“HET GAAT OVER DIE GASTEN”

Henri Cuypers en de G-voetballers van Lommel SK

Dat Henri voor de G-voetballers belangrijk is (en andersom), wordt meteen duidelijk als we bij de jeugdterreinen van Lommel SK arriveren. Henri is gekleed in zijn scheidsrechterstenue en de spelers van de G-teams groeten hem spontaan en hartelijk. Milan, Arne, Kobe en alle anderen. Ze komen uit Lommel en de hele Noord-Limburgse regio.

“Spelen we straks een wedstrijdje?”, vraagt Milan. “We moeten eerst op de foto”, lacht Henri terwijl hij een hand op zijn schouder legt. “Met jullie prachtige nieuwe outfits.”

“Ge ziet het”, zegt Henri. “Die gasten zijn het belangrijkste. Breng hen maar in de aandacht.”

Toch willen we weten hoe hij gestart is als G-scheidsrechter. “In 1989 ben ik begonnen als scheidsrechter. Drie jaar later kreeg ik een vraag van Erwin Jaemers en Dirk Eerdekens, twee opvoeders bij Sint-Elisabeth, of ik een wedstrijdje van hun G-team tegen een andere instelling wou fluiten. Achteraf mochten de spelers in de kantine zelf hun boterhammen smeren. Je wil niet weten hoe dik de choco en de gelei erop lagen. Ik was meteen verkocht. 34 jaar later doe ik het nog met minstens evenveel plezier.”

Ze dragen je duidelijk op handen. De scheidsrechter heeft ook een andere rol dan bij het ‘gewone’ voetbal?

“Je kan dat niet vergelijken. Het is een ontzettend dankbaar publiek. In het G-voetbal verdient iedereen een kans. Een VAR is zeker niet nodig. In heel mijn carrière heb ik nog maar drie keer een gele kaart getrokken. Als er een overtreding gebeurt, geven de spelers elkaar spontaan een hand. Wellicht ben ik voor de spelers een soort van opa, maar dan als scheidsrechter. Een rol die ik graag op me neem.”

Welke kwaliteiten moet je hebben als G-scheidsrechter?

“Vooral geduld en inleving. Er zijn daar ook spelers met autisme bij. Half drie is voor hen half drie. Dan moet je geen 5 minuten later beginnen. Ik ben altijd anderhalf uur voor de match daar, zodat de gasten me al hebben gezien. Voor een praatje, een knuffel of een high five. Ook de verstandhouding met de ouders, clubs en trainers is belangrijk.”

“Maar ook na de wedstrijdjes stopt het niet. Ik hou contact via Facebook, om foto’s en filmpjes door te sturen of te beantwoorden. Of ik breng ze een bezoekje. Zo ben ik al gaan eten bij Arne in Berkenhof.”

Als we de glimlach op de gezichten van de jongens zien, wordt het wellicht moeilijk om ooit te stoppen.

“Daar denk ik nog niet aan. Ik ben nog maar 74 (lacht). Het is wellicht een verslaving en ik kan geen nee zeggen. Het jaar voor corona heb ik 14.000 kilometer afgelegd met de auto. Ik heb toen wel een hybride auto moeten kopen, want ik kreeg dat thuis niet meer uitgelegd. Maar mijn vrouw steunt me volledig.”

“Vorige week was er de kick-off van het seizoen in Boom. De voetbalbond organiseert dat. Er komen daar 1.200 spelers samen, zowel gasten met een mentale als met een fysieke beperking. Voor een wedstrijd CP-voetbal voor kinderen met een motorische beperking had ik als verrassing samen gefloten met twee lijnrechters, een vierde ref én een VAR. Allemaal uit de Jupiler Pro League. De spelers straalden van geluk .”

Je hebt al wat prijzen op zak, bijvoorbeeld die van G-scheidsrechter van het jaar. Wat doet dat met je?

“Dat is natuurlijk mooi, maar ik kan alleen maar zeggen dat die gasten het belangrijkste zijn. Daar draait het uiteindelijk om.”

Coach Frank over Henri

“Henri heeft overduidelijk een gouden voetbalhart”, zegt Frank van Eycken, coördinator van het G-voetbal bij Lommel SK. “Hij maakt op een aantal vlakken het verschil bij het G-voetbal. De jongens mogen plezier hebben en ze moeten zich thuis voelen op het veld. Het resultaat is niet het belangrijkste. Wel het teambelang. Alle jongens moeten kansen krijgen, ook om te scoren.”

Voetballer Kobe over Henri

“Henri houdt rekening met iedereen”, zegt Kobe. “Ook de jongens die niet zo snel kunnen lopen. En hij is niet streng.”

Geeft hij ooit gele kaarten?

“Bijna nooit. Ik heb er toch nog geen gehad.”

Maak je zelf ooit fouten?

“Soms”, lacht hij.