REBOUND no12

Laura Cornelius kent haar doelen

Hét basketball magazine voor iPad en Android tablets

12 | NOV 2013 SEAN CUNNINGHAM Door te verdedigen win je wedstrijden

LAURA CORNELIUS Kent haar doelen

DERRICK ROSE De beste speler in de NBA

ROTTERDAM Ferry Steenmetz

BSW WEERT Noodgedwongen zonder Amerikanen

ARON ROYÉ UITBLINKEN IN DE LUWTE

Redactioneel

Appels en peren kun je niet met elkaar vergelijken. Dat is maar weer eens gebleken bij onze inspanningen om dit magazine via een app de wereld in te gaan sturen. Bij Apple duurde het weken, voordat men akkoord ging met de app, die voor ons is gebouwd, terwijl de zaak bij Android (de peren dus…) zó was gepiept.

Dat is tevens de reden dat dit nummer 12 vrij kort na het vorige uw elektronische brievenbus in is gegleden.

Hoewel het nog niet helemaal is vast te stellen, lijkt de ‘nieuwe’ Rebound aan te slaan en is de tablet-dichtheid onder de basketballfans behoorlijk groot. Onze app-bouwer werkt overigens aan een versie voor pc, die voor ons dezelfde zekerheid biedt: de onmogelijkheid om het magazine gratis door te sluizen naar vrienden en bekenden.

Voor deze uitgave daalden we ondermeer af naar de kelder van de Dutch Basketball League. Of moeten we zeggen: de voormalige kelder? In elk geval lijkt in Rotterdam het keerpunt te zijn bereikt. Onder leiding van Ferry Steenmetz maakt de ploeg duidelijk niets te voelen voor een nog langer verblijf op de laatste plaats.

Apollo in Amsterdam heeft het moeilijker, maar is voor Aron Royé een bewuste keus.

En er is natuurlijk meer. Laura Cornelius en Sean Cunningham zijn onderwerpen van verhalen, we stellen de nieuwe TD van de NBB voor en historicus Jacob Bergsma zag dat 25 jaar geleden het laatste Blitz-toernooi werd gehouden en dat afgezet tegen een toernooi-loos einde van 2013…

En dan…de NBA. We hebben al eerder verteld, dat wij graag aandacht zouden besteden aan de beste competitie ter wereld, maar dat de kosten van foto’s gewoon niet op te hoesten zijn voor een kleine organisatie als de onze. Maar er is een oplossing gevonden en die grijpen we natuurlijk met beide handen aan. En als je dan ‘debuteert’ met de NBA, dan kies je voor iets goeds, iets heel goeds: de man, die zichzelf de beste speler van de NBA vindt: Derrick Rose.

SWIPE

Swipe de pagina van links naar rechts

SLIDESHOWS

Starten automatisch op

MENU & NAVIGATIE

Klik met je vinger op het scherm om het menu ende tumbnails van de pagina’s te krijgen.

VIDEO’S

Klik op startknop om video te starten

LEZEN

Met twee vingers kan je de artikelen van Rebound vergroten en verkleinen in je scherm.

N VERANDER VA SCHERM blet zowel in je ta Rebound is op n landscape portret als in ee versie te lezen.

2

Colofon

4 TIP OFF Een rubriek over van alles en nog wat

37 COLUMN CHARIS SIDERIS De skyhook bestaat niet meer

10 ONZE FOTOKEUZE Opvallende beelden uit de basketballwereld

38 SEAN CUNNINGHAM Winnen door verdedigen

11 COLUMN DEJAN VIDICKI Geld of glorie?

44 HIGHLIGHTS Bijzondere berichten uit de NBA

18 ARON ROYÉ Uitblinken in de luwte

46 DERRICK ROSE ‘De beste in de NBA? Ik!’

24 LAURA CORNELIUS Wil in alle opzichten slagen

50 TD ESTHER WENDER Passie voor basketball

28 ROTTERDAM GROEIT De trein rolt

54 MAXXCOM BSW Tussenjaar in Weert

32 HISTORIE Het Blitz-toernooi

COVER ARON ROYÉ Foto Peter van der Velde

3

Rubriek van alles en nog wat TipOff

SLAM DUNKS! NIEUW BOEK VAN FRED ROGGEN Journalist/publicist Fred Roggen heeft een nieuw basketballboek uitgegeven. In ‘Vervlogen Tijden’ gaat hij terug naar de tijd dat het Nederlands basketball internationaal iets voorstelde: de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw.

Roggen duikt graag in het verleden van het nationale basketball en heeft op dit gebied al een aantal boeken en tal van publicaties op websites op zijn naam staan.

VIJFTIEN LIEFHEBBERS VOOR WK-WILD CARD Vijftien landen, waaronder acht uit Europa hebben zich bij FIBA gemeld voor één van de vier wild cards voor het wereldkampioenschap van volgend jaar in Spanje. Eind november werpt het centrale bestuur van de wereldbond een blik op de lijst en kijkt dan welke landen aan de gestelde voorwaarden voldoen.

Die voorwaarden betreffen ondermeer sportieve en promotionele aspecten, zoals de populariteit van basketball in het betreffende land en eerdere resultaten. Ook wordt gekeken naar economische aspecten. De commerciële belangen van FIBA spelen daarbij een grote rol. Tenslotte is ook de steun van de overheid van belang. De beslissing valt in het weekeinde van 1 en 2 februari volgend jaar tijdens een vergadering in Barcelona.

Vervlogen Tijden bevat een verzameling verhalen met spelers en coaches uit het Nederlandse basketball, die in de jaren ‘60 en ‘70 van de vorige eeuw tot de Nederlandse basketball top behoorden. Terwijl in het buitenland allerlei ontwikkelingen aan de gang waren op het gebied van sponsoring en trainingsmethodes, gebeurde er in Nederland vrijwel niets. Tegen het einde van de jaren zestig begon er langzaam een kentering te komen.

Deze spelers en coaches hebben dit alles meegemaakt.

Kampioenschappen, vele winstpartijen maar ook natuurlijk teleurstellingen, want zo zit de sport nu eenmaal in elkaar. Het kan natuurlijk niet altijd hosanna zijn.

Mensen hebben de gewoonte vlug te vergeten en tegenwoordig kent niemand van de huidige generatie de namen van deze spelers en coaches meer, terwijl juist zij de fundamenten hebben gelegd voor de latere bloeiperiode van het Nederlandse basketball.

‘Vervlogen tijden’ (170 pagina’s, ISBN: 9789491439421) is gepubliceerd door www.Eigenboekuitgeven.com en is onder andere te koop bij www.Eigenboekuitgeven. com, de boekhandels en bol.com. Prijs: € 18,50.

De vijftien landen, die zich niet kwalificeerden, maar hopen op een wild card zijn: Nigeria, Brazilië, Canada, Venezuela, China, Qatar, Bosnia en Herzegovina, Finland, Duitsland, Griekenland, Israël, Italië, Polen, Rusland en Turkije.

Twintig landen zijn reeds geplaatst. Dat zijn gastland Spanje, Olympisch kampioen de Verenigde Staten, uit Afrika: Angola, Egypte en Senegal; uit de America’s: Mexico, Puerto Rico, Argentinië en de Dominicaanse Republiek; uit Azië: Iran, Filipijnen en Zuid-Korea; uit Europa: Frankrijk, Litouwen, Kroatië, Slovenië, Oekraïne en Servië; en uit Oceanië: Australië en Nieuw Zeeland.

Het wereldkampioenschap wordt gespeeld van 30 augustus tot en met 14 september 2014 in de volgende zes steden: Barcelona, Bilbao, Granada, Las Palmas, Madrid en Sevilla.

Meer informatie op: www.fiba.com/spain2014

ADVERTEREN ? KLIK HIER! 4

SPORTRADIO: AANDACHT VOOR KLEINE SPORTEN Het Hilversumse mediabedrijf YPCA, onder meer eigenaar van het succesvolle internet radiostation Traffic Radio, heeft een aantal succesvolle pilotuitzendingen gemaakt voor ‘Sportradio’.

Sportjournalist en Traffic Radio-presentator Rick Winkelman dook de breedtesport in om verschillende pilot-uitzendingen te maken voor de nieuwe zender van YPCA. Winkelman ontving in de studio onder meer de vrouwen Rugby Sevens, voormalig honkbalinternational Tjerk Smeets en topwielrenners Steven Rooks en David Millar. Ook besteedde YPCA in deze uitzendingen aandacht aan ‘Sport en Bewegen’, het EK Life Saving, beachvolleybal en de onderwatersport.

De succesvolle reeks pilot- uitzendingen werd vorige week afgesloten met een extra lange uitzending live vanaf BikeMotion in de Jaarbeurs in Utrecht.

“Dit smaakt dus naar meer! Al met al zeer geslaagde uitzendingen die door gasten, sportbonden en luisteraars zeer goed ontvangen zijn. Feit blijft nu eenmaal dat de breedtesport normaliter nauwelijks aandacht krijgen op de radio. Daar willen wij verandering in brengen met dit station”, aldus Lars Schotanus, directeur van YPCA. De nieuwe sportzender van YPCA gaat 24 uur per dag en 7 dagen per week uitzenden en brengt een mix van lekkere muziek, sportnieuws, themaprogramma’s en achtergronden bij de sport. De zender zal naast de bekende sporten juist ook aandacht geven aan de minder bekende sporten. Sporten die normaliter weinig aandacht krijgen op de radio, zullen juist wel te horen zijn op de nieuwe internet sportzender. Het station start begin 2014 met uitzenden.

POLITIE VIERDE OP EK Het Nederlandse politieteam is op de vierde plaats geëindigd bij het Europees kampioenschap voor politieteams dat in Italië werd gehouden.

In de strijd om brons verloor Nederland op de laatste speeldag in Turijn met 61-57 van de Belgen. “Met een slimme tactiek lukte het de Belgische coach om de overwinning naar onze zuiderburen toe te halen”, zegt teammanager André van Kampen. “Het team is teleurgesteld, maar het is uiteindelijk een rechtvaardige uitslag.”

In de poulefase nam het Nederlands team nam het op tegen Griekenland, gastland Italië en Hongarije. Nederland verloor in de poule alleen van Griekenland. In de halve finale was Litouwen te sterk met 79-68. Het EK werd uiteindelijk gewonnen door Griekenland dat in de finale Litouwen versloeg met 88-67.

5

Rubriek van alles en nog wat TipOff

DOODSE STILTE EIND DECEMBER

Godfather Rinus de Jong genoemde, jeugdtoernooi in de Maaspoort was publiek een kleinere factor, maar de plannen voor dit jaar waren groot en hadden een Het is natuurlijk niet te hopen, maar het heeft er alle minimaal ‘lekker schijn van dat het voor goed gedaan is met toernooien bezette’ Maaspoort tussen kerst en de jaarwisseling. Waar je, ook de kunnen en moeten afgelopen jaren, altijd wel ergens basketball kon opleveren. inhaleren tussen een overvloedig diner en de oliebollen in, heerst er nu doodse stilte.

Even terug naar Zwolle. Daar was Oké, op tweede kerstdag is er een leuke wedstrijd ‘garantie’ voor drie tussen Zorg en Zekerheid Leiden en SPM Shoeters jaar. Bij de première Den Bosch, maar dat is het dan ook wel voor de laatste mochten er rode week van 2013. Geen Basketball Days in Zwolle, geen cijfers worden Groninger Basketballweek en ook geen Rinus de Jong geschreven, bij Invitational in Den Bosch. de tweede editie moest de begroting sluiten en de derde keer (dit jaar) zou er een klein plusje geschreven moeten worden. Maar daar wordt niet naar gekeken, omdat het tweede toernooi ook geld kostte en dus de doelstelling niet werd gehaald. Einde Basketball Days. In elk geval voorlopig.

Je kunt natuurlijk overal de blauwdruk van de crisis overheen leggen, maar dat is toch wat te simpel.

Natuurlijk is de oorzaak van het (hopelijk tijdelijk) verdwijnen van die toernooien een gebrek aan geld.

Maar het is vooral het gebrek aan toeschouwers. Die moeten natuurlijk voor een deel voor het geld zorgen, maar te weinig belangstelling is ook een remmende factor bij het benaderen van sponsors.

Het was bijvoorbeeld afgelopen jaar bij de tweede editie van de Basketball Days, het ambitieuze project van Gijs Langevoort en zijn mensen, best gezellig in het Landstede Topsportcentrum. Maar een toernooi als dit verdient volle zalen en dat was nooit het geval. Een stuk noordelijker zag je het op de eerste dag al aankomen.

Voor Groningse begrippen zat er slechts een handjevol mensen in MartiniPlaza, terwijl het deelnemersveld toch heel behoorlijk was. Bij het, naar de Bossche

In Groningen begon Grietje Pasma en haar club gepassioneerd aan de revival van de Haarlem Basketballweek, maar dan op een andere plek. ‘Mister Haarlem’ Frank Voskuilen werd om advies gevraagd, een deel van het geroutineerde personeel was bereid een weekje in Groningen te gaan wonen en alles leek klaar voor een mooi toernooi. Dat werd het ook wel. Op het veld. Maar op de tribunes bleef het (te) stil.

Als jeugdtoernooi was het in Den Bosch allemaal wat bescheidener en kreeg men in de eerste drie jaren de begroting keurig rond. Voor dit jaar waren er echter te veel onzekerheden op het vlak van de financiën. Niet wat betreft de ploegen, want terwijl het toernooi vorig jaar al een prima niveau had, waren er nu contacten met onder andere Maccabi Tel Aviv en CSKA Moskou.

Je zou ervan uit mogen gaan dat echte basketballliefhebbers met dit soort fantastische jeugdploegen blind de weg naar de Maaspoort hadden kunnen vinden. Misschien zou dat ook wel het geval geweest zijn. Maar je moet financieel zekerheid hebben.

Het organiseren van dergelijke toernooien is een passie.

Maar niet tegen elke prijs.

Tweede kerstdag naar de Vijf Meihal in Leiden. Daarna is het afkicken. Tot 4 januari.

ADVERTEREN ? KLIK HIER! 6

KINGS OF THE RING Teambuilding is een niet meer weg te denken aspect in de voorbereiding op de dingen, die komen gaan.

Voor aanvang van het seizoen, maar ook tijdens de competitie zijn er bij (top)sportploegen momenten, waarop even iets anders wordt gedaan. Een middagje bowlen, een strandwandeling of… een potje boksen.

bij het beoefenen van topsport.

Team eigenaar Paul Mijnen en coach Jean-Marc Jaumin waren ook aanwezig en hadden zichtbaar plezier in de korte demonstraties die gegeven werden.

En om de Kings écht even kennis te laten maken met de bokssport mochten enkele spelers zelf de Dat deden de mannen van Den Helder Kings. Ze handschoenen aan trekken en de ring betreden voor gingen langs bij de boksers, die twee dagen later een vriendschappelijk potje boksen. Over en weer zouden deelnemen aan het Harbour Fights Boksgala in werden zo enkele klappen uitgedeeld. Benieuwd of ‘The Den Helder. Het was een manier om sporters uit totaal Noble Art Of Selfdefense’ zijn uitwerking heeft binnen andere disciplines met elkaar kennis te laten maken en de lijnen van het basketballveld. te praten over de focus en voorbereiding, die nodig is

Facebook en Twitter zijn een onuitputtelijke bron voor leuke beelden van onverwachte momenten. En wordt wat af ‘gedeeld’ en ‘geliked’ via telefoon en allerlei computer-devices. Jacob Bergsma laat zijn ogen langs talloze pagina’s glijden en pikt de leukste basketball-gerelateerde plaatjes eruit.

Raoul Korner Vorig seizoen nog op de bank bij EiffelTowers, tegenwoordig met de tram door Braunschweig. Oostenrijker Raoul Korner heeft het naar zijn zin in Duitsland.

7

Rubriek van alles en nog wat TipOff

Berend Weijs dunkt Tijdens de fotoshoot van BC Apollo Amsterdam probeerde teammanager Matthijs Groot even zijn mobiele telefoon op Berend Weijs. Nice shot!

Halloween met SPM-Amerikanen Gezelligheid kent geen tijd bij de spelers van SPM Shoeters: Ali Farokhmanesh, Tony Johnson en Tai Wesley (v.l.n.r.) bewerken pompoenen.

leren fietsen In een stad verplaats je je nu eenmaal beter per fiets. En als we dat dan toch moeten leren, dan maar zó, dachten Joshua Duinker en Jason Conrad van ZZ Leiden.

8

ZZ Leiden sloopt Fotoshoot voor een van de sponsors van Zorg en Zekerheid Leiden. Mohamed Kherrazi weet nog niet dat hij de man met de hamer gaat ontmoeten.

Tony Parker viert Halloween Zo viert een NBAkampioen Halloween.

Zo te zien heeft hij een sterretje aan de haak geslagen...

Facebook en Twitter zijn een onuitputtelijke bron voor leuke beelden van onverwachte momenten. En wordt wat af ‘gedeeld’ en ‘geliked’ via telefoon en allerlei computer-devices. Jacob Bergsma laat zijn ogen langs talloze pagina’s glijden en pikt de leukste basketball-gerelateerde plaatjes eruit.

Helft van DBL-teams verzorgt geen livestream

FEDERATIE EIGEN BELANG Vol ambities begon de Federatie Eredivisie Basketballclubs vorig seizoen een project dat van alle wedstrijden beelden zou moeten opleveren via internet en de basis zou moeten zijn van een nieuwe inkomstenbron voor de clubs via weddenschappen.

Een jaar later is slechts de helft van de teams bereid om het aan de camera gekoppelde kastje, de zogenoemde Broadcaster, te activeren en de beelden aan te bieden aan de basketballfans in het hele land. Vijf clubs, waarbij Den Bosch, Groningen en Leiden ontbreken. Een soort Studio Sport Voetbal zonder Ajax, Feyenoord en PSV dus. Hoeveel minder mensen met het bord op schoot zou dát opleveren? Van het contract met het onlinewedkantoor Unibet is – mede door het gebrek aan beelden – niets terecht gekomen.

De reden waarom bovengenoemde clubs, met in hun kielzog Den Helder en Rotterdam, geen streaming video aanbieden, is heel divers. GasTerra Flames is tegenstander van het online gokken en vreest ook dat er minder toeschouwers naar MartiniPlaza zullen komen. SPM Shoeters legt de bal neer bij gemeente en bij De Maaspoort. De internetverbindingen zouden onvoldoende zijn. Een slappe smoes, want de kosten voor een goede verbinding zijn te overzien. Zelf in Leiden kreeg Zorg en Zekerheid dat voor elkaar bij het toch als vrekkig bekend staande gemeentelijke apparaat.

ZZ Leiden heeft, zo stelt men en waarvan acte, vorig seizoen zijn nek uitgestoken. Prima beelden van tvkwaliteit, stand en speeltijd voortdurend zichtbaar in beeld en zelfs een keer live-commentaar van Leon Kersten bij een duel tegen Den Bosch. ‘Laten anderen het nu maar eens doen’, is de stelling in Leiden. Niet onlogisch, maar anderen over de streep trekken ontslaat je nog niet van eigen actie.

Ook in Leiden wordt gevreesd voor verlies van recette.

Dat is natuurlijk iets dat moeilijk is aan te tonen, maar het zou kunnen… Is dat misschien goed te maken met wat reclame-inkomsten en de verhoging van de goodwill, zeker bij fans van de tegenstander? Terwijl de Federatie Eredivisie Basketballclubs twintig jaar geleden werd opgericht om samen dingen te doen en te

bereiken, blijkt dus dat het veel meer de Federatie Eigen Belang is.

Er resteren dus vijf clubs, die bij vrijwel elke thuiswedstrijden beelden de wijde wereld in sturen: Aris Leeuwarden, Landstede, Matrixx Magixx, Maxxcom BSW en Apollo. Beelden die over het algemeen redelijk van kwaliteit zijn. Niets meer en niets minder. Je mag natuurlijk geen topkwaliteit verwachten van opnames met een cameraatje van een paar honderd euro. Maar het kan wél iets beter, zeker wat betreft de service aan de kijker.

Via een extra webcam van een tientje of vijf maximaal, zou – door die op het scorebord te richten – voortdurend de stand en de tijd in beeld kunnen worden gebracht. Wie wil weten hoe, kan zich vervoegen bij ZZ Leiden, waar dat vorig jaar een paar keer werd gedaan. Of je laat de cameraman bij elke gelegenheid inzoomen op het scorebord, zodat de kijker weet hoeveel het staat en hoe lang er nog te spelen is.

Daartoe zijn mogelijkheden zat. Het kan bij elke timeout en ook iedere keer bij vrije worpen, want het duurt altijd minimaal tien seconden, voordat de fout is genoteerd en de nemer de bal in handen heeft. Kan het eenvoudiger?

De beelden van de vijf clubs, die dus in elk geval een schouderklopje verdienen, zijn te zien via http://new. livestream.com/DBL/ en dus niet via Unibet. Daar is overigens wél volop basketball te zien voor wie zich registreert en ervoor zorgt dat er een (klein) saldo op zijn account staat. De Federatie Eigen Belang heeft een kans laten lopen.

9

FotoSpecial

Foto Fotospecial special

Tai Wesley wordt clean geblokt Foto Christian Aarts

10

EK wordt tweederangs evenement Eind september won Frankrijk de EK-finale van Litouwen. Het was de eerste titel van Frankrijks talentvolste generatie ooit.

Verdiend, maar wel in een gedevalueerd evenement, want de lijst met afwezige toppers was lang: Pau Gasol, Joakim Noah, Dirk Nowitzki, Andrei Kirilenko, Juan Carlos Navarro, Milos Teodosic, Viktor Khryapa en Luol Deng om er maar een aantal te noemen).

Column Dejan Vidicki Dejan Vidicki was basketballjournalist, speler, coach, TV commentator en NBA scout, voordat hij spelersmakelaar werd en is medeoprichter van Court Side.

Namens Court Side praat hij mee op hoog niveau (FIBA en EU) over specifieke vraagstukken. Een echte insider dus op het gebied van het internationale basketball.

Opvallend was verder dat alle zes deelrepublieken van het voormalige Joegoslavië zich hadden geplaatst voor dit eindtoernooi en dat Servië en gastland Slovenië de enige waren zonder genaturaliseerde Amerikaanse point guard. Ook bleek dat de vier meest scorende EK-ploegen gemiddeld 78 punten per wedstrijd noteerden, zeven minder dan tien jaar geleden. Dit ondanks de invoering van de 24-secondenklok en de ruimere ‘spacing’ na het opschuiven van de driepuntlijn.

De tactische loopgravenoorlog lijkt wel tot religie verheven (ook in de EuroLeague), met traag en statisch half-court spel als gevolg. Zelfs bij één-tegen-één situaties probeert men niet meer te scoren. Want eerst moeten de lijntjes worden gelopen en ook nog een paar keer de heilige pick and roll. Tactiek is een doel op zich geworden.

Dat een underdog erg tactisch speelt en het spel vertraagt is logisch, maar dat superieure ploegen daarin meegaan is onbegrijpelijk. Daardoor slaagden outsiders Finland en Oekraïne erin om veel favorieten te torpederen en incasseerde het ongemotiveerde Spanje liefst vier nederlagen. Slechts één keer gingen de Spanjaarden uit van de eigen kracht en schroefden ze het tempo omhoog.

Dat resulteerde al in de eerste helft in 43 punten verschil tegen Servië . Want Spanje is nog steeds een klasse apart in Europa. Met Frankrijk als goede tweede en daarna komt er een hele tijd niks. Dit EK leek echter een loterij, waarbij iedereen van iedereen kon winnen en er geen dominante ploeg was.

Elke ploeg verloor MINSTENS drie keer. Landen als Turkije en Rusland eindigden als 17e en 21ste en leken het niet eens erg te vinden.

‘‘ Heeft een EK nog wel zin, of is het tijd voor iets nieuws?’’

Bij veel teamsporten wordt het alsmaar moeilijker om gaatjes te vinden in de overvolle agenda’s en topspelers zeggen massaal af. Landentoernooien glijden daardoor af richting tweederangs evenementen. Want tegenwoordig zijn de clubs sterker dan nationale teams. Heeft een EK nog wel zin, of is het tijd voor iets nieuws?

11

FotoSpecial

Foto special Foto special

Moet je een tilletje hebben?, lijkt ZZ’s Jason Conrad te vragen aan Kings’ Reggie Keely (15) Foto Richard Koolen

12

Foto special

Ik kan het prima zien zo!

Foto Christian Aarts

13

FotoSpecial

Foto special Foto special

Dunk ! Blok !

Foto Peter van der Velde

14

Foto special

Oef, die komt aan...

Foto Christian Aarts

15

FotoSpecial

Foto special Foto special

Kan Jeff Robinson het blok van Berend Weijs nog ontwijken? Foto Peter van der Velde

16

J.T Tiller in een mooie actie naar de basket foto Arjan de Graaf

17

Aron Royé

Aron Royé kiest bewust voor spelen bij laagvlieger Apollo

UITBLINKEN IN DE LUWTE D

e berichten dat hij naar – voormalig pain in the ass – Zorg en Zekerheid Leiden zou vertrekken waren talrijk afgelopen zomer. Toch speelt Aron Royé (25) dit seizoen gewoon zijn tweede seizoen voor laagvlieger BC Apollo. De keuze om in Amsterdam te studeren is niet te combineren met spelen voor een topploeg. “Basketball is voor mij even niet prioriteit nummer één.”

Tekst: Rob van Gameren Foto’s : Ad van Geffen

Het interview vindt plaats twee dagen voor de belangrijke wedstrijd tegen Rotterdam Basketbal College. De Amsterdammers staan na zes wedstrijden onderaan met zes verliespartijen. Rotterdam daarentegen is verrassend goed aan de competitie begonnen. De Zuid-Hollanders trekken in de voorlopige strijd om de laatste play-offplek aan het langste eind tegen de hoofdstedelingen. In een spannende wedstrijd beslist Rotterdam in de laatste paar seconden de wedstrijd: 6158. Daarmee boekt de nummer laatst van vorig jaar alweer de tweede overwinning van het seizoen, één minder dan in de hele vorige jaargang. Door de nederlaag moeten de Amsterdammers al een flinke inhaalslag maken. Concurrent Weert heeft eveneens nog geen wedstrijd gewonnen.

18

“Jongens die bij hun vorige clubs weinig speelden, krijgen nu veel verantwoordelijkheden.

Door de trip naar China hebben we bijna niet kunnen trainen en missen we dus de automatismen.”

Royé scoort in de wedstrijd tegen Rotterdam slechts zes punten.

Het is het dieptepunt van deze jaargang, waar hij sterk begon maar langzaam zijn productie zag dalen, terwijl hij vorig jaar de op vier na beste topscorer was met gemiddeld 16.3 punten.

Dat erkent hij zelf ook. “Ik heb een scorende rol in dit team.

Tot op heden gaat dat nog niet soepel, daar ben ik eerlijk in.

Ik moet meer rust in de aanval brengen.” Het probleem van de Amsterdammers zit hem vooral in het eerste deel van wedstrijden. Zowel tegen SPM Shoeters, GasTerra Flames als Rotterdam kijken ze binnen no time tegen een onoverbrugbare achterstand aan. “We starten wedstrijden te zwak. Dat is wellicht 19

Aron Royé

20

een gebrek aan focus. Ook de kracht van de tegenstander speelt natuurlijk mee. Vervolgens kunnen we ze prima bijbenen, maar dan is de achterstand al te ver opgelopen om wedstrijden naar je toe te trekken. Verdedigend staat het wel aardig, maar we scoren eenvoudigweg te weinig. Daarnaast zijn we als team nog niet op elkaar ingespeeld. We hebben weliswaar een drieweeks toernooi gespeeld in China in de voorbereiding, toch hebben we daar weinig tot niet kunnen trainen.”

Vijf jaar na de hardhandige breuk met Zorg en Zekerheid Leiden polst de regerend kampioen weer naar zijn beschikbaarheid.

In drie weken tijd speelde BC Apollo elf wedstrijden tegen onder anderen Argentijnse, Chinese en Amerikaanse teams. Ze pikten er hun overwinningen mee, maar creëerden er vooral een sterke chemistry. “Als team groei je helemaal naar elkaar toe.

Het was een fantastische tijd. Enige minpunt was dat er vaak geen hal beschikbaar was om te trainen. Ook het reizen was enorm vermoeiend. Toen we terugkwamen van de trip, moesten we drie dagen later al uit in Leeuwarden spelen – inclusief jetlag. Vandaar dat ik niet verrast ben over onze matige start van het seizoen. Het is teleurstellend, zeker. Maar we hebben de automatismen nog niet. Vergeet niet dat we met alleen maar Nederlandse jongens spelen die veelal een reserverol hadden bij andere teams en de ballen bij Amerikanen moesten inleveren. Nu maken ze ineens veel minuten en moeten ze verantwoordelijkheid nemen. Dat is een wezenlijk verschil.”

Voor dit seizoen hebben Royé en BC Apollo maar één doel: de play-offs halen. Met Rotterdam en BSW Weert als concurrenten is dat geen onmogelijke opgave. Het klinkt wat triestig uit de mond van een topspeler, die afgelopen zomer in de aandacht stond van kampioen Zorg en Zekerheid Leiden. Volgens enkele berichten was alles al in kannen en kruiken, maar dat wil de 1.83 meter lange point guard graag ontkrachten. “Ik heb alleen gesproken met Toon (van Helfteren, RvG). Echt concreet zijn ze nooit geworden. Bovendien heb ik voorlopig ook geen interesse om te verkassen uit Amsterdam. Ik zit nu in het tweede jaar van studie en dat is prioriteit nummer één. Deze studie is erg belangrijk voor me, want na het basketball is er gewoon nog een leven. Het is nu eenmaal geen vetpot om professioneel basketballer in Nederland te zijn. De eerste paar jaren van mijn loopbaan ben ik er vol voor gegaan, heb mijn studie toen laten 21

Aron Royé

vallen. Als je wat ouder wordt, ga je toch meer nadenken. Het is niet mogelijk voor mij om nu tweemaal daags te trainen. Dat is een vereiste voor een topclub. Door de studielast train ik slechts één keer per dag. Het basketball is nog steeds erg belangrijk, maar staat wel een trapje lager dan mijn studie op dit moment.

Volgend jaar kunnen clubs zich echter gewoon weer melden. Ik heb dan het grootste deel van mijn studie erop zitten, dus een beetje vertraging oplopen vanaf dan is geen drama.”

“Ondanks alle geruchten is Leiden afgelopen zomer nooit concreet geworden.”

Ook zijn historie met Leiden spookte door zijn hoofd toen de club hem benaderde. In 2008 vertrok Royé bij de club, omdat hij voor zichzelf geen mogelijkheden meer zag. Hij wilde graag naar een Spaanse club in de derde divisie. Hoewel Leiden publiekelijk aangaf mee te willen werken, gaven ze hem uiteindelijk geen toestemming om wedstrijden te spelen. Het mondde uit in advocatenwerk, waarna een schikking werd getroffen. Beide partijen beloofden niet naar buiten te treden met de verhalen.

“Dat is verleden tijd. Toen ze me benaderden heb ik wel gedacht: wil ik dat nog wel na wat er allemaal gebeurd is? Maar het antwoord deed er niet toe. Het is voor mij geen probleem meer.

Iedereen maakt fouten en we hebben er van geleerd. Het feit dat ze niet concreet werden, zorgde ervoor dat ik niet eens een beslissing hoefde te nemen.”

In plaats van spelen om de prijzen, doet hij dat nu voor een tweede seizoen wederom in de kelder van de Dutch Basketball League. Als DBL-kampioen van 2010 met Groningen weet hij hoe dat voelt. En toch maakt spelen voor BC Apollo hem een sterkere speler, volgens eigen zeggen. “Bij GasTerra Flames mocht ik weliswaar een minuut of twintig spelen, maar het is niet te vergelijken met de rol die ik hier heb. Ik krijg hier veel minuten en alle ruimte om te ontwikkelen. In het begin was het moeilijk, omdat er zeker een niveauverschil tussen beide teams zit. Maar je wilt spelen. Daarom is deze stap beter voor mijn ontwikkeling.

Ik word hier een betere speler.”

22

23

Laura Cornelius

24

Laura Cornelius kent haar doelen

‘SLAGEN OP SCHOOL EN ALS POINT GUARD’ Tekst: Luc Reuvers Foto’s: Peter van der Velde

Basketballtalent Laura Cornelius. 17 lentes

jong, maar ondanks haar leeftijd één van de basiskrachten van het CTO, het Amsterdamse opleidingscentrum. Wat goed is komt snel, heel snel.

En in de korte tijd dat de point guard op het hoogste niveau acteert, verzamelde Cornelius in hoog tempo machtig mooie momenten.

De Groningse kreeg basketball met de paplepel toegediend.

Haar beide ouders deden niet anders. “Ik was op vrij jonge leeftijd al veel in de sporthal te vinden. Vaak stuiterend met een bal”, lacht het talent. Op zevenjarige leeftijd maakte ze haar eerste schreden bij de mini’s van Celeritas Donar. “Ik kan me vooral herinneren hoe leuk ik het vond om te dribbelen. Ik was altijd – en (lachend) nu nog steeds – vaak de kleinste. Het gaf me echt een kick om tussen iedereen door dribbelen.” De talenten van Cornelius sprongen snel in het oog en als broekie deed ze al snel mee met meiden die twee, drie jaar ouder waren. “Ik ging me steeds meer vergelijken met de oudere meiden in plaats van met mijn leeftijdsgenoten. Vanaf toen ben ik, denk ik, gaan beseffen dat ik gewoon steeds beter en beter wilde worden in het spelletje.”

“Hoe beter ik mij ontwikkelde en hoe hoger ik ging spelen, hoe meer ogen op mij gericht werden. Ik vond dat natuurlijk leuk en spannend, maar tegelijkertijd gaf het ook druk: Je moest eigenlijk 25

Laura Cornelius

wel presteren, want er werd wel wat van me verwacht.” In 2009 belandde de point guard al op 13-jarige leeftijd bij de nationale U16 selectie van Hans Bais. “Eigenlijk was dat jaar voor mij een enorm leerjaar. Ik trainde alleen mee. In 2010 heb ik mijn eerste EK U16 gespeeld, waar we zevende werden.”

Ondanks haar jeugdige leeftijd, maakte Cornelius al veel memorabele momenten mee. “Sowieso staat mijn EK-debuut in 2010 me bij, toen we tegen regerend Europees kampioen Spanje speelden. Ik kwam erin en scoorde meteen en ik mocht onverwachts ook redelijk veel spelen. Uiteindelijk wonnen we na overtime, iets waar niemand überhaupt rekening mee had gehouden.”

Cornelius diept verder in haar geheugen. “Iets wat ik ook nooit zal vergeten is de zomer van 2012, waarin ik twee kwartfinales mocht spelen.

Eentje op het WK U17 in eigen land, wat echt geweldig was.” Sporthallen Zuid waren een decor waarin het jeugdige elan van Oranje zich liet gelden.

Cornelius genoot met volle teugen van de uitbundige entourage.

Maar die andere was toch nog wat specialer: de kwartfinale tegen Turkije op het EK U18. Na een thriller van een wedstrijd wonnen we uiteindelijk na een dubbele overtime, en wat ik toen na die wedstrijd voelde was niet in woorden uit te drukken. Uiteindelijk schreven we geschiedenis met een vierde plaats.”

En of dat nog niet mooi genoeg was, kwamen er afgelopen zomer alleen nog maar highlights bij. “Dat was ook weer fantastisch”, diept Cornelius vol plezier en genoegen in de nog prille herinneringen.

“Een super WK U19 weer meegemaakt waar we tiende werden met een wedstrijd tegen USA, wat ondanks het krachtsverschil zó vet was om mee te maken.”

Voor de gecombineerde U19/U18 was dat niet het eindstation, want naar de afsluiting van de zomer was reikhalzend uitgekeken.

“Eindelijk kwam het EK U18 in Kroatië. Een toernooi, waar we als team eigenlijk een heel jaar naartoe hadden gewerkt. Ons doel was een medaille halen. En veel mensen verklaarden me voor gek toen ik zei wat ons doel was, maar wij geloofden er echt in dat we het konden halen. Het toernooi verliep super. Na een goede start en 26

een overtuigende kwartfinale zaten we enorm goed op koers.

Uiteindelijk was daar dan dé wedstrijd waar we zo hard voor hadden getraind: de Bronze Medal Game tegen Servië. En dan verlies je die in de allerlaatste seconde.” De pijn is nog voelbaar.

“Ook al werd ik na het toernooi gekozen in het All-Tournament Team, ik had zó veel liever een bronzen medaille om mijn nek gehad.” De afgelopen twee jaar kwam Laura Cornelius uit voor

het CTO. “Vorig seizoen was voor mij echt leerzaam. Ik heb weer een mooie stap in mijn ontwikkeling kunnen maken. Het hoogtepunt was zeker het winnen van de Final Four met onze jonge ploeg.” Ook dit seizoen ontwikkelt Cornelius zich verder bij het Amsterdamse opleidingsinstituut. “We hebben een nieuw team met jonge meiden. Eigenlijk hebben we weinig ervaring. Ik verwacht dan ook zeker wat van mijzelf: Ik wil zo goed mogelijk de leidende rol vervullen in mijn team en andere meiden beter laten spelen.”

Daarnaast zit Cornelius in 6 VWO. “Ik heb maar één doel: Slagen.”

Voor de langere termijn weet de 1.73 meter lange guard wat ze wil. Ik zou graag naar het buitenland gaan om mezelf nog beter te ontwikkelen als point guard. Een ultieme droom is toch echt wel spelen voor een topclub, wie weet in de WNBA of in de EuroLeague.”

“Ik heb maar één doel: Slagen.”

27

Rotterdam Basketbal College

Leren, groeien, ontwikkelen: jeugdige groep gedijt onder Ferry Steenmetz

‘DE TREIN IN ROTTERDAM ROLT’ Onder de hoede van Ferry Steenmetz (43) is Rotterdam Basketbal

College plotseling een team om rekening mee te houden. Wie zijn de jeugdige, vooral Nederlandse talenten en wat moet er gebeuren om Rotterdam werkelijk door te laten stoten richting de top?

Rebound nam een kijkje in de Maasstad.

28

Tekst: Menno Schraven Foto’s: Wim Helmer

“Leren, groeien, ontwikkelen.” Ferry Steenmetz herhaalt de symbolische woorden een paar keer deze vrijdagavond, na een voor zijn gevoel geslaagde training. De geboren Rotterdammer – zijn moeder woont nog in Spijkenisse – is weer ‘thuis’, maar verbleef eerder jarenlang in Amsterdam.

Als assistent van de Israëlische topcoach Arik Shivek leerde hij de wetten van het internationale topbasketbal van binnenuit kennen. Veel spelers kwamen uit het basketballprogramma van Amsterdam) bereikten onder de vleugels van Steenmetz, die in Amsterdam samenwerkte met Mario Bennes, Hakim Salem en Kas Stuyf, de eredivisie en werden nadien zelfs international. Het tekent de kwaliteiten van Steenmetz als opleider, die zelf ook jarenlang eredivisie speelde bij onder meer Gunco, DAS, Akrides en Den Bosch.

Even daarvoor, op het veld in het Rotterdamse Topsportcentrum, stralen twaalf spelers zichtbaar plezier uit. Ze pikken de aanwijzingen van de veeleisende coach direct op en zetten een tandje bij als Steenmetz daar met een vleugje cynisme op aandringt. “Kijk, veel van deze jongens komen van een lager niveau.

Bepaalde automatismen, als onmiddellijk terug sprinten in de verdediging, ontbreken daardoor. De eerste twaalf weken was ik vooral bezig die ‘bad habits’ eruit te krijgen. Maar vandaag hebben we scherp getraind. We gaan vooruit.”

Steenmetz nam deze zomer het roer over van Randy Wiel, nadat hij ergens halverwege het vorige seizoen instapte bij het U20 team van Rotterdam en het de top vier nog knap lastig maakte.

“Dat viel kennelijk op, want het bestuur wilde een gesprek met mij. Ik gaf aan eigenlijk niet meteen geïnteresseerd te zijn. Vorig jaar drie keer winst, het seizoen ervoor vijf keer. Niet iedere coach stapt daar meteen in. Ik wilde het doen, maar wel onder bepaalde voorwaarden.” Die condities hielden onder meer in: twee keer per dag trainen in een goede accommodatie, een goede begeleidingsstaf met een fysiotherapeut/ conditietrainer en een verbeterde, goede organisatie rondom het team.

Ook vanuit de spelersgroep was er de wens om professioneler te werk te gaan. Die belofte werd ingelost. Dit seizoen heeft het bestuur de voorwaarden geschapen voor de spelersgroep om op niveau te trainen. Steenmetz: “Jonge spelers zijn slim en vaak meer met basketball bezig dan wij als coaches denken. Ze hebben alleen richting nodig. Wel heb ik ze gewaarschuwd aan de hand van een oud Chinees gezegde: ‘be aware of what you wish for’ (pas op met wat je wenst, red). De ene keer vinden ze dat er te weinig wordt getraind. De volgende keer is het te veel of te fanatiek. Maar dat 29

Rotterdam Basketbal College

DE SELECTIE Ivan Filipan (21) Serieuze, talentvolle combo guard. Miste de seizoensstart door een nare knieblessure.

Voor het tweede seizoen in Rotterdam. Speelde in de zomer van 2012 onder Steenmetz een EK met NL U20.

Bart Stolk (20) Center uit de jeugdopleiding van Rotterdam. Deed ervaring op in Spanje. Moet sterker worden en meer durf in z’n acties leggen.

Don Rigters (21) Enorm atletisch, met een sterke drive en goed afstandsschot.

Speelde een jaar college in Florida. Inmiddels starter en kan uitgroeien tot een zeer gewaardeerde Nederlandse eredivisiespeler.

Hoessein Addow (21) Moet noodgedwongen meer als power forward spelen, maar mist body. Leunt nog iets te veel op zijn schot.

Michael Kok (21) Guard/forward van eigen ‘kweek’. Fysiek goed in orde, harde werker, moet nog slimmer worden.

La’Shard Anderson (24) Sterke Amerikaanse point guard. Uitstekende verdediger, scoort gemakkelijk. Moet het team bij de hand nemen, zowel in punten als in assists.

Matthew Otten (30) Allrounder en aanvoerder van het team. Moet voor de nodige punten zorgen en de jongere spelers sturen en beter maken.

Cameron Echols (32) Andere routinier in het team. Als power forward vaak topscorer en toprebounder. Is een stuk fitter dan vorig seizoen.

30

zit ook in de mens, net als dat een coach altijd iets aan te merken heeft.”

Gemopper is er niet over de wekker die vijf ochtenden in de week in alle vroegte gaat. Rotterdam traint namelijk al om 06.15 in het Rotterdamse Scheepvaartcollege. Meestal zijn het specialisatietrainingen, waarbij guard, forwards en centers apart en heel gericht hun oefeningen afwerken. Fundamentals vooral, waarbij het herhalen, herhalen centraal staat. Steenmetz stelt Cameron Echols als voorbeeld. “Een Amerikaanse speler van 32 jaar, die al voor veel teams heeft gespeeld, maar die bereid is om op deze leeftijd nog te leren en zich aan te passen. Het moeilijkste voor een geroutineerde speler is om niet terug te vallen in oude, vertrouwde gewoontes. Als coach moet je een verkeerde poging daarom niet meteen afstraffen, maar de goede intentie belonen.”

Steenmetz is ook innovatief en introduceert het begrip What’s app coach. “Dan stuur ik een speler na een training via een berichtje nog even een bepaalde aanwijzing. Het is een middel om jongens thuis aan het werk te zetten. Je moet het niet overdrijven, maar het kan helpen om iemand ergens bewust van te maken. Ik vind ook dat de spelers elkaar meer moeten corrigeren om beter te worden.

Dit is een hechte groep, maar echte vrienden wijzen elkaar ook op hun fouten, heb ik ze gezegd.”

Behalve de vele trainingsuren met de selectie werkt Steenmetz negen uur in de week voor Challenge Sports, het bedrijf van sponsor Johan van Haga. “Ik ben ervaring op aan het doen om werkloze jongeren te begeleiden naar studie of werk. Ik had niet gedacht dat ik naast het basketball werk zou vinden dat ik zó leuk zou vinden en dat ook heel dicht bij me ligt. De gelijkenis met basketbal is groot en ik leer zelf ook iedere dag. Voor de club hoop ik dat Van Haga aanblijft.” De volgende stap is volgens Steenmetz het aantrekken van meer sponsors. “Bedrijven die interesse hebben in een groep jonge mensen die vroeg opstaan, bereid zijn de mouwen op te stropen en met precisie een bal door een ring kan schieten. Dat kan aantrekkelijk zijn. Veel steden in Europa geven de plaatselijke club standaard een bedrag van € 2 miljoen (Grote Basis subsidie). Zouden wij een dergelijk bedrag van de stad Rotterdam krijgen dan kunnen we meteen Europees spelen, maar dat is in Nederland niet reëel.”

Vooruitkijken naar waar Rotterdam dit seizoen gaat eindigen, wil Steenmetz niet. “We hebben geen doelstelling afgesproken, anders dan dat we zo competitief mogelijk willen zijn. Voor de spelers die hier vorig jaar al waren, valt het mentaal niet mee om uit een verliessituatie te komen. De niet verwachte winst tegen Aris, vroeg in het seizoen heeft de druk er wel wat afgehaald. Samen met Amsterdam en Weert hebben we het kleinste budget van Nederland. Maar ik wil laten zien dat je met een jonge spelersgroep toch op eredivisieniveau kunt spelen.

Investeren en hard trainen werpt namelijk altijd z’n vruchten af.

De trein is aan het rollen gebracht. Vanaf nu rijden we iedere dag iets verder.”

DE SELECTIE Vaidas Tamasauskas (21) Enigszins onbekende guard, afkomstig uit Litouwen. Mist lengte, maar heeft kracht en snelheid. Moet nog groeien naar eredivisieniveau.

Seraino Dalgliesh (24) Rotterdammer van 2.13 meter en rookie in de DBL. Enorme laatbloeier, speelde (te) lang voetbal. Wordt voor de leeuwen gegooid, maar toont zich een snelle leerling.

Richard Maxwell (26) Kreeg op voordracht van assistent Armand Salomon een kans en pakt die vooralsnog. Was in de promotiedivisie voor Rotterdam vaak uitblinker en topscorer.

Rik Pijp (21) Forward afkomstig uit het hoge noorden. Tweede seizoen bij Rotterdam, maakt vooral minuten in de promotiedivisie. Nuttige back-up.

31

Historie

32

Bert Kragtwijk dunkt voor Elmex

VOORSCHOTEN MAAKTE DE BLITZ MET KERSTTOERNOOI Nu het basketballpubliek tijdens de Kerstdagen

weer uitsluitend is aangewezen op de schoonouders, zullen velen mijmeren over de dagen dat de Haarlem Basketball Week de donkere dagen rond Kerst vulde met veelkleurig en blijmoedig licht. In de Leidse regio gaan de gedachten zeker terug naar het Voorschotense Blitz Kersttoernooi, dat vijfentwintig jaar geleden zijn twintigste en laatste editie beleefde.

Tekst : Jacob Bergsma Foto’s : archief/ André van Haasteren

Voor organisator Rob Knijnenburg was het niet meer op te brengen. Een begroting van 35.000 gulden voor een toernooi van één dag met vier teams. Op de tribune in sporthal De Vliethorst zaten op tweede Kerstdag 1988 ongeveer 750 toeschouwers. Zei Knijnenburg destijds: “Van wie er ongeveer 700 hebben betaald. Ik had op 1500 toeschouwers gerekend. Een afgang... Voor het eerst in de historie moet ik terugvallen op de gemeentelijke kredietgarantie.”

Tot overmaat van ramp liep het toernooi ook nog een forse vertraging op omdat Sibenka Sibenik niet eerder wilde spelen, dan dat de ondersteboven in de nok van de zaal opgehangen nationale vlag was omgedraaid.

Zo’n afscheid had Rob Knijnenburg nooit ten dele moge vallen. De joviale, goedlachse, hartelijke en altijd hard werkende toernooibaas kreeg dan weliswaar uit handen van de onvermijdelijke wethouder Marselis een ‘geschenk’ voor twintig jaar klinkende Voorschotenpromotie en van de NBB de bondsspeld, maar zijn wens om “nog één keer te knallen” werd niet bewaarheid; de loterij met als hoofdprijs een reis naar New York ten spijt.

33

Historie

Volle bak in de Vliethorst

En daar deed de onbaatzuchtige Knijnenburg het toch allemaal voor.

En voor die twintigste keer. Hij moest en zou de twintigste editie halen.

Ondanks de letterlijk hoge prijs, ondanks de vele sores met buitenlandse teams en ondanks alle beveiligingsperikelen vanaf het moment dat in 1984 Israëlische teams hun opwachting maakten.

Slechts één keer haalde het Blitz toernooi de televisie. Dat was in 1985 toen het NOS Journaal liet zien hoe vanwege een bommelding De Vliethorst niet één, maar twee keer op last van de politie moest worden ontruimd. Gek genoeg mochten de Rijnlandse selectie en een Zwitsers jeugdteam hun demonstratiewedstrijdje gewoon verder spelen terwijl de EOD met speurhonden de zaal uitkamde.

Hapoel Tel Aviv, de ploeg waartegen de bomdreiging naar 112 was doorgebeld, liep bij die 17de editie zeven minuten voor het einde van de finale van het veld, boos als de Israëli waren over het warrig fluiten van Hans Ennik en Sander Faassen. De eindzege van de meest roerige editie ging vervolgens naar Nashua Den Bosch.

Een jaar later hadden Knijnenburg en consorten weer problemen met een Israëlische ploeg, dit keer in de persoon van de Amerikaan Ken Bannister, die als visitekaartje een uit elkaar getrokken bord pleegde af te geven. In Voorschoten trok ‘Het Beest’ twee ringen aan flarden. Uit de Vijf Meihal moest in allerijl een reserve-ring worden gehaald. Aansluitend, in de eerste wedstrijd van de HBW tegen het Zweedse Canon Täby Basket, liet Bannister al na vier minuten een compleet bord sneuvelen. Wat Pete 34

Harris in 1976 als eerste in Voorschoten voor elkaar had gekregen.

Leuk voor het publiek, fnuikend voor de zenuwen van de organisatoren. Zo werd Knijnenburgs secondant Jan van der Nat op eerste Kerstdag 1982 wakker, schoof de gordijnen open, om te constateren dat de wereld compleet wit kleurde. Hij zou die dag het Londense Crystal Palace op Schiphol begroeten.

Vrijwel alle vluchten waren inmiddels afgelast. Behalve… die ene uit Londen…

Ook in 1987 stonden de Voorschotense organisatoren met klotsende oksels te wachten op de Amerikanen van Marathon Oil Chicago, die ’s ochtends op Schiphol zouden landen en slechts dankzij een motoragent met zwaailicht pas een kwartier voor de tip-off tegen Orca’s Urk in De Vliethorst verschenen.

Knijnenburg had voor die ene wedstrijd nota bene zijn hele toernooiformule op de schop genomen en niet vier maar zes ploegen aangetrokken.

Het Blitz Kersttoernooi startte in 1969, als voorbereidingstoernooi voor ploegen in de ‘onderbond’. Op 6 september 1969 won Blitz – toen nog spelend in de Leidse Vijf Meihal – de eerste editie, die met de Hasper Sportverein uit het West-Duitse Aken meteen een internationaal tintje had. Flash uit Den Bosch kwam zonder opgaaf van redenen niet opdagen. Voorschoten zou later een blijvende haat-liefde-verhouding met de Bosschenaren ontwikkelen.

Er deden in de beginjaren ook vrouwen- en juniorenploegen mee aan het evenement, dat in 1970 voor het eerst onderdak vond in Voorschoten en in 1971 op de kalender werd verplaatst naar de traditionele tweede Kerstdag.

In Voorschoten was op 19 maart 1970 de 139ste sporthal in Nederland en de eerste in Voorschoten officieel geopend: sporthal De Vliethorst. Naar een ontwerp van de Koninklijke Nederlandse Heide Maatschappij met de afmetingen van 42 bij 28 meter. Voorschoten was echter de lulligste niet en had de breedte met maar liefst 2,1 meter laten aanpassen tot 30,1 meter. Omdat de hal tussen de Vliet en het landgoed De Horsten lag, werd voor de naam ‘De Vliethorst’ gekozen, al twijfelde de Voorschotense sportcommissie lang over de suggestie ‘Balhalla’…

De Vliethorst was niet heel veel meer dan een veredelde gymzaal. Des te knapper dat Knijnenburg er met een vast leger vrijwilligers (zoals Hans Koenen) en echtgenote Cora in slaagde zijn toernooi uit te bouwen tot een vaste waarde op de kalender. De compactheid van De Vliethorst garandeerde bovendien een knusheid en gezelligheid die pasten bij de tijd van het seizoen.

Aan de uitstraling van Knijnenburg kwamen honderden toeschouwers zich graag warmen. Een warmte die ook zo karakteristiek was voor de latere succesorganisator in Haarlem, Frank Voskuilen.

In 1972 boekte Knijnenburg zijn eerste doorbraak. Weliswaar met een incomplete ploeg, kreeg hij toch maar mooi het Delftse Raak Punch aan het vertrek in zijn toernooi. Knijnenburg: “Met Punch op het lijstje kon ik naar andere ploegen stappen en op die manier heb ik teams als Kinzo en Delta Lloyd binnen kunnen halen.”

35

Historie

Toch zou het nog tot de negende editie in 1977 duren voordat gastvereniging Blitz zelf geen deelnemer meer zou zijn aan het toernooi.

Dat jaar markeerde tevens de eerste eindzege van de lokale topploeg Parker Leiden en de deelname van de eerste Amerikaanse ploeg, Northwestern College.

Oog voor de eigen club hield Knijnenburg altijd. Zoals hij ook zijn werkgever Converse de mogelijkheid bood mee te profiteren van zijn succes in het basketball. In 1987 liet Knijnenburg LUBA Leiden en Blitz in een voorwedstrijd spelen om twaalf paar Converse schoenen.

De sponsoring van het Blitz Kersttoernooi was toch al een verhaal op zich. Van der Valk Hotel De Gouden Leeuw deed altijd vrolijk mee.

Maar ook NeVeDa Wol, merknaam van de Leidsche Wolspinnerij N.V. die in 1981 uit Leiden moest vertrekken. Knijnenburg: “Kapot gegaan aan de sponsoring van het Blitz toernooi…”

Pas in de jaren tachtig volgde de werkelijke internationale doorbraak, vaak in innige samenwerking met de Haarlem Basketball Week, die tweede Kerstdag buiten het speelschema liet om Voorschoten zo min mogelijk in de wielen te rijden. De Belgische top was sinds 1980 (Royal Anderlecht en Monceau) steevast vertegenwoordigd in Voorschoten. Later kwamen daar Amerikanen, Joegoslaven en Israëli bij.

Blitz Kersttoernooi - De winnaars 1969 1970 1971 1972 1973 1974 1975 1976 1977 1978 1979 1980 1981 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988

Blitz Leiden Rowic Dordrecht Frisol Rowic Dordrecht Raak Punch Delft Raak Punch Delft Delta Lloyd Amsterdam Pioneer Punch Delft Pioneer Punch Delft Parker Leiden American All Stars BV Amstelveen Parker Leiden Parker Leiden Sunair Oostende Nashua Den Bosch Elmex Leiden Nashua Den Bosch Hapoel Galil Marathon Oil Chicago Sunair Oostende

36

Ging de samenwerking met Haarlem goed, op de internationale kalender ontstond steeds meer druk door de toernooien van Oostende, Hagen en Parijs. Toch trok de editie van 1984 het recordaantal van maar liefst 2.000 toeschouwers. Het halletje schudde bovendien op zijn grondvesten toen Elmex Leiden ongenadig uithaalde naar Nashua en de Bosschenaren met een 95-65 nederlaag terug naar Den Bosch stuurden.

Bij de allerlaatste editie van het Blitz Kersttoernooi haalt Knijnenburg Miniware BS Weert met Bert Kragtwijk en Hans Heijdeman. Liever dan dat hij Den Bosch een uitnodiging stuurt. De Bosschenaren roepen in Voorschoten teveel negatieve sentimenten op.

Maar hoe graag hij het ook wil, Weert trekt geen publiek. Heeft nooit publiek getrokken en zal ook nooit publiek trekken. Tweeduizend toeschouwers in 1984 was en bleef het maximum. Zoveel belangstelling zou Blitz nooit meer krijgen. Knijnenburg wist dat. Zijn afscheidsinterview in 1988 in het Leidsch Dagblad was veelzeggend.

“Het kan niet meer. De mensen willen wat anders,” was vijfentwintig jaar geleden de laatste Kerstgedachte van Rob Knijnenburg. “Ik zal het missen, maar het is mooi geweest.”

D e ouderen onder ons kunnen het zich ongetwijfeld nog herinneren, die move van de legendarische Kareem Abdul-

Jabbar. Ontelbare keren kreeg de 2.18 meter lange center van de Los Angeles Lakers de bal op de lage post aangespeeld.

Met zijn rug naar het bord en naar zijn verdediger maakte hij een fake naar rechts, maar stapte daarna met zijn linkerbeen met een grote stap naar links, met zijn lichaam tussen bal en tegenstander. Daarna volgde zijn handelsmerk: de beroemde, en voor tegenstanders beruchte sky hook. Swish, hoorde je als het netje werd geschroeid. Eén en al souplesse en elegantie.

De sky hook bestaat niet meer. Is inmiddels vervangen door de jumphook.

Column Charis Sideris speelde in de eredivisie en het nationale team, was coach in Nederland en België en is een hartstochtelijk schrijver over zijn sport in De Telegraaf en uiteraard ook in dit magazine.

‘‘ De skyhook bestaat niet meer “

Het verdwijnen van die sky hook mag als een metafoor worden beschouwd voor de veranderingen in het moderne basketball. Ooit won je wedstrijden door goed aan te vallen.

Daar werden systemen, trainingen en de jeugdopleidingen op gebaseerd. Zo’n 80 procent van de trainingen werd besteed aan de aanval, zowel individueel als voor het team.

Dat is tegenwoordig volledig omgeslagen, met verdedigen en rebounden win je wedstrijden. In de door terugvallende verdedigers overbevolkte bucket is het voor centers nu veel moeilijker om die zo belangrijke stap met die linkervoet te maken die de sky hook actie op gang moet brengen. De jumphook heeft daarentegen bijna geen ruimte nodig.

Je hoeft immers alleen maar je linkerschouder naar je tegenstander te draaien, en vervolgens met beide benen tegelijk af te zetten terwijl je met je rechterarm een kort hook schotje over je hoofd afvuurt.

Die verandering van aanvallende naar verdedigende oriëntatie is in Nederland ingezet door onze eigen Ton Boot.

Allereerst schafte Boot de aanvalssystemen af. Gedachtig aan zijn zo vanzelfsprekende, maar o zo moeilijk toe te passen credo dat iedereen altijd, onder alle omstandigheden voor 100 procent zijn best moet doen, werd de nadruk gelegd op verdedigen en rebounden. Het idee was even simpel als revolutionair: als je keihard daarop trainde, werden je spelers gedwongen om zich ook in de aanval sneller te ontwikkelen.

En als je de nadruk legde op de individuele actie als startpunt van je aanval had je ook geen systemen nodig om die aanvallers vrij te spelen.

Verdedigen en rebounden is de sleutel tot succes geworden, of we dat nou leuk vinden of niet. Met enige nostalgie moeten we constateren dat de sky hook een schot uit vroeger tijden is geworden. We zullen ons genoegen moeten halen uit de jumphook, een symbool voor efficiency, kracht, en power.

37

Sean Cunningham

Sean Cunningham:

‘DOOR TE VERDEDIGEN WIN JE WEDSTRIJDEN’ Tekst: Jan van der Nat Foto’s: Peter van der Velde

Hagelslag en rondo’s. Het zijn niet de eerste dingen,

die je verbindt aan een jongeman, die is opgegroeid in Los Angeles. Toch is de kans groot dat Sean Cunningham deze typische Nederlandse producten afrekent aan de kassa van de supermarkt. Naar het woord voor ‘die ronde koeken met een amandel in het midden’ moet hij even zoeken, maar ‘hagelslag’ verlaat accentloos zijn mond.

De Nederlandse afkomst van zijn moeder Sylvia zorgde ervoor dat Sean Cunningham als kind regelmatig boodschappen deed in het winkeltje met Europese import, vlak bij hun huis in Los Angeles.

Ideaal natuurlijk, vooral voor zijn in Roosendaal geboren oma en zijn in Amsterdam opgegroeide moeder. Kennelijk mis je op bijna 9.000 kilometer van Amsterdam hagelslag en rondo’s.

38

Van het Nederlands dat in huize Cunningham (“We woonden in een gemengd, net deel van de stad.”) werd gesproken pikte Sean niet veel op. Hij werd geboren in de metropool aan de Amerikaanse westkust en groeide vooral Amerikaans op. Hij is nu ruim twee jaar in het land van (een deel van) zijn voorouders en leergierig als hij is, probeert hij af en toe Nederlands te praten. De noodzaak is er natuurlijk niet binnen de basketballgemeenschap, maar een beetje zijn (letterlijke) moerstaal spreken, vindt hij wel leuk. Intussen is Sean Kingsley Cunningham ook gewend aan de

39

Sean Cunningham

roepnaam, die bij Zorg en Zekerheid Leiden voor hem werd bedacht: Jantje…

Basketball zit Sean Cunningham in de genen. Zijn vader David speelde voor de University of California at Riverside en toen op Daniel Murphy High School bleek dan Sean heel aardig kon basketballen, was de stap naar UC Riverside logisch. Vier jaar, waarvan de laatste twee als starter, speelde hij voor de Highlanders en wilde daarna wel eens zien of er voor hem een boterham te verdienen viel met zijn sport.

Een Amerikaanse agent had net Bryan Freeman (de zoon van Gary Freeman, een ‘grote’ Amerikaan uit het Nederlandse basketball) bij Rotterdam gestald. Hij benaderde de Nederlandse agent Ruud Harrewijn met de vraag of hij misschien nog een baantje wist voor een guard met een Nederlands paspoort. In de Dutch Basketball League was geen vacature. Wel in IJsland.

Ook daar was de competitie al bezig, maar vanwege zijn Nederlandse paspoort kon hij aan de slag bij Tindastoll. In de hoogste afdeling van IJsland, waar het vorig seizoen gedegradeerde Tindastoll toen speelde, is slechts één Amerikaan toegestaan. Maar met het Nederlandse paspoort van Sean Cunningham werd die regel uiteraard omzeild.

Van het warme, zonnige Californië naar het koude, sombere IJsland, waar het ’s winters lange tijd nauwelijks licht wordt. Je kunt je bijna geen grotere cultuurschok voorstellen. “Ja, vooral wat betreft het weer. De rest gaat wel. Het eten is geen probleem. Je kunt er vrijwel alles kopen. Maar die kou… Ik werd er helemaal gek van. Veel sneeuw. Dat was ik natuurlijk niet gewend.” Niet dat de weersomstandigheden in Nederland ook maar in de buurt komen van die in Californië, maar het is een stuk beter dan in de wintermaanden in IJsland.

Nederland was een logische stap in de basketballcarrière van Sean Cunningham. Clubs konden de gok nemen, omdat hij geen plek innam van een Amerikaan. Hij werd heel kort en niet echt serieus in verband gebracht met GasTerra Flames, maar kwam terecht bij Zorg en Zekerheid Leiden. Daar is hij nu aan zijn derde seizoen bezig. Door zijn Nederlandse paspoort werd hij ook voor het nationale team geselecteerd en speelde intussen twintig interlands.

40

Ongewild werd hij één van de hoofdpersonen in de ‘paspoortenaffaire’, die er door administratie geblunder op het

41

Sean Cunningham

bondsbureau van de NBB, toe leidde dat de knappe groepswinst van Oranje niet werd omgezet in een halve finaleplaats in het vervolg van de kwalificatie voor het EK. Uit logische tactische redenen koos bondscoach Toon van Helfteren voor Cunningham en hield hij de andere ‘buitenlander’, Mohamed Kherrazi, noodgedwongen in burger. We gaan er maar van uit dat de zaak intussen is opgelost of dat dit de komende maanden gaat gebeuren, zodat wellicht beiden komende zomer het oranje shirt kunnen aantrekken.

Er waren na Cunninghams eerste jaar in Leiden twijfels, niet in de laatste plaats bij de fans, over zijn capaciteiten. Maar de Amerikaanse Nederlander, die in december 27 jaar wordt, kreeg van bestuur en technische leiding het groene licht zich nog een jaar te bewijzen. Die kans greep hij en dit seizoen toont hij aan een prima kracht te zijn voor de Leidse ploeg.

Hij is ook een ideale speler voor een coach, want hij kan op diverse posities spelen. En hij kan scoren, zoals de 21 punten bewezen in de openingswedstrijd van het seizoen tegen GasTerra Flames en twee keer daarna zijn zeventien punten. De groei zit er duidelijk in bij Sean Cunningham en de rek is er nog lang niet uit, zo lijkt het.

Hij geeft graag de credits aan zijn teamgenoten. “Ik heb veel geleerd van ‘veterans’ als Seamus Boxley en Thomas Jackson. Maar ook van een ervaren speler als Arvin Slagter. De samenwerking met dat soort jongens maken je een succesvol speler. Ja, nu behoor ik zelf tot de ‘veterans’ en probeer ik de jonge jongens een beetje te helpen. Bijvoorbeeld door ze te vertellen hoe belangrijk goed verdedigen is.”

42

Verdedigen. Het woord is gevallen. Het is de titel van de basketballbijbel van Toon van Helfteren. Dat boek had Sean Cunningham al gelezen, voordat hij naar Nederland kwam. “Op college had ik ook een zeer verdedigend ingesteld coach. Hij vond het stoppen van je tegenstander het allerbelangrijkste.

Door goed te verdedigen, maak je het jezelf aanvallend wat

gemakkelijker. Dat is niet het geval, wanneer je je focust op de aanval. Voor mij is het geen probleem. It takes defense to win games.

Dat ging Zorg en Zekerheid Leiden in de eerste weken van het seizoen moeizamer af dan in het verleden. In slechts drie van de eerste zeven wedstrijden werd de tegenstander onder de voor Van Helfteren zo heilige grens van zeventig punten gehouden.

Die drie keer leverden wél drie van de vier overwinningen op. Het wegvallen van (vorig jaar al) Seamus Boxley en na het afgelopen seizoen van Arvin Slagter en Ross Bekkering telt in deze natuurlijk zwaar.

“Het was triest om dat soort jongens te zien vertrekken. Als speler en als mens. Maar ja, zo gaat het nu eenmaal. It’s the nature of this business…”

43

NBA Highlights

NBA HIGHLIGHTS Een rubriek met bijzondere berichtjes uit de NBA, die we tegenkomen tijdens onze strooptocht langs de velden van de beste basketballcompetitie ter wereld.

MOOI LIJSTJE Voorafgaande aan een NBA-seizoen worden er in de Verenigde Staten honderden lijstjes gemaakt. Uiteraard gaat het dan vaak om de grootste kanshebbers op de titel, de MVPkandidaten, de Rookie of the Year, enz. Soms kom je in de basketballmedia echter heel bijzondere opsommingen tegen, zoals die in Slam bijvoorbeeld.

Victor Oladipo

Het basketballmagazine zette op een rijtje wat er van de belangrijkste rookies verwacht mag worden. Omdat het artikel ruim voor het seizoen werd geschreven, figureert ook Nerlens Noel daarin. De spelers van de Philadelphia 76’ers zal echter na een knieoperatie vermoedelijk het hele seizoen niet in actie komen…

De rest dan. Van Victor Oladipo (Orlando) en Ben McLemore (Sacramento) wordt verwacht dat ze gemiddeld twintig punten gaan maken. Trey Burke (Utah) gaat gemiddeld tien assists geven, terwijl Anthony Bennett (Cleveland) en Cody Zeller (Charlotte) tien rebounds per wedstrijd gaan pakken.

Slam zag Nerlens Noel als de beste shotblokker van de hele NBA, maar Ben McLemore dat zal een jaartje later worden. Zijn teamgenoot Michael Carter-Williams gaat, volgens Slam de league leiden in balverlies… Shabazz Muhammad kweekt onterecht heel veel zitvlees op de bank. Victor Oladipo (Orlando) wordt de Rookie of the Year. Alex Len (Phoenix) loopt zich letterlijk kapot en Kentavious Caldwell-Pope verdwijnt in het duister…

DROOMSTART Als rookie weet je dat alle ogen op je zijn gericht bij de start van het seizoen. Dat legt natuurlijk een extra druk op je schouders. Michael CarterWilliams wist daar echter wel mee om te gaan. De guard, die na twee jaar collegebasketball Syracuse verliet en als elfde werd gekozen in de Draft 2013, speelde in de eerste echte wedstrijd voor zijn Philadelphia 76’ers de sterren van de hemel. Op één steal na kwam hij aan een triple-double, dubbele cijfers in drie statistische categorieën. Met 22 punten, 12 assists, 9 steals en ook nog eens 7 rebounds kwam hij zelfs in de buurt van een quadruple-double.

In vier rijtjes dubbele cijfers is een zeldzame prestatie in de NBA. De mogelijkheid bestaat overigens pas sinds het seizoen 1973-1974, toen de statistieken uitgebreid werden met steals en geblokte schoten. In de recordboeken staan slechts vier spelers met die unieke prestatie: Nate Thurmond (Chicago, 1974), Alvin Robertson (San Antonio, 1986), Hakeem Olajuwon (Houston, 1990) en David Robinson (San Antonio, 1994).

44

THE NOBLE ART OF ‘TANKING’ Als we een blauwdruk van de NBA over onze competitie in de Dutch Basketball League zouden mogen leggen, dan zou je tot de conclusie kunnen komen dat een ploeg als Weert dit seizoen aan het ‘tanken’ is.

In Limburg spreken ze liever over een ‘tussenjaar’ en daar sluiten wij ons dan maar bij aan.

‘Tanking’ is momenteel een hot item in de NBA. Kort door de bocht komt het erop neer dat sommige ploegen het helemaal niet erg vinden om de play-offs te missen en zo via de ‘lotery’ een topper uit de college-gelederen kunnen ophalen. Eigenlijk is dat een betere situatie dan ergens in de middenmoot eindigen, net aan de play-offs te halen om er vervolgens in de eerste ronde uit te vliegen.

Andrew Wiggins

Als je het wat netter wilt zeggen, zijn teams als de Philadelphia 76’ers, de Phoenix Suns, de Orlando Magic en ook de Boston Celtics na het vertrek van eerst Ray Allen en nu Kevin Garnett en Paul Pierce, aan het rebuilden. Op een behoorlijk fundament een nieuw team samenstellen, dat over een aantal jaren kan meedoen om de prijzen.

CRUCIALE MISSERS Dwyane Wade van de Miami Heat is sinds kort lid van de ‘Nick-the-Brick’-club, genoemd naar Nick Andersen, die in 1975 namens Orlando vier vrije worpen op rij miste in de eerste finalewedstrijd tegen Houston bij een voorsprong van drie punten kort voor tijd. Orlando Philadelphia bijvoorbeeld zou bij winst verloor… van de ‘lotery’ weleens kunnen gaan voor Andrew Wiggins, het wonderkind Onlangs kwam Dwyane Wade in een wedstrijd tegen Boston aan de vrijevan Kansas. En zo heeft elke general manager als spelers in zijn hoofd voor worplijn bij de stand 108-110 in het voordeel van de Heat. Op de klok nog het geval er als eerste, tweede of derde gekozen mag worden. Wil je de 0.6 seconden. Iedere basketballkenner jackpot winnen in juni, dan moet je de weet wat er dan moet gebeuren: de eerste maken, de tweede opzettelijk komende maanden investeren in… missen, zodat de tijd ingaat en er hooguit nog een noodschot mogelijk is, nederlagen. wanneer de tegenstander de rebound pakt.

Maar, om de metafoor door te trekken, Appeltje-eitje dus voor Wade. Maar…hij mist de eerste. Nog niets aan het blijft gokken. Zelfs als je stijf de hand. De tweede moet hij opzettelijk missen. Dat kost hem zó veel onderaan eindigt met misschien tien moeite, dat hij de hele ring mist. En dat mag niet. Nog altijd dus 0.6 overwinningen, is de kans door de loterij 75 procent dat je niet de eerste seconden en 108-110. Maar in de NBA krijg je als tegenstander de bal dan op de aanvalshelft ter hoogte van de driepuntslijn. En dat gebeurt het. pick hebt bij de NBA Draft 2014.

Gerald Wallace gooit de bal diagonaal over het veld naar Jeff Green in de Toch is ‘tanking’, bewust laag rechterhoek, die in één beweging omhoog gaat en over LeBron James de proberen te eindigen, een serieuze winnende driepunter binnenschiet… zaak in besprekingen tussen teammanagement, coaches en De gamewinning buzzerbeater (GWBB) levert Green vast de maximale eigenaren. De enigen die er niets score van vijf punten op voor de ‘Horry Scale;, een fictief lijstje van de mee hebben zijn… de spelers, want spelers, die ooit een GWBB maakten en is genoemd naar de zevenvoudig of je er nu eentje van Miami of van NBA-kampioen Robert Horry (Houston, Phoenix, LA Lakers en San Philadelphia spreekt, iedereen wil de Antonio), die het kunstje meermalen flikte. Op de Horry Scale levert een play-offs halen.

GWBB 1 tot 5 punten op naarmate de moeilijkheidsgraad, de schoonheid van de actie en het belang van de wedstrijd.

45

Derick Rose

Chicago’s nummer 1 Derrick Rose is terug en kent geen twijfels meer

‘DE BESTE SPELER IN DE NBA? IK!’ Bescheidenheid schijnt

nog altijd de mens te sieren. Maar daarmee kom je niet weg bij Derrick Rose. In het woordenboek van de sterspeler van de Chicago Bulls komt het woord ‘bescheidenheid’ niet voor. Vraag hem wie de beste speler in de NBA is en het antwoord zal zijn: ‘Ik’. Nu is het niet eenvoudig om een goed weerwoord te vinden.

Natuurlijk kun je namen noemen als LeBron James en Kevin Durant of zelfs nog altijd Kobe Bryant.

Maar je zult met heel sterke argumenten moeten komen, wil je ‘DRose’ van mening laten veranderen.

Tekst: Jan van der Nat Foto’s Keith Allison/Flickr 46

Ondanks het feit dat hij in 2011 werd uitgeroepen tot Most Valuable Player in de NBA zal hij het dit seizoen, na bijna anderhalf jaar blessure-ellende, moeten waarmaken. Eigenlijk wordt van Derrick Rose niets anders verwacht, dan dat hij de Chicago Bulls naar minimaal de finale van de Eastern Conference zal leiden.

De overtuiging dat hij de beste speler in de hele NBA is, vindt zijn oorsprong in zijn jeugd. Hij groeide op in Englewood, één van de gevaarlijkste buurten van Zuid-Chicago. Wie ooit de Windy City als vakantiebestemming kiest, doet er verstandig aan het hele zuiden van de stad, maar zeker een wijk als Englewood te mijden. Het negeren van deze waarschuwing zou weleens een lege stoel in het vliegtuig terug kunnen opleveren…

Als klein jochie moest hij al voor zichzelf opkomen. Hij was de vierde zoon van Brenda Rose, maar tussen de derde en Derrick zat zeven jaar verschil. Zijn broers konden allemaal aardig basketballen en leerden hem hoe hij zich moest gedragen op de pleintjes in de buurt. Basketball zat Derrick Rose in de genen, dan kan niet anders. Waren zijn broers redelijk begaafd, Derrick had alles in zich om een echt goede basketballer te worden.

High School

Op zijn high school Simeon Career Academy zou hij onmiddellijk één van de beste spelers zijn geworden, ware het niet dat de coach van toen, Bob Hambric, geen eerstejaars in het team wilde hebben. Derrick Rose werd verbannen naar het freshmanteam.

Daarmee werd hij glorieus kampioen van Chicago. Toen het topteam van de school zich plaatste voor het kampioenschap van Illinois, wilde Hambric Rose er opeens bij hebben. Maar Rose weigerde, vooral omdat hij niet de plek wilde innemen van een speler, die de ploeg zover had gebracht.

Een jaar later ging Hambric met pensioen en lag de weg voor Derrick Rose open. In zijn laatste jaar werd hij door Sports Illustrated gerangschikt onder de beste vijf high school-talenten van het land. Simeon won voor de tweede keer op rij het kampioenschap van de staat, iets dat nog niet eerder in Illinois was gebeurd. Was Rose dan zó belangrijk? Ja! Hij speelde in totaal 132 wedstrijden voor Simeon en daarvan werden er 120 gewonnen. Rose kreeg de titel ‘Illinois Mr. Basketball’, werd gekozen in het McDonald’s All American Team en kreeg een plek in het All-American Team van USA Today, Parade, Slam en EA Sports. Door ESPN werd hij uitgeroepen tot de op twee na beste high school point guard van het decennium. Hij moest alleen voorrang verlenen aan Chris Paul en T.J. Ford.

Het was begrijpelijk dat de grote universiteiten in de omgeving van Chicago het supertalent graag wilden hebben. De University of Illinois en ook het – voor Amerikaanse begrippen – in de buurt gelegen Indiana dachten een goede kans te maken. Maar Derrick Rose koos voor de Memphis Tigers van John Calipari, een 47

Derick Rose

topcoach. Calipari en Memphis hadden een uitstekende naam waar het betrof het klaarstomen van spelers voor de NBA. Dat en niets minder was het grote doel van Derrick Rose.

Glorietocht

Het seizoen 2007-2008 zou voor Derrick Rose één grote glorietocht worden. De Memphis Tigers wonnen bijna alles. 33 wedstrijden op rij, voordat Tennessee een einde maakte aan de winning streak. Door het toernooi van de Conference USA te winnen plaatste Memphis zich voor het grote NCAA-toernooi en daar ging het winnen gewoon door. Texas-Arlington, Mississippi State, Michigan State en Texas werden aan de kant gezet en Memphis plaatste zich voor de Final Four in het Alamodome van San Antonio. 25 punten, 9 rebounds en ook nog eens een uitstekende verdediging van Derrick Rose zorgen voor een overwinning op UCLA en dus een finaleplaats. In die finale ging het mis tegen Kansas, dat na verlenging met 75-68 won. Maar met een plaats in het All-Tournament Team, gemiddeld 20.8 punten, 6.5 rebounds en 6 assists was Derrick Rose’s kostje natuurlijk gekocht. Eén jaar college was voldoende om de stap naar de NBA te maken.

Dat in weerwil van een geruchtmakende zaak met Rose in de hoofdrol. Een maand na de finale tegen Kansas kwam naar buiten dat er op grote schaal gerotzooid zou zijn met cijfers op Simeon Career Academy. Het gemiddelde eindcijfer van Derrick Rose zou zijn opgekrikt van 5.5 naar 6 en Rose zou bovendien zijn toelatingstest voor de University of Memphis door iemand anders hebben laten maken. In het uitgebreide onderzoek speelde Derrick Rose natuurlijk de vermoorde onschuld. Hij wist nergens van en uiteindelijk kon er niets worden bewezen.

En dan nog! Wat kon hem gebeuren? De deuren naar de NBA stonden wagenwijd open en uitpuilende bankrekeningen lagen op hem te wachten.

Kind van Chicago

De Chicago Bulls mochten, ondanks het feit dat ze maar 1.7 procent kans hadden op de hoofdprijs bij de ‘NBA Lotery’, het kind van Chicago in de armen sluiten. Dat kostte een paar centen, maar ach, dan heb je ook iets. Moest hij zich aanvankelijk tevreden stellen met een magere 4.6 miljoen dollar, zijn jaarsalaris liep daarna langzaam maar zeker op en bovendien pakte hij zó veel prijzen (Rookie of the Year, All Star en MVP in 2010-2011), dat er nog wel wat bonussen zullen zijn bijgekomen.

Toen zijn eerste contract was afgelopen kon Derrick Rose eigenlijk vragen wat hij wilde. Op dit moment zit hij in het 48

tweede jaar van een vijfjarig contract, dat hem tot het einde van het seizoen 2016-1017 ruim 94 miljoen dollar oplevert. Tot de laatste cent gegarandeerd. Dat is dertig procent van het totale bedrag dat de Bulls mogen uitgeven onder de salary cap van de NBA. Daartoe moest bij de onderhandelingen tussen NBA en clubs wel een speciale regel worden ingesteld, die nu bekend staat als de ‘Derrick Rose Rule’.

Dat gemiddelde van 19 miljoen dollar wordt nog eens aangevuld door flink wat reclame-inkomsten en zijn salaris als mede-eigenaar van Giordiano’s Pizza, een keten met zo’n veertig restaurants in Chicago en omgeving.

Blessures

Financieel dus geen vuiltje aan de lucht. Fysiek ging het pad van Derrick echter niet over rozen. De ellende begon in het seizoen 2011-2012. De ene na de andere blessure hield hem heel veel wedstrijden aan de kant. Hij kwam in het reguliere seizoen aan slechts 39 duels op het totaal van 82. In de eerste wedstrijd van de openingsserie van de play-offs tegen de Philadelphia 76’ers ging het écht mis. Tot hij wilde afzetten, knapte er iets in zijn linkerknie. Zijn voorste kruisband scheurde finaal af.

Uiteraard werd Derrick Rose onmiddellijk geopereerd. Maar hij was lang uit de running. Heel lang. Pas tegen het einde van het seizoen 2012-2013 leek hij weer in staat om te gaan spelen.

Maar hij nam het zekere voor het onzekere en liet het complete seizoen aan zich voorbij gaan. Hoe vreemd het ook moge klinken, zijn afwezigheid binnen de lijnen leek de Bulls weinig te doen. Chicago haalde de halve finale van de Eastern Conference om daar te worden uitgeschakeld door de latere kampioen Miami Heat.

Maar dát staat allemaal in de geschiedenisboeken. Derrick Rose is klaar om in de heel grote schoenen te stappen van zijn grote voorganger bij de Bulls, Michael Jordan. Nou ja, niet letterlijk, want Rose is het uithangbord van Adidas en ‘Air’ liep op een ander merk… En als hij niet zelf zegt de beste speler in de NBA te zijn, dan doen de media dat wel. ‘The Rise Of Rose’, ‘Perfect 10’ en ‘Prickly Rose’. Het zijn zó maar een paar koppen, die de afgelopen tijd lange verhalen sierden. Derrick Rose is terug om zijn shirtnummer 1 waar te gaan maken.

49

Esther Wender

De NBB heeft een technisch directeur

DE PASSIE VAN ESTHER WENDER Tekst: Ronald van Dam Foto’s: Peter van der Velde

De Nederlandse Basketball Bond heeft Esther

Wender (47) aangesteld als technisch directeur.

Reden voor Rebound om haar nader aan u voor te stellen. Basketball zit in Wenders DNA. ‘Uiteindelijk hebben we allemaal dezelfde passie’.

Soms vraagt Esther Wender zich nog wel eens af hoever ze had kunnen komen als profbasketbalster als ze niet pas op haar zeventiende was begonnen. En als ze net als de talenten van nu twee keer per dag had kunnen trainen. “Als je een beetje geluk had kwam je toen aan vier keer per week. En op je zeventiende beginnen is natuurlijk erg laat. Die meiden van CTO Amsterdam stromen op hun zeventiende al uit met twintig uur training per week op zak.”

Het was haar gymleraar, ‘mijnheer’ Van Uden, die korfbalster Wender (“Je had bij ons in het dorp niets anders.”) na schooltijd kennis liet maken met basketball. Daarna ging het snel: ze ging via het naburige Tonego naar de eredivisieclub Jolly Jumpers, werd jeugdinternational en ging spelen voor een kleine universiteit in de Verenigde Staten. Door op college twee keer per dag te kunnen trainen ‘groeide’ de 1.90 meter lange center enorm als basketbalster.

50

51

Esther Wender

Terug in Nederland ging Wender aan de slag bij Sportlife Canadians in Amsterdam, waar ze het basketball combineerde met een opleiding tot tennislerares (“Ik kom uit een tennisfamilie, maar ik vind het teamaspect van basketball veel leuker.”). Ze herinnert zich uit die tijd een Europacupzege met Sportlife op Aegon Düsseldorf, twee landstitels met haar volgende club Den Helder en natuurlijk de mooie zesde plaats op het EK in 1986 met het Nederlands team in Bulgarije. Daar werd ze gescout door Zaragoza. Bij die Spaanse eredivisieclub, waar ze van 1989 tot en met 1993 speelde, kwam Wender voor haar gevoel in een basketballwalhalla terecht.

“Daar zaten elke wedstrijd zesduizend toeschouwers op de tribune, elk duel was op TV. We speelden altijd Europa Cup en zijn een keer tweede geworden in de Spaanse beker.”

Esther Wender met de twee bondscoaches Meindert van Veen (rechts) en Gertjan van der Linden

52

Daar in Zaragoza werd ook de basis gelegd voor ‘deel twee’ van haar carrière in het basketball. Wender hielp mee met het organiseren van een 3-tegen-3 try-out van de NBA in de Spaanse stad en dat leidde uiteindelijk tot een fulltime baan bij NBA Europe in Genève en Parijs en later de WNBA, waarvoor ze scoutingswerkzaamheden deed en over de hele wereld reisde. In 2000 kwam ze door de ziekte van haar moeder terug naar Nederland en ging aan de slag bij de NBB. Ze begon met public relations, zette daarna Basketball Unites op, de afdeling basketballontwikkeling van de NBB, en stapte vorig jaar over naar Topsport, om zich als plaatsvervangend manager Topsport vooral op de nationale vrouwenselecties te storten.

“Basketball zit in mijn DNA”, zegt Wender. “Het dynamische, de intensiteit van de sport, dat spreekt me enorm aan. Ik was

afgelopen zomer bij het EK voor VU18-teams. Geweldig om te zien hoe basketball al zo jong zo intens wordt beleefd. Onze meiden werden vierde, ze waren zeven seconden verwijderd van brons. Ik weet zelf hoe dat voelt, hoe pijnlijk dat is. Maar het is een geweldige prestatie, die rechtsreeks een gevolg is van het CTO. Daar ben ik van overtuigd. Toen ik vijftien was, had je niet zulke kansen. Daar proberen we de meiden ook van te doordringen, dat ze zich wel realiseren dat ze bevoorrecht zijn dat ze dit kunnen en mogen doen.”

Als gevolg van de enorme bezuinigingsoperatie bij de bond vormt Wender, die haar adviseursfunctie vrouwenbasketball bij FIBA Europe noodgedwongen moest opgeven, nu alleen de afdeling Topsport, samen met de technische staven in Amsterdam en op Papendal. Ze krijgt het druk. “Voor mijn benoeming was ik alleen met het vrouwenbasketball bezig, nu komen daar onder andere rolstoel, mannen en talentontwikkeling bij. Ik ben nu nog vooral aan het inventariseren. De volgende stap is: wat willen en kunnen we als NBB? Het liefst wil je alles aanpakken, maar je moet er voor waken dat je eindigt, zoals die jongen die in die Gammareclame het hele filiaal alleen runt als zijn collega’s een dagje uit zijn. Zo van: best druk, in je eentje! Daarom wil ik er ook zo veel mogelijk mensen bij betrekken. In december ga ik bijvoorbeeld gesprekken voeren met Toon van Helfteren en Hein Gerd Triemstra, de bondscoaches bij de mannen en onder 20. Ik wil hun visie en ideeën horen en samen met hen proberen een rode lijn aan te brengen in het mannenprogramma.”

Wender beseft als geen ander dat er keuzes gemaakt moeten worden. “De NBB krijgt financiële ondersteuning voor het talentenprogramma in Amsterdam – het CTO – en voor de rolstoellbasketballprogramma’s van de mannen en vrouwen in Papendal. Dat zijn belangrijke programma’s voor de NBB. Deze subsidies stellen ons in staat om met fulltime bondscoaches Meindert van Veen en Gertjan van der Linden het Nederlandse basketball naar een hoger niveau te tillen. In de zomer van 2014 is Nederland met zestien teams actief in Europa en de wereld dus dat vergt de nodige aandacht. Net als een ander belangrijk onderwerp: talentontwikkeling.”

Ze wil vooral ‘verbinden’. Wender: “We hebben allemaal dezelfde prachtige passie: basketball. De sport is in Nederland te klein om elkaar tegen te werken. Laten we de krachten bundelen om er samen iets moois van te maken. Ik heb daar in elk geval heel veel zin in.”

53

Maxxcom BSW Weert

54

Roman Grigoryev

Maxxcom BSW noodgedwongen zonder Amerikanen

TUSSENJAAR IN WEERT Tekst: Paul Vek Foto’s: Jan Joosten

Ondanks de binnenkomst van de nieuwe naamsponsor Maxxcom zal BS Weert dit seizoen in sportief opzicht op overleven aangewezen zijn. Voor het eerst sinds 1973, negen jaar voor de promotie vanuit de eerste divisie naar de eredivisie, staan er bij de Limburgers alleen spelers met een Nederlands paspoort op het veld. Dat geldt ook voor de Rus Roman Grigoryev die vanwege zijn Nederlandse moeder niet als buitenlander telt. Vooralsnog is dit ‘100% NL team’ niet competitief.

Tegen de achtergrond van de discussie om minder buitenlanders toe te laten klinkt zo’n Nederlandse teamsamenstelling heel nobel.

De werkelijke reden om zonder buitenlanders te starten is gebrek aan geld. Zodra er betere tijden aanbreken zullen er ongetwijfeld weer Amerikanen worden gehaald. Daar doen ze in Weert niet moeilijk over. Zonder buitenlanders is in dit land nog nooit iemand kampioen geworden en teams met louter Nederlanders staan steevast onderaan de ranglijst. Technisch manager Henk Konings: “Zo lang onze U20 van Luxemburg verliest moeten we niet zeuren.

In dit land spelen veel te weinig mensen basketball, waardoor het aantal vaderlandse topspelers dat uit jeugdopleidingen voortkomt altijd beperkt zal blijven.” Michael de Jager, voorzitter van de proftak, deelt die mening. “Sommigen beweren dat onze competitie beter wordt als er veel meer Nederlanders worden opgesteld. Maar dat causaal verband is er niet.”

Met het oog op de Limburgse jeugdopleiding, die onder de vlag van Basketball Promotie Limburg (BPL) vaart, zit de samenwerking tussen alle betrokken partijen al lange tijd in een impasse. BPL speelt sinds dit seizoen via de eigen vereniging BAL (Basketball Academie Limburg) met een aantal jeugdteams in de Belgische competitie. De samenwerking met de vereniging BSW is verbroken. Op de achtergrond vinden regelmatig lijmpogingen plaats die tot nu toe geen resultaat hebben gehad. Door al deze perikelen is een natuurlijke doorstroming van jeugd vanuit de Limburgse opleiding, waarvan de kwaliteit door vriend en vijand wordt geprezen, naar de hoofdmacht van Maxxcom nooit van de grond gekomen. Om die reden moesten de Limburgers de boer 55

Maxxcom BSW Weert

op toen Stepco eind vorig seizoen als naamsponsor afhaakte.

Lang voordat in augustus Maxxcom zich aandiende moest met minimale middelen een nieuwe ploeg worden samengesteld.

Niels Vorenhout met Henk Konings

Hoewel niemand twijfelt aan de noodzaak om jeugdopleidingen verder te verbeteren is er in Weert tevens de overtuiging dat ploegen zonder een beperkt aantal buitenlanders in ons land nooit hoge ogen kunnen gooien. Daarmee is duidelijk dat een sportieve opleving van Maxxcom alleen zal gebeuren als er weer geld is voor enkele Amerikanen. Het huidige seizoen wordt als tussenjaar gezien. Het ondertekenen van een driejarig contract met de zakelijke telecomadviseur Maxxcom, met Weertenaar Marc Nies als directeur, zorgt in eerste instantie voor financiële stabiliteit.

Het probleem van wel of niet kunnen voortbestaan is van tafel.

Want even was het behoorlijk instabiel toen Stepco wegviel. In combinatie met de opzegging van meerdere businessclubleden kampte de Weerter basketballclub met een acuut gat van veertig procent op de spelersbegroting. Inmiddels is dat tekort vrijwel weggewerkt maar daarmee is er nog geen sprake van een budget waarmee potten gebroken kunnen worden. Betere tijden moeten vanaf 2014 aanbreken omdat Maxxcom, ten opzichte van het startbedrag van komend seizoen, in het tweede en derde contractjaar telkens dertig procent meer geld zal overmaken.

Tegelijkertijd moet ook het aantal businessclubleden weer gaat stijgen.

Het toverwoord binnen de driejarige overeenkomst is ‘groei’.

Het is het gezamenlijk doel dat de hoofdsponsor en BSW bij elkaar bracht. “Uiteindelijk willen we weer meedoen in de strijd om de vierde plaats”, aldus Michael de Jager die daarmee ook in de toekomst geen echte topploeg op ziet staan in Weert.

Dit seizoen staat er het tegenovergestelde van een topteam in sporthal Boshoven. Wellicht wordt deze jaargang qua prestaties de slechtste uit de historie, omdat de jonge ploeg met rookie-coach Niels Vorenhout (33) tot nu toe niet meekan. De doelstelling is daar vanaf dag één op aangepast. De coach kreeg als opdracht om via ‘fris en aantrekkelijk spel’ bij de eerste acht te eindigen. Ook dat wordt nog een hele klus. Zelf kijkt Vorenhout maximaal een week vooruit. “We moeten iedere wedstrijd beter spelen dan het voorafgaande duel.”

Sjors Besseling

56

Inmiddels is duidelijk dat Maxxcom slechts tegen een zeer beperkt aantal ploegen reële winstkansen heeft. Nogal wat tegenstanders zijn veel en veel te sterk met enorme nederlagen tot gevolg.

Duidelijk is ook dat de Limburgse ploeg kampt met een groot probleem in de backcourt. Ondanks de vele uren die de rookiecoach de voorbije zomer stak in het selecteren van spelers die bij

hem en zijn concept passen, kon hij met het beperkt beschikbare budget het gat in het achterveld niet dichten. Jeremy Ormskerk presteert weliswaar naar behoren, maar is meer een offguard.

Daarnaast is er geen echte back up voor hem en vooral dat is een probleem. Een direct gevolg is veel balverlies dat in het uitduel tegen Landstede bijna absurde vormen aannam. Dertig keer werd het speelgoed ingeleverd.

Joost Padberg

Iedereen weet daarom dat alleen een extra point guard echt uitkomst zal bieden. Maxxcom zal ook dan nog steeds veel verliezen, maar met een extra spelerverdeler ontstaat er wel een betere balans en dat zal het moraal van de ploeg opkrikken.

Spelers zullen beter gaan presteren, tegen topploegen veranderen veegpartijen in nederlagen en tegen minder sterke teams ontstaan winstkansen. Om het hiaat in het achterveld op te kunnen vullen is echter extra geld nodig. “We gaan in elk geval geen wissel op het volgende seizoen trekken”, aldus Henk Konings. “Wij weten vanaf het begin dat we dit jaar een moeizaam proces meemaken.

We hebben een aantal spelers dat geen enkele ervaring in de eredivisie heeft. Vooral het aanpassen aan het snellere spel, ten opzichte van de competities waar deze jongens vandaan komen, is een probleem.” Toch verwacht de technisch manager dat de huidige groep zeker zal verbeteren. “Maar dat zal nog meerdere maanden duren. Pas ergens in januari, februari denk ik dat we echt vooruitgang zien.”

Niels Vorenhout, de jongste coach ooit sinds de Limburgers op het hoogste niveau spelen, blijft ondertussen naar een oplossing zoeken om het balverlies te beperken. “Wij beginnen vrijwel iedere keer gestructureerd aan een wedstrijd. Vaak komen we dan ook aan de leiding, maar daarna volgen er dalen die veel te diep zijn. In hele korte tijd geven we de wedstrijd steeds weg.” Hoofdoorzaak is dat er nauwelijks inbreng van de bank komt. Vroeg wisselen in de hoop dat het startende vijftal aan het eind nog enigszins fris is, heeft geleerd dat er dan een vroeg verval optreedt. Nauwelijks wisselen geeft de garantie dat het halverwege de tweede helft in elkaar klapt. Als dan ook nog regelmatig de vaste waardes Sjors Besseling en Kenneth van Kempen onder de maat blijven, ontstaat een hopeloze situatie. Toch blijft Vorenhout hameren om vooral georganiseerd te spelen. “Mijn woorden worden eentonig, maar steeds laten we de spelers via de video’s zien dat er ook veel balverlies ontstaat als we niet onder druk staan. Dat moet eruit en dat blijf ik herhalen.”

Jerremy Omskerk

57

Sponsors & partners

SPONSORS & PARTNERS SPONSORS/PARTNERS Wij zijn actief aan het zoeken naar bedrijven met een bijzondere belangstelling voor het basketball. Lees je dit bericht en denkt je te kunnen bijdragen aan de continuïteit van dit basketballmagazine, neem dan contact met ons op. We maken graag een afspraak om over de mogelijkheden te praten.

Klik hier voor contact met ons: info@basketballmagazine.nl

REBOUND WORDT GESTEUND DOOR DE NAVOLGENDE BEDRIJVEN:

Hart Voor De Zaak

Spreadit

Hart Voor De Zaak heeft ervaring Met Spreadit bent u op weg met geïntegreerde 360º-campagnes naar meer resultaat uit uw online en vrijwel alle middelen en media. aanwezigheid. Wij vullen uw Hebben we ook een voorkeur? Ja. wensen in en houden uw opties Wij werken het liefst met datgene open. Wat vandaag voor u nog wat het beste is voor uw merk. niet aan de orde is, kan over tien En dat kan zomaar een medium maanden wel relevant zijn. Daarom of middel zijn, waar u persoonlijk hanteren wij een 360° strategie op weinig affiniteit heeft, maar uw al onze werkterreinen. Wie echt wil doelgroep des te meer. focussen, kijkt om zich heen.

Eventueel zonder laatste gele deel www.hartvoordezaak.nl

58

www.spreadit.nl

Colofon

COLOFON REBOUND wordt uitgegeven als APP voor de IPAD en Android tablets. Rebound wordt uitgegeven 10 x in het basketballseizoen en verschijnt omstreeks de 15e van iedere maand.

KERNREDACTIE

Charis Sideris Fritrs van Rijn Jan van der Nat Peter van der Velde

PRIJZEN APP STORE EN GOOGLE PLAY: Losse uitgave 2,69 euro Zes maanden / vijf nummers 14,49 euro Twaalf maanden / tien nummers 19,99 euro

EINDREDACTIE

Jan van der Nat CONCEPT VORMGEVING

PARTICIPEREN Steun de makers van dit magazine om de realisatie ervan mogelijk te maken.

Voor een bedrag van 15 euro per basketballseizoen ontvang je een inlogcode om de 10 nummers van dat seizoen via de APP te kunnen lezen. Plus de eventuele specials die wij gaan maken.

Spreadit

VORMGEVING / FOTOGRAFIE

Peter van der Velde COLUMNS

Charis Sideris Dejan Vidicki

Zie www.basketballmagazine.nl .

AAN DIT NUMMER WERKTEN VERDER MEE:

TEKST

Jacob Bergsma Ronald van Dam Rob van Gameren Luc Reuvers Menno Schraven Paul Vek FOTOGRAFIE

© 2013 UITGEVER Dit magazine is een uitgave van: Stichting American Sports p.a. Appelstraat 17 2564 EA Den Haag Email: info@basketballmagazine.nl Alle rechten voorbehouden.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand en/of openbaar gemaakt in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen of op enige andere manier zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Christian Aarts Keith Allison Ad van Geffen Arjan de Graaf André van Haasteren Wim Helmer Jan Joosten Richard Koolen VIDEO

Arie in ‘t Veld

59