Cannabis Bevrijdingsdag Antwerpen

Veel reggae en good vibes op Cannabis Bevrijdingsdag in Antwerpen

Voor een Groenere Wereld

Het 'Festival voor een Groenere Wereld' (zoals dit evenement dichterlijk genoemd wordt) vond voor het eerst plaats op het gezelligste plein van Antwerpen, de Dageraadplaats. Er was genoeg volk om het gezellig te maken, genoeg reggae om het leuk te houden, en een hoop interessante mensen.

De vrije Radio Centraal zond rechtstreeks uit van op de Dageraadplaats, en de meeste gasten en artiesten vereerden het studiobusje ook met een bezoek. We zagen er de organisatoren langskomen, Joep

Oomen, Chris Shanti B, activisten van het eerste uur en drijvende krachten achter Trekt Uw Plant. Tony Van Montfoort, het Belgische boegbeeld van de internationale 'harm reduction'-beweging (die opkomt voor een vrijgave van àlle illegale drugs) en van Gebruikers Overleg Antwerpen, een organisatie die zich verzet tegen de War on Drugs van burgemeester Bart De We-

ver. Jos Nijsten, misschien wel de oervader van de legalize it-beweging in ons land, en auteur van de Cannaclopedia. Derrick Bergman, huisfotograaf van dit blad, maar als vertegenwoordiger van de Nederlandse wietbeweging ook een zeer interessante gesprekspartner. Het zijn stuk voor stuk deskundige stemmen die je zelden of nooit hoort in de mainstream media.

Door: Karel Michiels // Foto’s: Derrick Bergman/GONZO media

Reuzenjoints

En dat gold natuurlijk ook voor de optredende artiesten in Antwerpen. Vooral reg-

gae en hiphop, de enige muziekgenres die onlosmakelijk met de consumptie van wiet verbonden zijn en sinds mensenheugenis een bepalende rol spelen in de legalise-

Vele cannabisconsumenten durven niet openlijk uitkomen voor hun mening en laten steevast dezelfde enkelingen voor hen de kastanjes uit het vuur halen.

ringsbeweging. Het duo Plakband schippert tussen beide werelden en charmeerde vooral met militante lyrics in beschaafd Antwerps. Ze hadden ook een paar reuzenjoints meegebracht, geen echte natuurlijk maar je kreeg er wel zin van om te blowen. Maar dat kon niet op de Cannabis Bevrijdingsdag. In Antwerpen heerst sinds vorig jaar een absolute nultolerantie en daar werd geen uitzondering of gedoogregeling voor geduld. Amper had iemand een spliff opgestoken of er kwam al een waarschuwing van de aanwezige agenten en een oproep door de microfoon. Ik beschouwde het als een mooie oefening in geduld en onthouding, maar makkelijk was het niet, met al die suggestieve ganja tunes. Die agenten deden hun werk. Met z'n vieren waren ze, meestal in hun busje, een paar keer demonstratief tussen het volk. Af en toe spraken ze iemand aan die stond te roken, even checken of het wel gewone tabak was, maar voor de rest bleven ze discreet op de achtergrond. Wij zijn al bij al brave mensen.

Micky B

Meer muziek was er van Zou of Zoundz, een zanger-instrumentalist met een heel eigen... euh, sound en boodschap, Rupelsoldaten, het vrolijke rapreggaecollectief dat op deze plaats een nieuw album kwam voorstellen (inclusief aanstekelijke wietsong), Heartwash, de afroreggaeband van King Sillah, en wat mij betreft de beste act van de dag: Micky B. In het busje van Radio Centraal had ze al kort laten horen hoe goed en soepel ze zingt, maar op het podium kwam die mooie, volle stem pas goed tot haar recht. Maar met alle respect voor de artiesten die wel hun nek durven uitsteken, waarom blijven de grote namen in de muziek (en de literatuur, en de politiek, en de verenigingswereld) eigenlijk zo nadrukkelijk afwezig op dit evenement? Best gezellig allemaal, met die leuke standjes erbij, drankje, hapje, onder gelijkgestemde zielen, maar buiten de Dageraadplaats geen haan die er naar kraaide. Als gewoonlijk was ik ook de enige journalist ter plaatse, wat betekent dat de rest van de media dit thema nog altijd beschouwt als een non-issue, zelfs nu er wereldwijd zoveel beweegt op het cannabisfront.

Gebrek aan engagement

Waar zijn Tom Barman en Tom Lanoye? Waarom laten niet meer comedians hier hun brutale stem horen? Waar zijn de groene, blauwe en rode politici die zich hebben uitgesproken voor legalisering? Hoe komt het dat wij daar ieder jaar met hetzelfde groepje mensen staan, de overlevers van het eerste uur en een stel dappere jongeren? Hoe komt het dat mijn collega's volstrekt niet geïnteresseerd zijn? Waar zitten die 100.000en blowers als het erop aankomt? Dat blijft me na al die jaren ontgoochelen, het schrijnende gebrek aan engagement van de vele cannabisconsumenten. Ze durven niet openlijk uitkomen voor hun mening en laten steevast dezelfde enkelingen voor hen de kastanjes uit het vuur halen. Waarom zouden ze ook, nu wiet overal in het land zo overvloedig verkrijgbaar is? Gemakzucht, lafheid, luiheid: andere woorden heb ik er niet voor. Wel de lusten (blowen), niet de lasten (de strijd voor legalisering). Zo komen we er nooit.