Mason’s liefde voor authentieke folk. De invloeden die je in de vier nummers op deze EP hoort, variëren van Johnny Cash tot Beck in z’n One Foot In The Grave-periode.

Maar de belangrijkste reden om deze EP te kopen is het eerste nummer, Live It Up, waarin voornamelijk de geest van Leonard Cohen rondwaart. Met dit ene nummer veegt hij alle loze beloften van Ryan Adams van tafel. Deze jongen heeft pas talent! Lang geleden dat ik nog eens de rillingen kreeg van slechts een stem en een gitaar.

M83 Before The Dawn Heals Us Speelduur: 61 minuten Aantal tracks: 15 Label: EMI Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 7,5

De Snevo’s De Snevo’s Speelduur: 38 minuten Aantal tracks: 15 Label: PIAS Door: Jim Jansen Waardering: 8

E

én ding wist ik zeker toen ik Theo Vogelaars bij de afscheidstournee van de Tröckener Kecks vol overgave en op de hem zo kenmerkende manier zag bassen: die gaat terugkomen. En inderdaad, twee jaar geleden dook hij op in De Snevo’s, hetgeen staat voor snelle vogels. De plannen voor De Snevo’s zijn gesmeed toen Vogelaars nog midden in zijn laatste Kecks-tournee zat, want toen al had hij zanger Fred Kienhuis en drummer Paul Tromp benaderd. Vanuit de luwte begon het drietal met liedjes schrijven, traden ze op bescheiden schaal op en trokken ze zich uiteindelijk terug in de eigen studio. Het geduld en het harde werken wordt met het gelijknamige debuutalbum rijkelijk beloond. De Snevo’s is namelijk een bijzondere Nederlandstalige rockplaat geworden. De

L

iefhebbers van symfonische rock aller landen, verenigt u! Ofwel: wat heb ik nou weer aan mijn fiets hangen? Want deze hippe Franse band waagt het gewoon om een album te maken die niet zou misstaan tussen je albums van bijvoorbeeld Can en Tangerine Dream, of zelfs die van Pink Floyd (luister zelf maar, naar opener Moonchild bijvoorbeeld) en van Supertramp in hun begintijd (Don’t Save Us From The Flames). Gelukkig komen er ook wel wat hippere referenties om de hoek kijken, chronologisch oplopend van My Bloody Valentine naar Mogwai. Desondanks is M83 een volkomen eigen band met volkomen eigen muziek, heel gewaagd en vooral voor de fijnproevers van de betere popmuziek. Geen makkelijk in het gehoor liggende deuntjes, maar daarom wel des te interessanter. Een album om in je eentje te luisteren en vooral vaak, want telkens verschijnen en verdwijnen er weer andere dingen. In het midden zakt het even in, maar met Car Chase Terror wordt de draad prima opgepakt en wordt besloten met de ruim tien minuten durende grande finale van Lower Your Eyelids To Die With The Sun. Geen vrolijke titel, maar wel een plaat om blij van te worden.

Apocalyptica Apocalyptica Speelduur: 56 minuten Aantal tracks: 14 Label: Universal Door: Paul Claasen Waardering: 7

Hanson Underneath Speelduur: 62 minuten Aantal tracks: 13 + 1 Label: Cooking Vinyl Door: Steef van Leeuwen Waardering: 6

E

r is iets vreemds aan de hand met dit album. We zitten in het jaar 2004 en alle tracks zijn geschreven gedurende de periode 2000 - 2001. De bio laat hier niets over los, behalve dan dat Hanson vanaf nu onafhankelijk van de hedendaagse muziekindustrie alles in eigen beheer gaat doen, totale controle over hun eigen creatieve product behoudt en directer op de fans werkt. Voeg daar aan toe dat Matthew Sweet en Gregg Alexander hebben meegeschreven en je verwacht een powerpop-pareltje. Groot is dan ook de teleurstelling dat alles aan deze plaat goed is, behalve dat er opvallende melodielijnen te vinden zijn. Het is allemaal wel goed, maar daar is ook alles mee gezegd. Je zou bijna denken dat geen enkele grote platenmaatschappij geïnteresseerd was in dit album en het in eigen beheer uitbrengen de enige mogelijkheid is. Dan mis je opeens toch de kritische grens die platenmaatschappijen kunnen stellen en zit je met op de eerste vier tracks na met een nietszeggende plaat. Volgende keer wat kritischer op jezelf jongens!

The Impossible Shapes Horus Speelduur: 34 minuten Aantal tracks: 10 Label: Secretly Canadian Door: Jeroen Fidder Waardering: 7,5 he Impossible Shapes zijn al albumslang uitstekend in vorm, maar geen hond die het merkt. Op het al weer vijfde album Horus heeft de groep haar alziend oog laten vallen op rustieke gitaarpopliedjes met een twist. Heel wat anders dan het vroegere experimentele werk met psychedelische trekjes. En ook heel anders dan het laatstverschenen rockgerichte album We Like It Wild. Op Horus worden de vingers spaarzamer en zorgvuldiger op de snaren gedrukt. De fijne, kleine poprockwerkjes met lichte folkinvloeden laten alle ruimte voor de dromerige, surrealistische teksten van voorman Chris Barth. Meestal is het speeltempo dat van een gemiddelde Italiaanse voetbalploeg. Dus is het even schrikken als snelheid en decibellen abrupt omhoog gaan in de Buzzcocks-pastiche Survival. Daarna gaat de balcirculatie weer fiks omlaag. Horus overrompelt minder dan zijn voorgangers, maar evengoed opnieuw een mooi album van een werkelijk getalenteerde groep.

Tip: tegelijk met Horus verscheen het veel experimentelere Tum, een volledig album dat op slechts driehonderd stukken vinyl is geperst en tijdelijk gratis te downloaden is/was via de website van Secretly Canadian. Altijd de moeite om te kijken of dit nog steeds kan.

T

16

The Blue Van The Art of Rolling

Mint Echoes From The Engine Room

Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 12 Label: TVT Records Door: John Min Waardering: 7

Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 10 Label: Green L.F.Ant Door: Joyce van den Bogaard Waardering: 5

H

oe retro can you go? The Blue Van maakt explosieve, onversneden rhythm & blues, die direct uit de jaren ’60 lijkt te komen. Ook live op EuroSonic zorgden de Denen voor het grote feest der herkenning. We horen in hun songs dertig jaar de kunst van stompende, rauwe, zompige bluesrock voorbij komen: The Kinks, Spencer Davis, The Small Faces en ook J. Geils band of The Black Crowes. Deze maffe Denen beheersen het genre tot in de puntjes van hun instrumenten.

De zanger heeft een licht maniakale, krassende soulvolle stem en de drummer dreunt en roffelt snoeihard, want dat hoort zo als je deze muziek maakt. De scheurende en/of psychedelisch gitaar, sobere solide bas en de zalig jakkerende en jankende Hammond maken de sound compleet. De jongens nemen bij het rustige, meer melodische Baby, I’ve Go Time even gas terug, maar gaan dan tot het einde door waar ze echt goed in zijn, STOMPEN. Ze eindigen in een meer dan acht minuten durende orkaan, compleet met Lenny Kravitz-achtig Nah-nah-nah-gebrul. Origineel is het niet, maar we hebben het wel over de onbetwiste stompplaat van het jaar.

D

e Belgische bandjeswedstrijd Humo’s Rock Rally had in het jaar 2000 een aantal interessante finalisten, zoals Zornik en Mintzkov Luna. Ook Mint past in dat rijtje, en ook zij hebben nu een heus album uit, al duurt hij maar krap veertig minuten. De eerste naam die opkomt bij het beluisteren ervan, is Oasis. Dezelfde (zeurderige) zang, vooral in Summer (=Resurrected) en ook dezelfde Britpopachtige feel. Waarbij ik meteen wil zeggen dat het daardoor allemaal wat gedateerd klinkt. Een jaar of vijf geleden was het vast best hip, maar nu is het meer een gevalletje ‘been there, done that’. Het is allemaal niet slecht, maar het is ook allemaal een tikje slaapverwekkend, zeker als de plaat zijn einde nadert met het titelnummer. Talent genoeg, en dus wachten we maar gewoon het volgende album af. Intussen beluisteren we de laatste van Zornik nog maar eens.

Speelduur: 33 minuten Aantal tracks: 9 Label: SonyBMG Door: Gabriëlla van Karsbergen Waardering: 8

D

e naam Adrian Belew mag dan misschien niet iedereen even bekend in de oren klinken, maar deze gitarist heeft wel samengewerkt de allergrootsten uit de muziekwereld waaronder David Bowie, Frank Zappa en David Byrne. Bovendien is hij sinds vele jaren vaste kracht van King Crimson. Niet de minste namen dus. En ook op Side One weet Belew zich omringt door muzikanten die hun vak verstaan, namelijk Les Claypool van Primus op bas en Danny Carey van Tool op drums. Het resultaat is dan ook indrukwekkend: drie muzikanten die ieder hun instrument tot in de puntjes beheersen en op gepaste momenten behoorlijk los gaan. Goed voorbeelden hiervan zijn de nummers Writing On The Wall en Madness waarop het drietal er lekker op lost soleert. Een ouderwetse supergroep dus eigenlijk zoals je die tegenwoordig niet vaak meer tegenkomt. Voor de liefhebbers van experimentele rockmuziek.

Izabo Fun Makers Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 12 Label: Labeleh Door: Rivka de Jonge Waardering: 7 et het geinige Morning Hero knalt de vrolijkheid van Izabo’s debuut Fun Makers je huiskamer binnen, om die bijna een uur later pas weer te verlaten. De Israëlische oorsprong van de band jaagt een welkome frisse wind over de Westerse muziekscene. De gejengelachtige klanken in Kisses, zoals je vaak hoort in Indiase en Mediterrane muziek, brengen een heel nieuw geluid je huiskamer binnen. Misschien is Izabo het best te vergelijken met een kruising tussen Blur en Cornershop, overgoten met een Mediterraan sausje.

Laat je niet afschrikken door de mededeling over de gejengelachtige geluidjes (en het goedkope artwork van het hoesje), want deze muziek is zeker een verrijking van de standaard pop die iedereen tegenwoordig maar zo makkelijk aan de man probeert te brengen.

Geef het even een kans, kijk het een paar luisterbeurten aan en sluit deze drie mannen en vrouw dan in je armen. Izabo maakt met Fun Makers namelijk letterlijk waar wat ze aankondigt: Izabo brengt fun aan de man.

Speelduur: 43 minuten Aantal tracks: 11 Label: Gigolo Door: Mirco Haarmans Beoordeling: 7+ ij zijn vorige album werd meneer Davies nog in gedeeld in een verdwaald hoekje van het loungegenre. Tsja, dat had natuurlijk een beetje te maken met het latinsmaakje dat aan zijn zeer ingetogen akoestische jazzy klanken zat. Heerlijke muziek, soms een beetje saai. En dan verdwijn je op de berg van de Fonseca’s, de Gilberto’s etcetera, etcetera. Nu zit dat smaakje her en der in zijn muzikale kunnen verstopt, maar ligt de nadruk meer op een akoestische soulvolle productie. Zijn stem is net zo fijn als die van Ben Harper, zijn muziek meer swingend. Gelukkig is het gros van de instrumenten ‘organisch’. Ja, dat is tegenwoordig helaas een aanduiding als je geen computers gebruikt. Bilal, en recent John Legend, gaan toch ten onder aan overproductie. Bij Victor Davies blijft soulvolle akoesti-pop ook gelukkig soulvolle akoesti-pop.

Geen slikke drummetjes, geen overgeproduceerde orgeltjes, geen slimme sampletjes en al dat soort onzin. Niks dichtgekitte muziek met studiokunstjes. Live op de plaat zetten en niet zeuren.

Tegenwoordig is dat al een prestatie. Handen op elkaar voor zijn smaakvolle latin met soul akoesti-pop.

B

Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 11 Label: Kompakt Door: Anton Speijers Waardering: 5

A

ltijd de releases van Kompakt even checken luidt het devies. De afgelopen jaren wordt er bij de label aardig aan de weg getimmerd.

En onlangs was daar het album van Michael Mayer. Nu het album Doppelleben van Justus Köhncke. Hij is één van de leden van Whirlpool Productions en heeft eerder dit jaar de 12-inch Elan uitgebracht. Deze was erg goed en doet in de verte aan Metro Area denken. Maar toen dus nog graag even een hele plaat, want de Elan-track beloofde veel goeds. Toch was ik na het luisteren van Doppelleben enigszins teleurgesteld. Het hele album is niet van het niveau van de 12-inch en de sfeer van Doppelleben is over het algemeen een beetje té cheesy electropop.

Waar Stijn electro probeerde op zijn Vlaams te doen, doet Köhncke het in het Duits. Dus Wiezeddegij? Of is het Wo Bist Du? Ik weet het niet.

Moby Hotel Speelduur: 56 minuten Aantal tracks: 14 Label: Mute Waardering: 7,5 Door: Mirco Haarmans

V

erwacht geen Play of 18. Moby heeft zich teruggetrokken in zijn slaapkamer in New York en gewerkt aan de opvolger. Het is geworden… Ja wat is het geworden? Een popplaat? Een danceplaat?

Een gitaarplaat? Eigenlijk van alles een beetje. De sampler is uit de deur gegaan (of het clearen van de samples werd hem te duur) en de gitaar deed weer zijn intrede. Alles opgenomen in zijn slaapkamer; live… (zullen de buren blij mee zijn; misschien is de beat die je hoort wel de bezem van de onderburen tegen het plafond). Natuurlijk staan er meedansers op. Natuurlijk staan er licht loungie tracks op en af en toe tovert Moby met zijn drumcomputer. Lift Me Up zal zo’n remixhit worden bijvoorbeeld. Ach, de man heeft gevoel voor een meedeiner (goed bedoeld), maar ik vraag me af of Hotel net zo’n grote hit zal worden als Play. Moby maakt van Temptation van New Order een ambient-achtige track. In Moby zit altijd een soort ambivalentie.

Onbedoeld megaster, muzikaal opgepikt door de loungegeneratie, vechtend tegen meer van hetzelfde maar misschien gewoon niet anders kunnen. Ambivalentie zit ook in de titel Hotel: zoveel intimiteit die zich afspeelt op de kamers en toch zo anoniem. Na meerdere luisterbeurten kruipt toch 18 in de plaat. Moby wil zijn eigen gang gaan, maar tegelijkertijd wil hij dat zijn muziek wel gekocht wordt. Dat lukte niet met Voodoo Child (een plaat die terecht afgekraakt werd).

Misschien kan Moby zijn eigen ambivalentie oplossen door weer punk te gaan maken. Maar op Moby laat hij zich leiden door zijn oude liefde: new wave uit de jaren ‘70 en ‘80. Het maakt Hotel een plaat voor meerdere luisterbeurten. Hotel groeit.

Fog 10th Avenue Freak Out Speelduur: 58 minuten Aantal tracks: 13 Label: Lex/Warp Door: Anton Speijers Waardering: 7

v/a Buddha Bar 7 Speelduur: nb Aantal tracks: 16 + 14 Label: Wagram/George V Door: Mirco Haarmans Waardering: 4

H

et is aandoenlijk dat de man, verantwoordelijk voor het trekken van de lounge in permanente slaapstand, nog meer cd’s uitbrengt.

Niet helemaal waar natuurlijk. Het is het concept dat tot in den treure wordt uitgemolken. Dames en heren, zie hier: BuddhaBar ZEVEN!!

Moet ik zeggen ‘tsja’ of ‘zucht’? Laten we even luisteren… Mocht ik in de tussentijd in slaap vallen moet u me even wekken voor de deadline van dit artikel. Eerlijk gezegd weet ik niet meer zo goed wat je met zo’n cd aanmoet. Je moet ze beoordelen op kwaliteit maar het concept Buddha Bar is eigenlijk in onze ontzettende flitsende tijd ingehaald door allerlei andere muzikaal betere ideeën. Maar voor veel mensen zijn de cd’s van Buddha Bar ‘what you see is what you get’. Een ijzersterk concept. Muziek als megabehang voor een ongelooflijke prijs van gemiddeld veertig euro. Je mag ook redelijk stellen dat de cd’s die door Claude Challe werden samengesteld (op nummer 1 en 2: Sun en Nirvana Lounge 1) tegen fantastisch aanleunden. Maar het concept werd gepikt en duizenden malen goedkoper gekopieerd. Mocht u die niet hebben, ga dan eerder voor die twee genoemde titels. Maar deel 7 is, om het in gezond Nederlands te zeggen: absolutely bloody useless…

v/a Music For Cocktails Part 3 Speelduur: 140 minuten Aantal tracks: 31 Label: United Door: Mirco Haarmans Waardering: 4

M

Victor Davies Hoxton Popstars

Justus Köhncke Doppelleben

dance/house

Adrian Belew Side One

H

et Finse Apocalyptica koppelt strakke gitaarriffs en duizelingwekkende solo’s aan melancholieke cellopartijen. Het klassiek geschoolde trio schreef op zijn titelloze vierde album voor het eerst zelf alle nummers die overwegend instrumentaal zijn. Voor Life Burns en Bittersweet hebben de cellorockers de vocale hulp ingeroepen van landgenoten Lauri Ylonen (The Rasmus) en Ville Valo (H.I.M.). De drie bonusnummers van het album zijn voorzien van de vrouwelijke zang van de Franse Emmanuelle Monet en de Duitse Marta Jandova (Die Happy). Het zijn de wat overbodige Franse, Engelse en Duitse versie van het nummer Quutamo.

Verder mag Dave Lombardo van Slayer de drums er ongenadig hard van langs geven op Betrayal/Forgiveness. Apocalyptica doet soms vermoeiend aan door een te hoge dosis bombast (zoals op Distraction en Misconstruction). Wanneer de band nummers de juiste dynamiek meegeeft weet hij indruk te maken. Nummers als Farewell, en Rushka zijn daar goede voorbeelden van.

Apocalyptica zal met zijn ‘heavy cello’ zeker de liefhebbers van het genre bekoren.

(punkige) nummers zijn ontdaan van elke franje en de stem van Kienhuis -tot op heden vooral bekend van zijn werk bij het Engelstalige Jack Of Hearts en als vertolker van het The Clash-repertoire- is karakteristiek. De muziek op De Snevo’s doet denken aan de sound van de Kecks in hun jonge jaren (Schliessbaum uit 1981) en daarnaast ademt de plaat een Belgisch sfeertje uit. Dit is vooral te danken aan de combinatie van de gedistingeerde manier van zingen en de rechttoe-rechtaan teksten. Deze combinatie is een erge gelukkige, want op De Snevo’s staan veertien krakers. En natuurlijk zijn er ook herkenningmomenten, want het intro van Euphoria doet denken aan Souvenir, terwijl Martine associaties oproept met I’ve Been Dreaming. Een probleem? Natuurlijk niet, De Snevo’s spelen met hoorbaar plezier, nemen geen blad voor de mond (“Evert Jan, je bent een eikel!”) en beloven in hun bio dat ze na de release van dit album veel gaan spelen. Daar zijn we hartstikke blij mee.

G

**ver, heb je net met pijn en moeite Buddha Bar 7 overleefd, komt dit stuk behang langs. Music For Cocktails biedt twee cd’s vol Bmuzikanten die het wel proberen, maar de goede hook niet vinden waardoor de compilatie nogal slaapverwekkend wordt. Een positief puntje komt van een paar fijne vocale bijdrages (Amy Winehouse, India Arie), die voor de broodnodig kabbelende afwisseling zorgen.

Daft Punk Human After All Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 10 Label: Virgin Door: Jesse Voorn Waardering: 7

D

e Franse formatie Daft Punk laat na vier jaar weer van zich horen met het nieuwe album Human After All. De groep werd in 1997 wereldwijd bekend met het baanbrekende debuut Homework en leverde daarna met Discovery muzikaal gezien behoorlijk in. Human After All, dat in zes weken is opgenomen in Parijs en al ruim voor de releasedatum uitgelekt is op het net, zit een beetje tussen die twee platen in, maar neigt toch meer naar Homework en het klinkt ook meer gedreven dan Discovery. Ook hier weten de Fransen weer te werken met pakkende melodieën, vette en analoge, soms tegen het smerige en rauwe aanschurkende, synths en stevige, stuwende beats. Zoals op iedere Daft Punk-plaat wordt er gewerkt rond een thema,

N

a drie albums op het Ninja Tune-label te hebben uitgebracht (Fog, Ether Teeth en Hummer), heeft Fog zijn nieuwe album uitgebracht via het verfrissende Lex Records. Dit sublabel van Warp bracht al eerder platen uit van Danger Mouse, Subtle en Boom Bip en lijkt patent te hebben op het schemergebied tussen lo-fi, hiphop en electronica. De andere Minneapolis-genius Andrew Broder, aka Fog, moet dus zielsgelukkig zijn geweest toen hij de mensen van Lex is tegengekomen. Met 10th Avenue Freak Out heeft hij wederom een prachtig album afgeleverd. Wandelend tussen melancholie en electronische flarden begeleidt door een goed op elkaar afgestemde gitaar en drums, is dit album volkomen in balans. Daarbij wel aangetekend dat het een album is voor de gevorderde luisteraar. Maar houd je van de late Radiohead en smul je van Fourtet, Lali Puna of Console, dan is Fog je man.

Soldout Stop Talking Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 12 Label: Anorak Supersport Door: Rivka de Jonge Waardering: 7

H

et is onmogelijk om over Soldout te schrijven zonder dat Vlaamse electropopduo te noemen - u weet wel, die band met dat kirrende in Lagerfeld-gehulde blonde meiske. Want ook Soldout bestaat uit één man en één vrouw, ook Soldout komt uit België en ook Soldout maakt hippe en ultra-dansbare electropop. De vergelijking is snel gemaakt, zeker na alleen een eerste luisterbeurt in de lokale platenzaak. Opener I Don’t Want To Have Sex With You had zo op een Vive La Fête-album kunnen staan, net als We Are Soldout.

Na een paar draaibeurten komt er echter meer bovendrijven en blijkt een nummer als You’re Not Ok het prima op te kunnen nemen tegen werk van die andere twee Belgen. Wat jammer is aan de nummers op Stop Talking is dat het allemaal net wat heftiger had gekund. You’re Different is bijvoorbeeld net wat te braaf en wat dat betreft mogen Charlotte en David nog wel wat beter naar Els en Danny luisteren. Voor een eerste album is het echter zeker niet verkeerd en heeft het duo de potentie om net zo groot te worden als -mag ik het nog één keer zeggen?- Vive La Fête.

dat deze keer menselijk robots en samenhangende technologieën is. Met name het uplifting titelnummer, het beste van het album, is in de stevige, experimentele traditie van Homework, maar Daft Punk heeft zich in ieder geval niet erg proberen te vernieuwen.

Veel discohouse met de bekende vocoder vocalen, wat electro-invloeden, coole samples, maar ook een prominente plaats voor gitaarrifjes, zoals op Robot Rock en Television Rules The Nation. Naast een aantal stevige stampers, zoals de ruwe knaller Brainwasher, heeft het duo Thomas Bangalter en Guy Manuel de Homem Christo ook een aantal rustige tracks, zoals het romantische, bijne emotionele Make Love, op Human After All gezet. Het album klinkt donkerder, zwaarder en zanderiger dan de eerste twee albums en is ook wat grover en rauwer geproduceerd, maar het typische poppy karakter is er nog steeds. Toch jammer dat er maar tien nummers op staan in slechts vijfenveertig minuten.

Review pag. 14t/m21

01-03-2005

20:14

Pagina 4

recensies hiphop/soul Lil Jon & The Eastside Boyz Crunkjuice Speelduur: 75 minuten Aantal tracks: 20 Label: TVT Door: David Ernst Waardering: 7

V

oor iemand die onder meer is opgegroeid met het duet The Girl Is Mine tussen Paul McCartney en Michael Jackson met de onsterfelijke zinsnede “I’m a lover, not a fighter”, komt deze Crunkjuice hard aan. Er zal heus nog wel ergens agressievere hiphop te vinden zijn, maar de crunk (de zo zelfbenoemde muziekstijl) van Lil Jon staat daarbij in de hoogste regionen. En verkopen doet ‘ie ook, deze motor achter het succes van de zuidelijke hiphop.

Damn, soms snap je dat er een dunne scheidslijn zit tussen heavy metal en hiphop (en yes, Rick Rubin samplet hier zijn eigen Slayer’s South Of Heaven dan ook). De energie van Lil Jon’s producties en natuurlijk niet te vergeten zijn handelsmerk ‘Schreeuwen met kapitale S’ zijn telkens die irritante beuken in je gezicht. Natuurlijk heb je als rapper ook nog de inhoud van teksten tot je beschikking om een vibe over te brengen en ook daarin laten Lil Jon en zijn Eastide Boyz zich van hun meest agressieve kant zien. Als ik dit al hoor krijg ik al zin om te vechten. I’m a lover AND a fighter, dat is het nieuwe motto.

Al Green Everything’s OK Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 12 Label: Blue Note Door: Ruben Eg Waardering: 8

M

et de release van I Can’t Stop van Al Green haakte jazzlabel Blue Note succesvol in op de soulrevival die Fat Possum had ingezet door soulzwaargewicht Solomon Burke in te lijven. Blue Note liet Green alleen geen hip coveralbum maken, maar koppelde hem wijselijk aan zijn oude producer en songschrijver Willie Mitchell. Mitchell had Green in 1969 voor zijn Hi Records-label gecontracteerd hetgeen het begin vormde van Green’s meest succesvolle periode. Nadat een ex-vriendin in ’74 de badende soulzanger met kokende grutten had overgoten en daarna zelfmoord had gepleegd, koos Green voor dienst in het leger van de Heer en deed hij Mitchell en diens zwoele soulgenre

Relax Odeur De Clochard

PFFR United We Doth

Speelduur: 67 minuten Aantal tracks: 14 Label: Universal Door: Eric van Splunter Waardeing: 7

Speelduur: 35 minuten Aantal tracks: 14 Label: Birdman Door: Eric van Splunter Waardering: 4

H

et duurt even voordat Odeur De Clochard op gang komt. Een frisse blazerspartij trekt je als een magneet in de eerste studioplaat van het Haarlems collectief. Bien Venue, zo heet het hartelijk welkom. Daarna zit de gang er flink in (Hypnatic en Mr. Review). De tropen klinken door op station Haarlem. Een tandje terug om even om te kunnen kijken (No Sunrise) en dan snel verder (St. Alcohol).

Relax is feest, getuige ook eerste single Mr. Sleeves. Geen maandenlange muziekpuzzels, maar creatieve ingevingen bepalen het geluid van de band. Het is geen funk, het is geen hiphop en het is zeker geen reggae. Eigenlijk even ongrijpbaar als die andere Haarlemse bands van weleer, zoals Gotcha! en Nicotine. Al zijn twee laatstgenoemden een stuk ongepolijster en rauwer qua geluid.

Relax is feel good, easy goin’ lentebokhop. Geen vuiltje aan de lucht dus. Een rijkelijk ingekleurd album, sterke songs en een geweldige liveband. Maar dat wist u al. De winst op Odeur De Clochard is het volwassen geluid. Relax klinkt compacter en minder amateuristisch.

De songstructuren zijn sterker en de nieuwe stroom aan flowende teksten van Llewy dwingt respect af. Odeur De Clochard is een volgepakte muziekkoektrommel, de sterke productie zorgt ervoor dat je geen kleefvorming krijgt, maar dat het geluid kristalhelder je boxen uitspringt.

van de hand om, met aanzienlijk minder succes, gospelalbums te gaan maken. In 1985 werkten Mitchell en Green nog eenmaal samen op de redelijke gospelplaat He Is The Light, maar met I Can’t Stop lijkt de samenwerking tussen het duo voorlopig weer van blijvende aard. Voor de opvolger Everything’s OK trok Green dan ook opnieuw naar Mitchell’s Royal Studios om zich wederom aan de productie van Mitchell en diens songs over te geven. Het resultaat is ook ditmaal verbluffend.

Green is werkelijk fantastisch bij stem en Mitchell’s productie laat deze goddelijke soulstem in een muzikaal warm nest deinen.

Everything’s OK kent één cover (het vooral van Joe Cocker bekende You Are So Beautiful), dat dan ook meteen het minst geslaagde nummer van het album is. Wellicht dat Mitchell het er tussen heeft geplaatst om maar eens aan te tonen dat iemand als Al Green echt geen materiaal van andere songschrijvers nodig heeft.

T

sja, United We Doth. Wat kan ik zeggen over dit curieuze werkstuk van het Brooklynse gezelschap PFFR? Hier is sprake van professioneel luisteraartje pesten, een ziekelijke angst om gezapig, gewoontjes of hitpotent te klinken, of PFFR heeft last van ADHD. Waarschijnlijk een combinatie van alle drie. Van de vijfendertig minuten zwabbert de plaat grotendeels als een bezetene heen en weer tussen korte, halve probeersels en pseudo-kunstzinnig geklooi met popen rockaanzetjes. Neurotisch elektronikagejengel en irritante flauwekul met een hoog poep-en-pies-gehalte. Wanneer een bepaalde aanzet veelbelovend dreigt te gaan worden, wordt dit effectief de nek omgedraaid. Een enkele keer kunnen we bijna spreken van een song.

I Like It Hard en bijvoorbeeld Party Ice zijn met de nodige fantasie elektrorariteiten voor de dansvloer. United We Doth is te gemaakt ‘interessant’ en te corny om als geinig plaatje aan je vrienden te laten horen, te vermoeiend om als muziek-cd op te zetten en op losse flardjes ‘dance’ van gemiddeld twaals seconden is het beroerd swingen. Een iets te doorzichtige gooi naar een cultstatus in het Art-hoekje.

Ying Yang Twins My Brother And Me Speelduur: 48 minuten Aantal tracks: 10 Label: TVT Door: David Ernst Waardering: 7

A

anstellers zijn het, deze Ying Yang Twins. Schreeuwlelijkerds ook. Lil Jon-adepten. Mannen uit het Zuiden. Dan snap je het wel. Maar ze hebben ook weer wel wat. Ongecompliceerd, kinderachtig, rauw. Een geheel eigen sound. Een smile op mijn gezicht. Meisjes pesten op de kleuterschool. Ramen ingooien van leegstaande kantoorpanden. Je eerste joint en biertje. Die stielo.

Onverantwoorde muziek voor jonge mensen: lekker toch. Dat dit album een allegaartje is van allerlei remixen (twee keer hun hit Salt Shaker, een remix van Juvenile’s kraker Slow Motion) mag de pret niet drukken. Een geld uit je zak kloppend cd-tje, maar als je genoeg bling hebt om te showen zal deze het goed doen in je caraudiosystem. Muziek om te draaien terwijl je net je ride gepimpt hebt.

Brand New Heavies All About The Funk Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 12 Label: OneTwo/Edel waardering: 6 Door: David Ernst

B

rand New heavies. Talkin’ about old school. In de hoogtijdagen van de Acid Jazz begin jaren ’90 waren zij erbij ja. Hun sound is dan ook niet echt meer ‘brand new’ te noemen, maar supergedateerd klinkt het nu ook weer niet helemaal. Voor wie is dit album bedoeld? Dertigers die eraan herinnerd willen worden dat ze vroeger vet uit hun dak gingen in plaats van zich nu druk te maken dat hun dak wel aan vernieuwing toe is en ze hun hypotheek moeten verhogen? Nee, da’s flauw. Gewoon bedoeld voor muziekliefhebbers dit

album. De zang wordt nu voor rekening genomen door de vijfentwintigjarige Nicole Russo die een aardige stem heeft die ergens zweeft tussen Anastacia, Joss Stone en Amy Winehouse. Maar geef mij toch maar de oude zangeres N’dea Davenport. En als we toch moeten kiezen, dan ging ik destijds ook liever voor hun rivalen The Young Disciples. Hun vetste wapenfeit was The Heavy Rhyme Experience toen ze aan het pionieren waren met rap en live instrumentatie en resulteerde in samenwerking met Main Source, Gang Starr, Grand Puba en The Pharcyde. Maar dat is history. Dit is gewoon een lekker funky album waar menigeen niet wakker van zal liggen, maar ja, dat zal hun bedoeling ook niet zijn. ‘Dansen zult gij’, zullen ze als devies hebben.

Indigenous Homebaked Speelduur: 62 minuten Aantal tracks: 17 Label: Kinky Star Door: Eric van Splunter Waardering: 6,5

T

och weer een Lage Landen-act met hiphop in het Engels? Vooruit dan maar. Eigen risico. Het lukt de rappers van het Brugse Indigenous aardig om prettig in het gehoor liggende, bijna accentloze Engelse flows te spitten. Maar ai, hier en daar gaat het hopeloos mis.

De sterke productie op Viewmaster bijvoorbeeld, wordt min of meer om zeep geholpen door een staaltje gehakketak in BoerenkoolAmerikaans van de bovenste plank. Homebaked moet het sowieso meer hebben van de lekkere producties, verzorgd door DJ Glue. Je hoort tegenwoordig niet zo gek veel hiphopacts meer die veel scratchtijd voor de dj reserveren à la Gangstarr. Indigenous zet dit ‘ouderwetse ambacht‘ in het licht en dat is te prijzen. Het levert samen met de lekkere elastische beats een aantal heerlijke hiphoptracks op. Ook het geregeld opduiken van twee zangeressen pakt goed uit, zoals op het soulvolle Out Of Control. Uitsmijter Bunch Of Cuts vormt met de acrobatische draaitafelcapriolen van vijf dj’s, waaronder DJ Grazzhoppa, de kers op de taart. Sympathieke hiphopplaat.

Orishas El Kilo Speelduur: 56 minuten Aantal tracks: 14 Label: EMI Door: Dirk Derks Waardering: 8

V

ijf jaar geleden verscheen van Orishas het debuut A Lo Cubano, dat twee jaar later werd opgevolgd door Emigrante. Twee platen die op fantastische wijze hedendaagse hiphop vermengden met traditionele Cubaanse muziek, zoals son en salsa. Op het nieuwe album El Kilo doet Orishas eigenlijk weer precies hetzelfde. En daar hoeft in hun geval niemand om te treuren, want Orishas is origineel en goed in ‘hun ding’. Sterke raps en prachtige zanglijnen over helder klinkende Spaanse gitaren, funky baslijntjes en beats natuurlijk. Orishas doet dit op El Kilo weer op een natuurlijke en professionele wijze. De plaat wijkt dus niet veel af van zijn voorgangers. Misschien dat het nieuwe album hier en daar wat ‘slicker’ klinkt dan zijn twee voorgangers, onder andere door het grotere aantal ‘ballads’. Maar zelfs deze downtempo nummers klinken een stuk oprechter dan het gros van de Amerikaanse hiphop. De Spaanse taal (of moet ik zeggen Cubaanse, met al die ‘slang’?) is hier zeker debet aan. Die lijkt, net als het Frans, oneindig veel geschikter voor rap dan Engels. En daarbij, wie heeft de zon (of Amerikaanse hiphop) nog nodig als je een nummer als Bombo uit je speakers hoort knallen! Binnenkort komt Orishas ook weer in Nederland spelen. Laat die kans niet aan je voorbij gaan.

elke dag MUSIC minded? check het op:

via: KPN - nederland BASE - belgië

Review pag. 14t/m21

02-03-2005

16:53

Pagina 5

recensies hiphop/soul

Joe Bataan Call My Name

Dälek Absence

Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 8 Label: Vamp Soul/Sonic Door: Gertjan Vandenblink Waardering: 7

Speelduur: 57 minuten Aantal tracks: 10 Label: Southern/Ipecac Door: David Ernst Waardering: 4,5

A

ls afzetten tegen de gevestigde orde puberaal gedrag is, dan is dit trio een superpuber. Als afzetten een intrinsieke must is, dan is dit East Coast-trio oprecht. Maar oprecht is niet per sé goed. Dälek (spreek uit: dialect) maakt op Absence hiphop vol met noise. Maar noise maakt je nog geen Public Enemy of Disposable Heroes Of Hiphoprisy. Je kunt je zo willen afzetten tegen de gevestigde hiphop dat je muzikale doeleinden voorbij schiet. Not my cup of tea, deze muziek. Te druk, te weinig funk, te veel rock, te weinig goede flows, lelijke stem. Voorwaar, een echt dialect in de hiphop, dat wel, maar sinds wanneer staat dialect enkel voor authenticiteit en niet gewoon voor lelijk accent.

M

r. New York is Back’.

‘The New Album From The King Of Latin Soul’ staat er schuin te lezen op het hoesje.

De New Yorker was in de jaren ’50 een straatvechter en had daardoor de bijnaam ‘Afro-Filipino Sugar Ray’. In 1959 wordt de ‘rebel with soul’ de bak in gebonjourd nadat men hem met een gestolen wagen had opgepakt. Zijn muzikale carrière krijgt pas vorm in 1967. Joe Bataan bracht dat jaar zijn debuut Gypsy Woman uit. En in zekere zin kun je Call My Name als een volgend hoofdstuk in de bewogen carrière van

Roots Manuva Awfully Deep Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 14 Label: Big Dada Door: David Ernst Waardering: 6,5

R

oots Manuva is een talent. Zijn unieke stemgeluid haal je er overal uit. Zijn producties zijn vaak zeer origineel, maar toch kan ik nooit een heel album van hem uitluisteren. Zijn stem gaat me irriteren en weinig nummers doen me echt opjumpen vanuit mijn tramzitje of fietszadel. Er zit ook net iets teveel bombast in zijn refreintjes. Toch hoor je de kwaliteit uit je headphones druppelen, alhoewel menigeen ‘spatten’ zou zeggen. Dit Awfully Deep, het derde album van deze MC uit de Big Dada-stal, is voor mij niet veel anders. Het is oké, maar geef mij maar een Ty, als we het toch over UK hiphop hebben. Ik ga meer voor de relaxtere nummers (favoriete track The Falling). Deze Rodney Smith vindt zijn weg heus wel, ook al is het niet de mijne.

The Proov Battle Mode Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 15 Label: ImPROOVment Door: Atze de Vrieze Waardering: 7

ven Beale Street Blues Society Talent Award won. In 1996 leverde hij op zijn zestiende zijn debuutalbum af en negen jaar later presenteert het voormalig wonderkind zijn vierde album. Hij heeft er maar liefst drie jaar de tijd voor genomen. Ondertussen heeft de blues nu ook ruimte gelaten voor meer Memphis soul en dat gaat hem goed af. Zijn stem ligt in het verlengde van John Hiatt en dat valt uitstekend op zijn plaats binnen de soulblues van dit album.

Zijn gitaar is smaakvol aanwezig, oftewel: geen uitgebreide solo’s, maar wel virtuoos. Sean neemt op dit album meer songschrijvercredits voor zijn rekening en dat is prima. Zijn eigen materiaal steekt geenszins bleek af bij de smaakvolle covers van Al Green en Johnny Guitar Watson. Alleen de Bob Dylan-cover Simple Twist Of Fate is een misser. Niet getreurd, want er is veel meer goeds dan slechts op dit album, dat het vooral goed zal doen in Palm bier tappende bruine cafés.

v/a Sunday Nights

H

et heeft even geduurd, maar bijna vijf jaar na het goed ontvangen debuut Traditions is er nu het tweede studioalbum van The Proov, getiteld Battle Mode. In Nederlandse hiphopkringen staat de groep bekende als origineel en muzikaal, en die reputatie wordt op dit album aardig hooggehouden. Daarvoor krijgt de groep de hulp van onder andere producer Nicolay (Foreign Exchange), dj Kid Sublime, dj Kypski en de Amerikaanse rappers Incks en Mercury Waters. Met Battle Mode is The Proov muzikaal een iets andere weg ingeslagen. De tracks zijn minder soulfull dan op het debuut, maar kennen meer funky elektronische invloeden. De grooves zijn diep, de flows relaxt en hier en daar behoorlijk vindingrijk, en Battle Mode is over het geheel genomen een prettig hiphopalbum. Toch blijven de individuele tracks niet echt hangen en onderscheiden ze zich net iets te weinig van elkaar. Een echt hoogtepunt is dan ook moeilijk te kiezen. Met de eigen stijl en de kwaliteit zit het wel goed, nu nog wat meer karakter.

wereldmuziek Putumayo Presents Acoustic Brazil Speelduur: 39 minuten Aantal tracks: 12 Label: Putumayo Door: Joost van Velzen Waardering: 5

Speelduur: 67 minuten Aantal tracks: 16 Label: Fat Possum Door: John Min Waardering: 8

J

unior Kimbrough is heel lang down-and-out en heel erg blues geweest. Hij nam geen platen op en trad voornamelijk op in Juke Joints in de Mississippi-delta. In 1991 speelde Junior in de film Deep Blues. Fat Possum, altijd op zoek naar authentieke bluesmuzikanten, zag het in hem zitten en zo kwam in 1992 All Night Long uit. Meer dan tien jaar later is het tijd voor een tribute. De meeste artiesten, uitsluitend blanken volgens mij, hebben de muziek goed begrepen. Sommige natuurlijk net wat beter dan anderen.

The Black Keys wagen zich met groot succes aan My Mind Is Rambling. De stuwende riff van de song is al vrij geniaal, maar de Keys hakken het er wel heel goed in. Iggy & The Stooges spelen twee bloedstollend mooie uitvoeringen van het duistere You Better Run, waarin een vrouw moet rennen om uit de klauwen van haar verkrachters te blijven. Er zijn twee versies van Done Gone Old, waarvan de rockende versie van Heartless Bastards net iets beter is dan de tamme uitvoering van Jim White. Meet Me In The City van Jon Spencer en Elliot Smith is wel aardig. All Night Long van Mark Lanegan valt wat tegen. Verrassend goed is de garageblues die Whitey Kirst ten beste geeft in het hallucinerende Pull Your Clothes Off. Er zijn slechtere tributes gemaakt.

The Howling Hex All-Night Fox

W

at is het toch een prachtige taal, dat Portugees. Zeker de Braziliaanse variant, die nog wat zwoeler klinkt dan de Europese moedertaal. Het is het eerste dat bij je opkomt bij het beluisteren van deze akoestische wereldmuziekplaat. Opmerkelijk is, dat op de twaalf tracks die dit album rijk is, de mannen en de vrouwen elkaar per liedje afwisselen. Die variatie heeft dit album ook hard nodig, omdat de verveling bij dit genre op de loer ligt.

Hoewel Acoustic Brazil beslist niet gevoelsarm is, passeert het hartzeer in vergelijking met de Portugese fado toch minder scheutig de revue. Nu hoeft ook niet ieder akoestisch nummer met een Portugese tongval een tranentrekker te zijn. Evenmin moet er altijd maar weer een sensueel carnaval losbarsten. Maar zo vlak als de meeste nummers op deze collectie, dat is toch ook weer zo wat. De rijke Braziliaanse muziekcultuur moet toch betere vertegenwoordigers kunnen leveren dan de samenstellers van Putumayo bij elkaar hebben gesprokkeld.

Una Fabrica De Cemento Speelduur: 32 minuten Aantal tracks: 10 Label: Skipping Records Door: Joost van Velzen Waardering: 6

Speelduur: 36 minuten Aantal tracks: 8 Label: Drag City Door: Jeroen Fidder Waardering: 8-

Z

onder The Rolling Stones geen Howling Hex. En ook van Jon Spencer Blues Explosion zijn sporen terug te vinden in de muziek van The Howling Hex, het vehikel van Neil Michael Hagerty (ex-Royal Trux). De bizarre rhythm & bluesnoise op dit debuutalbum schuurt, groovet, ramt, dramt en knarst. En spat vanwege het ontbreken van een vaste format bijkans uit zijn voegen. Als basis voor elk nummer dient het piepende en krakende gitaarwerk van Hagerty. Hij weet zich in de rug gesteund door effectief drumwerk, en nog verder op de achtergrond door de galmende stemmen van Lynn Madison (ook drumster) en July McClure (ook bassiste), die de muziek van Howling Hex zowaar een sexy karakter geven. Al met al is dit een behoorlijk weirde portie rock & noise.

Als die wordt gevangen in luisterwaardige structuren, lijkt dat puur toeval. Want het toeval maakte deze vuige goed-gevoelmuziek tot wat ‘ie is. Ze klinkt behoorlijk (vrij)geestig. En bij vlagen net zo onweerstaanbaar als John Spencer ten tijde van Orange. En was Jon Spencer niet ooit Hagerty’s directe collega in Pussy Galore?

H

et verhaal van de Spaanse blondine Una kent een leuke anekdote: vanuit een glazen kiosk in een dorpje net buiten Madrid was ze, vergezeld van een Spaanse gitaar, de hele dag bezig met het componeren van liedjes. Nou ja, niet de hele dag, want tussendoor verkocht zij, daar in die glazen kiosk buiten Madrid, loten voor de Spaanse blindenloterij O.N.C.E. (u kent het wellicht van de wielerploeg, maar voor de Spanjaarden is O.N.C.E. toch vooral bekend door die groene hokjes die op elke straathoek staan). Haar vlijt en compositorisch talent leidde tot een forse reeks Spaans- en Engelstalige liedjes die hoognodig moesten worden uitgebracht. En dat gebeurde met Nederlandse hulp. Una woonde namelijk in 1995 een jaar in Nederland en raakte daar bevriend met Rick Treffers, de zanger van de Amsterdamse popgroep Mist. Zo werd toen al de basis gelegd voor Fabrica De Cemento, die niet alleen door de jongens van Mist, maar ook door financiële steun van O.N.C.E. tot stand kwam. De plaat is niet wereldschokkend goed, maar dit debuut, waar lieflijke popliedjes worden afgewisseld met zwaarder georkestreerd werk, geeft hoop voor de toekomst. Een beetje schaven aan de composities, een iets rauwere productie en je hebt het Spaanse antwoord op The Posies.

singer-songwriter/country Sean Costello Sean Costello

S

Speelduur: 56 minuten Aantal tracks: 11 Label: Artemis Door: Steef van Leeuwen Waardering: 7 ean Costello staat al vanaf zijn veertiende levensjaar bekend als begenadigd bluesgitarist doordat hij de hoog aangeschre-

18

Mary Gauthier Mercy Now Speelduur: 50 minuten Aantal tracks: 10 Label: Lost Highway Door: Jeroen Fidder Waardering: 8+

E

en hoogst ongelukkige jeugd, een weinig benijdenswaardig straatbestaan vol levensbedreigende drank en drugs... De alt. countryartieste Mary Gauthier moet wel een leven lang inspiratie hebben. En dat is ook al drie albums het geval. Met dit vierde album moet ze een groter publiek kunnen bereiken, en zeker niet alleen omdat die uitkomt bij het rootslabel Lost Highway. Net als Filth & Fire nam ze Mercy Now op met producer Gurf Morlix, die ook het merendeel van de instrumenten (bas, elektrisch gitaar, lapsteel, percussie) ter hand nam. Het moedige is, dat Gauthier niet voor haar verleden wegloopt, maar daar juist diep in duikt.

Ter verwerking, maar ook ter lering. Voor louter vermaak hoef je een album van Gauthier niet op te zetten, hoewel het instrumentarium (waaronder ook viool, Hammond, pedalsteel en cello) een geraffineerd tegenwicht vormt voor Gauthiers zwaarmoedige teksten vol eenzaamheid en rusteloosheid. Maar we horen ook berusting en vergeving. Zoals in het titelnummer, waarin ze zich zonder vals sentiment vergevingsgezind toont jegens alles en iedereen, ook jegens haar adoptieve vader en zichzelf. Het is het door merg en been gaande scharnierpunt van Gauthiers beste album tot dusver.

www.musicminded.nl

Bataan betrachten. Na een pauze van twintig jaar lukt het de begenadigde zanger een tijdloos document te maken. Je denkt zelfs een re-issue te horen (en te zien). Maar het is juist die antieke sound en de degelijke songs van producer Daniel Collas waardoor Call My Name een fijn plaatje is geworden. Sterker: het zou ontzettend vloeken wanneer je zou merken dat een funky souldancenummer als Chevere Que Chevere met computers zou zijn opgenomen.

Wat een, muzikaal, geluk dat er GEEN ‘exclusieve’ afdankertjes van Bono, Bruce Springsteen of Elvis Costello op staan. Maar daardoor zal deze comeback waarschijnlijk wel beperkt blijven tot de fans. Vrees ik.

Down At The Devlin Tree Coley Park Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 11 Label: Shady Lane Door: Joost van Velzen Waardering: 7,5

de levenslustige teksten (die veelal reizen als vertrekpunt hebben), maar eveneens door de grote rol van de elektronica. De stemmen van Bas en Jeroen versmelten fraai (luister maar naar het betoverende The Day You Left) en er staan tal van goede melodieën op. In de teksten worden niet alle clichés vermeden en die enkele mindere compositie (Passenger) wordt vakkundig opgewaardeerd door prikkelende elektronica. Al met al een heerlijk album, dat aantoont dat we met Anderson een smaakmaker rijker zijn.

Andrew Bird The Mysterious Production Of Eggs Speelduur: 54 minuten Aantal tracks: 14 Label: Fargo Door: John Min Waardering: 9

D

it album heeft zo’n titel die direct nieuwsgierig maakt. Andrew is Amerikaan, songwriter, zanger, violist en fluiter (echt waar).

Weather Systems uit 2003 heeft redelijk goede kritieken gekregen en Andrew heeft voor dit nieuwe album veel materiaal opgenomen in zijn eigen boerderij-studio in Illinois. Bird gaat op zoek naar de zin van -niets meer en niets minder- het leven zelf. Hij gebruikt op een meesterlijk manier tegenstellingen in zijn songs. Toeval en noodlot, geest en stof, egocentrisme en zelfrelativering, nullen en enen; dat zijn de begrippenparen waarmee hij zijn verhalen weeft. In het opzwepende, bijna epische Nervous Tic Motion Of The Head geeft hij een ontnuchterend antwoord op wie we zijn: “You are what happens when two substances collide.” Hij is bloedserieus, maar tegelijkertijd ook droogkloterig en komisch als Jens Lekman of Jonathan Richman. Gitaar, piano, viool geven de meeste nummers een mooie balans. Bird zingt bijna zo goed als Jeff Buckley en kan een verhaal vertellen als Bonnie Prince Billy. De muziek is min of meer eclectisch en beweegt zich tussen country, indierock, Jazz en klassieke muziek en bevat net als de teksten geniale en komische wendingen.

Kortom: bijna geniaal, vooral Masterfade. En let op het fluiten.

Adam Green Gemstones

H

et Britse Coley Park maakt muziek die toch vooral Amerikaans gericht is. De platen van Buffalo Springfield, The Byrds en Moby Grape zullen dan ook niet onbekend zijn bij de vijf Engelsen. Want dat ze Brits zijn, dat blijf je horen. Wel leuk trouwens, die typisch Amerikaanse instrumenten (lapsteel, vinnig gitaartje) die zorgen voor die West Coast-sound en dan toch dat onmiskenbare Engelse accent. De composities zijn niet van hetzelfde hoge niveau als dat van hun voorbeelden uit de VS, maar ze zijn desondanks heel goed te pruimen. Track nummer vijf (Across The Carpet Stars) doet zelfs een serieuze gooi naar de beste nummers van Neil Young en diens Crazy Horse. Nummer zes (You Won’t Get Out Alive) is weer op een heel andere manier leuk (meer countryachtig als Gram Parsons en licht neigend naar Will Oldham). En het is beslist niet zo dat ze zichzelf helemaal wegcijferen in de marge van de muziekgeschiedenis.

Down At The Devlin Tree heeft wel degelijk een eigen sound. Vrijwel geen enkele Engelse band is de laatste jaren doorgebroken in de Verenigde Staten. Nu is er Coley Park en die heeft een kans.

Michael Bublé It’s Time

Speelduur: 32 minuten Aantal tracks: 15 Label: Rough Trade/Konkurrent Door: Rivka de Jonge Waardering: 5

H

oewel veel mensen de New Yorker Adam Green in hun armen sluiten als een muzikaal wonder, zie ik deze man toch meer als een vreemde snuiter die voor een paar biertjes oude, dronken mannen in een donkerbruin café op het Britse platteland probeert te entertainen. Een vreemde snuiter die je niet echt serieus moet nemen, omdat hij dat zelf ook niet lijkt te doen. Kijk, het is niet dat het niet vermakelijk is (He’s The Brat is best geinig), maar echt goed is het nu ook weer niet. Het is grappig en leuk als je als jongere in dat donkerbruine café op het platteland zit omdat het weer wat anders is dan de gebruikelijk ouwe lullen-muziek die je daar vaak hoort, maar voor het echte werk luister je toch naar iets anders. Ed Harcourt zal een regel als “Everybody do the hokey-pokey” niet zo snel zijn keel uit krijgen en Frank Zappa zou een nummer als Carolina niet in zijn repertoire op hebben willen nemen. Maar ach, als je je verveelt kun je best even een bezoekje aan dat café brengen.

Speelduur: 49 minuten Aantal tracks: 13 Label: Reprise Door: Steef van Leeuwen Waardering: 7

Sarah Lee Guthrie & Johnny Irion Exploration Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 12 Label: New West Door: Jeroen Fidder Waardering: 7

B

ig band en jazz zijn erg hip. En dat is in positieve zin allemaal te danken aan Jamie Cullum en Norah Jones en een weinig subtiele bijdrage van Robbie Williams. Maar ik houd niet zo van big bandmuziek, laten we dat voorop stellen. Zodoende is het lastig om dit album van Michael Bublé op de juiste waarde in te schatten. Nu spreekt het voor Michael in zijn voordeel dat dit alweer zijn derde album is en hij in ieder geval niet een graantje probeert mee te pikken van de hippe jazz/big band-revival. Reprise zag dit ook en haalde Michael Bublé naar binnen op aanraden van David Foster; geen kleine jongen, bekend van Whitney Houston, Natalie Cole, Celine Dion en Chicago - om maar een paar te noemen. De repertoirekeuze varieert van standards als Quando Quando Quando (een duet met Nelly Furtado) en I’ve Got You Under My Skin, tot aan soulclassics als How Sweet It Is en de Beatles-cover Can’t Buy Me Love - in navolging van Ella Fitzgerald, die eigenlijk al de definitieve jazzversie van dit nummer op haar naam heeft staan. Daarbij staat het Reprise-label voor kwaliteit en het is het label dat in de jaren ’70 Frank Sinatra zijn mooiste platen (vind ik persoonlijk) liet maken.

Het mag duidelijk zijn dat Michael wel wat noten op zijn zang heeft en binnen het genre zal dit ongetwijfeld iemand zijn die het vuur brandend kan houden.

Anderson We Radio Anderson

I

n 2003 maakten Sarah Lee Guthrie (inderdaad, kleindochter van Woody Guthrie en dochter van Arlo Guthrie) en Johnny Irion veel indruk op het Utrechtse Blue Highways Festival met een ontwapende show dat de nodige magische momenten kende. Op Guthries titelloze debuutalbum uit 2001 waren de echtelieden al samen te horen, en dit is dan officieel hun eerste gezamenlijke studioalbum.

Opgenomen in slechts twee weken tijd met leden van The Jayhawks en Son Volt, geven Guthrie en Irion een eigen draai aan de folktraditie. Die houden ze deels in ere, maar daarnaast waaiert het album gelukkig alle kanten op. In het politiek-maatschappelijke Dr. King (een Peter Seeger-cover) klinken ze als noeste countyrockers en Gervais doet denken aan The Walkabouts. Andere hoogtepunten zijn het maatschappijkritische titelnummer (dat broeierig refrein), Mixed Blessings (die desolate mondharmonica) en het sfeervolle Morning Over (die innig verstrengelde stemmen van Guthrie en Irion). Het gebrek aan samenhang is nauwelijks een bezwaar, maar in een aantal, overwegend rustige, nummers klinkt het duo nog te gedwee. Exploration is daarom nog niet te de topper die we ooit kunnen verwachten. Noem het een beloftevol vertrekpunt.

One Star Hotel Good Morning, West Gordon

Speelduur: 42 minuten Aantal tracks: 11 Label: Volkoren Door: Jeroen Fidder Waardering: 7,5

Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 12 Label: Lucky Dice Door: Mirco Haarmans Waardering: 6

B

ij de finale van de Grote Prijs Van Nederland 2004 greep het ZuidHollandse duo Anderson de publieksprijs in de categorie Singersongwriter. Op dat moment waren Jeroen van der Werken en Bas van Nienes al flink gevorderd met dit debuutalbum. Zelf omschrijven hun muziek als ‘indie-electro-acoustic pop. Ofwel: akoestische gitaarliedjes met elektronische invloeden. Dit met Martijn Groeneveld, Minco Eggersman en René de Vries opgenomen debuut lost de verwachting helemaal in. De muziek is niet mijlenver verwijderd van labelgenoten Brown Feather Sparrow en at the close of every day, maar de in essentie sobere gitaarliedjes van Anderson klinken beduidend fruitiger en luchtiger. Dat komt niet alleen door

Ben Lee Awake Is The New Step Speelduur: 57 minuten Aantal tracks: 14 Label: New West Door: Ruben Eg Waardering: 7,5

O

oit was Grand Royal het meest hippe label dat er in de muziekindustrie maar voor handen was. Elke release dat er op het label uitkwam was dan ook de nieuwste geniale act.

Achteraf gezien verscheen er op Grand Royal ook genoeg rommel die de moeite van het aanhoren nauwelijks waard was, en zorgde mismanagement er voor dat het label onlangs op eBay te koop werd aangeboden.

Om de gehele collectie in handen te krijgen dient de koper wel de miljoenenschuld van Grand Royal over te nemen. Een kind kan natellen dat leuke albums van Sean Lennon, Bran Van 3000 en Ben Lee de consument nooit meer zullen bereiken. Ben wie? Lee. Deze Australische songschrijver debuteerde tien jaar terug op Grand Royal met het album Grandpaw Would en verkreeg daarnaast bekendheid als het vriendje van de

S

ommigen vullen een album met vrienden uit de kroeg, anderen hebben een heel leven nodig om een avond te vullen met boeiende verhalen. Good Morning, West Gordon gaat over een straat in verval. Licht melancholieke Americana met een trage ‘Eagles-samenzang’. Typisch Amerikaans van nu. De liedjes zijn heel erg fraai, maar toch mis ik een beetje de uitgesproken teksten. Ik wil me inleven, maar mis een beetje het associatieve gevoel. Helaas gaat One Star Hotel niet zover. Misschien omdat ze maar een ‘one star hotel’ zijn.

rijzende Hollywoodster Claire Danes (U-Turn, Romeo + Juliet, Igby Goes Down). Het droompaar was toebedeeld om de Amerikaanse showbiz te beheersen, totdat Lee ontdekte dat Grand Royal een zinkend schip was en een overstap naar het grote Capitol bijna, maar nét niet het gewenste megasucces bracht. Lee keerde Los Angeles de rug toe om naar Australië terug te keren en daar op eigen kracht het album Hey You, Yes You te maken en uit te brengen. Ook speelde hij niet onverdienstelijk de hoofdrol in de comedy The Rage In Placid Lake. Op het nu verschenen Awake Is The New Step is een volwassen Ben Lee te horen. Lee weet inmiddels wat er te halen is in de wereld en kent het verschil tussen voor- en tegenspoed. Lee woont weer in L.A., heeft een eigen studio en is niet meer afhankelijk van de grillen van zijn platenlabel. Lee’s stem klinkt donker, maar volwassen en zijn popsongs hebben een keurige kop en een staart met dito arrangementen. De nog altijd slechts zesentwintigjarige Ben Lee maakt zich met Awake Is The New Step op voor een comeback van formaat.

Review pag. 14t/m21

02-03-2005

17:21

Pagina 6

recensies metal/punk Tin Foil Phoenix Living In The Shadow Of The Bat Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 10 Label: 604 Records/CNR Door: Gertjan Vandenblink Waardering: 6

H

et is te merken dat Tin Foil Phoenix over één nacht ijs gegaan is met de keuze van een bandnaam. Maar toegegeven: het maakt eigenlijk weinig uit hoe een band heet. Living In The Shadow Of The Bat is gewoon een matig album. Je herkent de slepende en catchy songonderdelen die verklaren waarom Chad Kroeger van Nickelback Tin Foil Phoenix tekende voor zijn 604 Records. Maar zodra Michael Allen Zirk gaat rappen krijg ik de kriebels. Onaangename uitslag die ik ook krijg bij het horen van Kid Rock en Chester Bennington van Linkin Park. Je weet wel: die witte, ‘flow-loze’ rapsoort. Vaak net uit de maat rijmend. Muzikaal steekt het allemaal best acceptabel in elkaar. De nummers hebben een hoog meedeinfactor en een vlotte, vlekkeloze nu-rock interpretatie zoals Ms Genova kan zo de US charts in. Aan variatie is evenmin gebrek. Op de momenten waar ik aan het rockwerk van Consolidated moet denken, helaas erg zelden, snap ik Kroeger beter. Tin Foil Phoenix bezit een gewisse hitpotentie. Zelfs als ze een Boodschap verkondigen... Inderdaad, eentje uit dat grote dikke boek met de letter ‘B’.

Paradise Lost Paradise Lost Speelduur: 56 minuten Aantal tracks: 12 Label: Gun Door: Ruben Eg Waardering: 7

M

et Paradise Lost en de metalscene zal het waarschijnlijk nooit meer goed komen, nadat de ooit als Gothic en grunt bejubelde groep haar oude fans in de rug stak door met het Depeche Mode-achtige Host op de proppen te komen. Maar wat je van de koerswijziging ook mocht denken, de band uit het Engelse Halifax is altijd het eigen pad blijven volgen en en hield de oren steevast doof voor alle kritiek (en lof) van fans en media. Standvastigheid is ook wat waard. Bandleiders Nick Holmes en Greg Mackintosh hadden dan ook hun eigen missie te volbrengen. Een missie die de groep met het nieuwe, titelloze album Paradise Lost lijkt te voltooien. Met Paradise Lost poogt de band te verwijzen naar haar debuut Lost Paradise, waar-

3 Doors Down Seventeen Days

American Head Charge The Feeding

The Explosion Black Tape

Speelduur: 52 minuten Aantal tracks: 14 Label: Universal Door: Jim Jansen Waardering: 6

Speelduur: 45 minuten Aantal tracks: 11 Label: No Name Door: Gertjan Vandenblink Waardering: 7,5

Speelduur: 37 minuten Aantal tracks: 12 Label: EMI Door: Jim Jansen Waardering: 7,5

I

n Amerika kunnen ze niet genoeg krijgen van bombastische rockbands als 3 Doors Down. Hun tours zijn in het thuisland steevast uitverkocht, ze worden overspoeld met prijzen en daarnaast hebben ze van hun voorgaande albums meer dan tien miljoen exemplaren verkocht. Waarom? Omdat hun muzikale concept even simpel als doeltreffend is. 3 Doors Down maakt zwaar aangezette rock met grungeen metalinvloeden. Heftige popsongs worden keurig afgewisseld met semi-gevoelige ballads, zo ook op Seventeen days. Landing In London (met een gastrol voor Bob Seger) is haardvuurballade volgens het boekje, terwijl opener Right Where I Belong hard en doeltreffend is. In Behind Those Eyes is keurig een gitaarsolo verwerkt en op Seventeen Days ontbreken de twee (voor de handliggende) akoestische nummers niet. De veertien nummers zijn gedegen ingespeeld en op een typische Amerikaanse manier gebracht. Maar net als bij soortgelijke bands als Nickelback en Creed ontbreekt het verrassingselement ook bij de muziek van 3 Doors Down. Te vaak worden rockclichés uit de kast gehaald, waardoor het album snel gaat vervelen. Een probleem voor de band? Zeer zeker niet, want hun eerste single Let Me Go vindt nu al zijn weg naar de mondiale popcharts en met Seventeen Days zal de groep haar triomftocht gewoon voortzetten.

D

mee men nu na vijftien jaar terug is op het punt waaruit het ooit vertrok. Pure Gothic en grunt zal de band wel nooit meer maken, maar met Paradise Lost grijpt de band terug naar het donkere en zware gitarengeluid van albums als Draconian Times en One Second. Holmes laat zijn David Gahan-achtige bariton bij tijd en wijlen varen om het weer ouderwets vanuit de diepste diepten van zijn strot te laten komen. Dat levert bij tijd en wijlen erg fraaie grafnummers op, zoals Accept The Pain, Spirit of Over The Madness. Ook de op de voorganger Symbol Of Life naar voren gehaalde Dead Can Dance-invloeden zijn nog met flarden op Paradise Lost aanwezig, met name in het eerste deel van het album. Oude zieltjes zal Paradise Lost met haar tiende album waarschijnlijk niet terugwinnen, maar vermoedelijk zullen Holmes en Mackintosh daar ook niet op uit zijn. Hun kring is rond.

V

it is een meevaller. Was het debuut The War Of Art van American Head Charge een agressieve frustratiebrakende amokgang ten koste van de songs, blijkt de nu-metalband van weleer een cursus te hebben gevolgd; Hoe Pen Ik Een Faith No More-nummer Anno 2005?

Martin Cock en de zijnen slagen met een 7,5. Het lukt American Head Charge daarbovenop een uitermate enge, bijna satanische sfeer te creëren. Hoor ik daar ergens niet die sequentie uit Psycho? Een andere reden waarom The Feeding een goed album is geworden, is de manier waarop ze het album hebben ingespeeld. Ze hebben ontdekt dat je met lawaai niet per definitie harde muziek maakt. Diepgang en de breedte in. Sterke instrumentatie. De fans van Slipknot, Mushroomhead, Marilyn Manson en zelfs Faith No More zullen of kunnen dit album waarderen.

Umphrey’s McGee Anchor Drops

M

uziek is kunst. Muziek is eenheid. Muziek is revolutie, zo valt te lezen in de biografie van de Amerikaanse punkpopband The Explosion. En dan natuurlijk vooral de muziek van The Explosion.

Begonnen als een groep vrienden die amper een noot konden spelen en ondermeer geïnspireerd door Joe Strummer en Debbie Harry, zag de band een jaar of zes terug het levenslicht. Aan de hand genomen door Sick Of It All en AFI, struinde The Explosion de wereld af en het harde werken werd beloond met een contract bij major EMI. Terecht? In zekere zin wel. Black Tape is een gedegen punkpopplaat geworden met de nadruk op punk. Fijne snelle songs, natuurlijk voorzien van wat voorspelbare breaks en geinige refreintjes. Een aanrader kortom voor een ieder die een voorkeur voor ‘Epitaph-muziek’ heeft. Here I Am is een prima feel good-nummer en opener Deliver Us een pakkende binnenkomer. Black Tape is niet heel opzienbarend, maar wel een degelijke punkplaat geworden. Deze maand staan ze in Schijndel op Paaspop om hem live te promoten.

Ayreon Actual Fantasy Revisited

Speelduur: 65 minuten Aantal tracks: 14 Label: InsideOutMusic Door: Gertjan Vandenblink Waardering: 7 anaf de eerste tien tonen verwacht je alweer zo’n superprogrockband te horen. We hebben het mis. Umphrey’s McGee is een Amerikaanse formatie dat de liefhebber van complexere rockmuziek op een avontuurlijke wijze aanspreekt. Frank Zappa, Yes, The Police, Pearl Jam, King’s X en nog talrijke andere bands dienen als voorlagen.

En toch geven ze een eigen draai aan een groot aantal van de indrukwekkende nummers of passages. Anchor Drops blijft geen heel uur moeien maar wel in grote mate. Mij spreken vooral de snelle nummers Plunger en JaJunk Pt. II zeer aan. Hier merk je overduidelijk dat je te maken hebt met een verzameling talenten die je zelden tegenkomt.

Het enige gevaar is dat Umphrey’s McGee het overzicht verliest en teveel hooi op de vork wil nemen. Op zo’n moment hoor je een misplaats jazzriedeltje of onwelkome, afleidende draai. De band speelt eind maart drie dagen na elkaar in De Melkweg te Amsterdam. Het zou me niks verbazen als ze elke avond een ander repertoire hebben...

Speelduur: 62 minuten Aantal tracks: 9 + dvd Label: InsideOut Door: Peter Koks Beoordeling: 7

A

ctual Fantasy Revisited is een volledig vernieuwde uitvoering van het in 1996 verschenen Ayreon-album Actual Fantasy. Arjen Lucassen liet het hele album opnieuw inspelen en zo zijn onder meer de oude drumcomputers vervangen door livedrums van Ed Warby.

Wie het écht goed wil horen kan de bijgevoegde dvd opzetten, waarin het album in een stereo en Dolby 5.1 Surroundmix te horen is.

Crucified Barbara In Distortion We Trust Speelduur: 40 minuten Aantal tracks: 11 Label: GMR/Bertus Door: Gertjan Vandenblink Waardering: 7

The Do It’s This Is Rocket Science Speelduur: 34 minuten Aantal tracks: 12 Label: Wild Kingdom Door: Jim Jansen Waardering: 4

T

he Do It’s is een no-nonse viertal uit Scandinavië met voorkeur voor heavy muziek. Volgens de band moet je sombere gedachten en een vieze ziel bezitten om hun muziek te kunnen waarderen. Daarmee is weinig te veel gezegd. Op This Is Rocket Science wordt een geluidsmuur opgetrokken en komen alle rock & roll-clichés in willekeurige volgorde langs. De nummers duren gemiddeld niet langer dan drie minuten, en worden met een onverschillige houding gebracht. Best grappig, maar uiteindelijk beklijft geen enkel nummer en klinkt het album te eenvormig. Na meerdere luistersessies word je uiteindelijk inderdaad vrij somber van hun muziek, en dat kan net niet de bedoeling zijn geweest.

H

oezo marketingtechnisch vlekkeloos gekiende en uitdagende prikkeling? Bij de aanblik van Mia Coldheart een nummer met de titel I Wet Myself te horen zingen, vraagt om de hamvraag: wat zou een vrouwelijke recensent van het Zweedse Crucified Barbara vinden? Jaloers op de looks van gitariste Klara Force zullen zij de band direct neersabelen. Mede door die vrouwonvriendelijke tekstpassages.

Wij mannen komen niet alleen met die seksueel getinte teksten aan ons trekken, welnee, het viertal klinkt ouderwets en smakelijk. Te plaatsen tussen Mötley Crüe, Twisted Sister en, hoorbaar op de laatste twee nummers, gitaarbeest Zakk Wylde. Daarom denk je in eerste instantie dat Mia en haar blonde vriendinnen domweg en klakkeloos The Runaways en The Donnas naspelen. En al is daar helemaal niks mis mee, wil je -daar is ‘ie weer- als man, niets liever dan ze live zien zweten. Tenslotte zet je de clips van Vanilla Ninja of Ashlee Simpson om die reden niet af. Leuk album voor Hitkrantlezeressen en eerder genoemde belegen bierbuikhardrockmannen.

MUSIC minded op je mobiel? check het op:

via: KPN - nederland BASE - belgië

Review pag. 14t/m21

02-03-2005

17:42

Pagina 7

recensies metal/punk Cephalic Carnage Anomalies Speelduur: 41 minuten Aantal tracks: 12 Label: Relapse Door: Gertjan Vandenblink Waardering: 6,5

I

n juni is het illustere gezelschap Cephalic Carnage weer op tour in onze contreien. Een bijna jaarlijkse bezigheid. Dat geldt ook voor het maken van albums. Passend in de snelheid waarmee de band vlijmscherpe gitaarorgies (Zac Joe en Steve Goldberg) op je loslaat of met beestig drumgeroffel (John Merryman) om je oren slaat. Al mag alles van Cephalic doet commentaarloos onder het kopje ‘metal’, waagt de band op een geniepige wijze gedrogeerde stoner te spelen. Of her en der zelfs jazzakkoorden in te zetten. Wat ook opvalt is het geluid. Anomalies mag dan een extreem bruut album zijn, toch kun je de basisinstrumenten gemakkelijk volgen en waarnemen in een kristalheldere productie. Nou ja: gemakkelijk. Het ratelt en rockt wel op een ontiegelijk hoog tempo. Zanger en grinder Lenzig Leal gromt als een krolse beer, krijst als een gier en blaft als een Rottweiler. Oké, deze Rocky Mountain Hydrogrind, zoals ze het zelf noemen, is niet iedereen haar kopje thee.

KINO Picture Speelduur: 55 minuten Aantal tracks: 10 Label: Inside Out Door: Gertjan Vandenblink Waardering: 6,5 e openingstrack Losers Day Parade, een opus van maar liefst negen minuten, van het album Picture is een uitstekende lekkeren kennismaker. Een stevig en gevarieerd nummer waar je niet direct denkt dat je te maken hebt met één van de vele progrocksuperformaties. De doorgaans aanwezige overdreven muzikale krachtsvertoon houden de muzikanten van KINO in teugels en dat siert het kwartet. Tenslotte is het meer dan begrijpelijk dat je als (ex-)muzikant van een band als Porcupine Tree, It Bites, Arena, Transatlantic, Marillion graag je geleerde kunstje vertoond. Soms doen ze dat met onverwachte harde gitaarriffs en dat is erg oké. Dan denk je even aan Yes uit de jaren ’80 (toen met Trevor Rabin aan het roer) en Asia.

Jammer genoeg doen ze dat te weinig naar mijn smaak. Een andere inspiratiebron voor vele van dergelijke nevenprojecten blijft The Beatles. In combinatie met de sound van Genesis en Saga en bevreemde jazzschemaatjes geeft van Picture geen duidelijk plaatje.

De progrockfan kan overigens blind toeslaan. Voor hen biedt het album veel luisterplezier en voldoende genietmomenten.

Tindersticks

David Bowie At The Tower Philadelphia Stage Label: EMI Door: Ruben Eg Waardering: 9

H

et is 2005 en David Bowie is nog steeds niet klaar met het opnieuw uitbrengen van zijn collectie. De bron met nog niet eerder uitgebrachte tracks in huize Bowie moet van een onuitputtelijke omvang zijn, en is nu een beetje om moe van te worden.

Voor de livealbums At The Tower Philadelphia en Stage mag een uitzondering in het ‘moe-wordenvan’ worden gemaakt. Los van het feit dat beide releases altijd al graag geziene albums in de Bowiecollectie zijn geweest, bieden deze heruitgaven nog iets van waarde ook. At The Tower Philadelphia, misschien wel de beste liveperformance uit Bowie’s carrière, is bijvoorbeeld nu voor het eerst als complete show op cd verkrijgbaar. Dat dit nog niet eerder het geval was, had indertijd te maken met de beperkte speeltijd die de elpee bood en ondanks dat men van het optreden toch al een

Klaus Schulze X, Mirage, Dreams, Le Moulin De Daudet Label: Revisited Records Door: Gertjan Vandenblink Waardering: 7+

K

laus Schulze is de peetvader van de New Age en de ambientmuziek. Hij begon als drummer bij Tangerine Dream en speelde later gitaar bij Ash Ra Tempel. In 1972 ontdekte hij de synthesizer en vanaf zijn tweede soloalbum Cyborg heeft hij als geen ander dat instrument geluidstechnisch vormgegeven. Oké, rond die tijd raakte ook Brian Eno (Roxy Music), Jean Michel Jarre en Rick Wakeman (Yes) in de ban van dat zowel meditatieve als futuristische klinkende instrument. Schulze gold jaren als een zonderling, maar wel eentje van het hoogproductieve soort. X uit 1978, zijn tiende soloalbum en een dubbellaar met een speelduur van bijna honderdtachtig minuten (!), is bijvoorbeeld geïnspireerd door Duitse filosofen en schrijvers. Het repertoire van Schulze laat zich moeilijk kwalificeren. Je merkt dat er iets gebeurt, dat je wat voelt en als een rustgevend medicijn is de zweefmuziek van Schulze optimaal. Maar je merkt ook dat je aandacht op de muziek verzwakt. En dat je je daarom afleiding in vorm van een boek of overpeinzing nodig hebt om het plaatje af te maken. Men noemt die minimalistische componeertechniek erend Klaustrophobia.

Mötley Crüe Red, White & Crue Speelduur: 80 + 71 minuten Aantal tracks: 20 + 17 Label: Universal Door: Ruben Eg Waardering: 4 aap. Mötley Crüe klopt zich met de verzamelaar Red, White & Crue nog maar eens stevig op de borst; zonder Cruë was er nooit een Bon Jovi en een Guns N’ Roses geweest. Cruë was de uitvinder van het glammetalrockgenre dat in de eighties woest over de hitlijsten denderde. Whatever. Anno 2005 klinkt het behoorlijk gedateerd, kitscherig en puberaal. De band doet ons nog een plezier door drie nieuwe nummers aan de compilatie toe te voegen en het bericht dat de bad boys binnenkort weer op tournee gaan. Er moeten vast weer wat openstaande facturen of boetes betaald worden.

G

Johnny Adams - Heart & Soul Mickey Murray - Shout Bamalama Label: Vamp Soul/Sonic Door: Gertjan Vandenblink Waardering: 6,5 elijktijdig met het uitbrengen van een nieuw album van latinsoulzanger Joe Bataan brengt het soullabel Vamp Soul twee oude albums van Sun Records SSI International opnieuw uit. Een nieuw album van Johnny Adams zou trouwens wel erg verdacht zijn geweest. Want Adams stierf in 1998 aan kanker. Erg zonde. Heart & Soul is een alleraardigst werk op een wisselvallig niveau. Je merkt dat de gouden strot van het type Aaron Neville (met wie hij op zijn laatste album Man Of My World een duet opnam) en Lou Rawls in hun jonge jaren het beste uit de verf komt met de funkachtige nummers als Living On Your Love, You Made A New Man Of Me en South Side Of Soul Street (een fantastische souldiscostamper avant la lettere!

Mijn favoriet). De schuifelliedjes waarop hij flirterig kan croonen klinken middelmatig. Ergens denk je te voelen dat Adams niet altijd de beste songkeuzes heeft gemaakt. Hij had namelijk een prachtstem. Dat geldt ook voor Mickey Murray. Deze reissue is alleen het kopen waard voor de Otis Redding-compositie Shout Bamalama en dan vooral door de interpretatie van Murray. Diens lichtverrookte James Brown-achtige stem zorgt in combinatie met spetterende blazers voor klassieke rhythm & blues funk en soul. Wel opmerkelijk is dat Mickey zelf ook nummers schreef. Later haalde hij zelfs nog een chartnotering met zijn eigencompositie Lonely Room. De echte grote doorbraak bleef uit. Wellicht omdat hij wellicht in zijn beste jaren, van 1967 tot 1971, erg veel concurrentie had. Een aantal songs, of fragmenten van songs, schurkt aan nummers die wel een grote hit zijn geworden...

G

20

Speelduur: 80 + 76 minuten Aantal tracks: 20+ 17 Label: Sanctuary Door: Ruben Eg Waardering: 7+

A

l in de vroege jaren ’70 doken de diverse Who-leden de eigen studio’s in om de eerste onvermijdelijke soloalbums op te nemen. Zanger Roger Daltrey had in die dagen in de buurt van Kent een eigen studio opgezet, met de aanvankelijke intentie er jonge muzikanten een plek te geven om aan hun ideeën te werken. Eén van die jonge honden was Leo Sayer, die zó overliep van songs dat het Daltrey op het idee bracht met enkele van die Sayer-songs zijn solodebuut op te nemen. Met het in 1973 verschenen Daltrey was de sololoopbaan van de Who-zanger geboren. Net als die van Whocollega Pete Townshend mag die nu dertig jaar later als ‘aardig, maar niet zo imposant als de albumcollectie van The Who’ worden omschreven. Daltreys’s solowerk laat zich omschrijven als een combinatie van Who-rock en popsongs, waarvan het debuut Daltrey door de inbreng van Leo Sayer nog altijd het meest tot de verbeelding spreekt. Desalniettemin is de Anthology Moonlighting best de moeite van het uitchecken waard. Een seventieshit als Say It Ain’t So, Joe mag immers altijd nog gehoord worden. Moonlighting schetst een compleet beeld van Roger Daltery solo, hoewel de singles It’s A Hard Life en Walking In My Sleep, die indertijd de Nederlandse Top 40 nog haalden, op de verzamelaar vreemd genoeg ontbreken. Disc 2 is een verzameling B-kantjes, rariteiten en liveopnames. Vooral de liveopnames zijn aardig, met als kanttekening dat het wel de Whocovers zijn die het hem doen. Rariteiten als Mack The Knife en The Pig Must Die zijn tenenkrommend slecht en hadden door Sanctuary beter in de oude schoenendoos gelaten kunnen worden. De Elton John-cover Don’t Let The Sun Go Down On Me (van de soundtrack van Lost Boys) is weinig wereldschokkend; Born To Run ligt zó dicht tegen het origineel van Bruce Springsteen aan dat je liever dit origineel in de cd-speler had liggen; en ditzelfde geldt voor Led Zeppelins Rock And Roll. A Second Out is een leuke akoestische afsluiter, die nog nooit eerder is uitgebracht.

dvd Doobie Brothers Live At The Wolf Trap Label: Sanctuary Door: Steef van Leeuwen Inhoud: 7 Bonusfeatures: 6,5

N

aast de in 1996 gemaakt concertopname Rockin’ Down The Highway The Wildlife Concerts, is dit de enige concertregistratie, die verkrijgbaar is van de Doobies. In tegenstelling tot de vorige registratie is Michael McDonald hier niet van de partij. Zijn aandeel bij de Doobies is net zozeer van belang als Tom Johnston door evergreens als What A Fool Believes, It Keeps You Runnin’ en Takin’ It To The Streets. Dit laatste nummer is het enige nummer wat op de setlist voorkomt en wordt in dit geval gezongen door Doobie van het eerste uur Pat Simmons en de capabele nieuwe baskracht Skylark. Dat hadden ze niet hoeven doen. Gelukkig ligt in deze line-up de focus op de bekende Tom Johnston-hits als Listen To The Music, Long Train Runnin’ en het onweerstaanbare China Grove. Deze classics staan aan het einde van deze registratie. In de tussentijd zijn dan nog bekende tracks als de opener Rockin’ Down The Highway, Jesus Is Just Alright en South City Midnight Lady, afgewisseld met meer verassende tracks als de eerste Doobie-single Nobody. Het geheel wordt zeer capabel uitgevoerd, maar het heilige vuur is er eigenlijk wel een beetje uit. Het geluid en het camerawerk is van hoog niveau en ook interviews en commentaar zijn in orde. Op zich is dit een goede registratie van een Doobies concert anno 2004, maar je zou toch liever iets willen zien uit hun gouden periode in de mid-zeventiger jaren.

Concordia Waar Gaan Die Mannen Heen?

Label: V2 Door: Ruben Eg Inhoud: 7,5 Bonusfeatures: 7

I

n een jaar dat De Dijk een vakantie had genomen, pakte zanger Huub van der Lubbe zijn theaterproject Concordia weer op. In 1999 was Van der Lubbe samen met Bart de Ruiter en Jan Robijns een project rond liedjes, gedichten en verhalen begonnen, dat in 2004 een vervolg kreeg in een heus album, een gedichtenbundel en een theatertournee dat zijn hoogtepunt vond in een optreden in het verbouwde Carré. De dvd Waar Gaan Die Mannen Heen? vormt het slotstuk van een jaar Concordia. In de documentaire reist het trio terug naar Enschede waar ze in 1999 tijdens de Boekenweek haar eerste optreden in theater Concordia gaf. Ook zijn er beelden van andere optredens in het land, waarin Concordia is uitgebreid tot een band van zes man. In het bonusgedeelte is de groep onder meer op De Parade 2004 te zien.

Bareback Label: Beggars Door: John Min Inhoud: 7,5 Bonusfeatures: 6

T

erwijl zanger Stuart Staples bezig is met een soloplaat, komt van Tindersticks de dvd Bareback uit. Negen korte films van de Engelse regisseur Martin Wallace voor negen goede, maar niet de allerbeste songs.

De dvd zit niet in een glimmende verpakking, maar in een stijlvol, sober kartonnetje. Stijlvol en sober zijn ook de films. De helft van de films is in zwart-wit geschoten. De songs worden verteld met alledaagse beelden. Het sobere realisme van Wallace werkt goed. In de grofkorrelige zwart-wit homevideo van een man en vrouw in het prachtige Travelling Light, maar ook als de heren muzikanten zelf in kleur redelijk goed acteren in het aanstekelijke up-temponummer Can We Start Again. Sometime It Hurts is de uitblinker.

Hierin komt de liefde tussen een hondentrimster en een kermisklant onder druk te staan. Muziek en beeld zijn in deze film heel even één. Rented Rooms is vooral aardig, vanwege de grappige jazzy wending in het midden. Geen snelgemonteerde scènes, geen fotomodellen, maar redelijke acterende Tindersticks of gewone mensen die je in de supermarkt of de kroeg kan tegenkomen. Het is niet geniaal, maar wel verfrissend en past helemaal bij de band. De enige kritiek: een beetje meer humor had geen kwaad gekund.

soundtracks

Snow Patrol Live At Somerset House

Roger Daltrey Moonlighting - The Anthology

D

re-releases/verzamelaars

dubbelalbum gemaakt had, was er geen ruimte om het gehele optreden uit te brengen. De heruitgave in 1990 in de Rykodisc-serie bood een show die met de nummers Band Intro, Here Today, Gone Tomorrow en Time nagenoeg compleet was, maar nadat producer Tony Visconty in een oude schoenendoos nog de nummers Space Oddity en Panic In Detroit tegenkwam, is nu écht de gehele show vanuit het Tower Theatre in Philadelphia voor het eerst van A tot Z te horen. Ook Bowie’s volgende livealbum, Stage, kent hetzelfde verhaal; hoewel daar nog eens bij komt dat de originele elpee en de eerste cd-versies ook nog een door elkaar gehusselde tracklist kennen (zal ook wel iets met de lengte van een elpee te maken hebben gehad). Had de Rykodisc-versie Alabama Song nog als extra track, nu maken Be My Wife en Hang On To Yourself de show compleet.

Ook het hernieuwde artwork van beide livedocumenten zijn werkelijk prachtig vormgegeven en schetsen, inclusief het complete tourschema, een volledig beeld van de desbetreffende Bowietour.

Eindelijk twee Bowieheruitgaves waar betrekkelijk weinig mis mee is.

Label: Universal Door: Joyce van den Bogaard Inhoud: 7,5 Bonusfeatures: 6+

I

k lig weer eens hopeloos achter. Er was een tijd dat ik de Britpop en haar nieuwe hypes goed bij kon houden, maar inmiddels zijn het er zóveel en gaat het zó snel, dat er nog wel eens wat tussendoor glipt. Zo had ik ook even gemist dat Final Straw al het derde album is van Snow Patrol. Dat er nu dus ook al een dvd verschijnt (met de prachtige ondertitel Mums And Dads Of The World Be Patient With Your Children), is helemaal niet zo vreemd. Het hoofdbestanddeel wordt gevormd door een optreden in het feeërieke Somerset House in Londen, op een broeierige zomeravond. Het concert toont een band in topvorm, en aan de samenzang van het publiek te horen hebben ook zij het prima naar hun zin. Daarnaast zijn er nog een paar interessante extra’s te bekijken, zoals een tourdagboek vanuit Japan (een tikje flauw, maar leuk voor de fans), een USA tourdagboek en clips van bijvoorbeeld Run en Spitting Games. Prima kennismaking met een prima liveband.

Christopher Gunning Goodbye Gemini OST Speelduur: 29 minuten Aantal tracks: 13 Label: Harkit Records Door: Abel Schoenmaker Waardering: 9 omponist Christopher Gunning probeerde voor deze in 1970 verschenen film een hip geluid mee te geven. Het gaat tenslotte over een tweeling (broer en zus) die heel erg close zijn en in het swingende Londen belanden om daar spannende avonturen te beleven. Gunning gaat soms iets te ver, maar dat maakt deze soundtrack vijfendertig jaar na dato eigenlijk net iets aantrekkelijker.

Soms is Gunning jazzy als Roy Budd op Get Carter, op andere momenten neigt hij naar John Barry’s muziek voor Bondfilms en tunes van populaire tv-series. Wie van camp houdt moet zeker openingstrack Tell The World We’re Not In beluisteren. Alsof Frank Sinatra zingt over het verlaten van de moderne (anno 1970) consumptiemaatschappij. Bij iedere luisterbeurt valt er weer wat in Gunning’s muziek te ontdekken. Zoveel leuks binnen een half uur kom je niet iedere dag meer tegen. Lang leve de re-releases, dit smaakt naar meer!

C

Ray Charles

Vangelis Alexander OST

Ô-Genio - Live In Brazil Label: Rhino Door: Ruben Eg Inhoud: 8 Bonusfeatures: 2

D

e wijlen Ray Charles is door de speelfilm Ray en de Oscarwinst voor hoofdrolspeler Jamie Foxx, bijna weer net zo hip als hij in de fifties en sixties was. Dat er nu opeens diverse lost-recordings gaan opduiken, was dus wel te verwachten. De dvd Ô-Genio - Live In Brazil is er gelukkig eentje die er absoluut mag zijn. Het document bevat een zwart-wit registratie van een studiorepetitie en een concert die Ray Charles op 22 september 1963, precies één dag voor zijn drieëndertigste verjaardag in de Braziliaanse stad São Paulo gaf. De opnames waren geïnitieerd door de Braziliaanse tv en wisten te overleven doordat Charles in zijn contract standaard liet opnemen dat hij een kopie van de opnames mee naar huis kon nemen. Zodoende is van deze unieke registratie in Brazilië geen tape meer te vinden, maar bleek er in het archief van Ray Charles nog een prima opname van de studiorepetitie op de plank te liggen. Charles had de tape enkele jaren voor zijn overlijden aan producer James Austin uitgeleend, die het uiteindelijk masterde voor deze dvd-release. Tijdens de productie stuitte Austin op een tweede tape uit Brazilië, ditmaal van het concert dat de tv-zender na de repetitie had opgenomen en op de Braziliaanse buis (vermoedelijk live) had uitgezonden. De tape bevatte een directe tv-opname, compleet met commercials er tussendoor. Nadeel was dat de tape van een haast Middeleeuwse kwaliteit was en op weinig machines af te spelen bleek. Deze Second Show is daarom van een erg povere beeld- en geluidskwaliteit, maar is door Austin toch op de dvd geplaatst om de Braziliaanse trip compleet weer te geven. Ô-Genio Live In Brazil laat de gevierde Ray Charles zien, die als major artist was overgestapt van het indielabel Atlantic naar het grote ABC. De kleinschalige rhythm & bluesband had plaats moeten maken voor een heuse big band, wat ook zijn invloed had op de muziek van Charles. Charles’ stem is nog net zo rauw als in zijn Atlantic-jaren, maar de muziek is veel gladder en bevat nu ook country- en swingelementen. Het optreden in Brazilië laat dan ook de Ray Charles in zijn hoogtijdagen zien, waarin de rauwe en gladde kantjes elkaar prima in evenwicht houden. Met recht een uniek document, dat alleen wel weinig bonusfeatures kent.

Major Of The Sunset Strip Label: Video/Film Expres Door: Edgar Kruize Waardering: 8

T

ien tegen één dat je ”Howard Stern!” roept als wij je om een invloedrijke Amerikaanse radiodj vragen. Dat is ook niet gek, want wie de film Private Parts heeft gezien, weet dat Stern zichzelf graag neerzet als de radioman van Amerika die je kan maken of (in zijn geval vooral) breken. Maar zoals het zo vaak gaat, zijn de mensen met een minder grote mond vaak veel belangrijker. Ooit van Rodney Bingenheimer gehoord?

Nee, wij ook niet. Toch heeft deze man -die ooit een stand in was voor Davy Jones van The Monkees- aan de wieg gestaan van de Amerikaanse carrières van grootheden als No

Speelduur: 56 minuten Aantal tracks: 18 Label: SonyBMG Door: Abel Schoenmaker Waardering: 8 liver Stone liet bij het verfilmen van het leven van Alexander De Grote een hoop kansen liggen. Het gebrek aan spanning en veel vaag esoterisch gemurmel met slangen en adelaars wekten weinig kijklust op. Aan Vangelis heeft het niet gelegen. De componist weet aan iedere afzonderlijke track een couleur locale of een kenmerkend tempo mee te geven, zodat je bij het beluisteren bijna weet welk land of welke scène aan bod komt. Als Vangelis aan het componeren gaat is het vaak van dik hout zaagt men planken: veel trompetten, aanzwellende zangkoren en strakke drums geven zijn muziek een opera-achtig geluid mee. De ideale cd om een spannende biografie over het leven van de veroveraar te lezen.

O

The Aviator OST Speelduur: 55 minuten Aantal tracks: 18 Label: Columbia Door: Abel Schoenmaker Waardering: 8

S

ommige jaren ‘20-acts klinken te perfect om in die tijd te zijn opgenomen. En inderdaad: acht van de achttien nummers zijn speciaal voor The Aviator opgenomen. Wat opvalt is dat de echt origenele tracks zo goed klinken. Somebody Stole My Gal en Fireworks van The Original Memphis Five stammen beide uit 1929 maar zijn kraak- en krasvrij. De nummers geven een muzikaal verslag van de jaren waarin hoofdpersonage Howard Hughes zich in deze film beweegt: midden jaren ’20 tot eind jaren ’40. Kortom de periode van de swing en jazz van namen als Bing Crosby, Benny Goodman, Django Reinhardt, Artie Shaw en Glenn Miller. Howard Hughes werd zelf in 1940 ook het onderwerp van een nummer. Op 11 augustus van dat jaar nam Alan Lomax het door Lead Belly uitgevoerde Howard Hughes op.

Doubt, Coldplay, David Bowie, Green Day en vele, vele anderen. Wie de man ziet, geeft hem nog geen stuiver, maar zijn invloed is miljoenen waard. Major Of The Sunsetstrip is een mooie documentaire waarin we zien hoe een muziekliefhebber pur sang ondanks zijn status vooral nog ‘fan’ is van de artiesten die hij draait. En zo komen er op deze dvd tientallen bekende artiesten voorbij die Bingenheimer bedanken, terwijl hij er als een klein ventje naast zit te glimmen van trots. Het is aandoenlijk. Tegen het einde van de documentaire krijgen we als muziekliefhebber van Phil Spector nog even de ultieme levensles mee. “Be good for rock & roll and rock & roll will be good to you.” Mooier kunnen wij het niet verwoorden.

Review pag. 14t/m21

02-03-2005

18:00

Pagina 8

recensies film

Distributie: MSVP Door: Anneke Ruys Waardering: 9

The Ring 2 Distributie: UIP Door: Edgar Kruize Waardering: 7-

N

a de diverse comicverfilmingen, heeft men in Hollywood de Japanse horror ontdekt. Na het overweldigende succes van The Ring (de inderdaad uiterst naargeestige Amerikaanse remake van de klassieke horrorfilm Ringu) en The Grudge konden diverse vervolgfilms niet uitblijven. De eerste in de reeks is The Ring 2. Waar het eerste deel nog een flinke dosis materiaal uit het Japanse origineel bevatte, doet deel twee het geheel op eigen kracht. Van een remake kunnen we dus niet spreken, maar de regie is ditmaal wél door een Japanner gevoerd. Hoofdrolspeelster Naomi Watts speelt wederom Rachel. Na de gebeurtenissen in eerste deel van The Ring met veel pijn en moeite overleefd te hebben, is zij met haar zoon Adian (David Dorfman) naar Ashville verhuisd en werkt bij een plaatselijke krant. In de archieven ontdekt Rachel een moordzaak en al snel lijkt het erop dat het te maken heeft met de mysterieuze videotape uit het eerste deel. Dan wordt Aidan opgenomen in het ziekenhuis: bewusteloos, koud en vol blauwe plekken. Rachel, hierdoor beschuldigd van kindermishandeling, keert terug naar Seattle om de zaak verder uit te spitten. Origineel is The Ring 2 natuurlijk nergens. Maar eng is hij wel. Toch weet dit vervolg nergens de impact te maken die het eerste deel achterliet en is het te hopen dat deze franchise niet verder wordt uitgemolken zoals vele andere horrorfilms die inmiddels aan het zoveelste slaapverwekkende deel toe zijn, na aanvankelijk bloedstollend van start te zijn gegaan.

C

lean won op het Filmfestival van Cannes 2004 de prijs voor de Beste Vrouwelijke Hoofdrol. Dat was voor de rol van Maggie Cheung, die hier een absolute topprestatie neerzet. Ze speelt de heroïneverslaafde weduwe van een rockster, die voor haar kind en tegen haar verslaving vecht. De Hongkong-actrice draagt de film, waarin vooral het gevoel overheerst. Als je geen keuze hebt, dan moet je veranderen. Emily heeft slechts een enkele obsessie: haar zoon terugwinnen, die ver van haar vandaan door haar schoonouders wordt opgevoed. Om dat te bereiken gaat ze door een ware hel. Ze moet haar leven helemaal opnieuw inrichten en ‘clean’ worden.

Regisseur Assayas en ‘zijn’ actrice moeten een bijzondere relatie hebben, want dat voel je door de hele film heen. Hij plaatst zijn muze volledig in het centrum van zijn film en tilt haar prestaties naar een hoog niveau. Clean is een ontroerende film, die volledig overtuigt.

bioscoopagenda maart: HITCH: 10 maart HOTEL RWANDA:17 maart BROTHERS: 17 maart THE RING 2: 17 maart ENDURING LOVE: 24 maart MEAN CREEK: 31 maart WE DON’T LIVE HERE ANYMORE: 31 maart WITHOUT A PADDLE: 31 maart

april: CURSED: 7 april SPANGLISH: 7 april ELECTRIC SHADOWS: 7 april COACH CARTER: 7 april RED DUST: 14 april THE INTERPRETER: 14 april SON OF THE MASK: 21 april MY SUMMER OF LOVE: 21 april MONDOVINO: 28 april XXX: THE NEXT LEVEL: 28 april

mei en verder: THE AMITYVILLE HORROR: 5 mei GREEN HAT: 5 mei AROUND THE BEND: 19 mei YES: 26 mei KINSEY: 26 mei NEMMENO IL DESTINO: 26 mei THE CAVE (AKA PRIME EVIL): 2 juni HOUSE OF WAX: 2 juni SIN CITY: 2 juni KUNG FU HUSTLE: 9 juni TEMPORADA DE PATOS: 16 juni BATMAN BEGINS: 23 juni

ankzij Lost In Translation kreg Bill Murray eindelijk alle erkenning die hem als acteur al jaren toe had moeten komen. Helaas voor hem gooide zijn ‘rol’ als Garfield in de gelijknamige bioscoopflop zijn carrière weer met een behoorlijke vaart terug naar het nulpunt. Door zijn rol in The Life Aquatic With Steve Zissou kan Murray zijn op en neer schietende carrière weer uit het slop halen, want hij speelt een waanzinnige rol in deze parodie op de expedities van Jean-Jaques Cousteau. Wellicht komt het door het enorme blik aan sterren dat regisseur Wes Anderson (Rushmore, Royal Tenenbaums) heeft opengetrokken in deze film, maar naast Murray spelen ook Owen Wilson, Angelica Hudson, Jeff Goldblum, Willem Dafoe en Cate Blanchett de sterren van de hemel. Net alsof ze de overige acteurs van het doek willen spelen.

Het komt de film, die een behoorlijk rommelig maar erg fantasierijk verhaal heeft en daardoor zeker niet iedereen zal kunnen bekoren, meer dan ten goede. Over een paar jaar zal deze film ongetwijfeld een klassieker zijn.

I

Distributie: Stichting Cinemien Door: Anneke Ruys Waardering: 7

E

D

Distributie: Warner Bros.

Door: Ruben Eg Waardering: 6,5

Hide & Seek Distributie: 20th Century Fox Door: Edgar Kruize Waardering: 5

R

obert De Niro had ooit een neus voor mooie films (of zelfs een platgeslagen neus in Raging Bull), maar de laatste tijd lijkt hij het spoor een beetje bijster. Het in potentie interessante maar slecht uitgewerkte Godsend -over wanhopige ouders die hun overleden kindje klonen- werd niet wat men er van verwacht had en ook de animatiekomedie Shark Tale (waaraan hij zijn stem leende) bleek geen megasucces. Hide & Seek, waarin De Niro speelt met Famke Jansen en kindersterretje Dakota Fanning, blijkt ook een kleine miskleun van de ooit zo legendarische acteur.

Dit ligt niet aan De Niro zelf, die zoals we van hem gewend zijn een prima acteerprestatie levert, maar meer aan zijn tegenspelers.

Hoe getalenteerd Dakota Fanning bijvoorbeeld ook is, ze komt in deze eng bedoelde film té geforceerd over en haar ‘enge’ scènes zijn zo overduidelijk gerepeteerd dat ze daardoor aan kracht inboeten. En dan kan zelfs De Niro zo’n film niet meer redden en vliegt er voor de derde opeenvolgende keer een lelijk smetje op zijn oeuvre.

dvd-agenda maart: MIMIC 3: 9 maart THE LAST MACHO: 9 maart BEFORE SUNRISE: 9 maart DEEP FREEZE: 9 maart HENRY FOOL: 9 maart MR. 3000: 9 maart THE PRINCE & ME: 9 maart YU-GI-OH: 9 maart SAVED! : 9 maart ALIEN VS. PREDATOR: 9 maart YOUNG BLACK STALLION: 9 maart ASSASSINATION TANGO: 9 maart SECONDHAND LIONS: 9 maart ALIAS - SEASON 3: 9 maart LAWRENCE OF ARABIA (CLASSICS COLLECTION): 10 maart THE FOG OF WAR: 10 maart CSI: MIAMI - SEIZOEN 1: 10 maart CONTROL: 15 maart MARTIN MYSTERY - DEEL 1: 15 maart WHITE HEAT: 16 maart DAREDEVIL - DIRECTORS CUT: 16 maart LITTLE CAESAR: 16 maart EVERYBODY LOVES RAYMOND: 16 maart THE PUBLIC ENEMY: 16 maart NORTH & SOUTH - BOOK 1: 16 maart ANGELS WITH DIRTY FACES: 16 maart WATERSHIP DOWN : 16 maart THE CLEARING: 16 maart CHRIS ROCK - BIGGER & BLACKER: 16 maart PETRIFIED FOREST: 16 maart DE DOMINEE: 17 maart INFERNAL AFFAIRS: 17 maart HAPPY END: 17 maart HEREMAKONO: 17 maart RUGRATS: RUN RIOT: 17 maart LES CHORISTES: 17 maart

Hotel Rwanda Distributie: A-Film Door: Edgar Kruize Waardering: 8,5

Distributie: Buena Vista Door: Edgar Kruize Waardering: 8,5

Constantine

El Abrazo Partido

l Abrazo Partido (de verloren omhelzing) is de vierde speelfilm van de Argentijn Daniel Burman. De film -die tijdens de Berlinale 2004 de Zilveren Beer won voor Beste Regie en Gouden Beer voor Beste acteur (Daniel Hendler)vertelt het verhaal van een eerste, pijnlijke ontmoeting tussen een vader en zijn volwassen zoon. El Abrazo Partido is een komisch drama over de zoektocht naar identiteit. Deze biedt een blik in het leven van een doorsnee jongen in Buenos Aires. Zijn leven concentreert zich in de winkelpassage La Galeria, waar Ariel’s moeder een lingeriezaak runt. Ariel droomt van een nieuw leven in Europa, zodat hij de malaise in Argentinië achter zich kan laten. Zijn leven verandert wanneer zijn naar Israël gemigreerde vader plotseling contact zoekt. Waarom keerde hij nooit terug en hebben ze elkaar wel ooit omhelsd? De personages worden levendig neergezet, zodat het lijkt alsof de acteurs zichzelf spelen. Omdat de anekdotes met de winkeliers elkaar snel opvolgen blijft de film niet altijd even boeiend. Niet de allerbeste Latijns-Amerikaanse film, maar door de acteerprestaties toch zeker de moeite waard.

The Life Aquatic With Steve Zissou

Clean

ets concretiseren waar iedereen een eigen gevoels- en gedachtevorming bij heeft is lastig.

Neem religie, waarbij elke gelovige een eigen specifieke voorstelling van concrete zaken zoals God en de hemel heeft. Zo schetste Jeroen Krabbé in De Ontdekking Van De Hemel het hiernamaals als een soort Middeleeuwse kerk. Francis Lawrence geeft in Constanine de hel weer als een soort aarde zoals die er uit ziet nadat er een atoomoorlog gewoed heeft.

Constantine is de verfilming van de comicserie Hellblazer en is vanwege het hoge religiegehalte en alle visualisatie daaromheen een taaie rakker om naar de bioscoop over te brengen. Wat Lawrence vooral najaagt is een zo angstaanjagend beeld te schetsen van de hel en de ‘personen’ die daar de dienst uit maken. Dat lukt best aardig in de film die is gebaseerd op het deel Dangerous Habits van de Hellblazer-serie. Hoofdpersoon John Constantine is één van de ‘gelukkigen’ op deze wereld die de gave heeft om engelen en demonen onder ons waar te nemen. En die zijn er nogal in grote getallen, doordat God en de Duivel als twee ‘sick basters’ een verbond hebben gesloten om te proberen zoveel mogelijk zieltjes voor zich te winnen.

DORA’S EGG HUNT: 17 maart A SNAKE OF JUNE: 17 maart THE WOODEN CAMERA: 17 maart THE INCREDIBLES: 23 maart DOGMA: 23 maart BRIGHT YOUNG THINGS: 23 maart GET SHORTY: 23 maart THE MANCHURIAN CANDIATE: 24 maart CARRIE: 24 maart VIVA LA BAM 1: 24 maart THE REPTILE: 30 maart PLAQUE OF THE ZOMBIES: 30 maart ANGEL - SEIZOEN 5: 30 maart SPEED DEMON: 30 maart IF ONLY: 30 maart STRIKE: 30 maart MADHOUSE: 30 maart THE FORGOTTEN: 30 maart PERFECT PREY: 30 maart MADE MEN: 30 maart EL ALAMEIN: 30 maart

april THE LAST SAMURAI: 1 april THE SIMPSONS SEASON 5: 6 april SOUL PLANE: 6 april DISORDERLIES: 20 april THE HUNGER: 20 april GRUMPY OLD MEN: 20 april GRUMPIER OLD MEN: 20 april YOUNG EINSTEIN: 20 april ICE PIRATES: 20 april OUTER LIMITS ALIENS AMONG US: 20 april THE RETURN OF THE LIVING DEAD - PART II: 20 april TIMEBOMB: 20 april DE-LOVELY: 20 april FREAKS: 20 april WIT: 20 april BATMAN - ANIMATED SERIE 4: 20 april FANDANGO: 20 april THE DUKES OF HAZZARD - SEIZOEN 1: 20 april

O

orlog op het witte doek is over het algemeen redelijk schoon en van enige diepgang over de (waan)zin van de conflicten gespeend. Sinds Saving Private Ryan is de oorlogsfilm echter veranderd en een film als Hotel Rwanda profiteert daarvan. In een wereld die zo veel conflicten per jaar te verwerken krijgt via CNN en de andere nieuwszenders, lijken sommige conflicten snel vergeten te worden. Zo ook de bloedige strijd tussen de Hutu’s en de Tutsi’s in Rwanda. Met Hotel Rwanda gunt filmmaker en acteur Don Cheadle de kijker een blik achter dit ‘vergeten’ conflict. In dit waargebeurde verhaal, dat her en der raakpunten vertoont met Schindler’s List, zien we hoe de Hutu Paul Rusesabagina (Don Cheadle) werkt in een luxe vijfsterrenhotel in Rwanda. Hij is getrouwd met een Tutsi en biedt in het hotel tijdens de bloedige burgeroorlog -waarin in drie maanden tijd bijna één miljoen mensen op brute wijze vermoord worden- met gevaar voor eigen leven onderdak aan duizenden Tutsi-vluchtelingen. De film baarde internationaal opzien op diverse filmfestivals en dat is volkomen terecht. Hotel Rwanda staat niet garant voor een lekker avondje uit, maar geeft stof tot nadenken en laat je twijfelen aan de mensheid in het geheel. Dat is een prachtige prestatie.

Wie zich bekeert tot God wordt in de hemel opgenomen; wie moord of zelfmoord pleegt krijgt een ticket naar de hel. Doordat de helzijde in dit spel regelmatig te ver gaat, heeft Constantine zich opgeworpen om demonen die de spelregels breken direct terug te sturen naar het duivelsoord. De achterliggende gedachte hierachter is dat Constantine als puber zijn polsen heeft doorgesneden en twee minuten klinisch dood is geweest.

Die twee minuten in de hel zijn hem zó slecht bevallen, dat Constantine er sindsdien alles aan doet om in de gunst van Onze Lieve Heer te komen.

De tijd hiervoor raakt alleen op, als bij de straffe roker Constantine op een goede dag longkanker wordt geconstateerd en een nieuw en ditmaal permanent bezoek aan de hel akelig dichtbij komt. Het ‘gelukkige’ toeval wil, dat er een angstaanjagend duivels plan om van de aarde een ware hel te maken nadert. Constantine grijpt het dan ook met beide handen aan om zijn ziel er definitief mee te redden. Constantine heeft aldus een interessant plot, dat erg lastig is om te visualiseren. Lawrence doet wel zijn best en bij vlagen weet Constantine zeker te boeien, met name waar het gaat om de filosofische momenten in de film. Andere zaken, zoals het kruis dat Constantine ombouwt tot supergun, zijn weer kinderlijk lachwekkend en zien er overduidelijk in strip beter uit dan in film.

ABSOLUTELY FABULOUS BOX - SEIZOEN 1: 20 april SUPERMAN ANIMATED: LAST SON OF KRYPTON: 20 april ARTHUR 2: ON THE ROCKS: 20 april HEAT: 20 april SIX FEET UNDER - SEIZOEN 3: 20 april WONDER WOMAN - SEIZOEN 1: 20 april THE FRESH PRINCE OF BEL-AIR - SEIZOEN 1: 20 april OTHER PEOPLE’S MONEY: 20 april RICHIE RICH: 20 april THE GIRL NEXT DOOR: 27 april

mei: STAR TREK: ENTERPRISE - SEIZOEN 1: 3 mei TRAUMA: 26 mei RESIDENT EVIL: 26 mei TIPTOES: 26 mei UNDERTAKING BETTY: 26 mei 5 MOONS SQUARE: 26 mei DOC: 26 mei PECKER: 26 mei HOUR OF THE GUN: 26 mei CAMPFIRE TALES: 26 mei LAST EMBRACE: 26 mei T’CHOUPY: 26 mei CANNES BOX: 26 mei

MM 55 dokument

28-02-2005

22:40

Pagina 22

concertagenda

colofon

9e Jaargang, nummer 55, maart 2005

REDAKTIE: CONCERTAGENDA@MUSICMINDED.NL

Onafhankelijk entertainmentmagazine; gratis verkrijgbaar.

Verschijnt 10 keer per jaar.

maart:

BAD BOYS ROCK FESTIVAL TOUR: 31 maart: Effenaar

QUEEN

(Eindhoven).

(Rotterdam).

D.A.A.U.: 10 maart: Paard Van Troje (Den Haag), 11 maart:

april:

Bibelot (Dordrecht), 12 maart: Atak (Enschede).

AND

PAUL

RODGERS: 26 april:

Ahoy’

ELVIS THE CONCERT: 27 april: Ahoy’ (Rotterdam).

FINNTROLL: 27 april: Effenaar (Eindhoven), 28 april: Melkweg (Amsterdam), 29 april: Vera (Groningen).

LADY

IMPERIA: 10 maart: Effenaar (Eindhoven), 18 maart: De

SALSA:

28 t/m 30 april: Theater Fabriek

Peppel (Zeist).

JASON MORAN: 1 april: Lantaren/Venster (Rotterdam), 9

(Amsterdam).

MARDUK: 10 maart: Patronaat (Haarlem), 11 maart: Vera

april: Bimhuis (Amsterdam).

MELVIN TAYLOR AND THE SLACK BAND: 29 april:

(Groningen), 12 maart: Bosuil (Weert).

THERAPY?: 1 april: Oosterpoort (Groningen), 2 april: Rock

Koninginnenach Den Haag (Den Haag).

WAYNE SHORTER QUARTET: 10 maart: Concertgebouw

Weekend (America), 3 april: Tivoli (Utrecht).

EASTERN LANE: 29 april: Paradiso (Amsterdam).

Amsterdam (Amsterdam).

ZITA SWOON: 1 april: Mezz (Breda).

THE LONGCUT: 29 april: Paradiso (Amsterdam).

DOMINIK EULBERG: 11 maart: Club Silly (Den Haag).

BLUE NOTE TRIP HOSTED BY DJ MAESTRO: 2 april: Tivoli

FINNTROLL: 30 april: Goudvishal (Arnhem).

KOSHEEN: 11 maart: Paard Van Troje (Den Haag).

(Utrecht), 9 april: Burgerweeshuis (Deventer), 15 april:

STIJN: 11 maart: Las-Palmas (Rotterdam).

Oosterpoort (Groningen).

THE ARCADE FIRE: 11 maart: Melkweg (Amsterdam).

EPICA + AUTUMN: 15 april: Doornroosje (Nijmegen).

AUTUMN: 12 maart: Kiehool (Bergum), 25 maart: Mezz

POPA CHUBBY: 2 april: MC Schaaf (Leeuwarden), 4 april:

(Breda), 26 maart: Paaspop (Mariënvelde).

Bosuil (Weert), 5 april:

DEAD CAN DANCE: 12 maart: Nederlands Congres

Lantaarn (Hellendoorn).

DAUWPOP (met: Alanis Morissette, Toy Dolls,

Centrum (Den Haag).

JUDAS PRIEST, THE SCORPIONS + PARADISE LOST: 2

Intwine e.a.): 5 mei: Evenemententerrein Hellendoorn

JOOLS HOLLAND AND HIS RHYTHM & BLUES ORCHES-

april: Brabanthallen (Den Bosch).

(Hellendoorn).

TRA: 12 maart: Paard Van Troje (Den Haag), 13 maart:

THE WEDDING PRESENT: 2 april: Rotown (Rotterdam), 3

CHEB BALOWSKI: 5 mei: Bevrijdingsfestival Brabant (’s

Paradiso (Amsterdam).

april: Vera (Groningen), 4 april: Paradiso (Amsterdam), 5

Hertogenbosch), 5 mei: Bevrijdingsfestival Groningen

MISS KITTIN: 12 maart: Paradiso (Amsterdam).

april: Hof Ter Lo (Antwerpen).

(Groningen), 18 mei: Tivoli De Helling (Utrecht), 19 mei:

ZEA: 12 maart: Occii (Amsterdam), 31 maart:De Kikker

FEIST: 4 april: Tivoli De Helling (Utrecht).

(Enschede).

EINSTÜRZENDE

LAURA PAUSINI: 13 maart: Nederlands Congres Centrum

(Amsterdam).

pop (Haarlem).

(Den Haag).

THE THERMALS: 5 april: Hof Ter Lo (Antwerpen), 17 april:

DE LA SOUL: 5 mei (middag): Bevrijdingspop (Haarlem), 5

KELLY JOE PHELPS: 14 maart: Paradiso (Amsterdam).

4AD (Diksmuide).

mei (avond): Bevrijdingsfestival Groningen (Groningen).

PAOLO CONTE: 14 maart: Carré (Amsterdam).

THE FINN BROTHERS: 6 april: Vredenburg (Utrecht), 10

GABRIEL RIOS: 5 mei: Bevrijdingsfestival Overijssel

SWAN LEE: 15 maart: Paradiso (Amsterdam).

april: Oosterpoort (Groningen).

(Zwolle),

TUCK AND PATTI: 15 maart: Oosterpoort (Groningen), 16

DANIEL BEDINGFIELD: 8 april: Paradiso (Amsterdam).

(Groningen).

maart: Boerderij (Zoetermeer).

IMPERIA: 9 april: Underground (Lelystad).

MUTABOR: 6 mei: Melkweg (Amsterdam).

GOOD CHARLOTTE: 16 maart: 013 (Tilburg).

T.RAUMSCHMIERE (DJ-SET): 9 april: Tivoli (Utrecht).

THE FABULOUS THUNDERBIRDS: 6 mei: Moulin Blues

THOMAS DYBDAHL: 16 maart: Vera (Groningen), 17

MESHELL NDEGEOCELLO: 9 april: Paradiso (Amsterdam).

(Ospel), 7 mei: Rhythm & Bluesnight (Groningen).

maart: Paard Van Troje (Den Haag), 19 maart: W2 (Den

PREFUSE 73: 9 april: Tivoli De Helling (Utrecht), 10 april:

DYNAMO OPEN AIR (met: Anthrax, Obituary, Jon

Bosch), 20 maart: Paradiso (Amsterdam).

Melkweg (Amsterdam).

Olivia’s Pain, Gorefest, Masterplan e.a.): 7 mei::

THE PEACOCKS: 16 maart: 013 (Tilburg), 17 maart: Ekko

REINHARD VOIGT: 9 april: Patronaat (Haarlem).

Evenemententerrein Hellendoorn (Hellendoorn).

(Utrecht), 18 maart: Nighttown (Rotterdam).

SUBTLE: 9 april: Patronaat (Haarlem).

MELVIN TAYLOR AND THE SLACK BAND: 7 mei: Rhythm

FEEDER + ZORNIK: 17 maart: Paradiso (Amsterdam).

THE BLOOD BROTHERS: 9 april: Melkweg (Amsterdam).

& Bluesnight (Groningen).

SAXON: 18 maart: Podium (Hardenberg).

MARY GAUTHIER: 9 april: Paard Van Troje (Den Haag), 10

WALTER TROUT AND THE RADICALS: 7 mei: Moulin Blues

THUNDER: 18 maart: Bosuil (Weert), 19 maart: Podium

april (middag): Paradiso (Amsterdam), 10 april (avond):

(Ospel).

(Hardenberg).

Perron 55 (Venlo), 12 april: 013 (Tilburg).

YOUNG BLOOD BRASS BAND: 7 & 8 mei: Mama’s Pride

VIVE LA FÊTE: 18 maart: Doornroosje (Nijmegen).

WIGHNOMY BROTHERS: 9 april: Patronaat (Haarlem).

(Geleen).

BRAND NEW HEAVIES: 19 maart: Paradiso (Amsterdam).

ANGIE STONE: 9 april: Koninklijk Circus (Brussel), 10 april:

JOSHUA REDMAN: 8 mei: Paradiso (Amsterdam).

DOWNSET: 20 maart: W2 (’s Hertogenbosch).

Heineken Music Hall (Amsterdam).

BELLYDANCE SUPERSTARS: 9 mei: Lucent Danstheater (Den

MORBID ANGEL: 20 maart: Oosterpoort (Groningen).

PORCUPINE TREE: 10 april: Paradiso (Amsterdam), 11

Haag).

MOS DEF: 20 maart: Paradiso (Amsterdam).

april: 013 (Tilburg).

EURO + SONGFESTIVAL: 9 mei De Doelen (Rotterdam).

EMILIANA TORRINI: 21 maart: Paradiso (Amsterdam), 22

36 CRAZY FISTS, TWELVE TRIBES + FROM FIRST TO

THE SHADOWS: 10 t/m 12 mei: Heineken Music Hall

maart: Rotown (Rotterdam), 23 maart: Botanique (Brussel).

LAST: 12 april: Melkweg (Amsterdam).

(Amsterdam).

JOHN

De Kade (Zaandam), 6 april:

NEUBAUTEN:

4

Paradiso

mei en verder: LADY SALSA: 1 t/m 22 april: Theater Fabriek (Amsterdam).

JOHN SPENCER BLUES EXPLOSION: 5 mei: Bevrijdings-

5

mei:

Bevrijdingsfestival

Groningen

MARIA FARANTOURI: 14 april: Paradiso (Amsterdam).

NIGHT OF THE SULTANS: 10 mei: Nederlands Congres

(Amsterdam), 25 maart: Heineken Music Hall (Amsterdam).

DE MENS: 14 april: Nijdrop (Opwijk).

Centrum (Den Haag).

DAVID KITT: 21maart: Paradiso (Amsterdam), 22 maart:

NATASHA

Rotown (Rotterdam), 23 maart: Botanique (Brussel).

(Amsterdam).

NAPALM DEATH + DESTINY: 13 mei: Tivoli De Helling

THIN LIZZY: 22 maart: De Kade (Zaandam), 28 maart:

THE HIVES: 14 april: 013 (Tilburg).

(Utrecht).

Boerderij (Zoetermeer).

MOTEL MOZAIQUE (met: LCD Soundsystem, Matthew

AUTUMN: 14 mei: Meadow Metal Fest (Zelzate).

KEANE + RUFUS WAINWRIGHT: 23 maart: Heineken

Herbert, Tiga, Gabriel Rios, Nancy Sinatra e.a.): 15 + 16

PINKPOP (met: The Chemical Brothers, Heideroosjes,

Music Hall (Amsterdam).

april: Nighttown + Rotterdamse Schouwburg (Rotterdam).

Intwine, Epica, The Prodigy, Within Temptation,

SECRET MACHINES: 23 maart: Paradiso (Amsterdam).

AFTER FOREVER: 15 april: De Kade (Zaandam).

Beef, Feeder, Mercury Rev, The Frames, Kane, Golden

CROSBY AND NASH: 24 maart: Melkweg (Amsterdam).

MARK KNOPFLER: 15 & 16 april: Heineken Music Hall

Earring, Saybia, Di-Rect, Gabriel Rios, Bloc Party, The

ROOTS MANUVA: 24 maart: Paradiso (Amsterdam).

(Amsterdam), 17 & 18 april: Ahoy’ (Rotterdam).

Bravery): 14 t/m 16 mei: Megaland (Landgraaf).

NECK: 25 maart: Melkweg (Amsterdam).

TIGA: 16 april: Paradiso (Amsterdam).

BLUE NOTE TRIP HOSTED BY DJ MAESTRO: 14 mei:

THE THERMALS: 25 maart: Vera (Groningen), 26 maart:

DREADLOCK PUSSY: 16 april: O.J.C. De Roos (Deurne).

Oosterpoort (Groningen), 27 mei: Paard Van Troje (Den

Nighttown (Rotterdam), 27 maartl Paaspop (Schijndel), 28

LUCIANO PAVAROTTI - FAREWELL TOUR: 16 april: Ahoy’

Haag).

maart: Melkweg (Amsterdam).

(Rotterdam).

ARNO: 17 mei: Oosterpoort (Groningen), 18 mei: Mezz

THERAPY?: 25 maart: Paard Van Troje (Den Haag), 26

MOLLY HATCHET: 16 april: Lantaarn (Hellendoorn).

(Breda).

maart: Paaspop (Mariënvelde).

MORBID ANGEL: 16 april: Effenaar (Eindhoven), 17 april:

LOU BARLOW: 18 mei: Vera (Groningen).

UNITY TOUR 2005: 25 maart: Hedon (Zwolle).

Melkweg (Amsterdam).

DESTINY’S CHILD: 22 mei: Ethias Arena (Hasselt), 23 + 24

DILLINGER ESCAPE PLAN: 26 maart: Musis Sacrum

ANE

mei: Ahoy’ (Rotterdam).

(Arnhem), 27 maart: Oosterpoort (Groningen), 28 maart:

(Ottersum), 22 april: Ekko (Utrecht), 23 april: Rotown

DOMINIK EULBERG: 27 mei: Ekko (Utrecht).

Tivoli (Utrecht).

(Rotterdam), 24 april: Paradiso (Amsterdam).

STATUS QUO: 28 mei: Feesttent (Ruinerwolde).

UB40: 26 & 27 maart: Heineken Music Hall (Amsterdam).

ALAN

ROD STEWART: 30 mei: Ahoy’ (Rotterdam).

PAASPOP SCHIJNDEL (met: After Forever, Agnostic

Cultuurpodium Boerderij (Zoetermeer).

WÂLDROCK (met: Dimmu Borgir, Dio, Soilwork e.a.):

Front, Buscemi, Dillinger Escape Plan, Flogging

ALANIS MORISSETTE: 19 april: Ahoy’ (Rotterdam).

4 juni: Zomerweg (Burgum).

Molly, Novastar, Stijn, The Thermals, The Toy Dolls

LOU

U2: 10 juni: Koning Boudewijnstadion (Brussel), 13, 15 & 16

e.a.): 26 + 27 maart: Festivalterrein De Molenheide

(Amsterdam).

(Schijndel).

ASIAN

EIGHTEEN VISIONS: 26 maart: Musis Sacrum (Arnhem), 27

(Amsterdam).

Vredenburg (Utrecht).

maart: Oosterpoort (Groningen).

ATREYU: 21 april: Melkweg (Amsterdam).

NJOY, THE FESTIVAL: 10 t/m 13 juni: Walibi World

MAISON ROYALE: 26 + 27 maart: Westergasfabriek

CORVUS CORAX: 22 april: Patronaat (Haarlem), 23 april:

(Biddinghuizen).

(Amsterdam).

W2 (‘s Hertogenbosch).

ARROW ROCK FESTIVAL (met: Meat Loaf, Dream

TOY DOLLS: 27 maart: Paas Music Festival (Breezand).

FLIP KOWLIER + GABRIEL RIOS: 22 april: Groene Engel

Theater, Styx, Kansas, Little River Band , Lou Gramm

KYLIE MINOGUE: 27 maart: Ahoy’ (Rotterdam).

(Oss).

& Survivor): 11 juni: De Schans (Lichtenvoorde).

MASTERPLAN, CIRCLE II CIRCLE, ROB ROCK + PURE INC:

GREEN LIZARD: 22 april: Donkey Shot (Heemskerk).

FIELDS OF ROCK 2005 (met: Rammstein, Black

28 maart: Bosuil (Weert).

BO DIDDLEY: 23 april: Podium (Hardenberg).

Sabbath, Audioslave, Velvet Revolver, Slayer +

ZITA SWOON: 29 maart: Paradiso (Amsterdam).

AMPARANOIA: 23 april: Bossa Estufa (Maastricht).

Motörhead): 18 juni: Goffertpark (Nijmegen).

US 3: 30 maart: Paradiso (Amsterdam), 31 maart: Tivoli

FLIP KOWLIER: 24 april: 013 (Tilburg).

BOSPOP (met: Iron Maiden, Joe Cocker, Marillion,

(Utrecht).

KURT ROSENWINKEL: 24 april: Bimhuis (Amsterdam).

Roger Hodgson, Peter Frampton, De Dijk, Uriah Heep

NAS: 30 maart: Hallen Van Schaarbeek (Brussel).

MARCUS MILLER: 24 april: Tivoli (Utrecht), 25 april:

e.a.): 2 & 3 juli: Sportpark Boshoven (Weert).

WESTLIFE: 30 maart: Heineken Music Hall (Amsterdam).

Oosterpoort (Groningen), 26 april: Paradiso (Amsterdam).

BUENA VISTA SOCIAL CLUB presents IBRAHIM

APOCALYPTICA: 31 maart: 013 (Tilburg).

KATHLEEN EDWARDS: 24 april: 013 (Tilburg), 25 april:

FERRER: 7 juli: Nederlands Congres Centrum (Den Haag).

ADMIRAL FREEBEE: 31 maart: Nijdrop (Opwijk).

Melkweg (Amsterdam).

22

FOGERTY: 21 maart: Heineken Music Hall

BRUN:

BEDINGFIELD:

14

april:

Melkweg

17 april: Cultureel Podium Roepaen

PARSONS

LIVE

PROJECT: 18 & 19 april:

REED: 19 april: Concertgebouw Amsterdam DUB

Oplage: 35.000 UITGEVER MUSIC minded Publishing Postbus 15694 1001 ND Amsterdam tel.: 020-3301470 fax: 020-3301471 ADVERTENTIEVERKOOP MUSIC minded Sales Postbus 15694 1001 ND Amsterdam

Doornroosje (Nijmegen), 20 mei: Melkweg (Amsterdam). april:

Kijk voor informatie over een abonnement op: www.musicminded.nl

VOODOO GLOW SKULLS: 13 mei: Patronaat (Haarlem).

tel.: 020-3301470 fax: 020-3301471 sales@musicminded.nl HOOFDREDAKTIE Ruben Eg, Peter Koks , Erwin Kroon e-mail redaktie: redaktie@musicminded.nl e-mail produktie: office@musicminded.nl website: www.musicminded.nl VASTE MEDEWERKERS Joyce van den Bogaard, Paul Claasen, Dirk Derks, David Ernst, Jeroen Fidder, Mirco Haarmans, Jim Jansen, Rivka de Jonge, Willem Jongeneelen, Gabriëlla van Karsbergen, Edgar Kruize, Steef van Leeuwen, John Min, Hugo Pinksterboer, Anneke Ruys, Arnold Scheepmaker, Abel Schoenmaker, Anton Speijers, Eric van Splunter, Joost van Velzen, Gertjan Vandenblink, Jesse Voorn, Atze de Vries ILLUSTRATIES Hans Klaver, Knoxillustrations www.knoxillustrations.com EINDREDAKTIE Ruben Eg, Jesse Voorn ART DIRECTION & VORMGEVING Peter Koks DRUKKERIJ Senefelder Misset, Doetinchem Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopiën, opnamen of enige andere manier, zonder vooraf schriftelijke toestemming van de uitgever. © 2005 MUSIC minded Publishing

Check MUSIC minded ook dagelijks via:

juli: Amsterdam ArenA (Amsterdam).

FOUNDATION:

21

april:

Melkweg

PAT METHENY GROUP: 7 + 8 juni: Muziekcentrum

KPN

(Nederland)

BASE (Belgie)

ROLLING STONES AEROSMITH COLDPLAY KRAVITZ LENNON GABRIEL DEEP PURPLE GOLDEN EARRING QUEEN U2 NEIL YOUNG PINK FLOYD YES RADIOHEAD DOORS LED ZEPPELIN THE EAGLES DAVID BOWIE GENESIS C

CK

O

IN

1

#

LA

E

NU

ER O MB

N

NOW PLAYING ON:

SSIC R

DE MUZIEK VAN JE LEVEN 24/7

FM-stereo op jouw kabelnet Amsterdam e.o. 107.1 – Rotterdam e.o. 104.1 - Utrecht e.o. 104.6 – Den Haag 97.6

(voor andere kabelfrequenties bel 0909-3000675)

+ in de auto op middengolf AM 675

(www.arrow.nl)

e e

e e ! e

e e e

Y

%EN LUIE STOEL JE PC EN WWW TISCALI NL $AT IS ALLES WAT JE NODIG HEBT OM JE FAVORIETE FILMS TE BEKIJKEN OF NAAR JE LIEVELINGSMUZIEK TE LUISTEREN /P WWW TISCALI NL VIND JE HOOGSTAAND ENTERTAINMENT .EEM BIJVOORBEELD DE 4ISCALI 6IDEO#LUB WAAR JE DE MEEST UITEENLOPENDE SPEELFILMS VAN ROMANTIEK TOT SPECTACULAIRE ACTIE KUNT BEKIJKEN EN DOWNLOADEN /F 4ISCALI -USIC EEN MUZIKALE SCHATKAMER WAAR JE ALLE HITS EN ALBUMS VAN JE FAVORIETE ARTIESTEN KUNT VINDEN +AN HET NOG GEMAKKELIJKER $US PAK DE POPCORN EN BEZOEK VANDAAG WWW TISCALI NL

TISCALI5004 A3 BS FC.indd 1

28-01-2005 15:02:19