ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΛΟΦΟΙ

Οι κόκκινοι λόφοι

Χοάν (Χουανίτα) Σκολιμόφσκι Πτυχίο στα Ισπανικά με ειδίκευση στην Ψυχολογία· Μεταπτυχιακό στην Προσχολική Εκπαίδευση Επαγγελματική εμπειρία: Διαχειρίστρια και δασκάλα Προσχολικής Εκπαίδευσης· ακτιβίστρια υπέρ της ειρήνης, εισηγήτρια επίλυσης συγκρούσεων, Λέκτορας του Πανεπιστημίου Υπεράσπισης των Δικαιωμάτων των Παιδιών στις ΗΠΑ. Δημιουργική εργασία: Ποιήτρια, γλύπτρια, καθηγήτρια τέχνης, δημιουργός παπλωμάτων, αφηγήτρια και συγγραφέας στην Ευρώπη, την Ινδία και τις ΗΠΑ. Προσωπική φιλοσοφία: Ο κόσμος είναι όμορφος, οι άνθρωποι έχουν τεράστιες δυνατότητες για ομορφιά, ευγένεια και καλοσύνη· έχοντας καλή καρδιά, αυτά που λέμε ή κάνουμε επηρεάζουν πολλούς άλλους για το καλό. Ας έχουμε συνείδηση του ότι όλοι οι άνθρωποι αλληλοσυνδεόμαστε μεταξύ μας, καθώς και με όλη τη ζωή και τον κόσμο.

O Κωνσταντίνος Βλαστάρης, γεννημένος το 1965, με τόπο καταγωγής τα Λιμενάρια της Θάσου, είναι Δάσκαλος και κάτοχος του Μεταπτυχιακού Διπλώματος «Περιβαλλοντική Πολιτική και Διαχείριση» του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Εργάζεται από το 1989 σε Δημοτικά Σχολεία. Έχει υλοποιήσει Προγράμματα Σχολικών Δραστηριοτήτων που αφορούν κυρίως την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση, την Ιστορία και το Σκάκι. Επίσης έχει συντονίσει Ευρωπαϊκά Εκπαιδευτικά Προγράμματα που αφορούν σχολικές συμπράξεις. Διατέλεσε, παράλληλα με την εργασία του και επί σειρά ετών, μέλος του Εργαστηρίου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Αγωγής και Επικοινωνίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Το 2011, ως Πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Το Κάστρο» ήταν ο εμπνευστής της ίδρυσης και λειτουργίας του «Θερινού Σχολείου Τέχνης Λιμεναρίων Θάσου» και από τότε παραμένει ο συντονιστής του.

Χουανίτα Σκολιμόφσκι & Κωνσταντίνος Βλαστάρης

ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΛΟΦΟΙ Εικονογράφηση: Vivi Markatos

Χουανίτα Σκολιμόφσκι & Κωνσταντίνος Βλαστάρης, Οι κόκκινοι λόφοι ISBN: 978-618-5147-37-2 Απρίλιος 2015 Εικονογράφηση: Vivi Markatos, vmarkatos@yahoo.gr

Σχεδιασμός εξωφύλλου, σελιδοποίηση: Ηρακλής Λαμπαδαρίου, www.lampadariou.eu

Εκδόσεις Σαΐτα Αθανασίου Διάκου 42, 652 01, Καβάλα Τ.: 2510 831856 Κ.: 6977 070729 e-mail: info@saitapublications.gr website: www.saitapublications.gr Σημείωση: η γραμματοσειρά που χρησιμοποιήσαμε είναι προσφορά του Aka-acid (www.aka-acid.com).

Άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού – Μη εμπορική χρήση Όχι Παράγωγα έργα 3.0 Ελλάδα Με τη σύμφωνη γνώμη της συγγραφέως και του εκδότη, επιτρέπεται σε οποιονδήποτε αναγνώστη η αναπαραγωγή του έργου (ολική, μερική ή περιληπτική, με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο), η διανομή και η παρουσίαση στο κοινό υπό τις ακόλουθες προϋποθέσεις: αναφορά της πηγής προέλευσης, μη εμπορική χρήση του έργου. Επίσης, δεν μπορείτε να αλλοιώσετε, να τροποποιήσετε ή να δημιουργήσετε πάνω στο έργο αυτό. Αναλυτικές πληροφορίες για τη συγκεκριμένη άδεια cc, διαβάστε στην ηλεκτρονική διεύθυνση: http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/3.0/gr/

Ευχαριστίες στον Νίκο και τον Παναγιώτη

«Επιτέλους, θα πάμε!» ξεφώνισε χαρούμενος ο Νικόλας. Πώς την περίμενε αυτή τη στιγμή! Η λαχτάρα της προσμονής είχε φωλιάσει στην καρδιά του εδώ και πολύ καιρό. Και να που τώρα ήταν έτοιμος να συναντήσει τ’ όνειρό του. Θα πήγαινε στους κόκκινους λόφους, εκεί όπου βρίσκονταν τα ορυχεία της ώχρας. Το κατηφορικό έδαφος και τα κοφτερά βράχια ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία για τον πατέρα του, που ποτέ ως τώρα δεν τον είχε πάρει μαζί του. Ήταν ακόμα νωρίς το πρωί, οι πρώτες ηλιαχτίδες έμπαιναν δειλά στο δωμάτιό του, όταν άκουσε τη φωνή του πατέρα του: «Νικόλα, ετοιμάσου, θα πάμε στους λόφους με το πυκνό πευκοδάσος και τα προϊστορικά ορυχεία ώχρας». Είχε ξυπνήσει ή μήπως ονειρευόταν ακόμα;

Ο Νικόλας ζούσε με τη μητέρα και τον πατέρα του στα Λιμενάρια, μια παραλιακή κωμόπολη της Θάσου. Όταν έγινε οχτώ χρονών, ο πατέρας του άρχισε να τον παίρνει μαζί του σε πεζοπορίες και να του μαθαίνει τα μυστικά, που έκρυβαν τα βουνά του νησιού. Σε κάθε βήμα ο χρόνος έμοιαζε να σταματά μαζί τους και ο Νικόλας απολάμβανε τις μαγικές στιγμές των περιπλανήσεων στο νησί. Αχώριστος σύντροφος ήταν η φαντασία του, που διαρκώς του μεγάλωνε τη λαχτάρα για μια περιπέτεια στους κόκκινους λόφους, εκεί όπου χιλιάδες χρόνια πριν ζούσαν πρωτόγονοι άνθρωποι. Θρύλοι έλεγαν ότι τα ορυχεία ήταν 20.000 χρονών κι ο πατέρας του είχε διαβάσει πως ίσως ήταν τα πρώτα ορυχεία που ανοίχτηκαν κάτω από τη γη σ’ όλη την Ευρώπη. Ο Νικόλας αισθάνθηκε περήφανος που θα τον συνόδευε σ’ αυτή την περιπέτεια.

Ο Νικόλας θυμόταν τις διηγήσεις του παππού του για την ώχρα και τα ορυχεία: «Η ώχρα είναι ένα υλικό, σαν φυσική μπογιά. Είναι συνήθως κόκκινη ή χρυσοκίτρινη, μοιάζει με κιμωλία που χρησιμοποιούσαν οι δάσκαλοι στο σχολείο, αλλά είναι πιο γυαλιστερή. Είχε μεγάλη αξία στη παλαιολιθική εποχή, γιατί χρησιμοποιούταν στις τελετές. Οι πρωτόγονοι κάτοικοι της περιοχής εμπορεύονταν την ώχρα, δηλαδή την αντάλλασσαν με χρήσιμα προϊόντα που είχαν ανάγκη. Τα ορυχεία ήταν πολύ παλιά και κανένας δεν είχε βρει τον τρόπο να μπει μέσα σ’ αυτά».

Πατέρας και γιος ξεκίνησαν και σε μισή ώρα έφτασαν στους πρόποδες ενός μικρού πευκόφυτου και βραχώδους λόφου. Η ανάβαση δεν ήταν εύκολη. Το έδαφος ήταν σαν πούδρα κόκκινης σκόνης και τα πόδια τους γλιστρούσαν επικίνδυνα καθώς βουτούσαν μέσα της, όταν προχωρούσαν στα ανηφορικά μονοπάτια. Η πορεία τους προς την κορυφή ολοένα και δυσκόλευε. Δυο τρεις φορές γλίστρησαν κι έπεσαν, ευτυχώς χωρίς να χτυπήσουν. Ο πατέρας ανησύχησε και σταμάτησαν σ’ ένα ξέφωτο να ξεκουραστούν. Είπε στο Νικόλα να περιμένει εκεί, γιατί θα έκανε μια αναγνωριστική βόλτα κι απομακρύνθηκε. Ήθελε να βεβαιωθεί ότι η περιοχή ήταν ασφαλής ώστε να την εξερευνήσουν.

Καθώς ο ήλιος πύρωνε τη μέρα, το ανήσυχο πνεύμα του Νικόλα άρχισε να περιεργάζεται το άγνωστο τοπίο. Η ματιά του έπεσε σ’ ένα σημείο όπου το έδαφος είχε ένα βαθούλωμα γεμάτο ξερά κλαδιά. Σκέφτηκε πως πρέπει να είναι προσεκτικός, αλλά η περιέργειά του τον έτρωγε του ολοένα και περισσότερο. Πλησίασε, στην αρχή πάτησε διστακτικά με το ένα του πόδι και στη συνέχεια, δίχως να υπολογίσει τον κίνδυνο, έκανε και το επόμενο βήμα.

Η γη χάθηκε κάτω από τα πόδια του Νικόλα, το έδαφος υποχώρησε και έπεσε μέσα σε μια στοά. Χωρίς να το ξέρει, ανακάλυψε την είσοδο του υπόγειου ορυχείου! Μπορούσε να δει μόνο λίγο φως από την επιφάνεια. Γρατσουνίστηκε λιγάκι στα χέρια του, μα αυτό δεν τον απασχολούσε. Εκεί που προσγειώθηκε ήταν αρκετά σκοτεινά. Φόβος τον κυρίεψε! Άρχισε να φωνάζει τον πατέρα του μέχρι που του πόνεσε ο λαιμός. Σταμάτησε για λίγο και συνέχισε και πάλι τις φωνές. Μάταια όμως…

Κάθισε στο σκοτάδι να ξεκουραστεί κοιτάζοντας με δυσκολία αριστερά και δεξιά. Τότε, είδε μικρές πέτρες μέσα στη στοά που έβγαζαν λίγο φως. Ξαφνιάστηκε! Μόλις τα μάτια του προσαρμόστηκαν στο σκοτάδι, κατάλαβε πως ήταν μικροί κρύσταλλοι. Παρατηρώντας πιο προσεκτικά τώρα, διαπίστωσε πως το πάτωμα της στοάς ήταν επίπεδο και οδηγούσε βαθύτερα μέσα στο ορυχείο. Ήταν ένας υπόγειος διάδρομος. Περπατώντας στα τέσσερα και σέρνοντας το κορμί του, ακολούθησε το μαγικό φως των κρυστάλλων που ήταν στο τοίχωμα του ορυχείου.

Κατάφερε να προχωρήσει περίπου δυο μέτρα και μια καινούρια έκπληξη τον περίμενε. Μπροστά του, μέσα στο τοίχωμα, έλαμπε ένα φως. Πλησίασε. Είδε πως το φως έβγαινε από ένα κρύσταλλο μεγάλο, σαν ανθρώπινο κεφάλι, γυαλιστερό και αρκετά διάφανο. Κάτι τέτοιο δεν είχε ξαναδεί. Κι αυτό δεν ήταν τίποτε … Όπως τον κοίταξε από κοντά, άρχισε να βλέπει μέσα του κάτι να κινείται!

Πλησίασε ακόμα περισσότερο κι ενώ η καρδιά του χτυπούσε ολοένα και πιο δυνατά, είδε έναν άντρα να κάθεται σ’ έναν παρόμοιο βράχο, μ’ αυτόν που είχε δει το πρωί όταν είχε έρθει με τον πατέρα του. Το όνομα του άντρα ήταν Λάτου. Ήταν ντυμένος πολύ διαφορετικά, με προβιές ζώων κι είχε δέρμα τυλιγμένο γύρω από τις πατούσες του. Ο άνδρας, έλεγε στο γιο του την ιστορία για το πώς ξεκίνησε να σκάβει για ώχρα στην περιοχή. Ο Νικόλας, γεμάτος από περιέργεια και θαυμασμό, μένοντας ακίνητος και κρατώντας και την ανάσα του ακόμα, φοβούμενος μήπως και ο παραμικρός θόρυβος κάνει να σβήσει αυτή την εικόνα του μακρινού παρελθόντος που ξεπρόβαλλε μέσα από τον μεγάλο κρύσταλλο, άκουγε τον Λάτου ν’ αφηγείται, πώς η φυλή του είχε έρθει σ’ αυτούς τους λόφους για να μαζέψει ώχρα.

Η ώχρα ήταν γι’ αυτούς πολύτιμη. Τη χρησιμοποιούσαν για να αλείφουν τα μωρά όταν ήταν νεογέννητα, για να προστατεύονται από ασθένειες. Όταν οι γεροντότεροι πέθαιναν, κάλυπταν τα σώματά τους με ώχρα πριν την ταφή. Πίστευαν, πως η ώχρα είναι μια θεραπευτική ουσία και πως πρόσφερε προστασία, όχι μόνο στους ζωντανούς, αλλά και σ’ όσους έφευγαν από τη ζωή. Σε μικρό διάστημα η φυλή είχε μαζέψει όλη την ώχρα που μπορούσε να βρει στην επιφάνεια του εδάφους. Την εμπορεύτηκαν μ’ άλλες φυλές στα βόρεια και στα νότια, σ’ ανατολή και δύση, από τις παγωμένες μέχρι τις αμμώδεις εκτάσεις. Τώρα όμως δεν είχαν τίποτε άλλο να εμπορευτούν κι ο καθένας ήταν λυπημένος επειδή έπρεπε να μετακινηθούν για να ψάξουν για ώχρα ή για άλλα υλικά, τα οποία θα μπορούσαν ν’ ανταλλάξουν με άλλα προϊόντα της γης από άλλες φυλές. Ο Λάτου ήταν τόσο λυπημένος, που μιλιά δεν έβγαλε για πολλές μέρες από το στόμα του. Δεν ήθελε να εγκαταλείψει την γη που τον έθρεψε και τον μεγάλωσε κι ούτε να σβήσει από τη μνήμη των παιδιών του η ιστορία των προγόνων του.

Τα βράδια συνήθιζε να κοιτάζει ψηλά από την κορφή του λόφου, τον ουρανό που φεγγοβολούσε τις ξάστερες νύχτες. Του άρεσαν πολύ τ’ αστέρια που στόλιζαν το σκοτεινό ουρανό, όπως ο ήλιος με το φως του στόλιζε τη μέρα. Τ’ αστέρια που του ’διναν αυτή τη χαρά, που ’διναν φως στην σκοτεινή νύχτα κι ελπίδα στην καρδιά του, τα θεωρούσε αδέλφια του.

Μια τέτοια ξάστερη βραδιά ο Λάτου κοίταζε τον ουρανό και θαρρούσε πως τα αστέρια ήταν δίπλα του. Ήταν σα να κολυμπούσε σε μια θάλασσα από αστέρια. Άπλωσε τα χέρια ψηλά του να τ’ αγγίξει… Και τότε μια βροχή απ’ αστέρια άρχισε να πέφτει σχηματίζοντας χρυσές λωρίδες στο νυχτερινό ουρανό. Ένα από αυτά συνέχισε την πορεία του μέχρι πολύ χαμηλά στον ορίζοντα, προς την μεριά της θάλασσας, με την φωτεινή του ουρά να το συνοδεύει ως την στιγμή που χάθηκε απότομα απ’ τα μάτια του. Αισθάνθηκε ένα ρεύμα αέρα να του χτυπά το πρόσωπο και είδε τα κλαδιά των δέντρων να σαλεύουν… Μέχρι που άκουσε ένα κρότο κι ένα βουητό σκορπίστηκε στην ατμόσφαιρα. Μετά από λίγο επανήλθε η πλήρης ηρεμία. Κατάλαβε πώς ένα αστέρι είχε πέσει εκεί κοντά. Ανήσυχος, λιγάκι φοβισμένος, αλλά και γεμάτος από ευγνωμοσύνη για την βοήθεια που έλαβε από τον ουρανό, κάθισε στη ρίζα ενός πεύκου και περίμενε υπομονετικά να ξημερώσει.

Μόλις ξημέρωσε, με το πρώτο φως, ξεκίνησε για να βρει το σημείο όπου έπεσε το αστέρι. Δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει πολύ, αφού για καλή του τύχη είχε πέσει σ’ ένα ξέφωτο. Είδε ένα κρατήρα να έχει ανοιχτεί εκεί από την πτώση του αστεριού, καθώς και κομμάτια μαύρης πέτρας διαφόρων μεγεθών. Με δέος παρατήρησε για λίγο τα συντρίμμια του αστεριού και τον μεγάλο κρατήρα κι ύστερα ρίχτηκε με όρεξη στη δουλειά. Άνοιξε μια λοξή στοά και διαπίστωσε πως υπήρχε ώχρα στο βάθος της. Τρύπωσε μέσα της για να την εξετάσει προσεκτικά. Είδε πως υπήρχε αρκετή ώχρα σαν ένα πετρωμένο ποτάμι που διέσχιζε το έδαφος κάτω από την επιφάνειά του. Άρχισε να σκαλίζει την ώχρα με το κοκάλινο εργαλείο του και έβρισκε ακόμα περισσότερη, όσο συνέχιζε να σκάβει υπόγεια. Πολύ σύντομα, σερνόταν σε μια πλάγια τρύπα, μια πραγματική γαλαρία γεμάτη ώχρα! Δούλευε όλη την ημέρα ασταμάτητα και βγήκε έξω την ώρα που άρχισε να βραδιάζει. Ήταν τόσο κουρασμένος που δεν άντεχε να κάνει τόσο δρόμο με τα πόδια για να γυρίσει στο σπίτι του και

ξάπλωσε για να ξεκουραστεί. Τον πήρε ο ύπνος κι όταν ξύπνησε κι είχε σκοτεινιάσει για τα καλά, είδε τις πιο μικρές πέτρες στον κρατήρα να βγάζουν φως! Πλησίασε βιαστικά για να δει καλύτερα. Δεν έκανε λάθος! Τα μαύρα κομμάτια του αστεριού είχαν μετατραπεί σε διαφανείς κρυστάλλους κι έβγαζαν φως! Την επόμενη μέρα ο Λάτου συνέχισε να σκάβει για να δει αν μπορούσε να βρει κι άλλη ώχρα. Η έξοδος από την υπόγεια στοά ήταν δύσκολη. Γι’ αυτό το λόγο σκάλισε μικρά σκαλοπάτια στα τοιχώματά της. Πατώντας με την άκρη του ποδιού του μπορούσε να βγει με ευκολία ως την επιφάνεια του εδάφους. Ο Λάτου ήξερε να συνεργάζεται με τη φύση. Μετά, σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει τους διαφανείς κρυστάλλους του αστεριού. Κατέβηκε μέσα στην τρύπα και σφήνωσε με τη σειρά τους μικρούς κρυστάλλους στο τοίχωμά της, τον έναν σε μικρή απόσταση από τον άλλο φτιάχνοντας μια γραμμή που οδηγούσε βαθύτερα στη στοά. Με το λιγοστό φως απ’

αυτά τα κρύσταλλα ο Λάτου ήταν βέβαιος πως δε θα έμενε στο σκοτάδι, όταν θα έσκαβε για ώχρα. Την τρίτη μέρα ενώ έσκαβε την ώχρα και μεγάλωνε τη στοά, βρήκε έναν μεγάλο κρύσταλλο μέσα στο τοίχωμά της. Δε ξαφνιάστηκε γιατί στην περιοχή υπήρχαν αρκετοί. Όταν, όμως, ξεκαθάρισε το χώμα γύρω του είδε πως και αυτός ήταν σαν τους δικούς του κι έβγαζε φως. Ήταν διάφανος και το περίεργο ήταν πως υπήρχε κίνηση μέσα στον κρύσταλλο. Κοίταξε προσεκτικότερα, αλλά δεν μπορούσε να διακρίνει ξεκάθαρα, τι ήταν αυτό που έβλεπε.

Αργότερα, αφού είχε σκάψει αρκετά μέσα στη στοά και μάζεψε πολλή ώχρα, κάλεσε τους άντρες της φυλής για να τους δείξει τι είχε κατασκευάσει. Οι άντρες χάρηκαν πολύ, όταν είδαν πως βρέθηκε ένας καινούριος τρόπος για να μαζεύουν πολύτιμη ώχρα. Όλη η φυλή ήταν τώρα χαρούμενη. Επιτέλους, θα μπορούσαν να μείνουν στην όμορφη περιοχή όπου υπήρχε ώχρα, αλλά και σπόροι από τα δέντρα για φαγητό, μέλι και ψάρια από τη θάλασσα. Δε θα επιβίωναν απλά, μα θα ζούσαν ωραία. Και ίσως έτσι, η φυλή να συνέχιζε την ύπαρξή της από γενιά σε γενιά.

Ο Λάτου συνέχισε να διηγείται την ιστορία στο γιο του. Του ’λεγε πως αγαπούσε να παρατηρεί τη φύση, την ομορφιά της, τα δώρα της και πως έχει το δικό της τρόπο να μιλά σ’ όποιον μπορεί να το αισθανθεί. Ο ίδιος πάντα πίστευε πως είναι ένα κομμάτι της φύσης. Του άρεσαν τα όμορφα δέντρα, τα φυτά, τα ζώα. Αγαπούσε το φως και τα παιχνίδια του, που του χάριζαν ξεχωριστές στιγμές. Του άρεσε να βλέπει τα χρώματα της αυγής όταν ροδίζει ο ουρανός και τα ηλιοβασιλέματα, όταν το κόκκινο του ουρανού γινόταν ένα με τους λόφους και την ώχρα. Ακόμα και τα βράδια, που του προκαλούσαν φόβο, είχαν την ξεχωριστή ομορφιά τους από το φως των αστεριών ή του φεγγαριού.

Ο Νικόλας έβλεπε προσεκτικά όλα όσα έλεγε ο Λάτου στο γιο Ήταν ευχαριστημένος που έμαθε αρχαίων προϊστορικών ανθρώπων ορυχεία ώχρας.

μέσα στον μεγάλο κρύσταλλο, του για το ορυχεία της ώχρας. τόσα πολλά για τη ζωή των και πώς δημιουργήθηκαν τα

Κάθισε για λίγο μέσα στην υπόγεια στοά και σκέφτηκε όλα αυτά που έμαθε από την αρχαία φυλή. Είδε πως ένας άνθρωπος που ανήκει σε μια φυλή ή μια μικρή πόλη μπορεί με τη συμμετοχή του να βοηθήσει για το καλό όλων των συνανθρώπων του. Κατάλαβε πως ένας δημιουργικός κι επινοητικός άνθρωπος μπορεί να βοηθήσει, ώστε μια ολόκληρη ομάδα να ζήσει ευτυχισμένα. Ο Νικόλας στοχαζόταν και χαμογελούσε. Τελικά, όλα αυτά που έγιναν στο παρελθόν κι αυτά που γίνονται στο παρόν επηρεάζουν τη ζωή των μελλοντικών γενιών. Ξανακοίταξε μέσα στον κρύσταλλο. Τώρα ένα απαλό κόκκινο χρώμα άρχισε να τον πλημμυρίζει, καθώς ο ήλιος βουτούσε στη θάλασσα και το χρώμα του ορίζοντα είχε γίνει ένα με την κόκκινη ώχρα του λόφου. Ο Λάτου και ο πατέρας του κοίταζαν τώρα αμίλητοι προς τη δύση και σιγά σιγά οι φιγούρες τους χάνονταν μέσα στο κόκκινο ηλιοβασίλεμα. Η ώρα πέρασε. Ο Νικόλας ακολούθησε τους μικρούς φωτεινούς κρυστάλλους προς το σημείο όπου είχε αρχικά πέσει.

Ψαχουλεύοντας με τα χέρια του βρήκε τα μικρά σκαλοπάτια που είχε φτιάξει ο Λάτου στη γαλαρία πριν χιλιάδες χρόνια. Πατώντας προσεκτικά, ανέβηκε προς την έξοδο της στοάς. Μόλις βγήκε έξω στο φως της μέρας, είδε τον πατέρα του που μ’ αγωνία για πολλή ώρα έψαχνε να τον βρει. Ήταν πολύ αναστατωμένος και μόλις τον αντίκρισε, ένιωσε μια γλυκιά ανακούφιση. Ο Νίκος τον καθησύχασε, διαβεβαιώνοντάς τον πως ήταν μια χαρά κι αμέσως άρχισε να του εξιστορεί πώς έπεσε μέσα στην στοά κι όλα όσα είδε κι έμαθε εκεί.

Πήραν το δρόμο της επιστροφής. Άρχισαν να κατηφορίζουν προς τα νότια. Μπροστά τους σιγά σιγά έσβηνε το κόκκινο ποτάμι του ήλιου στη θάλασσα και πίσω τους ολοένα και σκούραινε το κόκκινο της ώχρας στους λόφους. Πιο ψηλά, μες στο σκούρο γαλάζιο του ουρανού, τ’ αστέρια, τ’ αδέρφια του Λάτου, άρχιζαν ν’ αχνοφέγγουν. Η καρδιά και το μυαλό του Νικόλα φτερούγιζαν. Έριχνε κλεφτές ματιές πίσω κι αναρωτιόταν, αν ίσως μια μέρα θα έβρισκε και το σπήλαιο με τους μαγικούς κρυστάλλους του Λάτου. Ίσως αυτός, ίσως και κάποιο άλλο παιδί… Ίσως, όμως, οι σημερινοί άνθρωποι να μην είναι ακόμα έτοιμοι για μαγικούς κρυστάλλους. Αυτό θα παρέμενε το μεγάλο μυστικό του Νικόλα, που θα το μοιραζόταν μόνο με τον Λάτου!

Η ιδέα για τις Εκδόσεις Σαΐτα ξεπήδησε τον Ιούλιο του 2012 με πρωταρχικό σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου όπου τα έργα συγγραφέων θα συνομιλούν άμεσα, δωρεάν και ελεύθερα με το αναγνωστικό κοινό. Μακριά από το κέρδος, την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση της πνευματικής ιδιοκτησίας, οι Εκδόσεις Σαΐτα επιδιώκουν να επαναπροσδιορίσουν τις σχέσεις Εκδότη-Συγγραφέα-Αναγνώστη, καλλιεργώντας τον πραγματικό διάλογο, την αλληλεπίδραση και την ουσιαστική επικοινωνία του έργου με τον αναγνώστη δίχως προϋποθέσεις και περιορισμούς. Ο ισχυρός άνεμος της αγάπης για το βιβλίο, το γλυκό αεράκι της δημιουργικότητας, ο ζέφυρος της καινοτομίας, ο σιρόκος της φαντασίας, ο λεβάντες της επιμονής, ο γραίγος του οράματος, καθοδηγούν τη σαΐτα των Εκδόσεών μας. Σας καλούμε λοιπόν να αφήσετε τα βιβλία να πετάξουν ελεύθερα!

Μπορεί ένα παιδί ν’ αλλάξει το μέλλον μιας ομάδας ανθρώπων ή το μέλλον του τόπου του; «Επιτέλους, θα πάμε!» ξεφώνισε χαρούμενος ο Νικόλας. Πώς την περίμενε αυτή τη στιγμή! Η λαχτάρα της προσμονής είχε φωλιάσει στην καρδιά του εδώ και πολύ καιρό. Και να που τώρα ήταν έτοιμος να συναντήσει τ’ όνειρό του. Θα πήγαινε στους κόκκινους λόφους, εκεί όπου βρίσκονταν τα ορυχεία της ώχρας. Το κατηφορικό έδαφος και τα κοφτερά βράχια ήταν μια πολύ καλή δικαιολογία για τον πατέρα του, που ποτέ ως τώρα δεν τον είχε πάρει μαζί του… Μια περιπέτεια στον κόσμο των ορυχείων της κόκκινης ώχρας*. Ένα ταξίδι στο χρόνο, με όχημα τη δημιουργικότητα και τη φαντασία και πρωταγωνιστές δύο παιδιά. *Στην Ελλάδα, προϊστορικά ορυχεία ώχρας έχουν εντοπιστεί στη Θάσο, στη θέση Τζίνες, τρία (3) χιλιόμετρα ΒΑ των Λιμεναρίων προς το χωριό Μαριές. Σύμφωνα, με τα έως τώρα, επιστημονικά δεδομένα μια συγκεκριμένη στοά των ορυχείων αποτελεί «το πρώτο υπόγειο ορυχείο ώχρας με οριζόντια εξόρυξη στον ευρωπαϊκό χώρο» με χρονολόγηση 20.300 Β.C. (Πηγή: X. Κουκούλη χρυσανθάκη-G. Weisgerber. «Προιστορικά Ορυχεία Ώχρας στη Θάσο». Το αρχαιολογικό έργο στην Αν. Μακεδονία και Θράκη, 1996).

ISBN: 978-618-5147-37-2