Πλάτωνος «Πρωταγόρας»
1
ΕΝΟΤΗΤΑ 1η (318E-320C) Μεταφρασμένο απόσπασμα σχολικού εγχειριδίου Μπορεί η αρετή να γίνει αντικείµενο διδασκαλίας;
1ο ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗ ΔΙΔΑΚΤΟ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ
Ο Πρωταγόρας εξηγεί στον Σωκράτη τι διδάσκει στους νέους που παρακολουθούν τα µαθήµατά του. Οι αντιρρήσεις του Σωκράτη.
(α) ΠΡΩΤ. «Το µάθηµα [το οποίο διδάσκω] είναι η εὐβουλία, η σωστή σκέψη και λήψη αποφάσεων τόσο για τα θέµατα που αφορούν τα οἰκεῖα1, την ιδιωτική ζωή, πώς δηλαδή να διευθετεί κανείς µε τον καλύτερο τρόπο τα ζητήµατα του οἴκου του, όσο και για τα θέµατα που αφορούν την πόλη, ώστε να είναι κανείς όσο γίνεται πιο ικανός να πράξει και να µιλήσει για τα πολιτικά θέµατα». ΣΩΚΡ. «Άραγε», είπα εγώ [δηλ. ο Σωκράτης, που αφηγείται τη συζήτησή του µε τον Πρωταγόρα σε τρίτο φίλο του], «παρακολουθώ σωστά τα λεγόµενά σου; Γιατί απ' ό,τι καταλαβαίνω, µιλάς για την πολιτική τέχνη και εννοείς πως αναλαµβάνεις να κάνεις τους άνδρες2 αγαθούς3 πολίτες». ΠΡΩΤ. «Αυτό ακριβώς, Σωκράτη», είπε, «είναι το µάθηµα που ισχυρίζοµαι πως διδάσκω». (α) (β) ΣΩΚΡ. «Μάλιστα, ωραία τέχνη κατέχεις λοιπόν, αν βέβαια την κατέχεις πραγµατικά», είπα εγώ. «Εγώ πάντως, θα σου πω αυτό που σκέφτοµαι. Γιατί εγώ δεν θεωρούσα, Πρωταγόρα, πως αυτό είναι κάτι που διδάσκεται. Αφού όµως το λες εσύ, εγώ δεν µπορώ να το αµφισβητήσω. Αλλά το σωστό εκ µέρους µου είναι να πω για ποιο λόγο νοµίζω πως δεν πρόκειται για κάτι που διδάσκεται και γιατί δεν µπορούν οι άνθρωποι να το µεταδώσουν σε άλλους ανθρώπους. Εγώ λοιπόν θεωρώ, όπως και οι άλλοι Έλληνες, πως οι Αθηναίοι είναι σοφοί. Και βλέπω ότι, όποτε συγκεντρωνόµαστε στην εκκλησία του δήµου, όταν η πόλη πρόκειται να εκτελέσει κάποιο έργο οικοδοµικό, καλούµε τους οικοδόµους ως συµβούλους στην οικοδοµία, κι όταν πάλι πρόκειται για ναυπηγικό έργο, καλούµε τους ναυπηγούς, και µε τον ίδιο τρόπο πράττουµε όταν πρόκειται για όλα τα αντίστοιχα έργα, για όσα δηλαδή θεωρείται πως είναι διδακτά και µπορεί κάποιος να τα µάθει µε κατάλληλα µαθήµατα. Εάν επιχειρήσει δε κάποιος άλλος να δώσει τη συµβουλή του στον δήµο, κάποιος που οι άνθρωποι δεν τον θεωρούν τεχνίτη σχετικό, η συνέλευση δεν τον αποδέχεται, ακόµα κι αν είναι και ωραίος και πλούσιος και από µεγάλη οικογένεια. Αντίθετα, τον κοροϊδεύουν και του φωνάζουν, µέχρι αυτός που τόλµησε να µιλήσει να φύγει µόνος του τροµοκρατηµένος ή µέχρι να τον σύρουν οι τοξότες και να τον βγάλουν σηκωτό, µε διαταγή των πρυτάνεων. Για τα θέµατα λοιπόν που θεωρούν [οι Αθηναίοι] ότι εξαρτώνται από κάποια συγκεκριµένη τεχνογνωσία, έτσι ενεργούν. Όταν όµως πρέπει να αποφασιστεί κάποιο ζήτηµα που αφορά τη διοίκηση της πόλεως, σηκώνεται και δίνει τις συµβουλές του γι' αυτό εξίσου και ο οικοδόµος, και ο σιδεράς, και ο έµπορος ή ο ναυτικός, και ο πλούσιος, και ο φτωχός, και αυτός που είναι από µεγάλο γένος, και αυτός που δεν είναι από κάποια γενιά σπουδαία. Και κανένας δεν τους ψέγει γι' αυτό, όπως τους προηγούµενους: γιατί εσύ, χωρίς να έχεις διδαχτεί από πουθενά αυτό το πράγµα και χωρίς να έχεις δάσκαλο σ' αυτό το θέµα, θέλεις τώρα να δώσεις και συµβουλές. Άρα, είναι προφανές πως δεν θεωρούν ότι το πράγµα αυτό είναι κάτι που διδάσκεται. (β) (γ)Αυτή τη στάση φυσικά δεν την έχει µόνο η συνέλευση της πόλης µας, αλλά και στο ιδιωτικό επίπεδο [βλέπουµε ότι] οι πιο σοφοί και οι άριστοι των πολιτών µας δεν
Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης – ΠΕ02 Φιλόλογος
2ο ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΗ ΔΙΔΑΚΤΟ ΤΗΣ ΑΡΕΤΗΣ
Πλάτωνος «Πρωταγόρας»
2
µπορούν να µεταβιβάσουν αυτή την αρετή που έχουν οι ίδιοι σε άλλους. Ο Περικλής, ας πούµε, ο πατέρας των νεαρών από 'δω, τους µόρφωσε καλά στα θέµατα που εξαρτώνται από τους δασκάλους. Αλλά στα θέµατα στα οποία ο ίδιος είναι σοφός, ούτε αυτός τους εκπαιδεύει ούτε σε άλλους έδωσε τους γιους του να τους εκπαιδεύσουν. Κι αυτοί, τριγυρίζουν και βόσκουν, σαν ζώα λυµένα, όπου τύχει να συναντήσουν από µόνοι τους την αρετή. Κι αν θέλεις, δες και τον Κλεινία, τον µικρό αδελφό του Αλκιβιάδη από 'δω. Αυτόν τον είχε στην κηδεµονία του ο Περικλής και, φοβούµενος µήπως τον χαλάσει ο Αλκιβιάδης, τον πήρε από αυτόν και ανέθεσε στον Αρίφρονα να τον µορφώσει. Και πριν κλείσουν έξι µήνες, ο Αρίφρονας του τον έδωσε πίσω, µη ξέροντας τι να κάνει µαζί του. Και άλλους πάµπολλους έχω να σου απαριθµήσω, οι οποίοι, ενώ ήταν οι ίδιοι αγαθοί, δεν µπόρεσαν ποτέ τους να βελτιώσουν κανέναν ούτε από τους συγγενείς τους ούτε από τους ξένους. Εγώ λοιπόν, Πρωταγόρα, έχοντας υπόψη µου αυτά τα γεγονότα, δεν θεωρώ πως η αρετή είναι διδακτή. (γ) (δ)Επειδή όµως σε ακούω να το υποστηρίζεις εσύ, κάµπτοµαι και πιστεύω πως κάτι θα εννοείς, αφού θεωρώ πως έχεις µεγάλη πείρα σε πολλά ζητήµατα, και πολλά έχεις µάθει και πολλά επίσης έχεις ανακαλύψει µόνος σου. Αν λοιπόν µπορείς να µας αναλύσεις µε τρόπο εναργέστερο γιατί η αρετή είναι διδακτή, µη µας αρνηθείς και κάνε το». ΠΡΩΤ. «Όχι, Σωκράτη», είπε, «δεν θα σας αρνηθώ. Αλλά, τι προτιµάς από τα δύο; Να σας το αναλύσω µε έναν µύθο, όπως κάνουν οι γεροντότεροι στους νέους, ή να αναπτύξω το ζήτηµα σε µια διάλεξη;» ΣΩΚΡ. Πολλοί από αυτούς που κάθονταν κοντά είπαν αµέσως να αναπτύξει το θέµα µε όποιον από τους δύο τρόπους θέλει. ΠΡΩΤ. «Εγώ νοµίζω», είπε εκείνος, «πως είναι πιο χαριτωµένο να σας πω έναν µύθο». (δ)
ΑΝΑΛΥΣΗ – ΣΧΟΛΙΑ ΔΟΜΗ Το μεταφρασμένο απόσπασμα του σχολικού βιβλίου μπορεί να χωριστεί σε τέσσερα μέρη ως προς το θεματικό του περιεχόμενο. Τα μέρη αυτά καταγράφονται παρακάτω και σημαίνονται πάνω στο κείμενο. α) «Το μάθημα … διδάσκω»: ο ορισμός της ευβουλίας. β) «Μάλιστα … διδάσκεται»: πρώτη αποδεικτέα θέση. γ) «Αυτή η στάση … διδακτή»: δεύτερη αποδεικτέα θέση. δ) «Επειδή … μύθο»: διάλεξη ή μύθος; ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ 1 οἰκεῖα [πράγματα]: Οίκος (περισσότερα βλ. εδώ) στην αρχαία Ελλάδα δεν σήμαινε μόνον σπίτι, όπως σήμερα, ούτε δήλωνε μόνον την οικογένεια (δηλαδή το σύνολο των μελών μιας ομάδας ανθρώπων που συνδέονται με συγγενικούς δεσμούς). Ο οίκος, όπως λέει χαρακτηριστικά ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του, ήταν η μικρότερη μονάδα, το μικρότερο συστατικό στοιχείο της κοινωνίας· φυσικά, ειδικά στις αρχαϊκές κοινωνίες, ο οίκος ήταν συνδεδεμένος και με την κατοχή γης (αυτό δεν ίσχυε πια αναγκαστικά σε κοινωνίες όπως η Αθήνα του 5ου αιώνα, με ανεπτυγμένη εμπορική και βιοτεχνική οικονομία). Το χαρακτηριστικό του οίκου πάντως, στο ιδεολογικό επίπεδο, ήταν ότι είχε μια συνέχεια μέσα στο χρόνο, είχε παρελθόν (τους προγόνους) και μέλλον (τους απογόνους). Γι' αυτό και ήταν υποχρέωση κάθε ενήλικου άνδρα να σεβαστεί το παρελθόν του οίκου του και να εξασφαλίσει τη Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης – ΠΕ02 Φιλόλογος
Πλάτωνος «Πρωταγόρας»
3
συνέχειά του στο μέλλον. Άρα, η κοινωνική στάση και το ήθος κάθε άνδρα είχε συνέπειες όχι μόνο ατομικές, αλλά και ως προς τη συντήρηση και διατήρηση του κύρους του οίκου του. Τα οικεία είναι, επομένως, όλες οι υποθέσεις που σχετίζονταν με την οικονομική και κοινωνική ευμάρεια ενός οίκου και αποτελούσαν ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντα του ενήλικου άνδρα. 2
ἄνδρες: Ο λόγος για τον οποίο αναφέρεται αποκλειστικά και μόνον σε άνδρες (περισσότερα βλ. εδώ)όσον αφορά την πολιτική αρετή είναι, φυσικά, διότι στην αρχαία Ελλάδα μόνον οι άνδρες είχαν πολιτικά δικαιώματα. Ο ενήλικος ελεύθερος άνδρας είναι ο κύριος του οίκου, δηλαδή είναι αυτός που έχει δικαιώματα ιδιοκτησίας πάνω στην περιουσία και δικαιώματα διάθεσης και διοίκησης πάνω στα μέλη της οικογένειας· και οι γυναίκες και τα παιδιά και οι δούλοι της οικογένειας κηδεμονεύονται από τον κύριο του οίκου. Στο δημόσιο επίπεδο, οι ενήλικοι ελεύθεροι Αθηναίοι άνδρες είναι οι μόνοι που έχουν δικαιώματα πολίτη, οι μόνοι δηλαδή που έχουν δικαίωμα να συμμετέχουν στις συνελεύσεις του δήμου, να εκλέγονται στα διάφορα αξιώματα της πόλεως, να στρατεύονται (πλην ορισμένων εξαιρέσεων), να γίνονται μέλη των δικαστηρίων και να μηνύουν στα δικαστήρια ή να παρουσιάζονται ως μάρτυρες σε αυτά. 3
ἀγαθούς: Ο όρος ἀγαθός παραπέμπει φυσικά στο ιδανικό της καλοκαγαθίας που διείπε την αρχαία ελληνική κοινωνία. Ο Έλληνας άνδρας έπρεπε να είναι καλὸς κἀγαθός, δηλαδή αφενός ωραίος, γυμνασμένος, ικανός να εκπληρώσει τα καθήκοντά του ως οπλίτης και αφετέρου σώφρων, συνετός και μετρημένος, με απόλυτη αυτοσυγκράτηση απέναντι στα πάθη, με ικανότητα να κρίνει και να δρα λελογισμένα. Εδώ ο Πρωταγόρας αναφέρεται μόνο στο δεύτερο συστατικό αυτού του ιδανικού, την αγαθότητα, γιατί προφανώς μόνον αυτή ενδιαφέρει τη συζήτηση που διεξάγεται. ΑΝΑΛΥΣΗ 1ου ΜΕΡΟΥΣ («Το μάθημα … διδάσκω») Ο Πρωταγόρας υπόσχεται ρητά ότι μπορεί να διδάξει σε κάθε φιλομαθή άνθρωπο την εὐβουλία (εὖ + βουλή = ορθή, σωστή σκέψη), η οποία αφορά δύο επίπεδα: α) Το ιδιωτικό, όπου ο νέος μαθαίνει να σκέφτεται σωστά και να παίρνει αποφάσεις για θέματα που αφορούν τα οἰκεῖα*, μαθαίνει δηλαδή να διευθετεί τα ζητήματα του οἴκου του. β) Το δημόσιο, όπου ο νέος μαθαίνει να συμμετέχει ενεργά στην πολιτική ζωή μιλώντας και πράττοντας. Πρόκειται για την ικανότητα να μιλά κανείς εύστοχα και πειστικά στην εκκλησία του δήμου για τα προβλήματα στην πολιτική ζωή της πόλης και να αναλαμβάνει δράση για την επίλυσή τους**. * Τα οἰκεῖα είναι όλες οι υποθέσεις που σχετίζονται με την οικονομική και κοινωνική ευμάρεια ενός οίκου και αποτελούσαν ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντα του ενήλικου άνδρα. ** Αξιοσημείωτο είναι ότι ενώ προηγείται το λέγειν και έπεται το πράττειν, ο Πρωταγόρας προτάσσει το πράττειν του λέγειν. Το πρωθύστερο αυτό σχήμα οφείλεται στο γεγονός ότι θεωρεί την πολιτική δράση πιο βασική για έναν πολιτικό.
Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης – ΠΕ02 Φιλόλογος
Πλάτωνος «Πρωταγόρας»
4
Πολιτική τέχνη: η ευβουλία είναι για τον Πρωταγόρα μάθημα πολιτικής αρετής. Ο ίδιος δεν διδάσκει «τέχνες», όπως οι άλλοι σοφιστές, αλλά αυτό ακριβώς που θέλουν οι νέοι, δηλαδή την ορθή πολιτική στάση. Με λίγα λόγια αναλαμβάνει να κάνει τους άντρες αγαθούς πολίτες. Επομένως, στοχεύει στο ιδεώδες της «καλοκαγαθίας», το οποίο αποτελούσε ιδανικό στην αρχαία ελληνική κοινωνία. Ο Έλληνας άντρας έπρεπε να είναι καλὸς κἀγαθός, δηλαδή ωραίος – γυμνασμένος από τη μια και συνετός – μετρημένος από την άλλη. Ο Πρωταγόρας εδώ είναι σίγουρο ότι αναφέρεται στην αγαθότητα, το δεύτερο δηλαδή συστατικό του παραπάνω ιδανικού, αφού αυτό ενδιαφέρει τη συζήτηση και προσιδιάζει με τη λελογισμένη έκφραση και δράση. Η αναφορά του Πρωταγόρα σε οἰκεῖα (πράγματα) παραπέμπει στην έννοια του οἴκου στην Ελλάδα της αρχαϊκής εποχής. Ο όρος αυτός περιλάμβανε: α) τα μέλη της οικογένειας, β) τους ανθρώπους, ελεύθερους και δούλους, που βρίσκονταν σε σχέση εξάρτησης με τον επικεφαλής του οίκου και γ) τα περιουσιακά στοιχεία κάθε είδους. Ασφαλώς, σε μια κοινωνία εμπορική και βιοτεχνική, όπως αυτή της αρχαίας Αθήνας του 5ου αιώνα π.Χ., τα παραπάνω δεν ισχύουν απόλυτα, αλλά εκείνο που σίγουρα ισχύει είναι η συνέχεια του οίκου από το παρελθόν (πρόγονοι) στο παρόν και στο μέλλον (απόγονοι). Στόχος λοιπόν κάθε ενήλικου άνδρα, που βρίσκεται επικεφαλής ενός οίκου, είναι να σεβαστεί το παρελθόν και να εξασφαλίσει τη συνέχειά του στο μέλλον. Με αυτόν τον τρόπο, ο κάθε άντρας αποδίδει μία κοινωνική στάση κι ένα ήθος προσωπικό, αλλά οφείλει να συντηρήσει και να διατηρήσει και το κύρος του οἴκου του. Η αναφορά σε ἄνδρες παραπέμπει στο ιδιωτικό και στο δημόσιο επίπεδο των ενήλικων ελεύθερων ανδρών της αρχαίας Ελλάδας. Στο ιδιωτικό πεδίο, ο άνδρας της αρχαιότητας είχε δικαιώματα ιδιοκτησίας και διοίκησης πάνω στα μέλη της οικογένειας. Σε δημόσιο μάλιστα επίπεδο, μόνο οι ενήλικοι Αθηναίοι είχαν πολιτικά δικαιώματα. Είχαν δηλαδή τον τίτλο του «πολίτη», ο οποίος, κατά τον Αριστοτέλη, αντιπροσωπεύει τη συμμετοχή στην εκκλησία του δήμου και επιπλέον το «μετέχειν κρίσεως και αρχής» (συμμετοχή στα δικαστήρια ως δικαστής και στην άσκηση εξουσίας). ΑΝΑΛΥΣΗ 2ου ΜΕΡΟΥΣ («Μάλιστα … διδάσκεται») Το πρώτο επιχείρημα του Σωκράτη για το μη διδακτό της αρετής αξιοποιεί την τακτική των Αθηναίων στην εκκλησία του δήμου. Εκεί, οι συμπολίτες του και σε ό,τι αφορά ειδικά – τεχνικά θέματα ζητούν και εμπιστεύονται αποκλειστικά την άποψη των ειδικών και μάλιστα είναι έτοιμοι να τιμωρήσουν κάποιον που θα προσπαθούσε να εκφραστεί για ειδικό θέμα, χωρίς να έχει τις απαιτούμενες γνώσεις. Και αυτό γιατί προφανώς θεωρούν ότι τα ειδικά ζητήματα και ό,τι τα αφορά μαθαίνονται (διδάσκονται) και μόνο ένας καλά καταρτισμένος πάνω σ’ αυτά μπορεί να τα αναλύσει κι όχι ο κάθε τυχαίος. Αντίθετα, για ζητήματα πολιτικής φύσεως θεωρούν ότι η γνώμη όλων ανεξαιρέτως πρέπει να ακούγεται, αφού η πολιτική αρετή είναι κτήμα του καθενός, δεν χρειάζεται να την αποκτήσει κανείς από κάπου ως γνώση και ως εκ τούτου μπορεί να τη χρησιμοποιήσει ανά πάσα στιγμή. Δικαίωμα λόγου λοιπόν στη διοίκηση της πόλεως έχουν όλοι οι ενεργοί πολίτες, αφού διαθέτουν ως κληρονομιά την πολιτική αρετή.
Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης – ΠΕ02 Φιλόλογος
Πλάτωνος «Πρωταγόρας»
5
2 αντιρρήσεις για το παραπάνω επιχείρημα: α) Ο συλλογισμός του Σωκράτη βασίζεται γενικά στην παραδοχή της σοφίας των Αθηναίων συμπολιτών του («Εγώ λοιπόν θεωρώ, όπως και οι άλλοι Έλληνες, πως οι Αθηναίοι είναι σοφοί»). Επομένως, η τακτική που ακολουθούν στην εκκλησία του δήμου αναφορικά με τα διάφορα θέματα που απασχολούν την πόλη της Αθήνας θεωρείται εκ προοιμίου από το Σωκράτη, κατά δήλωσή του, αποδεκτή και ορθή. Ο ίδιος όμως ποτέ δεν υιοθέτησε εύκολα και άκριτα τη γνώμη των πολλών, απλά και μόνο για να ενισχύσει τη θέση του. Άλλωστε, στον πλατωνικό διάλογο Κρίτων ο μεγάλος δάσκαλος υποστήριξε: «οὐ δεῖ μέλλειν τῆς τῶν πολλῶν δόξης, ἀλλὰ τῆς τοῦ ἑνὸς τοῦ ἐπαϊοντος». β) Επίσης, συνάγεται από τα λεγόμενα του Σωκράτη ότι η πολιτική αρετή δεν διδάσκεται, αφού ο κάθε Αθηναίος πολίτης την κατέχει ούτως ή άλλως, χωρίς να χρειαστεί να τη διδαχτεί μέσω κάποιας ειδικής αγωγής. Ωστόσο, παραβλέπει. Ότι οι πολίτες του «κλεινοῦ ἄστεως» σπουδάζουν ουσιαστικά την πολιτική τέχνη μέσω των θεσμών της δημοκρατικής Αθήνας και του τρόπου ζωής που αυτή συνεπάγεται. Από νεαρή ηλικία συμμετέχουν στις συνελεύσεις της εκκλησίας του δήμου κι εκεί έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τη ρητορική τέχνη και επιχειρηματολογία από την ακρόαση των ρητόρων, των πολιτικών και των συμπολιτών τους. Έτσι, η Αθήνα ονομάστηκε, όχι τυχαία, «παίδευσις τῆς Ἑλλάδος» από το Θουκυδίδη και «πρυτανεῖο τῆς σοφίας» από τον Ισοκράτη. ΑΝΑΛΥΣΗ 3ου ΜΕΡΟΥΣ («Αυτή τη στάση … διδακτή») Το δεύτερο επιχείρημα του Σωκράτη για το μη διδακτό της αρετής στηρίζεται στην υποτίθεται δεδομένη αδυναμία των σοφών και άριστων συμπολιτών του να μεταλαμπαδεύσουν την αρετή στα παιδιά τους. Ο μεγάλος δάσκαλος προβαίνει μάλιστα και σε παραδειγματικές αναφορές για τα παιδιά του Περικλή, δηλαδή για τον Πάραλο και Ξάνθιππο, ενώ αξιοποιεί και τον Κλεινία (μικρό αδελφό του Αλκιβιάδη). Στις περιπτώσεις αυτές διαπιστώνει ότι δεν κατέστη δυνατή η διδασκαλία της πολιτικής αρετής στους νεαρότερους από τον ίδιο τον Περικλή ή άλλους δασκάλους, όσο κι αν αυτό ήταν το επιθυμητό αποτέλεσμα, γεγονός που κατά το Σωκράτη αποδεικνύει περίτρανα την αδυναμία απόκτησης της αρετής με τη διδασκαλία. Ασφαλώς και το δεύτερο αυτό επιχείρημα του Σωκράτη έχει αδυναμίες. Αρκεί να σκεφτούμε, ότι ο ίδιος έχει ήδη αποφανθεί ότι όλοι οι Αθηναίοι είναι φορείς της πολιτικής αρετής (πρβλ. 1ο επιχείρημα για την εκκλησία του δήμου). Επομένως, είναι άτοπο τώρα να θεωρεί εκ προοιμίου τα παιδιά του Περικλή ανίδεα ως προς την πολιτική τέχνη. Γιατί άραγε αυτά να αποτελούν εξαίρεση στον παραπάνω καθολικό κανόνα; Ακόμα και η παρατήρηση ότι ο Περικλής δε δίδαξε ποτέ στους γιους του την τέχνη του «πολιτεύεσθαι» είναι αβάσιμη, αφού είναι γνωστό ότι ο σπουδαίος Αθηναίος πολιτικός ενδιαφέρθηκε για την πολιτική μόρφωσή τους και ανέθεσε μάλιστα αυτό το ρόλο στον ίδιο τον Πρωταγόρα. Αλλά και στην περίπτωση του Κλεινία έχουμε από το Σωκράτη μία αυθαίρετη γενίκευση, η οποία στηρίζεται σε μεμονωμένη περίπτωση. Με αφορμή το πρόσωπο του Κλεινία ο Σωκράτης αποδέχεται ότι υπάρχουν από τη φύση τους κακοί και ανήθικοι άνθρωποι, που δεν εξευγενίζονται με κανενός είδους διδασκαλία. Ο ίδιος όμως ο δάσκαλος του Πλάτωνα διακήρυττε σε όλους τους τόνους ότι «οὐδεὶς ἐκὼν κακός» (=κανείς δεν είναι από τη φύση του κακός) και κατ᾽ επέκταση ότι «η κακία
Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης – ΠΕ02 Φιλόλογος
Πλάτωνος «Πρωταγόρας»
6
οφείλεται στην άγνοια και δεν είναι μια φυσική ιδιότητα». Τέλος, ο Σωκράτης πιστεύει ότι η αρετή είναι γνώση, άρα ως τέτοια μπορεί να διδαχτεί. Η στάση του Σωκράτη απέναντι στον Πρωταγόρα, στην πρώτη ενότητα του σχολικού εγχειριδίου είναι σαφώς διερευνητική των θέσεων του σοφιστή περί αρετής. Σκοπός του είναι να ελέγξει την επιχειρηματολογία του συνομιλητή του και γι’ αυτό χρησιμοποιεί ακόμα και απόψεις που είτε δεν πείθουν είτε έρχονται σε αντίθεση με τις δικές του. Υποστηρίζει δηλαδή ότι η αρετή δεν μπορεί να διδαχτεί, για να παρακινήσει τον Πρωταγόρα να αποδείξει το αντίθετο. Έτσι, θα μπορέσει να κρίνει με μεγαλύτερη επιτυχία την ορθότητα της μεθόδου που χρησιμοποίησε ο αβδηρίτης σοφιστής. ΑΝΑΛΥΣΗ 4ου ΜΕΡΟΥΣ («Επειδή … μύθο*») Οι σοφιστές αξιοποιούσαν συχνά τους μύθους για τις ανάγκες τις διδασκαλίας τους. Έτσι και στην περίπτωση με το Σωκράτη, ο Πρωταγόρας επιλέγει (ως πιο χαριτωμένο τρόπο) να εξηγήσει τις θέσεις του με ένα μύθο. Θα αρχίσει λοιπόν από τη δεύτερη ενότητα και μέχρι το τέλος σχεδόν της τέταρτης η διήγηση του μύθου της δημιουργίας του κόσμου, με τη βοήθεια του οποίου ο σοφιστής θεωρεί ότι θα μπορέσει να αποδείξει ότι η πολιτική αρετή διδάσκεται. * Οι μύθοι περιείχαν σύμβολα και αλληγορίες, που επεξηγούσαν ή στήριζαν τις απόψεις των σοφιστών. Επίσης, άφηναν μεγάλα περιθώρια για ποιητική χρήση της γλώσσας, για χρησιμοποίηση σχημάτων λόγου κτλ. Ήταν, επομένως, ο μύθος πολύ πρόσφορο μέσο για επίδειξη γνώσεων και εκφραστικής ικανότητας αλλά και μέσο άσκησης επιρροής στους ακροατές. Αυτό συνέβαινε και διότι ο μύθος εκ φύσεως δημιουργεί μια συναισθηματική ευφορία στον ακροατή του, ο οποίος προσέχει τη συνέχεια της ροής του και όχι τα επιχειρήματα που περιέχονται σε αυτόν, από τα οποία τα περισσότερα απευθύνονται στο συναίσθημα του δέκτη. ΘΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ (από το σχολικό εγχειρίδιο) Ενδεικτικές απαντήσεις 1. Σωστή κρίνεται η στάση του αθηναϊκού δήμου. Για τεχνικά θέματα γίνεται ενημέρωση μόνο από ειδικούς. Επομένως, η ενημέρωση αυτή είναι ορθή και συντελεί στην καλύτερη λήψη των αποφάσεων. Για πολιτικά ζητήματα είναι ανεκτή η συμμετοχή όλων, επομένως προωθείται η ενεργός συμμετοχή των πολιτών και κατ' επέκταση η εδραίωση της δημοκρατίας. Αρνητικά της παραπάνω τακτικής: α) Οι ειδικοί δεν μπορούσαν να αναφερθούν στη σκοπιμότητα του έργου και β) στα πολιτικά θέματα υπήρχε ο κίνδυνος εμφάνισης δημαγωγών και πατριδοκάπηλων. Σήμερα: α) Στα τεχνικά θέματα οι αποφάσεις παίρνονται από εμπειρογνώμονες σε συνεργασία με την πολιτική ηγεσία, β) Στα πολιτικά ζητήματα δεν έχουμε άμεση, αλλά αντιπροσωπευτική δημοκρατία. 2. Αναφορά στα δύο επιχειρήματα του Σωκράτη, όπως αυτά παρουσιάζονται στην ενότητα 1 του φιλοσοφικού διαλόγου «Πρωταγόρας». ----------------------------------------------------------
Αλέξανδρος Αλεξανδρίδης – ΠΕ02 Φιλόλογος