Cultuur-buur – Ella Nicolaï

Ella Nicolaï

in het voorbije winternummer introduceerden we de wijk-ster, iemand uit onze wijk met een bijzonder verleden. De Cultuur-buur die we in dit nummer in het leven roepen, is ook zo’n boeiende persoon waarbij we vooral focussen op zijn of haar culturele bijdrage aan onze wijk, aan de stad of zelfs ergens ver buiten onze wijkgrenzen.

Ella Nicolaï werd geboren op 7 september 1926 in Sint-Truiden. Kort na haar geboorte verhuisde het gezin naar Hasselt, meer bepaald naar de Isabellastraat. Ze groeide samen met drie broers en één zus op in een artistieke familie. Haar vader componeerde bijvoorbeeld operettes en harmoniemuziek en bespeelde verschillende instrumenten. Musiceren stond dan ook heel centraal in het gezin. En dus was het vanzelfsprekend dat Ella van jongs af aan lessen ging volgen aan de Hasseltse Muziekschool. In hetzelfde gebouw (nu het Stadsmus) was de Academie voor Schone Kunsten van Hasselt gevestigd. Vlak na de Tweede Wereldoorlog, op haar achttiende, proefde ze ook van lessen in de afdelingen teken-, schilder- en beeldhouwkunst. Ella trouwde en kreeg twee kinderen. Door haar moedertaak stond schilderen gedurende een aantal jaren op een laag pitje. Maar toen de kinderen gingen studeren en het huis verlieten, pakte Ella de draad weer op. Ze doorliep opnieuw diverse afdelingen aan de kunstacademie waaronder deze keer schilderkunst, glasschilderkunst en weefkunst. 43 jaar geleden was ze medeoprichter van de kunstkring ”Acade ” (Vrienden van de Academie) in Hasselt. Vanaf het eerste uur nam ze de taak van secretaris op zich en verzorgde ze o.a. de maandbrieven. Jarenlang was ze lesgever-begeleider voor aquarel- en acryltechnieken. Door de wekelijkse ateliers (model-, portret- of vrij schilderen) onderging haar eigen werk vele veranderingen. Van figuratief begon ze meer en meer abstract te schilderen en kleurrijker te werken. Ze stelde tentoon in meer dan

50 solo-tentoonstellingen. Ze ontwierp verschillende wandtapijten en koos daarbij voor diverse weeftechnieken. De Belgische Staat kocht zelfs één van haar wandtapijten. Ella maakte ook meerdere grote en kleine beeldhouwwerken uit mergel of cellenbeton. Verder was ze was ook actief in de glasschilderkunst, vooral glas in lood. Men herkent hier duidelijk elementen uit de Jugendstil en Art deco, met levendige, boeiende kleuren en zwierige lijnen. Na het volgen van een opleiding iconen-schilderen in Varese (Italië) en Tilburg (Nederland ) schilderde Ella uiteindelijk vele iconen met respect voor eeuwenoude technieken en regels. Ella combineerde dit artistieke luik vlot met haar voltijdse job als productiesecretaris bij de BRT, Omroep Limburg (thans VRT, Radio Twee). “Kunst heeft mijn leven rijker gemaakt: de kunstbeoefening, de bezoeken aan tentoonstellingen en musea, de bijhorende kunstreizen enzovoort”, zo vat Ella vandaag haar eigen leven samen. Hoelang woon je al in onze wijk en hoe kwam je hier eigenlijk terecht?

“In 1953 hebben we gebouwd in de Melkvoetstraat. Eén jaar later hebben we er ons effectief gehuisvest. In de straat werd een stuk weide verkaveld dichtbij een reeks oude lemen huisjes in het smalste stuk van de straat (dat uitgeeft op de Koningin Astridlaan). Deze huisjes werden later afgebroken. Achter ons perceel waren nog jarenlang volkstuintjes aanwezig (waar nu parking Astridlaan ligt, red.). In het smalste deel van de Melkvoetstraat is er ook nu nog een kleine zijtak van de straat waar toen enkele bekende kunstenaars woonden of werkten zoals Pierre Cox en Walter Villain.

Ben je gelukkig in de wijk?

Wij zijn hier altijd gelukkig geweest, maar in 2008 is mijn echtgenoot, Paul Lenaerts, overleden. De Melkvoetstraat was vele jaren een zeer rustige straat, gelegen dichtbij het centrum van de stad en dicht bij de ouders en schoonouders. De kinderen konden nog spelen en voetballen voor de deur, want er kwamen toch geen auto’s.