Rico & A.R.T. maken Irie album

“Geluk kun je pas kennen als je ook minder gelukkig bent”

RICO WAS EEN VAN DE RAPPERS VAN OPGEZWOLLE. HIJ IS NOG

STEEDS ACTIEF MET DE FAK-

KELBRIGADE EN HEEFT NU EEN

ALBUM GEMAAKT MET PRO-

DUCER A.R.T.. DE PLAAT HEET

IRIE EN IS DUS – HOE KAN HET

OOK ANDERS – GEBASEERD OP REGGAE.

Ricardo McDougal en Ali Reza Tahoeni ontvangen de pers in het jongenskamertje van Top Notch labelbaas Kees de Koning in een van de oudste stukjes Amsterdam, boven koffiesalon Quartier Putain aan het Oudekerksplein. (Check die spot!) Rico deed al eerder een interview met Highlife, in 2006 maar liefst, net toen hij wat opgekrabbeld was na een ellendige periode. Precies zoals nu eigenlijk, afgaande op het persbericht bij Irie.

Uit leed geboren

“Nou mooi dan! Ik ben blijkbaar echt een emotionele rollercoaster... Het zal met mijn leven te maken hebben. Dat kan nooit met alleen maar zonnestralen en bloemetjes zijn, geluk kun je pas kennen als je ook minder gelukkig bent. Nu voel ik me inmiddels weer supertop, en ik hoop dat ik die lijn vast kan houden. Want ik was absoluut niet gelukkig en heel ontevreden. Ik heb veel gezeik achter de rug. Maar er is wel een mooie plaat uit voortgekomen! Kunst wordt geboren uit leed, ik vermaak me uitstekend in de paranoia mindstate. Dat is sarcastisch, maar het is eigenlijk wel waar. Kunst wordt natuurlijk niet alleen maar uit leed geboren, maar in dit geval wel.” op uit om emotioneel te gaan doen, maar als het niet anders kan, als dat het gevoel is op dat moment, dan moet dat er ook uit. Toen kwamen er nog een paar riddems en zo ging het door.”

Zware kost

“We hadden net een woning gekocht toen mijn relatie na zeven jaar stukging. Ik heb me nog nooit zo kut gevoeld als toen. Gelukkig ben ik de studio ingegaan, bij Ali om op zijn schouder uit te huilen. Ik had wat teksten geschreven, want het moet er dan toch uit, zo kwam Naaktslak tot stand. We

hadden het eerst op een hiphopbeat gezet en daarna op een reggaebeat. Hee, dit klinkt goed! Op zich is het zware kost als je er naar luistert, maar doordat het op een reggaeriddem zit wordt het luchtiger. Je kan er met een glimlach naar luisteren, en met de videoclip helemaal. Het is niet meer zo van, jij hebt het echt zwaar. Ik ben er niet

Soulvol en organisch

Ali: “De blueprint van de plaat was in een maand gezet. We dachten ook dit is origineel hoe we bezig zijn, en gingen het uitbouwen. We kwamen in aanraking met Top Notch en daardoor met Henny Vrienten van Doe Maar, Pieter Both van Beef en Jah6, en Maikal X. Ik ben muziekproducer maar hou erg veel van dub, we hebben wat demo’s uitgebracht en zijn er wat meer gaan maken, en hebben er muzikanten bij betrokken. Ik ben echt een platenverzamelaar, ik hou van die ouwe 60er, 70er jaren sound, vooral de reggae uit die periode is zo tof! Soulvol en organisch. Namen? The Paragons, Augusto Pablo, Sly & Robbie en Lee Perry.” Rico: “We doken er samen in, en Ali pakte er heel toffe dingen uit.”

Niet meer na te bootsen

En dan is het volgens Ali een kwestie van een combinatie maken van een snare hier, een

kick daar, een gitaar van die. “Laatst had ik zelfs een skank van vier verschillende nummers! Die sound van toen kun je nooit meer namaken, het is door een ouwe mengtafel

gegaan, door een taperecorder, en dan op een plaat gedrukt, met zo’n jaren zestig lo-fi systeem, dat kunnen we nooit nabootsen. We hebben muzikanten laten inspelen en dat heb ik een paar keer door een taperecorder gehaald, om dat effect te kunnen creëren. De vocalen soms ook. Het klinkt warm en oud. We wilden niet een te modern album maken, ook niet te oud, maar een combinatie, iets jaren negentig hiphopachtig.”

Kunst wordt geboren uit leed, ik vermaak me uitstekend in de paranoia mindstate.

Positieve vibes

Live treedt de combinatie op als trio, met Ali op computer en voor bewerking van de beats, gitarist Dries Bijlsma en uiteraard Rico. Samen doen ze de back-ups en de zang. Bij grote shows komen er extra mensen bij. Rico: “Ik vind het leuk om uit te pakken, maar ik hoef geen tienkoppige band of zo, mijn roots liggen wat dat betreft echt in hiphop, ik speel het liefst met een producer of een DJ. Mijn hart ligt gewoon bij de beats en de lyrics.” Als try-outs hebben ze tot nu al zo’n twaalf shows gedaan, in kleine zalen maar ook op festivals als Zwarte Cross en Into The Great Wide Open. Rico: “Mensen gaan lekker los, maar het is anders dan bij de hiphop die we maakten, daar willen

jongeren gewoon pitten en schreeuwen en springen en losgaan, bij reggae is het meer in de vibe raken. Maar je ziet wel mensen helemaal los dansen, heerlijk om die blijheid en positieve vibes te zien.”

Blowloos album

Niet alles op Irie staat trouwens in het teken van reggae... Rico: “We hebben deze plaat vrij nuchter, zeg maar blowloos gemaakt. Ik blow twee, drie keer in de maand, gewoon om te relaxen, en dat is genoeg voor mij. Ik ben er heel gevoelig voor geworden. Ik was het niet, maar ik laat me al heel snel meeslepen met het gevoel van het blowen, en daardoor ben iets minder actief. Dus als ik blow is het op het einde van de avond, dan neem ik ook de telefoon niet meer op, dan is het echt genieten, met een muziekje erbij en zo. Dan rook ik nog wel eens een snakie.”

In een wolkje

Bij Ali ligt het wat gevoelig. “Ik heb wel eens geblowd, maar ik ben er ook heel gevoelig voor. Vroeger al merkte ik dat als ik blow ik paranoia raak. Dat gebeurt ook met alcohol, dus ik ben voorzichtig, blowloos eigenlijk. Maar ik heb wel gezegd, hee, als het album klaar is moeten we samen een dikke jonko gaan roken!” Rico: “Ik herinner me een keer dat Ali aan het mixen was, en ik net een jointje gerookt had en de plaat ging beluisteren. Je komt dan toch in een andere state of mind terecht, ik zat te luisteren en toen kon ik in een keer objectief genieten. Het is best wel lastig als je jezelf en je eigen beats honderd keer hoort, om dan nog op een afstand te kunnen luisteren... Ik heb Ali toen gebeld: wauw wat een plaat joh, wat vet! Het geeft weer een extraatje als je in een soort wolkje zit.”

Ergens aantikken

Volgens Ali doet blowen in ieder geval geen kwaad, en heeft iedereen ter wereld het wel eens een keer gedaan. Rico: “Op Aruba zeker, ik ga er jaarlijks heen, daar wordt ontzettend veel gerookt. Het verschil is dat je daar met iemand mee moet lopen, naar een huisje toe, ergens aantikken, dan moet je geld door een dingetje doen en dan krijg je een zak. Het is niet zo openlijk als hier in Nederland. Je hebt daar geen coffeeshops, het is eigenlijk illegaal. Maar er wordt echt veel gekweekt. Je hebt er ook Columbiaanse

wiet, ik noem het altijd scheur- of trekwiet, dat is zo’n berg en dan moet je dat uit elkaar scheuren, dat is niet lekker. Geen fijne wiet, je moet er ook echt veel van instoppen en dan denk je voel ik nou wat of niet? Cheap-ass weed...”

Extra dimensie

“Maar ze hebben er ook toppen die wel goed werken. Het is daar ook een heel andere ervaring, met palmbomen, warm weer, lekker op het strand, jointje en een cocktailtje erbij. Maar misschien is het ook dat je dan op vakantie bent... De warmte erbij geeft het in ieder geval een extra dimensie.” Ali: “Dat is met zon, als wiet natuurlijk groeit smaakt het anders dan die massaproductiedingen. Natuurlijker. Ik hoor van mensen die white widow roken, die zijn dan helemaal knock-out. Dat is niet goed, het is toch om vrolijk van te raken!”

Irie is in april verschenen op Top Notch/Fakkelteitgroep. www.fakkelteitgroep.nl www.top-notch.nl