EXTREME TRIATLETEN NATALIE EN CARL

“Steeds weer zin in een nieuwe uitdaging”

Met grote bewondering keken we deze zomer naar de deelnemers van de Lommelse triatlon, die niet uitblinken in één sporttak, maar in drie tegelijk. Onze mond viel helemaal open toen we een artikel lazen over twee Lommelaars die deelnemen aan extreme varianten van die triatlon. Daar wilden we het fijne van weten.

Net terug van een volledige triatlon in en rond de meren van Eau d’Heure - ten zuiden van Charleroi - zitten Natalie Franken en Carl Huygen opvallend uitgerust voor ons. Deze Lommelaars zijn dan ook wat gewoon. Ze hebben al vier extreme full distance triatlons, drie keer De Hel van Kasterlee, drie volledige triatlons en ontelbare “kortere” triatlons op hun palmares staan.

Het verschil tussen een extreme en een gewone volledige triatlon zit hem vooral in het parcours en de omstandigheden. De afstanden zijn ongeveer gelijk, maar bij een extreme triatlon zwem je ‘s nachts en/of in koud water, leg je heel wat hoogtemeters af en loop je offroad op een loodzwaar parcours. Dat doe je niet zomaar.

Hoe bereid je je voor op zo’n extreme triatlon?

Carl: “Wij trainen sowieso bij de Lommelse triatleten. In aanloop van een wedstrijd volgen we een aangepast trainingsschema gedurende zo’n vijf à zes maanden. Soms trekken we naar de Ardennen om hoogtemeters te maken. Of we gaan op vakantie naar de streek waar de wedstrijd plaatsvindt om het parcours al eens uit te testen.”

Natalie: "We lopen ook regelmatig trailruns in de Ardennen."

Begin augustus namen jullie deel aan de Norseman, wat de zwaarste triatlon ter wereld wordt beschouwd. Hoe was dat?

Natalie: “Ik had een wildcard gekregen voor de Norseman, omdat ik één van de weinige vrouwen was die de topfinish haalde van de ICON in Livigno. Carl is meegegaan als buddy. De tickets voor de Norseman zijn heel gegeerd. Zo’n 5000 mensen doen mee aan de loting van de 260 beschikbare plaatsen. De Norseman stond niet bovenaan mijn verlanglijstje, maar ik moet zeggen: Noorwegen is echt belachelijk mooi! De wedstrijd is volgens mij niet de zwaarste. Op andere plekken heb je veel meer hoogtemeters en zit je meer in het hooggebergte. Maar het is echt fantastisch om mee te maken.”

Wat is de taak van die buddy?

Natalie: “Bij een extreme triatlon moet je vaak één of meerdere buddy’s hebben. Zij zorgen onder meer voor de bevoorrading onderweg en voor droge kleren. De laatste kilometers lopen zij ook mee. Soms ben je zo moe of heb je het mentaal zo zwaar dat je blij bent dat je buddy er is om de weg te wijzen en je volop aanmoedigt om te blijven ‘vechten’ tot aan de finish.”

Carl: “Je bouwt een heel intense band op met je buddy. Vaak train je samen en leef je samen toe naar die wedstrijd. Tijdens de wedstrijd is de logistieke, maar zeker ook mentale hulp van je buddy onmisbaar.”

Is dat mentale zo belangrijk?

Carl: “Bij een extreme triatlon ga je heel diep, vooral mentaal.

Je bent zo’n 17 uur onderweg en moet je toch drie à vier keer serieus herpakken.”

“Je komt jezelf echt tegen. Maar hoe vaker je zo’n soort wedstrijden doet, hoe gemakkelijker dat gaat. Je hebt jezelf steeds beter onder controle.”

Ben je compleet uitgeput als je de finish haalt?

Carl: “Je probeert continu zoveel mogelijk energie te sparen. Bij een gewone triatlon ligt de focus meer op snelheid. Bij de extreme triatlon heb je maar één doel en dat is de finish halen. Na de wedstrijd zijn we allebei wel wat stijf, maar we zijn er snel bovenop.”

Natalie: “Het eerste wat ik doe als ik over de finish loop, is mijn buddy of buddy’s bedanken. Je deelt die emoties echt met hen. Voor hen is het evenzeer een prestatie. Ik heb altijd een grote lach op mijn gezicht. Blij dat het gelukt is, want er zijn veel factoren die mee bepalen of je de finish haalt.”

Zoals?

Carl: “Op voorhand moet je heel goed uitdenken wat je gaat eten en wanneer, welke kledij je gaat dragen en welk materiaal je meeneemt. Dat geeft stress, want het al dan niet meenemen van een regenjasje kan bijvoorbeeld het verschil betekenen tussen onderkoeld opgeven of de finishlijn halen.”

Het zwemmen lijkt het zwaarste onderdeel. Is dat zo?

Natalie: “Ik vind zwemmen in het donker heel leuk en rustgevend, maar voor anderen is het soms superzwaar. Het zwaarste onderdeel is voor ons nog altijd het lopen nadat je 180 km door de bergen hebt gefietst.”

Hoe komen jullie er eigenlijk bij om mee toe doen aan zo’n extreme triatlons?

Natalie: “Toen de uitdaging van de gewone triatlon wat weg was, zijn we er enkele jaren mee gestopt. We hebben een tijdlang alleen maar aan mountainbike gedaan. Zo kwamen we op prachtige plekken in de natuur. Na de TransAlp, een achtdaagse mountainbikewedstrijd in de Alpen, zijn we op zoek gegaan naar een soortgelijke wedstrijd in de triatlon. Zo zijn we in de extreme triatlons gerold.”

Wat staat nog op jullie verlanglijstje?

Natalie: “Ik zou graag de Pirene triatlon in de Spaanse Pyreneeën doen. Maar ik wil ook graag nog andere dingen proberen, die weer onbekend en avontuurlijk zijn. Waarschijnlijk ga ik met mijn vriendin Eva Vanbrabant meedoen aan de Transalpine run. Dat is een zevendaagse loopwedstrijd door de Alpen die je in duo loopt. Voor mij is dat iets compleet nieuws. Dat spreekt me wel aan.”

Carl: “Ik ben nog zoekende. Er zijn zoveel dingen die ik wil proberen en heb steeds weer zin in een nieuwe uitdaging. Ik ga sowieso enkele wedstrijden meedoen als buddy van goede vrienden. Voor de rest zien we wel weer.”

Zijn jullie in het dagelijkse leven ook met sport bezig?

Carl: “Wij hebben samen Adapt2Balance, een sportkinépraktijk waar we ook sporters van verschillende niveaus coachen en fysiek trainen. We focussen voornamelijk op duursporters, van recreanten tot profs.”

Natalie: “Ons hele leven staat in het teken van sport en we gaan door zolang het hoofd en het lijf meewillen.”