de zachte berm
De zachte berm In de Zachte Berm wandelt of fietst Jan Castermans met een inwoner van de Heilig-Hartwijk naar een plek die voor hem of haar een speciale betekenis heeft. Een zachte beweging met tijd om te praten en ruimte om te kijken naar wat er onderweg te zien is. Kim Hardy groeide op in Zonhoven, kwam in 1999 samen met haar man, Paul, in de BlijdeInkomststraat wonen om 6 jaar later, toen het derde kind zich aandiende, te verhuizen naar hun huidige woning in de Oude Kuringerbaan. Kim: “Ik werkte toen in de Manteliusstraat voor de integratiedienst van de stad Hasselt. Zo zijn we in de wijk terechtgekomen. Ons eerste huis was zo’n authentiek gezellig, karaktervol huisje met een tuintje. Echt een plek om oud te worden, maar voor een gezin van vijf duidelijk te klein.” Is geluk zeldzaam? Als het aan Kim ligt zeker niet, want gewapend met een zak vol knolletjes van klavertjes-vier vertrekken we te voet richting Prinsbeemden en praten we over de weelde van het leven en de zoektocht ernaar. Het planten van een knolletje mazzel waar we passeren hoort daar natuurlijk ook bij. Kim: “Ik voel elke dag wat een geluk we hebben. Vaak is dat niet meer dan het effectief zien van wat je wel hebt. Toen ik met mijn vorig werk brak, kwam ik in een periode waarin ik ging speuren naar nieuwe mensen en inzichten. Maar nu ben ik precies in een periode waar ik gevonden heb wat ik al had. Niet dat ik terug bij de start ben, zo voelt het niet, maar wel dat ik heel anders kijk naar wat - 16 -
ik altijd al had. Zowel in mijn relatie, mijn werk als waar ik woon.” We wandelen het levenspad op, niet toevallig een van de 25 Hasseltse geluksplekjes, bedenk ik me. Kim: “Ik heb zelf meegemaakt wat ik in de maatschappij ook een van de vele uitdagingen vind. Beginnen met iets waar je je ziel in legt, wat dan succes krijgt, aantrekkingskracht oplevert en gaat groeien. En je wordt gestimuleerd om te groeien en te groeien, want je krijgt applaus als je groter wordt. En da’s allemaal fijn. De bevestiging dat je goed bezig bent geeft een goed gevoel. Maar ergens onderweg raakte ik mijn ziel kwijt. Je buik vertelt je altijd meer dan je verstand en op een bepaald moment kreeg ik buikpijn. Op zo’n moment is loslaten, hoe moeilijk ook, dan het beste wat je kan doen. Het was een mooi bedrijf, het was klaar, ik vond het verlossend om het te kunnen overdragen zoals het was.” “Die zoektocht naar nieuwe dingen zit nog wel steeds in me, maar die hoeven niet meer spectaculair of van mij te zijn. Gewoon eens niks doen en kijken kan nu ook.” “Maar ik ben terug gestart, met de kennis uit het verleden in het achterhoofd weet ik
