COLUMN

De verborgen kracht van wandelen

In een rustig tempo wandel ik samen met Frans* (39) door een natuurgebied nabij Voorthuizen dat behoort tot een van mijn wandelroutes. Het bos ademt rust en biedt alle ruimte om in beweging te komen. Ik adem de zoete geur in van naaldbomen die op de route ruim vertegenwoordigd zijn. Een koolmeesje op een tak hupt en zingt zijn lied. Zo klein en kwetsbaar eigenlijk. We kijken elkaar even aan en het vogeltje merkt ineens onze aanwezigheid op. Het vliegt snel verder.

“Tijdens een wandeling kan je soms bijna zonder woorden praten.”

Frans is sinds korte tijd bij mij in behandeling vanwege burn-outklachten en zag ertegen op om in therapie te gaan. Nu wandelt hij elke twee weken met mij. ‘Ik ben geen prater’, zegt Frans eerlijk, ‘en om nu in een spreekkamer te zitten en voor mijn gevoel te moeten praten, nee, dat beangstigt mij,’ gaat hij verder. ‘Toen ik hierover hoorde, wist ik meteen dat deze vorm van therapie bij mij zou passen.’ Veel mannen die ik tegenkom in mijn praktijk, zien ertegen op om te praten in een therapieruimte waar je tegenover elkaar zit. Wandelen kan daarom een goed alternatief zijn. Zowel mannen als vrouwen in mijn praktijk ontdekken steeds meer de verborgen kracht die zit in wandelen en praten.

Lockdown

Wandeltherapie is een van de therapievormen die ik als psychosociaal therapeut aanbied in mijn praktijk. Na de eerste lockdown in maart vorig jaar ben ik eigenlijk meer noodgedwongen gaan wandelen. Ik wandelde al wel met mijn cliënten, maar nu bood wandelen mij een uitgelezen kans om naar buiten te gaan. Veel mensen voelden een weerstand om online af te spreken en misten het echte contact. Mensen zaten veel binnen en waren blij dat ze buiten in de natuur konden afspreken. Wandelen voelt veilig en kan op veilige afstand van elkaar. Ik heb van tevoren nagedacht over geschikte plekken met paden die breed genoeg zijn en waar het niet te druk is. Bij de aanmelding informeer ik altijd naar de conditie van de cliënt en stem ik af of wandeltherapie wel passend is. Verder houd ik rekening met het tempo van de cliënt. Daar pas ik mij op aan. Frans vertelde mij bij de aanmelding over de extreme vermoeidheid die hij chronisch voelt. ‘Ik voel mij al snel moe en ik heb weinig energie. Ik moet bewust kiezen welke activiteiten ik doe op een dag. Wandelen geeft mij rust, maar kost me wel energie. Rustig wandelen is dan gewenst.’

Online of in het bos

Beeldbellen zie ik voor mijzelf als een minder goede optie dan samen een bos in gaan. Met een medium ertussen ben ik het fysieke contact met de cliënt kwijt. Bij een wandeling proef ik de sfeer en merk ik min of meer hetzelfde als in de therapieruimte: stress, spanning, een snelle ademhaling. Net als de toon waarop iemand praat. Bij beeldbellen kan ik die er wel uitfilteren door aandachtig te luisteren, maar dat vraagt veel focus. Wandelen geeft rust. En juist door beweging in de buitenlucht kan iemand zijn emoties meer loslaten.

Herinneringen van vroeger

Tijdens een wandeling kan je soms bijna zonder woorden praten. Stiltes zijn bij beeldbellen veel stiller. In de natuur mogen die stiltes er gewoon zijn. Ook herinneringen van vroeger komen tot leven. Frans denkt ineens terug aan zijn kindertijd. ‘Ik was als jongen altijd buiten: lekker in de natuur, klimmen, vuurtje stoken. We maakten de mooiste hutten.’

De natuur heeft zoveel te bieden. We wandelen en praten verder. Stap voor stap onderweg naar psychisch herstel.

* Zijn naam is vanwege privacy redenen gefingeerd.

Simon Anemaet

is Psychosociaal therapeut en bestuurslid bij Stichting Rosegarden

Rosegarden is een Stichting van Christen Psychosociaal Therapeuten. De psychosociale (kinder) therapeuten die zijn aangesloten bij Stichting Rosegarden werken vanuit een christelijke identiteit. www.stichting-rosegarden.nl