De zachte berm

Kim Hardy groeide op in Zonhoven, kwam in 1999 samen met haar man, Paul, in de BlijdeInkomststraat wonen om 6 jaar later, toen het derde kind zich aandiende, te verhuizen naar hun huidige woning in de Oude Kuringerbaan. Kim: “Ik werkte toen in de Manteliusstraat voor de integratiedienst van de stad Hasselt. Zo zijn we in de wijk terechtgekomen. Ons eerste huis was zo’n authentiek gezellig, karaktervol huisje met een tuintje. Echt een plek om oud te worden, maar voor een gezin van vijf duidelijk te klein.” Is geluk zeldzaam? Als het aan Kim ligt zeker niet, want gewapend met een zak vol knolletjes van klavertjes-vier vertrekken we te voet richting Prinsbeemden en praten we over de weelde van het leven en de zoektocht ernaar. Het planten van een knolletje mazzel waar we passeren hoort daar natuurlijk ook bij. Kim: “Ik voel elke dag wat een geluk we hebben. Vaak is dat niet meer dan het effectief zien van wat je wel hebt. Toen ik met mijn vorig werk brak, kwam ik in een periode waarin ik ging speuren naar nieuwe mensen en inzichten. Maar nu ben ik precies in een periode waar ik gevonden heb wat ik al had. Niet dat ik terug bij de start ben, zo voelt het niet, maar wel dat ik heel anders kijk naar wat

in de Zachte Berm wandelt of fietst Jan Castermans met een inwoner van de Heilig-Hartwijk naar een plek die voor hem of haar een speciale betekenis heeft. een zachte beweging met tijd om te praten en ruimte om te kijken naar wat er onderweg te zien is.

ik altijd al had. Zowel in mijn relatie, mijn werk als waar ik woon.” We wandelen het levenspad op, niet toevallig een van de 25 Hasseltse geluksplekjes, bedenk ik me. Kim: “Ik heb zelf meegemaakt wat ik in de maatschappij ook een van de vele uitdagingen vind. Beginnen met iets waar je je ziel in legt, wat dan succes krijgt, aantrekkingskracht oplevert en gaat groeien. En je wordt gestimuleerd om te groeien en te groeien, want je krijgt applaus als je groter wordt. En da’s allemaal fijn. De bevestiging dat je goed bezig bent geeft een goed gevoel. Maar ergens onderweg raakte ik mijn ziel kwijt. Je buik vertelt je altijd meer dan je verstand en op een bepaald moment kreeg ik buikpijn. Op zo’n moment is loslaten, hoe moeilijk ook, dan het beste wat je kan doen. Het was een mooi bedrijf, het was klaar, ik vond het verlossend om het te kunnen overdragen zoals het was.” “Die zoektocht naar nieuwe dingen zit nog wel steeds in me, maar die hoeven niet meer spectaculair of van mij te zijn. Gewoon eens niks doen en kijken kan nu ook.” “Maar ik ben terug gestart, met de kennis uit het verleden in het achterhoofd weet ik

nu beter wat ik niet meer wil. Dus het mocht nu wel simpeler en zonder een zware kostenstructuur.” “Ik ben nu medeoprichter van een coöperatie die de brug wil slaan tussen zorg/sociale economie, design/creatie en commerce.” “In het begin van de lockdown organiseerde ik online filosofiesessies voor iedereen die wilde meedoen. Op een gegeven moment spraken we over ‘regeneratief ondernemen’. De natuur werkt in een cyclus en in zijn miljarden jaren bestaan regenereert dit systeem zich continu en wordt het enkel maar complexer en diverser. Alles wat niet bijdraagt en het systeem mooier of beter maakt, verdwijnt. Dus ook wij dragen bij of we verdwijnen.” “Door het samenspel in de natuur ontstaan er nieuwe, mooiere en vruchtbaardere dingen. Je kijkt rondom je en vraagt je af ‘wat is er hier en hoe kan er hier iets ontstaan?’” “Dat is totaal anders dan ‘wat wil ik dat er hier ontstaat en wat heb ik daarvoor nodig en in welke tijd ga ik dat doen’.” We slaan af in de Hoogvonderstraat en botsen op onze weg naar de Prinsbeemden op de achterkant van het Bedrijventerrein Herkenrodesingel. Mochten we hier even onder de draad kunnen kruipen, dan was onze tocht een kilometer korter. Nu rest ons niets anders dan via de Haarbemdenstraat een groot stuk langs de singel te wandelen. Kim: “We noemen het de ’Beulen Boulevard’! Dit is zeker een doorsteekje waard.” Ik geef haar volledig gelijk, want eenmaal we de oversteek doen richting gevangenis merken we plots hoe dicht we al bij de Demer zijn. Kim: “Ik verdiep me sinds een jaar of twee in het herkennen van kruiden, meer specifiek in het wildplukken. Dit hier is smalle weegbree, dat kan je in je sla doen.” We proeven het topje van de weegbree. Ik herken een vage smaak van champignons. Vies is het zeker niet. Kim: “Je kan echt heel veel dingen eten, sommige misschien maar één keer (lacht). Dit hier is stinkende gauwe, een uitstekend middel tegen wratten. Dat is oude kennis die we stilaan verleerd zijn. Ik merk bij mezelf dat wanneer ik de kennis opdoe en het kan toepassen, ik het ook goed lijk te onthouden.” Tussen de gevangenis en Mediahuis loopt de Demer. We wandelen door het hoge gras, merken een slagveld van dode berken, maar we komen onmiskenbaar op een plek die we de voorkamer van het toekomstige natuurgebied Prinsbeemden durven te noemen. Je voelt meteen de rust, de nabijheid van de rivier doet wonderen. Na 500 m lopen we vast en, terugdenkend aan het regeneratief ondernemen, laten we de natuur winnen. Via de oude spoorwegbrug aan de achterkant van de gevangenis keren we terug richting Alberkanaal. Kim: “Het eerste product van mijn nieuw bedrijf, 37 graden, was de ‘muts met een boodschap’. Die hebben we door een dertigtal warme mensen, zoals senioren, asielzoekers, maar ook drie vrouwen hier uit de gevangenis, laten breien. Er is hier een groot werkatelier in de gevangenis. Zo kunnen gevangenen ook een beetje centen verdienen om hun leven achteraf weer op te bouwen of om hun slachtoffers te betalen.” In de verte zien we de schoorsteen van de Gelatinefabriek als een levensgrote speld op de landkaart, we komen terug in de wijk. Kims kijk op de wereld, persoonlijk geluk en de natuur is onweerlegbaar een stap vooruit. Dat maakt haar een ideale gesprekspartner om door de wijk te wandelen, en dan liefst nog via de zachte berm.