Piëdestal Dimitri Parewyck

Woensdagnamiddag 6 oktober. Dimitri Parewyck loopt moe maar voldaan de Bareel in, een nieuwbouwwijk in het Oost-Vlaamse grensdorp De Klinge. Daar, aan het huis van zijn coach, vertrok hij 17 dagen eerder voor een ware huzarentocht langsheen de hele Belgische landsgrens, goed voor in totaal 1 387 kilometer. Hoedje af en Piëdestal erbij voor deze prestatie, die alvast 4 000 EUR opleverde voor Kom op Tegen Kanker. CHIPKA zocht Dimitri thuis op in Nieuwerkerken.

Een hip foldertje van Touring, getiteld ‘Ronde van België’. Meer was er niet nodig om Dimitri te inspireren. Terwijl de automobilistenvereniging het wellicht anders had bedoeld, stippelde hij via RouteYou meteen een gelijkaardig traject uit om de tocht al lopend af te leggen. Zijn coach Bart Raes nam Dimitri onder de arm om hem voor te bereiden op een groots avontuur. Dimitri: “Twee jaar geleden overleed mijn vader aan kanker. Ik heb Kom Op Tegen Kanker altijd gesteund, maar dit jaar wilde ik iets speciaals doen. Een ‘Belgian Border Run’ leek me een uitdaging die me op het lijf geschreven was. Met goedkeuring van mijn vrouw, zij moest het huishouden per slot van rekening twee weken alleen runnen, hakte ik de knoop door en startte ik mijn voorbereiding. Ik droeg deze tocht op aan mijn vader. Tijdens het hele parcours droeg ik zijn metalen identiteitsplaatje uit zijn legerdienst met me mee."

Een actie voor het goede doel is altijd nobel, maar waarom koos je voor een looptocht?

Dimitri: “Ik ben altijd heel sportief geweest. Ik deed 15 jaar aan competitiezwemmen en via mijn laatste club rolde ik in de triatlon. Daar ontdekte ik dat lopen mijn sterkste onderdeel was. Toen begon ik marathons te lopen. In 2019, liep ik mijn persoonlijk record 2 uur 46. Net toen ik dat record wou verbeteren in de marathon van Hannover, stak corona stokken in de wielen. Omdat ik toen al zo ver zat met mijn voorbereiding, liep ik dan maar een zelf uitgestippelde marathon. (lacht) Veel mensen vinden lopen saai, maar ik heb daar geen last van. Ik train vaak alleen en zonder muziek in de oren of zo. Weer of geen weer, ik vind dat zalig.”

En toen kwam de grensloop op je pad. Is alles verlopen zoals je gepland had?

Dimitri: “Niet helemaal. Door de opeenvolging van zand- en grindwegen kreeg ik na enkele dagen felle pijn in mijn linker knieholte en later in mijn achillespees. Ik liep gecontroleerd en nam ontstekingsremmers, maar op aanraden van de dokter, was ik genoodzaakt om delen van het parcours met de fiets af te leggen. In het begin was dat een domper, maar ik kon de knop snel omdraaien.”

Je zag ons land in al zijn facetten, van de winderige polders tot de robuuste Ardennen. Had je ook tijd om te genieten?

Dimitri: “Eigenlijk wel. Vooral de Oostkantons zijn prachtig, daar nam ik wel eens de tijd om een foto te nemen. En dankzij de steun van mijn broer, die me tijdens de eerste week volgde met de mobilhome en mijn moeder en mijn stiefvader tijdens de tweede, kon ik me door moeilijke momenten heen worstelen. Zo ronselde mijn broer in Antwerpen supporters die me vocaal ondersteunden. En de mama van iemand van mijn atletiekclub ALVA, die in de Oostkantons woont, verwende me met zelfgemaakt brood, groenten en pasta. Pas op, er waren ook frustraties hoor. De blessures, het regenweer tijdens de laatste dagen… of in de Ardennen, waar de naweeën van de overstromingen nog duidelijk zichtbaar waren, versperden bomen soms de volledige weg. Of waren holle wegen gewoonweg volledig weggespoeld… Ook na mijn tweede lekke band kreeg ik even een mentale tik. Maar als ik terugblik, dan geniet ik vooral na en dan dank ik graag iedereen die me gesteund hee .”