1 minute read
De wijk en de wereld Anditha
Wijk en de wereld
Ik ben Andita Jahic, 44 jaar en ik kom uit Java, Indonesië. Sinds 3 maanden woon ik in de Stokerijstraat, maar eerder woonde ik al op de Kuringersteenweg. Ik ben single en heb geen kinderen. Ik ben geboren in de tweede grootste stad van Indonesië, als middelste van 3 zussen. Later verhuisde ik naar de hoofdstad, Jakarta. Ik behaalde mijn bachelor rechten. In Indonesië is iedereen tweetalig: het Bahasa is de officiële en onderwijstaal, en dan is er nog de streektaal, voor mij is dat het Javaans. Bovendien leren de meesten ook Engels op school. Ik trouwde met een Duitser en woonde 8 jaar in Dortmund. Nadien hertrouwde ik met een Limburger, waarmee ik in Sint-Truiden ging wonen, zo’n 4 jaar geleden. Eind 2018 verhuisden we naar Hasselt. We gingen enkele maanden geleden uiteen. Aan het PCVO leerde ik Nederlands en ik volgde integratiecursussen. Ik vind dat zeer goede cursussen en leerde veel en graag. Het ging best nogal vlot. Ik vond het ook boeiend om mensen uit verschillende landen te leren kennen. Tijdens mijn rechtenstudie kwam ik al in contact met het Nederlands en eerder had ik ook al Duits geleerd. Soms mix ik mijn talen nog een beetje. Om een job te vinden heb ik behoorlijk wat moeten solliciteren, maar nu werk ik voltijds als office assistant, zeg maar secretaresse, in Hasselt. Ik fiets altijd naar het werk, dat is ideaal voor de kleine afstand die ik moet afleggen. In mijn vrije tijd kook ik graag Indonesisch. Hiervoor doe ik gewoonlijk één keer per maand boodschappen in Maastricht, samen met vriendinnen uit Indonesië. Maar momenteel gaan we de grens niet over, waardoor ik moeilijk aan de juiste levensmiddelen geraak. Gelukkig heeft Albert Heijn ook wel een aanbod. Ik ga ook graag fietsen en fitnessen, dit doe ik normaal een drietal keer per week. In de Heilig-Hartwijk wandel ik vaak met mijn vriendinnen. De buurt is zo aangenaam, het is groen, rustig en veilig. Bovendien is alles dichtbij. De mensen zijn hier wel meer gesloten dan in Indonesië, maar toch zijn ze behulpzaam. Als ik iets niet in het Nederlands kan zeggen, dan schakelen ze over naar het Engels. In Duitsland gebeurt dit veel minder. Ik kijk ernaar uit om hier mensen te ontmoeten en te leren kennen.
