Αριστείες "Φαίνεται πάντα αδύνατο, μέχρι να γίνει". Nelson Mandela
Α4 2018-2019
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ John Forbes Nash Jr. (σελ. 1)
(σελ. 15)
Christy Brown (σελ. 7)
SIMONA ATZORI (σελ. 2)
Stephen William Hawking (σελ. 3)
(σελ. 4)
Κέλλυ Λουφάκη Γρηγόρης
Πολυχρονίδης
(σελ. 9)
(σελ. 16)
Φρίντα Κάλο (σελ. 10)
(σελ. 17)
Χρήστος Κουτούλιας
Temple Grandin
(σελ. 11)
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ (σελ. 5)
(σελ. 12)
Άλισον Λάμπερ (σελ. 6)
Ζαν-Ντομινίκ Μπόμπι (σελ. 21)
Marla Runyan
(σελ. 14)
(σελ. 18)
BENDA BILILI (σελ. 19)
Vincent Willem van Gog (σελ. 20)
ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ ΧΑΛΕΠΑΣ (σελ. 22)
John Forbes Nash Jr. Ο John Forbes Nash Jr. ήταν Αμερικανός μαθηματικός που έκανε βασικές συνεισφορές στη θεωρία των παιχνιδιών , στη διαφορική γεωμετρία και στη μελέτη μερικών διαφορικών εξισώσεων. Η αρχή του ως νομικά αναγνωρισμένου ατόμου συνέβη στις 13 Ιουνίου 1928 στο Bluefield, Δυτική Βιρτζίνια. Εξυπηρετώντας ως Ανώτερος Ερευνητικός Μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον κατά το μεταγενέστερο μέρος της ζωής του, μοιράστηκε το βραβείο Νόμπελ στις Οικονομικές Επιστήμες του 1994 με τους θεωρητικούς παιχνιδιών Reinhard Selten και John Harsanyi . Το 2015, μοιράστηκε επίσης το βραβείο Abel με τον Louis Nirenberg για την εργασία του σε μη γραμμικές μερικές διαφορικές εξισώσεις Το 1959, ο Nash άρχισε να παρουσιάζει σαφή σημάδια ψυχικής ασθένειας και πέρασε αρκετά χρόνια σε ψυχιατρικά νοσοκομεία που έλαβαν θεραπεία για παρανοϊκή σχιζοφρένεια . Μετά το 1970, η κατάστασή του βελτιώθηκε σιγά-σιγά, επιτρέποντάς του να επιστρέψει στην ακαδημαϊκή εργασία στα μέσα της δεκαετίας του '80. Οι αγώνες του με την ασθένειά του και την ανάκαμψη του έγιναν η βάση για τη βιογραφία του Sylvia Nasar , ένα όμορφο μυαλό , καθώς και μια ταινία του ίδιου ονόματος με πρωταγωνιστή τον Russell Crowe ως Nash. Στις 23 Μαΐου 2015, ο Nash και η σύζυγός του Alicia σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα .
by ΒΑΛΙΑ
1
SIMONA ATZORI Η Simona Atzori γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου 1974 στο Μιλάνο. Είναι καλλιτέχνης, ζωγράφος και χορεύτρια. Γεννήθηκε χωρίς χέρια και χρησιμοποιούσε τα πόδια της για να ζωγραφίσει και να κάνει τις καθημερινές τις δραστηριότητες .Είχαν φτιάξει και προσαρμόσει προσθετικά χέρια σε νεαρή ηλικία αλλά πολλή γρήγορα τα απέρριψε ισχυρίζονταν ότι ήταν πολλή βαριά και δεν ήταν πρακτικά .Άρχισε να ζωγραφίζει στην ηλικία των τεσσάρων της χρόνων . Το ταλέντο της σύντομα το παρατήρησε ένα γνωστός ζωγράφος ο Mario Barzon o οποίος την ενθάρρυνε και την υποστήριξε. Το 1983 βραβεύτηκε από τον Παγκόσμιο σύλλογο ζωγραφικής με στόμα και πόδια Μια σπουδαία στιγμή στην καριέρα της ήταν η συνέντευξη με τον πάπα Ιωάννη Παύλο τον δεύτερο που του έφτιαξε ένα πορτρέτο .Στην ηλικία των 6 ετών άρχισε να χορεύει .Είχε μεγάλη υποστήριξη από την μητέρα της .Το 2001 αποφοίτησε με τιμητική διάκριση . Το 2006 χόρεψε στην τελετή έναρξης των παραολυμπιακών αγώνων στο Τορίνο.
by ΜΑΡΙΑΝΝΑ
2
Stephen William Hawking Ο Stephen Hawking γεννήθηκε στις 8 Ιανουαρίου 1942. Σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, παρά τις προτροπές του πατέρα του να επικεντρωθεί στην Ιατρική.Ο Hawking συνέχισε στο Κέμπριτζ στον τομέα των ερευνών στην κοσμολογία. Το 1963, μόλις στα 21 του χρόνια, διαγνώστηκε με τη νόσο του κινητικού νευρώνα (αμυοτροφική πλευρική σκλήρυνση ή νόσο του Λου Γκέρινγκ – ALS). Το 1974, εντάχθηκε στην Royal Society, μία παγκόσμια κοινότητα επιστημόνων, ενώ πέντε χρόνια αργότερα, το 1979, ανακηρύχθηκε Lucasian Καθηγητής Mαθηματικών στο Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ. Δουλεύοντας μαζί με τον κοσμολόγο Ρότζερ Πενρόουζ, κατέδειξε ότι η θεωρία της σχετικότητας του και η κβαντική θεωρία του Αλβέρτου Αϊνστάιν σχετίζονται. Χρησιμοποιώντας τις δύο θεωρίες μαζί, ο Hawking καθόρισε ότι οι μαύρες τρύπες εκπέμπουν ακτινοβολία. Στα 65 του χρόνια, το 2007, ο Hawking εξέφρασε την επιθυμία να δοκιμάσει το θάλαμο της μηδενικής βαρύτητας(Zero Gravity Corp),έζησε την εμπειρία αυτή, και είχε τη δυνατότητα να κινηθεί χωρίς το αναπηρικό αμαξίδιο. Το μέγεθος της συσκευής που «δίνει φωνή» στον ίδιο, δεν είναι μεγαλύτερο από σπιρτόκουτο και συγκρατείται στο κεφάλι του επιστήμονα με ένα «σκάφανδρο» από δύο υφασμάτινες κορδέλες. Διαβάζοντας τα εγκεφαλικά κύματα που σχετίζονται με την ομιλία, το iBrain τα αποκωδικοποιεί μέσω του ειδικού αλγόριθμου Spears που έχει αναπτύξει η εταιρεία. Έτσι, καταλαβαίνει τι θέλει να πει ο φυσικός, εκφωνώντας για λογαριασμό του τις αντίστοιχες φράσεις. Πιστεύει ότι πιθανόν να υφίσταται εξωγήινη ζωή, ενώ έχει προειδοποιήσει ότι η τεχνητή νοημοσύνη θέτει σε απειλή την ανθρωπότητα. Επίσης, κατέστησε σαφές ότι δεν πιστεύει στην ύπαρξη του Θεού. Ο Stephen Hawking απεβίωσε στις14 Μαρτίου 2018 (76 ετών)στο Κέιμπριτζ.
by ΒΑΣΙΛΗ-ΝΙΚΟ
3
Ο Στέβλαντ Χάρνταγουεϊ Τζάντκινς, γνωστός ως Στίβι Γουόντερ ,είναι Αμερικανός τραγουδιστής, τραγουδοποιός, μουσικός, παραγωγός δίσκων και ακτιβιστής. Τυφλός σχεδόν από τη μέρα που γεννήθηκε, ο Γουόντερ υπέγραψε συμβόλαιο με τη θυγατρική του οίκου Μοταουν εταιρία, Τάμλα, στην ηλικία των έντεκα ετών. Συνεχίζει να ερμηνεύει και να ηχογραφεί τραγούδια για τη Μόταουν μέχρι σήμερα. Ανάμεσα στα δημοφιλέστερα τραγούδια του συναντούμε τα «Superstition», «Sir Duke», «I Wish» και «I Just Called to Say I Love You». Πασίγνωστοι δίσκοι του είναι οι «Talking Book», «Innervisions» και «Songs in the Key of Life».]Έχει ηχογραφήσει περισσότερα από τριάντα τραγούδια που εισήxθησαν στην πρώτη δεκάδα του καταλόγου των μεγαλύτερων αμερικανικών χιτς και έχει λάβει είκοσι δύο Βραβεία Γκράμι, τα περισσότερα που έχουν ποτέ απονεμηθεί σε άνδρα σόλο καλλιτέχνη. Ο Γουόντερ είναι επίσης διάσημος για το έργο του ως ακτιβιστής πολιτικών ζητημάτων, συμπεριλαμβανομένης της καμπάνιας που διεξήγαγε το 1980 για να γίνουν τα γενέθλια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ αργία στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 2009, ο Γουόντερ αναδείχθηκε Αγγελιοφόρος της Ειρήνης των Ηνωμένων Εθνών. Το 2008, το περιοδικό Billboard εξέδωσε μια λίστα των 100 Μεγαλύτερων Καλλιτεχνών Όλων των Εποχών για να γιορτάσει τα πενήντα χρόνια έκδοσης της αμερικανικής εκδοχής του περιοδικού, με τον Γουόντερ στο νούμερο πέντε. by ΑΓΓΕΛΟ
4
Η Sudha Chandran (γεννημένη στις 27 Σεπτεμβρίου 1965) είναι ηθοποιός και επιτυχημένη χορεύτρια της Bharatanatyam .Τον Μάιο του 1981, σε ηλικία περίπου 16 ετών, στοΤαμίλ Ναντού, η Chandran σε ένα τροχαίο ατύχημα τραυματίστηκαν τα πόδια της. Έλαβε την αρχική ιατρική περίθαλψη σε ένα τοπικό νοσοκομείο και αργότερα έγινε δεκτή στο νοσοκομείο Vijaya στο Madras. Αφού οι γιατροί ανακάλυψαν ότι η γάγγραινα είχε σχηματιστεί στο δεξί πόδι της, απαιτήθηκε ακρωτηριασμός. Η Chandran λέει ότι αυτή η περίοδος ήταν η πιο σκληρή περίοδος της ζωής της. Στη συνέχεια επέστρεψε κάποια κινητικότητα με τη βοήθεια ενός προσθετικού ποδιού. Επέστρεψε στο χορό μετά από ένα κενό δύο ετών και εμφανίστηκε στην Ινδία , τη Σαουδική Αραβία , τις Ηνωμένες Πολιτείες , το Ηνωμένο Βασίλειο , τον Καναδά ,Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα κλπ. Η βιογραφία της είναι μέρος του προγράμματος σπουδών για παιδιά σχολικής ηλικίας 8-11 ετών. Παντρεύτηκε τον Ravi Dang το 1994.Της δόθηκε επίτιμο διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Invertis, Bareily Βραβεία
•
1986: Εθνικό Βραβείο Κινηματογράφου - Ειδικό Βραβείο Κριτικής Επιτροπής για το Mayuri
•
2004: Βραβεία Star Parivaar Βραβείο Star Parivaar για την καλύτερη μητέρα στο νόμο για το " Kaahin Kissii Roz "
•
2005: ινδική τηλεόραση Όσκαρ για την καλύτερη ηθοποιό σε έναν αρνητικό ρόλο για Tumhari Disha
• • •
2013: βραβεία ασιατικής τηλεόρασης 2013 καλύτερος χαρακτήρας ηθοποιός για Aardram
• •
2016: Χρώματα Golden Petal Award για Power Packed Performance για Naagin
2014: Βραβείο τηλεόρασης Vijay για την καλύτερη ηθοποιό για τον Deivam Thandha Veedu 2015: Βραβείο τηλεόρασης Vijay για την καλύτερη μητέρα στο νόμο για τον Deivam Thandha Veedu 2017: Χρώματα Golden Petal Award για τον Καλύτερο Ηθοποιό σε Comic Ρόλο για Naagin 2
ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ SUDHA CHANDRAN ΠΑΤΗΣΤΕ EΔΩ
by ΓΙΑΝΝΗ
5
Άλισον Λάμπερ Η Άλισον Λάμπερ είναι Αγγλίδα καλλιτέχνης που γεννήθηκε στις 7 Απριλίου του 1965 στην Αγγλία. Γεννήθηκε χωρίς χέρια και με βραχέα πόδια, μια ασθένεια που ονομάζεται φωτομέλια. Από τη βρεφική της ηλικία, την είχαν κλείσει σε ίδρυμα. Όταν απέκτησε τεχνητά άκρα, θεώρησε αυτή την αλλαγή μόνο σαν μια προσπάθεια να κάνει την εμφάνισή της να είναι λιγότερο ανησυχητική, αντί να τη βοηθά στην πραγματικότητα. Έτσι τα εγκατέλειψε και έμαθε να ζει χωρίς εξωτερικά βοηθήματα. Στην ηλικία των 17 μετακόμισε στο Λονδίνο. Εκεί παρακολούθησε μαθήματα οδήγησης στο Ίδρυμα της Βασίλισσας Ελισάβετ για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (Α.Μ.Ε.Α.). Αργότερα μετακόμισε στην πόλη Μπράιτον, όπου σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Μπράιτον. Η Λάμπερ χρησιμοποιεί τη φωτογραφία, την ψηφιακή απεικόνιση και τη ζωγραφική, χρησιμοποιώντας τον εαυτό της ως θέμα. Είναι μέλος του Συνδέσμου Καλλιτεχνών του Παγκοσμίου Πολέμου, έχοντας αρχικά γίνει μέλος ως φοιτήτρια και με την αποφοίτησή της ως επίσημο πια μέλος. Μια ιδιαίτερη επιρροή είναι το γλυπτό Venus de Milo, λόγω των φυσικών ομοιοτήτων του σώματος της Λάμπερ με το ιδανικό κλασικό γυναικείο άγαλμα. Αφού γέννησε τον γιο της, άρχισε να δημιουργεί έργα τέχνης με θέμα εκείνη και τον γιο της. Πόζαρε για τον Marc Quinn για το άγαλμα Alison Pregnant. Αρχικά αρνήθηκε την πρόταση εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο ο Quinn παρουσίαζε την αναπηρία. Ήθελε να είναι σίγουρη, πως ο Quinn θα απεικόνιζε την αναπηρία, όχι σαν κάτι λυπηρό. Ο Quinn έλεγε πως τα αγάλματα από τα οποία λείπουν τα άκρα ήταν ιδιαίτερα αγαπητά και γι' αυτό οι προθέσεις του ήταν να δημιουργηθεί τέχνη που θα περιλαμβάνει σώματα που γεννήθηκαν έτσι. Το γλυπτό, που τελικά απεικόνιζε τη Λάμπερ έγκυο, παρουσιάστηκε για ένα διάστημα στην Trafalgar Square, ενώ σημαντικό είναι πως παρουσιάστηκε ακόμα και στην Τελετή Έναρξης των Θερινών Παραολυμπιακών Αγώνων του 2012. by ΧΡΗΣΤΟ
6
Christy Brown O Christy Brown ήταν Ιρλανδός συγγραφέας, ποιητής και ζωγράφος, που έπασχε από εγκεφαλική παράλυση. Ο μόνος του τρόπος να ζωγραφίζει και να γράφει ήταν τα δάχτυλα μόνο του ενός ποδιού.
O Christy Brown γεννήθηκε στις 5 Ιουνίου του 1932 στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας και ήταν το δέκατο παιδί, από τα 22 παιδιά που, συνολικά, απέκτησε η οικογένεια Μπράουν. Ο Κρίστι γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση. Αρχικά, οι γιατροί υποστήριξαν ότι είχε και νοητική υστέρηση. Η μητέρα του όμως, δεν πίστεψε ποτέ αυτήν την εκδοχή και δεν δέχθηκε να τον κλείσει σε ίδρυμα (πράγμα αξιοθαύμαστο για την εποχή). Τον στήριξε τότε και συνέχισε να τον στηρίζει με αγάπη, αποφασιστικότητα και ακλόνητη αφοσίωση, μέχρι το τέλος της ζωής της. Αγωνίστηκε μαζί του και του έμαθε γραφή και ανάγνωση. Σε ηλικία 5 ετών άρχισε να ζωγραφίζει με μία κιμωλία, χρησιμοποιώντας τα δάχτυλα του αριστερού του ποδιού. Στην εφηβεία του, ακολούθησε θεραπείες για την βελτίωση της ομιλίας του και για τον συντονισμό των κινήσεων του ποδιού του. Παρά τις πολλές δυσκολίες που αντιμετώπιζε στην καθημερινότητά του, η δυνατότητα που ανέπτυξε για τον εαυτό του, να εκφραστεί και να επικοινωνήσει μέσω της τέχνης, τον βοήθησε να μην απομονωθεί κοινωνικά και να προχωρήσει στη ζωή του, όσο 7
μπορούσε περισσότερο, πάντα με την προτροπή της μητέρας του, ο θάνατος της οποίας (το 1968 ), τον έριξε σε βαθιά κατάθλιψη. Το 1972, παντρεύτηκε την Mary Carr. Η Carr δεν του ανταπέδωσε ποτέ τα συναισθήματα αγάπης που αισθανόταν εκείνος γι' αυτήν, και τον παραμελούσε. Πιθανότατα αυτή η κατάσταση αποτέλεσε και την αρχή του τέλους για την δημιουργικότητα και την ζωή του Brown. Το 1989, εφτά χρόνια μετά τον θάνατό του, η αυτοβιογραφία του “Το αριστερό μου πόδι” που με απλό και συνοπτικό τρόπο παρουσιάζει την επίμονη πάλη του να ζει αλλά και να δημιουργεί, παρά την αναπηρία του, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη γνωρίζοντας παγκόσμια επιτυχία. Μέσα από την ταινία, αλλά και όποια άλλη πληροφόρηση μπορεί να έχει κάποιος για τον Κρίστι Μπράουν, δεν μπορεί παρά να σταθεί σε δύο έννοιες- κλειδιά για την ανθρώπινη ύπαρξη. Αγάπη και Αποφασιστικότητα. Αγάπη : Ο Μπράουν πήρε (αλλά και έδωσε) αγάπη και στήριξη από την οικογένειά του, συγγενείς, φίλους, ακόμα και γείτονές του. Ανθρώπινες σχέσεις, απαραίτητες όσο και το οξυγόνο που αναπνέουμε. Αποφασιστικότητα - τόσο δική του, όσο και της μητέρας του να επικοινωνήσει με τον κόσμο γύρω του και να του εκφράσει, με όποιον τρόπο μπορούσε , όλα όσα είχε στο μυαλό του και στην ψυχή του. Αποφασιστικότητα, να μην τον αντιμετωπίσει κανείς σαν «ανάπηρο», αφού και ο ίδιος δεν σκεπτόταν ποτέ τον εαυτό του έτσι. Αυτά ήταν που τον βοηθούσαν, να αντιμετωπίζει καθημερινά όλα τα εμπόδια που του προέβαλαν το σώμα του και η ομιλία του, και τελικά να ανθίσει σαν συγγραφέας, ζωγράφος και ποιητής!
by ΙΑΣΟΝΑ 8
Κέλλυ Λουφάκη Η Κέλλυ Λουφάκη είναι παραολυμπιονίκης, αθλήτρια, στο άθλημα της ξιφασκίας σε αναπηρικό αμαξίδιο. Ειδικότερα, η συγκεκριμένη αθλήτρια κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στους παραολυμπιακούς αγώνες στο Μόντρεαλ του Καναδά. Η επίδοσή της αυτή αποτελεί ιστορική καθώς είναι το πρώτο μετάλλιο για την γυναικεία ομάδα του συγκεκριμένου αθλήματος. Μερικά χρόνια πριν, η ζωή δοκίμασε την Κέλλυ με ένα πολύ σοβαρό ατύχημα το οποίο της προκάλεσε κινητική αναπηρία. Ωστόσο η ξιφομάχος βγήκε νικήτρια από αυτή τη δοκιμασία και άρχισε να ασχολείται με τον αθλητισμό όπου και πολύ γρήγορα διακρίθηκε. Σίγουρα η ζωή της άλλαξε πολύ μετά το ατύχημα αλλά το ήθος της παρέμεινε ζηλευτό και οι αξίες της σταθερές. Τέλος, η Κέλλυ αποτελεί υπόδειγμα ανθρώπου και αθλήτριας για όλους τους Έλληνες.
by ΕΥΓΕΝΙΑ 9
Φρίντα Κάλο Η Φρίντα Κάλο (Magdalena Carmen Frida Kahlo Calderón), (6 Ιουλίου 1907 – 13 Ιουλίου 1954) ήταν Μεξικάνα ζωγράφος. Στη ζωγραφική της κυριαρχούν τα έντονα χρώματα. Το στυλ που χρησιμοποιεί φαίνεται επηρεασμένο από τους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν στο Μεξικό , αλλά φαίνεται να έχει δεχτεί και επίδραση Ευρωπαϊκών ρευμάτων στα οποία συμπεριλαμβάνονται ο Ρεαλισμός, ο Συμβολισμός και ο Υπερρεαλισμός. Αρκετά έργα της είναι αυτοπροσωπογραφίες, μέσα από τις οποίες εκφράζεται ο προσωπικός πόνος και η σεξουαλικότητά της. Είχε κομμουνιστικές πολιτικές πεποιθήσεις. Στην ηλικία των έξι αρρώστησε από πολιομυελίτιδα, με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι μικρότερο από το άλλο και ημιπαράλυτο. Παρακολούθησε την Escola Preparatoria μία από τα 35 κορίτσια ανάμεσα σε 2000 άτομα όπου και είδε για πρώτη φορά τον μετέπειτα σύζυγό της, τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα. To 1925, στα 18 ένα τραμ συγκρούστηκε με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε. Υποβλήθηκε σε μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων και έκτοτε η ζωή της σημαδεύτηκε από πόνο και θλίψη για την αδυναμία της να κάνει παιδιά. Το 1926, ενώ ανάρρωνε από το ατύχημα η Φρίντα Κάλο ξεκίνησε μαθήματα ζωγραφικής και άρχισε να εικονογραφεί βιβλία ιατρικής. Το 1929 έδειξε τη δουλειά της στον Ντιέγκο Ριβέρα, τον οποίο είχε γνωρίσει στους καλλιτεχνικούς κύκλους του Μεξικού που σύχναζε. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκαν. Η θλίψη της για τις αποβολές της, αποτυπώθηκαν στους πίνακες "Αποβολή στο Ντητρόιτ" και "Νοσοκομείο Χένρι Φόρντ". Το 1939 χώρισε προσωρινά από τον Ριβέρα και αποσύρθηκε στο Μεξικό, στο "Γαλάζιο Σπίτι". Εκεί ζωγράφισε τον πίνακα "Οι δύο Φρίδες", στον οποίο απεικονίζει το δίλημμά της για το διαζύγιο. Σε όλη τη διάρκεια του 1939 διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση με τον Νίκολας Μάρεϊ, τον οποίο είχε γνωρίσει μαζί με τον Ριβέρα στη Νέα Υόρκη. Σύντομα μετά το διαζύγιο, το 1940 χώρισε με τον Μάρεϊ και ξαναπαντρεύτηκε με τον Ριβέρα. Ο Ντιέγκο Ριβέρα δώρισε το 1957 το "Γαλάζιο Σπίτι" της στο Κογιοακάν, στην Πόλη του Μεξικού, και λειτουργεί πλέον ως μουσείο. Το 2010, η κυβέρνηση του Μεξικού, σε αναγνώριση της συνεισφοράς της Φρίντα Κάλο αλλά και του Ντιέγκο Ριβέρα απεικόνισε τα πρόσωπά τους στις δύο όψεις του χαρτονομίσματος των 500 πέσος, στην έκδοση για τον εορτασμό της 200ής επετείου της ανεξαρτητοποίησης της χώρας και της 100ής επετείου της Μεξικανικής Επανάστασης. Γεννήθηκα μέσα στη φωτιά, πρωτοείδα τον κόσμο μέσα στη θέρμη του ξεσηκωμού. Γεννήθηκα μαζί με μια επανάσταση, είμαι χωρίς αμφιβολία παιδί αυτής της επανάστασης και ενός γέρου θεού που λάτρευαν οι πρόγονοί μου. Γεννήθηκα το 1910. Ήταν καλοκαίρι». by ΝΙΚΟ
10
Χρήστος Κουτούλιας
Ο Χρήστος Κουτούλιας, ο νεαρός Έλληνας πρωταθλητής στο άλμα εις μήκος, που γεννήθηκε με αναπηρία στο δεξί του χέρι, είναι πρωταθλητής και στη ζωή. Ονειρευόταν από παιδί μια καριέρα στο ποδόσφαιρο, όμως λόγω του προβλήματός του δεν προχώρησε στο άθλημα που αγαπούσε. Ασχολήθηκε με το στίβο ώσπου τελικά, τον Ιούνιο του 2016 έφτασε μέχρι την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου ΑμεΑ. Πραγματικός μαχητής και εξαιρετικό παράδειγμα της Generation N.
by ΑΝΝΑ Μ.
11
ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΡΗΣΤΑΚΗΣ Ο χορευτής με κινητικά προβλήματα, όπου συνέχισε να κάνει αυτό που αγαπάει χωρίς να το βάλει κάτω!!!!!!!
Ο Γιώργος Χρηστάκης, χορευτής με κινητικά προβλήματα, αποφάσισε και ίδρυσε τη δική του μεικτή ομάδα και με ανάπηρους χορευτές που έχουν διδαχθεί χορό σε ιδιωτικές σχολές, προσαρμοσμένο στις δικές τους ικανότητες. Με στρατηλάτη το χορογράφο και χορευτή, Γιώργο Χρηστάκη, η χοροθεατρική ομάδα «ΔΑΓΗΠΟΛΗ» έδωσε διάφορες παραστάσεις σε πολλούς χώρους στην Ελλάδα, οι οποίες στέφθηκαν με απόλυτη επιτυχία. «Το δύσκολο δεν είναι να μάθεις τις χορευτικές κινήσεις, αλλά να αντιμετωπίσεις την έκθεση στο κοινό, να ξεπεράσεις το γεγονός ότι θα σε κοιτάζουν περίεργα. Πριν από κάποια χρόνια οι οικογένειες έκρυβαν τους αναπήρους.» Ο Γιώργος Χρηστάκης λέει πάντα «βγαίνουμε λοιπόν στη σκηνή και διεκδικούμε το δικαίωμα στη διαφορετικότητα». Εκτός από βραβευμένος στο χορό με αμαξίδιο , ο Γιώργος Χρηστάκης δεν άργησε να διαπρέψει και σε άλλους καλλιτεχνικούς τομείς. Έχει γίνει ένας καταξιωμένος μπασκετμπολίστας (μπάσκετ σε καρότσι), έλαβε μέρος σε αγωνιστικούς χορούς, κατάφερε να βρίσκεται και στα decks, δουλεύοντας ως DJ, έγινε μέλος της παραολυμπιακής ομάδας στη ξιφομαχία, ενώ τον τελευταίο καιρό ασχολείται και με την κολύμβηση. Σήμερα, είναι υποψήφιος διδάκτωρ του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρά τα κινητικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο 12
Γιώργος Χρηστάκης, αυτό δεν ανέστειλε το καλλιτεχνικό του ταλέντο και την πορεία του μέσα από την τέχνη. Δημιουργεί μέσα από την τέχνη του χορού και εκφράζεται μέσω αυτού. Με το έργο του κάνει σαφές, ότι και τα ανάπηρα άτομα έχουν δικαίωμα στην τέχνη. Κατηγορηματικά και με πείσμα τονίζει πως τα ανάπηρα άτομα θα διεκδικούν το δικαίωμα τους στην τέχνη. • Δεν είναι τυχαίο, που πολλά ανάπηρα άτομα επιλέγουν την τέχνη του χορού ως πηγή έκφρασής τους. Όπως όλοι οι άνθρωποι, έτσι και τα ανάπηρα άτομα νιώθουν πολλές φορές την ανάγκη να δημιουργήσουν μέσω του χορού. Ο χορός για πολλά από τα άτομα αυτά θεωρείται ένα υποκατάστατο της ζωής που επιθυμούν, αλλά δεν μπορούν να ζήσουν. Ξεφεύγουν από τη θλιβερή πραγματικότητα της σύγχρονης εποχής, εκφράζουν τον ψυχικό τους κόσμο, τα εσώψυχά τους, το δράμα τους, τη χαρά τους και το κάνουν με τόση επιτυχία που είναι άξιοι θαυμασμού!!!!!!!!! Ο χορός δεν έχει να κάνει με την αρτιμέλεια. Γιατί δηλαδή μόνο αρτιμελείς καλλιτέχνες μπορούν να δημιουργήσουν μέσα από την τέχνη του χορού; Το μόνο πράγμα που χρειάζεται να κάνουμε λοιπόν, είναι να δούμε τους ανάπηρους καλλιτέχνες, και συνεπώς τους ανάπηρους χορευτές, έτσι όπως βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε κάθε καλλιτέχνη χωρίς αναπηρία!!!
by ΠΕΓΚΥ
13
Ο Ηλίας Ραυτόπουλος γεννήθηκε το 1958. Ήταν φοιτητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, όταν τον Αύγουστο του 1981 έπαθε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα που του προκάλεσε παράλυση των άνω και κάτω άκρων. Άρχισε να ζωγραφίζει με το στόμα το 1986. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στα Χανιά με μεγάλη επιτυχία και έχει εμφανισθεί σε πολλά καλλιτεχνικά φόρουμ. Οι εκθέσεις του έχουν ταξιδέψει σε Αμερική, Ιαπωνία, Ισπανία, Αγγλία, Πορτογαλία και Αυστραλία. Ο εικαστικός Ηλίας Ραυτόπουλος εδώ και πολλά χρόνια ζούσε και εργαζόταν στη Σουηδία, εκεί όπου -όπως λέει- το κράτος σέβεται τον άνθρωπο. Ίσως να μην είχε κατορθώσει αυτό το άλμα δίχως τη μετανάστευση στη Σουηδία. Το τελευταίο όμως διάστημα ζούσε στα Χανιά και πιο συγκεκριμένα στις Καλύβες. Φοβερά ευγενής, βαθιά καλλιεργημένος άνθρωπος του πνεύματος και της τέχνης, είχε πει σε παλιότερη συνέντευξή του: «Κάποιος που δεν κινεί τα χέρια και τα πόδια είναι πλήρως εξαρτημένος. Είχα λοιπόν δύο δρόμους να διαλέξω: της αδράνειας, της απελπισίας ή του αγώνα. Διάλεξα τον δεύτερο γιατί είμαι μαχητής». Μάλιστα θεωρεί πως οι αντοχές του πηγάζουν από το DNA του. «Είμαι Κρητικός και Μικρασιάτης παράλληλα. Έχω στο DNA μου και τον ξεριζωμό και την προσφυγιά. Η ελληνικότητα είναι φάρος. Δεν μπορώ να σκεφτώ τον εαυτό μου χωρίς το άπλετο φως της Κρήτης. Αν ζήσεις δύο απανωτούς χειμώνες στη Σουηδία θα καταλάβεις τι σημαίνει έλλειψη φωτός. Γι’ αυτό κι εμένα η παλέτα των χρωμάτων μου έχει φως. Γι’ αυτό το φως μιλάω και στους μαθητές μου στη Σουηδία. Η χώρα αυτή έχει φοβερές κοινωνικές παροχές. Προσφέρει στους καλλιτέχνες εργαστήρια, μοντέλα, ακουαρέλες, λάδια» λέει με πάθος ο δημιουργός. Ωστόσο ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του «τυχερό» σε σχέση με άλλους: «Δεν δικαιούμαι να μιλάω. Υπάρχει νεαρό αγόρι στη Σερβία που είναι ξαπλωμένο στο κρεβάτι, δεν μπορεί να κάτσει ούτε στην καρέκλα και ζωγραφίζει τον κόσμο με το πινέλο στο στόμα. Άρα αυτός είναι το θηρίο, ο λεοντόκαρδος, και όχι εγώ» Το γυναικείο σώμα αποτελεί την αγαπημένη πηγή έμπνευσης για τον καλλιτέχνη. «Η γυναίκα παίζει καθοριστικό ρόλο για μένα. Νιώθω απέραντο σεβασμό γι’ αυτήν. Χάρη στην αγάπη που της έχω πήρα το πινέλο, το έβαλα στο στόμα και άρχισα να τη ζωγραφίζω. Μέσα από εκείνην μου χαρίστηκε ξανά όλος ο κόσμος. Άνοιξε τα παράθυρα της ζωής μου, γεννήθηκα ξανά μετά το ατύχημα, μέσω αυτής εξαγνίστηκα» έλεγε ο Ηλίας Ραυτόπουλος. “Η ζωγραφική είναι συναίσθημα. Να βλέπεις έναν πίνακα και κάτι να σου αφήνει στην ψυχή. Την αληθινή τέχνη την αισθάνεται και η γιαγιά που δεν έχει βγάλει το δημοτικό και ο γιατρός του πανεπιστημίου. Είναι απλή. Και αυτό έχει μεγάλη δυσκολία» είχε πει ο ζωγράφος που δούλευε με μοντέλα να ποζάρουν για εκείνον. Ο Ηλίας Ραυτόπουλος έφυγε από την ζωή στην ηλικία των 54 ετών. by ΜΑΡΙΑ 14
(O Itzhak Perlman(γεννημένος στις 31 Αυγούστου 1945) είναι ένας ΙσραηλινοΑμερικανός βιολιστής, διδάσκαλος και δάσκαλος μουσικής. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Perlman έχει παρουσιάσει σε όλο τον κόσμο, και σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, σε χώρους που έχουν συμπεριλάβει κρατικό δείπνο στο Λευκό Οίκο για τιμή της Βασίλισσας Ελισάβετ Β , καθώς και για τα Προεδρικά Εγκαίνια του Προέδρου Ομπάμα και έχει πραγματοποιήσει το Ντιτρόιτ Η Συμφωνική Ορχήστρα και η Φιλαρμονική του Westchester . Το 2015 του απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας .) Ο Perlman πρωτοεμφανίστηκε για το βιολί μετά από μια συναυλία κλασικής μουσικής στο ραδιόφωνο. Σε ηλικία τριών ετών του απαγορεύθηκε η είσοδος στο Ωδείο Shulamit επειδή ήταν πολύ μικρός για να κρατήσει ένα βιολί. Έδωσε την πρώτη του συναυλία στην ηλικία των 10 ετών. Μετακόμισε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να σπουδάσει στο σχολείο Juilliard . Ο Perlman αρρώστησε από πολιομυελίτιδα σε ηλικία τεσσάρων ετών και από τότε κινείται χρησιμοποιώντας πατερίτσες και παίζει βιολί καθιστός Ο Ed Sullivan συγχαίρει τον 13χρονο Itzhak Perlman μετά από μια συναυλία (1958)
by ΜΑΡΙΑ 15
Γρηγόρης Πολυχρονίδης Ο Γρηγόρης Πολυχρονίδης είναι Έλληνας παραολυμπιονίκης στο Παραολυμπιακό άθλημα του μπότσια. Γεννήθηκε στις 18 Αυγούστου 1981στο Βατούμι της Γεωργίας και το 1989 ήρθε με την οικογένειά του στην Ελλάδα. Πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία. Τελείωσε με άριστα το 12ο Λύκειο Περιστερίου το 2001 και σπούδασε στο τμήμα Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εργάζεται στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Άρχισε να ασχολείται με το μπότσια το 2002. Είναι παντρεμένος με την Κατερίνα Πατρώνη, την Sport Assistant του και πορεύονται μαζί τόσο στον αθλητισμό όσο και στη ζωή. Προπονητής του είναι ο Γεώργιος Τζήμας. Έχει κερδίσει 11 χρυσά μετάλλια στην κατηγορία BC3 Ατομικό και 8 χρυσά και 1 αργυρό στην κατηγορία BC3 Ζεύγη στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μπότσια. Είναι κάτοχος 4 μεταλλίων σε Παραολυμπιακούς Αγώνες (2008, 2012), 1 χρυσό και 1 χάλκινο στα Ζεύγη και 2 Αργυρά στο Ατομικό. Κατέχει 4 μετάλλια σε Παγκόσμια Κύπελλα και Πρωταθλήματα (2006, 2011, 2018), 2 χρυσά στα Ζεύγη και 1 χρυσό και 1 αργυρό στο Ατομικό. Σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο (2009) κατέχει 1 χρυσό και 1 αργυρό στο Ατομικό και 1 χάλκινο στα Ζεύγη. Τον Αύγουστο του 2018 σάρωσε τα χρυσά μετάλλια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Λίβερπουλ, εξασφαλίζοντας παράλληλα και την πρόκρισή του για το << Τόκιο 2020>>. Το 2018 παρέμεινε αήττητος καθ' όλη τη διάρκειά του με 20 νίκες σε ισάριθμους αγώνες και ήταν υποψήφιος στα βραβεία Laureus στην κατηγορία του κορυφαίου αθλητή με αναπηρία. Τα συγκεκριμένα βραβεία έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και θεωρούνται τα << όσκαρ>> του αθλητισμού. by ΧΡΙΣΤΙΑΝΝΑ
16
Marla Runyan Σε ηλικία εννέα ετών, η Marla Runyan προσβλήθηκε από τη νόσο του Stargardt, μια μορφή εκφύλισης της ωχράς κηλίδας, που τελικά την τύφλωσε. Αυτό, όμως, δεν την εμπόδισε να αναδειχθεί τρεις φορές πρωταθλήτρια στον αγώνα δρόμου 5.000 μέτρων γυναικών στο εθνικό πρωτάθλημα των ΗΠΑ, να κερδίσει τέσσερα χρυσά μετάλλια στους Παραολυμπιακούς του 1992, και ένα ασημένιο στους Παραολυμπιακούς του 1996. Το 2000, στην Ολυμπιάδα του Σύδνεϋ, έγινε η πρώτη τυφλή αθλήτρια που συμμετείχε σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 2001, κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία της, με τίτλο «Χωρίς γραμμή τερματισμού: Η Ζωή μου όπως τη βλέπω
by ΦΩΤΗ
17
Temple Grandin
by ΚΩΝ/ΝΟ Δ.
18
by ΚΩΝ/ΝΟ Θ.
19
Vincent Willem van Gogh Ο Vincent Willem van Gogh, ήταν Ολλανδός ζωγράφος που γεννήθηκε στο Ολλανδικό χωριό Ζούντερτ στις 30 Μαρτίου 1853 και απεβίωσε στις 29 Ιουλίου1890. Εν ζωή, το έργο του δεν σημείωσε επιτυχία ούτε ο ίδιος αναγνωρίστηκε ως σημαντικός καλλιτέχνης. Ωστόσο, μετά το θάνατό του, η φήμη του εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και σήμερα αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. Το 1880, σε ηλικία 27 ετών, ξεκινά να παρακολουθεί τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής, ωστόσο σύντομα έρχεται σε ρήξη με τον δάσκαλό του, Αντόν Μωβ (Anton Mauve), γύρω από καλλιτεχνικά ζητήματα. Τα επόμενα χρόνια δημιουργεί έργα κυρίως επηρεασμένα από τη ζωγραφική του Ζαν Φρανσουά Μιγέ (Jean-François Millet), ενώ ταξιδεύει στην ολλανδική επαρχία ζωγραφίζοντας θέματα που εμπνέεται από αυτή. Το χειμώνα του 1885, παρακολουθεί μαθήματα στην Ακαδημία της Αμβέρσας, τα οποία όμως διακόπτονται πολύ σύντομα αφού αποβάλλεται από τον καθηγητή της ακαδημίας Ευγένιο Σιμπέρ (Eugene Siberdt). Ο βαν Γκογκ εμφανίζει συμπτώματα έντονης κατάθλιψης και νοσηλεύτηκε σε ψυχιατρική κλινική. Μετά το θάνατο του βαν Γκογκ, η φήμη του εξαπλώθηκε ραγδαία, με αποκορύφωμα μεγάλες εκθέσεις έργων του που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι (1901), το Άμστερνταμ (1905), την Κολωνία (1912), τη Νέα Υόρκη (1913) και το Βερολίνο (1914). by ΚΟΣΜΑ
20
ΖΑΝ ΝΤΟΜΙΝΙΚ ΜΠΟΜΠΙ
Ο Ζαν-Ντομινίκ Μπόμπι γεννήθηκε το 1952. Υπήρξε επιτυχημένος δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης του περιοδικού "Elle" καθώς και συγγραφέας. Εξέδωσε το πρώτο του βιβλίο το 1994 και είχε αρχίσει να γράφει το δεύτερο, μια φιλόδοξη εκδοχή του "Κόμης Μοντεχρήστος". Το 1995, σε ηλικία μόλις 42 ετών, έπαθε βαρύ εγκεφαλικό που τον άφησε σε κώμα για ένα μήνα. Όταν συνήλθε, δεν ήταν σε θέση να κινήσει ούτε ένα μυ, εκτός από το αριστερό του βλέφαρο. Ονομάζεται σύνδρομο κλειδώματος είναι μια κατάσταση όπου οι νοητικές ικανότητες παραμένουν άθικτες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος του σώματος παραλύει. Στην περίπτωση του Bauby, το στόμα, τα χέρια και τα πόδια του ήταν παράλυτα και έχασε 27 κιλά τις πρώτες 20 εβδομάδες μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο. Παρά την κατάστασή του, έγραψε το βιβλίο Ο Bauby συνέθεσε και επεξεργάστηκε το βιβλίο The Dive Bell and the Butterfly εξ ολοκλήρου στο κεφάλι του και το υπαγόρευσε ένα γράμμα κάθε φορά. Για να καταστεί η υπαγόρευση πιο αποτελεσματική, ο συνομιλητής του Bauby, Claude Mendibil, περιέγραψε τα γράμματα σύμφωνα με τη συχνότητά τους στη γαλλική γλώσσα. Το βιβλίο δημοσιεύθηκε στη Γαλλία στις 7 Μαρτίου 1997. Η είδηση για την έκδοση του βιβλίου έκανε αστραπιαία το γύρο της Γης. Ήταν τέτοιο το ενδιαφέρον του κόσμου, ώστε πουλήθηκαν 25.000 αντίτυπα την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του και 150.000 μέσα σε μία εβδομάδα. Ο Μπόμπι χαμογέλασε όταν του μίλησαν για την επιτυχία αυτή. Τρεις μέρες μετά, στις 6 Μαρτίου 1997, πέθανε. Το 2007 το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον σκηνοθέτη Julian Schnabel, στην ταινία "The Diving Bell and the Butterfly" που επίσης γνώρισε επιτυχία. Ο Bauby πέθανε ξαφνικά από πνευμονία δύο ημέρες μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του και είναι θαμμένος σε οικογενειακό τάφο στο νεκροταφείο του Père-Lachaise στο Παρίσι της Γαλλίας. by ΑΝΝΑ Χ. 21
by ΘΑΛΕΙΑ 22