De echte Daltons

Helden of schurken?

Dankzij de geromantiseerde geschiedschrijving, de folksongs en heel veel films, zijn veel beruchte Amerikaanse gangs en gangsters gepromoveerd tot helden en worden ze niet gezien voor wat ze in werkelijkheid waren: superschurken en massamoordenaars.

Door: Feije Wieringa

Zo heeft Bob Dylan het in een nummer over de heldendaden van John Wesley Harding. Volgens Dylan was Harding ''a friend of the poor'', dus een soort Amerikaanse versie van Robin Hood, maar daarin vergiste hij zich op twee punten. Ten eerste heette de man John Wesley Hardin (zonder g), en ten tweede was hij allerminst een held of een vriend van de armen, maar daarentegen een kille massamoordenaar. En het was Woody Guthrie die met Pretty Boy Floyd de misdaden van deze schurk in een song omsmolt tot heldendaden. Overigens komt in dit lied de onsterfelijke wijsheid voor: “Some rob you with a sixgun and some with a fountain pen” Als dat niet actueel is!!

Laten we eens kijken naar enkele illustere Amerikaanse 'helden' en hun opmerkelijke daden, die meestal plaatsvonden in de jaren rond de burgeroorlog en stopten in het begin van de jaren twintig van de vorige eeuw. Saillant detail: soms herhaalt de geschiedenis zich. Zo ontstonden de motorgangs na de oorlog in Vietnam. De harde, beruchte Amerikaanse killers en gangs vierden hun hoogtijdagen na de Amerikaanse burgeroorlog.

John Wesley Hardin

Hardin leefde van 1853 tot 1895. Deze schurk heeft volgens sommige bronnen ruim twintig mensen omgelegd, ander archiefmateriaal noemt een aantal van over de veertig. Zeker is dat Hardin als tiener z'n eerste moord pleegde en, zoals dat gaat, naarmate hij het vaker deed, des te beter hij er in werd. Hij was, product van het Zuiden, een racist die alles haatte wat zwart was. Zijn specialiteit was het snel trekken van zijn pistool. Daarvoor had hij holsters in z'n vest genaaid. Hij droeg ze dus niet op de heup, zoals dat meestal gebeurde. Ook droeg hij ze ondersteboven en trok hij ze kruislings. Dat heeft hem vaak het leven gered en daarom konden weinig tegenstanders een duel met Hardin navertellen.

Haat tegen yankees

John Wesley Hardin schoot om te moorden en was op geen enkel niveau een idealist. Of het moest zijn verbittering zijn en zijn haat tegen de yankees, die hem tot een wrokkige schutter maakten. Hij schoot voor de lol op soldaten. Soms doodde hij er meerdere per dag. Ook maakte hij ruzie met zijn opponenten bij het pokeren. Natuurlijk legde de man

met de betere kaart het loodje. Er reeg zich een spoor aaneen van vuurgevechten, berovingen en andere ellende. Uiteindelijk was Hardin zelf aan de beurt. Het gebeurde in 1895 dat hij toch iets te langzaam was. Het was de wetsdienaar John Selman die hem in een kroeg te grazen nam. Het laatste wat Hardin gezien moet hebben was het pistool van Selman in de spiegel boven de bar. Dat

Dylan hem zo romantisch heeft bezongen, heeft vermoedelijk te maken met het feit dat Hardin een boekje over zichzelf heeft uitgegeven, waarin hij zich natuurlijk mooier voordeed dan hij was. Dat beeld is wellicht blijven hangen en de oorzaak van de mythe dat John Wesley Hardin een vriend van de armen was.

John Wesley Hardin schoot om te moorden en was op geen enkel niveau een idealist.

The Daltons

Hardin is als outlaw lid geweest van veel gangs. Sommige outlaws waren hun leven lang gangster. Anderen waren slechts af en toe bendelid. Denk bijvoorbeeld aan de beruchte broers Jesse en Frank James, aan Billy the Kid en andere schurken van dat allooi. Nog steeds lopen de strips over Lucy Luke als een trein en ook is er nog wekelijks een tekenfilmserie over deze stripheld op het scherm. Meestal zijn The Daltons dan de tegenstanders van Luke, vier broers oplopend in grootte en in intelligentie. De echte Daltons vormden een minder romantisch gezelschap. Het waren gevaarlijke bank- en treinrovers die in 1982 door gewapende 'agenten' zonder pardon werden geëxecuteerd. Op het net kun je nog foto's vinden van de trotse schutters die de (half)dode broers rechtop voor de camera laten poseren.

13 dagen rooftocht

Het aantal gangs was niet te tellen. We lichten er eentje uit. The Buck Gang. Deze heeft niet voor geldelijk gewin gemoord, maar was een typische gelegenheidsformatie die een passie voor geweld had. We schrijven alweer 1895. Het jaar dat ene Rufus Buck een geweldsexplosie van 13 dagen op touw zette. Samen met vier deels Indiaanse jongemannen ging hij op rooftocht. Allereerst werd er een hulpsherrif omgelegd, omdat hij Buck verkeerd aankeek. Daarna beroofde het gezelschap enkele boeren en winkeliers, waarna een toevallig passerende weduwe werd verkracht. Zonder reden vermoordden ze nog een jongen. Toen werd er door de politie en burgers een posse (een bewapende groep om gangsters in te rekenen) samengesteld. De gang verstopte zich in een grot en er volgde,

geheel in de stijl van het wilde westen, een vuurgevecht. Hun lot werd bezegeld toen ze in Fort Smith voor de rechter kwamen. Hadden ze een andere rechter getroffen dan Isaac Parker dan was er misschien een kans geweest, maar deze rechter met de bijnaam “hanging judge” was razendsnel klaar. Ze werden onmiddellijk opgehangen.

The Old Brewery

Er waren niet alleen slechte mensen, je had ook plaatsen waar het kwaad huisde. The Old Brewery was er eentje waarbij het lugubere hotel van Norman Bates uit de film Psycho in het niet valt. We schrijven New York 1792. We hebben het over een huis met verschillende grote ruimtes, dat werd verbouwd tot een logement met ruim 100 kamers. Een lange gang in het gebouw stond bekend als Murderers Row. De hoogste verdieping was bezet door Ieren. De kelder was voor de zwarten. In het appartement werden talloze kinderen geboren die tot ze tiener waren geen daglicht zagen, als ze tenminste voor die tijd niet waren vermoord. Want moord was in die tijd schering en inslag in het hotel waar je, net als in Hotel California, wel in- maar vrijwel nooit kon uitchecken.

Elke nacht een moord

Normale burgers meden het logement. Het werd bevolkt door weggelopen slaven, immigranten, aan lager wal geraakte types, zakkenrollers, hoeren, inbrekers, dieven en dan niet te vergeten de moordenaars. De buurt werd jaren geteisterd door het lawaai dat The Old Brewey nacht na nacht produceerde, maar niemand, zelfs de sterke arm niet, had de moed om een en ander een halt toe te roepen. Een historicus heeft ooit vastgesteld dat er gedurende een periode van 15 jaar minstens een moord per nacht is gepleegd. Het totaal wordt geschat op 5475. Toen het gebouw eindelijk werd ontruimd, werden er onder de vloer meer dan honderd zakken met menselijke resten gevonden. The Old Brewery is met de grond gelijk gemaakt, want zelfs Amerikanen hebben geen behoefte aan een monument om dit zwarte verleden te gedenken.