Piëdestal Sven Uyttersprot

Sven Uyttersprot

“Volgend jaar schrijf ik mij opnieuw in”

Liefst 1 374 000 tv-kijkers volgden op zondag 9 mei de finale van De Mol. Onze stadsgenoot Sven Uyttersprot greep daarin net naast de overwinning, maar dat onvergetelijke avontuur pakken ze hem nooit meer af. Dat felbegeerde plekje op onze Piëdestal al evenmin.

Pers, radio, tv te woord staan, een horecazaak verbouwen en tegelijk een andere opstarten, net nu de horeca weer groen licht kreeg. Dat heten dan ‘drukke tijden’.

Sven: “Het is veel, maar ik heb er zin in. Ik kwam terug van De Mol op 19 oktober, net op de dag dat de horeca op slot ging. En pas net in het weekend dat de finale werd uitgezonden, ging de horeca weer open. Je kunt daar een zekere symboliek in zien (lacht). Met mijn zaak ‘De Bevoorrading’ vond ik een onderkomen in De Filatuur, aan de Tragel, tot de verbouwingen in de Molenstraat klaar zijn.”

De Molenstraat! Een straatnaam met verwijzing naar jou als dé mol, dachten verwoede mollenjagers.

Sven: "Ja, niet dus hé (lacht). Mijn vriendin Charlotte volgde al die forumberichten, zelf hield ik me daar niet mee bezig. Ik mocht ook geen enkel contact hebben met mijn ex-reisgezellen, of actief zijn op sociale media tot na de finale.”

Uitverkozen worden uit 30 000 kandidaten om deel te nemen, dat is al een overwinning op zich. Wanneer besloot je om je in te schrijven?

Sven: “Ik had het de vorige jaren ook al geprobeerd, maar je moet een filmpje van jezelf insturen en ik slaagde er maar niet in om dat opgeladen te krijgen op de website van De Mol (lacht). Met hulp van Charlotte dit jaar, is dat wel gelukt. Het was geen spectaculair filmpje, dat moet ook niet. Zo spontaan mogelijk blijven, is een tip voor wie het wil proberen.”

Je avontuur begon op amper een tiental kilometers van Aalst, in een maïsveld in Liedekerke.

Sven: “We hadden geen idee wat ons te wachten stond. Op een zaterdagochtend werden we geblinddoekt in een auto naar daar gebracht. Meteen na die proef stapten we opnieuw de wagen in en reed ik in één ruk 500 à 600 km naar Duitsland. Onze persoonlijke spullen moesten we afgeven, alles werd voor ons geregeld. We werden ongelooflijk gesoigneerd, de crew was fantastisch.”

Het leek een hechte groep, fijn om volgen ook. Of leek dat alleen maar zo?

Sven: “Het was een super to e groep. Het weerzien op onze reünie was echt hartelijk. Vooral met Philippe en Lennart kan ik het goed vinden. Met Lennart sliep ik vanaf dag één op dezelfde kamer. Ik denk dat de sfeer goed weergegeven is. Het spelelement was natuurlijk wel 24 uur per dag aanwezig. Het meest stresserende was het invullen van de molvragen. Bij de bekendmaking van de afvaller was ik telkens vrij rustig, dan kon ik er toch niets meer aan veranderen.”

Er waren weer enkele memorabele proeven. We pikken er twee uit die op je lijf geschreven waren: je liep een foutloos parcours met een dienbord wijnglazen over een geaccidenteerd parcours en met je geschiedenis als jeugdspeler van Club Brugge, mocht je voetballen in het Olympisch stadion van München.

Sven: "Ja, na die opnames bleven we nog wat balletjes trappen in dat legendarische stadion, dat was geweldig! De proef met de wijnglazen was echt niet te onderschatten. We hebben wel 4 à 5 uren gewandeld op die bergflank. Sommige ‘moljagers’ waren er van overtuigd dat mijn glazen waren vastgemaakt aan dat dienblad.”

Schi ingsvragen beslisten over winst en verlies in de finale, na een ex-aequo met Annelotte, dat is pijnlijk.

Sven: “Ja, spijtig, maar ik heb het héle avontuur uitgezeten, dat is voor mij het belangrijkste. Volgend jaar schrijf ik me opnieuw in! (lacht)”

Je bent op slag een Bekende Aalstenaar. Word je vaak aangesproken?

Sven: “Dat gebeurt, ja. Er is altijd wel iemand die zijn zin begint met ‘ik ga er u over met rust laten, maar…’ En dan volgt natuurlijk een hele reeks vragen (lacht).”

Had je ook de mol kunnen zijn, of willen zijn?

Sven: “Willen zeker en ik zou het ook wel gekund hebben, denk ik.”