Meer openheid over zwangerschapsverlies

“We merkten dat er snel werd overheen gepraat. Mensen vonden het jammer, maar wilden vooral weten of we nog verder gingen met de inseminatie.”

“Ik moet soms om de 2 dagen een echo laten nemen. Dan ben ik niet beschikbaar op mijn werk en moeten de kinderen opgevangen worden. Als je geen rare situaties wil creëren, moet je open zijn.”

Een positieve zwangerschapstest, een hart met ontluikende liefde en een hoofd vol plannen voor een nieuw leven en gezin … Maar dan gaat het fout. Bijna 1 op de 4 zwangerschappen eindigt in zwangerschapsverlies. Een verlies dat de buitenwereld vaak onderschat. Een verlies dat voor veel ouders moeilijk te plaatsen is. Hoe rouw je om een kindje dat je nooit echt hebt gekend? Lees het verhaal van Adélaide, Sarah en Nicola.

Nadat haar vrouw hun eerste 2 kindjes op de wereld zette, wilde ook Adélaïde zwanger worden. Spijtig genoeg kreeg ze te maken met een pril zwangerschapsverlies. “Als mensen zién dat je zwanger bent, is dat veel tastbaarder.”

Dankzij kunstmatige inseminatie kregen Adélaïde en haar vrouw Marlies een tweeling, die vandaag 2,5 jaar is. Het was Marlies die toen zwanger werd. Maar het koppel wil het liefst 4 kinderen en dus besloot ook Adélaïde om voor een zwangerschap te gaan.

Zwangerschapsverlies dat niet zo aanvoelde

“Omdat wij in een inseminatie-traject zitten, worden wij medisch zeer strikt opgevolgd”, vertelt ze. “En daardoor zijn we ons heel erg bewust van het feit of we al dan niet zwanger zijn. Zo wist ik al 5 weken na de gelukte inseminatie dat ik het vruchtje kwijt was”, vertelt ze.

“De dokter noemde het ‘een zwangerschapsverlies’, maar in eerste instantie voelde dat voor mij niet zo aan. De zwangerschap was nog zo pril ... De meeste vrouwen weten op dat moment niet eens dat ze zwanger zijn. Ik had het idee dat ik er niet echt verdrietig om mocht zijn.”

Nieuw fertiliteitstraject uitgesteld

“Pas enkele dagen later realiseerde ik me dat ik het niet kon negeren, want er was wel degelijk een zwangerschap geweest”, gaat ze verder. “Er was echt een start, alleen mocht het uiteindelijk niet zijn. Ook voor Marlies was het balen, want zij had al haar hoop op die zwangerschap gesteld.”

“De maand nadien zouden we opnieuw een inseminatie-traject opstarten, maar ik had er even geen zin in. Ik was er mentaal nog niet klaar voor. We hebben die nieuwe poging dan ook met een maand uitgesteld.”

Open over zwangerschapsverlies Adélaïde en haar vrouw brachten meteen hun omgeving op de hoogte van hun zwangerschapsverlies. “Door het medische proces kunnen wij ook niet anders dan transparant zijn”, zegt Adélaïde.

“En misschien is het ook best zo. Dan weten de mensen ook als het niet gelukt is en begrijpen ze waarom we verdrietig zijn. Want uiteindelijk ben je er toch mee bezig. Ik had nog geen babykleertjes, maar over de naam was ik bijvoorbeeld al aan het nadenken.”

Snel overheen gepraat

“We merkten wel dat er nogal snel werd overheen gepraat. Mensen vonden het jammer, maar ze wilden vooral weten of we nog verder gingen met de inseminatie. ‘Want we hebben toch al 2 kinderen’.”

“Dat heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat het verlies zo vroeg in de zwangerschap kwam. Als mensen zién dat je zwanger bent, is dat veel tastbaarder. Maar ik vond die reacties niet zo erg. Je geeft het een plaats en je gaat door.”

“Ik ben daar behoorlijk nuchter in. Ik heb mensen in mijn omgeving die al 2 jaar een kind proberen te krijgen en die al 8 keer een zwangerschapsverlies hebben ervaren. Dat is pas erg.”

Droom niet opgegeven Ondanks hun zwangerschapsverlies hebben Adélaïde en Marlies hun droom van gezinsuitbreiding nog niet opgegeven. “We proberen nog altijd met inseminatie, maar dat willen we uiteraard niet eindeloos blijven doen. Als het volgend jaar nog niet is gelukt, bekijken we hoe het verder moet. We zijn hoe dan ook superblij met onze tweeling.”

Ook Sarah en Nicola verloren hun kindje. Tijdens de 3de echo in het ziekenhuis liep het anders dan gepland. Zij vertellen hoe ze de herinnering levend houden.

“Toen ik 23 weken zwanger was, gingen we op controle bij onze gynaecoloog. Mijn man Nicola was mee. Tijdens de echo keek de dokter plots raar op. Ze was muisstil en stelde ons de vraag of er genetische aandoeningen waren in de familie. Zonder veel te zeggen stond ze recht en ging ze een tweede dokter halen”, vertelt Sarah.

“Toch viel onze frank nog niet meteen. Tot de dokter ons vertelde dat onze dochter om verschillende redenen niet levensvatbaar was. Ze had onder meer een open ruggetje, extra tenen en vingers, vocht in de hersenen, een klompvoetje en cystes op de niertjes. We vroegen of er iets mogelijk was, een operatie bijvoorbeeld. Maar dat was niet het geval”, vertelt Nicola.

Het koppel moest een erg moeilijke beslissing nemen. Maar een beslissing die voor hun dochter de beste was. “Mijn wereld stortte compleet in”, zegt Sarah. “Ik voelde op dat moment mijn hart breken”, vult Nicola aan.

Knuffels, kusjes en verhaaltjes lezen

Sarah moest enkele dagen later bevallen van Norah. “Ik was daar eerst heel kwaad over. Ik begreep niet dat ik mijn dochter zo ter wereld moest brengen.

We hebben naar andere ziekenhuizen gebeld, maar ook daar vertelden ze dat ik moest bevallen. Omdat we over een bepaalde termijn zaten, 23 weken.”

Een chatgesprek met een andere sterrenmama bracht Sarah op andere gedachten. Sterrenmama’s, sterrenpapa’s of sterrenouders verliezen hun kindje tijdens de zwangerschap of in de weken of maanden na de geboorte. “Deze sterrenmama vertelde me hoe belangrijk het voor haar was geweest om haar kindje te zien, vast te houden en er een verhaaltje aan te kunnen vertellen. Ik besefte plots: ik ga mama worden, waarom zou ik mijn kindje dan niet willen zien? Ik ben 180 graden gedraaid. Ik moest Norah kunnen vasthouden, knuffelen, kusjes geven. En haar een verhaaltje kunnen voorlezen.”

“Op 16 september 2021 werd Norah geboren. We hebben foto’s gemaakt, haar vastgepakt, iets geschreven en voorgelezen. Er was ook een herdenkingsmoment voor haar in het ziekenhuis. Allemaal belangrijke elementen bij de start van ons verwerkingsproces”, vult Nicola aan.

Foto’s van Boven De Wolken Herinneringen van Norah bewaren, ophalen en delen vinden Sarah en Nicola heel erg belangrijk. “Tijdens de derde echo, toen we het slechte nieuws kregen, nam ik met mijn smartphone het geluid van haar kloppende hartje op. Ik vond dat zo belangrijk. En op sommige momenten luister ik er nog naar”, vertelt Sarah.

Haar kleine handjes en voetjes en hoe klein ze was: dat herinneren Sarah en Nicola zich nog goed. Boven De Wolken (vzw die ouders van doodgeboren baby’s met een gratis fotosessie een tastbare herinnering biedt) maakte foto’s van de kleine Norah. “Deze foto’s zijn van onschatbare waarde. We hebben ook wel foto’s genomen met onze smartphone, maar die zijn toch niet hetzelfde.”

“Van in de slaapkamer tot in de living: overal staan foto’s van onze dochter. In huis gaat ze overal met ons mee, maar ook daarbuiten. Zo hebben we allebei een juweel waarin de as van onze dochter zit. Sarah heeft een halsketting, ik heb een armbandje”, gaat Nicola verder.

Tastbare herinneringen na zwangerschapsverlies verlichten de pijn

Het koppel liet ook tatoeages zetten ter nagedachtenis van hun dochter. Bij mama Sarah staat de naam van hun dochter op haar arm. Samen met een sterretje en de geboortebloem van de maand september. Papa Nicola draagt de voetjes van Norah op zijn binnenarm. De geboortebloem van september staat op zijn been. Ook het koesterbandje liet hij tatoeëren. Sarah draagt het echte armbandje. “Een koesterarmbandje krijg je van het Berrefonds (vzw die ouders ondersteunt bij zwangerschapsverlies) in het ziekenhuis. Het zit in een koesterkoffer met nog meer spulletjes. Denk aan een beertje, armbandjes, een fotoalbum, zaadjes van vergeet-mij-nietjes, gips om een afdruk van haar voetje te maken en de contacten van het fonds. Dat was superbelangrijk voor ons. Zo konden we tastbare herinneringen maken.”

Trots op hun lieve dochter

“Er zal altijd een leegte blijven in ons leven. Die zal niet verdwijnen. Maar de momenten koesteren die we samen hadden en de herinneringen doen veel voor de verwerking.”

“Als we het moeilijk hebben, kijken we ernaar of pakken we die zaken vast. Dan denken we met veel liefde aan onze lieve, kleine Norah. Ook al is ze niet bij ons geweest zoals we wilden, toch zijn we zo trots op haar. Ze is en blijft altijd ons eerste kindje. Dat verandert nooit.”

Erken mijn zwangerschapsverlies

Bijna 1 op de 4 zwangerschappen eindigt in zwangerschapsverlies. Een verlies dat vaak onderschat wordt, maar dat voor veel ouders moeilijk te plaatsen is. Toch is het belangrijk dat het (h)erkend wordt. Hoe ga je om met zwangerschapsverlies? Hoe bewaar je de herinnering? Wat zijn je rechten? Solidaris verzamelde alle belangrijke informatie en nog meer persoonlijke getuigenissen op www.erkenmij.be.