FOOTPRINTS TO HOME

As a native Ilocano, you have probably heard the stories about Angalo’s footprints from your grandparents since you were a kid. If you have not, well, Angalo is a giant hunter that existed in the prehistoric times, who went roaming around the Ilocos and Cordillera Region in search for his wife Aran; thereby leaving his enormous footsteps along his journey. Angalo and Aran, in the Ilocano myth, were believed to be the first man a n d woman born on Earth –quite the Adam and Eve story we’re used to.

Some people may say it is way too typical for a myth, but myths, sometimes, do make our minds actually wonder what could be the truth, right? Angalo’s footprints can be found all over the Ilocos Region like the one in footprints to HomeGRAZIEL MAE G. RAMAT the provinces of La Union on the South, and Abra on the northern part… and the closest footprint upon entering the Gateway to Ilocandia is the one located in Baringcucurong, the welcoming barangay of the Municipality of Suyo, Ilocos Sur.

The footprint of Angalo in the area is well known to the locals of Suyo, Ilocos Sur, but not to the neighboring towns. It is a hidden gem resting on top of a mountain which the barangay residents formerly call it ‘Mt. Tapao’, but since ‘Mt. Tapao’ is now referred to the other mountain with Suyo’s Marker; they generally now refer to the whole place as ‘footprint’. It takes about three to four hours to climb and reach the spot for first time trekkers.

Since it is not well-known, there are no tour guides to accompany you which can make you lost on your way without proper navigations; but there are actually some elder residents in the area who climb the mountain to check on their fruit harvests and live stocks from time to time so navigating won’t be much of a problem.

What should you be prepared for, then? The trek itself. Mt. Tapao isn’t that high compared to other mountains, but it can sure make your throat parch and your knees wobble. It’s good for cardio anyway, and all those sweat and out-ofbreath moments will be worth it once you feel the gentle wind while you rest under the fruit-bearing trees in the area; or when you have laid your eyes on the serene and relaxing view of the lake acquired from Angalo’s footprint. Its undisturbed form will make you realize that there is so much more to it than just being a living myth –why it must also be protected and not only appreciated.

The lake is not just a tourist spot, but it’s also an ecosystem for animals and other organisms. Some migratory birds, while on their long journey, stop by and rest on the lake’s surface. It also serves as a home and breeding area for some fishes and snails –a good snack for the birds on rest, I can say. Other than that, the lake also

quenches the thirst of the residents’ livestock, most of them are cows and goats. It plays a big role serving as an ecosystem and in balancing the state of our mother nature.

The footprint-turned-lake isn’t the only thing to look forward to, but also the view from the top as you behold the towns of Tagudin and Sta. Cruz, Ilocos Sur, as well as the vastness of the West Philippine Sea. The trek and the destination is a perfect way to spend a weekend barkada picnic getaway, especially when you want to breathe from school or work related stress. Sitting on the rock formations under that prominent Duhat tree, one can feel like he can almost touch the sky –like how Angalo might have done during his times while in search for Aran…

On the way back down, you can also visit the Burayoc Falls where you can take a good bath in the cold water rushing from a mine tunnel that came from the mountains. The ‘falls’, although not totally a falls, serves as another water source for the residents and their crops. Here, it is a perfect spot to cool down after the tiring yet enjoyable trek. Here, you can end while treasuring your journey.

Here, you can reflect… Have you felt what’s more to the myth? Have you felt what’s more underneath it? The familiar feeling an Ilocano myth can bring…

It is home.

PERSONALITY mimi y

Hindi ko pantasya ang aroma ng barakong kape sa umaga, o kaya naman ang nawawalang diyaryo sa sala, kundi ang nakakarinding gumigising sa‘kin, ay tuwing sisimulang ipadyak ni lola ang makinilyang nagpapaalala sa akin ng paboritong kong artista. Ang hilig manahi ng aking lelang, ‘di maikakailang panatiko siya ng mga sikat at kontrobersyal na taga-disenyo ng mga isinusuot na saplot ng mga aktor at aktres, na makikita sa mga pelikula. Kung sisilip ka nga sa kanyang silid, ay ‘di maiiwasang mapakunot ang iyong noo at magsalubong ang mga kilay, at anino’y ‘di magtatagal. Higit pa rito, ang kanyang pagiging masinop, na kabaliktaran ng gabundok na kusot-kusot na mga tela, dagdag pa ang mga hindi na ginagamit na mga karayom at sinulid, na mas lalong nagpapagulo sa kanyang silid. Ngunit bumalik tayo sa alingawngaw ng makinang panahian ni lola, na kung saan ay isang kalasag, upang ibangon sa tanikala ng hirap ang pamilya, at magsilbing daan upang maging tagapagtaguyod, sa likod ng maskara ng katatawanan. Unang Padyak: Sa Bayan ng Baclaran Taong 1996, sa primerang lungsod ng Baclaran, kung saan lumaki, at nagkamuwang, ang ngayo’y internet sensation na si Jeremy Sancebuche, o mas kilala sa bantog na pangalang, Mimiyuuuh. Sinubok man noon, sinusubok pa rin ng modernong panahon, sa pamamagitan ng paggamit ng natatanging kakay

mimi yuUuhgamit ang burda’t tela, na siyang naging susi upang mabuksan ang pinto sa larangan ng Fashion Design and Merchandising, sa Pamantasan ng De La Salle-College of Saint Benilde noong 2017. “Siguro may mga nagbago na rin sa buhay ko, katulad ng nakakakain na ako sa gusto kong kainan, nabibili ko na rin somehow yung mga gusto kong bilhin,” ito ang naging pahayag ni Mimi ng kapayanamin siya ng PEP.ph. Hindi maikakailang ang dating pira-pirasong tela na kanya lamang binuburda gamit ang mga kamay, ay siya ngayong dahilan upang umangat siya sa buhay. Walang palya, o ni sira ng makinang panahian ang tatapos sa nabuong kapalaran ng tadhana. Walanag sino o anomang ang maaring pumatid sa ligayang tinatamasa nito ngayon. At walang burdang kupas ang lilipas at malilimutan. Ikalawang Padyak: Sa Unang Yapak ng Halakhak Sa animo’y hampas ng buhay, at sampal ng reyalidad sa kasalukuyan, pagha-hanapbuhay ang kauna-unahang bubuo sa pira-pirasong dibuho, na siyang tatapos sa hagupit ng kadukhaan, at ito ang ipinakitang gilas ni Mimiyuuuh, matapos niyang bigyang kulay ang disenyo ng pinaka-aasam na buhay ng kaniyang mga magulang. “Hindi siya madali, pero kapag nakikita mong super happy ng family mo, parang napu-push ka pa to work more. So work, work, work for family po talaga,” sa mga katagang binitawan ni Mimi, ito ang tumatak, at patuloy na tatatak, sa bawat isip at pusong patuloy ang pagpupursigi upang mabigyang ginhawa ang buhay ng kanilang pamilya. Gaano man kapait ang pangyayari sa kanilang buhay, hindi nawalan ng pag-asa ang komediyante, upang ipagpatuloy ang nasimulang disenyo ng kanilang pamumuhay. Minsan mang nakaranas nang panlalait, at panghuhusga ng mga taong hindi gusto ang kanyang naisin,

Makina de ay hindi ito nagpatinag at nagpatuloy siya, hindi lamang sa laban ng kaniyang buhay, kundi pati na rin sa laban, para sa

Padyak: mga taong kaniyang pinaglalaban. Huling Padyak: Sa Ngalan ng Sariling Galak Wala ng mas tatamis pa sa mga ngiting, kayang ibigay ng Kung Paano sariling pagsasakripisiyo’t pagsisikap. “Ang dream ko na lang po talaga for myself is maging genuinely happy po talaga,” Kinayod ang saad nito, kung ano pinaka ninanais na pangrap para sa sarili. Sa burda na nagpapatingkad sa kwento ng isang inspiradong Pagod para mangangarap, bagaman hindi na mababago pa ang krokis, ay mapalad pa rin si Mimiyuuuh at hindi lamang dito natatapos ang guhit ng kaniyang pagmamahal sa kaniyang sarili.Magtaguyod Matingkad. Maningning. Masidhi. Ito ang mga katangian ng bawat telang dumaan na sa hirap at pagsisikap. Sa pinagJayson Sabong sama-samang damit na naukit ni Mimi, hindi nito hinayaang kumupas at umalpas ang dibuhong naghahatid sa kaniya ng tanging kagalakan – ang paggiliw. Natutunan nitong maglagay ngiti sa mukha ng bawat isa. Gamit ang bawat karayom at sinulid na pinagtibay ng mahabang panahon at sa tulong din ng Panginoon bilang sandata. Bagaman hindi tayo si Mimiyuuh, matutong mahalin ang kapamilyuuuh. Hindi ako mapapalagay, kailanman, sapagkat tuwing ako’y nakikinig sa ingay ng kanyang makina de padyak, naaalala ko ang ingay ng hagikgik,samahan pa ng paboritong linya, “Skkkrrrt, it’s your girl Mimiyuuuh!”, na siyang kumukumpleto sa aking gunita. Kasabay ang pinta ng kapalaran, ay ang mithiing akay-akay, upang tuluyang mabuo ang dibuhong naiwan ng makinilyang walang patid sa pagbuhay ng panibagong kulay.