ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΣΤΡΑΣ • γεγονότα του σαββάτου
Αττική 2007
[1]
[2]
ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ Ο Δεκέμβρης η ταράτσα και το πιάνο (Υστερόγραφα σε ανθρώπους και προοπτικές), Αττική 2006 (ιδιωτική έκδοση) • Το νεύμα της φωνής (Ρίμες αντίλαλοι ενθάδε στίχοι), Αττική 2006 (ιδιωτική έκδοση)
[3]
ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΑΣΤΡΑΣ
γεγονότα του σαββάτου
Αττική 2007 [4]
© 2007 Στράτος Μάστρας Επικοινωνία: egmastras@gmail.com
Γραφιστική επιμέλεια: gDox/γραμμ@τόφωνο
[5]
– Κ. Μοσκώφ:
Πού ξέρεις, μπορεί ο θάνατος και να νικήσει – L. Ferlinghetti: Ακόμα και στον παράδεισο δεν τραγουδάνε συνεχώς
[6]
[7]
Εναντιώνομαι απλά με ό,τι βρέθηκε να ξεχωρίζω από τη φύση
[8]
[9]
<1>
Χαρά στο σπίτι του Θεού, χαρά στο γαλαξία· ανθρώπων γέννα σήμερα, ανθρώπων αταξία
[9]
<2>
Καρπός ονειρικής αγάπης (και πραγματικής συνουσίας για να έχω δίκαιο το σώμα) το μωρό γεννήθηκε ως όφειλε με το πρόσωπο στραμμένο στο πάτωμα έπειτα το χάρισμα του homo sapiens καταγωγή εκ της σοφίας υγιές άναρθρο αρτιμελές άπιστο όσο για την ελπίδα έχει μέλλον ν’ απελπιστεί τι ζητούν από μένα γνωρίζω όλες τις γλώσσες του κόσμου μάρτυς μου το μυαλό στο μέρος της καρδιάς εν καιρώ θα εξειδικευτώ είναι παλιά μόδα αυτή ένα παραδοσιακό πιάτο μία ταυτότητα ένας γεωγραφικός χώρος δεν ντρέπομαι για τη γύμνια μου ήσαν αγνοί και αθώοι και ανεπίδεκτο μαθήσεως προς το παρόν δείχνω υπακοή μόνο στην ακοή (Κύριε, δεν μου αναγνωρίζεται μα είμαι εξαρτημένος της μητέρας· έτσι ενέπνευσα επί γης τα συναισθήματα)
[ 10 ]
<3>
Ολοφραστική ομιλία ή λίγα λόγια και καλά σ’ αποζητώ που δεν μπορώ να ορθογραφήσω οι αριθμοί μοιάζουν εύκολοι μα εγώ θέλω να ’μαι γράμμα οφείλω να ’μαι γράμμα οι λέξεις στα χέρια μου διαστρέφονται γιατί αγαπώ την κίνηση που δεν υποκρίνεται την ώρα που τις δημιουργεί εξάλλου όταν κάποτε ελευθερώθηκαν και το λαρύγγι μου τακτοποιήθηκε στον κόσμο ξεκίνησα μ’ εσένα αργότερα θα φανερωθώ τηλεγραφικός λιγομίλητος ακόμη μπορώ να ζωγραφίσω γυμνάζομαι στην επικοινωνία αλλά φοβάμαι τη φωνή μου στ’ αυτιά των άλλων και κάπου εδώ αρχίζουν οι μυθολογίες για την κατοπινή αποφώνηση διηγούμαι πως έχω λόγο να περπατώ (Σιωπή, μπόμπιρα· δεν υπολήπτεσαι των γραμματικών)
[ 11 ]
<4>
Δεν μου γελούν τα βρέφη σου μητέρα της Ευρώπης παρήγγειλα αφίσες ‘Σπουδαστήριον Ο ΟΥΡΑΝΟΣ’ αυτοκόλλητα αστέρια –έμαθα πως θα προκόψουν στις νυχτωδίες– συν τω χρόνω θα γκρεμιστούν με τις οροφές κοίτα να δεις! κάποιος εύχεται κι αναλήφθηκε κάθετος με το γείσο που κατέβηκε χαρίζω πλάκες σοκολάτας και καθαρά ρούχα εν αγνοία σου –έμαθα πως θα προκόψουν στα πικρογραφήματα– αλλά δεν λένε ν’ αριστεύσουν στις αταξίες ήσυχα παιδιά τα συνηθίσαμε κι αν κάνεις να τα χαϊδέψεις βάζουν τα χέρια στο κεφάλι και ξυπνούν είναι νωρίς για τις ταξιδιωτικές οδηγίες στις παρτιτούρες του Κόλια –έμαθα πως θα προκόψουν στα κλειστά δωμάτια– μαζεύω κάθε μέρα τα καρυδότσουφλα απ’ τις νεροσυρμές αφήνοντας στην ίδια θέση χάρτινα καραβάκια αλλά δεν εννοούν να παραστρατήσουν στις ζωγραφιές α, ωραία! θα μεγαλώσεις απελπισμένος στην αισιοδοξία φωνάζω στο τελευταίο πιτσιρίκι ημιαντοχής – βλέπεις να κρατώ σκυτάλη απαντά τι αφελής που μοιάζετε κύριε υστερολογώ
μητέρα της Ευρώπης για τα σπασμένα παιχνίδια που μου επέστρεψαν με τις συλλαβές παίγνια παίγνια παίγνια
(Είναι αργία· λέτε αναστάσιμοι;) [ 12 ]
<5>
Μα τι συμβαίνει επιτέλους με αυτό το σώμα εναντιώνεται στην περίφημη παιδικότητα ξυπνώ τα βράδια ένοχος από όνειρα ο ήχος μου αναποφάσιστος επιστρέφεται δεν με εμπιστεύονται να χτίσω ένα σπίτι μόνος μου μ’ αφήνουν να προχωρήσω μόνος ως το προαύλιο αλλάζουν τα μέλη μου –γι’ αυτό θέλω ν’ αλλάξω τον κόσμο δεν σκεφτήκατε πως θέλω να εναρμονιστούμε;– όμως βυθίζομαι στο αμάρτημα της αυθάδειας φύσει απροσάρμοστος και θέσει δικαιολογημένος για την ώρα σηκώνω επανάσταση ενάντια σε ό,τι την ανέχεται χρόνος είναι θα περάσει τα ηλεκτρισμένα συγκροτήματα σηματοδοτούν τον εγκλεισμό μου κρίση είναι θα περάσει ηλικία ήταν – και πέρασε και τώρα Κωνσταντίνα Μαρία Φωτεινή και Άννα η αλλόκοτη χαρά που πλημμύριζε τα σκέλια μου στον καμπυλωτό παράδεισό σας σημαίνει πως είμαι άξιος του είδους μου (Κατ’ ευχήν για τα παιδιά μας, καμάρια μου· θα ευχηθώ)
[ 13 ]
<6>
Οι φίλοι μου ενηλικιώνονται στην εσωστρέφεια της νεότητας αποφεύγουν τους καθρέφτες μάρτυρες των βιβλίων οι φίλοι μου (έχουμε τόσα να μάθουμε) σκαλίζουνε το κοινωνικό τους πρόσωπο το δε πραγματικό είναι ήδη γερασμένο –δεν αγαπούν τους καθρέφτες– ρωτήστε τα ψευδεπίγραφα όνειρά τους ή το φως που λιγοστεύει στα δωμάτια η παραίσθηση παραμένει πως αφήνουν ίχνος πως θ’ αποφοιτήσουν με τη σελίδα της μαμάς Ιστορίας ανοιχτή και καλόβουλη – τότε λάμπει ξανά ο στίχος του λόρδου Alfred για κείνον το νεότερο κόσμο που δεν είναι αργά να επιδιώξουμε μα ο που καταδέχτηκε την αλλαγή δεδομένος κόσμος ήταν εκείνος που δεν θέλει σελίδες παρά την αυτοπάθεια γιατί, γιατί τόσο σκυφτοί για έναν ουρανό; (Μια μέρα θα σταματήσω να παραληρώ για τους ανθρώπους)
[ 14 ]
<7>
Το τριαδικό του χάρισμα ένστικτο συγκίνηση νόηση θα τον ανεβάσει στη σκάλα όταν οι ζωντανοί χαίρονται το δυνάστη αριθμό δεν ξέρω αν λέγεται θέωση όπως πατήρ υιός άγιο πνεύμα ούτε τι οφείλουμε πεσμένοι εδώ κάτω ανεστραμμένα είδωλα κι εμείς σέβομαι τη μοναξιά όχι της ύπαρξης αντίτιμο του χρόνου αλλά εκείνη του υψωμένου και δεν εννοεί να μαλακώσει την ατόφια λαβή της σκληρή συνείδηση πως απ’ το δίσκο που φέρνει βόλτες για μια θέση μια επωνυμία ή ένα επάγγελμα ο ίδιος έχει την εμπειρία και ήρθε η ώρα με τ’ απλά υλικά του να επιστρέψει – (Θέλεις να συγχωρήσουμε πως πρόκειται για την αργυρή επέτειο μιας γέννησης;)
[ 15 ]
<8>
Όμορφα τα κατασταλαγμένα μέτωπα με το τίμημα του Ισκαριώτη στους χάρακες του ληξιαρχείου εποχή μετρήσεων –και πώς άλλωστε τα βιβλία ευνοούν τις απογραφές– ο καιρός προϋποθέτει ερωτήσεις σταθεροποιούνται στις προοπτικές για την αναπαραγωγή το μέλλον (θα τραγουδούσαν το φύλο των αγγέλων το δήθεν αδιανόητο) προσαρμόζονται στο κάθισμα στέρεα ζωή – ίσως να μιλούσαμε για μεταλλική εποχή αν δεν τους είχε πνίξει η άμμος ο χρόνος από ’δω και πέρα δεν χαραμίζεται στην ταχύτητα (Δικαίωμα να μη σας μιλήσω για την έναστρη νύχτα τους)
[ 16 ]
<9>
Όχι, δεν φταίνε τα καινούργια πρόσωπα καθώς χτίζεται το σπίτι· στη μεσαία συνθήκη ενός οιωνού οι συνεστιάσεις δεν έχουν θέση μπορούν όμως να μας υποδείξουν ένα καλωσόρισμα αμήχανοι για το ξενύχτι της καθημερινότητας κι η ζωή να ξεδιπλώνεται κάποτε –συνήθως ηθελημένα– φανερώνονται κατάλοιπα πρωινής χρονολογίας όταν υπάρχει η ανάγκη να ταυτιστούν με το χάρισμα των απογόνων αίθριοι τότε εξιστορούν τις ενοχές τους είναι μακρινά πράγματα που σ’ αναγκάζουν να στρέψεις το βλέμμα αριστερόστροφο θέλω ν’ αφήσουμε το μονόλογο στην ησυχία του παραμένουμε σιωπηλοί στις σκέψεις που θα εμπιστευτούν αναπνέοντας προσεκτικά ώσπου να επιτρέψουν τις κόρες τους μέσα στις δικές μας είναι πόνοι που δεν εξαργύρωσες είναι ο θυμός που δεν βρήκε τόπο γνώσεις που δεν σε εκμεταλλεύτηκαν ανεπίτρεπτα ίσως άπιαστα νοήματα για ποιο δικό μου κρησφύγετο απολογείσαι; δεν μας ενώνει τίποτα πέρα από την αφή το ραγισμένο γόνατο του δρομέα και μια ημερομηνία λήξης μην παραμιλήσω πάλι για τις ελπίδες ή τις ευχές· καιρός να τιμήσουμε τα χέρια μας (Φοβάμαι πως ξεπεράσαμε την καλοσύνη των παραμυθιών)
[ 17 ]
< 10 >
Δώστε μας τουλάχιστον την ευκαιρία να γίνουμε σοφοί τώρα που οι κρόταφοι γυρίζουν προς το γκρίζο ένα συγχωροχάρτι για την πλάτη κόντρα στο ξημέρωμα την αφοσίωση στις ευθείες και στους μεσημβρινούς το μετρημένο ανάστημα παράλληλα στο φυσικό ύψος τον ένα μήνα και πέντε ημέρες που μας θέλουνε τα χρόνια περιμένω –λέγοντας– την εξήγηση τη συμβιβαστική για κάποιες αμαρτίες εν ονόματι του μέλλοντος μα σιωπούν απ’ το κλαμπ οι σημερινοί γεμίσαμε χασμωδίες και μηνύματα ντροπής μην απορείτε λοιπόν για τις παρακαταθήκες για τους τοίχους και τ’ ανέμελο σφύριγμα την απειλή της βαθιάς ικανοποίησης που σχηματίζεται στο τέλος κάθε μαύρου τραγουδιού ούτε που θα εκδικούνται με ερωτηματικά και άνω τελείες ακόμα και μετά από τόσον καιρό για την απαξίωση του χαμόγελου τα κλειστά στόματα τους τσακισμένους ανεμοδείκτες και οτιδήποτε σημαίνει τον ευτελισμό της χαράς (Σκύψε να σου πω: σταμάτα πια με την ευτυχία· ως πότε θα βαλαντώνεις σε υστερόγραφα και τετελεσμένα;)
[ 18 ]
< 11 >
Το σαρανταλείτουργο είναι δύσκολη συνέχεια· προϋποθέτει τα κύματα γραμμή τη γραμμή στο δέρμα δοτικούς χαρακτήρες και μια ωραία γυναίκα την ιερότητα του θηλασμού έχουμε χρόνο να μνημονεύσουμε όσο υπάρχουν στο πλάτος της ασυμμετρίας μας οι μείζονες λυρικοί ιδίως τις τελευταίες απογευματινές ώρες γνωρίζουν τι εννοεί το φθινόπωρο (Σήμερα δεν είναι παραδοσιακοί· είναι παρόντες)
[ 19 ]
< 12 >
Παρατηρώ την καλλυντική σου φύση τη μεγαλοψυχία απέναντι στη σκόνη που μαζεύουν τα δάχτυλα το ακριβές ωράριο τη διάθεση για εκδρομές και το συρτάρι με τ’ αποκόμματα της ζωντάνιας αλλά δεν τολμώ να φωτογραφίσω τίποτα όσο εγκαταλείπεσαι στο μηχανικό λειτουργικό του γυαλιού κατά κανόνα όταν εξαιρείσαι των υποχρεώσεων και διατηρείς το δικαίωμα στην εσωτερική σου μνήμη αυτή, για να είμαστε δίκαιοι, δεν λογαριάζει από διαλογισμούς ρητορικές της πεντάρας καλλιγραφίες ή την αναζήτηση της λέξης παρ’ ότι γνωρίζει από δέντρα κι ευγένεια τόσο που θέλω να σε παρηγορήσω για τα δεδομένα κατέληξα κι εγώ θεατής το δε προσωπείο μου είναι –ας μην κρυβόμαστε– πήλινο (Νηνεμία, δεν είναι ψέματα, νηνεμία)
[ 20 ]
< 13 >
Καλός μάστορας και του λόγου σου· να φανταστώ δεν ήξερες από σάρκα; με τα σύννεφα όμως κομπάζουμε όλοι αναρωτιέμαι για τις πέντε ημέρες της πλάσης και τη μοναδική του εκλεκτού αυτής τη στιγμή που αμφίσημοι απορούμε: είναι κοντά μισός αιώνας διανυκτέρευσης ή τα μέσα του αιώνα βυθίζονται στις νύχτες φθίνουν οι ζωτικές λειτουργίες κυρίως εκείνη της συνείδησης γνωστή και ως όραση με τη χαμένη ελαστικότητα των ματιών συγκεντρώνονται στα κοντινά τους πρόσωπα με το τεχνητό φως της λυχνίας απομονώνονται των θεαμάτων και των ονείρων κι η αλλοπρόσαλλη διαλεκτική της συμβίας ορίζει τη στάση του σώματος τη μετακίνηση στον κατακόρυφο άξονα γείρε στα χέρια μου στη μέση μου στα κουρασμένα πόδια γείρε κι άλλο – – μυρίζω χώμα… – τώρα θ’ αγαπηθούμε ισοδύναμοι (Όσοι επί γης, τολμήσαμε)
[ 21 ]
< 14 >
Ρυθμίζουν την ένταση των κινήσεων κι εξομολογούνται την κούραση μεσόκοποι στους καιρούς τη διαλυμένη ευαισθησία των άκρων το βαθύτερο καημό τους για μια περιουσία περιούσιοι κι οι ίδιοι ενός εξάψαλμου η στάχτη είναι ανταποδοτική και το ταξίδι αμετάκλητο έτσι πρόχειρα περιχαρακωμένο στο κρανίο τους θα συντάξουν απομνημονεύματα συντομογραφίες για τα παιδιά τους –που πήραν το δρόμο τους– χαράζοντας εξοχές και γραφικά τοπία με την ερωτική αγάπη για την αναπνοή ένα καφενείο παλιών συμμαθητών το καρφί της αϋπνίας συστήνουν την προσοχή και συστήνονται παράμεροι των συνακροάσεων κοντολογίς απενοχοποιούνται μόλις ετών; (Δεν υπολογίσαμε την απήχηση που είχαν στις δικές μας πράξεις· ακόμα)
[ 22 ]
< 15 >
Η πέμπτη καρκινική ηλικία έχει την απλότητα των υπολοίπων εν ώρα γενεθλίων τα ψηφία δεν διαφοροποιούνται εκτός των χειλιών που χαμηλώνουν συνεσταλμένα ακριβώς σαν την επόμενη (Χύθηκε το κρασί, γαλήνεψε κι η σκάλα)
[ 23 ]
< 16 >
Δεν χρειάζεται να λυπάμαι για το γήρας Τετάρτη του εκκλησιασμού οι λαμπάδες λιώνουν το ίδιο κοστίζουν περισσότερο κι απ’ τη σωτηρία μου οι δε μετάνοιες απαγορεύονται στην άρθρωση που τρίζει δεν έχω λόγο να καταπονώ το κορμί μου για την παρρησία των ουρανών ελάτε στον αυλόγυρο του οίκου εκεί που ανταλλάσσουμε ειδήσεις εκ του ασφαλούς φιλοφρονούμε το καθεστώς του βήματος εδώ ελάτε να δείτε τα παιδιά που παίζουν μπάλα και πώς καταργείται η ηλιθιότητα των μεγάλων που δοξολογούν τις αγνές τους προθέσεις με την επίφαση της αθωότητας και της άγνοιας –μην κάνετε πως δεν καταλαβαίνετε όλοι τις τραγουδήσαμε– ο εγγονός μου κλαίει γιατί κουράζεται από την πολυλογία τις μυρωδιές του εξαγνισμού και τα τσιμπημένα του μάγουλα όταν σας επιτρέπει με το δειλό του φρόνημα ν’ αποδείξετε την καλή σας εικόνα (Δεν θα τον εκπαιδεύσω στη σιωπή και στη νηστεία· το παιδί γνωρίζει – και δεν αντιστέκεται)
[ 24 ]
< 17 >
Ας μην έχουμε παράπονο: δουλέψαμε τόσα χρόνια ώστε να μην απασχολούμε πλέον κανέναν στα εργαστήρια της μνήμης είμαστε σημαντικοί μισθώνουν ακόμα το νου μας αποδελτιώνονται εμπειρίες κι η βιολογική έκφραση της ατομικότητας έχω ένα ισόβιο χρηματικό ποσό και την ιδέα της παρακμής να διαστέλλεται στο κεφάλι μου· θυμάσαι πώς λέγομαι; (Τώρα συνομιλώ με τις ελιές)
[ 25 ]
< 18 >
Τα επεισόδια της ζωής μου αρνούνται να παραχωρήσουν χώρο και χρόνο συνωμοτώ εναντίον τους γεμίζοντας αναμνήσεις εμφατικός στις εξομολογήσεις με ακούν λυπημένοι και συγκαταβατικοί τρεις νεαροί μάγοι κι η θαυματοποιός ψιλή βροχή στα μάτια μου κι η καταιγίδα των περασμένων αντίστροφα της εποχής (Ποιος θέλει ν’ ανταλλάξουμε μια χειραψία με την ελευθερία;)
[ 26 ]
< 19 >
Αργό βάδισμα κι η κομμένη γλώσσα στο παγκάκι δεν νοείται –δεν εννοούμε– να ξαποστάσει ένα φορτίο πιάνουν κουβέντα για τις μαρτυρίες πράγματα που διέφυγαν των ιστορικών το προσωπικό τους παράθυρο το χέρι στον ώμο των ακροατών το πρόσωπο μετεωρίζεται η ευγένεια η ευθιξία η τιμή του κόσμου κι ανάμεσα στις ραβδώσεις –μετρημένες μία μία οι δύσεις– τα μάτια θαμπά, καταπονημένα πλην απαράλλαχτα καταφτάνουν από τη γέννηση (Κλείσε τα χείλη σου και πάρε το μολύβι· δεν ακούς που θυμούνται;)
[ 27 ]
< 20 >
Έτσι νόμιζα κι εγώ σπουδάζοντας τη λύπη και το φόβο της μυστικής βιολογίας θ’ ανοίξω μια περίμετρο στα πλάτη κι ο φράχτης που υψώνεται με λόγια και βιβλία κι η χάρη του οξυγόνου και χίλιοι σύνδεσμοι παραστατικοί δεν έχουν θέση μεταξύ τους η τρύπα που θα φέρνει από τη στέγη προστάγματα και κλίση προς τα πάνω κι οι έντιμες καιρών φιλοσοφίες σκορπίζονται στο αίμα βαθιά στις σωληνώσεις κι ο βήχας που γίνεται ομιλία ο πυρετός που μοιάζει θαλπωρή εκείνα τα δάχτυλα που τρέμουν και συσπώνται αθέλητα, με θλίψη και ντροπή κι η άδικη εξαθλίωση του σκεύους κρατούμενα του νου· ζήτωσαν οι ποιητές κι ο άνθρακας χρυσός αθανασία έτσι νόμιζα κι εγώ ένα πουκάμισο θα φέρει ανακωχή (Φρύγανο το κουτάκι σου, Πανδώρα μου· τι θες εδώ, στο τζάκι που θ’ ανάψει;)
[ 28 ]
< 21 >
Πέθανε πλήρης πόνων και ημερομηνιών και τότε δικαιώθηκαν ρολόγια που δεν πρόσεξε κανείς καθώς ασήμαντα χτυπούσαν οι καμπάνες ακινησία παράδοση αρχή της ιστορίας (Κι αυτές θα συνεχίζονται αποσιωπητικά)
[ 29 ]
< 22 >
Με λένε Μοντ υπήρξα μια φορά… σ’ αυτούς τους παγετώνες εξαίρεση σαν τ’ άλλα, κρίκος και χαλκάς στεφανώθηκα το φως και το γαρίφαλο έκλαψαν για μένα –αν και δεν αντέχουν– κι αγαπώ τις Κυριακές των θνητών παρακαλώ τους, βιογράφοι, τραγουδοποιοί να μη με γράψουνε σταυρό στα συναξάρια ούτε περίσσευμα στις χωματερές· εκείνα που με γνώρισαν, πλάσματα κι εκτάσεις δεν ξέρουν όλα να μιλούν (γι’ αυτό τα συμπονώ) μήτε διαβάζουν ή διαβάζονται στις πράξεις των γραμμάτων κι έχω τ’ όνομα κι έχω τη χαρά να βρίσκομαι στη σκέψη τους ωσότου με το πρόγραμμα της φύσης που ’ναι δίκαιη θα έχουν και τα όμοια δικά τους με πήρανε τα χρόνια και με διέλυσαν στο ξύλινο παλτό και στις σανίδες στο πριονίδι, σ’ ακίδες και στη σκόνη κι αόρατος φαγώθηκα απ’ τον κοινό αέρα –κάποτε κι εσείς θα μ’ αναπνεύσατε– (Με λένε Μοντ – κι είμαι αναλώσιμος)
[ 30 ]
< 23 >
Ξάγρυπνη ανθρωπότητα μάς έμαθες δίχως ανάγκη πως θα ζήσουμε ως εκεί που θέλουμε ν’ αφήσουμε κοιτάσματα ανάδελφοι χερσαίοι φαντασμένοι σκοτάδι πριν την άφιξη σκοτάδι το, γυρνώντας κι ενδιάμεσα τεντώνεται παρήγορο το φως ακαριαίο Δεν πρέπουν άλλες παρενθέσεις για θάνατο ή για ζωή που βλέφαρα δεν έχουν
[ 31 ]
< 24 >
Κλαίγοντας φάνηκα μικρός στο μέρος του θαλάμου· με πάνε κλαίγοντας, νεκρός, φορώντας τα καλά μου
Ευγνωμοσύνη στους Γαιόσταλτους και σήμερα, Απρίλης του ’07.
[ 32 ]
[ 33 ]