Wietfoto

AK47

Open: ma t/m vr 10.00 - 18.00 zaterdag 10.00 - 16.00 Tel. 045 - 5211541 Fax. 045 - 5281086

Wijngaardsweg 34 b/c 6412 PJ Heerlen Industrieterrein De Koumen

Groothandel in kweekmaterialen

Xavier Rudd

De natuur gaat dieper dan je denkt

Tekst: Arjan van Sorge

Die blonde surfgod uit Australië die in z’n eentje voor een hele band speelt, dat is ‘em. Tegelijkertijd spelen op didgeridoo, drums en gitaar, en wat al niet meer. Swingend, en met hart voor het milieu en de goede zaak.

De man naast me zucht diep. Heel diep. Bijna net zo diep als het donkere, sonore geluid dat uit de didgeridoo, de blaaspijp van de Aboriginals, tevoorschijn bromt. “Wat een soft gedoe, wat een hippies!” Het is dat-ie hier voor z’n werk komt, anders had het voor hem niet gehoeven, een optreden van Xavier Rudd (1978). Helaas, de boodschap vol liefde en verdraagzaamheid, de oceanische blues, de diepe aardeklanken van de didgs en het pompende, heupwiegende ritme zijn niet aan hem besteed. En toch, met hippies heeft het publiek van de zongebruinde, ontspannen lachende surfer van down under weinig te maken. OK, ze zijn er wel, net zoals de punks, tiepmiepen, studenten en casual geklede internetjongens, maar Xavier Rudd raakt gewoon meer mensen dan je zou denken.

Positieve vibraties

De meeste zalen waar hij optreedt zijn dan ook uitverkocht. Concerten als een warm bad, wie wil er niet aan? Omringd door drie verschillend gestemde didgeridoos, een rainstick, percussie zoals een djembe, een Aztekentrommel en een gong, en afwisselend spelend op verschillende gitaren, weet hij in z’n eentje een hele zaal te hypnotiseren. Meeslepende, op slidegitaar voortglijdende blues wordt afgewisseld met stevig pulserende, bijna house-achtige, heel dansbare muziek. Zijn rechtervoet pompt de beat, en ondertussen zingzeggen de didgs de hortende en stotende, vaak zoemend lage klanken vanuit de buik van moeder aarde zelf. Vanuit het vierkante, compacte podium waar alles staat opgesteld stuurt Xavier Rudd de positieve vibraties richting publiek, of het nou in een concerthal is of op een festival. Het familiegevoel is overal, over de hele wereld.

Het goede gevoel

De muziek van Xavier Rudd gaat over het goede gevoel. Niet voor niets is zijn klassieker ‘Let Me Be’, waarbij de tekst oproept om nou eindelijk eens met rust gelaten te worden met alle indrukken, mediabombardementen, meningen en prestatiedwang. Dat lijkt misschien een slap excuus om overal voor weg te lopen, maar het heeft

meer te maken met het verlangen om tot bezinning te komen, pas op de plaats te maken en niet door te draven in de spiraal van meer, meer, en meer. Voordat je er helemaal door opgeslokt gaat worden. Dat tijdloze, het onthaasten en het tegengaan van ontmenselijking, hangt voor de golfridder voor een groot deel samen met de (volgens sommige bronnen) al 50.000 jaar bestaande houten trompet, de didgeridoo.

Aboriginals

Al op heel jonge leeftijd vatte Xavier Rudd een innige liefde op voor de didgeridoo, het instrument van de Aboriginals, de oorspronkelijke bewoners van Australië.

Trotse mensen die al duizenden jaren op een natuurlijke en evenwichtige manier konden overleven tussen het zand en de stenen, maar die nu voor het grootste gedeelte zijn gedegradeerd tot hulpbehoevende, alcoholistische en meelijwekkende derderangs burgers. Xavier Rudd trekt zich hun vaak ellendige lot aan, en vraagt met zijn muziek aandacht voor de toekomst van dit enigszins in het slop geraakte volk. Van daaruit is het niet zo moeilijk voor te stellen dat Rudd zich ook bekommert om het milieu, en alles wat daarmee samenhangt. Zeker niet als je in Australië woont, waar het gat in de ozonlaag en de aantasting van de koraalriffen reële items zijn geworden.

“Uit de hand gelopen”

“Ik bedacht me dat sommige zaken helemaal uit de hand gelopen zijn, en dat we ontzettend blij moeten zijn zoals we hier leven – in de westerse wereld – met alle mogelijkheden die er aanwezig zijn. En dat we van daaruit tot zoiets kunnen komen als ‘laten we het licht in de duisternis vinden, en ons concentreren op de goede dingen van het leven, zoals onze vrienden, en onze families, en onze aarde.’” En weer hoor ik de diepe zucht van mijn buurman… Maar hippies? Me reet! Als zelfs de voormalige Amerikaanse presidentskandidaat Al Gore met de boodschap komt dat het nu toch echt dringen geblazen wordt met de naderende ondergang van onze planeet, en daarmee wereldwijd welwillende oren treft, dan is het niet zo vreemd dat de muziek van Xavier Rudd bij veel mensen aanslaat. Ondanks alle technologie kunnen we nog hoop halen uit de oeroude klanken van didgeridoos,

93

Shining Silver Haze