Nicole Maalsté

HIPPIES

De beheerder van een groepsvakantiehuis in ons Belgische dorp komt langs met de mededeling dat we de komende drie weken zeven jonge meiden met drie begeleiders als buren hebben. Of we in ruil voor een lunch en een barbecue misschien wat klusjes voor hen hebben? Ze hebben een ‘problematisch verleden’ en krijgen tijdens hun verblijf in België in een soort survivaltrainingmodus wat structuur bijgebracht.

Klokslag 10 uur staan ze voor de deur. We splitsen het gezelschap op in twee groepen. De ene helft helpt mee met het schoonmaken van het huis; de andere

helft sleept takken die een kilometer verderop langs de weg liggen naar ons huis om een houtwal aan te leggen. De meiden hebben er zin in. Ze gaan als een tornado door mijn huis en bouwen verwoed aan de houtwal. Tijdens de rookpauzes – alle meiden inclusief begeleiding zitten zwaar aan de tabak – praat ik met een paar meiden over drugs en hoe leuk en speciaal zo’n drugsroes ook kan zijn. We hebben het over andere manieren waarmee je zo’n ervaring kunt hebben: mediteren, heel erg lang hardlopen of fi etsen. In dat geval moet je er uiteraard wel wat meer moeite voor doen, maar het levert in ieder geval geen kater op.

Ik plaats mezelf en anderen niet snel in een hokje.

Open mind

Later op de middag vraagt één van hen of we hippies zijn. Verbaasd vraag ik haar of we er zo uitzien dan. “Nee dat niet, maar jullie hebben wel zo’n levensstijl en gedachtegoed”. Als ik haar vraag wat ik me daarbij moet voorstellen roept ze wat over een open mind en vrij denken. Eén van de andere meisjes vindt het opmerkelijk dat we er geen probleem mee hebben dat er allemaal mensen door ons huis lopen. Ik ben niet anders gewend. Er lopen heel vaak mensen door ons huis. Dat heb je nou eenmaal met een huis in de Ardennen… Het houdt me de dagen daarna nog wel bezig. Ik plaats mezelf en anderen niet snel in een hokje. En ik beschouw mezelf al helemaal niet als een hippie! Dat associeer ik toch met versleten idealen, henna, Tibetvlaggetjes en liften naar Azië met een

ons Afghaan in de knapzak. Hippies hebben toch een wat ‘vergaan’ imago. En om dan vergeleken te worden met een hippie…

Eigen wereld

Op Wikipedia lees ik dat hippies zich verzetten tegen de kapitalistische en materialistische maatschappij, omdat dit tot onnatuurlijkheid, kunstmatigheid en milieuvervuiling zou leiden. Ook bestreden zij liefdeloosheid, oorlog, discriminatie en geweld. Om zelf het goede voorbeeld te geven, verlieten ze de burgermaatschappij en vestigden ze een eigen wereld (lees:commune) die gericht was op goede communicatie, zorgzaamheid, en het delen van veel zaken met elkaar en waarin zij ecologische idealen tot uitdrukking brachten door simpel, natuurlijk en zelfvoorzienend te leven. Als je het zo bekijkt, zou je ons inderdaad wel hippies kunnen noemen. Een soort hardwerkende hippies zonder de idealen van weleer. Inmiddels weten we wel beter… De meiden lijken onze stek in ieder geval zeer te waarderen. Ze komen de weken erna nog herhaaldelijk in verschillende formaties even ‘buurten’. Waarbij het genoegen wederzijds is, overigens.

Warm

In een buitenlandse krant lees ik een bericht over een onderzoek naar opvoedingsstijlen in zes Europese landen. Uit het onderzoek blijkt dat kinderen van autoritaire en nonchalante ouders relatief vaker psychische en drugsgerelateerde problemen hebben. Ouders die gezaghebbend zijn (strikt, maar wel warm) of gemoedelijk (warm, maar niet strikt) blijken de beste resultaten te boeken. Het geven van warmte is dus het sleutelwoord. Logisch, denk je dan. Dat ze daar een heel onderzoek naar moeten doen. Maar kennelijk is het niet zo simpel. Onze tijdelijke buurmeiden associëren onze bewogenheid en aandacht (gecombineerd met een vleug sturende daadkracht) als een hippiehouding. Het is positief bedoeld, maar het is bijzonder dat de lading van een woord zo kan verschuiven: Hippie!